“Met Suzanne Joris.”
David slikte. Dit zou geen makkelijk gesprek worden.
“Suzanne, David hier. Kan ik…” Suzanne viel vrolijk in.
“Ha, de hoerenloper!”
“Wacht eens even, hoe durf…”
“Nee hoor,” zei Suzanne opgewekt, “ik heb geen tijd om te wachten, en Ellie eigenlijk ook niet. Ik heb haar net flensjes leren maken. Een mens moet ergens beginnen. Ooit geraken we nog aan de farfalle met mascarpone. Maar ik zal ze toch maar even geven, anders blijf je zeuren.”
Voor David verontwaardigd had kunnen antwoorden, had Suzanne de hoorn van het toestel neergelegd. Even later was zijn vrouw aan de lijn.
“Wat wil je?” vroeg Ellie. Ze klonk erg combattief.
“Ellie, nu moet je eens goed naar me luisteren,” begon David. “Je trekt de verkeerde conclusies uit die foto’s. Het is echt niet wat het lijkt.”
Ellie was niet zo snel uit haar lood te slaan.
“Het lijkt alsof er twee hoeren bij ons thuis naar binnen gaan, nadat jij de deur voor hen hebt opengemaakt. Ik zou niet weten hoe ik dat anders zou moeten zien.”
“Maar het waren geen hoeren!”
“Ze kwamen je een encyclopedie aansmeren, zeker,” snoof Ellie. “Leugenaar!”
“Ellie, luister,” zei David. “Ik weet dat het ongeloofwaardig klinkt, maar het waren eigenlijk twee vermomde agenten.”
Nu sloegen bij Ellie de stoppen door.
“Hoe durf je,” snikte ze. “Eerst bedrieg je me in mijn eigen huis met twee hoeren, en dan ga je me nog beledigen ook! Dat ik al die tijd getrouwd ben geweest met een vuige, vieze, vunzige kerel die daarenboven te laf is om…”
Terwijl Ellie doorratelde, vroeg David zich vertwijfeld af hoe hij haar de waarheid kon vertellen zonder dat ze nieuwe, nog gevaarlijkere conclusies ging trekken. Maar voor hij een nieuwe poging kon wagen, was Suzanne opnieuw aan de lijn.
“Cleeffs, ik heb Ellie van in het begin voor je gewaarschuwd, maar ze wilde niet luisteren,” zei Suzanne. “Nu luistert ze wel. Ik heb haar geadviseerd om de beste echtscheidingsadvocaat van de stad onder de arm te nemen. Je gaat bloeden, ventje, en ik zal met plezier aan de kant staan toekijken.”
Meteen na die laatste woorden werd de lijn verbroken.
∗
Op de redactie van Vandaag zat Hans Vander Auwera te mijmeren bij de informatie die hij rond zijn artikel over luitenant Meerkens had verzameld. Hij had van bij de aanvang het gevoel gehad dat hij op iets groots was gestoten, en dat gevoel was alleen maar sterker geworden, samen met de frustrerende wetenschap dat hij als gewoon ‘fait divers’ journalist geen kant op kon zonder dat hij een geïnteresseerde collega van de politieke of maatschappelijke redactie zo ver kon krijgen dat hij het artikel ondertekende dat Hans zelf had geschreven. Dat was precies wat er was gebeurd met zijn artikel over ‘De aanslag op inspecteur Meerkens ‘, en het had hem de twee VIP-tickets voor het concert van Robbie Williams gekost die hij eigenlijk al aan zijn vriendin had beloofd. De enige andere uitweg bestond uit de rechte lijn naar de vierde verdieping, recht naar het kantoor van de hoofdredacteur, en dus voorbij de departementshoofden. Als je een ijzersterk dossier had, dan maakte je misschien een kans. Had je dat niet, dan mocht je blij zijn dat je nadien nog aan de slag kon bij het samenstellen van de weerberichten voor Europa.
Met een zucht keilde Hans het dossier op de linkerkant van zijn desk. Tijd om naar huis te gaan, dacht hij.
Toen hij zijn sleutels en zijn mobiele telefoon uit de onderste lade wilde halen, zag hij de map met foto’s liggen die Wouters van David Cleeffs en vooral van diens vrouwelijk bezoek had genomen.
Die heb ik het toch lekker betaald gezet, dacht Vander Auwera bitter, terwijl hij nog eens door de stapel afdrukken bladerde.
Eerst was het een onbestemd gevoel, een lichtje dat ergens zo vaag brandde dat je kon denken dat het er niet was. Toen hij meer dan tien keer door de foto’s van Cleeffs voordeur had gebladerd en eindelijk de gedachte in zijn hersenen toeliet, was het lichtje intussen een heuse vuurtoren geworden. Hij kende een van de vrouwen die bij Cleeffs naar binnen was gegaan, maar hij kende haar – of hem – niet als vrouw…En toen hij het dossier van luitenant Meerkens erbij had genomen en de politiefoto’s van de verongelukte agent had bekeken, had Vander Auwera de zekerheid dat wat er ook gebeurde, hij niet meer lang op de ‘fait divers’-redactie zou zitten.
En de weerberichten zijn ook geen optie, dacht Hans, toen hij vastberaden op de liftknop voor de vierde verdieping drukte.