Onze ouders leken zoveel meer tijd te hebben—tijd om bij de open haard te zitten of naar hoorspelen te luisteren, of om tante Annie te bezoeken. Hun ouders hadden, als ze tenminste niet ergens in een loopgraaf zaten of met een bonkaart in de rij stonden, eveneens meer tijd. Hoe zat dat dan? Ik neem aan dat ze hun haar minder vaak wasten en föhnden en minder vaak naar Pilates gingen of Majorca. Zij hoefden niet elke dag 300 kilometer te rijden van en naar hun werk, gaven geen dineetjes voor twaalf man, veranderden hun huiskamer niet elke twee jaar of werkten niet tegelijkertijd in een kantoor in Rotterdam en Haarlem. We rennen rond en putten onszelf uit, en dan mag je naar een reclame van Centerparcs kijken die je het idee geeft dat we wat vaker naar de eendjes moeten kijken of van de wildwaterbaan moeten gaan. Dan voelen we ons nog ellendiger van de stress en, erger nog, beseffen we dat ons leven een tredmolen is waar we niet meer uit weg kunnen. En denk nou niet dat je ontspant bij Centerparcs. Ik zeg niet dat er niets goed aan is (ik ben niet gek, straks doen ze me nog een proces aan) maar ik sta niet graag in de rij met duizend anderen om mijn kleren in een kastje te stoppen. Ik zit niet graag in een telefonische wachtrij om de enige badmintonbaan te boeken die op zondagochtend om half-negen nog vrij is. Niet erg ontspannend.
Zelfs camera's zijn irritant. Digitale camera's lijken geweldig, totdat je beseft dat je in moet loggen en foto's moet downloaden en op cd moet zetten. Dan wil je er wellicht nog wat afdrukken en ben je uren en uren bezig met printers en downloaden en speciaal papier…je moet er niet aan denken. Wat was er mis met rolletjes die je gewoon naar het Kruidvat brengt om ze na twee dagen weer op te halen?
En ik sta er niet alleen in. Anderen hebben ook zo hun eigen gedachten over de stress die de laatste tientallen jaren alleen maar erger lijkt te zijn geworden:
Ik denk dat we stress grotendeels zelf veroorzaken. Sommige problemen van het leven worden je gewoon in de schoot geworpen, maar ik denk dat we tegenwoordig een verkeerd beeld hebben over wat we zouden moeten zijn, niet afgemeten aan wat we zouden willen zijn, maar wat we moeten hebben. Iedereen wil altijd maar een stap verder. Je wilt een huis kopen en dan wil je weer een groter huis en de nieuwste auto. En de nieuwste wasmachine. En dat zorgt voor een enorme hoop stress. Je krijgt dat allemaal niet bij elkaar als je rustig de wereld zit te overpeinzen. Je krijgt dat bij elkaar als je je in de strijd stort met de rest van de wereld en dat soort stress is volledig je eigen schuld.
—Ann Widdecombe
Al die technologie kost zoveel tijd om te onderhouden, te gebruiken en gewoon te verzorgen. Je moet alles opladen en zorgen dat je de goede toebehoren hebt. Ik weet niet meer hoe vaak ik mijn laptop de halve wereld over heb gezeuld en daarna een dag kwijt ben met pogingen om in te loggen op mijn hotelkamer. Of het modem of het verbindingsdingetje is niet goed, of ik moet in het configuratiescherm iets aanpassen, dus uiteindelijk sjouw je het ding weer terug en kun je alle achterstallige werk in je weekeinde thuis gaan zitten afmaken. De meesten van ons kunnen nog niet eens een videorecorder programmeren, en hoe lang gebruiken we die dingen nu al? Ongeveer dertig jaar. Dan is er voor ons toch geen hoop meer?