Drie
Het enige goede aan autoloos zijn, is dat ik in de bus op weg naar m’n werk de koptelefoon in m’n iPad, die zich veilig in m’n tas bevindt, kan stoppen en kan luisteren naar de fantastische muziek die Christian me heeft gegeven. Tegen de tijd dat ik bij kantoor aankom, heb ik een belachelijke grijns op m’n gezicht.
Jack kijkt even op als ik binnenkom, en kijkt dan nog eens goed.
‘Goedemorgen, Ana. Je ziet er... stralend uit.’ Z’n opmerking maakt me aan het blozen. Wat ongepast!
‘Ik heb gewoon goed geslapen, dank je, Jack. Goedemorgen.’
Zijn voorhoofd kreukelt.
‘Kun je deze voor me lezen – ik wil de rapportages graag tegen lunchtijd op m’n bureau.’ Hij overhandigt me vier manuscripten. Wanneer hij m’n verschrikte blik ziet, voegt hij toe: ‘Alleen de eerste hoofdstukken.’
‘Komt voor elkaar.’ Ik glimlach opgelucht, en hij lacht breed terug.
Ik zet de computer aan om aan de slag te gaan, drink m’n koffie verkeerd en eet een banaan. Ik heb een e-mail van Christian.
Van: Christian Grey
Onderwerp: Ik zweer het je...
Datum: 10 juni 2011, 08:05
Aan: Anastasia Steele
Ik hoop dat je hebt ontbeten?
Ik heb je vannacht gemist.
Christian Grey
Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Oude boeken...
Datum: 10 juni 2011, 08:33
Aan: Christian Grey
Terwijl ik dit typ, eet ik een banaan. Ik heb een paar dagen helemaal geen ontbijt gehad, dus dit is al een hele verbetering. De British Library-app is geweldig – ik lees Robinson Crusoë opnieuw... en ik hou uiteraard van je.
Laat me nu met rust – ik probeer te werken.
Anastasia Steele
Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP
Van: Christian Grey
Onderwerp: Is dat alles wat je hebt gegeten?
Datum: 10 juni 2011, 08:36
Aan: Anastasia Steele
Dat kan beter. Je zult je energie nodig hebben voor het smeken.
Christian Grey
Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Lastpak
Datum: 10 juni 2011, 08:39
Aan: Christian Grey
Meneer Grey – ik probeer te werken, daar word ik namelijk voor betaald – en het smeken zal van u komen.
Anastasia Steele
Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP
Van: Christian Grey
Onderwerp: Kom maar op!
Datum: 10 juni 2011, 08:41
Aan: Anastasia Steele
Welnu, mevrouw Steele, ik hou wel van een uitdaging...
Christian Grey
Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Ik zit als een idioot naar m’n scherm te grijnzen. Maar ik moet die hoofdstukken voor Jack lezen en hun synopsis schrijven. Ik leg de manuscripten op m’n bureau en begin.
Tijdens de lunch haal ik een broodje salami bij de delicatessenwinkel en luister ik naar de muziek op m’n iPad. Eerst luister ik naar Nitin Sawhney, wereldmuziek getiteld ‘Homelands’ – klinkt goed. Meneer Grey heeft een uiteenlopende muzieksmaak. Ik slenter terug en luister naar een klassiek stuk, ‘Fantasia on a Theme by Thomas Tallis’ door Ralph Vaughan Williams. O, Vijftig heeft gevoel voor humor, en daarom hou ik ook zo van hem. Verdwijnt deze domme grijns ooit nog van m’n gezicht?
De middag lijkt eindeloos. Op een onbewaakt moment besluit ik Christian te mailen.
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Verveeld...
Datum: 10 juni 2011, 16:05
Aan: Christian Grey
Ben aan het duimendraaien.
Hoe gaat het met jou?
Wat ben je aan het doen?
Anastasia Steele,
Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP
Van: Christian Grey
Onderwerp: Je duimen
Datum: 10 juni 2011, 16:15
Aan: Anastasia Steele
Je had voor mij moeten komen werken.
Dan had je niet met je duimen gedraaid.
Ik weet zeker dat ik ze op een betere manier zou kunnen inzetten.
Ik kan wel een paar dingen bedenken...
Ik ben bezig met alledaagse fusies en acquisities.
Erg droge stof allemaal.
Je e-mails bij SIP worden gemonitord.
Christian Grey
Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
O shit. Dat wist ik niet. Hoe weet hij dat in godsnaam? Ik trek een gezicht naar het scherm en controleer snel de e-mails die we hebben gestuurd en verwijder ze meteen.
Stipt om halfzes staat Jack bij m’n bureau. Het is casual friday, dus draagt hij een spijkerbroek en een zwart overhemd. Hij ziet er erg casual uit.
‘Ga je mee wat drinken, Ana? We gaan normaal gesproken even iets drinken bij de bar aan de overkant.’
‘We?’ vraag ik hoopvol.
‘Ja, de meesten gaan... ga je mee?’
Om een of andere, mij onbekende reden waar ik niet al te lang bij stil wil staan, stroomt de opluchting door me heen.
‘Heel graag. Hoe heet de bar?’
‘Vijftig.’
‘Dat meen je niet.’
Hij kijkt me vreemd aan. ‘Jawel. Heeft het een speciale betekenis?’
‘Nee, sorry. Ik kom er zo aan.’
‘Wat wil je drinken?’
‘Een biertje, graag.’
‘Cool.’
Ik loop naar het toilet en stuur Christian een e-mail vanaf de BlackBerry.
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Je zult je er helemaal thuis voelen
Datum: 10 juni 2011, 17:36
Aan: Christian Grey
We gaan naar een bar die Vijftig heet.
Ik zou hier een eindeloze rits grappen uit kunnen slaan.
Ik kijk uit naar je komst, meneer Grey.
A. x
Van: Christian Grey
Onderwerp: Gevaren
Datum: 10 juni 2011, 17:40
Aan: Anastasia Steele
Ik heb uit betrouwbare bronnen dat slaan zeer, zeer gevaarlijk kan zijn...
Christian Grey
Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Gevaren?
Datum: 10 juni 2011, 17:42
Aan: Christian Grey
En daarmee wil je zeggen?
Van: Christian Grey
Onderwerp: Slechts...
Datum: 10 juni 2011, 08:41
Aan: Anastasia Steele
Het is maar een observatie, mevrouw Steele.
Ik zie je snel.
Liever eerder dan later, schatje.
Christian Grey
Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Ik bekijk mezelf in de spiegel. Ongelooflijk, hoe een dag zo’n verschil kan maken. Ik heb meer kleur op m’n wangen en m’n ogen glanzen. Het is het Christian Grey-effect. Een kleine e-mailwisseling met hem brengt dat gewoon bij een meisje teweeg. Ik grinnik naar de spiegel en trek m’n lichtblauwe blouse recht – de blouse die Taylor voor me heeft gekocht. Ik heb vandaag ook m’n favoriete spijkerbroek aan. De meeste vrouwen op kantoor dragen of spijkerbroeken of zwierige rokjes. Ik moet ook maar eens investeren in wat zwierige rokjes. Misschien dit weekend, kan ik gelijk de cheque innen die Christian me gaf voor Wanda, m’n Kever.
Als ik het gebouw uit loop, hoor ik iemand m’n naam roepen.
‘Mevrouw Steele?’
Ik draai me verwachtingsvol om, en een asgrauwe jonge vrouw komt behoedzaam op me aflopen. Ze ziet eruit als een spook – zo wit, en op een vreemde manier uitdrukkingloos.
‘Mevrouw Anastasia Steele?’ herhaalt ze, en niets in haar gezicht beweegt, zelfs niet als ze praat.
‘Ja?’
Ze stopt en staart me van ongeveer een meter afstand op het trottoir aan en ik staar terug, verstard. Wie is zij? Wat wil ze?
‘Kan ik je helpen?’ vraag ik. Hoe weet ze hoe ik heet?
‘Nee... ik wilde alleen maar even naar je kijken.’ Haar stem is griezelig zacht. Ze heeft, net als ik, donker haar dat sterk contrasteert met haar blanke huid. Haar ogen zijn bruin, amber, maar mat – er zit totaal geen leven in. Haar mooie gezicht is bleek en getekend door verdriet.
‘Sorry, ik moet bekennen dat ik niet weet wie u bent,’ zeg ik, en ik probeer de waarschuwende tinteling in m’n ruggengraat te negeren. Ik kijk iets beter naar haar – ze ziet er raar, slordig en onverzorgd uit. Haar kleren zijn twee maten te groot, en dat geldt ook voor haar designregenjas.
Ze lacht, een vreemd, schril geluid dat me alleen maar meer gespannen maakt.
‘Wat heb jij dat ik niet heb?’ vraagt ze droevig.
De spanning slaat om naar angst. ‘Sorry – wie bent u?’
‘Ik? Niemand.’ Ze haalt een hand door haar halflange haar. De mouw van haar jas schuift omhoog en onthult een vervuild verband dat om haar pols zit.
Holy fuck!
‘Prettige dag nog, mevrouw Steele.’ Ze draait zich om en loopt de straat af, ik sta als aan de grond genageld. Ik kijk haar na tot haar frêle postuur uit het zicht verdwijnt en zich mengt met de mensen die uit hun kantoren komen zwermen.
Waar ging dat in hemelsnaam over?
Verward steek ik de straat over. Terwijl ik probeer uit te vogelen wat er net is gebeurd, steekt m’n onderbewustzijn de lelijke kop op en sist naar me – ze heeft iets met Christian te maken.
Vijftig is een spelonkachtige, onpersoonlijke bar met basketbalparafernalia en -posters aan de muur. Jack staat aan de bar met Elizabeth, Courtney, de andere redacteur, twee kerels van Financiën en Claire van de receptie. Ze heeft de grote, zilveren oorringen in die zij altijd draagt.
‘Hoi Ana!’ Jack overhandigt me een fluitje.
‘Proost... dank je,’ zeg ik, nog steeds ondersteboven van m’n ontmoeting met het Spookmeisje.
‘Proost.’ We klinken onze glazen en hij praat verder met Elizabeth. Claire glimlacht vriendelijk naar me.
‘En? Hoe was je eerste week?’ vraagt ze.
‘Goed, dank je. Iedereen is aardig voor me geweest.’
‘Je ziet er vandaag veel beter uit.’
‘Het is lekker vrijdag,’ antwoord ik vlug. ‘En – heb jij nog plannen voor dit weekend?’
De afleidingstechniek waar ik inmiddels patent op heb, werkt en ik ben gered. Claire blijkt zes broers en zussen te hebben, en ze gaat naar een groot familiefeest in Tacoma. Ze vertelt er heel geanimeerd over, en ik realiseer me dat ik, sinds Kate naar Barbados is vertrokken, met geen enkele vrouw van mijn leeftijd heb gepraat.
Ik verzink in gedachten en vraag me af hoe het met Kate gaat... en Elliot. Ik moet niet vergeten om aan Christian te vragen of hij iets van hem heeft gehoord. O, en Ethan, Kates broer, komt volgende week dinsdag terug, en dan komt hij in ons appartement. Ik kan me niet voorstellen dat Christian daar blij mee zal zijn. Mijn eerdere ontmoeting met het vreemde Spookmeisje verdwijnt meer en meer op de achtergrond.
Tijdens m’n gesprek met Claire geeft Elizabeth me nog een biertje.
‘Dank je.’ Ik glimlach naar haar.
Het is erg makkelijk om met Claire te praten – ze houdt van praten – en voordat ik het weet zit ik aan m’n derde biertje, met dank aan een van de jongens van Financiën.
Als Elizabeth en Courtney weggaan, voegt Jack zich bij mij en Claire. Waar blijft Christian? Een van de geldjongens begint een gesprek met Claire.
‘Ana, denk je dat het de juiste keuze was, hier te komen werken?’ Jacks stem is zacht, en hij staat een beetje te dichtbij. Maar ik heb gemerkt dat hij die neiging met iedereen heeft, zelfs op kantoor. Mijn onderbewuste knijpt haar ogen samen. Je leest er te veel in, zegt ze verwijtend.
‘Ik heb het erg naar m’n zin gehad deze week, dank je, Jack. Ja, ik denk dat ik de juiste beslissing heb genomen.’
‘Je bent een erg slimme meid, Ana. Jij gaat het ver schoppen.’
Ik bloos. ‘Dank je,’ mompel ik, omdat ik niet weet wat ik anders moet zeggen.
‘Woon je ver weg?’
‘In de Pike Market-buurt.’
‘Dat is niet ver bij mij vandaan.’ Hij komt, glimlachend, nog dichterbij en leunt tegen de bar, waardoor hij me praktisch vastzet. ‘Heb je plannen dit weekend?’
‘Nou... eh...’
Ik voel hem, voordat ik hem zie. Het is alsof mijn hele lichaam ingesteld is op zijn aanwezigheid. Het ontspant me en doet me tegelijkertijd ontvlammen – een rare, inwendige dualiteit – en ik voel die vreemde, pulserende elektriciteit opkomen.
Christian legt z’n arm over m’n schouder in een ogenschijnlijk luchtige vertoning van affectie – maar ik weet beter. Hij legt zijn claim, en in dit geval ben ik daar erg blij mee. Zachtjes kust hij m’n haar.
‘Hallo schatje,’ fluistert hij.
Ik kan er niets aan doen, maar ik voel me opgelucht, veilig, en opgewonden door zijn arm om me heen. Hij trekt me naar zich toe en ik kijk naar hem op. Met een stoïcijnse blik kijkt hij Jack aan. Dan richt hij zijn aandacht op mij, geeft me een korte, stoute glimlach gevolgd door een vluchtig kusje. Hij heeft z’n blauwe, krijtstreep jasje aan, een spijkerbroek en een wit overhemd dat iets openhangt. Ik zou hem op kunnen eten.
Jack schuifelt ongemakkelijk naar achteren.
‘Jack, dit is Christian,’ zeg ik verontschuldigend. Waarom ben ik me aan het verontschuldigen? ‘Christian, Jack.’
‘Ik ben het vriendje,’ zegt Christian met een zuinige, koele glimlach die niet tot z’n ogen reikt en hij schudt Jack de hand. Ik kijk op naar Jack die dit prachtige mannenexemplaar in gedachten aan het monsteren is.
‘Ik ben de baas,’ antwoordt Jack arrogant. ‘Ana had het over een ex-vriendje.’
O shit. Dit spelletje wil je echt niet met Vijftig spelen.
‘Geen ex meer dus,’ antwoordt Christian kalmpjes. ‘Kom, schatje, tijd om te gaan.’
‘Blijf nog even een drankje doen,’ zegt Jack gelikt.
Dat lijkt me geen goed idee. Waarom is dit zo onprettig? Ik kijk naar Claire die, uiteraard, met open mond en een, ik kan het niet anders zeggen, vleselijke waardering, naar Christian staart. Hoe lang nog tot ik me niets meer aantrek van het effect dat hij op andere vrouwen heeft?
‘We hebben andere plannen,’ antwoordt Christian met zijn geheimzinnige glimlach.
O ja? Een verwachtingsvolle siddering trekt door m’n lichaam.
‘Een andere keer misschien,’ voegt hij toe. ‘Kom,’ zegt hij tegen me terwijl hij m’n hand vastpakt.
‘Ik zie je maandag.’ Ik glimlach naar Jack, Claire en de jongens van Financiën en probeer Jacks minder blije blik te negeren terwijl ik Christian naar de deur volg.
Taylor zit achter het stuur van de Audi die op de hoek staat te wachten.
‘Waarom voelde dat als een wedstrijdje om wie de grootste heeft?’ vraag ik Christian, terwijl hij de autodeur voor me openhoudt.
‘Omdat het dat was,’ antwoordt hij, terwijl hij me zijn geheimzinnige glimlach geeft, waarna hij de deur sluit.
‘Hallo Taylor’, en we kijken elkaar aan in het achteruitkijkspiegeltje.
‘Mevrouw Steele.’ Taylor begroet me met een vriendelijke glimlach.
Christian schuift naast me, grijpt m’n hand vast en kust zachtjes m’n bovenhand. ‘Hoi,’ zegt hij zacht.
Ik verschiet, want ik weet dat Taylor ons kan horen en ben blij dat hij Christians blik niet kan zien – verzengend en ondergoedontbrandend. Het kost me al m’n zelfbeheersing om niet nu, hier, op de achterbank, op hem te springen.
O, de achterbank... hmm. Mijn innerlijke godin wrijft over haar kin en denkt er even diep over na.
‘Hoi,’ adem ik, en mijn mond is droog.
‘Wat wil je vanavond doen?’
‘Ik dacht dat je zei dat we plannen hadden.’
‘O, ik weet wat ik zou willen doen, Anastasia, ik vraag je wat jij wil doen.’
Ik kijk hem met een stralend gezicht aan.
‘Oké dan,’ zegt hij, met een ondeugend wellustige grijns. ‘Dus... dat wordt smeken. Wil je bij mij of bij jou thuis smeken?’ Hij houdt z’n hoofd scheef en lacht z’n o zo sexy glimlach.
‘U waant zich heel wat, meneer Grey. Maar we kunnen voor de verandering wel naar mijn appartement gaan.’ Expres bijt ik op m’n lip, en z’n blik verdonkert.
‘Taylor, naar het appartement van mevrouw Steele, graag.’
‘Komt voor elkaar,’ zegt Taylor, en hij stuurt de auto het verkeer in.
‘Hoe was je dag?’ vraagt hij.
‘Goed. De jouwe?’
‘Goed, dankjewel.’
Z’n belachelijke brede glimlach spiegelt die van mij en hij kust m’n hand opnieuw.
‘Je ziet er heerlijk uit,’ zegt hij.
‘Jij ook.’
‘Je baas, Jack Hyde, doet hij zijn werk goed?’
Whoa! Weer een ander onderwerp? Ik frons. ‘Hoezo? Dit gaat toch niet over jullie wedstrijdje om wie de grootste heeft?’
Christian trekt een gezicht. ‘Die vent wil met je naar bed, Anastasia,’ zegt hij droogjes.
Ik word knalrood en m’n mond valt open. Ik kijk nerveus in Taylors richting. Mijn onderbewuste haalt diep adem, in shock.
‘Nou, hij kan zoveel willen... waarom hebben we het hier eigenlijk over? Je weet dat ik totaal niet in hem geïnteresseerd ben. Hij is gewoon m’n baas.’
‘Daar gaat het om. Hij wil wat van mij is. Ik moet weten of hij goed in z’n werk is.’
Ik haal m’n schouders op. ‘Ik denk het wel.’ Waar gaat dit heen?
‘In elk geval kan hij jou beter met rust laten, anders staat hij binnenkort op straat.’
‘O, Christian, waar heb je het over? Hij heeft niks misdaan.’ Voorlopig. Hij staat alleen te dichtbij.
‘Als hij ook maar iets doet, vertel je dat aan mij. Dat heet namelijk grove schending van gedragscodes – of seksuele intimidatie.’
‘Het was gewoon een drankje na het werk.’
‘Ik meen het. Eén misstap en hij ligt eruit.’
‘Jij hebt die macht helemaal niet.’ Werkelijk! Maar voordat ik hem een blik kan geven, knalt het besef als een tientonner bij me binnen. ‘Of wel, Christian?’
Christian glimlacht weer zijn geheimzinnige lach.
‘Je gaat het bedrijf kopen,’ fluister ik gechoqueerd.
In reactie op de paniek in m’n stem verdwijnt z’n glimlach. ‘Niet precies,’ zegt hij.
‘Je hebt het al. SIP. Gewoon gekocht.’
Hij knippert met z’n ogen, op z’n hoede. ‘Misschien.’
‘Ja of nee.’
‘Ja.’
Wel allemachtig! ‘Waarom?’ zeg ik vol afgrijzen. Dit gaat echt te ver.
‘Omdat ik dat kan, Anastasia. Ik moet weten dat je veilig bent.’
‘Maar je zei dat je je niet met mijn carrière zou bemoeien!’
‘En dat zal ik ook niet doen.’
Ik trek m’n hand uit de zijne. ‘Christian...’ Ik kan er niet eens woorden voor vinden.
‘Ben je boos op me?’
‘Ja. Natuurlijk ben ik boos op je.’ Ik kook van woede. ‘Ik bedoel, welke zakenman met enig verantwoordelijkheidsgevoel maakt beslissingen gebaseerd op wie hij op dat moment neukt?’ Ik verbleek en kijk nog eens in de richting van Taylor, maar die negeert ons stoïcijns.
Shit. Uitstekend moment voor een storing in het hersens-naar-mond-filter. Anastasia! Mijn onderbewuste kijkt me boos aan.
Christian opent z’n mond, sluit hem dan weer en geeft me een boze blik. Ik kijk boos terug. De sfeer in de auto gaat van de warmte van een zoete hereniging naar de kou van onuitgesproken woorden en mogelijke beschuldigingen. We staren elkaar boos aan.
Gelukkig duurt onze ongemakkelijke autorit niet lang en algauw stopt Taylor voor mijn deur.
Zonder te wachten op iemand die de deur voor me opendoet, worstel ik me zo snel mogelijk uit de auto.
‘Je moet maar even blijven wachten,’ hoor ik Christian gedempt tegen Taylor zeggen.
Ik voel hem dicht achter me staan, terwijl ik rommelend in m’n tas de sleutel van de voordeur probeer te vinden.
‘Anastasia.’ Hij zegt het kalm, alsof ik een in de hoek gedreven wild dier ben.
Ik zucht en draai me om. Ik ben zo boos op hem dat ik m’n woede kan voelen – een zwarte entiteit die me dreigt te wurgen.
‘Ten eerste heb ik je al een tijdje niet geneukt – en het lijkt een eeuwigheid – en ten tweede wil ik in de uitgeverswereld beginnen. Van de vier bedrijven in Seattle is SIP het meest winstgevende, maar het zit nu op een cruciaal punt waar het kan gaan stagneren – het moet zich gaan uitbreiden.’
Ik kijk hem ijzig aan. Zijn ogen zijn intens, dreigend zelfs, maar ongelooflijk sexy. Ik zou me gemakkelijk in die koude dieptes kunnen verliezen.
‘Dus jij bent nu mijn baas,’ snauw ik.
‘Technisch gezien ben ik de baas van de baas van jouw baas.’
‘En technisch gezien is het een grove schending van gedragscodes dat ik de baas van de baas van mijn baas neuk.’
‘Op dit moment maak je alleen maar ruzie met hem.’ Christian kijkt me misprijzend aan.
‘Dat komt omdat hij zo’n enorme zak is,’ sis ik.
Verbaasd doet Christian een stap terug. O shit. Ben ik te ver gegaan?
‘Een zak?’ prevelt hij en nu kijkt hij geamuseerd.
Verdomme! Ik ben boos op je, maak me niet aan het lachen!
‘Ja.’ Ik doe m’n uiterste best om er moreel verontwaardigd uit te blijven zien.
‘Een zak?’ zegt Christian nogmaals. Deze keer probeert hij met trillende lippen een glimlach te verbergen.
‘Waag het niet om me aan het lachen maken als ik boos op je ben!’ roep ik.
En dan lacht hij, een oogverblindende, alle-tanden-bloot-, boy next door-glimlach en ik kan mezelf niet tegenhouden. Ik sta ook te grinniken en te lachen. De vreugde in die lach kan je onmogelijk koud laten.
‘Dat ik toevallig deze belachelijke grijns op m’n gezicht heb, betekent dus niet dat ik niet verschrikkelijke kwaad op je ben,’ zeg ik buiten adem terwijl ik probeer m’n hockeymeisjesgiechel te onderdrukken. Hoewel ik nooit een hockeymeisje ben geweest – daar baal ik nog steeds van.
Hij leunt voorover en ik denk dat hij me gaat kussen, maar nee. Hij drukt z’n neus in m’n haar en ademt diep in.
‘Mevrouw Steele, u komt, zoals gewoonlijk, onverwachts uit de hoek.’ Hij leunt achterover en kijkt naar me, en de humor danst in z’n ogen. ‘Ga je me nog mee naar binnen vragen of stuur je me de hort op omdat ik als Amerikaans staatsburger, ondernemer en consument mijn democratische recht heb uitgeoefend door te kopen wat ik wil kopen?’
‘Heb je het hier met dr. Flynn al over gehad?’
Hij lacht. ‘Laat je me nog binnen, of niet, Anastasia?’
Ik probeer een onwelwillende blik – het helpt als ik op m’n lip bijt – maar ik lach als ik de deur opendoe. Christian draait zich om en zwaait naar Taylor, en de Audi rijdt weg.
Het is raar om Christian Grey in het appartement te hebben. De ruimte voelt te klein voor hem.
Ik ben nog steeds boos – zijn gestalk kent geen grenzen, en ik realiseer me dat dat is waarom hij wist dat e-mails worden gemonitord bij SIP. Hij weet waarschijnlijk meer over SIP dan ik. Het is een onaangename gedachte.
Wat kan ik eraan doen? Waarom voelt hij de noodzaak mijn veiligheid te waarborgen? Ik ben volwassen – of iets wat erop lijkt – verdorie. Wat kan ik doen om hem gerust te stellen?
Ik kijk naar z’n gezicht, terwijl hij als een gekooid roofdier door de kamer loopt, en m’n woede kalmeert. Hem in mijn appartement te zien terwijl ik dacht dat het voorbij was, is hartverwarmend. Meer dan hartverwarmend. Ik hou van hem, en m’n hart zwelt op met een nerveuze, bedwelmende blijdschap. Hij kijkt om zich heen en neemt z’n omgeving in zich op.
‘Wat een leuk appartement,’ zegt hij.
‘Kates ouders hebben het voor haar gekocht.’
Hij knikt afwezig en zijn vrijmoedige, grijze ogen komen tot rust in de mijne en staren me aan.
‘Eh... wil je wat drinken?’ stamel ik, blozend van de zenuwen.
‘Nee, dank je Anastasia.’ Z’n ogen worden donker.
O shit. Waarom ben ik zo zenuwachtig?
‘Wat wil jij doen, Anastasia?’ vraagt hij zachtjes terwijl hij op me afloopt, wild en heet. ‘Ik weet wat ik wil doen,’ zegt hij dan met een lage stem.
Ik wijk naar achteren tot ik tegen het kookeiland op bots.
‘Ik ben nog steeds boos op je.’
‘Dat weet ik.’ Hij glimlacht een halfbakken, verontschuldigende glimlach en ik smelt... Goed, misschien toch niet zo heel erg boos.
‘Wil je iets eten?’ vraag ik.
Hij knikt langzaam. ‘Ja. Jou,’ zegt hij vastberaden. Alles ten zuiden van m’n taille balt zich samen. Alleen z’n stem al weet me te verleiden, maar die blik, die hongerige ik-wil-je-nu-blik – o mijn god.
Hij staat voor me, raakt me net niet aan, kijkt diep in m’n ogen en overspoelt me met de hitte die van zijn lichaam afkomt. Ik ben verschrikkelijk opgewonden, ik bloos, en m’n benen voelen als moes, terwijl donkere verlangens door m’n lichaam schieten. Ik wil hem.
‘Heb je gegeten?’ zegt hij tussendoor.
‘Een broodje tijdens de lunch,’ fluister ik. Ik wil het niet over eten hebben.
Z’n ogen knijpen zich samen. ‘Je moet eten.’
‘Ik heb nu echt geen zin... in eten.’
‘Waar heeft u dan wel zin in, mevrouw Steele?’
‘Ik denk dat u dat wel weet, meneer Grey.’
Hij leunt voorover, en weer denk ik dat hij me gaat kussen, maar hij doet het niet.
‘Wil je dat ik je kus, Anastasia?’ fluistert hij zachtjes in m’n oor.
‘Ja,’ adem ik.
‘Waar?’
‘Overal.’
‘Je zult iets specifieker moeten zijn. Ik heb je gezegd dat ik je niet ga aanraken totdat je erom smeekt en me precies vertelt wat te doen.’
Mij innerlijke godin glijdt van haar ligstoel af. Ik hou het niet meer – hij speelt niet eerlijk.
‘Alsjeblieft,’ fluister ik.
‘Alsjeblieft wat?’
‘Raak me aan.’
‘Waar, schatje?’
Hij is zo zinnenprikkelend dichtbij, en z’n geur is bedwelmend. Ik strek m’n hand naar hem uit, maar hij stapt onmiddellijk achteruit.
‘Nee, nee,’ zegt hij vermanend, zijn ogen opeens wijd open en geschrokken.
‘Wat?’ Nee... kom terug.
‘Nee.’ Hij schudt z’n hoofd.
‘Helemaal niet?’ Ik kan het verlangen niet langer uit m’n stem houden.
Het lijkt of hij twijfelt, en zijn twijfeling maakt mij brutaler. Ik doe een stap naar hem toe en hij stapt achteruit, z’n handen verdedigend omhoog, maar met een glimlach op z’n gezicht.
‘Ana.’ Het is een waarschuwing. Hij haalt geërgerd een hand door z’n haar.
‘Soms vind je het niet erg,’ zeg ik met een klagerige stem. ‘Misschien moet ik een marker vinden, en dan kunnen we de no-go-zones uittekenen.’
Hij trekt een wenkbrauw omhoog. ‘Dat is geen slecht idee. Waar is je slaapkamer?’
Ik knik in de richting van de kamer. Is hij nou met opzet het onderwerp aan het veranderen?
‘Heb je je pil wel geslikt?’
O shit. De pil.
Hij ziet de uitdrukking in m’n gezicht en kijkt teleurgesteld.
‘Nee,’ piep ik.
‘Jammer,’ zegt hij, en z’n lippen persen zich samen. ‘Kom, laten we wat gaan eten.’
O nee!
‘Ik dacht dat we naar bed zouden gaan! Ik wil met je naar bed!’
‘Dat weet ik, liefje.’ Hij glimlacht en springt plotseling op me af, pakt m’n polsen en trekt me in z’n armen zodat zijn lichaam tegen het mijne is gedrukt.
‘Je moet eten, en ik ook,’ zegt hij met brandende ogen die op me neerkijken. ‘Bovendien is uitstel de sleutel tot verleiding, en momenteel ben ik erg van de uitgestelde bevrediging.’
Huh? Sinds wanneer?
‘Ik ben al verleid, en wil NU bevredigd worden. Ik smeek wel, alsjeblieft.’ Ik klink zeurderig.
Hij glimlacht teder naar me. ‘Eet. Je bent te mager.’ Hij kust m’n voorhoofd en laat me los.
Dit is een spelletje, onderdeel van een of ander snood plan. Ik kijk boos naar hem.
‘Ik ben nog steeds kwaad op je dat je SIP hebt gekocht, en nu ben ik kwaad op je omdat je me laat wachten.’ Ik trek een pruillip.
‘Kijk dat boze kleine dametje eens. Je zult je beter voelen na een maaltijd.’
‘Ik weet heel goed wanneer ik me beter voel.’
‘Anastasia Steele, je choqueert me.’ Z’n toon is licht spottend.
‘Stop met plagen. Je speelt gemeen spel.’
Hij onderdrukt een grijns door op z’n onderlip te bijten. Hij ziet er zo schattig uit... Christian de kwajongen die met m’n libido speelt... Had ik maar betere verleidingstechnieken, dan zou ik weten wat te doen. Het feit dat ik hem niet mag aanraken, zit me wat dat betreft wel een beetje in de weg.
M’n innerlijke godin knijpt haar ogen tot spleetjes en kijkt bedachtzaam. Daar moeten we dan maar aan werken.
Terwijl Christian en ik elkaar diep in de ogen kijken – ik opgewonden, heet en hunkerend, en hij ontspannen en ten koste van mij geamuseerd – realiseer ik me dat ik geen eten in huis heb.
‘Ik kan wel iets koken, maar dan moeten we wel boodschappen doen.’
‘Boodschappen?’
‘Ja, voor het eten.’
‘Heb je helemaal niets in huis?’ Z’n gezicht verhardt.
Ik schud m’n hoofd. Shit, hij lijkt behoorlijk kwaad.
‘Dan gaan we dus nu boodschappen doen,’ zegt hij streng. Hij draait zich om en beent naar de deur die hij wijd voor me opendoet.
‘Wanneer ben jij voor het laatst in een supermarkt geweest?’
Christian past absoluut niet in deze omgeving, maar hij volgt me gedwee met het boodschappenmandje.
‘Kan ik me niet meer herinneren.’
‘Doet mevrouw Jones de boodschappen?’
‘Ik geloof dat Taylor haar helpt. Ik weet het niet precies.’
‘Vind je het goed als we iets wokken? Lekker snel.’
‘Wokken klinkt goed,’ grijnst Christian, en hij heeft ongetwijfeld mijn motivatie voor een snelle maaltijd door.
‘Werken ze al lang voor je?’
‘Taylor vier jaar, geloof ik. Mevrouw Jones ongeveer hetzelfde. Waarom had je geen eten in het appartement?’
‘Dat weet je best,’ zeg ik blozend.
‘Jíj ging weg bij míj,’ merkt hij afkeurend op.
‘Ik weet het,’ zeg ik met een klein stemmetje – daar hoef ik even niet aan te worden herinnerd.
We komen bij de kassa en staan zwijgend in de rij.
Als ik niet was weggegaan, had hij dan ook het vanille-alternatief aangeboden? vraag ik me zinloos af.
‘Heb je iets te drinken in huis?’ Hij trekt me terug naar het nu.
‘Bier... geloof ik.’
‘Ik ga even wat wijn halen.’
O jee. Ik weet niet wat voor soort wijn Ernie’s precies in de aanbieding heeft. Christian komt met lege handen en een blik vol afgrijzen teruglopen.
‘Er zit hiernaast een goede drankwinkel,’ zeg ik vlug.
‘Ik kijk wel even wat ze hebben.’
Misschien hadden we beter naar zijn huis kunnen gaan, dan hadden we al dit gedoe niet gehad. Ik kijk hem na, terwijl hij doelgericht en met een gemakkelijke elegantie de winkel uit loopt. Twee vrouwen komen binnen, stoppen en staren. O ja, natuurlijk, kijken jullie maar naar mijn Vijftig Tinten, denk ik moedeloos.
Ik wil de herinnering van hem in mijn bed, maar hij houdt zich van den domme. Misschien moet ik dat ook doen. Mijn innerlijke godin knikt verwoed instemmend. En terwijl we in de rij staan, bedenken we samen een plan. Hmm...
Christian draagt de boodschappen het appartement in. Hij heeft ze de hele weg van de winkel naar het appartement gedragen. Hij ziet er vreemd uit. Totaal niet zijn gewoonlijke directeursuitstraling.
‘Je ziet er heel... huiselijk uit.’
‘Daar heeft echt niemand me ooit van beschuldigd,’ zegt hij droogjes. Hij zet de tassen op het kookeiland. Terwijl ik ze begin uit te pakken, pakt hij een fles witte wijn en zoekt naar een kurkentrekker.
‘Het is hier allemaal ook nog een beetje nieuw voor me. Ik geloof dat de kurkentrekker in die la ligt.’ Ik wijs met m’n kin.
Dit voelt allemaal zo... normaal. Twee mensen die elkaar beter leren kennen en samen eten. En tegelijkertijd is het zo vreemd. De angst die ik altijd in zijn aanwezigheid voelde, is weg. We hebben al zoveel met elkaar gedaan, ik bloos als ik eraan denk, en toch ken ik hem heel slecht.
‘Waar denk je aan?’ Christian onderbreekt m’n dagdroom. Hij schudt zich uit z’n gestreepte jasje en legt het op de bank.
‘Hoe slecht ik je eigenlijk ken.’
Zijn ogen verzachten. ‘Jij kent me beter dan wie dan ook.’
‘Ik denk niet dat dat waar is.’ Mrs. Robinson komt ongevraagd, en zeer onwelkom, m’n hoofd binnenfloepen.
‘Echt waar, Anastasia. Ik ben erg op mezelf.’
Hij geeft me een glas witte wijn.
‘Proost,’ zegt hij.
‘Proost,’ antwoord ik, en ik neem een slokje, terwijl hij de fles in de koelkast zet.
‘Kan ik je ergens mee helpen?’ vraagt hij.
‘Nee hoor, het is prima zo... ga zitten.’
‘Maar ik wil graag helpen.’ Zijn blik is oprecht.
‘Je mag de groente wel snijden.’
‘Ik kan niet koken,’ zegt hij en hij kijkt argwanend naar het mes dat ik hem overhandig.
‘Ik kan me zo voorstellen dat je dat ook niet hoeft.’ Ik leg een snijplank en wat rode paprika’s voor hem neer. Hij kijkt er verward naar.
‘Je hebt nog nooit groente gesneden?’
‘Nee.’
Ik grijns zelfgenoegzaam naar hem.
‘Drijf je de spot met me?’
‘Het lijkt erop dat dit iets is wat ik wel kan en jij niet. Laten we wel zijn, Christian, dat moet een primeur zijn. Hier, ik zal het voordoen.’
Ik wrijf licht tegen hem aan en hij neemt een stap terug. Mijn innerlijke godin gaat waakzaam rechtop zitten.
‘Zo doe je dat.’ Ik snij de rode paprika, en verwijder voorzichtig de zaadjes.
‘Dat moet lukken.’
‘Jij zou er geen moeite mee moeten hebben,’ zeg ik ironisch.
Hij kijkt me even onbewogen aan en gaat dan van start met z’n taak terwijl ik met de kip verderga. Hij begint te snijden, langzaam en voorzichtig. Lieve hemel, dat gaat de hele dag duren.
Ik was m’n handen en ga op zoek naar de wok, de olie en de andere ingrediënten die ik nodig heb, daarbij steeds even vluchtig langs hem heen strijkend – met m’n heup, m’n arm, m’n rug, mijn handen. Het zijn kleine, ogenschijnlijk onschuldige aanrakingen. Elke keer dat ik het doe, verstilt hij even.
‘Ik weet wat je aan het doen bent, Anastasia,’ zegt hij duister, hij is nog steeds met de eerste paprika bezig.
‘Ik geloof dat het koken heet, ja,’ zeg ik, en ik knipper met m’n wimpers. Ik pak een ander mes, ga bij hem staan en pel en snij de knoflook, de sjalotjes, en de sperzieboontjes, steeds zachtjes tegen hem aan strijkend.
‘Je bent hier vrij goed in,’ merkt hij op, terwijl hij aan z’n tweede paprika begint.
‘Snijden?’ Ik knipper weer met m’n wimpers. ‘Jarenlange ervaring.’ Ik wrijf weer zachtjes tegen hem aan, dit keer met m’n billen. Hij stopt nog eens.
‘Als je dat nog één keer doet, Anastasia, dan neem ik je hier en nu op de keukenvloer.’
O wauw. Het werkt. ‘Je zult eerst moeten smeken.’
‘Is dat een uitdaging?’
‘Misschien.’
Hij legt z’n mes neer en komt langzaam naar me toe slenteren, en z’n ogen branden. Hij leunt over me heen en doet het gas uit. De olie in de wok houdt bijna onmiddellijk op met sputteren.
‘Ik denk dat we wat later gaan eten,’ zegt hij. ‘Zet de kip in de ijskast.’
Dit is niet een zin die ik ooit uit de mond van Christian Grey had verwacht, en alleen hij kan ’m sexy laten klinken. Erg sexy. Ik pak de kom met gesneden kip, zet er, nogal bibberend, een bord bovenop en plaats het in de koelkast. Als ik me omdraai, staat Christian naast me.
‘Dus je gaat smeken?’ fluister ik, dapper in zijn donkere ogen starend.
‘Nee, Anastasia.’ Hij schudt z’n hoofd. ‘Geen gesmeek.’ Zijn stem is zacht, verleidelijk.
We staan elkaar aan te staren, drinken elkaar op – de sfeer tussen ons twee laadt zich op, spettert bijna, en geen van beiden spreekt, we kijken alleen maar. Ik bijt op mijn lip, terwijl de lust voor deze man me met volle kracht grijpt, m’n bloed in vlam zet, m’n adem doet stokken, samenkomt in mijn onderlijf. Ik zie mijn reacties weerspiegeld in zijn houding, z’n ogen.
In een fractie van een seconde grijpt hij me bij m’n heupen en trekt me naar zich toe, en mijn handen graaien naar z’n haar, terwijl zijn mond me opeist. Hij duwt me tegen de koelkast, en ik hoor een vraag protesterend gerammel van flessen en potjes, terwijl zijn tong de mijne vindt. Ik kreun in z’n mond en een van zijn handen beweegt zich naar mijn haar, en hij trekt m’n hoofd naar achter terwijl we wild zoenen.
‘Wat wil je, Anastasia?’ ademt hij.
‘Jou’, ik snak naar adem.
‘Waar?’
‘Bed.’
Hij maakt zich los, pakt me op in z’n armen, en draagt me snel en ogenschijnlijk zonder moeite naar m’n slaapkamer. Hij zet me neer naast m’n bed, en leunt voorover om m’n bedlampje aan te doen. Hij kijkt vlug de kamer rond en doet haastig de crèmekleurige gordijnen dicht.
‘Wat moet ik doen?’ zegt hij zachtjes.
‘Vrij met me.’
‘Hoe?’
Jemig.
‘Je moet het me vertellen, schatje.’
Holy shit. ‘Kleed me uit.’ Ik ben nu al buiten adem.
Hij glimlacht en haakt zijn wijsvinger in m’n open blouse en trekt me naar zich toe.
‘Goed zo, meisje,’ murmelt hij, en zonder zijn broeierige blik van me af te halen, begint hij langzaam m’n blouse open te knopen.
Ik leg voorzichtig mijn armen op de zijne om steun te zoeken. Hij zegt niets. Zijn armen zijn veilig gebied. Wanneer hij klaar is met de knoopjes, trekt hij m’n blouse over m’n schouders en ik laat hem los zodat de blouse op de grond kan vallen. Dan volgt m’n spijkerbroek – hij doet de knoop open en trekt de rits naar beneden.
‘Zeg me wat je wil, Anastasia.’ Zijn ogen smeulen en hij haalt snel, oppervlakkig adem, z’n lippen licht geopend.
‘Kus me van hier tot hier,’ fluister ik en ik laat mijn vinger van de onderkant van m’n oor langs m’n nek glijden. Hij streelt voorzichtig mijn haar uit de vuurlinie weg en buigt voorover – hij laat een spoor van kussen achter op het pad dat mijn vinger aangaf, en weer terug.
‘M’n spijkerbroek en slipje,’ zeg ik, en ik voel z’n glimlach tegen m’n hals. Dan knielt hij voor me op de grond. O, ik voel me zo sterk en machtig. Hij haakt z’n duimen in m’n spijkerbroek en trekt zachtjes m’n broek en m’n slipje langs m’n benen naar beneden. Ik stap uit m’n ballerina’s en m’n kleren, zodat ik alleen nog maar m’n bh aanheb. Hij stopt en kijkt verwachtingsvol naar me op, maar hij komt niet helemaal omhoog.
‘En nu, Anastasia?’
‘Kus me,’ fluister ik.
‘Waar?’
‘Je weet wel waar.’
‘Waar?’
O, hij handelt zonder pardon. Gegeneerd wijs ik snel naar het topje van m’n dijen, en hij grijnst ondeugend. Ik sluit m’n ogen, en kan wel door de grond zakken, maar ben tegelijkertijd waanzinnig opgewonden.
‘O, met alle plezier,’ lacht hij fijntjes. Hij kust me en laat z’n tong op me los, z’n bezielde, ervaren tong. Ik kreun en woel m’n handen door z’n haar. Hij stopt niet, z’n tong blijft rond m’n clitoris cirkelen, het maakt me gek, hij blijft maar doorgaan, steeds maar rondjes. Ahhh... het is nog maar... hoe lang...? O...
‘Christian, alsjeblieft,’ smeek ik. Ik wil niet staand klaarkomen. Daar heb ik de kracht niet voor.
‘Alsjeblieft? Wat, Anastasia?’
‘Vrij met me.’
‘Dat ben ik aan het doen,’ murmelt hij en hij blaast zachtjes tegen m’n lichaam.
‘Nee. Ik wil je in me hebben.’
‘Weet je dat zeker?’
‘Alsjeblieft.’
Hij houdt niet op met z’n zoete, verrukkelijke kwelling. Ik kreun luid.
‘Christian... alsjeblieft.’
Hij staat op en kijkt op me neer, en zijn lippen glinsteren met het bewijs van mijn opwinding.
Allemachtig...
‘Nou?’ vraag hij.
‘Wat nou?’ Ik hijg en staar naar hem in panische lust.
‘Ik heb m’n kleren nog aan.’
Ik staar naar hem, verward.
Hem uitkleden? Ja, dat kan ik wel. Ik ga voor z’n overhemd, maar dan doet hij een stap terug.
‘O nee,’ zegt hij streng. Shit, hij bedoelt z’n spijkerbroek.
O, dat geeft me een idee. Mijn innerlijke godin juicht me luidkeels vanaf de kant toe, en ik laat me voor hem op m’n knieën vallen. Ik maak nogal onhandig en met trillende vingers z’n riem los en rits open, ruk z’n broek en boxershort naar beneden – en hij springt vrij. Wauw.
Ik gluur naar hem op door m’n wimpers en hij kijkt me aan met iets van... wat is het? Verontrusting? Ontzag? Verwondering?
Hij stapt uit z’n spijkerbroek en trekt z’n sokken uit, en ik neem hem in m’n hand en knijp lichtjes, terwijl ik m’n hand naar achteren duw, zoals hij me eerder heeft laten zien. Hij gromt en z’n spieren spannen zich samen, z’n adem komt sissend tussen z’n tanden uit. Zeer voorzichtig stop ik hem in m’n mond en zuig – hard. Mmm, hij smaakt lekker.
‘Ahh. Ana... whoa, zachtjes.’
Hij pakt m’n hoofd teder vast, en ik duw hem dieper in m’n mond, druk m’n lippen zo strak mogelijk op elkaar en om m’n tanden heen, en ik zuig hard.
‘Fuck,’ sist hij.
O, dat is een goed, inspirerend, sexy geluid, en dus doe ik het weer, dit keer nog verder, en ik laat m’n tong rond het topje gaan. Hmm... ik voel me net Aphrodite.
‘Ana, dat is genoeg. Kappen.’
Ik doe het nog eens – smeken, Grey, smeken – en nog een keer.
‘Ana, je hebt je punt gemaakt,’ gromt hij door gesloten tanden. ‘Ik wil niet in je mond komen.’
Ik doe het nog eens, en hij bukt voorover, pakt me bij m’n schouders, zet me rechtop en gooit me op het bed. Hij sleurt z’n overhemd over z’n hoofd, reikt dan naar z’n spijkerbroek op de grond, en haalt er, als een goede padvinder, een klein zilveren pakje uit. Net als ik hijgt hij.
‘Doe je bh uit,’ commandeert hij.
Ik ga rechtop zitten en doe wat me gezegd wordt.
‘Ga liggen. Ik wil naar je kijken.
Ik ga weer liggen, en kijk naar hem, terwijl hij langzaam het condoom omdoet. Ik wil hem zo graag. Hij staart naar me en likt z’n lippen.
‘Je ziet er prachtig uit, Anastasia Steele.’ Hij leunt over het bed en kruipt, al kussend, langzaam op en over me heen. Hij kust allebei m’n borsten, plaagt m’n tepels beurtelings, en ik kronkel kreunend onder hem. Hij houdt niet op.
Nee... Stop. Ik wil je.
‘Christian, alsjeblieft.’
‘Wat alsjeblieft?’ zegt hij tussen m’n borsten.
‘Ik wil je in me voelen.’
‘Is dat zo?’
‘Alsjeblieft.’
Hij blijft naar me kijken terwijl hij m’n benen met zijn benen uit elkaar schuift en zo beweegt dat hij boven me hangt. Zonder z’n ogen van me af te houden, daalt hij heerlijk langzaam in me.
Ik sluit m’n ogen en geniet van de volheid, het verrukkelijke gevoel van zijn genot, en ik richt instinctief m’n bekken op, wil hem nog meer voelen, versmelten, en ik kreun luid. Hij beweegt zachtjes naar achter en vult me langzaam nog eens. Mijn vingers vinden hun weg naar z’n zijden, warrige haar, en hij beweegt o zo langzaam naar binnen en weer naar buiten.
‘Sneller, Christian, sneller... alsjeblieft.’
Hij kijkt triomfantelijk op me neer en kust me hartstochtelijk, en dan begint hij pas echt te bewegen – goeie genade, een straffend, meedogenloos... o fuck – en ik weet dat het niet lang meer zal duren. Hij zet een beukend ritme in. Ik beweeg steeds sneller en m’n benen spannen zich onder hem aan.
‘Kom maar, schatje,’ hijgt hij. ‘Geef je over.’
Zijn woorden duwen me over de rand, en ik explodeer om hem heen. Het is een schitterende, verlammende explosie die me in een miljoen stukjes uit elkaar doet vallen, en hij volgt en schreeuwt mijn naam uit.
‘Ana! O fuck, Ana!’ Dan valt hij op me neer en begraaft z’n hoofd in mijn nek.