24

Bobby wilde even ergens gaan eten. D.D. niet.

‘Je moet beter voor jezelf gaan zorgen,’ deelde Bobby haar mee.

‘En jij moet ophouden me zo te betuttelen!’ snauwde ze terwijl ze door de straten van Boston reden. ‘Daar heb ik vroeger al nooit iets van moeten hebben, en ik moet er nog steeds niets van hebben.’

‘Nee.’

‘Pardón?’

‘Ik zei nee. En je kunt me niet dwingen.’

D.D. draaide net zo lang in haar stoel heen en weer tot ze hem recht aan kon staren. ‘Wist je dat ze denken dat zwangere vrouwen vanwege de veranderingen in hun hormonen gestoord zijn? Dat betekent dat ik je nu kan vermoorden en dat ik daarmee wegkom als er ook maar één moeder in de jury zit.’

Bobby glimlachte. ‘Ha, dat zei Annabelle ook altijd!’

‘O, in godsnaam…’

‘Je bent zwanger,’ onderbrak hij haar. ‘Mannen vinden het fijn om zwangere vrouwen te betuttelen. Dan hebben we iets omhanden. Stiekem vinden wij het ook heerlijk om met baby’s te tutten. Ha, wedden dat Phil een paar sokjes gaat breien als je de baby de eerste keer meeneemt om kennis te maken met je team? En Neil… die zorgt vast voor mooie pleisters en het eerste fietshelmpje.’

D.D. staarde hem aan. Ze had nog helemaal niet nagedacht over sokjes, pleisters of het kind meenemen naar haar werk. Eerst moest ze nog verwerken dat ze een baby kréég, laat staan dat ze al bezig was met het léven met de baby.

Ze had een sms’je van Alex gekregen: Hoorde van arrestatie, hoe verloopt de strijd verder?

Ze had niet geantwoord. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ja, ze hadden Tessa Leoni gearresteerd, maar het was ze niet gelukt de zesjarige Sophie te vinden. En de zon was voor de tweede keer ondergegaan, wat betekende dat het nu zesendertig uur geleden was dat het eerste Amber Alert was uitgegeven, maar dat Sophie waarschijnlijk al twee volle dagen werd vermist. Alleen deed het Amber Alert er hoogstwaarschijnlijk niet toe. Het was zeer aannemelijk dat Tessa Leoni haar hele gezin had vermoord, inclusief Sophie.

D.D. hield zich niet bezig met een vermissing, ze leidde een moordonderzoek om het lichaam van een kind te vinden.

Ze was er nog niet klaar voor om daar nu al aan te denken. Ze was niet toe aan Alex’ zachtmoedige maar altijd indringende vragen. Ook wist ze niet hoe ze dat gesprek zo zou moeten sturen dat ze kon zeggen: O ja, ik ben zwanger, dat wist je nog niet, maar Bobby Dodge weet er alles van, want hij heeft het gehoord van een vrouwelijke moordverdachte.

Dit was nou precies zo’n situatie waardoor D.D. een workaholic was. Want ze zou zich een stuk beter voelen als ze Sophie vond en Tessa zou ontmaskeren. Terwijl praten met Alex over iets wat zijn hele wereld op zijn kop zou zetten alles alleen maar onzekerder zou maken.

‘Wat jij nodig hebt is, falafel,’ zei Bobby. ‘Annabelle was er gek op toen ze zwanger was. Het is het vlees, hè? Je kunt de geur van vlees niet verdragen.’

D.D. knikte. ‘Eieren vind ik ook niet geweldig.’

‘Mediterraan eten dus, vanwege de grote verscheidenheid aan vegetarische gerechten.’

‘Hou jij van falafel?’ vroeg D.D. achterdochtig.

‘Nee, ik hou van Big Macs, maar dat is voor jou nu waarschijnlijk niet…’

D.D. schudde haar hoofd.

‘Goed, falafel dan.’

Bobby wist waar ze het in de buurt konden krijgen, kennelijk een favoriet tentje van Annabelle. Hij ging naar binnen om te bestellen. D.D. bleef in de auto om uit de buurt te blijven van etensgeuren en om haar voicemail af te luisteren. Als eerste beantwoordde ze Phils telefoontje. Ze vroeg hem de financiën van Brian Darby nog eens onder de loep te nemen en ook uitgebreider onderzoek te doen naar andere rekeningen of transacties, mogelijk onder een andere naam. Als Darby een gokprobleem had, zou dat te zien moeten zijn aan zijn bankrekening doordat er grote bedragen waren bij- en afgeschreven, of misschien een reeks geldopnamen in een casino.

Vervolgens belde ze Neil, die alle werkzaamheden in het ziekenhuis voor zijn rekening had genomen. Hij had navraag gedaan naar Tessa’s medische geschiedenis en nu wilde D.D. alles weten over die van Brian. Had hij het afgelopen jaar zijn knieschijven gebroken (misschien een skiongeluk, mijmerde D.D.) – of was hij bijvoorbeeld van een hoge trap gevallen? Neil zei geïntrigeerd dat hij er meteen mee aan de slag zou gaan.

Op het speciale nummer kwamen steeds minder telefoontjes binnen van mensen die Sophie hadden gezien, maar wel meer meldingen over de witte Denali. De stad bleek vergeven te zijn van de witte SUV’s, wat betekende dat de taskforce extra mankracht nodig had om alle tips na te trekken. D.D. stelde voor dat alle waarnemingen van het voertuig rechtstreeks werden doorgegeven aan het driekoppige team dat de laatste uren van de wagen in kaart probeerde te brengen. Dat betekende dat iedereen vierentwintig uur per dag aan de slag moest, dat alle verzoeken om over te werken automatisch moesten worden ingewilligd en dat ze als ze meer mankracht nodig hadden, elders mensen moesten weghalen.

Het had duidelijk prioriteit om te achterhalen waar Brian Darby’s SUV zaterdagmiddag was geweest – ze moesten dat precies vaststellen en Sophies lichaam vinden.

De gedachte aan Sophie deprimeerde D.D. Toen ze klaar was met bellen staarde ze uit het raam.

Het was een koude avond. Voetgangers haastten zich over het trottoir, hun kraag strak over hun oren en hun gehandschoende handen diep in hun zakken. Het sneeuwde nog niet, maar je voelde dat er sneeuw op komst was. Een koude, gure avond, dat paste wel bij D.D.’s stemming.

De arrestatie van Tessa Leoni gaf haar geen goed gevoel, al zou ze dat wel willen. De agente zat haar dwars. Ze was te jong en te beheerst. Te knap en te kwetsbaar. Voor D.D. waren dat allemaal verkeerde combinaties.

Tessa loog tegen ze. Over haar man, over haar dochter, en als Hamiltons theorie klopte ook over tweehonderdvijftigduizend dollar aan verdwenen vakbondsgeld. Had Tessa het geld gestolen? Maakte het deel uit van haar ‘nieuwe leven’? Had ze een kwart miljoen dollar gegapt, haar gezin uit de weg geruimd en was ze jong, knap en rijk de zonsondergang tegemoet gereden?

Of was het toch de echtgenoot geweest? Had hij zulke hoge gokschulden dat een eerlijke man die nooit kon betalen? Misschien was het zijn idee geweest het geld van de staatspolitie te verduisteren en had hij haar onder druk gezet om mee te doen. Je moest achter je man staan. Maar toen ze het geld eenmaal in handen had, realiseerde ze zich wat voor enorm risico ze had genomen en bedacht ze hoe aantrekkelijk het zou zijn om haar handen helemaal vrij te hebben. Waarom zou je dat onrechtmatig verkregen geld afgeven als je het allemaal voor jezelf kon houden?

Ze had ook een heel aardig plan. Ze zou haar man neerzetten als kindermoordenaar en iemand die zijn eigen vrouw sloeg. Vervolgens zou ze uit noodweer met hem afrekenen. Als het stof weer was neergedaald, kon Tessa rustig ontslag nemen bij de politie en naar een andere staat verhuizen, waar ze kon leven als een weduwe die tweehonderdvijftigduizend dollar van de levensverzekering had gekregen.

Het plan zou gewerkt hebben, dacht D.D., als de patholoog de door bevriezing veroorzaakte cellulaire beschadiging niet had opgemerkt.

Misschien was dat de reden waarom Tessa had geprobeerd Ben onder druk te zetten het lichaam van haar man vrij te geven: om te voorkomen dat de autopsie plaats zou vinden, en dat het overhaast zou gebeuren als het er dan toch van kwam. Ben zou heel snel zijn werk doen en er zou geen haan naar kraaien.

Klasse, Ben, dacht D.D. Toen realiseerde ze zich dat ze doodop was. Ze had vandaag nog niet gegeten en afgelopen nacht weinig geslapen. Haar lichaam gaf het op. Ze moest even slapen. Ze moest Alex bellen.

Lieve help, wat moest ze in vredesnaam tegen Alex zeggen?

Het portier ging open en Bobby stapte in. Hij hield een bruine papieren zak in zijn hand waar allerlei opwindende, curieuze geuren uit kwamen. D.D. snoof ze voorzichtig één voor één op, en voor de verandering protesteerde haar maag niet. Ze snoof dieper, en opeens had ze geweldige trek.

‘Falafel!’ beval ze.

Bobby gaf haar een klopje op haar hand en was al bezig haar broodje uit de zak te halen. ‘Wie zei er nou dat mannen vrouwen niet moesten betuttelen…’

‘Geef, geef, geef!’

‘Ik hou ook van jou, D.D. Ik hou ook van jou.’

Ze aten. Eten was lekker. Eten gaf energie. Eten gaf kracht.

Toen ze klaar waren, veegde D.D. verzadigd haar mond af, maakte haar handen schoon en deed het afval weer in de bruine papieren zak.

‘Ik heb een plan,’ zei ze.

‘Is het een plan waarbij ik naar huis ga, naar mijn vrouw en kind?’

‘Nee. Een plan waarbij we naar het huis van Shane Lyons gaan en hem in het bijzijn van zijn vrouw en kinderen ondervragen.’

‘Ik doe mee.’

Ze klopte hem op zijn hand. ‘Ik hou ook van jou, Bobby. Ik hou ook van jou.’

Lyons woonde in een bescheiden huis uit de jaren vijftig, ruim een kilometer van het huis van Brian Darby. Vanaf de straat zag het huis er ouderwets maar goed onderhouden uit. Het had een kleine voortuin die bezaaid was met allerlei sneeuwscheppen en glimmende sleeën. Langs de oprijlaan, waar Lyons’ surveillancewagen stond, zag D.D. de restanten van een sneeuwpop en van wat een sneeuwfort leek te zijn geweest.

Bobby moest een paar rondjes rijden om een parkeerplek te vinden. Toen dat niet lukte parkeerde hij achter de wa gen van Lyons op een plek waar hij niet mocht staan. Wat had je eraan om bij de politie te werken als je niet soms een loopje met de regels kon nemen?

Tegen de tijd dat D.D. en Bobby uitstapten, stond Lyons al op de veranda. De brede staatsagent droeg een vale spijkerbroek en een flanellen shirt en zijn gezicht had een koele, weinig uitnodigende uitdrukking.

‘Wat is er?’ vroeg hij bij wijze van begroeting.

‘We willen je een paar vragen stellen,’ zei D.D.

‘Niet bij mij thuis.’

D.D. liet Bobby het voortouw nemen. Hij was ook van de staatspolitie en was er bovendien veel beter in om de aardige agent te spelen.

‘We willen ons niet opdringen,’ zei Bobby op sussende toon. ‘We waren bij Darby’s huis,’ loog hij. ‘Er zijn ons een paar dingen onduidelijk, en omdat we toch in de buurt waren…’

‘Ik neem mijn werk niet mee naar huis.’ Lyons had nog steeds een waakzame uitdrukking op zijn rode gezicht, maar keek niet meer zo vijandig. ‘Ik heb drie kinderen. Die hoeven niets over Sophie te horen. Ze zijn zo al bang genoeg.’

‘Ze weten dat ze wordt vermist,’ zei D.D. Hij wierp haar een blik toe.

‘Ze hoorden het op de radio toen hun moeder ze naar school bracht. Amber Alert, hè…’ Hij haalde zijn brede schouders op. ‘Je ontkomt er niet aan. Dat is natuurlijk ook precies de bedoeling. Maar ze kennen Sophie. Ze begrijpen niet wat er met haar gebeurd kan zijn.’ Zijn stem werd scherper. ‘Ze begrijpen niet waarom hun vader, de superagent, haar nog niet thuis heeft gebracht.’

‘Dan kunnen we elkaar een hand geven,’ zei Bobby. Hij en D.D. stonden nu voor het trapje naar het huis. ‘Wij willen Sophie vinden en thuisbrengen.’

Lyons liet zijn schouders zakken. Hij leek eindelijk te zwichten. Even later deed hij de deur open en gebaarde dat ze naar binnen konden gaan. Ze kwamen in het halletje, waar de met houten panelen bedekte muren vol hingen met jassen en de plavuisvloer bezaaid was met laarzen. Het was een klein huis, en het was D.D. meteen duidelijk wie hier de lakens uitdeelde: drie jonge jongens, tussen de vijf en negen jaar oud, die het volle vertrek binnenstormden om de bezoekers welkom te heten, de een nog harder schreeuwend van opwinding dan de ander. Hun moeder, een knappe vrouw van in de dertig met krullend bruin haar tot op de schouders, kwam haastig achter hen aan. Ze keek geërgerd.

‘Bedtijd!’ deelde ze de jongens mee. ‘Naar jullie kamer. Ik wil jullie pas weer zien als jullie je tanden hebben gepoetst en je pyjama hebben aangetrokken!’

Drie jongens staarden haar aan en bleven roerloos staan.

‘Wie het eerste boven is!’ riep de oudste jongen op eens, en de drie schoten als een speer weg, over elkaar heen buitelend om als eerste bij de trap te komen.

Hun moeder zuchtte.

Shane schudde zijn hoofd.

‘Dit is mijn vrouw, Tina,’ zei hij tegen D.D. en Bobby. Tina gaf hun een hand, maar D.D. kon zien dat ze gespannen was door de kleine groeven om haar mond en de manier waarop ze intuïtief naar haar man keek, alsof ze door hem gerustgesteld wilde worden.

‘Sophie?’ fluisterde ze met dikke keel.

‘Geen nieuws,’ zei Shane zacht. Hij legde zijn handen op de schouders van zijn vrouw, en D.D. vond het echt een ontroerend gebaar. ‘Ik moet hier even wat afhandelen, oké? Ik weet dat ik had gezegd dat ik de jongens naar bed zou brengen…’

‘Geeft niet, hoor,’ zei Tina werktuiglijk.

‘We zitten in de voorkamer.’

Weer knikte Tina. D.D. kon voelen dat ze naar hen keek terwijl ze Shane vanuit de hal volgden naar de keuken. Ze vond de vrouw er nog steeds bezorgd uitzien.

Naast de keuken bevond zich een klein vertrek. Het leek een overdekte veranda te zijn geweest, die Shane had voorzien van ramen en waar hij een klein gaskacheltje had neergezet. Het vertrek was duidelijk afgestemd op de Stoere Man, met een breedbeeld televisie, twee grote bruine ligstoelen en een overvloed aan sportsouvenirs. Echt een plek waar de gestreste staatsagent zich kon terugtrekken om bij te komen van zijn dag, concludeerde D.D.

Ze vroeg zich af of de echtgenote een soortgelijke plek had waar ze zich terug kon trekken, omdat ze wilde wedden dat een leven met drie jongens zwaarder was dan acht uur per dag surveilleren.

Er was niet echt zitruimte voor drie personen, tenzij je de zitzakken in de hoek meetelde, dus bleven ze staan.

‘Mooi huis,’ zei Bobby, eens temeer de aardige politieman.

Lyons haalde zijn schouders op. ‘We hebben het gekocht vanwege de locatie. Je kunt het nu niet zien, maar de achtertuin loopt over in een park, dus we hebben heel veel groene ruimte. Ideaal voor barbecues. Heel belangrijk als je drie jongens hebt.’

‘Dat is waar ook,’ zei D.D. ‘Je staat bekend om je barbecues. Zo hebben Tessa en Brian elkaar ook ontmoet.’

Lyons knikte, maar zei niets. Hij had zijn armen voor zijn borst gekruist, wat D.D. een verdedigende houding vond. Of misschien was het een agressieve houding, als ze zag hoe strak de spieren in zijn schouders en borstkas stonden.

‘We hebben luitenant-kolonel Hamilton gesproken,’ zei Bobby.

Verbeeldde D.D. het zich of verstrakte Lyons even?

‘Hij had het erover dat je verschillende uitjes had georganiseerd. Je weet wel, een avondje uit met de jongens naar de Red Sox of het casino.’

Lyons knikte.

‘We begrepen dat Brian Darby vaak meeging.’

‘Als hij er was,’ zei Lyons. Hij haalde opnieuw zijn schouders op, alsof hij nergens op vastgepind wilde worden.

‘Vertel ons eens iets over Foxwoods,’ zei D.D.

Lyons staarde haar aan en wendde zich toen tot Bobby. ‘Vraag gewoon wat je wil vragen.’

‘Oké. Had Brian Darby voor zover je weet een gokprobleem?’

‘Voor zover ik weet…’ Plotseling zuchtte de agent. Hij schudde zijn armen los. ‘Godverdomme,’ zei hij.

D.D. vatte dat op als een ja.

‘Hoe erg was het?’ vroeg ze.

‘Weet ik niet. Hij wilde er niet met me over praten. Hij wist dat ik het afkeurde. Maar Tessa belde me een keer, ongeveer een halfjaar geleden. Brian was op zee, boven was de badkuip gaan lekken. Ik gaf haar de naam van een loodgieter en daar heeft ze toen contact mee opgenomen. Er moesten een paar leidingen worden vervangen en er moest een stapelmuurtje worden gerenoveerd. Toen het allemaal klaar was, waren ze denk ik zo’n acht-, negenhonderd dollar kwijt. Maar toen ze het geld wilde opnemen van de spaarrekening, was het er niet.’

‘Was het er niet?’ herhaalde D.D.

Lyons haalde zijn schouders op. ‘Volgens Tessa zouden ze dertigduizend dollar aan spaargeld moeten hebben, maar dat was niet zo. Uiteindelijk heb ik haar het geld geleend om de aannemer te kunnen betalen. En toen Brian terugkwam…’

‘Wat is er gebeurd?’

‘We zijn de confrontatie met hem aangegaan. Samen. Tessa wilde dat ik erbij was. Ze zei dat ze als een zeikende echtgenote zou overkomen als ze het alleen deed. Maar als we het samen deden, Brians vrouw en zijn beste vriend, dan zou hij wel moeten luisteren.’

‘Jullie hebben hem aangesproken op zijn gokverslaving,’ zei Bobby. ‘Heeft het gewerkt?’

Lyons lachte schamper. ‘Of het gewerkt heeft? Brian weigerde niet alleen te erkennen dat hij een probleem had, hij beschuldigde ons er zelfs van dat we een verhouding hadden. We spanden tegen hem samen. Iedereen moest hem hebben.’ Lyons schudde zijn hoofd. ‘Ik bedoel… je denkt dat je zo’n jongen kent. We waren al hoe lang bevriend? En dan opeens ontspoort hij. Hij vindt het makkelijker om te geloven dat zijn beste vriend met zijn vrouw neukt dan om te erkennen dat hij een gokprobleem heeft en dat je niet goed bezig bent als je je spaarrekening leeghaalt om woekeraars af te betalen.’

‘Heeft hij geld geleend van woekeraars?’ vroeg D.D. op scherpe toon. Lyons wierp haar een blik toe. ‘Volgens hem niet. Hij zei dat hij het geld had gebruikt om de Denali af te betalen. Dus terwijl we daar zo zitten, pakt Tessa zo koel als een kikker de telefoon en belt hun bank. Alles gaat tegenwoordig automatisch, en ja hoor, de lening voor hun auto bedraagt nog steeds 34.000 dollar. Toen begon hij tegen haar te schreeuwen dat het overduidelijk was dat we met elkaar naar bed gingen. Dat geloof je toch niet?’

‘Wat deed Tessa?’

‘Ze smeekte hem om hulp te zoeken voordat hij er te diep in wegzakte. Wat hij weigerde te erkennen. Dus uiteindelijk zei ze dat als hij geen probleem had, het hem geen moeite zou moeten kosten om niet te gokken. Helemaal niet meer. Hij zou naar geen enkel casino meer gaan. Hij ging akkoord, nadat hij haar had laten beloven dat ze mij nooit meer zou zien.’

D.D. trok een wenkbrauw op en keek hem aan. ‘Als ik het zo hoor, vond hij echt dat Tessa en jij te close waren.’

‘Verslaafden geven altijd anderen de schuld van hun problemen,’ antwoordde Lyons op vlakke toon. ‘Vraag maar aan mijn vrouw. Ik heb haar het hele verhaal verteld, en zij weet altijd waar ik ben, zowel als Brian thuis is als wanneer hij weg is. We hebben geen geheimen voor elkaar.’

‘Echt niet? Waarom heb je dit dan niet eerder verteld?’ vroeg D.D. ‘Het enige wat ik me herinner, is dat hele lulverhaal over dat je niet zo betrokken was bij het huwelijk van Brian en Tessa. En nu, een dag later, ben je hun persoonlijke interventiespecialist.’

Lyons werd rood. Hij balde zijn vuisten naast zijn zij. D.D. keek omlaag, en toen…

‘Klootzak!’

Ze greep zijn rechterhand en rukte die omhoog naar het licht. Meteen hief Lyons zijn linkerhand, alsof hij haar achteruit wilde duwen, en een tel later werd er een geladen Sig Sauer tegen zijn slaap gedrukt.

‘Als je haar aanraakt, ga je eraan,’ zei Bobby.

Beide mannen ademden zwaar terwijl D.D. tussen hen in stond geklemd.

Lyons was zeker twintig kilo zwaarder dan Bobby. Hij was ook sterker, en omdat hij surveilleerde had hij meer ervaring in gevechten van man tegen man. Als hij met een andere politieman te maken zou hebben gehad, was hij misschien in de verleiding gekomen om een beweging te maken om te zien of de ander het echt meende.

Maar Bobby had in het verleden al bewezen dat hij met één enkel schot kon doden. Zoiets negeerden andere politiemensen niet.

Lyons kalmeerde en stond gelaten toe dat D.D. zijn gehavende vuist onder de plafondlamp hield. De knokkels van zijn rechterhand waren paars en gezwollen en hij had op verschillende plekken schaafwonden.

Terwijl Bobby langzaam zijn wapen liet zakken, ging D.D.’s blik omlaag, naar de laarzen met stalen neuzen aan Lyons’ voeten. De ronde neuzen. De kneuzing op Tessa’s heup die ze van haar advocaat niet hadden mogen bekijken.

‘Klootzak,’ herhaalde D.D. ‘Jij hebt haar geslagen. Jíj was degene die Tessa Leoni verrot heeft geslagen.’

‘Ik moest wel,’ antwoordde Lyons afgemeten.

‘Waarom?’

‘Omdat ze me heeft gesmeekt om dat te doen.’

Volgens de nieuwe en verbeterde versie van Lyons’ verhaal had Tessa hem op zondagochtend om negen uur hysterisch gebeld. Sophie werd vermist. Brian was dood, een of andere mysterieuze man had het allemaal gedaan. Ze had hulp nodig. Ze wilde dat Lyons kwam, nu, nu, nu.

Lyons was als een speer naar haar huis toe gerend, omdat zijn surveillancewagen te veel zou zijn opgevallen.

Toen hij aankwam, had hij Brian dood in de keuken aangetroffen en stond Tessa, die haar uniform nog aanhad, naast het lijk te huilen.

Tessa had hem een absurd verhaal verteld. Ze was thuisgekomen van patrouille, had haar riem op de keukentafel gelegd en was toen naar boven gelopen om bij Sophie te kijken. Sophies kamer was leeg geweest. Tessa begon net een beetje zenuwachtig te worden toen ze een geluid hoorde in de keuken. Ze was als een haas weer naar beneden gerend, waar ze een man had aangetroffen in een zwartwollen trenchcoat die Brian onder schot hield.

De man had tegen Tessa gezegd dat hij Sophie had meegenomen. Ze kon haar alleen maar terugkrijgen als ze deed wat haar werd opgedragen. Toen had hij Brian met Tessa’s pistool drie keer in zijn borst geschoten en was weggegaan.

‘En jij slikte dat verhaal?’ vroeg D.D. ongelovig aan Lyons. Ze hadden plaatsgenomen op de zitzakken. Het leek bijna een vriendschappelijk onderonsje, ware het niet dat Bobby zijn Sig Sauer op schoot had liggen.

‘Eerst niet,’ gaf Lyons toe, ‘en daar speelde Tessa op in. Als ik haar verhaal niet geloofde, wie dan wel?’

‘Denk je dat de man in het zwart een enforcer was?’ vroeg Bobby fronsend. ‘Iemand die op Brian is afgestuurd door iemand aan wie hij geld schuldig was?’

Lyons zuchtte en keek Bobby aan. ‘Brian heeft er een heleboel spiermassa bij gekregen,’ zei hij opeens. ‘Je vroeg gisteren waarom Brian breder was geworden.’

Bobby knikte.

‘Brian begon een jaar geleden met gokken. Drie maanden later had hij zijn eerste “incident”. Hij raakte wat te diep in de schulden en werd onder handen genomen door een paar zware jongens van het casino tot hij een terugbetalingsregeling had voorgesteld. Een week later ging hij naar de sportschool. Ik denk dat Brian breder wilde worden om zichzelf te verdedigen. Laat ik alleen zeggen dat hij niet wegging bij de sportschool nadat Tessa en ik de confrontatie met hem waren aangegaan.’

‘Hij gokte nog steeds,’ zei Bobby.

‘Ik vermoed van wel. Dat betekent dat zijn schulden misschien waren opgelopen. En dat die gewapende man geld kwam opeisen.’

D.D. keek hem fronsend aan. ‘Maar hij heeft Brian doodgeschoten. Ik zou denken dat het wat lastig werd voor het slachtoffer om te betalen als je hem doodschoot.’

‘Ik denk dat Brian dat punt al gepasseerd was. Volgens mij heeft hij de verkeerde mensen pissig gemaakt. Ze wilden zijn geld niet, ze wilden hem dood. Maar hij is de man van een staatsagent. Dit soort moorden kan ongewenste aandacht genereren. Dus bedachten ze een scenario waarbij Tessa zelf de verdachte werd. Zo blijven ze zelf uit beeld terwijl de klus toch geklaard wordt.’

‘Dus Brian is stout geweest en wordt vermoord,’ zei D.D. ‘En Sophie wordt ontvoerd om Tessa in toom te houden.’

‘Ja.’

‘Dat heeft Tessa je verteld.’

‘Ik heb al gezegd waarom…’

D.D. stak een hand op om hem het zwijgen op te leggen. Ze had het verhaal al gehoord, alleen geloofde ze het niet. En het feit dat het verhaal afkomstig was van een agente die al een keer tegen ze gelogen had, maakte het er niet beter op.

‘Tessa raakt dus in paniek,’ vatte D.D. samen. ‘Haar man is doodgeschoten met haar wapen, haar dochter is ontvoerd, en de enige hoop die ze heeft om haar dochter levend terug te zien, is door de schuld van de moord op haar man op zich te nemen.’

‘Ja.’ Lyons knikte enthousiast.

‘Tessa bedenkt een plan: jij slaat haar lens. Dan beweert ze dat Brian het heeft gedaan en dat ze hem uit noodweer heeft doodgeschoten. Op die manier kan ze de schuld op zich nemen en voldoen aan de voorwaarden van de ontvoerders van haar dochter, terwijl ze toch uit de gevangenis blijft.’ Dit gedeelte vond D.D. eigenlijk nog niet eens zo gek klinken. Vanwege ervaringen uit het verleden had Tessa Leoni haar sterke punten gebruikt. Slimme vrouw.

Bobby had echter een vraag voor Lyons. ‘Maar je hebt haar echt, en dan bedoel ik ook écht, verrot geslagen. Waarom?’

De staatsagent liep rood aan en staarde omlaag naar zijn gehavende vuist. ‘Ik kon haar niet slaan,’ zei hij met gedempte stem.

‘Hoe verklaar je het gebroken jukbeen dan?’ vroeg D.D.

‘Tessa is een vrouw. Ik sla geen vrouwen. En dat wist ze. Dus begon ze… Op de academie moesten we elkaar slaan. Dat hoorde bij de zelfverdedigingstraining. En de grote jongens zoals ik hadden het daar moeilijk mee. Wij willen bij de politie omdat we een groot rechtvaardigheidsgevoel hebben – wij vechten niet met vrouwen of jongens die kleiner zijn dan wij.’ Hij keek naar Bobby. ‘Behalve op de academie, waar dat opeens wel moest.’

Bobby knikte, alsof hij het begreep.

‘Dus beledigden we elkaar en scholden we elkaar uit, toch? We provoceerden elkaar om in actie te komen, omdat de grote jongens echt serieus moesten slaan als de kleine jongens zich serieus wilden leren verdedigen.’

Bobby knikte weer.

‘Laat ik zeggen dat Tessa echt goed was in provoceren. Het moest overtuigend zijn, zei ze. Als er sprake was van mishandeling binnen het huwelijk, dan lag de bewijslast bij haar. Ik moest haar hard slaan. Ik moest haar… bang maken. En dus begon ze te provoceren, en ze bleef maar stangen en zuigen, en toen ze klaar was… verdomme…’ Lyons keek weg, naar iets wat alleen hij kon zien. ‘Even was er een moment dat ik haar echt wel kon vermoorden.’

‘Maar je hield jezelf in bedwang,’ zei Bobby zacht.

Hij hees zich overeind. ‘Ja.’

‘Bravo, hoor,’ zei D.D. droog, en de staatsagent werd weer rood.

‘En dit heb je zondagochtend gedaan?’ informeerde Bobby.

‘Om negen uur. Je kunt op mijn mobieltje zien dat ze gebeld heeft. Ik ben naar haar huis gerend, we deden wat we hebben gedaan… Ik weet het niet. Het zal half elf zijn geweest. Ik ging terug naar huis. Zij deed de officiële melding en de rest weten jullie. Er kwamen andere agenten, de luitenant-kolonel. Dat is allemaal echt gebeurd. Ik denk dat Tessa en ik allebei hoopten dat het Amber Alert zou meehelpen. De hele staat is op zoek naar Sophie, Brian is dood, Tessa is gearresteerd. Dan kan die kerel Sophie nu laten gaan, toch? Hij hoeft haar alleen maar achter te laten bij een bushalte of zo. Tessa had gedaan wat ze van haar hadden gevraagd. Sophie zou er ongeschonden vanaf komen.’

Lyons klonk een beetje wanhopig en D.D. nam het hem niet kwalijk. Het verhaal klonk niet erg logisch, en ze vermoedde dat Lyons zelf ook met het uur meer tot die conclusie kwam.

‘Hé Lyons,’ zei ze. ‘Als je op zondagochtend naar Tessa’s huis bent gegaan, hoe komt het dan dat Brians lichaam daarvoor ingevroren is geweest?’

‘Wat?’

‘Brians lichaam. De patholoog heeft vastgesteld dat Brian voor zondagochtend al om het leven is gebracht en is ingevroren.’

‘Ik hoorde dat de patholoog… er werd gezegd…’ Lyons’ stem stierf weg. Hij staarde hen wezenloos aan. ‘Ik begrijp het niet.’

‘Ze heeft een spelletje met je gespeeld.’

‘Niet…’

‘Er was zondagochtend helemaal geen geheimzinnige man bij Tessa. Brian is hoogstwaarschijnlijk vrijdagavond of zaterdagochtend gedood. En wat Sophie betreft…’

De stevige agent deed zijn ogen dicht en scheen niet te kunnen slikken. ‘Maar ze zei… Voor Sophie. We deden dit… Ik moest haar slaan… Om Sophie te redden.’

‘Weet je waar Sophie is?’ vroeg Bobby zacht. ‘Heb je enig idee waar ze Sophie heen kan hebben gebracht?’

Lyons schudde zijn hoofd. ‘Nee. Ze zou Sophie nooit iets aandoen. Jullie begrijpen het niet. Het is uitgesloten dat Tessa Sophie ooit iets zou aandoen. Ze houdt van haar. Het is gewoon… onmogelijk.’

D.D. keek hem ernstig aan. ‘Dan ben je nog stommer dan we dachten. Sophie is verdwenen, en aangezien je nu een medeplichtige bent in een moordzaak, zou ik zeggen dat Tessa Leoni je goed genaaid heeft.’