Tien

“Emma treedt vanavond op in Amsterdam.” Ik roerde in mijn koffie en keek naar Katia en Lynette. “Hebben jullie zin om daarheen te gaan?”

“Emma is toch je ex, die vrouw die jou thuisbracht uit het ziekenhuis?” vroeg Katia.

Ik knikte en nam een hap van mijn croissant. We zaten te brunchen in Café Dinsdag, waar het zoals elke zaterdagmorgen stampvol zat met hippe twintigers.

“Emma is singer/songwriter,” zei Lynette. “Best goed ook.”

Katia’s mobieltje piepte. Ze haalde het uit haar tas, las het SMS-je en stopte de telefoon weer weg, met een zorgelijke trek op haar gezicht. Lynette trok vragend haar wenkbrauwen op, maar Katia schudde haar hoofd.

“Alles naar wens dames?” Remco stond bij ons tafeltje. “Iemand nog koffie, thee, melk?”

Lynette bestelde een latte macchiato. “Vertel eens wat over je zaak.”

“Mijn zaak is geheim.”

“Je kunt het mij toch wel vertellen? Ik zwijg als het graf.”

“Deze keer niet. Er zijn bekende Nederlanders bij betrokken. Gaan jullie nou mee vanavond?”

Lynette keek me onderzoekend aan. “Wil je dat echt?”

“Anders zou ze het niet vragen,” zei Katia.

“Zou je niet liever alleen zijn met Emma?” ging Lynette door. “Je wilt toch niet de hele avond met ons opgescheept zitten?”

“Ik ben niet alleen met Emma, het schijnt dat die kroeg afgeladen is als ze daar optreedt. En je doet net of het zo erg is om met jullie ergens heen te gaan. Ik zit hier nu toch ook met jullie.”

“Alleen omdat je geen ontbijt in huis had,” zei Lynette.

Ik deed mijn mond al open om te protesteren, maar ze lachte en legde haar hand op mijn arm. “Dat was maar een grapje, schat. Als jij dat leuk vindt, gaan wij vanavond met je mee. Toch, Kat?”

“Ik wil best mee naar Amsterdam,” zei Katia.

“Bovendien wil ik niet op mijn geweten hebben dat jij onderuit gaat in een druk café, dus dat is dan geregeld,” zei Lynette monter. “Hoe gaat het trouwens met je hoofd?”

“Goed. Ik ben bij Marijke langs geweest.”

“Ja, nee, dat helpt,” zei Lynette.

Ik keek haar niet-begrijpend aan.

“Wie is Marijke?” vroeg ze.

“Oh. Mijn huisarts.”

“Ik zeg altijd meneer tegen mijn huisarts,” zei Lynette.

“Dat moet je bij Marijke niet proberen,” zei ik. “Al heeft ze wel een zware stem en is het nogal een butchy type. Ik kende Marijke al voor ze huisarts werd, via via. Ze is ongeveer even oud als ik.”

“Is dat niet raar? Een huisarts moet toch een soort overwicht hebben,” zei Katia.

“Welnee. Het is gewoon een vak. Net als detective, kapper of ICT-er. Hoe dan ook, ik heb pijnstillers gekregen en ik voel me nu prima. Dus vanavond gaan wij met z’n drieën naar Amsterdam.”

“Ja, ja, ja,” zei Lynette. “Drink nu je jus maar op. Dat is goed voor je.”

“Ik wist wel dat je zou komen.” Roos laveerde met twee stapels lege glazen tussen de mensen door. “Hoe gaat het met je onderzoek? Heb je die vent al gevonden?”

“Gelukkig wel. Maar verder kan ik er niets over zeggen.”

“Mooi is dat,” mopperde Lynette quasi-beledigd toen Roos buiten gehoorsafstand was. “Zelfs een wildvreemde barvrouw weet meer van jouw zaak dan wij.”

Katia grijnsde. “Dan jij, bedoel je.”

“Pardon? Heeft ze jou ook ingelicht?”

Katia keek naar mij. “Wat mag ik vertellen?”

“Niet waar je geweest bent en niet over wie het gaat.”

Ze fluisterde iets in Lynettes oor.

“Dat méén je niet. Jullie samen? Inbreken?”

“Ssst!” siste iemand achter ons. Ik keek om, recht in het chagrijnige gezicht van Janneke de hardcore fan. Ik groette haar vriendelijk. Ze deed net of ze me niet kende en staarde strak naar het kleine podium, waar Emma inmiddels opkwam.

Ergens had ik nog de vage hoop dat ze me niets meer zou doen. Dat ik die eerste keer zo onder de indruk was vanwege het onverwachte van de ontmoeting. Dat ik de tweede keer, in het ziekenhuis, niet helder kon denken door de hersenschudding. Dat alles een bevlieging was en dat ik gewoon door kon met mijn leven, het leven dat ik kende. Die vage hoop werd de grond in geslagen toen ik haar zag, op dat podium, en alle clichés in één keer van toepassing bleken: mijn hart sloeg over, mijn keel werd droog, mijn knieën knikten en ik had het warm en koud tegelijk.

Lynette sloeg haar arm om me heen. “Gaat het wel? Moeten we even naar buiten?”

Naar buiten? Was ze gek geworden? Ik probeerde te glimlachen, maar waarschijnlijk zag ik eruit als zo’n clown uit een horrorfilm waar iedereen bang voor is.

“Wat is er?” vroeg Katia, die aan mijn andere kant stond.

“Niks,” zei ik snel.

“Ik wil beginnen met een liedje voor een heel bijzonder iemand,” zei Emma. “Een vrouw.”

De hele kroeg, voornamelijk vrouwen, applaudisseerde enthousiast.

Zie je wel, dacht ik. Het stelt helemaal niks voor. Dit doet ze bij alle vrouwen. Ik beteken niets voor haar. Straks gaat ze een ander haar eeuwige liefde verklaren. Dat hoort nou eenmaal bij haar act.

“Is ze hier vanavond?” riep een van de fans vooraan bij het podium, een gezette vrouw met kort donker haar en een eigenwijs brilletje. Het leverde haar een high five van een van haar vriendinnen op.

“Ja.” Emma keek me aan en liet erop volgen: “En ik hoop dat ze voelt hoe blij ik daarmee ben.”

Mij, ze bedoelde mij. Zeker twintig vrouwen keken nieuwsgierig mijn kant op. Ik probeerde mijn hart tot rust te manen terwijl Emma de eerste noten van Lily speelde. Ik had nooit geweten wat ‘in vervoering’ betekende, maar nu beleefde ik het zelf. Vanaf de eerste maat nam ze me mee naar een andere plek, een plek waar schoonheid en emoties bij elkaar hoorden en waar liefde het uitgangspunt was. Een plek waar ik eeuwig zou willen blijven.

“Lilian,” zei Lynette, ergens uit de verte, terwijl het laatste applaus na de laatste toegift klonk.

Ik kon me maar met moeite losmaken uit mijn trance.

“Lilian,” zei Lynette, nu iets harder.

“Sorry,” zei ik schuldbewust. “Ik ben niet erg gezellig.”

“Dat geeft niet. Wat wil je drinken?”

Oh ja, we waren in een café. Ik wilde ‘rode wijn’ zeggen, maar bedacht me net op tijd dat ik een hersenschudding had. “Cola alsjeblieft.”

Lynette baande zich een weg tussen de mensen door. Katia keek me aan, een geamuseerde trek op haar gezicht. “Jij bent verliefd op je ex.”

Ik haalde mijn schouders op.

Iemand pakte mijn armen van achteren vast en siste in mijn oor: “Denk maar niet dat je haar zomaar kunt krijgen.”

Ik keek achter me en forceerde een onechte glimlach. “Janneke, je bent er nog. Wat vond je van het optreden?”

Ze draaide zich om en liep naar haar vriendinnen, die aan de zijkant van het podium verlangend naar de deur stonden te kijken waardoor Emma na het optreden verdwenen was.

“Had ik dat wel mogen vertellen?” vroeg Katia.

“Tegen wie heb je het verteld dan?” Ze kende hier nauwelijks iemand en ze had nog maar net door hoe het zat met mij en Emma. Of in elk geval met mij, hoe het met Emma zat kon ze niet weten. Alhoewel, als Janneke het doorhad zou iedereen het doorhebben. Echt subtiel kon je Emma’s actie niet noemen.

“Alleen tegen Lynette toch?” Katia zag de verwarring op mijn gezicht. “Ik heb het over dat inbreken.”

“Oh ja, dat inbreken. Daar moet je maar niet meer over praten. Met niemand.”

Lynette kwam terug met de drankjes. Ze gaf mij mijn cola en Katia haar ‘bruisend water’. Zelf had ze een longdrinkglas met iets lichtblauws erin. “Blue Mystery,” verklaarde ze ongevraagd. “Blauwe wodka met bitter lemon. Proeven?”

Ik schudde mijn hoofd. “Hersenschudding, weet je nog?”

Lynette gaf het glas aan Katia, die haar handen om die van Lynette sloot en voorzichtig een klein slokje nam. Het zag er onverwachts intiem uit. Misschien had Debbie gelijk en speelde er echt iets tussen die twee. Ik wilde er net naar vragen, toen Lynette vroeg of ik nog van plan was backstage te gaan.

“Ik weet het niet,” zei ik.

“Ik denk dat ze op je zit te wachten,” zei Lynette. “Jij niet, Kat?”

“Zoals ze naar Lilian keek…,” deed Katia er nog een schepje bovenop.

“Het zou mij niet verbazen als ze die waanzinnig sexy broek alvast uitgetrokken heeft,” ging Lynette door. “Ik zou maar gaan als ik jou was, straks vat ze nog kou in dat lekkere lingeriesetje.”

Ik keek weifelend naar de deur en knipperde een paar keer met mijn ogen toen die een heel klein stukje openging. Ik wierp een blik op Janneke en haar vriendinnen. Die keken toevallig net de andere kant op, en dus zagen ze niet dat een hand door de kier stak, met een vinger die wenkte.

Lynette en Katia zagen het wel. “Gaan,” zeiden ze tegelijkertijd. “Ze wil je,” voegde Lynette er pesterig aan toe.

Gesprekken vielen stil toen ik naar de deur liep. Ik durfde niet achterom te kijken, want ik voelde dat ik werd nagestaard door een kroeg vol vrouwen. “Dat is die vrouw van Lily! Ze gaat backstage,” hoorde ik een opgewonden meisjesstem zeggen. Het was nog drie meter naar de deur. Ik wilde het laatste stukje rennen. Ik wilde me omdraaien en teruglopen. Ik had lood in mijn schoenen en helium in mijn hoofd. De deur ging open en ik hoorde een zucht door het café gaan toen Emma me de gang introk. “Zó romantisch,” zei iemand.

Emma schopte de deur dicht, duwde me tegen de muur en kuste me.

De wereld bestond uitsluitend nog uit lippen, zachte lippen die perfect op de mijne pasten, Emma’s tong die de mijne af en toe héél eventjes raakte en Emma’s handen die elk plekje van mijn lichaam dat ze streelden aangenaam lieten tintelen. Ik kon me niet herinneren dat ik me ooit eerder zo begeerd gevoeld had.

“Ik wil je,” zei ze toen we ons eindelijk van elkaar losmaakten. “Ik weet dat ik gezegd heb dat je het eerst moet uitzoeken met Noor enzo, maar ik wil je zo verschrikkelijk. Ik stond daar op dat podium en ik zag alleen maar jou. Je bent voortdurend in mijn gedachten. Overal waar ik kom denk ik dat ik je zie lopen. Van de week zag ik je zelfs bij mij in de straat.”

“Daar was ik ook.” Ik liep achter haar aan naar haar kleedkamer. Deze keer was het een echte kleedkamer, met een spiegel, een bankje, een koelkast, twee formica stoelen en een gammele tafel. Ik ging op de bank zitten. In gedachten zag ik mezelf weer lopen in haar straat, als een verliefde puber, bij elk huis denkend dat ze hier zou kunnen wonen.

“Waarom ben je niet even langsgekomen?” Emma kwam dicht tegen me aan zitten. “Ik was gewoon thuis.”

“Ik wist niet op welk nummer je woonde. Je had even moeten roepen of tegen het raam moeten kloppen.”

“Ik wist niet dat je echt was. Ik had je al honderd keer zien lopen, en steeds was je het niet. Maar je bent er nu.” Ze stond op en stak haar hand uit. “Zullen we gaan?”

“Gaan? Waarnaar toe?”

“Die hersenschudding hakt er wel in hè. Naar mijn huis natuurlijk, suffie. Dan weet je tenminste waar je moet zijn, de volgende keer dat je hier rondzwerft. Oh, ik ben zó blij dat je gekomen bent!” Emma legde haar gitaar in de koffer en deed die dicht. Ze ging op een formica stoeltje zitten, trok haar westernlaarzen uit en bukte om een van de lichtblauwe basketbalschoenen te pakken die op de grond lagen. Mijn adem stokte toen ik een glimp opving van haar borsten, die nog net zo perfect gevormd waren als tien jaar geleden. Ze zag mijn verwarring en keek bezorgd. “Gaat het? Heb je last van je hersenschudding? Ben je duizelig of zo?”

Ik slikte en schudde mijn hoofd. “Ik geniet van het uitzicht.”

Ze glimlachte en maakte de veter van haar schoen wat losser.

“Kunnen we wel zomaar weg?” vroeg ik. “Moet je geen cd’s verkopen of handtekeningen zetten?”

“Shit, dat is waar ook,” zei ze, terwijl ze de schoen aantrok.

“Kunnen we er niet stiekem vandoor gaan? Er is hier vast een nooduitgang of een achterdeur.”

“Mijn vriendinnen staan nog binnen te wachten.”

“Oh ja, die heb ik gezien. Weet je dat ik vorige week, toen ik je zag staan, heel even dacht dat je iets had met dat Cyndi-Lauper-type?” vroeg ze.

“Lynette? Die kende ik al toen wij nog samen waren.”

“Was dat Lynétte?” Ze was even stil. “Die was toen gemillimeterd. Een beetje Sinéad O’Connor-achtig.”

Ik knikte. “De afgelopen jaren had ze haar haar in alle kleuren van de regenboog, kunstdreads en echte dreads, een hanekam…Ze houdt wel van een beetje experimenteren.”

“Ik hoop dat haar vriendin daarmee kan omgaan. Geef me die andere schoen eens aan.”

“Haar vriendin?” Ik was vanavond wel erg traag van begrip.

Ze trok de rechterschoen ook aan. “Die lange vrouw die bij jou in huis woont, hoe heet ze ook alweer, Katrien?”

“Katia.”

“Daar stond ze mee te zoenen tijdens mijn optreden.”

“Oh, dus je hebt toch wel meer gezien dan alleen mij.” Ik probeerde teleurgesteld te klinken.

“Dat was bij wijze van spreken.”

Deze nieuwe informatie over Katia en Lynette moest ik even verwerken. “Zóénen?”

Ze ging op haar knieën voor me zitten en trok zich naar me toe. “Blijkbaar ben jij vergeten wat dat is. We moeten je geheugen even opfrissen.”

Op het moment dat onze lippen elkaar raakten werd er geklopt. De klopper wachtte niet op antwoord, maar liep meteen naar binnen. Emma sprong op.

“Alles hier nog oké?” vroeg Roos. “Hebben jullie genoeg te drinken?”

“Ja hoor,” zei Emma. “Hoe is het binnen?”

“De mensen vragen om cd’s.”

“Ha mooi.” Emma liep naar het doosje cd’s dat op tafel stond. “Geld is geld. Dan ga ik maar eens even handel drijven. Lily, ga je mee?”

“Ik heb even iets gemist, geloof ik,” zei Roos. “Zijn jullie…?”

“Ja, dat zijn we,” zei Emma, “maar dat weet zij nog niet.”

Achter Emma aan liep ik de kroeg weer in, waar Janneke en consorten haar al stonden op te wachten.

Terwijl Emma cd’s verkocht, handtekeningen uitdeelde en beleefde gesprekjes voerde met Janneke en haar vriendinnen, vertelde ik Lynette en Katia dat ik in Amsterdam zou blijven.

“Ik krijg vijf euro van je,” zei Lynette tegen Katia.

“Pardon?” vroeg ik.

“Weddenschap.” Ze grijnsde. “Katia dacht dat je…nou ja, je snapt het wel.”

“Even iets anders,” zei ik. “Laten we het eens over jullie hebben. Het schijnt dat jullie stonden te zoenen.”

Katia werd vuurrood. “Ik ga nog iets te drinken halen. Cola, Blue Mystery?”

We knikten.

“Vertel,” zei ik toen ze weg was. “Hebben jullie iets?”

“Nou ja,” zei Lynette. “Dat zoenen gebeurde per ongeluk. Het komt door die muziek, hè. Dat maakt iets in je los, daar weet jij alles van. Verder is er niks gebeurd.”

“Is Katia niet wat te serieus voor jou?”

“Wie heeft het hier over een relatie? Daar moet ik niet aan denken, en Katia al helemaal niet. Niet na die Els. Dat schijnt nogal een haaibaai te zijn.”

“Per ongeluk zoenen dus,” zei ik. “Door de muziek.”

“Precies,” zei Lynette. “En verder zien we wel.”

Hand in hand liepen we door de straat waar ik maandag drie kwartier had lopen drentelen. De bejaardenflat waar de vriendelijke oude mevrouw woonde was in diepe duisternis gehuld. Oude mensen mochten dan minder slaap nodig hebben, één uur ‘s-nachts was duidelijk te laat. Emma woonde op nummer 188, het huis met het afgebladderde bankje en de potten met bloemen voor de deur. Van buiten leek het huis klein, maar het was handig verbouwd tot een split-level. Een trapje leidde naar de woonkamer, een ander trapje naar een kamer beneden waar twee gitaren stonden. Waarschijnlijk Emma’s studeerkamer, of hoe dat dan ook mocht heten bij beroepsmuzikanten.

Home, sweet home.” Ze hing haar jas op in het kleine halletje en ging de trap af om haar gitaarkoffer neer te zetten. “Wil je iets drinken?” vroeg ze toen ze weer boven kwam.

Ik schudde mijn hoofd. “Ik wil jou.”

Ze liep op me af en kwam dicht tegen me aan staan, met haar armen om me heen. “En wil je mij…” Ze kuste me zacht. “…hier of in de slaapkamer?”

“Eigenlijk wil ik je overal.” Ik liet mijn hand onder haar bloesje glijden en streelde haar naakte rug. “Maar de slaapkamer lijkt me prima.”

Ze pakte een fles wijn en twee glazen mee en ging me voor naar haar slaapkamer, waar ze de fles en de glazen op een van de nachtkastjes zette. “Sorry, het bed is niet opgemaakt.”

“Maakt niet uit. We gaan er toch een zootje van maken.” Ik pakte haar bij haar schouders, duwde haar achterover op het bed, ging schrijlings op haar zitten en kuste haar. Ze kreunde zachtjes, schoof met één hand mijn T-shirt omhoog en trok me bovenop zich. We rolden over het bed in een kluwen van dekbed, nog steeds kussend en het voelde anders dan alle keren dat ik daarvoor seks gehad had. Dit was zelfs niet de seks zoals ik me die herinnerde uit mijn tijd met Emma, en hoewel ik niet wilde vergelijken leek het al helemaal niet op de routinematige seks die ik had met Noor. De sensatie van huid tegen huid, haar borsten op de mijne, mijn borsten op de hare, het lijkt zo plat als je het beschrijft, maar elke streling, elke aanraking, elke kus versterkte de wetenschap dat dit was waar ik mijn hele leven naar verlangd had, dat Emma en ik bij elkaar hoorden. Versmelten, één worden, ik had nooit geloofd dat het echt bestond. Tot dit moment, deze nacht, de rest van mijn leven.