ANDERE MENSEN—VERSCHRIKKELIJK

Je wordt wel eens uitgenodigd voor een feestje, maar feestjes zijn volledig zinloos als je niet op zoek bent. Je snakt er de hele avond naar om eens lekker te gaan zitten of om een echte maaltijd te krijgen in plaats van van die kleine hapjes die je op je veel te kleine bordje moet zien te balanceren. En iedereen is beleefd en hangt langdradige verhalen op over hun kinderen, hun nieuwe aanbouw en hun tuinarchitect.

Je kunt al niet eens meer dronken worden. Na twee glazen wijn kun je niet meer staan. Drink je nog meer, dan krijg je de kater van je leven. Ik weet van tevoren al of ik een kater ga krijgen: ik vouw netjes mijn kleren op, maak mijn gezicht schoon, doe nachtcrème op en probeer mezelf ervan te overtuigen dat ik helemaal niet dronken ben…en dan ben ik de volgende dag geen knip voor de neus waard. Kotsen als je de kinderen naar school brengt, is geen goed idee. Maar het ergste is wel als je je helemaal klaarmaakt voor een avondje stappen en er echt voor gaat…waarna je om half elf doodmoe bent en zin hebt in je bed.

Wij gaan naar dineetjes om plezier te hebben. Ik moet je eerlijk vertellen dat ik daar echt geen zin meer in heb. Ik blijf liever thuis met de televisie of een goed boek. Anders word ik opgescheept met een of andere slaapverwekkende bankier of met een vrouw die in de plaatselijke gemeenteraad zit en dufheid tot kunst heeft verheven.

Bij die zeldzame gelegenheden dat ik naar een dineetje ga of zo'n soort gelegenheid, schamen mijn kinderen zich voor me. Ik zeg gewoon hardop dat ik al oud ben en me stierlijk verveel en dat ik dus wegga. Een van de voordelen van de leeftijd is dat je excentriek en onbeleefd kan zijn.

Sheila Hancock

Je bent niet alleen veel sneller verveeld maar je bent ook sneller zenuwachtig. Het is moeilijk om stil te zitten en niets te doen terwijl je weet dat je de komende uren niets kunt afvinken van het lijstje dingen die je moet doen. En van een dineetje kan je niet zomaar weglopen als je daar zin in hebt. In een theater of een bioscoop kun je nog halverwege het programma opstaan en weggaan (en ik doe dat regelmatig) als je niet echt geboeid bent. Ik weet wanneer ik me verveel in het theater: ik ga zitten bedenken wat er in de koelkast zit of welke dingen ik de volgende dag allemaal moet doen. Wat ik helemaal vreselijk vind, is als er een bordje in het theater is opgehangen waarop staat dat het programma twee pauzes heeft. Dit is zooooo'n verschrikkelijk lang toneelstuk dat ze er twee pauzes in moesten plannen. Ik ben al op weg naar de jassen. Als je eenmaal de draad van het verhaal kwijt bent, dan kan je het sowieso wel schudden. Behalve bij opera of ballet, want daar zit hoegenaamd geen verhaallijn in. Je zitje geeuwen te onderdrukken en je voelt je ongemakkelijk. Je beseft dat je de tijd die je nu zit te verspelen, nooit meer terug kunt krijgen. Je verlangt naar je eigen tweezits en de televisie. Dus vertrekje tijdens de pauze—laat die sukkelaars maar zonder jou het tweede deel bekijken. Jij bent intussen al op weg naar een restaurantje of naar huis, je pyjama en een lekker bakkie koffie.

Natuurlijk, als je op een dineetje bent en ze hebben zich overduidelijk uitgesloofd op de coq-au-vin, dan zitje pas goed in de puree. De man die naast je zit, heeft je al alles over zijn werk verteld in minutieuze details. Je weet zelfs al dat hij Garfield-sokken draagt als het werk het toelaat. Hij heeft je nog niets over jezelf gevraagd want hij neemt aan dat je zo'n huismoeder bent waar je alleen maar hersenloze vragen aan kunt stellen zoals wie er vanavond op de kindertjes past. Of dat alles wat je te zeggen kunt hebben oneindig veel oninteressanter zal zijn dan wat hij in de binnenzak van zijn sportjasje heeft zitten. Misschien ga je je stierlijk zitten vervelen—nee, je zult je stierlijk vervelen—maar je moet toch minstens wachten tot na de koffie voor je met goed fatsoen weg kunt. En dan begint de een of andere idioot een ellenlang verhaal af te steken tegen de gastvrouw, juist op het moment dat zij koffie wil gaan zetten—je zat al in de startblokken—en nu zitje nog een halfuur vast. En als je dan eindelijk vertrekt, dan moet je ook nog net doen alsof je ze allemaal weer wilt zien. Laten ze het in godsnaam niet geloven.

Ik kan niet eens meer zeggen dat we snel terug moeten voor de babysitter. Dit was altijd code voor 'ik verveel me'. Als het echt heel erg wordt, kun je altijd nog doen alsof je last van je rug hebt of je spit opspeelt. Dat kon je dus weer niet toen je nog een twintiger was; ouder worden heeft zo zijn voordelen. Als je echt oud wordt, dan kun je gewoon pijnlijk eerlijk zijn en zeggen dat je je verveelt, waarna je zwaaiend nietje wandelstok iedereen de stuipen op het lijf jaagt.

Ik vind het niet eens echt prettig als mensen bij mij op bezoek komen. Laat staan dat ik zo stom zou zijn om een dineetje te geven. Soms echter komen mensen langs zonder dat ze gevraagd zijn. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik nog nooit blij verrast ben geweest met onverwacht bezoek. Ik kan me geen enkel bezoek herinneren van wie dan ook, dat niet beter was verlopen met een aankondiging vooraf. Iedereen schijnt te denken dat het zo ontzettend leuk is. Daar staan ze dan, op de stoep met een bosje bloemen en een blije grijns op hun gezicht. 'Verrassing! We reden net over de A6 en Carla bedacht ineens dat we niet zo ver van je huis af waren, dus hier zijn we dan! Ik hoop dat we niet ongelegen komen? ' Ik lieg dat dat zeker niet het geval is en ze komen allemaal binnen. Want een ongenode gast komt nooit alleen. Je laat lange stiltes vallen tijdens het gesprek en biedt zonder veel enthousiasme nog wat koffie aan die ze van je aanpakken terwijl ze weten dat je eigenlijk wilt dat ze oprotten.

Nu ik achter in de veertig ben en ik steeds minder tijd over heb, hang ik liever op de bank in mijn trainingsbroek dan dat ik beleefde gesprekjes ga zitten voeren met mensen die ik niet eens zo aardig vind. Telkens als er iemand binnen komt vallen, beloof ik mezelf dat ik ga doen wat de actrice Beryl Reid deed als er iemand aanbelde die ze niet mocht. Ze liet ze en paar minuten bellen, deed haar ochtendjas aan en zei verontschuldigend dat ze met iemand in bed lag die ze nog niet zo goed kende. Bingo! Sommige mensen renden het tuinpad af en kwamen niet terug zonder het minstens een paar maanden van tevoren aan te kondigen.

Of ik hang een bordje op het hek met 'Bezoek op afspraak', net als sommige mensen die 'Aan de deur wordt niet gekocht' op hun deur plakken.

Wat ik tegenwoordig echt leuk vind, is thuisblijven. Ik heb dat tot kunst verheven. Ik neem een lang bad, trek mijn ochtendjas aan met lekkere wollen sokken, doe de gordijnen dicht, pak chips en wijn en ga lekker op de bank hangen. Ik lees de krant, wind me op over slechte tv-programma's en ben lekker tevreden met mezelf. Lekker. Echt lekker.

Lekker thuis op vrijdagavond met mijn man, een portie chinees en een flesje wijn en nog iets op televisie ook, daar houd ik wel van. Lekker in mijn ochtendjas. Ik bedoel niet zo'n rare of zo'n dubbel gestikt oudevrouwtjes-ding. Het is er een van Hunkemöller. Het is best een sexy ding eigenlijk. Begrijp je? IK BEN NIET ZO OUD.

Jenny Eclair

 

WAAR IS DE CHEF!

Het enige waar alle vrouwen van een bepaalde leeftijd echt kwaad van worden is winkelen en de service (of beter het gebrek eraan) in winkels. Winkelen is een stuk irritanter geworden dan vroeger. Knorrige oude vrouwen kunnen geen seconde geduld opbrengen. Op het moment dat ik aan de balie verschijn of iets verlang, moet dat ook onmiddellijk gebeuren. Ik zoek nooit zelf in de schappen maar schiet meteen de eerste de beste verkoper aan en eis direct de aandacht die ik verdien. En krijg ik die niet, dan kijf ik en schreeuw ik tot ik er misselijk van word.

Ik heb te veel te doen in veel te weinig tijd, dus van in de rij staan word ik verschrikkelijk chagrijnig. Los van dit alles: iedereen brengt ineens boeken uit met titels als 1000 dingen die je moet doen voor je sterft, of 3000 plaatsen die je moet bezoeken voor je doodgaat waarmee de druk verder wordt opgevoerd om zo veel mogelijk in mijn leven te persen voor de onvermijdelijke en snel naderende dag dat ik definitief van m'n stokje ga—

Ten eerste wil ik behandeld worden met respect. Heb ik een slechte dag, dan wil ik aangesproken worden met mevrouw of—durf ik het te zeggen—dame, uiteraard met u, maar zeker niet als moppie of schat.

Wil je me geen 'mevrouwtje' noemen? Is het echt te veelgevraagd om me professor Greer te noemen? Doet dat zeer of zo? En dan denken ze meteen: 'O-o, weer zo'n kribbig geval. Hoe pak ik dat tactisch aan… '

Germaine Greer

Het soort service dat ik verlang in winkels is een verkoper die de complete handleiding voor me kan opzeggen en die me rustig en praktisch kan uitleggen hoe ik het ding moet bedienen dat ik op het punt sta te kopen en waarom ik het ding eigenlijk zou kopen. Ik zou graag de schappen afstruinen met één (of liever nog twee) assistenten die zich, gewenkt door een fijnzinnig kuchje van mij, meteen inspannen, spullen uit lades halen, informatieve en fijnzinnige suggesties geven over waarom ik toch het zwarte exemplaar moet kopen in plaats van het rode, en elk dilemma oplossen dat me op enig moment zou kunnen bezighouden. Ze moeten één en al oor zijn voor alles wat ik zeg. Ik wil dat ze me artikelen brengen die nog in de verpakking zitten; ik wil dat ze me naar de kassa loodsen en andere, minder belangrijke klanten, voor me opzij duwen. Ik wil hun volledige en onverdeelde aandacht totdat ik het gebouw verlaten heb, zoals Audrey Hepburn of Madonna.

Ik word woest op mensen die me niet meteen helpen, terwijl ik denk dat ze niets te doen hebben. Als ze druk bezig zijn met lijstjes controleren of lades dicht en open schuiven en ze me niet meteen helpen, krijg ik moordneigingen. Het liefst spring ik er bovenop en wurg ze.

Dillie Keane

De woede die me in een winkel overmant, ontstaat meestal door slechte service. De service in Engeland is verschrikkelijk slecht. Ontstellend slecht. Ik bedoel dus echt triest. En we accepteren het allemaal maar. Verveelde winkelbedienden die óf aan de telefoon hangen, óf staan te kletsen met een vriendin, of, wat ik onlangs merkte, dingen opschrijven met een allerbelabberdst handschrift.

India Knight

Ik maak wrede en sarcastische opmerkingen tegen verkopers als ze me niet helpen zodra ik op hun radar verschijn. Ik zeg dingen als: 'Denk je niet dat je meer plezier in je werk zou krijgen als je er ook interesse voor zou hebben? ' of 'Bestaat er enige kans dat je gaat doen waarvoor je volgens mij betaald wordt? ' Ik klink en oog over het algemeen als de lastige klant waar men tijdens de verkooptraining op voorbereid wordt. Het type dat zich gedraagt als Margaret Thatcher en waar zeer behoedzaam mee omgesprongen moet worden. Op de lingerieafdeling heb ik soms het gevoel dat ik te veel ben, alleen al door er te zijn. En sommige verkoopsters zijn oud genoeg om dit te begrijpen. En het genoegen dat ze erin scheppen om te zeggen dat ze het gevraagde niet hebben. Geen vraag naar, zeggen ze dan. Nou, ik vraag er verdomme toch naar, klein kreng.

Ik heb altijd haast, blijkbaar, dus ik ben gek op automatische deuren want die besparen me 0,0003 seconde. Als de verkoper staat te kletsen of iets anders doet, zelfs als dit met een andere klant is, dan knaagt dat mateloos aan me. Ik sla met m'n tas tegen de balie om mijn aanwezigheid kenbaar te maken. Ik kan het niet uitstaan als de telefoon gaat en ze die eerst in allerijl bedienen. Ik bedoel: iedereen kan bellen, maar ik maak persoonlijk en in levende lijve mijn opwachting hier, dus naar mijn mening verdien ik toch prioriteit.

Ik denk dat het rechtvaardig is verkopers een klap te geven als ze ons niet correct bedienen of als ze onbeleefd of brutaal zijn. Maar het kan z'n terugslag hebben…

Het probleem met verachtelijk vals doen tegen mensen is dat het averechts kan uitpakken. Ik heb vaak de aandrang om iemand te lijf te gaan, dat is die innerlijke bullebak in mij die de overhand krijgt en vreselijk hard kan bijten. En ze laten het over zich heen komen. Mij, met mijn opgefokte zure kop. En als het over was zeiden ze dan: 'Ik vond je altijd echt leuk: ik was een grote fan van je. Ik vond je altijd grappig. Maar nu niet meer. Al mijn vrienden krijgen te horen hoe je echt bent.' En dan slaat de schaamte toe. Dagen ben ik bezig mijn ego weer wat op te pompen tot ik alleen maar ego ben…Maar het kost iemand weinig moeite om me weer lek te prikken, mijn ego leeg te laten lopen tot ik weer een klein verschrompeld, beschaamd hoopje vrouw ben en het me dun door de broek loopt.

Jenny Eclair

Het is niet alleen het kopen van dingen dat me irriteert. Ermee terug moeten is nog erger. Ben je eindelijk aan de beurt bij de servicebalie van C&A na bijna drie kwartier wachten, kokend van woede, dan nemen ze nog eens twee of drie minuten tijd om iets in alle rust op een haakje te hangen en van een nieuw prijskaartje te voorzien, terwijl jij ongeduldig nietje vingers op de balie trommelt. Heb je je geld eenmaal terug (dit is extra belangrijk als je een slecht geweten hebt, bijvoorbeeld omdat je iets een zomerlang gedragen hebt en het nu zat bent), dan klaag je dat ze jouw kostbare tijd verdoen met het opnieuw prijzen van het artikel, terwijl ze ook eerst jou hadden kunnen bevrijden om daarna hun administratie te doen.

Als ik iets terugbreng, wacht ik altijd af of de verkoper het woord 'sorry' gebruikt, zoals in 'Sorry dat u de barre tocht hebt moeten afleggen naar onze winkel en veertig minuten hebt moeten wachten om ons inferieure goed terug te brengen dat natuurlijk helemaal niet inferieur behoort te zijn…' Gebruiken ze dat magische woord in het geheel niet, dan ontbrand ik in een cholerische razernij die de mensen achterin de rij kunnen horen. Ik verander in een soort Patty Brard of Hanna Tokkie. Ik verander in een helleveeg en het kan me niet schelen wie me op dat moment ziet. Ik wil op stel en sprong de manager spreken, waardoor de betreffende verkoper nog langer treuzelt.

Sommigen van ons zijn zo gefrustreerd dat zelfs als ze hun geld terugkrijgen zonder vertraging en zonder ergernis, het nog niet goed genoeg is…

Echt ergerlijk is het als je klaar bent voor de strijd, opgefokt, alle argumenten op een rijtje, het apparaat dat niet deugt in de aanslag, en iemand is gewoon aardig en behulpzaam en geeft je binnen 23 seconden al je geld terug. Bah!

Kathryn Fielt

Ik vind het heerlijk als ze je een klantenkaart aanbieden nadat je een aankoop hebt gedaan, zoals het hoort, en je 'nee' kunt zeggen op een ietwat medelijdende toon, een beetje walgend. Of je zegt uit jezelf dat je geen tas of geen bonnetje unit. Alles om maar dwars te zijn. Alles om de verkoper te ergeren.

Als ze me vragen mijn naam en adres in te vullen op een of ander stom formulier, vul ik altijd iemand anders' naam in. Ben ik in een bijzonder slechte stemming, dan vul ik de naam in van mijn buurvrouw die zo overdreven netjes is dat ze een zelfgemaakte met Marjolein Bastin-patronen versierde hoes om haar kliko heeft—ik bedoel maar: hoe triest ben je dan? En nu heeft ze dus een paar extra catalogi om haar vuilnisbak mee te vullen.