Zeventien

 

 

Hmm.

Christian wrijft met zijn neus langs mijn nek, terwijl ik langzaam wakker word.

‘Morgen, schatje,’ fluistert hij en hij bijt zacht in mijn oorlelletje. Ik doe langzaam mijn ogen open en knijp ze snel weer dicht. Fel ochtendlicht verlicht de kamer. Hij streelt zacht, plagend, mijn borst. Dan pakt hij mijn heup vast. Hij ligt achter me en trekt me dicht tegen zich aan.

Ik rek me tegen hem uit, geniet van zijn liefkozingen en ik voel zijn erectie tegen mijn billen. O hemel. Goedemorgen à la Christian Grey.

‘Jij bent blij me te zien,’ zeg ik slaperig en ik duw mijn billen suggestief tegen hem aan. Ik voel hem tegen mijn kaak glimlachen.

‘Ik ben héél blij je te zien,’ zegt hij, terwijl zijn hand over mijn buik naar beneden glijdt, zich om mijn geslacht sluit en hij me met zijn vingers verkent. ‘Naast u wakker worden heeft zeker zo zijn voordelen, mevrouw Steele,’ zegt hij plagend en hij rolt me op mijn rug.

‘Lekker geslapen?’ vraagt hij en zijn vingers spelen hun sensuele spel. Hij glimlacht boven me – zijn oogverblindende, doodnormaal-maar-o-zo-perfect-mannenmodel-met-stralend-witte-tanden-glimlach. Hij is adembenemend.

Mijn heupen volgen het ritme van zijn vingers. Hij drukt een kuise kus op mijn mond en reist dan kussend, zacht bijtend en zuigend, langs mijn hals naar beneden. Hij is teder en zijn strelingen voelen hemels aan. Zijn onderzoekende vingers glijden verder omlaag en hij duwt er langzaam een bij me naar binnen. Hij sist zacht in verwondering.

‘O Ana,’ mompelt hij eerbiedig tegen mijn keel. ‘Altijd klaar voor me.’ De bewegingen van zijn vinger vallen samen met zijn kus. Hij drukt op zijn gemak kusjes langs mijn sleutelbeen, richting mijn borst. Hij kwelt eerst de ene en dan de andere tepel met zijn tanden en lippen, o zo teder, en ze verstrakken, worden hard.

Ik kreun.

‘Hmm,’ bromt hij zacht en hij kijkt me aan met zijn vurige grijze blik. ‘Ik wil je, nu.’ Hij pakt iets van het nachtkastje. Hij gaat op me liggen en steunt op zijn ellebogen; hij wrijft met zijn neus langs die van mij en duwt mijn benen uit elkaar met zijn benen. Hij knielt en haalt het condoom uit de verpakking.

‘Ik kan niet wachten tot het zaterdag is,’ zegt hij. Zijn ogen lijken haast te gloeien van een wellustig genot.

‘Je feestje?’ hijg ik.

‘Nee, dan hoef ik die fuckdingen niet meer te gebruiken.’

‘Een heel passende omschrijving.’ Ik giechel.

Met een glimlach rolt hij het condoom om. ‘Mevrouw Steele, bent u aan het giechelen?’

‘Nee.’ Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden.

‘Daar is het nu niet het moment voor.’ Hij schudt vermanend zijn hoofd. Zijn lage stem klinkt streng, maar zijn gezicht – goeie genade – zijn uitdrukking is ijskoud en vulkanisch.

Mijn adem stokt. ‘Ik dacht dat je graag wilde dat ik meer giechel,’ fluister ik schor. Zijn onheilspellende blik houdt me gevangen.

‘Nu niet. Er is een tijd en plek voor, maar niet hier en niet nu. Ik weet wel hoe ik je stil kan krijgen,’ zegt hij dreigend en hij gaat op me liggen.

 

‘Wat wil jij bij het ontbijt, Ana?’

‘Muesli, graag, mevrouw Jones.’ Met een blos ga ik naast Christian op mijn plek aan de ontbijtbar zitten. De laatste keer dat ik de keurige mevrouw Jones zag, werd ik zeer niet-deftig ondersteboven over Christians schouder naar zijn slaapkamer gesleurd.

‘Je ziet er mooi uit,’ zegt Christian zacht. Ik heb mijn grijze kokerrok en grijze zijden blouse weer aan.

‘Jij ook.’ Ik glimlach verlegen. Hij draagt een lichtblauw overhemd en een spijkerbroek; hij ziet er zoals altijd koel, fris en perfect uit.

‘We moeten eigenlijk wat meer rokjes voor je kopen,’ zegt hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. ‘Ik wil heel graag met je gaan winkelen.’

Hmm, winkelen. Ik haat het. Maar misschien is het met Christian niet zo erg. Ik besluit dat afleiding de beste vorm van zelfverdediging is.

‘Ik ben benieuwd wat er vandaag op het werk gaat gebeuren.’

‘Ze zullen vervanging moeten zoeken voor die viezerik.’ Christian fronst zijn wenkbrauwen; hij kijkt alsof hij net in iets buitengewoon onaangenaams is gaan staan.

‘Ik hoop dat ik een vrouwelijke manager krijg.’

‘Hoezo?’

‘Nou, dan vind je het niet zo erg als ik met haar op zakenreis moet gaan,’ plaag ik.

Zijn mondhoeken trekken en hij neemt een hap van zijn omelet.

‘Wat is er zo grappig?’ vraag ik.

‘Jij. Eet je muesli op, alles, als dat het enige is wat je eet.’

Bazig als altijd. Ik tuit mijn lippen, maar neem toch een hap.

 

‘Dus daar moet de sleutel.’ Christian wijst naar het contact onder de versnellingspook.

‘Rare plek,’ zeg ik. Maar ik ben verheugd bij elk klein detail. Ik ben zo blij als een kind en stuiter haast op en neer op de comfortabele leren stoel. Ik mag eindelijk in mijn eigen auto rijden.

Hij kijkt me koeltjes aan, maar hij heeft pretogen. ‘Je vindt dit echt leuk, hè?’

Ik knik met een idiote grijns op mijn gezicht. ‘Ruik je die nieuwe autogeur niet? Deze is zelfs beter dan de Onderdanige Deluxe... eh, de A3,’ zeg ik snel. Mijn wangen gloeien.

Christian glimlacht. ‘De Onderdanige Deluxe, hè? Leuke woordspeling, mevrouw Steele.’ Hij leunt met een quasi-afkeurende blik naar achteren, maar ik laat me niet voor de gek houden – ik weet dat hij dit leuk vindt.

‘Hop, karren met die handel.’ Hij gebaart met zijn mooie hand naar de uitgang van de garage.

Ik klap in mijn handen, start de auto en de motor komt spinnend tot leven. Ik zet de automaat in drive, haal mijn voet van de rem en de Saab trekt soepel op. Taylor volgt ons in de Audi en als de slagboom van de garage omhooggaat, verlaten we Escala en rijden we de straat op.

‘Mag de radio aan?’ vraag ik bij het eerste stoplicht.

‘Ik wil dat je op de weg let,’ zegt hij scherp.

‘Christian, alsjeblieft, ik kan echt wel rijden met muziek aan.’ Ik rol met mijn ogen. Hij kijkt me even boos aan en zet de radio aan.

‘Je kunt hier je iPod, mp3’s én gewone cd’s op afspelen,’ legt hij uit.

De relaxte klanken van The Police knallen opeens hard door de auto. Christian zet het volume lager. Hmm... ‘King of Pain’.

‘Jouw lijflied,’ plaag ik, maar daar heb ik onmiddellijk spijt van als hij zijn lippen op elkaar perst. O nee. ‘Ik heb deze cd, ergens.’ Ik praat snel om hem af te leiden. Hmm... ergens in het appartement waar ik nog maar weinig tijd heb doorgebracht.

Hoe zou het met Ethan gaan? Ik ga hem vandaag bellen. Er zal op het werk niet veel te doen zijn.

De zenuwen gieren door mijn keel. Wat gaat er gebeuren op kantoor? Weet iedereen het van Jack? Weet iedereen dat Christian ermee te maken heeft? Heb ik nog wel een baan? Tsjemig, als ik geen baan heb, wat moet ik dan doen?

Trouw met de triljonair, Ana! Mijn onderbewustzijn trekt een bijdehand gezicht. Ik negeer haar – inhalige trut.

‘Hey, juf Grootmond. Kom je even terug op aarde?’ Christian sleurt me weer naar het hier en nu als ik optrek bij het stoplicht.

‘Je bent erg afgeleid. Let op de weg, Ana,’ vermaant hij. ‘Als je je niet concentreert gebeuren er ongelukken.’

O, hou eens op. En opeens denk ik terug aan de tijd dat Ray me rijles gaf. Ik heb niet nog een vader nodig. Een echtgenoot, misschien, een kinky echtgenoot. Hmm.

‘Ik zat aan het werk te denken.’

‘Schatje, het komt wel goed. Geloof me.’ Christian glimlacht.

‘Je bemoeit je er niet mee hoor. Ik wil dit zelf doen, Christian, alsjeblieft. Dat is belangrijk voor me,’ zeg ik zo tactisch mogelijk. Ik wil geen ruzie. Er verschijnt een koppige uitdrukking op zijn gezicht; ik denk dat hij me weer de les gaat lezen.

O nee.

‘Laten we geen ruzie maken, Christian. We hebben zo’n leuke ochtend gehad. En vannacht was... ik kan het haast niet omschrijven... hemels.’

Hij zegt niets. Ik kijk even opzij; hij heeft zijn ogen dicht.

‘Ja, hemels,’ zegt hij zacht. ‘Ik meende wat ik zei.’

‘Wat?’

‘Ik wil je nooit meer laten gaan.’

‘Ik wil ook helemaal niet weg.’

Hij glimlacht en deze nieuwe verlegen glimlach verwoest alles op zijn pad. Oef, die is krachtig.

‘Mooi,’ is alles wat hij zegt en hij ontspant zich zichtbaar.

Ik rijd het parkeerterrein op dat vlak bij SIP ligt.

‘Ik loop even mee. Taylor pikt me daar wel op,’ biedt Christian aan.

Ik klim onhandig uit de auto, mijn kokerrok helpt niet echt mee. Christian stapt echter elegant uit, voelt zich op zijn gemak met z’n lichaam. Dat is in ieder geval wat hij uitstraalt. Hmm... iemand die het niet kan verdragen te worden aangeraakt kan niet zo relaxed zijn. Ik frons mijn voorhoofd bij die onwillekeurige gedachte.

‘Vergeet onze afspraak vanavond met Flynn niet, om zeven uur,’ zegt hij en hij steekt zijn hand naar me uit.

Ik doe de auto met de afstandsbediening op slot en pak zijn hand vast. ‘Dat vergeet ik niet. Ik zal een lijst met vragen opstellen.’

‘Vragen? Over mij?’

Ik knik.

‘Stel die dan gewoon aan mij.’ Christian kijkt beledigd.

Ik glimlach. ‘Ja, maar ik wil de onpartijdige mening van een dure kwakzalver.’

Hij fronst zijn wenkbrauwen en trekt me opeens tegen zich aan en houdt mijn handen strak achter mijn rug vast.

‘Is dit wel zo’n goed idee?’ vraagt hij schor. Ik leun iets naar achteren en zie de spanning op zijn gezicht. Het raakt me diep in mijn ziel.

‘Als jij het niet wilt, dan doe ik het niet.’ Ik blijf hem aankijken, knipper met m’n ogen om hem gerust te stellen. Ik beweeg een van mijn handen en hij laat me los. Ik raak teder zijn wang aan – die voelt glad na het scheren vanmorgen.

‘Waar maak je je zo druk om?’ vraag ik kalm.

‘Dat je weggaat.’

‘Christian, hoe vaak moet ik het je nog zeggen – ik ga nergens heen. Je hebt me het ergste al verteld. Ik ga niet bij je weg.’

‘Waarom heb je me dan nog geen antwoord gegeven?’

‘Antwoord?’ vraag ik gemaakt onschuldig.

‘Je weet wat ik bedoel, Ana.’

Ik zucht. ‘Ik wil zeker weten dat ik genoeg voor je ben, Christian. Dat is alles.’

‘En mij geloof je niet?’ vraagt hij geïrriteerd. Hij laat me los.

‘Christian, het is allemaal zo snel gegaan. En je hebt zelf toegegeven dat je vijftig tinten van verneukt bent. Ik kan je niet geven wat je nodig hebt,’ zeg ik. ‘Ik vind het gewoon niets en daardoor krijg ik het gevoel dat ik niet genoeg ben, helemaal nadat ik je met Leila samen heb gezien. En wie geeft mij de garantie dat je op een dag niet iemand ontmoet die dezelfde dingen wil doen als jij? En hoe weet ik zeker dat je dan niet, je weet wel... voor haar valt? Iemand die beter bij jou past.’ Ik word al misselijk bij de gedachte aan Christian met een ander. Ik staar naar mijn verstrengelde vingers.

‘Ik heb verschillende vrouwen ontmoet die dezelfde dingen willen als ik. Ze halen het niet bij jou. Ik heb met geen van hen ooit een emotionele band gehad. Jij bent de enige, Ana.’

‘Je hebt hun nooit een kans gegeven. Je hebt te lang opgesloten gezeten in je fort, Christian. Laten we het hier later over hebben. Ik moet aan het werk. Misschien kan dr. Flynn zijn visie daarop geven.’ Dit is een te zwaar gespreksonderwerp voor op een parkeerterrein om tien voor negen ’s ochtends en Christian lijkt het voor de verandering met me eens te zijn. Hij knikt, maar kijkt me behoedzaam aan.

‘Kom,’ beveelt hij en hij steekt zijn hand uit.

 

Op mijn bureau ligt een briefje met het verzoek meteen naar Elizabeths kantoor te komen. Mijn hart bonkt in mijn keel. Dit is het dan: ik word ontslagen.

‘Anastasia,’ Elizabeth glimlacht vriendelijk en gebaart naar een stoel voor haar bureau. Ik ga zitten en kijk haar afwachtend aan en hoop dat ze mijn hart niet hoort bonken. Ze strijkt haar dikke zwarte haren glad en kijkt me aan met haar sombere lichtbruine ogen.

‘Ik heb nogal triest nieuws.’

O nee!

‘Ik heb je laten komen om je te vertellen dat Jack ons nogal plotseling heeft verlaten.’

Ik bloos. Dat is niet triest. Moet ik haar vertellen wat ik weet?

‘Dankzij zijn nogal abrupte vertrek staat er een vacature open en we willen dat jij die vult... tot we een vervanger hebben gevonden.’

Wat? Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Ik?

‘Maar ik ben hier amper een week.’

‘Ja, Anastasia, dat weet ik, maar Jack gaf altijd hoog van je op. Hij had hoge verwachtingen.’

Mijn adem stokt. Hij had verwacht dat ik makkelijk op mijn rug ging voor hem.

‘Hier is een gedetailleerde taakomschrijving. Lees die maar eens goed door en dan hebben we het er later vandaag nog over.’

‘Maar...’

‘Ik weet dat dit onverwachts komt, maar jij hebt al contact gehad met de belangrijkste auteurs uit Jacks portefeuille. De andere redacteuren hebben je notities opgemerkt. Je bent slim, Anastasia. We denken allemaal dat je dit kunt.’

‘Oké.’ Dit is zo onwerkelijk.

‘Luister, denk er gewoon even over na. Je kunt in de tussentijd Jacks kantoor gebruiken.’

Ze staat op als teken dat ik mag gaan. Ze steekt me haar hand toe en ik schud die verdwaasd.

‘Ik ben blij dat hij weg is,’ fluistert ze en er trekt een gekwelde uitdrukking over haar gezicht. Holy shit. Wat heeft hij met haar gedaan?

Ik ga naar mijn bureau, pak mijn BlackBerry en bel Christian.

Hij neemt vrijwel onmiddellijk op. ‘Anastasia. Alles oké?’ vraagt hij bezorgd.

‘Ik heb net tijdelijk Jacks baan gekregen,’ flap ik eruit.

‘Dat meen je niet!’ fluistert hij geschokt.

‘Heb jij hier iets mee te maken?’ Mijn stem klinkt scherper dan bedoeld.

‘Nee – Nee, helemaal niet juist. Ik bedoel, Anastasia, met alle respect, je bent er pas een week, of zo – en dat bedoel ik niet onaardig.’

‘Ik weet het.’ Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Kennelijk was Jack erg enthousiast over me.’

‘O, is dat zo?’ zegt Christian ijzig en dan zucht hij.

‘Nou schatje, als zij denken dat je het kunt, dan weet ik zeker dat het ook zo is. Gefeliciteerd. Zullen we het vieren nadat we bij Flynn zijn geweest?’

‘Hmm. Weet je zeker dat je er niets mee te maken hebt gehad?’

Hij zwijgt even en dan zegt hij op een lage dreigende toon: ‘Geloof je me niet? Daar ben ik niet blij mee.’

Ik slik. Wat wordt hij toch snel boos. ‘Het spijt me,’ zeg ik bedrukt.

‘Laat me maar weten als je iets nodig hebt. Ik ben er voor je. En Anastasia?’

‘Ja?’

‘Gebruik je BlackBerry.’ zegt hij kortaf.

‘Ja, Christian.’

Hij hangt niet op, maar ademt diep in.

‘Ik meen het. Ik ben er als je me nodig hebt.’ Zijn stem klinkt zachter, verzoenend. O, hij is zo veranderlijk... Zijn gemoedstoestand schommelt als een tijdsmeter die te snel staat afgesteld.

‘Oké,’ zeg ik. ‘Ik kan maar beter gaan. Ik moet naar een ander kantoor verhuizen.’

‘Ik meen het. Ik sta voor je klaar als je me nodig hebt.’

‘Dat weet ik. Dank je, Christian. Ik hou van je.’

Ik voel dat hij glimlacht. Hij is er weer.

‘Ik ook van jou, schatje.’ Zal ik het ooit zat worden hem die woorden te horen zeggen?

‘Ik spreek je later.’

‘Later, schatje.’

Ik hang op en kijk naar Jacks kantoor. Mijn kantoor. Mijn god – Anastasia Steele, Plaatsvervangend redacteur. Wie had dat gedacht? Ik moet om loonsverhoging vragen.

Wat zou Jack ervan vinden als hij het wist? Ik huiver en vraag me af wat hij nu doet. Hij zit duidelijk niet in New York zoals hij had verwacht. Ik loop zijn – mijn – kantoor binnen, ga achter het bureau zitten en verdiep me in de taakomschrijving.

Om halftwaalf belt Elizabeth.

‘Ana, je moet om één uur in de directiekamer zijn voor een vergadering. Jerry Roach en Kay Bestie zijn er ook – je weet wel, de algemeen directeur en de stafdirecteur? Alle redacteurs zullen er zijn.’

Shit!

‘Moet ik iets voorbereiden?’

‘Nee, het is een informele bijeenkomst die we één keer per maand houden. Voor de lunch wordt gezorgd.’

‘Ik zal er zijn.’ Ik hang op.

Holy shit! Ik kijk even naar het meest recente overzicht van Jacks schrijvers. Ja, die ken ik bijna allemaal. Ik heb de vijf manuscripten die hij erdoor wilde hebben en nog twee andere die echt in overweging moeten worden genomen voor publicatie. Ik adem diep in. Ongelooflijk dat het al lunchtijd is. De ochtend is voorbijgevlogen en ik vind dit geweldig. Er is zoveel gebeurd. Een ping van mijn agenda kondigt een afspraak aan.

O, nee – Mia! In alle opwinding ben ik onze afspraak vergeten. Ik pak mijn BlackBerry en ga als een gek op zoek naar haar nummer.

Mijn telefoon rinkelt.

‘Hij staat er weer, bij de receptie.’ Claires stem klinkt gedempt.

‘Wie?’ Heel even denk ik dat Christian er is.

‘De blonde god.’

‘Ethan.’

Wat komt hij doen? Ik voel me meteen schuldig dat ik hem niet heb gebeld.

Ethan, gekleed in een blauw geruit overhemd, wit T-shirt en spijkerbroek, kijkt me stralend aan als hij me ziet.

‘Wauw! Je ziet er sexy uit, Steele,’ zegt hij en hij knikt waarderend. Hij omhelst me even.

‘Alles goed?’

Hij fronst zijn voorhoofd. ‘Prima, Ana. Ik wilde je gewoon even zien. Ik heb al een tijdje niets van je gehoord en ik wilde kijken of meneer Topman je goed behandelt.’

Ik bloos en kan mijn glimlach niet tegenhouden.

‘Oké!’ roept Ethan en hij steekt zijn handen afwerend voor zich op. ‘Die glimlach zegt genoeg, meer wil ik niet weten. Heb je toevallig tijd om met me te gaan lunchen? Ik ga me inschrijven bij de universiteit van Seattle voor de cursus psychologie die in september begint. Voor mijn master.’

‘O Ethan. Er is zoveel gebeurd. Ik moet je zoveel vertellen, maar daar heb ik nu geen tijd voor. Ik moet naar een vergadering.’ Dan krijg ik een ingeving. ‘Zou je me een heel, heel, heel groot plezier willen doen?’ Ik vouw mijn handen en kijk hem smekend aan.

‘Tuurlijk.’ Hij kijkt me verbaasd aan.

‘Ik zou eigenlijk gaan lunchen met de zus van Christian en Elliot, maar ik heb net pas over deze vergadering gehoord en ik krijg haar niet te pakken. Wil jij alsjeblieft met haar gaan lunchen? Alsjeblieft?’

‘Ah, Ana! Ik ga niet oppassen op een of ander verwend nest.’

‘Alsjeblieft, Ethan.’ Ik kijk hem met heel grote blauwe ogen aan. Hij rolt met zijn ogen en ik weet dat hij het gaat doen.

‘Kook je dan weer een keer voor me,’ oppert hij.

‘Ja, zeg maar wat en wanneer.’

‘Waar is ze dan?’

‘Ze kan er elk moment zijn.’ En als je het over de duivel hebt...

‘Ana!’ roept ze als ze door de voordeur komt.

We draaien ons allebei om en daar is ze – lang en weelderig met een sluike bob – in een mintgroene mini-jurk met bijpassende pumps met bandjes om haar smalle enkels. Ze ziet er geweldig uit.

‘Het verwende nest?’ fluistert hij terwijl hij naar haar staart.

‘Ja, ze heeft echt oppas nodig,’ fluister ik terug. ‘Hoi, Mia.’ Ik omhels haar even terwijl ze openlijk naar Ethan staart.

‘Mia – dit is Ethan, de broer van Kate.’

Hij knikt en bekijkt haar verrast. Mia knippert met haar ogen en geeft hem dan haar hand.

‘Aangenaam je te ontmoeten,’ zegt Ethan gladjes en Mia knippert nog eens met haar ogen. Ze is voor de verandering een keer stil. Ze bloost.

Hemel. Dit is volgens mij de eerste keer dat ik haar zie blozen.

‘Ik kan niet met je lunchen,’ zeg ik zwakjes. ‘Ethan neemt je mee, als je dat goed vindt. Zullen wij dan snel weer afspreken?’

‘Ja hoor,’ zegt ze stil. Mia, stil – ongekend!

‘Ja, wij redden ons wel. Later, Ana,’ zegt Ethan en hij biedt Mia zijn gebogen arm aan. Ze pakt die met een verlegen glimlach vast.

‘Doei, Ana.’ Mia kijkt achterom en beweegt haar lippen geluidloos: ‘O. Mijn. God!’ en geeft me een overdreven vette knipoog.

Jemig... ze vindt hem leuk! Ik zwaai naar ze als ze naar buiten lopen. Ik vraag me ongerust af wat Christian ervan vindt dat zijn zus uitgaat. Ze is van mijn leeftijd, dus hij kan er niets van zeggen, toch?

Je hebt het wel over Christian. Mijn humeurige onderbewustzijn is terug, bits als altijd, ouderwets vestje aan, handtasje onder de arm geklemd. Ik zet dat beeld van me af. Mia is een volwassen vrouw en Christian is toch best redelijk? Ik loop naar Jacks... eh... mijn kantoor om me op de vergadering voor te bereiden.

Om halfvier ben ik weer terug. Het is goed gegaan. Ik heb zelfs goedkeuring gekregen om de twee manuscripten die ik heb voorgedragen binnen te halen. Dit is een geweldig gevoel.

Op mijn bureau staat een enorme rieten mand vol schitterende witte en lichtroze rozen. Wauw – de geur alleen is al hemels. Ik pak met een glimlach het kaartje. Ik weet wie de afzender is.

 

Gefeliciteerd, mevrouw Steele,

en dat helemaal alleen!

Zonder hulp van je te vriendelijke, altijd-in-de-buurt-zijnde, megalomaniak-directeur.

 

Liefs,

Christian.

 

Ik pak mijn BlackBerry om hem te mailen.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Megalomaniak

Datum: 16 juni 2011, 15:43

Aan: Christian Grey

 

...is mijn lievelingsmaniak. Bedankt voor de schitterende bloemen. Ze zitten in een grote rieten mand die me doet denken aan picknicks en dekens.

 

x


Van: Christian Grey

Onderwerp: Frisse lucht

Datum: 16 juni 2011, 15:55

Aan: Anastasia Steele

 

Een maniak, hè? Daar heeft dr. Flynn vast nog wel iets over te zeggen.

Wil je gaan picknicken?

We kunnen heel wat leuke dingen doen in de buitenlucht, Anastasia.

Hoe gaat je dag, schatje?

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.

 

O. Ik bloos bij het lezen van zijn reactie.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Hectisch

Datum: 16 juni 2011, 16:00

Aan: Christian Grey

 

De dag is voorbijgevlogen. Ik heb bijna geen moment aan iets anders dan werk kunnen denken. Ik denk dat ik dit wel kan! Ik vertel je alles als ik thuis ben.

Buiten klinkt... interessant.

 

Ik hou van je.

 

A x

 

PS Maak je geen zorgen over dr. Flynn.

 

Mijn telefoon zoemt. Het is Claire van de receptie; ze wil dolgraag weten wie me de bloemen heeft gestuurd en wat er met Jack is gebeurd. Omdat ik de hele dag op kantoor heb gezeten, heb ik alle roddels gemist. Ik vertel haar snel dat de bloemen van mijn vriendje zijn en dat ik weinig over het vertrek van Jack weet. Mijn BlackBerry zoemt; er komt weer een e-mail van Christian binnen.


Van: Christian Grey

Onderwerp: Ik doe mijn best...

Datum: 16 juni 2011, 16:09

Aan: Anastasia Steele

 

...om me geen zorgen te maken.

 

Later, schatje. x

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.

 

Om halfzes ruim ik mijn bureau op. Het is ongelooflijk hoe snel de dag voorbij is gegaan. Ik moet naar Escala gaan om me voor te bereiden op de ontmoeting met dr. Flynn. Ik heb zelfs geen tijd gehad om vragen te bedenken. Misschien is vandaag een introductie en mag ik hem van Christian nog eens zien. Dan ren ik het kantoor uit en zeg Claire snel gedag.

Ik moet ook nog nadenken over Christians verjaardag. Ik weet wat ik hem ga geven. Ik zou het hem vanavond vast willen geven voor we naar Flynn gaan, maar hoe? Naast het parkeerterrein is een klein souvenirwinkeltje. Ik krijg een ingeving en ik loop er snel binnen.

 

Christian is aan de telefoon; hij staart door de glazen wand als ik een halfuur later bij de woonkamer stil blijf staan. Hij straalt als hij me ziet en hij beëindigt snel het gesprek.

‘Ros, dat is geweldig. Vertel het aan Barney en dan gaan we daar verder mee... Dag.’

Hij komt naar me toe. Ik wacht verlegen in de ingang. Hij heeft nu een wit T-shirt aan en een spijkerbroek, hij is om op te eten. Whoa.

‘Goedenavond, mevrouw Steele,’ zegt hij zacht en hij kust me. ‘Gefeliciteerd met uw promotie.’ Hij slaat zijn armen om me heen. Hij ruikt heerlijk.

‘Je hebt gedoucht.’

‘Ik heb net getraind met Claude.’

‘O.’

‘Ik heb hem twee keer omver gekregen.’ Christian straalt; hij ziet er jongensachtig en tevreden uit. Zijn glimlach werkt aanstekelijk.

‘Lukt dat niet zo vaak dan?’

‘Nee. Het geeft erg veel voldoening als het lukt. Trek?’

Ik schud mijn hoofd.

‘Wat?’ Hij kijkt me vragend aan.

‘Ik ben zenuwachtig. Voor dr. Flynn.’

‘Ik ook. Hoe was je dag?’ Hij laat me los en ik geef hem een samenvatting waar hij aandachtig naar luistert.

‘O – en ik moet je nog iets vertellen. Ik zou met Mia gaan lunchen.’

Hij trekt verrast zijn wenkbrauwen op. ‘Daar heb je niets over gezegd.’

‘Nee, ik was het vergeten. Ik had een vergadering en daarom is Ethan met haar gaan lunchen.’

Zijn gezicht wordt donker. ‘O, op die manier. Bijt niet op je lip.’

‘Ik ga me omkleden,’ zeg ik om van onderwerp te veranderen en ik draai me om voor hij kan reageren.

 

Het kantoor van dr. Flynn ligt niet ver van Christians appartement. Handig voor noodgevallen.

‘Ik ren er meestal naartoe vanaf thuis,’ zegt Christian, terwijl hij mijn Saab parkeert. ‘Dit is een gave auto.’ Hij glimlacht.

‘Dat vind ik ook.’ Ik glimlach terug. ‘Christian... ik...’, ik staar hem zenuwachtig aan.

‘Wat is er, Ana?’

‘Hier.’ Ik pak het zwarte pakje uit mijn tas. ‘Dit is voor je verjaardag. Ik wilde je het nu vast geven – maar je moet me beloven dat je het zaterdag pas openmaakt, oké?’

Hij kijkt me verrast aan en slikt nerveus. ‘Oké,’ zegt hij voorzichtig.

Ik adem diep in, negeer zijn vragende blik en geef het aan hem. Christian schudt met het doosje en het rammelt aanlokkelijk. Hij fronst zijn wenkbrauwen. Ik weet dat hij dolgraag wil weten wat erin zit. Dan grijnst hij. Zijn ogen stralen vol jeugdige, zorgeloze opwinding. Hemel. Zijn uitstraling past nu bij zijn leeftijd en hij is zo knap.

‘Niet voor zaterdag openmaken!’ waarschuw ik.

‘Ik snap het,’ zegt hij. ‘Waarom geef je het me nu al?’ Hij stopt het pakje in de binnenzak van zijn blauwe jasje met krijtstreep, vlak bij zijn hart.

Heel toepasselijk. Ik glimlach plagend.

‘Omdat ik dat kan, meneer Grey.’

Hij glimlacht droogjes. ‘Zeg, mevrouw Steele, dat is mijn tekst.’

We worden door een kordate en vriendelijke receptioniste naar het vorstelijke kantoor van dr. Flynn gebracht. Ze geeft Christian een warm onthaal, een beetje te warm naar mijn smaak – jemig, ze zou zijn moeder kunnen zijn – en hij noemt haar bij haar voornaam.

De kamer is sober ingericht: lichtgroene muren en twee donkergroene banken die haaks op elkaar tegenover twee oorfauteuils staan. Het lijkt wel een herenclub. Dr. Flynn zit aan de andere kant van de kamer achter een bureau.

Hij staat op als we binnenkomen en komt naar het zitgedeelte toe. Hij draagt een zwarte pantalon en een lichtblauw overhemd zonder das – de bovenste knoopjes zijn open. Zijn lichtblauwe ogen lijken niets te missen.

‘Christian.’ Hij glimlacht vriendelijk.

‘John.’ Christian schudt hem de hand. ‘Je kent Anastasia nog wel.’

‘Hoe kan ik dat vergeten. Welkom, Anastasia.’

‘Ana, alsjeblieft,’ zeg ik terwijl hij me ferm de hand schudt. Zijn Britse accent is geweldig!

‘Ana,’ zegt hij vriendelijk en we lopen naar de banken.

Christian gebaart naar een bank. Ik ga zitten en probeer ontspannen over te komen; ik leg mijn hand op de armleuning. Christian gaat onderuitgezakt op de andere bank naast me zitten. Tussen ons in staat een tafeltje met daarop een eenvoudige lamp. Ik merk geïnteresseerd op dat er een doos tissues naast de lamp staat.

Dit had ik niet verwacht. Ik had me een spierwitte kamer voorgesteld met een zwarte leren ligstoel – dan had mijn innerlijke godin zich ook wat meer thuis gevoeld.

Dr. Flynn, ontspannen en beheerst, gaat in een van de fauteuils zitten en pakt een leren notitiemap. Christian slaat het ene been over het andere, zijn enkel rust op zijn knie, en legt een arm over de rugleuning. Met zijn andere hand pakt hij mijn hand vast die op de armleuning ligt en hij geeft er een geruststellend kneepje in.

‘Christian heeft gevraagd of je bij een van onze sessies kon zijn,’ zegt dr. Flynn. ‘Even ter informatie: deze sessies zijn volstrekt vertrouwelijk...’

Ik trek een wenkbrauw op, waardoor hij abrupt zwijgt.

‘O – eh... ik heb een geheimhoudingsverklaring getekend,’ zeg ik. Ik schaam me voor de onderbreking. Flynn en Christian staren me aan en Christian laat mijn hand los.

‘Een geheimhoudingsverklaring?’ Dr. Flynn fronst zijn voorhoofd en kijkt Christian vragend aan.

Christian haalt zijn schouders op.

‘Beginnen al jouw relaties met vrouwen met een geheimhoudingsverklaring?’ vraagt dr. Flynn.

‘Die met contract wel, ja.’

De mond van dr. Flynn trekt. ‘Heb je dan wel eens een ander soort relatie gehad met een vrouw?’ vraagt hij met een geamuseerde blik.

‘Nee,’ zegt Christian na een korte stilte en hij kijkt ook geamuseerd.

‘Dat dacht ik al.’ Dr. Flynn richt zijn aandacht weer op mij. ‘Nou, dan hoeven we ons geen zorgen te maken over vertrouwelijkheid, maar mag ik voorstellen dat jullie dit een keer gaan bespreken? Voor zover ik heb begrepen, ga je niet langer dergelijke contractuele relaties aan.’

‘Ik hoop op een ander soort contract,’ zegt Christian zacht, terwijl hij me kort aankijkt. Ik bloos en dr. Flynn knijpt zijn ogen samen.

‘Ana, je moet het me maar vergeven, maar ik weet waarschijnlijk meer over jou dan je denkt. Christian is heel open geweest.’

Ik kijk nerveus naar Christian. Wat heeft hij verteld?

‘Een geheimhoudingsverklaring? Dat kwam vast als een schok,’ gaat Flynn verder.

Ik kijk hem verrast aan. ‘O, maar dat was niets vergeleken bij zijn laatste onthullingen.’ Mijn stem klinkt zacht, aarzelend en ontzettend nerveus.

‘Dat geloof ik graag.’ Dr. Flynn glimlacht vriendelijk. ‘En, Christian, waar wil je het over hebben?’

Christian haalt zijn schouders op als een norse tiener. ‘Anastasia vroeg om de afspraak. Vraag het haar maar.’

Dr. Flynn kijkt weer verbaasd en werpt me dan een priemende blik toe.

Shit. Dit is gênant. Ik staar naar mijn handen.

‘Zou het makkelijker voor je zijn als Christian ons even alleen laat?’

Ik kijk snel naar Christian; hij kijkt me verwachtingsvol aan.

‘Ja,’ fluister ik.

Christian fronst zijn wenkbrauwen en doet zijn mond open. Dan sluit hij hem weer snel en hij staat soepel en vlug op. ‘Ik zit in de wachtkamer,’ zegt hij met een gladgestreken en knorrige mond.

O nee.

‘Dank je, Christian,’ zegt dr. Flynn onverstoorbaar.

Christian kijkt me onderzoekend aan en beent dan de kamer uit – maar hij slaat de deur niet achter zich dicht. Pfiew. Ik ontspan me meteen.

‘Intimideert hij je?’

‘Ja, maar niet zo erg als eerst.’ Het voelt alsof ik ontrouw ben, maar het is de waarheid.

‘Dat verrast me niet, Ana. Waar kan ik je mee helpen?’

Ik staar naar mijn verstrengelde vingers. Wat kan ik hem vragen?

‘Dr. Flynn, dit is mijn eerste relatie en Christian is... nou ja, hij is Christian. En er is de afgelopen week ontzettend veel gebeurd. Ik heb er nog niet over kunnen nadenken.’

‘Waar moet je over nadenken?’

Ik kijk hem aan; hij houdt zijn hoofd schuin en kijkt me aan met medeleven, denk ik.

‘Nou, Christian zegt dat hij voor mij graag iets opgeeft... eh...’ Ik stotter en zwijg dan. Dit is veel moeilijker dan ik had gedacht.

Dr. Flynn zucht. ‘Ana, in de zeer korte tijd dat je hem kent, heb je meer vooruitgang met mijn patiënt geboekt dan ik gedurende de afgelopen twee jaar. Je hebt een grote invloed op hem. Dat weet je zelf toch zeker ook wel.’

‘Hij heeft ook een grote invloed op mij. Maar ik weet niet of ik genoeg ben. Of ik aan zijn behoeften kan voldoen,’ fluister ik.

‘Is dat wat je van mij wilt? Geruststelling?’

Ik knik.

‘Behoeften veranderen,’ zegt hij eenvoudig. ‘Christian verkeerde in een situatie waarin zijn oude overlevingstechnieken niet langer effectief waren. Samengevat: je hebt hem gedwongen een aantal oude demonen het hoofd te bieden en er opnieuw over na te denken.’

Ik kijk hem verrast aan. Dit lijkt op wat Christian me vertelde.

‘Ja, zijn demonen,’ zeg ik zacht.

‘We blijven er niet bij stilstaan – dat is het verleden. Christian weet wat zijn problemen zijn, net als ik – en ik weet zeker jij nu ook. Maar ik hou me meer bezig met de toekomst. Ik wil Christian op de plek krijgen waar hij wil zijn.’

Ik kijk hem vragend aan.

Hij trekt zijn wenkbrauwen op. ‘De technische term is SFBT – sorry.’ Hij glimlacht. ‘Dat staat voor Solution-Focused Brief Therapy. Dat werkt doelgericht. We concentreren ons op waar Christian wil zijn en hoe we hem daar kunnen krijgen. Het is een dialectische aanpak. Het heeft geen zin om op het verleden te blijven hameren – dat heeft elke dokter, psycholoog en psychiater die Christian ooit heeft gehad al gedaan. We weten waarom hij is zoals hij is, maar juist de toekomst is belangrijk. Waar Christian zichzelf ziet, waar hij wil zijn. Pas nadat jij hem had verlaten nam hij deze vorm van therapie serieus. Hij besefte dat een liefdevolle relatie met jou zijn doel is. Zo eenvoudig is het en daar werken we nu aan. Er zijn natuurlijk obstakels – zoals zijn haphefobie.’

Eh pardon... zijn wát? Ik hap naar adem.

‘Sorry, ik bedoel zijn angst om te worden aangeraakt,’ zegt dr. Flynn hoofdschuddend alsof hij zichzelf een standje geeft. ‘Daar weet jij vast alles van.’

Ik bloos en knik. O, dat!

‘Hij heeft een morbide zelfverachting. Dat zal geen verrassing zijn. Dan is er nog de parasomnia... eh, sorry, heftige levensechte nachtmerries voor een leek.’

Ik kijk hem aan en probeer die moeilijke woorden in me op te nemen. Dit weet ik allemaal, maar Flynn heeft het niet over mijn grootste angst gehad.

‘Maar hij is een sadist. Daardoor heeft hij toch zekere behoeften waar ik niet aan kan voldoen.’

Dr. Flynn rolt met zijn ogen en hij perst zijn lippen even op elkaar. ‘Dat is niet langer een erkende psychiatrische term. Ik heb hem dat al zo vaak gezegd. Het wordt zelfs niet meer als een parafilie gezien, al sinds de jaren negentig niet meer.’

Waar heeft hij het over? Ik kijk hem vragend aan en krijg een vriendelijke glimlach terug.

‘Dat is een van mijn grote ergernissen.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Christian gaat altijd van het ergste uit. Dat komt door zijn zelfverachting. Er bestaat natuurlijk wel zoiets als seksueel sadisme, maar dat is geen ziekte. Het is eerder een soort verkozen levensstijl. En als dat met wederzijdse instemming wordt beoefend in een veilige, stabiele relatie tussen twee volwassen, dan is daar niets mis mee. Voor zover ik weet heeft Christian al zijn bdsm-relaties zo afgehandeld. Jij bent zijn eerste geliefde die geen toestemming heeft gegeven, dus daarom doet hij het ook niet.’

Geliefde!

‘Maar zo eenvoudig kan het toch niet zijn?’

‘Waarom niet?’ Dr. Flynn haalt nonchalant zijn schouders op.

‘Nou... gezien de oorzaak, waarom hij het doet.’

‘Ana, daar draait het nu juist om. Wat betreft een op oplossing gebaseerde therapie is het wel zo eenvoudig. Christian wil met jou samen zijn. Daarvoor moet hij de meer extreme aspecten van een dergelijke relatie opgeven. Want wat je van hem vraagt is niet onredelijk... toch?’

Ik bloos. Het is ook niet onredelijk, toch?

‘Nee, dat vind ik niet. Maar ik ben bang dat hij dat wel vindt.’

‘Dat weet Christian en daar heeft hij naar gehandeld. Hij is niet krankzinnig.’ Dr. Flynn zucht. ‘In een notendop: hij is geen sadist, Ana. Hij is een boze, bange, briljante jongeman die een ontzettende slechte start in het leven heeft gehad. We kunnen er allemaal over blijven jammeren en het wie, hoe en waarom tot het einde der tijden blijven analyseren, of Christian kan verdergaan en zelf beslissen hoe hij zijn leven wil leiden. Hij had iets ontdekt wat een aantal jaren min of meer heeft gewerkt, maar dat werkt niet meer sinds hij jou kent. Als gevolg daarvan is hij zijn modus operandi aan het veranderen. Jij en ik moeten zijn keus respecteren en hem daarin steunen.’

Ik kijk hem met open mond aan. ‘Dat is mijn geruststelling?’

‘Beter wordt het niet, Ana. Er zijn in dit leven geen garanties.’ Hij glimlacht. ‘En dat is mijn professionele mening.’

Ik glimlach zwakjes. Doktersgrapjes... Jemig.

‘Maar hij ziet zichzelf als een herstellend alcoholist.’

‘Christian zal altijd het ergste van zichzelf denken. Het is, zoals ik al zei, onderdeel van zijn zelfverachting. Het zit in zijn karakter, ongeacht wat er gebeurt. Hij is natuurlijk nerveus over deze verandering in zijn leven. Hij stelt zich mogelijk open voor een wereld vol emotionele pijn, waar hij trouwens een voorproefje van heeft gehad toen je bij hem wegging. Natuurlijk maakt hij zich zorgen.’ Dr. Flynn pauzeert even. ‘Ik wil niet een te grote nadruk leggen op jouw rol bij zijn Damascus-ervaring – zijn weg naar Damascus. Maar Christian zou niet zijn waar hij nu is als hij jou niet had ontmoet. Persoonlijk vind ik alcoholist geen goede analogie, maar als het op dit moment voor hem werkt, dan vind ik dat we hem het voordeel van de twijfel moeten geven.’

Christian het voordeel van de twijfel geven. Ik kijk bedenkelijk.

‘Ana, Christian is emotioneel gezien een puber. Hij heeft die levensfase compleet overgeslagen. Hij heeft al zijn energie gericht op het slagen in de zakenwereld en dat is hem ongelooflijk goed gelukt. Zijn emotionele belevingswereld is alles nu aan het inhalen.’

‘Hoe kan ik dan helpen?’

Dr. Flynn lacht. ‘Blijf gewoon doen wat je doet.’ Hij grijnst. ‘Christian is tot over zijn oren verliefd op je. Het is een genot om te zien.’

Ik bloos en mijn innerlijke godin is buiten zichzelf van vreugde, maar er zit me nog iets dwars.

‘Mag ik u nog één vraag stellen?’

‘Natuurlijk.’

Ik adem diep in. ‘Ergens denk ik dat als hij niet zo gebroken was, hij mij niet... zou willen.’

Dr. Flynn fronst verrast zijn wenkbrauwen. ‘Het is wel erg negatief om zoiets over jezelf te zeggen, Ana. Het zegt eerlijk gezegd meer over jou dan over Christian. Het is niet zo erg als zijn zelfverachting, maar het verrast me wel.’

‘Nou, kijk eens naar hem... en dan naar mij.’

Dr. Flynn kijkt ernstig. ‘Dat heb ik gedaan. Ik zie een aantrekkelijke jonge man en een aantrekkelijke jonge vrouw. Ana, waarom vind jij jezelf niet aantrekkelijk?’

O nee... Ik wil het niet over mezelf hebben. Ik staar naar mijn handen. Er wordt hard op deur geklopt en ik schrik op. Christian komt de kamer in en kijkt ons boos aan. Ik bloos en kijk snel naar Flynn, die vriendelijk naar hem glimlacht.

‘Welkom terug, Christian,’ zegt hij.

‘Ik denk dat het tijd is, John.’

‘Bijna, Christian. Kom er even bij zitten.’

Christian gaat zitten, naast me deze keer, en legt zijn hand bezitterig op mijn knie. Het gebaar ontgaat dr. Flynn niet. ‘Had je verder nog vragen, Ana?’ vraagt hij duidelijk bezorgd.

Shit... Ik had die vraag niet moeten stellen. Ik schud mijn hoofd.

‘Christian?’

‘Vandaag niet, John.’

Flynn knikt.

‘Het lijkt me goed als jullie nog eens komen. Ana zal zeker nog meer vragen hebben.’

Christian knikt met tegenzin.

Ik bloos. Shit... Hij wil dieper graven. Christian pakt mijn hand stevig vast en kijkt me doordringend aan.

‘Oké?’ vraagt hij.

Ik knik en glimlach. Ja, we gaan voor het voordeel van de twijfel, dankzij deze gegoede dr. uit Engeland.

Christian knijpt even in mijn hand en kijkt dan naar Flynn.

‘Hoe gaat het met haar?’ vraagt hij zacht.

Mij?

‘Ze komt er wel.’

‘Mooi. Hou me op de hoogte.’

‘Doe ik.’

Shit. Ze hebben het over Leila.

‘Zullen we nu je promotie gaan vieren?’ vraagt Christian nadrukkelijk.

Ik knik verlegen als Christian gaat staan.

We nemen snel afscheid van dr. Flynn en Christian werkt me onbeleefd snel naar buiten.

 

Buiten op straat kijkt hij me aan. ‘Hoe ging het?’ vraagt hij zenuwachtig.

‘Goed.’

Nu kijkt hij me achterdochtig aan. Ik hou mijn hoofd schuin.

‘Meneer Grey, kijk me alstublieft niet zo aan. Op doktersadvies ga ik u het voordeel van de twijfel geven.’

‘Wat houdt dat in?’

‘Dat merk je nog wel.’

Hij perst zijn lippen op elkaar en knijpt zijn ogen samen. ‘In de auto,’ beveelt hij en hij trekt het portier van de Saab open.

O, ander onderwerp. Mijn BlackBerry zoemt. Ik vis hem uit mijn tas.

Shit, José!

‘Hallo!’

‘Hoi, Ana...’

Ik zie dat Vijftig me achterdochtig aankijkt. ‘José,’ zeg ik geluidloos. Hij staart me uitdrukkingsloos aan, al verschijnt er een harde uitdrukking op zijn gezicht. Denkt hij dat ik dat niet zie? Ik concentreer me weer op José.

‘Sorry dat ik niet eerder heb gebeld. Gaat het over morgen?’

‘Ja, zeg, ik heb iemand van Grey gesproken, dus ik weet waar ik de foto’s moet afleveren. Ik ben er tussen vijf en zes... daarna ben ik vrij.’

O.

‘Nou, ik verblijf nu min of meer bij Christian en je mag van hem ook blijven logeren, als je wilt.’

Christian perst zijn lippen op elkaar. Hmm – fijne gastheer.

José zwijgt even en verwerkt het nieuws in stilte. Ik krimp ineen. Ik heb hem nog niet over Christian en mij kunnen vertellen.

‘Oké,’ zegt hij uiteindelijk. ‘Dat met Grey, is het serieus?’

Ik keer de auto mijn rug toe en loop naar de andere kant van de stoep.

‘Ja.’

‘Hoe serieus?’

Ik rol even met mijn ogen. Waarom moet Christian nu net meeluisteren?

‘Serieus.’

‘Is hij nu bij je? Krijg ik daarom antwoorden van één woord?’

‘Ja.’

‘Oké. Mag je morgenavond uit?’

‘Natuurlijk.’ Hoop ik... Ik kruis automatisch mijn vingers.

‘Waar spreken we af?’

‘Haal me maar van het werk,’ stel ik voor.

‘Oké.’

‘Ik sms je het adres wel.’

‘Hoe laat?’

‘Zes uur of zo?’

‘Goed. Ik zie je dan, Ana. Ik heb er zin in; ik mis je.’

Ik grijns. ‘Goed, zie ik je dan.’ Ik beëindig het gesprek en draai me om.

Christian leunt tegen de auto en houdt me scherp in de gaten met een nietszeggende uitdrukking op zijn gezicht.

‘Hoe gaat het met je vriend?’ vraagt hij koel.

‘Goed. Hij haalt me morgen op van het werk en dan gaan we ergens wat drinken, denk ik. Ga je ook mee?’

Christian aarzelt, er ligt een koele blik in zijn ogen. ‘Hij gaat niets bij je proberen?

‘Nee,’ zeg ik geïrriteerd – ik rol maar niet met mijn ogen.

‘Oké.’ Christian houdt zijn handen op in overgave. ‘Ga jij dan maar lekker met je vriend uit en dan zie ik je daarna weer.’

Ik had een ruzie verwacht en zijn makkelijke overgave komt als een verrassing.

‘Zie je wel dat ik redelijk kan zijn,’ zegt hij met een grijns.

Dat zullen we nog wel eens zien.

‘Mag ik rijden?’

Christian kijkt me verrast aan.

‘Liever niet.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat ik liever niet wordt gereden.’

‘Vanmorgen kon het anders wel en je lijkt het bij Taylor ook niet erg te vinden.’

‘Ik vertrouw Taylor achter het stuur.’

‘En mij niet?’ Ik zet mijn handen op mijn heupen. ‘Echt, je controlfreakerigheid kent geen grenzen. Ik rij al vanaf mijn vijftiende.’

Hij haalt zijn schouders op, alsof dat niet belangrijk is. O – zo irritant! Voordeel van de twijfel? Vergeet het maar.

‘Is het mijn auto?’

Hij kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Natuurlijk is het jouw auto.’

‘Hier met die sleutels dan, alsjeblieft. Ik heb er twee keer in gereden, alleen maar van en naar het werk. Nu heb jij alle lol.’ Ik zit vol in de pruilmodus.

Christian moet bijna lachen.

‘Maar je weet niet waar we heen gaan.’

‘Ik weet zeker dat u me de weg kunt wijzen, meneer Grey. Dat is u tot op heden heel goed gelukt.’

Hij staart me verbijsterd aan en glimlacht dan. Zijn nieuwe verlegen glimlach ontwapent me en laat me ademloos achter.

‘Heel goed gelukt, hè?’ zegt hij.

Mijn wangen gloeien. ‘Meestal wel, ja.’

‘Nou, in dat geval...’ Hij geeft me de sleutels, loopt naar de bestuurderskant en doet het portier voor me open.

 

‘Hier links,’ beveelt Christian en we rijden in noordelijke richting naar de snelweg. ‘Jezus – voorzichtig, Ana.’ Hij zet zich schrap tegen het dashboard.

O. Mijn. Hemel. Ik rol met mijn ogen, maar kijk hem niet aan. Van Morrison zingt zacht op de achtergrond.

‘Rustig rijden.’

‘Ik ga al langzamer.’

Christian zucht eens. ‘Wat heeft Flynn gezegd?’ vraagt hij gespannen.

‘Dat heb ik je gezegd. Hij zei dat ik je het voordeel van de twijfel moest geven.’ Verdomme – misschien had ik Christian toch moeten laten rijden. Dan had ik hem kunnen bestuderen. Trouwens... Ik zet mijn knipperlicht naar rechts aan.

‘Wat doe je?’ snauwt hij geschrokken.

‘Jij mag rijden.’

‘Waarom?’

‘Dan kan ik naar je kijken.’

Hij lacht. ‘Nee, nee – jij wilde rijden, dan zul je rijden ook. En ik kijk wel naar jou.’

Ik kijk hem boos aan. ‘Ogen op de weg!’ schreeuwt hij.

Mijn bloed kookt. Zo! Ik ga vlak voor een stoplicht aan de kant van de weg staan, spring uit de auto, gooi het portier dicht en ga met mijn armen over elkaar geslagen op de stoep staan. Ik kijk hem kwaad aan. Hij stapt uit de auto.

‘Waar ben jij nou mee bezig?’ vraagt hij boos.

‘Nee, waar ben jíj mee bezig?’

‘Je mag hier niet parkeren.’

‘Dat weet ik.’

‘Waarom doe je het dan?’

‘Omdat ik je gecommandeer zat ben. Of jij rijdt, of je houdt je mond over hoe ik rij!’

‘Anastasia, stap in de auto voor we een bekeuring krijgen.’

‘Nee.’

Hij kijkt me kwaad aan, gaat met zijn hand door zijn haar en dan slaat de verbijstering bij hem toe. Hij ziet er opeens zo grappig uit dat ik moet lachen. Hij kijkt me gefrustreerd aan.

‘Wat?’ snauwt hij weer.

‘Jij.’

‘O, Anastasia! Je bent de meest frustrerende vrouw ter wereld.’ Hij gooit zijn handen in de lucht. ‘Goed – ik rij wel.’

Ik grijp hem bij zijn jasje en trek hem naar me toe. ‘Nee, jij bent de meest frustrerende man ter wereld, meneer Grey.’

Hij kijkt me aan met zijn donkere, intense blik, slaat dan zijn armen om mijn middel en trekt me dicht tegen zich aan. ‘Misschien zijn we dan wel voor elkaar bestemd,’ zegt hij zacht. Hij drukt zijn neus tegen mijn haren en ademt diep in. Ik sla mijn armen om hem heen en doe mijn ogen dicht. Voor het eerst sinds vanmorgen ontspan ik me echt.

‘O... Ana, Ana, Ana,’ verzucht hij. Hij drukt een kus op mijn hoofd. Ik pak hem steviger vast en zo staan we daar en genieten we van een onverwacht moment van rust. Hij laat me los en doet het portier voor me open. Ik stap in en wacht rustig tot hij achter het stuur gaat zitten.

Christian start de motor en trekt weer op; hij neuriet afwezig met Van Morrison mee.

Whoa. Ik heb hem nog nooit horen zingen, zelfs niet onder de douche. Ik kijk bedenkelijk. Hij heeft een mooie stem – uiteraard. Hmm... heeft hij mij ooit horen zingen?

Dan zou hij je niet ten huwelijk hebben gevraagd! Mijn onderbewustzijn heeft haar armen over elkaar geslagen en draagt Burberry... hittepetit. Het liedje is afgelopen en Christian grijnst.

‘Weet je, de auto staat op jouw naam, dus jij had een eventuele bekeuring mogen betalen.’

‘Dan is het maar goed dat ik een promotie heb gehad – dan kan ik het lijden,’ zeg ik zelfvoldaan, terwijl ik naar zijn mooie profiel staar. Zijn mond trekt. Er begint een ander liedje van Van Morrison te spelen als hij de oprit naar de snelweg in noordelijke richting neemt.

‘Waar gaan we heen?’

‘Het is een verrassing. Wat zei Flynn nog meer?’

Ik zucht. ‘Hij had het over FFSTB, of zoiets.’

SFBT. De zoveelste therapie,’ bevestigt hij.

‘Heb je al veel andere therapieën geprobeerd?’

Christian snuift. ‘Schatje, ik heb ze allemaal mogen proberen. Cognitivisme, Freud, functionalisme, gestalt, gedragspsychologie... Noem het maar op en ik heb het wel een keer gedaan,’ zegt hij verbitterd. De wrok in zijn stem is verontrustend.

‘Denk je dat deze aanpak zal helpen?’

‘Wat zei Flynn?’

‘Dat we niet in je verleden moeten blijven hangen, maar ons op de toekomst moeten richten. Op waar jij wilt zijn.’

Christian knikt, maar haalt ook zijn schouders op. Hij kijkt afwachtend. ‘En verder?’

‘Hij had het over je angst om te worden aangeraakt, al gaf hij het een andere naam. En over je nachtmerries en je zelfverachting.’ In het schemerlicht ziet hij er bedachtzaam uit. Hij kauwt onder het rijden op de nagel van zijn duim. Hij kijkt me snel even aan.

‘Ogen op de weg, meneer Grey,’ zeg ik vermanend.

Hij kijkt me geamuseerd en ook wat gefrustreerd aan. ‘Jullie hebben een eeuwigheid gepraat, Anastasia. Wat zei hij nog meer?’

Ik slik even. ‘Hij vindt je geen sadist,’ fluister ik.

‘Werkelijk?’ zegt hij stil. De spanning is opeens om te snijden.

‘Hij zegt dat die term in de psychiatrie niet wordt erkend. Tenminste, niet meer sinds de jaren negentig,’ zeg ik snel in de hoop de spanning op te heffen.

Christian kijkt steeds chagrijniger en ademt langzaam uit.

‘Flynn en ik verschillen hierover van mening.’

‘Hij zei dat je altijd het ergste van jezelf denkt. Ik weet dat dat waar is,’ zeg ik. ‘Hij had het ook over seksueel sadisme – maar hij zei dat het een keus was, een levensstijl, geen psychiatrische aandoening. Misschien is dat wat jij gelooft.’

Zijn groene ogen vlammen weer op en zijn mond trekt zich samen.

‘O, één gesprek met de gegoede dokter en jij bent een expert?’ zegt hij bijtend en hij kijkt weer voor zich.

Hemeltjelief... Ik zucht.

‘Als je niet wilt horen wat hij heeft gezegd, vraag het dan niet,’ zeg ik zacht.

Ik wil geen ruzie. En hij heeft gelijk – wat weet ik nou van al zijn shit? Wil ik het trouwens wel weten? Ik kan de belangrijkste punten opnoemen: zijn behoefte aan controle, zijn bezitterigheid, zijn jaloezie, zijn overbezorgdheid – ik begrijp hoe hij zich voelt. Ik begrijp zelfs waarom hij niet wil worden aangeraakt – ik heb zijn fysieke littekens gezien. Ik kan me de geestelijke littekens wel voorstellen en ik heb zijn nachtmerries nog maar één keer meegemaakt. En dr. Flynn zei...

‘Ik wil weten waar jullie het over hebben gehad.’ Christian verlaat de snelweg via afrit 172 en rijdt dan de ondergaande zon in het westen tegemoet.

‘Hij noemde me jouw geliefde.’

‘O, is dat zo?’ Hij klinkt verzoenend. ‘Nou, hij denkt in ieder geval goed na over zijn bewoordingen. Het is de juiste omschrijving, vind je ook niet?’

‘Heb je je Onderdanigen ooit als liefdes beschouwd?’

Er verschijnt een nadenkende uitdrukking op zijn gezicht. Hij slaat af en rijdt nu weer in noordelijke richting. Waar gaan we heen?

‘Nee, dat waren seksuele partners,’ zegt hij voorzichtig. ‘Jij bent mijn enige geliefde. En ik wil dat je meer dan dat wordt.’

O... daar is dat magische woord weer, boordevol mogelijkheden. Ik heb een glimlach op mijn gezicht en ik sla mijn armen om mezelf heen, mijn innerlijke godin straalt van geluk.

‘Dat weet ik,’ fluister ik. Het kost me moeite om mijn opwinding te verbergen. ‘Ik heb gewoon wat tijd nodig, Christian. Om de afgelopen dagen te verwerken.’ Hij kijkt me vreemd aan. Hij is verrast. Dan wordt het stoplicht waar we voor wachten groen. Hij knikt, zet de muziek harder en onze discussie is voorbij.

Van Morrison zingt nog steeds – nu wat vrolijker – over een geweldige nacht voor dansen in het maanlicht. Ik staar door het raam naar de dennenbomen en de sparren die door het licht van de ondergaande zon goud kleuren; hun lange schaduwen strekken zich uit over de weg. Christian slaat af naar een woonwijk en we rijden in westelijke richting naar de Puget Sound.

‘Waar gaan we heen?’ vraag ik weer als we afslaan. Ik zie een straatbordje – 9TH AVE NW. Ik ben nieuwsgierig.

‘Verrassing,’ zegt hij met een mysterieuze glimlach.