Misschien heeft Peggy, de merrie die jarenlang in een Engelse pub haar biertje ging drinken, Wilco, een vijfjarige hond uit Cromwell in Nieuw-Zeeland, wel inspiratie bezorgd? Toen zijn baasje uit de wagen stapte om snel in de winkel een paar blikjes bier te kopen, ging Wilco hem prompt achterna. Niet zó speciaal, zul je misschien denken, maar het verhaal wordt al heel wat sterker als je weet dat Wilco zijn baasje niet vrolijk kwispelstaartend achternarende. Nee, hij ging hem met wagen en al achterna, zomaar een café in de buurt binnen.
Dat was natuurlijk alleen mogelijk omdat Wilco’s baasje de motor van zijn auto – een zware Australische pick-up – had laten draaien. Wilco vond het zo eenzaam zonder zijn baasje dat hij er een beetje wanhopig van werd. Hij begon onrustig heen en weer te springen, van de passagiersstoel op die van de chauffeur en dan weer terug. Tot hij per ongeluk de pook van de automatische versnellingsbak raakte. Die sprong in de D van Drive, en jawel hoor…de wagen hobbelde er met een gezapige snelheid over een afstand van zo’n vijftien meter vandoor.
Toen kwam hij onzacht in aanraking met de deur van café The Fusee Rouge, dat even verderop lag. De klanten schrokken zich een hoedje en haastten zich samen met de bazin naar buiten. Daar zagen ze tot hun stomme verbazing een auto met enkel een hond achter het stuur. Intussen kwam het baasje ook aangelopen. Hij was opgeschrikt door een vrouw die de winkel was binnengelopen en nogal laconiek gevraagd had: “Weet u dat uw hond zojuist het café is binnengereden?”
Omdat de deur flink beschadigd was door de zware wagen, werd de politie erbij geroepen. John Chambers, die het klusje mocht klaren, verklaarde in zijn dertigjarige carrière nooit iets gekkers te hebben meegemaakt. De hond mocht vrijuit gaan, maar zijn baasje kreeg een ernstige vermaning. Hij moest beloven nooit nog zijn voertuig met draaiende motor achter te laten.
De cafébazin, die hoe dan ook met de brokken bleef zitten, probeerde het hele verhaal maar van de zonnige kant te zien. Zij verkoopt nu een ‘broodje Wilco’. Dat zal ongetwijfeld nog wel een poosje in trek blijven, want in Cromwell spreekt iedereen vast nog jaren over deze merkwaardige gebeurtenis…