Hoofdstuk 5
De stenen treden van de kadetrap waren spekglad, waardoor ze genoodzaakt was de arm die Diaz aanbood vast te pakken. Naast de rubberen motorboot die beneden aangemeerd lag, stond een oudere man met grijze haren. Met een glimlach waaruit zowel bewondering als respect sprak, hielp hij haar aan boord.
‘Dit is Juan,’ vertelde Diaz terloops. ‘Hij helpt me met de boot. Zijn broer Enrique is de scheepskok.’
Even later meerde Juan het bootje aan bij een klein platform van waaruit een brede stalen ladder omhoog naar het dek leidde. Bovenaan de ladder werden ze opgewacht door Enrique, die Rhianna vervolgens voorging naar de salon.
Een drijvende hotelsuite, had Carrie toch gezegd? Dat was nog zacht uitgedrukt, dacht ze, terwijl ze verbaasd om zich hen keek. Het zitgedeelte bestond uit twee elegante banken met in het midden een lage tafel die voorzien was van kastjes en laden. Daarachter bevond zich een eettafel met plaats voor acht mensen. Nu was er echter gedekt voor twee personen. Te oordelen naar de verrukkelijke geuren die ze opving, moest zich daarachter de kombuis bevinden.
‘Wat kan ik je inschenken?’ vroeg Diaz, zodra Enrique naar achteren verdwenen was. ‘Er is verse jus d’orange, als je het vanavond op non-alcoholisch wilt houden.’
Ze had al gezien dat er een paar karaffen wijn en glazen op een bijzettafeltje klaarstonden. ‘Als jij me kunt beloven dat Juan me achterna springt als ik overboord val, dan wil ik wel een glaasje sherry. Extra dry graag, als je hebt.’
‘Zou dat nodig zijn, denk je? Als ik me goed herinner, was je vroeger een echte waterrat. Waarschijnlijk kun je beter zwemmen dan hij,’ zei Diaz. ‘Maar ik beloof je hierbij dat ik je niet laat verdrinken, goed?’ Hij reikte haar een glas sherry aan en hief zijn eigen glas. ‘Salud!’
Ietwat verlegen zei ze het hem na, waarop ze het glas aan haar mond zette. ‘O…’ Ze zette grote ogen op en keek hem aan. ‘Wat is dit lekker, zeg.’
‘Fijn dat je hij je bevalt. Laten we gaan zitten.’
Ze nam plaats op een van de banken, waarop hij tegenover haar ging zitten. ‘Ik moet het even laten bezinken,’ bekende ze. ‘Het is zo overweldigend allemaal. Het is vast een splinternieuw jacht, hè?’
‘Een nieuwe versie van mijn vorige jacht. Er zit een sterkere motor in, wat betekent dat ik er grotere afstanden mee kan afleggen.’
‘Ik wist helemaal niet dat je zo geïnteresseerd was in boten.’
‘Hoe had je dat moeten weten?’ vroeg hij. ‘Zodra je achttien was, keerde je Cornwall de rug toe en vertrok je voorgoed naar Londen. Of was je dat soms vergeten?’
‘Nee.’ Ze ontweek zijn blik.
‘Sindsdien hebben we elkaar niet gezien,’ ging hij verder. ‘Tot een paar maanden geleden. Maar zoals je weet, waren er toen andere dingen aan de orde dan de manier waarop ik mijn vrije tijd doorbreng.’
Ze staarde in haar glas. ‘Alsof ik dat zou kunnen vergeten.’
‘Nee,’ mompelde hij. ‘Dat lijkt me inderdaad niet waarschijnlijk.’ Hij lachte spottend. ‘Het bezit van een goed geheugen heeft zo zijn keerzijde, nietwaar? Vertel eens, Rhianna. Ik zou wel eens willen weten waarom jij, ondanks alles wat er gebeurd is, hebt besloten om toch naar die verdraaide bruiloft te komen.’
‘Ik kon geen goede reden bedenken om weg te blijven,’ antwoordde ze. ‘Ik kon moeilijk tegen Carrie zeggen dat jij daarop aandrong, waar of niet? Ze zou jou ongetwijfeld om uitleg hebben gevraagd. Stel je voor wat een pijnlijke toestand dat geworden zou zijn…’ Ze zuchtte. ‘En ik wilde behoorlijk afscheid nemen,’ besloot ze.
Hij trok een mondhoek op.
‘Van Carrie.’ Ze wierp hem een boze blik toe. ‘En van de rest, het huis, het landschap. De navelstreng doorknippen, voorgoed het verleden achter me laten. Dat moet jou toch geruststellen?’
Hij staarde peinzend naar de inhoud van zijn glas. ‘Zo gemakkelijk ben ik niet gerustgesteld, Rhianna. Hoe staat het met je vriend de verslaggever? Is hij er intussen al achter waar je zit?’
‘Wat jij al niet onder vrienden verstaat,’ mompelde ze. ‘Maar nee, de jongeman in kwestie is terug in zijn hol gekropen. En wat mij betreft, komt hij er voorlopig niet uit.’
‘Dat kan ik me voorstellen.’ Hij sloeg haar zwijgend gade. ‘Ik heb me daar op dat station natuurlijk afgevraagd of je hem een primeurtje zou geven. “Lady Ariadne pikt bruidegom van beste vriendin” of “Bruidegom ervandoor met televisiester”. Zoiets, weet je wel.’
Ze kneep haar glas bijna fijn. ‘Wat heb je toch een levendige fantasie,’ merkte ze op. ‘Je hebt je roeping gemist, want je beheerst zelfs het jargon.’
‘Ik ben blij dat tenminste een van ons zijn of haar talent ten volle benut heeft,’ zei hij. ‘Vertel eens, hadden ze bij de televisie meteen door dat de rol je op het lijf geschreven was, of moest je eerst auditie in bed doen om de rol van Ariadne te krijgen?’
Als dit de hele avond zo doorging… Ze kon hem wel naar de keel vliegen, maar liet zich niet kennen en leunde ontspannen achterover. ‘Praat me er niet van, zeg,’ teemde ze. ‘Maar de bank die ze daar hadden was niet half zo comfortabel als deze hier. Is daarmee je vraag beantwoord?’
Tot haar genoegen zag ze dat hij van kleur verschoot, en ook zijn ogen schoten vuur. Van boosheid? Van ergernis? Het was niet goed uit te maken.
‘Ik denk niet dat jij daarop het antwoord wilt weten,’ zei hij emotieloos. ‘Bovendien heb ik zo het idee dat Enrique staat te wachten tot we aan tafel gaan.’
Ze zou het liefst hebben gezegd dat hij wat haar betreft naar de maan kon lopen met zijn diner en op hoge poten de deur uit zijn gelopen. Maar ja, dat kon niet. Ze zat hier vast. En als ze erop stond om terug aan land te worden gezet, zou hij meteen weten dat zijn getreiter haar niet zo koud liet als ze wel deed voorkomen. Daar kwam nog bij dat die verrukkelijke geuren uit Enriques kombuis haar eraan herinnerden dat ze afgelopen vierentwintig uur nauwelijks gegeten had.
Ze stond op zonder iets te zeggen en volgde Diaz naar het eetgedeelte, waar ze tot de onaangename ontdekking kwam dat ze niet tegenover elkaar zouden zitten, maar naast elkaar. Wat zou daar nu weer de bedoeling van zijn, vroeg ze zich meewarig af. Nu ja, ze zou het spelletje maar gewoon meespelen.
Toen hij haar stoel aanschoof, knikte ze hem dan ook glimlachend toe, zoals Lady Ariadne gedaan zou hebben. Ze zou gewoon eten en drinken, beleefd converseren en misschien zelfs wat met hem flirten. Maar wel in de wetenschap dat hij haar toch niet zou krijgen, omdat ze nu eenmaal ongenaakbaar was.
Na het eten zou ze zich beleefd verontschuldigen en zeggen dat ze een beetje moe was en graag naar huis wilde. En morgen zou ze Carrie bellen met een smoesje dat ze plotseling verhinderd was en vervolgens op de eerste de beste trein springen. De vraag was alleen waarheen. Als ze haar gedachten rustig op een rijtje wilde zetten, kon ze maar beter niet terug naar Londen gaan, want daar zou haar aandacht worden opgeëist door andere problemen. En dan was Daisy er ook nog. Daisy wier man er plotseling vandoor was gegaan. Het arme mens… Als iemand op dit moment haar troost en aandacht nodig had, dan was het Daisy wel.
Aan de andere kant zou dat haar misschien helpen haar eigen emotionele perikelen even opzij te zetten, dacht ze bij zichzelf. En misschien kon ze er kracht uit putten – de kracht die nodig was om de chaos in haar leven te ordenen. Als ze daar ooit in zou slagen…
Inwendig zuchtend spreidde ze haar servet uit over haar schoot. Vooralsnog moest ze zich eerst door deze avond heen zien te slaan.
Als de omstandigheden anders waren geweest, zou ze met volle teugen hebben genoten van hetgeen ze door een stralende Enrique voorgeschoteld kreeg.
De eerste gang bestond uit een keur aan tapas, verscheidene kleine hapjes: stukjes pittige worst, olijven, garnalen, ansjovis, gemarineerde paprika. Daarop volgden een heerlijk malse lamsfilet met geroosterde groenten en tot besluit was er amandelijs. Dit alles werd geserveerd met een bijzonder smaakvolle rioja.
Het was eigenlijk best een gezellig etentje. Diaz ontpopte zich als een perfecte gastheer, die allerlei interessante gespreksonderwerpen aansneed. Gaandeweg merkte Rhianna tot haar eigen verbazing dat ze zich begon te ontspannen. Helaas was dat niet ongevaarlijk, wist ze.
‘Lieve help,’ zei ze op een gegeven moment. ‘Het lijkt wel of je Spaanse afkomst weer belangrijker aan het worden is.’
Diaz haalde zijn schouders op. ‘Ik kan mijn Spaanse afkomst toch moeilijk verloochenen,’ zei hij, alvorens een slok wijn te nemen. ‘In de tijd van Elizabeth de eerste waren we allemaal zeerovers, zowel de Engelsen als de Spanjaarden,’ hernam hij peinzend. ‘Piraten, moordenaars, rovers, dieven – we vulden allemaal onze zakken in naam van het vaderland. Alles wat ons beviel, eigenden we ons toe en de gevolgen lapten we aan onze laars. Mijn beroemde voorvader was ongetwijfeld geen haar beter. Zijn schip verdween weliswaar in de golven, maar misschien was hij wel degene die het vuur aanstak dat Penzance verwoestte. Quién sabe? Wie zal het zeggen?’
‘Maar toen maakte hij kennis met Tamsin, en hij trouwde met haar,’ zei Rhianna.
‘Hij maakte kennis met haar en verleidde haar,’ verbeterde hij haar. ‘Iets wat in die tijd niet geheel zonder risico was. Voor hetzelfde geld had haar vader hem de keel doorgesneden.’
‘Gelukkig is dat niet gebeurd,’ zei ze. ‘Hij moet veel van haar gehouden hebben, anders had hij zich vast niet in het land van de vijand gevestigd.’
‘Dat zou best kunnen, maar vergeet niet dat zij enig kind was, en van gegoede komaf. En hij was de jongste zoon die het nog helemaal moest maken in het leven. Een paar leugens over zijn afkomst en een snelcursus Engels, en zijn kostje was gekocht. Een koopje, moet hij hebben gedacht.’
‘Lieve help, wat heb jij toch een cynische kijk op het leven,’ zei Rhianna luchtig. ‘Geef mij de romantische versie maar.’
Om zijn mond verscheen een harde trek. ‘Aha, liefde overwint alles, hè? Het klinkt zo aantrekkelijk, maar in werkelijkheid lopen de dingen zelden goed af.’
‘Daar weet ik alles van.’ Ze glimlachte geforceerd. Tijd voor een ander onderwerp, dacht ze, en ze keek naar haar lege bord. ‘Die Enrique van jou is werkelijk goud waard,’ merkte ze op. ‘Altijd maar op de boot, wachtend tot jij weer een keer gaat varen. Verveelt die man zich nooit? Ik bedoel, soms zit je weken achtereen in Zuid-Amerika. Zou hij niet eens iets voor zichzelf willen beginnen, een eigen restaurant of zo?’
‘Daar heeft hij zich nooit over uitgelaten,’ antwoordde Diaz, terwijl hij hun wijnglazen bijschonk. ‘Vraag het hem zelf maar eens.’
Ze kreeg een kleur. ‘Schei uit, zeg. Dat gaat me toch niets aan.’
‘Hij zal zich vast gevleid voelen. Maar ik denk niet dat hij voor het idee zal bezwijken. Volgens mij is hij best tevreden met zijn leven, en Juan ook. Misschien hebben zij het geluk gevonden.’
‘Dan boffen ze, want de rest van ons zal voorlopig de jacht op geluk moeten voortzetten.’ Ze wierp een blik op haar polshorloge. ‘Bijna twaalf uur al. Ik moest maar eens terug.’
Diaz keek op zijn eigen polshorloge. ‘Waarom? Het feest in het hotel is vast nog niet afgelopen.’
‘Ik denk het wel, hoor,’ wierp ze tegen. ‘Carrie hoort om twaalf uur weer thuis te zijn. Op de dag van de bruiloft mag de bruidegom zijn aanstaande pas in de kerk aanschouwen, anders roept hij ongeluk over hun huwelijk af. Of heb je soms lak aan bijgeloof?’
‘Nee. Ik heb er gewoon niet bij stilgestaan. Overigens ben ik niet erg bijgelovig, behalve waar het mijnen betreft.’ Hij keek haar aan. ‘Ik kan je dus niet overhalen om nog een kopje koffie te nemen?’
‘Nee, dank je. Zo laat drink ik geen koffie meer,’ zei ze. ‘Anders lig ik de hele nacht wakker.’ Alsof dat vannacht toch al niet het geval zou zijn…
‘Juist. En morgen wil je natuurlijk mooi voor de dag komen,’ zei Diaz liefjes. ‘Maar misschien wil je je voor je vertrekt nog even, eh… opfrissen, zoals dat heet? Dan vraag ik Enrique even om je naar een hut te brengen.’
‘Dat zou fijn zijn, ja.’ Ze pakte haar handtas.
‘Je ziet het, zelfs een piraat wil nog wel eens attent zijn.’
Bij de deur keek ze nog even over haar schouder. Dit was misschien wel de laatste keer dat ze hem zou zien, dacht ze met pijn in het hart. Zo wilde ze hem zich herinneren: een knappe vent met een goddelijk lichaam.
De trots waarmee Enrique haar de hut binnen liet was volkomen gerechtvaardigd. Haar mond viel open. Was dit een hut? Het was meer een luxe hotelkamer! Die kasten, op maat gemaakt natuurlijk. En dan dat bed, opgemaakt en wel, met crèmekleurig linnengoed en aan het voeteneinde een opgevouwen terracotta sprei. Dezelfde kleur kwam terug in de stapel kussens op de bank.
De aangrenzende badkamer was een en al glanzend wit en azuur. Er was een inloopdouche, een bidet, een wc en een dubbele wastafel.
‘En?’ vroeg Enrique. ‘Kan het de señorita bekoren?’ Hij wees haar op een stapel handdoeken en vergewiste zich ervan dat er een stuk zeep aanwezig was. ‘Mocht u iets nodig hebben, laat het me weten,’ zei hij, terwijl hij aanstalten maakte om weg te gaan. ‘Hier zit de bel.’
Bijzonder attent, dacht Rhianna grinnikend. Maar totaal overbodig. Enrique gaat er vanuit dat een vrouw die hier komt eten, ook een of meer nachten aan boord zal doorbrengen. Hij kan niet weten dat ik weer terug moet om de puinhoop die ik van mijn leven gemaakt heb op te ruimen.
Terwijl ze haar haren kamde en ze zich afvroeg of ze haar lippen nog even moest bijwerken, viel haar blik op de toiletartikelen op het schap naast de spiegel. Dat is ook toevallig, dacht ze. Het waren dezelfde merken die zij gebruikte – de dagcrème, de bodylotion, zelfs de shampoo.
Hoofdschuddend ging ze terug naar de slaapkamer, waar haar de volgende verrassing wachtte: op bed lag opeens een nachthemd, een nachthemd dat haar bovendien erg bekend voorkwam…
Rhianna haalde een paar keer diep adem. Nu moest ze zich niet van alles gaan verbeelden, zei ze tegen zichzelf. Ze had ook niet zoveel van die rioja moeten drinken. Toch vertrouwde ze het niet helemaal. Ze ging terug naar de badkamer om de toiletartikelen aan een nader onderzoek te onderwerpen. Haar maag kromp samen toen ze ontdekte dat ze allemaal gebruikt waren. Vervolgens vond ze haar gestreepte toilettas in het kastje onder de wastafel.
Mijn spullen, dacht ze in paniek. Wat doen mijn spullen hier op deze boot? Een blik in de kasten in de slaapkamer bevestigde haar angstige vermoedens: alle kleren die ze had meegenomen naar Penvarnon House waren er, zorgvuldig opgehangen of netjes opgevouwen. En op de bodem van de hangkast stond haar reiskoffertje. Haar kleine tas was er ook, maar haar paspoort en portefeuille waren eruit gehaald.
Ze kreeg geen tijd om er lang bij stil te staan, want op dat moment werd ze zich bewust van een diep gebrom. De Windhover kwam in beweging! De schrik sloeg haar om het hart. Ze waren bezig weg te varen…
Ze vloog naar de deur, maar toen ze de deurknop omlaag duwde, gebeurde er niets. Ze trok hem omhoog, duwde hem nogmaals omlaag, maar hoe hard ze er ook aan rukte en trok, de deur ging niet open. Hij zat op slot. Diaz had haar opgesloten!
Dit kon toch niet waar zijn, dacht ze, een aanval van hysterie bedwingend. Hij had weliswaar aangehaald dat hij van een Spaanse zeerover afstamde, maar ze zaten toch niet meer in de zestiende eeuw? Piraterij was wettelijk verboden.
Ze had de neiging om te gaan schreeuwen en met haar vuisten tegen de deur te bonken, maar dat was waarschijnlijk precies de reactie die hij verwachtte. Bovendien zou het niets helpen. Ze deed een stap van de deur vandaan en haalde een paar keer diep adem.
Enrique had niet alleen haar nachthemd klaargelegd, zag ze. Op het plankje boven het hoofdeinde van het bed stonden een flesje mineraalwater, een glas en een schaaltje met kaneelbeschuitjes. Water en brood voor de gevangene, dacht ze somber. Toen herinnerde ze zich dat Enrique iets had gezegd over een bel. Ze aarzelde geen moment.
Prompt verscheen er iemand. Het was alleen niet Enrique, maar Diaz. Hij had zijn jasje uitgetrokken en zijn das afgedaan.
Rhianna, die intussen in een ontspannen houding op de bank zat, keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Enrique is zeker zijn cipierspak nog aan het aantrekken?’
‘Moet je niet iets naar mijn hoofd gooien?’ Hij sloot de deur achter zich en leunde ertegenaan.
‘Waar ben jij mee bezig, Diaz?’
‘Ik trakteer je op een korte romantische cruise,’ antwoordde hij. ‘Ik hoop althans dat hij romantisch zal zijn, want de weersomstandigheden in de Golf van Biscaye zouden wel eens roet in het eten kunnen gooien.’
‘Laat ik daar dan maar mijn geld op inzetten.’ Ze stak har kin vooruit. ‘Dit is te bespottelijk voor woorden, Diaz. Dit kan echt niet.’
‘O nee? Wie zal me tegenhouden?’ Zijn stem klonk licht geamuseerd.
‘Je gezond verstand, hoop ik,’ antwoordde ze koeltjes. ‘Wij worden verwacht morgen op de bruiloft van je nichtje, tevens mijn beste vriendin, aanwezig te zijn. Je denkt toch niet dat onze afwezigheid onopgemerkt zal blijven? Men zal zich misschien ongerust maken en naar ons op zoek gaan.’
‘Dat zal wel meevallen, denk ik. Toen ik je spullen kwam halen heb ik namelijk een brief voor Carrie achtergelaten, waarin ik de situatie uitleg.’
Haar hart bonsde tegen haar ribben. ‘Die uitleg zou ik dan ook wel eens willen horen. Als het niet te veel moeite is, tenminste.’
‘Met alle plezier.’ Hij stopte zijn handen in zijn zakken. ‘Ik heb geschreven dat we eerder dit jaar iets met elkaar kregen, maar dat het helaas mis ging tussen ons. Daar ben ik overigens niet dieper op ingegaan. Ik heb geschreven dat ik het gevoel had dat ik het nog goed kon maken, als ik maar de kans kreeg om wat tijd met jou alleen door te brengen. Ik wist dat je van plan was om morgen direct na de bruiloft te vertrekken, en dan zouden mijn kansen verkeken zijn. Dus, zo heb ik Carrie laten weten, bleef er niets anders over dan jou na het diner mee te nemen op een cruise van een paar dagen op de Windhover. Bij wijze van voorschot op de huwelijksreis, zo heb ik het gesteld. Ik dacht dat dat haar, gezien de omstandigheden, wel zou aanspreken.’
Hij zweeg een ogenblik. ‘Ik heb haar ook gevraagd of ze het ons wil vergeven en of ze ons geluk wil wensen.’
‘Je dacht toch niet dat iemand daar intrapt?’ vroeg ze. ‘Niet te geloven, hoe verzin je het.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Waarom zouden ze het niet geloven? Toegegeven, dit bericht zal niet bij iedereen goed vallen en Carrie zal ongetwijfeld teleurgesteld zijn, maar ik vind in dit geval dat het doel de middelen heiligt.’
‘Dat zal best, maar ik niet,’ zei ze. ‘Dus doe me een lol en draai deze drijvende gevangenis om. Ik wil terug naar Polkernick.’
‘Geen kwestie van, lieve schat,’ zei hij. ‘Jij gaat met me mee. Misschien ben je niet het gezelschap dat ik graag zou willen hebben, maar ach, het is maar tijdelijk. Vroeg of laat bereiken we een haven en voor je het weet zit je op het vliegtuig naar Londen.’
‘Ontvoering is strafbaar,’ zei ze. ‘Hiervoor draaien mensen de gevangenis in.’
‘Ontvoering? Een kort romantisch onderonsje tussen twee mensen die niet van elkaar af kunnen blijven, zal je bedoelen,’ zei Diaz. ‘Nog afgezien van de brief die ik voor Carrie heb achtergelaten, denk ik dat de bewijzen mij in het gelijk zullen stellen. Zo was Mrs. Henderson maar al te graag bereid om een bijdrage te leveren aan mijn “verrassing” door al je spullen netjes in te pakken, die Juan heeft opgehaald nadat jij naar het hotel vertrokken was. Verder heeft iedereen kunnen zien dat we goedgeluimd het feest verlieten, en sommigen wisten zelfs dat we samen uit eten zouden gaan. En in de haven zullen genoeg mensen kunnen getuigen dat je vrijwillig aan boord van de rubberboot bent gestapt.’
‘Maar hier aan boord heb je me laten opsluiten in mijn hut,’ wierp ze tegen.
‘Is dat echt zo?’ vroeg hij uitdagend. ‘Of kreeg je de deur niet open omdat hij klemt?’
‘Iets wat Enrique ongetwijfeld zal bevestigen,’ mompelde ze bitter. ‘Niet dat het wat uitmaakt, want ik wil zo snel mogelijk van deze boot af.’ Ze slikte moeilijk. ‘Ik hoef niet per se terug naar Polkernick, als dat onhandig is. Er liggen meer havens aan de kust. Zet me maar aan land bij de eerste de beste haven die we tegenkomen. Ik beloof dat ik geen aanklacht tegen je zal indienen.’
‘Goh, dat is fideel van je,’ zei hij. ‘Het is heel verleidelijk, daar niet van, maar dat zal niet gaan, liefje. We varen namelijk naar de zon toe, jij en ik.’
Ze staarde hem aan. ‘Waarom doe je dit?’ fluisterde ze. ‘Ik begrijp er niets van.’
Diaz maakte zich los van de deur en liep op haar toe. Hij bleef pal voor de bank staan en boog zich dreigend over haar heen. ‘Om te voorkomen dat jij de huwelijksceremonie morgen verstoort door opeens allerlei dramatische onthullingen door de kerk te slingeren,’ beet hij haar toe. ‘Ik vertrouw jou namelijk voor geen cent, Rhianna. Je hebt er een handje van andere mensen schade te berokkenen, en daarbij maak je handig gebruik van dat overigens hemelse lichaam van je. Daar kreeg ik gisteren nog even een staaltje van te zien, toen je met Carries trouwjurk voor de spiegel stond te paraderen, terwijl Carrie even weg was. Je wilde toch even weten hoe het zou zijn als jij de bruid was, hè?’
Rhianna werd lijkbleek. ‘Dus dat was jij,’ zei ze. ‘Ik dacht al dat ik iets op de gang hoorde.’
Hij trok een mondhoek omhoog. ‘Ja, had jij even pech. Ik kon mijn ogen niet geloven. Je was nog geen vijf minuten binnen of je deed alsof jij de bruid was. Zag je in gedachten jezelf al Carries plaats innemen? Wie kon garanderen dat je niet een poging zou wagen om die fantasie te verwezenlijken?’
‘Diaz,’ bracht ze schor uit. ‘Laat me even iets uitleggen –’
‘Niet nodig,’ onderbrak hij haar. ‘Want weet je, toen ik even later terugkwam om je te vertellen dat ik je bezig had gezien en om je voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat ik niet wilde dat je bij het huwelijk zou zijn, stond je verdorie met Simon te praten.’
Ze slikte moeilijk. ‘Je hebt aan de deur staan luisteren.’
‘Nou en of ik dat gedaan heb. In één klap werd alles me duidelijk. Ik werd er bijna onpasselijk van, kan ik je vertellen.’ Hij keek haar vol walging aan. ‘Ik wist niet zeker of “zwanger van de bruidegom” een wettig huwelijksbeletsel was, maar ik besloot het maar niet af te wachten. Ik zag jou al een hysterisch pleidooi voor je ongeboren kind houden tijdens de huwelijksceremonie. Dat risico wilde ik niet nemen. Ik moest ervoor zorgen dat jij uit beeld verdween, zodat je geen schade kon aanrichten. Ironisch genoeg, werd ik daar een handje bij geholpen door die vreselijke moeder van Simon.’
‘Had jij even geluk,’ mompelde ze. ‘En als dat niet was gebeurd?’
‘Dan had ik wel iets anders bedacht,’ antwoordde hij spottend. ‘Overigens hoef je niet bang te zijn dat je abortusplannen in het gedrang zullen komen, want zo lang blijf je niet weg. Je hebt zeker al een afspraak staan?’
‘Ja.’
‘Mooi zo. Opgeruimd staat netjes, hè? Ofschoon ik betwijfel of je het kind wel had gehouden als Simon wel met je had willen trouwen,’ zei hij. ‘Per slot van rekening moet je aan je carrière denken. Een zwangere Lady Ariadne zou toch een regelrechte afknapper zijn.’
‘Nee, dat zou niet kunnen.’ Ze vermande zich en trok een verbaasd gezicht. ‘Ik wist niet dat je zo’n fan was.’
‘Dat ben ik ook niet. Ik vond het wel bijzonder… Wat zal ik zeggen? …leerzaam. Ja, het was heel leerzaam om te zien wat er van je geworden is.’
‘Ik ben actrice en ik verdien er een dik belegde boterham mee,’ zei ze zonder een spier te vertrekken. ‘Dat is niets om je voor te schamen. Maar degene die ik in de televisieserie ben, is toevallig wel de tegenpool van degene die ik in het dagelijks leven ben, al zal jij dat waarschijnlijk niet willen geloven. Die insinuaties van je over audities die in bed zouden hebben plaatsgevonden, slaan dan ook totaal nergens op. Ik ben niet iemand die met de eerste de beste de koffer induikt. Met een man uit eten gaan is één ding, Mr. Penvarnon, maar voordat ik met hem naar bed ga, moet ik eerst van hem houden.’
Ze zag dat hij zich stond te verbijten, maar de woedeaanval die ze verwachtte bleef uit.
‘Laat ik je dan meteen geruststellen,’ zei hij kalm. ‘Dat “voorschot op de huwelijksreis” was maar bij wijze van spreken. In werkelijkheid heb ik geen behoefte aan afdankertjes van Simon Rawlins.’
‘Nee, dat zal wel,’ zei ze. ‘Intussen zitten we wel met een ander probleem. Zoals je gemerkt heb, word ik overal herkend. Dus zodra we ons samen in het openbaar vertonen – in Spanje of Frankrijk of waar dan ook – dan zullen daar bepaalde conclusies uit worden getrokken.’
‘Misschien, maar als onze wegen vervolgens weer scheiden, dan zullen ze daaruit een nieuwe conclusie trekken.’
‘En ik denk dat ik wel weet wat die conclusie zal zijn,’ zei ze koeltjes. ‘Dat je me aan de kant hebt gezet. Ik zie de krantenkoppen al voor me: “Ariadne gedumpt” of “Multimiljonair wijst sexy televisiester af”. Nu ben ik bepaald geen voorstander van slechte publiciteit. Ik vind niet dat ik me dat kan veroorloven. En ik kan me niet voorstellen dat jij daarop zit te wachten.’
Ze zweeg een ogenblik. ‘Ze zouden op het idee kunnen komen om eens flink in het verleden te gaan graven,’ hernam ze. ‘Dat akelige ventje van de Duchy Herald zal echt niet lang hoeven zoeken voor hij iemand vindt die bereid is om te vertellen dat mijn moeder de minnares van je vader was en dat jouw arme zieke moeder daar bijna aan onderdoor is gegaan. Dat Esther Penvarnon in het buitenland is gaan wonen, omdat er in Cornwall te veel pijnlijke herinneringen liggen.’
Ze haalde even adem. ‘Want zo luidt de officiële versie van het verhaal toch?’
‘Jij zult ongetwijfeld een andere hebben.’
‘Ik heb in ieder geval een andere kijk op mijn moeder, ja,’ zei ze. ‘Jij hebt haar nooit gekend.’
‘Dat is zo,’ gaf hij toe. ‘Maar jij mijn moeder ook niet.’
‘Nee, ze zal vast niet staan te juichen wanneer die oude koeien uit de sloot worden gehaald, laat staan als dat gebeurt in het kader van de verhouding die je met mij zou hebben.’
‘Dat weet ik wel zeker,’ zei hij. ‘Ik zal ervoor zorgen dat onze zogenaamde verhouding geheim blijft, en ik raad jou aan om dat ook te doen.’ Hij keek haar doordringend aan. ‘Of dacht je soms dat het dreigement in je laatste opmerking me ontgaan was?’
Hij verwachtte geen antwoord en ging verder. ‘Ik was niet van plan om met jou door de straten van Barcelona te flaneren of naakt met je aan de rand van een zwembad aan de Côte d’Azur te gaan liggen zonnebaden. Op een varende boot zullen we van paparazzi geen last hebben. Dus jij blijft hier tot het huwelijk achter de rug is en het kersverse echtpaar buiten jouw bereik is.’
Hij maakte aanstalten om weg te gaan. Bij de deur draaide hij zich nog even om. ‘Was het achteraf bekeken toch niet verstandiger geweest als je mijn raad meteen had opgevolgd en in Londen was gebleven?’ vroeg hij. ‘Misschien is dat iets om over na als je vannacht niet kunt slapen. Welterusten, Rhianna.’
‘Zou het, achteraf bekeken, niet beter zijn geweest als wij elkaar nooit ontmoet hadden?’ vroeg ze hem op haar beurt. ‘Ook iets om over na te denken, lijkt me.’
Hij trok de deur achter zich dicht. Deze keer hoorde ze dat hij hem op slot draaide. Een tijdlang bleef ze roerloos voor zich uit staren. Toen haalde ze bevend adem en sloeg ze haar handen voor haar gezicht.
Wat nu, dacht ze wanhopig. Wat moet ik nu doen? Dit is toch onverdraaglijk! Heer in de hemel, zeg me alstublieft wat ik moet doen.
Er kwam geen antwoord.