15
D.D. was om half drie ’s nachts weer terug in haar flat in North End. Ze plofte met haar kleren aan op bed en zette de wekker zodat ze vier uur kon slapen. Zes uur later werd ze wakker. Ze wierp een blik op de klok en raakte in paniek.
Half negen? Ze versliep zich nooit. Nooit!
Ze sprong uit bed, keek met verwilderde blik haar kamer rond, greep haar mobieltje en belde Bobby. Die nam meteen op en in een ademloze stortvloed flapte ze eruit: ‘Ik kom al, ik kom al, ik kom al. Geef me veertig minuten.’
‘Oké.’
‘Ik moet iets verkeerd hebben gedaan met de wekker. Even douchen, aankleden en ontbijten. Ik kom eraan.’
‘Oké.’
‘Fuck! Het verkeer!’
‘D.D.,’ zei Bobby, resoluter nu. ‘Het geeft niet.’
‘Het is half negen!’ schreeuwde ze terug, en tot haar afgrijzen realiseerde ze zich dat ze op het punt stond in huilen uit te barsten. Ze liet zich weer op de rand van haar bed vallen. Goeie god, wat voelde ze zich waardeloos. Wat was er met haar aan de hand?
‘Ik ben ook nog thuis,’ zei Bobby nu. ‘Annabelle slaapt. Ik ben de baby aan het voeden. Luister, ik zal de rechercheur bellen die het onderzoek naar de schietpartij met Thomas Howe heeft geleid. Goed?’
Gedwee zei D.D.: ‘Oké.’
‘Ik bel je over een halfuurtje. Douche ze.’
D.D. moest iets zeggen. Vroeger zou ze absoluut iets gezegd hebben. Maar nu klapte ze haar mobieltje dicht en bleef ze zitten. Ze voelde zich net een ballon die opeens was leeggelopen.
Een poosje later sleepte ze zich naar de badkamer, waar ze midden in een zee van witte tegels de kleren van een dag eerder uittrok en naar haar naakte lichaam in de spiegel staarde.
Ze legde haar vingers op haar buik, streek met haar handpalmen over de gladde huid en probeerde een aanwijzing te voelen voor wat er met haar aan de hand was. Ze was nu vijf weken over tijd maar kon geen enkele bolling of zachte welving voelen. Haar buik leek eerder plátter geworden, en haar lichaam dunner. Maar ja, dat gebeurde nou eenmaal als je van eet-zoveel-je-kunt-buffetten overging op soep en crackers.
Ze verplaatste de inspectie van haar lichaam naar haar gezicht, waar haar magere wangen en ingevallen ogen werden omlijst door haar blonde krullen, die allemaal in de war zaten. Ze had nog geen zwangerschapstest gedaan. Aangezien ze niet ongesteld was geworden, gevolgd door een intense moeheid die werd afgewisseld door vreselijke misselijkheid, leek het wel duidelijk wat er met haar aan de hand was. Dat moest háár weer overkomen, om een driejarige periode van seksuele onthouding af te sluiten door zich zwanger te laten maken.
Misschien was ze wel niet zwanger, dacht ze nu. Misschien ging ze wel dood.
‘Was het maar waar,’ mompelde ze somber.
Maar ze schrok van haar eigen woorden. Dat meende ze niet. Dat kón ze niet menen.
Ze voelde weer aan haar buik. Misschien was haar middel toch wel degelijk dikker. Voelde ze dáár geen ronding? Ze wreef zachtjes met haar vingers over de plek. En heel even zag ze een pasgeboren baby’tje voor zich, met een pafferig rood gezichtje, donkere, smalle spleetoogjes en kleine, ronde lipjes. Een jongetje? Een meisje? Het maakte niet uit. Gewoon een baby. Een heuse, echte baby.
‘Ik zal je geen kwaad doen,’ fluisterde ze in de stilte van de badkamer. ‘Ik ben niet echt een moedertype. Ik ga hier vast een potje van ma ken. Maar ik zal je geen kwaad doen. Ik zal je nooit bewust kwaad doen.’
Even bleef ze zo staan, waarna ze diep zuchtte en voelde dat haar ontkenning het eerste voorzichtige stapje naar aanvaarding nam.
‘Maar je zult wel met me moeten samenwerken, oké? Je wint niet de loterij voor de leukste moeder. We zullen dus allebei water bij de wijn moeten doen. Zo zou jij me weer kunnen laten eten, dan zal ik proberen om voor twaalven naar bed te gaan. Meer kan ik niet doen. Als je een beter aanbod wilt, zul je terug moeten naar de zaadbal en opnieuw moeten beginnen. Je moeder probeert een klein meisje te vinden. En misschien kan je dat niks schelen, maar mij wel. Ik kan het ook niet helpen, dit werk zit me in het bloed.’
Weer een korte stilte. Ze zuchtte diep en streek nog altijd met haar vingers over haar buik. ‘Dus ik moet doen wat nodig is,’ fluisterde ze. ‘Want de wereld is een puinhoop en iemand moet de troep opruimen. Anders maken meisjes als Sophie Leoni geen enkele kans. In zo’n wereld wil ik niet leven. En ik wil ook niet dat jij opgroeit in zo’n wereld. Dus laten we dit samen doen, oké? Ik ga douchen en dan ga ik eten. Wat dacht je van muesli?’
Haar maag begon niet onmiddellijk te protesteren en dus ging ze er maar van uit dat dat ‘lekker’ betekende. ‘Muesli dus. En dan moeten we allebei weer aan het werk. Hoe eerder we Sophie vinden, des te sneller ik je mee naar huis kan nemen, naar je vader. Die, in elk geval vroeger, wel eens heeft gezegd dat hij kinderen wilde. Ik hoop maar dat dat nog steeds zo is. O jemig. We zullen er gewoon allemaal een beetje vertrouwen in moeten hebben. Laten we het samen gaan flikken, goed?’
D.D. zette de douche aan.
Later at ze haar muesli, en toen ze haar flat verliet had ze niet overgegeven.
Kon slechter, concludeerde ze. Kon slechter.
Rechercheur Butch Walthers had een dik gezicht, brede schouders en de gespierde borstkas van een voormalige linebacker die zijn beste tijd had gehad. Hij was bereid Bobby en D.D. te ontmoeten in een klein eettentje bij hem om de hoek, omdat het zijn enige vrije dag was en omdat hij er wel een maaltijd aan wilde overhouden als hij over zijn werk praatte.
Toen D.D. naar binnen liep, kwam haar een walm van gebakken eieren met spek tegemoet en ze moest zich bedwingen om niet rechtsomkeert te maken. Ze was altijd dol geweest op eettentjes. Ze was ook altijd dol geweest op eieren met spek. Het was méér dan wreed om het nu te moeten doen met spontane misselijkheid.
Ze inhaleerde een paar keer met open mond om een beetje op adem te komen. Toen kreeg ze de ingeving om pepermuntkauwgum uit haar schoudertas te halen. Die truc had ze geleerd doordat ze talloze malen op een plaats delict had gewerkt: het kauwen van kauwgum met muntsmaak onderdrukt de reukzintuigen. Ze stopte drie reepjes in haar mond, voelde de scherpe pepermunt -smaak in haar keel en wist de achterkant van het restaurantje te bereiken, waar Bobby al tegenover rechercheur Walthers aan een tafeltje zat.
Beide mannen stonden op toen ze kwam aanlopen. Ze stelde zich aan Walthers voor, knikte naar Bobby en ging toen als eerste aan tafel zitten, zodat ze een plek dicht bij het raam had. Ze had geluk, want het raampje bleek nog open te kunnen ook. Ze begon onmiddel -lijk aan de hendels te pielen.
‘Het is een beetje warm hier,’ zei ze. ‘Het raam mag wel een beetje open, hè?’
Beide mannen keken haar nieuwsgierig aan maar zeiden niets. Het is gewoon warm hier, hield D.D. zichzelf voor, en de stroom koude lucht ruikt alleen maar naar sneeuw en naar niets anders. Ze boog zich dichter naar de smalle opening.
‘Koffie?’ vroeg Bobby.
‘Water,’ zei D.D.
Hij trok een wenkbrauw op.
‘Ik heb al koffie gehad,’ loog ze. ‘Ik heb geen zin om hyper te worden.’
Bobby trapte er niet in. Dat had ze kunnen weten. Ze wendde zich tot Walthers voordat Bobby kon vragen wat voor ontbijt ze wilde. D.D. die een ontbijt afsloeg bracht waarschijnlijk zijn hele wereldbeeld aan het wankelen.
‘Bedankt dat u ons wilde spreken,’ zei D.D. ‘En dat nog wel op uw vrije dag.’
Walthers knikte inschikkelijk. Zijn stompe neus zat onder de rode haarvaatjes. D.D. stelde vast dat hij een drankprobleem had. Een oude veteraan die het einde van zijn carrière bij de politie naderde. Als hij dacht dat het leven nu zwaar was, dacht ze met een vleugje medelijden, dan moest hij maar wachten tot hij zou ontdekken hoe het was om met pensioen te zijn. Al die lege uren die gevuld moesten worden met herinneringen aan de goede oude tijd, die voorgoed achter hem lag.
‘Ik was wel verbaasd toen ik werd gebeld over die schietpartij met Howe,’ zei Walthers nu. ‘Ik heb aan een heleboel zaken gewerkt, maar deze heb ik nooit zo interessant gevonden.’
‘Omdat het allemaal zo duidelijk leek?’
Walthers haalde zijn schouders op. ‘Ja en nee. Het fysieke bewijs was totaal verkloot, maar de achtergrond van Tommy Howe sprak boekdelen: Tessa Leoni was niet het eerste meisje dat hij had aangerand, ze was alleen de eerste die zich verzette.’
‘Echt?’ vroeg D.D. geïntrigeerd.
De serveerster kwam bij hun tafeltje staan en keek hen verwachtingsvol aan. Walthers bestelde een Pioniersontbijt, met vier worstjes, twee gebakken eieren en een half bord eigengemaakte patat. Bobby bestelde hetzelfde, en D.D., die in een moedige bui was, nam een jus d’orange.
Nu staarde Bobby haar openlijk aan.
‘Kunt u ons iets vertellen over de zaak?’ vroeg D.D. aan Walthers zodra de serveerster weg was.
‘Er is naar het alarmnummer gebeld. Door de moeder, als ik het me goed herinner, helemaal hysterisch. De agent die als eerste arriveerde, trof Tommy Howe dood aan in de huiskamer. Hij was omgekomen door één enkele schotwond, en de ouders en zijn zus stonden in hun kamerjas om hem heen. De moeder huilde, de vader probeerde haar te troosten en de jongere zus was in shock. De ouders wisten helemaal van niets. Ze waren wakker geworden van een geluid, de vader was naar beneden gegaan en had Tommy’s lichaam gevonden, en dat was het. De zus, Juliana, was degene die de antwoorden had, maar het duurde even voordat we die kregen. Ze had een vriendin te logeren gehad…’
‘Tessa Leoni,’ zei D.D.
‘Inderdaad. Tessa was op de bank in slaap gevallen terwijl ze naar een film hadden gekeken. Juliana was naar boven gegaan om te gaan slapen. Iets na enen had zij ook iets gehoord. Ze was naar beneden gegaan en zag haar broer en Tessa op de bank liggen. Naar eigen zeggen wist ze niet goed wat er aan de hand was, maar toen hoorde ze een schot en sloeg Tommy achterover. Hij viel op de grond en Tessa stond op van de bank. Ze had het pistool nog in haar hand.’
‘Juliana heeft gezien dat Tessa haar broer neerschoot?’ vroeg D.D. ‘Yep. Juliana was helemaal van slag. Volgens haar beweerde Tessa dat Tommy haar had aangevallen. Juliana wist niet wat ze moest doen. Tommy bloedde als een rund, ze hoorde haar vader de trap af komen. Ze raakte in paniek en zei dat Tessa naar huis moest gaan, wat Tessa deed.’
‘Is Tessa midden in de nacht naar huis gerend?’ vroeg Bobby met gefronste wenkbrauwen.
‘Ze woonde in dezelfde straat, vijf huizen verderop. Het was maar een klein eindje. Toen de vader beneden kwam, schreeuwde hij tegen Juliana dat haar moeder het alarmnummer moest bellen. Dat was het schouwspel dat ik aantrof toen ik binnen kwam lopen: een huiskamer met heel veel bloed, een dode tiener en een dader die verdwenen was.’
‘Waar was Tommy geraakt?’
‘In zijn linkerbovendij. De kogel doorboorde de slagader in zijn dij en hij bloedde dood. Pure pech, als je erover nadenkt, om dood te gaan van één enkele schotwond in je been.’
‘Eén schot maar?’
‘Meer was er niet voor nodig.’
Interessant, dacht D.D. Brian Darby had er ten minste nog drie in zijn borst verdiend. Wat voor effect vijfentwintig weken intensieve vuurwapentraining al niet kon hebben.
‘En waar was Tessa?’ vroeg ze.
‘Na Juliana’s verklaring ben ik naar de Leoni’s gegaan, waar Tessa meteen opendeed. Ze had gedoucht…’
‘Dat meent u niet!’
‘Ik zei toch dat het fysieke bewijs verkloot was. Maar ja’ – Walthers haalde zijn brede schouders op – ‘ze was zestien. Naar eigen zeggen was ze aangerand voordat ze haar belager neerschoot. Ze was rechtstreeks naar de douche gelopen – dat kun je haar moeilijk kwalijk nemen.’
Het stond D.D. nog steeds niet aan. ‘Welk fysiek bewijs kon u nog wel veiligstellen?’
‘De .22. Tessa gaf me het wapen meteen. Haar vingerafdrukken stonden op het handvat en de ballistische kenmerken koppelden de inslag die Tommy Howe het leven kostte aan het pistool. We deden de kleren die ze had uitgetrokken in zakken en markeerden die. Er zat geen sperma op het ondergoed – zij claimde dat hij niet, eh, had afgemaakt waarmee hij was begonnen. Maar het bloed op haar kleding was deels van dezelfde bloedgroep als dat van Tommy Howe.’
‘Zijn haar handen gecontroleerd op kruitresten?’
‘Nee – maar ja, ze had gedoucht.’
‘Is er gecontroleerd of ze verkracht is?’
‘Dat weigerde ze.’
‘Pardón?’
‘Ze zei dat ze al genoeg had doorgemaakt. Ik vroeg haar of een verpleegkundige haar mocht onderzoeken, maar dat wilde ze niet. Dat meisje trilde als een rietje. Dat kon je zien – ze zat er helemaal doorheen.’
‘Welke rol speelt de vader in dit hele verhaal?’ wilde Bobby weten. ‘Hij werd wakker toen we het huis binnenkwamen. Kennelijk had hij toen pas door dat zijn dochter eerder was teruggekomen van haar logeerpartij en dat er iets was gebeurd. Ik vond hem enigszins… introvert overkomen. Hij stond daar maar in de keuken in zijn boxer -short en hemd en met zijn armen over elkaar geslagen, zonder een woord te zeggen. Ik bedoel, zijn zestienjarige dochter staat te vertellen dat ze is aangerand en hij staat daar godverdomme maar, als een zoutzak. Donnie.’ Walthers knipte met zijn vingers toen de naam hem te binnen schoot. ‘Donnie Leoni. Hij had zijn eigen garagebedrijf. Ik heb nooit hoogte van hem kunnen krijgen. Ik vermoedde dat hij een drankprobleem had, maar dat is nooit bevestigd.’
‘En de moeder?’ vroeg D.D.
‘Die was een halfjaar eerder overleden aan een hartverlamming. Geen gelukkig gezin, maar ja…’ Walthers haalde opnieuw zijn schouders op. ‘Dat geldt voor de meeste gezinnen.’
‘Dus kort samengevat,’ zei D.D., die de gebeurtenissen voor zichzelf op een rijtje zette. ‘Tommy Howe is overleden aan een enkele schotwond die hem is toegebracht in zijn eigen huiskamer. Tessa bekent dat zij het heeft gedaan. Ze heeft zich gewassen en is niet besgereid zich fysiek te laten onderzoeken. Ik begrijp het niet. Heeft de aanklager haar gewoon op haar woord geloofd? Dat arme getraumatiseerde meisje van zestien móést de waarheid wel vertellen?’
Walthers schudde zijn hoofd. ‘Blijft dit tussen ons?’
‘Absoluut,’ verzekerde D.D. hem. ‘Tussen vrienden.’
‘Ik kon helemaal geen hoogte krijgen van Tessa Leoni. Ik bedoel, aan de ene kant zat ze onbeheersbaar te trillen in haar keuken. Aan de andere kant… gaf ze een gedetailleerd verslag van alles wat er die avond gebeurd was. In alle jaren dat ik als rechercheur heb gewerkt, heb ik nooit een slachtoffer meegemaakt dat zo helder zoveel details wist te vertellen, en al helemaal geen slachtoffer van seksueel geweld. Het zat me dwars, maar wat moest ik zeggen? Lieve meid, jouw geheugen is zo goed dat ik je niet serieus kan nemen?’ Walthers schudde zijn hoofd. ‘Tegenwoordig kunnen dat soort uitspraken een rechercheur zijn baan kosten, en geloof me… Ik moet twee exen onderhouden en heb mijn pensioen hard nodig.’
‘Maar waarom is ze weggekomen met noodweer? Waarom is ze niet vervolgd?’ vroeg Bobby, die duidelijk net zo verbijsterd was als D.D.
‘Omdat Tessa Leoni dan misschien een twijfelachtig slachtoffer was, maar Tommy Howe de perfecte dader. Binnen vierentwintig uur belden er drie verschillende meisjes die vertelden dat zij ook door hem waren aangerand. Let wel, geen van hen wilde een officiële verklaring afleggen, maar hoe dieper we groeven, des te duidelijker het werd dat Tommy onmiskenbaar een reputatie had met de vrouwen: hij nam geen genoegen met een afwijzing. Niet dat hij per se grof geweld gebruikte, daarom waren veel meisjes ook zo terughoudend om te getuigen. Nee, het klonk eerder alsof hij ze dronken voerde, of misschien stopte hij wel iets in hun drankjes. Maar een paar meisjes konden zich duidelijk herinneren dat ze absoluut niet geïnteresseerd waren in Tommy Howe en toch wakker werden in zijn bed.’
‘Rohypnol,’ zei D.D.
‘Waarschijnlijk. We hebben er nooit een spoor van gevonden in zijn kamer, maar zelfs zijn huisgenoten bevestigden dat Tommy kreeg wat hij wilde, en dat het hem weinig kon schelen hoe de meisjes zich daarover voelden.’
‘Fijne jongen,’ mompelde Bobby somber.
‘Zijn ouders vonden van wel,’ merkte Walthers op. ‘Toen de aanklager liet weten dat hij niet tot vervolging zou overgaan en de verzachtende omstandigheden probeerde uit te leggen… Het leek wel of we beweerden dat de paus een atheïst was. De vader – James, James Howe – ging helemaal door het lint. Hij gilde tegen de aanklager, belde mijn luitenant om een tirade af te steken over hoe slecht ik mijn werk deed en dat daardoor een koelbloedige moordenaar vrijuit ging. Jim had contacten, en hij zou ons allemaal te grazen nemen.’
‘En is dat gebeurd?’ vroeg D.D. nieuwsgierig.
Walthers rolde met zijn ogen. ‘Kom op zeg, hij was afdelingshoofd bij Polaroid. Contacten? Hij had een aardig inkomen, en zijn ondergeschikten waren vast bang voor hem. Maar hij was slechts de koning van een klein kantoorhokje en een groot huis. Ouders…’ Walthers schudde zijn hoofd.
‘Meneer en mevrouw Howe hebben nooit geloofd dat Tommy Tessa Leoni heeft aangerand?’
‘Nope. Het was voor hen absoluut uitgesloten dat hun zoon schuldig was, en dat is interessant omdat het voor Donnie Leoni absoluut uitgesloten was dat zijn dochter onschuldig was. Via via heb ik gehoord dat hij haar het huis uit heeft geschopt. Kennelijk is hij zo’n vent die denkt dat het meisje erom gevraagd moet hebben.’ Walthers schudde zijn hoofd. ‘Wat doe je eraan?’
De serveerster verscheen weer bij hun tafel, nu met borden vol eten. Ze zette de borden voor Walthers en Bobby neer en gaf D.D. vervolgens haar glas sinaasappelsap.
‘Kan ik verder nog iets betekenen?’ vroeg ze.
Toen ze hun hoofd schudden, liep ze weg.
De mannen vielen aan. D.D. boog zich dichter naar het raam, dat op een kier stond, om de vettige worstgeur niet te hoeven ruiken. Ze haalde haar kauwgom uit haar mond en dronk voorzichtig van de sinaasappelsap.
Dus Tessa Leoni had Tommy Howe één keer in zijn been geschoten. D.D. probeerde het tafereel voor zich te zien en de volgorde klopte wel. De zestienjarige, doodsbange Tessa wordt tegen de kussens van de bank geduwd door het zware lichaam van een jongen die groter en sterker is dan zij. Ze tast met haar rechterhand naast zich en voelt haar handtasje tegen haar heup drukken. Ze vist de .22 van haar vader eruit, weet met veel moeite haar hand om de kolf te krijgen, duwt het wapen tussen hun lichamen in…
Walthers had gelijk – het was pure pech voor Tommy dat hij door zo’n wond was overleden. En al met al was het ook pech voor Tessa, omdat zij er ook nog eens haar vader en beste vriendin door had verloren.
Het klonk als noodweer, aangezien andere vrouwen bereid waren geweest te bevestigen dat Tommy in het verleden wel vaker vrouwen had aangerand. En toch, het feit dat één vrouw nu twee keer betrokken was geweest bij een fatale schietpartij… De eerste keer ging het om een agressieve tiener, de tweede keer om een echtgenoot die haar mishandelde. De eerste keer ging het om één schot dat toevallig fataal was, de tweede keer om drie schoten in de borst, midden in de dodelijke zone.
Twee schietincidenten. Twee gevallen van noodweer. Was het pech, dacht D.D., terwijl ze een tweede slokje sinaasappelsap nam, of had ze haar vaardigheden verbeterd?
Walthers en Bobby waren bijna klaar met eten. Bobby pakte de rekening en Walthers bromde een bedankje. Ze wisselden visitekaartjes uit en Walthers vertrok. Bobby en D.D. bleven samen achter op de stoep.
Bobby draaide zich naar haar toe zodra Walthers een hoek om ging. ‘Wil je me iets vertellen, D.D.?’
‘Nee.’
Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek alsof hij erover wilde doorgaan, maar bedacht zich toen. Hij keerde zich van haar af om de luifel van het eettentje te bestuderen. Als D.D. niet beter wist, zou ze denken dat hij gekwetst was.
‘Ik heb een vraag voor je,’ zei D.D., om van onderwerp te ver -anderen en de spanning te verminderen. ‘Ik blijf maar denken aan Tessa Leoni, die zich in twee verschillende gevallen van noodweer gedwongen heeft gezien om twee mannen dood te schieten. Wat ik me afvraag is of ze nou heel veel pech heeft of heel slim is.’
Dat wekte Bobby’s aandacht. Hij draaide zich weer naar haar toe en had een aandachtige uitdrukking op zijn gezicht.
‘Ga maar na,’ vervolgde D.D. ‘Tessa wordt op haar zestiende op straat gezet en is op haar eenentwintigste zwanger en helemaal alleen. Maar dan bouwt ze haar leven opnieuw op, zoals ze het zelf noemt. Ze stopt met drinken. Ze bevalt van een beeldschone dochter, wordt een respectabele politieagente en ontmoet zelfs een hartstikke leuke jongen. Totdat hij de eerste keer te veel drinkt en haar een paar meppen verkoopt. Wat moet ze nu doen?’
‘Politiemensen vertrouwen andere politiemensen niet,’ zei Bobby stijfjes.
‘Precies,’ zei D.D. ‘Dat gaat in tegen de code van de surveillerende agent, van wie wordt verwacht dat hij alle situaties alleen kan afhandelen. Tessa had weg kunnen gaan bij haar man. De eerstvolgende keer dat Brian naar zee ging, hadden Tessa en Sophie zestig dagen lang de tijd om een eigen plekje te zoeken. Maar misschien heeft Tessa er wel helemaal geen zin in om weer in een flat met één slaapkamer te gaan wonen nu ze zo’n fijn huis gewend is. Misschien bevallen dat huis, de tuin, de dure SUV en de vijftigduizend dollar op de bank haar prima.’
‘Misschien gelooft ze niet dat verhuizen alleen voldoende is,’ bracht Bobby daar op vlakke toon tegen in. ‘Niet alle mannen die hun vrouw mishandelen begrijpen de hint.’
‘Dat is waar,’ gaf D.D. toe. ‘Dat ook. Tessa komt tot de conclusie dat ze een permanentere oplossing nodig heeft. Een oplossing waar -mee Brian Darby voorgoed uit haar leven en dat van Sophie verdwijnt, terwijl ze wel de beschikking blijft houden over een mooi huis in een goede wijk van Boston. Dus wat doet ze?’
Bobby staarde haar aan. ‘Wil je nou beweren dat Tessa op basis van haar ervaring met Tommy Howe besluit een aanval in scène te zetten, zodat ze haar man uit noodweer kan doodschieten?’
‘Ik denk dat die gedachte door haar hoofd moet zijn gegaan.’ ‘Tuurlijk. Alleen zijn Tessa’s verwondingen niet in scène gezet. Een hersenschudding, een gebroken jukbeen, meerdere kneuzingen. Die vrouw kan niet eens meer staan.’
‘Misschien heeft Tessa haar man uitgedaagd om haar aan te vallen. Dat is niet zo moeilijk. Ze wist dat hij gedronken had. Ze hoefde hem alleen maar zo ver te krijgen dat hij haar een paar keer sloeg, en dan kon ze met een gerust hart gaan schieten. Brian geeft toe aan zijn zwakheid en Tessa profiteert ervan.’
Bobby fronste zijn wenkbrauwen en schudde zijn hoofd. ‘Dat is wel heel kil. En het klopt ook nog steeds niet.’
‘Hoezo niet?’
‘Vanwege Sophie. Dus Tessa lokt uit dat haar man haar slaat en schiet hem dood. Zoals jij het gisteren zei, verklaart dat waarom zijn lichaam in de keuken ligt en waarom ze in de serre door het ambulancepersoneel behandeld moet worden. Maar Sophie dan? Waar is Sophie?’
D.D. keek hem kwaad aan. Ze hield haar arm tegen haar buik. ‘Misschien wilde ze Sophie het huis uit hebben, zodat ze er geen getuige van zou zijn.’
‘Dan regelt ze dat Sophie naar mevrouw Ennis toe kan.’
‘Wacht – misschien is dat het probleem wel. Ze heeft niet geregeld dat Sophie bij mevrouw Ennis kon blijven. Als Sophie te veel zag, dan moest Tessa haar weg zien te krijgen zodat wij haar niet konden ondervragen.’
‘Tessa houdt Sophie verborgen?’
Daar dacht D.D. even over na. ‘Het zou verklaren waarom het zo lang duurde voordat ze meewerkte. Ze maakt zich geen zorgen om het kind – ze weet dat Sophie veilig is.’
Maar Bobby schudde zijn hoofd al. ‘Kom op, Tessa is een goed opgeleide politieagent. Ze weet dat de hele staat een Amber Alert krijgt zodra ze haar kind als vermist opgeeft. Hoe groot is de kans dat het je lukt een kind verborgen te houden van wie de foto door alle belangrijke media wordt getoond? En aan wie zou ze dat trouwens moeten vragen? Het is zondagochtend negen uur en ik heb zojuist mijn man doodgeschoten, dus wil jij even op de vlucht slaan met mijn dochter van zes? We hebben het over een vrouw van wie we al hebben vastgesteld dat ze geen hechte familiebanden of vrienden heeft. Ze kon kiezen uit mevrouw Ennis en mevrouw Ennis, en Sophie is niet bij mevrouw Ennis. En ovendien,’ vervolgde Bobby meedogenloos, ‘heeft ze daarmee niks opgelost. Vroeg of laat zullen we Sophie vinden. En als dat gebeurt, zullen we haar vragen wat ze die ochtend heeft gezien. Als Sophie getuige is geweest van de confrontatie tussen Tessa en Brian, dan zijn een paar dagen oponthoud niet genoeg om iets te veranderen. Dus waarom zou je dan zo’n risico nemen met je eigen kind?’
D.D. tuitte haar lippen. ‘Nou ja, als je het zo stelt…’ mompelde ze. ‘Waarom vind je dit zo moeilijk?’ vroeg Bobby opeens. ‘Er ligt een collega in het ziekenhuis. Haar dochtertje wordt vermist. De meeste rechercheurs zijn blij dat ze haar kunnen helpen, terwijl jij koste wat het kost een reden lijkt te willen vinden om haar op te knopen.’
‘Ik ben niet…’
‘Komt het doordat ze jong en knap is? Ben je echt zo kleinzielig?’
‘Bobby Dodge!’ viel D.D. uit.
‘We moeten Sophie Leoni vinden!’ schreeuwde Bobby terug. Ze hadden heel wat jaren samen doorgebracht, maar D.D. kon zich niet herinneren dat ze Bobby ooit had horen schreeuwen. Het gaf echter niet, want ze schreeuwde zelf ook.
‘Weet ik!’
‘Het duurt nu al langer dan vierentwintig uur. Mijn dochter was vannacht om drie uur aan het huilen, en het enige wat ik me kon afvragen was of Sophie ergens hetzelfde deed.’
‘Weet ik!’
‘Ik vind dit een kutzaak, D.D.!’
‘Ik ook!’
Bobby hield op met schreeuwen. Hij haalde nu zwaar adem. D.D. nam een moment de tijd om gefrustreerd uit te ademen. Bobby haalde een hand door zijn korte haar. D.D. streek haar blonde krullen naar achteren.
‘We moeten met de baas van Darby praten,’ deelde Bobby even later mee. ‘We moeten een lijst van vrienden hebben, collega’s die misschien weten wat hij met zijn stiefdochter gedaan kan hebben.’
D.D. keek op haar horloge. Tien uur. Phil had het telefoontje met Scott Hale om elf uur gepland. ‘We moeten nog een uur wachten.’
‘Mooi. Laten we sportscholen gaan bellen. Misschien had Brian een personal trainer. Aan hun personal trainer biechten mensen alles op, en we hebben nu absoluut een bekentenis nodig.’
‘Jij belt de sportscholen,’ zei ze.
Bobby keek haar vermoeid aan. ‘Hoezo? Wat ga jij dan doen?’
‘Juliana Howe opsporen.’
‘D.D…’
‘Verdeel en heers,’ viel ze hem kortaf in de rede. ‘Als we twee keer zoveel terrein bestrijken, boeken we twee keer zoveel resultaat.’
‘Jezus. Je bent écht een harde.’
‘Vroeger vond je dat zo leuk aan me.’
D.D. liep naar haar auto. Bobby volgde haar niet.