Boeken

Mijn boekhandelaar, in de wandeling Marcus genoemd, en ik hebben een heel bijzondere relatie. Hij heeft een heerlijke boekwinkel, waar ik mijn lichte verslaving aan het kopen van boeken schaamteloos kan uitleven. Bovendien hebben hij en ik een enigszins wonderlijke smaak, een smaak die meestal van het gebaande pad van de bestseller afwijkt. Hoofdschuddend staan wij samen naast de enorme stapels boeken die al wekenlang in de toptien van bestverkochte boeken staan. Nee, dat willen wij niet. Wij gaan voor het bijzondere, het rare, het vreemde, nog niet door de massa ontdekte boek. Om een voorbeeld te noemen: Marcus weet dat ik dol ben op Venetië. Zodat hij, zodra hij maar het flauwste vermoeden heeft dat een boek op zijn minst één hoofdstuk bevat dat een vlucht of treinreis naar, of een verblijf van minimaal één nacht in Venetië beschrijft, met een trots gezicht ermee komt aanlopen, ongeveer zoals de poes een muis vangt en deze aan de voeten van zijn baas neerlegt!

 

Natuurlijk kan ik Marcus niet teleurstellen. Hij heeft mij immers door zijn kennis van ongeveer alles wat gedrukt wordt en uitkomt in boekvorm, dikwijls geweldig unieke leeservaringen bezorgd. Maar door zijn speurzin voor de beschrijvingen van Venetië heb ik nu toch ook een aantal, nu ja, om het maar beleefd te zeggen, rare boeken over Venetië gelezen. Zoals het boek dat weliswaar ieder café, ieder restaurant, iedere bar en ijssalon in de Dogenstad beschrijft, maar dat verder alleen maar vertelt over het onderhouden van roeiboten. Niet één soort roeiboot, maar alle soorten roeiboten en gondels waar men in de afgelopen eeuwen in Venetië gebruik van heeft gemaakt. Gelukkig kwam na ieder afbijt- of beitsklusje wel weer een sappige beschrijving van het nuttigen van een glaasje Bellini (droge Italiaanse champagne, ook wel prosecco geheten, waarin een tot sap gewreven witte perzik is verwerkt) of mocht ik lezen over een soort spaghetti met funghi porcini (paddestoelen, die uitsluitend in de Italiaanse herfst worden geplukt). Zodat ik getroost weer verder las over de behandeling van roeispanen…

 

U begrijpt, om Marcus een plezier te doen, lees ik van alles en nog wat. Nu echter heeft hij mij Verwante stemmen van Vikram Seth aangeprezen, een dikke pil van 380 bladzijden. Want dat boek gaat volgens Marcus ook over Venetië. Ik ben braaf begonnen, er liggen zeker vier heerlijke boeken te wachten, maar mijn plichtsgevoel zegt mij dat ik mij daarin pas mag verliezen als ik deze pil uit heb. Ik lees en lees, ik heb het druk, maar als ik thuiskom van het werk, grijp ik ogenblikkelijk weer naar die dikke pil.

‘Het gaat helemaal niet over Venetië!’ roep ik een beetje verbolgen als ik langs mijn boekwinkel ga.

‘Lees nou maar gewoon door,’ zegt Marcus, ‘gisteren was hier nog een klant die mij kwam bedanken omdat ik haar dat boek had aangeraden. Omdat ze ook dol op Venetië is!’ Nu ja, brave meid die ik ben, knaag ik mij verder door de pil. Het gaat over Londen, het gaat over Wenen, het gaat over muziek…niks Venetië. De heldin wordt doof, dat is tobben, maar niet in Venetië. Ik ben nu op pagina 251, de hoofdpersonen picknicken langs de Do-nau, ik ben wanhopig. En dan…op de volgende bladzijde gaan de held en de heldin in de trein naar Venetië! Opgelucht haal ik adem, en kijk, nu wordt het boek zo geweldig spannend. Het liefdesverhaal ontplooit zich totaal, daar in het Canal Grande. Ik sjouw mijn boek nu overal met me mee. ‘s-Ochtends kauw ik mijn ontbijt terwijl ik koortsachtig doorlees. Vanochtend nam ik mijn boek zelfs mee in het bad, en zie, toen ik in het hete sop stapte en mij met het boek in de linkerhand in het water liet zakken, had ik mijn onderbroek nog aan! Kijk, dat is nu een leeservaring zoals die er weinig zijn. En ik ben zo geweldig blij dat ik naar Marcus heb geluisterd! Nooit, nee nooit, zal ik meer twijfelen aan zijn leesadviezen.