Lot trommelde met haar nagels op de muur. Gelukkig was die Lisa er niet om haar in de gaten te houden. Kon zij tenminste haar ding doen, zoals hij van haar verwachtte. Haar Junior-loverss. Ze giechelde. Liet hij het maar niet horen! Hij hield er niet van om te worden aangesproken met zijn chatboxnaam. Kut, ze moest focussen.
“And…action!”
Zo verleidelijk mogelijk probeerde ze door de ruimte te lopen, die ongewoon lila zag, maar alles draaide. Shit, misschien dat ze dit keer wel te veel had genomen. Ze slikte de zoute smaak weg en concentreerde zich op iedere stap die ze zette. Dan: pruillip, diepe zucht, in de richting waar ze de camera vermoedde.
Ze voelde een giechelbui opkomen, maar hield zich in. Giechelen mocht straks en als beloning slapen. Nu verleidelijk de lens in kijken, wijsvinger op haar onderlip.
Terwijl ze naar de camera lonkte, stelde ze zich voor dat ze een beroemde filmster was. Dat iedereen, jong én oud, naar haar opkeek. En dat deze film door haar acteertalent een gegarandeerd succes zou worden.
Daar was haar tegenspeler. Ze mocht nu niet omvallen. Juist: haar bloesje uit. Zijn bewonderende blik en warme woorden. Nu alleen haar rokje nog.
“Stop!” galmde het. Langgerekte woorden doorkliefden het lila: “Die tepels moeten worden bijgewerkt.”
In een poging wat helderder te worden, schudde ze met gesloten ogen haar hoofd.
“Hé, blijf je even bij ons, dame!” Gestapelde wattenschijfjes werden pluizig van elkaar getrokken. De oranje dop van een flesje olie belandde op de grond. Vanuit het niets een hand die haar tepels beroerde.
“Goed, laten we verdergaan,” weerklonk het traag. “Erecties hebben een beperkte houdbaarheidsdatum.” Een groezelige zakdoek. De verwachting. Nog meer ongeduld.
Lot ademde diep in, slikte nogmaals het zout weg. Nog even wakker blijven; zij zou de filmster zijn. In gedachten zag ze haar naam al in neonletters. Toen stroopte ze haar slipje van haar benen, boog zich voorover, haar armen nonchalant over een stoelleuning, en opende zich voor haar tegenspeler.