Elf

 

 

Soepel tikt Christian tegen de witte bal zodat die over de tafel glijdt en de zwarte lichtjes aantikt, die vervolgens o zo langzaam rolt, langs de rand, en uiteindelijk in de rechterbovenhoek van de biljarttafel belandt.

Shit.

Hij gaat rechtop staan en om zijn mond verschijnt een triomfantelijk jij-bent-zó-van-mij-lachje. Hij legt zijn keu neer en slentert op me af, een en al warrig haar, spijkerbroek en wit T-shirt. Hij ziet er niet uit als een directeur – hij ziet eruit als een kwajongen uit een slechte buurt. Mijn god, hij is zo abnormaal sexy.

‘Je bent toch geen slechte verliezer, hè?’ zegt hij, zijn grijns nauwelijks onderdrukkend.

‘Ligt eraan hoe hard je me gaat straffen,’ fluister ik, mijn keu vastklampend, zoekend naar steun. Hij neemt m’n keu van me af en zet die tegen het biljart, haakt een vinger in de hals van mijn shirt, en trekt me naar zich toe.

‘Zo, laten we uw overtredingen eens doornemen, mevrouw Steele.’ Hij telt op zijn lange vingers. ‘Eén, mij jaloers maken op mijn eigen personeel. Twee, ruzie met me maken over je werk. En drie, met die verrukkelijke derrière van je onder m’n neus lopen draaien de afgelopen twintig minuten.’

Zijn ogen gloeien zacht grijs van opwinding en vooroverbuigend wrijft hij zijn neus langs die van mij. ‘Ik wil dat je je spijkerbroek en deze erg uitdagende blouse uittrekt. Nu.’ Hij geeft me een heel zacht kusje op mijn lippen, loopt nonchalant naar de deur en doet die op slot.

O hemel.

Als hij zich omdraait en me aankijkt, branden zijn ogen op me. Ik ben verlamd, compleet van de wereld, mijn hart gaat tekeer, mijn bloed raast door mijn aderen en ik ben niet in staat om te bewegen. Het enige wat door mijn hoofd gaat, is: ik doe dit voor hem – een gedachte die ik als een mantra herhaal.

‘Je kleren, Anastasia. Het lijkt erop dat je ze nog steeds aanhebt. Doe ze uit – of ik doe het voor je.’

‘Doe jij het maar.’ Mijn stem is eindelijk terug en klinkt laag en opgewonden. Christian grijnst.

‘O, mevrouw Steele. Dat is een naar klusje, maar ik denk dat ik het wel aankan.’

‘Zoals u het meeste wel aankan, meneer Grey.’ Ik kijk hem scheef aan en hij lacht zelfgenoegzaam.

‘Welnu, mevrouw Steele, ik zou niet weten waar u op doelt.’ Naar me toe lopend houdt hij halt bij een klein bureautje dat is ingebouwd in de boekenkast. Hij pakt een plexiglas liniaal, houdt beide einden vast en buigt hem, zijn ogen strak op mij gericht.

Holy shit – hij heeft zijn wapen gekozen. Mijn mond wordt droog.

Opeens ben ik opgewonden, geil en vochtig op alle juiste plekken. Alleen Christian krijgt dat voor elkaar met een oogopslag en een liniaal. Hij steekt hem in de achterzak van zijn spijkerbroek en kuiert naar me toe, ogen donker en vol belofte. Zonder een woord te zeggen, zakt hij op zijn knieën voor me om mijn veters los te maken en snel en vaardig mijn All Stars en sokken uit te trekken. Ik leun tegen de biljarttafel om niet te vallen. Omlaagkijkend, terwijl hij mijn veters losmaakt, ervaar ik hoeveel ik voor deze man voel. Ik hou van hem.

Hij grijpt mijn heupen, steekt zijn vingers in de band van mijn spijkerbroek en maakt de knoop en rits los. Hij kijkt omhoog door zijn lange wimpers en grijnst een wellustige grijns, terwijl hij mij langzaam ontdoet van mijn spijkerbroek. Ik stap eruit, blij dat ik dit supermooie slipje aan heb en hij grijpt me bij de achterkant van mijn benen beet en gaat met zijn neus over de bovenkant van mijn dijen. Ik smelt bijna.

‘Ik heb zin in heel ruige seks met je, Ana. Je moet het me zeggen als het te veel wordt,’ zucht hij.

O mijn god. Hij kust me... daar. Ik kreun zacht.

‘Stopwoord?’ vraag ik.

‘Nee, geen stopwoord, gewoon zeggen dat ik moet stoppen en dan stop ik. Begrepen?’ Hij kust me weer, zijn neus graaft in me. O, dat is lekker. Hij staat op, kijkt me diep in m’n ogen. ‘Geef antwoord,’ beveelt hij met een fluwelen stem.

‘Ja. Ja, ik begrijp het.’ Waarom dringt hij zo aan?

‘Je hebt de hele dag hints en gemengde signalen afgegeven, Anastasia,’ zegt hij. ‘Je zei dat je bang was dat ik m’n scherpe randjes kwijt was. Ik weet niet wat je daarmee bedoelde en ik weet ook niet hoe serieus je was, maar we gaan het uitvinden. Ik wil nog niet teruggaan naar de speelkamer, dus we kunnen dit nu proberen, maar beloof me dat je het zegt als je er niet van houdt.’ Een brandende intensiteit, geboren uit angst, vervangt zijn eerdere vrijpostigheid.

Whoa, niet bang zijn, Christian. ‘Ik zal het aangeven. Geen stopwoord,’ herhaal ik om hem gerust te stellen.

‘Wij zijn minnaars, Anastasia. Minnaars hebben geen stopwoord nodig.’ Hij fronst. ‘Toch?’

‘Denk het ook niet, nee,’ zeg ik. Jemig – hoe moet ik dat nou weten? ‘Ik beloof het.’

Hij kijkt me onderzoekend aan om te zien of ik wel zo moedig ben als ik beweer en ik ben nerveus, maar ook opgewonden. Ik voel me hier veel beter bij in de wetenschap dat hij van me houdt. Het komt heel natuurlijk, vanzelfsprekend bij me op en ik wil er niet te veel over nadenken.

Langzaam glijdt er een glimlach over zijn gezicht en hij begint mijn shirt los te knopen, wat hem snel lukt met zijn vaardige vingers, maar hij trekt het niet uit. Hij bukt opzij en pakt de keu.

O shit, wat is hij daarmee van plan? Ik krijg een koude rilling van angst.

‘U speelt goed, mevrouw Steele. Ik moet zeggen dat ik verrast ben. Pot jij de zwarte bal even?’

Mijn angst vervlogen trek ik een pruillip, me afvragend waarom hij uitgerekend verrast moet zijn – sexy, arrogante eikel. Mijn innerlijke godin doet op de achtergrond lenig haar rek- en strekoefeningen – een grote brede lach op haar gezicht.

Ik breng de witte bal in positie. Christian wandelt om de tafel terug en staat vlak achter me als ik vooroverbuig om te stoten. Hij legt zijn hand op mijn rechterdij en gaat met zijn vingers op en neer langs mijn been, omhoog naar mijn billen en weer terug, zachtjes strelend.

‘Ik ga missen als je daarmee doorgaat,’ fluister ik en ik sluit mijn ogen, terwijl ik geniet van het gevoel dat zijn handen mij geven.

‘Het kan me niet zoveel schelen of je raakt of mist, schatje. Ik wilde je gewoon zo bezig zien – half gekleed, uitgestrekt over mijn biljarttafel. Heb je enig idee hoe sexy je eruitziet op dit moment?’

Ik bloos en mijn innerlijke godin neemt een roos tussen haar tanden en danst de tango. Ik haal diep adem, probeer hem te negeren en over te gaan tot de stoot. Het is onmogelijk. Hij streelt mijn billen, steeds maar weer.

‘Linksboven,’ zeg ik en ik stoot dan de witte bal. Hij geeft me een harde tik, dwars over mijn billen.

Dat kwam zo onverwacht dat ik een kreet slaak. De witte raakt de zwarte, die op het kussen botst en ver van de pocket rolt. Christian streelt mijn billen weer.

‘O, ik denk dat je het nog maar eens moet proberen,’ fluistert hij. ‘Je moet je wel concentreren, Anastasia.’

Ik hijg nu, opgewonden door dit spelletje. Hij wandelt naar het einde van de tafel, legt de zwarte bal weer klaar en rolt de witte bal terug naar mij. Hij kijkt als een roofdier met donkere ogen en een seksbeluste glimlach. Hoe kan ik hem zo weerstaan? Ik vang de bal op en leg die op zijn plek, klaar om weer te stoten.

‘Uh-uh,’ wijst hij mij terecht. ‘Gewoon even wachten.’ O, wat vindt hij het heerlijk om die kwelling te rekken. Hij wandelt op zijn gemak terug en komt weer achter me staan. Ik sluit mijn ogen weer terwijl hij deze keer mijn linkerdij streelt en dan opnieuw mijn billen verwent.

‘Richten maar,’ ademt hij.

Ik kan het niet helpen en kreun van het verlangen dat in mij tekeergaat. En dan probeer ik weer, probeer echt na te denken waar ik de zwarte met de witte bal moet raken. Ik schuif een beetje naar rechts en hij volgt me. Opnieuw leun ik over de tafel heen. Met mijn laatste restje innerlijke kracht – die enorm is verkleind nu ik weet wat er gebeurt zodra ik de witte bal raak – richt ik de keu en stoot weer. Christian slaat opnieuw, hard.

Au! Weer mis. ‘O, nee!’ kerm ik.

‘Nog een keer, schatje. En als je dit keer mist, krijg je er echt van langs.’

Wat? Waarlangs?

Hij legt de zwarte bal weer klaar en loopt tergend langzaam terug naar me tot hij weer achter me staat en mijn billen streelt.

‘Je kunt het,’ zegt hij vleiend.

O – echt niet als jij me zo afleidt. Ik duw met mijn billen tegen zijn hand en hij geeft me een tikje.

‘Gretig, mevrouw Steele?’ zegt hij.

Ja. Ik wil je.

‘Nou, laten we dit dan maar eens uitdoen.’ Zachtjes schuift hij mijn slipje langs mijn dijen omlaag en uit. Ik kan niet zien wat hij ermee doet maar hij geeft me een heel naakt gevoel, terwijl hij een zachte kus op elke bil geeft.

‘Stoot maar, schatje.’

Ik begin bijna te jammeren, dit gaat me nooit lukken. Ik weet dat ik ga missen. Ik leg de witte bal neer, stoot die en door mijn ongeduld mis ik de zwarte volkomen. Ik verwacht een tik – maar die komt niet. In plaats daarvan leunt hij over me heen en drukt me voorover op de tafel, neemt de keu uit mijn hand en rolt die over de tafel opzij. Ik voel hem, hard tegen mijn billen.

‘Je hebt gemist,’ zegt hij zacht in mijn oor. Met mijn wang lig ik op de bekleding van het biljart gedrukt. ‘Leg je handen plat op de tafel.’

Ik doe wat hij zegt.

‘Goed. Nu ga ik je straffen en de volgende keer mis je dan misschien niet.’ Hij schuift op, zodat hij links van me staat met zijn erectie tegen mijn heup.

Ik kreun en mijn hart bonst in mijn keel. Mijn adem komt met korte stoten en een zware, warme opwinding gaat door mijn aderen. Zachtjes streelt hij mijn billen, hij legt zijn andere hand rond mijn hals waar hij mijn haren vastpakt en met een elleboog op mijn rug houdt hij me neergedrukt. Ik ben volledig overgeleverd.

‘Benen spreiden,’ zegt hij en ik aarzel een moment. En dan slaat hij me hard – met de liniaal! Het geluid is harder dan de pijn en ik word erdoor verrast. Ik hap naar adem en hij slaat me opnieuw.

‘Je benen,’ beveelt hij. Ik spreid mijn benen, hijgend. De liniaal komt weer neer. Au – dat bijt, maar de aanraking met mijn huid maakt meer geluid dan dat ik het voel.

Ik sluit mijn ogen en vang de pijn op. Het is niet heel erg en Christians ademhaling wordt heftiger. Hij slaat en hij slaat en ik kreun. Ik weet niet hoeveel tikken ik nog kan verdragen – maar dat ik hem zo bezig hoor en te weten hoe opgewonden hij is, voedt mijn opwinding en mijn verlangen naar meer. Ik ga over naar de donkere zijde, een plek in mijn geest die ik niet goed ken maar wel al een keer heb bezocht in de speelkamer – toen met Tallis. De liniaal raakt me weer en ik kreun luid, en Christian antwoordt kreunend. Hij slaat me nog een keer – en nog een keer... en weer... harder nu – en ik verbijt me.

‘Stop.’ Het woord is eruit voor ik het weet. Christian laat de liniaal ogenblikkelijk vallen en laat me los.

‘Genoeg?’ fluistert hij.

‘Ja.’

‘Ik wil je nu neuken,’ zegt hij met spanning in zijn stem.

‘Ja,’ zeg ik verlangend. Hij doet zijn rits omlaag terwijl ik hijgend op de tafel lig te wachten en weet dat hij ruig tekeer zal gaan dit keer.

Het verbaast me opnieuw hoe ik wat hij tot nu toe met me deed heb doorstaan – en ja, ervan heb genoten. Het is zo duister en zo hém tegelijk.

Hij glijdt met twee vingers in me en draait cirkeltjes. Een zalig gevoel. Met gesloten ogen geniet ik van de sensatie. Ik hoor het bekende geluid van het scheuren van folie en dan staat hij achter me, tussen mijn benen en duwt die verder uiteen.

Langzaam komt hij in me, vult me. Ik hoor hem kreunen van puur genot en dat raakt me tot in mijn ziel. Hij grijpt mijn heupen stevig vast, trekt zich langzaam uit me terug en stoot dan hard weer in me, zodat ik het uitschreeuw. Hij stopt even.

‘Meer?’ vraagt hij zacht.

‘Ja... ik ben oké. Verlies jezelf... en neem me mee,’ zeg ik buiten adem.

Hij gromt laag in zijn keel, trekt weer terug en stoot weer in me, herhaalt dit telkens langzaam maar zeker – een straffend, ruw en hemels ritme.

O mijn god... het gevoel binnen in me begint op te wellen. Hij voelt het ook en versnelt het ritme, stoot in me, verder, harder, sneller – ik geef me over, explodeer om hem heen – een uitputtend orgasme dat me diep in mijn ziel raakt en dat me volledig vloert en afmat.

Vaag ben ik me ervan bewust dat Christian zich ook laat gaan, mijn naam roept, terwijl zijn vingers zich in mijn heupen boren en dan stopt hij en valt op me neer. We glijden naar de grond en hij koestert me in zijn armen.

‘Dank je, schatje,’ zucht hij en hij overdekt mijn gezicht met vederlichte kusjes. Ik open mijn ogen, kijk naar hem op en hij slaat zijn armen nog steviger om mij heen.

‘Je wang is roze van het laken,’ zegt hij en hij wrijft teder over mijn gezicht. ‘Hoe was het?’ Zijn ogen zijn groot en alert.

‘Tandenknarsend goed,’ zeg ik. ‘Ik vind ruw lekker, Christian en ik vind teder ook lekker. Ik vind het lekker met jou.’

Hij sluit zijn ogen en houdt me nog steviger in zijn armen.

Jemig, wat ben ik moe.

‘Jij laat het nooit afweten, Ana. Je bent mooi, intelligent, uitdagend, grappig, sexy en ik dank God elke dag op mijn blote knieën dat jij mij kwam interviewen in plaats van Katherine Kavanagh.’ Hij kust mijn haar. Ik glimlach en gaap tegen zijn borst aan. ‘Ik mat je af,’ praat hij verder. ‘Kom. Bad en dan bed.’

 

We zitten samen in Christians bad, tot de kin in het schuim met de gezichten naar elkaar toe, gehuld in de zoete geur van jasmijn. Christian masseert mijn voeten, één voor één. Dat voelt zo lekker, het zou verboden moeten worden.

‘Mag ik je iets vragen?’ zeg ik.

‘Uiteraard. Alles, Ana, dat weet je.’

Ik haal diep adem en ga rechtop zitten, aarzel maar een beetje.

‘Kan Sawyer me morgen – wanneer ik ga werken – gewoon afzetten bij kantoor en me dan aan het eind van de werkdag weer ophalen? Alsjeblieft, Christian. Alsjeblieft,’ bepleit ik.

Zijn handen vallen stil, terwijl hij nadenkt. ‘Ik dacht dat we een afspraak hadden,’ moppert hij.

‘Alsjeblieft,’ smeek ik.

‘En tijdens de lunch dan?’

‘Ik maak wel wat voor mezelf dat ik kan meenemen zodat ik niet naar buiten hoef, alsjeblieft.’

Hij kust mijn wreef. ‘Ik kan jou moeilijk iets weigeren,’ zegt hij, alsof dat voor hem als een zwakte voelt. ‘Je gaat niet naar buiten?’

‘Nee.’

‘Oké.’

Ik glunder naar hem. ‘Dank je.’ Ik ga op mijn knieën zitten, zodat het water alle kanten op klotst, en kus hem.

‘Graag gedaan, mevrouw Steele. Hoe gaat het met je billen?’

‘Pijnlijk. Maar niet heel erg. Het water verzacht.’

‘Ik ben blij dat je me liet stoppen,’ zegt hij terwijl hij me aankijkt.

‘Mijn billen ook.’

Hij grinnikt.

 

Ik rek me uit in bed, zo moe. Het is pas halfelf, maar het voelt als drie uur ’s nachts. Dit was een van de vermoeiendste weekenden van mijn leven.

‘Heeft mevrouw Acton niet voor nachtkleding gezorgd?’ vraagt Christian, zijn stem omrand met afkeuring terwijl hij mij bekijkt.

‘Geen idee. Ik draag graag jouw T-shirts,’ mompel ik slaperig.

Zijn gezicht verzacht, hij leunt voorover en geeft me een kus op mijn voorhoofd.

‘Ik moet nog werken, maar wil jou niet alleen laten. Mag ik jouw laptop gebruiken om in te loggen in het kantoorsysteem? Stoor ik je als ik hier ga zitten werken?’

‘Is niet mijn laptop.’ Ik doezel weg.

 

De radiowekker gaat aan en ik schrik wakker van de fileberichten. Christian ligt nog te slapen naast me. In mijn ogen wrijvend kijk ik op de klok. Halfzeven – veel te vroeg.

Het regent buiten voor het eerst sinds tijden en het licht is zwak en somber. Ik voel me echter lekker warm in dit grote bed met Christian bij me. Ik strek me en draai me om naar die heerlijke man naast me. Zijn ogen gaan open en hij bekijkt me slaperig.

‘Goedemorgen.’ Ik glimlach en streel zijn gezicht, leun naar hem over om hem te kussen.

‘Goedemorgen, schatje. Meestal word ik voor de wekker wakker,’ zegt hij verbaasd.

‘Hij staat heel vroeg afgesteld.’

‘Dat is ook zo, mevrouw Steele.’ Christian grijnst. ‘Ik moet opstaan.’ Hij kust me, veert dan op en stapt uit bed. Ik val terug in de kussens. Wauw, op een werkdag wakker worden naast Christian Grey. Hoe is het mogelijk? Ik sluit mijn ogen en zak weer in slaap.

‘Kom, slaapkopje, opstaan.’ Christian staat over me heen gebogen. Hij is geschoren, schoon, fris – hm, wat ruikt hij lekker – in een pas gestreken wit overhemd en zwart kostuum, geen das – de directeur is terug.

‘Wat?’ vraagt hij.

‘Ik zou willen dat je weer bij me kwam liggen.’

Zijn lippen gaan uiteen, verbaasd dat ik zo direct ben, en hij lacht bijna verlegen. ‘Jij bent onverzadigbaar, mevrouw Steele. Hoe aanlokkelijk het idee ook is, ik heb een vergadering om halfnegen, dus ik moet zo gaan.’

O jee, ik heb nog ruim een uur geslapen. Shit. Ik spring gehaast uit bed en Christian moet erom lachen.

 

Ik douche en kleed me snel aan met de kleren die ik gisteren had klaargelegd: een strakke grijze kokerrok, lichtgrijze zijden blouse en zwarte pumps met hoge hakken, allemaal te danken aan mijn nieuwe assortiment. Ik borstel mijn haar, steek het zorgvuldig op en loop dan naar de grote kamer, niet goed wetend wat te verwachten. Hoe kom ik nu op mijn werk?

Christian neemt slokjes van zijn koffie aan de ontbijtbar. Mevrouw Jones is in de keuken en bakt pannenkoeken met spek.

‘Je ziet er geweldig uit,’ zegt Christian. Hij slaat een arm om me heen en kust me net onder mijn oor. Vanuit een ooghoek zie ik mevrouw Jones vriendelijk lachen. Ik bloos.

‘Goedemorgen, mevrouw Steele,’ zegt ze, terwijl ze pannenkoeken met spek voor me neerzet.

‘O, dank u. Goedemorgen,’ zeg ik. Jemig – hier zou ik wel aan kunnen wennen.

‘Meneer Grey vertelde dat u een lunch wilt meenemen naar het werk. Wat wilt u eten?’

Ik kijk naar Christian, die zijn best doet om niet zelfgenoegzaam te lachen. Ik kijk hem aan met dichtgeknepen ogen.

‘Een broodje... een salade. Maakt me eigenlijk niet zo uit.’ Ik glunder naar mevrouw Jones.

‘Ik pak wel even iets voor u in, mevrouw.’

‘Alstublieft, mevrouw Jones, noem me Ana.’

‘Ana.’ Ze glimlacht en draait zich om om thee voor me te zetten.

Wauw... dit is zo gaaf.

Ik draai me om en kijk uitdagend naar Christian – nou, beschuldig me nu maar dat ik flirt met mevrouw Jones.

‘Ik moet gaan, schatje. Taylor komt dan weer terug om jou met Sawyer af te zetten bij je werk.’

‘Alleen tot de deur.’

‘Ja. Alleen tot de deur.’ Christian laat zijn ogen rollen. ‘Maar wees voorzichtig.’

Ik kijk om me heen en ontdek dat Taylor staat te wachten in de gang. Christian staat op, pakt me bij mijn kin en geeft me een kus.

‘Later, schatje.’

‘Fijne dag op kantoor, lief,’ roep ik hem na. Hij kijkt om met een stralende glimlach en dan is hij weg. Mevrouw Jones reikt me een kopje thee aan en plotseling voel ik me ongemakkelijk nu alleen wij hier nog zijn.

‘Hoe lang werk je al voor Christian?’ vraag ik, om iets van een gesprek op gang te brengen.

‘Vier jaar nu ongeveer,’ zegt ze vriendelijk, terwijl ze de lunch voor mij klaarmaakt.

‘Ik kan dat natuurlijk ook wel zelf doen, hoor,’ zeg ik, ik voel me gegeneerd omdat zij aan het werk is voor mij.

‘Eet je ontbijt maar, Ana. Dit is mijn werk. Ik doe het met plezier. Het is leuk om eens voor iemand anders te zorgen dan meneer Taylor en meneer Grey.’ Ze lacht heel lief naar me.

Mijn wangen blozen van blijdschap en ik zou deze vrouw zo veel vragen willen stellen. Zij moet zoveel weten over Vijftig en hoewel ze warm en vriendelijk overkomt, is ze ook heel professioneel. Ik weet dat ik ons allebei alleen maar in verlegenheid breng als ik haar ga uithoren, dus ik eet mijn ontbijt op en er valt gelukkig geen ongemakkelijke stilte omdat zij mij vragen stelt over wat ik wel en niet graag eet.

Vijfentwintig minuten later verschijnt Sawyer in de deuropening van de grote kamer. Ik heb mijn tanden gepoetst en ben klaar om te vertrekken. Voorzien van een lunch in een bruine papieren zak – ik kan me zelfs niet herinneren dat mijn moeder dit ooit voor me heeft gedaan – gaan Sawyer en ik met de lift naar de eerst verdieping. Hij is net als Taylor erg zwijgzaam, laat niets blijken. Taylor wacht ons op in de Audi en ik neem achterin plaats, terwijl Sawyer de deur voor me openhoudt.

‘Goedemorgen, Taylor,’ zeg ik vrolijk.

‘Mevrouw Steele.’ Hij glimlacht.

‘Taylor, sorry voor mijn ongepaste opmerkingen van gisteren. Ik hoop dat ik je niet in de problemen heb gebracht.’

Taylor fronst geamuseerd naar me via de achteruitkijkspiegel en richt zijn ogen weer op het drukke verkeer van Seattle.

‘Mevrouw Steele, ik kom zelden in de problemen,’ zegt hij geruststellend.

O, gelukkig maar. Misschien heeft Christian hem geen uitbrander gegeven. Alleen mij, dus, denk ik zuur.

‘Ik ben blij dat te horen, Taylor.’ Ik glimlach.

 

Jack staart me aan, beoordeelt mijn verschijning, terwijl ik naar mijn bureau loop.

‘Goedemorgen, Ana. Goed weekend gehad?’

‘Ja, dank je. En jij?’

‘Ja, was goed. Neem plaats aan je bureau – ik heb werk voor je.’

Ik knik en ga achter mijn computer zitten. Het lijkt jaren geleden dat ik aan het werk was. Ik zet mijn computer aan, open mijn mailprogramma – en uiteraard heeft Christian mij gemaild.


Van: Christian Grey

Onderwerp: Baas

Datum: 13 juni 2011, 08:24

Aan: Anastasia Steele

 

Goedemorgen mevrouw Steele,

 

Ik wil je alleen even bedanken voor een geweldig weekend ondanks al dat drama.

Ik hoop dat je altijd bij me blijft, altijd.

En ik wil je eraan herinneren dat er nog vier weken een embargo rust op het SIP-nieuws.

Verwijder deze mail zodra je die hebt gelezen.

 

De jouwe

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holding, Inc. & de baas van je baas z’n baas

 

Hoop dat je altijd bij me blijft? Wil hij dat ik bij hem intrek? Allemachtig... Ik ken die man nog maar net. Ik druk op verwijderen.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Bazig

Datum: 13 juni 2011: 09:03

Aan: Christian Grey

 

Beste meneer Grey

 

Vraag je mij om bij je in te trekken? En uiteraard weet ik nog dat het bewijs van jouw epische stalktalent nog vier weken geheim moet blijven. Moet ik een cheque uitschrijven aan Samen Sterk en die naar je vader sturen? Verwijder deze e-mail alsjeblieft niet, maar geef antwoord.

 

HVJ xxx

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP

 

‘Ana!’ Jack laat me schrikken.

‘Ja.’ Ik bloos en Jack kijkt me vragend aan.

‘Alles in orde?’

‘Ja hoor.’ Ik kom van mijn stoel en ga met een notitieblok naar zijn kantoor.

‘Goed. Zoals je je wellicht zult herinneren, ga ik donderdag naar het fictiesymposium in New York. Ik heb entreekaartjes en reserveringen, maar ik zou graag willen dat je meegaat.’

‘Naar New York?’

‘Ja. We gaan er woensdag heen en overnachten daar. Ik denk dat het voor jou een heel leerzame ervaring kan zijn.’ Zijn blik vertroebelt terwijl hij dit zegt, maar hij glimlacht beleefd. ‘Zorg jij voor een vliegticket? En een extra kamer in het hotel waar ik verblijf? Ik denk dat Sabrina, mijn vorige assistente, alle gegevens wel ergens heeft genoteerd.’

‘Oké.’ Ik kijk hem blij aan.

Shit. Ik loop terug naar mijn bureau. Dit zal niet goed vallen bij Vijftig – maar ik wil echt gaan. Het klinkt als een buitenkans en ik ben er zeker van dat ik Jack op afstand kan houden als hij bijbedoelingen heeft. Weer achter mijn computer zie ik dat er een antwoord is van Christian.


Van: Christian Grey

Onderwerp: Ik, bazig?

Datum: 13 juni 2011, 09:07

Aan: Anastasia Steele

 

Ja. Graag.

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holding, Inc.

 

Jemig... Hij wil dat ik bij hem intrek. O Christian – dat is echt te snel. Met mijn hoofd in mijn handen probeer ik mijn kalmte te herwinnen. Dit is te veel van het goede na dat bizarre weekend. Ik heb nog geen moment voor mezelf gehad om alles wat ik de laatste dagen heb ervaren en ontdekt te overdenken en te laten bezinken.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Flynnismes

Datum: 13 juni 2011, 09:20

Aan: Christian Grey

 

Christian,

 

Hoe zit dat met eerst leren lopen voor je gaat rennen?

Kunnen we hier vanavond over praten, alsjeblieft?

Ik ben gevraagd om mee te gaan naar een conferentie in New York op donderdag.

Dat betekent daar woensdag overnachten.

Wilde je dat vast laten weten.

 

A x

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP


Van: Christian Grey

Onderwerp: WAT?

Datum: 13 juni 2011, 09:21

Aan: Anastasia Steele

 

Ja, laten we het vanavond bespreken.

Ga je alleen?

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holding, Inc.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Geen schreeuwerige hoofdletters op een maandagochtend!

Datum: 13 juni 2011, 09:30

Aan: Christian Grey

 

Kunnen we het er vanavond over hebben?

 

A x

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP


Van: Christian Grey

Onderwerp: Dan weet je niet wat echt schreeuwen is bij mij

Datum: 13 juni 2011, 09:35

Aan: Anastasia Steele

 

Vertel.

Als je erheen gaat met die viezerik voor wie je werkt, dan is mijn antwoord nee, over mijn lijk.

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holding, Inc.

 

Mijn moed zinkt me in de schoenen. Shit – het is net alsof hij m’n vader is of zo.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Nee, JIJ hebt mij nog niet zien schreeuwen

Datum: 13 juni 2011, 09:46

Aan: Christian Grey

 

Ja. Ik ga met Jack.

Ik wil gaan. Dit is een geweldige buitenkans.

En ik ben nog nooit in New York geweest.

Reageer nou niet zo halsoverkop.

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP


Van: Christian Grey

Onderwerp: Nee, JIJ hebt mij nog niet zien schreeuwen

Datum: 13 juni 2011, 09:50

Aan: Anastasia Steele

 

Anastasia

 

Ik maak me om mijn eigen hals en kop geen zorgen.

Het antwoord is NEE.

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holding, Inc.

 

‘Wat nou nee!’ Ik schreeuw tegen mijn computer, zodat iedereen in het kantoor stopt en naar me kijkt. Jack kijkt door de deuropening van zijn kantoor. ‘Alles in orde, Ana?’

‘Ja. Sorry,’ mompel ik verontschuldigend. ‘Ik eh... vergat een document op te slaan.’ Ik ben vuurrood van schaamte. Hij glimlacht naar me, maar met een verbaasde blik. Ik adem een paar keer diep in en typ haastig een antwoord. Ik ben laaiend.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Vijftig tinten

Datum: 13 juni 2011, 09:55

Aan: Christian Grey

 

Christian,

 

Doe ff normaal.

Ik ga NIET met Jack naar bed – niet voor alle goud in de wereld.

Ik HOU van jou.

Als mensen van elkaar houden, VERTROUWEN ze elkaar.

Ik ga er ook niet van uit dat jij iemand anders IN JE BED TOELAAT, OP DE BILLEN SLAAT, NEUKT of RANSELT. Ik GELOOF in jou en VERTROUW je.

Alsjeblieft, RESPECTEER mij dan ook.

 

Ana

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP

 

Ik zit te wachten op zijn antwoord, maar dat komt niet. Ik bel de luchtvaartmaatschappij en boek een vlucht voor mezelf, ik zorg ervoor dat het dezelfde is als die van Jack. Ik hoor ping en daar is een nieuw bericht.


Van: Lincoln, Elena

Onderwerp: Lunchafspraak

Datum: 13 juni 2011, 10:15

Aan: Anastasia Steele

 

Beste Anastasia,

 

Ik zou graag met je gaan lunchen. Onze kennismaking is verkeerd gelopen en ik wil een en ander rechtzetten. Heb je daar deze week tijd voor?

 

Elena Lincoln

 

Holy shit – niet Mrs. Robinson! Hoe komt ze verdomme aan mijn e-mailadres? Ik verberg mijn hoofd in mijn handen. Kan het vandaag nog slechter gaan?

Mijn telefoon rinkelt en vermoeid til ik mijn hoofd op om op te nemen. Ik kijk op de klok en zie dat het pas tien voor halfelf is. Was ik maar in Christians bed blijven liggen.

‘Met Ana Steele, assistente van Jack Hyde.’

Een pijnlijk bekende stem snauwt tegen me: ‘Wil je alsjeblieft die laatste e-mail die je me stuurde direct verwijderen en proberen om een beetje op je taalgebruik te letten in de e-mailberichten op je werk? Ik heb je al verteld, het systeem wordt gevolgd. Ik zal proberen om de schade van hieruit te beperken.’ En hij hangt op.

Verdomme... Ik staar naar de telefoon. Christian hing op voor ik iets kon zeggen. Die man walst volledig over mijn opbloeiende carrière heen en hangt dan gelijk op? Ik kijk naar het toestel en als dat geen levenloos ding zou zijn, zou het zeker ineenkrimpen onder mijn woedende blik.

Ik open mijn e-mails en verwijder het bericht dat ik hem zond. Zo erg was het eigenlijk helemaal niet. Ik vermeldde het slaan op de billen en o ja, ranselen. Jemig, als hij zich daar zo voor schaamt, moet hij het verdomme gewoon niet doen. Ik pak mijn BlackBerry en bel naar zijn mobiel.

‘Wat?’ snauwt hij.

‘Ik ga naar New York, of jij het nou goed vindt of niet,’ sis ik.

‘Reken daar maar niet...’

Ik hang op, midden in zijn zin. Adrenaline raast door mijn lichaam. Zo! Net goed. Ik ben laaiend.

Ik haal diep adem om mezelf te kalmeren. Met mijn ogen dicht stel ik mezelf voor op een fijne plek. Hmm... in een slaaphut met Christian. Ik schud het beeld uit mijn hoofd, want ik ben nu te kwaad op Vijftig om hem in de buurt van mijn fijne plek te laten komen.

Ik open mijn ogen, pak mijn notitieblok en neem rustig mijn takenlijst door. Ik haal nog eens heel diep adem en hervindt mijn evenwicht.

‘Ana!’ Jack roept en laat me schrikken. ‘Boek maar geen vlucht!’

‘O, te laat. Dat heb ik al gedaan,’ antwoord ik als hij vanuit zijn kantoor op me af komt snellen. Hij kijkt kwaad.

‘Luister, er is iets aan de hand. Om de een of andere reden moeten opeens alle personeelskosten voor reizen en hotels worden goedgekeurd door het hoger management. Is bepaald door het bestuur. Ik ga even praten met die ouwe Roach. Blijkbaar is er zojuist een bezuinigingsmaatregel doorgevoerd. Ik begrijp er niets van.’ Jack masseert de brug van zijn neus en sluit zijn ogen.

Het bloed zakt weg uit mijn gezicht en mijn maag raakt in de knoop. Vijftig!

‘Neem mijn gesprekken aan. Ik ga eens kijken wat Roach hiervan zegt.’ Hij knipoogt naar me en loopt weg om verhaal te halen bij zijn baas – niet de baas van zijn baas.

Verdomme. Christian Grey... Mijn bloed kookt weer.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Wat heb je gedaan?

Datum: 13 juni 2011, 10:43

Aan: Christian Grey

 

Beloof me alsjeblieft dat je je niet met mijn werk bemoeit.

Ik wil echt graag naar die conferentie.

Daar hoef ik jou geen toestemming voor te vragen.

Ik heb dat ongepaste mailtje verwijderd.

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP


Van: Christian Grey

Onderwerp: Wat heb je gedaan?

Datum: 13 juni 2011, 10:46

Aan: Anastasia Steele

 

Ik bescherm slechts wat van mij is.

De e-mail die je zo onbezonnen verstuurde, is nu verwijderd uit de SIP-server, evenals mijn berichten aan jou.

Trouwens, ik vertrouw jou volkomen. Ik vertrouw hem niet.

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holding, Inc.

 

Ik controleer of ik zijn e-mailberichten nog heb en ze zijn inderdaad verdwenen. Deze man heeft zo veel macht. Hoe doet hij dat? Wie zou er voor hem stiekem in de SIP-servers zijn gedoken om e-mail te verwijderen? Hier kan ik niet tegenop.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Volwassen

Datum: 13 juni 2011, 10:48

Aan: Christian Grey

 

Christian

 

Ik hoef niet te worden beschermd tegen mijn eigen baas.

Mocht hij me willen versieren, zeg ik gewoon nee.

Je mag je er niet mee bemoeien. Het is fout om alle touwtjes zo naar je toe te trekken.

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP


Van: Christian Grey

Onderwerp: Het antwoord is NEE

Datum: 13 juni 2011, 10:50

Aan: Anastasia Steele

 

Ana

 

Ik heb gezien hoe ‘effectief’ jij ongewenste aandacht afweert. Ik herinner me dat ik daardoor mijn eerste nacht met jou kon doorbrengen. Die fotograaf heeft tenminste oprechte gevoelens voor je. Die viezerik niet. Hij is serieversierder en zal het ook bij jou proberen. Vraag hem maar wat er is gebeurd met zijn vorige assistente en die daarvoor.

Ik wil hier geen ruzie over maken.

Als jij naar New York wil, neem ik je een keer mee. We kunnen dit weekend gaan. Ik heb er een appartement.

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holding, Inc.

 

O, Christian! Daar gaat het toch niet om. Hij is zo verdomde frustrerend. En natuurlijk heeft hij daar een appartement. Waar zou hij nog meer huizen bezitten? En natuurlijk haalt hij José er weer bij. Houdt hij daar nooit over op? Ik was dronken, ja! Dat zou mij met Jack niet gebeuren.

Ik schud mijn hoofd naar het scherm, maar bedenk dat ik niet via e-mail ruzie met hem kan blijven maken. Ik zal geduld moeten hebben tot vanavond. Ik kijk op de klok. Jack is nog niet terug van zijn gesprek met Jerry en ik moet nog van Elena af. Ik lees haar mail nog eens en besluit dat doorsturen naar Christian de beste manier is om dit op te lossen. Laat hem zich maar druk maken om haar in plaats van om mij.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: FW Lunchafspraak of irritante bagage

Datum: 13 juni 2011, 11:15

Aan: Christian Grey

 

Christian

 

Terwijl jij druk was met je te mengen in mijn werksituatie en het wegwerken van mijn onbezonnenheid, ontving ik de volgende e-mail van mevrouw Lincoln. Ik wil haar echt niet ontmoeten – en al zou ik dat willen, ik mag dit gebouw niet uit. Hoe ze aan mijn mailadres komt, is een raadsel. Wat vind je dat ik moet doen? Haar mail staat hieronder:

 

Beste Anastasia,

Ik zou graag met je gaan lunchen. Onze kennismaking is verkeerd gelopen en ik wil een en ander rechtzetten.

Heb je daar deze week tijd voor?

Elena Lincoln

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP


Van: Christian Grey

Onderwerp: Irritante bagage

Datum: 13 juni 2011, 11:23

Aan: Anastasia Steele

 

Wees niet boos op me. Ik heb het beste met je voor.

Als jou iets zou overkomen, vergeef ik dat mezelf nooit.

Ik handel dat met mevrouw Lincoln wel af.

 

Christian Grey

Directeur, Grey Enterprises Holding, Inc.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Later schatje

Datum: 13 juni 2011, 11:32

Aan: Christian Grey

 

Kunnen we hier vanavond over praten?

Ik probeer te werken en word steeds afgeleid door je berichten.

 

Anastasia Steele

Assistente van Jack Hyde, redacteur, SIP

 

Jack komt na twaalf uur terug en vertelt dat New York voor mij niet doorgaat, hoewel hij nog steeds gaat, en dat hij niets kan veranderen aan het beleid van het hoger management. Hij loopt zijn kamer in en smijt de deur dicht. Waarom is hij zo kwaad?

Eigenlijk weet ik best dat hij geen oprechte bedoelingen heeft, maar ik ben er zeker van dat ik hem wel aan kan en ik vraag me af wat Christian weet over zijn vorige assistentes. Ik probeer wat te werken en niet meer verder te piekeren, maar besluit wel om te proberen Christian van gedachten te doen veranderen, al geef ik mezelf weinig kans.

Om één uur steekt Jack zijn hoofd om de hoek van de deur.

‘Ana, zou je alsjeblieft een lunch voor me kunnen halen?’

‘Zeker. Wat wilt u eten?’

‘Pastrami op roggebrood, geen mosterd. Ik zal je geld geven als je terugkomt.’

‘Iets te drinken erbij?’

‘Coca-Cola, graag. Dank je, Ana.’ Hij trekt zich weer terug in zijn kamer en ik zoek mijn portemonnee.

Shit. Ik had Christian beloofd niet naar buiten te gaan. Ik zucht. Nou ja, hij komt er toch niet achter en ik ben zo terug.

Claire van de receptie biedt me haar paraplu aan omdat het nog altijd regent. Terwijl ik het gebouw uit loop, trek ik mijn jas strakker om me heen en kijk van onder de grote paraplu snel om me heen. Niets verdachts te ontdekken. Spookmeisje is nergens te bekennen.

Ik loop stevig door naar de delicatessenzaak een eindje verder in de straat en hoop niet op te vallen. Hoe dichter ik de winkel nader, hoe meer me echter het gevoel bekruipt dat ik in de gaten word gehouden en ik weet niet of ik gewoon een beetje paranoïde ben of dat het echt zo is. Shit. Ik hoop niet dat het Leila is met een pistool.

Je fantasie slaat op hol, snauwt mijn onderbewustzijn. Wie zou er in vredesnaam op jou willen schieten?

Binnen vijftien minuten ben ik terug – veilig en wel, en een beetje opgelucht. Ik denk dat Christians enorme paranoia en zijn overbezorgde oplettendheid mij op de zenuwen beginnen te werken.

Terwijl ik Jack z’n lunch breng, kijkt hij op van zijn telefoongesprek.

‘Ana, dank je. Omdat je nu toch niet meegaat, heb ik je vandaag wat langer nodig. We moeten deze verslagen klaar hebben. Hopelijk had je geen plannen.’ Hij glimlacht vriendelijk naar me op en ik bloos.

‘Nee, hoor, is prima,’ zeg ik met een stralende glimlach en een bezwaard hart. Dit kan er nog wel bij. Christian krijgt een hartverzakking, zeker weten.

Terwijl ik terugloop naar mijn bureau, besluit ik het niet gelijk aan Christian te vertellen, anders heeft hij wellicht tijd om er een stokje voor te steken. Ik ga zitten en eet het broodje met kipsalade dat mevrouw Jones voor me heeft gemaakt. Het is heerlijk. Ze kan er echt wat van.

Als ik bij Christian intrek, zal ze natuurlijk elke werkdag een lunch voor me maken. Dat is iets waar ik aan zou moeten wennen. Ik heb nooit gedroomd van enorme rijkdom en wat daaraan vastzit – alleen van liefde. Iemand die van me houdt en niet elke stap die ik zet wil bepalen. De telefoon gaat.

‘Assistente van Jack...’

‘Je had me beloofd dat je niet naar buiten zou gaan,’ onderbreekt Christian me en zijn stem is koud en hard.

Voor de zoveelste keer vandaag zinkt mij de moed in de schoenen. Shit. Hoe weet hij dat nu weer?

‘Jack stuurde me erop uit voor zijn lunch. Ik kon moeilijk weigeren. Word ik door iemand van jou geschaduwd?’ Mijn hoofdhuid prikt bij het idee. Geen wonder dat ik dat voelde, er werd wél op me gelet. Die gedachte maakt me kwaad.

‘Dit is waarom ik wilde dat je niet ging werken,’ snauwt Christian.

‘Christian, alsjeblieft. Je bent...’ – zo Vijftig – ‘...zo verstikkend.’

‘Verstikkend?’ fluistert hij, verbaasd.

‘Ja. Je moet hiermee stoppen. Ik spreek je vanavond. Helaas zal ik moeten overwerken omdat ik niet meega naar New York.’

‘Anastasia, ik wil jou niet verstikken,’ zegt hij op rustige toon, ontredderd.

‘Nou, dat doe je wel. Ik heb werk te doen. Ik spreek je later.’ Ik hang op met een zwaar vermoeid en licht depressief gevoel.

Na ons fantastische weekend is de werkelijkheid als een koude douche. Ik heb niet eerder zo sterk het gevoel gehad te willen vluchten. Weg naar een rustige plek waar ik kan nadenken over deze man, hoe hij is, en hoe met hem om te gaan. Van de ene kant weet ik dat hij beschadigd is – dat is me nu wel heel duidelijk – en dat is tegelijk hartverscheurend en zwaar vermoeiend. Doordat hij kleine tipjes van de donkere sluier over zijn leven heeft opgelicht, begrijp ik waarom. Een kind dat geen liefde kreeg, in een afschuwelijke omgeving waar hij werd mishandeld, een moeder die hem niet kon beschermen, die hij niet kon beschermen en die voor zijn ogen doodging.

Ik ril. Mijn arme Vijftig. Ik ben van hem, maar hoor niet in een gouden kooitje. Hoe moet ik hem dat laten inzien?

Met een bezwaard hart pak ik een van de manuscripten waarvan Jack een samenvatting van me wil op zijn schoot en lees verder. Ik heb geen eenvoudige oplossing voor Christians zieke bemoeizucht. Ik zal er later met hem over moeten praten, als ik hem weer in de ogen kan kijken.

Een halfuur later mailt Jack me een document waarin ik nog wat schoonheidsfoutjes moet wegwerken en dat ik op tijd moet printen voor de conferentie die hij gaat bijwonen. Dat gaat me niet alleen de hele middag, maar ook nog een deel van de avond kosten. Ik ga aan de slag.

Als ik weer opkijk van mijn werk, is het zeven uur geweest en het kantoor is leeg, hoewel het licht op de kamer van Jack nog brandt. Ik heb er geen erg in gehad dat iedereen vertrok, maar mijn werk zit er nu bijna op. Ik mail het document terug naar Jack voor zijn goedkeuring en kijk in mijn Postvak IN. Er is geen nieuw bericht van Christian, dus ik kijk snel op mijn BlackBerry en ik schrik als die overgaat: het is Christian.

‘Hoi,’ zeg ik.

‘Hoi, wanneer ben je klaar?’

‘Tegen halfacht, denk ik.’

‘Ik wacht buiten op je.’

‘Oké.’

Hij klinkt kalm, nerveus zelfs. Waarom? Omdat hij niet weet hoe ik zal reageren?

‘Ik ben nog steeds boos op je, meer niet,’ fluister ik. ‘We hebben veel te bespreken.’

‘Weet ik. Ik zie je om halfacht.’

Jack komt zijn kamer uit lopen.

‘Ik moet ophangen. Zie je straks.’ Ik druk hem weg.

Ik kijk naar Jack die op zijn gemak aan komt lopen.

‘Nog een paar kleinigheidjes. Ik heb hem naar je teruggestuurd.’

Hij buigt over me heen, terwijl ik het document ophaal, hij staat nogal dichtbij – vervelend dichtbij. Zijn arm strijkt langs die van mij. Per ongeluk? Ik verstijf een ogenblik, maar hij doet of hij niets merkt. Zijn andere arm rust op mijn stoelleuning en raakt mijn rug. Ik ga rechtop zitten, zodat ik niet tegen de leuning aan zit.

‘Pagina’s zestien en drieëntwintig, en dan moet het goed zijn,’ zegt hij, zijn mond vlak bij mijn oor.

Ik krijg kippenvel van zijn nabijheid, maar kies ervoor dat te negeren. Nadat ik het document heb geopend, voer ik trillend de wijzigingen door. Hij blijft over me heen geleund staan en al mijn zenuwen staan op scherp. Het leidt af en is gênant. Inwendig schreeuw ik: Opzouten!

‘Als dit klaar is, kan het worden afgedrukt. Dat kun je morgen regelen. Dankjewel dat je bent gebleven om dit af te maken, Ana.’ Hij praat zacht, aardig, alsof hij tegen een gewond dier praat. Mijn maag draait zich om.

‘Ik vind dat je wel een drankje hebt verdiend als beloning, op zijn minst.’ Hij duwt een plukje van mijn haar dat is losgeraakt achter mijn oor en streelt zachtjes mijn oorlel.

Ik bevries, knars met mijn tanden en trek mijn hoofd weg. Shit! Christian had gelijk. Blijf van me af.

‘Dat gaat niet vanavond.’ En geen enkele avond, Jack.

‘Een snelle?’ probeert hij.

‘Nee, ik moet gaan. Maar bedankt.’

Jack gaat op de rand van mijn bureau zitten en fronst. Alarmbellen gaan af in mijn hoofd. Ik ben hier alleen op kantoor. En ik kan niet weg. Nerveus kijk ik op de klok. Nog vijf minuten voor Christian komt.

‘Ana, ik denk dat wij een goed team zijn samen. Het spijt me dat ik die trip naar New York niet voor elkaar kreeg. Het zal niet hetzelfde zijn zonder jou.’

Nee, dat geloof ik graag. Ik glimlach flauwtjes naar hem want ik weet niet wat ik moet zeggen. En voor het eerst die dag ben ik een beetje opgelucht dat ik niet meega.

‘Dus je had een goed weekend?’ vraagt hij gladjes.

‘Ja, inderdaad.’ Waar gaat dit naartoe?

‘Met je vriend?’

‘Ja.’

‘Wat doet hij?’

Jou op je nek zitten... ‘Dienstverlening.’

‘Interessant. Wat voor zaken?’

‘O, hij trekt aan heel veel touwtjes tegelijk.’

Jack houdt zijn hoofd scheef en leunt weer naar me over, komt weer te dichtbij.

‘Je doet erg geheimzinnig, Ana.’

‘Nou ja, hij houdt zich bezig met telecommunicatie, fabricage, landbouw.’

Jack trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Zo veel verschillende dingen. Voor wie werkt hij?’

‘Hij is eigen baas. Als het document zo in orde is, wil ik graag gaan als dat mag?’

Hij richt zich op. Ik heb weer ruimte.

‘O ja, natuurlijk. Sorry, ik wilde je niet ophouden,’ zegt hij slecht acterend.

‘Hoe laat sluit het gebouw?’

‘De beveiliging is hier tot elf uur.’

‘Goed.’ Ik glimlach en mijn onderbewustzijn zakt neer in haar luie stoel, opgelucht omdat ze nu weet dat we niet alleen in het gebouw zijn. Ik zet mijn computer uit, pak mijn tas en sta op, klaar om te vertrekken.

‘Dus je vindt hem leuk? Je vriend?’

‘Ik hou van hem,’ antwoord ik, Jack recht in de ogen kijkend.

‘O.’ Jack fronst en gaat van mijn bureau af. ‘Wat is zijn achternaam?’

Ik bloos.

‘Grey. Christian Grey,’ zeg ik.

Jacks mond valt open. ‘Seattles rijkste vrijgezel? Die Christian Grey?’

‘Ja. Dat is hem.’ Ja, die Christian Grey, jouw toekomstige baas die gehakt van je maakt als je nog eens te dicht bij me komt.

‘Ik dacht al dat ik iets bekends zag,’ zegt Jack met een donkere blik en zijn voorhoofd fronst weer. ‘Nou, hij boft.’

Ik kijk hem even aan. Wat moet ik daarop zeggen?

‘Een fijne avond, Ana.’ Jack glimlacht, maar niet met zijn ogen en hij loopt stijfjes terug naar zijn kantoor zonder nog om te kijken.

Ik slaak een zucht van opluchting. Zo, dat probleem is nu wellicht uit de wereld. Vijftig en zijn magische krachten. Alleen zijn naam al werkt als mijn talisman en daardoor druipt die vent met zijn staart tussen zijn benen af. Ik sta mezelf een kleine overwinningslach toe. Zie je wel, Christian? Zelfs je naam beschermt mij – je had je al die moeite van het terugschroeven van uitgaven kunnen besparen. Ik ruim mijn bureau op en kijk op de klok. Christian zal er nu wel zijn.

De Audi staat langs de stoeprand en Taylor springt eruit om de deur voor me open te houden. Ik was nog niet eerder zo blij om hem te zien en ga snel uit de regen vandaan de auto in.

Christian zit op de achterbank en kijkt me met grote, onzekere ogen aan. Hij wapent zich voor mijn boosheid, zijn kaken strak op elkaar.

‘Hoi,’ zeg ik.

‘Hoi,’ antwoordt hij schuchter. Hij reikt naar me en pakt mijn hand, knijpt er stevig in en mijn hart ontdooit een beetje. Ik ben zo in de war. Ik heb nog niet eens nagedacht wat ik tegen hem moet zeggen.

‘Ben je nog steeds boos?’ vraagt hij.

‘Ik weet het niet,’ antwoord ik. Hij tilt mijn hand op en overlaadt mijn knokkels met zachte vlinderkusjes.

‘Wat een rotdag,’ zegt hij.

‘Ja, dat was het.’ Maar voor het eerst sinds hij naar zijn werk ging vanochtend, komt er weer rust over me heen. Bij hem zijn is als een verzachtende balsem voor de ziel. Al dat vervelende gedoe van Jack, de nijdige e-mails over en weer, die irritante Elena, ze verdwijnen naar de achtergrond. Het gaat nu alleen om mij en mijn controlfreak op de achterbank van de auto.

‘Het gaat beter nu je hier bent,’ zegt hij. We praten verder niet, terwijl Taylor door de stroom van het avondverkeer laveert, beiden in onze eigen gedachten, maar ik voel dat Christian ook langzaam ontspant naast me, terwijl hij zachtjes in een geruststellend ritme zijn duim over mijn knokkels laat glijden.

Taylor zet ons af voor het flatgebouw en we rennen snel door de regen naar binnen. Christian pakt me bij de hand als we wachten op de lift, terwijl zijn ogen de ingang van het gebouw in de gaten houden.

‘Ik neem aan dat je Leila nog niet hebt gevonden.’

‘Nee. Welch zoekt nog steeds naar haar,’ zegt hij terneergeslagen.

De lift is er en we stappen erin. Christian kijkt met een blik waaruit ik niets kan opmaken op me neer. O, hij ziet er gewoon geweldig uit – verward haar, witte blouse, donker kostuum. En opeens is het er, uit het niets, dat gevoel. O hemel – het verlangen, de lust, de elektrische lading. Als dat gevoel zichtbaar zou zijn, was het een intens blauwe aura om en tussen ons, zo sterk is het. Zijn lippen gaan uiteen en hij kijkt naar me.

‘Voel je dat?’ zucht hij.

‘Ja.’

‘O, Ana.’ Hij kreunt en pakt me, zijn armen slaat hij om me heen, een hand bij mijn hals, en hij duwt mijn hoofd achterover terwijl zijn lippen mijn lippen vinden. Mijn vingers woelen door zijn haar, strelen zijn wang en hij drukt me tegen de wand van de lift.

‘Ik heb een hekel aan ruziemaken met jou,’ ademt hij tegen mijn mond aan en zijn kus is net zo wanhopig en gepassioneerd als mijn kus. Het verlangen explodeert in mijn lichaam, alle spanning van de dag zoekt een uitweg, richt zich op hem, zoekt meer. We zijn een en al tong en adem en handen en aanraking en zoete, zoete sensatie. Zijn hand ligt op mijn heup en abrupt trekt hij mijn rok omhoog, streelt dan mijn dijen met zijn vingers.

‘Jezus, wat geil, je hebt jarretels aan.’ Hij kreunt waarderend terwijl zijn duim de huid boven de rand ervan streelt.

‘Dit wil ik zien,’ zucht hij en hij trekt mijn rok helemaal omhoog, zodat de bovenkant van mijn dijen zichtbaar wordt.

Hij stapt naar achteren en drukt op de stopknop, zodat de lift rustig tot stilstand komt tussen de tweeëntwintigste en de drieëntwintigste. Zijn ogen zijn donker, zijn lippen van elkaar, en hij ademt al net zo zwaar als ik. We bekijken elkaar zonder aanraking. Ik blij dat ik ruggensteun heb van de wand, zodat ik overeind blijf, terwijl ik op een sensuele manier vleselijk door deze verrukkelijke man wordt getaxeerd.

‘Doe je haar los,’ draagt hij me op met een sexy stem. Ik reik omhoog naar mijn haar, haal de klemmetjes eruit, zodat het als een dikke wolk over mijn schouders tot aan mijn borsten rolt. ‘Open de twee bovenste knopen van je blouse,’ fluistert hij, met verwijde ogen.

Hij maakt me zo gewillig. Mijn innerlijke godin ligt te kronkelen op haar ligstoel, wachtend, hunkerend, hijgend. Ik ga met mijn hand naar de knopen en maak die tergend langzaam los, zodat de bovenkant van mijn borsten uitdagend zichtbaar wordt.

Hij slikt. ‘Heb je enig idee hoe verleidelijk je eruitziet?’

Met opzet bijt ik op mijn lip en ik schud mijn hoofd. Hij sluit zijn ogen even en als hij ze weer opent, stralen ze vuur. Hij stapt naar voren en plaatst zijn handen aan beide zijden van mijn hoofd op de wand van de lift. Hij is zo dichtbij als mogelijk is zonder aanraking.

Ik kijk omhoog om zijn blik te ontmoeten en hij buigt voorover en wrijft zijn neus langs die van mij, zodat die streling het enige contactpunt is tussen ons. Ik voel me zo opgewonden in de beslotenheid van de lift met hem. Ik wil hem – nu.

‘Ik denk van wel, mevrouw Steele. Ik denk dat je me graag gek maakt.’

‘Maak ik je gek?’ fluister ik.

‘In alle opzichten, Anastasia. Je bent een Sirene, een godin.’ En hij pakt me, grijpt mijn been vast boven mijn knie en slaat dat rond zijn middel, zodat ik op één been sta en tegen hem aan leun. Ik voel hem tegen me aan, voel hem hard en gretig tegen de bovenkant van mijn binnendij, terwijl hij met zijn lippen langs mijn keel gaat. Ik kreun en sla mijn armen om zijn nek.

‘Ik ga je nu nemen, Anastasia,’ hijgt hij en ik krom mijn rug ten antwoord, me tegen hem aan drukkend, zoekend naar de wrijving. Hij gromt diep achter in zijn keel en duwt me hogerop, terwijl hij zijn gulp opent.

‘Hou goed vast, schatje,’ zegt hij en hij tovert een folieverpakking tevoorschijn die hij voor mijn mond houdt. Ik neem het tussen mijn tanden en hij trekt, zodat we het samen opentrekken.

‘Goed zo.’ Hij stapt iets naar achteren terwijl hij het condoom erom doet.

‘God, ik kan niet wachten op de volgende zes dagen,’ gromt hij en hij kijkt me met omfloerste ogen aan. ‘Ik hoop dat je niet al te zeer gehecht bent aan dit slipje.’ Hij scheurt het van mijn lijf met zijn lenige vingers en er blijft niets van over in zijn handen. Mijn bloed gaat tekeer in mijn aderen. Ik hijg van lust.

Zijn woorden bedwelmen me, al mijn angst van de afgelopen dag is verdwenen. Dit is gewoon wij, op ons best. Mij voortdurend in de ogen kijkend, komt hij langzaam in me. Mijn lichaam krult en ik buig mijn hoofd naar achteren, sluit mijn ogen, volledig opgaand in het gevoel van hem in mij. Hij trekt terug en gaat dan weer in me, zo geleidelijk, zo lief. Ik kreun.

‘Je bent van mij, Anastasia,’ zegt hij met zijn mond tegen mijn keel.

‘Ja. Van jou. Wanneer accepteer je dat nu eens?’ hijg ik. Hij kreunt en begint te bewegen, echt te bewegen. Ik geef me over aan zijn ongenadige ritme, genietend van elke stoot en terugtrekking, van zijn hortende ademhaling, zijn verlangen naar mij dat gelijk is aan mijn verlangen naar hem.

Ik voel me krachtig, sterk, gewild en geliefd – geliefd door deze innemende, gecompliceerde man, die ik ook liefheb met heel mijn hart. Hij stoot harder en harder, zijn ademhaling stokkend, verliest hij zich in mij zoals ik mezelf verlies in hem.

‘O, schatje,’ kreunt Christian, zijn tanden in mijn hals, en ik kom hevig klaar. Hij verstijft, grijpt me hard vast en komt eveneens, terwijl hij mijn naam fluistert.

 

Nu Christian bevredigd is en gekalmeerd, en me zachtjes kust, komt ook zijn ademhaling tot rust. Hij houdt me rechtop tegen de wand van de lift, onze voorhoofden tegen elkaar gedrukt, en mijn lichaam voelt als boter, slap maar heerlijk verzadigd door mijn orgasme.

‘O, Ana,’ zegt hij. ‘Ik heb je zo nodig.’ Hij kust mijn voorhoofd.

‘En ik jou, Christian.’

Hij laat me los, trekt mijn rok recht, maakt de twee knopen van mijn blouse vast en toetst dan de code in die de lift weer in beweging zet. Dat gaat schokkerig zodat ik me vastgrijp aan zijn armen.

‘Taylor zal zich wel afvragen waar we blijven.’ Hij grijnst wellustig naar me.

O shit, ja. Ik haal mijn vingers door mijn haar in een vergeefse poging om er niet te pas-geneukt uit te zien, maar geef snel op en bind mijn haar in een staart.

‘Je kunt ermee door,’ grinnikt Christian terwijl hij zijn gulp dichtdoet en het condoom in zijn broekzak stopt.

Hij ziet er meteen weer uit als de verpersoonlijking van de Amerikaanse ondernemer en omdat zijn haar meestal zit alsof hij net uit bed komt, is er weinig verschil. Behalve dat hij nu glimlacht, ontspannen, een jongensachtige sprankeling in zijn ogen. Zouden alle mannen zo snel opknappen?

Taylor staat te wachten als de deuren opengaan.

‘Probleem met de lift,’ zegt Christian terwijl we uitstappen en ik ontwijk de blikken van beide mannen. Ik haast me door de dubbele deuren naar Christians slaapkamer om schoon ondergoed aan te doen.

 

Als ik weer tevoorschijn kom, heeft Christian zijn colbert uitgetrokken en zit hij aan de ontbijtbar te praten met mevrouw Jones. Ze glimlacht vriendelijk naar me terwijl ze twee borden met een warme maaltijd voor ons neerzet. Mmm, dat ruikt heerlijk – coq au vin als ik me niet vergis. Ik ben uitgehongerd.

‘Eet smakelijk, meneer Grey, Ana,’ zegt ze en ze laat ons alleen.

Christian pakt een fles witte wijn uit de koelkast en terwijl we eten, vertelt hij me over zijn vorderingen om een mobieltje op zonne-energie te maken. Hij praat onderhoudend en enthousiast over het project en ik begrijp eruit dat niet de hele dag vervelend is geweest voor hem.

Ik vraag hem naar zijn bezittingen. Hij kijkt zelfgenoegzaam en blijkt alleen de appartementen in New York en Aspen te bezitten, en Escala. Verder niet. Als we uitgegeten zijn, pak ik onze borden en breng ze naar de gootsteen.

‘Laat zitten. Dat doet Gail wel,’ zegt hij. Ik draai me om en kijk hem aan, en hij kijkt betekenisvol terug. Zal ik er ooit aan wennen dat iemand de rommel achter me opruimt?

‘Zo, nu je wat meer gedwee bent, mevrouw Steele, zullen we dan maar eens over vandaag praten?’

‘Ik denk dat jij het bent die nu meer gedwee is. Ik denk dat ik je aardig weet te temmen.’

‘Mij temmen?’ briest hij lachend. Als ik knik, fronst hij en denkt na. ‘Ja. Misschien is dat ook wel zo, Anastasia.’

‘Je had gelijk over Jack,’ zeg ik, serieus nu, en ik leun over het keukeneiland om zijn reactie te peilen. Christians lach verdwijnt en zijn mond verhardt.

‘Heeft hij wat geprobeerd?’ fluistert hij met een dodelijk kille stem.

Ik schud mijn hoofd om hem gerust te stellen. ‘Nee, en dat gaat ook niet gebeuren, Christian. Ik heb hem vandaag verteld dat wij een relatie hebben en toen droop hij gelijk af.’

‘Weet je het zeker? Ik kan die klootzak ontslaan,’ scheldt Christian.

Ik zucht, vind durf in mijn wijnglas. ‘Je moet me echt voor mezelf op laten komen. Je kunt niet alles voor me regelen en me constant beschermen. Dat is beklemmend, Christian. Het gaat niet goed met mij als jij je onophoudelijk mengt in mijn zaken. Ik heb wat vrijheid nodig. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om me met jouw zaken te bemoeien.’

Hij kijkt me aan. ‘Ik wil alleen dat je veilig bent, Anastasia. Als jou iets zou overkomen, dan...’ Hij stopt.

‘Ik weet het en ik begrijp goed waarom jij zo gedreven bent om mij te beschermen. En voor een deel vind ik dat heerlijk. Ik weet dat als ik je nodig heb, je er voor me zult zijn, zoals ik er voor jou ben. Maar als we samen een toekomst willen hebben, moet je mij en mijn oordeel vertrouwen. Ja, ik zal het misschien wel eens verkeerd inschatten – ik zal fouten maken, maar ik moet daarvan leren.’

Hij staart naar me met een bange blik die me haastig naar hem toe doet lopen, zodat ik tussen zijn benen kom te staan terwijl hij op de barkruk zit. Ik pak zijn handen, sla die om me heen, en leg mijn handen op zijn armen.

‘Je bemoeide je met mijn werk. Dat is niet goed. Ik heb geen ridder nodig die komt binnenstormen om mijn werkdag goed te laten verlopen. Ik weet dat jij alles graag in de hand wil houden en ik begrijp waarom, maar dat mag je niet. Dat leidt tot niets... je moet leren loslaten.’ Ik til mijn hand op en streel zijn gezicht terwijl hij me met grote ogen aankijkt. ‘En als je dat kunt – mij die ruimte geven – trek ik bij je in,’ voeg ik er zacht aan toe.

Hij haalt scherp adem, verrast. ‘Zou je dat doen?’ fluistert hij.

‘Ja.’

‘Maar je kent me niet.’ Hij fronst en klinkt plotseling kortademig en paniekerig, heel on-Vijftig.

‘Ik ken je goed genoeg, Christian. Niets wat je over jezelf vertelt, zal me wegjagen.’ Ik strijk zacht met mijn knokkels langs zijn kin. Zijn blik verandert van bang naar ongelovig. ‘Maar probeer me wel wat los te laten,’ verzoek ik hem.

‘Ik doe mijn best, Anastasia. Ik kon je echt niet naar New York laten gaan met die... viezerik. Hij heeft een verontrustende reputatie. Geen van zijn assistentes heeft het langer dan drie maanden uitgehouden en geen van hen is blijven werken in het bedrijf. Ik wil niet dat jou dat overkomt, schatje.’ Hij zucht. ‘Ik wil niet dat jou ook maar iets overkomt. Als jij gekwetst wordt... die gedachte beangstigt me. Ik kan je niet beloven dat ik nooit zal ingrijpen, niet als ik denk dat jou iets gaat overkomen.’ Hij pauzeert en haalt diep adem. ‘Ik hou van je, Anastasia. Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om je te beschermen. Ik kan me geen leven voorstellen zonder jou.’

Hemeltjelief. Mijn innerlijke godin, mijn onderbewustzijn en ik gapen gezamenlijk in shock naar Vijftig.

Jemig, vier kleine woordjes. Mijn wereld komt tot stilstand, kantelt en draait om een nieuwe as, en ik geniet van het moment, kijkend in zijn oprechte, mooie grijze ogen.

‘Ik hou ook van jou, Christian.’ Ik buig naar voren en kus hem, en de kus wordt dieper.

Omdat wij er geen erg in hebben dat hij binnenkomt, schraapt Taylor zijn keel. Christian trekt zijn hoofd terug en werpt me een betekenisvolle blik toe. Hij staat op, zijn arm rond mijn middel.

‘Ja?’ blaft hij naar Taylor.

‘Mevrouw Lincoln is onderweg naar boven, meneer.’

‘Wat?’

Taylor haalt verontschuldigend zijn schouders op. Christian zucht diep en schudt zijn hoofd.

‘Nou, dat kan interessant worden,’ zegt hij en hij geeft mij een scheve grijns om zijn tegenzin te laten blijken.

Fuck! Waarom kan dat mens ons niet met rust laten?