Vier
Als ik weer een beetje terug op aarde kom, open ik mijn ogen en kijk omhoog, recht in het gezicht van de man van wie ik hou. Christians gelaatsuitdrukking is zacht, teder. Leunend op z’n ellebogen strijkt hij met z’n neus over die van mij en zijn handen houden de mijne bij mijn hoofd bij elkaar. Ik vermoed, jammer genoeg, dat hij dat doet zodat ik hem niet kan aanraken. Hij drukt een lieve kus op m’n lippen en beweegt zich voorzichtig uit me.
‘Dit heb ik gemist,’ zucht hij.
‘Ik ook,’ fluister ik.
Hij houdt m’n kin vast en kust me vol en hard. Het is een kus vol passie, een smekende kus, maar waar vraagt hij om? Ik weet het niet. Ik ben buiten adem.
‘Nooit meer bij me weggaan,’ smeekt hij, en hij kijkt diep in m’n ogen, z’n gezicht nu serieus.
‘Oké,’ fluister ik, en ik lach naar hem. De glimlach die terugkomt is oogverblindend – een combinatie van opluchting, blijdschap en jongensachtige verrukking die het koudste hart nog laat smelten. ‘Bedankt voor de iPad.’
‘Heel graag gedaan, Anastasia.’
‘Wat is je favoriete liedje uit de lijst?’
‘Tja, dat is geheim.’ Hij grijnst. ‘Eten koken, deerne van me. Ik sterf van de honger,’ zegt hij. Hij gaat plotseling rechtop zitten en trekt me mee.
‘Deerne?’ giechel ik.
‘Deerne. Eten, nu, alsjeblieft.’
‘Omdat u het zo vreselijk vriendelijk vraagt, edele heer. Ik ga onmiddellijk aan de slag.’
Ik haast me uit bed, waardoor ik m’n kussen meesleur en de platte helikopterballon tevoorschijn piept. Christian pakt ’m en kijkt verbaasd naar me op.
‘Dat is mijn ballon,’ zeg ik een beetje bezitterig. Ik pak m’n badjas en wikkel die om me heen. O nee hè... waarom moest hij die nou vinden?
‘In je bed?’ vraagt hij.
‘Ja.’ Ik bloos. ‘Hij heeft me gezelschap gehouden.’
‘Charlie Tango boft,’ zegt hij verrast.
Ja, ik ben sentimenteel, Grey, en dat komt omdat ik van je hou.
‘Mijn ballon,’ zeg ik nog eens. Ik draai me snel om en ga naar de keuken en laat hem achter met een grijns van oor tot oor.
Christian en ik zitten op Kates Perzische tapijt en we eten met stokjes gewokte kip met groenten en noodles uit porseleinen kommen. We drinken gekoelde pinot grigio. Christian leunt tegen de bank, met z’n lange benen uitgestrekt op de grond. Hij heeft alleen z’n spijkerbroek en z’n overhemd aan, en z’n haar ziet er weer heerlijk pas-geneukt uit. Christians iPod staat aan en de Buena Vista Social Club zingt zachtjes op de achtergrond.
‘Lekker dit,’ zegt hij dankbaar, en hij neemt nog een hap.
Ik zit met gekruiste benen naast hem en ik eet gretig, zo verschrikkelijk hongerig, en ik bewonder z’n naakte voeten.
‘Ik kook meestal. Kate is er niet zo goed in.’
‘Heb je dat van je moeder geleerd?’
‘Niet echt,’ schamper ik. ‘Tegen de tijd dat ik erin geïnteresseerd in raakte, woonde m’n moeder met Echtgenoot Nummer Drie in Mansfield, Texas. En Ray, nou ja, als ik er niet was geweest dan had hij op geroosterd brood en afhaal geleefd.’
Christian kijkt me aan. ‘Waarom bleef je niet in Texas met je moeder?’
‘Haar man, Steve, en ik... we konden het niet zo goed met elkaar vinden. En ik miste Ray. Haar huwelijk met Steve duurde niet lang. Ik denk dat ze bij zinnen kwam. Ze praat nooit over hem,’ zeg ik zacht. Ik denk dat dat een donkere tijd in haar leven is geweest, een waar we nooit over praten.
‘Dus jij bleef in Washington met je stiefvader.’
‘Ja.’
‘Het klinkt alsof je voor hem zorgde,’ zegt hij zachtjes.
‘Zo zou je het kunnen zien.’ Ik haal m’n schouders op.
‘Je bent gewend om voor mensen te zorgen.’
Ik bemerk een scherp randje in z’n stem, en ik kijk naar hem.
‘Wat is er?’ vraag ik, geschrokken door z’n behoedzame blik.
‘Ik wil voor jou zorgen.’ Zijn ogen glanzen met een onuitgesproken emotie.
M’n hartslag gaat omhoog.
‘Dat heb ik gemerkt,’ fluister ik. ‘Je doet het alleen op een vreemde manier.’
Hij fronst. ‘Het is de enige manier die ik ken,’ zegt hij zacht.
‘Ik ben nog steeds boos omdat je SIP hebt gekocht.’
Hij glimlacht. ‘Dat weet ik, maar jouw boosheid zou mij niet tegenhouden, schatje.’
‘Wat zeg ik tegen m’n collega’s, tegen Jack?’
Z’n ogen vernauwen zich tot spleetjes. ‘Die klootzak moet echt uitkijken.’
‘Christian!’ zeg ik streng. ‘Hij is m’n baas.’
Hij drukt z’n lippen stijf op elkaar en z’n mond vormt een dun lijntje. Hij lijkt op een eigenwijs schooljochie.
‘Niets vertellen,’ zegt hij.
‘Niets waarover?’
‘Dat SIP van mij is. Het contract is gisteren getekend. Het nieuws staat onder embargo voor de komende vier weken, zodat het management bij SIP wat veranderingen kan doorvoeren.’
‘O... kom ik zonder baan te zitten?’ vraag ik gealarmeerd.
‘Dat betwijfel ik ten zeerste,’ zegt Christian met ironie in z’n stem. Hij probeert hard een glimlach te onderdrukken.
Ik trek een gezicht. ‘Als ik wegga en een andere baan vind, ga je dat bedrijf dan ook kopen?’
‘Je denkt er toch niet over om weg te gaan?’ De uitdrukking op z’n gezicht verandert, is nu weer behoedzaam.
‘Misschien. Ik geloof niet dat je me echt veel keuze hebt gelaten.’
‘Ja. Dan koop ik ook dat bedrijf.’ Hij is onvermurwbaar.
Ik kijk hem aan, een grote frons op m’n voorhoofd. Ik kan hier onmogelijk winnen.
‘Vind je niet dat je het een tikkeltje overdrijft met je bescherming?’
‘Ja, ik ben me er heel erg van bewust hoe dit moet overkomen.’
‘Oproep voor dr. Flynn,’ grap ik.
Hij zet z’n lege kom weg en kijkt me onbewogen aan. Ik zucht. Ik wil geen ruzie maken. Ik sta op en reik naar z’n kom.
‘Wil je een toetje?’
‘Wat een uitstekend idee!’ zegt hij met een geile glimlach op z’n gezicht.
‘Niet mij.’ Waarom mij niet? Mijn innerlijke godin wordt wakker van haar dutje en gaat rechtop zitten, de oren gespitst. ‘Er is ijs. Vanille.’ Ik grinnik.
‘Is dat zo?’ Christians grijns wordt groter. ‘Ik denk dat we daar wel wat mee kunnen.’
Pardon? Ik staar verbaasd naar hem, terwijl hij elegant overeind komt.
‘Kan ik blijven?’
‘Wat bedoel je?’
‘Vannacht.’
‘Daar was ik van uitgegaan.’
‘Mooi zo. Waar is het ijs?’
‘In de oven.’ Ik glimlach lief naar hem.
Hij kijkt schuin naar me, zucht en schudt z’n hoofd. ‘Mevrouw Steele, sarcasme is de laagste vorm van spitsvondigheid.’ Z’n ogen glinsteren.
O shit. Wat is hij van plan?
‘Ik kan je nog steeds over m’n knie leggen.’
Ik zet de kommen in de gootsteen. ‘Heb je die zilveren ballen bij je?’
Hij klopt op z’n borst, z’n buik en de zakken van z’n spijkerbroek. ‘Gek genoeg heb ik niet standaard een extra setje bij me, nee. Niet veel vraag naar op kantoor.’
‘Ik ben erg blij dat te horen, meneer Grey, en ik dacht dat sarcasme de laagste vorm van spitsvondigheid was?’
‘Tja, Anastasia, mijn nieuwe motto is: als je niet kunt winnen, kun je maar beter meedoen.’
Ik staar hem aan – wat zegt hij nu dan weer – hij grinnikt naar me en hij ziet eruit alsof hij verschrikkelijk blij is met zichzelf. Hij draait zich om en doet de vriezer open om een bak Ben & Jerry’s Finest Vanilla te pakken.
‘Dit gaat prima werken.’ Hij kijkt op, z’n ogen donker. ‘Ben & Jerry’s & Ana.’ Hij zegt elk woord langzaam, en spreekt elke lettergreep duidelijk uit.
O mijn fucking hemel. M’n tong ligt ongeveer op de grond. Hij opent de bestekla en haalt er een lepel uit. Wanneer hij opkijkt zijn z’n ogen beschaduwd, en hij likt snel met z’n tong langs z’n bovenste tanden. O, die tong.
Ik voel m’n opwinding. Een donkere, gladde, vlinderende lust stroomt heet door m’n aderen. We gaan het leuk hebben. Met eten.
‘Ik hoop dat je het warm hebt,’ fluistert hij. ‘Ik ga je hiermee afkoelen. Kom.’ Hij steekt z’n hand uit, en ik leg de mijne erin.
In m’n slaapkamer zet hij het ijs op het tafeltje naast m’n bed, trekt de donzen deken ervan af en haalt de kussens weg, hij gooit ze allemaal op een hoopje op de grond.
‘Je hebt nog ander beddengoed, neem ik aan?’
Ik knik, en ik kijk gefascineerd naar hem. Hij houdt Charlie Tango omhoog.
‘Denk eraan, geen geklooi met mijn ballon,’ waarschuw ik.
Z’n lippen springen op in een halve glimlach. ‘Ik zou niet durven, schatje, maar ik wil wel met jou en deze lakens klooien.’
M’n lichaam stuiptrekt bijna.
‘Ik wil je vastbinden.’
O. ‘Oké,’ fluister ik.
‘Alleen je handen. Aan het bed. Je moet stilliggen.’
‘Oké,’ fluister ik weer, omdat ik niet in staat ben iets anders uit te brengen.
Hij loopt op me af zonder z’n ogen te laten dwalen.
‘We gebruiken dit wel.’ Hij grijpt het koord van m’n badjas en maakt de strik op een heerlijk plagerige, langzame manier los. Dan trekt hij het koord uit de lusjes.
M’n jas valt open, en ik sta gefixeerd onder zijn verhitte blik. Een ogenblik later duwt hij de jas van m’n schouders. Hij valt neer en komt in een hoopje aan m’n voeten terecht. Nu sta ik naakt voor hem. Hij streelt m’n gezicht met z’n knokkels en z’n aanraking werkt door tot diep in m’n kruis. Hij buigt zich voorover en kust m’n lippen licht.
‘Ga op bed liggen met je gezicht naar boven,’ zegt hij, z’n ogen zijn donker en boren zich in de mijne.
Ik doe wat me gezegd wordt. M’n kamer is gehuld in duisternis, op het zachte, zwakke licht van m’n lamp na.
Normaal heb ik een hekel aan spaarlampen – ze geven zo weinig licht – maar nu ik hier naakt ben met Christian, ben ik blij met het gedempte licht. Hij staat bij het bed en kijkt op me neer.
‘Ik zou de hele dag naar je kunnen kijken, Anastasia,’ zegt hij, en met deze woorden klimt hij op het bed, op m’n lichaam, met z’n benen aan beide kanten van m’n lijf.
‘Armen boven je hoofd,’ beveelt hij.
Ik gehoorzaam en hij maakt het einde van het koord aan m’n linkerpols vast, en wikkelt het dan door de metalen spijlen aan het hoofdeinde van m’n bed. Hij trekt het aan, zodat m’n arm omhooggaat. Hij zet vervolgens m’n rechterhand vast en bindt het koord stevig vast.
Eenmaal vastgebonden staar ik hem aan, en zie hoe hij zichtbaar ontspant. Hij vindt het leuk als ik vastgebonden ben. Zo kan ik hem niet aanraken. Het daagt me dat ook geen van z’n Onderdanigen hem ooit aangeraakt heeft – en dat ze daar ook nooit de gelegenheid toe hebben gehad. Hij zou altijd de controle hebben gehouden, en zichzelf op afstand. Daarom houdt hij zo van z’n regels.
Hij klimt van me af en buigt zich voorover voor een snelle kus op m’n lippen. Dan staat hij op, doet z’n overhemd uit en laat z’n spijkerbroek op de grond zakken.
Hij is schitterend naakt. Mijn innerlijke godin springt in een driedubbele axel van de ongelijke leggers en m’n mond is plotseling droog. Hij is echt mooier dan mooi. Hij heeft een klassieke bouw – brede, gespierde schouders en smalle heupen, de omgekeerde driehoek. Overduidelijk een getraind lichaam. Ik zou de hele dag naar hem kunnen kijken. Hij gaat naar het voeteneinde, grijpt m’n enkels en trekt me snel en met een ruk naar beneden zodat m’n armen uitgestrekt zijn en ik ze geen kant op kan bewegen.
‘Beter,’ constateert hij.
Hij pakt de bak met ijs en klimt behendig het bed op en gaat weer boven op me zitten. Hij haalt heel langzaam de deksel van de bak af en steekt de lepel erin.
‘Hmm... het is nog steeds behoorlijk hard,’ zegt hij met opgetrokken wenkbrauw. Hij schept er een lepel vanille-ijs uit en steekt die in z’n mond. ‘Verrukkelijk,’ zegt hij en hij likt z’n lippen af. ‘Geweldig hoe lekker simpele vanille kan smaken.’ Hij staart naar me en grijnst. ‘Wil je ook wat?’ plaagt hij.
Zoals hij daar zit, ijsetend boven op me, ziet hij er zo ongelooflijk sexy, jong en zorgeloos uit – met heldere ogen, en een stralend gezicht. O, wat gaat hij toch in godsnaam met me doen? Alsof ik dat niet kan bedenken. Ik knik, verlegen.
Hij schept nog een lepel ijs uit de bak en biedt het me aan, dus ik open m’n mond – en dan steekt hij de lepel snel in z’n eigen mond.
‘Dit is te lekker om te delen,’ zegt hij met een ondeugende glimlach.
‘Hé,’ protesteer ik.
‘Welnu, mevrouw Steele, houdt u van uw vanille?’
‘Ja,’ zeg ik op een veel dwingender toon dan de bedoeling is en ik probeer, zonder veel resultaat, hem van me af te werpen.
Hij lacht. ‘Gaan we bokken? Ik zou dat niet doen als ik jou was.’
‘IJs,’ smeek ik.
‘Nou, vooruit dan, omdat je zo aardig tegen me bent geweest vandaag, mevrouw Steele.’ Hij geeft toe en biedt me nog een lepel aan. Dit keer laat hij me wel eten.
Ik heb de neiging om te giechelen. Zijn goede humeur is aanstekelijk. Hij neemt nog een lepel vol en voert me die, en nog een. Oké, genoeg.
‘Hmm, dit is wel een manier om er zeker van te zijn dat je eet – dwang. Ik denk dat ik hier wel een gewoonte van kan maken.’
Hij neemt nog een hap en biedt mij ook aan. Dit keer hou ik m’n mond dicht en schud ik m’n hoofd. Hij wacht tot het ijs op de lepel gesmolten is en op m’n hals en borst drupt. Dan buigt hij voorover en likt het er langzaam van af. M’n lichaam licht op van verlangen.
‘Mmmm. Het smaakt nog beter als het van u afkomt, mevrouw Steele.’
Ik trek aan m’n boeien en het bed kraakt vervaarlijk, maar het kan me niet schelen – ik brand van verlangen, ik word erdoor verzwolgen. Hij pakt nog een lepel en laat het ijs over m’n borsten druppelen. Dan verspreidt hij het met de achterkant van de lepel over elke borst en tepel.
O... dat is koud. M’n tepels zwellen en worden hard onder de kou van de vanille.
‘Koud?’ vraagt Christian zachtjes en buigt voorover om alle room nog een keer van me af te likken en te zuigen. Z’n mond voelt heet aan vergeleken bij de kou van het ijs.
Lieve hemel. Ik word gemarteld. Het smeltende ijs loopt in kleine riviertjes van me af het bed op. Z’n lippen gaan door met de langzame marteling, zuigen hard, dan zacht – o, alsjeblieft! –, ik ben buiten adem.
‘Wil je ook wat?’ En voordat ik ja of nee kan zeggen, zit z’n tong in m’n mond, koud en behendig, het smaakt naar Christian en vanille. Overheerlijk.
En net als ik gewend aan het raken ben aan het gevoel, gaat hij weer rechtop zitten en laat een lepel vol ijs over het midden van m’n lichaam glijden, over m’n buik en in m’n navel, waar hij een grote klodder ijs in doet. O, het voelt kouder dan eerst, maar het brandt vreemd genoeg ook.
‘Dit heb je dus al een keer eerder gedaan.’ Christians ogen glanzen. ‘Je moet nu heel stil blijven liggen, want anders gaat het ijs over het hele bed.’ Hij kust m’n borsten en zuigt hard aan m’n tepels, en dan volgt hij, likkend en zuigend, de lijn ijs op m’n lichaam naar beneden.
En ik probeer het echt, ik probeer stil te liggen, ondanks de heftige combinatie van de kou en z’n hete aanraking. Maar m’n heupen beginnen onwillekeurig te bewegen, en draaien in een heel eigen ritme rond, bezeten door z’n koude-vanillebetovering. Hij gaat nog verder naar beneden en eet het ijs van m’n buik terwijl hij rondjes in en rond m’n navel maakt.
Ik kreun. Goeie genade. Het is koud, het is heet, het is zinnenprikkelend, maar hij stopt niet. Hij volgt het ijsspoor lager en lager, tot in m’n schaamhaar, tot op m’n clitoris. Ik schreeuw het uit.
‘Stil maar,’ zegt Christian zachtjes, terwijl zijn magische tong te werk gaat en de vanille oplepelt. Ik kreun zachtjes verder.
‘O... alsjeblieft... Christian.’
‘Ik weet het, schatje, ik weet het,’ ademt hij en zijn tong doet z’n heerlijke ding. Hij houdt niet op, hij houdt gewoon niet op, en m’n lichaam klimt en klimt – hoger en hoger. Hij glijdt met een van z’n vingers in me, en dan nog een, en hij beweegt ze gekmakend langzaam heen en weer.
‘Hier,’ zegt hij zwoel, en z’n vingers glijden ritmisch over de voorkant van m’n vagina en tegelijkertijd gaat hij door met het verrukkelijke, eindeloze likken en zuigen. O mijn hemel!
Ik kom onverwacht klaar. Ik explodeer en heb een ongelooflijk orgasme dat al m’n zintuigen lamlegt en alles wat er buiten m’n lichaam gebeurt vernietigt. Ik kan alleen maar kronkelen en kreunen. Jeetje, dat was echt snel.
Ik ben me er vaag van bewust dat hij is gestopt. Hij hangt over me heen en doet een condoom om, en dan is hij in me, hard en snel.
‘O ja!’ kreunt hij terwijl hij tegen me aan ramt. Hij is plakkerig en het overgebleven ijs verspreidt zich over ons heen. Het is een vreemde, afleidende sensatie, maar ik kan er niet te lang bij stilstaan. Christian trekt zich plotseling terug en draait me om.
‘Nu zo,’ ademt hij, en hij is meteen weer in me, maar hij begint niet direct met z’n normale, straffende ritme. Hij leunt voorover, maakt m’n handen los en trekt me overeind zodat ik bijna op hem zit. Z’n handen gaan naar m’n borsten, en hij houdt ze in z’n palmen, trekt zacht aan m’n tepels. Ik grom en gooi m’n hoofd achterover op z’n schouder. Hij beroert m’n hals, bijt erin en hij spant z’n heupen aan, heel langzaam, en vult me keer op keer.
‘Weet je hoeveel je voor me betekent?’ ademt hij in m’n oor.
‘Nee,’ hijg ik.
Ik voel z’n glimlach tegen m’n hals en z’n vingers buigen zich om m’n kaak en hals, houden me even heel stevig vast.
‘Dat weet je wel. Ik laat je nooit meer gaan.’
Ik kreun, terwijl hij versnelt.
‘Je bent van mij, Anastasia.’
‘Ja, van jou,’ hijg ik.
‘Ik zorg voor wat van mij is,’ sist hij en hij bijt in m’n oor.
Ik schreeuw.
‘Goed zo, schatje, ik wil je horen.’ Hij glipt een hand om m’n middel en z’n andere grijpt m’n heup, en hij duwt zichzelf harder in me, en ik kreun luid. En dan begint het straffende ritme. Z’n ademhaling is hijgender en grover, raspend, net als de mijne. Ik voel m’n lichaam weer versnellen. Jemig, nog een keer!
Ik ben alleen nog maar gevoel. Dit is wat hij met me doet – hij neemt totaal bezit van m’n lichaam, zodat ik aan niets anders dan hem zal denken. Z’n toverkracht is onweerstaanbaar, bedwelmend. Ik ben een vlinder in z’n net die niet kan en wil ontsnappen. Ik ben van hem... helemaal van hem.
‘Kom maar, schatje,’ gromt hij tussen opeengeklemde tanden, en precies op tijd, zoals de tovenaarsleerling die ik ben betaamt, laat ik me gaan en komen we samen klaar.
Ik lig opgerold in z’n armen op de plakkerige lakens. Zijn voorkant ligt dicht tegen mijn achterkant aan, en z’n neus zit in m’n haar.
‘Wat ik voor jou voel, maakt me bang,’ fluister ik.
Hij stokt. ‘Mij ook, schatje,’ zegt hij zacht.
‘Wat gebeurt er met me als je me verlaat?’ Die gedachte is verschrikkelijk.
‘Ik ga nergens heen. Ik denk dat ik nooit genoeg van je zal krijgen, Anastasia.’
Ik draai me om en kijk hem aan. Hij ziet er serieus en oprecht uit. Ik buig me naar hem toe en kus hem teder. Hij glimlacht en aait m’n haar achter m’n oor.
‘Ik heb me nog nooit gevoeld, zoals ik me voelde toen jij wegging, Anastasia. Ik zou er alles, maar dan ook alles, voor doen om dat gevoel nooit meer te hoeven doorstaan.’ Hij klinkt zo verdrietig, zelfs een beetje ontdaan.
Ik kus hem nog eens. Ik wil onze stemming wat luchtiger maken, maar dat doet Christian al.
‘Ga je morgen met me mee naar m’n vaders zomerfeest? Het is een jaarlijks gebeuren voor het goede doel. Ik heb gezegd dat ik zou komen.’
Ik glimlach en voel me plotseling heel verlegen.
‘Natuurlijk ga ik met je mee.’ O shit, ik heb niets om aan te doen.
‘Wat?’
‘Niks.’
‘Vertel,’ houdt hij aan.
‘Ik heb niks om aan te trekken.’
Christian ziet er even ongemakkelijk uit.
‘Niet boos worden, maar ik heb nog steeds al die kleren thuis voor je. Ik weet zeker dat er wel wat jurken tussen zitten.’
Ik tuit m’n lippen. ‘O, is dat zo?’ plaag ik met een sardonische stem. Ik wil vannacht geen ruzie met hem maken. Ik moet douchen.
Het meisje dat op mij lijkt staat voor SIP. Wacht even – ik bén haar. Ik ben bleek en ongewassen, en al m’n kleren zijn te groot; ik staar naar haar en ze draagt mijn kleren – gelukkig, gezond.
‘Wat heb jij dat ik niet heb?’ vraag ik aan haar.
‘Wie ben jij?’
‘Ik ben niemand... Wie ben jij? Ben jij ook niemand...?’
‘Dan zouden we met z’n tweeën zijn – niet doorvertellen hoor, dan zouden ze ons verbannen, echt waar...’ Er verschijnt een langzame, kwaadaardige glimlach op haar gezicht, die wijder en wijder wordt, en niet ophoudt, en het is zo verschrikkelijk dat ik begin te gillen.
‘Jezus, Ana!’ Christian schudt me wakker.
Ik ben totaal gedesoriënteerd. Ik ben thuis... in het donker... in bed met Christian. Ik schud m’n hoofd en probeer m’n gedachten op een rij te krijgen.
‘Schatje, gaat het? Je had een nachtmerrie.’
‘O.’
Hij doet het lampje aan en we worden omhuld door het gedempte licht. Hij kijkt naar me en ik zie bezorgdheid op z’n gezicht.
‘Het meisje,’ fluister ik.
‘Wat is er? Welk meisje?’ vraagt hij op kalmerende toon.
‘Er was een meisje, buiten bij SIP, toen ik het pand verliet vanavond. Ze leek op mij... maar niet echt.’
Christian verstijft, en nu het licht van het lampje iets helderder is, zie ik dat hij asgrauw is.
‘Wanneer was dat?’ fluistert hij, en ik bespeur afkeuring in z’n stem. Hij gaat rechtop zitten, en staart op me neer.
‘Toen ik wegging van werk, vanavond,’ herhaal ik. ‘Weet je wie ze is?’
‘Ja.’ Hij haalt een hand door z’n haar.
‘Wie?’
Zijn lippen persen zich samen, maar hij zegt niets.
‘Wie is het?’ dring ik aan.
‘Ze heet Leila.’
Ik slik. De ex-Onderdanige! Ik herinner me dat Christian het over haar had voordat we gingen zweefvliegen. Opeens straalt hij spanning uit. Er is iets aan de hand.
‘Het meisje dat “Toxic” op de iPod zette?’
Hij kijkt me aan, gespannen.
‘Ja,’ zegt hij. ‘Zei ze iets?’
‘Ze zei: “Wat heb jij dat ik niet heb?”, en toen ik haar vroeg wie ze was, zei ze: “Niemand.”’
Christian sluit z’n ogen, lijkt gepijnigd. O nee. Wat is er gebeurd? Wat betekent ze voor hem?
De huid op m’n hoofd prikt en adrenaline stroomt door m’n lijf. Wat als ze veel voor hem betekent? Misschien mist hij haar? Ik weet zo weinig over z’n vroegere... eh, relaties. Ze zal wel een contract hebben gehad en gedaan hebben wat hij wilde, hem graag gegeven wat hij nodig had.
O nee – en dat, terwijl ik dat niet kan. Die gedachte maakt me misselijk.
Christian gaat uit bed, doet z’n spijkerbroek aan en gaat naar de woonkamer. Ik kijk op m’n wekker – vijf uur ’s morgens. Ik rol ook uit bed, doe z’n witte overhemd aan en volg hem.
Shit, hij is aan het bellen.
‘Ja, buiten bij SIP, gisteren... vroeg in de avond,’ zegt hij zachtjes. Ik loop naar de keuken en hij draait zich naar me toe. Kortaf vraagt hij: ‘Hoe laat precies?’
‘Ongeveer tien voor zes?’ mompel ik. Wie is hij in godsnaam op dit tijdstip aan het bellen? Wat heeft Leila gedaan? Hij geeft de informatie aan de persoon aan de andere kant van de lijn. Hij blijft naar me kijken, z’n uitdrukking donker en ernstig.
‘Ik wil weten hoe... Ja... Dat had ik niet gedacht, maar ik had ook niet voorzien dat ze dit zou doen.’ Hij sluit z’n ogen alsof hij pijn heeft. ‘Ik weet niet hoe ze daarop zal reageren... Ja, ik zal met haar praten... Ja... ik weet het... Ga erachteraan en houd me op de hoogte. Je moet ’r gewoon vinden, Welch – ze is in de problemen. Vind haar.’ Hij hangt op.
‘Wil je thee?’ vraag ik. Thee is Rays antwoord op elke crisis en het enige in de keuken wat hij goed kan. Ik vul de ketel met water.
‘Ik wil eigenlijk terug naar bed.’ Z’n blik verraadt dat hij dat niet wil om te slapen.
‘Nou, ik heb thee nodig. Wil je ook een kopje?’ Ik wil weten wat er aan de hand is. Ik ga me niet weer door seks op een dwaalspoor laten zetten.
Geërgerd haalt hij een hand door z’n haar. ‘Ja, graag,’ zegt hij, maar ik zie dat hij geïrriteerd is.
Ik zet het water op en pak kopjes en de theepot. M’n bezorgdheid zet ‘Alarmfase één’ in werking. Gaat hij me vertellen wat er aan de hand is? Of moet ik graven?
Ik voel z’n ogen op me – voel z’n onzekerheid, en z’n woede is voelbaar. Ik kijk op, en in z’n ogen glinstert bezorgdheid.
‘Wat is er?’ vraag ik zachtjes.
Hij schudt z’n hoofd.
‘Ga je het me niet vertellen?’
Hij zucht en sluit z’n ogen. ‘Nee.’
‘Waarom?’
‘Omdat ik niet wil dat jij je er zorgen om gaat maken. Ik wil niet dat je hierin verstrikt raakt.’
‘Het zou inderdaad niets met mij te maken moeten hebben, maar dat doet het wel. Ze heeft me opgespoord en me benaderd voor m’n kantoor. Hoe weet ze dat ik besta? Hoe weet ze waar ik werk? Ik denk dat ik het recht heb te weten wat er aan de hand is.’
Hij haalt weer een hand door z’n haar en de frustratie straalt van hem af. Het is alsof hij een innerlijke strijd voert.
‘Alsjeblieft?’ vraag ik zacht.
Z’n mond versmalt tot een dun, hard lijntje en hij rolt met z’n ogen.
‘Oké,’ zegt hij gelaten. ‘Ik heb geen idee hoe ze je heeft gevonden. Misschien die foto van ons in Portland, ik weet het niet.’ Hij zucht nogmaals en ik bespeur dat zijn frustratie op hemzelf is gericht.
Ik wacht geduldig en giet kokend water in de theepot. Hij beent heen en weer. Dan vertelt hij verder.
‘Toen ik met jou in Georgia was, stond Leila opeens voor m’n appartement en schopte een scène bij Gail.’
‘Gail?’
‘Mevrouw Jones.’
‘Wat bedoel je met “een scène schoppen”?’
Hij staart me aan, maakt een inschatting.
‘Vertel op. Je houdt iets achter.’ M’n toon is krachtiger dan ik me voel.
Hij knippert verrast met z’n ogen. ‘Ana, ik...’ Hij stopt.
‘Alsjeblieft?’
Hij zucht en geeft zich gewonnen. ‘Ze deed een onverwachte poging om haar pols door te snijden.’
‘O nee!’ Dat verklaart het verband.
‘Gail bracht haar naar het ziekenhuis. Maar Leila had zichzelf alweer uit het ziekenhuis ontslagen voordat ik de kans had erheen te gaan.’
Shit. Wat betekent dit? Suïcidaal? Waarom?
‘De psychiater die haar onderzocht noemde het een typische noodkreet. Hij geloofde niet dat ze echt risico liep – één stap verwijderd van suïcidale gedachten, zo zei hij het. Maar ik ben daar niet van overtuigd. Sindsdien probeer ik te achterhalen waar ze is om haar te helpen.’
‘Heeft ze nog iets tegen mevrouw Jones gezegd?’
Hij kijkt me aan. Hij ziet er erg ongemakkelijk uit.
‘Niet veel,’ zegt hij uiteindelijk, maar ik weet dat hij me niet alles vertelt.
Ik leid mezelf af door thee in te schenken. Dus Leila wil terug in Christians leven en kiest voor een zelfmoordpoging om aandacht te krijgen? Whoa... eng. Maar effectief. Christian verliet Georgia om bij haar te zijn, en dan verdwijnt ze voordat hij haar kan zien? Heel vreemd.
‘Je kan haar dus niet vinden? En haar familie dan?’
‘Ze weten niet waar ze is. Haar man ook niet.’
‘Haar man?’
‘Ja,’ zegt hij ontdaan, ‘ze is sinds twee jaar getrouwd.’
Wat? ‘Dus ze was met jou terwijl ze getrouwd was?’ Jezusmina. Hij kent echt geen grenzen.
‘Nee! O god, nee! Dat was drie jaar geleden. Toen ging ze weg en kort daarna trouwde ze met hem.’
O. ‘Waarom probeert ze dan nu je aandacht te krijgen?’
Hij schudt verdrietig z’n hoofd. ‘Ik weet het niet. We weten alleen maar dat ze vier maanden geleden bij haar man is weggegaan.’
‘Wacht even hoor. Dus ze is al drie jaar jouw Onderdanige niet meer?’
‘Ongeveer tweeënhalf jaar.’
‘En ze wilde meer.’
‘Ja.’
‘Maar jij niet?’
‘Dit weet je allemaal al.’
‘Dus is ze bij je weggegaan.’
‘Ja.’
‘En waarom komt ze uitgerekend nu naar je toe?’
‘Ik weet het niet.’ Maar de toon in z’n stem vertelt me dat hij in ieder geval een theorie heeft.
‘Maar je vermoedt...’
Z’n ogen vernauwen en glinsteren van woede. ‘Ik vermoed dat het iets met jou te maken heeft.’
Mij? Wat wil ze met mij? ‘Wat heb jij dat ik niet heb?’
Ik staar naar Vijftig, schitterend in z’n ontblote bovenlijf. Ik heb hem; hij is van mij. Dat heb ik, en toch leek ze op mij: hetzelfde donkere haar en dezelfde bleke huid. Ik frons. Ja... wat heb ik eigenlijk dat zij niet heeft?
‘Waarom vertelde je me dat gisteren niet?’ vraagt hij zachtjes.
‘Ik was haar vergeten.’ Ik haal verontschuldigend m’n schouders op. ‘Door alles, je weet wel, de drankjes na het werk ter afsluiting van m’n eerste week. Toen kwam jij naar de bar en had je je... testosteronstormloop met Jack, en toen waren we hier. Het is me ontglipt. Je bent erg goed in me dingen te laten vergeten.’
‘Testosteronstormloop?’ Z’n lippen trillen.
‘Ja. Het wedstrijdje wie de grootste heeft.’
‘Ik zal jou eens een testosteronstormloop laten zien.’
‘Wil je niet liever een kopje thee?’
‘Nee, Anastasia, dat wil ik liever niet.’
Zijn ogen boren zich in de mijne en hij zet me in vuur en vlam met zijn ik-wil-je-en-ik-wil-je-nu-blik. Fuck... het is zo geil.
‘Vergeet haar. Kom.’ Hij strekt z’n hand naar me uit.
Ik pak z’n hand vast en mijn innerlijke godin doet drie achterwaartse salto’s.
Ik word wakker, ik heb het te warm. Ik lig gewikkeld om een naakte Christian Grey heen. Hij is diep in slaap, maar houdt me stevig vast. Zacht ochtendlicht schijnt door de gordijnen. Mijn hoofd ligt op z’n borst, m’n been ligt verstrengeld in de zijne, m’n arm over z’n buik.
Voorzichtig hef ik m’n hoofd op, bang dat ik hem anders wakker maak. Hij ziet er jong en ontspannen uit in z’n slaap en ik kan niet geloven dat deze Adonis echt helemaal van mij is.
Hmm... Ik reik omhoog en aai voorzichtig over z’n borst, m’n vingertoppen gaan door z’n borsthaar, en hij beweegt niet. Goeie god. Ik kan het niet helemaal geloven. Hij is echt van mij – tenminste voor nu nog even. Ik leun voorover en kus een van z’n littekens. Hij kreunt zachtjes maar wordt niet wakker, en ik glimlach. Ik kus er nog een en hij opent z’n ogen.
‘Hoi.’ Ik grijns, met een schuldig gezicht.
‘Hoi,’ antwoordt hij argwanend. ‘Wat ben je aan het doen?’
‘Naar jou aan het kijken.’ Ik loop met m’n vingers over het lijntje van haar op zijn buik. Hij pakt m’n hand vast, en z’n ogen vernauwen, en dan lacht hij een schitterende Christian-op-z’n-gemak-glimlach, en ik ontspan. Mijn heimelijke aanrakingen blijven geheim.
O... waarom mag ik je niet aanraken?
Plotseling ligt hij boven op me en drukt hij me in het matras, zijn handen op de mijne, me waarschuwend. Hij aait m’n neus met de zijne.
‘Ik denk dat jij stoute dingen aan het doen bent, mevrouw Steele,’ zegt hij beschuldigend, maar hij glimlacht nog steeds.
‘Ik vind het leuk om stoute dingen te doen met jou in de buurt.’
‘Is dat zo?’ vraagt hij en hij kust me licht op m’n lippen. ‘Seks of ontbijt?’ vraagt hij met lachende ogen. Z’n erectie duwt tegen me aan, en ik kantel m’n bekken om hem tegemoet te komen.
‘Uitstekende keuze,’ constateert hij tegen m’n hals en hij trekt een spoor van kussen naar m’n borsten.
Ik kijk in de spiegel op m’n ladekast en probeer nog iets van model in m’n haar te krijgen – het is echt te lang. Ik heb een spijkerbroek en een T-shirt aan en Christian, fris gedoucht, is zich achter me aan het aankleden. Ik kijk hongerig naar zijn lichaam.
‘Hoe vaak train jij?’ vraag ik.
‘Elke doordeweekse dag,’ zegt hij, terwijl hij z’n broek dichtknoopt.
‘Wat doe je?’
‘Rennen, gewichten, kickboksen.’ Hij haalt z’n schouders op.
‘Kickboksen?’
‘Ja, ik heb een personal trainer die het me leert, ex-olympisch deelnemer. Hij heet Claude. Hij is erg goed. Je zou goed met hem kunnen opschieten.’
Ik draai me om, terwijl hij z’n witte overhemd dichtknoopt.
‘Hoe bedoel je dat ik goed met hem zou kunnen opschieten?’
‘Als je trainer.’
‘Waarom zou ik een persoonlijke trainer nodig hebben? Jij houdt me wel fit.’
Hij slentert naar me toe en doet z’n armen om me heen, en zijn ogen ontmoeten de mijne in de spiegel.
‘Maar ik wil je fit hebben voor wat ik in gedachten heb, schatje. Je moet me bij kunnen houden.’
Ik bloos als ik aan de speelkamer denk. Ja... de Rode Kamer van Pijn is uitputtend. Is hij van plan me er weer in te laten? Wil ik dat eigenlijk wel?
Natuurlijk wil je dat! Mijn innerlijke godin schreeuwt vanuit haar luie stoel.
Ik staar in zijn ondoorgrondelijke, betoverende grijze ogen.
‘Je weet dat je het wilt.’ Hij vormt de woorden geluidloos.
Ik bloos, en de ongewenste gedachte dat Leila hem waarschijnlijk wel kon bijhouden sluipt hatelijk en onwelkom binnen. Ik druk m’n lippen op elkaar en Christian fronst naar me.
‘Wat is er?’ vraagt hij bezorgd.
‘Niets.’ Ik schud m’n hoofd. ‘Oké, ik wil Claude wel ontmoeten.’
‘Echt?’ Z’n gezicht licht op in verbijsterd ongeloof. Z’n blik maakt me aan het lachen. Hij ziet eruit alsof hij de loterij heeft gewonnen, hoewel Christian waarschijnlijk nog nooit een lot heeft gekocht – niet nodig.
‘Ja, jemig – als dat je gelukkig maakt,’ schamper ik.
Hij trekt zich naar me toe en kust m’n wang. ‘Je hebt geen idee,’ fluistert hij. ‘Dus – wat wil je vandaag doen?’ Hij wrijft z’n neus tegen me aan en een heerlijke tinteling trekt door m’n lichaam.
‘Ik wil naar de kapper en, eh... ik ga een cheque naar de bank brengen en een auto kopen.’
‘Ah,’ zegt hij veelbetekenend en hij bijt op z’n lip. Hij stopt z’n hand in de zak van z’n spijkerbroek en haalt er de sleutel van m’n kleine Audi uit.
‘Hij staat hier,’ zegt hij zachtjes en met onzekere blik.
‘Wat bedoel je, hij staat hier?’ Tjonge. Ik klink boos. Shit. Ik bén boos. Hoe durft hij!
‘Taylor heeft ’m gisteren teruggebracht.’
Ik open m’n mond, sluit ’m dan weer, en herhaal dat proces twee keer, maar ik kan geen woord uitbrengen. Hij geeft me de auto terug. Shit, shit, shit. Waarom heb ik dit niet voorzien? Nou, ik kan dat spelletje ook spelen. Ik vis de envelop met z’n cheque uit m’n broekzak.
‘Hier, dit is van jou.’
Christian kijkt me onderzoekend aan en herkent dan de envelop. Hij houdt twee handen omhoog en stapt achteruit.
‘O nee, dat is jouw geld.’
‘Nee, dat is het níet. Ik wil de auto graag van je kopen.’
De blik in z’n ogen verandert totaal. Woede – ja, woede – glijdt over z’n gezicht.
‘Nee, Anastasia. Jouw geld, jouw auto,’ bijt hij me toe.
‘Nee, Christian. Mijn geld, jouw auto. Ik koop ’m van je.’
‘Ik heb je die auto als afstudeercadeau gegeven.’
‘Een pen zou een geschikt afstudeercadeau zijn. Jij gaf me een Audi.’
‘Wil je hier echt ruzie over maken?’
‘Nee.’
‘Goed – hier heb je de sleutels.’ Hij legt ze op de kast.
‘Dat is niet wat ik bedoel!’
‘Einde discussie, Anastasia. Ik ben er klaar mee.’
Ik kijk hem boos aan en dan krijg ik een idee. Ik pak de envelop, scheur hem in tweeën, en dan nog eens, en laat de snippers in de prullenbak vallen. O, dat voelt goed.
Christian kijkt me onbewogen aan, maar ik weet dat ik net de lont heb aangestoken en dat ik maar beter op een afstandje kan blijven. Hij wrijft over z’n kin.
‘Je bent, als altijd, een uitdaging, mevrouw Steele,’ zegt hij droogjes. Hij draait zich om en beent de andere kamer in. Dat is niet de reactie die ik had verwacht. Ik had op oorlog gerekend. Ik kijk mezelf aan in de spiegel en haal m’n schouders op. Ik besluit vandaag een paardenstaart in te doen.
Maar mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Wat is Vijftig aan het doen? Ik volg hem naar de andere kamer, en hij is aan het bellen.
‘Ja, vierentwintigduizend dollar. Direct.’
Hij kijkt op, nog steeds onbewogen.
‘Goed... Maandag? Uitstekend... Nee, dat is alles, Andrea.’
Hij sluit z’n telefoon.
‘Staat maandag op je rekening. Je moet geen spelletjes met me spelen.’ Hij kookt over van woede, maar dat kan me niet schelen.
‘Vierentwintigduizend dollar!’ Ik schreeuw het bijna uit. ‘En hoe weet je wat m’n rekeningnummer is?’
Mijn woede verbaast Christian.
‘Ik weet alles van je, Anastasia,’ zegt hij zacht.
‘Mijn auto was absoluut geen vierentwintigduizend dollar waard.’
‘Daar ben ik het mee eens, maar het gaat erom dat je de markt kent, en of je koopt of verkoopt. Een of andere gek wilde die doodskist per se hebben en legde er die som geld voor neer. Het is kennelijk een klassieker. Vraag maar aan Taylor als je me niet gelooft.’
We staren naar elkaar, twee boze, koppige dwazen.
En ik voel het, de aantrekkingskracht – de elektriciteit die er tussen ons is en die ons naar elkaar toe trekt. Plotseling grijpt hij me vast en duwt me tegen de deur, zijn mond op de mijne, me gretig nemend. Een hand is achter me en duwt me in z’n kruis en de andere is in m’n hals bij m’n haarlijn en trekt m’n hoofd naar achteren. Mijn vingers klauwen in zijn haar, hard, en houden hem tegen me aan. Hij rijdt tegen m’n lichaam op, houdt me gevangen, en zijn adem raspt. Ik voel hem. Hij wil me, en ik voel me zwaar en vol opwinding terwijl hij aan zijn lust voor mij toegeeft.
‘Waarom ga je tegen me in, waarom,’ mompelt hij tussen zijn verhitte kussen door.
Mijn bloed zingt in m’n aderen. Zal hij altijd dit effect op me houden? En ik op hem?
‘Omdat ik dat kan.’ Ik ben buiten adem. Ik voel z’n glimlach meer dan ik hem zie, en hij drukt z’n voorhoofd tegen het mijne.
‘God, ik wil je nu nemen, maar ik heb geen condooms meer. Ik kan maar geen genoeg van je krijgen. Je maakt me echt helemaal gek.’
‘En jij maakt mij gek,’ fluister ik. ‘Op elke manier.’
Hij schudt z’n hoofd. ‘Kom. Laten we buiten de deur ontbijten. En ik weet wel ergens waar je je haar kunt laten knippen.’
‘Oké.’ Ik stem in en dan is, zomaar, onze ruzie over.
‘Dit betaal ik wel even.’ Ik gris de rekening voor het ontbijt van tafel.
Hij kijkt me beteuterd aan.
‘Ja, je moet hier snel zijn, Grey.’
‘Je hebt gelijk,’ zegt hij zuur, maar ik denk dat hij me aan het plagen is.
‘Niet zo boos kijken. Ik ben vierentwintigduizend dollar rijker dan ik vanmorgen was. Ik kan die...’, ik kijk naar de rekening, ‘...22 dollar en 67 cent echt wel lijden.’
‘Dank je,’ zegt hij schoorvoetend. Ach, het nukkige schooljongetje is terug.
‘Waar gaan we nu heen?’
‘Wil je echt naar de kapper?’
‘Ja, dit ziet er niet uit.’
‘Wat mij betreft zie je er fantastisch uit. Altijd.’
Ik bloos en staar naar m’n vingers die ineengestrengeld op m’n schoot liggen. ‘Bovendien hebben we het feest van je vader vanavond.’
‘De dresscode is avondkleding.’
O jee. ‘Waar is het?’
‘Bij m’n ouders thuis. Ze hebben een tent, je weet wel, alle toeters en bellen.’
‘Wat is het goede doel?’
Christian wrijft met z’n handen over z’n dijen en kijkt ongemakkelijk.
‘Het is een drugsrehabilitatieprogramma voor ouders met jonge kinderen en heet Samen Sterk.’
‘Klinkt als een heel goed doel,’ zeg ik zachtjes.
‘Kom, we gaan.’ Hij staat op, daarmee het onderwerp afsluitend, en strekt z’n hand uit. Ik pak z’n hand en hij houdt de mijne stevig vast.
Het is vreemd. Hij is zo demonstratief in bepaalde dingen, en zo gesloten met andere. Hij leidt me het restaurant uit en we lopen de straat uit. Het is een heerlijke, milde morgen. De zon schijnt, en de lucht ruikt naar koffie en versgebakken brood.
‘Waar gaan we heen?’
‘Verrassing.’
O, oké. Ik hou niet echt van verrassingen.
We lopen twee straten af en de winkels worden duidelijk steeds exclusiever. Ik heb nog geen tijd gehad om op onderzoek uit te gaan, maar dit is echt om de hoek van waar ik woon. Dat zal Kate leuk vinden. Er zijn genoeg kleine boetiekjes waar ze haar modehart kan ophalen. Dat doet me eraan denken dat ik wat zwierige rokjes voor werk moet kopen.
Christian stopt voor een grote, glimmende schoonheidssalon en houdt de deur voor me open. Het heet Esclava. Het interieur is wit met veel leer. Achter de sobere, witte receptie zit een jonge, blonde vrouw in een fris wit uniform. Ze kijkt op als we binnenkomen.
‘Goedemorgen, meneer Grey,’ zegt ze vrolijk. Ze knippert met haar wimpers en er verschijnt een blos op haar wangen. Het is het Grey-effect, maar ze kent hem! Hoe?
‘Hallo, Greta.’
En hij kent haar. Wat is dit?
‘Het gebruikelijke, meneer?’ vraagt ze beleefd. Ze heeft erg roze lippenstift op.
‘Nee,’ zegt hij snel en hij kijkt nerveus naar mij.
Het gebruikelijke? Wat betekent dat?
Verrek! Het is Regel Nummer Zes, die verdomde schoonheidssalon. Al die ontharingsonzin... shit!
Bracht hij hier al zijn Onderdanigen naartoe? Leila misschien ook? Wat moet ik híer nou weer van vinden?
‘Juffrouw Steele zal je vertellen wat ze wil.’
Ik kijk hem boos aan. Hij is de Regels heimelijk aan het invoeren. Ik ben akkoord gegaan met een persoonlijke trainer – en nu dit?
‘Waarom hier?’ sis ik.
‘Deze zaak is van mij, en ik heb ook nog drie andere, vergelijkbare salons.’
‘Jij bent de eigenaar?’ zeg ik verrast. Dat had ik totaal niet verwacht.
‘Ja, het is een nevenactiviteit. Maar goed – je kunt krijgen wat je maar wil, gratis. Allerlei massages: Zweeds, shiatsu, hot stone, reflexologie, zeewierbaden, gezichtsbehandelingen, alles wat vrouwen lekker vinden. Het gebeurt allemaal hier.’ Hij wappert met z’n hand.
‘Ontharen?’
Hij lacht. ‘Ja, ook ontharen. Overal,’ fluistert hij op een samenzweerderige toon, en hij geniet van m’n ongemakkelijkheid.
Ik bloos en draai me naar Greta, die verwachtingsvol naar me kijkt.
‘Ik wil graag m’n haar laten knippen.’
‘Natuurlijk, mevrouw Steele.’
Greta met haar roze lippenstift is een en al Duitse efficiëntie, wanneer ze op haar computerscherm kijkt.
‘Franco is over vijf minuten beschikbaar.’
‘Franco is prima,’ zegt Christian geruststellend. Ik probeer het nog steeds te bevatten. Christian Grey, directeur, is eigenaar van een keten schoonheidssalons.
Ik kijk even naar hem op en zie hem verbleken – iets, of iemand, heeft zijn aandacht gegrepen. Ik draai me om, zodat ik kan zien wat het is en helemaal achter in de salon doet een stijlvolle blondine een deur achter zich dicht, terwijl ze met een van de stylistes praat.
Platinablondine is lang, gebronsd, charmant en achter in de dertig of begin veertig – dat is moeilijk te zeggen. Ze draagt hetzelfde uniform als Greta, maar in het zwart. Ze ziet er prachtig uit. Haar haar straalt als een aura en is in een korte, scherpe bob geknipt. Ze draait zich om, ziet Christian en lacht naar hem, een oogverblindende glimlach van herkenning.
‘Ik ben zo terug,’ mompelt Christian vluchtig.
Hij beent door de salon, voorbij de in het wit gehulde haarstylistes, voorbij de leerlingen bij de wasbakken, naar haar toe, zo ver weg dat ik hun gesprek niet kan verstaan. Platinablondine begroet hem warm, kust hem op beide wangen, haar handen op z’n bovenarm, en ze praten geanimeerd met elkaar.
‘Mevrouw Steele?’
Greta de receptioniste probeert m’n aandacht te trekken.
‘Wacht even, alstublieft.’ Ik kijk gefascineerd naar Christian.
De Platinablondine draait zich om en kijkt naar mij en lacht dezelfde oogverblindende glimlach naar mij. Ik lach beleefd terug.
Christian ziet eruit alsof hem iets dwarszit. Hij praat tegen haar en zij knikt geruststellend, houdt haar handen omhoog en glimlacht naar hem. Hij lacht terug – ze kennen elkaar duidelijk goed. Misschien hebben ze lange tijd samengewerkt? Misschien is zij de baas hier – ze straalt wel een bepaalde autoriteit uit.
Dan, als een donderslag bij heldere hemel, weet ik het, heel diep vanbinnen, instinctief – weet ik wie dit is. Zij is het. Adembenemend, ouder, prachtig.
Het is Mrs. Robinson.