36

Remmen en schakelen ging lastig met de oude Ford. Gelukkig wa -ren de wegen door de sneeuwbuien en het late tijdstip grotendeels leeg. Ik passeerde verscheidene sneeuwschuivers, een paar ambu lances en enkele politiewagens. Met mijn ogen op de weg gericht zorgde ik ervoor dat de snelheidsmeter precies de toegestane snelheid aangaf. Ondanks mijn zwarte kleding en de honkbalpet die ik diep over mijn ogen had getrokken, had ik het gevoel dat ik opviel nu ik Boston weer in reed, in de richting van mijn huis.

Ik reed langzaam langs mijn huis en zag het licht van de koplampen over het gele afzetlint glijden, dat fel afstak tegen de helderwitte sneeuw.

Het huis zag er leeg uit en voelde ook zo aan. Het was aan alle kanten duidelijk dat er iets ergs was gebeurd.

Ik reed door tot ik een plek vond op het lege parkeerterrein van een buurtwinkel.

Ik sloeg de plunjezak over mijn schouder en ging te voet verder.

Ik handelde nu snel. Ik had behoefte aan de beschutting van het donker, maar er was weinig duisternis in een drukke stad die was vergeven van de straatverlichting en felverlichte uithangborden. Aan het einde van de straat naar links, na de volgende straat rechts, en toen was ik vlak bij mijn doel.

Shanes surveillancewagen stond voor zijn huis. Het was vijf voor elf, en dus kon Shane elk moment naar buiten komen om aan zijn dienst te beginnen.

Ik nam mijn positie in en ging op mijn hurken achter de kofferbak zitten, waar ik me kon verbergen in de schaduw die de Crown Vic in het licht van de lantaarns wierp.

Ik had koude handen, zelfs met handschoenen aan. Ik blies op mijn vingers om ze warm te houden, want ik kon me niet veroorloven dat ze stijf werden. Ik zou maar één kans krijgen. Het was voor mij er -op of eronder.

Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik voelde me een beetje duizelig en opeens realiseerde ik me dat ik al twaalf uur niets gegeten had. Maar daar was het nu te laat voor. De voordeur ging open. Het licht van de veranda ging aan. Shane verscheen in de deuropening.

Zijn vrouw, Tina, stond achter hem, gekleed in een donzige roze badjas. Met een vluchtige kus op zijn wang stuurde ze haar man naar zijn werk. Ik voelde een pijnscheut, maar onderdrukte die weer.

Shane liep de eerste trede af, toen de tweede. De deur ging achter hem dicht. Tina wachtte niet totdat hij wegreed.

Ik ademde uit – ik had helemaal niet gemerkt dat ik mijn adem had ingehouden – en begon in stilte af te tellen.

Shane liep alle treden af en stak de oprijlaan over, de sleutels rammelend in zijn hand. Hij kwam bij zijn auto, stak de sleutel in het slot en opende het portier aan de bestuurderskant.

Ik sprong tevoorschijn vanachter de auto en ramde mijn Glock .40 tegen zijn nek.

‘Eén kik en je bent er geweest.’

Shane zweeg.

Ik pakte zijn dienstwapen af. Toen stapten we in zijn surveillancewagen.

Ik liet hem op de achterbank zitten, zo ver mogelijk weg van de zender en het dashboard. Zelf ging ik op de bestuurdersplaats zitten, met het geopende schuifraam tussen ons in. Ik hield de Glock aan mijn kant, zodat Shane er geen uitval naar kon doen, en hield het wapen recht op mijn doel gericht. Normaal gesproken richten agenten op de borst van een verdachte, aangezien die het grootste oppervlak vormt. Maar aangezien Shane zijn kogelvrije vest al aanhad, richtte ik op zijn hoofd.

Op mijn bevel gaf hij me zijn mobieltje, zijn politieriem en toen zijn pieper. Ik gooide al die spullen op de passagiersstoel en pakte toen de metalen handboeien, die ik hem aanreikte om ze zelf om zijn polsen te doen.

Nu hij geen gevaar meer vormde, wendde ik even mijn blik van hem af om de motor te starten. Ik kon voelen dat zijn lichaam zich spande, dat hij zich klaarmaakte om in actie te komen.

‘Geen stommiteiten,’ zei ik afgemeten. ‘Je hebt nog wat te goed van me, weet je nog?’ Ik wees op mijn toegetakelde gezicht. Hij liet zijn schouders weer zakken, en zijn geboeide handen vielen op zijn schoot.

De motor kwam brullend tot leven. Als Shanes vrouw toevallig een blik naar buiten wierp, zou ze zien dat haar man zijn surveillance -wagen opwarmde terwijl hij contact opnam met de meldkamer en misschien een paar boodschappen afluisterde.

Een oponthoud van vijf tot tien minuten zou niet zo ongebruikelijk zijn. Als het langer ging duren, zou ze misschien bezorgd worden en zelfs poolshoogte komen nemen. Dat betekende dat ik weinig tijd had voor deze conversatie.

Toch kon ik het niet laten om een paar hatelijke opmerkingen te maken.

‘Je had me harder moeten slaan,’ zei ik, terwijl ik me omdraaide om mijn voormalige collega mijn volledige aandacht te geven. ‘Dacht je echt dat een hersenschudding me eronder zou houden?’

Shane zei niets. Hij keek naar de Glock, niet naar mijn gehavende gezicht.

Ik merkte dat ik kwaad werd. Ik had zin om door de smalle opening van het schuifraam te kruipen en deze man een paar keer keihard met mijn pistool in zijn gezicht te rammen voordat ik hem met mijn blote handen buiten westen sloeg.

Ik had Shane, een collega, vertrouwd. Brian had hem, zijn beste vriend, vertrouwd. En hij had ons allebei verraden.

Ik had hem zaterdagmiddag gebeld, nadat ik de huurmoordenaar het geld had gegeven. Ik had hem gezien als mijn laatste hoop in een wereld die in hoog tempo uit elkaar viel. Natuurlijk was me opgedragen om niet de politie in te schakelen. Natuurlijk was me opgedragen om mijn mond te houden, want anders… Maar Shane was niet alleen maar een collega. Hij was mijn vriend, hij was de beste vriend van Brian. Hij zou me helpen om Sophie te redden.

In plaats daarvan had zijn kille stem, gespeend van enige emotie, aan de andere kant van de lijn gezegd: ‘Je luistert niet zo goed naar instructies, hè Tessa? Als deze jongens zeggen dat je je bek moet houden, dan hóú je je bek. Nou kap je ermee om te proberen ons allemaal om zeep te helpen en doe je wat ze je hebben opgedragen.’

Shane bleek al te weten dat Brian dood was. Hij had zelf ook instructies gekregen en hij legde het me nog eens haarfijn uit: Brian mishandelde zijn vrouw. De ruzie was zo hoog opgelopen dat hij te ver was gegaan en ik uit noodweer mijn wapen had getrokken. Waren er geen sporen van fysiek geweld? Geen probleem, daar kon Shane wel iets aan doen. Ik wist uit te brengen dat ik vierentwintig uur de tijd had gekregen om Sophies terugkeer voor te bereiden. Prima, had hij kortaf gezegd. Hij zou morgenochtend meteen naar me toe komen. Dan zou hij me een paar klappen verkopen en zouden we samen contact opnemen met de autoriteiten, waarbij Shane geen moment van mijn zijde zou wijken. Shane zou alles in de gaten houden en verslag uitbrengen.

En toen begreep ik het. Natúúrlijk. Shane was niet alleen Brians vriend, hij was zijn handlanger. En nu moest hij ten koste van alles zijn eigen hachje zien te redden. Zelfs als hij daarvoor Brian, mij en Sophie moest opofferen.

Ik was de klos en het leven van mijn dochter hing aan een zijden draadje. Het is verbazingwekkend hoe scherp je de dingen opeens kunt zien als je kind je nodig heeft. Hoe het de normaalste zaak van de wereld lijkt om het lichaam van je man met sneeuw te bedekken. Net als het opgraven van Dukes lijk vanonder de veranda aan de achterkant van het huis, waar Brian het had bewaard om te wachten op het voorjaar, wanneer het zou gaan dooien. En op internet opzoeken hoe je bommen moest maken…

Ik ontkende het niet langer. Ik aanvaardde de chaos. En kwam tot de ontdekking dat ik veel meedogenlozer kon zijn dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

‘Ik weet het van het geld,’ zei ik nu tegen Shane. Ook al deed ik erg mijn best om kalm te blijven, ik voelde de woede weer opborrelen. Ik herinnerde me de eerste keer dat Shanes vuist in aanraking kwam met mijn gezicht en mijn oogkas verbrijzelde. De manier waarop hij boven me uit torende terwijl ik onderuitging op de bloederige keuken vloer. Die eeuwig durende minuut waarin ik had beseft dat hij me zou kunnen vermoorden en dat er dan niemand meer zou zijn om Sophie te redden. Ik had gehuild. Ik had gesmeekt. Dat was wat mijn ‘vriend’ me had aangedaan.

Nu schoot Shanes blik omhoog en keek hij me aan, met grote ogen van verbazing.

‘Dacht je dat ik er nooit achter zou komen?’ vroeg ik. ‘Waarom wilde je per se dat ik zou beweren dat ik mijn eigen man had gedood? Omdat jij en je handlangers me uit de weg wilden hebben. Je wilde dat ik mijn geloofwaardigheid verloor en me vervolgens de schuld geven van de diefstal. Die criminele vriendjes van je willen helemaal geen geld van me. Jij gebruikt me om je sporen uit te wissen en mij te laten opdraaien voor het geld dat jíj van de vakbond hebt gejat. Je wilde mij van alles de schuld geven. Van alles!’

Hij zei niets.

‘Vuile klootzak!’ barstte ik uit. ‘Als ik naar de gevangenis moest, wat zou er dan met Sophie gebeuren? Je hebt haar doodvonnis getekend, lul. Je hebt in feite mijn dochter vermoord!’

Shane werd lijkbleek. ‘Ik wilde niet… Dat had ik nooit gedaan. Zo ver zou ik nooit zijn gegaan!’

‘Zo vér? Je hebt gestolen van de vakbond. Je hebt je vrienden verneukt, je carrière en je gezin. Ging je daarmee niet te ver?’

‘Het was Brians idee,’ zei Shane. ‘Hij had het geld nodig. Hij had een beetje te veel verloren… Hij zei dat ze hem zouden afmaken. Ik probeerde alleen maar te helpen. Echt, Tessa. Je weet hoe Brian kan zijn. Ik probeerde alleen maar te helpen.’

Als antwoord greep ik zijn riem, maakte de taser los en hield die omhoog.

‘Als je nog één keer liegt, laat ik je dansen. Begrijp je me, Shane? Hou op met liegen!’

Hij slikte moeizaam en stak nerveus zijn tong uit om aan zijn mondhoek te likken.

‘Ik… Ach, jezus,’ flapte hij er opeens uit. ‘Het spijt me, Tessa. Ik weet niet hoe het zo ver heeft kunnen komen. Aanvankelijk ging ik met Brian mee naar Foxwoods om hém in bedwang te houden. En dat betekende natuurlijk dat ik zelf ook wel eens speelde. Toen won ik een paar keer. Echt véél. Vijfduizend dollar, zomaar ineens. Ik kocht een nieuwe ring voor Tina. Ze moest ervan huilen. En het voelde… geweldig. Fantastisch. Ik voelde me net Superman. Dus natuurlijk moest ik nog een keer spelen, alleen wonnen we niet altijd. Dus dan speel je meer omdat jij nu aan de beurt bent. Eén goede hand, meer heb je niet nodig, één goede hand. Dat hielden we onszelf voor, de laatste paar weken. Eén goede middag aan de tafels en alles zou anders worden. Het zou goed komen. Misschien zelfs maar een paar uur. Alleen maar een paar goede uren en alles zou goed zijn gekomen.’

‘Je hebt geld van de vakbond gejat. Je hebt je ziel aan criminelen verkocht.’

Shane keek me aan. ‘Je moet geld hebben om geld te kunnen winnen,’ zei hij eenvoudigweg, alsof daar geen speld tussen te krijgen was.

En misschien was dat voor een gokker ook wel zo.

‘Van wie heb je het geld geleend? Wie heeft Brian doodgeschoten? Wie heeft mijn dochter?’

Hij haalde zijn schouders op.

‘Fuck you, Shane! Ze hebben mijn meisje. Als je niet gaat praten, blaas ik je kop van je romp!’

‘Ze maken me toch af!’ kaatste hij terug, en eindelijk schoot het vuur in zijn ogen. ‘Met die lui valt niet te spotten. Ze hebben me al foto’s gestuurd… Tina in de supermarkt, Tina die naar yogales gaat, Tina die de jongens ophaalt. Ik vind het erg van Brian. Ik vind het erg van Sophie. Maar ik moet mijn eigen gezin beschermen. Ik heb de boel misschien verkloot, maar zo’n mislukkeling ben ik nou ook weer niet.’

‘Shane,’ zei ik kortaf. ‘Je begrijpt het niet. Ik maak je af. Dan ga ik het woord “verrader” in je borst kerven. Daarna laat ik Tina en de jongens nog twee dagen leven. Waarschijnlijk korter.’

Hij knipperde met zijn ogen. ‘Je gaat niet…’

‘Bedenk hoe ver jij zou gaan voor je zoons, en besef dan dat ik dat ook zou doen.’

Shane ademde zwaar uit. Hij staarde me aan, en aan zijn blik kon ik zien dat hij eindelijk begreep hoe dit allemaal zou aflopen. Misschien had hij, net als ik, de afgelopen dagen bedacht dat de hel in werkelijkheid uit verschillende lagen bestond en dat er altijd wel een plek was waar het nog dieper en donkerder was, hoe diep je ook viel.

‘Als ik je een naam geef,’ zei hij opeens, ‘dan moet je hem doden. Vanavond nog. Zweer het, Tessa. Neem hem te grazen voordat hij mijn gezin te grazen neemt.’

‘Afgesproken.’

‘Ik hou van ze,’ fluisterde Shane. ‘Ik heb het verkloot, maar ik hou van mijn vrouw en kinderen. Het enige wat ik wil, is dat ze niks overkomt.’

Nu was het mijn beurt om niets te zeggen.

‘Het spijt me van Brian, Tessa. Echt, ik dacht niet dat ze dat zouden doen. Ik dacht niet dat ze hem iets zouden aandoen. Of dat ze het op Sophie gemunt zouden hebben. Ik had nooit moeten beginnen met gokken. Ik had nooit ook maar één kaart moeten oppakken.’

‘De naam, Shane. Wie heeft Brian vermoord? Wie heeft mijn dochter?’

Hij keek aandachtig naar mijn gehavende gezicht en leek uiteindelijk in elkaar te krimpen. Toen

knikte hij, ging wat meer rechtop zitten en rechtte zijn schouders. Ooit was Shane een goede agent geweest. Ooit was hij een goede vriend geweest. Misschien probeerde hij die persoon weer terug te vinden.

‘John Stephen Purcell,’ zei hij. ‘Een enforcer. Zorg dat je Purcell vindt, hij heeft Sophie. Of hij weet in elk geval waar ze is.’

‘Waar woont hij?’

Een lichte aarzeling. ‘Als je de handboeien afdoet, geef ik je zijn adres.’

Zijn aarzeling was voldoende waarschuwing. Ik schudde mijn hoofd. ‘Je had nooit mijn dochter iets aan moeten doen,’ zei ik zacht, terwijl ik de Glock omhoog hield.

‘Kom op, Tessa. Ik heb je verteld wat je moest weten.’ Hij schudde zijn geboeide polsen rinkelend heen en weer. ‘Jezuschristus, dit is absurd. Laat me gaan. Ik zal je helpen om je dochter terug te krijgen. We kunnen Purcell samen gaan zoeken. Kom op…’

Ik glimlachte, maar het was een droevige glimlach. Shane liet het allemaal zo eenvoudig klinken. Natuurlijk had hij dat aanbod zaterdag kunnen doen. In plaats daarvan had hij gezegd dat ik goed naar hem moest luisteren en mijn bek moest houden, en o ja, dat hij de volgende ochtend langs zou komen om me in elkaar te slaan.

Goede Brian. Slechte Brian.

Goede Shane. Slechte Shane.

Goede Tessa. Slechte Tessa.

Misschien is die grens tussen goed en slecht voor ons allemaal vager dan we zouden willen. En misschien geldt voor ons allemaal dat wanneer die grens eenmaal is overschreden, er geen weg terug meer is. Je was wie je was, en nu ben je wie je bent.

‘Shane,’ mompelde ik. ‘Denk aan je zoons.’

Hij keek verward, en toen zag ik dat hij begreep wat ik bedoelde. Bijvoorbeeld dat het gezin van een agent die tijdens het werk om het leven kwam een speciale uitkering kreeg, terwijl het gezin van een agent die naar de gevangenis moest wegens verduistering en betrokkenheid bij criminele activiteiten die niet kreeg.

Shane zei het zelf al: hij had het verkloot, maar zo’n mislukkeling was hij nou ook weer niet.

Goede Shane dacht aan zijn drie zoons. En ik kon zien op welk moment hij de logische conclusie trok, want zijn schouders zakten naar beneden. Zijn gezicht ontspande.

Shane Lyons keek me de laatste keer aan.

‘Het spijt me,’ fluisterde hij.

‘Mij ook,’ zei ik.

Toen haalde ik de trekker over.

Naderhand reed ik de surveillancewagen van de oprijlaan de straat op, en ik parkeerde hem uiteindelijk achter een donker pakhuis, echt zo’n plek waar een agent heen zou kunnen gaan als hij iets verdachts zag. Ik ging op de achterbank zitten en negeerde de geur van bloed en het feit dat Shanes lichaam nog warm en soepel aanvoelde.

Ik doorzocht zijn zakken en vervolgens zijn riem. Weggestopt naast zijn mobiele telefoon vond ik een stukje papier waar getallen op stonden geschreven die heel goed gps-coördinaten konden zijn. Ik voerde de coördinaten in in de computer voor in de auto en zocht de route naar het corresponderende adres op.

Ik ging weer naar de achterbank, maakte de boeien om Shanes polsen los en deed hem toen zijn riem weer om. Ik had hem een dienst bewezen door hem dood te schieten met Brians Glock. Ik had ook zijn eigen Sig Sauer kunnen gebruiken, waarmee de mogelijkheid zou zijn geopperd dat hij zelfmoord had gepleegd. In dat geval zouden Tina en de jongens geen cent krijgen.

Zo’n harde ben ik nog niet, dacht ik. Niet zo bikkelhard.

Ik had een merkwaardig gevoel in mijn wangen. Mijn gezicht was op een vreemde manier gevoelloos.

Ik dwong mezelf geconcentreerd te blijven. De nacht was nog jong en ik had nog een heleboel werk te doen.

Ik liep om de wagen heen en opende de kofferbak. Staatsagenten hechten eraan om goed voorbereid te zijn, en Shane vormde daarop geen uitzondering. Aan een zijkant lagen zes proteïnerepen, een pak met flesjes water en zelfs een paar kant-en-klaarmaaltijden. Ik stopte het eten in mijn plunjezak en propte ter plekke een halve reep in mijn mond, en met Shanes sleutels maakte ik de langwerpige wapenkluis open. Shane had een Remington riotgun, een M4 karabijn, een paar dozen munitie en een legermes op voorraad.

Ik pakte alles.