42
Luitenant-kolonel Hamilton was mijn bevelvoerend officier, maar ik zou nooit beweren dat ik hem goed kende. Ten eerste stond hij veel hoger in de hiërarchie. Ten tweede was hij heel erg op mannen gericht. Als hij al optrok met agenten, dan was het met Shane, en vaak betrok hij Shanes medeplichtige, Brian, er ook bij.
Ze keken dan samen naar een wedstrijd van de Red Sox, gingen soms een weekend jagen of brachten een bezoekje aan Foxwoods.
Achteraf klopte het allemaal precies. Shanes kleine excursies. Brian die hem vergezelde. Hamilton ook.
En dat betekende dat toen Brian te veel begon te gokken en tot over zijn oren in de schulden kwam te zitten… Wie kon er weten dat hij heel hard geld nodig had? Wie wist er een andere mogelijkheid om snel rijk te worden? Wie verkeerde er in de perfecte positie om te profiteren van de zwakte van mijn man?
Shane was nooit erg snugger geweest. Luitenant-kolonel Hamilton daarentegen… Hij wist hoe hij Shane en Brian mee kon krijgen. Hier een bedragje wegsluizen, daar een bedragje wegsluizen. Het is verbazingwekkend hoe mensen slechte dingen kunnen rationaliseren als ze in eerste instantie klein beginnen.
Zo was ik helemaal niet van plan om Shane te doden toen ik uit de gevangenis kwam, of om een crimineel te vermoorden die John Stephen Purcell heette, of om met een riotgun op schoot door de koude nacht naar de jachthut van mijn hoogste leidinggevende te rijden.
Misschien hadden Shane en Brian zichzelf wijsgemaakt dat ze het geld alleen maar ‘leenden’. Als vakbondsvertegenwoordiger wist Shane natuurlijk alles van de rekening waar het pensioengeld op stond, en van het saldo. Hamilton wist waarschijnlijk wel hoe hij bij dat geld kon komen, wat voor nepbedrijf het meest geschikt was om gepensioneerde staatsagenten geld afhandig te maken. In dat mannenwereldje vol vriendjespolitiek was dat waarschijnlijk een kwestie van één telefoontje.
Ze zetten een niet-bestaand bedrijf op, stuurden rekeningen naar het pensioenfonds en konden verder met gokken.
Hoe lang hadden ze de bloemetjes buiten willen zetten? Een maand? Een halfjaar? Een jaar? Misschien dachten ze niet zo ver vooruit. Misschien kon het ze op dat moment niet schelen. Uiteindelijk had Interne Zaken de fraude natuurlijk ontdekt en was er een onderzoek gestart. Helaas voor Brian en Shane zou dat onderzoek pas worden afgerond als er antwoorden waren gevonden.
Was dat het moment waarop Hamilton had besloten mij tot zonde -bok te maken? Of had dat deel uitgemaakt van het domino-effect, dat was begonnen toen Brian en Shane steeds dieper in de schulden raakten, ook nadat ze geld hadden gestolen van gepensioneerde staatsagenten, en geld hadden geleend van de verkeerde spelers, tot zowel Interne Zaken als enforcers in hun nek hijgden?
Op een gegeven moment had Hamilton zich gerealiseerd dat Shane en Brian misschien wel zouden bezwijken onder de druk en hun wandaden zouden opbiechten om hun eigen hachje te redden en hem zodoende op een presenteerblaadje zouden aanbieden.
Van de twee vormde Brian ongetwijfeld het grootste risico. Misschien had Hamilton een ultieme deal weten te sluiten met de criminelen. Hij zou de laatste oninbare schulden van Brian en Shane betalen. In ruil daarvoor zouden zij Brian elimineren en helpen om mij de schuld van alle misdrijven in de schoenen te schuiven.
Shane zou blijven leven, maar hij zou te bang zijn om zijn mond open te doen, terwijl Hamilton en zijn trawanten hun illegale winst konden houden.
Brian zou dood zijn. Ik zou in de gevangenis zitten. Sophie… nou ja, als ik eenmaal alles had gedaan wat ze van me vroegen, zouden ze haar niet meer nodig hebben, of wel soms?
Mijn gezin zou dus kapot worden gemaakt om Shane te laten overleven en om Hamiltons hebzucht te bevredigen.
De woede hielp me om wakker te blijven terwijl ik drie uur lang in westelijke richting reed, naar Adams, waarvan ik wist dat Hamilton daar een tweede huisje had. Ik was er maar één keer geweest, een paar jaar geleden, in het najaar, voor een barbecue.
Ik herinnerde me dat de jachthut op een afgelegen plek had ge -legen. Perfect om trektochten te maken, te jagen en kleine kinderen vast te houden.
De vingers van mijn rechterhand functioneerden niet meer. Het bloeden was uiteindelijk minder geworden, maar ik vermoedde dat de kogel pezen had beschadigd en misschien zelfs zenuwen. Nu was de wond ontstoken en ik kon geen vuist meer maken. Of een trekker overhalen.
Ik zou het met mijn linkerhand doen. Met een beetje geluk was Hamilton er niet. Een van zijn agenten was vanavond tijdens zijn dienst om het leven gekomen en dat betekende dat Hamilton in Allston-Brighton moest zijn, om zich bezig te houden met officiële aangelegenheden.
Ik zou de auto aan het begin van het lange weggetje naar de hut parkeren. Ik zou er door het bos naartoe lopen met de riotgun, die ik vanaf mijn heup met mijn linkerhand kon afschieten. Richten zou belabberd gaan, maar dat was het fijne van een riotgun: je bestreek zo’n groot gebied dat goed richten helemaal niet nodig was.
Ik zette alles nog een keer op een rijtje. Ik zou de hut observeren. Tot de conclusie komen dat die verlaten was. Met de kolf van de riot -gun een raam inslaan. Naar binnen klimmen en mijn dochter diep in slaap aantreffen in een verduisterde kamer.
Ik zou haar redden en we zouden samen vluchten. Misschien konden we naar Mexico, al zou het het verstandigste zijn om linea recta naar het hoofdbureau van de BPD te rijden. Sophie kon getuigen dat Hamilton haar had ontvoerd. Verder onderzoek naar de handel en wandel van de luitenant-kolonel zou aan het licht brengen dat er veel meer geld op zijn rekening stond dan hij kon verantwoorden. Hamilton zou gearresteerd worden. Sophie en ik zouden veilig zijn.
We zouden ons leven weer oppakken en hoefden nooit meer bang te zijn. Op een dag zou ze niet langer naar Brian vragen. En op een dag zou ik niet meer om hem rouwen.
Ik móést geloven dat het zo makkelijk zou gaan.
De mogelijkheid dat het anders kon lopen was te pijnlijk.
Om 4.32 uur vond ik het weggetje dat naar Hamiltons hut liep. Om 4.41 uur zette ik de auto achter een besneeuwd bosje.
Ik stapte uit.
Meende rook te ruiken.
Hief de riotgun.
En toen hoorde ik mijn dochter gillen.