Drieëntwintig

De anale fase

Het is met de liefde net ais met het eten van paddestoelen, je weet pas of ze eetbaar zijn als het te laat is.

NANA MOUSKOURI

Drie dagen na Boedapest moet Lili voor haar werk naar een diner waar Viktor ook zal zijn. Het is aan de andere kant van het land, en wanneer ze in de auto zit, stuurt hij haar een bericht: Alles goed met jou? Ik vind de weg niet en hopeloos te laat.

Ze stuurt: Zoals altijd, dus niks aan de hand.

Bij het diner zitten ze recht tegenover elkaar maar praten ze alleen met de mensen die links en rechts van hen zitten. Lili schiet uit met haar mes en een stuk vlees belandt op het bord van haar buurvrouw. Na het hoofdgerecht piept haar gsm in haar handtas.

Een bericht van Viktor: Ik hou van jou!

Lili kijkt naar hem maar hij is druk in gesprek en ze legt haar gsm weer weg.

Bij de koffie typt ze zelf een bericht: En ik van jou. Wat zijn we dan aan het doen?

Ze gaan samen een sigaret roken buiten. Viktor vraagt Lili of ze niet bij hem wil blijven vannacht. Hij heeft een hotel geboekt en zo kunnen ze nog iets gaan drinken na het diner. Lili zegt dat ze erover zal nadenken.

Die avond belandt ze op zijn hotelkamer en wanneer ze ‘s-morgens wakker wordt, is Viktor alweer weg voor een vergadering. Lili heeft vrij omdat het een feestdag is en rijdt naar huis. Onderweg belt ze David.

“Li, wat ben je toch aan het doen? Mannen hebben een beetje duidelijkheid nodig in die dingen. Op den duur snapt hij er ook niks meer van.”

“Alsof ik het allemaal snap. Die man wil niet, maar toch wel, of niet, of wel, of niet. Ik word hier gek van!”

“Als hij het niet zeker weet, is dat dus eigenlijk niet. Zo simpel is dat.”

“Je hebt gelijk.”

“Dus, wat ga je doen?”

“Doorzetten en niet opnieuw beginnen.”

“Goed zo.”

Met een kater en een dekentje ligt ze thuis op de sofa wanneer Lisa langskomt.

“Wat is er met jou gebeurd? Ben je gisteren nog gaan doorzakken of zo?”

“Ja, met Viktor.”

“Dus dat verhaal is nog niet afgelopen?”

“Toch wel. Dat moet. Het is goed geweest.”

“Ja, tot hij je wil zien.”

Nog voor ze uitgesproken is, gaat de gsm van Lili. De telefoon ligt tussen Lili en Lisa in en allebei buigen ze zich voorover om te kijken wie er belt. Viktor.

“Daar krijg je het al. Ga je opnemen?”

“Nee.”

“Weet je het zeker?”

“Ja.”

De telefoon stopt met rinkelen en begint meteen daarna opnieuw. Tot vijf keer toe probeert Viktor Lili te bereiken en zitten Lisa en zij naar de telefoon tussen hen in te staren. Daarna is het stil.

“Als ik hier nu niet was geweest, had je dan wel opgepakt?”

“Ik denk het niet.”

Lisa gaat weer weg en Lili stuurt een bericht naar Viktor: Vannacht was fijn maar er is niets veranderd. X

Een week nadat ze elkaar voor het laatst hebben gezien, zit Lili aan haar bureau wanneer ze een stekende buikpijn krijgt. Ze gaat naar het toilet en dubbelgebogen van de pijn blijft ze daar meer dan een half uur zitten. Het wordt steeds erger en Lili kan niet meer rechtop lopen omdat dat te veel zeer doet. Voorovergebogen schuifelt ze naar haar bureau om haar spullen te pakken en zegt tegen een collega dat ze naar de spoedafdeling gaat omdat ze niet weet wat er met haar aan de hand is. Haar collega vraagt bezorgd of hij haar moet brengen, maar dat wil ze niet.

Kermend gaat ze in haar auto zitten en rijdt naar het ziekenhuis. Op de spoed moet ze eerst nog drie kwartier wachten, maar uiteindelijk mag ze binnengaan bij een jonge dokter. Ze legt uit wat er aan de hand is en hij voelt aan haar buik. Daarna vraagt hij of ze eventueel zwanger zou kunnen zijn.

“Ik dacht van niet.”

“Dan beginnen we toch met een zwangerschapstest.”

Op het toilet gaat ze plassen in het potje en daarna moet ze weer wachten in de kamer. Terwijl ze de minuten voorbij ziet tikken op een grote klok aan de muur, gaat ze de mogelijkheden af als de test positief zal zijn. De test is negatief.

Vervolgens opteert de jonge arts voor een darmonderzoek en zegt tegen Lili dat ze op haar zij moet gaan liggen, terwijl hij een doek onder haar schuift.

“Dit is mijn eerste anale onderzoek. Wat moet ik doen?”

“Gewoon ontspannen.”

Lili kijkt naar de muur en voelt een latex vinger van de dokter naar binnen gaan en voorzichtig voelen.

“Ik voel geen stop aan het uiteinde. We zullen dan toch maar foto’s laten maken.”

Weer buiten zet Lili haar gsm aan en ziet ze dat ze een bericht van Viktor heeft: Iedereen is naar je op zoek. Wat is er aan de hand? Bel mij even als je kunt.

Ze belt hem op.

“Waar zat jij? Ik kreeg telefoon van een collega die vroeg of ik al nieuws had omdat je naar het ziekenhuis was gegaan.”

Die collega was blijkbaar niet op de hoogte van de laatste stand van zaken.

“Ik zat in de spoed voor wat onderzoeken omdat ik zo’n buikpijn had.”

“En gaat het een beetje met je?”

“De buikpijn is al beter en verder ben ik anaal genomen door een dokter.”

“Toch geen grote neger hoop ik?”

“Nee hoor. Geen grote neger.”

“Je bent toch niet zwanger?”

“Ik heb een darmobstructie in de grote darm, als je dat graag wil weten.”

“Jakkes. En wat moet je daarmee doen?”

“Een lavement. Waarom ben jij trouwens ineens zo bezorgd?”

“Omdat ik om je geef. Ik zou graag nog eens met je willen praten.”

“Waarover dan?”

“Over ons.”

“Ik denk niet dat dat zin heeft.”

“Jezelf ziek maken wel?”

Een paar dagen later staan ze per ongeluk samen in de lift wanneer Lili naar huis wil gaan. Er wordt niets gezegd en wanneer de liftdeuren weer opengaan, zegt Viktor: “Nou, dat was al één van de betere liftgesprekken die ik ooit heb gehad.”

“Ja.”

Ze blijven allebei staan aan de buitendeur.

“Wil je echt niet nog eens afspreken? Er zijn toch wat dingen die me niet helemaal zo duidelijk zijn en jou misschien ook niet. Denk er eens over na.”

Hij geeft haar snel een zoen op de mond en is verdwenen voor Lili iets kan zeggen. Ze draait zich om om naar haar auto te lopen en staat ineens oog in oog met Steven, die net het gebouw wil binnenlopen.

“Wat doe jij hier?”

Duidelijk geschrokken kijkt Steven haar aan. “Ik kom solliciteren bij de afdeling Evenementen.”

Geweldig, dat ontbrak er nog aan. Lili heeft zin om het op een gillen te zetten.

“En wist je al dat ik hier ook werk?”

“Dat had ik gehoord. Ik wilde je eigenlijk nog bellen om te vragen of dat goed zou zijn voor jou, als ik hier ook kom werken.”

“En wanneer ging je dan bellen? Nadat je was aangenomen?”

Lili kijkt Steven strak aan terwijl hij zijn ogen neerslaat.

“Ik wilde eerder bellen, maar ik durfde niet goed.”

“Niet durven bellen, maar wel durven solliciteren. Ik vind dit heel bijzonder.”

“Als je wil dat ik het afblaas, ga ik dat nu binnen zeggen.”

“Doe vooral wat je moet doen. Het is jouw leven dus ik hou je niet tegen. Maar ik mag hopen dat je me nooit iets in de weg legt want dat vergeef ik je nooit.”

“Natuurlijk leg ik je nooit iets in de weg.”

“Nou, succes dan maar.”

Op zondagmorgen zit Lili in bad. Ze heeft de dag ervoor van ‘s-morgens tot ‘s-avonds op het toilet gezeten na het nemen van een zoutoplossing van de dokter. Er leek geen einde aan te komen en zodra ze van het toilet kwam, moest ze alweer terug. Tussen het leeglopen door zat ze afwisselend aan de telefoon met haar moeder, Wolf en Lisa, maar moest ze de gesprekken steeds voortijdig beëindigen om weer naar de wc te sprinten.

Haar moeder had eerst goed naar haar verhaal geluisterd.

“Dus eigenlijk heb je na dat weekend je conclusies getrokken zonder er nog met hem over te praten?”

“We hadden al zoveel gepraat en hij heeft de hele tijd gezwegen over iemand anders in zijn leven. Dat schiet niet op.”

“Maar je hebt hem daarna, toen het uitkwam, geen tijd meer gegeven?”

“Toch wel, een week. Trouwens, ik vind het ook erg vervelend dat ik het op mijn werk moet horen dat hij met zijn andere vriendin op vakantie is geweest. Iedereen kletst daarover en ik moet elke dag maar aan mijn bureautje gaan zitten en doen of er niks aan de hand is.”

“Misschien moet je toch ook nog eens naar zijn verhaal luisteren voor je je conclusies trekt.”

“Mam, ik moet ophangen. Ik moet weer.”

Ook Lisa was kritisch: “Eigenlijk dump je hem gewoon via een sms. Twee keer in één week. Daar kan zo’n man ook niet mee lachen.”

“Zo had ik er nog niet over nagedacht, maar ja, dat heb ik inderdaad gedaan. Ik denk gewoon dat als ik met hem afspreek, ik me meteen weer laat inpakken met mooie woorden en dat wil ik niet.”

“Maar geef je iemand dan wel een kans?”

“Het duurt al bijna zeven maanden. Is dat niet lang genoeg? Hij wacht rustig af tot andere mensen mij komen vertellen wat er aan de hand is. Dat is niet oprecht.”

“Toch vind ik dat je moeder gelijk heeft. Je zou op z’n minst nog eens kunnen luisteren.”

“Daar gaan we weer. Darmprikkel! Doei!”

Als laatste hoorde ze Wolf.

“Je hebt groot gelijk. Wat denkt hij nou? Als die gast niet ziet hoe geweldig jij bent, dan gaat ‘ie maar met z’n serveerster naar Alicante.”

“Ze studeert voor advocaat.”

“Nou en? Eens een serveerster, altijd een serveerster.”

“Ik ben ook serveerster geweest.”

“Dat is anders, omdat jij het bent.”

“Wolf, ik moet weer lopen.”

“Ga je weer ontploffen in de pot? Dag lieve schat.”

Nu ligt Lili in bad met een brandend achterste en voelt ze zich letterlijk en figuurlijk leeg. Ze probeert een boekje te lezen maar dat lukt niet. Daarna zingt ze een liedje maar dat helpt ook niet.

Ze mist Viktor.

Er rolt een traan over haar wang en Lili denkt aan haar dappere missie, die nu ver zoek lijkt. Ze droogt zich af en gaat naar haar balkon voor wat frisse lucht. Onder zich hoort ze een hels kabaal op het balkon van de buren en ze buigt zich voorover om te zien wat daar gebeurt. Twee duiven lijken in een ernstig gevecht verwikkeld te zijn. Onder luid gefladder vallen de duiven elkaar aan met hun snavel tot de ene duif op de andere kruipt en ze al fladderend met hun vleugels op elkaar blijven zitten. Gebiologeerd kijkt Lili toe hoe vogels seks hebben.

Ze stuurt Viktor een bericht: Net gezien bij 2 duiven hoe dat werkt met die cloaca’s. Het ziet eruit als een hels gevecht. Mis je. X

Dezelfde week gaan ze samen eten.

Lili laat haar sushi bijna onaangeroerd terwijl Viktor, gulzig als altijd, ook haar eten opeet. Ze wil veel zeggen, maar blijft onbeweeglijk zitten en kijkt toe hoe hij een sushi in de sojasaus met gember doopt. Tussen twee tonijnsashimi’s door zegt Viktor: “Ik ben zo blij dat ik je weer zie. Hoe gaat het?”

“Het gaat wel.”

“Dat klinkt niet zo geweldig.”

Lili wil zeggen dat ze zich hartstikke slecht voelt, hem mist en daar ziek van wordt. De woorden komen niet en als Viktor nog eens vraagt hoe ze zich voelt, is ze bang dat ze weer gaat huilen. Dat wil ze in geen geval.

“Zit je je weer veel te veel zorgen te maken en ben je bezig met duizend-en-één analyses? Dat is niet gezond, dat weet je toch?”

“Dat kun jij makkelijk zeggen. Misschien maak ik te veel analyses maar misschien zou je er beter zelf eens eentje maken.”

“Dat is ook waar. Ik weet dat ik soms een beetje een struisvogel ben, maar ik heb ook niet zo’n zin om overal een probleem van te maken. Dat belemmert je om te leven.”

“Problemen die je voor je uit schuift lossen zich ook niet vanzelf op. Dus op den duur wordt dat dan wel een grote berg.”

“Vertel mij eens. Hoe doe jij dat dan? Er is een probleem, dat geef ik toe. Ik zeg dat ik daaraan wil werken en het eerste wat jij doet is al je deuren dichtgooien en dan niks meer.”

Viktor legt zijn chopsticks neer en kijkt Lili lang aan.

“Jij moet eens meer je plek opeisen.”

“Hoe kan ik mijn plek opeisen als ik de situatie niet ken?”

“Dat kun je niet. Maar nu ken je de situatie en loop je weg. Is dat een soort zelfbescherming of zo?”

“Ik hoopte dat jij mij die plek zelf zou geven.”

Viktor buigt zich voorover en kust haar.

“Niet doen.”

Hij kust haar opnieuw.

“Misschien ben ik wel gewoon een bange man die stomme dingen doet en misschien moet je mij gewoon tot de orde roepen en je plek opeisen en misschien loop ik dan helemaal niet weg.”

“Wat zou jij in mijn plaats doen?”

“De eer aan mijzelf houden en mij dumpen.”

“Dat heb ik gedaan.”

“Inderdaad. Maar als je me wat tijd geeft, kom ik er wel uit. Weet jij wel hoe uitzonderlijk het is om iemand tegen te komen met wie het klikt op alle vlakken?”

“Weet jij dat ook?”

“Wat zou je het liefst van alles willen?”

“Jou liefhebben en jij mij.”

“Dat doe ik toch al. Je hebt geen idee hoeveel pijn je mij hebt gedaan met je SMS’jes.”

“Jij doet mij ook pijn.”

Die nacht blijft Viktor bij Lili en hij slaapt nog wanneer Lili ‘s-morgens al een tijdje het plafond ligt te bestuderen. Zodra ze op de wekker ziet dat het bijna tijd is om op te staan, maakt ze hem voorzichtig wakker. Ze masseert zijn schedel en kroelt door zijn haar.

“Ik heb eens nagedacht.”

“Nog meer analyses?”

Zijn ogen blijven nog dicht en hij bromt even wanneer haar vingers stoppen met masseren.

“Nee, gewoon een logische conclusie.”

“Wat dan?”

“Ik heb geprobeerd om je niet meer te zien en daar werd ik ziek van.”

“Mm.”

“Dus wil ik het wel proberen om je toch te blijven zien. Maar ik heb wel evenwicht nodig.”

“Mm.”

“Dus als jij niet trouw aan mij bent, ben ik ook niet meer trouw aan jou. Dat is de enige oplossing.” Viktor opent zijn ogen en kijkt Lili verbaasd aan. “Zeg, ik ben nog niet eens wakker en dan kom jij daarmee.”

Wanneer hij Lili een week later komt ophalen om naar een receptie te gaan, is Viktor druk aan het SMS’en. Haar gsm piept en Viktor schrikt.

“Sorry, die was niet voor jou. Die moet je deleten.”

Lili pakt haar gsm en leest: Nu niet. Ik moet nu werken popje. X

Ze delete de sms.

Viktor mompelt iets over een vrouw die hem maar blijft lastigvallen en kijkt dan opzij naar Lili.

“O jee, en nu denk jij dat ik naar iedereen van die SMS’jes stuur met koosnaampjes en zo.”

“Hoeveel relaties heb jij nu eigenlijk?”

“Twee. En jij?”

“Geen één als ik er zo over nadenk.”

David:

Ik weet het niet hoor. Volgens mij gaat dit alweer de verkeerde kant uit.

Lisa:

Ik heb hier niet zo’n goed gevoel over.

Wolf:

Als je hem dan toch zo nodig wil blijven zien, pak er dan nu een ander bij. Of nog liever twee! Of drie! Of vier!

Thomas:

Kan ik je dan op zijn minst nog één keer zien? De man die echt iets om je geeft. X

Lili:

Woensdag?