Zeven
Holy shit, heb ik dat net écht gedaan? Het moet de alcohol zijn. Ik heb champagne op, plus vier glazen met vier verschillende soorten wijn. Ik kijk op naar Christian, die druk aan het applaudisseren is.
Shit, hij zal zó kwaad zijn, en het ging net zo goed tussen ons. Mijn onderbewuste heeft eindelijk besloten haar opwachting te maken, en ze ziet er weer uit als De Schreeuw van Edvard Munch.
Christian leunt naar me toe met een grote neplach op zijn gezicht geplakt. Hij kust mijn wang en komt dan dichterbij om met een uiterst kille, beheerste stem in mijn oor te fluisteren.
‘Ik weet niet of ik nu aan je voeten moet liggen om je te aanbidden of je een ongelooflijk pak slaag moet geven.’
O, ik weet wel wat ik nu zou willen. Ik kijk hem aan en knipper van achter mijn masker met mijn ogen. Ik zou willen dat ik de blik in zijn ogen kon lezen.
‘Ik ga voor optie twee, alsjeblieft,’ fluister ik onbesuisd als het applaus wegsterft. Hij ademt diep in en zijn lippen gaan van elkaar. O, die geboetseerde mond – ik wil hem nu op me voelen. Ik hunker naar hem. Hij werpt me een oprechte, stralende glimlach toe die me de adem beneemt.
‘Heb je het zo moeilijk? We zullen kijken hoe we jou uit je lijden kunnen verlossen,’ zegt hij, terwijl hij met zijn vingers langs mijn kaak strijkt.
Zijn aanraking dringt heel diep in me door, waar dat verlangen is opgekomen en gegroeid. Ik wil hem hier en nu bespringen, maar we blijven zitten om naar de veiling van het volgende item te kijken.
Ik kan nauwelijks stilzitten. Christian legt een arm om mijn schouders, zijn duim streelt ritmisch over mijn rug en veroorzaakt heerlijke tintelingen langs mijn ruggengraat naar beneden. Zijn vrije hand pakt de mijne, brengt hem naar zijn lippen en laat hem dan op zijn schoot rusten.
Langzaam en stiekem, zodat ik zijn spelletje pas doorheb als het te laat is, schuift hij mijn hand naar boven op zijn been en tegen zijn erectie. Ik hap naar lucht en mijn blik schiet in paniek langs de tafel, maar alle ogen zijn op het podium gericht. Gelukkig heb ik een masker op.
Ik maak er gretig gebruik van en streel hem langzaam, terwijl mijn vingers op verkenning gaan. Christian houdt zijn hand op de mijne, om mijn brutale vingers te verbergen, terwijl zijn duim zacht over de achterkant van mijn nek glijdt. Zijn mond gaat open als hij zacht hijgt en dat is voor zover ik kan zien de enige reactie op mijn onervaren aanraking. Maar het betekent zoveel. Hij wil me. Alles ten zuiden van mijn navel trekt zich samen. Dit begint ondraaglijk te worden.
Een week aan Lake Adriana in Montana is het laatste lot van de veiling. Natuurlijk heeft de familie Grey een huis in Montana en de geboden bedragen lopen snel op, maar ik ben me er maar nauwelijks van bewust. Ik voel zijn erectie groter worden onder mijn vingers en het geeft me een enorm machtig gevoel.
‘Verkocht, voor honderdtienduizend dollar!’ verklaart de ceremoniemeester triomfantelijk. De hele tent barst uit in applaus en ik volg met tegenzin, net als Christian, en onze pret is bedorven.
Hij draait zich naar me en zijn lippen trillen. ‘Ben je er klaar voor?’ fluistert hij door het opgewonden gejuich heen.
‘Ja,’ fluister ik terug.
‘Ana!’ roept Mia. ‘Nu zijn wij!’
Wat? Nee. Niet weer! ‘Wat bedoel je?’
‘De veiling van de Eerste Dans. Kom op!’ Ze gaat staan en steekt haar hand uit.
Ik gluur naar Christian, die Mia volgens mij bozig aankijkt, en ik weet niet of ik moet lachen of huilen, maar de lach wint het. Ik geef me over aan een bevrijdende schoolmeisjesachtige giechelbui nu we alweer worden tegengewerkt door de lange, roze wervelwind die Mia Grey heet. Christian gluurt naar me en een tel later verschijnt er een zweem van een glimlach om zijn lippen.
‘De eerste dans is van mij, oké? En die zal niet op de dansvloer zijn,’ fluistert hij vunzig in mijn oor. Mijn gegiechel sterft weg als het vooruitzicht hiervan de vlammen van mijn lust aanwakkert. O yes! Mijn innerlijke godin voert een perfecte driedubbele Axel uit op haar schaatsen.
‘Ik kijk ernaar uit.’ Ik leun voorover en plant een zacht, zedelijk kusje op zijn mond. Als ik rondkijk, merk ik dat onze tafelgenoten verbaasd toekijken. Natuurlijk, ze hebben Christian nog nooit met een vriendinnetje gezien.
Hij heeft een brede glimlach op zijn gezicht. En hij ziet er... gelukkig uit. Wauw.
‘Kom op, Ana,’ zeurt Mia. Ik neem haar uitgestoken hand aan en volg haar naar het podium, waar zich nog tien jonge vrouwen hebben verzameld. Ik merk een beetje ongemakkelijk dat Lily een van hen is.
‘Heren, het hoogtepunt van de avond!’ brult de ceremoniemeester over het gebabbel heen. ‘Het moment waarop u allemaal hebt gewacht! Deze twaalf charmante dames laten hun eerste dans veilen voor de hoogste bieder!’
O nee. Ik bloos van top tot teen. Ik wist echt niet wat ze bedoelde. Wat vernederend!
‘Het is voor een goed doel,’ sist Mia naar me, zich bewust van mijn gêne. ‘Bovendien, Christian wint toch wel.’ Ze rolt met haar ogen. ‘Ik kan me niet voorstellen dat hij iemand hoger dan zichzelf zal laten bieden. Hij heeft zijn ogen de hele avond nog niet van je afgehouden.’
Ja, focus op het goede doel en Christian zal ongetwijfeld winnen. Laten we eerlijk zijn, hij hoeft niet op een cent meer of minder te kijken.
Maar dat betekent dat hij nog meer geld aan je uit zal geven! snauwt mijn onderbewuste tegen me. Maar ik wil niet met iemand anders dansen – ik kán niet met iemand anders dansen – en hij geeft het geld niet aan mij uit, maar aan het goede doel. Net als de vierentwintigduizend dollar die hij al heeft uitgegeven? Mijn onderbewuste vernauwt haar ogen.
Shit. Ik lijk met mijn impulsieve bod te zijn weggekomen. Waarom maak ik ruzie met mezelf?
‘Mag ik u nu vragen hier bijeen te komen en eens goed te kijken naar wat tijdens de eerste dans van u kan zijn. Twaalf bevallige en gewillige jonge deernen.’
Jemig! Het lijkt wel een vleesmarkt. Tot mijn afgrijzen komen ten minste twintig mannen in de richting van het podium gelopen, Christian inbegrepen. Hij beweegt zich met natuurlijke charme tussen de tafels en blijft onderweg even staan om een paar mensen te begroeten. Nadat de bieders zich hebben verzameld, gaat de ceremoniemeester van start.
‘Dames en heren, volgens de traditie van de maskerade zullen we het mysterie van de maskers in stand houden en alleen voornamen noemen. Als eerste hebben we de charmante Jada.’
Ook Jada giechelt als een schoolmeisje. Misschien ben ik niet de enige die zich zo gedraagt. Ze is van top tot teen gehuld in donkerblauwe tafzijde en draagt een bijpassend masker. Twee jongemannen stappen verwachtingsvol naar voren. Jada boft maar weer.
‘Jada spreekt vloeiend Japans, is gediplomeerd gevechtspiloot en olympisch turnster... hmm.’ De ceremoniemeester knipoogt. ‘Heren, wat wordt het bod?’
Jada gaapt de ceremoniemeester verbijsterd aan; hij roept duidelijk maar wat. Ze grijnst verlegen terug naar de twee rivalen.
‘Duizend dollar!’ roept de een.
Het bod loopt al snel op tot vijfduizend dollar.
‘Eenmaal... andermaal... verkocht!’ verklaart de ceremoniemeester hardop, ‘aan de heer met het masker!’ Natuurlijk hebben alle mannen maskers op dus klinkt er gelach, applaus en gejoel. Jada kijkt stralend naar haar koper en verlaat snel het podium.
‘Zie je? Dit is leuk!’ fluistert Mia. ‘Ik hoop maar dat Christian jou wint... We willen natuurlijk geen vechtpartij,’ voegt ze eraan toe.
‘Vechtpartij?’ antwoord ik vol afschuw.
‘O, echt wel. Hij was vroeger een echt heethoofd.’ Ze huivert.
Christian in een vechtpartij? De verfijnde, beschaafde, vindt-koormuziek-uit-de-Tudorperiode-leuk-Christian? Ik kan me er niets bij voorstellen. De ceremoniemeester leidt me af met zijn volgende introductie – een jonge vrouw in het rood, met lang, gitzwart haar.
‘Heren, mag ik u de prachtige Mariah voorstellen. Wat valt er te zeggen over Mariah? Ze is een ervaren matador, concertcellist en kampioen polsstokhoogspringen... wat denkt u daarvan, heren? Wat biedt u voor een dans met de luisterrijke Mariah?’
Mariah kijkt dreigend naar de ceremoniemeester en iemand roept heel hard: ‘Drieduizend dollar!’ Het is een gemaskerde man met blond haar en een baard.
Er komt nog een tegenbod, maar Mariah wordt verkocht voor vierduizend dollar.
Christian houdt me als een havik in de gaten. Vechtjas Trevelyan-Grey – wie had dat gedacht?
‘Hoe lang geleden?’ vraag ik Mia.
Ze kijkt me verward aan.
‘Hoe lang geleden was Christian een vechtersbaasje?’
‘In het begin van zijn tienerjaren. Hij maakte mijn ouders gek als hij weer eens thuiskwam met kapotte lippen en blauwe ogen. Hij is van twee scholen gestuurd. Hij heeft zijn tegenstanders serieuze schade toegebracht.’
Ik gaap haar aan.
‘Heeft hij je dat niet verteld?’ Ze zucht. ‘Hij had een behoorlijk slechte reputatie bij mijn vrienden. Een paar jaar lang was hij echt persona non grata. Maar het ging over toen hij een jaar of vijftien of zestien was.’ Ze haalt haar schouders op.
Goeie god. Nog een puzzelstukje dat op zijn plaats valt.
‘Dus, wat biedt u voor de schitterende Jill?’
‘Vierduizend dollar,’ klinkt een zware stem vanaf de linkerkant. Jill slaakt een verrukt gilletje.
Ik dwaal met mijn aandacht weg van de veiling. Dus zulke problemen had Christian op school, vechten. Ik vraag me af waarom. Ik staar hem aan. Lily bekijkt ons aandachtig.
‘En dan nu, sta me toe de mooie Ana aan u voor te stellen.’
O, shit, dat ben ik. Ik werp een nerveuze blik op Mia, die me naar het midden van het podium jaagt. Gelukkig val ik niet, maar ik sta wel verdomd ongemakkelijk tentoongesteld voor iedereen. Als ik naar Christian kijk, grijnst hij naar me. De eikel.
‘Mooie Ana speelt zes muziekinstrumenten, spreekt vloeiend Mandarijn en is gek op yoga... welnu, heren...’ Voordat hij zijn zin kan afmaken, onderbreekt Christian hem al, terwijl hij van achter zijn masker met een dreigende blik naar de ceremoniemeester kijkt.
‘Tienduizend dollar.’ Ik hoor Lily achter me vol ongeloof naar adem happen.
O mijn god, daar gaan we.
‘Vijftien.’
Wat? We draaien ons allemaal om naar een lange, onberispelijk geklede man die links van het podium staat. Ik knipper naar Vijftig. Shit, wat doet hij? Maar hij krabt aan zijn kin en werpt de vreemdeling een ironische glimlach toe. Christian kent hem klaarblijkelijk. De vreemdeling knikt beleefd naar Christian.
‘Zo, heren! Er wordt vanavond hoog ingezet.’ De opwinding van de ceremoniemeester gaat dwars door zijn narrenmasker heen, als hij zich weer omdraait naar Christian. Dit is een fantastische show, maar ten koste van mij. Ik kan wel janken.
‘Twintig,’ reageert Christian kalm.
Het geroezemoes van de menigte is weggestorven. Iedereen staart naar mij, Christian en de mysterieuze man bij het podium.
‘Vijfentwintig,’ zegt de vreemdeling.
Kan het nog gênanter?
Christian staart hem uitdrukkingsloos aan, maar hij heeft er lol in. Alle ogen zijn op Christian gericht. Wat gaat hij doen? Mijn hart klopt in mijn keel. Ik voel me misselijk.
‘Honderdduizend dollar,’ roept hij luid en duidelijk door de tent.
‘What the fuck?’ sist Lily hardop achter me en een golf van ontzetting en vermaak gaat door de menigte. De vreemdeling heft verslagen zijn handen op, lacht en Christian grijnst naar hem. Vanuit mijn ooghoek zie ik Mia vrolijk op en neer springen. Mijn onderbewuste staart Christian aan, compleet verbouwereerd.
‘Honderdduizend dollar voor de lieftallige Ana! Eenmaal... andermaal...’ De ceremoniemeester kijkt naar de vreemdeling, die met gespeeld verdriet zijn hoofd schudt en galant buigt.
‘Verkocht!’ schreeuwt de man triomfantelijk.
Onder oorverdovend applaus en gejuich komt Christian naar voren om mijn hand te pakken en me van het podium te helpen. Hij kijkt me geamuseerd aan, terwijl ik naar beneden loop, kust de rug van mijn hand, steekt deze in de holte van zijn elleboog en leidt me naar de uitgang van de tent.
‘Wie was dat?’ vraag ik.
Hij kijkt omlaag naar me. ‘Iemand die je straks kunt ontmoeten. Nu wil ik je iets laten zien. We hebben ongeveer dertig minuten voordat de veiling van de eerste dans is afgelopen. Dan moeten we terug zijn op de dansvloer, zodat ik kan genieten van de dans waarvoor ik heb betaald.’
‘Een erg dure dans,’ mopper ik afkeurend.
‘Ik ben ervan overtuigd dat hij elke cent waard zal zijn.’ Hij glimlacht ondeugend naar me. O, wat een schitterende glimlach. Meteen is het verlangen terug en het spreidt zich uit door mijn hele lichaam.
We lopen naar buiten over het gazon. Ik dacht dat we naar het boothuis zouden gaan, maar jammer genoeg lijken we naar de dansvloer te lopen, waar het orkest zich aan het klaarmaken is. Er zijn minstens twintig muzikanten en een paar gasten lopen wat rond, stiekem rokend. Omdat de meeste bedrijvigheid in de tent plaatsvindt, trekken we niet al te veel aandacht.
Christian voert me mee naar de achterkant van het huis en opent een terrasdeur die toegang geeft tot een grote, comfortabele salon die ik nog niet eerder heb gezien. Hij loopt door de verlaten hal naar de reusachtige trap met zijn elegante, gepolijste houten balustrade. Hij neemt mijn hand uit de holte van zijn elleboog en voert me mee naar de tweede verdieping en via een andere trap naar de derde verdieping. Daar opent hij een witte deur en hij gaat me voor in een van de slaapkamers.
‘Dit was mijn kamer,’ zegt hij zacht terwijl hij bij de deur staat en deze achter zich op slot doet.
De kamer is groot, kaal en schaars gemeubileerd. De muren zijn wit, evenals de meubels; een groot tweepersoonsbed, een bureau en stoel, planken vol boeken, op een rij met verschillende bekers voor kickboksen, zo te zien. Op de muren hangen filmposters: The Matrix, Fight Club, The Truman Show, en twee ingelijste posters met daarop kickboksers. Een van hen heet Giuseppe DeNatale – nog nooit van gehoord.
Maar mijn oog valt op een wit prikbord boven het bureau, bedekt met een wirwar van foto’s, vaantjes van de Mariners en snippers van tickets. Het is een stukje van de jonge Christian. Mijn blik gaat weer naar de knappe man die nu in het midden van de kamer staat. Hij kijkt wellustig, broeierig en sexy naar me.
‘Ik ben hier nog nooit met een meisje geweest,’ zegt hij.
‘Nooit?’ fluister ik.
Hij schudt zijn hoofd.
Ik slik krampachtig en het pijnlijke gevoel dat me de afgelopen uren heeft gekweld, gaat nu rauw en hitsig tekeer. Hem daar op het koningsblauwe tapijt zien staan met dat masker op... is meer dan erotisch. Ik wil hem. Nu. Op welke manier dan ook. Ik moet me beheersen om me niet op hem te werpen en zijn kleren van hem af te scheuren. Hij komt langzaam op me af.
‘We hebben niet veel tijd, Anastasia, en zoals ik me nu voel, hebben we ook niet veel tijd nodig. Draai je om. Laat me je uit die jurk helpen.’
Ik draai me om en staar naar de deur, blij dat hij hem op slot heeft gedaan. Terwijl hij over me heen buigt, fluistert hij zacht in mijn oor: ‘Hou je masker op.’
Als reactie trekt mijn lichaam zich samen en ik kreun. Hij heeft me nog niet eens aangeraakt.
Hij pakt de bovenkant van mijn jurk, zijn vingers glijden langs mijn huid, en ik voel zijn aanraking door mijn hele lichaam. In één soepele beweging doet hij de rits omlaag. Hij houdt mijn jurk vast en helpt me eruit te stappen, draait zich dan om en drapeert de jurk kundig over de stoelleuning. Hij trekt zijn jasje uit en legt het over mijn jurk. Hij wacht en neemt me een ogenblik aandachtig op. Ik sta in het korset en de bijpassende kousen en ik ga volledig op in zijn sensuele blik.
‘Weet je, Anastasia,’ zegt hij zacht, terwijl hij op me afkomt, zijn strikje losmaakt zodat het aan beide kanten van zijn nek hangt, en de bovenste drie knopen van zijn overhemd losmaakt. ‘Ik was zo kwaad op je toen je mijn veilingnummer kocht. Er ging van alles door mijn hoofd. Ik moest me eraan herinneren dat straf geen optie meer is. Maar toen bood je het zelf aan.’ Hij kijkt naar me door zijn masker. ‘Waarom deed je dat?’ fluistert hij.
‘Bood ik het aan? Ik weet het niet. Frustratie... te veel alcohol... het goede doel,’ stamel ik lafjes, terwijl ik mijn schouders ophaal. Misschien om zijn aandacht te krijgen?
Ik wilde hem toen. Ik wil hem nu nog meer. Het pijnlijke verlangen is erger en ik weet dat hij het kan wegnemen, dit brullende, kwijlende beest in mij tot bedaren kan brengen met het beest in hem. Hij perst zijn mond tot een streep en likt langzaam langs zijn onderlip. Ik wil die tong op me.
‘Ik heb mezelf gezworen je nooit meer te slaan, zelfs niet als je me zou smeken.’
‘Alsjeblieft,’ smeek ik.
‘Maar toen besefte ik dat je je nu waarschijnlijk erg onbevredigd voelt en dat ben je niet gewend.’ Hij grijnst veelbetekenend naar me, de arrogante klootzak, maar het kan me niet schelen want hij heeft volkomen gelijk.
‘Ja,’ adem ik.
‘Dus ik heb misschien wat... speelruimte. Maar je moet me één ding beloven als ik dit doe.’
‘Wat dan ook.’
‘Je gebruikt het codewoord als het moet en ik zal alleen met je vrijen, oké?’
‘Ja.’ Ik hijg, ik wil zijn handen op me.
Hij slikt, pakt mijn hand en loopt naar het bed. Hij gooit het dekbed opzij, gaat zitten, grijpt een kussen en legt het naast zich. Hij kijkt naar me op terwijl ik daar naast hem sta en trekt plotseling hard aan mijn hand zodat ik dwars over zijn schoot val. Hij gaat wat verzitten, zodat mijn lichaam op het bed rust, met mijn borst op het kussen, mijn gezicht opzij gedraaid. Hij leunt voorover, veegt mijn haar van mijn schouder en gaat met zijn vingers door de veren op mijn masker.
‘Leg je handen op je rug,’ commandeert hij.
O! Hij doet zijn strik af en gebruikt hem om snel mijn polsen vast te binden, zodat mijn handen vastgebonden zijn op mijn rug.
‘Wil je dit echt, Anastasia?’
Ik sluit mijn ogen. Dit is de eerste keer sinds ik hem heb ontmoet dat ik dit echt wil. Ik heb het nodig.
‘Ja,’ fluister ik.
‘Waarom?’ vraagt hij zacht terwijl hij met zijn handpalm mijn billen streelt. Ik kreun zodra zijn hand contact maakt met mijn huid. Ik weet niet waarom... Jij zegt dat ik niet te veel moet nadenken. Na een dag als vandaag – ruziën over het geld, Leila, Mrs. Robinson, mijn dossier, de routekaart, dit exorbitante feest, de maskers, de alcohol, de zilveren balletjes, de veiling... wil ik dit.
‘Heb ik een reden nodig?’
‘Nee, schatje, dat heb je niet,’ zegt hij. ‘Ik probeer je alleen te begrijpen.’ Zijn linkerhand krult om mijn middel en houdt me vast als hij zijn handpalm van mijn kont haalt en weer hard neer laat komen, net boven de plek waar mijn dijen bij elkaar komen. De pijn treft rechtstreeks het pijnlijke gevoel in mijn buik.
O heerlijk... Ik kreun hard. Hij slaat me nog eens, op precies dezelfde plek. Weer kreun ik.
‘Twee,’ mompelt hij. ‘We gaan tot twaalf.’
O hemel! Dit voelt anders dan de laatste keer – zo zinnelijk, zo... noodzakelijk. Hij streelt mijn billen met zijn lange vingers en ik ben machteloos, stevig vastgeklemd en tegen de matras geduwd, aan hem overgeleverd, uit vrije wil. Hij slaat me nog eens, iets opzij, en nog eens, aan de andere kant, stopt dan even om langzaam mijn slip af te stropen en uit te trekken. Zachtjes glijdt hij met zijn handpalm over mijn kont voordat hij verdergaat met zijn pak slaag – en elke brandende klap neemt een stukje weg van mijn behoefte – of voedt het juist – ik weet het niet. Ik geef mezelf over aan het ritme van de klappen en laat ze stuk voor stuk vol genot tot me komen.
‘Twaalf,’ zegt hij met lage en schorre stem. Opnieuw streelt hij mijn billen en gaat met zijn vingers omlaag naar mijn vagina en hij steekt langzaam twee vingers in me, die hij ronddraait, een ronde martelgang.
Ik kreun hard als mijn lichaam het overneemt en ik kom schokkend klaar rond zijn vingers. Het is zo intens, onverwacht en snel.
‘Goed zo, schatje,’ zegt hij goedkeurend. Hij maakt mijn polsen los, maar houdt zijn vingers in me, terwijl ik hijgend en uitgeput over zijn schoot lig.
‘Ik ben nog niet klaar met jou, Anastasia,’ zegt hij, terwijl hij zonder zijn vingers terug te trekken gaat verzitten. Hij laat mijn knieën op de vloer zakken zodat ik nu over het bed leun. Hij knielt op de vloer achter me en doet zijn rits omlaag. Hij laat zijn vingers uit me glijden en ik hoor het bekende geluid van de condoomverpakking. ‘Benen wijd,’ gromt hij en ik gehoorzaam. Hij streelt mijn billen en komt in me.
‘Dit wordt een vluggertje, schatje,’ zegt hij en hij grijpt mijn heupen vast, trekt zich terug en stoot dan weer in me.
‘Ah!’ roep ik uit, maar het is heerlijk hem zo diep in me te voelen. Hij raakt mijn buikpijn stevig, keer op keer, en vaagt hem weg met elke, scherpe, heerlijke stoot. Het is een fantastisch gevoel, precies wat ik nodig had. Ik duw terug om hem tegemoet te komen, stoot na stoot.
‘Ana, nee,’ gromt hij, terwijl hij probeert me stil te houden. Maar ik wil hem te graag en ik druk mezelf tegen hem aan, terwijl ik stoot na stoot met hem meega.
‘Ana, shit,’ sist hij als hij klaarkomt en het gepijnigde geluid brengt me weer tot een duizelingwekkend, verlossend orgasme dat maar blijft komen en me uitput en uitgeblust en ademloos achterlaat.
Christian buigt voorover en kust mijn schouder en trekt zich dan terug. Hij slaat zijn armen om me heen, laat zijn hoofd midden op mijn rug rusten en zo liggen we, allebei geknield naast het bed, voor hoe lang? Seconden? Minutenlang denk ik, tot onze ademhaling tot rust komt. Mijn buikpijn is verdwenen en ik voel alleen nog een kalmerende, bevredigende rust.
Christian beweegt en kust mijn rug. ‘Ik geloof dat u mij een dans verschuldigd bent, mevrouw Steele,’ zegt hij.
‘Hmm,’ antwoord ik, nagenietend en voldaan dat het pijnlijke gevoel is verdwenen.
Hij gaat op zijn hurken zitten en trekt me van het bed op zijn schoot. ‘We hebben niet lang. Kom.’ Hij kust mijn haar en dwingt me op te staan.
Ik brom, maar ga op bed zitten en raap mijn slipje van de vloer en trek het weer aan. Loom loop ik naar de stoel om mijn jurk te pakken. Onverschillig merk ik op dat ik mijn schoenen niet heb uitgetrokken tijdens onze clandestiene rendez-vous. Christian knoopt zijn strik, nadat hij zichzelf en het bed heeft gefatsoeneerd.
Ik glip weer in mijn jurk en bekijk de foto’s op het prikbord. Zelfs als humeurige puber was Christian knap: met Elliot en Mia op de ski’s; alleen in Parijs, te oordelen aan de Arc de Triomphe die zijn locatie verraadt; in Londen; New York; de Grand Canyon; het operagebouw in Sydney; zelfs de Chinese Muur. Meester Grey was al op jonge leeftijd erg bereisd.
Er hangen afgescheurde tickets van verschillende concerten: U2, Metallica, The Verve, Sheryl Crow, een uitvoering van Prokofjevs Romeo en Julia door het New York Philharmonic – wat een uiteenlopende mix! In de hoek hangt een pasfoto van een jonge vrouw. Een zwart-witfoto. Ze heeft een bekend gezicht, maar ik kan haar met de beste wil van de wereld niet thuisbrengen. Niet Mrs. Robinson, godzijdank.
‘Wie is dit?’ vraag ik.
‘O, niemand,’ mompelt hij terwijl hij in zijn jasje glipt en zijn strik gladstrijkt. ‘Zal ik je jurk dichtritsen?’
‘Graag. Maar waarom hangt ze dan op je prikbord?’
‘Heb ik over het hoofd gezien. Hoe zit mijn strik?’ Hij heft zijn kin op als een kleine jongen en ik grijns en strijk hem glad.
‘Nu is hij perfect.’
‘Net als jij,’ zegt hij en hij pakt me vast en kust me hartstochtelijk. ‘Voel je je al beter?’
‘Veel beter, dank u, meneer Grey.’
‘Het was me een waar genoegen, mevrouw Steele.’
De gasten verzamelen zich op de dansvloer. Christian grijnst naar me – we zijn net op tijd – en hij leidt me naar de geblokte vloer.
‘En nu, dames en heren, is het tijd voor de eerste dans. Meneer en mevrouw Grey, bent u zover?’ Carrick knikt bevestigend en heeft zijn armen om Grace geslagen.
‘Dames en heren van de Veiling van de Eerste Dans, bent u zover?’ We knikken allemaal instemmend. Mia is met iemand die ik niet herken. Ik vraag me af waar Sean is gebleven.
‘Dan gaan we beginnen. Doe je best, Sam!’
Een jonge man loopt onder warm applaus het podium op, draait zich om naar de band achter hem en knipt met zijn vingers. De bekende klanken van ‘I’ve Got You Under My Skin’ vullen de lucht.
Christian glimlacht naar me, neemt me in zijn armen en begint te bewegen. O, hij danst zo goed, het is makkelijk om te volgen. We grijnzen naar elkaar als idioten terwijl we rondzwieren over de dansvloer.
‘Ik vind dit een heerlijk nummer,’ zegt Christian terwijl hij me aankijkt. ‘Lijkt erg toepasselijk.’ Hij grijnst niet meer, maar is serieus.
‘Jij zit ook onder mijn huid,’ antwoord ik. ‘Of dat zat je in jouw slaapkamer.’
Hij tuit zijn lippen, maar kan zijn vrolijkheid niet verbergen.
‘Mevrouw Steele,’ plaagt hij vermanend, ‘ik had geen idee dat u zo grof kon zijn.’
‘Dat wist ik zelf ook niet, meneer Grey. Ik denk dat het door mijn recente ervaringen komt. Die zijn erg verhelderend geweest.’
‘Dat geldt voor mij ook.’ Christian is weer serieus en het voelt alsof we alleen zijn met de band. We zitten in onze eigen luchtbel.
Als het nummer is afgelopen klappen we allebei. Sam de zanger buigt hoffelijk zijn hoofd en stelt zijn band voor.
‘Mag ik deze dans van u?’
Ik herken de man die bij de veiling op me heeft geboden. Christian laat me met tegenzin gaan, maar is ook geamuseerd.
‘Ga je gang. Anastasia, dit is John Flynn. John, Anastasia.’
Shit!
Christian grijnst en loopt naar de zijkant van de dansvloer.
‘Aangenaam, Anastasia,’ zegt dr. Flynn beleefd en ik besef dat hij Brits is.
‘Hallo,’ stamel ik.
De band zet een nieuw nummer in en dr. Flynn trekt me in zijn armen. Hij is veel jonger dan ik had gedacht, hoewel ik zijn gezicht niet kan zien. Hij draagt net zo’n masker als Christian. Hij is lang, maar niet zo lang als Christian en hij beweegt niet met hetzelfde gemak als Christian.
Wat moet ik tegen hem zeggen. Waarom is Christian zo naar de klote? Waarom heeft hij op me geboden? Dat is het enige wat ik hem wil vragen, maar op de een of andere manier lijkt me dat nogal onbeleefd.
‘Ik ben blij dat ik je eindelijk ontmoet, Anastasia. Heb je het naar je zin?’ vraagt hij.
‘Tot nu toe wel ja,’ fluister ik.
‘O, ik hoop niet dat ik verantwoordelijk ben voor de verandering in je stemming.’ Hij werpt me een korte, warme glimlach toe die me iets meer op mijn gemak stelt.
‘Dr. Flynn, u bent de psychiater. Zegt u het maar.’
Hij grijnst. ‘Dat is het probleem, of niet? De psych?’
Ik giechel. ‘Ik maak me zorgen over wat ik zou kunnen blootgeven, daarom voel ik me wat geïntimideerd en niet helemaal op mijn gemak. En eigenlijk wil ik je alleen maar naar Christian vragen.’
Hij glimlacht. ‘Ten eerste is dit een feestje, dus ben ik niet in functie,’ fluistert hij samenzweerderig. ‘En ten tweede kan ik echt niet met je over Christian praten. Bovendien,’ plaagt hij, ‘zouden we dan met Kerstmis nog bezig zijn.’
Ik hap geschokt naar lucht.
‘Dat is een doktersgrapje, Anastasia.’
Ik bloos, voel me gegeneerd, en dan een beetje verontwaardigd. Hij maakt een grapje over Christians rug. ‘Je hebt net bevestigd wat ik steeds al tegen Christian zeg... namelijk dat je een dure kwakzalver bent,’ zeg ik berispend.
Dr. Flynn schiet in de lach. ‘Je zou wel eens iets op het spoor kunnen zijn.’
‘Ben je Brits?’
‘Ja, ik kom oorspronkelijk uit Londen.’
‘Hoe ben je hier terechtgekomen?’
‘Gelukkige omstandigheden.’
‘Je laat niet echt veel los, hè?’
‘Er is niet zoveel om los te laten. Ik ben eigenlijk erg saai.’
‘Nu haal je jezelf wel erg omlaag.’
‘Dat is een Britse gewoonte. Is deel van ons nationale karakter.’
‘O.’
‘Ik zou jou van hetzelfde kunnen beschuldigen, Anastasia.’
‘Dat ik ook saai ben, dr. Flynn?’
Hij gniffelt. ‘Nee, Anastasia. Dat je niet veel loslaat.’
‘Er is niet zoveel om los te laten.’ Ik glimlach.
‘Dat betwijfel ik ten zeerste.’ Hij fronst onverwacht zijn voorhoofd.
Ik bloos, maar de muziek is afgelopen en Christian staat alweer naast me. Dr. Flynn laat me los.
‘Het was een genoegen, Anastasia.’ Hij schenkt me weer zijn warme glimlach en ik heb het gevoel dat ik een of andere geheime test heb doorstaan.
‘John.’ Christian knikt naar hem.
‘Christian.’ Dr. Flynn beantwoordt zijn knik, draait zich om en verdwijnt in de menigte.
Christian trekt me in zijn armen voor de volgende dans.
‘Hij is veel jonger dan ik dacht,’ zeg ik vragend. ‘En verschrikkelijk indiscreet.’
Christian houdt zijn hoofd schuin. ‘Indiscreet?’
‘O, ja, hij heeft me alles verteld,’ plaag ik.
Christian verstrakt. ‘In dat geval zal ik je tas halen. Je wil vast niets meer met me te maken hebben,’ zegt hij zacht.
Ik blijf stilstaan. ‘Hij heeft me niets verteld!’ Mijn stem klinkt paniekerig.
Christian knippert met zijn ogen, voordat opluchting doorbreekt op zijn gezicht. Hij trekt me weer in zijn armen. ‘Laten we dan maar van deze dans genieten.’ Hij kijkt me stralend en geruststellend aan, en draait me dan rond.
Waarom zou hij denken dat ik weg wil? Dat slaat nergens op.
We dansen nog twee nummers en dan merk ik dat ik naar het toilet moet.
‘Ik ben zo terug.’
Als ik naar het toilet loop, besef ik dat mijn handtas nog op de tafel ligt, dus ik ga naar de tent. Als ik binnenkom, brandt het licht nog, maar de tent is vrijwel leeg, afgezien van een stelletje aan de andere kant, dat duidelijk ergens een kamer moet boeken! Ik pak mijn tas.
‘Anastasia?’
Een zachte stem laat me schrikken en als ik me omdraai zie ik een vrouw in een lange, nauwsluitende, zwartfluwelen japon. Haar masker is uniek. Het bedekt haar gezicht tot aan haar neus, maar ook haar haar. Het is schitterend, met verfijnde gouden filigraan.
‘Ik ben zo blij dat je even alleen bent,’ zegt ze zacht. ‘Ik wilde al de hele avond met je praten.’
‘Sorry, maar ik weet niet wie je bent.’
Ze trekt het masker van haar gezicht en laat haar haar los.
Shit! Het is Mrs. Robinson.
‘Sorry, ik heb je laten schrikken.’
Ik staar haar aan. Allemachtig – wat moet ze van me?
Ik weet niet wat de sociale conventies zijn voor een ontmoeting met beruchte kinderverkrachters. Ze lacht innemend en gebaart me aan tafel te gaan zitten. Omdat ik zo overrompeld ben en absoluut niet weet wat ik moet doen, doe ik uit beleefdheid wat ze zegt, blij dat ik nog steeds mijn masker opheb.
‘Ik zal het kort houden, Anastasia. Ik weet hoe je over me denkt... Christian heeft het me verteld.’
Ik staar haar bewegingsloos aan, zonder iets te laten merken, maar ik ben blij dat ze het weet. Dan hoef ik het niet te vertellen en komt zij meteen ter zake. Een deel van me is meer dan benieuwd wat ze te zeggen kan hebben.
Ze wacht even, werpt een blik over mijn schouder. ‘Taylor houdt ons in de gaten.’
Ik gluur achter me en zie dat hij bij de ingang de tent afspeurt. Sawyer is bij hem. Ze kijken alle kanten op, behalve naar ons.
‘Kijk, we hebben niet veel tijd,’ zegt ze haastig. ‘Het moet wel duidelijk voor je zijn dat Christian van je houdt. Ik heb hem nog nooit zo gezien, nooit.’ Ze benadrukt dit laatste woord.
Wat? Van me houdt? Nee. Waarom zegt ze dit? Om me gerust te stellen? Ik begrijp het niet.
‘Hij zal het je niet zeggen, omdat hij het waarschijnlijk zelf niet beseft, ondanks wat ik tegen hem heb gezegd, maar zo is Christian. Hij is niet erg in staat zijn positieve gevoelens en emoties te herkennen. Hij blijft te veel in het negatieve hangen. Maar dat heb je waarschijnlijk zelf wel ontdekt. Hij denkt dat hij het niet waard is.’
Het duizelt me. Christian houdt van mij? Hij heeft het niet gezegd en deze vrouw vertelt hem hoe hij zich voelt? Dit is absurd.
Honderd beelden flitsen tegelijk door mijn hoofd: de iPad, het zweefvliegen, het vliegtuig nemen om mij te zien, alles wat hij heeft gedaan, zijn bezitsdrang, honderdduizend dollar voor een dans. Is dat liefde?
En dit horen uit de mond van deze vrouw, deze bevestiging van haar krijgen, is ronduit onaangenaam. Ik zou het liever van hem horen.
Mijn hart krimpt ineen. Hij denkt dat hij het niet waard is? Waarom?
‘Ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien en het is duidelijk dat jij ook gevoelens voor hem hebt.’ Een glimlach trekt kort over haar gezicht. ‘Dat is fantastisch en ik wens jullie allebei het allerbeste. Maar wat ik je wilde zeggen is dat als je hem nog één keer kwetst, ik je weet te vinden, dame, en dat zal niet aangenaam zijn.’
Ze staart me aan met haar ijskoude blauwe ogen die mijn schedel doorboren, recht door mijn masker heen. Haar dreigement is zo verbazingwekkend, zo bizar, dat ik ongewild moet giechelen van ongeloof. Van alles wat ze tegen me kon zeggen, verwachtte ik dit nog het minst.
‘Vind je dit grappig, Anastasia?’ sist ze ontzet. ‘Jij hebt hem afgelopen zaterdag niet gezien.’
Mijn gezicht betrekt. De gedachte aan een ongelukkige Christian is onverteerbaar en afgelopen zaterdag ben ik bij hem weggegaan. Hij moet naar haar zijn gegaan. Het idee alleen al maakt me misselijk. Waarom zit ik hier en luister ik naar deze onzin, van haar nog wel? Ik sta langzaam op en kijk haar strak aan.
‘Ik lach om uw brutaliteit, mevrouw Lincoln. Christian en ik hebben niets met u te maken. En als ik hem wel verlaat en u komt achter mij aan, dan zal ik u opwachten – daar kunt u van op aan. Misschien geef ik u dan wel een koekje van eigen deeg namens de vijftienjarige jongen die u heeft mishandeld en waarschijnlijk nog meer naar de klote heeft geholpen dan hij al was.’
Haar mond valt open.
‘En als u me nu zou willen excuseren, ik heb betere dingen te doen dan mijn tijd aan u te verspillen.’ Ik draai me om terwijl de adrenaline en woede door mijn lichaam gieren en ik been naar de ingang van de tent waar Taylor staat, net op het moment dat Christian aankomt met een verwarde en ongeruste blik.
‘Daar ben je,’ zegt hij en hij fronst zijn wenkbrauwen als hij Elena ziet. Ik loop hem voorbij zonder iets te zeggen en geef hem de kans om te kiezen – haar of mij. Hij maakt de juiste keus.
‘Ana,’ roept hij. Ik stop en kijk hem aan als hij bij me is. ‘Wat is er?’ Hij staart me aan, de bezorgdheid staat op zijn gezicht gedrukt.
‘Waarom vraag je dat niet aan je ex?’ sis ik bits.
Zijn mond vertrekt en zijn blik bevriest. ‘Ik vraag het jou,’ zegt hij zacht, maar met een veel dreigender ondertoon.
We staren elkaar kwaad aan.
Oké, dit wordt ruzie als ik het niet vertel. ‘Ze dreigt me achterna te komen als ik je ooit nog eens kwets – waarschijnlijk met een zweep,’ snauw ik hem toe.
Opluchting flitst over zijn gezicht, zijn mond verzacht van pret. ‘De ironie hiervan ontgaat je vast niet?’ zegt hij, en ik zie dat hij zijn vrolijkheid probeert in te houden.
‘Dit is niet grappig, Christian!’
‘Nee, je hebt gelijk. Ik zal met haar praten.’ Hij zet zijn serieuze gezicht op, hoewel hij zijn pret nog steeds probeert te onderdrukken.
‘Daar komt niets van in.’ Ik sla mijn armen over elkaar en mijn woede laait weer op.
Hij knippert met zijn ogen, verbaasd door mijn uitbarsting.
‘Kijk, ik weet dat je financieel aan haar gebonden bent, vergeef me de woordspeling, maar...’ Ik stop. Wat ga ik hem vragen? Haar op te geven? Haar niet meer te zien? Kan ik dat doen? ‘Ik moet naar het toilet.’ Ik kijk boos naar hem, mijn mond vertrokken tot een norse streep.
Hij zucht en houdt zijn hoofd schuin. Kan hij er nog aantrekkelijker uitzien? Komt het door het masker, of is hij gewoon zo?
‘Wees alsjeblieft niet boos. Ik wist niet dat ze hier was. Ze zei dat ze niet zou komen.’ Zijn stem klinkt sussend, alsof hij tegen een kind praat. Hij strijkt met zijn duim langs mijn pruilende onderlip. ‘Laat Elena onze avond alsjeblieft niet verpesten, Anastasia. Ze is echt oud nieuws.’
Oud dekt precies de lading, denk ik hardvochtig, terwijl hij mijn kin optilt en voorzichtig met zijn lippen langs de mijne strijkt. Ik zucht instemmend en kijk op naar hem. Hij gaat rechtop staan en neemt me bij mijn elleboog.
‘Ik zal meegaan naar het toilet, zodat je niet meer wordt gestoord.’
Hij neemt me mee over het gazon naar de luxueuze tijdelijke toiletten. Mia zei dat ze speciaal voor de gelegenheid waren neergezet, maar ik had geen idee dat er ook luxe-uitvoeringen bestonden.
‘Ik wacht hier op je, schatje,’ zegt hij.
Als ik naar buiten kom, is mijn stemming omgeslagen. Ik heb besloten Mrs. Robinson niet mijn avond te laten vergallen, omdat dat waarschijnlijk is wat ze wil. Christian staat wat verderop te bellen buiten het bereik van de paar mensen die vlak in de buurt staan te lachen en te kletsen. Als ik dichterbij kom, kan ik hem horen. Hij klinkt erg kortaf.
‘Waarom ben je van gedachten veranderd? Ik dacht dat we een afspraak hadden. Nou, laat haar met rust... Dit is de eerste normale relatie die ik ooit heb gehad en die laat ik niet door jouw misplaatste bezorgdheid in gevaar brengen. Laat. Haar. Met. Rust. Ik meen het, Elena.’ Hij zwijgt, luistert. ‘Nee, natuurlijk niet.’ Hij fronst zijn voorhoofd diep terwijl hij dit zegt. Als hij opkijkt, ziet hij mij kijken. ‘Ik moet gaan. Doei.’ Hij drukt haar weg.
Ik hou mijn hoofd schuin en trek een wenkbrauw omhoog. Waarom belt hij haar?
‘Hoe gaat het met het oude nieuws?’
‘Chagrijnig,’ antwoordt hij boos en spottend tegelijk. ‘Wil je nog wat dansen? Of wil je gaan?’ Hij kijkt op zijn horloge. ‘Het vuurwerk begint over vijf minuten.’
‘Ik ben gek op vuurwerk.’
‘Dan blijven we kijken.’ Hij slaat zijn arm om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. ‘Laat haar alsjeblieft niet tussen ons komen.’
‘Ze geeft om je,’ prevel ik.
‘Ja, en ik om haar... als een gewone vriendin.’
‘Ik denk dat het voor haar meer dan vriendschap is.’
Zijn voorhoofd rimpelt. ‘Anastasia, Elena en ik... het ligt ingewikkeld. We hebben een gedeeld verleden. Maar dat is alles, verleden. Zoals ik je al steeds heb gezegd, ze is een goede vriendin. Dat is alles. Vergeet haar alsjeblieft.’ Hij kust mijn haar en om onze avond niet te verpesten, laat ik het zo. Ik probeer het alleen maar te begrijpen.
We wandelen hand in hand terug naar de dansvloer. De band is nog volop aan het spelen.
‘Anastasia.’
Ik draai me om en zie Carrick achter ons staan.
‘Ik vroeg me af of je me zou willen vereren met de volgende dans.’ Carrick steekt zijn hand naar me uit. Christian haalt zijn schouders toegeeflijk op en glimlacht, hij laat mijn hand los en ik laat me door Carrick naar de dansvloer leiden. Sam de bandleider zet ‘Come Fly with Me’ in en Carrick legt zijn arm om mijn middel en zwiert me hoffelijk door de menigte.
‘Ik wilde je bedanken voor je gulle bijdrage aan ons goede doel, Anastasia.’
Afgaand op zijn toon vermoed ik dat dit een omslachtige manier is om me te vragen of ik het me wel kan veroorloven.
‘Meneer Grey...’
‘Carrick voor jou, Ana.’
‘Ik ben blij dat ik iets kan bijdragen. Ik ben onverwacht in het bezit gekomen van wat geld. Ik heb het niet nodig. En het is zo’n goed doel.’
Hij glimlacht en ik grijp de kans om wat onschuldige vragen te stellen. Carpe diem, sist mijn onderbewuste van achter haar hand.
‘Christian heeft me een beetje over zijn verleden verteld, dus ik denk dat het goed is om uw werk te steunen,’ voeg ik eraan toe, in de hoop dat dit Carrick kan verleiden me enig inzicht te geven in het mysterie van zijn zoon.
Carrick is verrast. ‘O ja? Dat is ongewoon. Je hebt absoluut een erg positief effect op hem, Anastasia. Ik denk dat ik hem nog nooit zo, zo... opgewekt heb gezien.’
Ik bloos.
‘Sorry, ik wilde je niet in verlegenheid brengen.’
‘Nou ja, met mijn zeer beperkte ervaring kan ik zeggen dat hij een erg ongewone man is,’ zeg ik zacht.
‘Inderdaad,’ stemt Carrick zachtjes in.
‘Christians vroege jeugd klinkt afschuwelijk traumatisch, van wat hij me heeft verteld.’
Carrick fronst zijn wenkbrauwen en ik ben bang dat ik te ver ben gegaan.
‘Mijn vrouw was de arts van dienst toen de politie hem binnenbracht. Hij was vel over been en ernstig uitgedroogd. Hij wilde niet praten.’ Carrick fronst opnieuw zijn wenkbrauwen, in de ban van de akelige herinnering, ondanks de vrolijke muziek om ons heen. ‘Daarna heeft hij bijna twee jaar niet gesproken. Uiteindelijk is hij door het spelen van de piano uit zijn schulp gekropen. O, en door Mia’s komst natuurlijk.’ Hij glimlacht hartelijk naar me.
‘Hij speelt prachtig. En hij heeft zoveel bereikt, u moet wel erg trots op hem zijn.’ Ik klink afgeleid. Holy shit! Twee jaar niet gesproken.
‘Immens trots. Hij is erg vastberaden, erg begaafd, een intelligente jongeman. Maar tussen jou en mij, Anastasia, zoals hij vanavond is – zorgeloos, zoals een jonge man moet zijn – dat is voor zijn moeder en mij pas echt ontroerend om te zien. We zeiden het toevallig vandaag nog tegen elkaar. Ik denk dat het door jou komt.’
Ik heb het gevoel alsof ik van top tot teen bloos. Wat moet ik hier nu op zeggen?
‘Hij was altijd zo’n eenling. We hebben nooit gedacht dat we hem met iemand zouden zien. Wat je ook doet, blijf er alsjeblieft mee doorgaan. We willen hem graag gelukkig zien.’ Hij stopt opeens, alsof híj nu te ver is gegaan. ‘Sorry, ik wilde je niet in verlegenheid brengen.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Ik wil hem ook graag gelukkig zien,’ breng ik uit, niet goed wetend wat ik anders moet zeggen.
‘Nou, ik ben blij dat je vanavond bent gekomen. Het was een genot om jullie samen te zien.’
Als de laatste tonen van ‘Come Fly with Me’ wegsterven, laat Carrick me los en maakt hij een buiging en ik weerspiegel zijn hoffelijkheid met een reverence.
‘Genoeg gedanst met oude mannen.’ Christian staat weer naast me. Carrick lacht.
‘Laat dat “oud” maar achterwege, zoon van me. Ik heb zo mijn momenten.’ Carrick knipoogt schertsend naar me en slentert de menigte in.
‘Ik denk dat mijn vader je leuk vindt,’ zegt Christian terwijl hij toekijkt hoe zijn vader zich onder de mensen begeeft.
‘Dat kan toch ook niet anders?’ Ik gluur koket naar hem door mijn wimpers.
‘Goed punt, raak gesproken, mevrouw Steele.’ Hij trekt me in zijn armen als de band ‘It Had To Be You’ inzet.
‘Dans met me,’ fluistert hij verleidelijk.
‘Met alle plezier, meneer Grey,’ antwoord ik glimlachend en hij zwiert me nog eens over de dansvloer.
Om middernacht wandelen we naar de kust tussen de tent en het boothuis, waar ook de andere feestvierders zich hebben verzameld om naar het vuurwerk te kijken. De ceremoniemeester, die weer de leiding heeft genomen, heeft ons toestemming gegeven om de maskers af te zetten, zodat we het schouwspel beter kunnen zien. Christian heeft zijn arm om me heen geslagen, maar ik ben me ervan bewust dat Taylor en Sawyer in de buurt zijn, waarschijnlijk omdat we nu in een menigte staan. Ze kijken overal heen, behalve naar de kade, waar twee in het zwart geklede technici de laatste voorbereidingen treffen. Als ik Taylor zie, moet ik aan Leila denken. Misschien is ze wel hier. Shit. De gedachte is huiveringwekkend en ik kruip dichter tegen Christian aan. Hij laat zijn blik op me rusten en trekt me dichterbij.
‘Gaat het, schatje? Heb je het koud?’
‘Nee, het gaat prima.’ Ik gluur snel achter ons en vlakbij zie ik de andere twee veiligheidsmannen, van wie ik de naam ben vergeten. Als ik voor hem ga staan, slaat Christian beide armen om mijn schouders.
Plotseling galmt er temperamentvolle klassieke muziek over de kade en vliegen er twee pijlen hoog de lucht in om met een oorverdovende knal boven de baai te exploderen en het geheel te verlichten met een schitterende sluier van oranje en witte vonken, die worden weerspiegeld in een glinsterende regen boven het kalme water van de baai. Mijn mond zakt open als nog een reeks vuurpijlen de lucht in schiet en in een caleidoscoop van kleuren uiteenbarst.
Ik kan me niet herinneren ooit zo’n indrukwekkend schouwspel te hebben gezien, misschien alleen op televisie en daar ziet het er nooit zo prachtig uit. Alles gaat precies op de muziek. Salvo na salvo, knal na knal en vuurpijl na vuurpijl worden door de menigte met zuchten en oooh’s en aaah’s beantwoord. Het is ongelooflijk mooi.
Op het ponton in de baai schieten verschillende zilveren lichtfonteinen zes meter de lucht in en veranderen van kleur, van blauw, rood en oranje en weer naar zilver – en nog meer pijlen knallen de lucht in, terwijl de muziek zijn hoogtepunt nadert.
Mijn gezicht begint pijn te doen van de belachelijke grijns van verwondering die erop gepleisterd zit. Als ik naar Vijftig blik, zie ik dat hij hetzelfde heeft, hij geniet als een kind van de sensationele show. Voor de finale schiet een salvo van zes pijlen het duister in om gelijktijdig uiteen te barsten en ons in een schitterend gouden licht te hullen, waarop de menigte losbarst in een uitzinnig enthousiast applaus.
‘Dames en heren,’ roept de ceremoniemeester, als het gejuich en gefluit verstommen. ‘Ik heb nog één ding toe te voegen aan deze geweldige avond; dankzij uw gulheid is er in totaal één miljoen achthonderddrieënvijftigduizend dollar opgehaald!’
Opnieuw barst een spontaan applaus los en vanaf het ponton licht een boodschap op in een zilveren vonkenregen die met de woorden BEDANKT NAMENS SAMEN STERK fonkelt en glinstert boven het water.
‘O, Christian... dat was prachtig.’ Ik grijns naar hem en hij buigt voorover om me te kussen.
‘Tijd om te gaan,’ zegt hij, met een brede glimlach op zijn knappe gezicht. Zijn woorden klinken veelbelovend.
Plotseling word ik overvallen door moeheid.
Hij kijkt weer op en Taylor staat vlakbij, terwijl de menigte zich rondom ons verspreidt. Ze zeggen niets tegen elkaar, maar wisselen toch iets uit.
‘Blijf even hier bij me. Taylor wil dat we wachten tot de menigte is vertrokken.’
O.
‘Ik denk dat hij door dat vuurwerk misschien wel honderd jaar ouder is geworden,’ voegt hij eraan toe.
‘Houdt hij niet van vuurwerk?’
Christian kijkt liefdevol naar me en schudt zijn hoofd, zonder er verder op in te gaan.
‘Aspen, dus,’ zegt hij en ik weet dat hij me van iets probeert af te leiden. Het werkt.
‘O... ik heb mijn bod nog niet betaald,’ stoot ik uit.
‘Je kunt een cheque sturen. Ik heb het adres.’
‘Je was echt kwaad.’
‘Dat kun je wel zeggen.’
Ik grijns. ‘Allemaal de schuld van jou en je speeltjes.’
‘U was nogal overmand, mevrouw Steele. Een uiterst bevredigend resultaat als ik me goed herinner.’ Hij glimlacht geil. ‘Trouwens, waar zijn ze?’
‘De zilveren balletjes? In mijn tas.’
‘Ik wil ze graag terug. Het is een veel te krachtig instrument om in jouw onschuldige handen te laten.’
‘Bezorgd dat ik nog eens opgewonden raak, misschien met iemand anders?’
Zijn ogen fonkelen gevaarlijk. ‘Ik hoop dat dat niet zal gebeuren,’ zegt hij met een koele klank in zijn stem. ‘Maar nee, Ana. Ik wil al jouw genot.’
Whoa. ‘Vertrouw je me niet?’
‘Onvoorwaardelijk. Mag ik ze dan nu terug?’
‘Ik zal erover denken.’
Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes.
Er klinkt nog steeds muziek van de dansvloer, maar nu van een dj die stampmuziek draait. De bas dreunt in een niet-aflatend tempo.
‘Wil je dansen?’
‘Ik ben eigenlijk best moe, Christian. Ik wil wel gaan als dat goed is.’
Christian werpt een blik op Taylor, die knikt en we vertrekken in de richting van het huis, achter een aantal dronken gasten aan. Ik ben blij dat Christian mijn hand vastpakt – mijn voeten doen pijn van de nauwe schoenen met hun duizelingwekkend hoge hakken.
Mia komt springend op ons af. ‘Jullie gaan toch nog niet weg? De echte muziek begint nu pas. Kom op, Ana.’ Ze grijpt mijn hand.
‘Mia,’ waarschuwt Christian. ‘Anastasia is moe. We gaan naar huis. Bovendien hebben we morgen een grote dag voor de boeg.’
Is dat zo?
Mia zet een pruillip maar dringt niet aan.
‘Je moet volgende week een keer langskomen. Misschien kunnen we gaan shoppen?’
‘Dat is goed, Mia.’ Ik grijns, maar in mijn achterhoofd vraag ik me af hoe, aangezien ik moet werken voor de kost.
Ze geeft me snel een kus en omhelst Christian tot verrassing van ons beiden stevig. Verbazingwekkender is nog dat ze haar handen op de revers van zijn jasje legt en hij haar alleen maar toegeeflijk aankijkt.
‘Ik vind het heerlijk om je zo gelukkig te zien,’ zegt ze lief en ze kust hem op de wang. ‘Doei. Veel plezier.’ Ze huppelt weg naar haar wachtende vrienden, onder wie Lily, die er zonder masker nog chagrijniger uitziet.
Ik vraag me terloops af waar Sean is.
‘We zeggen mijn ouders nog even gedag voor we gaan. Kom.’
Christian leidt me tussen een groep snaterende gasten mee naar Grace en Carrick, die hartelijk en warm afscheid van ons nemen.
‘Kom gauw nog eens, Anastasia, het was fijn dat je er was,’ zegt Grace vriendelijk.
Ik ben een beetje overweldigd door haar en Carricks reactie. Gelukkig zijn Grace’ ouders al vertrokken zodat hun enthousiasme me in elk geval bespaard blijft.
Stilletjes wandelen Christian en ik hand in hand naar de voorkant van het huis, waar een eindeloze rij auto’s staat te wachten om gasten op te halen. Ik kijk naar Vijftig. Hij ziet er gelukkig uit. Het is echt fijn hem zo te zien, hoewel ik vermoed dat het niet zo vanzelfsprekend is na zo’n buitengewone dag.
‘Heb je het warm genoeg?’ vraagt hij.
‘Ja, dank je.’ Ik sla de satijnen omslagdoek om me heen.
‘Ik vond het echt leuk vanavond, Anastasia. Bedankt.’
‘Ik ook, sommige momenten leuker dan andere.’ Ik grijns.
Hij grijnst ook en knikt en trekt dan zijn wenkbrauw op. ‘Niet op je lip bijten,’ waarschuwt hij op een toon die me opwindt.
‘Wat bedoelde je met die grote dag morgen?’ vraag ik om mezelf af te leiden.
‘Dr. Greene komt voor je. Plus, ik heb een verrassing voor je.’
‘Dr. Greene!’ Ik blijf staan.
‘Ja.’
‘Waarom?’
‘Omdat ik een hekel heb aan condooms,’ zegt hij stil. Zijn ogen fonkelen in het zachte licht van de papieren lantaarns en peilen mijn reactie.
‘Het is mijn lichaam,’ sputter ik tegen, nijdig dat hij me niets heeft gevraagd.
‘Ook het mijne,’ fluistert hij.
Ik kijk op naar hem terwijl verschillende gasten ons onverschillig voorbijlopen. Hij meent het serieus. Ja, mijn lichaam is van hem... hij kent het beter dan ikzelf.
Ik steek mijn hand uit en hij verstart nauwelijks merkbaar, maar blijft staan. Ik pak het uiteinde van zijn strik, trek eraan zodat hij losgaat en het bovenste knoopje van zijn overhemd tevoorschijn komt. Voorzichtig maak ik het open.
‘Zo zie je er heel sexy uit,’ fluister ik. Hij ziet er eigenlijk altijd sexy uit, maar nu nog meer.
Hij glimlacht. ‘Ik moet je naar huis brengen. Kom.’
In de auto overhandigt Sawyer Christian een envelop. Hij bekijkt hem met gefronste wenkbrauwen en werpt een blik op me terwijl Taylor me in de auto helpt. Hij ziet er op de een of andere manier opgelucht uit. Christian stapt in en geeft me de ongeopende envelop, terwijl Taylor en Sawyer voorin gaan zitten.
‘Hij is aan jou gericht. Iemand van het personeel gaf hem aan Sawyer. Vast van weer een aanbidder.’ Christian vertrekt zijn mond. Dit is overduidelijk een onaangenaam idee voor hem.
Ik staar naar het briefje. Van wie is dit? Ik scheur de envelop open en lees het vlug door in het zwakke licht. Holy shit, het is van háár! Waarom laat ze me niet met rust?
Misschien heb ik je verkeerd beoordeeld. Jij mij in elk geval wel. Bel me als je de ontbrekende stukjes zoekt – misschien kunnen we lunchen. Christian wil niet dat ik tegen je praat, maar ik wil graag helpen. Begrijp me niet verkeerd, ik sta achter jullie, geloof me – maar als je hem kwetst, echt waar... Hij is al genoeg gekwetst.
Bel me: (206) 279-6261
Mrs. Robinson
Fuck, ze heeft ondertekend met Mrs. Robinson! Hij heeft het haar verteld! De eikel.
‘Heb je het haar verteld?’
‘Wie wat verteld?’
‘Dat ik haar Mrs. Robinson noem,’ snauw ik.
‘Is het van Elena?’ Christian is geschokt. ‘Dit is belachelijk,’ gromt hij, terwijl hij met een hand door zijn haar strijkt, en ik kan zien dat hij geïrriteerd is. ‘Ik reken morgen met haar af. Of maandag,’ moppert hij bitter.
En hoewel ik me schaam om het toe te geven, ben ik ergens wel blij. Mijn onderbewuste knikt ernstig. Hij is kwaad op Elena en dat kan alleen maar goed zijn – toch? Ik besluit om nu niets te zeggen, maar stop het briefje in mijn tas en om hem wat op te beuren geef ik hem de balletjes terug.
‘Tot de volgende keer,’ zeg ik bij wijze van afscheid.
Hij kijkt naar me en het is moeilijk om in het donker zijn gezicht te zien, maar ik denk dat hij grijnst. Hij pakt mijn hand en knijpt erin.
Ik staar uit het raam in het duister en denk na over deze lange dag. Ik ben zoveel over hem te weten gekomen, ik heb veel ontbrekende details bijeengesprokkeld – de salons, de routekaart, zijn jeugd – maar er is zoveel meer te ontdekken. En hoe zit het met Mrs. R.? Ja, ze geeft om hem, veel, zo lijkt het. Dat zie ik en hij geeft om haar, maar niet op dezelfde manier. Ik weet niet meer wat ik moet denken. Ik krijg hoofdpijn van al deze informatie.
Christian maakt me wakker als we bij Escala aankomen. ‘Moet ik je naar binnen dragen?’ vraagt hij lief.
Ik schud slaperig mijn hoofd. Echt niet.
Terwijl we in de lift staan, leun ik tegen hem aan, met mijn hoofd op zijn schouder. Sawyer staat voor ons en schuift ongemakkelijk heen en weer.
‘Het was een lange dag, hè, Anastasia?’
Ik knik.
‘Moe?’
Ik knik.
‘Je bent niet erg spraakzaam.’
Ik knik en hij grijnst.
‘Kom. Ik breng je naar bed.’ Hij pakt mijn hand als we de lift uit stappen, maar als we in de hal zijn steekt Sawyer zijn hand omhoog en stoppen we. In die fractie van een seconde ben ik meteen klaarwakker. Sawyer praat in zijn mouw. Ik had geen idee dat hij een zendertje droeg.
‘Ga ik doen, T,’ zegt hij en hij draait zich naar ons om. ‘Meneer Grey, de banden van de Audi van mevrouw Steele zijn lek gestoken en er is verf over de auto gegooid.’
Holy shit. Mijn auto! Wie zou zoiets doen? En ik weet het antwoord zodra ik de vraag stel. Leila. Ik kijk naar Christian en hij verbleekt.
‘Taylor is bang dat de dader het appartement kan zijn binnengedrongen en er nog is. Hij speelt op zeker.’
‘Ik snap het,’ fluistert Christian. ‘Wat is Taylors plan?’
‘Hij komt met Ryan en Reynolds naar boven in de dienstlift. Zij zullen de boel doorzoeken en ons een teken geven als alles veilig is. Ik wacht hier bij u, meneer.’
‘Bedankt, Sawyer.’ Christian trekt me dichter tegen zich aan. ‘Deze dag wordt steeds beter,’ zucht hij bitter terwijl hij zijn neus in mijn haar steekt. ‘Luister, ik kan hier niet staan wachten. Sawyer, zorg voor mevrouw Steele. Laat haar niet binnen totdat je het teken hebt gekregen. Ik weet zeker dat Taylor overdrijft. Ze kan het appartement niet binnen komen.’
Wat? ‘Nee, Christian – je moet bij mij blijven,’ smeek ik.
Christian laat me los. ‘Doe wat je gezegd wordt, Anastasia. Wacht hier.’
Nee!
‘Sawyer?’ zegt Christian.
Sawyer opent de deur om Christian het appartement binnen te laten, sluit hem meteen achter hem en gaat ervoor staan, terwijl hij me uitdrukkingsloos aankijkt.
Holy shit. Christian! Alle mogelijke horrorscenario’s flitsen door mijn hoofd, maar het enige wat ik kan doen is hier staan wachten.