Toen David Cleeffs op woensdagochtend het onopvallende gebouw van de Nederlandse Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst in Den Haag verliet, regende het pijpenstelen. Hij hield een taxi aan, deelde de verbaasde man zijn bestemming mee en stapte in.
In den beginne was de sfeer tijdens de ondervraging van David heel grimmig geweest. Mehdi ben Salah was in shock afgevoerd naar een militair ziekenhuis en was tot nader order ver voorbij het punt waarop hij kon worden ondervraagd, en het hele verhaal van David klonk de onderzoekers bijzonder vergezocht.
Pas uren later, tijdens de nacht van maandag op dinsdag, was er een kentering gekomen. Toen hadden zijn ondervragers eindelijk het Belgische consulaat aan de Boulevard Mohammed V in Tanger geraadpleegd, en hadden ze vernomen dat er daar inderdaad een mevrouw zonder papieren zat die beweerde dat ze Ellie Cleeffs heette en dat ze ontvoerd was geworden. Het consulaat had op maandagmiddag contact opgenomen met iedereen van wie Ellie zich het telefoonnummer herinnerde, maar noch bij haar thuis, noch bij Johan Weyts of bij Suzanne werd opgenomen. Het telefoontje naar restaurant Syracuse, dat de verveelde consul diezelfde namiddag na lang aandringen eveneens pleegde, duurde welgeteld vijf seconden: Marco had zich na de tv-beelden van Nature One aan een aantal van zijn beste flessen Marsala Riserva geholpen en lag al sinds zaterdagavond laveloos in zijn kamer. Tante Anna kon het niet echt appreciëren dat ze van Sicilië terugkeerde in een dergelijke chaos en ze had geen tijd gehad voor de verwarde uitleg van iemand die beweerde vanuit Marokko te bellen: haar Frans beperkte zich tot ‘oui,” “non’ en Taddition’.
Het relaas van Ellie klopte met de getuigenissen van Ivo en Johan, die beiden onder ede verklaard hadden dat David gedwongen was geworden om Drachtsma en Mehdi ben Salah aan boord te smokkelen en deel te nemen aan de gijzelingsactie. Vooral de vermelding van het kamelenvoer had indruk gemaakt. Bovendien kon Ivo aantonen dat zijn maatschappij Plus! zonder enige inmenging van David aan boord geweest was en de joviale voorzitter van het tv-station had dat daarna desgevraagd bevestigd.
De definitieve omslag was er gekomen toen een volkomen uitgeputte Douwe Drachtsma dinsdagochtend door een politieboot in de buurt van Cadzand uit het water was gehaald. Hij was erin geslaagd om uit de buurt van de Sea Dream II te geraken, maar had zich niet kunnen verweren tegen de stroming en was langzaam maar zeker in de richting van de Noordzee gedreven. Na een hele nacht waarin hij had moeten vechten om boven water te blijven en in dat proces meer dan een liter vuile scheepsolie had binnengekregen, was de ecologische constructie die Drachtsma voor zichzelf als verdediging bedacht had, als een kaartenhuisje in elkaar gezakt. Drachtsma’s getuigenis pleitte David vrij op alle fronten, behalve dat hij volgens Douwe een naïeve sukkel was met een bedroevend zwakke kennis van de filosofie.
Kapitein Ljungdahl had na enkele uren toestemming gekregen om de Sea Dream II naar Vlissingen te sturen zodat de cruisegasten van boord waren kunnen gaan. Het was een gelukje voor David geweest dat Suzanne voorlopig niet ondervraagd was: ze was meteen na aankomst in Vlissingen naar het ziekenhuis afgevoerd met uitputtingsverschijnselen. Als ze haar zegje had mogen doen over David Cleeffs, had hij op dat moment waarschijnlijk niet in een taxi gezeten. Mevrouw Iris Droste had geweigerd om welke verklaring dan ook af te leggen en had voor alle verdere contacten verwezen naar haar advocaat.
David was losgelaten met de mededeling dat hij zich later meer dan waarschijnlijk zou moeten verantwoorden voor enkele vergrijpen, waaronder passieve medewerking aan een ontsnapping, maar al bij al was de sfeer die woensdagochtend een stuk aangenamer geweest dan bij zijn aankomst.
∗
Toen de taxi eindelijk halt hield, betaalde David met zijn Visakaart en stapte hij uit.
In de weinige uren dat hij tijdens de gijzeling de gelegenheid had gezien om in zijn kamer te kunnen zijn, had hij de bezittingen van Douwe en Mehdi doorzocht op alles wat hem misschien zou kunnen helpen vrijpleiten eens de gijzeling achter de rug was. Wat dat betrof, had David niets gevonden. Hij had na lang aarzelen alleen een papiertje uit Mehdi’s jas gehaald, het enkele seconden bestudeerd, en het daarna veilig weggeborgen.
∗
Het huis van Hassan ben Salah stond in een van de rustigere wijken van Middelburg. Voor de deur stond een Ford Transit met een Nederlandse nummerplaat en met een indrukwekkende hoeveelheid bagage op het dak.
David belde aan. Hij had slechts een vaag idee wat hij Hassan ben Salah ging vertellen. Dat zijn Belgische neef Mehdi voor onbepaalde tijd was opgehouden, om te beginnen. Dat Tanger hem wel een leuke stad leek. En dat hij graag wou bijdragen in de kosten voor de benzine onderweg.
Het bleef tenslotte een Nederlander.
EOF