23

De daaropvolgende dagen kende David geen moment rust.

Er waren de vele kleine afspraken die hij moest nakomen, klanten die hem sporadisch om advies vroegen en erop rekenden dat ze het gisteren al zouden krijgen. Het versterkte alleen maar de sombere gevoelens die hem sinds de repetities van Loop voor je Leven niet meer hadden verlaten: hij zat in het soort baan waarin je nooit kon winnen. Communicatieadvies was iets zo vluchtigs dat iedere nitwit dacht dat hij het zelf wel kon redden, zodat David er meestal pas werd bijgehaald als het kalf al verdronken was. Als zijn advies meteen resultaat opleverde, vond de manager dat meestal een bewijs dat het om een storm in een glas water ging en steigerde hij bij het honorarium dat David vroeg. Als Davids werk de gang van zaken niet meteen ten goede kon keren, ging diezelfde manager uit van het principe no cure, no pay. In beide gevallen moest hij veel meer om zijn geld bedelen dan hem lief was.

En dat waren nog maar de zakelijke beslommeringen. Er was ook Ellie. En er was Iris.

Nog geen uur voordien had hij in een onopvallend hotel in de stad samen met Iris ontbeten. “Dat kon geen kwaad,” had ze geargumenteerd, “want als iemand ons hier samen ziet, zijn we gewoon de volgende cruise aan het bespreken.” Het was een tactiek die ze naar eigen zeggen had geleerd van de vele Britse thrillers die ze verslond: hoe meer je probeert om niet op te vallen, hoe meer je zult opvallen.

“Ik zal eerlijk zijn,” had ze gezegd toen de ober hun kopje koffie bijgevuld had.

“Ik had de keuze tussen een nieuw bankstel en jou. En ik had geen zin in een nieuw bankstel.”

“Dat is leuk,” lachte David. Hij probeerde niet te laten merken dat hij zich gekwetst voelde.

“Nu voel je je gekwetst,” zei Iris.

Ze brak een stukje stokbrood af en speelde ermee.

“Wat ik daarmee eigenlijk wilde zeggen,” zuchtte ze, “is dat ik je erg graag mag.”

“Dat weet ik. Ik weet hoeveel een nieuw bankstel voor jou betekend had.”

“Klootzak. Ik bedoel gewoon dat ik je niet kwijt wil. Nooit. Maar ik ga niet bij Leo weg, als je daaraan zou denken.”

David nam een slok koffie. Hij moest zich beheersen om niet te vragen naar het waarom.

“En ik ben heel blij dat je niet vraagt waarom,” zei Iris.

In de dagen daarop liep het in de media storm voor het dierentuinprogramma. De geselecteerde kandidaten werden in zowat alle populaire kranten en magazines in de schijnwerpers gezet. Er waren paginagrote reportages over hun levens, hun partners en hun huisdieren. In een druk bekeken praatshow van de publieke omroep stelden twee kandidaten lachend hun testament op, bijgestaan door een bijzonder fotogenieke notaris.