Zestien
Zijn ogen zijn altijd in mijn herinnering gebleven, maar dan kijken ze liefdevol. Ik heb die groene ogen nog nooit op deze manier naar me zien kijken. IJskoud, vol woede, spot en haat. Hij had lenzen in gehad; geen sprankje blauw meer te zien. Ik kijk naar de man die onder het masker heeft gezeten. Hij is ouder geworden, anders dan ik in mijn geheugen heb door littekens in zijn gezicht, maar het is hem. Ik sta als een vis op het droge naar adem te happen en mijn benen zwabberen onder mijn lichaam. Ik besef dat dit helemaal niet kan. Zijn lichaam is gevonden, we hebben hem begraven! Ik heb zijn stem totaal niet herkend! Ik sluit even mijn ogen omdat ik enorm duizel.
‘Justin...’ Ik moet mezelf bij elkaar zien te rapen, maar de schok is te groot. ‘Ik, je was, je bent... Ik heb je begraven, Justin! Je was dood! Maar waarom...’
‘Kun je dat niet raden? Dat is teleurstellend.’
‘Die brand, je bent verbrand!’
‘Dat klopt, maar heel anders dan jij denkt.’
‘En nu ga jij me dat vertellen, toch?’ zeg ik met een cynisme dat ik bijna niet voor mogelijk houd. Ik word dan ook ineens zo vreselijk kwaad! Al die jaren liet hij mij en iedereen geloven dat hij dood was. Waarom in godsnaam? Mede door zijn dood is mijn leven gelopen zoals het gelopen is.
‘Herinner je je die fatale nacht nog, Yara?’ vraagt Justin. Zijn ogen fonkelen en ik heb voor het eerst in mijn leven moeite om naar ze te kijken. De littekens vertekenen zijn gezicht en maken wrang genoeg een monster van hem.
‘Ja.’
‘Gezien je gedrag vermoedde ik anders.’
‘Jij hebt me ontvoerd, jij...’ Shit, ik zie sterren voor mijn ogen. Ik moet diep ademhalen en ik krijg het voor elkaar mezelf eventjes los te schudden.
‘Klopt,’ antwoordt Justin en hij klinkt bijna berustend.
‘Je beroep, het toeval…’ Ik was zo ver weg tijdens de hypnose en ik heb daar achteraf over nagedacht. Ik ben dus gedurende mijn ontvoering geïnjecteerd, wat ik tijdens hypnose nooit heb opgemerkt en telkens als ik het getal vijf hoorde, kwam ik in het heden terug. Ik begrijp nu dat Justin me met opzet zo lang mogelijk in het duister liet darren.
‘Ik kon nooit weten dat je mij professioneel nodig zou hebben en dat lag ook niet in mijn planning. Achteraf gezien kwam het me wel heel goed uit. Lotte vertelde me over jou en ze noemde je bij je naam. Hypnose heeft míjn ogen geopend, want na die fatale nacht was ik mijn geheugen kwijt. Ik wilde ook jouw ogen openen.’
Ik zeg niets, want ik vertrouw mijn stem niet meer.
‘Het heeft me ontzaglijk veel moeite gekost om alles onder ogen te komen. Het was alsof ik opnieuw verraden werd en in brand gestoken.’ Hij tikt met zijn vingers tegen zijn bovenbeen zoals hij vroeger deed om de maat aan te geven bij een bepaald liedje dat we samen zongen. Nu lijkt hij het uit nervositeit te doen. Hij kijkt opzij en haalt diep adem. Vervolgens kijkt hij mij weer aan.
‘Ik wilde het verlaten huis verbranden om uit te wissen wat daar met mijn zus was gebeurd. Ik wist toen nog helemaal niets, omdat Rose geen woord uit kon brengen. Het enige dat ik wist, was wat ik door het raam had gezien, maar ik had de daders niet herkend. Erna zou ik naar mijn vrienden, maar vooral naar jou gaan. Ik hield van je en ik had je nodig!’
Hij stopt heel even en begint woest heen en weer te lopen. Voor het eerst in mijn leven ben ik bang voor hem. Al snel draait hij zich met een razernij naar me toe en praat verder.
‘Ik heb me rot gezocht naar de daders, omdat het geen één keer in mijn hoofd opkwam dat het mijn eigen vrienden konden zijn. Wel vond ik mijn zusje die helemaal de weg kwijt was en naakt rondliep. Toen ze met z’n drieën het huis binnen kwamen, wist ik dus helemaal niets. En toen zei Tygo: “We dachten dat ze het wilde, het liep iets uit de hand, we waren onszelf totaal kwijt, Justin.” Benny gaf hem een schop, want ik keek totaal onthutst. Ik kon het niet geloven!’
‘Maar Justin, hoe...’
Hij legt me met een woest gebaar het zwijgen op.
‘Tygo dacht zeker dat ik het allang wist, die idioot ging er vanuit dat Rose allang gesproken had, maar dat kon ze helemaal niet!’
‘Een stuk hout,’ fluister ik.
‘Wat bedoel je,’ reageert hij en zijn groene ogen fonkelen.
‘Ik, eh, ik vroeg aan Benny waarom jij niet kon ontsnappen en toen...’ Ik herinner het me nog scherp. Benny zei dat Justin onder hout lag dat op hem was gevallen...
‘Benny slóég me met een stuk hout waardoor ik even de weg kwijt was. Tegen de tijd dat ik opstond, waren zij het huis al uit en kon ik er niet langer door. Ik stond al in brand en er was maar één uitweg. Herinner je je nog dat er iemand vermist was, wat met de bizarre gebeurtenissen te maken had in het verlaten huis? We hebben er die avond met elkaar nog over gesproken bij het kampvuur. Erover gespeculeerd. Er bleek een mannelijk skelet al jaren onder de vloer te liggen. Ze hebben het niet eens onderzocht, er werd gewoon van uit gegaan dat ik het was. Nu wisten jullie zeker dat ik dood was: mijn lichaam, totaal tot op het bot verbrand was gevonden. O ja, Yara, ik was zo goed als dood, maar zo vol woede dat ik mezelf via de achterkant uit dat brandende huis wist te slepen. De pijn was ondraaglijk. Geen haar meer op mijn hoofd en onherkenbaar verbrand. Ik heb je mijn naam horen gillen, en ik wilde naar je toe, maar ik moest naar het water. Ik heb in het meer gelegen, ik was halfdood, maar had mijn verstand niet verloren.’
‘En dit alles was je vergeten? Begrijp ik dat nou goed?’
Hij kijkt me doordringend aan alsof hij niet kan geloven dit ik dit vraag. ‘Het heeft jaren geduurd eer ik wist hoe het was gegaan en hoe het allemaal in elkaar zat. Toen wist ik dat ik wraak zou nemen, hoelang het ook zou duren!’
Ik kan amper een woord uitbrengen en denk aan de woorden van Tygo. Doodmaken! Lul eraf hakken en op laten vreten. Mijn god! ‘Maar hoe heb je het dan gered? Waarom kwam je niet meteen naar mij, ik zou je hebben geholpen, Justin!’
‘Ik heb mezelf het vakantiepark uitgesleept. Er kwam een auto aangereden en die mensen schrokken zich een ongeluk. Ze hebben me naar het ziekenhuis gebracht, waarvandaan ik al snel naar een ander ziekenhuis werd overgebracht. Ik raakte door de pijn van de wereld en ze hielden mij een tijd in slaap omdat de pijn onmenselijk was. Toen ik later bij werd gebracht, wist ik niets meer, ik was mijn geheugen kwijt. Omdat ik allemaal ontstekingen kreeg doordat ik met mijn open brandwonden in het meer ben gaan liggen, duurde het herstel nog langer. Nooit heeft de politie of het ziekenhuis de link gelegd tussen het verbrande huis in het vakantiepark en een patiënt met brandwonden en geheugenverlies. Een zuster noemde me spontaan een keer Rick en ik heb die naam aangehouden. Mijn herstel heeft jaren geduurd. Mijn stembanden hadden ernstige schade opgelopen, waardoor ik uiteindelijk een andere stem kreeg. Ik kreeg mijn leven weer op de rit. Een paar jaar geleden leerde ik in het ziekenhuis de hypnotherapeut kennen. Hij vond mij erg interessant, wilde me helpen mijn geheugen terug te krijgen. Mijn leven stortte totaal in na elke sessie die ik had, maar ik moest door. Ik moest weten hoe het in elkaar zat!
Ondertussen las ik alle kranten en vroeg oude exemplaren op, om te zien of een van jullie ooit op zoek was gegaan naar wat er die dag was gebeurd. Ik kwam er achter dat niemand de waarheid vertelde, dat jij, Yara, niets had gedaan! Je hield je mond, je zocht niets uit, je verhuisde zelfs! Ik ben je in de gaten gaan houden... Ik zag hoe je je kop in het zand stak, je verloochende mij en mijn zus. Je leefde van God verlaten. Jullie leefden allemaal je eigen fucking leventje! Jullie dachten dat ik dood was, maar hebben jullie ooit één poot uitgestoken om Rose te helpen?’
‘Ik ben een keer bij haar geweest,’ zei ik dunnetjes. ‘Ze herkende me niet.’
‘Ineens klapte een van de jongens uit de school,’ gaat Justin verder alsof ik niets heb gezegd. ‘Ik heb in het archief van de nieuwsredactie in de stad er alles over gelezen. Een of ander wazig stukje dat nooit in de krant heeft gestaan.’ Hij stopt even en ik weet zeker dat Fern hem het stuk ook heeft laten lezen, net zoals hij het mij liet kopiëren.
‘In een dronken bui vertelde hij uitgerekend aan een mottige journalist wat details over die fatale avond,’ gaat Justin verder. ‘In het artikel stond dat alle toenmalige vriendinnen het wisten, maar hun mond hielden. De haat maakte van mij een moordenaar. Weet je wat het allerergste is? Mijn woede werd er geen greintje minder door. En later besefte ik waarom. Jij was er nog, Yara, jij en je smerige geheim!’
‘Geheim? Wat bedoel...’
‘Lotte is een lieve vrouw, maar ook een kletskous. Jij bent een keer erg openhartig geweest tijdens een buurtfeest. Lotte en ik dronken samen koffie in de kantine van het ziekenhuis en we hadden het over buren in het algemeen. Toen vertelde ze dat jij “het feestbeest van de straat” was, dat ze niet met je zou willen ruilen, maar wel je rode krullen graag zou willen hebben. Ik wist allang waar je woonde en begreep meteen dat Lotte het over jou had voor ze je naam noemde. Ze zei ook dat je alles wat met diepgang te maken had ontweek, tot die avond dan.’
Het is een beetje mistig in mijn hoofd, maar met een enorme steek in mijn lichaam kom ik tot een besef. Ik weet waar hij het over heeft, maar zoveel heb ik toch niet tegen Lotte gezegd? Dat is een ingebouwd mechanisme en dat heb ik mezelf aangeleerd. Drank of geen drank. Toch?
‘Ik weet niet wat Lotte je heeft verteld, maar ze mag er blijkbaar graag van alles bij verzinnen,’ zeg ik met alle waardigheid die ik op kan brengen.
Justin begint als een bezetene te brullen. Alle woede lijkt in die brul te zitten en ik ben doodsbang! Ik sla mijn handen over mijn oren en bid voor het eerst in mijn leven en hoop dat er een gat in de grond komt waarin ik kan verdwijnen.