In Elvis, Jezus en Coca-Cola overlijdt Tom Baker, een jeugdvriend van Kinky, aan een overdosis. Baker werkte aan een documentaire over Elvis-imitatoren. Die blijkt onvindbaar, evenals Baker's assistent Legs, de enige die de film verder gezien heeft. Vervolgens verdwijnt ook nog Kinky's vriendin Judy, en akkes wijst erop dat ze is vermoord...
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
In korte tijd overlijden enkele vrienden/kennissen van de detective Kinky Friedman onder verdachte omstandigheden. Friedman vermoedt dat er verband tussen bestaat en gaat op zoek naar de daders, waarbij hij toevallig stuit op een zogenaamd overleden maffiabaas. Na weinig actie, maar veel slap geklets met zijn vrienden, vermoedt Friedman hoe de vork aan de steel zit, hetgeen ook inderdaad blijkt te kloppen. De activiteiten van Friedman bestaan vooral uit oeverloos gezwam, in een voortdurende humoristisch bedoelde mono- of dialoog. In elke zin zit bijna een 'oneliner' of een 'wisecrack'. Als stijlmiddel hanteert Friedman vooral de absurde als-vergelijking. Het is een vermoeiende stijl van schrijven, die vooral voor ingewijden erg leuk moet zijn, maar voor liefhebbers van het detective-genre waarschijnlijk als tamelijk storend zal worden ervaren. Zoals het voor hen waarschijnlijk ook niet boeiend is dat de zaak vanzelf ontwikkelt en oplost. Het gaat in deze boeken dan ook niet om de plot, maar vooral om de humoristische beschrijvingen.
Description:
In Elvis, Jezus en Coca-Cola overlijdt Tom Baker, een jeugdvriend van Kinky, aan een overdosis. Baker werkte aan een documentaire over Elvis-imitatoren. Die blijkt onvindbaar, evenals Baker's assistent Legs, de enige die de film verder gezien heeft. Vervolgens verdwijnt ook nog Kinky's vriendin Judy, en akkes wijst erop dat ze is vermoord...
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
In korte tijd overlijden enkele vrienden/kennissen van de detective Kinky Friedman onder verdachte omstandigheden. Friedman vermoedt dat er verband tussen bestaat en gaat op zoek naar de daders, waarbij hij toevallig stuit op een zogenaamd overleden maffiabaas. Na weinig actie, maar veel slap geklets met zijn vrienden, vermoedt Friedman hoe de vork aan de steel zit, hetgeen ook inderdaad blijkt te kloppen. De activiteiten van Friedman bestaan vooral uit oeverloos gezwam, in een voortdurende humoristisch bedoelde mono- of dialoog. In elke zin zit bijna een 'oneliner' of een 'wisecrack'. Als stijlmiddel hanteert Friedman vooral de absurde als-vergelijking. Het is een vermoeiende stijl van schrijven, die vooral voor ingewijden erg leuk moet zijn, maar voor liefhebbers van het detective-genre waarschijnlijk als tamelijk storend zal worden ervaren. Zoals het voor hen waarschijnlijk ook niet boeiend is dat de zaak vanzelf ontwikkelt en oplost. Het gaat in deze boeken dan ook niet om de plot, maar vooral om de humoristische beschrijvingen.