Les affaires du coeur
(Nuala)
Ze zat vroeg op deze dinsdagochtend aan Jim te denken toen de telefoon ging en ze wist gewoon dat hij het moest zijn, een telefoontje uit Parijs voor de aanvang van het congres. Ze trilde toen ze de hoorn oppakte, haar hersens leken op een pak watten en ze kon geen originele manier bedenken om op te nemen. ‘Met de Chinese wasserij’ was niet bepaald origineel, dus zei ze na een korte aarzeling maar gewoon ‘hallo’.
“Goeiemorgen,” zei hij vrolijk.
“Van hetzelfde,” zei ze.
Anonieme Dellen Service, dat zou leuk zijn geweest.
“En hoe maakt mijn favoriete dame het deze ochtend?”
Hoewel ze haar kaken op elkaar moest klemmen om niet in tranen uit te barsten zei ze dat alles prima was. Dat het prachtig weer was en dat de zon nu al naar binnen scheen. Ze vroeg hem naar het hotel. En hoe het diner gisteravond was geweest.
“Uitstekend,” zei hij. “En het is goed om weer een paar van mijn collega’s te zien die ik graag mag en die ik maar een keer per jaar zie. Het is een geweldig stel, echt waar, en we hebben zoveel om bij te praten.”
“Dat zal best wel.”
Ze hoorde dat hij in een opperbeste stemming verkeerde. “Ik ben dol op dat soort evenementen,” had hij niet zo lang geleden verteld. “Je krijgt een enorme kick als een zaal vol studenten aandachtig naar je luistert.”
En ze dacht, zoals dat tegenwoordig maar al te vaak het geval was, dat hij vroeg of laat genoeg zou krijgen van de combinatie van haar en Liam en de beperkingen die dat veroorzaakte, en dat hij uit beeld zou verdwijnen. En nu ze naar zijn enthousiasme luisterde terwijl hij van het ene onderwerp naar het andere fladderde zodat ze hem bijna niet bij kon houden, voelde ze meer dan ooit hoe groot de afstand tussen hen was.
“Ik ratel maar door, hè Nuala?” zei hij.
“Nee hoor, Jim. Je bent er gewoon vol van, dat begrijp ik best,” zei ze.
“Ik wilde maar dat jij mee had kunnen komen,” zei hij verlangend. “Dan hadden we vanavond in Montmartre samen oesters kunnen eten. Je weet toch wat ze van oesters zeggen? Ik zou ze je gevoerd hebben en dan…”
“Ik ben niet zo dol op oesters.”
“Dat geloof ik gewoon niet. Jij, een Iers meisje…Slakken dan?”
Hij grijnsde. Dat hoorde ze aan zijn stem en ze moest iets wegslikken. “Nee. En ook geen kikkerbilletjes als we het er toch over hebben.”
“Haha…oké dan geen kikkerbilletjes, maar waar is je gevoel voor avontuur gebleven, Nuala?”
Het was maar een plagerijtje en toch kwam het hard aan. Tegenwoordig had ze geen gevoel voor avontuur meer.
Luchtig zei ze: “Ik denk dat je het antwoord wel kent, Jim.”
“Dat geloof ik inderdaad.”
Hij vroeg wat ze aan had en ze vertelde het: een handdoek. Ze was net uit bad gestapt, zei ze. En lag nu op het bed.
Hij kreunde. “Doe me dit niet aan, Nuala. Zo zal ik mijn lezing niet doorkomen.”
“Je redt je best.”
“Harteloos mens…Maar nu even serieus,” en hij klonk ineens ook serieus, “weet je wat ik echt graag zou willen?”
“Wat dan?”
“Ik zou dolgraag eens een weekendje met je weg willen. Het hoeft niet per se Parijs te zijn. Wat vind je van Florence? Of misschien Venetië? Of Brugge. Zou dat niet heerlijk zijn?”
“Ja, dat zou het zeker.”
O ja, zeker weten.
Maar het kon gewoon niet. Want wie moest er dan op Liam passen?
Shauna had tegen haar gezegd dat ze zichzelf daarmee had gestraft en misschien was dat wel waar, maar het was nu eenmaal niet anders. Zo was het altijd al geweest.
“O god, kijk eens hoe laat het is!” zei Jim. “Maar ik zal de badkamer leegroven en mijn toilettas voor je volstoppen met alle zeepjes en shampoos en andere spulletjes. De naam van het hotel staat erop. En ze hebben badjassen met het logo van het hotel. Ik zal er een voor je kopen. Wil je wel een nieuwe badjas hebben?”
“Je hoeft helemaal niks voor me te kopen, Jim.”
Zijn vrijgevigheid bracht haar altijd weer in verlegenheid.
“Maar dat wil ik juist graag.”
“In dat geval graag dan,” zei ze.
En wanneer ze die droeg, kon ze doen alsof ze daar was. Nou ja, dichterbij zou ze nooit komen.
∗
Toen ze na schooltijd thuiskwam, was Liam er al. Hij had maar een halve dag hoeven werken ter compensatie van het feit dat hij zondagsdienst had gehad. Hij was haar auto aan het wassen. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat hij de wagen te lijf ging met een energie die haar altijd angst aanjoeg. Ze had de auto pas een paar weken. De oude had volgens Dave de monteur echt het loodje gelegd. Niet alleen was de koppeling naar de mallemoer, maar ook de vering had het begeven, de banden voldeden niet aan de wettelijke eisen, de uitlaat was kaduuk en de carrosserie zat onder de deuken en butsen.
“Rijp voor de schroothoop vrees ik, Nuly,” had Dave opgewekt gezegd.
In al die jaren dat ze hem kende, had hij haar naam nog nooit juist gehad. Eerst had het grof geleken hem te verbeteren en toen was het te laat.
Ze zette haar aktetas neer en liep naar Liam. Hij leunde tegen de auto terwijl hij met de onder de zeep zittende spons gevaarlijk en vol wanhoop te keer ging.
“Liefje?” Aarzelend tikte ze hem op de schouder. “Is er iets gebeurd?”
Hij wendde zich met een ruk van haar af en wreef hard over een klodder duivenpoep op de motorkap. Hij had zijn hoofd gebogen zodat ze zijn gezicht niet kon zien, maar hij had net zo’n blanke huid als zijzelf en zijn nek was dieproze. Toen hoorde ze hem snuffen en veegde hij zijn neus af aan de arm die niet met de duiventroep bezig was.
De oorzaak van zijn verdriet werd haar duidelijk.
“Heeft het iets met Sally te maken, lieverd?”
Hij keek op. Slierten snot bungelden uit zijn neus en zijn gezicht zat onder de rode vlekken. Er zat een snee boven zijn oog die aan een tweede wenkbrauw deed denken. Daar had hij zijn voorhoofd tegen de muur geslagen.
“Och schat, kom eens hier.”
Haar hart brak toen ze hem zo zag. Ze stak haar armen uit en na heel even aarzelen wierp hij zich erin.
“Ze houdt niet van me.”
Ze kon hem bijna niet verstaan. Zijn stem was gesmoord van het huilen.
“O Liam, schatje, wat is dat nou jammer.”
“Ze wil geen seks met me.”
Nuala verstijfde. Ze boog zich iets van hem af.
“Wat bedoel je daar precies mee, Liam?…Nee, weet je wat, we gaan naar binnen. Want we willen niet dat alle buren horen wat we te zeggen hebben, hè lieverd?”
In de zitkamer ging hij ineengedoken in de grote stoel zitten. Ze zat op de armleuning en probeerde hem zover te krijgen dat hij haar aankeek. Maar dat wilde hij niet en ze werd steeds banger.
“Vertel het me maar,” zei ze.
“Zij hoefde ook maar een halve dag te werken en toen gingen we naar haar huis…”
Stukje bij beetje, onderbroken door gesnik en het afvegen van zijn neus aan zijn mouw, kreeg ze te horen wat er was gebeurd.
Sally’s moeder was naar haar werk, dus hadden ze het huis voor zich alleen gehad. Sally had een dvd opgezet en die hadden ze een tijdje bekeken en toen had hij zijn arm om haar heen geslagen. Wat fijn was, zei hij. En ze had haar hoofd op zijn schouder gelegd, en toen had hij haar gekust…
Toen keek Liam op. “Ik wist niet wat je met je tanden moest doen,” zei hij, “en zij zei dat ik haar had gebeten maar zo bedoelde ik het helemaal niet en ik zei dat het me speet. Dus liet ze zich nog een keer kussen en dat ging goed omdat ik mijn mond dicht hield. Toen begon me dat een beetje te vervelen en haar ook…”
Nuala deed haar best om niet te lachen bij het idee van die twee kinderen die minuten lang kuis met hun monden op elkaar geklemd hadden gezeten.
“En toen zei ik haar dat ik van haar hield en dat ik seks wilde en ik voelde wat raars in mijn broek en dat zei ik ook, maar ze zei nee, en ze werd kwaad en zei dat ik naar huis moest gaan omdat ik haar van streek maakte. En dat heb ik toen maar gedaan en ze houdt niet van me.”
Heel even overheerste de opluchting dat er niets was gebeurd, dat Liam Sally niet had gedwongen, maar toen kreeg haar medelijden weer de overhand.
Ze pakte zijn hand. “Lieverdje, dat betekent niet per se dat Sally niet van je houdt. Misschien niet en misschien ook wel. Maar dat ze niet wilde vrijen hoeft niet te betekenen dat ze niet van je houdt. Er kunnen een heleboel redenen zijn waarom ze het niet wilde.”
“Welke dan?” mompelde hij terwijl hij met haar vingers speelde. Maar in zijn ogen was een vonkje hoop verschenen.
“Tja,” zei Nuala terwijl ze een antwoord in elkaar probeerde te flansen dat hij zou begrijpen. “Ze wil misschien wachten tot ze wat ouder is. Of ze was niet in de stemming. Of ze wil eerst getrouwd zijn. Of ze is er bang voor. Of ze is gewoon niet in seks geïnteresseerd. Of ze houdt wel van je, maar anders dan jij van haar houdt…meer zoals een zusje van een broer houdt…Snap je? Een heleboel redenen,” eindigde ze wat slapjes.
Ze wilde maar dat Jim niet weg was. Dan had ze hem kunnen bellen en om raad kunnen vragen. Misschien was hij dan wel langsgekomen. Zijn uitleg zou veel beter hebben geklonken dan de hare en meer indruk hebben gemaakt. Hij zou het hele voorval hebben gebagatelliseerd. Vrouwen zijn rare wezens, had hij kunnen zeggen. Nu haar zoon ouder werd, begon Nuala zich meer en meer te realiseren hoe belangrijk de inbreng van een man in zijn opvoeding was.
“O.”
“Voel je je nu een beetje beter, schatje?”
Zijn onderlip stak over zijn bovenlip. Hij liet het hoofd hangen.
“Liam?”
“Ik ben weer stout geweest. In mijn kamer.”
“O nee, Liam toch!”
Ze liep met angst in het hart naar boven.
Wat haar het eerste opviel, was dat hij zijn geliefde Ferrari-model kort en klein had geslagen. Er lag een hamer naast. En de draagbare Nintendo die hij onlangs had gekocht was helemaal stuk. De onderdelen lagen door de hele kamer verspreid. Toen voelde ze iets tegen haar been op lopen. Mieren. Overal. Ze liepen druk heen en weer, op en neer langs de meubels, in het bed, over allerlei oppervlakken. Hun nietige zwarte lijfjes kropen in elk gat en elke spleet.
Liam had zijn onverwoestbare mierenboerderij vernietigd.
Diep vanbinnen knapte er iets bij Nuala. Ze voelde een golf van woede opkomen, die langzaam maar zeker tot een vloedgolf uitgroeide, waarin ze kopje-onder leek te gaan. Het was alsof ze onder het gewicht ervan verdronk, omdat haar lichaam dat altijd als dam had gefungeerd het niet langer kon tegenhouden. Toen begon ze te schreeuwen. Midden in de kamer stond ze aan haar haar te trekken en aan één stuk door te krijsen, terwijl Liam trillend van ontzetting toekeek.
Na een paar minuten hield ze op en werd het stil. En toen stortte ze zich met een ijselijke kreet op zijn ineengedoken lijf en rammelde hem door elkaar alsof hij een lappenpop was.
“Je bent stout, stout, stout!” Ze schopte tegen de rode plastic brokstukken van de auto die op het tapijt lagen. “Hoe haal je het in je hoofd! Weet je wel wat dat ding heeft gekost? Nou? Waarom doe je dat dan? Waaróm in vredesnaam? En moet je die mieren zien. Overal mieren, mieren, mieren. Moet je dat zien. O, ik kan er niet meer tegen, echt niet. Ik had in Parijs kunnen zitten en in plaats daarvan…Je ruimt het nu zelf maar eens op. Heb je me begrepen?”
Ze rammelde hem nog eens zo stevig door elkaar dat zijn tanden ervan klapperden. Toen liet ze hem abrupt los, stormde de kamer uit en sloeg de deur met een harde klap achter zich dicht, zich vaag bewust van de verslagen uitdrukking op zijn gezicht.
Halverwege de trap zakte ze op een hoopje in elkaar. Daar, op de ruwe bruine trapbekleding met haar knieën tegen haar borst getrokken, brak ze in machteloos gesnik uit. En door de emotionele uitbarsting kwam ze weer tot bezinning.
Wat had ze gedaan?
Haar zachtmoedige knul, haar lieve jongen die nooit een levende ziel kwaad zou doen.
Wat heb je gedaan, Nuala? O lieve heer. O hemeltjelief…
Ze sprong op en stormde zijn kamer in.
Hij had geen vin verroerd en zat nog steeds ineengedoken in een hoekje, terwijl de tranen die uit zijn ogen stroomden zich vermengden met het snot dat weer uit zijn neus liep.
Nuala sloeg haar armen om hem heen en bedekte zijn gezicht met kusjes. “O lieverdje…Liam…mijn lieve schat…het spijt me zo verschrikkelijk. Ik weet niet wat me ineens bezielde. Vergeef me, vergeef me alsjeblieft…”
Ze liet haar handen koortsachtig over zijn haar, zijn ogen en zijn wangen glijden. En voelde zijn verwarde pijn in haar eigen lichaam vibreren.
“Het is al goed, mama.”
“Het spijt me…het spijt me…”
Een mier kroop doelbewust over haar arm naar boven.