Op 17 september 1930 kwam het lijk van Old Tom bovendrijven in de haven van Eden, aan de zuidoostkust van Australië. Het water van de zee duwde het lijk zachtjes naar het strand en legde het daar te rusten. Old Tom was negentig en sinds 1843 een goede vriend van de vissers die in Twofold Bay dagelijks hun harde werk verrichtten. De verslagenheid was groot.
Dat Old Tom een zwaardwalvis was, deed daar niets aan af. Het dier was bij de walvisjagers een graag geziene gast. Jarenlang waren Old Tom en zijn makkers-zwaardwalvissen elke ochtend in de baai opgedaagd en hadden ze gewacht op de vissers, die met de walvisjacht hun dagelijks brood verdienden.
Als de vissers met hun roeiboten uitvoeren, zwommen Old Tom en zijn kompanen mee tot op de plek waar die dag de jacht plaatsvond. Daar zochten ze dan een reusachtige prooi zoals een bultrugvis of een vinvis, en dwongen die met zijn allen mee te zwemmen naar ondiep water.
De groep zwaardwalvissen onder leiding van Old Tom ging heel precies te werk. Twee zwaardwalvissen grepen de staart van het slachtoffer beet om te beletten dat het daarmee zou slaan en de rest van de procedure bemoeilijken. Twee andere zwommen tot onder de kop van de prooi, om zo een ontsnapping door een duik in de diepte te voorkomen. Dat was het moment waarop de andere zwaardwalvissen het slachtoffer insloten. Daarbij wierpen ze zich om beurten op het gevoelige spuitgat van het ongelukkige dier, zodat het algauw bijna stikte en het, verdoofd van de pijn, naar het wateroppervlak kwam drijven. Dat was het moment waarop de walvisjagers hun boten naar het dier in nood stuurden en met hun harpoenen het werk afmaakten. Daarbij zorgden ze ervoor dat de lippen en de tong van het stervende dier werden afgesneden, zodat ze dit als beloning aan de zwaardwalvissen konden voeren.
Het slachtoffer zonk dan snel onder de golven. Het enige wat de walvisvaarders nog moesten doen, was een paar dagen wachten tot de dode vis vanzelf naar de oppervlakte kwam.
Al in 1843 was Old Tom begonnen met zijn hulp aan de walvisvangst. Het beest was zelfs zo snugger dat het, zelfs wanneer er geen vissersboten voeren, met zijn kompanen toch een walvis omsingelde, waarna enkele zwaardwalvissen naar de kust van Eden zwommen om de vissers te waarschuwen.
Na de dood van Old Tom dook geen enkele van de zwaardwalvissen nog aan de kust van Eden op. Blijkbaar was de negentig jaar oude Tom het ‘brein’ achter het hele systeem. Maar het dier werd niet vergeten; zijn geraamte is tot op de dag van vandaag te zien in het museum van Eden.