Ik sta voor mijn kledingkast om iets geschikts te zoeken voor het etentje, wanneer ik een SMS-je van Allard krijg.
“‘Herinneringis terecht. Tot zo.”
“Yes!” Ik steek mijn armen in de lucht. Het is of er een enorme last van mijn schouders valt. Dit vraagt om een feestelijke outfit. Ik pak een rode jurk die tot op mijn knieën valt van het hangertje en haal mijn tas met make-up tevoorschijn.
Wanneer ik voor de spiegel zit, dwalen mijn gedachten af naar mijn eerste kennismaking met Allard, tijdens een feestje waar Therese me mee naartoe nam.
Ze kende Allard alleen van gezicht, maar door zulke futiliteiten heeft ze zich nooit laten weerhouden. Therese is iemand die recht op haar doel afgaat. En het doel die avond was Allard. Ze pakte me bij mijn arm en sleepte me door de menigte.
“Wil je het maken als kunstenaar?” vroeg ze.
“Ja, natuurlijk.”
“Zie je die man, die daar bij het raam staat? Hij heeft een galerie en veel invloed, en hij deugt. Daarbij is het ook nog eens een stuk van het zuiverste water.”
We stonden nu recht voor zijn neus. “Mag ik je aan iemand voorstellen?” vroeg Therese op een toon die geen tegenspraak duldde. “Dit is Manuela. Ze is kunstenares, ze is verdomd goed en je zou haar werk eens moeten bekijken.” Daarna verdween ze, mij bij Allard achterlatend.
Ik schaamde me dood en zocht wanhopig naar de juiste woorden.
Allard was me echter voor. “Dat is een doortastende dame.”
“Mijn tante. Therese.”
“Aha,” zei hij geamuseerd. “Drink je champagne?”
Hij was vriendelijk en rustig, en bleef een minuut of vijf met me praten voordat hij de mensenmassa weer indook, hier en daar handen schuddend.
Later, toen hij op bezoek kwam in mijn atelier, vond hij mijn werk veelbelovend en bood me een contract aan. Sindsdien is hij mijn galerist en zit ik in de stal van galerie Levefre.
Als ik volledig opgetut ben en mijn haar in een wrong heb gedraaid, blaas ik mezelf in de spiegel een kus toe. Ik zie er een tikkeltje sexy uit, maar niet overdreven. Me al te uitnodigend kleden voor het dineetje met Allard lijkt me niet verstandig.
∗
De taxi zet me ergens in het centrum af, waar Allard op de stoep voor het restaurant op me staat te wachten. “Fijn dat je gekomen bent,” zegt hij, terwijl hij me bij mijn arm pakt. “Dit Marokkaanse restaurant is helemaal in, ik kon nog net een tafeltje regelen.” Hij houdt de deur voor me open. “Voorzichtig, hier is een afstapje.”
Eenmaal binnen is het alsof we in Noord-Afrika zijn beland. Bewerkte messing lampen met gekleurd glas geven gedempt licht, er staan beelden op sokkels en aan de muur hangen tapijten.
We nemen plaats op zachte kussens. Een gesluierde vrouw, haar prachtige donkere ogen met kohl omrand, zet een drankje voor ons neer.
“Proost. Vind je het goed dat ik een menu bestel?” vraagt Allard.
Ik leun relaxed achterover. “Graag.” Ik neem een slok en proef warme honing, munt en alcohol.
“Mag ik opmerken dat je er geweldig uitziet,” complimenteert Allard me.
Over de rand van mijn glas gluur ik naar zijn gezicht. Zijn uitdrukking is neutraal, terwijl hij kalm een teugje van de hete drank neemt en ondertussen de kaart bestudeert. Nee, hij is niet aan het flirten, hij is gewoon zijn beleefde zelf. Volgens mij heeft Therese zich vergist.
De gerechten volgen elkaar in rustig tempo op, telkens vergezeld van een andere wijn. Allard en ik speculeren over de anonieme verzamelaar, maken plannen voor mijn tentoonstelling en proosten op de veilige terugkeer van Herinnering. Dat lag, zoals Allard al vermoed had, in de verkeerde doos.
“Toch ga ik voor alle zekerheid het depot beveiligen,” zegt hij. “Er lopen te veel mensen de galerie in en uit.”
“Wat! Had je dat dan nog niet gedaan?” zeg ik kwaad.
“Mijn excuses, Manuela, maar zoiets is nooit eerder nodig geweest, en het spijt me oprecht dat je zo bezorgd bent geweest.”
Dan doe ik ook niet moeilijk meer. “Excuses aanvaard.”
Een paar wijntjes later flap ik eruit dat ik op een datingsite sta en dat ik in de toekomst een gezin wil stichten.
“Meen je dat serieus?”vraagt Allard.
“Ja.”
“Zou je mij als kandidaat willen overwegen?”
Verbaasd staar ik hem aan. De hele avond heeft Allard zich vriendelijk, maar zakelijk gedragen. Geen voorzichtige hand op mijn arm, geen poging zijn kussen dichter bij het mijne te schuiven. Niets om me op deze opmerking voor te bereiden.
“Allard, je bent een geweldige man, maar…” stamel ik.
Hij legt een vinger op mijn mond. “Je hoeft het niet uit te leggen. Ik moest het vragen, wat ik zou mezelf voor mijn kop slaan als ik een kans had gemaakt en die had laten lopen.”
“Hopelijkvoel je je niet afgewezen…”
“Een beetje. Maar een volwassen man moet een stootje kunnen hebben.”
Ik voel me opgelaten. Ik heb nog nooit een man meegemaakt die zo in de plooi kan blijven. Die zo formeel is. Het is net of ik een menselijke robot tegenover me heb. Er valt een ongemakkelijke stilte die doorbroken wordt door de komst van een buikdanseres die heupwiegend het toetje brengt een schaal met verschillende bonbons en Turks fruit.
∗
Allard brengt me naar huis. Ik zwaai hem na tot zijn Jaguar de hoek om rijdt en ga naar binnen. Linea recta naar mijn werkkamer. Ik kan nauwelijks wachten om te kijken of Bas, die leuke fotograaf uit New York, al gereageerd heeft. Wanneer ik de pc aanzet, voel ik me even bezwaard. Allard biedt me zijn liefde op een presenteerblaadje aan en ik zit vol verwachting achter de pc, hopend op een berichtje van een andere man. Dan haal ik mijn schouders op. Het leven is nu eenmaal niet altijd eerlijk.
Als ik verbinding met internet heb, surf ik snel naar mijn in-box van connect-ya, waar twee nieuwe berichten staan. Gretig open ik het eerste: van Bas.
“Hallo, schoonheid. Wat fijn dat je zo snel gereageerd hebt. Je bent eeeeniiiig. Helemaal leuk. Als ik weer in Nederland ben, moeten we elkaar zo snel mogelijk ontmoeten. Is dat goed? En ik heb de website van je galerie bekeken. Dame, jij bent echt goed! Ongelooflijk dat er op connect-ya zo’n geweldige vrouw zit. Dat had ik nooit verwacht.”
Wat een zalige reactie. Het geeft me kriebels in mijn buik. Het is heerlijk als je een man ontmoet die je helemaal ziet zitten, en hij jou. Het zalige gevoel dat alles mogelijk is, dat iemand een belangrijke plek in je leven in zou kunnen gaan nemen. Dat de toekomst nieuw én prettig onbekend is.
Het tweede bericht is afkomstig van ene Joop69: “Je dacht me te slim af te zijn, vuil kutwijf. Nou, vergeet het maar, ik ben terug. En waag het niet om ooit nog dat fluitje te gebruiken, dan zal je ervan lusten.”
Snel vraag ik zijn profiel op. Er verschijnt een foto van Brad Pitt. Bij overige informatie zijn slechts een paar velden ingevuld: hij woont op een onbewoond eiland, is ongehuwd, heeft dertig kinderen en bij hobby’s staat ‘roodharige vrouwen treiteren’.
Ik verberg mijn profiel, en stuur meteen een klacht naar connect-ya, waarin ik eis dat ik uit het bestand word verwijderd. Voor ze me van de site verwijderen, schrijf ik Bas nog snel een mailtje met mijn privé-e-mailadres, en laat hem weten dat ik me afgemeld heb bij connect-ya.