Eenentwintig

 

 

Christian houdt stil voor de speelkamer.

‘Weet je het zeker?’ vraagt hij, zijn blik opgewonden en toch ook bezorgd.

‘Ja,’ zeg ik vastbesloten, met een verlegen glimlach.

Zijn blik wordt zachter. ‘Dingen die je niet wilt doen?’ Ik ben enigszins van mijn à propos door zijn vraag, en mijn gedachten schieten alle kanten op. Eén ding blijft hangen. ‘Ik wil niet dat je foto’s van me neemt.’

Hij verstart, en zijn uitdrukking verhardt terwijl hij zijn hoofd naar een kant buigt.

O shit. Even denk ik dat hij gaat vragen waarom, maar gelukkig doet hij dat niet.

‘Oké,’ zegt hij. Hij fronst en draait de sleutel in het slot, stapt opzij om mij de kamer binnen te laten. Ik voel zijn blik op me terwijl hij achter mij aan de kamer in loopt en de deur dichtdoet.

Hij zet het doosje op de ladekast, pakt zijn iPod eruit, zet hem aan, en zwaait naar de muziekinstallatie op de muur waarna de deurtjes van gerookt glas zachtjes openglijden. Hij drukt op een paar knoppen, en na een paar tellen echoot het geluid van een metro door de kamer. Hij zet het volume zachter, zodat het langzame, hypnotiserende elektronische ritme dat erop volgt als een warme deken voelt. Een vrouw begint te zingen, ik heb geen idee wie ze is maar haar stem is zacht en ruw tegelijk, en het ritme is uitgemeten, weloverwogen... erotisch. O hemel. Het is muziek om op te vrijen.

Christian draait zich naar me om terwijl ik in het midden van de kamer sta, mijn hart bonst, het bloed raast door mijn aderen, pulseert – of zo lijkt het – in hetzelfde verleidelijke ritme als dat van de muziek. Hij wandelt nonchalant naar me toe en trekt zachtjes aan mijn kin zodat ik niet langer op mijn lip bijt.

‘Wat wil je, Anastasia?’ zegt hij zacht, en geeft me een korte, kuise kus op mijn mondhoek, zijn vingers houden nog altijd mijn kin vast.

‘Het is jouw verjaardag. Ik wil wat jij wilt,’ fluister ik. Met zijn duim volgt hij de contouren van mijn onderlip, zijn voorhoofd opnieuw gefronst.

‘Zijn we hier omdat je denkt dat ik hier wil zijn?’ Hij spreekt de woorden op zachte toon uit, maar kijkt me intens aan.

‘Nee,’ fluister ik. ‘Ik wil hier ook zijn.’

Zijn blik wordt donkerder, brutaler terwijl hij mijn reactie peilt. Na wat een eeuwigheid lijkt, spreekt hij.

‘O, er zijn legio mogelijkheden, mevrouw Steele.’ Zijn stem laag, opgewonden. ‘Maar laten we beginnen met je uit te kleden.’ Hij trekt aan de riem van mijn kamerjas zodat die openvalt, onthult daarmee mijn zijden nachthemd, doet een stap terug en gaat nonchalant op de armleuning van de Chesterfield-bank zitten.

‘Kleed je uit. Langzaam.’ Hij kijkt me sensueel, uitdagend aan.

Ik slik dwangmatig, knijp mijn dijen samen. Ik ben al vochtig tussen mijn benen. Mijn innerlijke godin staat naakt en in de rij, klaar voor de start, wacht en smeekt me om op te schieten. Ik schud de kamerjas los van mijn schouders, blijf hem strak aankijken, haal mijn schouders op en laat de kamerjas golvend op de vloer vallen. Zijn hypnotiserende ogen worden heter, en hij strijkt met zijn wijsvinger over zijn lippen terwijl hij naar me staart.

Terwijl ik de spaghettibandjes van mijn nachthemd langzaam van mijn schouders schuif, kijk ik hem even aan, en wend daarna mijn blik af. Mijn nachthemd glijdt en valt golvend van mijn lichaam af, ligt gedrapeerd aan mijn voeten. Ik ben naakt, moet zowat hijgen en ben o zo klaar.

Christian pauzeert even, en ik verbaas me over wat niet anders omschreven kan worden dan zijn uitdrukking van vleselijke waardering. Hij staat op, loopt naar de ladekast en pakt zijn zilvergrijze das – mijn favoriete das. Hij speelt ermee terwijl hij zich omdraait en rustig naar me toe loopt, een glimlach om zijn lippen. Wanneer hij voor me staat, verwacht ik dat hij om mijn handen gaat vragen, maar dat doet hij niet.

‘Ik vind dat u niet netjes genoeg bent aangekleed, mevrouw Steele,’ zegt hij. Hij doet de das om mijn nek, en langzaam maar behendig knoopt hij hem in wat waarschijnlijk een perfecte Windsor is. Terwijl hij de knoop strakker trekt, strijken zijn vingers langs mijn hals, en er schiet een elektrische schok door me heen, doet me naar adem happen. Hij laat de brede kant van de das lang, lang genoeg dat hij mijn schaamhaar schampt.

‘U ziet er nu perfect uit, mevrouw Steele,’ zegt hij, en buigt voorover om me teder op mijn lippen te kussen. Het is een snelle kus, en ik wil meer, verlangen gaat als een draaikolk door mijn lijf.

‘Wat zullen we nu eens met je doen?’ zegt hij, en hij pakt de das vast en trekt er hard aan, waardoor ik in zijn armen beland. Zijn handen duiken in mijn haar en trekken mijn hoofd naar achteren, en hij geeft me een echte zoen, hard, zijn tong ruw en genadeloos. Een van zijn handen zoekt zijn weg naar beneden en pakt mijn billen vast. Als hij zich terugtrekt, is hij ook ademloos en hij kijkt naar me, zijn ogen een wollig grijs; en ik blijf achter, vol verlangen, hijgend, beduusd. Ik weet zeker dat mijn lippen opgezwollen zijn na deze sensuele aanval.

‘Draai je om,’ beveelt hij teder en ik gehoorzaam. Hij trekt mijn haren los van onder de das, en hij legt er snel een vlecht in en maakt het vast. Hij trekt aan de vlecht zodat ik met mijn kin omhoog kom.

‘Je hebt prachtig haar, Anastasia,’ zegt hij, en zoent mijn hals, er loopt een rilling door mijn lijf.

‘Je hoeft alleen maar stop te zeggen. Dat weet je, toch?’ fluistert hij, zijn adem warm op mijn hals.

Ik knik, mijn ogen gesloten, en geniet van de sensatie van zijn lippen op mijn huid. Hij draait me weer om en pakt het uiteinde van de das.

‘Kom,’ zegt hij, en trekt zachtjes aan de das, leidt me naar de ladekast waar de rest van de inhoud van het doosje uitgestald ligt.

‘Anastasia, deze dingen.’ Hij houdt de buttplug omhoog. ‘Deze is een maat te groot. Als anale maagd wil je zeker niet met deze beginnen. Hier willen we mee beginnen.’ Hij houdt zijn pink omhoog, en ik hap verschrikt naar adem, geschokt. Vingers... daar? Hij grijnst naar me, en de onaangename gedachte aan het anale fisten dat in het contract genoemd werd schiet door mijn hoofd.

‘Gewoon vinger – enkelvoud,’ zegt hij zacht met die merkwaardige gave die hij heeft om mijn gedachten te lezen. Mijn blik schiet naar zijn ogen. Hoe doet hij dat toch?

‘Deze klemmen zijn wreed.’ Hij geeft de tepelklemmen een por. ‘We gebruiken deze.’ Hij legt een ander paar klemmen op het kastje. Ze lijken op gigantische haarschuifjes, maar dan met kleine gitzwarte juweeltjes die eraan hangen. ‘Ze zijn verstelbaar,’ zegt Christian, op een zorgzame toon.

Ik kijk hem aan, knipper met mijn ogen, Christian, mijn seksuele mentor. Hij weet hier zoveel meer van dan ik. Ik zal hem nooit inhalen. Ik frons. Hij weet zoveel meer dan ik over alles... behalve koken dan.

‘Duidelijk?’ vraagt hij.

‘Ja,’ fluister ik, mijn mond droog. ‘Ga je me vertellen wat je van plan bent?’

‘Nee. Ik bedenk het ter plekke. Er is geen scenario, Ana.’

‘Hoe moet ik me gedragen?’

Hij fronst. ‘Hoe je maar wilt.’

O!

‘Verwachtte je mijn alter ego, Anastasia?’ vraagt hij, zijn toon licht spottend en geamuseerd tegelijkertijd. Ik knipper met mijn ogen.

‘Eigenlijk wel. Ik vind hem leuk,’ antwoord ik. Hij lacht geheimzinnig en brengt zijn hand naar mijn gezicht, strijkt met zijn duim langs mijn wang.

‘Is dat zo?’ zucht hij, en gaat met zijn duim langs mijn onderlip. ‘Ik ben je minnaar, Anastasia, niet je Meester. Ik vind het fijn om je lach en je meisjesachtige gegiechel te horen. Ik vind het fijn om je ontspannen en gelukkig te zien, zoals je eruitziet op Josés foto’s. Dat is het meisje dat mijn kantoor binnen kwam vallen. Dat is het meisje waar ik verliefd op werd.’

Lieve hemel. Mijn mond valt open, en een aangename warmte bloeit in mijn hart. Het is vreugde – pure vreugde.

‘Maar ik vind het ook fijn om vulgaire dingen met u te doen, mevrouw Steele; en mijn alter ego kent wel een paar trucjes. Dus, doe wat je gezegd wordt en draai je om.’ Hij heeft een verdorven glinstering in zijn ogen, en mijn vreugde beweegt zich zuidwaarts, pakt me stevig vast, omklemt iedere spier in mijn onderbuik. Ik doe wat me opgedragen wordt. Achter me trekt hij een van de lades open, en een tel later staat hij weer voor me.

‘Kom,’ beveelt hij en trekt aan de das, leidt me naar de tafel. Als we langs de bank lopen, valt het me opeens op dat de roedes weg zijn. Het leidt me af. Waren ze er gisteren nog, toen ik hier binnen was? Ik kan het me niet herinneren. Heeft Christian ze verplaatst? Mevrouw Jones? Christian onderbreekt mijn gedachtestroom.

‘Ik wil dat je hierop knielt,’ zegt hij, als we bij de tafel staan.

O, oké. Wat is hij van plan? Mijn innerlijke godin kan niet wachten – zij springt ninjastijl op de tafel en kijkt hem aanbiddend aan.

Hij tilt me voorzichtig op de tafel, ik vouw mijn benen onder me en kniel voor hem neer, verrast om mijn eigen elegantie. We staan nu oog in oog. Hij streelt met zijn hand over mijn dijen, pakt mijn knieën, spreidt mijn benen en staat pal voor me. Hij kijkt serieus, zijn ogen donkerder, geloken... vol lust.

‘Armen op je rug. Ik ga je handen boeien.’

Hij tovert een paar leren handboeien uit zijn achterzak en pakt mijn armen beet. Dit is het. Waar gaat hij me dit keer mee naartoe nemen?

Zijn nabijheid is bedwelmend. Deze man wordt mijn echtgenoot. Is het mogelijk om zo wellustig te verlangen naar je eigen man? Ik kan me niet herinneren zoiets ooit gehoord te hebben. Ik kan hem niet weerstaan, en strijk met licht geopende mond langs zijn kaak, voel de stoppels, een opwindende combinatie van kriebelig en zacht, op mijn tong. Hij houdt zich stil en sluit zijn ogen. Zijn ademhaling stokt en hij trekt zich terug.

‘Stop. Anders is dit veel sneller voorbij dan we beiden willen,’ waarschuwt hij. Even denk ik dat hij boos is, maar dan glimlacht hij, en zijn opgewonden ogen stralen van vermaak.

‘Je bent onweerstaanbaar,’ pruil ik.

‘Is dat zo?’ zegt hij droog.

Ik knik.

‘Pas op – niet afleiden, anders snoer ik je de mond.’

‘Ik vind het leuk om je af te leiden,’ fluister ik, kijk hem obstinaat aan, en hij trekt een wenkbrauw omhoog.

‘Of geef ik je een pak slaag.’

O! Ik probeer mijn glimlach te verbergen. Ooit, niet zo heel lang geleden, zou die dreiging voldoende zijn geweest om me in te tomen. Ik zou nooit de moed hebben gehad hem te zoenen, ongevraagd, in deze kamer. Ik realiseer me ineens dat ik me niet meer geïntimideerd voel door hem. Het is een openbaring. Ik grijns ondeugend, en hij grijnst zelfgenoegzaam terug.

‘Gedraag je,’ gromt hij en doet een pas naar achteren, staart naar me en slaat met de leren handboeien op zijn handpalm. De waarschuwing ligt in zijn handeling geïmpliceerd. Ik probeer berouwvol te kijken, en ik denk dat het gelukt is. Hij komt weer op me af lopen.

‘Dat is beter,’ zegt hij hees en leunt weer achter me met de handboeien. Ik weersta de verleiding hem aan te raken maar inhaleer zijn hemelse Christian-geur, nog altijd fris door de douche van gisteravond. Hmm... Misschien moet ik dit gaan bottelen.

Ik verwacht dat hij mijn polsen vastmaakt, maar hij sluit de boeien net boven mijn ellebogen. Daardoor moet ik mijn rug welven, mijn borsten naar voren duwend, al raken mijn ellebogen elkaar niet. Wanneer hij klaar is, gaat hij een stukje naar achteren staan om me te bewonderen.

‘Voelt dat goed?’ vraagt hij. Het is nou niet de meest comfortabele positie, maar ik ben zo bedwelmd door nieuwsgierigheid om wat zijn volgende stap wordt dat ik knik, zwak door verlangen.

‘Mooi.’ Hij haalt het masker uit zijn achterzak.

‘Ik vind dat je nu wel genoeg hebt gezien,’ zegt hij. Hij doet het masker over mijn hoofd, bedekt mijn ogen. Mijn ademhaling piekt. Wauw. Waarom is het zo erotisch om niets te zien? Hier zit ik dan, vastgebonden en geknield op een tafel, wachtend – zoete verwachting heftig en geil, diep in mijn buik. Maar ik kan nog steeds horen, en het melodische, regelmatige ritme van de muziek gaat door. Het resoneert in mijn lichaam. Het was me niet eerder opgevallen. Hij zal het wel op repeat hebben gezet.

Christian loopt weg. Wat doet hij? Hij gaat terug naar de ladekast en trekt een la open, doet hem weer dicht. Even later is hij terug, ik voel dat hij voor me staat. Er hangt een rijke, diepe muskusachtige geur in de lucht. Het is heerlijk, doet me bijna watertanden.

‘Ik wil mijn favoriete das niet vernielen,’ fluistert hij. Hij valt langzaam los nadat hij de knoop losmaakt.

Ik adem scherp in terwijl ik voel hoe de das omhoog langs mijn lijf glijdt, me kietelt. Zijn das vernielen? Ik luister geconcentreerd om vast te stellen wat hij van plan is. Hij wrijft in zijn handen. Ineens voel ik zijn knokkels over mijn wang strijken, richting mijn kaak, langs mijn kaaklijn.

Mijn lichaam springt in de houding terwijl zijn aanraking een rilling door mijn lijf laat lopen. Zijn hand spant zich over mijn hals, hij is glad door een zoet geurende olie, waardoor zijn hand gemakkelijk over mijn hals glijdt, mijn sleutelbeen, en omhoog naar mijn schouder, zachtjes knedend. O, ik krijg een massage. Niet helemaal wat ik verwachtte.

Hij plaatst zijn andere hand op mijn schouder en begint weer met een langzame, plagende reis richting mijn sleutelbeen. Ik kreun zacht terwijl hij richting mijn verlangende borsten beweegt, verlangend naar zijn handen. Het is tergend. Ik welf mijn rug en duw me dieper naar zijn behendige aanraking, maar zijn handen glijden naar mijn zij, langzaam, uitgemeten, op de maat van de muziek, en ontwijken moedwillig mijn borsten. Ik kreun, maar weet niet of dat voortkomt uit genot of frustratie.

‘Je bent zo mooi, Ana,’ fluistert hij, zijn stem laag en hees, zijn mond dicht naast mijn oor. Zijn neus strijkt langs mijn kaak terwijl hij me masseert – onder mijn borsten, over mijn buik, naar beneden... Hij kust me vluchtig op mijn lippen, gaat dan met zijn neus langs mijn nek, mijn hals. Holy shit. Ik sta in brand... zijn nabijheid, zijn handen, zijn woorden.

‘En straks ben je mijn vrouw,’ fluistert hij.

O hemel.

‘Om lief te hebben en te koesteren.’

Jemig.

‘Met mijn lichaam zal ik je aanbidden.’

Ik leg mijn hoofd naar achteren en kreun. Zijn vingers strelen door mijn schaamhaar, over mijn venusheuvel en hij wrijft met zijn handpalm tegen mijn clitoris.

‘Mevrouw Grey,’ fluistert hij, terwijl zijn handpalm me blijft beroeren. Ik kreun.

‘Ja,’ zegt hij hees, terwijl zijn handpalm me blijft plagen. ‘Doe je mond open.’

Mijn mond is al open omdat ik hijg, ik open hem nog wijder, en hij stopt een groot, koel, metalen object tussen mijn lippen. Het heeft de vorm van een grote speen, heeft kleine groeven of gravering, en iets wat voelt als een ketting aan het uiteinde. Het is enorm.

‘Zuigen,’ beveelt hij zacht. ‘Ik ga deze in je stoppen.’

In me? Waar in me? Ik voel mijn hart bonzen in mijn mond.

‘Zuigen,’ herhaalt hij en hij stopt met wrijven.

Nee. Niet ophouden, wil ik roepen, maar ik heb mijn mond vol. Zijn geoliede handen glijden weer omhoog langs mijn lijf en bereiken eindelijk mijn verwaarloosde borsten.

‘Blijf zuigen.’

Voorzichtig rolt hij mijn tepels tussen zijn duimen en wijsvingers, ze worden meteen lang en hard onder zijn kundige aanraking, het stuurt synaptische golven van genot helemaal naar mijn kruis.

‘Je hebt zulke prachtige borsten, Ana,’ fluistert hij, en mijn tepels reageren direct door nog harder te worden. Hij geeft blijk van goedkeuring en ik kreun. Zijn lippen gaan naar beneden, via mijn nek, naar een borst, hij bijt en zuigt zacht, gaat door, door, richting mijn tepel en ineens voel ik het knellen van de klem.

‘Ah!’ breng ik uit, ondanks het ding in mijn mond. Mijn hemel, wat een apart gevoel, rauw, pijnlijk, lekker... o – het knijpt. Teder wast hij de beklemde tepel met zijn tong, en terwijl hij dat doet brengt hij ook de andere klem aan. De steek van de tweede klem is net zo scherp... maar net zo lekker. Ik kreun luid.

‘Voel het,’ fluistert hij.

O, dat doe ik. Dat doe ik. Dat doe ik.

‘Geef me deze.’ Hij geeft een kort rukje aan de versierde metalen speen in mijn mond, en ik laat los. Zijn handen bewegen weer over mijn lichaam, gaan langzaam naar beneden, richting mijn kruis. Hij heeft zijn handen opnieuw geolied. Ze glijden naar achteren, naar mijn billen.

Ik hap naar adem. Wat gaat hij doen? Ik kom omhoog op mijn knieën wanneer hij met zijn vingers tussen mijn billen streelt.

‘Stil maar, rustig,’ hij ademt in mijn oor en kust mijn nek terwijl zijn vingers me beroeren en plagen.

Wat gaat hij doen? Zijn andere hand glijdt langs mijn buik naar mijn kruis, en hij wrijft weer met zijn handpalm tegen me aan. Zijn vingers komen gemakkelijk in me, en ik kreun luid, dankbaar.

‘Ik ga deze in je stoppen,’ fluistert hij. ‘Niet hier.’ Zijn vingers strijken zachtjes langs mijn billen, verspreiden de olie. ‘Maar hier.’ Hij maakt rondjes met zijn vingers, erin en eruit, raakt de voorkant van mijn vagina. Ik kreun en mijn beklemde tepels zwellen op.

‘Ah.’

‘Rustig maar.’ Christian verwijdert zijn vingers en glipt het ding in me. Hij houdt mijn gezicht in zijn handen en kust me, zijn mond valt de mijne binnen, en ik hoor een lichte klik. Meteen begint de plug in me te trillen – daarbeneden! Ik hap naar adem. Het gevoel is onbeschrijflijk – waanzinniger dan ik ooit eerder heb gevoeld.

‘Ah!’

‘Zachtjes.’ Christian sust me, smoort mijn kreten met zijn mond. Zijn handen bewegen naar beneden en trekken zachtjes aan de klemmen. Ik gil hard.

‘Christian, alsjeblieft!’

‘Rustig, schatje. Even volhouden nog.’

Dit is te veel – al die overstimulatie, overal. Mijn lichaam begint te klimmen, en zittend op mijn knieën kan ik de opbouw niet tegenhouden. Mijn god... kan ik dit wel aan?

‘Goed zo, meisje,’ kalmeert hij mij.

‘Christian,’ hijg ik, en zelfs ik vind dat ik wanhopig klink.

‘Shhh, voel het, Ana. Niet bang zijn.’ Zijn handen rusten nu op mijn taille, hij houdt me vast, maar ik kan me niet tegelijkertijd concentreren op zijn handen, wat er in me zit en ook nog eens de klemmen. Mijn lichaam stijgt op, verder, verder richting een explosie – de meedogenloze combinatie van de trillingen en de zoete, zoete marteling van mijn tepels. Mijn god. Het wordt te intens. Zijn handen bewegen van mijn heupen naar beneden en naar achteren, glad en geolied, ze strelen, voelen, kneden mijn huid – kneden mijn billen.

‘Zo mooi,’ fluistert hij en ineens duwt hij teder een vinger in me... daar! In mijn achterste. Fuck. Het voelt vreemd, vol, verboden... maar o... zo... lekker. En hij beweegt langzaam, voorzichtig naar binnen en naar buiten, terwijl hij met zijn tanden langs mijn omhooggekeerde kin schampt.

‘Zo mooi, Ana.’

Ik zweef hoog – hoog boven een diep, diep ravijn, en ik vlieg en val tegelijkertijd, stort richting de aarde. Ik kan het niet meer tegenhouden, en ik schreeuw terwijl mijn lichaam schokt en klaarkomt door de overweldigende volheid. En terwijl ik ontplof ben ik een en al gevoel – overal. Christian maakt eerst een, dan de andere klem los, waardoor mijn tepels zingen in een golf van zoete, zoete pijn, maar het is o zo lekker en mijn orgasme, dit orgasme, verlengt zich, gaat maar door. Zijn vinger blijft waar hij is, en beweegt langzaam naar binnen en naar buiten.

‘Argh!’ gil ik, en Christian vouwt zich om me heen, houdt me vast, terwijl mijn lichaam nog altijd ongenadig schokt vanbinnen.

Nee!’ schreeuw ik weer, smekend, en nu trekt hij de vibrator uit me, en ook zijn vinger, terwijl mijn lichaam onophoudelijk blijft schokken.

Hij maakt een van de handboeien los, zodat mijn armen naar voren vallen. Mijn hoofd hangt slap op zijn schouder, en ik ben verloren, verloren in al deze overdonderende sensaties. Ik ben een en al ademloosheid, uitgeteld verlangen en zoete, aangename vergetelheid.

Ik ben me er vaag van bewust dat Christian me optilt, naar het bed draagt en me neerlegt op de koele satijnen lakens. Een paar tellen later voel ik hoe zijn handen, nog steeds glad van de olie, zachtjes over de achterkant van mijn dijen wrijven, mijn knieën, mijn kuiten en mijn schouders. Ik voel hoe het bed meegeeft wanneer hij zich naast me neer strekt.

Hij trekt het masker los, maar ik ben te moe om mijn ogen open te doen. Hij vindt mijn vlecht, maakt mijn haren los en buigt voorover, kust me zacht op mijn lippen. Mijn onregelmatige ademhaling is het enige wat de rust in de kamer verstoort, ik word kalmer en zweef langzaam weer richting de aarde. De muziek is opgehouden.

‘Zo mooi,’ fluistert hij.

Eindelijk kan ik een oog ertoe bewegen zich te openen, en ik zie hoe hij naar me kijkt, een tedere glimlach op zijn gezicht.

‘Hoi,’ zegt hij. Ik ben alleen in staat te antwoorden met een steun, en zijn glimlach wordt nog breder.

‘Was dat vulgair genoeg?’

Ik knik en geef hem een onwillige grijns. Jemig, nog onbeleefder en ik zou ons allebei een pak slaag moeten geven.

‘Volgens mij probeer je me te vermoorden,’ mompel ik.

‘Dood door orgasme.’ Hij grijnst. ‘Er zijn slechtere manieren om dood te gaan,’ zegt hij, en er verschijnt een lichte frons op zijn gezicht terwijl een nare gedachte door zijn hoofd schiet. Ik breng mijn handen omhoog en streel zijn gezicht.

‘Op deze manier mag je me altijd vermoorden,’ fluister ik. Ik zie dat hij betoverend naakt is en klaar voor de strijd. Hij pakt mijn hand en kust mijn knokkels, ik leun omhoog en pak zijn gezicht in mijn handen en breng zijn lippen naar de mijne. Hij kust me kort, stopt dan.

‘Dit is wat ik wil doen,’ fluistert hij, en pakt de afstandsbediening van de stereo van onder zijn kussen. Hij drukt op een knop en de zachte akkoorden van een gitaar zingen door de kamer.

‘Ik wil de liefde met je bedrijven,’ zegt hij, en staart naar me, zijn grijze ogen branden van stralende, liefdevolle oprechtheid. Op de achtergrond hoor ik zachtjes de klank van een bekende stem die zingt ‘The First Time Ever I Saw Your Face’. En zijn lippen vinden de mijne.

 

Ik klem me stevig om hem vast, en vind mijn ontlading weer. Christian laat zich gaan in mijn armen, zijn hoofd naar achteren gegooid, hij schreeuwt mijn naam. Hij houdt me strak tegen zijn borst aan terwijl we neus aan neus zitten in het midden van het enorme bed, ik boven op hem. En nu – in dit ogenblik van geluk met deze man en deze muziek – word ik weer overdonderd door alle ervaringen van deze ochtend in deze kamer en alles wat er de afgelopen week is gebeurd, niet alleen emotioneel, maar ook fysiek overdonderd. Ik word volledig overmand door al deze gevoelens. Ik ben zo ontzettend, verschrikkelijk verliefd op deze man. Dit is de eerste keer dat ik een idee krijg van hoe hij zich bezighoudt met mijn veiligheid.

Ik herinner me hoe het gisteren bijna fout afliep met Charlie Tango, een koude rilling loopt langs mijn rug en er komen tranen in mijn ogen. Als hem ooit iets zou overkomen – ik hou zoveel van hem. Mijn tranen stromen onbedaarlijk over mijn wangen. Al die kanten van Christian – zijn lieve, zachte kant en zijn ruige, ik-doe-godverdomme-met-je-waar-ik-zin-in-heb-en-je-komt-klaar-als-een-denderende-trein-Dominante kant – zijn vijftig tinten – alles. Allemaal spectaculair. Allemaal van mij. En ik besef dat we elkaar nog niet heel goed kennen, en dat we een berg aan problemen moeten overwinnen, maar ik weet ook dat ons dat gaat lukken, voor elkaar – en we hebben een leven lang om dat te doen.

‘Hey,’ fluistert hij hees, mijn hoofd stevig in zijn handen, hij kijkt me aan. Hij zit nog steeds in me. ‘Waarom huil je?’ Zijn stem bezorgd.

‘Omdat ik zoveel van je hou,’ fluister ik. Hij sluit zijn ogen half, alsof hij gedrogeerd is, neemt mijn woorden in zich op. Wanneer hij ze weer opent, branden ze van liefde. ‘En ik van jou, Ana. Jij maakt me... compleet.’ Hij zoent me zacht terwijl Roberta Flack haar lied afmaakt.

 

We hebben gepraat, gepraat en gepraat, samen zittend op het bed in de speelkamer, ik op zijn schoot, onze benen in elkaar verstrengeld. Het rode satijnen laken is om ons heen gedrapeerd als een koninklijke cocon, en ik heb geen flauw idee hoe laat het is. Christian lacht om mijn imitatie van Katherine tijdens de fotoshoot bij het Heathman.

‘En dan te bedenken dat zij het had kunnen zijn die me kwam interviewen. Prijs de Heer voor een beetje verkoudheid,’ fluistert hij en kust me op mijn neus.

‘Ze had de griep, Christian,’ zeg ik streng, mijn vingers spelen lui met zijn borsthaar, ik verwonder me erom dat hij dat zo goed verdraagt.

‘Alle roedes zijn weg,’ fluister ik, herinner me hoe ik erdoor werd afgeleid. Voor de zoveelste keer steekt hij een plukje haar achter mijn oor.

‘Ik dacht niet dat je ooit over die keiharde grens heen zou gaan.’

‘Nee, dat denk ik ook niet,’ fluister ik, mijn ogen wijd open, en mijn blik dwaalt onvrijwillig af naar de zweepjes, paddels en gesels die op een rij hangen aan de muur. Hij volgt mijn blik.

‘Wil je dat ik die ook wegdoe? Hij is geamuseerd, maar oprecht.

‘Niet de rijzweep... dat bruine ding. Of die suède strengenzweep, je weet wel.’ Ik bloos.

Hij lacht naar me.

‘Oké, de rijzweep en de gesel. Welnu, mevrouw Steele, u zit vol verrassingen.’

‘Als u, meneer Grey. Het is een van de dingen die ik zo geweldig aan u vind.’ Ik kus hem zacht op zijn mondhoek.

‘Wat vind je nog meer geweldig aan mij?’ vraagt hij, en hij doet zijn ogen wijder open.

Ik weet dat het een enorme stap voor hem is om deze vraag te stellen. Het maakt me nederig en ik knipper naar hem met mijn ogen. Ik vind alles geweldig aan hem – zelfs zijn vijftig tinten. Ik weet zeker dat een leven met Christian nooit saai zal zijn.

‘Dit.’ Ik strijk met mijn vinger langs zijn lippen. ‘Ik vind dit geweldig, en alles wat eruit komt, en wat het met me doet. En wat hierin zit.’ Ik streel zijn slapen. ‘Je bent zo intelligent en grappig en slim, je kunt zoveel. Maar het meest hou ik van wat hierin zit.’ Ik druk mijn handpalm zachtjes op zijn borst, voel zijn regelmatige hartslag. ‘Je bent de meest ruimhartige man die ik ken. Wat je doet. Hoe je werkt. Het is ontzagwekkend,’ fluister ik.

‘Ontzagwekkend?’ Hij is verward, maar zijn uitdrukking verraadt ook dat hij een grapje maakt. Dan verandert zijn uitdrukking, en zijn verlegen glimlach komt tevoorschijn, alsof hij zich geneert, en ik wil me boven op hem werpen. En dat is precies wat ik doe.

 

Ik doezel, gewikkeld in satijn en Grey. Christian knuffelt me zachtjes wakker.

‘Trek?’ fluistert hij.

‘Huhuh, uitgehongerd.’

‘Ik ook.’

Ik steun op mijn ellebogen en kijk naar hem, hoe hij uitgespreid op het bed ligt.

‘Het is uw feestje vandaag, meneer Grey. Ik ga iets te eten maken. Waar heb je zin in?’

‘Verras me maar.’ Zijn hand glijdt over mijn rug, streelt me zacht. ‘Ik moet eigenlijk even op mijn BlackBerry kijken naar alle berichten die ik gisteren gemist heb.’ Hij zucht en komt overeind, en ik weet dat dit bijzondere moment voorbij is... voor nu.

‘Kom, we gaan douchen.’

Wie ben ik om nee te zeggen tegen de jarige job?

 

Christian zit in zijn studeerkamer en is aan het bellen. Taylor is bij hem, ziet er ernstig maar nonchalant uit in een spijkerbroek en strak zwart T-shirt. Ik hou me in de keuken bezig met de lunch. Ik heb zalmsteaks in de koelkast gevonden, en ik pocheer ze met citroen, maak een salade en kook wat krieltjes. Ik voel me onvoorstelbaar ontspannen en gelukkig, de koning te rijk – letterlijk. Ik draai me om richting het gigantische raam, en staar naar de prachtige blauwe lucht. Al dat praten... al die seks... hmm. Daar zou een meisje best aan kunnen wennen.

Taylor komt de studeerkamer uit lopen, onderbreekt mijn dagdromerij, en ik zet mijn iPod zachter en doe een oortje uit.

‘Hoi, Taylor.’

‘Ana.’ Hij knikt.

‘Alles goed met je dochter?’

‘Ja, aardig dat je het vraagt. Mijn ex-vrouw dacht dat ze een blindedarmontsteking had, maar die was weer eens overbezorgd.’ Taylor draait met zijn ogen, dat verrast me. ‘Er is niets aan de hand met Sophie, al heeft ze wel een nare buikgriep.’

‘Wat vervelend.’

Hij glimlacht.

‘Is Charlie Tango al gevonden?’

‘Ja. Het bergingsteam is onderweg. Als het goed is komt ze vanavond alweer aan op Boeing Field.’

‘O, gelukkig.’

Hij geeft me een verwrongen glimlach. ‘Is dat alles, mevrouw?’

‘Ja, ja natuurlijk.’ Ik bloos... zal ik er ooit aan wennen dat Taylor mevrouw tegen me zegt. Ik voel me er zo oud door, minstens dertig.

Hij knikt en loopt de grote kamer uit. Christian is nog altijd aan de telefoon, ik wacht tot de aardappels koken. Het brengt me op een idee. Ik pak mijn tas en vis er mijn BlackBerry uit. Ik heb een sms van Kate.

 

*Zie je vanaaf. Kijk uit naar heul lang bijkletsen.*

 

Ik sms terug. Ik heb zin om met Kate te praten.

 

*Ik ook*

 

Ik open het e-mailprogramma en typ een kort berichtje aan Christian.


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Lunch

Datum: 18 juni, 2011, 13:12

Aan: Christian Grey

 

Beste meneer Grey,

 

U ontvangt deze e-mail om u ervan op de hoogte te stellen dat uw lunch bijna gereed is.

En dat ik afgrijselijk lekkere kinky neukerij heb beleefd eerder vandaag.

Verjaardags-kinky-neukerij is zeer aan te raden.

En nog iets – ik hou van jou.

 

A x

(Je verloofde)

 

Ik luister of ik zijn reactie kan horen, maar hij is nog steeds aan het bellen. Ik haal mijn schouders op. Misschien heeft hij het gewoon te druk. Mijn BlackBerry trilt.


Van: Christian Grey

Onderwerp: Kinky neukerij

Datum: 18 juni, 2011, 13:15

Aan: Anastasia Steele

 

Welk onderdeel was het meest afgrijselijk lekker?

Ik maak aantekeningen.

 

Christian Grey

Uitgehongerd en wegkwijnend na de inspanningen van hedenochtend directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.

 

PS Ik vind je ondertekening geweldig

 

PPS Wat is er gebeurd met de kunst der conversatie?


Van: Anastasia Steele

Onderwerp: Uitgehongerd?

Datum: 18 juni, 2011, 13:18

Aan: Christian Grey

 

Geachte heer Grey

 

Mag ik u erop attenderen dat ik in mijn eerdere e-mail u reeds op de hoogte stelde van het feit dat uw lunch bijna gereed is... dus geen onzin mekkeren over uitgehongerd en wegkwijnend. Met betrekking tot de afgrijselijk lekkere aspecten van de kinky neukerij... om eerlijk te zijn – alles. Ik ben zeer geïnteresseerd in uw aantekeningen. En ik ben zelf ook nogal blij met mijn tussen-haakjes-ondertekening.

 

A x

(Je verloofde)

 

PS Sinds wanneer ben jij zo spraakzaam? En je bent aan de telefoon!

 

Ik druk op verzenden en kijk op, hij staat voor me, grijnzend. Voordat ik iets kan zeggen, spurt hij om het kookeiland heen, zwaait me omhoog in zijn armen, en geeft me een keurige kus.

‘Dat is alles, mevrouw Steele,’ zegt hij, laat me los, en wandelt nonchalant – in zijn spijkerbroek, op blote voeten, shirt losjes uit zijn broek hangend – terug naar zijn kantoor, mij ademloos achterlatend.

 

Ik heb een waterkers-, koriander- en zure-roomdip gemaakt voor bij de zalm, en ik heb de ontbijtbar gedekt. Ik wil hem liever nooit storen als hij aan het werk is, maar nu sta ik in de deuropening van zijn kantoor. Hij is nog steeds aan de telefoon, een en al net-geneukt-haar en sprankelende grijze ogen – een visueel zeer voedzaam feestmaal. Hij kijkt op zodra hij me ziet en blijft me strak aankijken. Hij fronst licht, en ik weet niet of het door mij of het telefoongesprek komt...

‘Laat hen gewoon binnen en laat hen met rust. Begrepen, Mia??’ sist hij, en draait met zijn ogen. ‘Goed zo.’

Ik maak een eetgebaar, en hij grijnst en knikt.

‘Ik zie je later.’ Hij hangt op. ‘Nog één telefoontje?’ vraagt hij.

‘Tuurlijk.’

‘Dat is een bijzonder kort jurkje,’ voegt hij eraan toe.

‘Vind je het leuk?’ Ik doe een snelle pirouette voor hem. Het is een van Caroline Actons aankopen. Een zacht turkooizen zomerjurkje, waarschijnlijk meer geschikt voor het strand, maar het is zo’n mooie dag, op zo veel verschillende manieren. Hij fronst en mijn stemming zakt in elkaar.

‘Het staat je fantastisch, Ana. Ik wil alleen niet dat iemand anders je zo ziet.’

‘O!’ zeg ik bozig. ‘We zijn thuis, Christian. Er is niemand behalve het personeel.’

Zijn mond trekt, het is niet helemaal duidelijk of hij probeert te verhullen dat hij het grappig vindt of dat hij het echt niet leuk vindt. Maar uiteindelijk knikt hij, gerustgesteld. Ik schud mijn hoofd naar hem – meent hij dat nou echt? Ik ga terug naar de keuken.

Vijf minuten later staat hij weer voor me, met de telefoon in zijn hand.

‘Ik heb Ray voor je aan de lijn,’ fluistert hij, zijn ogen onzeker.

Alle lucht ontsnapt uit mijn lichaam. Ik pak de telefoon, leg mijn hand over de hoorn.

‘Je hebt het hem verteld!’ sis ik. Christian knikt, zijn ogen opengesperd in reactie op mijn paniekerige blik.

Shit! Ik adem diep in. ‘Hallo, pap.’

‘Christian heeft me net gevraagd of hij met je mag trouwen,’ zegt Ray.

O shit. De stilte strekt zich tussen ons uit terwijl ik wanhopig probeer te bedenken wat ik zal zeggen. Ray blijft, zoals altijd, stil, en geeft me geen enkele hint over zijn reactie op dit nieuws.

‘En wat heb je gezegd?’ Ik geef als eerste toe.

‘Ik zei dat ik met jou wilde praten. Het is wel een beetje snel, vind je niet, Annie? Je kent hem nog maar net. Ik bedoel, het is een leuke vent, weet veel van vissen... maar zo snel?’ Zijn toon is kalm en afgepast.

‘Ja. Het is plotseling... wacht even.’ Ik haast me de keuken uit om aan de angstige blik van Christian te ontkomen en loop richting het grote raam. De deuren naar het balkon staan open, en ik stap naar buiten, in de zon. Ik durf niet helemaal naar de balustrade te lopen, dat is gewoon echt te hoog.

‘Ik weet dat het snel is en zo – maar... nou ja, ik hou van hem. Hij houdt van mij. Hij wil met me trouwen, en er zal nooit een ander voor me zijn.’ Ik bloos, bedenk dat dit waarschijnlijk het meest intieme gesprek is dat ik ooit met mijn stiefvader gehad heb.

Ray is nog altijd stil aan de andere kant van de lijn.

‘Heb je het je moeder verteld?’

‘Nee.’

‘Annie... ik weet dat hij enorm rijk en geschikt is en zo, maar trouwen? Het is zo’n grote stap. Weet je het zeker?’

‘Hij is mijn lang en gelukkig,’ fluister ik.

‘Jeetje,’ zegt Ray na een tijdje, zijn toon zachter.

‘Hij is alles.’

‘Annie, Annie, Annie. Je bent zo’n koppige jonge vrouw. Ik hoop van harte dat je weet wat je doet. Mag ik hem weer?’

‘Natuurlijk, pap, en wil jij me weggeven op mijn trouwdag?’ vraag ik zachtjes.

‘O, lieverd.’ Zijn stem breekt, en hij is even stil, de emotie in zijn stem brengt tranen in mijn ogen. ‘Niets zou me gelukkiger maken,’ zegt hij uiteindelijk.

O, Ray. Ik hou zoveel van je... ik slik de tranen weg. ‘Dankjewel, pap. Ik geef je Christian weer. Wees lief voor hem, ik hou van hem,’ fluister ik.

Volgens mij moet Ray glimlachen aan de andere kant van de lijn, maar ik weet het niet zeker. Je weet het nooit zeker bij Ray.

‘Zeker weten, Annie. En kom eens op bezoek bij deze oude man en neem die Christian mee.’

Ik been terug de kamer in – nijdig dat Christian me niet gewaarschuwd heeft – en geef hem de telefoon, de uitdrukking op mijn gezicht maakt duidelijk hoe boos ik ben. Hij kijkt geamuseerd, pakt de telefoon en gaat weer naar zijn studeerkamer.

Twee minuten later is hij terug.

‘Ik heb de nogal terughoudende zegen van je stiefvader,’ zegt hij trots, zo trots zelfs dat ik erom moet giechelen, en hij grijnst naar me. Hij gedraagt zich alsof hij net een gigantische fusie of overname heeft gerealiseerd, en misschien is dat ook wel zo als je het op een bepaalde manier bekijkt.

 

‘Mens, wat kun jij lekker koken.’ Christian slikt zijn laatste mondvol door en heft zijn glas met witte wijn naar me. Ik bloei helemaal op door zijn lof, en ik bedenk ineens dat ik alleen in de weekenden voor hem kan koken. Ik frons. Ik hou van koken. Misschien had ik een verjaardagstaart voor hem moeten maken. Ik kijk op mijn horloge. Ik heb nog tijd zat.

‘Ana?’ Hij onderbreekt mijn gedachten. ‘Waarom wilde je niet dat ik foto’s van je zou maken?’ Zijn vraag is des te verontrustender omdat zijn stem zo bedrieglijk zacht is.

O... shit. De foto’s. Ik staar wezenloos naar mijn lege bord, friemel op mijn schoot met mijn vingers. Wat moet ik zeggen? Ik had mezelf beloofd nooit te zeggen dat ik zijn versie van Readers’ Wives gevonden had.

‘Ana,’ bitst hij. ‘Wat is er?’ Ik schrik op, en zijn stem dwingt me naar hem te kijken. Hoe kon ik denken dat hij me niet intimideerde?

‘Ik heb je foto’s gevonden,’ fluister ik.

Zijn blik is geschokt. ‘Je bent in de kluis geweest?’ vraagt hij, ongelovig.

‘Kluis? Nee. Ik wist niet dat je een kluis hebt.’

Hij fronst. ‘Ik begrijp je niet.’

‘In je kast. De doos. Ik zocht je das, en die doos lag onder je spijkerbroek... de broek die je meestal in de speelkamer draagt. Behalve vandaag.’ Ik bloos.

Hij kijkt me met open mond aan, geschokt, en haalt zenuwachtig zijn hand door zijn haren terwijl hij deze informatie verwerkt. Hij wrijft over zijn kin, diep in gedachten, maar hij kan zijn uitdrukking van onthutste irritatie niet verbergen. Plotseling schudt hij met zijn hoofd, teleurgesteld – maar ook geamuseerd – en een licht bewonderende glimlach manifesteert zich rond zijn mondhoeken. Hij vouwt zijn handen voor zich en richt zijn blik weer op mij.

‘Het is niet wat je denkt. Ik was ze helemaal vergeten. Die doos is verplaatst. Die foto’s horen in mijn kluis te liggen.’

‘Wie heeft ze verplaatst?’ fluister ik.

Hij slikt. ‘Er is maar een persoon die dat gedaan kan hebben.’

‘O. Wie dan? En hoe bedoel je, “het is niet wat ik denk”?’

Hij zucht en houdt zijn hoofd schuin, volgens mij schaamt hij zich. En terecht! sneert mijn onderbewustzijn.

‘Dit gaat heel kil klinken, maar – ze zijn een verzekeringspolis,’ fluistert hij, en zet zich schrap voor mijn reactie.

‘Verzekeringspolis?’

‘Tegen het uitlekken van informatie.’

Het kwartje valt en tolt en rammelt ongemakkelijk door mijn hoofd.

‘O,’ fluister ik, omdat ik niets anders weet uit te brengen. Dit is het. Dit is Vijftig Tinten van Verneukt, dit hier, op dit moment. ‘Ja. Je hebt gelijk,’ zeg ik. ‘Dat klinkt inderdaad kil.’ Ik sta op om af te ruimen. Ik heb genoeg gehoord.

‘Ana.’

‘Weten ze het? Die meisjes... de Onderdanigen?’

Hij fronst. ‘Natuurlijk weten ze het.’

Nou, dat is dan tenminste iets. Hij strekt zich naar me uit, pakt me vast en trekt me tegen zich aan.

‘Deze foto’s horen in de kluis. Ze zijn niet voor recreatief gebruik.’ Hij stopt. ‘Misschien wel toen ze genomen werden. Maar...’ Hij stopt, smeekt me. ‘Ze betekenen niets.’

‘Wie heeft ze in jouw kast gelegd?’

‘Dat kan alleen maar Leila geweest zijn.’

‘Kent zij de combinatie van jouw kluis?’

Hij haalt zijn schouders op. ‘Het zou me niets verbazen. Het is nogal een lange cijferreeks, en ik gebruik hem nauwelijks. Het is het enige nummer dat ik heb opgeschreven en nooit veranderd.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik vraag me af wat ze nog meer weet en of ze er nog iets anders uit heeft gehaald.’ Hij fronst, richt zich dan weer tot mij. ‘Luister, ik vernietig die foto’s nu meteen, als je dat wilt.’

‘Het zijn jouw foto’s, Christian. Doe ermee wat je wilt,’ antwoord ik.

‘Doe niet zo,’ zegt hij en houdt mijn hoofd in zijn handen en kijkt me indringend aan. ‘Ik wil dat leven niet. Ik wil ons leven, samen.’

Holy shit. Hoe weet hij dat achter mijn ontzetting over deze foto’s eigenlijk paranoia schuilt?

‘Ana, ik dacht dat we al die geesten vanochtend hadden uitgedreven. Zo voelde het voor mij. Voor jou niet?’

Ik knipper met mijn ogen, herinner me onze zeer, zeer fijne en romantische en ronduit ranzige ochtend in zijn speelkamer.

‘Ja,’ glimlach ik. ‘Ja, zo voelt het ook voor mij.’

‘Gelukkig.’ Hij buigt naar voren en kust me, vouwt zijn armen om me heen.

‘Ik doe ze door de shredder,’ zegt hij. ‘En daarna moet ik aan het werk. Het spijt me, liefje, maar ik heb een berg werk liggen voor vanmiddag.’

‘Is prima. Ik moet mijn moeder bellen.’ Ik grimas. ‘Daarna wil ik even boodschappen doen en een taart voor je bakken.’

Hij grijnst en zijn ogen sprankelen alsof hij een klein jongetje is.

‘Een taart?’

Ik knik.

‘Een chocoladetaart?’

‘Wil je een chocoladetaart?’ Zijn grijns is aanstekelijk.

Hij knikt.

‘Ik zal kijken wat ik kan doen, meneer Grey.’

Hij geeft me nog een kus.

 

Mijn moeder valt stil van verbazing.

‘Mama, zeg iets.’

‘Je bent toch niet zwanger, hè, Ana?’ fluistert ze ontdaan.

‘Nee, nee, dat is het niet.’

Teleurstelling snijdt scherp door mijn hart, het maakt me verdrietig dat ze dat van mij kan denken. Maar dan herinner ik me, met een knoop in mijn maag, dat mijn moeder zwanger van mij was toen ze met mijn vader trouwde.

‘Het spijt me, lieverd. Maar het is zo plotseling. Ik bedoel, Christian is een goede partij, maar je bent zo jong, en je zou nog wat meer van de wereld moeten zien.’

‘Mam, kun je niet gewoon blij voor me zijn? Ik hou van hem.’

‘Lieverd, ik moet gewoon aan het idee wennen. Het is een schok. Toen jullie in Georgia waren kon ik ook wel zien dat jullie iets heel speciaals hebben, maar trouwen...?’

In Georgia wilde hij dat ik zijn Onderdanige zou zijn, maar dat ga ik haar niet vertellen. ‘Hebben jullie al een datum?’

‘Nee.’

‘Ik wou dat je vader nog leefde,’ fluistert ze. O nee... niet dit. Nu niet.

‘Dat weet ik, mam. Ik had hem ook graag gekend.’

‘Hij heeft je maar één keer vastgehouden, en hij was zo trots. Hij vond je het mooiste meisje van de hele wereld.’ Haar stem dodelijk zacht, terwijl ze het alom bekende verhaal vertelt... alweer. De volgende stap is dat ze in tranen uitbarst.

‘Ik weet het, mam.’

‘En toen ging hij dood.’ Ze snottert, en ik weet dat dit haar weer heeft getriggerd, zoals altijd.

‘Mama,’ fluister ik, ik wil door de telefoon heen kruipen om haar vast te houden.

‘Ik ben een dwaze oude vrouw,’ zegt ze, en snottert weer. ‘Natuurlijk ben ik blij voor je, lieverd. Weet Ray het?’ voegt ze eraan toe, en ze lijkt weer rustig te zijn.

‘Christian heeft het hem net gevraagd.’

‘O, dat is lief. Fijn.’ Ze klinkt melancholisch, maar ze doet haar best.

‘Ja, dat is het,’ bevestig ik.

‘Ana, lieverd, ik hou zoveel van je. Ik ben écht blij voor je. En jullie moeten samen op bezoek komen.’

‘Ja, mam. Ik hou ook van jou.’

‘Bob roept, ik moet gaan. Laat me de datum zo snel mogelijk weten. We moeten gaan plannen... wordt het een grote bruiloft?’

Grote bruiloft, shit. Ik heb daar niet eens over nagedacht. Grote bruiloft? Nee. Ik wil geen grote bruiloft.

‘Weet ik nog niet. Zodra ik het weet, bel ik je.’

‘Goed zo. Pas op jezelf en hou het veilig. Jullie moeten nog even plezier hebben... er is tijd genoeg om later aan kinderen te beginnen.’

Kinderen! Hmm... daar zijn we weer – een niet bepaald omzichtige verwijzing naar het feit dat ze mij zo jong kreeg.

‘Mam, ik heb toch niet echt je leven verpest?’

Ze slaakt een kreet. ‘O nee, Ana, dat mag je nooit denken. Jij bent het beste wat mij en je vader ooit overkomen is. Ik zou alleen zo graag willen dat hij er was om te zien hoe volwassen je bent, en bij je bruiloft kon zijn.’ Ze is weer droevig en sentimenteel.

‘Ik ook.’ Ik schud mijn hoofd, denkend aan mijn mythische vader. ‘Mam, ik ga ophangen. Ik bel je snel.’

‘Ik hou van je, lieverd.’

‘Ik van jou, mam. Dag.’

 

Christians keuken is een droom om in te werken. Voor een man die niets over koken weet, lijkt hij wel alles te hebben. Ik vermoed dat mevrouw Jones ook graag kookt. Het enige wat ik nog nodig heb is goede chocolade voor het glazuur. Ik laat de twee taarthelften afkoelen op een rekje, pak mijn tas, en steek mijn hoofd om de hoek van de deur van Christians studeerkamer. Hij tuurt geconcentreerd naar zijn computerscherm. Hij kijkt op en glimlacht naar me.

‘Ik ga even naar de winkel om wat ingrediënten te halen.’

‘Oké.’ Hij fronst naar me.

‘Wat?’

‘Trek je nog een spijkerbroek aan of zo?’

Alsjeblieft, zeg. ‘Christian, het zijn gewoon benen.’

Hij staart naar me, duidelijk niet geamuseerd. Dit wordt ruzie. En het is zijn verjaardag. Ik rol met mijn ogen naar hem, voel me een opstandige tiener.

‘En als we nou op het strand zouden zijn?’ Ik verander van tactiek.

‘We zijn niet op het strand.’

‘Zou je er ook een probleem mee hebben als we wel op het strand waren?’

Hij denkt er even over na. ‘Nee,’ is zijn eenvoudige antwoord.

Ik draai weer met mijn ogen en grijns naar hem. ‘Nou, doe maar alsof we op het strand zijn dan. Later.’ Ik draai me om en haast me naar de hal. Ik red het tot de lift voordat hij me inhaalt. Terwijl de deuren dichtgaan, zwaai ik naar hem, een zoete grijns op mijn gezicht terwijl hij toekijkt, hulpeloos – maar gelukkig geamuseerd – met samengeknepen ogen. Hij schudt zijn hoofd verontwaardigd, en daarna verdwijnt hij uit mijn zicht.

O, dat was spannend. Adrenaline giert door mijn aderen, en mijn hart bonst zo hard dat het voelt of het ieder moment uit mijn borstkas zal springen. Dan daalt de lift, en zo ook mijn bui. Shit, wat heb ik gedaan?

Ik heb de tijger bij zijn staart. Hij zal wel boos zijn als ik terugkom. Mijn onderbewustzijn kijkt me woest aan, over haar strenge juffenbril heen, een wilgentwijg in haar hand. Shit. Ik bedenk hoe weinig ervaring ik met mannen heb. Ik heb nog nooit met een man samengewoond – nou ja, behalve met Ray dan – en op de een of andere manier telt dat niet. Hij is m’n vader... nou ja, de man die ik als mijn vader beschouw.

En nu heb ik Christian. Hij heeft ook nog nooit echt met iemand samengeleefd, denk ik. Ik zal het hem vragen – als hij nog met me wil praten, tenminste.

Maar ik vind echt dat ik moet dragen wat ik wil. Ik herinner me zijn regels. Ja, dit zal wel moeilijk voor hem zijn, maar hij heeft verdomme zelf dit jurkje betaald. Hij had Neiman’s beter moeten instrueren. Geen te korte rokjes!

Zo kort is het niet, toch? Ik kijk in de grote spiegel die in de lobby hangt. Hemel. Ja, het is behoorlijk kort, maar ik heb nu mijn stelling al ingenomen. En ik zal ongetwijfeld met de consequenties te maken krijgen. Ik vraag me vertwijfeld af hoe ik dit op ga lossen, maar eerst heb ik geld nodig.

 

Ik staar naar het bonnetje van de pinautomaat: $51.689,16. Dat is vijftigduizend dollar te veel! Anastasia, je zult eraan moeten wennen dat je ook rijk bent, als je ja zegt. Het is dus begonnen. Ik pak mijn armzalige vijftig dollar en ga naar de winkel.

 

Als ik terugkom loop ik meteen door naar de keuken, en kan een gevoel van onrust niet onderdrukken. Christian is nog steeds in zijn studeerkamer. Jemig, dat is al bijna de hele middag. Ik besluit dat ik hem het beste meteen onder ogen kan komen om te kijken hoeveel schade ik heb aangericht. Ik kijk behoedzaam om het hoekje van zijn studeerkamerdeur. Hij is aan de telefoon en staart naar buiten door het raam.

‘En de Eurocopter-specialist komt maandagmiddag?... Prima. Hou me op de hoogte. Zeg maar dat ik hun eerste bevindingen maandagavond of dinsdagochtend nodig heb.’ Hij hangt op en draait zijn stoel rond, maar zodra hij mij ziet houdt hij stil, de uitdrukking op zijn gezicht onbewogen.

‘Hoi,’ fluister ik. Hij zwijgt, en mijn hart maakt een vrije val richting mijn buik. Ik loop voorzichtig zijn studeerkamer in en langs zijn bureau naar waar hij zit. Hij zwijgt, blijft me recht aankijken. Ik sta voor hem, voel me vijftig tinten dwaas.

‘Ik ben er weer. Ben je boos op me?’

Hij zucht, pakt mijn hand en trekt me op zijn schoot, vouwt zijn armen om me heen. Hij verbergt zijn gezicht in mijn haar.

‘Ja,’ zegt hij.

‘Het spijt me. Ik weet niet waarom ik dat deed.’ Ik maak me klein, adem zijn hemelse Christian-geur in, voel me veilig ondanks het feit dat hij boos is.

‘Ik ook niet. Je moet dragen waar je zin in hebt,’ zegt hij. Zijn hand glijdt over mijn blote been naar mijn dij. ‘Bovendien heeft dit jurkje zo zijn voordelen.’ Hij buigt voorover om me te kussen, en zodra onze lippen elkaar raken, word ik overmand door passie of lust of een diepgewortelde behoefte om het goed te maken, en verlangen brandt in mijn aderen. Ik pak zijn hoofd in mijn handen, pak met mijn vuisten zijn haren. Zijn lichaam reageert, hij kreunt, en hij bijt hongerig in mijn onderlip – mijn hals, mijn oor, zijn tong neemt bezit van mijn mond, en nog voordat ik er erg in heb ritst hij zijn gulp open, zet me boven op hem, en zinkt diep in me. Ik grijp de rugleuning van de stoel, mijn voeten raken net de vloer... en we beginnen te bewegen.

 

‘Ik vind jouw versie van sorry geweldig,’ hijgt hij in mijn haar.

‘En ik de jouwe,’ giechel ik, en kruip dicht tegen zijn borst aan. ‘Ben je al klaar?’

‘Allemachtig, Ana, wil je meer?’

‘Nee! Je werk bedoel ik.’

‘Ik ben over een halfuurtje klaar. Ik hoorde je voicemailberichten.’

‘Van gisteren.’

‘Je klonk bezorgd.’

Ik pak hem stevig vast.

‘Was ik ook. Ik ben gewend dat je altijd reageert.’

Hij kust mijn haar.

‘Je taart is over een halfuur klaar.’ Ik lach naar hem en kruip van zijn schoot af.

‘Ik kijk ernaar uit. Hij rook heerlijk, om van te watertanden zelfs, toen hij in de oven stond.’

Ik glimlach verlegen naar hem, voel me een beetje onzeker, en hij doet mijn gezichtsuitdrukking na. Jemig, zijn we echt zo verschillend? Misschien heeft het te maken met zijn vroege herinneringen aan baklucht. Ik leun naar voren, geef hem een vluchtige zoen op zijn mond en loop terug naar de keuken.

 

Ik heb alles klaar wanneer ik hem zijn studeerkamer uit hoor lopen, en ik steek één goudkleurige kaars op zijn taart aan. Hij grijnst van oor tot oor, en ik zing zachtjes ‘Lang zal hij leven’ voor hem. Hij buigt voorover en blaast de kaars uit, ogen gesloten.

‘Ik heb mijn wens gedaan,’ zegt hij, en opent zijn ogen weer, en op de een of andere manier moet ik blozen om zijn blik.

‘Het glazuur is nog zacht. Ik hoop dat je hem lekker vindt.’

‘Ik kan niet wachten om hem te proeven, Anastasia,’ zegt hij, en het klinkt heel erg stout. Ik snijd voor ons allebei een stuk af, en we gaan allebei aan de slag met kleine gebakvorkjes.

‘Mmm,’ laat hij zijn goedkeuring blijken. ‘Daarom wil ik met je trouwen.’ En ik lach opgelucht... hij vindt het lekker.

 

‘Klaar om mijn familie onder ogen te komen?’ Hij doet de motor van de R8 uit. We staan geparkeerd op de oprit van zijn ouders.

‘Ja. Ga je het ze vertellen?’

‘Natuurlijk. Ik ben benieuwd naar hun reactie.’ Hij lacht verdorven naar me en klimt uit de auto.

Het is halfacht, en ook al is het een warme dag geweest, er waait nu een frisse avondbries vanaf de baai. Ik wikkel mijn shawl om me heen en stap uit de auto. Ik draag een smaragdgroene cocktailjurk die ik vanochtend vond toen ik in de kast aan het rommelen was. Hij heeft een brede bijpassende riem. Christian pakt mijn hand, en we lopen richting de voordeur. Carrick doet hem wijd open nog voordat Christian kan kloppen.

‘Christian, hallo. Van harte gefeliciteerd, jongen.’ Hij pakt Christians uitgestoken hand, maar trekt hem naar zich toe voor een korte omhelzing, verrast hem.

‘Eh... bedankt, pap.’

‘Ana, wat fijn om je weer te zien.’ Hij omhelst mij ook, en we lopen achter hem aan het huis binnen.

We hebben nog geen stap in de woonkamer gezet, of Kate komt vanuit de hal recht op ons af benen. Ze kijkt woest.

O nee!

‘Jullie twee! Ik wil met jullie praten.’ Ze sneert op haar met-mij-valt-godverdomme-niet-te-sollen-toon. Ik werp een zenuwachtige blik op Christian, die zijn schouders ophaalt en besluit haar haar zin te geven terwijl we achter haar aanlopen naar de eetkamer, Carrick in verwarring achterlatend op de drempel van de woonkamer. Ze doet de deur dicht en valt me aan.

‘Wat is dit, verdomme?’ sist ze en zwaait naar me met een stuk papier. Totaal overrompeld pak ik het van haar aan en kijk er snel naar. Mijn mond wordt droogt. Holy shit. Het is mijn e-mail aan Christian, mijn reactie op het contract.