Ellie Cleeffs was niet de enige die die maandag een besluit had genomen.
Arnold Lavigne had met lede ogen toegezien hoe zijn medestrijders van het Nature Army hun tijd verdeden met lamlendigheid en met het filmen van pornografische taferelen. Het heilige vuur dat al die jaren tijdens het bestuderen van Bakoenin en Herbert Marcuse in hem gesmeuld had, was na de dood van zijn geliefde Silvia opgeflakkerd tot een loeiende haard. En sinds gisteren, toen hij eindelijk zijn plaats gevonden had als Nature Four, tot een verzengende bosbrand. Heidegger had terecht gesteld dat een mens, als hij over de wereld wou filosoferen, eerst moest beginnen met pal in die wereld gesitueerd te zijn: het was, met andere woorden, geen tijd meer voor salondenken, maar voor actie! Wat Arnold Lavigne betrof, ging die actie er komen. Met of zonder de andere leden van het Nature Army.
∗
“Wij eisen morgen twee helikopters op het zonnedek,” zei Douwe aan de telefoon. “Een om vier uur in de namiddag, de andere een kwartier later. Wij gaan aan boord met telkens vijf gijzelaars per helikopter.”
“Wacht eens even,” zei Reinaut Maes, “jullie zijn al met zijn zevenen, toch? Dat wordt een beetje krap, vrees ik.”
“Maakt u zich daarover maar geen zorgen. Twee volgetankte helikopters voor morgen, telkens een piloot, verder niemand. De bestemming wordt u later meegedeeld.”
Douwe had nog geen flauw idee waar hij de helikopters naartoe wou laten vliegen. Hij was ook niet van plan om in een van die tuigen te stappen. Hij zou vannacht proberen te ontsnappen, hoe dan ook. Met of zonder Mehdi ben Salah. Er waren duikerspakken aan boord en er waren zuurstofflessen. Ondertussen was het tien jaar geleden dat hij op Djerba een tweedaagse duikcursus had gevolgd, maar hij meende zich wel nog te herinneren dat die dingen meer dan een uur zuurstof gaven.
“Help!” schreeuwde Mehdi ben Salah in de deuropening van de stuurhut.
“Die idioot is gek geworden!”
∗
Arnold Lavigne had twintig opvarenden onder bedreiging van zijn wapen meegetroond naar het bovendek en had zich verschanst in het restaurant.
∗
Toen Douwe en Mehdi aan de trap naar het bovendek kwamen, werden ze onthaald op een salvo.
Terwijl ze dekking zochten, begon Douwe Drachtsma te vloeken.
“Vuile skobbert!” riep Drachtsma. “Om by de muorren op te fleanen!”
“Pardon?” vroeg Mehdi.
“Fries,” gromde Douwe. “Dat komt ervan, als je me kwaad genoeg krijgt. En waar was jij? En waar was die klootzak van een Cleeffs?”
Mehdi moest bekennen dat hij een opname van Suzanne en haar acteurs was gaan bestuderen toen Lavigne had toegeslagen. Hij had zelfs verrukt mogen toekijken hoe Suzanne, die blijkbaar vond dat Davinia X niet echt snapte wat ze bedoelde, haar plaats innam en met zichtbaar enthousiasme de scène voordeed. Mehdi moest ook bekennen dat hij net voordien Lavigne nog twee halfautomatische wapens had gegeven, omdat hij er zo zielig om gesmeekt had. Waar Cleeffs was, wist Mehdi niet.
“Blijf hier,” beval Douwe. “Je gaat onder geen beding naar boven, hoor je me? Che Guevara daar is in staat om het hele schip over de kling te jagen.”
∗
Terwijl Nature Four zijn gijzelaars in een hoekje van het restaurant op de grond had doen plaatsnemen, ging Douwe op zoek naar David. Die zat echter samen met de andere gijzelaars met grote ogen naar de professor te kijken. David was in het restaurant wat rust komen zoeken toen een gewapende Lavigne er even later met zijn hele horde was binnengestormd.
“Professor,” hakkelde David, “dit is echt geen goed idee, ik…”
“Nature One, je stelt me teleur,” bulderde Lavigne. “Het grootkapitaal lacht met softies als jij. De enige taal die ze begrijpen, is de taal van het geweld. En die gaan ze krijgen ook. Waar is die telefoon?”
∗
Het duurde even voor kapitein Ljungdahl begrepen had dat er enige onvoorziene verwikkelingen waren opgedoken, maar vrij snel daarna was Arnold Lavigne verbonden met het terreurteam in Duinhotel Zeezicht.
“Dit is Nature Four”, toeterde Lavigne. “Wij eisen de topmannen van Shell, BP en Total aan boord binnen de twee uur. Zoniet vallen er slachtoffers.”
∗
Douwe Drachtsma had David niet in de cocktailbar gevonden, maar hij had ook niet uitgebreid gezocht. Zodra hij vernomen had dat Arnold Lavigne kierewiet geworden was, wist hij dat hij de weinige kaarten had verspeeld die hij in handen had gehad. Hij liep naar de opslagruimte achter de receptie en probeerde Nietzschiaans te analyseren wat zijn situatie was. Hij was ontsnapt uit de gevangenis en hij had een schip gegijzeld. Daartegenover stond dat er afgezien van de gijzeling zelf geen geweldpleging geweest was, en dat hij vanaf nu aan iedereen die het horen wou zou vertellen dat hij oprecht geloofde in de heilige missie die de natuurbescherming voor hem was geworden. Als hij opgepakt werd, zou snel duidelijk worden dat de pornoscènes met acteurs waren gedraaid en dat de onfortuinlijke gasten alledrie een natuurlijke dood waren gestorven. Bovendien kon zijn vermeende bekering tot ecologische strijder misschien op enige sympathie van de jury rekenen.
Dat was Plan B.
Voor Plan A had Douwe dringend een passend duikerspak en twee volle zuurstofflessen nodig.
∗
“Wat hebben we, heren?” vroeg Reinaut Maes. “Vuurwerk, als je het mij vraagt,” antwoordde Jelle Troelstra.
∗
Maes zat met zijn topmensen aan de vergadertafel en probeerde tot een besluit te komen. De Belgische commissaris was een uur voordien vriendelijk terug naar huis gestuurd met de mededeling “dat ze hem volledig op de hoogte zouden houden van alle verdere ontwikkelingen.”
“De situatie kan elk moment volledig escaleren,” zei één van zijn adjuncten. “We hebben blijkbaar te maken met een afsplitsing binnen het Nature Army. Bij het minste wat er nu nog gebeurt, hebben we een bloedbad aan boord.”
“Goed,” zei Reinaut Maes ferm. Hij stond op, liep naar het grote venster en keek naar de duinen.
“Send in the clowns.”
∗
De antiterreureenheden kwamen niet via het water. Ze kwamen uit de lucht vallen. Twee gevechtshelikopters kwamen in duikvlucht langs de Sea Dream II en hielden net lang genoeg halt om telkens een dozijn gewapende mannen op het zonnedek te droppen.
Toen Arnold Lavigne het geluid van de rotors hoorde, stormde hij via de restaurantdeuren naar buiten en begon hij in het wilde weg te vuren op de helikopter die boven de Sea Dream II hing. Hij werd door een van de speciale agenten vrijwel meteen neergelegd.
Arnold Lavigne zou het enige slachtoffer van de hele gijzeling aan boord van het schip blijken te zijn: nog geen tien seconden nadat de professor meer dan een dozijn kogels in zijn lichaam gekregen had, werd David hardhandig ingerekend door drie agenten die bovenop hem sprongen en hem de handboeien aanklikten. Toen stond een trillende Mehdi ben Salah beneden aan de trap al met zijn handen in de lucht te wachten.