Drie jaar woonde hij rustig in Mechelen en niemand vond dat erg. Dat kwam vooral doordat niemand wist dat hij er was. Als je rustig ademt, eet en drinkt en je komt je huis niet uit, dan is de kans natuurlijk wel erg klein dat je iemand overlast bezorgt. En toch was hij er.
Hij woonde op een flat in de Varkensstraat, samen met Alexandra Vercammen. Hun dichtste buren kwamen er pas na drie jaar achter dat Alexandra met hem samenwoonde. Maar dat vonden ze helemaal niet erg.
En toch heeft een rechter beslist dat hij moet verhuizen. Alexandra weet zich geen raad, want ze wonen immers in een flat van de sociale huisvestingsmaatschappij de Mechelse Goedkope Woning (MGW). Alexandra verdient te weinig om elders te gaan wonen.
“Ik zie eigenlijk niet in wat het probleem is,” zegt de vrouw. “Aanvankelijk waren er vijf klachten van buren, maar vier van hen hebben hun klacht weer ingetrokken.”
Maar de MGW heeft een rechtszaak tegen Alexandra en haar vriend aangespannen. Alexandra is er helemaal door van slag.
“Ik kan de slaap nog nauwelijks vatten sinds de heisa begon. Mijn vriend voelt dat ik heel zenuwachtig ben. Hij woont al drie jaar in mijn appartement. Zonder mij kan hij niet voortleven. Ik kan me zelf ook geen leven zonder hem voorstellen. Ik zou eigenlijk snel een woning met een tuin moeten vinden, dan zou ik wel met hem durven te verhuizen.”
“Wij wonen op dezelfde verdieping als Alexandra en hebben geen last van haar vriend. Geen stankhinder, geen lawaai, helemaal niks,” vertelt Isabella Henderickx. “Sommige mensen zeggen dat er tijdens de zomermaanden meer vliegen in het gebouw zitten. Maar die komen niet van hem. Dat kan niet. Die vliegen zitten in de buurt van de vuilniszakken. Weet je, ik kom hem zelfs regelmatig gedag zeggen. Zo’n schatje!”
De vriend van Alexandra, het schatje dus, heet Flurk, en is een hangbuikzwijn van dik tachtig kilo. Eind 2009 boog de rechter zich over de vraag of zo’n dier in een flat in het centrum van Mechelen mocht blijven wonen.
Voor Alexandra was het duidelijk: “Een hangbuikzwijn is een gewoon huisdier,” meent ze. “Ik zie eigenlijk niet in wat het probleem is. Flurk veroorzaakt helemaal geen overlast of stankhinder. Als hij moet plassen, gaat hij netjes op het potje. Je kunt een hangbuikzwijn heel makkelijk van alles aanleren. Hij zou niet durven ergens anders zijn behoefte te doen. Als hij een grote boodschap moet doen, doet hij dat op krantenpapier. Eén keer per dag. Bij een hangbuikzwijn gaat het om keuteltjes, niet om vloeibare mest. Dit is een zwijntje, geen varken. Daar slaan heel wat mensen de bal mis.”
Volgens Alexandra hebben veel mensen een hangbuikzwijn als huisdier. “Zelfs Paris Hilton en George Clooney hebben er een. Dat zijn toch niet van de minsten?” De advocaat van de Mechelse Goedkope Woning vindt dat geen argument. “Paris Hilton en George Clooney wonen niet in Mechelen in een flat op de derde verdieping,” zegt hij. “Een appartement van de MGW dient voor bewoning, niet om er een hangbuikzwijn van tachtig kilogram te houden. Dit is toch niet meer normaal? Varkens horen thuis op een boerderij en niet in een appartement.” Alexandra en haar advocate van hun kant melden dat het hangbuikzwijn op de lijst van toegelaten huisdieren staat. “Als honden en katten toegelaten zijn, dan moet men ook hangbuikzwijnen toestaan. Niet meer, niet minder.”
Lang geloofde Alexandra in een goede afloop van de hele zaak. Ze toonde zich ook heel strijdlustig met uitspraken als: “En als ik toch geen gelijk zou krijgen van de vrederechter, dan ga ik in beroep. Hangbuikzwijnen staan op de lijst van toegelaten huisdieren. De enige voorwaarde is dat er een ontsmettingsmiddel in huis moet zijn. En dat is er. Meer nog, Flurk krijgt elke dag een deugddoende massage van mij, met een speciale lotion.” Maar de vrederechter volgde haar diervriendelijke redenering niet en Alexandra kreeg op 21 december 2009 te horen dat ze één maand de tijd had om een ander onderkomen te zoeken voor de tachtig kilo wegende Flurk.
Alexandra is er helemaal van ondersteboven en weet niet of ze in beroep zou gaan. “Misschien moet ik Flurkje maar laten inslapen. Als hij van mij gescheiden wordt, zal hij dit niet overleven. En hem laten wegkwijnen van verdriet, kan ik hem toch niet aandoen,” jammerde de vrouw. “Feesten met Kerstmis of Nieuwjaar doe ik niet. Ik blijf gewoon thuis. Ik heb geen zin om te vieren…Ik ben triest maar vooral kwaad. Als je Flurkje op zijn matje ziet liggen, is het net een grote hond. De vrederechter is zelfs nooit komen kijken. Had hij dat wél gedaan, dan kon hij zelf vaststellen dat het zwijntje geen enkel probleem veroorzaakt.”
Een paar weken voor de uitspraak van de rechter kregen Alexandra en Flurkje steun vanuit onverwachte hoek. Kim Gosselin, die bekend werd door het televisieprogramma Doodgraag Leven, richtte op Facebook de groep Red Flurk! op. Na drie dagen telde de groep sympathisanten al tweehonderd leden, momenteel zijn het er zowat dubbel zoveel. Kim, die kankerpatiënt is, vindt het niet eerlijk dat een gezond dier, dat bovendien geen overlast veroorzaakt, de dupe wordt. Alexandra is blij met de steun: “Dit bewijst dat het verhaal van Flurk de mensen niet onberoerd laat.”
Nog meer steun kwam er van mensen die zich aanboden om Flurk te adopteren. Alexandra vond dat bijzonder sympathiek, maar zei: “Flurk sterft als hij hier weg moet. Hij is in dit appartement groot geworden. Dit is zijn thuis. Bovendien is hij wat mensenschuw. Als hij straks op pakweg een kinderboerderij terechtkomt, wordt hij gek van die aandacht van spelende kinderen. Dat wordt hem fataal. Bovendien is hij de koude temperaturen niet gewend. Ik wil Flurk niet nodeloos laten lijden. Als hij weg moet, laat ik hem inslapen. Zeker weten.”
Op 6 februari 2010 moest het dier het appartement van Alexandra verlaten hebben. Intussen heeft de dame burgemeester van Mechelen Bart Somers erover aangesproken, maar die wilde zich niet met de zaak bemoeien. Ten einde raad heeft Alexandra een smeekbrief naar koning Albert II geschreven.
“Hij lijkt me een man met een goed hart,” zei ze op www.fanatiek.be.
Op de site van Gazet van Antwerpen kon je in een poll antwoorden op de vraag: “Vindt u dat Flurk in het appartement mag blijven?” Nadat wij de vraag beantwoord hadden (op 1 februari 2010) kregen we te zien dat 56,47 procent van de antwoorden positief waren.
Maar de rechter was onverbiddelijk: Flurk moest weg. Een kinderboerdeij in Sint-Truiden bood aan Flurk daar te huisvesten, maar volgens een dierenarts zou zo’n verhuizing hoe dan ook de dood van het hangbuikzwijn betekenen. Een boerderij dichterbij – in Sint-Katelijne-Waver – wilde Flurk eerst wel opnemen, maar omdat de geitjes daar net geworpen hadden, was er geen plaats meer. Er bleef dus maar één oplossing over…
Flurk sliep op 3 februari 2010 zachtjes in. “Het dier heeft zich eerst enorm verweerd, maar nam dan blijkbaar toch vrede met een afscheid voor altijd. Hij is rustig heengegaan met zijn hoofd op de schoot van Alexandra, die de hele tijd bij hem bleef,” vertelde een vriendin van Alexandra en Flurk. Volgens haar is Flurks bazinnetje kapot van verdriet. “Ze heeft geen energie meer en sluit zich op. Ze huilt vaak om Flurk. Het zal wel beteren, maar op dit moment is het heel hard.”
Hopelijk stelt Flurk het wel in de hangbuikzwijnenhemel…