Ik log in op mijn computer. Waarom werken die dingen nooit lang? Ze doen het vijf minuten en beginnen dan van die stomme berichten te sturen die volledig onbegrijpelijk zijn, zoals 'Update Failure. Could not connect to server'. Hou toch op.
Je zet hem uit en moet dan weer rebooten en zo. Echt, ik heb soms de neiging gehad om het raam open te zetten en mijn computer uit het raam te gooien, en de enige reden waarom ik dat nog niet gedaan heb, is omdat ik de mensen op straat niet wil raken. Het laatste wat je wilt is dat een computer je de hersens inslaat.
—Ann Widdecombe
Je schakelt ze uit, geeft ze een pauze, soms de hele nacht, fluistert lieve woordjes naar ze maar ze blijven zich misdragen.
Ik word witheet van mijn computer. Ik krijg het warm, mijn haar gaat overeind staan, ik zie er belachelijk uit en ik probeer me te beheersen, maar ik roep: 'Kolereding!' Dan sta ik op en loop ik weg, maar die stomme tijdbalk blijft gewoon op het scherm staan.
—Nina Myskow
Er zou een klap- of schopknop op moeten zitten.
Computers zijn bedoeld om mee te schrijven, te winkelen en e–mail te ontvangen. Tenminste de computers van vrouwen. En ik vind het echt vervelend als die van mij af en toe probeert om de boel zelf te gaan regelen met van die mededelingen als 'Er is die-en-die software gedetecteerd waarvoor een update beschikbaar is.' Rot op, ik ben bezig. Ik ben op eBay een paar prachtige schoenen aan het kopen…Ik weet dat het acht of negen uur gaat duren als ik op 'ja' klik. Dan crasht het ding voordat het klaar is en zegt-ie 'Sorry, het proces is afgebroken, wilt u het morgen weer proberen? ' Nee, dat wil ik niet. Wegwezen.
—Kathryn Flett
Zelfs als je zegt dat je niks wilt updaten, laten ze je niet met rust. De vraag is dan wanneer je er weer aan herinnerd wilt worden. Je kunt er niet voor kiezen om nooit herinnerd te worden dus je moet wel kiezen voor de knop die zegt 'elke 24 uur'. Je wordt nooit meer met rust gelaten.
In tegenstelling tot de meeste vrouwen van mijn leeftijd ben ik dol op computers, maar ik word vreselijk kwaad als ze vastlopen, je weet wel, ze doen niks meer en sturen je van die berichten dat je iets verkeerd hebt gedaan. Neem me niet kwalijk, maar ik zit hier gewoon te werken. Ik heb niets verkeerds gedaan. Jij bent vastgelopen. Er is iets mis in je binnenste. Hoe durf je mij daar de schuld van te geven.
—Sheila Hancock
En dan die e–mail. Op dit moment heb ik er minstens vijf, telkens wanneer ik inlog, allemaal voor Viagra of penisvergrotingen. Ze zouden minstens ook wat vrouwenporno kunnen aanbieden. Dat kon nog eens interessant zijn. Revolutie op revolutie in de technologie en nog heeft niemand een douchegordijn uitgevonden dat niet aan je blijft plakken. Of een wonderpil waarmee je zo veel Marsen kan eten als je wilt, zonder dik te worden. Wie zou ik daarvoor moeten schrijven?
En dan die iPods, het nieuwste van het nieuwste. Het klinkt alsof het iets is van de afdeling witgoed, maar het is een geweldig patserig geluidssysteem, zo klein dat het in je holle kies past.
Het is een soort mini-jukebox. Zoiets als een Sony Walkman, maar dan met, voor zover ik begrepen heb, alle liedjes waar je ooit naar zou willen luisteren. Ik wil even kwijt dat mijn vader een iPod heeft. Hij heeft de tijd en de handleiding, hij is een man, hij begrijpt iPods. Ik kan het niet. Ik ben een knorrige middelbare vrouw.
—Kathryn Flett
Met de iPod kun je door de Albert Heijn lopen met drieduizend liedjes binnen handbereik. Dus als je voor het schap met twaalf soorten bruine bonen staat, kun tegelijkertijd je kiezen tussen drieduizend stukken muziek. Geweldig!
Sommige mensen kunnen zoveel beter met computers omgaan dan ik. De slimste mensen die ik ken, kunnen een adres op een brief typen, de brief vouwen en dan in een envelop steken zodat het adres precies achter het venstertje zit. Wij gewone stervelingen moeten de brief zes keer overtypen voordat we het een keer goed doen. Nog slimmere mensen beheersen de kunst van het etiketten afdrukken zo goed dat ze de adressen van al hun vrienden rechtstreeks op de kerstkaarten en enveloppen kunnen plakken. Met een druk op de knop zijn ze klaar en kunnen ze lekker achterover leunen niet een gebakje terwijl wij al die dingen met de hand moeten schrijven, tot diep in de nacht. Het is me één keer bijna gelukt. Ik had ze allemaal afgedrukt, maar de adressen stonden allemaal over twee etiketten heen, dus heb ik ze als een kleuter allemaal mokkend in de vuilnisbak gemikt.
Het online invullen van formulieren is voor een knorrige vrouw als ik ook een ramp. Formulieren vind ik sowieso deprimerend. Belastingpapieren bijvoorbeeld. Je persoonlijke administratie bijhouden is erg genoeg, maar het kost me een dag om de belastingpapieren in te vullen. Waarom kun je bijvoorbeeld nooit dingen invullen als 'dat hangt ervan af' of 'soms'? De bijlage is veel te dik, dus ga ik die niet rustig en kalm zitten lezen omdat er zoveel andere dingen zijn die ik veel liever zou doen. Dat verklaart waarschijnlijk waarom ik vorig jaar nog een aanvarinkje had met de belastingdienst. Ik had een behoorlijk hoog bedrag ingevuld in een vakje waar je normaal gesproken zaken moet invullen als fooien en dergelijke. Daar keken ze van op—ik had er per ongeluk 26.000 euro bij ingevuld. Ze zullen wel gedacht hebben dat ik een duur bordeel run.
Tijdens de lunch haast ik me naar de fitnessruimte om tien minuten hard te lopen. Lunch, dat was vroeger een maaltijd. Nu moeten we allemaal nog wat sport in onze overvolle agenda plannen. Onze moeders klaagden nog over hun wekelijkse gezondheids- en schoonheids-klasje, of fietsten rond om de boodschappen te doen, maar tegenwoordig moet je elke vrije minuut in de fitnessruimte doorbrengen. Nou ja, dat is de bedoeling.
Gym is voor schoolmeisjes en het is verplicht. Ik doe niet aan gym en dus heb ik cellulitis.
—Kathryn Flett
Terug naar de relatieve rust van het kantoor, waar ik in drie uur een hoop dingen van het lijstje kan schrappen—met andere woorden, ik ben 'efficiënt bezig'.
Thuis gelijk naar de website van Albert Heijn want Knorrepot heeft me in een SMS verteld dat hij moet overwerken en geen boodschappen kan doen. Het kost me dertig minuten gedoe om te zien welke cherrytomaatjes ik wil kopen en welke pasta ik hebben moet, waarna ik mijn wachtwoord kwijt ben en door de virtuele kassa moet als nieuwe klant, wat een eeuwigheid duurt. En dan loopt het zaakje, vast terwijl ik bij de aflevertijd ben uitgekomen. Weer een halfuur verspeeld en nu moet ik alsnog naar de echte winkel.
Computers zouden ons leven makkelijker maken en zorgen dat we meer vrije tijd over zouden hebben. In plaats daarvan lijkt het wel alsof ze alleen maar voor meer werk zorgen, minder tijd gunnen om even te gaan zitten en van het leven te genieten. Van het leven genieten, jazeker. Soms gaat er een vriend dood en staan we allemaal stil met open mond, verbaasd, alsof niemand ons ooit verteld heeft dat onze tijd uiteindelijk een keer stopt. Op de begrafenis komt iemand naar voren om dat gedicht van J.C. Bloem voor te lezen en we zitten erbij alsof we voor het eerst horen dat het inderdaad straks 'voorbij, voorbij en o voorgoed voorbij' is.