Zes
Mijn handen woelen door zijn haar en ik hou mijn mond koortsachtig tegen de zijne gedrukt, neem hem helemaal in me op, genietend van het gevoel van zijn tong tegen de mijne. Hij heeft hetzelfde, hij verslindt me. Het is een hemels gevoel.
Plotseling trekt hij me omhoog en grijpt de zoom van mijn T-shirt, trekt het over mijn hoofd en smijt het op de vloer.
‘Ik wil je voelen,’ zegt hij gulzig tegen mijn mond, terwijl zijn handen achter mijn rug gaan om mijn bh los te maken. In één soepele beweging is hij uit en hij gooit hem opzij.
Hij duwt me terug op het bed, drukt me in het matras en zijn mond en handen gaan naar mijn borsten. Mijn vingers krullen in zijn haar als hij een van mijn tepels tussen zijn lippen neemt en hard trekt.
Ik voel het door mijn hele lichaam en schreeuw het uit, terwijl alle spieren rond mijn liezen worden geprikkeld en op scherp staan.
‘Ja, schatje, ik wil je horen,’ kreunt hij tegen mijn oververhitte huid.
Mijn god, ik wil hem nu in me voelen. Met zijn mond speelt hij met mijn tepel, hij trekt eraan, laat me kronkelen en sidderen en naar hem smachten. Ik voel zijn verlangen, vermengd met – wat eigenlijk? Verering. Het is alsof hij me aanbidt.
Hij plaagt me met zijn vingers, mijn tepel wordt hard en lang onder zijn kundige aanraking. Zijn hand gaat naar mijn spijkerbroek, behendig maakt hij de knoop open, hij trekt de rits omlaag en schuift zijn hand in mijn slip, waarbij zijn vingers langs mijn vagina glijden.
Zijn adem ontsnapt sissend als zijn vinger in me glijdt. Ik duw mijn bekken omhoog tegen de muis van zijn hand en hij reageert door tegen me aan te wrijven.
‘O, schatje,’ zucht hij, als hij boven me komt hangen en diep in mijn ogen kijkt. ‘Je bent zo nat.’ Hij klinkt vol bewondering.
‘Ik wil je,’ hijg ik.
Zijn mond ontmoet opnieuw de mijne en ik voel zijn hunkerende wanhoop, zijn verlangen naar mij.
Dit is nieuw – zo is het nog niet eerder geweest, behalve misschien toen ik terugkwam uit Georgia – en in gedachten hoor ik weer zijn woorden van daarnet... Ik moet weten dat het goed zit tussen ons. Dit is de enige manier die ik ken.
De gedachte verwart me. Het idee dat ik zo’n effect op hem heb, dat ik hem hiermee zo veel troost kan bieden – mijn innerlijke godin spint van puur genot. Hij gaat rechtop zitten, pakt de rand van mijn spijkerbroek en trekt hem uit, gevolgd door mijn slip.
Met zijn ogen op de mijne gericht gaat hij staan, haalt een condoom uit zijn zak en gooit het naar me toe. Dan trekt hij in één soepele beweging zijn spijkerbroek en boxershort uit.
Ik scheur de verpakking gretig open en als hij weer naast me ligt, doe ik langzaam het condoom om. Hij pakt allebei mijn handen en rolt op zijn rug.
‘Jij. Bovenop,’ beveelt hij, terwijl hij me schrijlings op zich zet. ‘Ik wil je zien.’
O.
Hij leidt me en aarzelend laat ik mezelf op hem zakken. Hij sluit zijn ogen en buigt zijn heupen naar mij toe, komt in me, rekt me uit en terwijl hij ontspant vormt zijn mond een perfecte O.
O, dit voelt zo goed – hem bezitten, terwijl hij mij bezit.
Hij houdt mijn handen vast, en ik weet niet of hij dat doet om me steun te geven of om me ervan te weerhouden hem aan te raken, ondanks de routekaart.
‘Je voelt zo lekker,’ kreunt hij.
Ik kom weer omhoog, bedwelmd door de macht die ik over hem heb, terwijl ik kijk hoe Christian Grey zich langzaam onder me verliest. Hij laat mijn handen los en pakt mijn heupen vast, en ik leg mijn handen op zijn armen. Hij stoot diep in me waardoor ik het uitschreeuw.
‘Goed zo, schatje, voel me maar,’ zegt hij met verwrongen stem.
Ik laat mijn hoofd achterovervallen en doe precies wat hij zegt. Dit is waar hij zo goed in is.
Ik beweeg – en beantwoord zijn ritme in perfecte symmetrie – terwijl ik alle gedachten en mijn verstand tot zwijgen breng en alleen nog maar voel. Ik ga volledig op in deze ruimte van genot. Op en neer... nog eens en nog eens... O yes... Als ik mijn ogen open, kijk ik omlaag naar hem, mijn adem stokt en hij kijkt terug, zijn ogen vol vuur.
‘Mijn Ana,’ ademt hij.
‘Ja,’ zeg ik met raspende stem. ‘Altijd.’
Hij kreunt luid, doet zijn ogen weer dicht en laat zijn hoofd achterovervallen. O mijn god... Christian die zich laat gaan is genoeg om mijn lot te bezegelen en ook ik kom hardop klaar. Het is uitputtend, ik tol rond en rond en stort op hem neer.
‘O, schatje,’ kreunt hij als hij zijn verlossing heeft gevonden, me vasthoudt en weer loslaat.
Mijn hoofd ligt op zijn borst in de no-go-zone, mijn wang tegen zijn springerige borsthaar. Ik hijg, gloei en weersta de neiging om mijn lippen te tuiten en hem te kussen.
Ik lig op hem, snak naar adem. Hij strijkt mijn haar glad en zijn hand glijdt strelend over mijn rug, terwijl zijn ademhaling tot rust komt.
‘Je bent zo mooi.’
Ik til mijn hoofd op en staar hem sceptisch aan. Als reactie fronst hij zijn voorhoofd en plotseling gaat hij rechtop zitten. Hij slaat zijn arm om me heen om me vast te houden. Ik grijp me vast aan zijn bovenarmen terwijl we met onze gezichten tegenover elkaar komen te zitten.
‘Jij. Bent. Mooi,’ zegt hij opnieuw. Zijn stem klinkt gevoelig.
‘En jij bent soms verrassend lief.’ Ik kus hem teder.
Hij tilt me op en maakt zich uit me los. Er gaat een huivering door me heen. Hij buigt voorover en kust me zacht.
‘Je hebt geen idee hoe aantrekkelijk je bent, of wel?’
Ik bloos. Waarom gaat hij hierop door?
‘Al die jongens die achter je aan zitten – zijn dat niet genoeg hints?’
‘Jongens? Welke jongens?’
‘Wil je de lijst?’ Christian fronst zijn wenkbrauwen. ‘De fotograaf, die is weg van je, de jongen in de ijzerwinkel, de oudere broer van je huisgenote. Je baas,’ voegt hij er bitter aan toe.
‘O, Christian, dat is gewoon niet waar.’
‘Geloof me. Ze willen je. Zij willen wat van mij is.’ Hij trekt me tegen zich aan en ik leg mijn armen over zijn schouders, mijn handen in zijn haar, en kijk hem geamuseerd aan.
‘Van mij,’ herhaalt hij met een bezitterige gloed in zijn ogen.
‘Ja, van jou,’ stel ik hem glimlachend gerust. Hij lijkt gesust en ik voel me volkomen op mijn gemak, naakt op zijn schoot op bed op een klaarlichte zaterdagmiddag. Wie had dat gedacht? De lippenstiftsporen zitten nog op zijn prachtige lichaam. Ik merk echter dat er een paar vegen op het dekbedovertrek zitten en ik vraag me even af wat mevrouw Jones daarvan zal denken.
‘De lijn is nog heel,’ zeg ik zacht en dapper volg ik met mijn wijsvinger het spoor op zijn schouder. Hij verstijft en knijpt zijn ogen plotseling half dicht. ‘Ik wil op ontdekkingstocht.’
Hij kijkt me bedenkelijk aan.
‘In het appartement?’
‘Nee. Ik dacht aan de schatkaart die we op jou hebben getekend.’ Mijn vingers jeuken om hem aan te raken.
Hij trekt verbaasd zijn wenkbrauwen op en knippert onzeker met zijn ogen. Ik wrijf mijn neus tegen de zijne.
‘En wat zou dat precies inhouden, mevrouw Steele?’
Ik haal mijn hand van zijn schouder en streel met mijn vingertoppen over zijn gezicht.
‘Ik wil je gewoon overal aanraken waar ik mag.’
Christian vangt mijn wijsvinger met zijn tanden en bijt zacht.
‘Au,’ protesteer ik en hij grijnst, terwijl er een laag gegrom uit zijn keel komt.
‘Oké,’ zegt hij en hij laat mijn vinger los, maar ik hoor de bezorgdheid in zijn stem. ‘Wacht.’ Hij buigt zich over me heen, tilt me weer op en verwijdert het condoom, waarna hij het achteloos op de vloer naast het bed laat vallen.
‘Ik haat die dingen. Ik ben in staat om dokter Greene nu te laten komen om je een injectie te geven.’
‘Denk je dat de beste gynaecoloog van Seattle meteen komt opdraven?’
‘Ik kan erg overtuigend zijn,’ mompelt hij, terwijl hij mijn haar achter mijn oor stopt. ‘Franco heeft goed werk afgeleverd met je haar. Ik vind die laagjes erg mooi.’
Wat?
‘Verander niet steeds van onderwerp.’
Hij schuift me weer terug, zodat ik schrijlings op hem zit met mijn rug tegen zijn gebogen knieën en mijn voeten aan weerszijden van zijn heupen. Hij leunt achterover op zijn armen.
‘Ga je gang,’ zegt hij serieus. Hij kijkt nerveus, maar probeert het te verbergen.
Met mijn ogen op de zijne gericht reik ik omlaag en volg ik met mijn vinger de lippenstiftlijn, over zijn fraai gemodelleerde buikspieren. Hij krimpt ineen en ik stop.
‘Het hoeft niet,’ fluister ik.
‘Nee, het is goed. Het vereist alleen wat... aanpassing van mijn kant. Ik ben lang door niemand aangeraakt,’ zegt hij lief.
‘Mrs. Robinson?’ De woorden glippen ongevraagd uit mijn mond en verrassend genoeg slaag ik erin alle bitterheid en wrok uit mijn stem te laten.
Hij knikt, duidelijk niet op zijn gemak. ‘Ik wil niet over haar praten. Dat bederft je goede humeur.’
‘Dat kan ik wel aan.’
‘Nee, dat kun je niet aan, Ana. Elke keer dat ik haar ter sprake breng, word je kwaad. Mijn verleden is mijn verleden. Dat is een feit. Ik kan er niets aan veranderen. Ik mag van geluk spreken dat jij niet zo’n verleden hebt, want dat zou me gek maken.’
Ik frons mijn voorhoofd, maar wil geen ruzie maken. ‘Jou gek maken? Gekker dan je al bent?’ Ik glimlach, hopend dat het de lucht tussen ons zal klaren.
Hij vertrekt zijn mond. ‘Gek op jou,’ fluistert hij.
Mijn hart zwelt van vreugde.
‘Zal ik dr. Flynn even voor je bellen?’
‘Ik denk niet dat dat nodig is,’ zegt hij droog.
Ik schuif naar achteren, zodat zijn benen plat komen te liggen, en ik leg mijn vingers terug op zijn buik en laat ze over zijn huid dwalen. Hij verstijft weer.
‘Ik vind het heerlijk om je aan te raken.’ Mijn vingers glijden naar zijn navel en dan verder naar beneden langs het spoor van haar onder zijn navel. Zijn lippen gaan van elkaar als zijn ademhaling verandert, zijn ogen worden donkerder en onder mij komt zijn erectie trillend in beweging. Allemachtig. Tweede ronde.
‘Nog een keer?’ mompel ik.
Hij glimlacht. ‘Echt wel, mevrouw Steele, nog een keer.’
Wat een heerlijke manier om een zaterdagmiddag door te brengen. Ik sta onder de douche, was mezelf afwezig en probeer mijn bijeengebonden haar niet nat te maken, terwijl ik mijmer over de afgelopen uren. Christian en vanille lijken goed samen te gaan.
Hij heeft vandaag zoveel prijsgegeven. Het duizelt me als ik probeer om alle informatie in me op te nemen en te bedenken wat ik heb geleerd: de details over zijn salaris – whoa, hij is stinkend rijk en zeker voor iemand die zo jong is; echt ongelooflijk – en de dossiers die hij bijhoudt over mij en al zijn bruinharige Onderdanigen. Ik vraag me af of ze allemaal in die dossierkast zitten?
Mijn onderbewuste tuit haar lippen en schudt haar hoofd – waag het niet te gaan kijken. Ik frons mijn voorhoofd. Alleen even gluren?
En Leila – met een pistool, mogelijkerwijs, ergens – en haar vreselijke muzieksmaak die nog op zijn iPod staat. Erger nog, Mrs. ‘Pedo’ Robinson; ik snap er nog steeds niks van, en dat wil ik ook niet. Ik wil niet dat ze een toeschouwer, met glanzende lokken, in onze relatie is. Hij heeft gelijk, ik word razend als ik aan haar denk, dus misschien is het beter als ik dat niet doe.
Ik stap onder de douche vandaan en droog mezelf af en plotseling word ik overvallen door onverwachte boosheid.
Maar wie zou er nou niet razend worden? Welk normaal nadenkend mens doet zoiets bij een vijftienjarige jongen? In hoeverre heeft zij hem naar de klote geholpen? Ik begrijp haar niet. En erger nog, hij zegt dat zij hem geholpen heeft. Hoe dan?
Ik denk aan zijn littekens, de sterke fysieke belichaming van een afschuwelijke jeugd en een ziekmakende herinnering aan de mentale littekens die hij met zich meedraagt. Mijn lieve, verdrietige Vijftig Tinten. Hij zei zulke lieve dingen vandaag. Hij is gek op me.
Ik kijk naar m’n spiegelbeeld en denk glimlachend terug aan zijn woorden, mijn hart vloeit weer over en daar is die belachelijke lach van oor tot oor weer. Misschien gaat het ons gewoon lukken. Maar hoe lang houdt hij dit vol zonder mij verrot te willen slaan omdat ik een of andere willekeurige grens heb overschreden?
Mijn glimlach verdwijnt. Ik weet het echt niet. Dit is de schaduw die boven ons hangt. Kinky neukerij, prima, maar dan?
Mijn onderbewuste staart me onbewogen aan, voor het eerst zonder betweterige wijze woorden. Ik ga terug naar mijn slaapkamer om me aan te kleden.
Christian is zich beneden aan het klaarmaken, of waar hij ook mee bezig is, dus ik heb de slaapkamer voor mezelf. Naast de jurken in de kast heb ik laden vol nieuw ondergoed. Ik kies een zwarte bustier met een prijskaartje van 540 dollar. Het heeft een zilveren filigraanversiering en een minuscuul bijpassend slipje. Kousen tot aan de dijen erbij, in huidkleur, zo fijntjes, puur zijde. Wauw, ze voelen... zo soepel... best wel sexy... hmm.
Ik wil net de jurk pakken als Christian onaangekondigd binnenkomt. Whoa, nooit van kloppen gehoord! Hij staat onbeweeglijk naar me te staren, zijn ogen glimmen van lust. Ik word helemaal rood, ik voel het. Hij draagt een wit overhemd en een zwarte kostuumbroek. De bovenste knoopjes van zijn overhemd staan open. Ik zie dat de lippenstiftstreep er nog zit, en hij staat nog steeds te staren.
‘Kan ik u helpen, meneer Grey? Ik neem aan dat uw bezoek nog een ander doel dient dan mij stompzinnig aan te gapen?’
‘Ik vermaak me wel met mijn stompzinnige gegaap, dank u, mevrouw Steele,’ antwoordt hij ondeugend, terwijl hij verder de kamer in komt en mij in zich opneemt. ‘Herinner me eraan dat ik een persoonlijk bedankbriefje naar Caroline Acton stuur.’
Ik frons mijn voorhoofd. Wie is dat in godsnaam?
‘De personal shopper bij Neiman’s,’ zegt hij als griezelig antwoord op mijn onuitgesproken vraag.
‘O.’
‘Ik ben nogal afgeleid.’
‘Dat zie ik. Wat wil je, Christian?’ En ik doe alsof m’n neus bloedt.
Hij beantwoordt me met zijn gemene lach en haalt het ding met de zilveren balletjes uit zijn zak, waarop ik compleet verstijf. Holy shit! Wil hij me slaan? Nu? Waarom?
‘Het is niet wat je denkt,’ zegt hij snel.
‘Goh, vertel,’ fluister ik.
‘Misschien is het leuk als je deze vanavond draagt.’
En de strekking van die zin blijft tussen ons hangen, als het idee tot me doordringt.
‘Vanavond?’ Ik ben geschokt.
Zijn ogen worden donker en hij knikt langzaam.
O, mijn god.
‘Ga je me daarna slaan?’
‘Nee.’
Er gaat een scheut van teleurstelling door me heen.
Hij gniffelt. ‘Zou je dat willen?’
Ik slik. Ik weet het gewoon niet.
‘Nou, wees gerust, ik ga je niet op die manier aanraken, zelfs niet als je me zou smeken.’
O! Dat is nieuw.
‘Wil je dit spelletje spelen?’ gaat hij verder, terwijl hij de balletjes omhooghoudt. ‘Je kunt ze altijd uitdoen als het je te veel wordt.’
Ik staar hem aan. Hij ziet er zo ongelooflijk verleidelijk uit – warrig, pas-geneukt-haar, donkere ogen die twinkelen van de erotiek erachter, zijn lippen gekruld in een geamuseerde, sexy glimlach.
‘Oké,’ stem ik zacht in. Echt wel! Mijn innerlijke godin heeft haar stem gevonden en schreeuwt van de daken.
‘Brave meid,’ grijnst Christian. ‘Kom hier, dan zal ik ze indoen, als je je schoenen aanhebt.’
Mijn schoenen? Ik draai me om en werp een blik op de duifgrijze suède stiletto’s die passen bij de jurk die ik heb uitgezocht.
Doe hem een plezier! blaft mijn innerlijke godin naar me.
Hij steekt zijn hand uit om me te ondersteunen terwijl ik in de Christian Louboutin-schoenen stap, vast een koopje als ze drieduizendtweehonderdvijfennegentig dollar kosten. Ik ben nu minstens twaalf centimeter langer.
Hij leidt me naar de bedrand en gaat niet zitten, maar loopt naar de enige stoel in de kamer. Hij pakt hem op en zet hem voor me neer.
‘Als ik knik, buig je voorover en houd je je vast aan de stoel. Begrepen?’ Zijn stem klinkt hees.
‘Ja.’
‘Goed. Open nu je mond,’ beveelt hij met lage stem.
Ik doe wat hij zegt, ervan uitgaand dat hij de balletjes in mijn mond zal stoppen om ze nat te maken. Nee, hij stopt zijn wijsvinger in mijn mond.
O...
‘Zuig,’ zegt hij. Ik pak zijn hand vast, hou hem stil en doe wat hij zegt – kijk, ik kan best gehoorzaam zijn als ik wil.
Hij smaakt naar zeep... hmm. Ik zuig hard en word beloond als zijn pupillen groter worden en zijn lippen van elkaar gaan als hij inademt. Op deze manier heb ik helemaal geen glijmiddel nodig. Hij stopt de balletjes in zijn mond terwijl ik zijn vinger afzuig en ronddraai met mijn tong. Als hij hem probeert terug te trekken klem ik hem vast tussen mijn tanden.
Hij grijnst en schudt dan vermanend zijn hoofd, zodat ik loslaat. Hij knikt en ik buig voorover en pak de zijkanten van de stoel vast. Hij schuift mijn slipje opzij en schuift heel langzaam een vinger in me en draait hem op zijn gemak rond zodat ik hem aan alle kanten voel. Ik kan de kreun die me ontglipt niet tegenhouden.
Hij trekt zijn vinger even terug en brengt voorzichtig één voor één de balletjes in en duwt ze diep in me. Als ze op hun plaats zitten trekt hij mijn slipje recht en kust mijn rug. Hij laat zijn handen langs allebei mijn benen van mijn enkel tot mijn dij omhoogglijden en kust teder de huid boven de rand van mijn kousen.
‘U hebt een paar voortreffelijke benen, mevrouw Steele,’ zegt hij.
Als hij weer recht staat, grijpt hij mijn heupen en trekt mijn kont tegen zich aan zodat ik zijn erectie voel.
‘Misschien neem ik je straks als we thuiskomen, Anastasia. Je mag weer rechtop staan.’
Ik voel me licht in mijn hoofd en meer dan opgewonden, als het gewicht van de balletjes in mij heen en weer beweegt. Christian buigt zich achter mij voorover en kust mijn schouder.
‘Ik had deze voor je gekocht voor het gala van afgelopen zaterdag.’ Hij slaat een arm om me heen en steekt zijn hand uit. In zijn handpalm ligt een klein rood doosje met de naam Cartier op het deksel. ‘Maar omdat je me verliet, heb ik nooit de kans gekregen om ze aan je te geven.’
O!
‘Dit is mijn tweede kans,’ zegt hij, zijn stem klinkt stroef van een niet te duiden emotie. Hij is zenuwachtig.
Aarzelend reik ik naar het doosje en open het. Binnenin blinkt een paar oorbellen. Elke hanger heeft vier diamanten, één bij het knopje, dan een ruimte en dan drie diamanten die op perfecte afstand onder elkaar hangen. Ze zijn mooi, eenvoudig en klassiek. Ik zou ze zelf ook kiezen als ik ooit de gelegenheid zou hebben om iets bij Cartier te kopen.
‘Ze zijn prachtig,’ fluister ik en omdat het tweede-kansoorbellen zijn vind ik ze geweldig. ‘Dankjewel.’
Hij leunt ontspannen tegen me aan nu de spanning uit zijn lichaam is en hij kust opnieuw mijn schouder.
‘Ga je de zilveren satijnen jurk dragen?’ vraagt hij.
‘Ja. Is dat goed?’
‘Natuurlijk. Ga je nu maar klaarmaken.’ Hij loopt de kamer uit zonder om te kijken.
Ik ben een ander universum binnengegaan. De jonge vrouw die naar me terugkijkt, ziet eruit alsof ze klaar is voor de rode loper. Haar strapless, tot op de vloer reikende, zilveren satijnen japon is echt oogverblindend. Misschien schrijf ik zelf wel naar Caroline Acton. De jurk zit als gegoten en flatteert de weinige rondingen die ik heb.
Mijn haar valt in zachte golven langs mijn gezicht, over mijn schouders tot aan mijn borsten. Aan één kant stop ik het achter mijn oor, zodat mijn tweede-kansoorbellen zichtbaar worden. Ik heb mijn make-up tot een minimum beperkt, een natuurlijke look. Eyeliner, mascara, wat roze rouge en pastelroze lippenstift.
Ik heb de rouge niet echt nodig. Door het constante bewegen van de zilveren balletjes bloos ik vanzelf al een beetje. Ja, ze zullen er wel voor zorgen dat ik vanavond wat kleur op mijn wangen heb. Terwijl ik mijn hoofd schud bij de stoutmoedigheid van Christians erotische ideeën, buig ik voorover om mijn satijnen omslagdoek en zilveren enveloptasje te pakken en vervolgens ga ik op zoek naar mijn Vijftig Tinten.
Hij is met Taylor en drie andere mannen aan het praten in het portaal, met zijn rug naar me toe. Hun verbaasde, goedkeurende gezichten maken Christian attent op mijn aanwezigheid. Hij draait zich om, terwijl ik onbeholpen sta te wachten.
Allemachtig! Mijn mond wordt droog. Hij ziet er geweldig uit... Zwarte smoking, zwart strikje, en hij staart me bewonderend aan. Hij loopt naar me toe en kust mijn haar.
‘Anastasia. Je ziet er adembenemend uit.’
Ik bloos van dit compliment waar Taylor en de andere mannen bij zijn.
‘Een glas champagne voor we vertrekken?’
‘Graag,’ zeg ik, veel te snel.
Christian knikt naar Taylor die met zijn drie cohorten naar de hal verdwijnt.
In de grote kamer haalt Christian een fles champagne uit de ijskast.
‘Beveiligingsteam?’ vraag ik.
‘Persoonlijke bescherming. Ze staan onder Taylors toezicht. Daar is hij ook voor opgeleid.’ Christian overhandigt me een glas champagne.
‘Hij is erg veelzijdig.’
‘Jazeker.’ Christian glimlacht. ‘Je ziet er prachtig uit, Anastasia. Proost.’ Hij heft het glas en klinkt met het mijne. De champagne is lichtroze. Hij smaakt heerlijk verfrissend en licht.
‘Hoe voel je je?’ vraagt hij met verhitte blik.
‘Prima, dank je.’ Ik glimlach lieflijk, zonder iets te laten merken, me er terdege van bewust dat hij het over de zilveren balletjes heeft.
Hij grijnst.
‘Hier, dit zal je nodig hebben.’ Hij overhandigt me een fluwelen zak die op het kookeiland lag. ‘Maak open,’ zegt hij tussen twee slokken champagne door. Geïntrigeerd pak ik de tas en ik haal er een bewerkt zilveren masker uit met kobaltblauwe veren in een pluim aan de bovenkant.
‘Het is een gemaskerd bal,’ zegt hij, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
‘Goh.’ Het masker is echt mooi. Langs de randen is een zilveren lint geregen en de ogen zijn afgewerkt met verfijnd zilver filigraan.
‘Hiermee zullen je prachtige ogen goed uitkomen, Anastasia.’
Ik grijns verlegen naar hem.
‘Draag jij er een?’
‘Natuurlijk. In zeker opzicht zijn ze erg bevrijdend,’ voegt hij er met opgetrokken wenkbrauw aan toe.
O. Dit wordt leuk.
‘Kom. Ik wil je wat laten zien.’ Hij steekt zijn hand uit en leidt me via de hal naar een deur naast de trap. Hij opent de deur en onthult een grote kamer die min of meer dezelfde afmetingen heeft als zijn speelkamer, die zich hier recht boven moet bevinden. Deze kamer is gevuld met boeken. Wauw, een bibliotheek, elke wand van vloer tot plafond bekleed met boeken. In het midden staat een grote biljarttafel, verlicht door een lange, prismavormige Tiffany-lamp.
‘Je hebt een bibliotheek!’ roep ik vol ontzag uit, helemaal blij.
‘Ja, de ballenkamer, zoals Elliot hem noemt. Het appartement is vrij ruim. Ik besefte vandaag, toen je het over ontdekkingstochten had, dat ik je nooit een rondleiding heb gegeven. We hebben nu geen tijd, maar ik wilde je toch deze kamer laten zien en je misschien uitdagen voor een potje biljart in de nabije toekomst.’
Ik grijns.
‘Kom maar op.’ Ik ben stiekem erg met mezelf ingenomen. José en ik gingen altijd samen poolen. We spelen al drie jaar samen. Ik ben een kei met een keu. José was een goede leermeester.
‘Wat?’ vraagt Christian geamuseerd.
O! Ik moet er echt mee ophouden om elke emotie die ik voel meteen te laten blijken, berisp ik mezelf.
‘Niets,’ zeg ik vlug.
Christian knijpt zijn ogen samen.
‘Nou ja, misschien kan dr. Flynn je geheimen onthullen. Je zult hem vanavond zien.’
‘De dure kwakzalver?’ Holy shit.
‘In levenden lijve. Hij kan niet wachten om je te ontmoeten.’
Christian pakt mijn hand en strijkt zacht met zijn duim over de bovenkant, terwijl we achter in de Audi zitten, op weg naar het noorden. Ik kronkel en voel de sensatie in mijn liezen. Ik weersta de neiging te kreunen, aangezien Taylor voorin zit, zonder iPod in zijn oren, met een van de beveiligingsmannen die volgens mij Sawyer heet.
Ik begin een doffe, aangename pijn diep in mijn buik te voelen, veroorzaakt door de balletjes. Terloops vraag ik me af hoe lang ik het nog kan volhouden zonder enige, eh... verlossing. Ik sla mijn benen over elkaar heen. Terwijl ik dit doe, bedenk ik opeens iets wat diep vanbinnen aan me knaagt.
‘Waar heb je de lippenstift vandaan?’ vraag ik Christian zacht.
Hij grijnst naar me en wijst naar voren. ‘Taylor’, vormt hij met zijn lippen.
Ik barst in lachen uit. ‘O.’ En stop onmiddellijk – de balletjes.
Ik bijt op mijn lip. Christian glimlacht naar me met een geile gloed in zijn ogen. Hij weet precies wat hij doet, beestachtig sexy.
‘Ontspan,’ fluistert hij. ‘Als het je te veel wordt...’ Zijn stem sterft weg en één voor één kust hij teder elke knokkel op mijn hand en zuigt dan zacht aan het topje van mijn pink.
Nu weet ik dat hij dit expres doet. Ik doe mijn ogen dicht terwijl een donker verlangen zich door mijn hele lichaam uitstrekt. Even geef ik mij over aan het gevoel, terwijl mijn spieren zich diep vanbinnen aanspannen. O hemel.
Als ik mijn ogen weer open, bekijkt Christian me aandachtig, een duistere prins. Het moeten de smoking en het strikje zijn, maar hij ziet er ouder uit, verfijnd, een onweerstaanbaar knappe losbol met verdorven bedoelingen.
Ik ben in de wolken door hem. Ik ben seksueel in zijn ban en, als ik hem moet geloven, hij in de mijne. De gedachte brengt een glimlach op mijn gezicht en de grijns die hij als antwoord geeft, is verblindend.
‘Wat staat ons vanavond eigenlijk te wachten?’
‘O, gewoon,’ zegt Christian verwaand.
‘Niet gewoon voor mij,’ breng ik hem in herinnering.
Christian glimlacht liefdevol en kust mijn hand opnieuw. ‘Heel veel mensen die met hun portemonnee wapperen. Een veiling, loterij, diner, dansen – mijn moeder weet wel hoe je een feest geeft.’ Hij glimlacht en voor het eerst vandaag sta ik mezelf toe enigszins uit te kijken naar dit feest.
Een rij dure auto’s schuift aan op de oprit van het huis van de familie Grey. Boven de oprijlaan hangen lange, lichtroze papieren lantaarns en als de Audi dichterbij komt, zie ik dat ze overal hangen. In het schemerlicht ziet het er magisch uit, alsof we een betoverd koninkrijk betreden. Ik werp een blik op Christian. Hoe toepasselijk voor mijn prins – en mijn kinderlijke opwinding neemt toe en overheerst alle andere gevoelens.
‘Maskers op,’ grijnst Christian en als hij zijn eenvoudige zwarte masker opzet, wordt mijn prins iets duisters en nog sensueler.
Alles wat ik van zijn gezicht kan zien is zijn mooie mond en sterke kaaklijn.
Jezusmina... Mijn hartslag springt op als ik zo naar hem kijk. Ik zet mijn masker op en negeer de lust diep vanbinnen.
Taylor rijdt de oprit op en een bediende opent Christians portier. Sawyer springt de wagen uit om mijn kant te openen.
‘Ben je er klaar voor?’ vraagt Christian.
‘Laat maar komen.’
‘Je ziet er mooi uit, Anastasia.’ Hij kust mijn hand en stapt de auto uit.
Een donkergroene loper voert langs het gazon naar de zijkant van het huis, richting het indrukwekkende terrein aan de achterkant. Christian heeft zijn arm beschermend om me heen geslagen, zijn hand ligt om mijn middel. Zo volgen we de door lantarens verlichte groene loper, samen met een gestage stroom mensen, de elite van Seattle, op en top gekleed en met allerlei soorten maskers op. Twee fotografen zetten gasten bij elkaar om te poseren tegen de achtergrond van een met klimop begroeid prieeltje.
‘Meneer Grey!’ roept een van de fotografen. Christian knikt bij wijze van groet en trekt me dichterbij als we snel voor een foto poseren. Hoe herkennen ze hem? Ongetwijfeld zijn kenmerkende weerbarstige koperkleurige haar.
‘Twee fotografen?’ vraag ik Christian.
‘Een is van The Seattle Times; de ander is voor een souvenir. We kunnen straks een afdruk kopen.’
O, weer mijn foto in de krant. Even schiet Leila mijn gedachten binnen. Zo heeft ze me gevonden, poserend met Christian. De gedachte maakt me van streek, maar het is een troost dat ik met mijn masker onherkenbaar ben.
Aan het eind van de rij staan bedienden in wit kostuum die dienbladen dragen met glazen vol champagne en ik ben blij als Christian me een glas aangeeft – een doeltreffende afleiding van mijn sombere gedachten.
We naderen een grote witte pergola waar kleinere versies van de papieren lantaarns hangen. Eronder een glimmende, zwart-wit geblokte dansvloer omgeven door een laag hekje met toegang langs drie kanten. Bij elke ingang staan twee gedetailleerde ijssculpturen van zwanen. De vierde kant van de pergola wordt ingenomen door een podium waar een strijkkwartet zacht een doordringend, hemels stuk speelt dat ik niet herken. Het podium lijkt klaar te staan voor een grote band, maar aangezien er geen spoor is van de muzikanten, neem ik aan dat dit voor later is. Christian neemt mijn hand en leidt me tussen de zwanen door naar de dansvloer, waar de andere gasten zich verzamelen en keuvelen onder het genot van een glas champagne.
Aan de waterkant staat een enorme tent met een opening aan onze kant, zodat ik een glimp kan opvangen van de formeel gerangschikte tafels en stoelen. Er staan er zoveel!
‘Hoeveel mensen komen er?’ vraag ik Christian, overdonderd door de omvang van de tent.
‘Ik denk een stuk of driehonderd. Dat moet je echt aan mijn moeder vragen.’ Hij kijkt me glimlachend aan.
‘Christian!’
Een jonge vrouw duikt op uit de menigte en slaat haar armen om zijn nek en ik weet onmiddellijk dat het Mia is. Ze draagt een nauwsluitende, bleekroze, enkellange japon van chiffon met een schitterend, zorgvuldig gedetailleerd, bijpassend Venetiaans masker. Ze ziet er fantastisch uit. Even voel ik me dankbaarder dan ooit voor de jurk die Christian me heeft gegeven.
‘Ana! Lieverd, wat zie je er schitterend uit!’ Ze omhelst me kort. ‘Je moet mijn vrienden ontmoeten. Niemand kan geloven dat Christian eindelijk een vriendin heeft.’
Ik werp snel een paniekerige blik op Christian, die zijn schouders ophaalt met een berustend ik-weet-het-ze-is-onmogelijk-ik-heb-jaren-met-haar-moeten-leven-gebaar, en laat Mia me meevoeren naar een groep jonge vrouwen, allemaal even duur gekleed en keurig verzorgd.
Mia stelt ons haastig aan elkaar voor. Drie van hen zijn lief en aardig, maar Lily, zo heet ze geloof ik, bekijkt me zuur van onder haar rode masker.
‘We dachten eigenlijk allemaal dat Christian homo was,’ zegt ze hatelijk, terwijl ze haar wrok achter een grote, neppe glimlach verbergt.
Mia tuit ontevreden haar lippen naar haar.
‘Lily, gedraag je. Hij heeft overduidelijk een uitstekende smaak in vrouwen. Hij wachtte tot de ware voorbijkwam, en jij was het niet!’
Lily bloost in dezelfde kleur als haar masker, net als ik. Kan het nog ongemakkelijker?
‘Dames, zou ik mijn date terug mogen, alsjeblieft?’ Christian slingert zijn arm rond mijn middel en trekt me naar zich toe. Alle vier de vrouwen blozen, grijnzen en bewegen nerveus, als zijn imponerende glimlach zijn werk doet. Mia gluurt naar me en rolt met haar ogen en ik moet lachen.
‘Leuk om jullie te ontmoeten,’ zeg ik als hij me meesleept.
‘Bedankt,’ fluister ik tegen Christian als we een stukje verderop staan.
‘Ik zag dat Lily bij Mia was. Dat is een vals kreng.’
‘Ze vindt jou leuk,’ antwoord ik droog.
Hij huivert. ‘Nou, dat is niet wederzijds. Kom, laat me je aan wat mensen voorstellen.’
Het volgende halfuur breng ik door in een wervelwind aan kennismakingen. Ik ontmoet twee Hollywoodacteurs, twee andere directeuren en verschillende vooraanstaande artsen. Holy shit... Ik ga nooit alle namen onthouden.
Christian houdt me vlak bij zich en daar ben ik hem dankbaar voor. Eerlijk gezegd ben ik geïntimideerd door de luxe, glamour en de absoluut buitensporige omvang van dit gebeuren. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt.
De bedienden in hun witte kostuums bewegen zich moeiteloos met flessen champagne door de steeds groter wordende massa gasten en vullen mijn glas met zorgwekkende regelmaat bij. Ik moet niet te veel drinken. Ik moet niet te veel drinken, herhaal ik tegen mezelf, maar ik begin me al licht in mijn hoofd te voelen en ik weet niet of dat komt door de champagne, de geladen sfeer van geheimzinnigheid en opwinding door de maskers, of de geheime zilveren balletjes. De doffe pijn onder mijn middel is inmiddels onmogelijk te negeren.
‘Dus je werkt bij SIP?’ vraagt een kalende heer met een masker van een halve beer – of is het een hond? ‘Ik hoorde geruchten over een vijandige overname.’
Ik bloos. Er hééft een vijandige overname plaatsgevonden, door een man die meer geld dan verstand heeft en bovendien een eersteklas stalker is.
‘Ik ben maar een assistentje, meneer Eccles. Dat soort dingen vertellen ze mij echt niet.’
Christian zegt niets en glimlacht onverstoorbaar naar Eccles.
‘Dames en heren!’ De ceremoniemeester, die een indrukwekkend zwart-wit narrenmasker draagt, onderbreekt ons. ‘Neemt u plaats. Het diner wordt opgediend.’
Christian pakt mijn hand en we volgen de keuvelende menigte naar de grote tent.
De inrichting is verbluffend. Drie enorme, platte kroonluchters werpen regenboogkleurige fonkelingen over de ivoorkleurige zijden bekleding van het plafond en de wanden. Er staan minstens dertig tafels en ze herinneren me aan de privé-eetkamer van het Heathman – kristallen glazen, fris wit linnen op de tafels en stoelen en overal in het midden een prachtig stuk opgemaakt met bleekroze pioenrozen rond een zilveren kroonkandelaar. Ernaast staat, verpakt in ragfijn zijde, een mand met cadeautjes.
Christian raadpleegt de tafelschikking en leidt me naar een tafel in het midden. Mia en Grace zitten al, diep in gesprek met een jonge man die ik niet ken. Grace draagt een glinsterende mintgroene japon met een bijpassend Venetiaans masker. Ze ziet er stralend uit, absoluut niet gespannen, en ze begroet me hartelijk.
‘Ana, wat heerlijk om je weer te zien! En je ziet er zo prachtig uit.’
‘Moeder’, Christian begroet haar stijfjes en kust haar op beide wangen.
‘O, Christian, altijd zo formeel!’ berispt ze hem plagend.
De ouders van Grace, de heer en mevrouw Trevelyan, komen bij ons aan tafel zitten. Ze zien er uitbundig en jeugdig uit, al is dat moeilijk te zeggen met hun bij elkaar passende bronzen maskers. Ze zijn erg blij om Christian te zien.
‘Grootmoeder, grootvader, mag ik jullie Anastasia Steele voorstellen?’
Mevrouw Trevelyan begroet me uitbundig. ‘O, hij heeft eindelijk iemand gevonden, wat enig, en zo knap! Nou, ik hoop dat je een eerlijke man van hem maakt,’ zegt ze overdreven terwijl ze mijn hand schudt.
Allemachtig. Godzijdank heb ik een masker op.
‘Moeder, breng Ana niet zo in verlegenheid.’ Grace schiet me te hulp.
‘Negeer die malle oude taart maar, m’n kind.’ Meneer Trevelyan schudt mijn hand. ‘Omdat ze zo oud is, denkt ze dat ze het goddelijke recht heeft om alle onzin uit te kramen die in dat warrige hoofd van haar opkomt.’
‘Ana, dit is mijn date, Sean.’ Mia stelt verlegen een jonge man aan me voor. Hij grijnst ondeugend naar me en zijn bruine ogen twinkelen geamuseerd als we elkaar een hand geven.
‘Leuk je te ontmoeten, Sean.’
Christian schudt Sean de hand en bekijkt hem scherp. Vertel me niet dat de arme Mia ook lijdt onder haar lastige broer. Ik glimlach meelevend naar haar.
Lance en Janine, vrienden van Grace, zijn het laatste stel aan onze tafel, maar er is nog steeds geen spoor van meneer Grey.
Plotseling klinkt er een sissend geluid uit de microfoon en de stem van meneer Grey galmt door de geluidsinstallatie, waardoor het geroezemoes verstomt. Carrick staat op een klein podium aan één zijde van de tent en heeft een indrukwekkend gouden Punchinello-masker op.
‘Dames en heren, welkom op ons jaarlijkse liefdadigheidsbal. Ik hoop dat u zult genieten van wat wij vanavond voor u in petto hebben en dat u diep in de buidel zult tasten ter ondersteuning van het fantastische werk dat ons team verricht met Samen Sterk. Zoals u weet is dit een doel dat mijn vrouw en mij nauw aan het hart gaat.’
Ik gluur nerveus naar Christian, die onbewogen, zo denk ik, naar het podium kijkt. Hij werpt een blik op me en glimlacht zelfgenoegzaam.
‘Ik lever jullie nu over aan onze ceremoniemeester. Neemt u plaats en geniet,’ rondt Carrick af.
Beleefd applaus volgt; dan begint het geroezemoes in de tent weer. Ik zit tussen Christian en zijn grootvader. Ik bewonder het kleine witte tafelkaartje waarop met fijne zilveren kalligrafie mijn naam staat geschreven, als een ober de kroonkandelaar komt aansteken met een lange dunne kaars. Carrick komt naar ons toe en verrast me als hij me op beide wangen kust.
‘Goed om je weer te zien, Ana,’ zegt hij uitbundig. Hij ziet er erg geraffineerd uit met zijn aparte gouden masker.
‘Dames en heren: kiest u alstublieft een tafelhoofd,’ roept de ceremoniemeester.
‘Ooo – ik, ik!’ zegt Mia onmiddellijk, enthousiast opverend uit haar stoel.
‘In het midden van de tafel vindt u een envelop,’ vervolgt de ceremoniemeester. ‘Zou iedereen nu een bankbiljet met een zo hoog mogelijke waarde kunnen zoeken, smeken, lenen, of stelen, zijn naam erop zetten en het in de envelop willen plaatsen? Tafelhoofden, bewaak deze enveloppen zorgvuldig. We zullen ze later nodig hebben.’
Shit. Ik heb geen geld meegenomen. Wat stom van me – het is een liefdadigheidsevenement!
Christian haalt twee biljetten van honderd dollar uit zijn portemonnee tevoorschijn.
‘Hier,’ zegt hij.
Wat?
‘Ik betaal het je terug,’ fluister ik.
Hij verdraait zijn mond en ik weet dat hij niet blij is, maar hij zegt niets. Ik schrijf mijn naam met zijn vulpen – een zwarte met een wit bloemenmotief op de dop – en Mia laat de envelop rondgaan.
Voor me op tafel vind ik nog een kaart die met zilveren kalligrafie is beschreven – ons menu.
GEMASKERD BAL TEN BATE VAN SAMEN STERK-MENU
ZALMTARTAAR MET CRÈME FRAÎCHE EN KOMKOMMER OP GEROOSTERDE BRIOCHE
ALBAN ESTATE ROUSSANNE 2006
GEROOSTERDE BORSTFILET VAN MUSKUSEEND
ROMIGE PUREE VAN TOPINAMBOER, IN TIJM GEROOSTERDE AMARENEKERS, FOIE GRAS
CHÂTEAUNEUF-DU-PAPE VIEILLES VIGNES 2006 DOMAINE DE LA JANASSE
GESUIKERDE WALNOOTCHIFFON
GEKONFIJTE VIJGEN, SABAYON, AHORNIJS
VIN DE CONSTANCE 2004 KLEIN CONSTANTIA
ASSORTIMENT LOKALE KAZEN EN BROODSOORTEN
ALBAN ESTATE GRENACHE 2006
KOFFIE EN PETITFOURS
Vandaar de verzameling kristallen glazen in allerlei afmetingen die elkaar rond mijn couvert verdringen. Onze ober is terug, met wijn en water. Achter mij wordt de tent gesloten aan de kant waardoor we naar binnen zijn gekomen, terwijl aan de voorkant twee bedienden het canvas opzijschuiven en zo de zonsondergang boven Seattle en Meydenbauer Bay tonen.
Het is absoluut een adembenemend gezicht, in de verte de fonkelende lichtjes van Seattle en het oranje, schemerachtige kalme water van de baai dat de opaalblauwe hemel weerspiegelt. Wauw. Het ziet er zo kalm en vredig uit.
Tien bedienden komen ieder met een schotel tussen ons in staan. Op een onuitgesproken teken dienen ze ons perfect synchroon het voorgerecht op en verdwijnen dan weer. De zalm ziet er heerlijk uit en ik realiseer me dat ik uitgehongerd ben.
‘Zin?’ mompelt Christian zodat alleen ik hem kan horen. Ik weet dat hij het niet alleen over het eten heeft en de spieren binnen in mijn buik reageren.
‘Enorm,’ fluister ik, brutaal zijn blik beantwoordend, en Christians lippen gaan van elkaar als hij inademt.
Ha! Kijk... dat spelletje kan ik ook spelen.
Christians grootvader betrekt me onmiddellijk in het gesprek. Hij is een geweldige oude man, zo trots op zijn dochter en drie kleinkinderen.
Het is raar om me Christian als kind voor te stellen. De herinnering aan de brandplekken op zijn lichaam schiet me ongewenst te binnen, maar die onderdruk ik snel. Daar wil ik nu niet aan denken, al is het ironisch genoeg de reden voor dit feest.
Ik zou willen dat Kate hier was, met Elliot. Zij zou hier zo goed passen – alleen al het aantal vorken en messen voor haar op tafel zou haar niet afschrikken – en ze zou de hele tafel domineren. Ik stel me voor dat ze met Mia zou uitvechten wie het tafelhoofd zou moeten zijn. De gedachte maakt me aan het lachen.
Het gesprek aan tafel gaat op en neer. Mia voert het hoogste woord, zoals gewoonlijk, en overschaduwt de arme Sean, die net als ik vooral stil is. Christians grootmoeder is het luidruchtigst. Ook zij heeft een scherp gevoel voor humor, meestal ten koste van haar echtgenoot. Ik begin een beetje medelijden te krijgen met meneer Trevelyan.
Christian en Lance hebben een geanimeerd gesprek over een apparaat dat het bedrijf van Christian aan het ontwikkelen is en dat gebaseerd is op het principe ‘Klein is Mooi’ van E.F. Schumacher. Het is moeilijk te volgen. Christian lijkt van plan om armere gemeenschappen over de hele wereld te voorzien van opwindtechnologie – toestellen die geen elektriciteit of batterijen nodig hebben en minimaal onderhoud.
Het is fantastisch om hem zo op dreef te zien. Hij is hartstochtelijk en vastbesloten het leven van de minder gefortuneerden te verbeteren. Met zijn telecommunicatiebedrijf is hij van plan marktleider te worden met een opwindbare mobiele telefoon.
Whoa. Ik had geen idee. Ik bedoel, ik wist wel dat hij graag de hele wereld te eten wil geven, maar dit...
Lance lijkt niet te kunnen begrijpen dat Christian van plan is de technologie weg te geven en niet te patenteren. Ik vraag me vaag af hoe Christian zo veel geld heeft kunnen verdienen als hij zo bereid is om alles weg te geven.
Tijdens het hele diner is het een komen en gaan van mannen in strak gesneden smokings en donkere maskers die halt houden bij de tafel, erop gespitst om Christian te ontmoeten, zijn hand te schudden en beleefdheden uit te wisselen. Aan sommige stelt hij me voor, maar aan andere weer niet. Ik vraag me af hoe en waarom hij dit onderscheid maakt.
Tijdens een van deze gesprekken leunt Mia over de tafel en glimlacht.
‘Ana, wil je met de veiling helpen?’
‘Natuurlijk,’ antwoord ik, maar al te gewillig.
Tegen de tijd dat het dessert wordt opgediend, is de avond gevallen en voel ik me echt ongemakkelijk. Ik moet de balletjes zien kwijt te raken. Voor ik me kan excuseren verschijnt de ceremoniemeester aan onze tafel en met hem – als ik me niet vergis – juf Paardenstaart.
Hoe heet ze? Hans, Grietje... Gretchen.
Ze is natuurlijk gemaskerd, maar ik weet dat zij het is als haar blik op Christian geplakt blijft. Ze bloost en ik ben egoïstisch genoeg meer dan blij dat Christian haar geen blik waardig gunt.
De ceremoniemeester vraagt naar onze envelop en verzoekt Grace met een uiterst geoefend en veelzeggend gebaar om het winnende lot te trekken. Sean wint en de in zijde verpakte mand wordt aan hem uitgereikt.
Ik klap beleefd, maar het is onmogelijk om me nog langer op de gebeurtenissen te concentreren.
‘Ik ben zo terug,’ zeg ik tegen Christian.
Hij kijkt me doordringend aan.
‘Ga je naar het damestoilet?’
Ik knik.
‘Ik zal je de weg wijzen,’ zegt hij ondeugend.
Als ik opsta, staan ook alle andere mannen aan tafel op. O, zo goedgemanierd allemaal.
‘Nee, Christian! Jij niet – ik breng Ana wel.’
Mia staat al op voordat Christian kan protesteren. Zijn kaak verstrakt; ik weet dat hij niet blij is. Eerlijk gezegd ben ik dat ook niet. Ik heb... behoeften. Ik haal verontschuldigend mijn schouders naar hem op en hij gaat gauw gelaten weer zitten.
Als we terugkomen voel ik me iets beter, maar het verwijderen van de balletjes heeft niet de onmiddellijke opluchting gebracht waarop ik hoopte. Ze zijn nu veilig opgeborgen in mijn handtasje.
Waarom dacht ik dat ik het de hele avond vol kon houden? Ik smacht nog steeds – misschien kan ik Christian overhalen me straks mee te nemen naar het boothuis. Ik bloos bij de gedachte en gluur naar hem als ik weer ga zitten. Hij kijkt me aan met een zweem van een glimlach rond zijn lippen.
Pfiew... hij is niet meer boos om de gemiste kans, hmm misschien ben ik dat wel. Ik voel me gefrustreerd – zelfs prikkelbaar. Christian knijpt in mijn hand en we luisteren allebei aandachtig naar Carrick, die weer op het podium staat en praat over Samen Sterk. Christian geeft me nog een kaart – een lijst met de veilingprijzen. Ik loop hem vluchtig langs.
VEILINGGIFTEN EN WELWILLENDE DONOREN
VOOR SAMEN STERK
GESIGNEERDE BASEBALLKNUPPEL VAN DE MARINERS –
DR. EMILY MAINWARING
TAS, PORTEMONNEE & SLEUTELHANGER VAN GUCCI –
ANDREA WASHINGTON
DAGVOUCHER VOOR TWEE BIJ ESCLAVA, BRAVERN CENTER –
ELENA LINCOLN
LANDSCHAPS- EN TUINONTWERP – GIA MATTEO
GESCHENKDOOS & PARFUMSELECTIE VAN COCO DE MER –
ELIZABETH AUSTIN
VENETIAANSE SPIEGEL – DHR. EN MEVR. J. BAILEY
TWEE DOZEN WIJN NAAR KEUZE VAN ALBAN ESTATES –
ALBAN ESTATES
TWEE VIPKAARTEN VOOR XTY IN CONCERT – MEVR. L. YESYOV
EEN DAG RACEN IN DAYTONA – EMC BRITT INC.
EERSTE DRUK PRIDE AND PREJUDICE VAN JANE AUSTEN –
DR. A.F.M. LACE-FIELD
RIJD EEN DAG IN EEN ASTON MARTIN DB7 –
DHR. & MEVR. L.W. NORA
OLIEVERFSCHILDERIJ INTO THE BLUE VAN J. TROUTON –
KELLY TROUTON
EEN ZWEEFVLIEGLES – ZWEEFVLIEGCLUB SEATTLE AREA
EEN WEEKEND VOOR TWEE IN HOTEL HEATHMAN, PORTLAND –
HOTEL HEATHMAN
VERBLIJF VAN EEN WEEKEND IN ASPEN, COLORADO (VOOR 6 PERS.) – DHR. C. GREY
VERBLIJF VAN EEN WEEK AAN BOORD VAN DE SUSIECUE
(6 HUTTEN), VOOR ANKER IN ST. LUCIA – DR. & MEVR. LARIN
EEN WEEK IN LAKE ADRIANA, MONTANA (VOOR 8 PERS.) –
DHR. & DR. GREY
Holy shit. Ik kijk naar Christian.
‘Heb jij een huis in Aspen?’ sis ik. De veiling is al begonnen en ik moet zacht praten.
Hij knikt, verbaasd door mijn uitbarsting en geïrriteerd, denk ik. Hij legt zijn vinger op zijn lippen om me tot stilte te manen.
‘Heb je nog meer huizen?’ fluister ik.
Hij knikt opnieuw en buigt waarschuwend zijn hoofd opzij. De hele tent barst uit in gejuich en applaus; een van de prijzen is weggegaan voor twaalfduizend dollar.
‘Ik vertel het je later,’ zegt Christian zacht. ‘Ik wilde er met jou heen gaan,’ voegt hij er nogal mopperig aan toe.
Nou, dat heb je niet gedaan. Ik zet een pruillip op en besef dat ik me nog steeds verongelijkt voel, wat ongetwijfeld komt door het frustrerende effect van de balletjes. Mijn humeur betrekt als ik Mrs. Robinson op de lijst met gulle donoren zie staan.
Ik gluur rond in de tent om te zien of ik haar kan vinden, maar ik zie die verklikkende haardos van haar nergens. Christian had me vast wel gewaarschuwd als ze vanavond was uitgenodigd. Ik zit en pieker en applaudisseer plichtmatig, terwijl elke prijs voor exorbitante bedragen wordt geveild.
De veiling is aangekomen bij Christians huis in Aspen en heeft de twintigduizend dollar bereikt.
‘Eenmaal, andermaal,’ roept de ceremoniemeester.
En ik weet niet wat me bezielt, maar plotseling hoor ik mijn eigen stem luid en duidelijk boven de menigte uit klinken.
‘Vierentwintigduizend dollar!’
Elk masker aan tafel draait zich in ontzette verbazing naar me om, maar de heftigste reactie van allemaal komt van naast me. Ik hoor hem diep inademen en voel hoe zijn woede me als een vloedgolf overspoelt.
‘Vierentwintigduizend dollar voor de mooie dame in het zilver, eenmaal, andermaal... Verkocht!’