Herboren als een rat of een roodborstje

In het kleine plaatsje Deshnok in India vind je de tempel van Karni Mata. Niks speciaals, zul je misschien denken, in India zijn zoveel heilige gebouwen…Maar het speciale aan deze tempel is dat die meestal de ‘rattentempel’ genoemd wordt. Inderdaad, dit indrukwekkende gebouw met grote zilveren deuren en een prachtige marmeren voorgevel wordt immers bewoond door een enorm aantal…zwarte ratten!

Die beestjes worden vereerd door de lokale bevolking. Ze krijgen er eten van priesters en pelgrims die de tempel bezoeken. Tijdens je tocht door de tempel (die overigens blootsvoets dient te gebeuren, want in Indiase heiligdommen ben je nooit welkom met je schoenen aan) zie je dan ook geregeld grote schalen vol melk staan, waaraan de overigens vrij kleine ratten zich in hele trossen likkebaardend te goed doen. Maar ook voor de rest hossen de knaagdieren er met honderden in het rond.

Er wordt alles aan gedaan om de ratten een zo comfortabel mogelijk leven te geven. Over de binnenplaats is een net gespannen, zodat de beestjes beschermd zijn tegen aanvallen van roofvogels, en aan de ingang van de tempel staan een paar bewakers. Die houden er niet alleen toezicht op dat je effectief en heel respectvol zonder schoenen naar binnen gaat, maar ze maken ook jacht op eventuele ratten die uit de tempel ontsnappen en de straat op willen. Dat kan immers niet de bedoeling zijn. De ratten horen thuis in de tempel, waar ze een rijkeluis…sorry, een rijkeratleventje kunnen leiden.

Maar waarom bouwen mensen nu zo’n chique tempel om die dan door ratten te laten bewonen? Het antwoord dient natuurlijk gezocht te worden in het hindoeïsme, het geloof van de Indiërs, dat onder andere zegt dat je ziel na je dood in een ander levend wezen herboren zal worden. Dat kan een andere mens zijn, maar ook een dier. Een rat bijvoorbeeld.

De Indiërs die de tempel bezoeken, doen dat dan ook heel sereen en ingetogen. Het is voor hen een beetje alsof ze bij hun overleden familieleden op bezoek gaan. En ze hopen ongetwijfeld dat één van de ratten over hun voeten zal lopen, want dat zal hun – daaraan twijfelen ze nooit – vast heel veel geluk en voorspoed brengen.

Maar ook heel wat dichterbij heb je soms mensen die in wedergeboorte geloven. Zo is er het verhaal van Bernard van Stekelenburg uit Eindhoven (Nederland), die eind 2008 in de pers verklaarde dat hij vermoedde dat Sjef, zijn vader, in een roodborstje gereïncarneerd was.

Dat kwam zo. Sjef van Stekelenburg was zaadhandelaar. Wie zo’n beroep uitoefent, heeft natuurlijk iets met vogeltjes. Dat was bij Sjef niet anders. Als hij even niet in de winkel stond, ging hij naar het park om daar naar de roodborstjes te kijken. Dat waren immers zijn lievelingsvogels.

Maar Sjef werd ziek, ernstig ziek, en toen hij besefte dat hij wellicht niet lang meer te leven had, verklaarde hij aan iedereen die het horen wilde dat hij zou terugkeren als roodborstje. De meeste mensen reageerden er wat onwennig op: Sjef moest daar nu maar niet aan denken. Hij moest eerst zorgen dat hij beter werd. Maar Sjef schudde het hoofd. Hij wist wat hij zei. Hij zou terugkomen als een roodborstje.

En kijk, toen Sjef op 67-jarige leeftijd stierf, kwam er de dag na de begrafenis zowaar een roodborstje de zaadhandel binnengevlogen. Op zich niet zo verwonderlijk natuurlijk, want roodborstjes zijn van nature vrij tam en in een zaadhandel is er veel eten voor ze te vinden. Maar toch, na die rare voorspelling van Sjef keken zijn zoon en zijn schoondochter, die nu onder hun beidjes de winkel runden, heel raar op. En het werd helemaal bizar toen het vogeltje meteen op de molensteen ging zitten waarop Sjef altijd uitrustte. Alsof de zaadhandelaar in een andere vorm onder de levenden was teruggekeerd…

Ook de klanten keken raar op toen ze het vogeltje opmerkten, dat van dat ogenblik af elke dag al voor het openingsuur op de stoep van de winkel zat te wachten tot de deuren opengingen. Ze vonden zelfs dat het altijd zaad knabbelende beestje, dat inmiddels ook Sjef gedoopt was, dezelfde karaktertrekken als de zaadhandelaar vertoonde. Die stak dikwijls wat vogelzaad in zijn mond, want dat vond hij lekker. Het leek er dus op dat de eetlust van Sjef ook na zijn dood nog niet verminderd was.

Of Sjef écht in een roodborstje gereïncarneerd is, blijft natuurlijk zeer de vraag, maar het moet hoe dan ook een troostende gedachte zijn dat iemand die je na aan het hart ligt ook na zijn dood nog altijd vrij als een vogeltje van het leven kan genieten…