Title:
Een Beetje Meid Heeft Geen Leeftijd
Author:
Judith Holder
Year:
2006
Synopsis:
Een knorrige en morrige vrouw van middelbare leeftijd behandelt op humoristische wijze en met zelfspot allerlei zaken waar zij zich dagelijks aan ergert: winkelen, kleding, het verval van het lichaam, carrière en het huishouden, knorrige oude kerels, kerstmis, jonge vrouwen, kinderen, huisdieren en vele andere zaken uit het moderne leven. De auteur, Judith Holder, is schrijfster⁄producer van de BBC Two comedy tv-serie 'Grumpy old women', een serie die startte na het succes van 'Grumpy old men'. In deze comedy's uiten nurkse oudere mannen en vrouwen hun dagelijkse ergernissen. Het boek is geïllustreerd met enkele zwart-wittekeningen en bevat citaten van onder meer Germaine Greer, Dillie Keane en India Knight.
Toen mij gevraagd werd deel te nemen aan de BBC-serie Grumpy Old Women, vroeg ik me af hoe knorrig ik eigenlijk was. Toen de camera eenmaal liep realiseerde ik me dat ik niet meer kon stoppen—zo'n beetje aan alles en iedereen ergerde ik me wezenloos. Dit kon ongetwijfeld niet de bedoeling zijn; wij waren immers de eerste generatie vrouwen die bevrijd was, ons wentelend in vrije liefde, bloemen in ons haar. En zie ons nu eens: boos op alles en iedereen…en daardoor best wel schattig en onweerstaanbaar.
De doorsnee dag vol ergernissen begint als ik het huis verlaat op weg naar mijn werk. Aan het einde van mijn oprit kan ik de weg niet opdraaien, omdat de genieën die er alleen voor leven om het wegenstelsel te verpesten een bushalte pal voor mijn deur hebben bedacht, net in het smalste deel van de veel te drukke hoofdstraat, in een bocht, 400 meter van de slechtst werkende verkeerslichten van de stad. Geen goed begin dus.
Twintig minuten later ben ik eindelijk halverwege mijn reis op weg naar mijn repetities. De rest van de rit rijd ik vooral in z'n achteruit, omdat ik afgebluft word door een reeks affreuze, dieselslurpende, lucht-vervuilende, vierwiel aangedreven patserwagens, de ene na de andere. Onnodig te zeggen: de wegen zijn bezaaid met tijdelijke stoplichten, gaten, oranje pionnetjes—die gaan per duizend—en in de verste verte geen werkende vrouw te bekennen.
Mijn volgende knorrige moment is in het toilet, waar ik in een man-tot-man gevecht raak met een industriële toiletpapier-dispenser—maatje Pavarotti. Daar sta ik dan, voorover gebogen, m'n hand kronkelend als die van een Balinese tempeldanseres, graaiend naar een stukje geperforeerd papier dat ik kan zien noch aanraken.
Gedurende de dag word ik knorriger en morriger. Ik kan oneindig veel schuttingtaai incasseren, maar wat ik onaanvaardbaar vind is als me wordt opgedragen ergens te gaan staan, alsof ik een potplant ben. Of iemand die de letter a uitspreekt als een mislukte o. Aaaargh! Of obers die met een pepermolen van dertig centimeter voor mijn hoofd heen en weer zwaaien, alsof ik überhaupt iets van dertig centimeter wil. Of basketbalpetjes die achterstevoren worden gedragen door ouderen—zijn ze gewoon gedragen al niet belachelijk genoeg? En dan heb ik het maar niet eens over de televisie, want dit voorwoord is niet groot genoeg om mijn wanhoop te uiten.
Tot je op een avond uitgeput met een glas witte wijn naast je aan het zappen bent en de serie Grumpy Old Women tegenkomt. Alle herkenbare ellende die wij 'van zekere leeftijd' te verduren hebben—en onze reactie daarop!—passeert daarin de revue. Het vormde de inspiratie voor dit boek. Een lichtpuntje voor vrouwen als jij en ik: we mogen dan wat ouder en dikker zijn, vanbinnen zijn we nog net zo jong als toen we ons in minirokjes en ultrastrakke spijkerbroeken persten. En dat we niet meer met ons laten spotten, dat zullen ze weten!
Uw oneindig knorrige,
—Maureen Lipman