Lot zat op de kant, haar benen bungelend in het water. Minuscule zilveren luchtbelletjes kleefden aan haar kuiten. Ze draaide haar naakte lichaam om te zien of ze echt alleen was. Maar behalve de drie stenen zeemeerminnen achter haar, kon ze niemand ontdekken. Ze keek weer naar het vrijwel rimpelloze water. “Ssspring!” galmde het in haar. “Ssspring!” Ze nam een hap lucht. Dit keer kon Marlon haar niet tegenhouden.
Met een plons belandde ze in het zwembad, strekte haar rechterarm en zette zich met haar voeten af tegen de tegelwand. Gewichtloos gleed ze voort, het water suizend langs haar oren, waardoor het even was alsof ze kon zwemmen. Tot ze vaart minderde en de diepte onder zich voelde.
Krachtig maaide ze met haar armen en spartelde met haar benen om niet onder te gaan. Als ze een halve draai maakte, zou ze zo weer bij de kant zijn, bedacht ze optimistisch. Het enige dat ze moest doen, was rustig blijven. Rechts, links, haar armen om en om bewegen. Haar handen als de zwemvliezen van een vogelbekdier.
Slechts langzaam kwam ze vooruit en elegant was het vast niet, maar officiële zwemslagen had ze nooit geleerd. Niet zoals die vreselijke burgertrutten bij haar in de klas die al hun zwemdiploma’s hadden. Haar moeder had wel iets beters te doen gehad dan met haar naar zwemles te gaan.
Die burgertrutten uit haar klas waren stuk voor stuk verwende nesten. Het was maar goed dat ze ze al lang niet had gezien.
“Jezus, Lot, dat doe je toch niet!” Ze hoorde ze het al zeggen.
Ze verplaatste haar gewicht en draaide zich op haar rug om zich te laten drijven. Op haar rug was het makkelijker. De voeten wegschoppend, de armen zwabberend. Ze spoog wat water uit. Die achterlijke burgertrutten waren altijd de eersten geweest om haar te veroordelen. Terwijl ze zelf met die aan hun scooters vastgegroeide friezels gingen. Voor niets in de portiek, hooguit voor een gratis frietje, om dan achteraf over elkaar te roddelen. “Die met die al gezien? Nee? Echt! Gisteren had ik hem nog op msn en hij gaf het zelf toe!”
Nee, school miste ze geen moment. Zelfs Shelley niet. Haar dramatische pogingen om Lot van haar zogenaamde ‘loverboy’ af te praten, waren ronduit lachwekkend geweest. “Ik zag het laatst nog bij Vermist, hoe loverboys jonge meisjes lokken,” had ze Lot proberen te overtuigen. Shelley snapte er werkelijk niets van, ze bleek uiteindelijk net zo dom als die burgertrutten die met de friezels gingen. Haar Juniorloverss kon helemaal geen loverboy zijn, hij was geen allochtoon en al helemaal geen boy. Hij was een man die haar beroemd kon maken, omdat hij als fïlmagent met een eigen castingbureau connecties had in de filmwereld. Waarschijnlijk was Shelley gewoon jaloers geweest. Zij wilde natuurlijk ook beroemd worden. Zelfs die burgertrutten zetten zichzelf tegenwoordig op You-Tube. Nou, zij zou het veel verder schoppen.
Toen ze Shelley duidelijk had gemaakt dat ze niet op haar advies zat te wachten, had Shelley haar gezegd dat ze het dan zelf maar moest weten. “Kijkjeuitvoorde spijbelcontrole, Lot!” had ze haar nog nageroepen. “De politie controleert steeds vaker, laatst hadden ze zelfs een paar friezels te pakken!” Dat was de laatste keer dat Lot haar had gezien, want vanaf dat moment had ze besloten dat ze die hele bemoeizuchtige Shelley niet meer nodig had.
Plotseling spatte het water onverwacht hoog op en gutste over haar gezicht. In een reflex ademde ze diep in, maar in plaats van lucht, drong chloorwater haar neus en keel binnen. Het kwetsbare evenwicht dat haar net nog boven had weten te houden, was verdwenen. Ongecontroleerd maaide ze om zich heen, terwijl ze, haar billen achterna, naar de diepte zakte. Ze sloot haar ogen terwijl ze dieper en dieper zonk. Tegenspartelen leek geen zin meer te hebben, daarom ontspande ze zich. Als het dan toch gebeuren moest, dan rustig. Dit einde zou in ieder geval mooier zijn dan op het spoor. Ze vroeg zich af of ze haar tantes in de hemel zou ontmoeten. Want misschien was de reden dat zij de zussen van haar moeder nooit meer had gezien, dat ze dood waren.
Veel tijd om daar verder over na te denken kreeg ze niet. Twee handen grepen haar onder haar oksels en trokken haar omhoog. Proestend kwam ze boven. “Lul!” was het enige dat ze uit kon brengen.
“Zo praatje toch niet tegen je broer, zusje?” Victor keek haar smalend aan. “Als jij je nou hier aan de kant vasthoudt, dan kun je ook niet meer verzuipen.” Hij knikte naar de opstaande rand waaronder het water met een zuigend geluid de filter in verdween. Nog steeds hield hij haar stevig vast, alsof ze een klein kind was.
Om van zijn greep verlost te zijn, deed ze wat hij haar had gezegd.
“Fred was al bang dat je ervandoor zou gaan, maar zo had hij het vast niet in gedachten.” Victor klopte op haar rug, terwijl ze het ingeslikte water ophoestte.
Ze wilde hem verrot schelden. Door zijn schuld was ze onderwater geraakt en nu speelde hij haar redder. Maar aan haar hoestbui leek geen einde te komen.
“Je maakt er weer eens een drama van!” Victor hees zich op de kant. “Ik deed alleen een bommetje!” Hij nam een aanloop en in een uitbarsting van opspattend water kwam hij voor haar neer.
Toen hij weer bovenkwam, pakte hij haar kin vast en kuste haar ruw op haar mond. “Nu zie ik je puberpukkels, zusje,” grinnikte hij en hij wees naar haar voorhoofd dat door haar natte haren zichtbaar was geworden. “Je hebt een paar mooie exemplaren verzameld.”
Dit deed haar denken aan de eerste keer dat ze de mysterieuze Juloss in het echt had ontmoet. Hij had haar haar naar achteren gestreken om haar toen nog gave voorhoofd te bekijken. “Je bent perfect,” had hij tevreden geconstateerd. Verbaasd had ze hem aangekeken, zo anders als hij was, zo absoluut niet de jongen uit haar dromen. “Je had mijn vader kunnen zijn,” had ze teleurgesteld gemompeld. Want hoe had zij kunnen weten dat die 53 voor zijn leeftijd stond? Toch had ze het een kans ge geven. Bij haar moeder was het niet om uit te houden en die zogenaamde gezinsvoogd bracht ook geen verbetering. Daarbij zag ze in zijn ogen dat hij zijn beloften welwaar zou maken, en nog belangrijker: ze zag zijn bewondering voor haar. Ze had de helm dan ook aangepakt die hij haar aanreikte, en was achter op de motor gestapt waarvan ze eens gehoopt had dat het een limousine zou zijn.
Lot duwde Victor van zich af.
“Aha, we spelen: ik-wil-je-niet-maar-eigenlijk-toch?”
“We spelen helemaal niets.” Ze probeerde op de kant te komen. Victor legde zijn handen om haar blote billen, maar niet alsof hij haar wilde helpen.
“Want eigenlijk wil je mij toch altijd?” Zijn vingers gleden tussen baarbenen omhoog. Zijn handen spreidden haar billen en ze voelde hoe hij zijn platte, ietwat scheve neus tegen haar kruis drukte. Haar maag trok zich samen en een golf chloorwater drong zich omhoog. Al kokhalzend duwde ze zich op de kant. Zonder om te kijken rende ze naar haar handdoek en duwde die tegen haar gezicht.
Terug in haar kamer, ging ze achter haar computer zitten. Vreselijk irritant kon Victor af en toe zijn. Ook bij Juloss ging het steeds meer om de seks. “Dat hoort nu eenmaal bij dit wereldje,” had hij haar gezegd. “Je dacht toch niet dat actrices zoals Cameron Diaz en Angelina Jolie er alleen gekomen zijn door hun leuke koppies?” Laatdunkend had hij haar aangekeken over zoveel naïviteit, om haar daarna vergoelijkend in zijn armen te nemen. “Je weet toch dat ik dit allemaal voor jou doe…”
Toch begon ze steeds meer te twijfelen, zeker omdat ze nog steeds geen filmrolletje had, maar voorlopig kon ze niet bij hem weg. Die burgertrutten zouden haar al zien aankomen: “Je zou toch beroemd worden?”
Ze keek naar haar nog donkere beeldscherm. Niemand had haar ooit echt begrepen en de enige plek waar ze rust dacht te vinden, de virtuele wereld van Second Life, bleek ook niet meer veilig voor bemoeials.
Ze vroeg zich af wat Shelley nu deed. Misschien zat ze net als zij achter haar computer om naar Second Life te gaan, maar daar zouden ze elkaar waarschijnlijk niet tegenkomen. Net als de burgertrutten en friezels ging Shelley vermoedelijk direct naar de virtuele shops om haar avatar voor een paar Linden-dollars tot de verbeelding sprekende geslachtsdelen aan te meten. Want als het niet echt was, mocht plotseling alles. Zo hypocriet was Shelley wel. Lot ging het echter niet om de plaats die de meesten in Second Life het liefst bezochten: de sekswereld. In haar virtuele bestaan wilde ze weleens iets anders dan in Real Life.
Ze drukte op de knop van haar computer waarop een symbool stond dat nog het meeste weg had van een droedel. Een tekeningetje met een verborgen betekenis dat ze ooit in haar schoolagenda en die van anderen tekende: een lul in de vorm van een recht streepje, in de cirkel van een kut.