Ooit, lang geleden, ik schat zo’n negen jaar al, ben ik per ongeluk in The Bold and the Beautijul blijven hangen. Op een ochtend stapte ik onder de douche vandaan en daar zag ik op mijn kleine zwart-witte slaapkamertelevisie, die in die tijd mijn beste vriendin voor de lege uurtjes was, een spektakel dat mij met open mond, één been in een panty, het andere been half geheven deed stagneren in mijn bewegingen. Wat was dat nou? Sally Spectra was een van haar malle acties gestart. Zij trouwde in een verbijsterende barbietrouwjurk met een zo op het oog jaren jongere heer. Hoewel ik verder nog niets wist van die hele Bold kon een kind begrijpen dat dat tot grote moeilijkheden zou leiden! Je kon erop wachten!
En wachten moet je als je zo’n soapserie volgt. De bedenkers zijn uitgekookt in het dagelijks toewerpen van een brokje dat de kijker gaande houdt. Bevallingen duren gemiddeld negen weken, huwelijksaanzoeken houden je dagen op de rand van een zenuwinzinking (gaat het wél of niet door?). En als er rust neerdaalt op een of twee van de acteurs, kun je de kookwekker erop zetten dat die rust niet langer dan vijf minuten zal duren! Rust in een soap, dat is de dood in de pot.
Ik heb weleens gehoord van mensen die alle soaps die er op televisie zijn bekijken. Ja, hun verslaving reikt zelfs zover, dat ze de ‘s nachts herhaalde afleveringen ook willen zien. Zijn ze voor doktersbezoek of vakantie afwezig, dan snort de videorecorder!
De naam soap kwam in de wereld toen in de jaren dertig een zeepfabrikant in Amerika een hoorspel ging sponsoren. Hij wilde natuurlijk dat de mensen dagelijks naar dit hoorspel luisterden, met veel schuimend-sopreclame ertussendoor. Zo kreeg het genre van eindeloos lange verhalen, voornamelijk gespeeld door vrouwen die oeverloos over hun leed en vreugde tegen elkaar kletsten, zijn naam: soap! Aan het eind van de dagelijkse portie menselijk leed en vreugde moest natuurlijk altijd een einde zitten dat de luisteraars gek van nieuwsgierigheid zou maken, zodat zij er alles voor over zouden hebben de volgende dag wéér te luisteren. En toen na de radio de televisie in Amerika ook de hele dag aanstond, ging dit luisterdrama gewoon in beeld verder. ‘Sprekende hoofden’, twee of drie mensen die uitvoerig berichten over hun gevoelens, over de gebeurtenissen, hun ziektes, maar ook het leed en ellende van hun schoonzuster, schoonmoeder, opgroeiende kinderen, kakel, kakel, kakel.
Omdat soap dagelijks wordt geproduceerd, moeten de kosten worden beheerst. Als je naar de Bold and the Beautiful kijkt, zie je ook hoe multi-inzetbaar alle meespelenden zijn. Ik volg de serie nu al jaren en het valt mij op dat iedereen ‘het’ weleens met iedereen heeft gedaan. Wettig of onwettig, dat maakt niet uit. Hoewel van tijd tot tijd een stevige bruiloft met verwikkelingen en waanzinnige trouwjurken er altijd ingaat als koek. Ik heb in de loop der jaren Ridge al vier enorme verlovingsringen aan Brooke zien geven, de eerste stopte hij in een glaasje champagne. Goddank slikte zij hem niet door. Maar tussendoor gaf hij net zulke ondraagbaar grote diamanten aan Caroline, die helaas stierf, maar ook nog eens terugkwam als haar eigen tweelingzuster! En niet te vergeten de ring die hij nu voor de tweede keer aan Taylor geeft, Taylor die uit de dood is opgestaan! Niets is onmogelijk. Ooit was Taylor ziek of schnabbelde elders. Toen speelde een vrouw met een enorme bril haar rol. Dat vraagt toch enige geestelijke souplesse van de kijker…
Ooit mocht ik de helaas overleden Saul (Michael Fox) uit The Bold interviewen. Hij was een oude acteur met gigantisch veel ervaring. Ik vroeg hem waarom Ridge en Brooke voordat zij gaan spreken, altijd een stoot wilde lucht uitblazen.
Michael grinnikte en zei: ‘Ach spelen…het is een vak. Maar die jonge mensen zijn zo vreselijk mooi, dat vergoedt veel. Misschien wel alles!’ En zo kijken wij voort en voort. En voort. En voort…