Meneer Yosuke Nakamura

Het zal je maar overkomen. Je wordt jarenlang door je baasje vertroeteld, maar als hij je kooitje openzet, vlieg je er vandoor, door het open raam je geluk tegemoet. Dat denk je toch…Al snel lijkt de vrijheid echter minder aantrekkelijk dan ze er vanuit je kooi uitzag. Je krijgt honger, maar je hebt nooit geleerd om voor je eigen eten te zorgen. Je fluit eens om je baasje, maar dit keer is die er niet om eten en drinken in je kooi te zetten. Je vliegt dus dapper voort in de hoop dat je het huis zult herkennen waaruit je enkele uren geleden ontsnapt bent. Jammer genoeg gebeurt dat niet. Misschien vlieg je steeds verder van je doel weg…

Intussen is het weer veranderd. Het is koud en het regent. Je vleugels worden zwaar en je voelt je moe tot in de puntjes van je papegaaientenen. Uiteindelijk ben je zo uitgeput dat je op het eerste het beste dak neerstrijkt. Daar, tegen de schoorsteen aangedrukt, zoek je beschutting voor de wind die alsmaar guurder wordt. Je mag dan wel een trotse krombek zijn, toch ben je (krom)bekaf. Je beseft dat er geen ontsnappen meer aan is. Je sluit je ogen en wacht gelaten op de dood die onvermijdelijk zal volgen.

Plotseling hoor je stemmen. Je trekt je ogen open en ziet een paar blauwgeschelpte mannen op je afstappen. Politie…Het moet wel zo zijn. Wie zou je anders komen redden?

Even later zit je in een wagen die een vreemd geluid maakt. Toeta-toeta…Je hebt nog nooit eerder een vogel gehoord die op die manier zingt.

Nog later ben je bij een dierenarts. Die geeft je een prik. Hij wil je weer beter maken, dringt het vaag tot je door. Maar heeft dat nog zin? Als je eenmaal beter bent, kom je wellicht in een dierenasiel terecht. Daar zul je worden gekocht door mensen die je nooit eerder gezien hebt. Nooit zul je je baasje nog weerzien…

Maar niet als je Yosuke Nakamura heet, in Japan woont en een grijze roodstaartpapegaai bent. Yosuke’s baasje had zijn krombek immers een naam gegeven: Yosuke Nakamura en hij had zijn beest geleerd die naam te onthouden en er nog zijn adres aan toe te voegen ook!

Dat deed de krombek dan ook zodra hij weer beter was. “Hey, ik ben meneer Yosuke Nakamura,” flapte hij eruit en hij voegde er nog een adres aan toe dat ik hier niet ga herhalen omdat Japanse adressen voor ons toch onuitspreekbaar zijn. En omdat Yosuke zich na zijn bekentenis meteen heel wat beter voelde, begon hij ook nog een paar Japanse liedjes te zingen.

Tja, een papegaai die zijn eigen naam en adres kent…Daar moest iedereen natuurlijk het fijne van weten. De agenten werden opnieuw opgetrommeld en naar het adres in kwestie gestuurd.

En jawel, hoor! Daar troffen ze mevrouw Nakamura aan. Die vertelde trots dat ze haar papegaai al meer dan twee jaar eerder zijn naam en adres had aangeleerd voor het geval hij er eens vandoor zou gaan. De agenten waren trouwens behoorlijk onder de indruk dat de papegaai enkel aan de dierenarts zijn adres verteld had en niet aan hen.

Intussen is ‘meneer Yosuke Nakamura’ in Japan een kleine beroemdheid. Meteen nadat het verhaal de pers haalde, kwamen er dagelijks heel wat bezoekers op zijn persoonlijke site, die zijn baasje jaren eerder voor hem gemaakt had en waarop onder andere het volgende te lezen staat:

Begrijp je er niks van? Geen probleem. Dan weet je meteen hoe ‘meneer Yosuke Nakamura’ zich gevoeld zou hebben als hij zijn naam niet had kunnen vertellen en moest leven tussen mensen die hem niet verstonden…