Voorpret

Laatst las ik in een blad een interview met de schilder Paul de Lussanet. Aan de hand van een aantal nogal directe vragen mocht hij zijn hart luchten over van alles en nog wat. Een aantal van die antwoorden raakte mij.

Op de vraag ‘Wat is uw grootste angst?’ antwoordde De Lussanet: ‘Ik kan wel tegen een stootje!’ Dat is een opvatting naar mijn hart. Want in het leven moet je tegen een stootje kunnen. Het leven is vaak hard en onvoorspelbaar en als de mens niet tegen een stootje zou kunnen, zou het met overleven slecht gesteld zijn!

En het antwoord van de bekende schilder op de allerlaatste vraag, ‘Wat is uw devies?’, was: ‘Leve de voorpret!’ Jawel. Die uitspraak zou ook mijn devies kunnen zijn. Als ik denk aan alle voorpret die ik in mijn lange leven heb gevoeld bij vrijwel al mijn ondernemingen, dan heb ik een buitengewoon prettig leven achter de rug.

 

Zodra iemand bij mij aanklopt met een plan of idee waar ik wel iets in zie, begint bij mij de voorpret. Het kan me niet schelen wat het is, maar er begint dan iets in mijn tenen te kriebelen, een klein innerlijk juichkreetje borrelt omhoog en vooral als er sommen geld, klein of groot, aan dat nieuwe plan of idee worden gekoppeld, moet ik de intense neiging om ogenblikkelijk naar een gezellige klerenwinkel te hollen om een splinternieuw mantelpakje op voorhand aan te schaffen, met geweld onderdrukken. Want de ervaring heeft mij inmiddels wel geleerd dat je bij het aanschaffen van spullen op voorhand niet voorzichtig genoeg kunt zijn. Je moet gewoon wachten tot het plan of idee wordt gerealiseerd, het werk is verricht, de rekening geschreven en het bedrag op de bank overgemaakt. Dan moet je van dat heerlijke zelfverdiende geld ook nog eens een groot deel reserveren voor de belasting en je kapotte wasmachine en de tandartsrekening.

En als er dan nog iets over is, mag je naar de winkel om je wilde lusten te bevredigen.

 

U ziet, beste lezer, ik wéét wel hoe het moet…Maar toch heb ik heel wat berenvellen verkocht voor de beer was geschoten! En toch, voorpret is ook voor mij de grootste pret. Het dagdromen kan beginnen, de luchtkastelen kunnen worden gebouwd! Wilde fantasieën over lange reizen naar subtropische stranden of wit-besneeuwde bergen vullen mijn hersenpan, en ik ben niet krenterig of zuinig, nee, iedereen mag mee, het liefst mijn hele familie!

Heel wat vrolijke vakantieplannen heb ik mijn geliefden voorgespiegeld, die helaas-pindakaas nooit konden worden gerealiseerd, doordat de financieringsbronnen al opdroogden vóórdat ze werden aangeboord.

 

Ik herinner mij een moment uit mijn beroepsleven (ik verdiende in die jaren mijn brood met toneelspelen), dat een producent mij belde en enthousiast riep: ‘Ga zitten en houd je maar heel stevig vast!’ Ik ging zitten en hield mij stevig vast aan de stoelleuning.

‘Jij krijgt een heel fantastische rol in een heel lange televisieserie! Van een huishoudster.’ In die jaren speelde ik vooral huishoudsters en andere interieurverzorgsters. ‘Ik bel je nog om verder af te spreken!’ Ik bleef mij gedurende drie weken stevig vasthouden aan die stoelleuning, intussen woeste plannen smedend over wat ik met het te verdienen geld allemaal zou gaan doen. Toen vond ik het wachten wat lang duren en ik belde maar eens om nadere informatie.

‘O ja, dat is waar ook. Die rol is naar iemand anders gegaan. Hebben ze je niet afgebeld?’ Kijk, dat bedoel ik. Zo gaat het wel vaker. Maar die drie weken voorpret…die kon niemand mij meer afpakken. Want voorpret is óók pret!