VAN NEGEN TOT VIJF

Waarom zou je gaan werken? De meeste mensen hebben geen keuze meer. Je kunt het niet maken om een beetje af te stoffen om daarna je sekspoezenpakje aan te trekken voor als manlief thuis komt. Toen we onszelf eenmaal bevrijd hadden, moesten we aan de arbeid om echt geld te verdienen (en geen fooi) om de hypotheek en de opleiding van de kinderen te betalen. Bovendien zijn we dol op schoenen.

Op den duur kom je tot het besef dat dit je lot is en dat het leven van een werkende moeder zwaar is, dus moet je er maar gewoon aan wennen. De kinderen worden al wat ouder, dus denk je dat je het nog even moet uithouden omdat jij hun studie moet betalen en zij het misbruik van hun mobieltjes. En wie wil er nu nog de hele dag met een stofzuiger het huis door als er niemand meer bij is die een boekje zit te lezen of met klei aan het knoeien is?

Toch vraag ik me wel eens afin hoeverre vrouwen geschikt zijn voor het huidige werkklimaat en de stress van hedendaagse kantoorpolitiek. We kunnen het werk aan, geen probleem, we gaan door en geven nooit op, we lossen problemen op en weten van aanpakken als het erop aankomt. Daarom hebben we zoveel succes en zijn we zo onmisbaar. Maar uiteindelijk hebben we twee banen: zelfs als we geen kinderen hebben, zijn we voor twee heel verschillende zaken verantwoordelijk. Makkelijk is anders.

We moeten het maar gewoon verdragen, ook al is het werk allang niet meer zo spannend. Het vervelendste is dat ze vinden dat je met je lousy veertig jaar (wat iedereen zo schijnt te moeten zeggen zodat ze allemaal als Beau van Erven Dorens klinken) al bergafwaarts aan het gaan bent. Die top die jij denkt bereikt te hebben—zij vinden dat je er al in volle vaart overheen geschoten bent en al ruimschoots in de afdaling zit. Maar het heeft ook zo zijn voordelen om ouder te zijn. Het klinkt vreselijk oubollig maar je hebt het allemaal al eens eerder meegemaakt. Zodra het hele kantoor bij elkaar komt voor een potje brainstormen, weet jij allang dat dat nergens toe zal leiden. Maar je bent in ieder geval weer een dagje weg van je beeldscherm en misschien krijg je er wel croissantjes bij of een goede lunch. Je gooit wat balletjes op die je bij een soortgelijke vergadering in een iets protseriger hotel—drie managers geleden—ook al eens hebt opgeworpen. Maar daar moet je het natuurlijk niet over hebben. Vermijd te allen tijde te vermelden dat jij hun idee allang geprobeerd hebt en dat het niet werkte. Het maakt je alleen maar oud en triest en een beetje bitter, dus doe maar net alsof je er erg enthousiast over bent. En kijk rustig toe hoe het hele kaartenhuis weer in elkaar zakt. Vooral als het idee afkomstig is van een van die jonge grietjes die de godganse dag hun handen door hun goddelijke haar halen en die denken dat ze het allemaal al weten.

Als je al een eeuw op kantoor rondloopt, dan is het enthousiasme je wel vergaan. Je stort je niet meer vol overgave als een dolle hond op een berg werk zonder je af te vragen of het nut heeft. Ik wil wel even aan alle potentiële werkgevers die me nu al willen afschrijven duidelijk maken dat mijn cynisme (of liever gezegd scepticisme) ruimschoots gecompenseerd wordt door het feit dat ik zo enorm veel ervaring heb. Als ze het niet beneden hun waardigheid vinden, vormen een aantal van de jongere figuren op het werk een rij bij mijn bureau om advies te vragen of mijn mening te horen, wat eigenlijk 'help' betekent. Dus.

Voor de lezer die nog in opleiding is om een Knorrige Oude Vrouw (of man) te worden, hebben we een aantal ijzeren waarheden verzameld die wij gedurende ons (lange) werkzame leven hebben verzameld.