Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, begint nu ook de menopauze een onmelodieus en lelijk deuntje mee te spelen. Je menstrueert later, maar dat had je niet ontdekt omdat je postmenstruele stress deze dagen een vrijwel permanente aandoening is, maand na maand, met slechts een vluchtig moment van relatieve normaliteit in het midden. Je sleept jezelf naar de huisarts en die vraagt je hoe oudje bent, alsof hij niet in het dossier kan kijken. 'Vijfenveertig', vertel je hem. 'Wanneer begon de menopauze bij je moeder?' O god. Dit gaat niet om een extreem late zwangerschap—het is het begin van de menopauze. Het resultaat is dat je met een hormoonkuur naar huis gaat, in plaats van een zwangerschapstest.
Plotseling lijkt menstruatie iets begerenswaardigs, iets van deze tijd, iets modieus. Je zou bijna je handtas vol tampons proppen zodat de mensen kunnen zien dat je nog altijd leeft en nog altijd vruchtbaar bent. Je wilde eigenlijk een zwangerschapstest in de badkamer laten slingeren om Tienerdochter te shockeren en die grijns van d'r gezicht te krijgen. Je belt Knorrepot op om bij hem uit te huilen over je kinderwens. Hij begrijpt het niet en komt thuis met genoeg condooms (voor jou) voor de rest van het jaar. Niet zo heel slim gezien de omstandigheden, maar het had erger gekund. Hij had er ook tien tegelijk kunnen kopen.
Ik weet wel dat de tekenen er niet om logen: je stemmingswisselingen werden steeds gewelddadiger—het ene moment gooi je borden (soms met eten erop) naar familieleden en het volgende moment lees je een of ander tranentrekkend verhaal in de Libelle over een kind dat aan leverkanker overlijdt en zakje jankend ineen op de bank met een sterke behoefte aan groepsknuffels en dat soort belachelijke nonsens. Het lijkt er nu wel op dat het moeilijk is om met ons samen te leven. Maar eerlijk is eerlijk: sommige vrouwen worden inderdaad een beetje gek als ze de middelbare leeftijd bereiken. Ze gaan naar concerten van René Froger of willen op de eerste rij zitten als Rob de Nijs in de schouwburg zingt. Waarna ze zich verdringen bij de artiesteningang om een handtekening te bemachtigen. Genoeg gezegd.
En dan beginnen de opvliegers—je raakt volledig van de kook om niks.
Ik raak wel eens van de kook. Soms denk ik dat je de menopauze kunt ruiken. Je weet wel, lichaamsgeur met Prozac en boenwas.
—Jenny Eclair
Zodra je begint te veranderen in zo'n verschrikkelijk middelbaar mens, is er één ding erger dan wat ook: je begint steeds meer te lijken op je-weet-wel-wie, op die ene persoon waar je beslist niet op wilt lijken…