Hoofdstuk 9
Terwijl ze het tegen zijn schouder uit snikte, streelde hij haar troostend over haar hoofd. Ook fluisterde hij haar allerlei woordjes in het oor in een vreemde taal die haar als Spaans voorkwam.
Na verloop van tijd duwde hij haar zachtjes terug in de kussens. ‘Ik haal even wat water.’
‘O, maar ik heb geen dorst.’
‘Niet om te drinken,’ zei hij. ‘Je hebt wat bloed verloren.’
Ze kreeg een kleur als vuur. ‘O, hemel. Wat erg. Het spijt me ontzettend,’ mompelde ze beschaamd.
‘Waarom? Jij hoeft je niet schamen,’ Diaz gaf haar een kus op haar kruin, alsof ze een klein kind was. ‘Ik ben degene die zich moet schamen. Ik voel me een bruut.’
Hij trok zijn short weer aan. De manier waarop hij zijn gulp dicht ritste had iets onmiskenbaar gedecideerds. Tegen de tijd dat hij terugkwam met een vochtig washandje had ze de badhanddoek om zich heen geslagen.
Ze stak haar hand uit. ‘Geef maar hier.’
Hij aarzelde even, haalde toen zijn schouders op. ‘Zoals je wilt. Is dit een elegante manier om me duidelijk te maken dat je wat privacy wenst?’
Ze knikte met afgewend gelaat en meende hem te horen zuchten.
‘Goed. Dan ga ik maar,’ zei hij. ‘Maar dit gesprek is nog niet afgerond. We hebben nog heel wat te bespreken, jij en ik. Dat had je zelf trouwens ook al gezegd.’
‘Ja, maar dat was… daarnet,’ wierp ze ertegenin. ‘Ik zou niet weten wat je nog meer zou willen weten.’
‘O, nee?’ teemde hij. ‘Het is anders heel eenvoudig: de waarheid.’ Hij was inmiddels naar de deur gelopen en keek nog even om met een vage glimlach om de lippen. ‘We zien elkaar straks.’
Zodra hij weg was, haalde ze zo goed en zo kwaad als het ging de bloedvlekjes van het laken, waarna ze opnieuw onder de douche sprong. Nog geen halfuur later ging ze, aangekleed en opgemaakt en wel, op de bank zitten om na te denken over wat ze nu moest doen. Niet dat ze zo veel mogelijkheden had, constateerde ze bitter.
Diaz zei dat hij de waarheid wilde weten, maar wat had dat nu nog voor zin? Het huwelijk was immers allang voltrokken? Hij wist nu toch dat er van een verhouding met Simon nooit sprake was geweest, laat staan dat ze van hem in verwachting was. Waar zeurde hij dan verder nog over?
Ze was doodziek van de hele situatie en zou het liefst alles zo snel mogelijk achter zich willen laten. Dat kon alleen niet, want er was een wanhopige jonge vrouw die haar steun dringend nodig had.
‘Donna,’ fluisterde ze voor zich heen. ‘Donna Winston. O, hemel. Had ik haar maar nooit ontmoet.’
Ze hadden elkaar leren kennen op de set. De jonge actrice had net een gastrol gekregen in Castle Pride. Toen ze op een dag vertelde dat ze op zoek was naar andere woonruimte, omdat het appartement dat ze met drie andere meiden deelde haar te krap en te onrustig was, had Rhianna spontaan gezegd dat ze zolang wel haar logeerkamer kon krijgen tot ze iets anders had.
In het begin ging het allemaal best goed en deed Donna haar best om Rhianna zo min mogelijk voor de voeten te lopen. Toch kwam Rhianna algauw tot de slotsom dat Donna, die een jaar jonger was dan zij en eveneens enig kind, nooit haar beste vriendin zou worden. Ze was te afhankelijk, klaagde doorlopend over heimwee naar huis en zat uren aan de telefoon met haar ouders in Ipswich.
Op een avond, na een zware repetitiedag, besloten ze dat ze allebei te moe waren om te koken en waren ze neergestreken in een pizzatent in de buurt. Ze stonden net op het punt om nog een kopje koffie te bestellen, toen ze werden aangesproken.
‘Krijg nu wat! Rhianna. Dat ik jou hier nu moet tegenkomen,’ zei een mannenstem.
Toen ze opkeek, keek ze recht in het lachende gezicht van Simon. Echt blij om hem te zien was ze niet. De paar keren dat ze Carrie in Oxford kwam opzoeken, was hij er ook. Ze had zich er uiteindelijk bij neergelegd dat ze weer een stel waren, maar leuk was anders.
‘Gezellig is dit!’ had Carrie uitgeroepen, toen ze op een middag met zijn drieën aan de waterkant hadden zitten te picknicken. ‘Net als vroeger.’
Rhianna had Simons spottende blik opgevangen, alsof hij wilde zeggen: weet je nog, die avond in de stallen? Nadien had ze Carrie alleen nog opgezocht wanneer ze zeker wist dat Simon er niet zou zijn.
Toen Carrie haar een paar maanden geleden had gevraagd om bruidsmeisje op haar huwelijk te zijn, had ze dan ook bedankt voor de eer.
‘O, hallo Simon,’ zei ze weliswaar vriendelijk, maar zonder veel enthousiasme. ‘Ik had van Carrie begrepen dat je in Glasgow zat.’
‘Ik ben tijdelijk overgeplaatst,’ zei hij. ‘Ik ben hier sinds een week.’ Hij liet zijn blik op het hartvormige gezichtje met de grote bruine ogen van Donna rusten en glimlachte innemend. ‘Stel me eens even voor aan je vriendin.’
Rhianna stelde hen aan elkaar voor, waarna ze de serveerster een seintje gaf dat ze wilden afrekenen.
‘Kennelijk gaan we thuis koffiedrinken,’ zei Donna ietwat teleurgesteld. Toen lichtten haar ogen op. ‘Ga anders even mee,’ zei ze tegen Simon. ‘Jullie hebben vast een hoop bij te praten.’
‘Dat lijkt me gezellig.’ Simon keek Rhianna vragend aan. ‘Of heb jij er soms bezwaar tegen, schat?’
Nou en of, dacht Rhianna. Wel een telefoonboek vol. ‘Welnee, zeg,’ antwoordde ze korzelig. ‘Maar we kunnen het niet zo laat maken, want Donna en ik moeten morgen weer vroeg aantreden.’
‘Met een kopje oploskoffie ben ik heel tevreden,’ merkte Simon olijk op.
Vanaf dat moment bleef Donna ’s nachts steeds vaker weg. In het begin vond Rhianna daar niets vreemds aan. Ze had Donna meer dan eens zien lunchen met een van de productieassistenten – een notoire rokkenjager – en had daaruit haar conclusies getrokken.
Ik ben haar kinderjuf niet, hield ze zichzelf voor. Als Donna met die vent mee naar huis wil gaan, dan moet ze dat zelf weten. Het verbaasde haar wel een beetje, want Donna leek er niet het type naar.
Rhianna zou er waarschijnlijk nooit achter zijn gekomen, als ze die bewuste avond niet voortijdig naar huis was gegaan vanwege een barstende koppijn. Ze bleef op haar kamer zitten totdat ze Simon de voordeur achter zich hoorde dichtslaan. Toen ging ze naar Donna, die met haar kamerjas om zich heen geslagen als een hoopje ellende op de bank zat. Ze sloeg een paar betraande ogen naar Rhianna op.
‘Ik heb er zo’n spijt van,’ stamelde ze.
‘Je hebt er spijt van?’ herhaalde Rhianna verbijsterd. ‘Allemachtig, Donna. Simon is verloofd met mijn beste vriendin. Over een paar maanden trouwen ze. Dat weet je bliksems goed. De uitnodiging staat daar al tijden op de schoorsteenmantel.’
Donna slikte moeilijk. ‘Dat weet ik, ja. Simon heeft me alles verteld. Dat ze elkaar al sinds hun jeugd kennen. Maar hij ziet ervan af,’ besloot ze ferm. ‘Hij wil niet met haar trouwen, want hij is verliefd op mij.’
‘Welnee,’ zei Rhianna gedecideerd. ‘Je draait jezelf een rad voor ogen, Donna. Simon is niet vies van een avontuurtje. Zo is hij nu eenmaal. Maar als puntje bij paaltje komt, zal hij Carrie echt niet laten schieten, dat geef ik je op een briefje. Dus hou onmiddellijk op met die onzin, anders eindigt het straks nog in een drama. En niet alleen voor jou.’
‘Ach mens, je bent gewoon jaloers,’ pruilde Donna. ‘ Je zat vroeger ook achter Simon aan. Je hebt je zelfs aan hem opgedrongen, maar je werd betrapt. Toen heeft je tante je de deur gewezen. Hij heeft me het hele verhaal verteld.’
‘O ja? Nou, hij liegt dat hij barst,’ zei Rhianna ijzig. ‘Maar dat doet er nu niet toe. Ik walg van jullie.’ Ze haalde diep adem. ‘Pak je spullen maar, Donna. Ik kan je niet langer onderdak verlenen, dat begrijp je.’
‘Wat ben je van plan?’ wilde Donna weten. ‘Je gaat het zeker gauw aan je vriendin vertellen.’
‘Geen denken aan,’ antwoordde Rhianna. ‘Ik wacht gewoon tot Simon zijn verstand weer terug heeft.’
Donna glipte naar haar kamer en binnen het uur was ze vertrokken. Waarschijnlijk naar Simon, dacht Rhianna. Ze zou blij zijn als de laatste aflevering van de lopende serie opgenomen was en ze niets meer met Donna te maken zou hebben.
Op de set hoorde ze het meisje opscheppen over haar knappe vriend die haar een ticket had gegeven om over te komen naar de Bahama’s. Zou ze wel weten dat Simon daar zat in het kader van zijn vrijgezellenavond, vroeg Rhianna zich af. Misschien kon het haar niets schelen.
Een paar weken daarna klopte Donna in tranen bij haar aan met de mededeling dat ze zwanger was en dat Simon haar te verstaan had gegeven dat hij daar verder niets mee te maken wilde hebben. Ze moest het maar laten weghalen.
‘Je hebt gelijk gekregen,’ bekende ze snikkend. ‘Hij zet het huwelijk gewoon door. Maar ik hou zoveel van hem. Ik kan niet zonder hem. Hoe kan hij nu zeggen dat ik ons kind moet laten weghalen?’
Omdat het hem niets kan schelen, dacht Rhianna. Omdat hij nooit van plan is geweest om Carrie in te ruilen voor jou. Zo’n zwangerschap is voor hem niet meer dan een vervelende bijkomstigheid, die zo snel mogelijk moet worden afgehandeld.
Ze had alleen niet voorzien dat ze ongewild betrokken zou raken bij Simons strijd met Donna over het beëindigen van de zwangerschap, en al helemaal niet dat dat een vernietigend effect zou hebben op haar relatie met Diaz.
Na de avond dat hij Simon bij haar thuis had aangetroffen, liet hij twee lange weken niets van zich horen. Tot haar verwondering liep ze hem onverwacht tegen het lijf op een feest ter gelegenheid van een première van een stuk waarin een bevriende actrice de hoofdrol speelde.
‘Wat doe jij nu hier?’ vroeg ze.
‘Een bevriende journalist heeft op mijn verzoek even een babbeltje gemaakt met je pr-agent,’ bekende hij. ‘Toen ik hoorde dat jij hier vanavond zou zijn, heb ik een uitnodiging losgeweekt.’
‘O.’ Ze keek hem weifelend aan. ‘Je had me toch gewoon even kunnen bellen?’
‘Heb ik geprobeerd,’ zei hij. ‘Ik kreeg je huisgenote aan de telefoon, die haar huilerige zelf was. Aangezien ik ervan uitging dat de boodschap je waarschijnlijk niet zou bereiken, moest ik iets anders bedenken om je te pakken te krijgen.’
‘Donna woont anders niet meer bij me in,’ zei ze aarzelend. ‘Ze is er de laatste tijd wel vaak, omdat ze, eh… met haar ziel onder arm loopt.’
Met haar ziel onder de arm loopt? dacht ze. Ze is in alle staten, ze dreigt zichzelf iets aan te doen. Ik durf haar eigenlijk niet goed alleen te laten…
‘Allemachtig,’ mompelde hij. ‘Ik hoop dat ik niet in de buurt ben wanneer ze werkelijk in zak en as zit.’
Rhianna hoorde hem nauwelijks. Je moest eens weten hoe graag ik mijn hart bij je zou willen luchten, dacht ze. Hoe graag ik zou willen wegkruipen in je sterke armen, jou om raad zou willen vragen, omdat ik niet weet wat ik hiermee aan moet.
Maar ik durf niet. Om Carrie te sparen. Want misschien sla je Simon dan wel niet het ziekenhuis in, maar je zult wel alles in het werk stellen om een stokje voor het huwelijk te steken, en dat zou haar groot verdriet doen.
Kon ik Donna er maar van overtuigen dat Simon echt niet bij haar terug zal komen. Een baby zou naar alle waarschijnlijkheid het einde van haar carrière betekenen, maar ook al is dat niet zo, dan valt het acteerwerk toch moeilijk te combineren met het moederschap. Bovendien zou haar moeder de schande niet te boven komen, zei ze zelf.
Simon is Carrie niet waard natuurlijk, maar ja, je weet niet hoe een koe een haas vangt. Voor hetzelfde geld houdt het huwelijk hem op het rechte pad. Misschien is hij zo geschrokken van deze ervaring met Donna dat hij zich van nu af aan gedraagt.
Ze werd zich bewust van Diaz’ doordringende blik en sloeg haastig haar ogen neer. ‘Had je een bepaalde reden om me te willen spreken?’
‘Ja,’ zei hij. ‘Ik wil je mijn excuses aanbieden. De manier waarop ik laatst reageerde was nogal overdreven. Ik weet ook niet waarom. Misschien omdat ik Simon Rawlins nooit erg heb gemogen.’ Hij trok een grimas. ‘Eerlijk gezegd vertrouw ik die vent niet.’
Haar hart sloeg een slag over. Je moest eens weten, Diaz, dacht ze. ‘Wat kan jou het schelen of hij te vertrouwen is of niet?’
‘Ik hecht bijzonder veel waarde aan betrouwbaarheid,’ antwoordde hij zonder blikken of blozen. ‘Dat zullen alle mensen die voor me werken zonder meer kunnen bevestigen. Ze zullen je ook kunnen vertellen dat ik niet graag gedwarsboomd word, alhoewel ik meteen toegeef dat dat nog geen reden is om me als een hork te gedragen.’
Ze bestudeerde de knopen van zijn jasje. ‘Je voelde je dus gedwarsboomd?’
‘Ja,’ zei hij, naar haar mond starend. ‘Dat weet je best, liefje, dus houd je maar niet van de domme.’
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik… Ik ben niet zoveel met je bezig, vrees ik.’
‘Maar dat valt te veranderen,’ zei hij langzaam. ‘Mits je een beetje meewerkt.’
Ze keek hem nu recht in de ogen. ‘Lijkt je dat wel verstandig, gezien het verleden?’
‘Verstand speelt hierbij geen enkele rol,’ gaf hij toe. ‘Ik word gedicteerd door mijn verlangen. Ik meende dat dat wederzijds was.’ Hij gaf haar een ogenblik de gelegenheid om zijn woorden te verwerken. ‘Ik verwacht geen enthousiaste reacties, nee, maar het zou stom zijn om het niet te proberen, Rhianna.’
‘Oftewel: de dood of de gladiolen!’ gekscheerde ze.
‘Ik kies liever voor het leven,’ zei hij, ‘en als het even kan met jou.’ Hij wierp een blik om zich heen. ‘Maar ik geloof dat er meer mensen zijn die graag een woordje met je willen wisselen, dus je hoeft er nu niet op te reageren. Maar wacht er niet al te lang mee, alsjeblieft.’
Neem me met je mee, wilde ze zeggen. Neem me, nu. Maar hij had zich al omgedraaid. Alles was dus nog niet verloren, juichte ze inwendig. De droom die ze al zo lang koesterde, kon nog werkelijkheid worden! Van de weeromstuit begroette ze de bekende regisseur die haar aansprak met zo’n stralende glimlach, dat de goede man even niet wist hoe hij het had.
Ze sprak met deze en gene, in de veronderstelling dat Diaz wel op haar zou wachten, maar op een gegeven moment zag ze hem nergens meer. Ze maakte snel een einde aan het gesprek en verliet het feest. Onderweg in de taxi naar huis dacht ze terug aan wat Diaz had gezegd. Ze kon bijna niet wachten om hem weer te zien. Hopelijk was hij niet al te erg teleurgesteld als hij erachter kwam dat ze niet zo ervaren was als hij dacht.
Toen ze de voordeur opendeed, bleek dat er licht brandde in haar appartement. Ook trof ze een feestelijk gedekte tafel aan, compleet met brandende kaarsen.
‘Wat heeft dit te betekenen?’ vroeg ze aan Donna, die net de kamer binnen kwam met de peper- en zoutmolentjes.
‘Simon komt langs,’ antwoordde Donna. Ze maakte een gespannen indruk. ‘Hij belde op om te zeggen dat hij met me wilde praten. Hij klonk heel anders dan anders.’
‘En jij hebt hem meteen maar te eten gevraagd. Hier, in mijn huis?’ vroeg Rhianna kwaad. ‘Terwijl je weet hoe ik over deze toestand denk, hoe ik over hém denk?’ Ze sloeg met een vuist in de lucht. ‘Hoe haal je het in je hoofd?’ Ze haalde diep adem. ‘Ik heb het helemaal gehad met jou, weet je dat? Van nu af aan zoek je het maar uit. Geef me de reservesleutels van de voordeur terug en maak dat je wegkomt.’
‘Toe, Rhianna. Laat me nog even blijven. Bij mij thuis kunnen Simon en ik niet rustig praten, en ik moet hem gewoon zien, weet je,’ riep het meisje geëmotioneerd uit. ‘Er is iets veranderd, dat voel ik gewoon. Echt, ik heb hier echt een goed gevoel over.’
‘Nou, dan ben je de enige hier.’ Rhianna pakte de huwelijksaankondiging van de schoorsteenmantel. ‘Weet je nog wat dit is?’ Ze smeet hem op tafel. ‘Het huwelijk gaat gewoon door, ook al hoop jij nog steeds van niet.’
Ze zag het meisje ineenkrimpen en ging op mildere toon verder. ‘Luister nou, Donna. Hij speelt met je, hij manipuleert je. Hij wil dat je het kind weg laat halen. Want geloof me, hij is echt niet van plan om Carrie te laten vallen. En diep in je hart weet je dat ook.’
‘Hart? Hart? Hoe durf je het woord in je mond te nemen?’ snauwde Donna haar toe. ‘Je weet niet eens wat dat is, een hart!’
‘Dat zou je verbazen,’ zei Rhianna. Ze verdween naar haar slaapkamer, haalde een weekendtas tevoorschijn en pakte wat spullen in.
‘Wat doe je?’
‘Ik pak wat spullen in, want ik ga naar een hotel. Ik kan je er niet uitgooien, al zou ik willen dat ik dat wel kon, maar ik pieker er niet over om thuis te blijven terwijl er hier dingen gebeuren die niet in de haak zijn.’ Met een vernietigende blik op Donna ritste ze haar tas dicht.
‘Ik wil dat jullie dit huis direct na het eten verlaten,’ besloot ze. ‘Als ik hier morgenochtend om zeven uur terugkom, wil ik jullie hier niet aantreffen, begrepen?’
In het hotel was er helaas alleen nog een suite vrij, maar, dacht Rhianna terwijl ze haar creditcard tevoorschijn haalde, dat kon haar even niets schelen.
De volgende ochtend wachtte ze voor alle zekerheid tot negen uur alvorens naar huis te gaan. Tot haar opluchting waren de tortelduifjes vertrokken. Haar bed bleek wel te zijn afgehaald, maar de tafel was daarentegen niet afgeruimd. Vuile borden en schalen, glazen, bestek, kruimels, wijnvlekken, kaarsvet…
Ze trok een vies gezicht. Enfin, dat was een kwestie van even opruimen. Ze was in ieder geval van die twee af, en dat was het voornaamste. Hoewel, dacht ze weer, laten we niet te vroeg juichen. Stel dat Simon inderdaad van gedachten veranderd was, wat dan? Hoe leg ik Carrie dan uit wat mijn rol hierin was, vroeg ze zich opeens af. En hoe kwam Carrie hier ooit overheen?
‘Ze moet het zien te overleven,’ mompelde ze voor zich heen, terwijl ze het bad liet vollopen. ‘Dat is wat vrouwen nu eenmaal doen wanneer ze aan de kant gezet zijn door de enige man van wie ze houden: overleven. Maar vraag niet hoe.’
Vooralsnog hoopte ze maar dat het niet zover zou komen…
Na het bad stond ze net koffie te zetten, toen er aan de deur gebeld werd.
Wie kon dat nu zijn, vroeg ze zich af, terwijl ze naar de deur liep op open te doen. Donna misschien, om de troep te helpen opruimen of de vuile lakens naar de wasserette te brengen?
Het was Diaz, maar wat zag hij eruit! Hij had wallen onder zijn ogen en een stoppelbaard en hij had nog de kleren aan die hij gisteravond droeg, alleen dan zonder das.
‘Lieve help, wat is er met jou gebeurd?’ Ze deed een stap naar hem toe, maar hij deinsde achteruit en maakte een afwerend gebaar met zijn handen.
‘Raak me niet aan,’ gromde hij. ‘Anders doe ik nog iets waar we de rest van ons leven spijt van zullen hebben.’
Ze staarde hem niet-begrijpend aan. ‘Maar… Ik begrijp er niets van. Wat heb ik gedaan?’
‘Moet je dat nog vragen? Je bent een bedriegster, lieve Rhianna. Je houdt me aan het lijntje, je laat me volkomen voor aap staan. Dat heb je gedaan, jij en Rawlins.’
‘Je bent dus kwaad.’ Ze kreeg een droge mond en haar hartslag schoot omhoog. Hij weet het, maar wat weet hij precies?
‘Ik was razend,’ erkende hij. ‘Maar met mijn ogen was gelukkig niets mis. Ik zag hem gisteren jouw flat binnengaan. Hij had een eigen huissleutel.’
Wat? Ze staarde hem verbijsterd aan. Had Simon van Donna een huissleutel gekregen?
‘Kijk niet zo gechoqueerd, Rhianna,’ zei Diaz. ‘Ik weet dat hij er niet is, want ik heb hem rond zonsopgang weer weg zien gaan. Ik heb de hele nacht aan de overkant in mijn auto gepost, dus ik kan je precies vertellen hoe lang hij hier is geweest.’ Hij wierp het hoofd in de nek. ‘Ik weet hoe je eruitziet bij kunstlicht, bij kaarslicht en bij maanlicht. Ik wilde je ook eens bij daglicht bekijken.’
Ze wilde iets terugzeggen, maar kreeg geen woord uit haar keel. Hij was intussen doorgelopen naar de zitkamer en wierp een blik vol walging op de vuile borden op tafel.
‘Een diner voor twee,’ merkte hij op. Hij stak zijn hoofd om de deur van haar slaapkamer en zag het onopgemaakte bed. ‘Met dansen na, zie ik. Was het gezellig, Rhianna? Je was toch niet van plan om dat bed ook met mij te delen, of wel soms?’
Ze zocht wanhopig naar woorden. ‘Dit is niet wat je denkt…’ Kon ze nu niet met wat beters op de proppen komen? Hiermee bevestigde ze alleen maar Diaz’ veronderstelling dat ze zich op heterdaad betrapt voelde.
‘Heb je hem verteld dat ik ook achter je aan zit, Rhianna? Terwijl jullie het deden misschien? Of hadden jullie het daar te druk voor?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Wat zie je in die flapdrol? Met mij was je een stuk beter af geweest. Ik ben een rijk man, weet je, en ik zou er heel wat voor over hebben gehad om van je te mogen genieten. Maar goed, er zijn genoeg jonge actrices met zo’n goddelijk lichaam als jij. Je had een klein fortuin kunnen vergaren als je met mij in zee was gegaan. Een appeltje voor de dorst, wanneer de vraag naar je diensten afneemt.’
Meedogenloos ging hij verder. ‘Je hebt me gebruikt, zoals jouw moeder mijn vader ooit gebruikte.’ Hij lachte honend. ‘Je had het steeds over het verleden. Jij en je moeder zijn een pot nat. Je kunt het niet nalaten om achter de man van een ander aan te zitten, maar ik was blind.’
Hij haalde diep adem. ‘Hoe kun je Carrie zo bedriegen? Doen alsof je haar beste vriendin bent, terwijl het je in wezen om haar verloofde te doen was! Ik was even vergeten dat je geleerd hebt om te acteren, om te bedriegen. In het echte leven ben je nog beter dan op de televisie.’
Ze hoefde alleen maar de hotelrekening uit haar tas te halen en hem die onder zijn neus te schuiven, dacht ze. Maar dan? Ze zou weliswaar hebben aangetoond dat zijn beschuldigingen nergens op sloegen, maar daarmee was de kous nog niet af. Als zij het niet was die de afgelopen nacht met Simon had doorgebracht, dan zou hij ongetwijfeld willen weten wie het dan wel was.
Ze slikte moeilijk. ‘Je gaat het toch niet aan Carrie vertellen?’ perste ze eruit. Dat was het enige wat telde. Daarvoor had ze zich immers in allerlei bochten gewrongen. Carrie mocht niet te weten komen dat haar aanstaande een paar weken voor hun huwelijk nog een verhouding met een andere vrouw begonnen was.
‘Natuurlijk niet,’ zei hij. ‘Hoe zou ik dat kunnen doen? Ik wil Rawlins absoluut niet vrijpleiten, maar ik vind het onverteerbaar dat hij Carrie uitgerekend met jou bedriegt. Overigens kan ik me dat best voorstellen, want ik ben zelf ook niet immuun gebleken,’ bekende hij. ‘Je elegante manier van bewegen, je welgevormde mond, ogen waarin een man wil verdrinken. Wie zou nu niet met je naar bed willen?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Maar van jou had ik meer loyaliteit verwacht, Rhianna. Jij had nee tegen hem moeten zeggen. Verschrikkelijk gewoon. Ik pieker er niet over om Carrie te vertellen dat ze door haar beste vriendin is bedrogen.’
‘Nee, dat snap ik. Gelukkig. Bedankt.’
Zijn oog viel op de uitnodiging voor het huwelijk van Carrie en Simon die nog op de salontafel lag. Hij pakte hem op en scheurde hem vervolgens in kleine stukjes, die hij op een van de vuile borden liet vallen.
‘Ik wil jou niet op de bruiloft zien,’ zei hij ijzig. ‘Hoor je me? Laat maar weten dat je verhinderd bent, of zo. Bedenk maar een smoes. Ik wil niet dat jij ooit nog één stap in mijn huis zet. En blijf voortaan van Carrie vandaan. Ik wil niet dat je nog met haar omgaat. Ook niet als ze eenmaal getrouwd is. Bij deze is het uit met de vriendschap. Je bent namelijk niet te vertrouwen, Rhianna. Misschien dat dit gedoe met Rawlins niet meer dan een avontuurtje voor je is, maar intussen slaap je nog steeds met hem. Het zou dus zomaar kunnen dat je hele andere plannen met hem hebt, en daar zal ik een stokje voor steken. Blijf uit de buurt en hou je mond, anders zul je ervan lusten. Je bent gewaarschuwd.’
Al pratend was hij naar de voordeur gelopen. ‘Ik vlieg morgen terug naar Zuid-Amerika,’ zei hij. ‘Dus als het even meezit, zullen we elkaar nooit meer zien.’ Zijn glimlach deed een rilling langs haar ruggengraat lopen. ‘Laten we daar dan maar voor duimen.’
Even later viel de voordeur in het slot. Bevend over haar hele lichaam en temidden van wat er nog over was van haar leven, bleef ze achter.
Tegen alle verwachtingen in hadden hun wegen elkaar toch weer gekruist, iets wat ze waarschijnlijk de rest van haar leven zou betreuren.
Verbijsterend tot welke conclusies een handvol indirecte bewijzen en bijkomstigheden niet konden leiden, dacht ze. En ze had er niets tegenin kunnen brengen. Uitgerekend het feit dat ze nog maagd bleek te zijn, plaatste haar in één klap buiten verdenking, alleen nu maakte het niet meer uit.
Niet dat er opeens geen vuiltje meer aan de lucht was natuurlijk. De oude problemen tussen hen waren daarmee niet verdwenen. En misschien had ze het allemaal nog erger gemaakt door haar onvermogen hem op afstand te houden. Aan een toekomst met hem hoefde ze al helemaal niet te denken.
Zuchtend kwam ze overeind. Ze kon hier natuurlijk niet eeuwig blijven zitten. Hij zou vast denken dat ze hem niet meer onder ogen durfde te komen. Zodra ze gepakt had, zou ze aan dek gaan, kalm en beheerst, alsof er niets gebeurd was. Alsof het niets bijzonders was dat ze met hem naar bed geweest was.
Ze moest wel, want als ze straks – waarschijnlijk over een dag of twee – voorgoed afscheid van hem nam, wilde ze met opgeheven hoofd en droge ogen kunnen vertrekken.
Diaz, die op het dek onder het afdakje naar de zee zat te staren, stond direct op toen ze boven kwam. Hij droeg intussen een broek die hem als gegoten zat en een donkerblauw shirt met opgestroopte mouwen.
Ze hoefde hem maar te zien of ze voelde het vuur van verlangen opnieuw oplaaien. De herinnering was nog zo vers – zijn lippen op de hare, zijn strelende handen… Ze liep naar hem toe, zich pijnlijk bewust van het feit dat haar tepels tegen de binnenkant van haar beha schuurden.
Zodra ze was gaan zitten, wees Diaz op een glazen kan die op het tafeltje stond. Er zat een donkerrode vloeistof in met ijsblokjes en schijfjes citroen.
‘Enrique maakt een straffe sangria,’ merkte hij op. ‘Durf je het aan?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Waarom ook niet?’ De komende uren moest ze het in zijn gezelschap zien uit te houden, dus iedere vorm van verdoving was mooi meegenomen. Het liefst zou ze nu in slaap vallen om vervolgens in Londen wakker te worden met het idee dat dit allemaal achter de rug was. Dan kon ze eindelijk de draad van haar leven weer oppakken en nieuwe plannen maken voor de toekomst.
‘Hebben de dolfijnen zich nog laten zien?’ vroeg ze haastig, nadat ze een slok sangria had genomen die behoorlijk hard aankwam.
‘Jammer genoeg niet, nee. Maar wie weet hebben ze gewacht totdat jij er was.’ Hij liet zijn blik op haar gestalte rusten. ‘Leuke jurk heb je trouwens aan.’
‘Die heb je anders al eens eerder gezien.’
‘Ik zal er op dat moment geen oog voor gehad hebben,’ zei hij luchtig.
Ze wist niet wat ze daarop moest zeggen en zette haar glas weer aan haar mond.
‘Kalm aan met dat goedje, hè,’ waarschuwde hij. ‘Straks ga je van je stokje. Dat moeten we niet hebben.’
Alweer zo’n opmerking waar ze niet van terug had, dacht ze, wanhopig zoekend naar een neutraal gespreksonderwerp.
‘Wat gaat er morgen gebeuren?’ vroeg ze. ‘Als we in Puerto Caravejo aankomen?’
‘Waarschijnlijk zullen we even moeten wachten op de eerstvolgende vlucht,’ antwoordde hij peinzend. ‘Dus leek het me een goed idee om je in de tussentijd mijn huis te laten zien.’
‘Lieve hemel, heb je ook nog een kasteel in Spanje?’
‘Denk je dat het een kasteel is?’ vroeg hij droogjes. ‘Dan moet ik je teleurstellen. Het is een boerderij op het platteland, die, in tegenstelling tot de rest van het familiebezit in Asturias, de burgeroorlog heeft overleefd. Er is in de loop van de tijd natuurlijk het een en ander aangebouwd, maar luxueus is het niet. Wel comfortabel.’
‘Breng je daar veel tijd door?’
‘Niet zoveel als ik zou willen,’ zei hij. ‘Maar dat zal veranderen wanneer het familiebezit in Zuid-Amerika verkocht is.’
Rhianna zette haar glas op tafel. ‘Goh, ik wist niet beter dan dat je je permanent in Zuid-Amerika gevestigd had. Daar bracht je toch ook het grootste deel van het jaar door, of vergis ik me?’
‘Nee, dat was ook zo,’ antwoordde hij. ‘Maar ik ben een tijdje geleden tot de slotsom gekomen dat ik behoefte heb aan een eenvoudiger leven. Het continue gereis van de ene kant van de wereld naar de andere was een tijdlang leuk en spannend, maar ook nogal vermoeiend. Geen stap kunnen doen zonder gewapende lijfwachten trouwens ook,’ voegde hij er wrang aan toe. ‘Daar komt bij dat de mijnen zo langzamerhand weinig meer opleveren. Het land kan beter voor andere doeleinden worden gebruikt.’
‘Maar wat ga je dan doen met je tijd?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik blijf natuurlijk nog actief betrokken bij mijn adviesbureau. Voor de rest ben ik van plan om mijn tijd in het landgoed in Spanje te stoppen. Ik wil nieuwe appelbomen planten en ik overweeg om een wijngaard aan te leggen. Een vriend van me, wiens rioja we gisteren dronken, heeft aangeboden om me wegwijs te maken in de wijnproductie. Ik zal het nog druk krijgen.’ Hij staarde een ogenblik voor zich uit. ‘En verder ben ik van plan om Penvarnon binnenkort terug te vorderen.’
‘Ga je het soms verbouwen?’
‘Nee,’ antwoordde hij. ‘Ik wil er weer permanent gaan wonen. Ik vond het best dat de familie er woonde. Dat kwam mij ook wel zo goed uit. Maar ze hebben altijd geweten dat ik er ooit zelf mijn intrek zou nemen en dat ze er dan uit zouden moeten. Mijn oom heeft dat ook begrepen, en ik denk dat hij diep in zijn hart wel blij is om te vertrekken. Hij heeft zich er nooit thuis gevoeld.’
‘Er hing niet bepaald een prettige sfeer,’ liet ze zich ontvallen.
‘Nee,’ beaamde hij peinzend. ‘Maar ook daar ben ik van plan verandering in te brengen.’ Hij leunde achterover in zijn stoel en keek haar aan. ‘Nu we toch zo open en eerlijk tegen elkaar zijn, moet jij me eens wat meer vertellen over die treurwilg, Donna Winston. Wat ik vooral zou willen weten is, hoelang ze al een verhouding had met Simon Rawlins.’