41
‘Het is Hamilton,’ zei Bobby. Hij trok D.D. mee uit Leoni’s garage en rende naar hun auto.
‘Hamilton?’ D.D. kneep haar ogen samen. ‘Luitenant-kolonel Hamilton van de staatspolitie?’
‘Ja. Hij heeft de middelen en de gelegenheid en kent alle betrokkenen. Misschien is het allemaal in gang gezet met Brians gokprobleem, maar Hamilton was het brein achter de hele operatie. Hebben jullie geld nodig? Hé, laat ik nou net een hele grote pot met geld weten te staan.’
‘Tussen hem en Shane…’ mompelde D.D. Ze knikte en voelde het eerste sprankje spanning. Eindelijk hadden ze een naam, een verdachte, een doelwit. Ze stapte in de auto en meteen scheurde Bobby naar de snelweg.
‘Precies,’ zei hij. ‘Zo moeilijk is het niet om een nepbedrijf op te zetten als je Hamilton hebt die intern aan de touwtjes trekt om de sporen uit te wissen. Alleen moet natuurlijk aan al het goede een einde komen.’
‘Als het interne onderzoek eenmaal in gang wordt gezet…’
‘Dan zijn ze de klos,’ vulde Bobby aan. ‘Er snuffelen rechercheurs van de staatspolitie rond en doordat Shane en Brian excessief blijven gokken, zijn er ook verscheidene criminelen die een deel van de buit willen. Hamilton maakt zich natuurlijk steeds meer zorgen. En Brian en Shane veranderen van handlangers in hoogst onbetrouwbare lastpakken.’
‘Dus Hamilton heeft Brian vermoord en vervolgens Sophie ontvoerd, zodat Tessa zou zeggen dat ze haar eigen man had doodgeschoten en de schuld zou krijgen van de diefstal?’ D.D. keek bedenkelijk en voegde er toen aan toe: ‘Of een enforcer heeft het gedaan. Zo’n crimineel die Brian al tegen zich in het harnas had gejaagd. Zo’n gast die bereid was tot nog één smerig klusje om zijn geld terug te krijgen.’
‘Zo’n gast die als waarschuwing foto’s van Shanes vrouw en kinderen zou sturen,’ zei Bobby instemmend.
‘Dat is het probleem met de lui die de touwtjes in handen hebben,’ zei D.D. hoofdschuddend. ‘Ze hebben geweldige ideeën, maar ze maken niet graag hun handen vuil bij de uitvoering.’ Ze aarzelde. ‘Als we die logica volgen: waar is Sophie? Zou Hamilton het risico nemen om persoonlijk een meisje van zes vast te houden?’
‘Weet ik niet,’ zei Bobby. ‘Maar ik wil wedden dat we daar achter kunnen komen als we hem overrompelen. Hij zou in de stad moeten zijn, op de plek waar Lyons is doodgeschoten, samen met de kolonel en de andere hoge piefen.’
D.D. knikte, maar toen pakte ze Bobby opeens bij zijn arm. ‘Hij is niet in de stad, daar durf ik alles om te verwedden.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat Tessa ontsnapt is. Dat weten wij, dat weet hij. Bovendien zal hij ondertussen wel gehoord hebben dat de riotgun en de M4 van Lyons worden vermist. Hij weet dus dat Tessa gewapend is, dat ze gevaarlijk is en koste wat het kost haar dochter wil vinden.’
‘Hij is op de vlucht,’ ging Bobby verder. ‘Voor zijn eigen agente.’ Maar toen was het zijn beurt om zijn hoofd te schudden. ‘Nee, niet iemand die zo ervaren en doortrapt is als Hamilton. De aanval is de beste verdediging, nietwaar? Hij moet Sophie hebben. Als ze nog leeft, gaat hij haar halen. Zij is de laatste troef die hij nog kan uitspelen.’
‘Dus de vraag is: waar is Sophie?’ zei D.D. ‘Er geldt al drie dagen in de hele staat een Amber Alert. Haar foto is niet weg te slaan van de tv, ze wordt beschreven op de radio. Als ze er nog is, zouden we intussen aanwijzingen moeten hebben.’
‘Dat betekent dat ze ergens stevig is vastgebonden,’ zei Bobby peinzend. ‘Buiten de stad, zonder buren in de omgeving. Met iemand bij haar om ervoor te zorgen dat ze veilig opgeborgen blijft. Het is dus een plek die moeilijk bereikbaar maar wel goed bevoorraad is. Een locatie waarvan Hamilton erop vertrouwt dat hij er veilig is.’
‘Hij zou Sophie nooit in zijn eigen huis opsluiten,’ zei D.D. ‘Dat is te dichtbij. Misschien zit ze bij vrienden? Of in een tweede huis? We hebben in zijn kantoor foto’s van een hertenjacht gezien. Heeft hij ergens een jachthuisje, een hut in het bos?’
Plotseling glimlachte Bobby. ‘Bingo. Hamilton heeft een huisje in de buurt van Mount Greylock, in West-Massachusetts. Op tweeënhalf uur rijden van het hoofdbureau van de staatspolitie, ergens in de uitlopers van de Berkshires. Afgelegen, overzichtelijk en ver genoeg om geloofwaardig te kunnen ontkennen – hij is dan wel de eigenaar, maar hij kan altijd zeggen dat hij er al dagen of weken niet is geweest, vooral met alle gebeurtenissen in Boston die nu zijn aandacht opeisen.’
‘Weet je hoe we er moeten komen?’ vroeg D.D. meteen.
Bobby aarzelde. ‘Ik ben er een paar keer geweest, maar dat is jaren geleden. Hij nodigde wel eens agenten uit om een weekend te jagen, dat soort dingen. Ik zie de wegen wel voor me…’
‘Phil,’ zei D.D. terwijl ze haar mobieltje pakte. ‘Rij jij maar naar de Pike, dan zorg ik voor een adres.’
Bobby zette het zwaailicht aan en reed met hoge snelheid naar de Mass Pike, de kortste route om de staat te doorkruisen. D.D. belde het hoofdbureau van de BPD. Het was al na middernacht, maar vannacht sliep er niemand van de Bostonse politie of van de staatspolitie. Phil nam meteen op.
‘Heb je het al van Lyons gehoord?’ vroeg Phil bij wijze van begroeting.
‘Ben er al geweest. Ik heb een gevoelig verzoek voor je. Ik wil volledige achtergrondinformatie over Gerard Hamilton. Zoek ook onder namen van familieleden. Ik wil alle adressen die je maar kunt vinden, en daarna een volledig overzicht van zijn financiële situatie.’
Het bleef even stil. ‘Bedoel je de luitenant-kolonel van de staatspolitie?’ vroeg Phil voorzichtig.
‘Ik zei toch dat het gevoelig lag?’
D.D. hoorde een tikkend geluid. De vingers van Phil vlogen al over het toetsenbord.
‘Hmmm, als je off the record informatie wilt horen, niet eens koffiepraat, maar meer pisbakpraat…’ begon Phil, terwijl hij verder tikte.
‘Absoluut,’ verzekerde D.D. hem.
‘Ik heb gehoord dat Hamilton een minnares heeft. Een hete Italiaanse driftkop.’
‘Hoe heet ze?’
‘Geen idee. De jongen van wie ik het hoorde had het alleen maar over haar… achterste.’
‘Mannen zijn varkens.’
‘Zelf ben ik een varken dat verliefd is op zijn vrouw die vier kinderen moet zien te overleven, dus ik voel me niet aangesproken.’
‘Dat is waar,’ gaf D.D. toe. ‘Begin maar te spitten, Phil. Vertel me alles wat ik weten moet, want we vermoeden dat hij Sophie Leoni heeft.’
D.D. hing op. Bobby naderde de afslag naar de Mass Pike. Hij raasde er met ruim honderd kilometer per uur op af en ze namen met piepende banden de bocht. De wegen waren eindelijk sneeuwvrij en er was op dit nachtelijke tijdstip weinig verkeer. Op de brede, rechte snelweg scheurde Bobby met honderdzestig kilometer per uur naar het westen van Massachusetts. Ze hadden ruim tweehonderd kilometer voor de boeg, en D.D. realiseerde zich dat ze die niet allemaal met dezelfde snelheid konden afleggen. Twee uur, concludeerde ze. Over twee uur konden ze eindelijk Sophie Leoni redden.
‘Denk je dat ze een goede agent is?’ vroeg Bobby opeens.
D.D. hoefde niet te vragen wie hij bedoelde. ‘Dat weet ik niet.’ Bobby haalde even zijn blik van de weg om haar aan te kijken. ‘Hoe ver zou jij gaan?’ vroeg hij zacht, terwijl hij zijn ogen naar haar buik liet zakken. ‘Als het jouw kind was, hoe ver zou je dan gaan?’
‘Ik hoop dat ik daar nooit achter hoef te komen.’
‘Want ik zou ze allemaal vermoorden,’ zei Bobby vlak, terwijl hij zijn handen strekte en toen weer om het stuur klemde. ‘Als iemand Annabelle zou bedreigen of Carina zou ontvoeren, dan zou er in de hele staat niet genoeg munitie zijn voor wat ik met die lui zou doen.’
D.D. twijfelde er geen seconde aan dat hij het meende, maar toch schudde ze haar hoofd.
‘Dat is niet goed, Bobby,’ zei ze zacht. ‘Zelfs als je wordt getergd, zelfs als de ander is begonnen… Criminelen nemen hun toevlucht tot geweld. Wij zijn van de politie. Wij zouden beter moeten weten. Als wij al niet aan die norm kunnen voldoen… Nou ja, wie dan wel?’
Daarna reden ze zwijgend verder, luisterend naar het hese gebrom van de motor, die op volle toeren draaide, terwijl het licht van de lantaarnpalen als bliksemschichten voorbij schoot.
We komen eraan, Sophie, dacht D.D.