In m’n eentje

Veel mensen blijven liever thuis dan de uitdaging van alleen op vakantie aan te gaan. Vooral vrouwen van een zekere leeftijd schrikken bij het vooruitzicht zelfstandig de vakantiewereld in te trekken, je koffers te moeten slepen, kaartjes en andere reisdocumenten te moeten regelen, in vreemde talen vreemd eten te bestellen dat, wanneer het op je bord belandt, ook nog weleens wil tegenvallen. Te veel zenuwachtig gedoe. En dan is er nog een aspect dat je ervan kan weerhouden om er alleen op uit te trekken. Veel hotels vragen een extra toeslag aan mensen die in hun eentje een kamer in beslag nemen. En dat is een bijkomstigheid die onrechtvaardig aanvoelt! En toch, ik heb – toen mijn huwelijk eindigde en ik voor de keus stond thuis te blijven of er in m’n eentje op uit te trekken – mijzelf aan de nekharen omhooggetrokken en besloten mij door niets en niemand te laten kisten.

‘Hup Marjan,’ sprak ik mijn spiegelbeeld dapper toe, ‘neem die drempel!’

 

Ik schreef in die jaren de televisieserie Vrouwenvleugel, een zwaar karwei, en als het seizoen afliep had ik een geweldig sterke behoefte mijn blikveld weer eens te veranderen. Kortom, ik wilde op reis. Ik had in die tijd een zoon die in Nieuw-Zeeland werkte, dat leek mij een mooi reisdoel. Eerst een beetje uithijgen, besloot ik, voor ik naar hem zou doorreizen. Een weekje op Bali aan de rand van een zwembad hangen. Voor een vrouw die nog maar net begint aan haar solovakantieleven wel een heftig begin. Gelukkig was het reisbureau heel handig voor het bespreken van hotels en vliegtuigen.

Zo brachten mijn andere kinderen mij op een mooie dag in juni naar Schiphol, zetten mijn zware koffers nog liefdevol voor mij op de balie, kusten mij hartelijk en daar ging ik…alleen de zeer wijde wereld in! Klaarwakker van opwinding bij het vooruitzicht van al die spannende gebeurtenissen die mij te wachten stonden, kon ik absoluut mijn gedachten niet bij het dikke leesboek op mijn schoot houden. Ik kneep mijzelf in m’n arm. Jawel, hier zat ik in het vliegtuig, alleen op weg naar de andere kant van de wereld. Na een tussenstop in Bangkok vlogen we door naar Bali.

 

Nu had ik in mijn twee koffers volkomen verschillende garderobes: één koffer was gevuld met zwempakken, dunne omslagdoeken plus een nette zomerjurk voor het avondeten voor mijn verblijf op Bali. De andere koffer bevatte dikke coltruien en warme winterbroeken voor de Nieuw-Zeelandse winter. Bovendien zaten er in die ‘winterkoffer’ nog zes videobanden met afleveringen van Vrouwenvleugel, meegenomen voor een oude Hollandse vriendin die al jaren in Nieuw-Zeeland woonde.

Aangekomen op Bali, nogal midden in de nacht, vond de douane het nodig een koffer te onderzoeken op meegebrachte bommen en granaten. Die vond hij niet, maar hij had wel de winterkoffer te pakken en keek buitengewoon verbaasd toen hij al die dikke warme kleren aantrof met daarbovenop de videobanden! Vragend keek hij mij aan.

‘Porno?’ vroeg hij beleefd. Ik was zo in de war dat ik ja knikte! Hij trok vervolgens nog even aan een pluizige coltrui en liet hem met een vies gezicht terug in de koffer vallen.

Hoofdschuddend sloot hij deze, zei iets tegen zijn collega in het Maleis – een taal waarin ik precies tot vier kan tellen. Ik mocht wel door de controle en hoewel ik helemaal niet schuldig was, voelde ik mij toch raar. Ik wist bijna zeker dat de douanemannen nu samen smiespelden over die vreemde vrouw uit Holland, die naar Bali kwam met een koffer vol winterkleren en zes pornobanden…

 

Na een heerlijke week op Bali, waar ik met rijst ontbeet en ook verder nogal wat bordjes rij st naar binnenwerkte, reisde ik verder naar mijn zoon, die in Auckland op mij wachtte. Het was heerlijk om hem weer te zien, maar na die Balinese week beviel het alleen op reis zijn mij eigenlijk uitstekend.

Schrijfster Carolijn Visser heeft gelijk als ze zegt dat wanneer je alleen reist, je veel meer ziet en hoort dan wanneer je met een partner op sjouw gaat: ‘Met z’n tweeën ben je veel meer met elkaar bezig, in je eentje ben je gewoon gedwongen te communiceren met de anderen!’ Dat is iets wat ik ook ondervond. En sindsdien reis ik overal in mijn eentje naartoe. Graag!