Hoofdstuk 42

De rechercheurs waren kennelijk uitgepraat, want Lot mocht terugkomen. Even had ze nog gehoopt dat er al iemand was om haar op te halen. Toen ze Fred net belde, had hij beloofd zo snel mogelijk iemand te sturen. Maar het waren alleen die irritante Kosse en die seksloze Njego-nog-wat die haar opwachtten.

“Vanaf nu zal dit gesprek worden opgenomen,” legde Alena Njegovana haar uit. Ze had het elastiek weer in haar sluike haar gebonden en wees naar twee camera’s die in de ruimte stonden. “Niet omdat je op televisie komt natuurlijk, maar zodat wij naderhand het gesprek terug kunnen kijken. Dan weten we zeker wat jij hebt gezegd en kunnen we ons later niet vergissen.”

“Vermaak voor de jury, zeker,” zei Lot bits. Want wat er ook beweerd zou worden in de rechtszaal, alle juryleden, man of vrouw, zouden direct zien dat Fred een belangrijk man in de filmwereld was. Dat hij er alles aan had gedaan om Lot aan een filmrol te helpen. Een rol die haar doorbraak zou kunnen betekenen.

“De jury?” vroeg Alena Njegovana verbaasd.

“Ik ben heus niet achterlijk. Jullie willen deze opnamen straks aan een jury laten zien. Het gaat hier maar om één ding: de rechtszaak waarmee jullie straks goede sier willen maken. Applaus voor rechercheurs Njego-nog-wat en Smits, mensen! Smits met een ‘s’ op het eind. Noteert u dat?”

“In Nederland is er geen jury bij een rechtszaak,” lachte Alena Njegovana. “Hier beslist de rechter. Maar door al die politie-series op televisie begrijp ik dat jongeren…”

“Als jullie gaan doen alsof ik achterlijk ben, zeg ik helemaal niets meer.” Lot sloeg haar armen over elkaar en keek naar beneden. Precies zoals ze deed toen ze een kleuter was en haar zin niet kreeg. Want zagen ze haar niet als een kleuter? Als een kleuter die ze wijs konden maken dat zij te redden viel?

“Wij vinden je absoluut niet achterlijk,” wierp Kosse Smits haar tegen. “Tijdens het overleg dat we net hadden, hebben we juist onze bewondering voor jou uitgesproken. Het is heel verstandig dat je de huurmoeder genoemd hebt.”

Lot begreep wat hier de bedoeling van was. Haar de hemel in prijzen in de hoop meer informatie van haar te krijgen. Nou, zij keek wel uit.

“Hoe ben je met die huurmoeder in contact gekomen?” Kosse Smits pulkte weer eens aan zijn neusvleugel.

Lot zweeg.

Kosse Smits keek kort naar zijn vingertoppen, maar kon kennelijk geen huidschilfer vinden die de moeite van het bestuderen waard was. “Die huurmoeder…Misschien is het goed dat wij je iets meer over haar vertellen, zodat jij snapt hoe belangrijk het voor ons is om meer over haar te weten te komen.”

Alena Njegovana tikte weer driftig op het toetsenbord.

“De huurmoeder is door een aantal minderjarige slachtoffers, in verschillende zedenzaken genoemd,” ging Kosse Smits verder. “ledere keer gebruikte zij een andere naam. Maar altijd kenden de slachtoffers haar als huurmoeder. En bij al die zaken was zij op een of andere manier betrokken.”

Lot slikte.

“Wij vermoeden dat zij het kinderpornonetwerk als het ware koloniseert. De kinderen die wij spraken zeiden namelijk dat zij duidelijk de leiding overnam,” ging Smits verder. “Weet jij wat koloniseren is?” Hij hield zijn hoofd ietwat schuin, alsof Lot een puppy was.

Lot schudde haar hoofd. Door net te doen of ze hen niet begreep, kon ze tijd rekken.

“Dat betekent dat de huurmoeder, die jou naar de slager stuurde, de productie van kinderporno aan het overnemen is.”

Haar gespeelde onwetendheid had zijn uitwerking, want Kosse leek zijn woorden nu zorgvuldiger te kiezen. Ook praatte hij langzamer.

“Lot, dwong die huurmoeder jou tot seksuele handelingen die door de camera werden vastgelegd?”

Lot haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. Ze zou de onschuld zelve spelen. Dit verhoor zou ze over zich heen laten komen als een mannenlichaam.

“Andere slachtoffers hebben ons verteld dat ze best aardig is,” ging Smits verder. “Door haar komst trad er zelfs enige verbetering op in de leefomstandigheden van de minderjarigen die wij gesproken hebben. Maar de machtsverhoudingen bleven uiteindelijk hetzelfde: kinderen zoals jij worden seksueel misbruikt. Dat de leiding daarbij in handen is van iemand die een moederrol speelt, en bijvoorbeeld lekker kookt, doet daar niets aan af.”

Smits hijgde ervan. Hij wond zich kennelijk nogal op over Lisa. Lot lachte. Lekker koken? Hoe kwam hij daar nu bij? Die vage vleesgerechten zeker? De fantasie van deze agenten was wel erg met ze op de loop gegaan.

Kosse Smits bleef maar vragen stellen. Kon zij de huurmoeder en haar zoon beschrijven? En die grote knul, die samen met haar in een filmpje te zien was, een jongen met een opvallend platte neus, kende zij zijn naam, zijn leeftijd?

De woorden van de rechercheur klonken steeds harder. De ‘s’ van Kosse Smits siste uit ieder woord omhoog. Ssslachtoffersss. Ssseksssueel misssbruik. Als zoevende treinen kwamen ze voorbij. Lot drukte haar handen tegen haar oren tot ze alleen vanuit de verte een onheilspellend gebulder hoorde: “Ssspring!

Alena Njegovana was een glaasje water voor haar halen. Kosse Smits werd naar de gang geroepen. Eindelijk was ze even alleen. Lot haalde haar handen van haar oren en rekte zich uit.

“Ikbegrijp dat zij hier al enige tijd zit?” klonk een stem op de gang.

“In het belang van het onderzoek…” hoorde ze Kosse Smits zeggen.

“Heeft ze al aangifte gedaan?”

“Omdat er in dit geval sprake is van een afhankelijkheidsrelatie, en het slachtoffer…”

“Het slachtoffer? U zei dat ze geen aangifte heeft gedaan. Is er toestemming gegeven door iemand met de ouderlijke macht om dit meisje van veertien onafgebroken te verhoren zonder vertrouwenspersoon?”

“Er is een kinderbeschermingsmaatregel op de betrokken minderjarige van kracht.”

“De kinderrechter en de officier van justitie hebben dus toestemming gegeven?” Lot hoorde de teleurstelling.

“Uiteraard.” Kosse Smits klonk plots zelfverzekerd.

“En de ouders?”

“Het heeft even geduurd voordat wij haar identiteit achterhaald hadden, maar de moeder en de gezinsvoogd zijn op de hoogte gebracht en zijn onderweg. Het slachtoffer is door hen als vermist opgegeven.”

“Toch heb ik mijn twijfels over de duur van deze ondervraging.”

“De lichamelijke en geestelijke integriteit van het slachtoffer wordt ernstig bedreigd. Op filmmateriaal, kinderporno om specifiek te zijn, komt dit meisje meermalen…”

“Is er op dit filmmateriaal te zien dat er sprake is van dwang?”

“Nee, maar…”

“Agent, het is tegenwoordig heel gewoon dat veertienjarige meiden gemeenschap hebben. Het vast laten leggen van seksuele handelingen hoort nu eenmaal bij hun beeldcultuur.”

“Het is rechercheur. En mag ik u erop wijzen dat u als advocaat de wet zou moeten kennen?”

“Als wij ons aan de letter van de wet zouden houden, zou iedere puber hier door u ondervraagd kunnen worden als slachtoffer van een zedenmisdrijf. Ik wil u in het belang van mijn cliënte dan ook vragen haar niet langer te ondervragen.”

“Ik weet niet of…Ik zal dit eerst met de officier van justitie moeten bespreken aangezien uw cliënte een belangrijke getuige is in een omvangrijke kinderpornozaak. Als u even met mij mee wilt komen?”

Verder discussiërend liepen de mannen de gang in. Even later stak Victor zijn hoofd om de deur.

“Meekomen!” siste hij.

Snel stond ze op en liep de verhoorkamer uit.

“Zo onschuldig mogelijk kijken,” fluisterde hij, toen ze in de richting van de uitgang liepen.

“Wie was dat?” vroeg Lot, doelend op de man die zich haar advocaat genoemd had.

“Kennis van Fred,” antwoordde Victor. “Heeft hem de vorige keer ook geholpen.” En door de lange gang duwde hij haar dwingend naar het daglicht.