Opmerking vooraf:
Om mijn tante Doortje gerust te stellen wil ik er met nadruk op wijzen dat elke passage van seksuele of anderszins grove aard in dit boek tot stand is gekomen na uitgebreid onderzoek naar het leven en de ervaringen van andere mensen, en dus niet naar dat van mijzelf.
Knorrige oude vrouwen zijn een beetje ouder dan ze ooit waren en ze hebben er een beetje genoeg van—ze zijn het eigenlijk gewoon zat. Dit boek is opgedragen aan de tot nog toe zwijgende meerderheid van vrouwen van zekere leeftijd die het volwassen zijn een stuk moeilijker vinden dan ze verwacht hadden. Leeftijd doet er eigenlijk niet toe. Goed, aan de buitenkant zijn de jaren een beetje gaan tellen, maar vanbinnen zijn ze allemaal nog altijd de jonge, tere en volkomen onweerstaanbare vrouwen die ze op hun twintigste waren. Ze dragen dan misschien geen strings meer of ondeugende bikini's, maar dat betekent nog niet dat ze niet net zo smakelijk en onweerstaanbaar zijn als lang geleden, toen ze nog jong waren. Dit boek is voor die meisjes geschreven—vrouwen van dertig, veertig, vijftig jaar of ouder—die een zekere kalmte en wijsheid hebben waardoor ze bijna altijd gelijk hebben. Ze weten het bijna altijd beter…en het doet me plezier om hun zelfbenoemde woordvoerder te zijn.
Dit boek is ook bedoeld voor al die mensen die zo gelukkig zijn om met een vrouw zoals wij samen te leven. Het kan dienen als een handleiding om de ware schoonheid van onze (niet altijd aan de buitenkant zichtbare) charme, intuïtie, liefde en grootsheid te leren zien.
Hoe voelt het nu om een Knorrige Oude Vrouw te zijn? Om te beginnen lijkt het nog maar zo kort geleden dat je uit je dak ging bij 10CC en ABBA. Gisteren nog zat je de brievenrubriek van de Popfoto na te pluizen om meer te leren over de beginselen van Het doen. En je haar zat vanmorgen nog net als dat van de Charlie's Angels. Maar kijk nou wat er gebeurd is: je bent ouder en wat dikker geworden en ineens ben je knorrig. En niet zo'n beetje ook. Tegenwoordig word je van zowat alles chagrijnig. Soms ben je zo kwaad dat je zin hebt om de duiven op straat een rotschop te verkopen zonder dat ze het verdienen. Als je iemand op een ladder bezig ziet, heb je zin om het ding omver te trappen—gewoon omdat je je dan voor heel even beter zou voelen. Zou je aan een tv-spelletje meedoen, dan zou je tijdens de repetitie braaf zwaaien als je aan het publiek wordt voorgesteld, maar tijdens de opname op je handen gaan zitten. Gewoon om te pesten.
Je dacht dat je milder zou moeten als je ouder werd, kalmer, wijzer, maar in werkelijkheid ben je witheet en als je die deegroller kon vinden, dan zou je ermee op straat lopen zwaaien en er klappen mee uitdelen aan iedereen die je irriteert. Wat de hele tijd gebeurt. Iedereen. Alles. Het is maar goed dat ze bij de Wehkamp geen geweren verkopen.
Als je nog niet zeker weet of jij een echte Knorrige Oude Vrouw bent, of dat de vrouw voor wie je dit boek koopt, dat is, dan volgen hier een paar aanwijzingen:
Je bent een Knorrige Oude Vrouw…
Dingen die de Knorrige Oude Vrouw irriteren
Dit lijstje is natuurlijk maar het topje van de ijsberg—een volledige lijst past nooit in een boek…
Als u nog altijd niet weet of u, of de vrouw voor wie u dit boek koopt, de vereiste hoeveelheid knorrigheid bezit, let dan op of u een aantal van de volgende citaten hoort:
Knorrige Oude Vrouwen zeggen vaak…
Knorrige Oude Vrouwen verdoen hun tijd niet met…
Maar misschien kunnen we onze respectabele middelbare vrouwen beter niet van dat soort ideeën aanpraten.
Je voelt je nog steeds jong. Je voelt je nog hetzelfde als toen je achttien was. Oké, je weet nu meer dan toen: je weet dat de snoepautomaten op stations nooit werken, en als je iets weggooit dat je jaren hebt bewaard, dan weet je dat je het twee dagen later nodig hebt. Zulke parels van wijsheid zijn de verdiensten van jouw iets gevorderde leeftijd. Volwassen zijn is echter een stuk ingewikkelder.
Zelfs op mijn leeftijd bekruipt me soms het gevoel dat ik me voorbereid op een keurig gepland leven; nog steeds in de startblokken, nog steeds bezig alles te ordenen en in balans te brengen zodat het Leven—met een hoofdletter L—kan beginnen. Een leven waarin ik, als huishoudgodin en succesvolle vrouw, centraal sta. Natuurlijk in een huis aan zee, met bijpassend beddengoed, waar de zon altijd schijnt. Helaas had John Lennon gelijk: 'Het leven is wat je overkomt terwijl je andere dingen aan het plannen bent.' Het echte leven bestaat uit wasgoed opbergen, alles tussen negen en vijf persen en midden in de nacht wakker worden, twijfelend of je de oven wel hebt uitgezet.
Ik voel me nog steeds zoals toen mijn leven nog moest beginnen, zoals in mijn eerste jaar aan de universiteit, zoals toen ik voor het eerst in mijn eigen auto reed. In de spiegel zie ik iemand die overduidelijk volwassen is en ver voorbij die vervlogen tijd; er voorbij en eigenlijk alweer op de terugweg. Ik kan niet geloven dat ik nu net zo oud ben als mijn ouders toen ze hun zilveren bruiloft vierden, toen ik vond dat ze er als 95 uitzagen. Die avond zag ik ze kussen—zo'n beetje de enige keer dat ik ze zag kussen—en ik vond dat eigenlijk een beetje ongepast voor hun leeftijd. En hier ben ik, twee minuten later, en ik ben even oud.
Dus, laten we eerst maar eens kijken naar de fysieke attributen die bij deze leeftijd horen, naar de dingen de we in de spiegel zien en die vakantiefoto's grondig verpesten; dingen waar we echt knorrig van worden.