Douwe was net terug van de stuurhut, waar hij Mehdi fluisterend op de hoogte had gebracht van de ontwikkelingen, toen David met zijn groepje in het restaurant aankwam.
“Dave en Anton van Plus!” zei David. “Dit is Amadou, keukenhulp.”
De gespierde Ivoriaan keek angstig naar het wapen van Drachtsma.
“En tenslotte Janwillem, Guest Relations Officer.”
“Mijnheer,” zei de jonge officier nerveus, “ik sta volledig tot uw dienst. Volledig!”
“Das mooi, jongen. Ik ben Nature Two. Met Nature One hebben jullie al kennisgemaakt.”
Het viertal keek David verwonderd aan.
“Goed. Dave en Anton, vanaf nu wijken jullie niet meer van mijn zijde. En jullie filmen wat we zeggen dat jullie moeten filmen. Duidelijk?”
Dave en Anton knikten.
“Wat ging er normaal gebeuren met de opnames?”
Anton schraapte zijn keel.
“Er is dagelijks een uur satellietverbinding geboekt,” zei hij met tegenzin, “om de ruwe opnames door te sturen. Vier uur in de namiddag. Het moest een vervolgverhaal worden.”
“Dat wordt het ook,” grijnsde Drachtsma. “Dat wordt het ook.”
“Mijnheer,” zei Janwillem, “wij hebben een montageset aan boord, mijnheer, in het kantoortje achter de receptie. Ik heb al filmpjes doorgestuurd van huwelijksreizen en zo. Dat hoort bij mijn job!”
David zuchtte.
“Het wordt steeds mooier,” zei Drachtsma. “Janwillem, ik ben blij dat je baan je zo na aan het hart ligt. Neem je vriend Amadou mee naar de keuken, haal de twee overleden passagiers uit het vriesvak en breng ze naar hier.”
Janwillem slikte.
“En daarna mag je me vertellen welke leuke dingen jullie nog zoal aan boord hebben,” zei Douwe.
∗
“Ik kan dit niet, echt,” zuchtte David een uur later.
“Tuurlijk wel,” antwoordde Drachtsma. “Anders breng ik je nog even het alternatief in herinnering. Dave en Anton, jullie zijn klaar?”
Dave knipte de spot op zijn camera aan en richtte hem op David. Anton hield de microfoonstang net buiten beeld.
David had een witte hoofdband om zijn hoofd waarop in viltstift Nature Army geschreven stond. Hij zat met gekruiste benen tussen de lijken van Silvia Lavigne en mijnheer Driscoll en las een communiqué voor waarin hij zichzelf voorstelde als Nature One.
“Het Nature Army is de schreeuw van de onmondige natuur,” declameerde David. “Een natuur die vecht voor zijn overleving. Wij zijn de mond van het regenwoud, de stembanden van Alaska, de keel van de koraalriffen. Wie geen vriend is van de natuur, is een vijand van het Nature Army. De president van de Verenigde Staten heeft 24 uur om de Kyoto-akkoorden onvoorwaardelijk goed te keuren. Als hij dat niet doet, stelt het Nature Army een nieuw voorbeeld.”
“Dat was puik werk, Nature One. Nu ga je hier aan een tafeltje zitten en naar alle zenders bellen waarvan je de nummers te pakken kunt krijgen. Ik wil CNN, BBC, NOS, VRT, de hele rimram. Ik loop wel even langs de kapitein om de telefoonverbinding te laten herstellen. Janwillem, haal eens even die duikerspakken op waarover je sprak. En neem Amadou mee, zo’n pak zal hem beeldig staan.”
De Sea Dream II had net als de meeste cruiseschepen een voorraadje pakken aan boord die gebruikt werden voor duikexcursies in de Middellandse Zee.
Douwe Drachtsma had er een andere bedoeling mee.
∗
De eerste uitzending aan boord van het gegijzelde schip haalde monsterscores en was breaking news op zowat alle zenders. Dave en Anton hadden goed werk geleverd in de montagecel van de Sea Dream II.
De aflevering begon met een statement van de terroristen, vertolkt door hun woordvoerder Nature One of, zoals de BBC hem meteen omschreef, “the ecoterrorists’spokesman.” Er werd ingezoomd op de gezichten van beide lijken en er waren beelden tussen gemonteerd van verschillende gijzelnemers. Douwe had ervoor gezorgd dat Amadou en Janwillem slechts twee keer in beeld kwamen, de eerste keer in duikerspak en met een grote zonnebril op, de andere keer zo ingepakt met sjaals en jassen dat alleen hun mond en zonnebril zichtbaar waren. Hij had hen telkens op verschillende strategische plaatsen op het schip laten poseren met een van zijn ongeladen pistolen in de hand.
Die avond, in de keuken van Syracuse, liet Marco Lorenzotti een schotel capellini ai gamberi vallen en hapte hij naar adem terwijl hij naar het kleine scherm op de bestekkast keek. En in de gastenbar van een van de commerciële stations, waar hij rondhing in de hoop op een interviewtje met een zwangere presentatrice, klapte Hans Vanderauwera uitgelaten in zijn handen, en zon op wraak. Meteen daarna haalde hij zijn telefoontje boven en drukte het nummer van de politie in.