Description:

Het was iedere keer weer hetzelfde. Hij moest toen ze naar bed gingen gemompeld hebben: -- Morgenochtend slaap ik eens lekker uit. En zijn vrouw had zich daaraan gehouden, alsof de jaren haar niets geleerd hadden, alsof ze niet wist dat ze geen enkel belang moest hechten aan dingen die hij zo terloops zei. Ze had zelf ook kunnen uitslapen. Ze had geen enkele reden om vroeg op te staan. Maar het was nog niet helemaal licht toen hij haar al behoedzaam tussen de lakens voelde bewegen. Hij had zich niet verroerd. Hij had zijn best gedaan om regelmatig, diep te blijven ademen, zoals iemand die slaapt. Dat was een soort spelletje. Het was roerend te voelen hoe ze met de uiterste behoedzaamheid, met bijna onmerkbare bewegingen, als van een dier, naar de rand van het bed schoof, waarbij ze ieder moment even doodstil bleef liggen om zich ervan te vergewissen dat hij niet wakker geworden was. Er was een moment waarop de matras bevrijd werd van het gewicht van zijn vrouw en de veren zich met een licht geluid, dat op een zucht leek, ontspanden.