Acht

 

 

‘Godverdomme, Yara! Vijf!’

Ik word zo hard heen en weer geschud dat ik er bijna van moet overgeven.

‘Word wakker, alsjeblieft! Vijf!’ 

‘Rick,’ ik slik en zie lampen branden. Het is pure verwennerij na die duisternis. ‘Jezus, ik, ik...’

‘Wat heb ik in de rats gezeten, ik doe dit nooit meer!’ Rick haalt in volle paniek een hand door zijn haar. ‘Ik dacht dat je nooit meer terugkwam!’ Hij geeft me een zoen en pakt me stevig beet. Ik krijg geen lucht meer en worstel me los.

‘Ik, eh, ik ben heel even de kluts kwijt. Maar één ding: ik móét nogmaals terug.’

‘Niet met mij erbij! Je kunt het shaken, lieve schat. Ik ben in lange tijd niet zo bang geweest en vrees nu zwaar voor mijn professionaliteit. Ik blijk het ineens bar slecht te doen! Je reageerde wéér nergens op! Ja, je bewoog, kreunde zelfs en mompelde namen. Dit is zó bizar.’

‘Maar toch krijg je me uiteindelijk terug, Rick. Elke keer weer.’

‘Ja, en wat zegt dat? Straks lukt het echt niet meer, lig jij in coma en dus voor de rest van je leven in het duister! Daar wil ik de verantwoording niet voor nemen.’

‘Ik vertrouw op dit moment niemand meer dan jou, Rick. Je krijgt me telkens terug en ik zweer je dat het heel belangrijk is dat ik opnieuw terug ga. Geloof me. Als alles achter de rug is zul je begrijpen waarom. Ik moet weten wie die man is!’

‘Straks is dat zo geblokkeerd dat je daar helemaal niet achterkomt! Ik durf het gewoon niet aan.’

Ik haal heel diep adem en heb me, ondanks de afschuw die ik in elke vezel voel, nog nooit zo vastbesloten gevoeld. Hij die mij al die ellende opnieuw heeft laten beleven, moet worden gestraft. ‘Morgenochtend doen we het opnieuw.’

‘M’n reet! Yara, ik geef om je en je weet niet waar je mee speelt! Hoe belangrijk kan het zijn als je hersens al aangeven dat je het maar beter vergeten kunt. Hypnose is een prachtig fenomeen, maar heel soms doet het meer kwaad dan goed. Geloof me nou.’

‘Geloof jij mij nou maar, ik moet terug!’

‘Ik wil er even over nadenken en erover brainstormen met collega’s.’

‘Zie ik je hoe dan ook morgenochtend? Lukt dat met je werk?’

Rick knikt, al is het met moeite. ‘Ik voel me hier erg shit over, weet je dat? Ik wil overleggen en ook zien of ik morgen nog gemist kan worden.’

‘Rick, als jij het niet doet, ga ik naar een ander.’

Hij fronst kwaad. ‘Ja, dat geloof ik meteen.’

‘Dus kun jij het maar beter doen, ja toch?’ Ik grijns.

‘Jij vindt mij scherp, maar jij bent vele malen erger, dame.’ Hij slaakt een zucht. Dat is meer voor de vorm, want het staat vast dat hij me hoe dan ook wel verder helpt. ‘Ga slapen, girlie. Ik weet niet hoe jij je voelt, maar ik voel me uitgewrongen.’

‘Zal ik doen. Tot morgenochtend,’ zeg ik nadrukkelijk.

Een ‘jaja’ is alles wat Rick zegt en dan vertrekt hij. Ik zag wel hoe witjes hij was. Ik besef ook in wat voor positie ik hem zet. Maar ik meende het: als hij me niet verder helpt, ga ik naar een ander.

 

‘Mijn collega’s vinden me een enorme lul, maar die kennen je niet zoals ik je ken,’ begint Rick de volgende ochtend. Hij heeft gisteravond overleg gehad, vertelde hij net. Ik lig al helemaal klaar op de bank. Niet omdat ik het zo leuk vind, maar omdat ik gewoon niet anders kan. ‘Ik weet dat je naar een ander gaat die het wellicht geen reet interesseert wat er met je gebeurt als het fout gaat, zeker als het een beunhaas is.’

‘Ze raden je het dus af, maar hier ben je dan,’ glimlach ik in de hoop hem iets gunstiger te stemmen. Het is overduidelijk dat hij liever verstandig zou zijn.

‘Ze trekken hun handen van me af als het fout loopt en het kan me mijn baan kosten. Besef dat wel eventjes, oké?’

‘Dat doe ik ook en het spijt me, maar ik heb een heilig geloof in je kundigheid. Het komt wel goed. Vandaag wil ik er vanaf zijn, dus laten we maar beginnen.’

Ik laat me zonder angst in een diep, zwart gat vallen.

 

Het leek een enorm goed idee. Het vakantiepark had een grote zwemvijver, maar er was ook een meer dat niet echt heel druk bezocht werd, al had dat zo zijn redenen. We brachten drank en lekkere hapjes mee en we maakten een kampvuur. We zouden bij het leegstaande, houten huisje in het bos overnachten. Het plan was geslaagd, behalve dat we al met iets te veel alcohol op op stap gingen. Maar wat kon ons het schelen, het leven was goed. Het kampvuurtje brandde knisperend en ik liet me heerlijk naast Justin op de grond vallen. Ik voelde meteen zijn hand die onder mijn shirtje kroop. Zelfs na een jaar konden we geen genoeg van elkaar krijgen. 

 ‘Laten we onszelf nog maar wat meer moed in drinken,’ riep Tygo en voegde de daad bij het woord door een fles bier aan zijn lippen te zetten.

‘Want?’ vroeg ik vrolijk. Ik had een enorme zin in deze avond.

‘Ons onderkomen voor vannacht. Ik denk dat er moorden in het verlaten, houten huis zijn gepleegd.’ Tygo begon te grinniken.

‘Diefstal is ook genoemd,’ haakte Melvin er enthousiast op in. ‘Diefstal van antiek dat werd opgeslagen.’

‘Ik denk een combinatie van die twee,’ zei Benny wijs voor zijn doen. ‘De een werd hebberig en moordde de ander uit.’

‘Ja, en waar is dan degene die vermist is?’ Summer trok een eigenwijze bek. ‘En van wie was dat huis oorspronkelijk?’

‘Van de eigenaar van het vakantiepark. Vraag me niet welke, want het park heeft door de jaren heen nogal wat eigenaren versleten. Maar de huidige is alleenstaand, wat is zijn naam, Fred of zo?’

‘Nee, Freek dacht ik,’ reageerde Justin. ‘Beetje een engerd, die kerel. Er zijn trouwens meer mensen op het idee gekomen om naar dit meer te gaan, want als mijn ogen me niet bedriegen zie ik in de verte andere kampvuren.’

‘Gekke Henkie sluipt vast ook rond. Heeft-ie weer een leuke fantasie over jonge meiden,’ griezelde Yvanka.

‘Nou ja, hoe dan ook,’ zei Tygo met een grijns van oor tot oor, ‘van wie dat huis ook is geweest, die wil er niemand in laten, maar het ook niet afbreken. Vreemd.’

‘Wie weet had hij er zelf wel mee te maken!’ riep Yvanka. ‘En ligt er nog een gedeelte van de buit verstopt.’

‘Dan moeten we maar eens heel goed gaan kijken straks,’ zei Benny met glimmende ogen. ‘Eén ding weet ik heel zeker!’

‘En dat is?’ giechelde Rose.

‘Dat we straks door de geesten van hen die wreed zijn vermoord worden bezocht!’ Benny dook bulderend als een spook op Rose af die gillend naar achteren schoot.

‘Welnee, niemand weet of er echt moorden zijn voorgevallen.’ Ik werd er zowaar nerveus van. Het idee dat ik ergens moest gaan slapen waar misschien iemand was vermoord, was ineens niet zo leuk meer nu het donker was. ‘Het ging puur en alleen om diefstal.’

‘Ja, maar de man die vermist is dan?’ vroeg Summer.

‘Die is helemaal niet vermist,’ zei Justin, terwijl hij over mijn rug aaide. ‘Die is hem gewoon met de buit gesmeerd.’

Het gebeurde nooit, maar Rose had hem opeens flink zitten. Ze was normaal gesproken een rustige meid die goed kon luisteren en nooit luidruchtig was. De drank vloeide rijkelijk, want behalve bier hadden we ook nog flessen wodka en wijn meegenomen. Ik vond het erg grappig om Rose eens los te zien gaan, want zo kende ik haar helemaal niet. Ze was hele verhalen aan het vertellen en ze was overduidelijk in een overmoedige, ietwat flirterige bui.

We werden op een gegeven moment zo dronken dat we gezamenlijk het meer in doken. Allemaal naakt terwijl we wisten dat andere mensen ons konden zien, maar het kon ons niks boeien. Ik vond het heerlijk om in het water met Justin te flikflooien en had in feite niet door wat de rest deed. Pas toen ik wat gemopper hoorde en gegil kwamen Justin en ik uit onze trance en keken opzij.

Summer liep kwaad het water uit, gevolgd door Yvanka. Ik zag Rose en de drie jongens ook in het water. Ik haalde mijn schouders op, keek Justin weer aan en we zoenden verder waar we waren gebleven.

Pas toen Justin en ik het meer uitkwamen, zagen we dat Summer en Yvanka vertrokken waren. De rest was nog in het water. Justin keek veelbetekenend, we waren nog steeds naakt en we begonnen gewoon bij het vuur te vrijen, ook al wisten we dat we niet helemaal alleen waren. We gingen totaal op in ons liefdesspel. Ik hoorde Rose giechelen en later klonken er enkele provocerende opmerkingen, maar ik kon niet vaststellen wie dat zei. Toen Justin en ik, inmiddels met kleren aan, naar het vuur staarden, zagen we als eerste Summer en Yvanka.

‘Zo, was het lekker?’ sneerde Summer.

‘Heb je gekeken?’ vroeg Justin. ‘Want dan kan ik het beter aan jou vragen.’

Ze klakte met haar tong. ‘Jullie waren van verre te horen met al dat gekreun.’

‘Nou, heb je er een probleem mee?’ vroeg ik kattig. Ik irriteerde me aan haar toon. Yvanka leek nergens een probleem mee te hebben en kneep haar ogen samen om aan te geven dat ik me er maar niets van aan moest trekken.

‘Misschien moet Summer zelf eens een goede beurt krijgen,’ lachte Justin.

Yvanka proestte even, hief haar handen en keek vervolgens rond. ‘Waar is de rest?’

‘Ik zou het niet weten,’ antwoordde ik en stond wankel op. Ik moest ontzettend plassen. Toen ik in de richting van het bos liep, zag ik bewegingen en dacht aan de rest. Ik deed een plas en net toen ik omhoog kwam, hoorde ik een gesmoorde kreet. Ik bleef stilstaan en luisterde. Om eerlijk te zijn werd ik er een beetje angstig van, want het had niet goed geklonken.

‘Hoorde je dat ook?’ vroeg Justin die naar me toe kwam lopen. ‘Het klonk als Rose!’ Hij liep bij mij vandaan en ik zag hem tussen de bomen door naar links lopen. Ik keek hem na tot hij door het donker werd opgeslokt. Summer en Yvanka stonden ineens naast me en keken ook onderzoekend.

‘Ik hoorde iemand,’ zei Summer. ‘En dat klonk niet best. Was het Justin?’

‘Nee, Justin is naar die kant gegaan,’ wees ik. ‘Zullen wij even de andere kant oplopen, richting het huisje?’

We liepen een tijdje zwijgend verder. Ik kon niet echt anders, want ik was erg wazig door de alcohol.

Toen we bij het verlaten huis kwamen bleek het dat de geluiden daar vandaan kwamen, want we vernamen opnieuw een raar geluid. We keken door het ietwat smerige raam naar binnen. Mijn ogen focusten zich, maar het was erg donker. Ineens waren er bewegingen, ik zag meerdere mensen en een boel gekronkel. Mijn zicht werd iets beter en ik hoorde Yvanka naar adem snakken.

‘Jezus, gebeurt er wat ik denk dat er gebeurt?’ zei ze. ‘Dat had ik dus echt niet van haar verwacht.’

‘Ja hoor!’ riep Summer schril naast mij. ‘Stille wateren hebben diepe gronden. Ze vond eentje zeker niet genoeg? Hier ga ik niet naar kijken, laten we gaan.’

‘Nee, wacht even.’ Ik hield haar tegen. ‘Volgens mij...’ Ik wist het niet zeker, maar de kreten die ik had gehoord, pasten niet bij een lekker potje seks. En dit kon Rose toch niet zijn? Want dat leken de meiden te denken. Ik focuste nog beter en vond het er raar uitzien.

Kronkelende lichamen op de grond. Het was schimmig en niet goed te zien, maar het deed me aan een inktvis denken. Armen en benen druk in beweging. Ik focuste en kon nu lichamen zien. Glasgerinkel klonk op en het ging zo vreselijk snel, want voor ik het doorhad, vlogen de lichamen die ik had gezien uit het zicht. Ze verdwenen via de achterkant, terwijl uit het niets iemand bij de gestalte op de grond verscheen om vervolgens, net als de andere schimmen, via de achterkant het huisje te verlaten.

Ik vloog naar binnen waar ik me bij de jonge vrouw op de grond liet zakken. Het was Rose. Summer en Yvanka kwamen achter me aan en keken neer op het hoopje ellende op de grond. Wat haar was overkomen, had niets met plezier te maken gehad. Rose lag naakt opgerold op de grond, met haar knieën naar haar hoofd getrokken en ze huilde kreunend. Ze hijgde, huilde, hijgde, wat door merg en been ging. Ineens stond ze wankel op en duwde me opzij. Ik zag een in- en inwit gezicht met ogen die in een heel andere wereld waren. Ze strompelde naar voren, gaf Summer en Yvanka een ongecontroleerde zet en ze was weg. Ik was even als verlamd, maar sprong op en ging achter haar aan. Ik keek alle kanten op, maar Rose was verdwenen. Ik had geen enkel idee welke kant ze op was, want ik hoorde haar niet. Ik dacht aan hoe ze naakt door het bos liep, helemaal de kluts kwijt en doodsbang. Ik holde terug naar Summer en Yvanka die er beiden een beetje verloren bijstonden.

‘Ze is verkracht!’ riep ik schril tegen de meiden. ‘Wie, hoeveel, ik kon het amper zien! Jullie?’

Ze schudden hun hoofden en we begonnen snel te lopen, op zoek naar Rose.

‘Ze kan niet ver zijn,’ zei ik nerveus. ‘Ze is naakt en natuurlijk doodsbang. Ze zit vast ergens verscholen. Goed kijken, luister naar elk geluidje!’

 Hoe we ook riepen en zochten, Rose was nergens te bekennen en we besloten terug naar het kampvuur te gaan in de stille hoop dat ze daar zou zijn.

‘Waar zijn de jongens? Die waren toch bij haar?’ Er bekroop mij een heel angstig gevoel, waar ik liever niet aan dacht, maar zij waren wel met Rose samen geweest. ‘Het zal toch niet zo zijn dat Benny, Melvin en Tygo...’

‘Natuurlijk niet. Dit waren vreemden!’ gilde Yvanka.

‘Ze liep de hele avond die jongens op te geilen,’ zei Summer zo ongevoelig als een brok ijs. ‘Dat is dus gezien door anderen. Toen Rose alleen was, grepen ze hun kans! Wie het ook zijn geweest, ze zullen jou en Justin ook wel hebben gezien, Yara. En daar werden ze nog meer opgewonden van!’

‘Je doet net alsof Rose erom gevraagd heeft om verkracht te worden,’ reageerde ik kwaad. ‘Je weet wel beter, Summer!’

‘In feite is dat toch ook zo? Ze gedroeg zich anders...’

‘Ze had gewoon plezier, Summer! Hoe haal je het in je hoofd om te beweren dat dit haar eigen schuld is! Zoals jij je gedraagt, dát is pas zielig! Je bent gewoon jaloers dat Benny vorig jaar met haar naar het eindfeest is gegaan en niet met jou!’

‘Dat heeft er niets mee te maken!’

‘Dat heeft er álles mee te maken!’

‘Ik heb Gekke Henkie gezien, ik weet het zeker!’ haakte Yvanka er haastig op in, toen Summer nijdig haar vuisten balde. ‘Straks was hij het! Het kan verdomme iedereen wel zijn!’

Ik meende eerder die avond Timo te herkennen en dan zouden zijn maatjes Robin en Sjakie er ook wel zijn. Yvanka had gelijk: het kon iedereen wel zijn.

Zwijgend kwamen we aan bij het kampvuur, waar ik de jongens zag.

‘Vinden jullie het dan niet raar dat ze Rose alleen laten en doodleuk bij het vuur gaan zitten?’ wees ik naar het drietal. Benny lag te slapen.

Ik wist het even niet meer. De jongens zaten gewoon bij het kampvuur. Ze hadden hun kleren weer aan en leken gewoon te chillen.

‘Rose wilde slapen,’ legde Melvin ongevraagd uit toen hij ons in het zicht kreeg. Hij zat op de grond en had kleding in zijn handen. ‘Ik heb net haar spullen gepakt en, o ja, ze heeft het beste plekje, de schuimrubberen mat al ingepikt. Benny maft ook al, waar waren jullie?’

‘Nou, het is heel erg eigenlijk,’ begon ik rillend. ‘Eh, Rose, we zagen haar in het huisje met wat kerels en volgens mij is ze verkracht.’

‘Wat!’ Melvin sprong op, net als Tygo. ‘Hoe bedoel je? Hoe kan dat?’

‘Zoals ik het zei, Melvin,’ reageerde ik kregel. ‘En waar is Justin?’

‘Weet ik veel, bij jou toch?’

Ik dacht aan het brekende glas en de gedaante die als laatste het huis uitvloog. Zou dat Justin geweest kunnen zijn die door een ander raam zag hoe zijn zus werd verkracht? Hoeveel tijd was er nu verstreken? ‘We hebben naar Rose gezocht en dat heeft zeker een halfuur geduurd,’ dacht ik hardop.

‘En waar is Rose nu?’ vroeg Tygo gespannen. ‘Hebben jullie kunnen zien wie haar...’

‘Nee, niet goed. Het leken meerdere personen maar ik kan me vergissen. Rose is verdwenen, die arme ziel loopt nu naakt rond en is natuurlijk doodsbang,’ antwoordde ik en keek hem aan. Ik merkte op dat zijn shirt binnenstebuiten zat, al was dat ook niet echt een bewijs. ‘Ik blijf het raar vinden.’ Ik keek de jongens een voor een aan. Benny sliep nog steeds. ‘Waarom lieten jullie haar alleen?’

‘Ik vind je toon niet prettig,’ zei Melvin. ‘Het klinkt bijna alsof je ons ergens van beschuldigt.’

‘Ik wil gewoon een antwoord! Ze was naakt en wilde slapen en jullie lieten haar dus gewoon alleen?’

‘Rose wilde slapen, dat zeiden ze toch!’ riep Summer nijdig. Ze was lijkwit. ‘Melvin wilde haar kleding naar haar brengen!’

‘Rose mocht dan dronken zijn, ze is niet dom!’ riep ik overstuur. ‘Ze is geen meisje dat in haar blote kont alleen in het verlaten huis blijft om te slapen! Had ze dan al haar slaapzak mee? Nee, want die ligt nog hier.’ Ik wees naar de slaapzakken die in het zand lagen. Ik telde even snel en kwam tot de ontdekking dat ze er alle acht lagen.

‘Wat wil je nu precies zeggen?’ vroeg Tygo aan mij. ‘Want als ik niet beter wist, zou ik denken dat je ons van verkrachting beticht.’

‘Ik weet het niet, maar ik vind jullie gedrag heel vreemd. Wie laat er nu een dronken en naakt meisje alleen in dat verlaten huis achter? En wat deden jullie daar eerder dan?’

‘Niks bijzonders natuurlijk,’ antwoordde Tygo. ‘Jij en Justin waren zo lekker bezig en wilden vast geen publiek. Trouwens, als ik porno wil zien, huur ik wel een video. Rose viel al bijna in slaap en toen zijn we hiernaartoe gelopen om te zien of jullie eens klaar waren en we de kleren konden pakken. En dan zouden we vervolgens met z’n allen naar het huis gaan.’

Het klonk aannemelijk, absoluut. Maar toch vond ik het een stel idioten. Benny lag gewoon te slapen, terwijl ze alle drie wisten dat Rose er toch heel koud bij moest liggen zonder kleding en slaapzak. Hij sliep verdomme door ons gekrijs heen.

‘Ik ben doodmoe,’ zei Tygo. ‘Maar we moeten haar vinden en Justin, want dat is ook raar. Waar is hij in godsnaam?’

Hij deed vreselijk nerveus, maar dat waren we allemaal. Melvin schopte Benny wakker, vertelde wat er was gebeurd en Benny was in één tel klaarwakker. Strijdlustig maakte hij het kampvuur uit en gezamenlijk gingen we op weg. Al die tijd hoopte ik dat we het verkeerd hadden gezien. Beneveld door de alcohol. Maar ik hoefde maar aan de lege ogen van Rose te denken, aan haar inwitte gezicht toen ze op de vlucht sloeg, om te weten dat dit ijdele hoop was.