Hoofdstuk 10

 

 

 

Het bleef een hele tijd stil.

‘Hoe wist je dat het Donna was?’ vroeg Rhianna toen.

‘Ik ben daarnet zelf tot die conclusie gekomen,’ antwoordde hij. ‘Tijdens het douchen. Goede uitvinding, douchen. Niet alleen word je schoon, het wil ook nog wel eens leiden tot heldere inzichten.’ Hij grijnsde. ‘Ik heb gewoon een paar dingen bij elkaar opgeteld en voilà, opeens viel alles op de juiste plaats.’

Hij schudde meewarig zijn hoofd. ‘Hoe heb ik toch zo stom kunnen zijn? “Zeker een vent in het spel”, zei ik nog toen ik haar voor het eerst ontmoette. “Daar lijkt het wel op”, zei jij toen. Terwijl je bliksems goed wist dat ze een verhouding met Simon had. Je stelde zelfs je huis ter beschikking, zodat ze elkaar konden ontmoeten.’

‘Dat is niet waar.’ Ze keek hem fel aan. ‘Ik wist in het begin helemaal niet dat ze iets met elkaar hadden. We waren Simon op een avond toevallig tegengekomen in een restaurant. Omdat we eigenlijk net op het punt stonden om naar huis te gaan, vroeg Donna of hij geen zin had om even mee te gaan voor een kopje koffie. Hij nam de uitnodiging aan, terwijl hij wist dat ik hem liever zag gaan dan komen. We staan al heel lang op gespannen voet met elkaar. Als ik hem op straat zie, steek ik zelfs over om hem te ontlopen.’

Ze zuchtte alvorens verder te gaan. ‘Op een avond kwam ik thuis terwijl ze… terwijl ze het net aan het doen waren. Nadat Simon vertrokken was, heb ik Donna op het matje geroepen. Ze waren verliefd, beweerde ze. Ik heb gezegd dat ze stom bezig was en dat ze hem maar beter kon vergeten. Ergens had ik een beetje met haar te doen. Per slot van rekening had ik ze aan elkaar voorgesteld, waardoor zij waarschijnlijk dacht dat hij wel te vertrouwen was. Of misschien is ze gewoon voor zijn uiterlijk gevallen. Ze is nog erg jong.’ Ze beet op haar onderlip. ‘Er was een tijd dat ik hem ook geweldig vond.’

‘Dat is me niet ontgaan,’ mompelde Diaz.

‘Je denkt aan die bewuste verjaardag van Carrie?’ vroeg ze. ‘Nee, hoor. Toen was ik allang niet meer in hem geïnteresseerd.’

‘Wat deed je dan bij de stallen met hem?’

‘Hij had me voorgespiegeld dat Carrie er ook zou zijn, anders was ik er nooit heen gegaan.’ Ze liet haar hoofd hangen. ‘Ik had de schijn tegen me, ik weet het.’

‘Ik gaf je ook nauwelijks de kans om het uit te leggen. Maar die avond dat ik hem bij jou thuis aantrof… Waarom heb je toen niet verteld wat er aan de hand was?’

Ze slaakte opnieuw een diepe zucht. ‘Omdat ik bang was dat ik daarmee de doos van Pandora zou openen. Ik dacht alleen maar aan de vreselijke gevolgen die dat zou hebben. Bovendien had Simon me net bezworen dat het uit was met Donna. Hij had zijn lesje geleerd, Carrie was enige vrouw voor hem. En ik wilde hem maar al te graag geloven. Ik wist immers hoeveel ze van hem hield. Dus ik stak mijn kop in het zand en hoopte dat alles vanzelf over zou gaan en dat niemand er ooit iets van te weten zou komen.’

Diaz trok zijn wenkbrauwen op. ‘Om de lieve vrede te bewaren?’

‘Nee, niet eens. Het was een kwestie van lafheid. Ik was bang. Meer kan ik er niet van maken. Ik hield mezelf voor dat ik mijn mond hield om Carrie te beschermen, dat ik haar geen verdriet wilde doen. Maar waar het op neerkwam, was dat ik niet degene wilde zijn die het haar vertelde.’

Ze sloeg haar ogen neer en staarde naar het tafelblad. ‘Ze zeggen toch altijd dat degene die het slechte nieuws komt brengen, de schuld krijgt? Ik was bang dat ik haar kwijt zou raken. Mijn vriendschap met haar betekent zoveel voor me. Een tijdlang was het alles wat ik had. Ik was doodsbang dat ze het me nooit zou vergeven als ik haar haar illusies zou ontnemen.’

‘Niet zo’n slechte reden, lijkt me,’ zei hij. ‘Het probleem loste alleen niet vanzelf op.’

‘Nee. Op de avond dat jij met me mee naar huis ging en we Donna thuis in tranen aantroffen, vertelde ze me dat ze zwanger was van Simon en dat hij had gezegd dat ze het maar weg moest laten halen. Ze was er zo ellendig aantoe, dat ik het hart gewoon niet had om haar eruit te gooien. Ze trok praktisch weer bij me in, ofschoon ze wel ergens een kamer heeft. Ze deed niets anders dan huilen. Ze at nauwelijks en kwam zelden haar bed uit. Ze had de sleutels van mijn huis. Te laat kwam ik erachter dat ze Simon een kopie moest hebben gegeven.’

Ze keek Diaz aan. ‘Waarschijnlijk bleven ze elkaar zien, zelfs nadat Simon haar verweet opzettelijk zwanger te zijn geraakt, omdat ze wist dat hij het uit zou maken. Hij drong aan op een abortus, waarop zij dreigde een einde aan haar leven te maken. Uiteindelijk was ze dan bereid om een afspraak te maken bij een kliniek, maar alleen als ik met haar meeging, althans volgens Simon. Hij bleef er maar over aan mijn kop zeuren, tot gisteren aan toe.’

Ze zweeg een ogenblik. ‘Donna heb ik niet meer gezien sinds de laatste keer dat ze mijn flat gebruikte, dus ik heb geen idee hoe ze er nu aantoe is. Ik kan het niet helpen, maar ik heb toch met haar te doen.’

‘Je bent te goed voor deze wereld. Ik had allang mijn geduld verloren.’

‘Welnee.’ Ze tuurde naar de horizon. ‘Het is… Het zal niet gemakkelijk zijn om te accepteren dat degene die alles voor je betekent nooit de jouwe zal zijn. Ik denk dat ze het zwaar van hem te pakken had en dat ze ervan uitging dat dat wederzijds was.’

‘Een beetje naïef, vind je niet?’ mompelde hij.

‘Zeker. Hoewel Simon beweerde dat het initiatief van haar uitgegaan was.’

‘Het is alleen de vraag hoeveel waarde je aan zijn uitspraken moet hechten.’

‘Daar heb je gelijk in, maar het is best mogelijk, denk ik. Mijn collega Rob, die altijd even hartelijk en tegemoetkomend is tegen nieuwkomers, moest niets van haar hebben. Toen hij hoorde dat ze bij mij in huis kwam, heeft hij me nog gewaarschuwd. Ze was een stuk wereldwijzer en ervarener dan je op grond van haar leeftijd zou denken, zei hij.’

‘Wat ik wel eens zou willen weten,’ zei hij langzaam, ‘is waarom je mij in de waan liet dat jij iets met die schuinsmarcheerder had.’

‘Ik was bang dat je het anders aan Carrie zou vertellen.’ Ze keek hem recht in de ogen. ‘Ik gokte erop dat je het niet over je hart zou kunnen verkrijgen om haar te vertellen dat haar aanstaande het met haar beste vriendin deed. Ik hoopte dat haar geluk belangrijker voor je zou zijn dan je afkeer van mij. Dat was voor mij in ieder geval wel zo.’

‘Dus heb je al die lelijke dingen die ik tegen je zei, gewoon maar gelaten over je heen laten komen.’

‘Ik was er toch bij betrokken?’ Ze maakte een machteloos gebaar. ‘Dat viel niet te ontkennen. En ik had niets gedaan om er een einde aan te maken. Ik kon zelfs niet zeggen dat dit soort dingen nu eenmaal gebeurt als je een slok te veel op hebt.’

Hij streek een haarlok uit haar gezicht. ‘Daar weet jij natuurlijk alles van,’ mompelde hij gekscherend.

Haar hart begon prompt sneller te kloppen. ‘Ik begin zo langzamerhand te geloven dat ik maar heel weinig van het leven weet,’ zei ze. ‘Geef mij maar liever een script.’ Ze aarzelde een ogenblik. ‘Zeg eens eerlijk, zou je je mond tegen Carrie hebben gehouden als ik je de waarheid had verteld?’

‘Nee,’ antwoordde hij peinzend. ‘Waarschijnlijk niet.’

‘Nou, dan. Uiteindelijk is het dan misschien niet zo’n verkeerde beslissing geweest.’

‘Ik weet niet of ik het daarmee eens ben,’ zei hij droogjes. ‘Het doet er ook niet mee toe. Ze zullen intussen al wel aan hun huwelijksreis begonnen zijn.’ Hij pakte haar hand en streelde haar vingers. ‘Wat denk je, kun je het me vergeven?’

‘Wat bedoel je? Al die dingen die je me naar het hoofd hebt geslingerd?’ Ze merkte dat haar stem trilde. ‘Maar natuurlijk. In zekere zin was het mijn verdiende loon.’

Diaz schudde zijn hoofd. ‘Dat is niet het enige wat ik bedoelde.’

‘O.’ Ze kreeg een kleur. ‘Bedoel je dat.’

‘Precies.’

Rhianna wilde haar hand terugtrekken, maar hij liet hem niet los. ‘Kunnen we niet gewoon vergeten dat het gebeurd is?’

‘Geen sprake van,’ zei hij. ‘Dat wil ik helemaal niet. En als jouw minnaar zou ik ook niet willen dat jij het vergat.’

Ze beefde op haar grondvesten. ‘Zeg dat nu niet.’

‘Dat klinkt niet best.’ Hij keek haar onderzoekend aan en bracht toen haar hand naar zijn lippen. ‘Ben je door ons intieme samenzijn dan voorgoed van me genezen? Ik mag toch hopen van niet.’

‘Nee. Ik bedoel… Ik weet het niet,’ hakkelde ze. Van de zelfverzekerdheid van Lady Ariadne was opeens niets meer over. ‘Maar… Ik ben je waarschijnlijk enorm tegengevallen.’

‘Nee, liefje,’ zei Diaz lachend. ‘O, nee. Integendeel. Ik vind het wel jammer dat ik niet wist dat het voor jou de eerste keer was. Als ik dat geweten had, had ik het wel anders aangepakt.’

‘O.’ Hoe dan, vroeg ze zich af. Ze kon het hem natuurlijk niet vragen. ‘Nou ja, wat gebeurd is, is gebeurd, moet je maar denken, en het leven gaat door. Over een paar uur zijn we in Spanje en dan ben ik weg. Misschien is het maar goed dat het zo gelopen is.’

‘Zo zie ik dat niet,’ wierp hij er grijnzend tegenin. ‘En jij denk ik ook niet, zoals ik al zei. Maar als je me nog een kans geeft, dan garandeer ik je dat je er de volgende keer meer plezier aan zult beleven.’

Het was een verleidelijk aanbod. Alles in haar verlangde ernaar om het aan te nemen. Het zou niet verstandig zijn, dacht ze, want wat hij voor ogen had was de bevrediging van hun lichamelijke verlangen naar elkaar, en zij wilde meer. Ze wilde hem helemaal, voor de rest van haar leven. Het was eigenlijk heel eenvoudig, maar het was helaas niet mogelijk.

Was dit ook wat Donna voor Simon voelde, vroeg ze zich af. Misschien had ze daarom wel met het meisje te doen, omdat ze machteloos had moeten toezien hoe de man aan wie ze haar hart verloren had bij haar wegging.

Diaz en haar was hetzelfde lot beschoren, hield ze zichzelf voor, alleen had hij geen keus. Ze waren nu eenmaal wie ze waren: hij de zoon van zijn vader en zij de dochter van haar moeder. Daar kon geen Lieve-Heer iets aan veranderen. Diaz was in ieder geval wel eerlijk tegen haar. Hij deed niet alsof ze samen een toekomst hadden en hij deed geen loze beloften.

Hij mag dan wel naar me verlangen, maar over liefde heeft hij het nooit. Hij had zich laten ontvallen dat hij Simon uit mijn geheugen wilde wissen en tegelijk een einde wilde maken aan zijn verlangen naar mij. Hij kan dat misschien, maar het zal mij nooit lukken. En nu ik weet hoe het is om in zijn armen te liggen al helemaal niet…

Ze trok haar hand terug en leunde achterover in haar stoel. ‘Dat lijkt me geen goed idee,’ zei ze met een ietwat spijtige glimlach. ‘Maar niettemin, bedankt voor de ervaring. Het is precies wat ik wilde, een ervaring zonder ingewikkelde gevoelens.’

Ze keek hem aan. ‘Je moet je vooral niet schuldig voelen over het feit dat ik de aarde niet voelde schudden, als ik het zo even mag zeggen. Dat is ook niet verwonderlijk, gezien de omstandigheden. Ik weet nu in ieder geval wat ik kan verwachten en wat er mogelijk is, dus voorlopig ben ik tevreden.’ Ze haalde haar schouders op. ‘De rest komt wel wanneer de liefde zich aandient.’

Het bleef een tijdje stil. Toen zei Diaz: ‘Wat fijn. Wat keurig bedacht allemaal.’

Ze wendde haar blik af. ‘Het komt misschien door de chaos van de laatste maanden, maar ik snak naar wat meer orde en fatsoen in mijn leven. Het spijt me,’ voegde ze eraan toe.

‘Dat is nergens voor nodig,’ zei hij schouderophalend. ‘Het is je goed recht. Daar heb ik niets over te zeggen, al weet ik dat er nog veel meer mogelijk is dan jij denkt.’ Hij keek haar en ogenblik zwijgend aan. ‘Maar ik mag je toch nog wel kussen als we afscheid nemen, hoop ik?’

‘Waarom niet?’ Hierna zou ze nooit meer sangria kunnen drinken zonder aan hem te moeten denken, dacht ze, terwijl ze nog een slok nam. Ze had deze keer misschien gedaan wat juist was, maar wel ten koste van zichzelf.

‘Ik denk niet dat we hierna nog contact zullen hebben,’ zei ze, ‘maar ik zou het wel fijn vinden als we als vrienden uit elkaar konden gaan.’

‘Heel aardig bedacht,’ zei hij. ‘Maar gezien de omstandigheden zit dat er niet in.’ Hij dronk zijn glas leeg en stond op. ‘We eten vanavond een beetje vroeg. Het lijkt me niet onverstandig om op tijd te gaan slapen, want zodra we aan land zijn zul je voorlopig je bed niet zien.’

Hij keek haar peinzend aan. ‘Ik weet niet wiens script je nu volgt, maar je moet nog even flink repeteren, lijkt me, want het lijkt nergens naar. En volgens mij weet jij dat ook. Tot straks,’ besloot hij, waarna hij wegliep.

 

‘O, wat zalig,’ riep Rhianna enthousiast uit, toen Enrique met een zwierig gebaar zijn paella serveerde. Ze at haar bord helemaal leeg en vroeg zelfs of er nog meer was. In werkelijkheid smaakte het eten haar totaal niet. Ze had het gevoel dat ze een steen in haar maag had.

Ze had verwacht dat er wel niet veel gezegd zou worden aan tafel, maar ze had het mis. Kennelijk had Diaz zich haar afwijzing niet al te erg aangetrokken, want hij had geen enkele moeite om het gezellig te houden en kletste over koetjes en kalfjes.

Tijdens het eten prentte ze zijn gezicht zo goed mogelijk in haar geheugen – voor later, hield ze zichzelf voor. Voor op de momenten dat haar verlangen naar hem ondraaglijk dreigde te worden.

‘Vertel eens,’ zei hij, nadat Enrique de koffie had geserveerd. ‘Hoe ben je er eigenlijk toe gekomen om te gaan acteren?’

‘Ik hield als kind al van toneelspelen,’ antwoordde Rhianna, toen ze van de schrik bekomen was. ‘Helaas vond mijn tante dat maar niets, dus ik kreeg niet veel kans om er iets mee te doen tot ik weer terug in Londen was. Daar ben ik ’s avonds acteerles gaan nemen in het buurtcentrum.’

Ze haalde haar schouder op. ‘De lerares zag wel iets in me en regelde een auditie voor me op de toneelschool. Ik werd aangenomen en kreeg nog een studiebeurs ook, waarvan ik helemaal niet wist dat hij bestond. De Jessops – het echtpaar, waar ik toen in huis woonde – waren echte schatten. Zolang ik in opleiding was, hebben ze geen cent van me willen ontvangen.’

Ze liet haar hoofd hangen. ‘Ik heb vaak gedacht hoe anders mijn leven zou zijn geweest als ik meteen na mijn moeders dood bij hen in huis was gekomen. Zij hadden niets liever gewild, maar tante Kezia besliste anders. Ik heb nooit begrepen waarom ik per se met haar mee moest, want het was duidelijk dat ze er eigenlijk geen zin in had. Ze had zelfs een uitgesproken hekel aan me en dat stak ze niet onder stoelen of banken.’ Ze slaakte een diepe zucht. ‘Nu ja, ik zal het nooit meer te weten komen.’

‘Je tante was inderdaad een vreemd mens.’

‘Je weet niet half…’ Ze aarzelde een ogenblik. ‘Ze blijkt vroeger allerlei mensen te hebben gefotografeerd. Zonder hun medeweten, want niemand staat er geposeerd op.’

Daar keek Diaz van op. ‘Wie staan er dan op die foto’s?’

‘Je oom en tante, onder andere. En er waren veel foto’s van je vader bij.’ En van je moeder in een rolstoel, dacht ze, maar dat hield ze liever voor zich. En over de cheque die bij die foto’s zat, zei ze ook maar niets. Bij nader inzien had ze er helemaal niet over moeten beginnen.

‘Heb jij die foto’s?’

Ze knikte. ‘De Hendersons vonden die foto’s tijdens het opruimen van het appartement van tante Kezia, en ze hebben ze mij vervolgens toegespeeld.’ Ze trok een scheve grijns. ‘Heb ik toch nog iets geërfd van de familie.’

‘Je hebt wel meer geërfd,’ zei Diaz. ‘Die prachtige bos rode haren, bijvoorbeeld. Dat is toch iets om trots op te zijn.’

Nu begon het gesprek te persoonlijk te worden, vond Rhianna. Ze dronk haar koffie op en stond op van haar stoel. ‘Als je me nu wilt verontschuldigen?’ zei ze. ‘Ik denk dat ik je goede raad maar opvolg en vroeg naar bed ga.’

Toen hij aanstalten maakte om met haar mee te lopen, wierp ze hem een verstoorde blik toe.

‘Ik vind de weg wel, dank je,’ zei ze koeltjes.

Hij lachte. ‘Dat weet ik. Maar je vergeet iets: je had gezegd dat ik je mocht kussen.’

Haar hart ging plotseling als een razende tekeer. ‘Ja, als we afscheid nemen,’ zei ze. ‘Zo heb ik het tenminste opgevat.’

‘Maar ik ben bang dat het er niet meer van komt als we eenmaal op de luchthaven zijn,’ zei hij zacht toen ze voor haar deur stilstonden. ‘Ik kan het dus maar beter nu doen, lijkt me.’

Ze aarzelde. Waar ging het nu helemaal om? Een kus, meer niet. Maak er nu niet zo probleem van, zei ze in gedachten tegen zichzelf. Hij moet vooral niet het idee krijgen dat dat nu zo belangrijk is. Niet zeuren, gewoon doen. ‘Nou, vooruit dan maar.’

‘Mooi,’ mompelde hij geamuseerd, terwijl hij de deur van haar kamer opendeed. ‘Dan doen we dat.’

‘Maar daarvoor hoeven we toch niet naar binnen te gaan?’ vroeg ze verschrikt. ‘Het kan toch ook hier?’

‘Jawel, maar ik doe het liever ergens waar ik wat privacy heb.’ Hij tilde haar op, droeg haar de kamer in en trapte de deur achter zich dicht. ‘En wat meer comfort,’ voegde hij eraan toe, terwijl hij haar op bed liet zakken en naast haar ging liggen.

‘Je zou me een kus geven, zei je. Eén kus,’ zei ze met onvaste stem.

‘Heb ik het dan over een bepaald aantal gehad?’ Hij trok haar naar zich toe. ‘Daar herinner ik me anders niets van.’ Hij nam een haarlok tussen zijn vingers en bracht hem naar zijn lippen. ‘Je bent zo mooi…’

Hij drukte zijn lippen tegen haar voorhoofd, haar oogleden, haar jukbeenderen, het kwetsbare plekje achter haar oren en haar trillende lippen. Daarna trok hij haar steviger tegen zich aan en zonder haast begon hij met zijn tong de binnenkant van haar mond te exploreren. Langzaam verdiepte hij zijn kus, die eindeloos voortduurde.

‘Diaz…’ bracht ze op een gegeven moment happend naar adem uit. ‘Je speelt vals.’

‘Nee, hoor,’ zei hij, terwijl hij de knoopjes van haar jurk losmaakte. ‘Als dit het enige is dat ik van je krijg, dan zal ik niet nalaten om daar het beste van te maken. En, eh… ik heb tot nu toe niets anders gedaan dan je kussen, waar of niet? Ook al doe ik dat niet op de manier waarop of op de plaats waar je verwachtte te worden gekust.’

Toen haar jurk openviel, liet hij zijn blik op haar borsten rusten alvorens ze vederlicht te kussen. Hij hielp haar uit haar jurk, die hij naar het voeteneinde van het bed wierp, en verloste haar van haar beha. Toen begon hij haar borsten met zijn tong en zijn lippen te bewerken tot ze kreunde van genot.

Langzaam baande hij zich een weg omlaag, via haar ribbenkast naar haar navel. Nadat hij haar met een geroutineerde beweging van haar laatste kledingstuk had ontdaan, zette hij zijn weg naar beneden voort.

Pas toen hij het zachte, zijdeachtige driehoekje tussen haar dijbenen bereikte, realiseerde ze zich waar hij op uit was. Ze verstijfde, greep hem bij zijn haren en probeerde zijn hoofd weg te duwen.

‘Nee! O, nee…’

Diaz greep haar polsen vast en drukte ze tegen het laken, waarna hij de binnenkant van haar dijen kuste. Het duurde niet lang voordat ze haar tegenstand opgaf en zich voor hem opende.

Teder nam hij met zijn mond bezit van haar. Het ene moment liet hij zijn tong naar binnen glijden, het volgende bewerkte hij er haar gevoelige plekje mee.

Ze had het gevoel dat ze in een andere dimensie terecht was gekomen. Tijd leek niet meer te bestaan. Ze ging kapot van pure zaligheid, die maar eindeloos leek toe te nemen. Het was alsof er diep in haar onderbuik een golf ontstond die groter en groter werd, tot ze er tenslotte door werd overspoeld, en schreeuwend en snikkend bereikte ze voor het eerst van haar leven een climax.

Diaz sloeg zijn armen om haar heen en schoof een hand onder haar hoofd tot het schokken ophield en hij haar lichaam voelde verslappen.

‘Voelt het altijd zo?’ vroeg ze, zodra ze weer in staat was om geluid uit te brengen.

‘Dat zou ik niet je niet kunnen vertellen,’ antwoordde hij zacht. ‘Ik ben per slot van rekening geen vrouw. Maar ik hoop het wel.’

Ze nestelde zich dicht tegen hem aan met haar gezicht tegen zijn hals en een hand op zijn borst. Wat haar betreft zou ze zo voor eeuwig kunnen blijven liggen, dacht ze dromerig.

Na verloop van tijd begon het tot haar door te dringen dat het toch een beetje vreemd was dat ze naakt in zijn armen lag, terwijl hij al zijn kleren nog aanhad. Dit kon natuurlijk niet, dacht ze gegeneerd, en ze richtte zich half op om de knoopjes van zijn shirt los te maken.

‘Niet nu, liefje.’

‘Maar wil jij dan niet…’

‘O, ik wil best,’ zei hij. ‘Maar dat komt later wel. We hebben alle tijd van de wereld.’ Hij drukte zijn lippen tegen haar oogleden en kuste haar vervolgens teder op de mond. ‘Ga eerst maar eens lekker slapen. Ik maak je wel wakker tegen de tijd dat we van boord kunnen.’

Hij stond op en dekte haar toe met het laken. ‘Later,’ beloofde hij nogmaals, een haarlok uit haar gezicht strijkend, waarna hij glimlachend de kamer verliet.