35

‘Waarom was het tafereel in het bos zo vreselijk?’ vroeg D.D. een kwartier later. Ze gaf zelf antwoord: ‘Omdat je je niet kunt voorstellen dat een moeder haar eigen kind ombrengt en vervolgens het lichaam opblaast. Wat voor vrouw doet nou zoiets?’

Bobby, die naast haar op de veranda voor het huis van Juliana Howe stond, knikte. ‘Het was een afleidingsmanoeuvre. Ze moest tijd rekken om te kunnen ontsnappen.’

D.D. haalde haar schouders op. ‘Niet echt. Ze was al alleen met Fiske en ze waren een halve kilometer verwijderd van het zoekteam. Ze had Fiske makkelijk zonder die afleidingsmanoeuvre kunnen overmeesteren, dan had ze nog steeds een halfuur voorsprong gehad. Dáárom lijkt het zo afschuwelijk om de stoffelijke resten van dat kind op te blazen – het is nergens voor nodig. Waarom zou je zoiets vreselijks doen?’

‘Oké, ik hap: waarom zou je zoiets doen?’

‘Omdat de botten versplinterd moesten worden. Ze kon het zich niet veroorloven dat we de resten in de oorspronkelijke staat zouden vinden. Dan zou namelijk duidelijk zijn geweest dat ze niet van een kind waren.’

Bobby staarde haar aan. ‘Wát? De roze kledingresten, blauwe spijkerstof, ribben, tanden…’

‘De kleding heeft ze bij het lichaam begraven. De rib is ongeveer even groot als die van een zesjarige – of van een grote hond. Ben is net klaar met het onderzoeken van de botresten. Die botten zijn niet van een mens. Ze zijn van een hond. De juiste omvang maar de verkeerde soort.’

Bobby maakte een verraste beweging. ‘Krijg de tering,’ zei hij, terwijl hij iemand was die zelden grove woorden gebruikte. ‘De Duitse herder van Brian Darby die is doodgegaan. Heeft Tessa dát lijk begraven?’

‘Kennelijk. Vandaar die sterke ontbindingsgeur in de witte Denali. Nogmaals, volgens Ben zijn veel botten van een grote hond net zo groot en lang als die van een zesjarig kind. De schedel zou natuurlijk helemaal de verkeerde vorm hebben, net als onbelangrijke details als de staart en de poten. Een hondenskelet dat nog intact is, zou nooit worden aangezien voor een menselijk skelet. Maar stukjes bot die overal verspreid liggen… Ben verontschuldigt zich voor zijn vergissing. Hij vindt het wel een beetje gênant, om je de waarheid te zeggen. Het is lang geleden dat een plaats delict hem zo heeft aangegrepen.’

‘Wacht even.’ Bobby stak waarschuwend een hand op. ‘De honden reageren toch alleen op menselijke resten en niet op dierlijke? Daar is hun neus te goed voor en zijn ze te goed voor getraind.’

Plotseling glimlachte D.D. ‘Heel slim,’ mompelde ze. ‘Zei Juliana dat niet? Tessa Leoni is heel slim, dat moet je haar nageven. Twee voortanden,’ legde ze aan Bobby uit. ‘En drie tampons. Die zijn gevonden nadat wij waren vertrokken. Ben voorziet de hondenteams soms van trainingsmateriaal. Volgens hem zijn hondengeleiders heel slim in het bedenken van dingen die als “lijk” kunnen dienen, omdat het bezit van echte dode mensen strafbaar is. Tand blijkt op bot te lijken. Daarom halen hondengeleiders tanden op bij tandartsen, en die gebruiken ze om honden te trainen. Hetzelfde gebeurt met gebruikte tampons. Tessa heeft een hondenlijk begraven, maar de hele locatie lag bezaaid met “menselijke resten”: de melktanden van haar dochter met daar bovenop een beetje vrouwelijke hygiëne.’

‘Walgelijk,’ zei Bobby.

‘Vernuftig,’ vond D.D.

‘Maar waarom?’

Daar moest D.D. even over nadenken. ‘Omdat ze wist dat we haar de schuld zouden geven. Dat had ze immers eerder meegemaakt. Ze had Tommy Howe niet doodgeschoten, maar de politie ging ervan uit dat ze dat wel had gedaan. Dat betekent dat we eerder gelijk hadden: die ervaring van tien jaar geleden heeft invloed gehad op haar ervaring nu. Er is opnieuw iets vreselijks gebeurd in de wereld van Tessa Leoni. Instinctief denkt ze dat zij de schuld zal krijgen. Alleen zal ze deze keer waarschijnlijk gearresteerd worden. Dus beraamt ze een zorgvuldig uitgewerkt plan om uit de gevangenis te komen.’

‘Maar waarom?’ herhaalde Bobby. ‘Als ze niets heeft gedaan, waarom zou ze ons dan niet de waarheid vertellen? Waarom… zo’n ingewikkelde list? Ze werkt nu bij de politie. Zou ze niet wat meer vertrouwen in het systeem moeten hebben?

D.D. trok een wenkbrauw op.

Hij zuchtte. ‘Je hebt gelijk. We zijn geboren cynici.’

‘Maar waarom praat ze niet met ons?’ vervolgde D.D. ‘Laten we daar eens over nadenken. We gingen ervan uit dat Tessa Tommy Howe tien jaar geleden had neergeschoten. We hadden het mis. We dachten dat ze haar man, Brian, zaterdagochtend had neergeschoten. Nou, misschien hebben we dat ook wel mis. Dat betekent dat iemand anders het heeft gedaan. Die persoon heeft Brian neergeschoten en Sophie meegenomen.’

‘Waarom zou je de echtgenoot ombrengen maar het kind ontvoeren?’ vroeg Bobby.

‘Om haar onder druk te zetten,’ antwoordde D.D. meteen. ‘Dit heeft te maken met gokken. Brian had een te grote schuld. Maar in plaats van hem – de zwakke schakel – af te persen, richten ze zich op Tessa. Ze schieten Brian dood om duidelijk te maken dat het ze ernst is en grijpen dan Sophie. Tessa kan haar dochter terugkrijgen als ze betaalt. En dus gaat ze naar de bank, neemt vijftig mille op…’

‘Wat duidelijk niet genoeg is,’ merkte Bobby op.

‘Precies. Ze heeft meer geld nodig, maar ze heeft ook te maken met het feit dat haar man dood is, neergeschoten met haar pistool, want de ballistische kenmerken kwamen daarmee overeen.’

Bobby’s ogen werden groot. ‘Ze was thuis,’ zei hij. ‘Dat is de enige manier waarop ze Brian met haar pistool hebben kunnen neerschieten. Tessa was thuis. Misschien kwam ze wel binnenlopen terwijl Brian bedreigd werd. Iemand houdt haar kind al vast. Wat kan ze doen? De man eist dat ze haar Sig Sauer aan hem geeft en dan…’

‘Schiet hij Brian neer,’ zei D.D. zacht.

‘Ze is de klos,’ vervolgde Bobby zacht. ‘Ze weet dat ze de klos is. Haar man is doodgeschoten met haar dienstwapen, haar kind is ontvoerd en ze is al eens betrokken geweest bij een dodelijke schietpartij. Hoe groot is de kans dat iemand haar gelooft? Zelfs als ze had gezegd: “Hé, moet je horen, een of andere gangster heeft mijn gokverslaafde man omgelegd met mijn wapen en nu heb ik jullie hulp nodig om mijn kind te redden…”’

‘Ik zou het niet geloven,’ zei D.D. ronduit.

‘Politiemensen zijn geboren cynici,’ herhaalde Bobby.

‘Dus begint ze na te denken,’ ging D.D. verder. ‘De enige manier om Sophie terug te krijgen is door het geld op de kop te tikken, en dat lukt haar alleen als ze uit de gevangenis weet te blijven.’

‘En dat betekent dat ze vooruit moet plannen,’ vulde Bobby aan.

D.D. keek bedenkelijk. ‘Dus vanwege de schietpartij met Tommy is optie A om het op noodweer te gooien. Maar dat kan een probleem opleveren, aangezien de mishandeling van een huwelijkspartner bewezen moet worden, dus besluit ze dat ze ook een vangnet nodig heeft. Optie A zal noodweer zijn, en optie B zal zijn om de hondenbotten te begraven waarvan ze zal zeggen dat ze van haar dochter zijn. Als noodweer niet werkt, kan ze ontsnappen door plan B in werking te stellen.’

‘Slim,’ mompelde Bobby. ‘Zoals Juliana al zei, ze is onafhankelijk.’

‘Gecompliceerd,’ zei D.D. fronsend. ‘Vooral omdat ze nu op de vlucht is, wat het een stuk lastiger voor haar maakt om geld te bemachtigen en Sophie te redden. Zou jij zoveel riskeren als het leven van je dochter op het spel stond? Zou het toch niet logischer zijn om haar trots opzij te zetten en ons om hulp te vragen? Dan zouden wij de boeven kunnen opsporen en Sophie kunnen redden, zelfs als we haar eerst zouden arresteren.’

Bobby haalde zijn schouders op. ‘Misschien is ze net als Juliana niet zo onder de indruk van andere agenten.’

Maar D.D. bedacht opeens iets anders. ‘Misschien,’ zei ze langzaam, ‘maakt een andere agent wel deel uit van het probleem.’

Bobby staarde haar aan, en toen kon ze zien dat het hem begon te dagen.

‘Wie heeft haar in elkaar geslagen?’ vroeg D.D. ‘Wie heeft haar zo hard geslagen dat ze de eerste vierentwintig uur niet eens kon staan? Wie was er de hele tijd aanwezig toen we zondagochtend bij haar thuis waren, met zijn hand op haar schouder? Ik dacht dat hij haar duidelijk wilde maken dat hij haar steunde. Maar misschien herinnerde hij haar er wel aan dat ze haar mond moest houden.’

‘Shane Lyons.’

‘De behulpzame “vriend” die haar jukbeen heeft gebroken en van haar man een gokverslaafde heeft gemaakt. Misschien omdat Lyons al heel veel tijd bij Foxwoods doorbracht.’

‘Lyons maakt geen deel uit van de oplossing,’ mompelde Bobby. ‘Lyons vormt de kern van het probleem.’

‘Eropaf!’ zei D.D.

Ze liep al bijna van de veranda af toen Bobby haar bij haar arm pakte en tegenhield.

‘D.D., weet je wat dit betekent?’

‘Dat ik Shane Lyons eindelijk echt mag aanpakken?’

‘Nee, D.D. Sophie Leoni. Die leeft misschien nog. En Shane Lyons weet waar ze is.’

D.D. zweeg. Even werd ze emotioneel. ‘Dan wil ik dat je naar me luistert, Bobby. We moeten dit goed aanpakken, en ik heb een plan.’