Het was feest in restaurant Syracuse, zij het alleen voor de vrienden van Heilige Nachten.
David was er voor Marco in geslaagd the top of the bill binnen te halen: een vermelding als een van de ‘twintig geheime adressen’ in een uitneembaar restaurantgidsje dat een populair damesblad jaarlijks samenstelde. Het had hem niet eens veel moeite gekost, integendeel: hij had er zelfs twee vliegen in een klap mee geslagen. De journaliste in kwestie zat nu, in ruil voor de verkiezing van Syracuse, met haar vriendje op een cruise naar Rhodos, aan boord van de Sea Dream II. Leo Droste was tevreden en hoopte op een mooie cruisereportage achteraf, en David wist dat veel lezeressen van het blad er een sport van maakten om elk ‘geheim adres’ uit het gidsje te gaan uitproberen.
∗
Marco serveerde een topwijn om het te vieren.
“Een Planeta Santa Cecilia, vrienden, pure Nero d’Avola, twaalf maanden op Franse eik.”
Hij had er een van de bekendste Siciliaanse gerechten bij klaargemaakt, een simpele pasta con Ie sarde: schelpjespasta en verse sardientjes met wilde venkel, ui, saffraan, rozijnen en pijnboompitten.
Het was begin juni en het weer had eindelijk besloten zich een beetje aan te passen aan het seizoen. Het was een zachte avond.
De vrienden keken uit naar warm weer.
“Opwaaiende zomerjurken,” zei Marco, terwijl hij verlangend naar buiten keek. “Dat is mijn beeld van de zomer in de stad. Ik kan haast niet wachten tot het weer zo ver is.”
Het voorbije kwartier hadden ze over de geneugten van de zomer gepraat en waren ze terloops op het organiseren van barbecues gekomen. Zoals steeds was Ivo enthousiast geweest: hij en Sven kickten op zwoele zomeravonden met vrienden op het ruime terras, barbecuend met een biertje. En zoals steeds wanneer Ivo ergens voor was, was Johan er vierkant tegen geweest. Hij haatte alles wat met barbecuen te maken had.
“Heerlijk, barbecuen in de zomer,” hoonde Johan. “Op elke hap die je neemt, zit een wesp. In elke slok die je drinkt, zwemt een vlieg ter grootte van Jeff Goldblum in The Fly. Het vlees is zwart aan de ene kant en wriemelend van de salmonella aan de andere. En er ligt altijd een dun laagje as over, want op een of ander moment tijdens het bakken is het gegarandeerd door het rooster in de houtskool gevallen.”
Ivo zag dat helemaal anders.
“Lekkere ribbetjes op het rooster,” smekte Ivo. “Of tonijn in een jasje. En achteraf alles aan de kant en dan foute discomuziek draaien. Jullie kennen de lakmoesproef van Abba toch?”
De anderen moesten toegeven dat hen dat niet veel zei.
“Dancing Queen van Abba. Hoe komt het, denk je, dat je bij de ene een vreselijke weerzin voelt als hij zegt dat hij van Abba houdt en bij de andere alleen maar vertederd kunt glimlachen? Abba is de lakmoesproef. Als je naar iemand kunt kijken terwijl ie zich uitleeft op Dancing Queen, zit het snor. Als je alleen maar gêne voelt, dan heb je een probleem. Zeg dat Ivo Mertens het gezegd heeft.”
“Tussen haakjes,” zei Marco, “ik wil je avond niet vergallen, David, maar heb je de kranten al gezien? Loop voor je Leven, alles wat de klok slaat.”
“Dat verwondert je toch niet?” repliceerde Johan. “Ze krijgen spanning, bloed, doodsangst, de hele rimram. Geen bloot, helaas, maar je kunt niet alles hebben.”
“Zelfs dat krijgen ze,” zei David bedrukt. Hij vertelde over de minieme outfits die de kandidaten zouden dragen.
“Dus ook zwiepende borsten,” antwoordde Johan. “Een hit, dat kan niet missen.”
“Het productiehuis pakt het erg slim aan,” zei David. “De avond van de eerste repetitie kreeg ik telefoon van een journalist. Een heel integer man, schrijft voor een paar kwaliteitskranten. Hij had net gebeld met de producer en die had in geuren en kleuren verteld over voyeurisme, bloed en toestanden. De journalist was geschoffeerd.”
“En dat vind jij slim?” vroeg Ivo.
“Dat is erg slim. Die Sam Claerhout is geen idioot, hij weet dat hij de roddelpers met dit concept sowieso mee heeft. Wat de kwaliteitskranten betreft, zijn er twee opties: ofwel zwijgen ze het dood, ofwel roepen ze schande. Om ervoor te zorgen dat ze dat laatste doen en dus tóch schrijven, moet je doen wat Claerhout met die journalist gedaan heeft.”
Een vluchtige blik door de kranten van die dag gaf David gelijk. De populaire pers had het over “Een nieuwe stap in reality tv.” In de kwaliteitskrant die Marco kocht, stond een volledige pagina waarin de verbolgen journalist Loop voor je Leven ‘Het definitieve einde van de televisie’ noemde.
“Ik denk dat ik nog een glas wijn wil, Marco,” zuchtte David.
De vrienden van Heilige Nachten aten in stilte.