Mijn man vertelt mij nooit wat... Irene Dikkers-Brugmans werd in 1924 te Amsterdam geboren. Haar jeugd bracht ze goeddeels door in het voormalige Nederlands Indië. Ze behaalde er haar einddiploma gymnasium en leerde erna in het Tjihapitkamp te Bandoeng in het japans tot tien tellen en voor 13.000 vrouwen en kinderen brood bakken. Van de engelse bevrijders leerde ze typen, met zeven vingers. Behalve haar rijbewijs heeft ze verder geen officiële verworvenheden. Ze vindt dit niet erg, want ze heeft een man, drie kinderen, een hond, een schrijfmachine, een huis, een tuin en veel pret in haar leven. Haar wanhoop om haar gezin lucht ze op haar schrijfmachine. Elke week roept ze, dat ze er voorgoed mee uitscheidt, en elke week komt er weer een nieuw artikel. Ze is er trouwens aan gewend, dat niemand naar haar luistert. Ze -debuteerde in 1960 in het Algemeen Handelsblad met een serie artikelen over Singapore. Sedert haar terugkeer uit het Verre Oosten levert ze regelmatig bijdragen voor de vrouwenpagina van het Handelsblad, o.a. humoristische gezinsoverpeinzingen. Voorts is ze vast medewerkster van het maandblad De vrouw en haar huis en houdt korte kauserietjes voor de radio over akute alledaagse problemen. Haar man en kinderen vinden haar verhalen zwaar overdreven, maar ze zegt zelf, dat het de waarheid is en niets dan de waarheid. Dit verschil van mening zal wel nimmer worden opgelost.
Description:
Mijn man vertelt mij nooit wat... Irene Dikkers-Brugmans werd in 1924 te Amsterdam geboren. Haar jeugd bracht ze goeddeels door in het voormalige Nederlands Indië. Ze behaalde er haar einddiploma gymnasium en leerde erna in het Tjihapitkamp te Bandoeng in het japans tot tien tellen en voor 13.000 vrouwen en kinderen brood bakken. Van de engelse bevrijders leerde ze typen, met zeven vingers. Behalve haar rijbewijs heeft ze verder geen officiële verworvenheden. Ze vindt dit niet erg, want ze heeft een man, drie kinderen, een hond, een schrijfmachine, een huis, een tuin en veel pret in haar leven. Haar wanhoop om haar gezin lucht ze op haar schrijfmachine. Elke week roept ze, dat ze er voorgoed mee uitscheidt, en elke week komt er weer een nieuw artikel. Ze is er trouwens aan gewend, dat niemand naar haar luistert. Ze -debuteerde in 1960 in het Algemeen Handelsblad met een serie artikelen over Singapore. Sedert haar terugkeer uit het Verre Oosten levert ze regelmatig bijdragen voor de vrouwenpagina van het Handelsblad, o.a. humoristische gezinsoverpeinzingen. Voorts is ze vast medewerkster van het maandblad De vrouw en haar huis en houdt korte kauserietjes voor de radio over akute alledaagse problemen. Haar man en kinderen vinden haar verhalen zwaar overdreven, maar ze zegt zelf, dat het de waarheid is en niets dan de waarheid. Dit verschil van mening zal wel nimmer worden opgelost.