Twaalf

 

 

‘Heb je haar vandaag nog gesproken?’ vraag ik aan Christian, terwijl we wachten tot Mrs. Robinson er is.

‘Ja.’

‘Wat heb je gezegd?’

‘Ik heb gezegd dat je haar niet wilde zien en dat ik begreep waarom. Ik heb haar ook laten weten dat ik niet blij ben dat ze buiten mij om is gegaan.’ Zijn gezicht is onbewogen, ik kan er niets aan aflezen.

O, gelukkig. ‘Wat zei ze?’

‘Ze praatte er snel overheen, zoals alleen Elena dat kan.’ Zijn mond verstrakt tot een streep.

‘Waarom denk je dat ze hier is?’

‘Ik heb geen idee.’ Christian haalt zijn schouders op.

Taylor komt de kamer weer binnen. ‘Mevrouw Lincoln,’ kondigt hij aan.

En daar is ze dan... Waarom is ze zo verdomd aantrekkelijk? Ze is helemaal in het zwart: strakke spijkerbroek, een blouse waarin haar perfecte figuur goed uitkomt en een prachtige kop met glanzend haar.

Christian trekt me naar zich toe. ‘Elena,’ zegt hij onzeker.

Ze staart geschokt naar me, blijft verstijfd staan. Ze knippert met haar ogen, en zegt dan zachtjes: ‘Het spijt me. Ik wist niet dat je bezoek had, Christian. Het is maandag,’ zegt ze, alsof dat een reden is voor haar komst.

‘Mijn vriendin,’ legt hij uit. Hij houdt zijn hoofd iets scheef en schenkt haar een koele glimlach.

Langzaam trekt een louter voor hem bedoelde stralende glimlach over haar gezicht. Verontrustend.

‘Natuurlijk. Hallo Anastasia, ik wist niet dat jij hier zou zijn. Ik weet dat je niet met me wilt praten, dat accepteer ik ook.’

‘Is dat zo?’ vraag ik rustig, terwijl ik naar haar staar. Mijn reactie verbaast ons allemaal wel een beetje. Met haar voorhoofd iets gefronst komt ze verder de kamer in.

‘Ja, je boodschap is helder. Ik ben hier ook niet voor jou. Zoals ik zei, Christian heeft zelden bezoek doordeweeks.’ Ze aarzelt. ‘Ik heb een probleem en ik moet er met Christian over praten.’

‘O?’ Christian veert op. ‘Wil je iets drinken?’

‘Ja graag,’ prevelt ze dankbaar.

Christian haalt een glas, terwijl Elena en ik elkaar ongemakkelijk aanstaren. Ze friemelt aan de grote zilveren ring aan haar middelvinger, terwijl ik niet weet waar ik moet kijken. Uiteindelijk schenkt ze mij een klein glimlachje, loopt naar het kookeiland en gaat zitten op de barkruk aan het eind. Ze is hier duidelijk goed bekend en voelt zich op haar gemak.

Moet ik blijven? Zal ik gaan? O, wat moeilijk allemaal. Mijn onderbewuste kijkt met een zo vijandig mogelijke blik naar de vrouw.

Er is zoveel wat ik tegen deze vrouw zou willen zeggen, en het is allemaal niet bepaald vleiend. Maar ze is een vriendin van Christian – zijn enige vriendin – en ondanks mijn afkeer van deze vrouw ben ik van nature beleefd. Ik besluit te blijven en ga zo bevallig mogelijk zitten op de stoel waaruit Christian is opgestaan. Christian schenkt voor ons beiden een glas wijn in en gaat tussen ons in zitten aan de ontbijtbar. Voelt hij niet aan hoe raar dit is?

‘Wat is er aan de hand?’ vraagt hij aan haar.

Elena kijkt nerveus naar mij en Christian leunt naar mij toe en pakt mijn hand.

‘Anastasia hoort nu bij mij,’ zegt hij op haar onuitgesproken vraag en hij knijpt in mijn hand. Ik bloos en mijn onderbewuste straalt naar hem, de vijandige blik vergetend.

Elena kijkt iets vriendelijker, het lijkt alsof ze blij voor hem is. Écht blij voor hem. O, ik begrijp deze vrouw totaal niet, en ik voel me ongemakkelijk en prikkelbaar in haar aanwezigheid.

Ze haalt diep adem en gaat verzitten, leunend op de rand van haar barkruk, ze ziet er gejaagd uit. Ze kijkt nerveus naar haar handen en begint verwoed rondjes te draaien met de grote zilveren ring om haar middelvinger.

Jemig, wat is er met haar aan de hand? Is het mijn aanwezigheid? Heb ik zo’n effect op haar? Want ik voel me net zo – ik wil niet dat ze hier is. Ze kijkt op en kijkt Christian recht in de ogen.

‘Ik word gechanteerd.’

Holy shit. Niet wat ik verwachtte te horen. Christian verstijft. Heeft iemand ontdekt dat ze een voorliefde heeft voor het slaan en neuken van minderjarige jongens? Ik onderdruk mijn afkeer, terwijl een vluchtige gedachte door mijn hoofd schiet, over boontjes die om hun loontje komen. Mijn onderbewuste wrijft met nauwelijks verholen leedvermaak in haar handen. Mooi.

‘Hoe?’ vraagt Christian, met duidelijke afschuw in zijn stem.

Ze diept een briefje op uit haar gigantische lakleren designtas en overhandigt het aan hem.

‘Leg het neer, vouw het open.’ Christian wijst met zijn kin naar het blad van de ontbijtbar.

‘Je wilt het niet aanraken?’

‘Nee. Vingerafdrukken.’

‘Christian, je weet dat ik hiermee niet naar de politie kan gaan.’

Waarom luister ik hiernaar? Neukt ze met een andere arme jongen?

Ze legt het briefje voor hem neer en hij begint het te lezen.

‘Ze vragen maar vijfduizend dollar,’ zegt hij bijna verstrooid. ‘Enig idee wie dit kan zijn? Iemand uit de scene?’

‘Nee,’ zegt ze met een zacht stemmetje.

‘Linc?’

Linc? Wie is dat?

‘Wat – Na al die tijd? Ik denk het niet,’ sputtert ze.

‘Weet Isaac ervan?’

‘Ik heb het hem niet verteld.’

Wie is Isaac?

‘Ik denk dat hij het moet weten,’ zegt Christian. Ze schudt haar hoofd en ik voel me een indringer. Ik wil hier niets van weten. Ik probeer mijn hand los te maken uit de greep van Christian, maar hij houdt me juist steviger vast en draait zich om om naar mij te kijken.

‘Wat is er?’ vraagt hij.

‘Ik ben moe, ik denk dat ik maar naar bed ga.’

Hij kijkt onderzoekend in mijn ogen, wat zoekt hij? Censuur? Acceptatie? Vijandigheid? Ik hou mijn uitdrukking zo neutraal mogelijk.

‘Goed,’ zegt hij. ‘Ik kom zo ook.’

Hij laat me los en ik sta op. Elena bekijkt me nauwlettend. Ik houd mijn lippen stijf op elkaar en staar terug, zonder iets te laten merken.

‘Welterusten, Anastasia.’ Er kan een klein lachje af.

‘Welterusten,’ mompel ik, mijn stem klinkt koel. Ik draai me om. Ik kan de spanning niet meer verdragen. Terwijl ik de kamer uit loop, gaan zij verder met hun gesprek.

‘Ik denk niet dat ik veel voor je kan doen, Elena,’ zegt Christian tegen haar. ‘Als het een geldkwestie is...’ Zijn stem sterft weg. ‘Ik zou Welch kunnen vragen op onderzoek uit te gaan.’

‘Nee, Christian, ik moest het alleen even aan iemand kwijt,’ zegt ze.

Als ik de kamer uit ben, hoor ik haar zeggen: ‘Je ziet er erg gelukkig uit.’

‘Dat ben ik ook,’ antwoordt Christian.

‘En dat verdien je.’

‘Ik wou dat dat waar was.’

‘Christian,’ vaart ze uit.

Ik blijf staan, luister intens. Ik kan er niets aan doen.

‘Weet ze hoe negatief je over jezelf oordeelt? Kent zij al je issues?’

‘Ze kent me beter dan wie dan ook.’

‘Oei! Dat doet pijn.’

‘Het is de waarheid, Elena. Met haar hoef ik geen spelletjes te spelen. En ik meen het, laat haar met rust.’

‘Wat is het probleem?’

‘Jij... Wat wij hadden. Wat wij deden. Ze begrijpt het niet.’

‘Leg het haar dan uit.’

‘Dat behoort tot het verleden, Elena, waarom zou ik haar willen belasten met onze verneukte relatie? Ze is goed en lief en onschuldig, en wonder boven wonder houdt ze van me.’

‘Het is geen wonder, Christian,’ vermaant Elena goedbedoeld. ‘Heb een beetje vertrouwen in jezelf. Je bent echt een goede partij. Dat heb ik je vaak genoeg verteld. En ze lijkt me geweldig. Sterk. Iemand die tegen jou op kan.’

Ik kan het antwoord van Christian niet horen. Dus ik ben sterk? Zo voel ik me anders helemaal niet.

‘Mis je het niet?’ gaat ze verder.

‘Wat?’

‘Je speelkamer.’

‘Dat gaat je geen flikker aan,’ snauwt Christian.

O.

‘Het spijt me,’ snuift Elena huichelachtig.

‘Ik denk dat je beter kunt gaan. En wil je in het vervolg eerst bellen voordat je komt?’

‘Christian, het spijt me,’ zegt ze, en aan de klank van haar stem te horen, meent ze het deze keer. ‘Sinds wanneer ben jij zo gevoelig?’ Ze geeft hem alweer een standje.

‘Elena, we hebben een zakelijke relatie waar we allebei veel profijt van hebben gehad. Laten we dat zo houden. Wat er tussen ons was, is verleden tijd. Anastasia is mijn toekomst, en die wil ik op geen enkele manier in gevaar brengen. Hou dus verdomme op met dat gekut.’

Zijn toekomst!

‘Ik begrijp het.’

‘Luister, ik begrijp je probleem. Misschien moet je gewoon even niets doen en afwachten wat er gebeurt.’ Zijn toon is zachter.

‘Ik wil je niet kwijt, Christian.’

‘Je kunt niet verliezen wat je niet bezit, Elena,’ snauwt hij weer.

‘Dat bedoel ik niet.’

‘Wat bedoel je dan?’ Hij is kortaf, boos.

‘Luister, ik wil geen ruzie met je. Jouw vriendschap betekent veel voor mij. Ik zal bij Anastasia uit de buurt blijven. Maar je kunt altijd op mij rekenen als je me nodig hebt. Dat zal altijd zo blijven.’

‘Anastasia denkt dat wij elkaar zaterdag gezien hebben. Je hebt gebeld, dat is alles. Waarom heb je haar iets anders verteld?’

‘Ze moest begrijpen hoe overstuur je was toen ze wegging. Ik wil niet dat ze je pijn doet.’

‘Dat weet ze. Ik heb het haar verteld. Bemoei je er niet meer mee. Echt, je lijkt wel een moederkloek.’ Christian lijkt zich erbij neer te leggen. Elena lacht, maar er klinkt iets verdrietigs in door.

‘Ik weet het. Het spijt me. Je weet dat ik om je geef. Ik had nooit verwacht dat je verliefd zou worden, Christian. Dat is heel fijn om te zien. Maar ik zou het niet kunnen verdragen als ze je pijn doet.’

‘Ik waag het erop,’ zegt hij droogjes. ‘Weet je zeker dat je niet wil dat Welch op onderzoek uit gaat?’

Ze zucht diep. ‘Het zou geen kwaad kunnen, denk ik.’

‘Oké, dan bel ik hem morgenochtend.’

Ik luister naar hun gekibbel en probeer dit te begrijpen. Ze klinken als oude vrienden, precies zoals Christian zegt. Gewoon vrienden. En ze geeft om hem – misschien wel te veel. Nou ja, wie zou dat niet doen, als je hem eenmaal kent?

‘Dank je, Christian. En het spijt me. Ik wilde je niet storen. Ik ga. Volgende keer zal ik bellen.’

‘Goed.’

Ze gaat! Shit! Ik schiet door de hal naar Christians slaapkamer en ga op het bed zitten. Christian komt een paar tellen later binnen.

‘Ze is weg,’ zegt hij voorzichtig, mijn reactie peilend.

Ik kijk naar hem op terwijl ik probeer mijn vraag te formuleren. ‘Zul je me alles over haar vertellen? Ik probeer te begrijpen waarom jij denkt dat ze jou geholpen heeft.’ Ik stop even, denk goed na over mijn volgende zin. ‘Ik veracht haar, Christian. Ik denk dat ze jou onnoemelijk veel schade heeft toegebracht. Je hebt geen vrienden. Heeft zij ze bij je weggehouden?’

Hij zucht en haalt een hand door zijn haar.

‘Waarom wil je het verdomme nog over haar hebben? We hadden een langdurige relatie, ze sloeg me vaak verrot, en ik neukte haar op alle mogelijke, onvoorstelbare manieren. Klaar.’

Ik verbleek. Shit, hij is boos – op mij. Ik knipper met mijn ogen. ‘Waarom ben je zo boos?’

‘Omdat ik er KLAAR mee ben!’ schreeuwt hij, terwijl hij me boos aankijkt. Hij zucht van frustratie en schudt zijn hoofd.

Ik krimp in elkaar. Shit. Ik kijk naar mijn handen, die ineengestrengeld op mijn schoot liggen. Ik wil het alleen begrijpen.

Hij gaat naast me zitten. ‘Wat wil je weten?’ vraagt hij vermoeid.

‘Je hoeft het me niet te vertellen. Ik wil me er niet mee bemoeien.

‘Anastasia, dat is het niet. Ik praat gewoon niet graag over die shit. Ik leef al jaren in een bubbel, waar niets me raakt en ik me tegenover niemand hoef te verantwoorden. Zij is altijd mijn vertrouwelinge geweest. En nu komen mijn verleden en mijn toekomst elkaar tegen op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden.’

Ik gluur naar hem en hij staart naar mij, ogen wijd open.

‘Ik dacht nooit dat ik een toekomst met iemand had, Anastasia. Door jou heb ik hoop en denk ik weer aan allerlei mogelijkheden.’ Hij dwaalt af.

‘Ik heb meegeluisterd,’ fluister ik en ik staar weer naar mijn handen.

‘Wat? Naar ons gesprek?’

‘Ja.’

‘En?’ Hij klinkt gelaten.

‘Ze geeft om jou.’

‘Ja, dat klopt. En ik ook om haar, op mijn manier, maar dat valt in het niet bij wat ik voor jou voel. Als dat het probleem is.’

‘Ik ben niet jaloers.’ Het steekt dat hij dat denkt – of ben ik het wel? Shit. Misschien is dat het. ‘Jij houdt niet van haar,’ zeg ik.

Hij zucht weer. Hij is echt boos. ‘Lang geleden dacht ik dat ik van haar hield,’ zegt hij tandenknarsend.

O. ‘Toen we in Georgia waren... zei je dat je niet van haar hield.’

‘Dat klopt ook.’

Ik frons mijn voorhoofd.

‘Ik hield toen al van jou, Anastasia,’ fluistert hij. ‘Je bent de enige voor wie ik vijfduizend kilometer zou vliegen om haar even te zien.’

O hemel. Ik begrijp het niet. Hij wilde me toen nog als zijn Onderdanige. Ik frons nog dieper.

‘De gevoelens die ik voor jou heb, zijn compleet anders dan wat ik ooit voor Elena gevoeld heb,’ geeft hij als uitleg.

‘Wanneer kwam je erachter?’

Hij haalt z’n schouders op. ‘Ironisch genoeg was het Elena die het me duidelijk maakte. Zij moedigde me aan naar Georgia te gaan.’

Ik wist het! Ik wist het in Savannah. Ik staar wezenloos naar hem.

Wat moet ik hier nu mee? Misschien staat ze aan mijn kant en is ze alleen bezorgd dat ik hem pijn zal doen. Pijnlijke gedachte. Ik zou hem nooit pijn kunnen doen. Ze heeft gelijk – hij heeft genoeg pijn doorstaan.

Misschien valt ze best mee. Ik schud mijn hoofd. Ik wil zijn relatie met haar niet accepteren. Ik keur die af. Ja, dat is het. Ze is een weerzinwekkend figuur dat misbruik maakte van een kwetsbare tiener, ze heeft hem zijn jeugd afgenomen, wat hij ook zegt.

‘Dus je begeerde haar? Toen je jonger was.’

‘Ja.’

O.

‘Ze heeft me veel geleerd. Ze heeft me geleerd in mezelf te geloven.’

O. ‘Maar ze heeft je ook verrot geslagen.’

Hij glimlacht warm. ‘Ja, dat ook.’

‘En vond je dat fijn?’

‘Toen wel.’

‘Zo fijn dat je het ook anderen wilde aandoen?’

Zijn ogen worden groot en ernstig. ‘Ja.’

‘Heeft ze je daarbij geholpen?’

‘Ja.’

‘Was zij jouw Onderdanige?’

‘Ja.’

Fuck. ‘Vind je dat ik haar aardig moet vinden?’ Mijn stem klinkt breekbaar en bitter.

‘Nee. Alhoewel het mijn leven een stuk gemakkelijker zou maken,’ zegt hij vermoeid. ‘Ik begrijp jouw terughoudendheid.’

‘Terughoudendheid! Jemig, Christian – hoe zou jij je voelen als dat jouw zoon was?’

Hij kijkt me aan alsof hij de vraag niet begrijpt. Hij fronst. ‘Ik werd niet gedwongen bij haar te blijven. Het was ook mijn keus, Anastasia,’ zegt hij resoluut.

Dit schiet niet op.

‘Wie is Linc?

‘Haar ex-man.’

‘Van Lincoln Timber?’

‘De enige echte,’ grijnst hij.

‘En Isaac?’

‘Haar huidige Onderdanige.’

O nee.

‘Hij is midden twintig, Anastasia. Je weet wel – een volwassene die zelf kan kiezen,’ voegt hij er snel aan toe, als hij mijn blik van walging correct ontcijfert.

‘Van jouw leeftijd,’ mompel ik.

‘Luister, Anastasia, zoals ik ook tegen haar zei, zij maakt deel uit van mijn verleden. Jij bent mijn toekomst. Laat haar alsjeblieft niet tussen ons in komen. En eerlijk gezegd, het onderwerp begint me te vervelen. Ik ga nog wat werk doen.’ Hij staat op en kijkt op me neer. ‘Laat het los, alsjeblieft.’

Ik kijk schaapachtig naar hem op.

‘O ja, dat vergeet ik bijna. ‘Je auto is een dag eerder gekomen. Hij staat in de garage. Taylor heeft de sleutel.’

Wauw... de Saab? ‘Mag ik er morgen mee rijden?’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Dat weet je heel goed. O ja, nu ik eraan denk. Laat het me weten iedere keer als je het kantoor verlaat. Sawyer was daar om je in de gaten te houden. Het lijkt erop dat ik er toch niet helemaal op kan vertrouwen dat je voor jezelf zorgt.’ Hij kijkt boos, zodat ik me een stout kind voel – alweer. En ik zou hem graag tegenspreken, maar hij is al ontdaan vanwege Elena, en ik wil het niet erger maken. Toch moet ik een opmerking maken.

‘Het schijnt dat ik jou ook niet kan vertrouwen,’ mopper ik. ‘Je had me kunnen vertellen dat Sawyer me in de gaten houdt.’

‘Wil je daar ook nog ruzie over maken?’ snauwt hij.

‘Ik wist niet dat we ruzie hadden. Ik dacht dat we aan het communiceren waren,’ antwoord ik kribbig.

Hij sluit zijn ogen even terwijl hij zijn boosheid onder controle probeert te houden. Ik slik en kijk ongerust naar hem. Mijn god, dit kan twee kanten op gaan.

‘Ik moet aan het werk,’ zegt hij zachtjes en hij verlaat de kamer.

Ik adem uit. Ik had me niet eens gerealiseerd dat ik mijn adem inhield. Ik plof op het bed en staar naar het plafond.

Kunnen we nooit eens een normaal gesprek voeren, zonder dat het uitloopt op een woordenwisseling? Het is dodelijk vermoeiend.

We kennen elkaar gewoon nog niet zo goed. Wil ik echt bij hem intrekken? Ik weet niet eens of ik koffie of thee voor hem moet maken als hij aan het werk is. Moet ik hem überhaupt wel storen? Ik heb geen idee waar hij wel en niet van houdt.

Hij heeft duidelijk genoeg van het hele Elena-gedoe – Hij heeft gelijk, ik moet me eroverheen zetten. Het loslaten. Nou ja, hij verwacht in ieder geval niet dat we vrienden worden en ik hoop dat ze me nu niet meer lastigvalt over een ontmoeting.

Ik sta op van het bed en loop naar het raam. Ik doe de balkondeur van het slot en open de deur. Ik loop naar de glazen balustrade. Best eng eigenlijk. De lucht is koud en fris, omdat ik zo hoog sta.

Ik kijk uit over de lichtjes van Seattle. Hij zit hierboven in zijn fort overal zo ver vandaan. Hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. Hij heeft net gezegd dat hij van me houdt, en dan komt al deze rotzooi naar boven, door dat vreselijke mens. Ik rol met mijn ogen. Zijn leven zit zo ingewikkeld in elkaar. Hij zit zo ingewikkeld in elkaar.

Met een diepe zucht en een laatste blik op Seattle, dat als een gouden deken aan mijn voeten ligt, besluit ik om Ray te bellen. Ik heb hem al een tijdje niet gesproken. Het is een kort gesprek, zoals gebruikelijk, maar ik begrijp dat het goed met hem gaat en dat ik hem stoor bij een belangrijke voetbalwedstrijd.

‘Ik hoop dat het goed gaat met Christian,’ zegt hij terloops. Ik weet dat hij zit te hengelen naar informatie, maar dat hij het niet echt wil weten.

‘Ja hoor. Het gaat goed met ons.’ Of zoiets. En we gaan samenwonen. Hoewel we nog niet hebben afgesproken wanneer.

‘Ik hou van je, pap.’

‘Ik hou ook van jou, Annie.’

Ik hang op en kijk op mijn horloge. Het is nog maar tien uur ’s avonds. Door onze discussie voel ik me vreemd opgewonden en rusteloos.

Ik neem snel een douche. Terug in de slaapkamer besluit ik een van de nachthemden aan te trekken die Caroline Acton voor me heeft geregeld bij Neiman Marcus. Christian zeurt altijd over mijn T-shirts. Het zijn er drie. Ik kies voor een lichtroze en trek het aan. De stof glijdt over mijn huid, streelt me terwijl het om mijn lichaam heen valt. Het voelt weelderig – het mooiste, dunste satijn. Mijn hemel! In de spiegel lijk ik wel een filmster uit de jaren dertig. Het is lang, elegant – past dus niet bij mij.

Ik pak de bijpassende ochtendjas en besluit een boek te gaan zoeken in de bibliotheek. Ik zou kunnen lezen op mijn iPad – maar ik voel nu meer voor het geruststellende gevoel van een echt boek. Ik zal Christian met rust laten. Misschien is hij weer in een goed humeur als hij klaar is met werken.

Er staan zo veel boeken in zijn bibliotheek. Het gaat uren duren om alle titels te bekijken. Ik kijk toevallig langs de biljarttafel en bloos als ik aan onze vorige avond denk. Ik glimlach als ik zie dat de liniaal nog steeds op de grond ligt. Ik pak hem op en mep op mijn handpalm. Au! Dat steekt.

Waarom kan ik niet wat meer pijn verdragen voor mijn man? Terneergeslagen leg ik de liniaal op het bureau en ga weer op zoek naar een goed boek.

De meeste boeken zijn eerste drukken. Hoe kan hij in zo’n korte tijd zo’n enorme collectie bijeengebracht hebben? Misschien is het aanschaffen van boeken wel een van Taylors taken. Ik kies voor Rebecca van Daphne du Maurier. Dat heb ik al lang niet meer gelezen. Ik glimlach als ik me in een van de enorme leunstoelen nestel en de eerste zin lees:

 

Gisteren droomde ik dat ik weer naar Manderley ging...

 

Ik schrik wakker als Christian me in zijn armen neemt.

‘Hey,’ mompelt hij. ‘Je bent in slaap gevallen. Ik kon je niet vinden.’ Hij snuffelt in mijn haar. Slaperig sla ik mijn armen om zijn nek en adem zijn geur in – o, hij ruikt zo lekker – terwijl hij me terug draagt naar de slaapkamer. Hij legt me neer op het bed en dekt me toe.

‘Welterusten, schatje,’ fluistert hij en drukt zijn lippen tegen mijn voorhoofd.

 

Ik word plotseling wakker uit een verontrustende droom en weet even niet waar ik ben. Ik tast ongerust de andere kant van het bed af, maar er is niemand. Vanuit de grote kamer komen flarden van een complexe pianomelodie binnendrijven.

Hoe laat is het? Ik kijk op de wekker – twee uur ’s ochtends. Is Christian überhaupt wel naar bed geweest? Mijn benen zitten in de knoop met de ochtendjas die ik nog steeds aanheb. Ik ontwar de knoop en klauter uit bed.

In de grote kamer blijf ik in de schaduw staan luisteren. Christian gaat helemaal op in de muziek. Hij ziet er veilig uit in zijn lichtbubbel. En het stuk dat hij speelt heeft een vrolijke melodie, die af en toe bekend klinkt, maar wel ingewikkeld. Jeetje, hij is echt goed. Waarom sta ik daar altijd zo van te kijken?

Het hele tafereel ziet er op de een of andere manier anders uit, en ik realiseer me dat de klep van de vleugel dicht is, waardoor ik een onbelemmerd uitzicht heb. Hij kijkt op en onze ogen vinden elkaar, de zijne grijs en doorschijnend in het diffuse licht van de lamp. Hij speelt gewoon door, zonder hapering, terwijl ik naar hem toe loop. Zijn ogen volgen me, verslinden me, glanzen nog meer. Als ik bij hem ben, stopt hij.

‘Waarom stop je? Dat was heel mooi.’

‘Heb je enig idee hoe onweerstaanbaar je er op dit moment uitziet?’ zegt hij zachtjes.

O. ‘Kom naar bed,’ fluister ik en zijn ogen stralen als hij zijn hand uitsteekt. Als ik hem aanpak, trekt hij me onverwacht naar zich toe, zodat ik op zijn schoot val. Hij slaat zijn armen om me heen en drukt zijn neus in mijn nek, achter mijn oor, waardoor er rillingen over mijn ruggengraat lopen.

‘Waarom maken we ruzie?’ fluistert hij, terwijl zijn tanden zachtjes in mijn oorlel bijten.

Goeie genade. Mijn hart slaat een slag over en begint dan te bonzen, terwijl er warmte door mijn hele lichaam stroomt.

‘Omdat we elkaar nog leren kennen, en omdat je koppig en halsstarrig en humeurig en lastig bent,’ zeg ik ademloos, terwijl ik mijn hoofd buig zodat hij beter bij mijn keel kan. Hij gaat met zijn neus langs mijn nek, en ik voel dat hij glimlacht.

‘Dat is allemaal waar, mevrouw Steele. Het is een wonder dat u het met me volhoudt.’ Hij bijt in mijn oorlel en ik kreun. ‘Gaat het altijd zo?’ zucht hij.

‘Ik heb geen idee.’

‘Ik ook niet.’ Hij rukt aan de riem van mijn ochtendjas, zodat die openvalt, en zijn hand gaat zoekend over mijn lichaam, over mijn borst. Mijn tepels verstrakken onder zijn lichte aanraking en prikken door het satijn. Hij gaat verder omlaag naar mijn middel, naar mijn heup.

‘Je voelt zo lekker aan onder deze stof, en ik kan alles zien – zelfs dit.’ Hij trekt zachtjes aan mijn schaamhaar door de stof heen, en ik hap naar adem, terwijl hij met de vuist van zijn andere hand mijn nekhaar pakt. Hij trekt mijn hoofd achterover en kust me, zijn tong is ongeduldig, meedogenloos, zoekend. Ik kreun in reactie en streel zijn lieve, lieve gezicht. Zijn hand trekt mijn nachthemd omhoog, langzaam, plagend, totdat hij mijn naakte achterste streelt en dan met zijn nagel over de binnenkant van mijn dij gaat.

Plotseling staat hij op, ik schrik ervan, en tilt mij op de vleugel. Mijn voeten rusten op de toetsen, er klinken onwelluidende, onsamenhangende noten. Zijn handen glijden omhoog langs mijn benen en spreiden mijn knieën. Hij grijpt mijn handen vast.

‘Ga liggen,’ gebiedt hij en houdt mijn handen vast, terwijl ik me achterover laat zakken op de vleugel. De klep is hard en onbuigzaam tegen mijn rug. Hij laat los en duwt mijn benen wijder uit elkaar, mijn voeten dansen over de hoge en de lage toetsen.

O hemel. Ik weet wat hij gaat doen en het vooruitzicht... Ik kreun luid als hij de binnenkant van mijn knie kust en dan zoenend, zuigend en bijtend naar boven gaat over mijn dij. Het zachte satijn van mijn nachthemd schuift verder omhoog, glijdt over mijn gevoelige huid als hij de zachte stof verder duwt. Ik buig mijn voeten en produceer nieuwe akkoorden. Ik sluit mijn ogen en geef me aan hem over wanneer zijn mond de bovenkant van mijn dijen bereikt.

Hij kust me... daar... mijn god... blaast dan zachtjes en gaat met zijn tong over mijn clitoris. Hij duwt mijn benen verder uit elkaar. Ik voel me zo open – zo naakt. Hij houdt me vast, met zijn handen net boven mijn knieën, terwijl zijn tong me martelt, zonder pauze, zonder respijt... zonder onderbreking. Ik til mijn heupen op, kom hem tegemoet, pas me aan aan zijn ritme, ik ga er helemaal in op.

‘O, Christian, alsjeblieft.’ Ik kreun.

‘O nee, schatje, nog niet,’ plaagt hij, maar ik voel mezelf komen en hij ook, en hij stopt.

‘Nee,’ jammer ik.

‘Dat is mijn wraak, Ana,’ gromt hij zachtjes. ‘Als je me tegenspreekt, neem ik op de een of andere manier wraak op je lichaam.’ Hij plant een spoor van kusjes over mijn buik, zijn handen gaan omhoog langs mijn dijen, strelend, knedend, opwindend. Zijn tong draait rond mijn navel terwijl zijn handen – en zijn duimen... o, zijn duimen – de top van mijn dijen bereiken.

‘Aah!’ Ik schreeuw het uit als hij er een naar binnen duwt. De andere plaagt me, langzaam, tergend langzaam rondjes draaiend. Mijn rug kromt zich, los van de vleugel, terwijl ik kronkel onder zijn aanrakingen. Ik hou het bijna niet meer.

‘Christian!’ roep ik, buiten zinnen van wellust.

Hij toont medelijden en stopt. Hij tilt mijn voeten van de toetsen en geeft me een zet. Plotseling glijd ik moeiteloos over de vleugel heen, op het satijn, en hij volgt me, even pauzerend tussen mijn knieën om een condoom om te doen. Hij hangt boven me en ik staar hijgend naar hem op, razend van begeerte, en realiseer me dat hij naakt is. Wanneer heeft hij zijn kleren uitgedaan?

Hij staart naar me en ik zie verwondering in zijn ogen, verwondering en liefde en passie, en het is adembenemend.

‘Ik wil je zo ontzettend graag,’ zegt hij en heel langzaam, intens, gaat hij naar binnen.

 

Ik lig languit over hem heen, bekaf, mijn armen en benen loom, terwijl we boven op zijn vleugel liggen. Lieve hemel. Het ligt lekkerder op hem dan op de vleugel. Voorzichtig, zodat ik zijn borst niet aanraak, leg ik mijn wang tegen hem aan en blijf heel stil liggen. Hij protesteert niet en ik luister naar zijn ademhaling, die steeds langzamer gaat, net als die van mij. Hij streelt zachtjes mijn haar.

‘Drink je ’s avonds thee of koffie?’ vraag ik slaperig.

‘Wat een vreemde vraag,’ zegt hij dromerig.

‘Ik bedacht dat ik je thee zou kunnen brengen in je werkkamer, maar ik realiseerde me dat ik niet wist wat je lekker zou vinden.’

‘O, op die manier. Water of wijn ’s avonds, Ana. Hoewel ik misschien eens thee zou moeten proberen.’

Zijn hand beweegt ritmisch over mijn rug, me teder strelend.

‘We weten echt heel weinig van elkaar,’ mijmer ik.

‘Dat weet ik,’ zegt hij, en zijn stem klinkt triest. Ik ga rechtop zitten en staar naar hem.

‘Wat is er?’ vraag ik. Hij schudt zijn hoofd, als om een vervelende gedachte te verdrijven, en tilt zijn hand op. Hij streelt mijn wang, zijn ogen helder en oprecht.

‘Ik hou van jou, Ana Steele,’ zegt hij.

 

 

De wekker gaat af, met de fileberichten van zes uur, en ik word ruw wakker uit mijn verontrustende droom over te blonde en donkerharige vrouwen. Ik kan me niet herinneren waar het precies over ging. Ik ben onmiddellijk afgeleid omdat Christian Grey om me heen gewikkeld is als zijde, zijn woeste hoofd met haar op mijn buik, zijn hand om mijn borst, zijn been over me heen, waardoor ik vastlig. Hij slaapt nog en ik heb het te warm. Maar dat negeer ik, terwijl ik voorzichtig mijn hand optil om met mijn vingers zachtjes door zijn haar te gaan. Hij beweegt. Zijn heldere grijze ogen gaan open, hij grijnst slaperig. Lieve hemel... hij is schattig.

‘Goedemorgen, schoonheid,’ zegt hij.

‘Goedemorgen, en wat je zegt ben je zelf.’ Ik glimlach ook naar hem. Hij kust me, haalt zichzelf uit de knoop en leunt op zijn elleboog, terwijl hij naar me staart.

‘Goed geslapen?’ vraagt hij.

‘Ja, ondanks de onderbreking van mijn slaap vannacht.’

Zijn grijns wordt breder. ‘Hmm. Zo mag je mij altijd onderbreken.’ Hij kust me weer.

‘En jij? Ook goed geslapen?’

‘Ik slaap altijd goed met jou, Anastasia.’

‘Geen nachtmerries meer?’

‘Nee.’

Ik frons en waag het om te vragen: ‘Waar gaan jouw nachtmerries over?’

Zijn voorhoofd fronst en zijn lach verdwijnt. Shit – waarom ben ik dan ook zo nieuwsgierig.

‘Het zijn flashbacks van mijn vroege jeugd, volgens dr. Flynn althans. Sommige heel levensecht, andere minder.’ Zijn stem sterft weg en een afwezige, gekwelde blik trekt over zijn gezicht. Afwezig glijdt hij met zijn vinger langs mijn sleutelbeen, wat me afleidt.

‘Word je huilend en gillend wakker?’ Ik probeer er tevergeefs een grapje van te maken.

Hij kijkt me verbaasd aan. ‘Nee, Anastasia, ik heb nooit gehuild. Voor zover ik me kan herinneren.’ Hij fronst, alsof hij diep in zijn geheugen probeert te graven. O nee – dat is een veel te duistere plek, zeker op dit uur van de dag.

‘Heb je ook gelukkige herinneringen aan je kindertijd? vraag ik snel, vooral om hem af te leiden. Hij denkt even diep na, blijft met zijn vinger over mijn huid gaan.

‘Ik weet nog dat de heroïnehoer aan het bakken was. Ik herinner me de geur. Een verjaardagstaart, denk ik. Voor mij. En dan de komst van Mia met mijn moeder en vader. Mijn moeder was bezorgd om mijn reactie, maar ik vond baby Mia meteen lief. Mijn eerste woord was “Mia”. Ik herinner me mijn eerste pianoles. Mevrouw Kathie, mijn lerares, was geweldig. Ze had ook paarden.’ Hij glimlacht weemoedig.

‘Je zei dat je moeder je gered had. Hoezo?’

Zijn dagdroom wordt onderbroken en hij kijkt me aan alsof ik niet begrijp hoe je twee plus twee bij elkaar optelt.

‘Ze heeft me geadopteerd,’ zegt hij simpel. ‘Toen ik haar voor het eerst zag, dacht ik dat ze een engel was. Ze was helemaal in het wit gekleed en zo voorzichtig en rustig toen ze me onderzocht. Dat zal ik nooit vergeten. Als ze nee had gezegd, of als Carrick nee had gezegd...’ Hij haalt zijn schouders op en kijkt achterom naar de wekker. ‘Dit is allemaal een beetje zwaar voor de vroege ochtend,’ zegt hij.

‘Ik heb gezworen dat ik je beter zou leren kennen.’

‘Is dat zo, mevrouw Steele? Ik dacht dat u wilde weten of ik liever koffie of thee heb.’ Hij grijnst zelfgenoegzaam. ‘Hoe dan ook, ik weet in ieder geval één manier om mij beter te leren kennen.’ Hij duwt zijn heupen suggestief tegen me aan.

‘Ik denk dat ik je op die manier al behoorlijk goed ken.’ Mijn stem is hooghartig en vitterig, maar hij moet er nog harder om lachen.

‘Ik denk niet dat ik je zo ooit goed genoeg zal leren kennen,’ zegt hij. ‘Het heeft absoluut voordelen om naast jou wakker te worden.’ Zijn stem is zacht en onnoemelijk verleidelijk.

‘Moet je niet opstaan?’ Mijn stem is laag en hees. Jemig... wat hij met me doet...

‘Vanochtend niet. Er is maar één plaats waar ik nu wil zijn, mevrouw Steele.’ En zijn ogen schitteren van wellust.

‘Christian!’ hijg ik, geschokt. Hij beweegt ineens, zodat hij plotseling boven op me ligt en mij in het bed duwt. Hij grijpt mijn handen, trekt ze boven mijn hoofd en begint mijn hals te kussen.

‘O, mevrouw Steele.’ Hij glimlacht weer tegen mijn huid, en stuurt heerlijke tintelingen door me heen, terwijl zijn hand langs mijn lichaam gaat en langzaam mijn nachthemd omhoogschuift. ‘O, wat ik toch met jou zou willen doen,’ zegt hij zacht.

En ik ben verloren, het vraaggesprek is afgelopen.

 

Mevrouw Jones zet mijn ontbijt van pannenkoeken met bacon voor me neer en voor Christian een omelet met bacon. We zitten naast elkaar aan de bar in een prettige stilte.

‘Wanneer ga ik Claude, die trainer van jou, nu eens ontmoeten en uitproberen?’ vraag ik. Christian kijkt naar me en lacht.

‘Dat hangt ervan af of je dit weekend naar New York wilt of niet – tenzij je hem deze week een keer ’s ochtends vroeg wilt ontmoeten. Ik zal Andrea vragen om te kijken wanneer hij beschikbaar is en dat aan jou te melden.’

‘Andrea?’

‘Mijn assistente.’

O ja. ‘Een van je vele blondines,’ plaag ik hem.

‘Ze is niet van mij. Ze werkt voor mij. Jij bent van mij.’

‘Ik werk voor jou,’ zeg ik zuur.

Hij grijnst alsof hij dat vergeten is. ‘Dat is ook zo.’ Zijn enorme glimlach werkt aanstekelijk.

‘Misschien kan Claude me leren kickboksen,’ waarschuw ik.

‘O werkelijk? Denk je dat je het dan beter tegen me op kunt nemen?’ Christian trekt een wenkbrauw op, geamuseerd. ‘Kom maar op, mevrouw Steele.’ Hij is zo vreselijk vrolijk, vergeleken met zijn slechte bui van gisteren, na Elena’s vertrek. Het is heel ontwapenend. Misschien is het al die seks... misschien wordt hij daar zo blijmoedig van.

Ik gluur achter me naar de vleugel, nagenietend van de herinnering aan vannacht. ‘Je hebt de klep weer opengezet.’

‘Ik had hem gisteren dichtgedaan om jou niet te storen. Kennelijk werkte dat niet, maar daar ben ik dan wel weer blij om.’ Christian heeft een wellustige grijns om zijn mond als hij een hap van zijn omelet neemt. Ik word knalrood en grijns terug.

O yes... goede tijden op de vleugel.

Mevrouw Jones buigt zich naar me toe en zet een papieren zak met mijn lunch voor me neer, waardoor ik schuldbewust bloos.

‘Voor straks, Ana. Tonijn, is dat goed?’

‘O ja, prima. Dank u, mevrouw Jones.’ Ik lach verlegen naar haar, en ze lacht breed terug, voordat ze de grote kamer verlaat. Naar ik aanneem om ons wat privacy te gunnen.

‘Mag ik je iets vragen?’ Ik draai me om naar Christian.

Zijn geamuseerde uitdrukking verdwijnt. ‘Natuurlijk.’

‘En zul je niet boos worden?’

‘Gaat het over Elena?’

‘Nee.’

‘Dan word ik niet boos.’

‘Maar ik heb nu een aanvullende vraag.’

‘O?’

‘Die over haar gaat.’

Hij draait met zijn ogen. ‘Wat?’ zegt hij, en nu is hij geërgerd.

‘Waarom word je zo boos als ik naar haar vraag?’

‘Eerlijk?’

Ik kijk stuurs naar hem. ‘Ik dacht dat je altijd eerlijk tegen mij was.’

‘Dat probeer ik wel.’

Ik knijp mijn ogen half dicht. ‘Dat klinkt nogal ontwijkend.’

‘Ik ben altijd eerlijk tegen jou, Ana. Ik wil geen spelletjes spelen. In ieder geval niet dat soort spelletjes,’ verduidelijkt hij, terwijl hij een verhitte blik in zijn ogen krijgt.

‘Wat voor soort spelletjes wil jij spelen?’

Hij houdt zijn hoofd schuin en grijnst naar me. ‘Mevrouw Steele, u bent ook zo snel afgeleid.’

Ik giechel. Hij heeft gelijk. ‘Meneer Grey, u leidt op zo veel manieren af.’ Ik staar naar zijn dansende grijze ogen, die glimmen van humor.

‘Jouw gegiechel is mijn meest favoriete geluid van de hele wereld, Anastasia. Wat was de vraag ook alweer?’ vraagt hij soepel, en ik denk dat hij me uitlacht. Ik probeer misprijzend te kijken, maar ik ben gek op speelse Vijftig – die is grappig. Ik hou wel van wat gekeuvel op de vroege morgen. Ik frons, probeer me mijn vraag te herinneren.

‘O ja, je zag je Onderdanigen dus alleen in het weekend?’

‘Ja, dat klopt,’ zegt hij, terwijl hij nerveus naar me kijkt.

Ik grijns naar hem. ‘Dus geen seks door de week?’

Hij lacht. ‘O, daar wil je naartoe.’ Hij kijkt enigszins opgelucht. ‘Waarom denk je dat ik elke werkdag aan sport doe?’ Nu lacht hij me echt uit, maar het kan me niet schelen. Ik kan mezelf wel omhelzen. Alweer een primeur – nou ja, meerdere primeurs.

‘U lijkt erg tevreden met uzelf, mevrouw Steele.’

‘Dat klopt, meneer Grey.’

‘En terecht.’ Hij grijnst. ‘Eet nu je ontbijt op.’

O, bazige Vijftig... die is ook nooit ver weg.

 

We zitten achter in de Audi. Taylor rijdt, hij zal eerst mij afzetten op mijn werk, dan Christian. Sawyer zit op de bijrijdersstoel.

‘Zei je niet dat de broer van je huisgenoot vandaag aankomt?’ vraagt Christian, bijna terloops. Zijn stem en gezichtsuitdrukking verraden niets.

‘O ja, Ethan,’ zeg ik geschrokken. ‘Helemaal vergeten. Fijn dat je me eraan herinnert, Christian. Ik moet terug naar het appartement.’

Hij kijkt ontstemd. ‘Hoe laat?’

‘Ik weet niet zeker hoe laat hij aankomt.’

‘Ik wil niet dat je ergens alleen heen gaat,’ zegt hij scherp.

‘Weet ik,’ zeg ik en kan me er nog net van weerhouden om met mijn ogen te rollen naar Mr. Overdrijf-Graag. ‘Gaat Sawyer me vandaag bespio... eh... in de gaten houden?’ Ik gluur stiekem naar Sawyer om te zien of zijn oren rood worden.

‘Ja,’ snauwt Christian, zijn ogen ijzig.

‘Het zou makkelijker zijn als ik met de Saab zou gaan,’ zeg ik kribbig.

‘Sawyer heeft een auto ter beschikking en hij kan je naar het appartement brengen, afhankelijk van de tijd.’

‘Prima. Ik denk dat Ethan in de loop van de dag contact opneemt. Ik laat je dan wel weten wat de bedoeling is.’

Hij staart naar me, maar zegt niets. O, waar denkt hij aan?

‘Oké,’ geeft hij toe. ‘Nergens in je eentje naartoe. Heb je dat begrepen?’ Hij zwaait met zijn vinger.

‘Ja lief,’ spot ik.

Even trekt er een glimlachje over zijn gezicht. ‘En misschien moet je alleen je BlackBerry gebruiken – ik mail je daar wel op. Dan heeft mijn IT-man tenminste geen al te interessante ochtend, goed?’ Zijn stem is sardonisch.

‘Ja, Christian.’ Ik kan het niet helpen. Ik rol met mijn ogen en hij grijnst.

‘Welnu, mevrouw Steele, volgens mij bezorgt u mij jeukende handen.’

‘Ah, meneer Grey, die eeuwige jeukende handen van u. Wat moeten we daar toch mee aan?’

Hij lacht en wordt dan afgeleid door zijn BlackBerry. Die staat vast op trillen, want hij rinkelt niet. Hij fronst als hij ziet wie er belt.

‘Wat?’ snauwt hij in het toestel. Dan luistert hij ingespannen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om zijn prachtige trekken te bestuderen – zijn rechte neus, het haar dat rommelig over zijn voorhoofd hangt. Zijn gezichtsuitdrukking onderbreekt mijn stiekeme gelonk. Die verandert van ongeloof in geamuseerdheid. Ik let op wat hij zegt.

‘Dat meen je niet... Voor een rollenspel... Wanneer heeft hij dat gezegd?’ Christian grinnikt, bijna onwillig. ‘Nee, maak je geen zorgen. Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik ben blij dat er een logische verklaring is. Het leek me al zo’n belachelijk laag bedrag... Ik kan me voorstellen dat je op een creatieve manier wraak gaat nemen. Arme Isaac.’ Hij glimlacht. ‘Uitstekend... Tot ziens.’ Hij schuift de telefoon weer dicht en gluurt naar mij. Hij lijkt ineens op zijn hoede, maar vreemd genoeg ook opgelucht.

‘Wie was dat?’ vraag ik.

‘Wil je dat echt weten?’ vraagt hij zachtjes.

Daardoor weet ik het meteen. Ik schud mijn hoofd en staar uit het raam. Het is een grijze dag in Seattle en ik voel me verloren. Waarom kan ze hem niet met rust laten?

‘Hey.’ Hij pakt mijn hand en kust mijn knokkels één voor één, en zuigt plotseling hard op mijn pink. Dan bijt hij er zachtjes in.

Wauw! Hij heeft direct verbinding met mijn onderbuik. Ik hap naar adem en kijk nerveus naar Taylor en Sawyer, dan naar Christian. Zijn ogen staan donker. Hij geeft me een trage, zinnelijke glimlach.

‘Maak je geen zorgen, Anastasia,’ bevestigt hij. ‘Zij is verleden tijd.’ En hij kust me midden op mijn handpalm, wat overal tintelingen veroorzaakt. Mijn irritatie is alweer verdwenen.

 

‘Goedemorgen, Ana,’ zegt Jack als ik naar mijn bureau toe loop. ‘Leuke jurk.’

Ik bloos. De jurk maakt deel uit van mijn nieuwe garderobe, met dank aan mijn ongelooflijk rijke vriendje. Het is een mouwloos jurkje van poederblauw linnen, behoorlijk nauwsluitend en ik draag crèmekleurige sandalen met hoge hakken. Christian is gek op hoge hakken, denk ik. Ik glimlach heimelijk bij de gedachte, maar zet snel weer mijn neutrale, zakelijke glimlach op voor mijn baas.

‘Goedemorgen, Jack.’

Ik ga aan de slag en regel een koerier om zijn brochure naar de drukker te brengen. Hij steekt zijn hoofd om de deur van mijn kantoor.

‘Heb je een kop koffie voor mij, Ana?’

‘Tuurlijk.’ Ik wandel naar de keuken en kom Claire van de receptie tegen. Zij is ook koffie aan het halen.

‘Hey, Ana,’ zegt ze opgewekt.

‘Hoi, Claire.’

We kletsen even over haar familiereünie van afgelopen weekend, waar ze het enorm naar haar zin heeft gehad. Ik vertel haar over de zeiltocht met Christian.

‘Jouw vriendje is zo’n droomvent, Ana,’ zegt ze, haar ogen worden glazig.

Ik ben geneigd om met mijn ogen te rollen.

‘Hij ziet er niet slecht uit.’ Ik glimlach en we barsten allebei in lachen uit.

 

‘Zo, je hebt de tijd genomen!’ snauwt Jack als ik hem zijn koffie breng.

Oeps! ‘Sorry.’ Ik bloos, maar snap het niet. Ik ben niet langer weggebleven dan gebruikelijk. Wat is er aan de hand? Misschien is hij ergens zenuwachtig over.

Hij schudt zijn hoofd. ‘Sorry, Ana. Ik wilde niet lelijk tegen je doen, lieverd.’

Lieverd?

‘Er is iets gaande bij de hoge bazen en ik weet niet wat het is. Hou je oren en ogen open, oké? Als je iets hoort – ik weet hoe er onder de meiden gepraat wordt.’ Hij grijnst en ik voel me misselijk. Hij heeft geen idee hoe wij ‘meiden’ praten. Trouwens, ik weet wat er aan de hand is.

‘Je houdt me op de hoogte, hè?’

‘Tuurlijk,’ prevel ik. ‘Ik heb de brochure naar de drukker gestuurd. Ik verwacht het drukwerk om twee uur terug.’

‘Te gek. Hier.’ Hij geeft me een stapel manuscripten. ‘Wil je voor allemaal een samenvatting van het eerste hoofdstuk maken, daarna kunnen ze gearchiveerd worden.’

‘Komt in orde.’

Opgelucht verlaat ik zijn kantoor en ik ga achter mijn bureau zitten. Het is afschuwelijk om dingen te weten. Wat doet hij als hij erachter komt? Er trekt een koude rilling over mijn rug. Ik weet zeker dat Jack er niet blij mee zal zijn. Ik gluur op mijn BlackBerry en glimlach. Er is een mailtje van Christian.


Van: Christian Grey

Onderwerp: Zonsopgang

Datum: 14 juni 2011, 09:23

Aan: Anastasia Steele

 

Ik vind het heerlijk om met jou samen wakker te worden ’s ochtends.

 

Christian Grey

Compleet tot over zijn oren verliefde directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.

 

Ik grijns van oor tot oor en mijn innerlijke godin doet achterwaartse flikflaks over haar ligstoel heen.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Zonsondergang

Datum: 14 juni 2011, 09:35

Aan: Christian Grey

 

Lieve Compleet Tot Over Je Oren Verliefd,

 

Wakker worden met jou is ook geweldig. Maar ik vind het met jou geweldig in bed en in liften en op vleugels en biljarten en boten en bureaus en in douches en badkuipen en aan rare houten kruizen met boeien en in hemelbedden met rode satijnen lakens en in boothuizen en kinderkamers.

 

Jouw Seksverslaafd & Onverzadigbaar xx


Van: Christian Grey

Onderwerp: Natte apparatuur

Datum: 14 juni 2011, 09:37

Aan: Anastasia Steele

 

Lieve Seksverslaafd & Onverzadigbaar,

 

Ik heb net mijn koffie over mijn toetsenbord uitgespuwd.

Dat is me nog nooit eerder overkomen.

Ik hou van vrouwen die oog hebben voor locatie.

Moet ik hieruit afleiden dat je me alleen wilt om mijn lichaam?

 

Christian Grey

Compleet & tot over zijn oren gechoqueerde directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Giechelend – en ook nat

Datum: 14 juni 2011, 09:42

Aan: Christian Grey

 

Lieve Compleet & Tot Over Je Oren Gechoqueerd,

 

Altijd.

Ik moet aan het werk.

Laat me met rust.

 

S&O xx


Van: Christian Grey

Onderwerp: Moet dat?

Datum: 14 juni 2011, 09:50

Aan: Anastasia Steele

 

Lieve S&O,

 

Als altijd tot uw dienst.

Fijn dat je giechelt en ook nog nat bent.

 

Later, schatje.

 

x

 

Christian Grey

Compleet & tot over zijn oren verliefde, gechoqueerde en betoverde directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.

 

Ik leg de BlackBerry weg en ga weer aan het werk.

 

Tegen lunchtijd vraagt Jack me om voor hem even langs een broodjeszaak te gaan. Ik bel Christian zodra ik Jacks kantoor uit loop.

‘Anastasia.’ Hij neemt meteen op, zijn stem is warm en liefdevol. Hoe kan het toch dat hij me kan laten smelten over de telefoon?

‘Christian, Jack heeft me gevraagd even een lunch voor hem te halen.’

‘Luie eikel,’ gromt Christian.

Ik negeer hem en ga verder. ‘Dus dat ga ik even doen. Als je mij nu even het nummer van Sawyer geeft, hoef ik jou niet lastig te vallen.’

‘Je valt me niet lastig, schatje.’

‘Ben je alleen?’

‘Nee. Er zitten me nu zes mensen aan te staren, die zich afvragen tegen wie ik het in vredesnaam heb.’

Shit... ‘Echt?’ vraag ik, lichtelijk in paniek.

‘Ja, echt. Mijn vriendin,’ zegt hij, met de telefoon iets verder weg.

Allemachtig. ‘Ze dachten waarschijnlijk allemaal dat je homo was, weet je.’

Hij lacht. ‘Ja, waarschijnlijk.’ Ik hoor dat hij grijnst.

‘Eh – ik kan beter maar gaan.’ Ik weet zeker dat hij doorheeft hoe gênant ik het vind om hem te storen.

‘Ik zal Sawyer inseinen.’ Hij lacht weer. ‘Heb je al iets van die vriend gehoord?’

‘Nog niet. U bent de eerste die het hoort, meneer Grey.’

‘Goed. Later, schatje.’

‘Doei Christian.’ Ik grijns. Elke keer dat hij dat zegt, moet ik lachen... het is zo on-Vijftig, en toch ook weer niet.

 

Als ik een paar tellen later naar buiten kom, staat Sawyer al te wachten bij de ingang van het gebouw.

‘Mevrouw Steele,’ begroet hij me hoffelijk.

‘Sawyer.’ Ik knik naar hem en we gaan samen op weg naar de broodjeszaak.

Met Sawyer voel ik me niet zo op mijn gemak als met Taylor. Hij kijkt voortdurend de straat op en neer, terwijl we langs de gebouwen lopen. Ik word er alleen maar nerveuzer van en merk dat ik hetzelfde doe.

Loopt Leila ergens rond? Of zijn we allemaal beïnvloed door de achterdochtigheid van Christian? Is dit onderdeel van zijn vijftig tinten? Ik zou heel wat overhebben voor een halfuurtje openhartig gesprek met dr. Flynn om hierachter te komen.

Er is niets aan de hand, gewoon Seattle rond lunchtijd – mensen haasten zich voor de lunch, winkelen, ontmoeten hun vrienden. Ik zie hoe twee jonge vrouwen elkaar begroeten met een omhelzing.

Ik mis Kate. Ze is nog maar twee weken geleden op vakantie gegaan, maar het voelt aan als de langste weken van mijn leven. Er is zoveel gebeurd – ze gelooft me nooit als ik het aan haar vertel. Nou ja, de opgeschoonde versie die ik haar volgens de geheimhoudingsverklaring mag vertellen. Ik denk na. Daar moet ik het met Christian over hebben. Wat zou Kate ervan vinden? Ik schrik van de gedachte. Misschien komt ze met Ethan mee terug. Ik kikker op van die gedachte, maar het is niet erg aannemelijk. Ze blijft waarschijnlijk weg met Elliot.

‘Waar sta je altijd als je buiten moet wachten en de boel in de gaten moet houden?’ vraag ik aan Sawyer als we in de rij gaan staan voor de lunch. Sawyer staat voor me en houdt de deur in de gaten, kijkt voortdurend de straat op en neer en let op iedereen die binnenkomt. Het is zenuwslopend.

‘Ik zit altijd in het koffietentje aan de overkant, mevrouw Steele.’

‘Is dat niet dodelijk vervelend?’

‘Voor mij niet, mevrouw. Het is mijn werk,’ zegt hij stijfjes.

Ik bloos. ‘Sorry, ik wilde niet insinueren...’ Mijn stem sterft weg als ik zijn vriendelijke, begrijpende gezichtsuitdrukking zie.

‘Alstublieft, mevrouw Steele. Het is mijn werk om u te beschermen. En dat is dus wat ik doe.’

‘Dus Leila is nergens te bekennen?’

‘Nee, mevrouw.’

Ik frons. ‘Hoe weet je hoe zij eruitziet?’

‘Ik heb een foto van haar gezien.’

‘O, heb je die bij je?’

‘Nee, mevrouw.’ Hij tikt op zijn hoofd. ‘Opgeslagen in mijn geheugen.’

Natuurlijk. Ik zou wel eens een foto van Leila willen zien, om te zien hoe ze eruitzag voordat ze Spookmeisje werd. Zou Christian me een kopie willen geven? Ja, waarschijnlijk wel – voor mijn eigen veiligheid. Het is het begin van een plannetje, en mijn onderbewuste knikt instemmend.

 

De brochures worden afgeleverd op kantoor en tot mijn opluchting zien ze er fantastisch uit. Ik neem er eentje mee naar Jacks kantoor. Hij kijkt blij; ik weet niet of dat om mij is of om de brochure. Ik neem maar aan dat laatste.

‘Deze zien er fantastisch uit, Ana.’ Hij bladert er achteloos doorheen. ‘Ja, goed gedaan. Zie je je vriendje nog vanavond?’ Hij grijnst als hij ‘vriendje’ zegt.

‘Ja. We wonen samen.’ Dat klopt wel ongeveer. Nou ja, in ieder geval op dit moment. En ik heb er officieel in toegestemd om bij hem in te trekken, dus het ligt niet ver van de waarheid. Ik hoop dat hij er niet verder over doorvraagt.

‘Zou hij er bezwaar tegen hebben als je vanavond nog even meegaat om iets te drinken? Om het resultaat van je harde werk te vieren?’

‘Er komt vanavond een vriend van buiten de stad en we gaan met z’n allen uit eten.’ En ik heb het elke avond erg druk, Jack.

‘Begrijp ik.’ Hij zucht, vertwijfeld. ‘Misschien als ik terug ben uit New York dan?’ Zijn wenkbrauwen gaan verwachtingsvol omhoog en hij kijkt me aan met een donkere, veelbetekenende blik.

O nee. Ik glimlach neutraal en onderdruk een rilling.

‘Wil je koffie of thee? vraag ik.

‘Koffie graag.’ Zijn stem is laag en hees, alsof hij om iets anders vraagt. Fuck. Hij houdt er niet mee op. Dat zie ik nu in. O... Wat moet ik nu?

Ik slaak een diepe, lange zucht van opluchting als ik zijn kantoor uit ben. Hij maakt me zenuwachtig. Christian heeft gelijk wat hem betreft, en ergens ben ik woest júist omdat Christian gelijk heeft.

Ik neem weer plaats aan mijn bureau en mijn BlackBerry gaat over. Het is een onbekend nummer.

‘Ana Steele.’

‘Hé, Steele.’ Ethans lijzige stem brengt me even van mijn stuk.

‘Ethan! Hoe gaat het?’ Mijn stem slaat bijna over van blijdschap.

‘Blij om weer terug te zijn. Ik heb het wel gehad met de zonneschijn en de baco’s. En dan mijn kleine zusje, die hopeloos verliefd is op die grote kerel. Het was afschuwelijk, Ana.’

‘Ik geloof je meteen! Zee, zand, zon en baco’s, dat klinkt echt als Dantes Inferno.’ Ik giechel. ‘Waar ben je nu?’

‘Ik zit nog op de luchthaven, ik wacht op mijn bagage. Wat doe jij?’

‘Ik ben op mijn werk. Ja ja, ik heb een betaalde baan,’ antwoord ik op zijn verbaasde kreet. ‘Kom je hiernaartoe om de sleutels op te halen? Dan zie ik je later in het appartement.’

‘Klinkt goed. Dan zie ik je over ongeveer drie kwartier tot een uur? Wat is het adres?’

Ik geef hem het adres van SIP.

‘Tot straks, Ethan.’

‘Later,’ zegt hij en hij hangt op. Wat? Ethan ook al? Dan besef ik dat hij net een week in gezelschap van Elliot heeft doorgebracht. Ik tik snel een mailtje aan Christian.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Bezoek uit zonnige oorden

Datum: 14 juni 2011, 14:55

Aan: Christian Grey

 

Lieve compleet & tot over zijn oren VG&B,

 

Ethan is terug en hij komt hier straks de sleutels van het appartement ophalen.

Ik wil graag even gaan kijken of hij alles kan vinden.

Waarom pik je mij niet op na het werk? Dan gaan we even naar het appartement. Kunnen we daarna met z’n allen uit eten gaan, misschien?

Trakteer ik?

 

Jouw Ana x

 

Nog steeds S&O

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP


Van: Christian Grey

Onderwerp: Uit eten

Datum: 14 juni 2011, 15:05

Aan: Anastasia Steele

 

Ik keur je plan goed, met uitzondering van het gedeelte waar jij betaalt voor het eten!

Ik trakteer.

Ik haal je om zes uur op.

 

x

 

PS Waarom gebruik je je BlackBerry niet!!!

 

Christian Grey

Compleet en tot over zijn oren geïrriteerde directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Bazigheid

Datum: 14 juni 2011, 15:11

Aan: Christian Grey

 

Doe eens niet zo korzelig en pinnig.

Alles is gecodeerd.

Ik zie je om zes uur.

 

Ana x

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP


Van: Christian Grey

Onderwerp: Frustrerende vrouw

Datum: 14 juni 2011, 15:18

Aan: Anastasia Steele

 

Korzelig en pinnig!

Ik zal je eens laten zien wat korzelig en pinnig is.

Ik verheug me er nu al op.

 

Christian Grey

Compleet en nog verder dan tot over zijn oren geïrriteerd, maar met een lach op zijn gezicht om onbekende redenen, directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Belofte maakt schuld

Datum: 14 juni 2011, 15:23

Aan: Christian Grey

 

Kom maar op, meneer Grey.

Ik verheug me er ook op. ;D

 

Ana x

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP

 

Hij geeft geen antwoord meer, maar dat had ik ook niet verwacht. Ik zie hem voor me, mopperend over tegenstrijdige signalen en ik moet erom lachen. Ik dagdroom over wat hij met me zou kunnen doen, maar merk dat ik in mijn stoel zit te schuiven. Mijn onderbewuste kijkt afkeurend naar me, over haar strenge juffenbril – ga eens aan je werk.

 

Een tijdje later rinkelt mijn telefoon. Het is Claire van de receptie.

‘Er staat hier een heel leuke vent voor jou bij de receptie. We moeten echt eens samen wat gaan drinken, Ana. Jij kent zo veel lekkere kerels,’ fluistert ze geheimzinnig door de telefoon.

Ethan! Ik graai de sleutels uit mijn tas en hol naar de foyer.

Holy shit – zijn haar is lichter, zijn huid fantastisch gebruind, zijn prachtige lichtbruine ogen kijken naar me op vanaf de groene leren bank. Zodra hij me ziet, valt zijn mond open. Hij staat op en komt naar me toe.

‘Wauw, Ana.’ Hij kijkt me fronsend aan en buigt dan om me te knuffelen.

‘Je ziet er goed uit.’ Ik grijns naar hem.

‘Jij ziet er... wauw – anders uit. Mondain, verfijnd. Wat is er gebeurd? Heb je een ander kapsel? Andere kleding? Ik weet het niet, Steele, maar je ziet er gewoon sexy uit!’

Ik bloos heftig. ‘Ach, Ethan, dit is gewoon mijn werkkleding,’ vermaan ik, terwijl Claire toekijkt, een wenkbrauw omhoog en een glimlachje om haar mond.

‘Hoe was het op Barbados?’

‘Geweldig,’ zegt hij.

‘Wanneer komt Kate terug?’

‘Ze vliegt vrijdag terug met Elliot. Ze hebben het zwaar te pakken.’ Ethan rolt met zijn ogen.

‘Ik heb haar gemist.’

‘Ja? Hoe gaat het met jou en meneer Topman?

‘Meneer Topman?’ Ik grinnik. ‘Laten we zeggen interessant. Hij neemt ons mee uit eten vanavond.’

‘Cool.’ Ethan lijkt er echt zin in te hebben. Gelukkig!

‘Hier.’ Ik geef hem de sleutels. ‘Je hebt het adres?’

‘Ja. Later!’ Hij buigt naar me toe en geeft me een kus op mijn wang.

‘Dat zegt Elliot altijd.’

‘Ja, het is besmettelijk.’

‘Dat is zo. Later.’ Ik lach naar hem als hij van naast de groene bank zijn enorme tas pakt en het gebouw uit loopt.

Als ik me omdraai, zie ik dat Jack naar me kijkt vanaf de overkant van de foyer, zijn gezichtsuitdrukking ondoorgrondelijk. Ik lach vrolijk naar hem en loop weer naar mijn bureau, terwijl ik zijn ogen in mijn rug voel prikken. Dit begint op mijn zenuwen te werken. Wat moet ik ermee? Ik heb geen idee. Ik wacht wel tot Kate er weer is. Zij weet vast wel raad. Die gedachte vrolijkt me weer wat op en ik pak het volgende manuscript.

 

Om vijf voor zes gaat mijn telefoon. Het is Christian.

‘Korzelig en Pinnig hier,’ zegt hij en ik grijns. Hij is nog steeds speelse Vijftig. Mijn innerlijke godin klapt van blijdschap in haar handjes als een klein kind.

‘Met seksverslaafd en Onverzadigbaar. Ik neem aan dat je buiten staat?’ vraag ik droogjes.

‘Dat klopt helemaal, mevrouw Steele. Ik hoop u zo te zien.’ Zijn stem is warm en verleidelijk, en mijn hart klopt onrustig.

‘Ik ook, meneer Grey. Ik kom eraan.’ Ik hang op.

Ik schakel mijn computer uit en pak mijn tas en mijn vestje.

‘Ik ben weg, Jack!’ roep ik naar hem.

‘Prima, Ana. Dank je voor je inzet vandaag, lieverd. Een prettige avond.’

‘Jij ook.’

Waarom kan hij niet altijd zo zijn? Ik begrijp niets van hem.

 

De Audi staat naast de stoep en Christian stapt uit als ik aan kom lopen. Hij heeft zijn jasje uitgedaan en draagt zijn grijze broek, mijn lievelingsbroek, die op een speciale manier op zijn heupen hangt. Hoe kan deze Griekse god toch voor mij bestemd zijn? Ik merk dat ik als een idioot sta te grijnzen als reactie op zijn idiote grijns.

Hij heeft zich de hele dag gedragen als een verliefd vriendje – verliefd op mij. Deze aanbiddelijke, complexe man vol fouten is verliefd op mij, en ik op hem. Er welt een onverwachte vreugde in mij op en ik geniet van het moment waarin ik me voel alsof ik de hele wereld aankan.

‘Mevrouw Steele, u ziet er nog net zo betoverend uit als vanochtend.’ Christian trekt me in zijn armen en kust me hartstochtelijk.

‘Meneer Grey, dat geldt ook voor u.’

‘Laten we je vriend gaan ophalen.’ Hij glimlacht naar me en doet de autodeur open.

Terwijl Taylor naar het appartement rijdt, vertelt Christian me over zijn dag – die zo te horen beter is verlopen dan gisteren. Ik kijk liefdevol naar hem op terwijl hij probeert uit te leggen welke doorbraak de afdeling milieukunde van de WSU in Vancouver heeft gemaakt. Ik begrijp zijn verhaal niet echt, maar ben gefascineerd door zijn persoon en zijn passie en interesse voor het onderwerp. Misschien zal het zo zijn, met goede en slechte dagen, en als de goede dagen zijn zoals deze, heb ik niet veel te klagen. Hij geeft me een vel papier.

‘Dit zijn de tijden dat Claude vrij is deze week,’ zegt hij.

O! De trainer.

Als we aankomen bij mijn appartementengebouw, vist hij zijn BlackBerry uit zijn zak.

‘Grey,’ neemt hij op. ‘Ros, wat is er?’ Hij luistert aandachtig en ik zie dat het een ingewikkeld gesprek is.

‘Ik ga Ethan wel even ophalen. Ik ben met een paar minuten terug,’ zeg ik heel zachtjes en ik steek twee vingers op.

Hij knikt, afgeleid door het gesprek. Taylor doet mijn deur open, lacht me vriendelijk toe. Ik grijns terug; zelfs Taylor voelt het. Ik druk op de intercom en roep vrolijk: ‘Ethan, ik ben het. Doe even open.’

De zoemer gaat, de deur gaat open en ik ga de trap op naar het appartement. Ik realiseer me dat ik hier niet meer ben geweest sinds zaterdagmorgen. Dat lijkt nu zo lang geleden. Ethan is zo vriendelijk geweest de voordeur open te zetten. Ik stap het appartement binnen en krijg het ineens koud. Het duurt even voordat het tot me doordringt, maar dan besef ik dat de bleke, broze figuur die bij het kookeiland staat Leila is. Ze heeft een kleine revolver in haar hand en staart me onbewogen aan.