Hoofdstuk 5

Terwijl Lisa met Marlon naar boven liep, vloekte ze binnensmonds. Toen Alena haar dit adres had doorgegeven, had ze haar weleens mogen waarschuwen voor die Victor. Nu had ze gedacht een kind te ontmoeten. Maar een kind kon ze Victor niet meer noemen. De grens naar volwassenheid was hij duidelijk gepasseerd. Iedere porie van zijn lijf ademde cynisme uit. Volwassen cynisme, niet dat naïeve recalcitrante wat pubers zo eigen was.

Als je jonger was dan achttien was je volgens Alena nog emotioneel onvolgroeid en kon je geen volledige verantwoordelijkheid dragen, maar dan had zij Victor waarschijnlijk niet goed bekeken, want hij was onmiskenbaar de uitzondering op die regel. Het was te hopen dat Annelot nog wel kinderlijke onschuld bezat, anders had het weinig zin om hier nog langer te blijven, constateerde Lisa. Kinderen die geen kinderen meer waren, hadden haar niet nodig. Die konden het prima zelf af. Zo zou ze het Alena zeggen. Ze zuchtte en besloot om zich dan maar op het meisje te richten. En met die beslissing opende ze de slaapkamerdeur van Marlon.

“Dit is je kamer.”

Marlon liep naar binnen en keek nieuwsgierig rond. Het was een kleine kamer met een opklapbed en een paar planken aan de muur.

“Ik haal even ontbijt voor je,” zei ze.

Hij ging naar de twee dozen met speelgoed die Fred voor hem had klaargezet. Thuis was Marlon altijd buiten, maar bij een gezin moest hij zich binnen zien te vermaken. Misschien dat hij daardoor zelfs nog graag met dingen speelde die eigenlijk voor jongere kinderen waren bedoeld. Niet dat ze zich daar zorgen over maakte. Victor had net duidelijk bewezen dat kinderen eerder te snel volwassen werden.

Terwijl Marlon zijn nieuwe speelgoed bekeek, liet ze hem in zijn kamer achter, ze draaide zijn deur in het slot en ging naar beneden. In de woonkamer lag Fred onderuitgezakt op de donkerieren bank voor de tv. Op het enorme plasmascherm speelde een oude film in technicolor. Een magere man met een teruglopende haargrens zong een zwart-wit-foto toe. “Everywhere beauty glows, you are. Everywhere an orchid grows, you are. Everything that’s young and gay. Brighter than a holiday.”

Geluidloos zong Fred de tekst mee. “Je vindt het toch niet erg dat ik doe alsof ik thuis ben, hè?” zei hij zodra hij haar zag en hij lachte om zijn eigen grapje.

“Wees vooral jezelf,” zei Lisa en ze keek weer naar het scherm. “Ik vroeg me alleen af of je ook ontbijt wilde.”

You’re like Paris in April and May,” playbackte Fred terwijl hij zijn armen bewoog alsof hij met Lisa wilde dansen.

“Ontbijt?” probeerde Lisa nogmaals.

De man met de foto tapdanste nu ondersteboven op het plafond.

“Dit is voedsel genoeg, hè,” zei Fred en hij knikte naar het scherm.

Lisa bleef naar de televisie kijken, waar de man maar tegen de muren en het plafond op bleef dansen alsof zijn leven ervan afhing.

Fred ging rechtop zitten, pakte de afstandsbediening en zette de film uit. “Ik weet het: niet echt beleefd om je zo te negeren. Maar je bent hier nu eenmaal bij een cinefiel in huis.”

Ze glimlachte om het woord cinefiel, maar liet zich niet van de wijs brengen. Ze moest in haar rol blijven. “Met beleefdheid heb ik niet veel op, zoals je weet,” zei ze. “En omdat ieder mens zo zijn eigenaardigheden heeft, blijft het leven interessant.”

Het klonk echter niet zo oprecht als ze had gehoopt.

Afwezig schudde hij zijn hoofd. “Voor jou is het altijd maar weer afwachten waar je terecht komt natuurlijk.”

Lisa ging naast hem op de bank zitten. Ze voelde altijd haarfijn aan wanneer een man behoefte had aan een praatje, en dit was duidelijk zo’n moment, ook al was ze nu liever naar de keuken gegaan. In principe moest Marlon voor negen uur hebben ontbeten. Regelmaat was goed voor kinderen.

“Wanneer ik er na ons kennismakingsgesprek geen vertrouwen in had gehad, was ik niet gekomen,” gaf Lisa toe. Ze wist dat dit het moment was om iets positiefs op te merken, daarom zei ze: “Het is fijn om te zien dat jij je aan de afspraak hebt gehouden.”

Hij streek over zijn bovenlip en knikte. “Ik begin er al aan te wennen. Kennelijkben ik niet de enige die zo zijn eigenaardigheden heeft.”

Ze keken elkaar aan en lachten. Tevreden constateerde Lisa dat het haar niet eerder gelukt was zo snel het vertrouwen van een man te winnen.

Niet lang nadat Alena het contact met Fred had gelegd, had Lisa bij hem op de stoep gestaan. Tijdens hun kennismakingsgesprek bleek hij direct enthousiast over haar voorstel. Dat hij voor haar zijn snor moest afscheren, was klaarblijkelijk een kleine moeite. Het was dan ook jammer dat Victor haar nu aan het twijfelen bracht over het nut van haar aanwezigheid, want tot nu toe had dit een eenvoudige taak geleken.

Fred opende een cederhouten doosje dat voor hem op tafel stond en pakte er een sigaar uit die hij met een gelukzalige glimlach onder zijn neus door haalde, terwijl hij hoorbaar de geur opsnoof. “Marlon, heet die zoon van je, hè? Bijzondere naam.” En met een zeker ontzag bekeek hij zijn sigaar. “Is het trouwens een makkelijk kind?”

“Een heel serieus kind.” Ze sloeg haar benen over elkaar en streek met haar wijsvinger over een ladder in haar panty. Ze vroeg zich af hoe die erin was gekomen. Ze had een hekel aan ladders, zo armoedig als een rafelig litteken in een verder perfecte huid. “En Victor en Annelot?”

“O, Victor eet uit mijn hand. Lot heeft zo haar gebruiksaanwijzing.”

“Ik heb Victor net ontmoet, hij noemde me een matroesjka.” Ze nam het woord in haar mond als een slok wijn, gaf de lettergrepen de ruimte en slikte het toen met tegenzin door.

Fred boog zich voorover, zette de kop van zijn sigaar in de opening van een tafelmodel guillotine en sneed er een kapje af. “Is dat niet zo’n Russische houten pop waarin meerdere poppetjes passen?”

“Ook,” zei Lisa en plotseling had ze spijt van haar opmerking. Ze zou zich moeten beheersen, het zo snel opgebouwde vertrouwen niet op de proef moeten stellen. Fred moest juist het idee krijgen dat ze de situatie onder controle had.

Hij stak de sigaar weer in zijn mond en draaide hem rond in de bescheiden vlam van een gasaansteker, terwijl hij korte trekjes nam. Daarna blies hij in de gloeiende kop. “Jij weet toch als geen ander hoe pubers op die leeftijd zijn?”

“Ik los het wel met ‘m op,” zei ze snel. Daarna vergoelijkend, om te laten zien dat ze in staat was om begrip te tonen: “Het is voor ons allemaal wennen, deze nieuwe situatie.”

“Ik ben ervan overtuigd dat onze samenwerking goed zal uitpakken.” Hij knipoogde. “En de kinderen zullen er snel van overtuigd zijn dat ik een goede moeder voor ze heb uitgekozen.”

Blij dat hij nog steeds tevreden was over zijn beslissing, wilde ze opstaan, maar ze bedacht zich. “Weet jij trouwens waar Annelot is?” Het had haar verbaasd haar nieuwe dochter niet te zien. Ze was gewend om direct kennis te maken met alle kinderen.

“Och, Lot…Die zit meestal achter haar computer, hè. Ze verschijnt wel als het haar uitkomt.” En hij blies de rook van zijn sigaar in haar richting, waardoor zijn vermoeide gezicht even achter een grijze wolk verdween.

Ze draaide de deur van het slot en zag Marlon zitten zoals ze hem had achtergelaten: op de grond van zijn nieuwe kamertje. Druk in de weer met een plastic garage met autolift en omringd door houten rails met magneettreintjes die in een lange sliert aan elkaar kleefden.

Marlon was zo verdiept in zijn spel dat hij haar niet binnen hoorde komen. Een voor een liet hij dinky toys van een spiraalvormige garagebaan naar beneden rijden, ze met zijn ogen volgend.

Iedere keer weer was ze verrast over de liefde die ze voor hem voelde, maar tegelijk greep deze haar bij de keel. Het maakte haar kwetsbaar, zeker in haar situatie. Toch was het gebeurd: direct na zijn geboorte had de moederliefde haar overspoeld. Toen ze na de bevalling het warme babylijfje van haar zoon tegen zich aandrukte, zijn heerlijke geur opsnoof, zijn fluweelzachte hoofdhaartjes met haar lippen beroerde, wist ze al dat hij meer voor haar betekende dan ze ooit zou kunnen omschrijven. En dat terwijl ze er tijdens haar zwangerschap zo van overtuigd was dat ze nooit van haar kind zou kunnen houden.

“Je moet wat eten,” zei ze tegen haar zoon.

“Nog even,” antwoordde hij. Pas toen de autootjes allemaal beneden waren keek hij op.

Ze haalde altijd biologisch eten. Ook nu had ze eerst uitgezocht of er een natuurvoedingswinkel en een biologische slager in de buurt waren. Want het voedsel dat zij Marlon gaf, moest traditioneel en puur zijn. Het was haar taak om hem zuiver te houden, ongerept als de baby die hij eens was. Zoals ze zich had voorgenomen alle kinderen die ze onder haar hoede nam te beschermen tegen slechte invloeden van buitenaf.

Soms at de man die haar ingehuurd had ook van de gerechten die ze van onbespoten groenten en biologisch vlees bereidde. De meeste mannen moesten er echter niets van hebben, waardoor Lisa voor hen hun vertrouwde bio-industrievlees en van verzadigde vetten en suikers vergeven eten maakte. Niet dat dit haar dwarszat. Heropvoeden van volwassenen bleek in de praktijk toch vrij zinloos.

“Hier, je placinta,” zei Lisa en ze zette het bladerdeegbroodje, dat ze naar traditioneel Moldavisch recept had gebakken, voor hem neer.

“Je blouse zit scheef,” zei een stem.