17

Dankzij het wonder van navigatiesystemen was Bobby er al bij zijn tweede poging achter op welke sportschool Brian had gezeten. Hij had simpelweg Darby’s adres ingevoerd en vervolgens op sportscholen in de omgeving gezocht. Dat had zes treffers opgeleverd. Bobby begon met de dichtstbijzijnde sportschool en ging zo het rijtje af. Bij een vestiging van een landelijke keten had hij beet. Bobby reed er in een halfuur naartoe en had acht minuten later een gesprek met Brians personal trainer.

‘Ik zag het op het nieuws,’ zei de kleine, donkerharige vrouw, die nu al bezorgd keek. Bobby probeerde haar te taxeren. Ze was iets van één meter vijftig en woog een kilo of veertig, meer een turnster dan een trainer. Maar toen ze in een bezorgd gebaar haar handen wrong, zag hij onder de huid van haar onderarmen de pezen kronkelen.

Bobby stelde zijn eerste beeld van Jessica Ryan bij – ze was klein maar gevaarlijk. Een mini-Hulk.

Toen hij was gearriveerd, was ze in de weer geweest met een man van middelbare leeftijd die een trainingsshirt van honderd dollar droeg en een kapsel van vierhonderd dollar had. In eerste instantie had Jessica Bobby nadrukkelijk genegeerd en zich volledig op haar klant gericht, die haar ongetwijfeld goed betaalde. Maar zodra Bobby zijn politiepenning liet zien, was Jessica, met haar strakke roze T-shirt en paarse glitternagels, van hem.

Haar teleurgestelde cliënt moest zijn training afmaken met een vent wiens nek dikker was dan Bobby’s dijbeen. Bobby en Jessica trokken zich terug in de personeelsruimte, waar Jessica snel de deur dichtdeed.

‘Is hij echt dood?’ vroeg ze nu, en ze beet op haar onderlip.

‘Ik ben hier met betrekking tot de dood van Brian Darby,’ verklaarde Bobby.

‘En dat meisje van hem? Ze laten de hele tijd haar foto zien op het nieuws. Sophie, toch? Hebben jullie haar al gevonden?’

‘Helaas niet.’

De tranen sprongen in Jessica’s grote bruine ogen. Voor de tweede keer binnen een uur was Bobby blij dat hij D.D. alleen had ge laten om alleen te werken. De eerste keer omdat hij de keuze had tussen bij haar uit de buurt blijven of haar wurgen. En nu omdat het uitgesloten was dat D.D. zou kunnen opschieten met een vrouwelijke trainer van wie de ogen zich bij het minste of geringste vulden met tranen en die ook nog eens een superkort, knalroze broekje droeg.

Als gelukkig getrouwde man vond Bobby het belangrijk dat hij niet te aandachtig naar het broekje of het strakke T-shirt keek. Daarom staarde hij maar naar de goedgevormde biceps van de personal trainer.

‘Hoeveel bankdruk je?’ hoorde hij zichzelf vragen.

‘Zestig kilo,’ antwoordde Jessica nonchalant, terwijl ze haar ooghoeken nog depte.

‘Dat is wat, twee keer je gewicht?’

Ze bloosde.

Hij besefte dat hij feitelijk had staan flirten en zweeg. Misschien had hij toch niet weg moeten gaan bij D.D. Misschien moest een man, of hij nu gelukkig getrouwd was of niet, zich wel nooit in één ruimte bevinden met een vrouw als Jessica Ryan. En daardoor vroeg hij zich af of Tessa Leoni Jessica Ryan ooit had ontmoet. En dáárdoor vroeg hij zich weer af hoe Brian Darby de eerste week fitness -training ooit had kunnen overleven.

Bobby schraapte zijn keel en pakte zijn aantekenboekje en minirecorder. Hij zette het apparaatje aan en legde het naast de magnetron op het aanrecht.

‘Heb je Sophie wel eens gezien?’ begon hij.

‘Eén keer. De school was dicht die dag, dus nam Brian haar mee naar zijn training. Ze leek me echt heel lief. Ze vond een paar gewichten van een halve kilo en zeulde die de hele tijd met zich mee. Ze deed alle oefeningen van Brian na.’

‘Trainde Brian alleen met jou?’

‘Ik ben zijn personal trainer,’ zei Jessica met een vleugje trots. ‘Maar soms botsen onze werktijden en dan kan het zijn dat een andere trainer me vervangt.’

‘En hoe lang heeft Brian met je gewerkt?’

‘O, een jaar bijna. Nou ja, misschien eerder negen maanden.’ ‘Negen maanden?’ Bobby maakte een aantekening.

‘Hij deed het hartstikke goed!’ zei Jessica overdreven. ‘Hij was een van mijn beste cliënten. Hij wilde breder worden, dus de eerste maanden heb ik hem op een superstreng dieet gezet. Helemaal geen vet, zout en koolhydraten meer – en hij is zo’n jongen die ook dol is op de geraffineerde koolhydraten. Wentelteefjes bij het ontbijt, goed belegde broodjes als lunch, aardappelpuree bij het avondeten en een pak koekjes als toetje. Ik dacht niet dat hij de eerste twee weken door zou komen. Maar toen hij zijn systeem eenmaal had gezuiverd en opnieuw had afgesteld, begonnen we aan de volgende fase: het afgelopen halfjaar volgde hij een programma dat ik heb ontwikkeld tijdens mijn fitnesswedstrijden…’

‘Fitnesswedstrijden?’

‘Ja, ik ben vier keer op rij Miss Fit New England geweest.’ Jessica lachte haar witte tanden bloot naar hem. ‘Fitness is een passie van me.’

Bobby dwong zichzelf om zijn blik af te wenden van haar gebruinde, afgetrainde biceps en concentreerde zich op zijn aantekenboekje.

‘Ik liet Brian een dieet volgen van zes eiwitrijke maaltijden per dag,’ ging Jessica parmantig verder. ‘We hebben het dan over dertig gram eiwitten per maaltijd en elke twee, drie uur een maaltijd. Dat kost een heleboel tijd en geld, maar hij deed het geweldig! Toen heb ik een fitnessprogramma van zestig minuten cardiotraining toegevoegd, gevolgd door een uur lang zware gewichten tillen.’

‘Elke dag?’ Bobby deed aan hardlopen. Of beter gezegd, hij had aan hardlopen gedaan voordat Carina werd geboren. Hij liet zijn aantekenboekje een stukje zakken, tot voor zijn middel, want nu hij erover nadacht had zijn broek wat strak gezeten vanochtend.

‘Vijf tot zeven keer per week cardiotraining, vijf keer per week krachttraining. En ik heb hem laten werken met hundreds. Dat deed hij geweldig!’

‘Wat zijn dat?’

‘Minder gewicht, maar meer herhaling, om te zien of je de honderd kunt halen. Als we het goed doen, lukt dat nooit bij de eerste poging, maar als je blijft trainen kun je het vier weken later nog eens proberen. De eerste twee maanden haalde Brian altijd de honderd, zodat ik hem zwaarder moest laten tillen. Hij boekte echt verbluffende resultaten. Ik bedoel, de meeste cliënten hebben een heleboel praatjes, maar Brian maakte zijn woorden ook wáár.’

‘Hij lijkt het afgelopen jaar een stuk zwaarder te zijn geworden,’ zei Bobby.

‘Hij heeft veel meer spíérmassa gekregen,’ corrigeerde Jessica hem direct. ‘Alleen al op zijn armen zeven centimeter. We hebben elke twee weken metingen verricht, mocht je die willen hebben. Natuurlijk misten we soms enkele maanden door zijn werk, maar hij bleef op schema.’

‘Wanneer hij naar zee ging bedoel je?’

‘Ja, dan was hij twee maanden weg. De eerste reis sloopte hem helemaal. Het meeste van wat we hadden opgebouwd, was hij kwijt. De tweede reis zette ik een heel programma voor hem op dat hij moest volgen, inclusief een dieet, cardio en gewichten. Ik kreeg een lijst van alle toestellen die op het schip aanwezig waren en maakte echt een programma op maat, zodat hij geen excuses had. Toen deed hij het veel beter.’

‘Dus Brian was hard aan het werk met jou als hij hier was en op het schip als hij weg was. Was er een reden voor dat hij zo zijn best deed?’

Jessica haalde haar schouders op. ‘Hij wilde er beter uitzien. Zich beter voelen. Hij was heel actief. Toen we net begonnen, wilde hij een betere conditie zodat hij van hogere bergen kon gaan skiën en wandelen en zo. Hij was altijd bezig, maar hij vond dat hij sterker moest worden. Daar gingen we mee aan de slag.’

Bobby legde zijn aantekenboekje neer en keek haar even aan -dachtig aan. ‘Dus Brian wil meer skiën en wandelen. En daar geeft hij hoeveel per week voor uit?’ Hij gebaarde naar de goed onderhouden personeels ruimte, in een sportschool die duidelijk uitstekend was uitgerust.

‘Een paar honderd dollar,’ zei Jessica. ‘Maar voor een goede gezondheid kun je nooit te veel betalen!’

‘Tweehonderd dollar per week. En hoeveel tijd ging er zitten in trainen, boodschappen doen, het bereiden van voedsel?’

‘Als je resultaten wilt…’ hield Jessica hem voor.

‘Brian ging ervoor. Brian haalde resultaten. Brian volgde nog steeds het programma. Waarom? Wat zocht hij? Wat kwam hij na twintig kilo spiermassa nog te kort?’

Jessica keek hem aandachtig aan. ‘Hij probeerde echt niet nog breder te worden. Maar Brian is van nature geen grote jongen. Als een… kleinere man…’

Bobby kromp namens alle mannen ineen.

‘Als een kleinere man op lange termijn grotere resultaten wil halen, dan moet hij blijven werken. Zo is het gewoon. Veel eiwitten, zware gewichten, elke dag weer. Anders zal het lichaam weer terugvallen op de omvang waar het zich lekker bij voelt, en in Brians geval zat dat dichter bij de tachtig kilo dan bij de honderd.’

Bobby moest even verwerken wat ze had gezegd, want als kleinere jongen vond hij dat niet leuk om te horen.

‘Je moet er dus heel hard voor werken,’ zei hij ten slotte. ‘Dat valt voor niemand makkelijk vol te houden, en al helemaal niet voor een werkende ouder. Ik wil wedden dat Brian het soms erg druk had en tijd te kort kwam. Heeft hij wel eens… om extra hulp gevraagd?

Jessica fronste haar wenkbrauwen. ‘Hoe bedoel je?’

‘Producten om er sneller en makkelijker spiermassa bij te krijgen?’

Nog een frons, en toen begreep Jessica het. ‘Steroïden bedoel je.’

‘Ik ben alleen maar nieuwsgierig.’

Ze schudde meteen haar hoofd. ‘Daar moet ik niets van hebben. Als ik zou denken dat hij steroïden gebruikte, zou ik met hem kappen. Jammer dan van die tweehonderd dollar per week. Ik heb een vriendje gehad dat steroïden gebruikte. Dat wil ik nooit meer.’

‘Had je iets met Brian?’

‘Nee! Dat bedoel ik niet. Ik bedoel geassocieerd worden met iemand die steroïden gebruikt. Daar gaan mensen van flippen. Die dingen die je op het nieuws ziet – daar is geen woord van gelogen.’

Bobby keek haar strak aan. ‘En voor je eigen training?’

Jessica keek net zo strak terug. ‘Zweet en tranen, lieverd. Zweet en tranen.’

Bobby knikte. ‘Je bent dus geen voorstander van steroïden…’

‘Nee!’

‘Maar andere trainers van de sportschool dan? Of zelfs van buiten de sportschool. Brian heeft in heel korte tijd fantastische resultaten geboekt. Hoe zeker weet je dat hem dat alleen maar met zweet en tranen is gelukt?’

Jessica gaf niet meteen antwoord. Ze beet weer op haar onderlip en kruiste haar armen voor haar borst.

‘Ik denk niet dat hij die troep heeft gebruikt,’ zei ze ten slotte. ‘Maar ik zou er niet op zweren. Er was iets aan de hand met Brian. Hij was net drie weken weer thuis, en deze keer… Hij was humeurig. Somber. Er zat hem iets dwars.’

‘Heb je zijn vrouw wel eens ontmoet?’

‘Die agente? Nee.’

‘Maar hij had het wel over haar.’

Jessica haalde haar schouders op. ‘Ze hebben het allemaal over hun vrouw of hun vriendin.’

‘Ze?’

‘Cliënten. Ik weet niet, trainers lijken wel een beetje op kappers. Wij zijn de geestelijke hulpverleners van de verzorgingsbranche. Cliënten praten. Wij luisteren. Dat is de helft van ons werk.’

‘En wat zei Brian dan?’

Jessica haalde nogmaals haar schouders op. Het was duidelijk dat ze zich weer ongemakkelijk voelde.

‘Hij is dood, Jessica. Omgebracht in zijn eigen huis. Je moet me helpen begrijpen waarom Brian Darby aan zo’n uitvoerig trainingsprogramma begon en waarom het toch niet genoeg was om hem te redden.’

‘Hij hield van haar,’ fluisterde Jessica.

‘Wie?’

‘Brian hield van zijn vrouw. Oprecht, diep, heftig. Ik zou een moord doen voor een man die zo van me hield.’

‘Brian hield van Tessa.’

‘Ja. En voor haar wilde hij sterker zijn. Voor haar en Sophie. Hij maakte altijd het grapje dat hij wel een grote kerel moest worden omdat twee vrouwen beschermen vier keer zo hard werken was.’

‘Beschermen?’ vroeg Bobby fronsend.

‘Ja, dat woord gebruikte hij. Ik denk dat hij het een keer verkloot heeft en dat Tessa hem op zijn kop heeft gegeven. Sophie moest beschermd worden. Hij nam het heel serieus.’

‘Ben je wel eens met Brian naar bed geweest?’ vroeg Bobby plotseling.

‘Nee. Ik rotzooi niet met mijn cliënten.’ Ze wierp hem een kwade blik toe. ‘Klootzak,’ mompelde ze.

Bobby liet zijn penning weer zien. ‘“Meneer klootzak” voor jou.’

Jessica haalde alleen maar haar schouders op.

‘Heeft Tessa Brian wel eens bedrogen? Misschien is hij ergens achter gekomen en is hij daardoor extra gestimuleerd om een grotere vent te worden.’

‘Daar heeft hij nooit iets over gezegd. Maar…’ Ze aarzelde even. ‘Er is geen man die dat aan een vrouw gaat vertellen. Vooral niet aan een mooie meid als ik. Kom op, dat is bijna hetzelfde als zeggen: ik ben een lulletje. Mannen vinden dat vrouwen daar zelf maar achter moeten komen.’

Daar kon Bobby niets tegen inbrengen. ‘Maar Brian geloofde niet dat zijn vrouw van hem hield.’

Weer die aarzeling. ‘Ik weet het niet. Ik had de indruk… Tessa zit bij de politie, hè? Ik had wel een beetje het idee dat ze een harde was. Het moest allemaal op haar manier, anders was het einde oefening. Brian moest soms heel veel voor haar overhebben. Maar dat betekende niet dat ze hem een man uit duizenden vond. Het betekende alleen maar dat ze van hem verwachtte dat hij veel voor haar overhad, en al helemaal wanneer het om Sophie ging.’

‘Had ze veel regels met betrekking tot haar dochter?’

‘Brian werkte hard. Als hij thuis was, wilde hij ontspannen. Maar Tessa wilde dat hij op Sophie paste. Volgens mij was dat elke keer weer een issue. Maar hij sprak nooit kwaad over haar,’ voegde Jessica daar snel aan toe. ‘Zo iemand was hij niet.’

‘Wat voor iemand?’

‘Zo’n kerel die zijn vrouw zwart loopt te maken. Geloof me, daar hebben we er hier genoeg van.’

‘Waarom was Brian dan humeurig?’ pakte Bobby de draad weer op. ‘Wat is er gebeurd, de laatste keer dat hij op zee was?’

‘Ik weet het niet. Hij heeft er nooit iets over gezegd. Hij leek er alleen… ellendig aan toe.’

‘Denk je dat hij zijn vrouw sloeg?’

‘Nee!’ zei Jessica ontsteld.

‘Ze heeft wel een medisch verleden dat strookt met mishandeling,’ hield Bobby haar voor.

Jessica hield echter voet bij stuk. ‘Uitgesloten.’

‘Echt?’

‘Echt.’

‘Hoe kun je dat weten?’

‘Omdat hij lief was. En lieve jongens slaan hun vrouw niet.’

‘Nogmaals: hoe kun jij dat weten?’

Ze staarde hem aan. ‘Omdat ik zelf een vent heb gehad die zijn vrouw sloeg. Ik ben vijf lange jaren met hem getrouwd geweest. Totdat mijn ogen opengingen, ik aan mijn conditie ging werken en hem het huis uit schopte.’

Ze strekte demonstratief haar armen. Hij kon heel goed geloven dat ze de viervoudige fitnesskampioene van New England was. ‘Brian hield van zijn vrouw. Hij sloeg haar niet en hij heeft het niet verdiend om te sterven. Zijn we klaar?’

Bobby stak zijn hand in zijn zak en haalde een adreskaartje tevoorschijn. ‘Denk erover na waarom Brian na zijn terugkeer “humeurig” zou kunnen zijn geweest. En als je iets te binnen schiet, bel me dan.’

Toen Jessica zijn kaartje aanpakte keek ze naar zijn uitgestrekte arm, die er lang niet zo afgetraind en gespierd uitzag als die van haar.

‘Daar zou ik je mee kunnen helpen,’ zei ze.

‘Nee.’

‘Waarom niet? Om het geld? Je bent rechercheur, ik kan een deal met je sluiten.’

‘Je kent mijn vrouw niet,’ zei Bobby.

‘Zit zij ook bij de politie?’

‘Nee hoor. Maar ze is wel heel goed met wapens.’

Bobby pakte zijn recordertje en zijn aantekenboekje en maakte dat hij wegkwam.