Achttien
Christian rijdt verder langs goed onderhouden huizen met leien daken, waar kinderen in de tuin basketbal spelen of op straat rennen en fietsen. Zo met de huizen tussen de bomen genesteld, ziet het er allemaal welvarend en netjes uit. Misschien gaan we bij iemand op bezoek. Wie dan?
Na een paar minuten maakt Christian een scherpe bocht naar links en dan staan we voor een sierlijke witte poort van metaal in een zandstenen muur van ongeveer één meter tachtig hoog. Christian drukt op een knopje in het portier en het elektrische raampje zakt geluidloos omlaag. Hij toetst een code in op het paneel en de hekken zwaaien verwelkomend open.
Hij kijkt me even aan, maar hij ziet er nu onzeker, zelfs nerveus uit.
‘Wat is er?’ vraag ik en ik kan de bezorgdheid in mijn stem niet verhullen.
‘Een idee,’ zegt hij zacht en hij rijdt langzaam door de poort.
We rijden over een oprijlaan met bomen aan weerszijden, die breed genoeg is voor twee auto’s. Aan een kant sluiten de bomen een dichtbebost gebied af en aan de andere kant een uitgestrekt weiland dat vroeger een akker is geweest, maar nu braak ligt. Gras en veldbloemen groeien er weelderig en het ziet er landelijk en idyllisch uit – een wei waar tegen de avond een briesje zachtjes over het gras aait en de avondzon de veldbloemen nog net verlicht. Het is mooi – er heerst een serene rust en opeens stel ik me voor dat ik op mijn rug in het gras lig en naar de strakblauwe zomerhemel kijk. Het is een verleidelijke gedachte en op de een of andere manier krijg ik heimwee. Wat vreemd.
De oprijlaan loopt in een bocht en eindigt dan in een grote oprit voor een indrukwekkend huis van lichtroze zandsteen in mediterrane stijl. Het is net een paleis. Alle lampen zijn aan en alle ramen worden helder verlicht in de schemering. Er staat een keurige zwarte BMW voor de garage met vier deuren, maar Christian stopt onder de indrukwekkende portiek.
Hmm... Wie zou hier wonen? Waarom zijn we hier?
Christian werpt me een zenuwachtige blik toe als hij de motor afzet.
‘Sta je open voor ideeën?’
Ik kijk hem bedenkelijk aan.
‘Christian, dat doe ik al vanaf het moment dat ik jou heb ontmoet.’
Hij glimlacht ironisch en knikt. ‘Goed punt, raak gesproken, mevrouw Steele. Kom.’
De donkere houten deuren zwaaien open en daar staat een vrouw met donkerbruin haar te wachten; ze draagt een vlot lila mantelpakje en er speelt een oprechte glimlach om haar lippen. Ik ben blij dat ik mijn nieuwe donkerblauwe mouwloze jurkje heb aangetrokken om indruk te maken op dr. Flynn. Oké, ik heb niet van die gave hoge hakken aan als zij – maar goed, ik draag in ieder geval geen spijkerbroek.
‘Meneer Grey.’ Ze schenkt hem een warme glimlach en schudt zijn hand.
‘Mevrouw Kelly,’ zegt hij beleefd.
Ze glimlacht nu naar mij en steekt me haar hand toe. Haar is-hij-niet-geweldig-was-hij-maar-van-mij-blos gaat niet helemaal aan mij voorbij.
‘Olga Kelly,’ zegt ze luchtig.
‘Ana Steele,’ antwoord ik. Wie is die vrouw? Ze doet een stap opzij en nodigt ons uit binnen te komen. Ik schrik als ik naar binnen stap. Het huis is leeg – helemaal leeg. We staan in een grote hal. De muren hebben een vale, lichtgele kleur met hier en daar slijtplekken waar vast ooit schilderijen hebben gehangen. Er hangen alleen ouderwetse kristallen lampfittingen en er ligt een doffe hardhouten vloer. Aan weerszijden van de hal zijn gesloten deuren, maar Christian geeft me geen tijd om op adem te komen.
‘Kom,’ zegt hij en hij pakt mijn hand vast. We lopen door de gewelfde doorgang naar een nog grotere hal die wordt gedomineerd door een indrukwekkende spiltrap en boven een sierlijke ijzeren balustrade, maar Christian loopt door. We komen door een enorme lege woonkamer, er ligt alleen een verschoten gouden vloerkleed – het grootste kleed dat ik ooit heb gezien. O – en er hangen vier kristallen kroonluchters.
Nu wordt het duidelijk waar Christian heen wil. We lopen door de kamer naar de openslaande deuren en we komen uit op een groot betegeld terras. Onder ons ligt een grasveld ter grootte van een half voetbalveld, maar nog iets verder komt de rest van het uitzicht. Wauw.
Het panorama en ononderbroken uitzicht is adembenemend – duizelingwekkend zelfs: schemering over de Sound. O mijn hemel.
In de verte ligt Bainbridge Island en dankzij de heldere avondlucht is nog verder weg de ondergaande zon te zien die, bloedrood en knaloranje, achter het Olympic National Park wegzakt. Helderrode kleuren vloeien over in het hemelsblauw van de lucht – met opaaltinten en aquamarijn – en versmelten met het donkere paars van de sluierwolken en het vasteland aan de andere kant van de Sound. De natuur op haar best, een visuele symfonie in de lucht die in het diepe, gladde water van de Sound wordt weerspiegeld. Ik ga helemaal op in het uitzicht en probeer al die schoonheid in me op te nemen.
Ik besef dat ik in ontzag mijn adem inhou en dat Christian nog steeds mijn hand vasthoudt. Met tegenzin ruk ik mijn ogen los van het uitzicht en zie dat hij me afwachtend aankijkt.
‘Heb je me hier gebracht voor het uitzicht?’ fluister ik. Hij knikt, zijn blik serieus.
‘Het is onvoorstelbaar mooi, Christian. Dank je.’ Ik kijk er weer naar.
Hij laat mijn hand los.
‘Zou je er de rest van je leven naar willen kijken?’ vraagt hij gespannen.
Wat? Ik kijk hem geschrokken aan – verschrikte blauwe ogen kijken in peinzende grijze. Volgens mij valt mijn mond open en ik kijk hem wezenloos aan.
‘Ik heb altijd al bij de kust willen wonen. Als ik over de Sound zeil, ben ik vaak jaloers op de bewoners van deze huizen. Dit huis is nog niet lang op de markt. Ik wil het kopen, slopen en een nieuw huis laten bouwen – voor ons,’ fluistert hij. Zijn ogen glanzen vol hoop en dromen.
Mijn hemel. Ik val gelukkig niet om. Het duizelt me. Wonen, hier? In dit schitterende toevluchtsoord! Voor de rest van mijn leven...
‘Het is maar een idee,’ zegt hij op zijn hoede.
Ik kijk achterom en bestudeer het interieur van het huis. Hoeveel is het waard? Zal wel iets van, wat – vijf, tien miljoen zijn? Ik heb geen idee. Holy shit.
‘Waarom wil je het slopen?’ zeg ik tegen hem. Hij kijkt teleurgesteld. O nee.
‘Ik wil een duurzaam huis laten bouwen, waar de nieuwste milieuvriendelijke technieken worden toegepast. Elliot zou het kunnen bouwen.’
Ik kijk weer naar de kamer. Olga Kelly staat aan de andere kant van de kamer bij de ingang. Zij is natuurlijk de makelaar. De kamer is enorm groot en bijna twee keer zo hoog als normaal, net zoals de woonkamer in Escala. Er is boven een balkon – dat moet de overloop van de eerste verdieping zijn. Er is een grote open haard en een rij openslaande deuren die uitkomen op het terras. Het heeft een koloniale uitstraling.
‘Kunnen we binnen even rondkijken?’
Hij kijkt me verbaasd aan. ‘Tuurlijk.’ Hij haalt verward zijn schouders op.
Mevrouw Kelly straalt als we weer binnenkomen. Natuurlijk wil ze ons rondleiden en haar verkooppraatje afsteken.
Het huis is enorm: meer dan elfhonderd vierkante meter op meer dan twee hectare grond. Naast de grote woonkamer is er een grote keuken – nee, een balzaal – met een aangrenzende eetkamer – voor een gezin! – een muziekkamer, bibliotheek, studeerkamer en, tot mijn grote verbazing, een binnenzwembad en sportruimte met aangrenzend een sauna en een stoomruimte. In de kelder zit een thuisbioscoop – jemig – en een speelkamer. Hmm... wat voor spelletjes kunnen we hier spelen?
Mevrouw Kelly wijst ons op allerlei dingen, maar het is een schitterend huis dat duidelijk ook een gezellig thuis is geweest. Het is nu een beetje afgeleefd, maar met wat liefdevolle aandacht is het zo opgeknapt.
We volgen mevrouw Kelly de grote trap in de hal op naar de eerste verdieping en ik kan me haast niet beheersen... Dit is mijn droomhuis!
‘Kan het bestaande huis niet duurzamer worden gemaakt?’
Christian kijkt me verward aan. ‘Dat moet ik Elliot vragen. Hij is de expert.’
Mevrouw Kelly laat ons de grote kamer zien waar grote glazen deuren op het balkon uitkomen en het uitzicht is nog steeds spectaculair. Ik zou vanuit bed de hele dag naar buiten kunnen staren naar de passerende zeilboten en het veranderende weer.
Er zijn nog vijf andere slaapkamers op deze verdieping. Jemig – kinderen! Ik zet die gedachte snel van me af. Dat is nu te veel. Mevrouw Kelly vertelt Christian dat het terrein uitermate geschikt is voor een manege en een bak. Paarden! Angstaanjagende herinneringen aan de paar rijlessen die ik heb gehad schieten door mijn hoofd, maar Christian lijkt niet te luisteren.
‘De bak zou op de plek van de wei komen?’ vraag ik.
‘Ja,’ zegt mevrouw Kelly vrolijk.
De wei lijkt mij eerder een plek om in het lange gras te liggen en voor picknicks, niet voor een vierbenige vriend van Satan.
Terug in de grote woonkamer laat mevrouw Kelly ons discreet alleen en neemt Christian me weer mee naar het terras. De zon is ondergegaan en de verlichting van de dorpjes op het schiereiland Olympic schittert aan de overkant van de Sound.
Christian neemt me in zijn armen, duwt met zijn wijsvinger mijn kin omhoog en kijkt me strak aan.
‘Een beetje overweldigend?’
Ik knik.
‘Ik wilde jouw mening weten voor ik het kocht.’
‘Het uitzicht?’
Hij knikt.
‘Het is geweldig, net als het bestaande huis.’
‘Echt waar?’
Ik glimlach verlegen. ‘Christian, ik was bij de wei al verkocht.’
Hij ademt in en dan grijnst hij. Hij duwt zijn handen in mijn haar en kust me.
Eenmaal weer in de auto rijden we terug naar Seattle en Christian is een stuk vrolijker.
‘En, ga je het kopen?’ vraag ik.
‘Ja.’
‘Zet je Escala te koop?’
Hij fronst zijn voorhoofd. ‘Waarom zou ik dat doen?’
‘Om het huis te beta...’ Mijn stem valt weg – natuurlijk! Ik bloos.
Hij grijnst zelfgenoegzaam. ‘Geloof me, ik kan het betalen.’
‘Vind je het fijn om rijk te zijn?’
‘Ja, wie niet?’ zegt hij bars.
Oké, ander onderwerp.
‘Anastasia, je zult eraan moeten wennen dat je ook rijk bent, als je ja zegt,’ zegt hij zacht.
‘Het is nooit mijn ambitie geweest om rijk te worden, Christian.’ Ik frons.
‘Dat weet ik. Dat vind ik ook zo mooi aan je. Maar... jij hebt dan ook nooit honger gekend,’ zegt hij simpelweg. Zijn woorden zijn ontnuchterend.
‘Waar gaan we heen?’ vraag ik opgewekt, in een poging van onderwerp te veranderen.
‘We gaan het vieren.’ Christian ontspant zich.
O! ‘Wat, het huis?’
‘Ben je het al vergeten? Je promotie.’
‘O ja.’ Ik grijns. Ongelooflijk. Ik was het echt vergeten.
‘Waar?’
‘We zoeken het hogerop: in mijn club.’
‘Jouw club?’
‘Ja, een ervan.’
De Mile High Club is gelegen op de vijfenzeventigste verdieping van de Columbia Tower, hij ligt zelfs hoger dan Christians appartement. Hij is ontzettend trendy en biedt het meest waanzinnige uitzicht over Seattle.
‘Cristal, mevrouw?’ Christian geeft me een glas gekoelde champagne. Ik zit op een barkruk.
‘Dank u wel, meneer,’ zeg ik extreem flirterig en ik knipper overdreven met mijn ogen.
Hij kijkt me verleidelijk aan. ‘Bent u met me aan het flirten, mevrouw Steele?’
‘Ja, meneer Grey. Wat gaat u daaraan doen?’
‘Ik weet zeker dat ik wel iets kan bedenken,’ zegt hij zacht. ‘Kom – onze tafel is klaar.’
Als we bij de tafel komen, legt Christian zijn hand op mijn elleboog en houdt hij me staande. ‘Ga je slipje uittrekken,’ fluistert hij.
O? Er loopt rilling over mijn rug.
‘Nu,’ beveelt hij zacht.
Whoa, wat? Ik knipper met mijn ogen. Hij lacht niet – hij is bloedserieus. Elke spier in mijn onderlichaam trekt zich samen. Ik geef hem mijn glas champagne, draai me om en ga naar het toilet.
Shit. Wat is hij nu weer van plan? Misschien is de naam van de club wel heel toepasselijk.
De toiletten zijn modern ingericht – donker hout, zwart graniet en strategisch geplaatste halogeenlampen. In een hokje trek ik met een glimlach mijn slipje uit. Ik ben weer blij dat ik mijn donkerblauwe jurk draag. Ik vond hem geschikt om de gegoede dr. Flynn in te ontmoeten, maar ik had niet verwacht dat deze avond zo’n onverwachte wending zou nemen.
Ik ben nu al helemaal opgewonden. Waarom heeft hij dit effect op me? Ik neem het hem een beetje kwalijk. Ik weet nu dat we het vanavond niet over onze problemen en de recente gebeurtenissen gaan hebben... maar hoe kan ik hem weerstaan?
Ik kijk in de spiegel. Mijn ogen fonkelen en er ligt een opgewonden blos op mijn wangen. Lekker belangrijk.
Ik haal diep adem en ga de club weer in. Ik bedoel, het is echt niet de eerste keer dat ik geen slipje draag. Mijn innerlijke godin draagt diamanten en een roze boa en loopt heupwiegend op geile hoge hakken.
Christian gaat beleefd staan als ik bij de tafel kom. Er valt niets van zijn gezicht af te lezen; hij ziet er zoals altijd rustig en beheerst uit. Maar ik weet wel beter.
‘Kom naast me zitten.’ Ik ga op de stoel naast hem zitten. ‘Ik heb vast voor ons besteld. Hopelijk vind je dat niet erg.’ Hij geeft me mijn halfvolle glas champagne en bestudeert me even en mijn bloed begint weer te koken. Hij legt zijn handen op zijn dijbenen. Ik verstijf en doe mijn benen iets uit elkaar.
De ober brengt ons een schaal oesters op ijsschilfers. Oesters. De herinnering aan de privékamer in het Heathman waar we zijn contract doornamen, schiet door mijn hoofd. O hemel. Er is in de tussentijd zoveel gebeurd.
‘Volgens mij vond je oesters de vorige keer wel lekker.’ Zijn stem klinkt laag, verleidelijk.
‘Dat was de eerste keer dat ik ze heb gegeten.’ Ik klink hijgerig, mijn stem verraadt me. Er speelt een glimlachje om zijn lippen.
‘O mevrouw Steele – gaat u het ooit leren?’ Hij neemt een oester van de schaal en heft zijn andere hand. Ik verstijf, maar hij pakt een schijfje citroen.
‘Wat moet ik leren?’ vraag ik. Jemig, mijn polsslag gaat tekeer. Zijn lange kundige vingers knijpen de citroen uit boven de schaaldieren.
‘Eet,’ zegt hij en hij houdt me de schelp voor. Ik open mijn mond en hij zet de schelp aan mijn lippen. ‘Doe je hoofd langzaam naar achteren,’ fluistert hij. Ik volg zijn bevel op en de oester glijdt door mijn keel. Alleen de schelp raakt me aan.
Christian neemt er zelf ook een en voert me er dan nog een. Hij herhaalt dit tot ze alle twaalf op zijn. Hij raakt mij zelf niet aan. Het maakt me helemaal gek.
‘Vind je ze nog steeds lekker?’ vraagt hij terwijl ik de laatste oester doorslik.
Ik knik. Mijn wangen gloeien en ik wil dat hij me aanraakt.
‘Mooi.’
Ik schuif heen en weer op mijn stoel. Waarom is dit zo erotisch?
Hij legt zijn hand weer nonchalant op zijn dij en ik smelt. Nu. Alsjeblieft. Raak me aan. Mijn innerlijke godin ligt smekend op haar knieën, naakt, op haar slipje na. Hij wrijft langzaam over zijn dij, tilt zijn hand op en legt hem dan weer neer.
De ober vult onze glazen bij met champagne en neemt onze borden mee. Even later is hij terug met ons hoofdgerecht: zeebaars – ongelooflijk – met asperges, gebakken aardappels en hollandaise.
‘Uw lievelingsgerecht, meneer Grey?’
‘Absoluut, mevrouw Steele. Al was het bij het Heathman kabeljauw, als ik me niet vergis.’ Zijn hand glijdt omhoog en omlaag over zijn dij. Mijn adem stokt, maar hij raakt me nog steeds niet aan. Het is zo frustrerend. Ik probeer me op ons gesprek te concentreren.
‘Volgens mij zaten we toen in een privékamer en hadden we het over contracten.’
‘Die goeie ouwe tijd,’ zegt hij met een spottend lachje. ‘Deze keer mag ik je hopelijk wel neuken.’ Hij beweegt zijn hand en... pakt zijn mes.
Gah!
Hij neemt een hap van zijn zeebaars. Hij doet dit met opzet.
‘Reken daar maar niet op,’ zeg ik pruilend en hij kijkt me geamuseerd aan. ‘Nu we het toch over contracten hebben,’ zeg ik. ‘De geheimhoudingsverklaring.’
‘Verscheur hem maar,’ zeg hij eenvoudigweg.
Whoa.
‘Wat? Echt?’
‘Ja.’
‘Je weet zeker dat ik niet naar de krant ren met een onthullend verhaal?’ plaag ik.
Hij lacht en het is een heerlijk geluid. Hij ziet er zo jong uit.
‘Nee, ik vertrouw je. Ik geef je het voordeel van de twijfel.’
O. Ik kijk hem met een glimlach aan. ‘Idem dito.’
Zijn ogen sprankelen. ‘Ik ben heel blij dat je een jurk draagt,’ zegt hij zacht. En bam! Het verlangen schiet weer door me heen.
‘Waarom heb je me dan nog niet aangeraakt?’
‘Mis je dat?’ vraagt hij met een grijns. Hij heeft er plezier in... Eikel.
‘Ja,’ sis ik.
‘Eten,’ beveelt hij.
‘Je gaat me niet aanraken, hè?’
‘Nee.’ Hij schudt zijn hoofd.
Wat? Ik hap hoorbaar naar adem.
‘Stel je eens voor hoe je je voelt als we thuiskomen,’ fluistert hij. ‘Ik kan niet wachten.’
‘Het is jouw schuld als ik hier op de vijfenzeventigste verdieping spontaan ontplof,’ bijt ik hem toe.
‘O, Anastasia. We vinden wel een manier om de brand te blussen,’ zegt hij met een wellustige grijns.
Ik begin ziedend aan mijn zeebaars en mijn innerlijke godin knijpt haar ogen in sluwe overpeinzing samen. Wij kunnen dit spelletje ook spelen. De basis heb ik tijdens een etentje in het Heathman geleerd. Ik neem een hapje vis. Hij is boterzacht. Ik doe mijn ogen dicht om van de smaak te genieten. Als ik ze opendoe, begin ik Christian te verleiden. Ik trek heel langzaam mijn rok omhoog en ontbloot zo meer van mijn dijbenen.
Christian houdt even stil; zijn vork met vis hangt stil in de lucht.
Raak me aan.
Dan eet hij verder. Ik neem nog een hap zeebaars en negeer hem. Dan leg ik mijn mes neer en aai met mijn vingers net boven mijn knie langs de binnenkant van mijn dij, ik trommel er licht op met mijn vingertoppen. Dat leidt mij ook af omdat ik zo naar hem verlang. Christian houdt zich weer stil.
‘Ik weet wat je aan het doen bent.’ Zijn lage stem klinkt schor.
‘Dat weet ik, meneer Grey,’ antwoord ik zachtjes. ‘Dat is ook de bedoeling.’ Ik pak een asperge op, houd zijn blik vast en doop dan de asperge in de saus en draai het topje rond en rond.
‘We gaan de rollen echt niet omdraaien,’ mevrouw Steele.’ Hij pakt de asperge glimlachend van me af – en hij raakt me frustrerend genoeg weer niet aan. Nee, dit is niet eerlijk – dit loopt niet volgens plan. Gah!
‘Mond open,’ beveelt hij.
Mijn wilskracht neemt snel af. Ik kijk hem weer in zijn glanzende grijze ogen. Ik doe mijn mond iets open en lik langs mijn onderlip. Christian glimlacht en zijn ogen lijken nog donkerder te worden.
‘Wijder.’ Zijn lippen wijken uiteen en ik zie zijn tong. Inwendig kreun ik. Ik bijt op mijn onderlip en geef dan toe.
Ik hoor zijn adem stokken – ha! Toch niet helemaal immuun. Mooi, ik breng hem eindelijk van zijn stuk. Mijn innerlijke godin bokst in de lucht boven haar ligstoel.
Ik kijk hem recht aan en neem de asperge in mijn mond en dan zuig ik zacht... voorzichtig... aan het topje. De hollandaise is heerlijk. Ik bijt en kreun zachtjes.
Christian doet zijn ogen dicht. Yes! Als hij ze weer opendoet zijn zijn pupillen groter geworden. Ik voel het effect meteen. Ik kreun en wil zijn dij aanraken, maar tot mijn grote verrassing pakt hij met zijn andere hand mijn pols beet.
‘Echt niet, mevrouw Steele,’ fluistert hij. Hij brengt mijn hand naar zijn mond en wrijft zacht met zijn lippen over mijn knokkels. En ik ga opgewonden op mijn stoel verzitten. Eindelijk! Meer, alsjeblieft.
‘Niet aanraken,’ zegt hij vermanend. Hij legt mijn hand weer op mijn knie.
Het is zo frustrerend – dit onbevredigende korte contact.
‘Jij speelt vals,’ zeg ik pruilend.
‘Dat weet ik.’ Hij heft zijn glas in een toost en ik hef mijn glas.
‘Gefeliciteerd met uw promotie, mevrouw Steele.’ We klinken met de glazen en ik moet blozen.
‘Ja, beetje onverwacht,’ zeg ik. Hij kijkt even alsof hij aan iets onaangenaams denkt.
‘Eten! Ik neem je niet mee naar huis voordat je klaar bent met eten en dan kunnen we het pas echt gaan vieren.’ De blik in zijn ogen is zo wellustig, zo rauw en zo dominant dat ik smelt.
‘Ik heb geen trek, tenminste niet in eten.’
Hij schudt zijn hoofd geamuseerd, maar knijpt wel zijn ogen samen.
‘Eten, of ik leg je hier over mijn knie en vermaken we de andere gasten.’
Ik krijg het helemaal warm van zijn woorden. Dat zou hij niet durven! Hij en zijn jeukende hand. Ik pers mijn lippen op elkaar en kijk hem aan.
Hij pakt een asperge en doopt het kopje in de hollandaise.
‘Eet dit maar,’ zegt hij verleidelijk.
Ik gehoorzaam graag.
‘Je eet echt niet genoeg. Je bent afgevallen sinds ik je ken,’ zegt hij teder.
Ik wil niet aan mijn gewicht denken; om eerlijk te zijn vind ik het fijn om zo dun te zijn. Ik slik de asperge door.
‘Ik wil gewoon naar huis gaan en met je vrijen,’ zeg ik droevig. Christian lacht.
‘Ik ook en dat gaan we ook doen. Eet nou maar op.’
Met tegenzin begin ik te eten. Heb ik daar nou echt mijn slipje voor uitgetrokken? Ik voel me als een klein kind dat geen snoep heeft gekregen. Hij is zo’n plaaggeest, een heerlijke, knappe, ondeugende plaaggeest, en hij is helemaal van mij.
Hij stelt me vragen over Ethan. Het blijkt dat Christian zaken doet met de vader van Kate en Ethan. Hmm... kleine wereld. Ik ben blij dat hij het niet over dr. Flynn of het huis heeft, want het kost me moeite om me op ons gesprek te concentreren. Ik wil naar huis.
De vleselijke spanning tussen ons neemt toe. Hij is hier zo goed in. Me laten wachten. Een sfeer scheppen. Tussen de happen door legt hij zijn hand op zijn dijbeen, zo dicht bij me, maar hij raakt me nog steeds niet aan, om me nog meer op te hitsen.
Eikel! Ik heb eindelijk mijn eten op en leg mijn vork en mes op het bord.
‘Grote meid,’ zegt hij en die twee woorden klinken zo veelbelovend.
‘En nu?’ vraag ik. Mijn buik krimpt ineen van verlangen. O, ik wil deze man.
‘Nu? Vertrekken we. Ik geloof dat ik een bepaalde verwachting heb gewekt, mevrouw Steele. En ik ga mijn uiterste best doen om daaraan te voldoen.’
Whoa!
‘Je... ui... ter... ste... best?’ stotter ik. Holy shit.
Hij lacht en gaat staan.
‘Moeten we niet betalen?’ vraag ik buiten adem.
Hij houdt zijn hoofd schuin. ‘Ik ben lid. Het gaat op rekening. Kom, Anastasia, na jou.’ Hij doet een stap opzij en ik ga ook staan. Ik ben me er ontzettend van bewust dat ik geen ondergoed draag.
Hij bestudeert me dreigend, alsof hij me met zijn ogen uitkleedt en ik geniet van zijn zinnelijke inspectie. Ik voel me er zo enorm sexy door – deze schitterende man wil mij. Zal ik hier altijd een kick van krijgen? Ik blijf expres voor hem staan en strijk mijn jurk over mijn heupen glad.
Christian fluistert in mijn oor: ‘Ik kan niet wachten tot we thuis zijn.’ Maar nog steeds raakt hij me niet aan.
Op weg naar de lift zegt hij iets over de auto tegen de gerant, maar ik luister niet; mijn innerlijke godin raakt buiten zinnen van opwinding. Ze barst opeens van de energie.
We wachten voor de lift en er komen twee stellen van middelbare leeftijd bij staan. Als de deuren opengaan, pakt Christian me bij mijn elleboog en stuurt hij me naar achteren. Ik kijk om me heen; overal spiegels van donker rookglas. De andere stellen komen binnen en een man in een nogal onflatteus bruin pak begroet Christian.
‘Grey.’ Hij knikt beleefd.
Christian knikt terug, maar zwijgt verder.
De anderen staan met hun rug naar ons toe. Ze zijn duidelijk bevriend – de vrouwen kletsen er levendig en luid op los, opgewonden na hun diner. Volgens mij zijn ze allemaal een beetje aangeschoten.
Als de deuren dichtglijden, bukt Christian zich even om zijn veters te strikken. Vreemd, zijn veters zijn niet los. Hij legt discreet zijn hand op mijn enkel en ik schrik. Hij gaat staan en zijn hand glijdt snel langs mijn been omhoog, en – whoa – helemaal naar boven. Ik moet mijn adem even inhouden als zijn hand bij mijn billen komt. Christian gaat achter me staan.
O hemel. Ik staar naar de mensen voor ons, naar hun achterhoofd. Ze hebben geen idee wat we aan het doen zijn. Christian slaat zijn vrije arm om mijn middel, trekt me tegen zich aan en houdt me op mijn plek terwijl zijn vingers op verkenning uitgaan. O mijn fucking hemel... hier? De lift glijdt soepel naar beneden en stopt even op de tweeënvijftigste verdieping waar nog meer mensen instappen, maar ik kijk niet eens naar ze. Ik concentreer me op elke beweging die hij met zijn vingers maakt. In de rondte... naar voren, zoekend, terwijl we naar achteren schuifelen.
Ik moet nog een kreun onderdrukken als hij zijn doel vindt.
‘Altijd klaar, mevrouw Steele,’ fluistert hij terwijl hij een vinger in me duwt. Ik snak naar adem. Hoe kan hij dit doen met al deze mensen in de buurt?
‘Stilstaan en stil zijn,’ fluistert hij waarschuwend zacht in mijn oor.
Ik heb het heet, warm; ik wil hem en ik zit vast in een lift met zeven mensen, van wie er zes geen idee hebben van wat er in de hoek gebeurt. Zijn vinger glijdt naar binnen en naar buiten, keer... op keer. Mijn ademhaling. Jemig, wat gênant. Hij moet ophouden... en doorgaan... en ophouden. Ik zak tegen hem aan en zijn arm verstrakt om mijn middel, zijn erectie duwt tegen mijn heup.
We stoppen weer op de drieënveertigste verdieping. O... hoe lang gaat deze kwelling duren? In... uit... in... uit... Ik duw terug tegen zijn vinger. Hij raakt me de hele tijd niet aan, maar nu wel? Hier! En ik voel me zo – geil.
‘Sssht,’ fluistert hij, ogenschijnlijk koel, terwijl er nog twee mensen instappen. Het wordt druk. Christian trekt ons nog verder naar achteren, zodat we nu echt in het hoekje staan. Hij houdt me vast en kwelt me verder. Hij drukt zijn neus in mijn haar. We zien er ongetwijfeld uit als een jong verliefd stelletje dat wat aan het knuffelen is, maar als iemand zich omdraait en ziet wat we aan het doen zijn... En hij duwt een tweede vinger naar binnen.
Shit! Ik kreun en ik ben dankbaar voor het feit dat het groepje voor ons nog steeds aan het kletsen is en duidelijk van niets weet.
O Christian, wat doe je toch met me. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn borst, doe mijn ogen dicht en geef me over aan het gevoel.
‘Niet klaarkomen,’ fluistert hij. ‘Dat wil ik later pas.’ Hij spreidt zijn hand op mijn buik en drukt iets naar binnen, terwijl hij verdergaat met zijn plaagspel. Het gevoel is zo intens.
Eindelijk komt de lift op de begane grond aan. Met een harde ping gaan de deuren open en vrijwel meteen loopt iedereen de hal in. Christian laat langzaam zijn vingers uit me glijden en drukt een kus op mijn achterhoofd. Ik kijk naar hem om en hij glimlacht. Hij knikt weer naar de Meneer Lelijk-bruin-pak die op dezelfde manier reageert, terwijl hij met zijn vrouw de lift uit schuifelt. Ik merk het nauwelijks en probeer rechtop te blijven staan en niet te hard te hijgen. Jemig, het tintelt en klopt en ik ben niet klaargekomen. Christian laat me los, zodat ik zelf rechtop moet blijven staan.
Ik kijk hem aan. Hij ziet er zoals altijd uit alsof er niets aan de hand is. Hmm... dat is zó niet eerlijk.
‘Klaar?’ vraagt hij met een ondeugende blik. Hij stopt eerst zijn wijs- en dan zijn middelvinger in zijn mond en zuigt ze schoon. ‘Heerlijk, mevrouw Steele,’ fluistert hij.
Ik kom bijna ter plekke.
‘Ongelooflijk dat je dat net hebt gedaan,’ zeg ik en het kost me moeite om me in te houden.
‘Je zou versteld staan van wat ik allemaal kan, mevrouw Steele.’ Hij strijkt glimlachend een lok haar achter mijn oor. Een kleine glimlach verraadt zijn plezier.
‘Ik wil eigenlijk naar huis gaan, maar misschien halen we de auto nog maar net.’ Met een grijns pakt hij mijn hand vast en hij trekt me mee de lift uit.
Wat? Seks in de auto? Kunnen we het niet gewoon op de koele marmeren vloer in de lobby doen... alsjeblieft?
‘Kom.’
‘Ja graag.’
‘Mevrouw Steele!’ zegt hij vermanend met gemaakte schok.
‘Ik heb nog nooit seks in een auto gehad.’ Christian blijft staan, legt dezelfde wijs- en middelvinger onder mijn kin en duwt mijn hoofd iets omhoog. Hij kijkt me boos aan.
‘Ik ben blij dat te horen. Ik zou ook erg verrast zijn, kwaad zelfs, als dat wel zo was.’
Ik kijk hem zenuwachtig aan. Natuurlijk, ik heb alleen met hem seks gehad.
‘Dat bedoelde ik niet.’
‘Wat bedoelde je dan wel?’ vraagt hij onverwacht bars.
‘Christian, het is maar een uitdrukking.’
‘De bekende uitdrukking ‘Ik heb nog nooit seks in een auto gehad’. Ja, die flap je er zo uit.’
Jemig... wat nu weer?
‘Christian, ik dacht niet na. Lieve hemel, je hebt net... eh, dát met me gedaan in een volle lift. Ik denk nog even niet helder na.’
Hij trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Wat heb ik dan met je gedaan?’ vraagt hij uitdagend.
Ik kijk hem boos aan. Hij wil dat ik het zeg.
‘Je hebt me onwijs geil gemaakt. Dus neem me nu mee naar huis en neuk me.’
Zijn mond valt open en dan lacht hij. Hij ziet er nu weer jong en zorgeloos uit. O, zijn lach... Ik hou er zo van, maar ik hoor hem zo zelden.
‘U bent een geboren romantica, mevrouw Steele.’ Hij pakt mijn hand vast en we lopen het gebouw uit waar de dienstbode bij mijn Saab staat.
‘Dus je wilt seks in een auto?’ vraagt Christian zachtjes als hij de motor start.
‘Eerlijk gezegd zou ik al blij zijn geweest met de vloer in de lobby.’
‘Geloof me, Ana, ik ook. Maar ik word op dit tijdstip liever niet gearresteerd en ik wilde het niet op het toilet doen. Tenminste, niet vandaag.’
Wát! ‘Je bedoelt dat dat tot de mogelijkheden behoorde?’
‘O, echt wel.’
‘Kom we gaan terug.’
Hij kijkt me lachend aan en dat werkt aanstekelijk. We lachen allebei hardop – een geweldige, hoofd achterovergooiende slappe lach. Dan legt hij zijn hand op mijn knie en streelt me. Ik zwijg.
‘Geduld, Anastasia,’ zegt hij en we rijden weg.
Hij parkeert de Saab in de garage van Escala en zet de motor af. Opeens verandert de sfeer in de auto. Ik kijk hem in wellustige afwachting aan, mijn hart bonkt. Hij heeft zich naar me toegekeerd.
Hij plukt met duim en wijsvinger aan zijn onderlip. Zijn mond leidt me enorm af. Ik wil hem op me voelen. Hij kijkt me doordringend aan met zijn donkergrijze ogen. Mijn mond voelt droog aan. Er speelt een verleidelijke glimlach om zijn lippen.
‘We neuken in een auto waar en wanneer ík dat wil. Op dit moment wil ik je op elk beschikbaar oppervlak in mijn appartement nemen.’
Het voelt alsof zijn stem rechtstreeks in contact staat met mijn onderlichaam... mijn innerlijke godin doet vier arabesken en een pas de basque.
‘Ja.’ Jemig, wat klink ik hijgerig, wanhopig.
Hij leunt naar voren. Ik doe mijn ogen dicht en wacht op zijn kus, eindelijk... Maar er gebeurt niets. Na enkele eindeloze seconden doe ik mijn ogen open. Hij kijkt me aan. Ik heb geen idee waar hij aan denkt, maar voor ik het kan vragen...
‘Als ik je nu kus, dan halen we het appartement niet. Kom.’
Gah! Kan hij nog frustrerender zijn? Hij stapt uit.
En weer wachten we bij de lift, mijn lichaam zindert van de spanning. Christian houdt mijn hand vast, aait ritmisch met zijn duim over mijn knokkels en ik voel het overal. O, ik wil zijn handen over mijn hele lichaam voelen. Hij heeft me nu lang genoeg gekweld.
‘Wat is er gebeurd met directe bevrediging?’ zeg ik, terwijl we wachten.
Christian kijkt me aan met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht.
‘Dat geldt niet voor iedere situatie, Anastasia.’
‘Sinds wanneer?’
‘Sinds vanavond.’
‘Waarom kwel je me zo?’
‘Ik betaal u met gelijke munt terug, mevrouw Steele.’
‘Hoe kwel ik jou dan?’
‘Dat weet je wel.’
Er is niets van zijn gezicht af te lezen. Hij wil mijn antwoord... dat is het.
‘Ik ben ook fan van uitgestelde bevrediging,’ fluister ik verlegen.
Hij trekt onverwachts aan mijn hand en ik val in zijn armen. Hij pakt het haar bij mijn nek vast en trekt zacht mijn hoofd naar achteren.
‘Hoe krijg ik je zover dat je ja zegt?’ vraagt hij totaal onverwacht en hartstochtelijk.
Ik kijk hem verrast aan, naar de mooie, serieuze, wanhopige uitdrukking op zijn gezicht.
‘Geef me wat tijd... alsjeblieft,’ zeg ik. Hij kreunt en kust me dan eindelijk, lang en hard. Dan staan we in de lift en zijn er alleen handen, monden, tongen, lippen, vingers en haar. Begeerte schiet door me heen en mijn verstand is weg. Hij duwt me tegen de muur, pint me vast met zijn heupen, een hand in mijn haren, een hand onder mijn kin en zo houdt hij me op mijn plek.
‘Ik ben van jou,’ fluistert hij. ‘Mijn lot ligt in jouw handen, Ana.’
Zijn woorden werken bedwelmend en ik wil de kleren van zijn lijf scheuren. Ik duw zijn jasje over zijn schouders en als de lift bij het appartement aankomt, tuimelen we de hal in.
Christian drukt me naast de lift tegen de muur; zijn jasje valt op de grond en zijn hand glijdt langs mijn been omhoog terwijl hij me nog steeds kust. Hij trekt mijn jurk omhoog.
‘Het eerste oppervlak,’ bromt hij en hij tilt me abrupt op. ‘Sla je benen om me heen.’
Ik volg zijn bevel op; hij draait zich om en legt me op het dressoir, zodat hij tussen mijn benen staat. Waar is die vaas met bloemen die hier altijd staat? Huh? Hij haalt een pakje uit zijn broekzak en geeft het aan mij terwijl hij zijn broek opendoet.
‘Weet je wel hoe geil ik van jou word?’
‘Wat?’ hijg ik. ‘Nee... ik...’
‘Nou, dat is zo,’ zegt hij. ‘Altijd.’ Hij pakt het condoom van me af. O, dit gaat zo snel, maar na al zijn verleidelijke getreiter wil ik hem – nu meteen. Hij blijft naar me kijken, terwijl hij het condoom omdoet. Hij schuift zijn handen onder mijn dijen en trekt mijn benen verder uit elkaar.
Hij gaat goed staan en wacht. ‘Hou je ogen open. Ik wil je zien,’ fluistert hij. Hij pakt mijn handen vast en dringt dan langzaam bij me binnen.
Ik probeer het, echt, maar dit gevoel is zo ongelooflijk lekker. Ik heb hier de hele avond al op gewacht. O, dit heerlijke volle gevoel... Ik kreun en welf mijn rug van de tafel.
‘Open!’ gromt hij. Hij pakt me steviger vast en stoot hard in me en ik gil.
Ik doe mijn ogen knipperend open en hij staart me met grote ogen aan. Hij trekt zich langzaam terug, komt weer naar binnen. Zijn mond ontspant en vormt een ah... maar hij zegt niets. Het zien van zijn begeerte, hoe hij op mij reageert... mijn bloed kookt en ik gloei haast. Zijn grijze ogen houden mijn blik gevangen. Hij voert het tempo op en ik vind het geweldig. Ik kijk naar hem en hij naar mij – ik zie zijn passie, zijn liefde – en dan exploderen we samen.
Met een schreeuw kom ik klaar en Christian volgt.
‘Ja, Ana!’ Hij valt boven op me, laat mijn handen los en legt zijn hoofd op mijn borst. Ik heb mijn benen nog steeds om hem heen en, onder de geduldige, moederlijke ogen van de Madonnaschilderijen, druk ik zijn hoofd tegen me aan en probeer ik op adem te komen.
Hij tilt zijn hoofd op en kijkt me aan. ‘Ik ben nog niet klaar met je,’ zegt hij en hij kust me.
Ik lig naakt in Christians bed op zijn borst na te hijgen. Allemachtig – raakt zijn energie dan nooit op? Christian streelt mijn rug.
‘Tevreden, mevrouw Steele?’
Ik mompel iets bevestigends. Ik heb de energie niet om te praten. Ik hef mijn hoofd en kijk hem verdwaasd aan. Hij kijkt teder terug. Ik buig mijn hoofd expres heel langzaam voorover, zodat hij weet dat ik zijn borst ga kussen.
Hij verstijft even en ik druk een zachte kus op zijn borsthaar en snuif zijn unieke geur vermengd met zweet en seks op. Het is bedwelmend. Hij rolt op zijn zij zodat ik naast hem lig en kijkt me aan.
‘Is seks voor iedereen zo? Het verbaast me namelijk dat er nog mensen gewoon naar buiten gaan,’ mompel ik verlegen.
Hij grijnst. ‘Ik kan niet voor iedereen spreken, maar het is echt verdomd bijzonder met jou, Anastasia.’ Hij heft zijn hoofd en kust me.
‘Dat komt omdat u verdomd bijzonder bent, meneer Grey.’ Met een glimlach aai ik langs zijn gezicht.
Hij kijkt me verward aan, een beetje verloren.
‘Het is laat. Ga maar lekker slapen,’ zegt hij. Hij kust me, gaat liggen en trekt me naar zich toe zodat we lepeltje lepeltje liggen.
‘Je houdt niet van complimenten.’
‘Ga slapen, Anastasia.’
Hmm... Maar hij is wel verdomd bijzonder. Jemig... waarom beseft hij dat niet?
‘Ik vond het huis geweldig.’
Het blijft even stil, maar volgens mij grijnst hij.
‘Ik hou van je. En nou slapen.’ Hij drukt een kus op mijn hoofd. Ik val in zijn armen in slaap, veilig, dromend van zonsondergangen en openslaande deuren en grootse trappen... en een koperblond jongetje dat lachend door een weiland rent, terwijl ik hem achternazit.
‘Ik moet gaan, schatje.’ Christian kust me net onder mijn oor.
Ik doe mijn ogen open. Het is ochtend. Ik draai me naar hem toe, maar hij is al aangekleed en fris en heerlijk en hij leunt over me heen.
‘Hoe laat is het?’ O nee... ik wil niet te laat komen.
‘Geen paniek. Ik heb een ontbijtvergadering.’ Hij wrijft met zijn neus langs die van mij.
‘Je ruikt lekker,’ mompel ik en ik strek me onder hem uit. Mijn lichaam voelt plezierig uitgewoond aan na al onze avonturen van gisteren. Ik sla mijn armen om zijn hals.
‘Niet weggaan.’
Hij houdt zijn hoofd schuin en trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Mevrouw Steele – u probeert toch niet een man van zijn broodwinning af te houden?’
Ik knik slaperig en hij lacht zijn nieuwe, verlegen glimlach.
‘Hoe verleidelijk je ook bent, ik moet gaan.’ Hij kust me en gaat staan. Hij draagt een ontzettend elegant marineblauw pak, wit overhemd en donkerblauwe das en hij ziet er op en top directeurachtig uit... de sexy directeur.
‘Later, schatje,’ zegt hij en hij is weg.
Ik kijk op de wekker; het is al zeven uur – ik heb denk ik door het alarm heen geslapen. Hop, in de benen!
Onder de douche krijg ik nog een idee voor een verjaardagscadeau voor Christian. Het is zo moeilijk om iets te kopen voor de man die alles al heeft. Ik heb hem mijn grote cadeau al gegeven en ik heb nog het cadeautje uit het souvenirwinkeltje, maar dit cadeau is eigenlijk stiekem voor mij. Ik kan haast niet wachten. Ik zet de douche uit. Ik hoef het alleen maar voor te bereiden.
Ik trek in de inloopkast een perfect passende donkerrode jurk aan met een vrij lage vierkante hals. Geschikt voor naar het werk.
En nu Christians cadeau. Ik rommel in zijn laden, op zoek naar zijn dassen. In de onderste la ligt die vale versleten spijkerbroek die hij in de speelkamer draagt – daar ziet hij er zo sexy in uit. Ik aai er met mijn vlakke hand over. O hemel, hij voelt zo zacht aan.
Daaronder ligt een grote, platte zwarte kartonnen doos. Ik ben meteen nieuwsgierig. Wat zit hierin? Ik staar ernaar en heb weer het gevoel dat ik me op verboden terrein begeef. Ik pak hem op en schud ermee. Hij voelt zwaar aan, alsof er documenten of manuscripten in zitten. Ik kan het niet laten. Ik til het deksel eraf – en doe die er snel weer op. Holy fuck – foto’s uit de Rode Kamer. Ik zit geschokt op mijn hurken en probeer dat beeld uit mijn hoofd te krijgen. Waarom heb ik in die doos gekeken? Waarom heeft hij ze bewaard?
Ik huiver. Mijn onderbewustzijn is boos – het is van voor jouw tijd. Vergeet het.
En zo is het ook. Als ik ga staan zie ik zijn dassen aan het eind van zijn kledingrek hangen. Ik pak mijn favoriete das en loop snel de kast uit.
De foto’s zijn VA – Vóór Ana. Mijn onderbewustzijn knikt goedkeurend, maar ik loop wat aangeslagen naar de woonkamer voor het ontbijt. Mevrouw Jones kijkt met een warme glimlach op, maar fronst dan.
‘Alles goed, Ana?’ vraagt ze vriendelijk.
‘Ja,’ antwoord ik afwezig. ‘Hebt u een sleutel van de... eh, speelkamer?’
Ze kijkt me even verrast aan.
‘Ja, natuurlijk.’ Ze knipt een sleutelbosje van haar riem los. ‘Wat wil je voor het ontbijt, lieverd?’ vraagt ze me als ze me de sleutels geeft.
‘Alleen muesli. Ik ben zo terug.’
Ik twijfel nu over het cadeau, maar dat komt door die foto’s. Er is niets veranderd! bijt mijn onderbewustzijn me toe en ze kijkt me over haar strenge juffenbril boos aan. Die foto was echt geil, draagt mijn innerlijke godin bij, en in mijn hoofd kijk ik haar boos aan. Het is wel waar – te geil voor mij.
Wat verbergt hij nog meer? Ik rommel snel in de ladekast; ik pak wat ik nodig heb en doe de deur achter me op slot. Ik zou niet willen dat José deze kamer ontdekt!
Ik geef de sleutels terug aan mevrouw Jones en ga zitten om mijn ontbijt op te peuzelen. Het voelt vreemd aan zo zonder Christian. De foto wil maar niet uit mijn gedachten verdwijnen. Wie zou het zijn geweest? Leila, misschien?
Onderweg naar mijn werk vraag ik me af of ik Christian moet vertellen dat ik zijn foto’s heb gevonden. Nee, schreeuwt mijn onderbewustzijn, haar gezicht lijkt weer eens op De Schreeuw van Edvard Munch. Ze heeft waarschijnlijk gelijk.
Ik ga achter mijn bureau zitten en mijn BlackBerry zoemt.
Van: Christian Grey
Onderwerp: Oppervlakten
Datum: 17 juni 2011, 08:59
Aan: Anastasia Steele
Bij mijn weten hebben we nog minimaal dertig oppervlakten te gaan. Ik kan niet wachten. En dan heb ik de vloer, de muren en het balkon nog niet eens meegeteld.
Daarna is mijn kantoorpand aan de beurt...
Ik mis je. x
Christian Grey
Priapische directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Ik moet lachen om zijn e-mail en al mijn zorgen verdampen. Hij wil mij nu en de herinneringen aan de avonturen van gisteravond komen weer boven... De lift, de hal, het bed. Priapisch is het goede woord. Ik vraag me terloops af wat het vrouwelijke equivalent daarvan zou zijn.
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Romantiek?
Datum: 17 juni 2011, 09:03
Aan: Christian Grey
Meneer Grey,
U denkt maar aan één ding.
Ik heb je gemist bij het ontbijt.
Maar mevrouw Jones was erg inschikkelijk.
A x
Van: Christian Grey
Onderwerp: Nieuwsgierig
Datum: 17 juni 2011, 09:07
Aan: Anastasia Steele
Op welk vlak was mevrouw Jones inschikkelijk?
Wat bent u van plan, mevrouw Steele?
Christian Grey
Nieuwsgierige directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Hoe weet hij dat?
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Voor jou een vraag...
Datum: 17 juni 2011, 09:10
Aan: Christian Grey
Wacht maar af – het is een verrassing.
Ik moet aan het werk... Laat me met rust.
Ik hou van je.
A x
Van: Christian Grey
Onderwerp: Gefrustreerd
Datum: 17 juni 2011, 09:12
Aan: Anastasia Steele
Ik heb er een hekel aan als je iets voor me verbergt.
Christian Grey
Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Ik staar naar het schermpje van mijn BlackBerry. De felheid van zijn e-mail verrast me. Waarom voelt hij zich zo? Het is niet alsof ík erotische foto’s van mijn exen verstop.
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Toegeeflijk
Datum: 17 juni 2011, 09:14
Aan: Christian Grey
Het is voor je verjaardag.
Nog een verrassing.
Niet zo knorrig doen.
A x
Hij reageert niet en ik word naar een vergadering geroepen, dus ik kan er niet te lang bij stilstaan.
Als ik weer op mijn BlackBerry kijk, zie ik tot mijn schrik dat het al vier uur ’s middags is. De dag is omgevlogen. Nog steeds niets van Christian. Ik stuur hem nog een e-mail.
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Hallo
Datum: 17 juni 2011, 16:03
Aan: Christian Grey
Praat je niet meer met me?
Vergeet niet dat ik vanavond met José wat ga drinken en dat hij bij ons blijft logeren.
Ga toch mee, denk er nog eens over na.
A x
Hij reageert niet en ik maak me een beetje zorgen. Ik hoop dat alles goed is. Ik bel zijn mobiel en krijg zijn voicemail, die bijzonder kortaf klinkt: Grey, spreek een boodschap in. Dat is alles.
‘Hoi... eh... ik ben het, Ana. Is alles goed? Bel me,’ stotter ik. Ik heb nog nooit bij hem in hoeven te spreken. Ik bloos als ik de verbinding verbreek. Natuurlijk weet hij dat jij het bent, sukkel! Mijn onderbewustzijn rolt met haar ogen. Het is heel verleidelijk om Andrea, zijn assistente, te bellen, maar dat gaat me toch te ver. Ik ga met tegenzin weer aan het werk.
Mijn telefoon gaat onverwacht af en mijn hart slaat over. Christian! Maar nee – het is Kate, mijn beste vriendin. Eindelijk!
‘Ana!’ roept ze vanwaar ze ook is.
‘Kate? Ben je terug? Ik heb je gemist.’
‘Ik jou ook. Ik moet je zoveel vertellen. We staan op de luchthaven, ik en mijn vent.’ Ze giechelt. Dat is niets voor Kate.
‘Cool. Ik heb jou ook heel veel te vertellen.’
‘Zie ik je thuis?’
‘Ik ga met José wat drinken. Ga je mee?’
‘Is José er? Tuurlijk! Sms me waar.’
‘Oké.’ Ik straal. Mijn beste vriendin is thuis. Dat heeft echt veel te lang geduurd!
‘Alles goed, Ana?’
‘Ja, prima.’
‘Je bent nog steeds met Christian samen?’
‘Ja.’
‘Mooi. Later!’
O, niet zij ook al. Elliots invloed kent geen grenzen.
‘Ja – later, schatje.’ Ik grijns als ze ophangt.
Wauw, Kate is thuis. Hoe moet ik haar alles vertellen wat er is gebeurd? Ik kan het maar beter opschrijven, zodat ik niets vergeet.
Een uur later rinkelt de telefoon in mijn kantoor – Christian? Nee, het is Claire.
‘Je moet die vent eens zien die hier bij de receptie staat en naar je vraagt. Hoe kom je toch aan al die knappe kerels, Ana?’
Dat zal José zijn. Ik kijk even op de klok – het is vijf voor zes. Een kleine schok van blijheid gaat door me heen. Ik heb hem al zo lang niet gezien.
‘Ana, wauw! Je ziet er geweldig uit, zo volwassen.’ Hij grijnst.
Wat een chique jurk al niet teweeg kan brengen... jemig.
Hij geeft me een stevige knuffel. ‘En zo lang,’ zegt hij verbaasd.
‘Dat komt door de schoenen, José. Je ziet er zelf ook niet slecht uit.’
Hij draagt een spijkerbroek, een zwart T-shirt en een zwart-wit geruit flanellen overhemd.
‘Ik pak even mijn spullen en dan kunnen we gaan.’
‘Cool, ik wacht hier op je.’
Ik haal twee flesjes bier aan de drukke bar en loop terug naar het tafeltje waar José zit.
‘Heb je Christians appartement makkelijk kunnen vinden?’
‘Ja. Ik ben nog niet binnen geweest. Ik heb de foto’s bij de dienstlift afgegeven. Ene Taylor heeft ze meegenomen. Het ziet er behoorlijk groot uit.’
‘Ja. Je zou het vanbinnen moeten zien.’
‘Kan niet wachten. Salut, Ana. Seattle past goed bij je.’
Ik bloos als we met de flesjes klinken. Christian past goed bij me. ‘Salut. Vertel me alles over je expositie en hoe het is gegaan.’
Hij straalt en vertelt me alles. Hij heeft op drie foto’s na alles verkocht, waardoor hij zijn studieleningen heeft kunnen aflossen en er ook nog wat aan heeft overgehouden. ‘En ik heb een opdracht van het Toeristenbureau in Portland om wat landschapsfoto’s te maken. Gaaf, hè?’ besluit hij trots.
‘O, José – dat is geweldig. Heb je nog wel tijd over voor je studie?’ vraag ik bezorgd.
‘Ja hoor. Nu jullie en drie van de kerels met wie ik vaak uitging weg zijn, heb ik meer tijd.’
‘Geen chick om je van de straat te houden? De vorige keer had je minstens zes vrouwen aan je lippen hangen.’ Ik kijk hem vragend aan.
‘Nah, Ana. Ze zijn niet vrouw genoeg voor mij.’ Hij klinkt heel stoer.
‘Ja hoor. José Rodriguez, ladykiller.’ Ik giechel.
‘Hey – ik heb zo mijn momenten, Steele!’ Hij heeft een gekwetste blik in zijn ogen. Ik voel me schuldig.
‘Tuurlijk,’ zeg ik sussend.
‘En, hoe gaat het met Grey?’ vraagt hij koeltjes.
‘Goed. Met ons gaat het goed,’ zeg ik zacht.
‘Serieus, dus?’
‘Ja, serieus.’
‘Is hij niet te oud voor je?’
‘O José. Je weet wat mijn moeder altijd zegt – ik ben oud geboren.’
José glimlacht wrang. ‘Hoe gaat het met je moeder?’ En daarmee zijn we uit de gevarenzone.
‘Ana!’
Ik draai me om en daar zijn Kate en Ethan. Ze ziet er geweldig uit: haar roodblonde haar is iets lichter geworden door de zon en haar huid heeft een goudbruine kleur waar haar witte lach fel tegen afsteekt. Haar welvingen komen goed uit in haar witte topje en strakke witte spijkerbroek. Iedereen kijkt om naar Kate. Ik spring overeind en knuffel haar. O, wat heb ik haar gemist!
Ze duwt me iets naar achteren, houdt me op armslengte en bestudeert me van top tot teen. Ik voel mijn wangen gloeien.
‘Je bent afgevallen. Veel. En je ziet er anders uit, volwassen. Wat is er allemaal gebeurd?’ vraagt ze bezorgd. Mijn moederkloek, bezorgd en bazig. ‘Je jurk is mooi; hij staat je goed.’
‘Er is veel gebeurd sinds je vertrek, maar dat vertel ik je later wel als we alleen zijn.’ Ik ben nog niet klaar voor de inquisitie van Katherine Kavanagh. Ze kijkt me achterdochtig aan.
‘Is alles wel goed?’ vraagt ze zacht.
‘Ja.’ Ik glimlach, al zou ik me nog een stuk beter voelen als ik wist waar Christian was.
‘Mooi zo.’
‘Hoi Ethan.’ Ik lach naar hem en hij omhelst me even.
‘Hoi Ana,’ fluistert hij in mijn oor.
José kijkt hem achterdochtig aan.
‘Hoe was de lunch met Mia?’ vraag ik aan Ethan.
‘Interessant,’ zegt hij raadselachtig.
O?
‘Ethan – ken je José?’
‘We hebben elkaar een keer eerder ontmoet,’ zegt José. Hij schudt Ethan de hand, maar neemt hem scherp in zich op.
‘Ja, in Vancouver bij Kate,’ zegt Ethan terwijl hij vriendelijk naar José glimlacht. ‘Oké – wie wil er wat drinken?’
Ik ga naar het toilet. Terwijl ik daar ben sms ik Christian het adres, misschien komt hij nog. Geen gemiste gesprekken, geen e-mails. Dat is niets voor hem.
‘Tisser, Ana?’ vraagt José als ik weer bij de tafel kom.
‘Ik kan Christian niet bereiken. Ik hoop maar dat alles goed is.’
‘Dat zal wel loslopen. Nog een biertje?’
‘Tuurlijk.’
Kate komt naar me toe. ‘Ethan vertelde me dat er een of andere gestoorde stalkende ex in het appartement was met een pistool?’
‘Nou... ja.’ Ik haal mijn schouders op. O jemig – moet dit nu?
‘Ana – wat is er verdomme allemaal aan de hand?’ Kate zwijgt opeens en kijkt op haar mobiel.
‘Hé, schatje,’ neemt ze op. Schatje! Ze kijkt me met een frons aan. ‘Tuurlijk,’ zegt ze. ‘Het is Elliot... hij wil je spreken.’
‘Ana,’ zegt Elliot kortaf en stil. Onheilspellend.
‘Wat is er?’
‘Het is Christian. Hij is nog niet terug uit Portland.’
‘Wat? Hoe bedoel je?’
‘Zijn helikopter wordt vermist.’
‘Charlie Tango?’ fluister ik. Ik krijg het ijskoud en alle adem trekt uit mijn longen weg. ‘Nee!’