In Zwarte dauw portretteert Rachel Visscher een stad in Nederland. Nieuwsgierig naar de geloofsbeleving van strenge protestanten reist ze afnaar de geboortestad van haar vader. Ze ontmoet er gelovigen, niet-gelovigen, twijfelaars en afvalligen. Het leven in de stad blijkt doordrenkt van bijzondere tradities en rituelen. De verhalen van de bewoners zijn openhartig, ontroerend en soms schrijnend. Voor de strenge gelovige is de straffende God namelijk altijd nabij.
Met een scherp oog en gevoel voor taal zet de schrijfster de verschillende bewoners van de stad neer. Ze geeft op unieke wijze een inkijk in het orthodoxe protestantisme in de huidige tijd. Zwarte dauw toont een fascinerende gemeenschap binnen de Nederlandse cultuur. Een fijnzinnig, literair debuut van een veelbelovende schrijfster.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Visscher biedt verhalen over mensen die behoren tot een 'zwarte-kousen-kerk' in een provinciestadje waar zulke kerken de meerderheid vormen. Haar vader, daar opgegroeid, had zich ervan losgemaakt. Ter plekke deed zij er onderzoek naar wat dat zwaarmoedige geloof betekent en wat de mensen daaraan bindt. Zelf is ze niet gelovig; ze kent ook de groepstaal niet (men zegt daar nooit 'de Heer', maar 'de Heere', als eigennaam, en 'koorden', niet 'banden' van liefde is gangbaar geloofsvocabulaire). Ze weet mensen van vooral de Gereformeerde Gemeente en Hersteld Hervormde Kerk aan het praten te krijgen. We zien hoe ze zich afschermen tegen de boze buitenwereld en hoe wantrouwig ze staan tegenover 'vreemden' zoals ook zij. Een duidelijke groepsmoraal gaat samen met sociale controle en grage achterklap. Ze geeft er een getrouw en helder beeld van. Hoewel men gebukt gaat onder de zonden, wint de knusheid van het dagelijks leven het toch van de angst voor de hel, terwijl ze toch weten dat dit voor de meesten van hen het voorland is. Het boek zal door velen gretig gelezen worden.
Description:
Beschrijving
In Zwarte dauw portretteert Rachel Visscher een stad in Nederland. Nieuwsgierig naar de geloofsbeleving van strenge protestanten reist ze afnaar de geboortestad van haar vader. Ze ontmoet er gelovigen, niet-gelovigen, twijfelaars en afvalligen. Het leven in de stad blijkt doordrenkt van bijzondere tradities en rituelen. De verhalen van de bewoners zijn openhartig, ontroerend en soms schrijnend. Voor de strenge gelovige is de straffende God namelijk altijd nabij.
Met een scherp oog en gevoel voor taal zet de schrijfster de verschillende bewoners van de stad neer. Ze geeft op unieke wijze een inkijk in het orthodoxe protestantisme in de huidige tijd. Zwarte dauw toont een fascinerende gemeenschap binnen de Nederlandse cultuur. Een fijnzinnig, literair debuut van een veelbelovende schrijfster.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Visscher biedt verhalen over mensen die behoren tot een 'zwarte-kousen-kerk' in een provinciestadje waar zulke kerken de meerderheid vormen. Haar vader, daar opgegroeid, had zich ervan losgemaakt. Ter plekke deed zij er onderzoek naar wat dat zwaarmoedige geloof betekent en wat de mensen daaraan bindt. Zelf is ze niet gelovig; ze kent ook de groepstaal niet (men zegt daar nooit 'de Heer', maar 'de Heere', als eigennaam, en 'koorden', niet 'banden' van liefde is gangbaar geloofsvocabulaire). Ze weet mensen van vooral de Gereformeerde Gemeente en Hersteld Hervormde Kerk aan het praten te krijgen. We zien hoe ze zich afschermen tegen de boze buitenwereld en hoe wantrouwig ze staan tegenover 'vreemden' zoals ook zij. Een duidelijke groepsmoraal gaat samen met sociale controle en grage achterklap. Ze geeft er een getrouw en helder beeld van. Hoewel men gebukt gaat onder de zonden, wint de knusheid van het dagelijks leven het toch van de angst voor de hel, terwijl ze toch weten dat dit voor de meesten van hen het voorland is. Het boek zal door velen gretig gelezen worden.