Lisa opende haar sporttas. Links een stapeltje nieuwe panty’s, ingeklemd tussen haar werkkleding, ondergoed, mobiel en toilettas. Rechts Marlons imkerboeken en verschoningen. Ze wist dat hij in zijn bed plaste, ook al probeerde hij het nog zo goed voor haar te verbergen. Hij was negen jaar geweest toen het begon. Op de dag dat Justus in paniek thuis was gekomen. Door de onverwachte verhuizing die daarop volgde, zo meende ze, moest Marlons bedplassen zijn ontstaan.
Bij zijn geboorte had ze zichzelf beloofd om haar zoon tegen de boze buitenwereld te beschermen, maar inmiddels realiseerde ze zich dat ze hem niet altijd kon behoeden, want zelfs zijn eigen huis, de boerderij waar ze samen met Justus hadden gewoond, was uiteindelijk niet veilig gebleken.
Sinds ze een onderkomen op de begraafplaats hadden gevonden en zij zich als moeder verhuurde, had ze Marlon dan ook naar haar werk meegenomen. Want alleen door hem in haar buurt te houden, kon ze hem beschermen tegen kwalijke invloeden van buitenaf. Ze zonderde hem zoveel mogelijk af van het gezin waarvoor ze werkte en liet hem niet spelen met de kinderen over wie zij zich ontfermde. Hij was al gevoelig genoeg en ze wilde zijn onschuld bewaren. Maar Lot had gelijk. Altijd alleen op zijn kamer zitten, was ook niet goed. Daarom had ze gisteren een uitzondering gemaakt en ze samen naar de slager laten gaan. Nu Marlon ouder werd, was het onvermijdelijk dat hij meer vrijheid kreeg. Tegelijk moest ze ervoor waken dat hij door die vrijheid niet de verkeerde keuzes zou maken, zoals zijn vader destijds had gedaan.
Vermoeid legde ze haar gezicht in haar handen. Zoals zo vaak had ze zichzelf bij na onmogelij ke doelen gesteld. Het was alsof ze steeds meer van zichzelf verwachtte, zeker als het om het opvoeden van Marlon ging. Als Justus er nog geweest was, was het vast makkelijker gegaan, omdat de verantwoording dan niet alleen bij haar had gelegen. Maar goed, niemand, en zeker Marlon niet, had er iets aan als ze hier ging zitten peinzen over dat wat geweest had kunnen zijn. Ze moest gewoon haar missie volbrengen, sprak ze zichzelf in gedachten toe. Dit gezin had nu prioriteit.
Ze pakte haar mobiel en bekeek of er berichten waren. Nog steeds geen boodschap van Alena. Kennelijk verliep alles nog volgens plan, want Alena liet alleen iets van zich horen wanneer daar reden toe was. Ook Lisa was tevreden over de gang van zaken. Aan Victor viel weliswaar weinig eer te behalen, maar Lot had haar hulp duidelijk nodig. En met dit geruststellende idee nam ze schoon ondergoed en een pyjama van Marlons stapel, ze wierp nog een laatste blik op de inhoud van haar sporttas en sloot de ritssluiting. Om haar zoon de gêne te besparen, zou ze weer doen alsof ze zijn bedplassen niet had opgemerkt.
Fred en Victor zaten samen in de woonkamer te praten. Toen Lisa binnenkwam keken ze tegelijkertijd verrast naar haar op.
“Precies op tijd,” zei Fred. “We hebben zo een filmmiddagje. Misschien dat jij en Marlon daarbij van de partij willen zijn?” Hij knipoogde.
“Van de partij willen zijn, dat klinkt wel heel ouderwets,” merkte Victor op.
“Lisa weet vast wat ik bedoel.” Verontschuldigend lachte hij naar haar.
Ze wist inderdaad wat hij bedoelde, maar ze was niet van plan om Marlon naar beneden te halen. “Laten we niets overhaasten,” zei ze daarom. “Zeker niet met Marlon.”
“Jij kijkt toch wel mee?” De slappe zakjes boven Freds ogen gingen vragend omhoog, vervolgens bukte hij zich en haalde onder de bank een fles vandaan. Een fles die volgens het etiket, met daarop een arend, Eagle Rare-bourbon bevatte.
In plaats van te antwoorden, liep ze naar de keuken en haalde een tulpvormig glas op een voet en een glas mineraalwater.
“De matroesjka kent je al goed,” zei Victor tegen Fred toen ze de glazen voor hem op tafel zette.
Verwachtingsvol keek Lisa Fred aan. Hier lag zijn kans om Victor tot de orde te roepen.
“Ik hoop niet dat je nu het idee krijgt dat ik altijd zo vroeg op de dag een borrel drink,” excuseerde hij zich, haar blik kennelijk anders interpreterend. “Maar een enkele keer gun ik mezelf een goede bourbon, om alvast in de stemming te komen.” Hij schonk een bodempje in zijn glas en druppelde er wat mineraalwaterbij.
“We wachten alleen nog op mijn zusje,” legde Victor haar uit.
“Geen idee hoe lang dat gaat duren.” Fred walste de inhoud van zijn glas rond. “Ze is de laatste tijd namelijk niet te genieten.”
Op dat moment kwam Lot de kamer binnen.
Opgetogen stond Fred op. “You’re like Paris in April and May!” zong hij uitgelaten.
En terwijl hij wat onbeholpen danspasjes in de richtingvan zijn dochter maakte, zag Lisa haar zoals ze haar niet eerder had gezien: als een kindmeisje in een suikerzoete roze jurk.