SPEELPLEZIER

Pretparken zijn mijn grootste nachtmerrie. Toen de kinderen nog klein waren, konden ze nog op zo'n kalme brandweerauto op de carrousel en waren ze dolgelukkig. Ik kon ze niet laten gaan zonder even snel de risico's te berekenen en even stiekem met de man die het gevaarte tot stilstand bracht te praten over dit of dat detail dat me niet beviel. In de Efteling was het vroeger allemaal vrij veilig, en ook de kinderen wilden ook het eerst door het Sprookjespark. Ik heb ook altijd genoten van Droomvlucht, maar nu zijn de kinderen ouder en rennen ze meteen naar de Python met zijn vier kurkentrekkers, of die vreselijke Halve Maanboot waar je groen en geel uitkomt.

Six Flags en laat staan Disneyland is niet te betalen voor een normaal gezin dat ook nog naar Turkije wil in de vakantie, maar elk jaar komt de grootste, smerigste en duurste kermis naar onze stad en ik vind het vreselijk. Het draait alleen maar om kots en zuigzoenen en de meisjes zijn nu zo oud dat ze op de Octopus willen waar de getatoeëerde figuren die het ding bedienen ze harder laten draaien dan wat dan ook omdat de meiden allebei nogal giechelig zijn en hoe harder je gilt, des te langer je wordt rond geslingerd. Voor mij is dat een nachtmerrie. Zelfs als ze in de botsautootjes zitten, blijf ik nog naar ze gebaren dat ze hun handen binnenboord moeten houden voor het geval dat ze gemangeld en geplet worden. Ik heb zo'n enorme minachting voor kermisklanten dat ik me voorstel dat ze aan het eind van de avond lichaamsdelen opvegen en vleesresten van de attracties afschrapen. En de volgende week bouwen ze die krengen gewoon weer op in de volgende stad. Net zo onzorgvuldig. Want ga me nu niet vertellen dat ze al die apparaten systematisch controleren. Ze hebben het veel te druk met vozen in die vreselijke woonwagens van ze, of met het laten zetten van weer nieuwe tatoeages. Dat mag allemaal misschien wel heel erg kakkineus klinken, net als Hyacinth Bucket (uitgesproken: Bouquet), maar dat is mijn goed recht.

De hele maatschappij lijkt erop uit te zijn om mij en ons allemaal doodsangsten aan te jagen. We worden zo bang gemaakt dat we om de dag onze borsten controleren op knobbelt] es, dat we 112 bellen als ons kind laat terug is van de padvinderij of dat we denken dat er een bom zit in elke vergeten plastic tas die in het park naast de vuilnisbak staat. We willen niet meer dat onze kinderen een krantenwijk nemen omdat ze wel eens gegrepen zouden kunnen worden door een van de (vele) pedofielen in de buurt en we lopen 's nachts niet meer alleen naar huis omdat er ik-weet-niet-wat kan gebeuren. En als we alleen vanaf het station naar huis lopen, dan houden we onze huissleutels in onze hand zodat we die onmiddellijk in de deur kunnen steken als we gevolgd worden of als we in de auto van een seriemoordenaar worden getrokken. We steken over als er iemand aan komt lopen die geen betrouwbare kop heeft en dat is dus iedereen met uitzondering van oude dametjes die sowieso zelf het meeste risico lopen om beroofd te worden. We kopen hangsloten en alarmsystemen en zouden het liefst ook een busje traangas of pepperspray bij ons hebben om recht in het gezicht van een aanvaller te spuiten (alsof we het zo snel zouden kunnen pakken en het niet in ons eigen gezicht zouden krijgen!).

Ik kan niets tegen die angst beginnen. En hoe kan ik ook tot bedaren komen en de dingen wat realistischer gaan bekijken als de media permanent hun best doen om mijn angst te vergroten voor alles—pandemieën, terrorisme, moordenaars, kinderlokkers. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb er over gelezen of gehoord in de media. Als het geen detectives zijn over gestoorde moordenaars of documentaires over lijkschouwingen, dan zijn het wel programma's over extreme weersomstandigheden. Je voelt je nergens meer veilig. Niemand durft nog naar buiten. Het lijkt wel alsof berovingen normaal zijn. Ik word er wanhopig van en ik vrees dat het nog erger zal worden naarmate ik ouder word.

Opsporing verzocht toont tegenwoordig, overmand door schuldgevoelens omdat wij van hun programma zo bang zijn geworden, hoe de getoonde misdaden met onze hulp zijn opgelost en vertelt ook af en toe hoe we misdaad kunnen voorkomen. Niet dat ze ons willen helpen, welnee, ze willen ons gewoon nog een keer goed bang maken. Angst is goed voor de kijkcijfers. Daarom hebben we Actienieuws, waar we met! zijn allen kunnen zien hoe je huis in de as kan worden gelegd door een; vergeten frituurpan of hoe je tijdens de dagelijkse boodschappen het loodje kunt leggen omdat een op hol geslagen shovel door de gevel van de supermarkt binnen dendert. Het wordt allemaal heel erg informatief gebracht, alsof het de kabinetsformatie of de economische vooruitzichten voor het komende jaar betreft, maar het blijft pure bangmakerij. Ik kan de blender niet aanzetten zonder me voor te stellen dat er iemand met een hand in vast komt te zitten.

Maar ongelukken gebeuren niet op die manier. Het is veel waarschijnlijker dat je even niet oplet en op een zondag uitglijdt over de gemorste jus met de pan stamppot in je handen en je jezelf lelijk verwondt op de keukenvloer. De anderen zouden dat waarschijnlijk erg grappig vinden. En als ze opgehouden zijn met lachen, dan vertellen ze aan iedereen dat je gevallen bent. Als je namelijk ouder bent geworden, is dat om de een of andere reden ineens groot nieuws.

En die zelfhulpboeken helpen ook geen zier. Je leest Angstbeheersing of Helemaal tot rust komen of Het kleine boek van de innerlijke rust of 1001 manieren om te ontspannen en tijdens het eerste hoofdstuk denk je nog dat dit boek nuttig voor je kan zijn. Een halfuur lang lijkt het wel een nieuwe religie maar onvermijdelijk kom je er steeds weer achter dat het leven zich niet aan die regels houdt. Hoe meer je tracht je leven op orde te brengen, des te erger wordt het. Het is precies als het moment van ontspanning aan het einde van yoga- en pilateslessen: ik ben dan zo gefocust op ademhaling en ontspanning dat ik helemaal niet ontspannen raak. Integendeel—ik krijg nog meer stress.