Erfenissen

Het zal je maar overkomen: je schatrijke oma uit New York die meer facelifts dan verjaardagen op haar actief heeft, blaast op 87-jarige leeftijd haar laatste kaarsje uit. En dat mens heeft niet slecht geboerd. Helemaal niet slecht! Ze heeft haar hele leven huizen en gronden verkocht en bezit miljoenen en miljoenen dollars. Je weet dat er buiten jou nog drie kleinkinderen zijn en begint dus alvast uit te rekenen hoeveel er op je spaarrekening gezet zal worden…

Vergeet het! Leona Helmsley (want zo heette die schatrijke oma) was dan wel rich, maar op dat woord rijmen ook twee minder leuke woorden: bitch (teef) en witch (heks). En in de ogen van twee van de vier kleinkinderen was oma Leona inderdaad een teef en een heks.

“Ze weten zelf wel waarom ze niks krijgen!” schreef Leona heel laconiek in haar testament, en dat viel niet echt in goede aarde. De twee andere kleinkinderen waren wél gelukkig. Zij kregen elk tien miljoen dollar. Oké, ze moesten jaarlijks minstens één keer het graf van hun vader bezoeken, anders werd dat bedrag gehalveerd, maar voor zo’n sommetje kom je met plezier je huis eens uit.

Ook Trouble, Leona’s schoothondje dat op het moment van haar overlijden al negen jaar was, had geen reden tot klagen. Hoewel de naam van de kleine witte maltezer anders liet vermoeden, had hij blijkbaar toch niet voor zoveel problemen gezorgd. Trouble kreeg immers de mooie som van 12 miljoen dollar. Nog iets meer dus dan de twee kleindochters die wél in de prijzen vielen. Maar ja, Trouble bleef ook altijd netjes op Leona’s schoot zitten als ze hem daar deponeerde, en dat was meer dan je van mensen kon zeggen…

Leona had alles mooi geregeld. Kort voor haar dood had ze het geld voor haar lievelingshondje in een speciaal fonds gestort dat ervoor moest zorgen dat het beestje tot op de dag van zijn overlijden niets tekort zou komen. En als het malteesje eenmaal naar de hondenhemel was vertrokken, moest het in het graf van Leona worden bijgezet.

Een prima regeling, zou je denken. Maar de twee kleinkinderen die naast de boot vielen, zagen het toch wat anders. Zij trokken naar de rechter en argumenteerden dat er in de bovenkamer van hun grootmoeder één en ander niet in orde was. En kijk, de rechter had daar wel oren naar. Hij vond dat 1,5 miljoen euro moest volstaan voor zo’n hondje van een voorschoot groot. Hij rekende uit dat het beestje jaarlijks zo’n 65.000 euro nodig had om beschermd te worden tegen dog-nappers. Ook aan schoonheidsverzorging was een mens…euh, beest jaarlijks al snel zo’n 5000 euro kwijt. Maar voor de rest at zo’n klein mormeltje echt niet zoveel, zodat het grootste deel van wat naar de maltezer moest gaan volgens de rechter toch beter aan de protesterende kleinkinderen werd toegekend.

Zo staat Trouble nog heel ver af van Günther, die door het Guinness Book of Records al in 2001 tot rijkste hond ter wereld werd uitgeroepen. Zijn bazin, de Duitse gravin Charlotte Liebenstein, had geen nazaten toen ze stierf. Ze schonk de hele erfenis, niet minder den 67 miljoen euro, aan haar Duitse herdershond. Omdat die voor zijn bankverrichtingen moeilijk zelf naar het plaatselijke kantoor kan gaan, wordt de hele nalatenschap beheerd door de Günther Reform Trust, een stichting die zich – uiteraard niet toevallig – in een belastingparadijs op de Bahama’s gevestigd heeft. Van daaruit doen de beheerders allerlei aankopen die Günther hopelijk zullen plezieren.

Zo kochten ze onder andere de villa van Madonna in Florida. Getuigen vertelden in geuren en kleuren hoe het bruine zijden kussen van de hond naar binnen werd gedragen en hoe de herdershond er vanaf dat ogenblik ook zijn intrek nam. Hij zou niet alleen zijn, maar resideert er samen met een meid, een butler en…een dierenpsycholoog. Wie weet, misschien leert die Günther te aanvaarden dat de villa van Madonna al bij al toch niet zo’n slechte koop is. Het beestje wilde immers eerst het waterslot van Sylvester Stailone kopen, maar dat ging niet door. Zelfs steenrijke honden moeten maar beseffen dat ze in het leven nooit alles kunnen krijgen waar ze van dromen…