Hoofdstuk 14

Voor de tweede keer in één week tijd werd ik wakker met Gerda naast me. Ik zette mijn telefoonwekker uit en draaide me naar haar toe. Ze lag naar me te kijken.

“Goedemorgen schoonheid,” zei ze. “Lekker geslapen?”

“Een beetje kort. Anderhalf uur om precies te zijn.”

“Spijt?”

“Echt niet.” Ik dacht terug aan vannacht. Haar kussen, haar handen die overal tegelijk waren geweest, haar huid op mijn huid. Het toverde een glimlach op mijn gezicht. Hier was ik zó ontzettend aan toe geweest en hoewel ik maar anderhalf uur had geslapen, voelde ik me energieker dan anders. “Maar ik moet nu wel opschieten.”

“Ik moet er niet aan denken dat ik nu zou moeten werken. Kun je niet vrij nemen of zo? Blijf toch lekker bij mij in bed.” Ze zette haar verleidelijkste gezicht op.

Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb me al een keer ziekgemeld, weet je nog? Dat is nog geen week geleden.”

“Oh ja. Moet ik ook opstaan?”

“Als je niet wilt, hoeft het niet. Maar mijn kamer moet wel op slot.”

“Dat doe ik wel. Kom na je werk gewoon naar mij toe, dan kook ik voor je en dan krijg je je sleutel terug.”

Ik had een beter idee. “Leg de sleutel maar ergens in de keuken en SMS me dan waar je hem gelaten hebt.” Ik schreef mijn nummer op een papiertje en legde dat op het nachtkastje. “En nu ga ik douchen.”

“Wilde nacht gehad?” vroeg Sanne in de koffiepauze. “Je ziet eruit alsof je beter de hele ochtend in bed had kunnen blijven.”

“Het was vooral een heel korte nacht.” Ik geeuwde. Mijn energie van vanochtend was alweer opgebruikt. “Maar het gaat wel hoor, ik voel me prima.”

“Gewoon veel koffie drinken,” adviseerde ze. “Als ik een nachtje doorgehaald heb, krijg ik rond drie uur altijd een enorme dip,” zei Marije. “Volgens mij krijgt iedereen dat,” zei Sylvia.

Ik voelde mijn telefoon trillen en haalde hem uit mijn broekzak. Een SMS van een nummer dat ik niet kende: “Sleutel in vergiet. Fantastische nacht. Hou van je. X, G.”

Ik staarde naar het schermpje. Hou van je. De waarschuwing van Chantal schoot ineens weer door mijn hoofd: ‘Die meid is één groot wandelend probleem’. Wat als Gerda dacht dat we nu een setje waren? Wat als ze eerst nog even de sleutel bij had laten maken vóór ze hem in het vergiet had gestopt en nu te pas en te onpas gezellig bij me op visite zou komen? Wat als ik niet meer van haar afkwam? Ik kreeg koude rillingen bij de gedachte aan Gerda die me bij haar hele vriendenkring zou introduceren als ‘mijn vriendin’. Stel dat ze echt zo’n akelig Single White Female-type was. Wat had ik gedaan? Hoe kon ik zo stom zijn? Het was een one night stand, probeerde ik mezelf gerust te stellen. En Gerda wist dat dondersgoed. Ik was nummer zesentwintig. Meer was er niet aan de hand. Dit was gewoon haar manier om te zeggen dat ze het naar haar zin had gehad. En trouwens, de sleutel van de buitendeur had ze niet.

“Wat ben je ver weg.” Sanne klonk nieuwsgierig. “Is-ie van je vriendje?” Voor ik het bericht weg kon klikken, had ze het al gelezen. “Aha,” zei ze triomfantelijk. “Daarom ben je zo moe. Je hebt de hele nacht liggen rollebollen met G.”

“Ge?” vroeg Marije. “Zo heten mensen toch al honderd jaar niet meer?”

“De letter G,” verduidelijkte Sanne. “Van Gijs.”

“Of Guus,” zei Marije.

“Gerrit. Gino. Guido.” Sylvia moest lachen om haar eigen suggesties. “Of Godfried.”

“Galip of Goker,” zei Ulke.

“Gökhan,” deed Nebahat een duit in het zakje. “Maar het is vast geen Turk.” Ik liet ze speculeren tot de zoemer ging. Het leek me iets te vroeg voor een coming out, zeker op de werkvloer. Ik had niks met Gerda, het was iets eenmaligs en er viel dus niets te verklaren of te vertellen. En afgezien daarvan was mijn seksleven mijn eigen zaak. “Lees jij altijd andermans SMS-jes?” vroeg ik toen ik weer naast Sanne aan de vouwtafel stond.

“Als ik de kans krijg,” zei ze eerlijk. “Soms, in de trein, lees ik de SMS-jes van degene die voor of naast me zit. Ze maken wel vaak spelfouten.”

“Vind je niet dat dat een beetje privé is?”

Ze haalde haar schouders op. “Eigenlijk wel natuurlijk. Ik zou ook niet willen dat andere mensen mijn berichten zouden lezen. Maar als ze er zo slordig mee zijn…” Haar toon werd vertrouwelijk. “Ik lees ook vaak mail of werkpapieren die mensen in de trein zitten te bekijken. Ik zou best detective kunnen worden, want ik ontdek heel veel in de trein.”

“Of journaliste.”

“Zou ook kunnen. In elk geval vind ik dat het hun eigen schuld is. Moet je maar niet in het openbaar gaan zitten SMS’en of mailen. Jij had ook even op de wc kunnen gaan kijken.”

“Dat zal ik de volgende keer ook wel doen, nu ik weet dat er een detective naast me staat.”

In gedachten verzonken stond ik die avond in een pannetje soep te roeren. Was Karina nou maar niet op vakantie. Ik moest met iemand over de kwestie Gerda praten, iemand die zou begrijpen wat er door me heen ging. Chantal kwam de keuken binnen met een tas vol boodschappen. Ze had mijn gebloemde jurkje aan. “Wat is er met jou? Volgens mij heb je een supernacht gehad, dus je mag wel eens wat vrolijker kijken.”

De bel ging. Chantal rende naar beneden en kwam even later terug met een enorme bos rozen. “Voor jou,” verkondigde ze. Ik las het kaartje. “Ik moet steeds denken aan vannacht. Je zit onder mijn huid. X, G.”

“Wie is G?” vroeg Chantal. Ze keek schuldig. “Sorry. Maar als jij zo’n bos voor mij opgehaald had, zou je ook het kaartje gelezen hebben.” Mijn broekzak trilde. Weer een SMS van het onbekende nummer.

“Schat, aanbod blijft staan. Of koffie met appeltaart, als je al gegeten hebt. X, G.”

Mijn gezicht betrok blijkbaar nog meer, want Chantal keek me onderzoekend aan. “Vertel op,” commandeerde ze.

“Er is niet zo veel te vertellen. Wat je vannacht gehoord hebt…”

Ze ging op de keukentafel zitten, in afwachting van een smeuïg verhaal. “Ja?”

“…was Gerda.”

“Shit,” was haar eerste reactie. “Geen goeie actie.”

“Het was best leuk hoor,” verdedigde ik mezelf.

“Zo klonk het wel ja,” zei ze droog. “Ik wist trouwens helemaal niet dat jij…” Ze nam me nu met nóg meer belangstelling op. “Nou ja, je weet wel, met meisjes. Heb je zo’n bi-fase?”

“Weet ik veel. Laten we ons op één probleem tegelijk concentreren.” Ik vertelde haar het hele verhaal, tot de SMS-jes aan toe. “Het was toch een one night stand?” vroeg ze, toen ik uitverteld was. “Waarom zit ze dan telkens te SMS’en?” Ze grijnsde. “Je bent zeker heel goed in bed.”

“Dat zal het zijn,” zei ik somber.

“Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt na een one night stand,” zei Chantal. “Meestal ben ik degene die eindeloos naar de telefoon zit te kijken in de hoop dat-ie gaat.”

“Met jongens is het anders.”

“Dat denk ik ook. Wat wil je met haar?”

“Niks dus. Misschien vrienden blijven.”

“Je bent niet verliefd op Gerda?”

“Absoluut niet.”

“Maar je vindt haar wel aardig.” Ik knikte.

“En de seks is goed.” Ik knikte weer.

“Maar zij is wel verliefd op jou.”

“Ik ben bang van wel. En die SMS-jes bevestigen het alleen maar.”

“Jammer. Anders had je een heel leuke tijd kunnen hebben. Behalve dan dat je voor die Gerda sowieso op moet passen natuurlijk.” Ze keek me aan. “Waarom heb je nou net deze uitgekozen om een one night stand mee te hebben?”

“Zij koos mij.”

“It takes two to tango. Ik zou kappen met die meid. Je moet haar vertellen dat het voor jou niks voorstelt. Voor je het weet, kom je nooit meer van haar af. Straks trekt ze bij je in en dan zit je pas goed in de ellende. Echt, Sara, die rozen en die SMS-jes zijn pas het begin.”

“Ik kan nu naar haar toe. Ze nodigt me net uit voor koffie en appeltaart.”

“Te snel,” zei Chantal. “Laat er even een paar dagen overheen gaan. Bedank haar voor het aanbod. En zet alsjeblieft geen kusjes in je sms.”

Daar was ik gelukkig niet echt het type voor. Ik zuchtte. “Dankjewel voor het luisteren. Oh.” Ik bedacht opeens iets.

“Wat?” vroeg Chantal.

“Mijn beltegoed is op. Al zou ik willen, ik kan haar niet eens terug SMS’en. Shit, dan moet ik bij haar langs.”

“Naar haar huis? Geen sprake van,” zei Chantal. “Moet ik haar dan laten wachten tot we elkaar weer tegenkomen?”

“Ze werkt toch in het COC? Ga erheen als ze werkt.”

“Overmorgenavond.”

“Twee dagen ertussen. Prima. Is ze trouwens niet heel erg dun? Het lijkt me zo’n gratenpakhuis.” Ik lachte. “Valt wel mee. Allemaal spieren.”

Ze trok haar wenkbrauwen op en pakte een zak sla uit haar tas. “Die soep staat als een zee te koken, je moet ‘m even lager zetten als je nog iets wilt overhouden.”

Met een kop soep en een broodje liep ik naar boven. Ik startte de computer op. Mail van Naima, die hield zich aan haar belofte. Het was natuurlijk heel leuk bij het Kadaster, de collega’s waren aardig en er was nog een meisje met een hoofddoek dus ze waren wel het een en ander gewend. Ze was rondgeleid door iemand die er al jaren werkte.

Je kunt je niet voorstellen wat hier allemaal geregistreerd wordt” schreef ze. “Elke steen in de hele stad heeft een dossier. Van alle panden kun je de geschiedenis opzoeken: wanneer het gebouwd is, van wie het allemaal geweest is en wat die mensen ervoor betaald hebben. Misschien is die informatie ook wel interessant voor die woongroep van jou.” Ze schreef het zelf al, ik hoefde de bal alleen nog maar in te koppen. Ik antwoordde dat ik blij voor haar was dat het zo leuk was, vertelde dat alles in De Witte Roos z’n eigen saaie gangetje ging en dat er niks aan was zonder haar, en vroeg of ze ook inzage had in die informatie over leegstaande panden. Ik liet haar weten wat de eisen van ‘mijn’ potten waren. Als ze toevallig een pand tegenkwam dat daaraan voldeed, mocht ze me die informatie best mailen.

De rest van de avond bracht ik door voor de tv. Zappend bleef ik hangen in Thelma & Louise. De blote billen van Brad Pitt deden me aan Mo denken. Ik werd afgeleid door de telefoon. Ene Willemien. Er ging pas een lampje branden toen ze het woord Filmhuis liet vallen en ik schoot overeind. Ze vroeg of ik woensdagavond langs wilde komen om kennis te maken. Dat klonk veelbelovend. Niks sollicitatiegesprek, ik zou meteen die baan krijgen. We spraken af voor zeven uur. “Oh en Sara,” zei ze, vlak voor ze ophing, “neem je wel je cv mee?”