Sinterklaas

Sinterklaas in zicht. Bij mijn volwassen kinderen wordt gezucht: hoe houden wij dit eerbiedwaardig familiefeest origineel van toon, fris van opvatting! Gelukkig hebben ze nu zelf kinderen, waardoor het voor hen een plicht is zich voor de volle honderd procent in te zetten. En als het dan weer zover is, ach…dan gaat de adrenaline wel stromen: de opwinding van de kleintjes die nog in vol geloof hun schoen bij de verwarming zetten, houdt ons allemaal bij de les. En de grotere kleinkinderen maken nu zelf surprises, die ons allemaal versteld doen staan. Ik bel bijtijds de Amsterdamse Sinterklaascentrale. Regeren is vooruitzien en als je er niet als de kippen bij bent, is de oude baas uitsluitend op rare tijden te bestellen.

Jarenlang betrokken we Sinterklaas uit de familiekring, maar nadat iedereen zich een keer had ingezet als Sint of Piet gaven ze er de brui aan en leverden wij ons uit aan een huurling. Dat had ik in de jaren dat mijn kinderen nog klein waren ook al eens gedaan. Resultaat: een buitengewoon dronken Sinterklaas, die zingend naar de tweede etage klom en de warme wijn die wij hem serveerden slechts naar binnen wist te krijgen door zijn baard hoog op te tillen. Mijn kindertjes keken ademloos toe hoe de oude baas het boek met op- en aanmerkingen ondersteboven opensloeg én met dikke tong de vreemdste vragen stelde. Ook de Pieten waren licht aangeschoten. Ik denk dat ze aan het eind van de lange rit waren en dat meer gezinnen hen wijn hadden geschonken!

Maar vorig jaar moest ik, wegens werkonwilligheid van mijn eigen zonen en dochter, mijn toevlucht nemen tot de professionele Sinterklazen! Een beetje zenuwachtig wachtten wij Het Grote Moment, dat de Oude Heilige zou aanbellen, af. Maar wat een verrassing, dit was een absolute top-Sint! Ook zijn secondanten, twee Pieten, waren gediplomeerde pedagogen en tegelijk grappig en lief en ook nog een beetje streng, ze maakten er geen zooitje van. Sterke drank werd beleefd doch beslist afgewezen; er werd geen glaasje warme wijn naar binnen gegoten! Ik kon ze wel knuffelen, maar mijn dreigende omhelzing wisten de heren ook uiterst tactisch te voorkomen.

 

Goed, daar gaan we dan weer. We zetten ons in. Gelukkig hebben wij door een vernuftig lootjessysteem maar voor één cadeau plus surprise plus gedicht te zorgen. Nu ja, de kleine diepgelovigen krijgen nog ieder jaar van iedereen van alles en nog wat. Maar verder beperken wij ons beschaafd. Geen overdreven gedoe, geen té kostbare cadeaus. Het is feest, daar gaat het om, de grappen, de maffe gedichten, de steken onder water, kortom, de dikke pret. Zoals die vermaledijde po met de nepdrol erin. Zodra een nieuw familielid of kennis bij ons gezelschap wordt ingelijfd, kan er de klok op worden gelijkgezet dat hij de po ontvangt! Ach, hoe vaak heb ik niet met diepe wellust een pak zelfrijzend bakmeel in een po gestort, daarop koffie en chocoladepoeder en water en, vooral niet vergeten, ontbijtkoek! Want hoe klonteriger en smeriger die blubber eruit gaat zien, hoe leuker het is voor het toekijkend gezelschap.

In bijgaand gedicht wordt de ontvanger duidelijk geïnstrueerd om met zijn blote handen een eventueel cadeautje uit de prut te vissen. En dan is de kans groot dat er helemaal geen cadeautje te vinden is. Wél een nieuwe opdracht, zoals ‘zing het Wilhelmus terwijl je midden in de kring staat!’ Of loop drie blokjes, pluk uit drie tuinen een verdorde bloem en maak een droogboeket’. Ja, onze familie staat voor niets als het erom gaat de zaak uit te braden tot het laatste randje vet! En ieder jaar weer maak ik luid en duidelijk bekend, dat ik zo dolgraag een stukje écht lekkere marsepeinworst in mijn schoen wil hebben. Geen goedkope nep-marsepein, nee, iets heerlijks van de banketbakker. En ieder jaar weer wordt het iets engs, dat ik na een half jaar bewaren weer wegduvel in de vuilnisbak.

Misschien dit jaar…