“Heb je die schooier nu nog niet buiten de deur gezet?” informeerde Suzanne aan de telefoon. “Ik begrijp niet waar je op wacht, zus. En jij weet niet wat je mist.”
Sinds Suzanne een jonge en puissant rijke Libanees naar Parijs was gevolgd, zag Ellie haar hartsvriendin nog maar sporadisch. Wat Suzanne niet tegenhield om met vaste regelmaat haar gal te spuwen over mannen in het algemeen en David in het bijzonder. Suzanne was bijna dubbel zo oud als Ellie, maar dat had geen van beiden ooit gestoord: Ellie had nog nooit het gevoel gehad dat de leeftijd van Suzanne een rol speelde in hun vriendschap, en Suzanne was niet bepaald een conventionele vrouw. Op haar 62ste liet ze wat seks betreft veel van haar jongere vriendinnen nog met Olympische lengtes achter zich en ze stak nooit onder stoelen of banken dat ze haar vriendjes uitkoos om hun goedgevulde portemonnees of hun lichamelijke appetijt, en als het even kon, om allebei.
“Zijn zakken zijn goed gevuld, sweetie”, zei Suzanne toen ze Ellie een paar maanden eerder over haar nieuwe verovering vertelde. “En als één van beide opdroogt, kan hij opkrassen.”
“Zo praat je toch niet over mannen,” had Ellie tegengesputterd.
“Zo praat jij niet over mannen. Maar jij bent dan ook getrouwd en nog wel met een exemplaar dat ze op sterk water in een museum zouden moeten zetten.”
Ook vandaag was Suzanne goed op weg om in geuren en kleuren uit de doeken te doen wat ze met haar vriendje de avond voordien had uitgespookt. Ellie had geprobeerd aandachtig te volgen, maar toen ze de attributen door elkaar begon te halen, had ze afgehaakt. Iets met Chinese balletjes, handboeien en een blinddoek.
“Het was geweldig,” kraaide ze. “Vuurwerk, gewoon. Op zulke momenten zou ik willen dat ik nog in God geloofde.”
“God?”
“Jazeker, God,” zei Suzanne. “Het enige nadeel van een atheïst te zijn, is dat je niemand kunt aanroepen tijdens een orgasme.”
“Ik heb voor vanavond een vegetarische quiche gemaakt,” zei Ellie. “Erg lekker, denk ik.”
Suzanne snoof. Ze had destijds de basis van haar financiële vrijheid gelegd door een spaarzame man te trouwen en hem met een uitgekiend dieet van pure cholesterolbommen op relatief korte tijd onder de zoden te krijgen.
“Wat ben je van plan? Stop toch met die gezonde rommel, liefje. Wil je dat die man van jou ioo wordt of zo? En dan in het rusthuis, samen bibberend op de foto?”
“Zeg toch niet altijd van die enge dingen. Belde je zo maar even?”
“Ja, ik belde zo maar even. Maar ik heb wel een leuk nieuwtje. Philippe wil zijn site naar België uitbreiden en ik ga me daarmee bezig houden.”
Haar vriend runde in Parijs een vastgoedbedrijf en bezat in Deauville een renstal voor Arabische volbloedpaarden, maar op Suzannes aandringen had hij voor haar een speeltje gekocht en de goedlopende seniorensite ‘Vitalité’ overgenomen. Officieel hield de website zich bezig met “alles wat vitale senioren interesseert,” maar de laatste maanden was Vitalité door Suzannes bemoeienissen meer en meer een adres voor verkapte seniorenseks geworden. Als libertijn in hart en nieren was ze trouwens niet te beroerd om zelf af en toe de webcam te hanteren, en aan het stijgend aantal abonnees te zien, viel dat blijkbaar in de smaak.
“Kom je dan weer hier wonen?”
“Voorlopig niet, nee. Maar ik kom regelmatig op bezoek. Dan kan ik je een beetje weghouden van die nieuwe vriendjes van je, die geitenwollensokkentypes die op bietensap en tofoe leven.”
“Er is niets mis met bietensap,” sputterde Ellie tegen, “boordevol mineralen.”
“Dat zal wel, ja, mais passons. Heeft dat creatuur van jou geen klanten die met websites bezig zijn?”
“Niet dat ik weet,” zei Ellie. Ze volgde Davids activiteiten de laatste tijd alleen maar zijdelings. De school en vooral haar werk voor Gaia en andere organisaties slorpten haar tijd op en David had haar nooit veel verteld over zijn klanten. Er was natuurlijk Ivo en de seniorenzender Plus!. Wat die met hun website deden, wist Ellie niet meteen. Maar Suzanne was enthousiast.
“Een seniorenkanaal! Uitstekend! Heb je een telefoonnummer van die knakkers? Geef ik ze meteen een belletje.”
“Ik weet niet of David…”
“Geef me dat nummer nu maar, ma chère. Ik zou het zelf ook wel vinden, maar het bespaart me tijd. Ik moet straks weer aan de webcam, ik ga een nieuw speeltje uitproberen. De Terminator heet het ding, het klinkt alvast veelbelovend. Wil je weten hoe ie er uit ziet?”
“Ik haal het nummer even,” zei Ellie snel.