Hoofdstuk 6
Ze kon niet zeggen dat ze nu zo’n triomfantelijk gevoel aan deze confrontatie had overgehouden. Ze had dan wel het laatste woord gehad, maar dat was dan ook alles.
Wat bezielde haar in vredesnaam om die oude geschiedenis weer op te rakelen? Het sloeg werkelijk nergens op. Ze wisten allebei wat er gebeurd was en daar kon geen lieve moeder iets aan veranderen, iets wat ze onmiddellijk besefte toen ze vijf jaar geleden eindelijk het hele verhaal te horen kreeg. Ze zou die zomer waarin haar leven voorgoed veranderde, nooit vergeten.
Ze werd achttien, iets wat gememoreerd werd met een kaartje van haar tante en vervolgens uitgebreid gevierd met een dolle avond in Falmouth, samen met Carrie en een paar schoolvriendinnen. De eindexamens waren achter de rug, en het wachten was op de uitslag. Niet dat haar eindcijfers er zoveel toe deden, herinnerde ze zich, want tante Kezia wilde niet dat ze ging studeren, zoals Carrie, die in Oxford hoopte te worden toegelaten.
‘Jij gaat werken,’ had Miss Trewint gezegd. ‘Want het wordt tijd dat je eens een bijdrage gaat leveren aan je onderhoud.’
De schooldeuren waren nog niet gesloten, of ze had een vakantiebaantje voor Rhianna gevonden in Rollo’s Café. Ze maakte lange dagen en Mrs. Rollo bleek een kreng. Rhianna werd slecht betaald en hield aan het einde van iedere week, na het afdragen van haar kostgeld, nauwelijks een cent over.
Als dit het leven was, dan zag de toekomst er somber uit, dacht ze. Een laagbetaalde baan zonder enige kans op promotie, en ’s zomers wat bijverdienen in de weekenden en in de avonduren.
Het enige lichtpuntje was het vooruitzicht op Carries achttiende verjaardag, die groots gevierd zou worden met een feest op Penvarnon House. Ook Simon zou er weer eens zijn.
Sinds zijn vertrek naar Cambridge, twee jaar geleden, was hij vrijwel uit beeld verdwenen. In de zomervakantie, wanneer zijn ouders er waren, kwam hij nog wel eens naar Polkernick, maar zijn bezoekjes waren meestal kort, en vaak kwam hij dan met een paar studievrienden naar wie de meeste aandacht uitging. Een enkele keer nam hij zelfs een vriendin mee.
Het moest heel pijnlijk voor Carrie zijn, dacht Rhianna, die zelf ook last had van soortgelijke gevoelens. Ook Carries brieven werden maar zelden beantwoord.
‘Hij heeft het natuurlijk ook ontzettend druk,’ liet Carrie zich een keer ontvallen. ‘Met zijn werk en zijn sportclub en allerlei andere dingen waar hij in zit. Als je gaat studeren kom je in een andere wereld terecht, dat zegt iedereen. Je leven verandert radicaal. Maar ja,’ verzuchtte ze. ‘Dat schijnt erbij te horen. Alles verandert. Ook wij gaan een andere fase in.’
Rhianna vroeg zich af of het alleen daaraan lag. In haar ogen had de knappe, ideale Simon wat van zijn glans verloren. Ze hoopte dat hij deze keer niet zo tactloos zou zijn om een vriendin mee te brengen.
Ze was natuurlijk ook uitgenodigd, zij het niet voor het diner dat aan het feest vooraf zou gaan. Dit tot groot verdriet van Carrie, die zich daar erg gegeneerd over voelde. Het was ook zonneklaar dat het vooral haar moeder was die Rhianna er niet bij wilde hebben.
Carrie had voor de gelegenheid een beeldige jurk van lichtblauwe chiffon gekocht. Rhianna ging er al van uit dat ze daar nooit aan kon tippen, maar ze had geluk: in Truro vond ze in een winkeltje in tweedehandskleding een eenvoudig zwart jurkje van zijde-achtig materiaal met dunne schouderbandjes. Het jurkje was praktisch nieuw, het was precies haar maat en… het was betaalbaar. Ze vond er zelfs een paar bijpassende sandaaltjes met hoge hakken.
‘Ze passen perfect. Het lijkt bijna of ze voor jou gemaakt zijn,’ merkte de verkoopster op, toen ze ze inpakte.
Vlak voor ze naar het feest zou gaan, wierp Rhianna nog een laatste blik in de spiegel. Hiermee zou ze beslist niet uit de toon vallen, dacht ze tevreden. Ze draaide de spiegel net de rug toe, toen haar tante onverwachts de kamer binnen stapte.
‘Ze komen vanavond bij het diner een serveerster te kort,’ kondigde ze aan met een afkeurende blik op Rhianna’s ranke gestalte. ‘Een van de meisjes is ziek geworden. Ik heb tegen Mrs. Seymour gezegd dat jij haar plaats wel kon innemen.’
Rhianna hapte naar adem. ‘Maar dat zal niet gaan. Ik ben officieel uitgenodigd door Carrie,’ protesteerde ze. ‘Dat weet u best. Daar heb ik speciaal deze jurk voor gekocht.’
‘Pure geldverspilling. Je ziet eruit als een sloerie,’ zei Miss Trewint. ‘In de vuilnisbak ermee.’ Ze smeet een donkere jurk en een wit kanten schort op Rhianna’s bed. ‘Hier, trek dat uniform aan en meld je in het grote huis. En snel een beetje, de gasten worden ieder ogenblik verwacht. En bind je haren in een paardenstaart.’
De deur viel met een klap dicht. Met brandende ogen en een dichtgeschroefde keel hing Rhianna haar jurkje terug in de kast. Het uniform bleek een maat te groot, maar door het schort strak om haar middel te binden leek het geheel wat minder op een hobbezak. Daarna maakte ze snel een vlecht in haar haren en verwisselde ze tenslotte haar sandalen voor een paar lage zwarte schoenen die ze droeg als ze in het café moest werken.
Een ingehuurde hulp, dacht ze kwaad. Bah!
Carrie reageerde verontwaardigd. ‘Dit is toch niet te geloven?’ riep ze geagiteerd uit. ‘Wat denken jouw tante en mijn moeder hiermee te bereiken!’
‘Ze vinden het kennelijk nodig om me mijn plaats te wijzen,’ antwoordde Rhianna schouderophalend. ‘Wind je nu maar niet op. Na afloop kunnen we onze ervaringen uitwisselen.’ Ik zit er niet mee, had ze eraan willen toevoegen, maar dat was niet waar. Ze vond het verschrikkelijk.
Er leek maar geen einde aan de avond te komen. Rhianna liep af en aan met dienbladen met glazen drank en schalen met borrelhapjes. Daarna assisteerde ze bij het uitserveren van de gepocheerde zalm en de kalkoen.
Peinzend sloeg ze Carries moeder gade, die als een stralende gastvrouw tussen de genodigden zweefde. Mrs. Seymour krijgt wel waar voor haar geld, dacht ze, terwijl ze haar vermoeide voeten om beurten even de gelegenheid gaf om te ontspannen. Ik ben benieuwd of ik hiervoor betaald krijg.
Een van de eerste mensen die ze zag, was uitgerekend Simon.
‘Allemachtig.’ Hij liet een monsterende blik over haar gestalte gaan en keek haar vervolgens grijnzend aan. ‘Als dat onze mooie Rhianna niet is. Ik wist helemaal niet dat we verkleed moesten komen, joh.’
De vriend die hij had meegenomen barstte in bulderend gelach uit en bekeek haar op een manier die haar allerminst beviel. Haar aversie tegen hem werd nog groter, toen ze hem even later de inhoud van zijn heupflesje in de non-alcoholische punch zag schenken.
Later op de avond zag ze Simon met Carrie dansen. Hij fluisterde haar iets in het oor, waarop ze een kleur kreeg en hem vervolgens verrukt aanstaarde.
Halverwege de avond arriveerde Diaz Penvarnon. Rhianna was het liefst achter het behang gekropen toen ze hem zag binnenkomen. Hij scheen haar echter niet op te merken – waarschijnlijk zag hij gewoon een serveerster staan.
Wanneer hij op Penvarnon was, nam hij wel altijd de moeite om een woordje met haar te wisselen, al had ze soms het gevoel dat hij zich verplicht voelde om aardig tegen haar te doen. Na die ene keer had hij haar weliswaar niet meer uit eten genomen voor haar verjaardag, maar hij vergat nooit om een kaart te sturen.
Tegen middernacht zocht Simon haar weer op. ‘Kom, dans met me,’ zei hij, zich naar haar toe buigend.
‘Schei uit, Simon. Dat kan niet,’ mompelde ze. ‘Ik ben aan het werk, en Mrs. Seymour houdt me doorlopend in de gaten. Waarmee kan ik u van dienst zijn, sir?’ vroeg ze met iets luidere stem.
‘Dans met me, dan zal ik het je in je oor fluisteren,’ zei hij grijnzend.
‘Ik vind dit niet leuk, Simon,’ zei ze. ‘Laat me met rust, alsjeblieft.’
‘Ach, arme assepoester,’ zei hij. ‘Maar ze kunnen je toch niet de hele avond laten sloven? Jij hebt ook recht op plezier. Kom, neem een slok champagne. Je hoort toch op zijn minst een toost uit brengen op Carrie. Ik weet zeker dat ze dat zal waarderen.’ Hij keek haar afwachtend aan. ‘Weet je wat? We gaan even naar de stallen. Ik pak een fles champagne mee en dan zien we je daar over tien minuten. Is dat een idee?’
Ze beet op haar onderlip. ‘Goed dan. Maar ik kan maar heel even blijven, hoor.’
Zodra hij weg was, keek ze om zich heen. De gasten vermaakten zich. Iedereen had gegeten, en de vraag naar gebakken eieren met spek zou voorlopig nog wel op zich laten wachten. Tante Kezia was naar de keuken verdwenen om de opruimwerkzaamheden in goede banen te leiden. Rhianna besloot het erop te wagen. Mocht ze gesnapt worden, dan was Carrie er om haar te verdedigen.
Het terrein werd alleen verlicht door de maan. Rhianna huiverde. Het was kil buiten, zeker vergeleken bij de temperatuur in huis.
‘Carrie?’ vroeg ze zachtjes.
‘Hier,’ antwoordde Simon vanuit een van de ongebruikte stallen.
Ze kon hem ternauwernood onderscheiden. Hij stond tegen de muur geleund en was bezig een fles champagne open te trekken. Het duurde even voordat haar ogen aan het donker gewend waren en ze besefte dat hij alleen was.
‘Hè, hè, daar ben je dan eindelijk,’ sprak hij met dubbele tong. ‘Het feest kan beginnen.’
‘Waar is Carrie?’
‘Die hangt de gehoorzame dochter en de perfecte gastvrouw uit natuurlijk.’ Zijn lach had veel weg van een sneer. ‘Wat dacht je dan?’
‘Dan ga ik terug om de perfecte serveerster uit te hangen,’ zei ze meteen. ‘Ik heb geen tijd voor feestjes, zeker niet als Carrie er niet bij is.’
‘Ze zal je heus niet missen, hoor. Kom op, Rhianna, doe niet zo preuts.’ Hij zette de fles champagne neer en liep op haar toe. ‘Wij staan geen van beiden op de vip-lijst, dus laten we ons verdriet verdrinken.’
Hij moest zijn verdriet al ruimschoots verdronken hebben, want zijn adem rook naar alcohol. ‘Nee, dank je,’ zei ze achteruitdeinzend.
‘Toe nu, schatje. Wat is het probleem?’ Hij liet een wellustige blik over haar gestalte gaan. ‘Ga nu niet doen alsof je me niet moet. Je hebt al jaren een oogje op me. Dat weet ik van je klasgenoten. Ik had toen geen interesse, maar mensen veranderen, hè?’ Hij zweeg een ogenblik. ‘Wie had ooit gedacht dat dat scharminkel van een kind zich zou ontpoppen tot zo’n sexy meid?’
Rhianna begon zich hoe langer hoe minder op haar gemak te voelen. ‘Ik moet terug, Simon.’ Ze draaide zich om. ‘Ze zullen zich daar zo langzamerhand wel afvragen waar ik gebleven ben.’
‘Maar ik heb je op het moment veel harder nodig dan zij,’ zei hij met dikke stem. Hij greep haar bij een arm en trok haar ruw naar zich toe. ‘Blijf nou hier en wees eens aardig voor me. Diep in je hart wil je best.’
Door zijn onverwachte beweging viel ze tegen hem aan, waardoor ze zich pijnlijk bewust werd van de opgewonden staat waarin hij verkeerde. Ze opende haar mond om te zeggen dat hij moest ophouden, maar hij snoerde haar de mond door hem met de zijne te bedekken en begon aan de knoopjes van haar uniform te frummelen.
‘O, hier zit je dus, Simon,’ zei een mannenstem. ‘Iedereen vraagt zich af waar je bent, met name Carrie. Je vriendje Jimmy heeft te veel gezopen en misdraagt zich nogal.’
Diaz Penvarnon! Rhianna kon wel door de grond zinken. Hij stond in de deuropening en sloeg hen gade met een blik waaruit niets dan walging sprak.
Simon liet haar ogenblikkelijk los en draaide zich naar Diaz om. ‘Nou en? Dat is mijn probleem toch niet?’
‘O nee? Hij is met jou meegekomen,’ teemde Diaz. ‘Jij bent verantwoordelijk voor hem. Hij kan nauwelijks meer op zijn benen staan, laat staan lopen. Ik zou maar gauw naar hem toe gaan als ik jou was,’ voegde hij eraan toe, toen Simon op het punt stond om hem tegen te spreken. ‘Het spijt me dat ik jullie heb gestoord tijdens je intieme onderonsje, maar Carries moeder is in alle staten. En Carrie ook.’
Simon haalde zijn schouders op. ‘Ach, beste jongen. Ik hoef jou niets te vertellen.’ Hij grijnsde en wierp een blik op Rhianna. ‘Je weet hoe moeilijk het is om te weigeren als het je aangeboden wordt. Vooral wanneer het er zo lekker uitziet.’
Wankelend verliet hij de stal. Rhianna staarde hem half verdoofd na, terwijl zijn woorden in haar hoofd naklonken. Hij deed met opzet voorkomen alsof dit mijn idee was, dacht ze ontzet. Alsof ik hierheen gekomen ben omdat ik zo nodig…
Ze keek naar Diaz en volgde zijn blik, die strak op haar borsten gericht was. ‘O, hemel,’ fluisterde ze, beseffend dat haar jurk openstond. Haastig en met bevende vingers maakte ze de knoopjes weer vast.
‘Daar ben je wel een beetje laat mee,’ merkte hij spottend op.
‘Hoezo? Ik moet toch weer aan het werk?’ wierp ze ertegenin.
‘Nee,’ zei hij. ‘Jij bent klaar voor vanavond. Jij gaat nu naar huis en je kruipt je bed in.’
‘Is dat een bevel, sir?’ vroeg ze netjes.
‘Ja. Dat is een bevel.’ Hij keek haar doordringend aan. ‘Wat had dit te betekenen? Wilden jullie Carrie ter gelegenheid van haar verjaardag soms een gebroken hart cadeau doen? Want dat was zeker het gevolg geweest, als niet ik, maar zij hier haar hoofd om de hoek had gestoken.’
Hij schudde meewarig zijn hoofd. ‘Als iemand weet wat ze voor Simon Rawlins voelt, dan ben jij het wel, Rhianna,’ zei hij. ‘Even los van wat ik van die knul vind, het valt niet mee om uit te maken of iemand wel de ware voor je is, en dat is niet afhankelijk van leeftijd. Ze heeft het zwaar van hem te pakken, maar voor hetzelfde geld gaat het over. Voorlopig ziet dat er niet naar uit, dus blijf met je tengels van haar grote liefde af. Ook dat is een bevel.’
Ze kromp inwendig ineen. Wat moest ze daarop zeggen? Dat het niet zo was als hij dacht? Diaz zou haar vierkant uitlachen. Ze maakte niet de indruk dat ze Simon van zich af probeerde te houden, zou hij zeggen. Nee, ze was te verbijsterd geweest om adequaat te kunnen reageren.
Ze liet de knoopjes voor wat ze waren. Ze wilde nu alleen maar weg, weg uit deze stal, weg uit deze situatie, weg van hem. Toen ze langs hem wilde glippen, greep hij haar bij een arm.
Hij keek haar ernstig aan. ‘Vind jij het niet een beetje beneden je waardigheid om seks te hebben in de stal, met het vriendje van een ander meisje? Je stelt me teleur, Rhianna.’
‘En dat kan natuurlijk niet,’ liet ze zich ontvallen. ‘Maar maak je geen zorgen, hoor. Zover zou ik het heus niet hebben laten komen.’
‘Je wilt toch niet beweren dat je de situatie in de hand had?’ vroeg hij spottend. ‘Zo zag het er in ieder geval niet uit, lieve schat. Simon lijkt me bovendien niet het type dat zich op het laatste moment nog laat tegenhouden. Wees maar blij dat ik achter je aan ben gegaan, anders zat je nu tot over je oren in de puree.’
Ze verstijfde. ‘Geweldig dat je je zo betrokken voelt bij de privéaangelegenheden van het personeel,’ zei ze. ‘Maar dat is niet nodig. Ik kan heel goed op mezelf passen.’
‘O, is dat zo?’ teemde hij.
‘Ja. Natuurlijk kan ik dat,’ zei ze, maar ze voelde Simons handen nog op haar huid en zijn mond nog op de hare. Niet aan denken, hield ze zichzelf voor.
Het volgende ogenblik duwde Diaz haar met haar rug tegen de buitenmuur van de stal. Hij plantte een hand pal naast haar hoofd en legde de andere onder haar kin.
‘Weet je dat heel zeker?’ vroeg hij, terwijl hij met zijn duim haar kaaklijn traceerde.
Ze keek in zijn ogen, die de kleur van de maan leken te hebben. Hij keek naar haar op een manier die ze niet goed kon thuisbrengen. Zijn blik straalde iets beangstigends en tegelijk iets opwindends uit.
‘Bewijs het dan maar.’ Hij boog zich naar haar toe en beroerde haar lippen met de zijne, heel lichtjes, maar heel sensueel. Heel anders dan Simons brute aanpak. Er sprak ook geen passie uit – nog niet, besefte ze.
Zijn kus was een vraag. Hij testte haar uit, vriendelijk, maar onverbiddelijk: hij wenste een antwoord.
Ze was wel eens gekust, weliswaar niet zo vaak en zeker niet zo prettig. Op het eindfeest hadden verscheidene jongens een poging gewaagd tijdens het dansen. Ze had ze laten begaan. Zo goed kende ze die jongens niet, en ze wilden niet rot doen. Maar na afloop van de dans was ze direct weggelopen om duidelijk te maken dat een tweede keer er niet in zat.
Maar dit… dit was anders. Zachtjes duwde hij haar lippen vaneen. Zijn hand gleed langs haar hals omlaag, verdween door haar openstaande jurk naar binnen en kwam tot stilstand rond haar borst.
Ze wist niet wat haar overkwam. Hij maakte allerlei gevoelens in haar wakker waarvan ze het bestaan niet eens wist. Ze wilde zijn vraag maar al te graag beantwoorden, besefte ze, en ze sloeg haar armen om zijn nek. Ze verlangde ernaar hem te voelen, te verdrinken in zijn kus, zijn handen op haar naakte huid te voelen. Ze wilde hem laten weten dat ze eraan toe was om een echte vrouw te worden – zijn vrouw, als hij dat wilde.
Maar kennelijk dacht hij er heel anders over, want even later maakte hij zich los van haar en deed een stap achteruit.
‘Ik denk dat je je zelfbeheersing behoorlijk overschat, Rhianna,’ zei hij. ‘Het is dat ik geen snoep van kinderen aanneem, maar anders zou je vannacht in mijn bed zijn beland in plaats van je eigen bed. En ik kan heel veel redenen bedenken waarom we daar maar liever niet aan moeten beginnen. Dus ga nu maar gauw,’ besloot hij kortaf. ‘En zoek de problemen met mannen niet op. Je zult ze in je leven nog genoeg tegenkomen.’
Hij draaide zich om en liep weg, nagestaard door Rhianna. Ze had het gevoel dat haar benen het ieder moment konden begeven en leunde tegen de muur.
Op dat moment ging het buitenlicht aan, waardoor het hele erf opeens hel verlicht was. Rhianna keek geschrokken om en zag het donkere silhouet van haar tante voor het raam van het appartement staan. Tante Kezia’s gezicht was niet goed te zien, maar Rhianna voelde op haar klompen aan dat er wat zwaaide. Met lood in de schoenen ging ze naar binnen.
Kezia Trewint wachtte haar op in de zitkamer. Ze was razend. ‘Zo,’ zei ze tegen het meisje dat aarzelend in de deuropening bleef staan. ‘Je was met hem, hè? Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Carlow-meiden kunnen het gewoon niet laten om achter een Penvarnon aan te zitten. Ik wist het wel. De appel valt niet ver van de boom.’
Rhianna hapte naar adem. ‘W-wat bedoelt u?’ stotterde ze.
‘Je stond tegen de stalmuur te vozen met Mr. Penvarnon. Een sloerie ben je, een slet, net als je moeder.’ De oudere vrouw haalde raspend adem. ‘Heeft ze niet genoeg schande over de familie gebracht? En dan ook nog uitgerekend met hem?’
‘Nee,’ stamelde Rhianna. ‘Zo was het niet…’ Hemel, alweer een misverstand, maar dan vele malen erger dan het vorige.
‘Dacht je soms dat niemand had gezien dat je naar buiten glipte en dat hij achter je aanging?’ vroeg Miss Trewint minachtend. ‘Mrs. Seymour is hem gevolgd en ik ben met haar meegegaan. We hebben je bezig gezien. Vanaf het moment dat je hier kwam, heeft de familie geweten dat dit kon gebeuren. Grace Carlows dochter, die tot overmaat van ramp nog sprekend op haar lijkt ook. Hij zal zich ongetwijfeld hebben afgevraagd wat Ben Penvarnon in Grace had gezien en wilde het zelf ook wel eens proeven.’
Ze staarde naar Rhianna’s losgeknoopte jurk en stiet een wrede lach uit. ‘Maar in jouw geval zal het hierbij blijven, dat geef ik je op een briefje. Deze jongeman is namelijk heel anders dan zijn vader. Hij zal echt geen appartement in Londen voor je kopen en in je onderhoud voorzien in ruil voor zijn gerief. Nee, nu hij van je geproefd heeft, zal hij je vergeten. Hij heeft namelijk geen keus, want als zij erachter komt zijn de rapen gaar. Dat weet hij, en dat risico zal hij niet nemen.’
Rhianna staarde haar tante niet-begrijpend aan. ‘Wat bedoelt u? Ik begrijp er niets van. Wie is die “zij” waarover u het hebt? En wat vertelt u daar nu allemaal over mijn moeder?’
‘Jouw moeder was Ben Penvarnons liefje. Hij kocht en onderhield haar,’ wierp Miss Trewint haar in het gezicht. ‘Dat is iedereen bekend. En ik, de Heer vergeve het me, ik was degene die haar hier introduceerde. Binnen de kortste keren wond ze hem om haar vinger.’
Ze haalde snuivend adem. ‘“Ja, Mr. Penvarnon. Nee, Mr. Penvarnon”,’ zei ze poeslief. ‘“Ik heb echt het idee dat Mrs. Penvarnon zich vandaag wat beter voelt, Mr. Penvarnon”.’ Ze huiverde. ‘Zogenaamd betrokken bij het welzijn van een zieke vrouw, maar het intussen wel stiekem met haar man doen. Daar in die hut op het strand of ergens op de hei. En nu doe jij hetzelfde met zijn zoon.’
‘Dat is niet waar. En wat u over mijn moeder vertelt, is ook gelogen.’ Rhianna stikte bijna van verontwaardiging. ‘Mam hield dolveel van pappie, en andersom. Het straalde er gewoon af.’
‘Pff. Ze had geen idee wat houden van was,’ beet Kezia Trewint haar toe. ‘Daar was ze veel te egoïstisch voor. Haar genot, haar behoeften, daar ging het om. Uitgezogen heeft ze die man. Dat hij getrouwd was, kon haar niets schelen. Toen hij overleden was en er niets meer te halen viel, ging ze op zoek naar een andere vent die zo gek was om haar te onderhouden.’
Ze perste haar lippen opeen. ‘En dat zal jij nu ook moeten gaan doen, jongedame. Na wat er vanavond gebeurd is, wil ik jou niet meer in huis hebben. En ook al was dat wel het geval, dan zou Mrs. Seymour het niet toestaan. Wat jij uitgehaald hebt, is een belediging aan het adres van haar zuster. En Mr. Penvarnon had beter moeten weten, want hij weet bliksems goed wat er vroeger gebeurd is.’
‘Maar er is nu toch helemaal niets gebeurd,’ riep Rhianna wanhopig uit. ‘In ieder geval niet wat u denkt dat er gebeurd is.’ Maar het had gemakkelijk gekund, zei een klein stemmetje in haar achterhoofd. Diaz was degene die op tijd stopte, niet jij. Hem valt dus niets te verwijten.
Niet aan denken, zei ze in gedachten tegen zichzelf. Ik moet vergeten hoe het was om door hem gekust te worden, zijn hand om mijn borst te voelen…
Ik kan heel veel redenen bedenken waarom we daar maar niet aan moesten beginnen, had hij gezegd. Nu begreep ze waar die opmerking op sloeg. En waarom hij haar losliet. En waarom hij deze keer niets zou doen om te verhinderen dat ze voorgoed weggestuurd werd.
‘Het zal ook nooit gebeuren. Daar zal ik wel voor zorgen,’ zei Miss Trewint. ‘Begin je spullen maar vast in te pakken. Ik heb altijd geweten dat je niet deugde. Je was vroeger al niet bij Mr. Penvarnon weg te slaan.’ Ze snoof verachtelijk. ‘Ik wilde je twee jaar geleden al wegsturen, maar de directrice van je school stond erop dat je eerst je diploma haalde. Had ik maar niet naar haar geluisterd,’ mompelde ze hoofdschuddend. ‘Maar nu is het welletjes. Ik zal blij zijn als je morgen vertrokken bent.’
Maar waar moet ik heen, wilde Rhianna vragen. Ik heb niets kunnen sparen en als ik op zoek moet gaan naar werk, zal ik toch ergens moeten wonen. Ik heb er weliswaar niet voor gekozen om hier te komen wonen, en ik kan ook niet zeggen dat ik me hier ooit gelukkig heb gevoeld, maar dit is de wereld die ken. Dit is alles wat ik heb. Ik weet niet beter.
Ze hield haar vragen en gedachten voor zich. Ze wilde niet gaan bidden en smeken of ze mocht blijven. Ze zou zich erbij neerleggen.
Ik kan heel goed op mezelf passen, had ze toch gezegd? Dat zou ze dan nu moeten gaan bewijzen.
Ze was net de laatste dingen in haar koffer aan het stoppen, toen Carrie voorzichtig haar hoofd om de deur van haar kamer stak.
‘De kust is veilig,’ zei ze. ‘Je tante moet toezicht houden op de opruim- en schoonmaakwerkzaamheden.’ Toen zag ze de openstaande koffer. ‘O, mijn hemel! Het is dus waar. Je gaat echt weg! Toen ik vanochtend beneden kwam, hadden mijn ouders knallende ruzie. Kennelijk had Diaz kort daarvoor ook al stennis met mijn moeder gemaakt, want ik had de voordeur horen dichtslaan en zag hem daarna wegscheuren. Ik vermoed dat hij nogal pissig was over de puinhoop,’ voegde ze er ietwat beschaamd aan toe. ‘Ze hebben ook wel huisgehouden, hoor. Overal was met wijn en eten gemorst, het porselein lag verspreid over het gazon, om nog maar niet te spreken van het glaswerk en het bestek. Veel mensen hadden te veel gedronken, onder wie Simon. En die afschuwelijke Jimmy had de boel volledig ondergekotst.’ Ze slaakte een diepe zucht. ‘Wat ben ik blij dat je maar één keer in je leven achttien wordt, want dit hoeft voor mij echt niet meer.’
Ze keek Rhianna aan. ‘Ik hoorde mam zeggen dat ze erop stond dat jij vertrok, en mijn vader probeerde haar tot rede te brengen. Wat is er in vredesnaam gebeurd?’
Rhianna beet op haar onderlip. ‘Ach, toen je neef me gisteravond welterusten wenste, gaf hij me een kus,’ antwoordde ze nonchalant. ‘Je moeder en mijn tante zagen het gebeuren, en toen brak de hel los.’
Carrie gaapte haar aan. ‘Maar dat had toch verder niets te betekenen?’ riep ze uit. ‘Ik bedoel, je kent Diaz. Hij vond het waarschijnlijk bespottelijk dat jij vanavond voor serveerster moest spelen. Hij deed het vast gewoon uit aardigheid.’ Ze ging op de rand van het bed zitten. ‘Ach, joh. Je bent toch veel te jong voor hem. Hij gaat om met vrouwen die de première van een opera bijwonen en op Ascot rondlopen. Dat weet mam heel goed.’
‘Ja,’ gaf Rhianna toe, terwijl ze probeerde om zich niets aan te trekken van het plotselinge lege gevoel vanbinnen. ‘Maar ze weet ook dat mijn moeder een verhouding had met jouw oom Ben en ze wil voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt, hoe onwaarschijnlijk dat ook is.’
Het was dat ze zich zo door elkaar geschud voelde, maar anders zou ze beslist in de lach zijn geschoten om de idiote uitdrukking op Carries gezicht.
‘Ik had willen zeggen dat je zeker een geintje maakte,’ zei Rhianna’s vriendin. ‘Maar je meent het serieus. Wanneer ben je daar achter gekomen?’
‘Vlak voor ik te horen kreeg dat ik kon vertrekken,’ antwoordde Rhianna luchtig. ‘Ik ben in zekere zin opgelucht. Nu weet ik tenminste waarom ik hier al die jaren ben behandeld als ongewenst persoon. Aan de andere kant is het natuurlijk niet het soort nieuws waar ik blij van word.’ Ze keek Carrie vragend aan. ‘Dit was jou niet bekend? Had je er zelfs geen vermoeden van?’
Carrie schudde haar hoofd. ‘Nee. Het is nooit bij me opgekomen. Maar het verklaart wel een hoop,’ zei ze. ‘Nu begrijp ik waarom ik vroeger altijd te horen kreeg dat ik nog te klein was, wanneer ik vroeg waarom tante Esther nooit eens op bezoek kwam.’
Ze rechtte haar rug. ‘Je moet je er niets van aantrekken. Jou valt niets te verwijten. Oom Ben was al minstens vier jaar dood toen jij geboren werd, dus ik zie geen verband,’ zei ze gedecideerd.
‘Ik herinner me wel Mrs. Welling een keer te hebben horen zeggen dat hij dol op de vrouwtjes was, ook nadat hij met tante Esther getrouwd was,’ hernam ze peinzend. ‘Dus misschien kan het je moeder ook niet echt worden aangerekend. Misschien was het het geijkte verhaal van de edelman en het dorpsmeisje.’
‘Dat denk ik niet,’ zei Rhianna. ‘Wat ik heb begrepen, is dat je tante ziek was en dat mijn moeder was aangenomen om haar te verzorgen. Dat maakt het nog erger – aangenomen dat het waar is, natuurlijk.’ Ze slaakte een diepe zucht. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat zo’n lief, warm mens als mijn moeder de echtgenoot van een zieke, weerloze vrouw zou afpikken. Wat had Esther Penvarnon eigenlijk, weet je dat?’
‘Nee,’ zei Carrie. ‘Volgens mijn moeder ging ze door een moeilijke periode heen toen Diaz geboren werd en is ze daar eigenlijk nooit helemaal bovenop gekomen. Waarschijnlijk was het een of ander virus, misschien wel MS, want volgens Mrs. Welling zat tante Esther meestal in een rolstoel.’
Ze fronste haar voorhoofd. ‘Maar als ze wilde, was ze heel goed in staat om te lopen, nogmaals aldus Mrs. Welling, die van mening was dat alle problemen voorgoed de wereld uit zouden zijn als mijn tante – ik citeer haar even letterlijk – “weer gewoon deed wat ze moest doen, namelijk de echtgenote zijn van Mr. Penvarnon”.’ Ze keek Rhianna aan.
‘Over problemen gesproken,’ hernam ze. ‘Je kunt toch niet zomaar op straat gegooid worden? Ik bedoel, waar moet je heen?’
‘Dat probleem is inmiddels opgelost,’ zei Rhianna met een geforceerde glimlach. ‘Ik heb onderdak, in Londen. Zegt de naam Jessop je nog iets? Zo heetten de mensen die zich na de dood van mijn moeder over me ontfermden. Ik heb altijd contact met ze gehouden, en ze hebben meer dan eens gevraagd wanneer ik nu eens kwam logeren, maar tante Kezia wilde geen geld uitgeven aan een treinkaartje. Ik heb ze vanochtend gebeld. Ze komen me afhalen in Paddington en ik mag bij hen blijven tot ik een baan en andere huisvesting heb gevonden.’
‘O, wat fijn. Eindelijk ook iets goeds,’ zei Carrie. ‘Ik wil wel nog even kwijt dat ik vind dat mijn familie je bijzonder slecht heeft behandeld – met inbegrip van Diaz. Als hij nu zo nodig moet kussen, waarom pakt hij dan Janie Trevellin niet? De vorige keer dat hij hier was, was dat zijn vriendin. Mammie dacht op een gegeven moment zelfs dat er een verloving aan zat te komen, maar op een dag pakte hij zijn koffers en verdween hij weer, zoals gewoonlijk. Volgens Mrs. Welling zijn de Penvarnons altijd rusteloos geweest. Ze kunnen nooit lang op een en dezelfde plaats blijven, ze moeten altijd ergens anders naar toe. “Moeilijk aan de haak te slaan en zelfs dan onmogelijk thuis te houden” – einde citaat.’
‘Die Janie Trevellin moest eens weten waar ze aan ontsnapt is,’ merkte Rhianna droogjes op, terwijl ze haar koffer dichtdeed.
‘Nou, ik durf te wedden dat zij daar heel anders over denkt,’ zei Carrie. ‘Weet je zeker dat dit de bedoeling is? Misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend.’
‘Mijn tante zal nooit op een beslissing terugkomen,’ zei Rhianna. ‘Ik was toch niet van plan om mijn hele leven hier te blijven, dus eigenlijk is het maar goed ook dat ik nu gedwongen word om actie te ondernemen.’
‘Ja, ja. Het is wel goed met jou,’ mompelde Carrie. ‘Je hebt het nummer van mijn mobieltje. Bel me even als je veilig aangekomen bent, wil je, en houd me op de hoogte als er nieuwe ontwikkelingen zijn. Oxford is niet ver van Londen, dus als het een beetje meezit zullen we in de toekomst veel van elkaar zien.’
Rhianna haalde diep adem. ‘Ik zal anders niet de enige zijn die jou wil zien.’
‘Eh… nee,’ gaf Carrie blozend toe. ‘Simon kwam daarnet nog langs. Hij moest natuurlijk even zijn ei kwijt over Jimmy en nog wat andere dingen. Hij zei dat hij de afgelopen jaren nodig had om te wennen aan het studentenleven, maar dat hij nu klaar was om de draad weer op te pakken. Hij vroeg of we elkaar gauw weer konden zien, maar nu serieus.’
‘Dan heeft het feest van gisteravond toch nog iets moois voortgebracht.’ Rhianna slaagde erin om te glimlachen. ‘Als hij de ware voor je is, Carrie, maak er dan werk van,’ zei ze. Laat het niet waar zijn, bad ze. Laat haar alsjeblieft tegen iemand anders aanlopen.
‘Dat ben ik ook zeker van plan,’ verzekerde Carrie haar. Ze wierp een blik op Rhianna’s koffer. ‘Hoe ga je eigenlijk naar het station? Je gaat toch niet het hele eind lopen?’
‘Ik zal wel moeten. Ik kan geen taxi betalen.’
‘Onzin. Ik breng je wel even met mijn moeders auto. Ik zal haar meteen even om het geld vragen dat je gisteren verdiend hebt.’
Rhianna kreeg een kleur als vuur en dook haastig in handtas alsof ze iets zocht. ‘Doe maar niet,’ zei ze schor. ‘Laten we het maar vergeten. Ik hoef bovendien niets van haar, of van wie dan ook.’
Later op het station stopte Carrie haar een rolletje bankbiljetten toe. ‘Voor jou,’ zei ze. ‘Van mijn vader. Hij wenst je het beste toe.’
‘Maar dit is wel vijfhonderd pond,’ stamelde Rhianna verbijsterd. ‘Dat kan ik echt niet aannemen.’
‘Je zult wel moeten.’ Carrie trok een ongemakkelijk gezicht. ‘Oom Ben heeft jouw moeder kennelijk een geldbedrag nagelaten, maar ze wilde het niet aannemen. Vergeleken bij dat bedrag is dit maar een fooi, maar mijn vader zei dat hij zich beter zou voelen als hij wist dat je niet helemaal zonder geld zat.’
‘Wat schattig van hem.’ Rhianna slikte moeilijk. Nee, dan de reactie van tante Kezia, dacht ze.
‘Zo, ga je eindelijk?’ waren haar laatste woorden bij het afscheid. ‘Je zult ongetwijfeld in de goot belanden. Dat is waar jouw soort uiteindelijk terechtkomt.’
Rhianna had haar nog willen bedanken voor het feit dat ze zes jaar lang onder haar dak had mogen wonen, maar ze kreeg de woorden niet meer uit haar keel.
En dat, dacht ze nu, zou de laatste keer zijn dat ik tante Kezia zag. Ik dacht toen ook nog dat ik de anderen nooit meer zou zien.
Dat zou ook het beste geweest zijn.