Het is zo’n fleurig beestje, oranjerood.
Het is alleen, hij fluit niet,
ook is ie dood.
Zij liet ons alleen,
Pietje stierf een weekje later.
Het was heimwee of gebrek aan water.
Wij pasten zo verdomd goed bij elkaar.
Zo hoefde ik haar bijna nooit te slaan.
Ik zit voor het raam,
ik fluister zacht haar naam:
Veldhuis!