Het boek dat Harry Mulisch onder de titel De zaak 40/61 heeft geschreven, is het verslag van een persoonlijke ervaring. Mulisch gaf het boek de kwalificatie mee "een reportage". Men kan die aanduiding billijken, mits men aan het woord de gangbare betekenis ontneemt. Een reportage veronderstelt een feitenrelaas, wel niet geheel geobjectiveerd, maar toch wel zonder maximale persoonlijke inzet. Men zou Mulisch' boek - waarin overigens typische reportage-elementen niet ontbreken - een "auto-reportage" kunnen noemen, een verslag van een ontwikkeling, van een poging tot doorzicht, tot bewustwording. En dat niet van Eichmann als een toevallig criminologisch verschijnsel, maar als van een fenomeen waarin de wereld van nu - en daar maken Mulisch en zijn lezers ook deel van uit - zichtbaar wordt. Mulisch verslaat niet het proces-Eichmann, hij beleeft het, en dat beleven gaat ver buiten en boven de toevallige plaats en tijd uit.' KEES FENS 

Recensie(s) 

NBD|Biblion recensie 

Oorspronkelijk als artikelenreeks in 'Elseviers Weekblad' gepubliceerd persoonlijk ooggetuigenverslag van het in 1961 in Jeruzalem gevoerde proces tegen de jodenvervolger Eichmann (1906-1962), aangevuld met indrukken opgedaan bij een bezoek aan Eichmanns Berlijnse en Poolse werkterrein. Het is niet alleen een verslag van het geruchtmakende Eichmann-proces; Mulisch plaatst wat in het proces naar voren kwam tegen de achtergrond van het probleem van goed en kwaad in het algemeen. Zijn scherpzinnige en oorspronkelijke beschouwingen geven de belangstellende lezer veel stof tot nadenken. Paperbackeditie; kleine druk.