39

Toen D.D. en Bobby bij de garage van Tessa Leoni’s vader arriveerden, stond de achterdeur open en lag de man in elkaar gezakt over een oude, vervallen werkbank. D.D. en Bobby stormden het vertrek binnen. D.D. rende op Leoni af terwijl Bobby haar dekking gaf.

D.D. tilde Leoni’s hoofd op om te zien of hij gewond was en deinsde toen terug door de stank van whisky.

‘Jezus!’ Ze liet zijn hoofd weer op zijn borst vallen. Zijn hele lichaam gleed naar links, van de kruk af, en zou op de grond zijn gevallen als Bobby het niet net op tijd had opgevangen. Hij legde de grote man voorzichtig op de grond en rolde hem toen op zijn zij, om de kans te verkleinen dat de zatlap zou stikken in zijn eigen braaksel.

‘Pak zijn autosleutels,’ mompelde D.D. vol walging. ‘We laten iemand van de surveillancedienst komen om ervoor te zorgen dat hij veilig thuiskomt.’

Bobby was Leoni’s zakken al aan het doorzoeken. Hij vond een portemonnee, maar geen sleutels. Toen bekeek D.D. aandachtig het bord met de sleuteltjes.

‘Zijn die van auto’s van klanten?’ dacht ze hardop.

Bobby kwam naar haar toe lopen om te kijken. ‘Ik zag achter de garage een paar oude bakken staan,’ mompelde hij. ‘Hij knapt ze vast op om ze door te verkopen.’

‘Dus als Tessa snel de beschikking wilde hebben over een auto…’

‘Vindingrijk,’ zei Bobby.

D.D. keek neer op Tessa’s bewusteloze vader en schudde opnieuw haar hoofd. ‘Godsamme, hij had

zich in elk geval kunnen verzetten.’

‘Misschien heeft zij de whisky voor hem meegebracht,’ zei Bobby schouderophalend, en hij wees naar de lege fles. Hij was een alcoholist, hij wist die dingen.

‘Dus het staat vrijwel vast dat ze een auto heeft. Een beschrijving zou fijn zijn, maar op een of andere manier heb ik het idee dat het nog wel even zal duren voordat papa Leoni weer iets zegt.’

‘Als we ervan uitgaan dat hij niet met gestolen auto’s werkt, moet Leoni overal papieren voor hebben. Laten we eens gaan kijken.’

Bobby gebaarde naar de openstaande deur van een klein kantoortje achter in de garage. Daar stonden een bureautje en een oude grijze archiefkast. Achter in de bovenste rij bevond zich een map waarop EIGENDOMSBEWIJZEN stond.

D.D. pakte de map en ze liepen samen de garage uit. De snurkende dronkaard lieten ze alleen achter. Achter een hek van draadgaas stonden drie auto’s. Aangezien er in de map eigendomsbewijzen van vier auto’s zaten, was het niet moeilijk om vast te stellen dat er een donkerblauwe Ford pick-up met bouwjaar 1993 weg was. Uit het eigendomsbewijs bleek dat hij ruim 320.000 kilometer op de teller had staan.

‘Een oudje, maar een prima wagen,’ merkte Bobby op terwijl D.D. via de zender meer informatie opvroeg.

‘Nummerbord?’ vroeg D.D.

Bobby schudde zijn hoofd. ‘Hebben ze geen van allen.’

D.D. keek hem aan. ‘Ga eens op straat kijken.’

Hij snapte wat ze bedoelde en begon om het huizenblok heen te rennen. En ja hoor, na een meter of vijftig zag hij aan de overkant van de straat een auto zonder nummerborden staan. Het was duidelijk dat Tessa die gegapt had om ze aan haar eigen voertuig te bevestigen.

Vindingrijk, dacht hij weer, maar ook slordig. Ze was bezig met een race tegen de klok, en daarom had ze de eerste de beste nummerborden gepakt, in plaats van tijd te verdoen met de veiliger optie om een paar straten verder de nummerborden van een auto te halen.

Dat betekende dat ze een spoor begon achter te laten en dat ze dat konden gebruiken om haar te vinden.

Dat zou Bobby een goed gevoel moeten geven, maar hij voelde zich vooral moe. Hij bleef zich maar voorstellen hoe het moest zijn geweest, om thuis te komen van haar dienst, de voordeur door te lopen en te ontdekken dat haar dochter was gegijzeld door een of andere kerel. Geef ons je pistool, dan raakt er niemand gewond.

Vervolgens schoot diezelfde man drie keer op Brian Darby voordat hij de benen nam met Tessa’s kleine meid.

Als Bobby ooit zijn eigen huis zou binnenkomen en iemand aantrof die een pistool tegen Annabelles hoofd hield en zijn vrouw en kind bedreigde…

Tessa moest half gek zijn geweest van wanhoop en angst. Ze zou met alles hebben ingestemd en tegelijkertijd het wantrouwen hebben behouden dat elke agent zo eigen was. Ze wist dat hoezeer ze ook meewerkte, het nooit genoeg zou zijn, dat ze haar natuurlijk zouden belazeren zodra ze daar de kans voor kregen.

Dus moest ze koste wat het kost een stap vóór zien te komen. De dood van haar eigen man verdoezelen om tijd te winnen. Een lijk begraven met melktanden en zelfgemaakte explosieven als onderdeel van een ijzingwekkend reserveplan.

Shane had aanvankelijk verklaard dat Tessa hem zondagochtend had gebeld met het verzoek haar in elkaar te slaan. Maar ze wisten nu dat Shane hoogstwaarschijnlijk deel had uitgemaakt van het probleem. Dat klopte wel: een vriend die een vriendin ‘hielp’ zou haar slechts een paar klappen verkopen; hij zou haar niet een hersenschudding bezorgen waardoor ze een nacht in het ziekenhuis moest blijven.

Dat betekende dat het Shanes idee was geweest om Tessa in elkaar te slaan. Hoe zou dat zijn gegaan? Kom, we slepen het lijk van je man uit de garage naar boven om het te laten ontdooien. Dan sla ik je helemaal verrot, gewoon omdat ik daar zin in heb. Dan bel je de politie om te zeggen dat je die lul van een man van je hebt doodgeschoten omdat hij je wilde vermoorden.

Ze hadden geweten dat ze gearresteerd zou worden. In elk geval had Shane moeten bedenken hoe zwak haar verhaal zou klinken, vooral omdat Sophie werd vermist en Brians lichaam was ingevroren.

Ze hadden gewild dat ze werd gearresteerd. Ze moest achter slot en grendel.

Weer dacht Bobby dat het allemaal om het geld ging. De vakbond was een kwart miljoen kwijt. Wie had dat geld gestolen? Shane Lyons? Iemand die zich hoger in de voedselketen bevond?

Iemand die slim genoeg was om te begrijpen dat ze vroeg of laat met een verdachte op de proppen moesten komen, voordat Interne Zaken te lastig werd.

Iemand die zich realiseerde dat een andere agent die in opspraak was geraakt, een vrouw, die was vastgelegd door de beveiligings -camera’s van de bank – Tessa Leoni bijvoorbeeld – de perfecte zonde bok zou zijn. Daar kwam nog bij dat haar man een gokprobleem had, wat haar een nog geschiktere kandidaat maakte.

Brian moest dood omdat zijn uit de hand gelopen gewoonte hem voor iedereen een bedreiging maakte. En Tessa werd met een keurige strik om overgedragen aan de autoriteiten en hield hen mooi uit de gevangenis. We zeggen dat zij het geld heeft gestolen, dat haar man het heeft vergokt, en dan hebben we overal een verklaring voor. Het onderzoek wordt afgesloten en we kunnen de zonsondergang tegemoet rijden, een kwart miljoen dollar rijker en geen haan die ernaar kraait.

Brian dood, Tessa achter de tralies, en Sophie…

Daar wilde Bobby nog niet over nadenken. Sophie was een blok aan het been. Misschien werd ze uiteindelijk nog even in leven gehouden, voor het geval Tessa niet meewerkte met het plan. Maar op lange termijn…

Tessa had groot gelijk om op het oorlogspad te zijn. Ze was al een dag kwijtgeraakt aan het beramen van plannen, een dag aan haar ziekenhuisopname en een dag aan gevangenschap. En dus was het nu of nooit. De tijd begon te dringen. In de komende paar uur zou ze haar dochter vinden, of ze zou omkomen terwijl ze dat probeerde.

Een eenzame staatsagente, die het opnam tegen criminelen die hun hand er niet voor omdraaiden

om met geweld het huis van een agent binnen te dringen en haar echtgenoot dood te schieten.

Wie had de ballen om zoiets te doen?

De Russische maffia had Boston met zijn machtige tentakels in een wurgende greep genomen en stond erom bekend nog veel meedogenlozer te zijn dan hun Italiaanse tegenhangers. Ze ontpopten zich in hoog tempo tot de grote spelers in alles wat met corruptie, drugs en het witwassen van geld te maken had. Een kwart miljoen dat was ontvreemd van de vakbond van de staatspolitie klonk Bobby echter als peanuts in de oren.

De Russen gaven de voorkeur aan een groot risico en een hoge winst. Bij de meeste van hun ondernemingen was een kwart miljoen een afrondingsfoutje. En om nou te gaan stelen van de staatspolitie en moedwillig de toorn van een machtige wetshandhavingsinstantie over jezelf af te roepen…

Het kwam Bobby allemaal persoonlijker voor. Maffiosi zouden niet proberen te stelen van een politievakbond. Maar ze zouden wel een insider onder druk kunnen zetten die vervolgens vaststelde dat dat de beste manier was om aan het benodigde geld te komen. Een insider die bij het geld kon komen, maar ook over de kennis en de vooruitziende blik beschikte om zijn eigen sporen uit te wissen…

Opeens wist Bobby het. Het vervulde hem met afschuw. Het maakte hem doodsbang. En het klopte helemaal.

Hij hief zijn elleboog en stootte die door het raam aan de passagierskant van de geparkeerde auto. Het raam versplinterde. Het autoalarm ging af. Bobby negeerde beide geluiden. Hij stak zijn arm naar binnen, maakte het handschoenenkastje open en pakte het kentekenbewijs, waarop stond vermeld met welke nummerborden Tessa nu rondreed.

Toen liep hij snel terug naar D.D. en de garage, gewapend met nieuwe informatie en met de naam van hun laatste doelwit.