WAKKER WORDEN

De wekker staat afgestemd op het Radio 1 Journaal omdat dat nu eenmaal is waar mensen van middelbare leeftijd naar schijnen te moeten luisteren. Het komt over me heen als een migraineaanval—het ene politieke onderwerp na het andere en eerlijk gezegd interesseert me dat niet zoveel. Als het buitenlands nieuws is, dan ben ik de draad al kwijt voor het goed en wel begonnen is. Ik weet dat ik me zou moeten schamen maar ik lees de buitenlandpagina's in de Volkskrant niet elke dag helemaal. Ik lees de Telegraaf en ga rechtstreeks naar de pagina Vrouw of naar de televisiepagina om te zien wat er later op tv is. Ik heb echt geen geduld met Sven Kockelmann of Paul Witteman die zo ontzettend hard hun best doen om slimme vragen te stellen maar nooit een goed antwoord weten te krijgen. Hun vriendje Ferry Mingele heeft een politicus weten te strikken en dan ontspint zich steevast een gesprek zoals het volgende (maar dan tien keer zo lang):

—'Jawel, maar wist u van de bewuste nota? '

—'Ik weet dat niet meer. U kunt van mij niet verwachten dat ik alles onthoud wat er gedurende twee jaar als minister mijn bureau heeft gepasseerd.'

—'Maar minister, wist u van de bewuste nota? Het lijkt me toch een eenvoudige vraag waarop eenvoudig antwoord kan worden gegeven.'

Hou toch op allebei, bedenk liever iets belangrijks, denk ik dan. De minister weet het niet meer en eigenlijk willen alleen jij en Paul Witteman het weten, en de redactie van de krant die morgen weer een blad moet vullen. Waarom kan een politicus trouwens nooit eens zeggen dat hij of zij een fout heeft gemaakt? 'Ik ben het gewoon vergeten. Probeer jij maar eens de ene dag minister van Onderwijs en de volgende dag minister van Defensie te zijn en dan alles bij te houden.' Het is niet vreemd dat politici ons nauwelijks de waarheid vertellen. Als Witteman ze klem zet, dan redden ze zich er altijd weer uit met van die algemeenheden als 'Laten we hier heel duidelijk over zijn', wat zoveel betekent als 'Ik weet niet echt wat ik nu weer zeggen moet, maar ik zorg dat het in ieder geval goed klinkt.'

De politiek, dat is tegenwoordig gewoon een soap, maar dan zonder glamour en perfecte gebitten. Elke avond weer staat Mingele weer LIVE (alles moet live) te blauwbekken voor het Torentje of waait Wouter Kurpershoek uit zijn jasje in Washington om ons de achtergrond van een nieuwsverhaal toe te lichten—wat gewoon het soapgedeelte is. Ik denk alleen maar 'Kijk die stakker nou eens' of 'Wat zal hij het koud hebben in die dunne jas'. En dan vraag ik me af of hij de hele avond in een café heeft zitten wachten totdat hij zijn stukje moest doen. En dat zijn arme gezinnetje hem nooit ziet. Of 'leuke das' of 'hij is dikker geworden'. Ik luister niet echt naar het nieuws. Totdat er af en toe weer eens iets gebeurt en we ontdekken dat Maartje van Weegen en Maxime Verhagen laat in de avond gezamenlijk over de bureaus heen lagen en ik denk: 'Als jullie er nu een soap van gaan maken, doe het dan goed. Laten we camera's ophangen in de bar van de Tweede Kamer zodat we weten wie er met wie aan het flirten is en we zelf kunnen raden wie er een verhouding hebben.' Dat lijkt er meer op.