Lisa pakte een nieuwe mobiel uit de kast, haalde hem uit zijn verpakking en stopte de simkaart erin.
“Alena?”
“Momentje.” Aan de andere kant van de lijn klonk gerommel. “Oké, ben ik weer. Hoe gaat het daar?”
“Ik denk dat ik het vanaf de begraafplaats afrond.”
“Prima, alles is geregeld. Klaas zit Fred voorlopig niet meer zo op de huid.”
“Hoe heb je dat nu weer voor elkaar gekregen?”
“De belofte van therapie doet wonderen bij justitie. Daarbij heeft jouw aanwezigheid veel goedgedaan. Klaas was onder de indruk. Jij daar alles onder controle?”
“Fred was even in paniek, maar ik heb hem gerust weten te stellen door hem de royal treatment te garanderen.”
Alena lachte. “Heel subtiel. En Lot?”
“Die is nu hier.”
“Als ik jou was zou ik haar zoveel mogelijk bij Jozua vandaan houden, of bij Marlon, zoals je hem tegenwoordig noemt. Het is namelijk een vreemd meisje, maar dat had je zelf waarschijnlijk al gezien.”
“Hoe is het trouwens met de slager?” vroeg Lisa om op een ander onderwerp over te gaan.
“Niet alleen een bekentenis over het bezit van kinderporno, maar ook over misbruik van zijn nichtje. Zal wel taakstraf worden. Honderdvijftig uur schat ik zo. Als het om zedendelicten gaat, zijn taakstraffen de nieuwe trend. Iets waar mensen als Fred van profiteren.”
“Fred heeft toch huisarrest?”
“Op eigen verzoek. Anders had hij struiken mogen snoeien.”
“Ja, dat had de mogelijkheden flink beperkt,” gaf Lisa toe.
“Klaas had met een heterdaadje waarschijnlijk niet meer bereikt, zeker niet omdat de kinderen zeggen vrijwillig mee te werken aan Freds perverse fantasieën.”
Lisa hoorde het venijn in haar stem. “Plan B is gewoon efficiënter,” wreef ze haar nog maar eens in.
Alena negeerde die opmerking. “Ik moet ophangen, ik hoor wel van je wanneer de boel is afgerond.”
“Er is alleen één probleem,” onderbrak Lisa haar. “Peters gaat misschien een tijdje naar Vlaanderen.”
Alena leek haar vertwijfeling te horen, want ze relativeerde direct: “Geeft juist mogelijkheden.” En zonder te groeten verbrak ze de verbinding. Ook haar vriendin gaf niet veel om beleefdheden.
Nu moest ze Fred nog even bellen. Zeggen dat hij al vroeg in de avond met Lot moest afrekenen, want veel langer wilde ze haar hier niet op de begraafplaats houden. Alena had gelijk: Lot was een vreemd meisje. Het zou beter zijn als Marlon niet meer met haar omging.
Het decor van een verlaten begraafplaats na zonsondergang moest Fred aanspreken, zeker met zijn hang naar filmische dramatiek. Daarbij zat er geen gps-signaal op zijn elektronische enkelband, waardoor er bij zijn vertrek van huis weliswaar alarmbellen in de meldkamer van de politie af zouden gaan, maar hij niet te traceren was. Lisa glimlachte. Ze had goede argumenten om hem te overreden.