DOMPER

Na de kerst belandt in het postvakje van elke vrouw een lijst met spullen die geruild moeten worden. Een martelgang langs warenhuizen waar speciale retourbalies zijn ingericht voor de vrouwen die hun spullen komen terugbrengen voor de uitverkoop.

Tussen kerst en Nieuwjaar is het even rustig—ik kan heel kalm aan doen. Er gebeurt weinig, we hebben geen bezoek en de koelkast puilt nog uit. De kinderen zijn zoet met hun nieuwe speelgoed en misschien heb ik zelfs een namiddag helemaal niets te doen.

Dan nadert oudejaarsavond, overbodig te zeggen dat ik niet naar een swingende oudejaarsparty ga. Om eerlijk te zijn: ik ben nog nooit uitgenodigd voor een swingende oudejaarsparty. Als kind vond ik het prachtig om op te blijven en de oudejaarsconference van Wim Kan te zien op tv—het gevoel een beetje bij de volwassenen te horen. Tegenwoordig gaat iedereen uit z'n dak bij een van de vele feesten, drankje, pilletje en swingen maar.

Is het eenmaal januari, dan neem je de kinderen mee naar een of andere musical waarin altijd wel een soapsterretje meespeelt—Hamelen of Annie. Het begint met een meute kinderen, het eindigt met een meute kinderen en ertussenin zit dan een verhaal waarin het kwaad altijd overwonnen moet worden door het goede. Op de voorste rijen zit duidelijk familie van alle kindertjes die meespelen, want ze weten van tevoren al wanneer ze moeten roepen, zingen of juichen. Ik ga alleen maar om te kunnen snotteren bij het happy end. De musical verveelt me mateloos en als een van de kinderen iets vraagt, zit ik met m'n mond vol tanden omdat ik in m'n eigen musical was weg gedroomd. Ik weet wel hoe laat de pauze begint, hoelang die duurt en dat zonder op m'n horloge te kijken.

Geen wonder dat je blij bent als je weer naar je werk mag. Blij om weer nieuwe lijstjes te schrijven voor het nieuwe jaar in je maagdelijk lege agenda. En alles bij elkaar kosten die feestdagen maar 1000 euro…

KINDEREN EN HUISDIEREN

De kinderen hebben het tegenwoordig voor het zeggen. Moeders in de supermarkt zeggen treurige dingen als: 'Ik tel tot drie en dan ligt dat ijs terug in de vriezer, anders is mammie erg teleurgesteld…één, twee, twee-en-een-half, twee driekwart…'. En een halfuur later loopt ze nog te tellen. 'Mammie is erg teleurgesteld.' Eng gewoon. Mammie geeft je een draai om je oren of je mag een week geen tv kijken—dat lijkt er meer op.

En ouders schijnen ook te denken dat ze de reden van alles moeten uitleggen aan hun kleine spruit. Waarom je niet onbeschoft mag zijn tegen mensen, waarom je bruine bonen niet mag uitspugen, de reden waarom je je drinkbeker niet over de caissière mag leeggieten…Laat dat kind gewoon stoppen. Laat het stoppen met schreeuwen en janken, ik wil gewoon rustig kunnen winkelen en even genieten van mijn 'eigen' moment. Waarom moeten we het kinderen tegenwoordig altijd naar de zin maken? Waarom laatje ze niet gewoon soms even stilzitten en hun mond houden? Waarom moeten we al onze tijd besteden aan educatief en pedagogisch verantwoord spel of dat soort onzin? En wie bedacht de glitterlijm?

Kinderen zijn er nog niet aan toe om op de hoogte te zijn van het politieke regime in Soedan, of de wereldeconomie, of milieuvriendelijke beleggingsfondsen. Soms moeten ze gewoon doen wat je zegt, omdat je het zegt. Nee betekent nee omdat jij dat zegt. Daarom.

Nu ik dat gezegd heb, moet ik eraan toevoegen dat mijn ouders een beetje te ver zijn doorgeslagen in de andere richting. Zo vertelden ze me dat de schapen die we op de snelweg in een vrachtwagen zagen staan 'op vakantie' gingen. En ik geloofde dat tot m'n zestiende. Ik begreep ook niet wat vegetariërs tegen het eten van vlees hebben: de beesten waren dan toch al dood? (Mijn ouders waren vergeten te vertellen dat we dieren fokken om gegeten te worden.) Volwassen worden kwam hard aan bij mij.

Mijn ouders deden niet te veel moeite om het mij naar de zin te maken. Ik verveelde me zo'n beetje mijn hele jeugd. Swiebertje was het hoogtepunt van mijn week, en de Fabeltjeskrant kon je geen dag missen. Tegenwoordig heb je er een dagtaak aan om de kinderen bezig te houden, elke dag, de hele dag. Met taekwondo, celloles en schaakkampioenschappen. Zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag.

Elke nanoseconde van een kinderdag moet tegenwoordig verantwoord worden. Toen ik kind was sliep je acht uur per dag en verveelde je je de resterende zestien uur, wachtend tot er iets gebeurde.

Kathryn Flett

De zondagen vond ik als klein kind saai. Er was niets anders te doen dan naar de kerk gaan, zondagsschool en verder niets. Met goed weer trok je je ijzeren rolschaatsen aan, met van die vleugelmoertjes eronder om te kunnen meegroeien met jouw schoenmaat—die moertjes rammelden altijd los, zodat je altijd maandag met pleisters op je knieën naar school ging. De televisie had ‘s-avonds weinig te melden, maar als de tv aanging wist je in elk geval dat ook deze zondag weer bijna voorbij was. Natuurlijk mocht ik nog niet opblijven om het Simplisties Verbond te zien, want daar begreep ik toch niets van en bovendien keken m'n ouders principieel niet naar de VPRO.

Ik vind dat kinderen geleerd moet worden zich te vervelen. De hele jaren zeventig was ik in een constante coma van verveling. De winkels waren niet eens open op zondag, en beide oma's kwamen eten en ik moest dan ook thuis zijn.

Jenny Eclair

Nu mijn biologische klok niet meer tikt en het zeer onwaarschijnlijk is dat ik nog opnieuw voor nageslacht zorg, werkt het hele gedoe rond moederschap, peuters en baby's me mateloos op de zenuwen. Toen ik er middenin stond was het interessant, maar als anderen ermee bezig zijn dus niet. Jonge moeders zaniken maar door en door over hun zwangerschapsgym, hun grappige zwangerschapsstriemen, hun postnatale depressies en hun bekkenbodem-oefeningen en ik erger me meer en meer. Ja, we hebben het allemaal meegemaakt en ja, bevallen is een marteling. En houd er nu over op!

Zelfs toen mijn kinderen klein waren en ik voor alle kinderen in de straat vissticks en friet moest bakken had ik er al moeite mee aardig te doen tegen andermans kinderen. Het vergt nu eenmaal wat geduld om alle tomatenketchup van de muren te boenen, het bankstel te reinigen en de kastjes te schrobben na elke maaltijd en als het om andermans kinderen gaat vergt het heel wat moeite om je ongeduld onder controle te houden. Dus nu mijn kinderen veel ouder zijn en kleine kinderen geen deel uitmaken van mijn dagelijks leven, werken de kinderen die ik nog tegenkom in trein of winkel mij erg op m'n zenuwen. Het spijt me, maar het is nu eenmaal zo.

De buggy's zijn een stuk groter geworden, het aantal parafernalia is verdrievoudigd en een gewoon potje met aardappelen-en-tomatensmurrie volstaat niet meer; het moet nu allemaal onbespoten, biologisch en niet-genetisch gemanipuleerd zijn, liefst nog ingevlogen vanuit Zanzibar. En nu moet je ineens met een interval van twintig minuten je kind een collegekaart laten zien gedurende de eerste twee jaar van z'n leven omdat een of andere idioot in een net zo idioot weekblad geschreven heeft dat de kans dan groter is dat jouw baby naar Nijenrode gaat.

De kinderkamer moet kleurbewust worden ingericht, met posters met favoriete kindergedichten aan de muren en zacht linnen beddengoed, met geparfumeerde katoenen luiers omdat wegwerpluiers zo slecht zijn voor het milieu, en natuurlijk handgemaakte mobiles boven de wieg. Tegenwoordig moet je een kind laten huilen, laten drinken wanneer het kind dat wil, dus je hele gezinsleven laten dicteren. Met andere woorden: je moet dag en nacht op komen draven zodra het kind een kik geeft. Mensen komen bij je eten en de baby staat in het middelpunt. Sommige vrouwen geven hun kinderen tot achttien maanden borstvoeding. Zelfs als het kind tegen die tijd al oud genoeg is om tussen de borstvoedingen door rond te lopen terwijl de melk nog uit z'n mond druipt. Dat is allemaal goed voor baby's ontwikkeling, zegt men.

 

Pedagogisch verantwoord speelgoed vult de kinderkamer, evenals de woonkamer, de keuken en de logeerkamer. Berenzwemmen, moeder-en-babypraatgroepen, speelgroepjes en vele andere saaie groepjes van vrouwen met baby's moeten ervoor zorgen dat de baby elk moment van de dag gestimuleerd wordt. Je kunt de kinderwagen ook niet meer even voor de winkeldeur parkeren, dus moet je je een weg door de winkel banen, mensen opzij snauwen of gewoon over de enkels rijden om doorgang te krijgen. Sommige kinderwagens zijn net zo groot als die invalidenscooters, groot genoeg om een parkeerboete te krijgen.

Mensen zijn zo geobsedeerd door hun kroost, dat ze stickers achterop de auto plakken om te laten weten dat ze eindelijk ook een baby hebben: 'Baby aan boord', of zelfs 'Tweeling aan boord'. In tegenstelling tot de meeste mensen vind ik dat soort stickers wel leuk, maar er zouden meer verschillende teksten moet zijn, zoals: 'Verwend kreng aan boord', 'Minderjarige BN'er aan boord', 'Big Brother-baby aan boord', 'Britney Spears look-alike aan boord'. Op die manier kan ik kiezen tegen welke auto ik mijn bumper parkeer. Bij een sticker met 'Eminem aan boord' zou je dan samen met andere auto's een georganiseerde aanval kunnen inzetten.