13
‘Wat denk je van Tessa Leoni?’ vroeg Bobby vijf minuten later toen ze terugreden naar het hoofdbureau.
‘Ze liegt dat ze barst,’ zei D.D. stuurs.
‘Ze lijkt bedachtzaam met haar antwoorden.’
‘Alsjeblieft zeg. Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat ze politiemensen niet vertrouwt.’
‘En we zijn juist zo beminnelijk – de drankzucht, de zelfmoorden en al het huiselijk geweld daargelaten.’
D.D. trok een grimas, maar snapte wat hij bedoelde. Politiemensen waren nu niet bepaald het toonbeeld van goed aangepaste mensen. Veel agenten hadden een zwaar leven gehad. En de meesten waren ervan overtuigd dat je die ervaring nodig had om hier op straat te kunnen werken.
‘Ze heeft haar verhaal veranderd,’ zei D.D.
‘Dat was mij ook opgevallen.’
‘Eerst had ze haar man doodgeschoten en ontdekte ze daarna dat haar dochter weg was, en vervolgens ontdekte ze eerst dat Sophie weg was en schoot ze daarna haar man dood.’
‘De chronologische volgorde verschilt, maar het resultaat is hetzelfde. In beide gevallen is Tessa Leoni tot pulp geslagen, en in beide gevallen is de zesjarige Sophie verdwenen.’
D.D. schudde haar hoofd. ‘Als iemand inconsistent is over één detail, moet je alle details in twijfel trekken. Als ze heeft gelogen over de volgorde, welke delen van het verhaal kloppen er dan nog meer niet?’
‘Eens een leugenaar, altijd een leugenaar,’ zei Bobby zacht.
Ze wierp hem een blik toe en klemde haar handen steviger om het stuur. Tessa’s jankverhaal had hem aangegrepen. Bobby had altijd al een zwak gehad voor jonge deernes in nood. En dat terwijl D.D. het bij het rechte eind had gehad met haar eerste indruk van Tessa Leoni: knap en kwetsbaar, een combinatie die D.D. op de zenuwen werkte.
D.D. was moe. Het was over elven en haar nieuwe lichaam, dat veel onderhoud vergde, smeekte om slaap. Bobby en zij waren echter op de terugweg naar Roxbury, voor de eerste bijeenkomst van de taskforce. De klok tikte door. De pers wachtte op een verklaring. De aanklager verlangde een update. De hoge piefen wilden gewoon dat de moordzaak kon worden afgesloten en dat het vermiste kind werd gevonden, en wel nú.
Vroeger zou D.D. zes potten koffie zetten en een zak donuts leegeten om de nacht door te komen. Nu was ze echter gewapend met een nieuw flesje water en een pakje crackers. Het was niet genoeg.
Zodra ze het ziekenhuis hadden verlaten, had ze Alex ge-sms’t: Vanavond gaat niet lukken, jammer van morgen. Hij had een sms teruggestuurd: Heb het nieuws gezien. Sterkte.
Geen verwijten, geen gejammer en geen beschuldigingen. Alleen maar welgemeende steun.
Zijn sms’je maakte haar huilerig en sentimenteel, wat ze volledig weet aan haar huidige toestand, want geen man had D.D. Warren de afgelopen twintig jaar aan het huilen gekregen, en daar ging ze nu mooi geen verandering in brengen.
Bobby bleef maar naar haar onafscheidelijke waterflesje kijken, vervolgens weer naar haar en dan weer naar het flesje. Als hij dat nog een keer deed, zou ze het flesje boven zijn hoofd leeggieten. Bij die gedachte leefde ze op, en tegen de tijd dat ze een parkeerplaats hadden gevonden, was ze was bijna weer de oude.
Nadat Bobby een kop verse koffie had gehaald, gingen ze naar boven, naar de afdeling Moordzaken. D.D. en haar collega’s hadden het getroffen. Het hoofdbureau van de BPD was nog maar vijftien jaar geleden gebouwd en hoewel de meningen over de locatie nog altijd verdeeld waren, was het gebouw zelf modern en goed onderhouden. De afdeling Moordzaken had meer weg van een verzekeringskantoor dan van een politiebureau. Goed verlichte werkplekken werden afgebakend met mooie, functionele schermen. Op brede grijze metalen archiefkasten stonden planten, gezinsfoto’s en persoonlijke prullaria. Hier zo’n schuimrubberen vinger van de Red Sox, daar een vlaggetje van de Boston Patriots.
De secretaresse had iets met kaneelpotpourri, terwijl de rechercheurs een obsessie met koffie hadden, zodat het zelfs lekker róók op de afdeling. De mengeling van kaneel en koffie had een van de nieuwere medewerkers ertoe gebracht de receptieruimte om te dopen tot Starbucks. Zoals dat nu eenmaal gaat bij de politie was die naam blijven hangen, en nu had de secretaresse allemaal stickers, servetten en papieren bekertjes van Starbucks op de balie liggen, tot verwarring van menige getuige die een verklaring kwam afleggen.
D.D. trof haar team en een leider van elk onderzoeksteam in de vergaderruimte aan. Ze ging aan het hoofd van de tafel zitten, naast het grote whiteboard dat de komende dagen hun bijbel zou zijn in deze zaak. Ze zette haar flesje water neer en pakte een zwarte stift, en toen waren ze begonnen.
De zoektocht naar Sophie Leoni had de hoogste prioriteit. Het speciale nummer werd platgebeld en er waren al meer dan twintig tips binnengekomen die momenteel allemaal werden nagetrokken. Tot nu toe had dat niets bruikbaars opgeleverd.
Phil had de antecedenten nagetrokken van Sophies oppas, Brandi Ennis, maar ze bleek geen strafblad te hebben. In combinatie met het gesprek dat D.D. en Bobby met haar hadden gevoerd, kon de vrouw naar hun gevoel worden uitgesloten als verdachte. De eerste achtergrondchecks van de schoolleiding en van Sophies leerkracht hadden geen alarmbellen doen rinkelen. Ze gingen zich nu op ouders richten.
Het camerateam had vijfenzeventig procent van de opnames van verschillende camera’s in een straal van drie kilometer rond Leoni’s woning bestudeerd. Tot nu toe geen spoor van Sophie, Brian Darby of Tessa Leoni. De zoektocht was uitgebreid en nu werd er ook gespeurd naar Brians witte GMC Denali.
Gezien de bevindingen van het lab dat er naar alle waarschijnlijkheid een lichaam in de kofferbak van Darby’s auto had gelegen, leek hun beste aanknopingspunt om na te trekken waar de Denali de laatste vierentwintig uur was geweest. D.D. wees twee rechercheurs aan om creditcardgegevens te checken en zodoende te proberen te achterhalen wanneer er voor het laatst was getankt. Op basis van de datum en de hoeveelheid benzine die er nog in de tank zat, konden ze dan bepalen hoe groot de afstand was die Brian Darby maximaal kon hebben afgelegd met een lichaam achter in zijn auto. Ook zouden dezelfde twee rechercheurs nagaan of Darby een parkeerbon of een boete wegens te hard rijden had gekregen of dat hij gebruik had gemaakt van tolwegen, zodat ze aan de hand van die gegevens mogelijk konden vaststellen waar de Denali tussen vrijdagavond en zondagochtend was geweest.
Ten slotte zou D.D. details over de Denali naar de pers lekken en getuigen aansporen om contact op te nemen met nieuwe details.
Phil zou gaan speuren naar percelen die mogelijk het eigendom waren van Brian Darby of een familielid. Zijn eerste antecedentenonderzoek had geen bijzonderheden over het gezin opgeleverd. Brian was nooit gearresteerd of aangehouden. Afgezien van een paar bonnen voor te snel rijden in de afgelopen vijftien jaar, leek hij een voorbeeldig burger te zijn geweest. Hij had de afgelopen vijftien jaar als machinist gewerkt bij hetzelfde bedrijf, ASSC. Hij had een hypotheek van twee ton op het huis, een lening van 34.000 dollar op de Denali en vierduizend dollar aan andere leningen en er stond ruim vijftigduizend dollar op zijn bankrekening, dus in financieel opzicht zag het plaatje er niet slecht uit.
Phil had ook contact opgenomen met Brians baas, die bereid was om morgenochtend om elf uur telefonisch gehoord te worden. Over de telefoon had Scott Hale aangegeven dat de dood van Darby hem schokte, en hij had vol ongeloof gereageerd op de suggestie dat Brian zijn vrouw had geslagen. Hale was ook ontzet over de verdwijning van Sophie en zou ASSC vragen de huidige beloning te verhogen.
D.D., die bovenaan op het bord Sloeg Brian Darby zijn vrouw? had geschreven, zette een kruisje in de nee-kolom.
Daarop stak Neil zijn hand op en zei dat er juist een kruisje onder ‘ja’ moest komen. Hij had de hele dag in het ziekenhuis doorgebracht, waar hij het medisch dossier van Tessa Leoni had opgevraagd. Hoewel er geen sprake was van een lange geschiedenis van ‘ongelukjes’, had alleen al de opname van vandaag meerdere verwondingen uit verschillende periodes aan het licht gebracht. Tessa Leoni had gekneusde ribben, waarschijnlijk van een voorval dat minstens een week geleden had plaatsgevonden (‘Toen ze van de trap was gevallen zeker,’ zei D.D. schamper). De arts had er ook een aantekening van gemaakt dat hij vreesde dat één gebroken rib ondeugdelijk was genezen als gevolg van ‘inadequate medische verzorging’, wat Tessa’s bewering bevestigde dat ze geen hulp van buitenaf had gezocht, maar altijd op eigen houtje de gevolgen van een afranseling afhandelde.
Naast haar hersenschudding en gebroken jukbeen stond er in Leoni’s dossier een hele waslijst aan kneuzingen, waarvan er een de vorm had van de ronde neus van een werklaars.
‘Heeft Brian Darby werklaarzen met stalen neuzen?’ vroeg D.D. gespannen.
‘Ik ben teruggegaan naar het huis om een paar op te halen,’ zei Neil. ‘Ik heb aan de advocaat gevraagd of we de afdruk van de laarzen konden vergelijken met de kneuzing op Leoni’s heup. Hij vond dat een schending van haar privacy en zei dat we daar toestemming voor moesten vragen.’
‘Schending van haar privacy!’ snoof D.D. ‘Ze zou er juist door geholpen zijn. Er zou een patroon van misbruik mee worden vastgesteld, wat betekent dat ze niet twintig jaar tot levenslang in de gevangenis belandt.’
‘Dat sprak hij niet tegen. Hij zei alleen dat ze van de arts moest rusten en dat hij daarom wilde wachten tot ze was hersteld van haar hersenschudding.’
‘Kom op zeg! Dan is die kneuzing verdwenen en kunnen we geen vergelijking meer maken, en dan is zij haar ondersteunende bewijs kwijt. Die advocaat kan de pot op. Regel toestemming.’
Dat wilde Neil best doen, maar het zou tot later in de ochtend moeten wachten omdat hij zijn dag zou beginnen in het kantoor van de patholoog om de autopsie van Brian Darby bij te wonen. Die stond nu gepland voor zeven uur, omdat Tessa Leoni had verzocht het stoffelijk overschot van haar man zo snel mogelijk vrij te geven, zodat ze hem een fatsoenlijke begrafenis kon geven.
‘Wát?’ riep D.D.
‘Ik maak geen grapje,’ zei Neil. ‘Haar advocaat heeft Ben vanmiddag gebeld. Hij wilde weten hoe snel Tessa het lichaam terug kon krijgen. Vraag me niet waarom.’
Maar D.D. staarde de roodharige slungel toch aan. ‘Brian is neergeschoten onder verdachte omstandigheden. Natuurlijk moet er een autopsie plaatsvinden, dat weet Tessa net zo goed als iedereen.’ Ze keek naar Bobby. ‘Ze leren bij de staatspolitie toch wel íéts over de procedure bij moordzaken, hè?’
Bobby krabde opzichtig aan zijn hoofd. ‘Maak je een geintje? Ze proppen op de academie negentig lessen in een opleiding van vijfentwintig weken, en dan denk jij dat we na onze studie moeten we -ten hoe in grote lijnen een onderzoek werkt?’
‘Waarom wil ze dat lichaam terug?’ vroeg D.D. aan hem. ‘Waarom zou ze zelfs maar de moeite nemen om te bellen?’
Bobby haalde zijn schouders op. ‘Misschien dacht ze dat de autopsie al had plaatsgevonden.’
‘Misschien dacht ze dat ze geluk zou hebben,’ zei Neil. ‘Ze zit zelf bij de politie – misschien dacht ze dat Ben haar verzoek zou inwilligen en het lichaam van haar man zonder autopsie zou teruggeven.’
D.D. beet op haar onderlip. Het stond haar niet aan. Tessa mocht dan knap en kwetsbaar zijn, als het nodig was, was ze een koele kikker en ontzettend pienter. Als Tessa gebeld had, moest daar een reden voor zijn.
D.D. wendde zich weer tot Neil. ‘Wat heeft Ben tegen haar gezegd?’
‘Niks. Hij heeft met haar advocaat gesproken, niet met Leoni. Hij herinnerde de advocaat eraan dat er een autopsie moest plaats -vinden, en Cargill sprak dat niet tegen. Voor zover ik het begrepen heb, hebben ze een compromis gesloten: Ben verricht de autopsie meteen, zodat Darby zo snel mogelijk terug kan naar de familie.’
‘Dus de autopsie vindt eerder plaats,’ zei D.D., ‘en het lichaam wordt eerder teruggebracht. Wanneer wordt Darby’s lichaam vrijgegeven?’
Neil haalde zijn schouders op. ‘Na de autopsie zal het lijk door een assistent moeten worden dichtgenaaid en schoongemaakt. Misschien maandag aan het eind van de dag al, of anders dinsdagmiddag.’
D.D. knikte. Ze maalde er nog steeds over, maar ze begreep het niet. Om een of andere reden wilde Tessa Leoni het lichaam van haar man eerder terug in plaats van later. Ze zouden erop terug moeten komen, want er moest een reden zijn. Er was altijd een reden.
D.D. richtte zich weer tot haar taskforce. Ze wilde nu goed nieuws horen, maar dat was er niet. Ze wilde nieuwe aanknopingspunten, maar die had niemand.
Zij en Bobby vertelden wat ze te weten waren gekomen over de ongelukkige jeugd van Tessa Leoni. Dat ze een keer iemand had moeten doodschieten uit noodweer was pech geweest. Twéé keer leek gevaarlijk dicht in de buurt te komen van een gedragspatroon, al zou er vanuit juridisch oogpunt drie keer voor nodig zijn om alle twijfel weg te nemen.
D.D. wilde meer weten over de schietpartij met Thomas Howe. Morgenochtend zou ze samen met Bobby de agent opsporen die het onderzoek had geleid. Als het mogelijk was, zouden ze ook contact opnemen met de familie Howe en met Tessa’s vader. En zeker niet in de laatste plaats wilden ze achterhalen naar welke sportschool Brian Darby ging, wat voor programma hij volgde, en of hij misschien steroïden had gebruikt. Hij was in relatief korte tijd een stuk breder geworden en van een gevoelige man veranderd in een opvliegende. Het was de moeite waard om dat uit te zoeken.
Toen dat allemaal geregeld was, schreef D.D. de volgende stappen op het whiteboard en gaf ze de leden van de taskforce hun huiswerk. Het camerateam moest verdergaan met het bekijken van de talloze opnames uit Boston. Phil moest de achtergrondrapporten afmaken, research doen naar percelen en de baas van Brian Darby ondervragen. Neil moest naar de patholoog en een machtiging regelen om de laars van Brian Darby te vergelijken met de kneuzing op de heup van Tessa Leoni.
Het benzineteam mocht zich gaan bezighouden met benzine -verbruik en plattegronden van Boston om vast te stellen hoe groot het gebied was waar Sophie Leoni zich kon bevinden, terwijl de rechercheurs die zich bezighielden met het speciale telefoonnummer zouden doorgaan met het natrekken van oude aanwijzingen terwijl ze ook zouden proberen nieuwe informatie in te winnen.
D.D. wilde de verslagen van de ondervragingen van vandaag binnen een uur op haar bureau hebben. Ze droeg haar team op alles te documenteren en vervolgens bij het krieken van de dag weer aan het werk te gaan. Sophie Leoni werd nog altijd vermist, en dat betekende dat voorlopig niemand veel zou slapen.
De rechercheurs stroomden de vergaderruimte uit.
D.D. en Bobby bleven achter om de hoofdinspecteur van de afdeling Moordzaken bij te praten en vervolgens te overleggen met de aanklager. Geen van beide mannen was geïnteresseerd in details, ze wilden alleen maar resultaten. Aan D.D., die de leiding had over het onderzoek, de aangename taak hun te informeren dat ze nog geen duidelijkheid had over de gebeurtenissen die tot het neerschieten van Brian Darby hadden geleid en dat de zesjarige Sophie Leoni nog niet was gevonden. Maar hé, zo ongeveer elke agent uit Boston werkte momenteel aan de zaak, dus het kon niet anders of de taskforce zou vroeg of laat iets vinden.
De aanklager, die ronduit verbijsterd reageerde toen hij hoorde dat Tessa Leoni zich al eens eerder op noodweer had beroepen, stemde in met D.D.’s verzoek om meer tijd te nemen voor het vaststellen van de aanklacht. Aangezien ze bij doodslag heel anders te werk zouden moeten gaan dan bij moord, zou het ideaal zijn als er meer informatie kwam en zou diepgaand onderzoek naar de ellendige jeugd van Tessa Leoni noodzakelijk zijn.
Ze zouden ervoor zorgen dat de media aandacht bleven besteden aan Sophie en niet afgeleid zouden worden door details over de dood van Brian Darby.
Om half één ’s nachts sloop D.D. eindelijk stilletjes terug naar haar kantoor. Haar baas was tevreden, de aanklager was tot bedaren gebracht en haar taskforce was druk in de weer. En zo ging er weer een dag voorbij in weer een zaak die veel publiciteit kreeg. De molens van het strafrechtsysteem draaiden onophoudelijk rond.
Bobby ging tegenover haar zitten. Zonder een woord te zeggen pakte hij het eerste getypte rapport van de stapel op haar bureau en begon te lezen.
Even later deed D.D. hetzelfde.