Vijftien
‘Ik zag dat je had gebeld en ik was toch in de buurt,’ glimlacht Rick op een manier dat, ook al heb je het razend druk, je alles voor hem aan de kant zet. ‘Ik zat in een bespreking in het ziekenhuis en kon dus niet opnemen. Ik moest hierachter zijn en wilde je toch al graag zien. En ik wil weten hoe het met je gaat, of je al iets opgeschoten bent.’
Ik haal een diepe hap lucht en glimlach naar hem. ‘Kom er in.’
Ik sluit de deur, loop achter hem aan en als ik in zijn blauwe ogen kijk, weet ik ineens niet wat ik zeggen moet.
‘Koffie?’ vraag ik dan maar.
‘Graag. Stoor ik je niet?’
‘Nee hoor.’
Dankbaar dat ik een reden heb om weg te lopen, ga ik iets gehaast naar de keuken. Ik blijf daar net zolang staan tot de koffie is doorgelopen en met twee mokken loop ik weer terug.
‘Alsjeblieft.’ Ik overhandig hem de mok en ga op de driezitsbank zitten. Rick zit op mijn tweezitter. ‘Was je bij een cliënt?’
Hij knikt. ‘Een hele lastige en bijna erger dan jij! Ik heb meer behoefte aan een borrel, maar aangezien ik nog moet rijden, is dat niet verstandig.’
‘Ik had eigenlijk begrepen dat je nooit huisbezoeken doet. Lotte was erg verbaasd dat je de sessie bij me thuis deed.’
Hij fronst. ‘Wat raar.’
‘Volgens haar...’
‘Zeker weten dat ik geen plannen dwarsboom door zomaar in de namiddag onaangekondigd langs te komen?’
‘Ik heb geen plannen. Ik zat een beetje tv te kijken. Daar belde ik je trouwens voor.’
Zijn blik gaat naar het dvd-hoesje dat op de grond ligt.
‘Je had een filmpje gehuurd. En? Was het wat? Heb ik veel gemist?’
‘Niet echt,’ reageer ik. ‘Ben je nu klaar of moet je naar meer cliënten?’
Hij schenkt me een grote grijns die vertelt hoe blij hij is. ‘Helemaal klaar voor vandaag! Zeg, nu ik hier toch ben en ik al een stevige trek op voel komen, zullen we Chinees bestellen? Ik trakteer.’
Ik neem het aanbod dankbaar aan. Ik had toch al niet veel zin om te koken. Rick pakt een mobieltje uit zijn zak.
‘Wat wil jij?’ vraagt hij.
‘Ik lust alles, verras me maar.’
‘Prima.’ Rick belt de Chinees die blijkbaar al in zijn mobiel staat voorgeprogrammeerd. Ik luister niet echt naar wat hij bestelt, ik kijk eigenlijk alleen maar naar de mooie man die voor me zit. Hij had zo zijn baan kwijt kunnen zijn door mij. Nu ik een ander mens ben en niet langer de behoefte voel om los en wild te leven... Rick laat duidelijk merken dat hij me wel ziet zitten en... Ik voel me een beetje betrapt als hij met zijn hand wuift.
‘Of je bent ver weg en hebt spijt dat je me hebt binnengelaten, of je hebt heel andere gedachten die ik dan graag wil weten,’ grijnst hij me toe.
‘Touché,’ knik ik.
‘Gaat het echt met je? Ik wil namelijk niets oprakelen en ik ga er vanuit dat je alles alsnog hebt laten rusten of hebt verwerkt. Klopt dat?’
‘Ja.’ Ik lieg niet echt.
Hij staat ineens op en hurkt voor mijn voeten.
‘Waarom zouden we tijd verspillen met wachten? Ik denk dat er zaken zijn, neem je ontvoering, die je vreselijk dwarszitten en wie weet is het tijd om alles met iemand te delen. Praat van je af, wie weet ben ik die iemand wel. Ik was er tenslotte een klein beetje bij.’
Ik haal even diep adem. Hij klinkt oprecht en zo kijkt hij ook.
‘Laten we maar eens beginnen met samen eten.’ Ik glimlach en zie zijn ogen me warm opnemen. Hij pakt mijn beide handen vast.
‘Je hebt mooie handen,’ zegt hij. ‘De Chinees zal zo wel komen.’ Hij drukt een kus op mijn hand.
Inderdaad gaat niet lang daarna de bel en kunnen we eten. Rick stalt alles op de eettafel uit en ik pak borden en bestek.
‘Eén glaasje wijn kan toch wel?’ vraag ik om het hoekje van de keuken.
‘Ja, tuurlijk, wat voor wijn heb je?’
‘Zoete witte.’
‘Geweldig, mijn favoriet,’ galmt hij.
Glimlachend schenk ik twee glazen vol en besef dat ik nu alles over Rick wil weten. En ik word ook nieuwsgierig naar zijn bedprestaties zonder touwen en attributen. Ik schud de stoute gedachten van me af en loop met twee glazen wijn terug naar de huiskamer.
‘Ik heb het een en ander opgeschept, ik hoop dat je het lekker vindt.’
‘Ziet er prima uit,’ zeg ik en schuif aan tafel. We heffen proostend ons glas, schenken elkaar een megagrijns en beginnen te eten.
De fles wijn is al snel leeg en gelukkig heb ik er nog een in de koelkast staan. Rick zegt lachend een taxi te bestellen en ik hou me in om niet een of andere gewaagde opmerking te maken. Alleen al door het feit dat ik niets zeg, besef ik dat ik een ander mens ben geworden.
‘Ik kan dus echt niet meer rijden,’ zegt Rick, als we samen op mijn tweezitter zitten. Het is al laat, maar godzijdank is het zaterdag en ben ik morgen vrij. Rick ook, zo vertelde hij onder het eten.
‘Lang leve de taxi,’ grijns ik, al begrijp ik waar hij op doelt. Ik heb dan wel een flinke slok op, maar zo dronken ben ik ook weer niet.
‘Je bent echt anders,’ merkt hij ineens op en ik knik. Het wordt tijd dat Rick kennis met de nieuwe Yara maakt. ‘Je bent rustiger. Komt dat soms door wat je hebt meegemaakt?’
‘Wijsheid komt met de jaren,’ hou ik me aan de oppervlakte, maar ik besef dat Rick ook veranderd is. Ik kan hem me bijna niet meer dominant voorstellen. Toch zeg ik niets.
Hij zet zijn glas wijn op tafel en draait zijn lichaam helemaal naar me toe. Zijn gezicht is vlak bij het mijne en ik ruik de wijn in zijn adem als hij zucht.
‘Zou je met mij verder willen, Yara? Proberen of we samen een kans maken?’
Ik hoef hier niet lang over na te denken en knik.
‘Dat is fijn,’ glimlacht hij en drukt een vederlicht kusje op mijn lippen, die in verbinding lijken te staan met mijn vagina. Ik duw zachtjes mijn tong in zijn mond en hij reageert direct. Na een tijdje laat hij als eerste los en kijkt me ernstig aan.
‘Als je met mij verder wilt, wil ik dat er geen geheimen tussen ons bestaan. Ik wil dat je me vertrouwt.’
‘Dat doe ik ook, maar er zijn soms zaken die een mens liever vergeet of bij zichzelf houdt. Het heeft helemaal niets met jou te maken.’
‘Dat heeft het wel,’ reageert hij en ik zie een lichte trilling in zijn ooghoeken.
‘Rick...’ Ik haal diep adem. ‘Ik vertrouw je, ik wil het heel graag met je proberen en ik denk zelfs dat het een goede kans van slagen heeft. Maar dat is ook zonder dat ik oude wonden openrijt die enkel en alleen van mij zijn.’
Hij schudt zijn hoofd en schuift een stukje bij me vandaan, waardoor ik erg in de war raak. In gedachten waren we al naakt en deden we heel andere dingen dan een serieus gesprek voeren.
‘Je gaat het niet doen, hè?’ vraagt hij met een heel vreemde ondertoon. Zijn ogen staan dof.
‘Wat?’
‘Mij eerlijk de waarheid vertellen.’
‘Welke waarheid?’
‘Ik was er al bang voor dat het zo zou gaan.’ Hij staat op en van de weeromstuit doe ik dat ook. Ik heb het gevoel dat ik een uur weg ben geweest en daardoor een belangrijk gesprek heb gemist. Ik kijk hem niet-begrijpend aan en steek mijn handen naar hem uit. Hij doet niets en kijkt me alleen maar aan op een manier waar ik helemaal van schrik. Er ligt iets sinisters in zijn ogen en ik voel mijn ruggengraat tintelen. Ik zie uit mijn ooghoek de restanten van ons eten op tafel en kan me dat gezellige moment ineens moeilijk voor de geest halen.
‘Ooit leerde ik een geweldige hypnotherapeut kennen die me enthousiast wist te maken voor het vak. Hij had een klein laboratorium en had een middel uitgevonden waardoor personen in hun trance zo ver terug in het verleden konden als hij wilde, zelfs als ze het bewust wilden vergeten. Ik wilde dat je je alles herinnerde, Yara. Het is bijna grappig dat ik je daar niet over heb gehoord. Je hebt de injectie blijkbaar niet gevoeld.’
Injectie? Ik kijk in verwarring naar mijn arm. ‘Heb je me tijdens de hypnose geïnjecteerd?’
‘Nee, toen niet, dat was ervoor. Ik weet nu wel het neveneffect van het middel. Geheugenverlies, want je wist niets meer. Laatste kans, Yara,’ fluistert Rick.
‘Maar Rick...’ Ik kan hem voor geen meter volgen.
‘Je doet het niet?’
‘...’
‘Goed. Ik denk niet dat je er klaar voor bent, maar dat zul je nooit zijn.’
Hij stroopt zijn mouwen op en trekt het vel van zijn handen alsof hij handschoenen uittrekt. Tot mijn ontsteltenis zijn het handschoenen maar dan van menselijke huid! Er verschijnen bleke vingers vol littekens. Zijn beide handen zien er verschrikkelijk uit. Vervolgens legt hij een hand onder zijn kin en trekt zijn huid los, zo lijkt het. Ik zet een stap naar achteren en slaak een kreet. Hij buigt naar voren en trekt zijn gezicht los. Een masker, schiet het door me heen. Hoe is het mogelijk dat ik dat niet eerder heb gevoeld of gezien? Geen pukkeltje, niets. Hij gooit het achteloos op de grond waar het als een stuk slappe huid met zwart haar blijft liggen. Rick blijft gebukt staan zodat ik zijn gezicht niet kan zien maar wel het donkerblonde haar. Aan zijn bewegingen te merken doet hij iets met zijn ogen, gaat vervolgens langzaam rechtop staan en toont me een kwetsbare glimlach die de grond onder mijn voeten laat verdwijnen. Ik sta doodstil, niet in staat me te bewegen, terwijl de realiteit langzaam doordringt en met een klap in mijn gezicht terechtkomt. Ik had het moeten voelen, want ik heb mezelf lang geleden aan hem gelieerd. Alles om mij heen is zwart, alsof ik in een duistere wolk sta en opgeslokt word. En de wereld stopt met bestaan. Vanavond opende ik mijn hart op een kiertje, maar het was allemaal voor een man die niet bestaat.
‘Ik zei toch dat je er niet klaar voor was? Wellicht heb je nu spijt dat je niet, voor het eerst in je leven, eens eerlijk de waarheid hebt verteld.’