Verstrooid? Ben ik verstrooid? Zit ik zo diep in het verhaal dat ik bezig ben te schrijven? Of is het de vergeetachtigheid die bij het klimmen der jaren toeneemt? Ik weet het niet. Maar zojuist heb ik weer lopen zoeken naar mijn leesbril, die ik voor het gemak maar gewoon boven op mijn hoofd had gezet…Oké, dat kan gebeuren. Ik loop met dat soort verstrooide vergeetachtigheid, of hoe je het ook noemen wilt, niet te koop. Maar af en toe wordt de buitenwereld ook geconfronteerd met de vreemde sprongen die mijn hersens soms maken.
Ik werd uitgenodigd voor de presentatie van een door schilderes Patty Harpenau ontworpen pen. Roep tegen mij: ‘pen!’ en ik kom. Ik ben een absolute pennenfreak, dus als je mij wilt zien moet je me een leuke, mooie of andere pen als worst voor de neus hangen. Nu wilde het toeval dat ik mijn agenda in Overijssel had laten liggen (verstrooidheid? vergeetachtigheid?), waardoor ik niet precies wist hoe laat en waar die pen zou worden gepresenteerd. O ja, het was bij de ABN-Amrobank. Maar welke?
Ik belde de bank en de vriendelijke receptioniste hielp mij op weg.
‘Weet u ook waar de presentatie is van de pen van Patty Brard?’ riep ik zenuwachtig door de telefoon. ‘En hoe laat een en ander zal plaatsvinden?’
Even viel er een stilte en toen hoorde ik de receptioniste zeggen: ‘De pen van Patty Brard? Waar wordt die uitgereikt?’ Vervolgens hoorde ik een daverend gelach; de dames aan de andere kant van de lijn klapten dubbel om de rare vraag.
‘Mevrouw, u bedoelt zeker Patty Harpenau? Nou ja, het zijn allebei kunstenaressen zullen we maar zeggen!’
O jee, ik zat op een verkeerd spoor. Ik ben de koningin van het verwisselen der namen. Vele voorbeelden kunnen hiervan worden gegeven, maar laat ik niet afdwalen. Toen ik in de gaten kreeg dat ik fout bezig was, kreeg ik zelf ook nog eventjes de slappe lach, maar uiteindelijk kreeg ik uur en plaats door waar de pen zou worden gepresenteerd: in het prachtige hoofdkantoor van de bank in de Vijzelstraat; het gebouw waar vroeger de Handelsmaatschappij was gevestigd.
Met gepaste eerbied betrad ik het statige pand. Ik werd naar de lift verwezen, want op de derde verdieping zou de feestelijke pen-nenbijeenkomst worden gehouden. Ik drukte op de knop en de lift zoefde omlaag, iets wat ik niet direct in de gaten had. Ik stond nu in de ingewanden van de bank. Een meneer met een buitenlands accent, waarvan ik de herkomst niet kon achterhalen, riep mij terug toen ik gangen vol geheimzinnige archiefkasten in dwaalde, op zoek naar Patty en haar pennen. Er ontstond een verward gesprek De behoeder van de ingewanden van de bank begreep niet wat deze vreemde vrouw kwam doen.
‘Pennen? Pennen? Ik niet weten!’ Nee, ik ook niet. Het leek mij beter om de lift terug te nemen. De derde verdieping, daar moet ik zijn. Ik zette mijn leesbril maar eens op en ja, ik vond de juiste knop! Zo kwam alles nog goed.
Patty had een prachtpen ontworpen en het leukste was dat de bank, de schilderes en de s.o.s.-kinderdorpen samenwerken om met de airmiles van mensen die er niks mee doen, vrijwilligers te laten reizen naar de s.o.s.-kinderdorpen om daar hulp te bieden. Die reizen kosten daardoor slechts de luchthavenbelasting. Een slim plan, waarbij de kunst, de commercie en de weldoende beweging elkaar de hand reiken.
Ik zat daar en was blij met de mooie, vrolijke pen. Ik voelde me wel een beetje een infiltrant, want ik ben van een andere bank. En daar zat ik in die prachtige directiekamer met de portretten van de koninklijke familie van drie generaties aan de muur. Ik mocht nog op de foto met de voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond, wiens voornaam Arie is. Zijn achternaam ben ik vergeten En de s.o.s.-kinderdorpen varen bij ditalles zeer wel!
O ja, toen ik na dit aangenaam en nuttig oponthoud de indrukwekkende ruimte wilde verlaten en daartoe in de directielift stapte, weigerde deze te vertrekken. Ik moest overstappen op de lift voor het gewone voetvolk.
Als je als een dubbeltje geboren bent, word je toch nooit een kwartje…