De meeste tijd spendeer je natuurlijk aan het kopen van de cadeautjes voor je kinderen en meestal sta je uren in de rij om de nieuwste rage te bemachtigen. Dat betekent dat je niet alleen alles probeert te kopen wat op het verlanglijstje staat, maar je staat ook met honderden andere ouders in de rij bij Toys "R" Us op een zaterdag in december om de laatste zending van Sponge Bob of Totally Spies, of wat ook maar de laatste rage uit Amerika is, te mogen kopen, want de gedachte dat jouw kleine engeltje op het schoolplein de enige is zonder deze treurige rommel is natuurlijk ondragelijk. Je vindt er een nadat je uren op internet hebt gezocht naar een adres waar ze 'm goedkoop hebben, je rijdt ervoor naar Venlo waar een dumplevering was…maar tegen de tijd dat het Kerstmis is, zijn de kinderen alweer overgestapt op Winx en is jouw cadeau vreselijk 'out'.
Was het alleen maar een beetje winkelen en cadeautjes kopen, dan zou het zo erg nog niet zijn. Boodschappen doen voor de kerstdis houd je minstens een maand bezig, tot aan kerstavond. Volgens 'Aftellen tot Kerstmis' van de Margriet moet je in oktober al beginnen met de desserts, zodat die nog twee maanden keurig in jouw diepvries kunnen wachten op de grote dag dat ze gegeten worden. En je bent echt van plan om het schema dit jaar wel te volgen, maar een voor een worden de deadlines dit jaar weer niet gehaald en de weken gaan voorbij en uiteindelijk gooi je moedeloos de handdoek in de ring. Dan maar een dessert van de supermarkt. Dit wordt weer zo'n ding waarover je schoonmoeder een afkeurend zuchtje laat horen, net hard genoeg om jou met een gevoel van onvermogen op te zadelen. In haar tijd deden ze dit soort dingen allemaal zelf.
Dus, op een regenachtige ochtend een week voor de kent ga je naar Albert Heijn om alle boodschappen in één keer te doen. Je pakt twee boodschappenkarretjes en je zorgt dat je lekker vroeg bent om de drukte voor te zijn. Dat had je gedacht. Op 23 december, het is nog donker, kom je in de vrieskou aan op de parkeerplaats bij de supermarkt, net als alle andere vrouwen in het land. De parkeerplaats is vol. Volgend jaar leen je een tank om eerst wat plek te maken voor jouw autootje. De winkel is vol vrouwen als jij die allemaal net als jij de drukte voor willen zijn, vooraan willen staan in de rij te wachten tot de deuren opengaan, omdat ze net als jij ontspannen en sereen de kerstavond tegemoet willen gaan. Net als in de tijdschriften, dus moet het allemaal nu gebeuren. Je wacht tot de schuifdeuren in beweging komen, wetend dat daarna het gevecht begint om een biologisch vetgemeste kalkoen te bemachtigen.
Iedereen gaat eerst naar de slager op jacht naar een biologische kalkoen of maïs-scharrelkip—je loopt quasi-ontspannen maar in feite ren je. Je weet dat die vrouwen met een stalen vastberadenheid die past bij een hockey dame met je op de vuist gaan om maar de laatste kalkoen te veroveren.
—Jenny Eclair
En dan ineens zijn de kerstkransjes, kalkoenvulling en alles wat maar naar Kerstmis ruikt op. Je staart moedeloos naar schappen met paaseieren en een naar bordje met de tekst 'Vrouwen die beter plannen dan jij hebben de laatste spruitjes gekocht'. De rijen voor de kassa's zijn zo lang dat ze bij de ingang al beginnen, dus je moet je een weg banen door de rij om nog bij de schappen te komen. En lege planken betekenen dat je naar een andere supermarkt moet voor cranberry's en spruitjes. Want zonder die twee zou Kerstmis geen Kerstmis zijn.
Eindelijk wordt het dan kerstavond, alle cadeautjes zijn ingepakt en het kerstmaal voor morgen heb je onder controle. Er is koud vlees, ladingen groenten en elke kast, elke lade, elk werkblad kreunt onder het gewicht van voedsel.
Voordat je de kinderen naar bed brengt zing je gezamenlijk nog een liedje onder de kerstboom. Aangezien de kinderen niet geloven in een kerstman, betekent dit ritueel meer voor mij dan voor hen, maar we doen het elk jaar opnieuw. Knorrepot doet de lampen uit en we banen ons bij kaarslicht een weg door het huis, wat erg leuk en romantisch is—althans het eerste halfuur. Vervolgens steekt iemand het behang in brand, morsen we rode wijn op het tapijt en gaat alles vreselijk mis. Dus ongeveer een halfuur per jaar, op kerstavond, voel ik de magie. Maar na dat halfuur eisen de drie maanden van voorbereiding hun tol en moet ik naar bed. Helaas voelen de kinderen alleen de magie en niet de vermoeidheid en is het onmogelijk de ellendelingen in hun bed te krijgen. Wanhopig klopje nog eens de kussens en dekbedden op.