Zestien
Jacks ogen vlammen opeens in het diepste blauw, hij neemt me op met een minachtende grijns en laat zijn ogen wellustig over mijn lichaam glijden.
De angst grijpt me bij de keel. Wat is dit? Wat wil hij van me? Ik moet diep graven om de vastberadenheid en moed te vinden om er, ondanks mijn droge mond, wat woorden uit te persen. De mantra uit mijn cursus zelfverdediging, ‘hou ze aan de praat’, blijft maar door mijn hoofd spoken als een lijfspreuk.
‘Jack, daar hebben we nu niet echt tijd voor. Je taxi komt over tien minuten en ik moet je alle documenten nog geven.’ Mijn stem klinkt rustig, maar schor en dat verraadt me.
Hij glimlacht. Het is een despotische krijg-de-kolere-glimlach die na een tijdje zijn ogen bereikt. Ze glimmen in de felle fluorescerende gloed van de tl-buis boven ons in deze kleurloze kamer zonder ramen. Hij komt een stap dichterbij en kijkt me kwaad aan, zijn blik houdt me gevangen. Zijn pupillen worden groter – het zwart verdrijft het blauw. O nee. Mijn angst groeit.
‘Weet je wel dat ik het tegen Elizabeth heb opgenomen om jou deze baan te bezorgen...’ Zijn stem sterft weg als hij nog een pas dichterbij komt. Ik doe een stap naar achteren en bots tegen de gammele kastjes die tegen de muur staan. Aan de praat houden, aan de praat houden, aan de praat houden.
‘Jack, wat is precies het probleem? Als je klachten hebt, kunnen we vragen of personeelszaken erbij komt zitten om erover te praten. We kunnen dit met Elizabeth in een formelere omgeving bespreken.’
Waar is de beveiliging? Zijn ze al in het gebouw?
‘We hebben personeelszaken echt niet nodig om dit af te handelen, Ana,’ snauwt hij. ‘Toen ik je in dienst nam, dacht ik dat je een harde werker zou zijn. Ik dacht dat je potentieel had. Maar nu weet ik het niet meer zo zeker. Je bent afgeleid en slordig. En ik vraag me af... houdt je vriendje je van het werk?’ Het woord ‘vriendje’ wordt met ijzingwekkende minachting gezegd.
‘Ik besloot je e-mailaccount te bekijken om te zien of ik wat aanknopingspunten kon vinden. En weet je wat ik ontdekte, Ana? Wat er niet klopte? De enige persoonlijk e-mails in jouw account waren aan dat stoere vriendje van je gericht.’ Hij zwijgt even om mijn reactie te peilen. ‘En toen dacht ik... waar zijn zíjn e-mails? Die waren er niet. Niks, nakkes, nada. Dus wat is er aan de hand, Ana? Waarom staan zijn mails niet in ons systeem? Ben je soms zijn bedrijfsspion? Ben je hier gepoot door Greys bedrijf? Is dat het?’
Holy shit, de e-mails. O nee! Wat stond er ook alweer in?
‘Jack, waar heb je het over?’ Ik probeer verbijsterd over te komen en ik ben best overtuigend. Dit gesprek verloopt niet zoals ik had verwacht en ik vertrouw hem voor geen meter. Een of ander subtiel feromoon dat Jack uitscheidt laat bij mij alle alarmbellen rinkelen. Deze man is kwaad, lichtgeraakt en compleet onvoorspelbaar. Ik probeer een rationele aanpak.
‘Je vertelt me net dat je Elizabeth hebt moeten overhalen om me aan te nemen. Hoe kan ik dan als spion zijn ingezet? Het is het een of het ander, Jack.’
‘Maar Grey heeft de reis naar New York voor ons verneukt, toch?’
O shit!
‘Hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen, Ana? Wat heeft je rijke, kakkerige vriendje gedaan?’
Ik voel nu al het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en ik word helemaal duizelig. ‘Ik weet niet waar je het over hebt, Jack,’ fluister ik. ‘Je taxi is er zo. Zal ik je spullen halen?’ Alsjeblieft, laat me gaan. Hou hiermee op.
Jack gaat door; hij geniet van mijn onbehaaglijkheid. ‘En hij denkt dat ik een poging zou doen om je te versieren?’ Hij grijnst zelfgenoegzaam en kijkt me verhit aan. ‘Ik wil dat je ergens over nadenkt terwijl ik in New York ben. Ik heb je deze baan bezorgd en ik verwacht dat je je dankbaarheid toont. Sterker nog, daar heb ik recht op. Ik heb moeten vechten om jou te krijgen. Elizabeth wilde iemand met betere kwalificaties, maar ik – ik zag iets in jou. Dus, wij moeten maar eens afspraken maken. Afspraken waarbij jij mij tevreden houdt. Begrijpen we elkaar, Ana?’
Fuck!
‘Zie het maar als een aanvulling op je taakomschrijving, zo je wilt. En als jij mij tevreden houdt, zal ik niet verder graven naar hoe jouw vriendje aan de touwtjes trekt, zijn contacten aanwendt of een wederdienst vraagt van een van die kakkerige slijmballen uit zijn studentenclub.’
Mijn mond valt open. Hij chanteert me! Voor seks! En wat heb ik tegen hem in te brengen? Het nieuws over de overname door Christian wordt nog drie weken geheimgehouden. Ik kan het bijna niet geloven. Seks – met mij!
Jack komt dichterbij tot hij vlak voor me staat en me recht in mijn ogen kijkt. Zijn walgelijke zoete aftershave dringt mijn neusgaten binnen – het is misselijkmakend – en als ik me niet vergis ruik ik de bittere stank van alcohol in zijn adem. Fuck, hij heeft gedronken... wanneer?
‘Je bent zo’n stijve, frigide opgeilster, Ana,’ fluistert hij met op elkaar geklemde kaken.
Wát? Opgeilster... ik?
‘Jack, ik weet niet waar je het over hebt,’ fluister ik. De adrenaline giert door mijn lichaam. Hij staat nu nog dichter bij me. Ik wacht op mijn kans. Ray zal trots zijn. Ray heeft me geleerd wat ik moet doen. Ray is waanzinnig goed in zelfverdediging. Als Jack me aanraakt – als zijn adem ook maar iets te dicht op me komt – dan neem ik hem te grazen. Ik haal oppervlakkig adem. Ik mag niet flauwvallen, ik mag niet flauwvallen.
‘Kijk nou toch.’ Hij kijkt me wellustig aan. ‘Ik zie gewoon dat je opgewonden bent. Je hebt me echt aanleiding gegeven. Diep vanbinnen weet je dat je dit wilt. Ik weet het.’
Godallemachtig. Die vent heeft waanideeën. Mijn angst bereikt nu ‘alarmfase één’ en dreigt me te verlammen. ‘Nee, Jack, ik heb je nooit aanleiding gegeven.’
‘Wel waar, jij geile trut. Ik ben niet blind.’ Hij steekt zijn hand uit en strijkt langzaam met zijn knokkels langs mijn wang tot aan mijn kin. Zijn wijsvinger glijdt langs mijn nek en mijn hart klopt in mijn keel, terwijl ik probeer niet te kokhalzen. Hij bereikt het kuiltje onder aan mijn hals. Het bovenste knoopje van mijn zwarte shirt is los en hij drukt zijn hand op mijn borst.
‘Jij wilt me. Geef toe, Ana.’
Ik blijf hem recht in de ogen kijken en concentreer me op wat ik moet doen in plaats van op mijn groeiende afkeer en angst – ik leg mijn hand zacht op die van hem. Hij glimlacht triomfantelijk. Ik pak zijn pink vast en trek die ruw zo ver mogelijk naar achteren.
‘Arrgh!’ schreeuwt hij van pijn en verrassing. Als hij zijn gewicht op één been plaatst, geef ik hem keihard een knietje en het is een voltreffer. Ik spring snel naar links als hij door zijn knieën gaat. Hij valt kermend op de keukenvloer en grijpt zijn kruis vast.
‘Waag het niet me ooit nog aan te raken,’ snauw ik hem toe. ‘Je reisbeschrijving en de brochures liggen klaar op mijn bureau. Ik ga naar huis. Fijne reis. En in de toekomst haal je verdomme je eigen koffie!’
‘Vuil kutwijf!’ zegt hij half schreeuwend, half kreunend, maar ik ben al weg.
Ik ren in rap tempo naar mijn bureau, grijp mijn jasje en tas en sprint naar de receptie. Ik negeer het gekreun en gevloek van de klootzak die nog steeds machteloos op de keukenvloer ligt. Ik vlieg het gebouw uit en blijf even staan als ik de koele lucht op mijn gezicht voel. Ik adem diep in en probeer weer rustig te worden. Maar ik heb de hele dag nog niet gegeten en als de onvrijwillige stoot adrenaline wegebt, zak ik door mijn benen en plof ik op de grond neer.
Met een haast onwerkelijk gevoel kijk ik naar wat er zich in slow motion voor me lijkt af te spelen: Christian en Taylor in hun donkere pakken en witte overhemden springen uit de wachtende auto en rennen naar me toe. Christian laat zich naast me op zijn knieën zakken en op een onbewust niveau denk ik alleen maar: Hij is er. Mijn lief is er.
‘Ana, Ana! Wat is er?’ Hij tilt me op zijn schoot en strijkt met zijn handen over mijn armen, op zoek naar mogelijke verwondingen. Hij neemt mijn hoofd in zijn handen en staart me geschrokken aan met zijn grote grijze ogen. Ik laat me tegen hem aan zakken, opeens word ik overmand door opluchting en uitputting. O, Christians armen. Ik wil nergens liever zijn.
‘Ana.’ Hij schudt me zacht door elkaar. ‘Wat is er nou? Ben je ziek?’
Ik schud mijn hoofd. Ik moet gaan communiceren.
‘Jack,’ fluister ik en ik voel gewoon dat Christian snel naar Taylor kijkt, en die vervolgens abrupt het gebouw in loopt.
‘Fuck!’ Christian neemt me in zijn armen. ‘Wat heeft die viezerik met je gedaan?’
En ik voel de haast waanzinnige drang om te giechelen. Ik zie de geschokte uitdrukking op Jacks gezicht nog voor me toen ik zijn vinger greep.
‘Het is meer wat ik met hem heb gedaan.’ Ik moet giechelen en kan niet meer stoppen.
‘Ana!’ Christian schudt me weer heen en weer en ik hou op met giechelen. ‘Heeft hij je aangeraakt?’
‘Eén keer maar.’
Christian verstijft van woede en hij staat snel en moeiteloos op – superstabiel – met mij in zijn armen. Hij is woest. Nee!
‘Waar is die klootzak?’
Er klinkt gedempt geschreeuw vanuit het gebouw. Christian zet me neer.
‘Kun je zelf staan?’
Ik knik. ‘Ga niet naar binnen, Christian. Blijf hier.’ Opeens is de angst weer in volle hevigheid terug; ik ben bang voor wat Christian Jack zal aandoen.
‘Ga in de auto zitten,’ bijt hij me toe.
‘Christian, nee.’ Ik pak hem bij zijn arm vast.
‘Ga verdomme in de auto zitten, Ana.’ Hij schudt mijn hand van zich af.
‘Nee, alsjeblieft!’ smeek ik hem. ‘Blijf bij me. Laat me niet alleen.’ Ik gebruik mijn ultieme wapen.
Hij woelt ruw met zijn hand door zijn haar en kijkt me kwaad aan, duidelijk verscheurd door twijfel. Het geschreeuw in het gebouw neemt toe en houdt dan opeens op.
O nee. Wat heeft Taylor gedaan?
Christian pakt zijn BlackBerry.
‘Christian, hij heeft mijn e-mails.’
‘Wat?’
‘Mijn e-mails aan jou. Hij wilde weten waar jouw e-mails aan mij waren. Hij probeerde me te chanteren.’
Als blikken konden doden... O shit. ‘Fuck!’ Hij kijkt me met samengeknepen ogen aan. Hij toetst een nummer in op zijn BlackBerry.
O nee. Ik zit in de problemen. Wie belt hij nu?
‘Barney, Grey. Je moet op de SIP-server alle e-mails van Anastasia Steele aan mij verwijderen. Kijk dan in de persoonlijke files van Jack Hyde om te controleren dat ze daar niet zijn opgeslagen. Als dat wel het geval is, verwijderen... Ja, allemaal. Nu. Laat even weten als je er klaar mee bent.’ Hij beëindigt het gesprek en toetst een ander nummer in. ‘Roach, Grey. Hyde – ik wil hem weg hebben. Nu. Meteen. Bel de beveiliging. Hij moet onmiddellijk zijn bureau leegruimen, anders liquideer ik dit bedrijf morgenochtend meteen. Je hebt genoeg redenen om hem te ontslaan. Begrepen?’ Hij luistert even en hangt dan schijnbaar tevreden op.
‘BlackBerry,’ sist hij me toe.
‘Wees alsjeblieft niet boos.’ Ik kijk hem smekend aan.
‘Ik ben nu echt onwijs kwaad op je,’ snauwt hij en hij woelt nog eens door zijn haar. ‘De auto in, nu.’
‘Christian, alsjeblieft...’
‘In de auto, Anastasia, of ik stop je er verdomme zelf in,’ dreigt hij en zijn ogen spuwen vuur.
O shit. ‘Doe alsjeblieft niet iets stoms,’ smeek ik.
‘Iets STOMS!’ roept hij. ‘Ik heb je gezegd je verdomde BlackBerry te gebruiken. Iets stoms? Stap godverdomme nu in die auto, Anastasia – NU!’ snauwt hij.
Er loopt een rilling over mijn rug. Dit is Ontzettend Kwade Christian. Ik heb hem nog nooit zo kwaad gezien. Hij is bijna buiten zinnen.
‘Oké,’ zeg ik om hem te kalmeren. ‘Maar wees alsjeblieft voorzichtig.’
Hij perst zijn lippen op elkaar en wijst met een laaiende blik naar de auto.
Jemig, oké, de boodschap is helder.
‘Wees alsjeblieft voorzichtig. Ik wil niet dat er iets met je gebeurt, dat zou ik niet kunnen verdragen,’ zeg ik. Hij knippert snel met zijn ogen en bedaart, laat zijn arm zakken en haalt diep adem.
‘Ik doe voorzichtig,’ zegt hij met een tedere blik. O, gelukkig. Ik voel zijn blik op mijn rug branden als ik naar de auto loop, de deur aan de passagierskant opentrek en ga zitten. Als ik eenmaal veilig in de luxe Audi zit, loopt hij het gebouw in en komt alle spanning weer terug. Wat is hij van plan?
Ik wacht, en wacht, en wacht. Vijf oneindige minuten lang. Jacks taxi komt voor de Audi tot stilstand. Tien minuten. Vijftien. Jemig, wat zijn ze daarbinnen in godsnaam aan het doen? Hoe gaat het met Taylor? Het wachten is verschrikkelijk.
Jack komt na vijfentwintig minuten het gebouw uit met een kartonnen doos in zijn handen. Achter hem loopt iemand van de beveiliging. Waar was die toen ik hem nodig had? Na hen komen Christian en Taylor. Jack ziet er haast ziek uit. Hij loopt recht naar de taxi en ik ben dankbaar voor de donkere ramen van de Audi waardoor hij me niet kan zien. De taxi rijdt weg – waarschijnlijk niet naar de luchthaven – terwijl Christian en Taylor bij de auto aankomen.
Christian opent het portier en gaat achter het stuur zitten, waarschijnlijk omdat ik voorin zit, terwijl Taylor achter mij gaat zitten. Geen van hen zegt een woord. Christian start de motor en duikt het verkeer in. Ik kijk snel even naar Vijftig. Hij heeft zijn lippen op elkaar geperst, maar hij ziet er afwezig uit. De autotelefoon klinkt.
‘Grey,’ zegt Christian kortaf.
‘Meneer Grey, met Barney.’
‘Barney, de luidspreker staat aan en er zijn anderen in de auto,’ waarschuwt Christian.
‘Het is geregeld, meneer. Maar ik moet u over iets anders vertellen wat ik op de computer van meneer Hyde heb gevonden.’
‘Ik bel je wel als ik op mijn bestemming ben. En bedankt, Barney.’
‘Geen probleem, meneer Grey.’
Barney hangt op. Hij klinkt veel jonger dan ik had verwacht.
Wat staat er nog meer op Jacks computer?
‘Praat je weer met me?’ vraag ik zacht.
Christian kijkt me kort aan en richt zijn blik dan weer op de weg. Hij is nog steeds boos.
‘Nee,’ mompelt hij nors.
O, daar gaan we... lekker kinderachtig. Ik sla mijn armen over elkaar en staar nietsziend uit het raam. Misschien moet ik gewoon vragen of hij me bij mijn appartement afzet, dan kan hij veilig niet tegen me praten vanuit Escala en kunnen we ons de onvermijdelijke ruzie besparen. Maar terwijl ik dit denk, weet ik dat ik hem niet in zijn eentje kan laten tobben, niet na gisteren.
We stoppen uiteindelijk voor zijn flatgebouw en Christian stapt uit. Hij loopt soepel om de auto heen en doet het portier voor me open.
‘Kom,’ beveelt hij, terwijl Taylor achter het stuur kruipt. Ik pak zijn hand en volg hem door de grote hal naar de lift. Hij laat me niet los.
‘Christian, waarom ben je zo kwaad op me?’ fluister ik, terwijl we wachten.
‘Je weet wel waarom,’ bromt hij als we de lift in lopen. Hij toetst de code van zijn verdieping in. ‘God, als er iets met jou was gebeurd, had ik hem echt vermoord.’ Ik huiver bij het horen van de toon in zijn stem. De deuren glijden dicht.
‘Het minste wat ik nu kan doen is zijn carrière om zeep helpen, zodat hij geen misbruik meer kan maken van jonge vrouwen. Het is een zielige klootzak.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Jezus, Ana.’ Hij grijpt me opeens vast, houdt me in de hoek van de lift gevangen.
Hij duwt zijn handen in mijn haren en trekt me naar zich toe en dan drukt hij zijn mond op die van mij. Hij kust me met een wanhopige passie. Ik weet niet waarom me dit verrast. Ik proef zijn opluchting, zijn verlangen en het laatste restje van zijn woede als zijn tong mijn mond verkent. Hij stopt en kijkt me aan, drukt zich met zijn volle gewicht tegen me aan zodat ik me niet kan bewegen. Ik hou me ademloos aan hem vast en staar naar dat knappe, vastberaden gezicht waar geen greintje humor op te bekennen is.
‘Als er ook maar iets met je was gebeurd... Als hij je iets had aangedaan...’ Hij huivert. ‘BlackBerry,’ beveelt hij zacht. ‘Van nu af aan. Begrepen?’
Ik knik en moet even slikken; ik kan me niet losmaken van zijn grimmige, hypnotiserende blik.
Hij gaat rechtop staan en laat me los als de lift tot stilstand komt. ‘Hij zei dat je hem in zijn ballen hebt getrapt.’ Hij klinkt wat gemoedelijker en een beetje bewonderend. Volgens mij heeft hij het me vergeven.
‘Ja,’ fluister ik. Het duizelt me nog na zijn vurige kus en zijn hartstochtelijke bevel.
‘Mooi.’
‘Ray heeft in het leger gezeten. Hij heeft me goed geleerd mezelf te verdedigen.’
‘Daar ben ik blij om,’ zegt hij. ‘Dat moet ik vooral niet vergeten,’ gaat hij met opgetrokken wenkbrauwen verder. Hij pakt mijn hand en gaat me voor de lift uit. Ik ben opgelucht. Zijn humeur zal nu niet veel erger worden.
‘Ik moet Barney bellen. Het duurt niet lang.’ Hij laat me in de kolossale woonkamer achter en verdwijnt zijn werkkamer in. Mevrouw Jones is al bijna klaar met ons eten.
Ik heb opeens enorme trek, maar ik wil iets doen.
‘Mag ik helpen?’
Ze lacht. ‘Nee, Ana. Wil je iets drinken? Je ziet er moe uit.’
‘Ik zou dolgraag een glas wijn lusten.’
‘Wit?’
‘Ja, graag.’
Ik ga op een van de barkrukken zitten en ze geeft me een koud glas wijn. Ik weet niet wat voor een wijn het is, maar hij drinkt heerlijk weg en kalmeert me. Waar dacht ik eerder vandaag ook alweer aan? Hoe levendig ik me voel sinds ik Christian ken. Hoe opwindend mijn leven is geworden. Jemig, zijn een paar saaie dagen te veel gevraagd?
Wat als ik Christian nooit had ontmoet? Dan zou ik me verschuilen in mijn appartement om alles met Ethan door te praten. Dan zou ik helemaal over de rooie zijn, vanwege de aanvaring met Jack en dat allemaal in de wetenschap dat ik die viezerik op vrijdag weer zou zien. Zoals het er nu uitziet, is de kans groot dat ik hem nooit meer zal zien. Maar voor wie werk ik dan nu? Ik frons mijn voorhoofd. Daar had ik nog niet aan gedacht. Shit, heb ik nog wel een baan?
‘Goedenavond, Gail,’ zegt Christian als hij de kamer weer in komt en ik kijk meteen op.
Hij loopt recht naar de koelkast en schenkt een glas wijn in voor zichzelf.
‘Goedenavond, meneer Grey. Over tien minuten eten, meneer?’
‘Klinkt goed.’
Christian heft zijn glas.
‘Op ex-militairen die hun dochter goed trainen,’ zegt hij met een tedere blik.
‘Proost,’ mompel ik en ik hef mijn glas.
‘Wat is er?’ vraagt Christian.
‘Ik weet niet of ik nog wel een baan heb.’
Hij houdt zijn hoofd schuin. ‘Wil je er dan nog wel een?’
‘Natuurlijk.’
‘Dan heb je er een.’
Simpel. Zie je wel? Hij is de meester van mijn universum. Ik rol met mijn ogen naar hem en hij glimlacht.
Mevrouw Jones maakt echt een heerlijke kippenpastei. Ze vertrekt om ons in alle rust van de maaltijd te laten genieten en ik voel me al veel beter nu ik heb gegeten. We zitten aan de ontbijtbar en ondanks het feit dat ik al mijn charmes in de strijd werp wil Christian me niet vertellen wat Barney op Jacks computer heeft gevonden. Ik hou erover op en stap dan over op het netelige onderwerp van het aanstaande bezoek van José.
‘José heeft gebeld,’ zeg ik nonchalant.
‘O?’ Christian keert zich naar me toe.
‘Hij wil vrijdag je foto’s brengen.’
‘Persoonlijk. Wat aardig van hem,’ zegt Christian.
‘Hij wil uitgaan. Wat drinken. Met mij.’
‘Aha.’
‘Dan zijn Kate en Elliot waarschijnlijk ook weer terug,’ ga ik snel verder.
Christian legt zijn vork neer en kijkt me met een frons aan.
‘Wat vraag je nu eigenlijk?’
Ik vlieg op. ‘Ik vraag je niets. Ik vertel je wat ik vrijdag ga doen. Luister, ik wil José zien en hij wil blijven logeren. Hij kan hier blijven of bij mij thuis, maar dan zou ik daar ook blijven.’
Christian kijkt me verbijsterd aan.
‘Hij heeft geprobeerd je te versieren.’
‘Christian, dat was weken geleden. Hij was dronken, ik was dronken en jij hebt me gered – dat gebeurt niet nog eens. Het is verdorie Jack toch niet?’
‘Ethan is er. Hij kan hem gezelschap houden.’
‘Hij wil mij zien, niet Ethan.’
Christian kijkt me boos aan.
‘Hij is gewoon een vriend,’ zeg ik nadrukkelijk.
‘Ik vind het maar niets.’
Nou en? Jemig, wat is hij soms irritant. Ik adem diep in. ‘Hij is mijn vriend, Christian. Ik heb hem sinds zijn expositie niet meer gezien. En dat was veel te kort. Ik weet dat jij niet veel vrienden hebt, op dat verschrikkelijke mens na, maar ik zeik toch ook niet over haar.’ Mijn onderbewustzijn schrikt op. Ben jij nou herrie aan het schoppen? Doe lekker rustig joh!
Hij kijkt me ziedend aan. ‘Meen je dat echt?’
‘Wat?’
‘Elena. Wil je dat ik haar niet meer zie?’
Allemachtig. ‘Precies. Ik heb liever dat je haar niet meer ziet.’
‘Waarom heb je daar dan niets over gezegd?’
‘Omdat ik daar niets over te zeggen heb. Jij denkt dat zij je enige vriend is.’ Ik haal gefrustreerd mijn schouders op. Hij snapt het echt niet. Waarom hebben we het nu over haar? Ik wil niet eens aan haar denken. Ik probeer het gesprek terug naar José te sturen. ‘Net zoals jij er niets over te zeggen hebt of ik wel of niet met José kan afspreken. Snap je dat dan niet?’
Christian kijkt me ontsteld aan. Waar denkt hij nou aan?
‘Dan kan hij hier wel logeren, denk ik,’ zegt hij humeurig. ‘Dan kan ik hem in de gaten houden.’
Halleluja!
‘Dank je! Weet je, als ik hier ook kom wonen...’ mijn stem sterft weg. Christian knikt. Hij weet wat ik bedoel. ‘Het is niet alsof je er geen plek voor hebt,’ zeg ik met een grijns.
Er verschijnt langzaam een glimlach op zijn gezicht. ‘Lacht u me nu uit, mevrouw Steele?’
‘Absoluut, meneer Grey.’ Ik sta op voor het geval zijn handen gaan jeuken, pak onze borden en zet ze in de vaatwasser.
‘Dat doet Gail wel.’
‘Maar nu heb ik het gedaan.’ Ik kom overeind en kijk hem aan. Hij bestudeert me met een intense blik.
‘Ik moet nog even werken,’ zegt hij verontschuldigend.
‘Oké, ik vermaak me wel.’
‘Kom hier,’ beveelt hij zacht, verleidelijk. Hij werpt me een verhitte blik toe. Ik loop zonder aarzeling zijn armen in en omhels hem, terwijl hij op zijn barkruk zit. Hij slaat zijn armen strak om me heen en houdt me gewoon even vast.
‘Gaat het?’ fluistert hij tegen mijn haren.
‘Hoezo?’
‘Na wat er met die klootzak is gebeurd? Na gisteren?’ vraagt hij zacht.
Ik kijk in zijn donkere, serieuze ogen. Gaat het? ‘Ja,’ fluister ik.
Zijn armen omsluiten me en ik voel me veilig, gekoesterd en geliefd tegelijk. Het is heerlijk. Ik sluit mijn ogen en geniet van het gevoel in zijn armen te zijn. Ik hou van deze man. Ik hou van zijn bedwelmende geur, zijn kracht, zijn veranderlijke maniertjes – mijn Vijftig.
‘Laten we geen ruzie maken,’ zegt hij zacht. Hij kust me op mijn hoofd en ademt diep in. ‘Je ruikt hemels, Ana, zoals altijd.’
‘Jij ook,’ fluister ik en ik druk een kus op zijn hals.
Hij laat me veel te snel los. ‘Ik ben hooguit een paar uur bezig.’
Ik dwaal doelloos door het appartement. Christian is nog steeds aan het werk. Ik heb me gedoucht en heb een joggingbroek en mijn eigen T-shirt aangetrokken. Ik verveel me. Ik heb geen zin om te lezen. Als ik stilzit denk ik aan Jack en zijn handen op mijn huid.
Ik loop door mijn oude kamer, de Onderdanige-kamer. José kan hier wel slapen – hij vindt het uitzicht vast geweldig. Het is ongeveer kwart over acht en de zon gaat langzaam onder. Ik vraag me afwezig af waar Christian de foto’s van mij zal ophangen. Van mij hoeft dat niet; ik kijk niet graag naar mezelf.
Ik loop weer door de gang en blijf voor de speelkamer staan. Zonder erbij na te denken druk ik de deurklink naar beneden. Christian doet de deur normaal altijd op slot, maar nu gaat de deur tot mijn verrassing open. Wat vreemd. Ik voel me heel ondeugend, alsof ik me op verboden terrein begeef. Ik loop naar binnen. Het is er donker. Ik duw het lichtknopje omhoog en de lampen in de kroonlijst geven een zachte gloed. Precies zoals ik het me herinner, net een baarmoeder.
Herinneringen aan de laatste keer dat ik hier was, schieten door mijn hoofd. De riem... Ik krimp ineen als ik eraan denk. Nu hangt die heel onschuldig bij de rest aan het rek naast de deur. Ik laat voorzichtig mijn vingers langs de riemen, strengenzwepen, peddels en andere zweepjes glijden. Tjemig. Hier moet ik het met dr. Flynn over hebben. Kan iemand zomaar met deze levenswijze stoppen? Het lijkt zo onwaarschijnlijk. Ik loop naar het bed, ga op de rode satijnen lakens zitten en kijk om me heen naar alle apparaten.
De werkbank staat naast me met daarboven de verzameling roedes. Zoveel! Eén is toch wel genoeg? Hm, niet te lang over nadenken, volgende onderwerp. En de grote tafel. Die hebben we nooit gebruikt, wat hij daar ook mee doet. Mijn oog valt op de Chesterfield-bank en ik ga erop zitten. Het is gewoon een bank, niets bijzonders. Voor zover ik weet kun je nergens iets aan vastmaken. Ik kijk achter me en zie de ladekast. Ik ben nieuwsgierig. Wat zit daarin?
Mijn hart klopt in mijn keel als ik de bovenste lade opentrek. Waarom ben ik zo zenuwachtig? Dit voelt aan als verboden terrein en dat is het natuurlijk ook. Maar als hij met me wil trouwen, tja...
Godallemachtig! Wat is dit allemaal? Een verzameling instrumenten en bizarre werktuigen ligt netjes gerangschikt in de la. Ik heb geen idee waar het voor is bedoeld. Ik pak er een op. Het is kogelvormig met een soort handvat eraan. Hm... wat zou je daar in godsnaam mee moeten doen? Het gaat mijn verstand eigenlijk te boven, maar ik heb een flauw vermoeden. Jemig, er zijn vier verschillende maten! Ik voel de haartjes in mijn nek prikken en ik kijk op.
Christian staat in de deuropening naar me te kijken. Er valt niets van zijn gezicht af te lezen. Hoe lang staat hij daar al? Ik heb het gevoel alsof ik op heterdaad betrapt ben.
‘Hoi.’ Ik glimlach nerveus. Het bloed trekt weg uit mijn gezicht en ik kijk hem met grote ogen aan.
‘Wat ben je aan het doen?’ vraagt hij zacht, maar er is een onderstroom in zijn toon.
O shit! Is hij boos? Ik bloos. ‘Eh... Ik verveelde me en was nieuwsgierig,’ zeg ik gegeneerd omdat ik ben gesnapt. Hij zou toch twee uur werken?
‘Dat is een heel gevaarlijke combinatie.’ Hij strijkt met twee vingers peinzend over zijn onderlip en blijft me aanstaren.
Ik slik, mijn mond voelt droog aan.
Hij slentert de kamer in en trekt de deur zacht achter zich dicht. Zijn grijze blik lijkt haast te branden. O hemel. Hij buigt zich nonchalant over de ladekast, maar ik weet dat zijn houding misleidend is. Mijn innerlijke godin twijfelt: vluchten of vechten?
‘En, waar had u precies vragen over, mevrouw Steele? Misschien kan ik uw nieuwsgierigheid bevredigen.’
‘De deur was niet op slot... Ik...’ Ik kijk Christian aan, hou mijn adem in, onzeker over zijn reactie en wat ik moet zeggen. Zijn ogen zijn nu donkerder van kleur. Ik denk dat hij plezier heeft, maar ik weet het niet zeker. Hij leunt met zijn ellebogen op de kast en steunt met zijn kin op zijn samengevouwen handen.
‘Ik was hier eerder vandaag om te bedenken wat ik hier allemaal mee zou doen. Ik ben denk ik vergeten de deur weer op slot te doen.’ Hij fronst zijn wenkbrauwen even, alsof dat een grote vergissing is. Dat verbaast me – hij is nooit zo vergeetachtig.
‘O?’
‘Maar nu ben je hier, nieuwsgierig als altijd.’ Hij klinkt onzeker.
‘Je bent niet boos?’ fluister ik ademloos.
Hij houdt zijn hoofd schuin en er speelt een glimlach om zijn lippen.
‘Waarom zou ik boos zijn?’
‘Ik heb het gevoel dat ik op verboden terrein ben... en je bent altijd boos op me,’ zeg ik zacht, alhoewel ik opgelucht ben. Christian fronst zijn wenkbrauwen weer.
‘Ja, het is verboden terrein, maar ik ben niet boos. Je komt hier hopelijk bij me wonen en dan is dit allemaal...’, hij gebaart naar de hele kamer, ‘...ook van jou.’
Mijn speelkamer, ja? Ik staar hem met open mond aan – ik moet even aan het idee wennen, zeg maar.
‘Daarom was ik hier ook. Om een besluit te nemen.’ Hij tikt met zijn wijsvinger op zijn lippen. ‘Ben ik altijd boos op je? Vanmorgen anders niet.’
O, dat is waar. Ik glimlach bij de herinnering aan vanmorgen toen we wakker werden en dat leidt me af van de gedachte aan wat er met de speelkamer gaat gebeuren. Mijn Vijftig was vanmorgen zó leuk.
‘Je was in een speelse bui. Ik hou van speelse Christian.’
‘Is dat zo?’ Hij trekt een wenkbrauw op en zijn mooie mond krult in een glimlach, een verlegen glimlach. Wauw!
‘Wat is dit?’ Ik hou een kogelvormig zilveren voorwerp omhoog.
‘Altijd nieuwsgierig, mevrouw Steele. Dat is een buttplug,’ zegt hij zacht.
‘O...’
‘Voor jou gekocht.’
Wat? ‘Voor mij?’
Hij knikt langzaam, hij kijkt opeens ernstig en afwachtend.
Ik kijk hem vragend aan. ‘Koop je voor elke Onderdanige nieuw, eh... speelgoed?’
‘Sommige dingen wel, ja.’
‘Buttplugs?’
‘Ja.’
Oké... Ik slik even. Buttplug. Het is van massief metaal – dat zit toch niet fijn? Ik denk terug aan ons gesprek na mijn afstuderen over seksspeeltjes en harde grenzen. Ik denk aan die keer dat ik had gezegd dat ik het zou proberen. Nu ik er ook echt een zie, weet ik niet of ik het wel wil. Ik kijk er nog eens naar en leg het terug in de la.
‘En dit?’ Ik pak een lang, zwart voorwerp van rubber; het bestaat uit acht steeds kleinere balletjes die aan elkaar vastzitten.
‘Anaalballetjes,’ zegt Christian, terwijl hij me nauwgezet in de gaten houdt.
‘O!’ Ik staar er met ontzette fascinatie naar. Alle acht, in mij... Daar! Nooit van gehoord.
‘Ze hebben een vrij groot effect als je ze er tijdens een orgasme uit trekt,’ zegt hij zakelijk.
‘Is dit voor mij?’ fluister ik.
‘Voor jou.’ Hij knikt langzaam.
‘Is dit de kontla?’
Hij grijnst. ‘Als je het zo wilt noemen.’
Ik schuif hem snel dicht. Mijn wangen gloeien.
‘Vind je de kontla niets?’ vraagt hij heel onschuldig. Zijn ogen glimmen. Ik kijk hem aan en haal mijn schouders op om niet te laten merken hoe geschokt ik ben.
‘Het staat niet boven aan mijn verlanglijstje,’ zeg ik nonchalant. Ik trek voorzichtig de tweede la open. Hij grijnst.
‘In die la ligt een verzameling vibrators.’
Ik doe de la vlug weer dicht.
‘En de volgende?’ fluister ik. Ik geneer me dood.
‘Die is wat interessanter.’
O! Ik trek de la aarzelend open, terwijl ik naar zijn knappe maar nogal zelfvoldane gezicht kijk. In de la liggen allerlei dingen van metaal en een aantal wasknijpers. Wasknijpers! Ik pak een grote metalen klem.
‘Genitale klemmen.’ Hij gaat rechtop staan, slentert om de kast heen en komt naast me staan.
Ik leg hem meteen terug en pak dan iets kleiners: twee klemmetjes aan een kettinkje.
‘Sommige zijn voor pijn, maar de meeste zijn voor genot,’ legt hij op zachte toon uit.
‘Wat zijn dit?’
‘Tepelklemmen – dat is voor allebei.’
‘Allebei de tepels?’
Christian lacht. ‘Nou, er zijn twee klemmen, schatje. Ja, voor allebei de tepels, maar dat bedoelde ik niet. Deze zijn voor zowel genot als pijn.’
O. Hij pakt de klemmen.
‘Steek je pink eens uit.’
Ik doe wat hij vraagt en hij zet een klemmetje op mijn vingertop. Het is niet erg.
‘Het is heel intens, maar pas als je ze eraf haalt zijn ze het pijnlijkst en het lekkerst.’ Ik haal de klem van mijn vinger. Hmm, dat zou nog wel eens fijn kunnen zijn. Ik kronkel bij de gedachte.
‘Die lijken me wel wat,’ bedenk ik hardop en Christian glimlacht.
‘Is dat zo, mevrouw Steele. Ik denk het te merken.’
Ik knik verlegen en bijt op mijn lip. Hij pakt mijn kin en geeft er een rukje aan, zodat ik mijn lip loslaat.
‘Je weet wat dat met me doet,’ zegt hij.
Ik leg de klemmetjes terug in de la. Christian leunt voorover en pakt er twee andere uit.
‘Deze zijn verstelbaar.’ Hij houdt ze omhoog zodat ik ze kan bekijken.
‘Verstelbaar?’
‘Je kunt ze heel strak afstellen... of niet. Dat hangt van je stemming af.’
Hoe krijgt hij het voor elkaar om dat zo erotisch te laten klinken? Ik slik en in een poging zijn aandacht af te leiden, pak ik iets wat op een stekelige deegsnijder lijkt. ‘En dit?’ Er wordt vast niet gebakken in de speelkamer.
‘Dat is een Wartenbergtandwiel.’
‘Wat?’
Hij pakt hem uit mijn hand. ‘Steek je hand eens uit, palm naar boven.’
Ik steek mijn linkerhand uit en hij pakt die voorzichtig vast. Hij strijkt met zijn duim over mijn knokkels en ik huiver. Ik raak altijd opgewonden als hij me aanraakt. Hij rolt het wieltje over mijn handpalm.
‘Ah!’ De tanden bijten in mijn huid – maar er is meer dan pijn. Het kietelt zelfs een beetje.
‘Stel je dat eens voor op je borsten,’ fluistert hij wellustig.
O! Ik bloos en trek mijn hand weg. Ik adem sneller en mijn hart bonst. Allemachtig.
‘De grens tussen pijn en genot is vaag, Anastasia.’ Hij legt het wiel weer in de la.
‘Wasknijpers?’ fluister ik.
‘Je kunt heel creatief zijn met een wasknijper.’ Hij kijkt me vurig aan.
Ik duw de la met mijn heup dicht.
‘Was dat het?’ vraagt Christian geamuseerd.
‘Nee...’ Ik trek de vierde la open en zie tot mijn verrassing een berg leer en riempjes. Ik trek aan een van de riempjes... die zit vast aan een bal.
‘Mondprop. Om je stil te houden,’ zegt Christian.
‘Zachte grens,’ mompel ik.
‘Ik weet het nog,’ zegt hij. ‘Maar je kunt wel ademen. Je bijt op de bal.’ Hij beeldt de handeling uit met zijn vingers.
‘Heb je er wel eens een gedragen?’
Hij verstijft en kijkt me aan. ‘Ja.’
‘Zodat je niet kon schreeuwen?’
Hij doet zijn ogen dicht, waarschijnlijk uit frustratie. ‘Nee, daar draait het niet om.’
O?
‘Het draait om controle, Anastasia. Hoe hulpeloos zou je zijn als je was vastgebonden en niet kon praten? Hoe groot zou je vertrouwen moeten zijn, wetende dat ik die macht over je had? Dat ik je lichaam en je reacties zou moeten lezen in plaats van naar je woorden te luisteren? Het maakt je afhankelijker en geeft mij de ultieme controle.’
Ik slik.
‘Het klinkt alsof je het mist.’
‘Dit is wat ik ken,’ zegt hij zacht. Hij kijkt me met zijn grote grijze ogen ernstig aan en de sfeer tussen ons verandert, het is alsof hij een bekentenis aflegt.
‘Jij hebt macht over me, dat weet je,’ fluister ik.
‘Is dat zo? Ik voel me zo... hulpeloos door jou.’
‘Nee!’ O, Vijftig... ‘Waarom?’
‘Omdat jij de enige bent die me echt pijn kan doen.’ Hij duwt een lok haar achter mijn oor.
‘O, Christian... dat werkt twee kanten op. Als jij me niet zou willen...’ Ik huiver en kijk naar mijn verstrengelde vingers. Dat is mijn andere grote angst over ons. Als hij niet zo... gebroken zou zijn, zou hij mij dan willen? Ik moet proberen niet zo te denken.
‘Ik wil je voor geen goud pijn doen. Ik hou van je,’ zeg ik. Ik ga met mijn vingers door zijn bakkebaard en streel zijn wang. Hij leunt met zijn gezicht tegen mijn handen en laat de mondprop in de la vallen. Hij pakt me bij mijn middel en trekt me tegen zich aan.
‘Heb je genoeg gehad voor vandaag?’ vraagt hij op verleidelijke toon. Hij laat zijn hand naar mijn nek glijden.
‘Waarom? Wat wil je dan doen?’
Hij kust me zacht en ik smelt. Ik pak zijn armen vast.
‘Ana, je werd vandaag bijna aangerand.’ Zijn stem klinkt zacht maar ijskoud en bezorgd.
‘En?’ Ik geniet van het gevoel van zijn hand op mijn rug en zijn lichaam tegen dat van mij. Hij heft zijn hoofd en kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan.
‘Hoe bedoel je, “en”?’ zegt hij vermanend.
Ik kijk naar zijn knappe, chagrijnige gezicht en ik word verblind.
‘Christian, er is niets aan de hand.’
Hij slaat zijn armen om me heen en houdt me stevig vast. ‘Als ik denk aan wat er had kunnen gebeuren...’ Hij duwt zijn gezicht in mijn haren.
‘Wanneer leer je nou eens dat ik sterker ben dan ik eruitzie?’ fluister ik geruststellend tegen zijn hals. Ik adem zijn heerlijke geur in. Er is niets beters op deze planeet dan in Christians armen te zijn.
‘Ik weet dat je sterk bent.’ Hij drukt een kus op mijn haren en laat me dan los. O?
Ik buk me en pak iets anders uit de open lade. Een stang waar boeien aan vastzitten.
Christians ogen worden donkerder. ‘Dat, dat is een spreidstang met enkel- en polsboeien.’
‘Hoe werkt het?’ vraag ik oprecht geïnteresseerd. Mijn innerlijke godin steekt haar hoofd even buiten de bunker.
Hij is verrast. ‘Zal ik het laten zien?’ Hij knijpt zijn ogen even dicht.
Ik knipper naar hem. Als hij zijn ogen weer opendoet, kijkt hij me vurig aan.
Lieve hemel. ‘Ja, ik wil een demonstratie. Ik vind het fijn om te worden vastgebonden,’ zeg ik zacht, terwijl mijn innerlijke godin met een polsstok vanuit de bunker op haar ligstoel landt.
‘O, Ana,’ verzucht hij. Hij kijkt opeens gepijnigd.
‘Wat?’
‘Niet hier.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik wil je in mijn bed, niet hier. Kom.’ Hij pakt de stang en mijn hand en trekt me snel de kamer uit.
Waarom gaan we weg? Ik kijk achterom als we de kamer uit lopen. ‘Waarom niet hier?’
Christian staat stil op de trap en kijkt me ernstig aan. ‘Ana, misschien ben jij klaar voor die kamer, maar ik niet. De vorige keer dat we daar waren, ging je bij me weg. Ik heb het je toch gezegd – wanneer begrijp je het nou?’ Hij fronst zijn wenkbrauwen. Hij laat me los om met zijn hand te kunnen gebaren.
‘Mijn levenshouding is daarna totaal veranderd. Mijn blik op het leven is radicaal veranderd. Dat heb ik je verteld. Wat ik je niet heb verteld...’, hij zwijgt en gaat met zijn hand door zijn haar. Hij zoekt naar de juiste woorden. ‘Je moet me zien als een herstellend alcoholist, snap je? Dat is de enige vergelijking die ik kan trekken. De dwangmatigheid is weg, maar ik wil de verleiding mijden. Ik wil je geen pijn doen.’
Hij kijkt ontzettend berouwvol en op dat moment schiet er een zeurende pijn door me heen. Wat heb ik deze man aangedaan? Heb ik zijn leven beter gemaakt? Hij was gelukkig voor hij mij kende, toch?
‘Ik wil je juist geen pijn doen omdat ik van je hou,’ gaat hij verder, terwijl hij me aankijkt met de oprechtheid van een jongetje dat de waarheid vertelt.
Hij is totaal ongekunsteld en adembenemend. Ik hou meer van hem dan van wie of wat dan ook. Ik hou écht onvoorwaardelijk van hem. Ik spring zo onverwachts op hem af dat hij alles uit zijn handen laat vallen om me op te vangen, terwijl ik hem tegen de muur duw. Ik neem zijn gezicht in mijn handen, druk mijn lippen op zijn mond en proef zijn verrassing als ik mijn tong naar binnen duw. Ik sta op de tree boven hem – we zijn zo even groot en ik heb een euforisch machtsgevoel. Ik kus hem gepassioneerd, grijp zijn haren vast; ik wil hem aanraken, overal, maar ik hou me in, ben me bewust van zijn fobie. Toch groeit mijn begeerte, nat en geil; ik voel het diep vanbinnen.
Hij kreunt, legt zijn handen op mijn schouders en duwt me van zich af. ‘Wil je dat ik je op de trap neuk?’ zegt hij ademloos. ‘Want op dit moment doe ik het zo.’
‘Ja,’ fluister ik. Mijn betekenisvolle blik evenaart die van hem.
Hij kijkt me met geloken ogen boos aan. ‘Nee, ik wil je in mijn bed.’ Hij neemt me opeens over zijn schouder en ik geef een harde gil. Hij geeft me een harde tik op mijn achterste en ik gil nog eens. Hij loopt de trap af en bukt zich om de spreidstang op te pakken.
Mevrouw Jones komt uit de bijkeuken als we door de gang komen. Ze glimlacht naar ons en ik zwaai ondersteboven verontschuldigend naar haar. Volgens mij ziet Christian haar niet eens.
Hij zet me in de slaapkamer neer en gooit de stang op het bed.
‘Ik denk niet dat jij me pijn doet,’ zeg ik ademloos.
‘Dat denk ik ook niet,’ zegt hij. Hij neemt mijn gezicht in zijn handen en kust me, lang en hard, en stookt zo mijn begeerte nog verder op.
‘Ik wil je zo erg,’ fluistert hij hijgend tegen mijn mond. ‘Weet je het zeker? Na vandaag?’
‘Ja, ik wil jou ook. Ik wil je uitkleden.’ Ik kan niet wachten om hem onder handen te nemen – mijn vingers jeuken om hem aan te raken.
Hij kijkt me met grote ogen aan en aarzelt even, misschien om mijn verzoek te overwegen.
‘Oké,’ zegt hij dan voorzichtig.
Ik reik naar het tweede knoopje van zijn overhemd en hoor zijn adem stokken.
‘Ik raak je niet aan als je dat niet wilt,’ fluister ik.
‘Nee,’ antwoordt hij stil. ‘Doe maar. Het is prima. Het gaat wel.’
Ik maak voorzichtig het knoopje los en laat mijn vingers over zijn hemd naar het volgende glijden. Zijn ogen zijn groot en helder, zijn lippen wijken van elkaar terwijl zijn ademhaling oppervlakkiger wordt. Hij is zo mooi, zelfs als hij bang is... omdat hij bang is. Ik maak het derde knoopje los en dan wordt zijn borsthaar zichtbaar.
‘Ik wil je daar kussen,’ mompel ik.
Hij ademt scherp in. ‘Kussen?’
‘Ja.’
Hij hapt naar adem als ik het volgende knoopje losmaak en langzaam naar voren leun, mijn bedoeling duidelijk. Hij houdt zijn adem in, maar blijft stokstijf staan als ik teder een kus op zijn zachte, krullende borsthaar druk. Ik maak het laatste knoopje los en kijk hem dan aan. Hij kijkt terug, tevreden, rustig... er straalt verwondering van zijn gezicht.
‘Het wordt makkelijker, of niet?’ fluister ik.
Hij knikt, terwijl ik langzaam zijn overhemd van zijn schouders duw zodat het op de grond valt.
‘Wat heb je met me gedaan, Ana?’ mijmert hij. ‘Wat het ook is, niet ophouden.’ Hij neemt me in zijn armen, duwt zijn vingers in mijn haren en trekt mijn hoofd naar achteren, zodat hij bij mijn keel kan komen.
Zijn lippen glijden zacht, plukkend, naar mijn kaak. Ik kreun. O, wat wil ik deze man. Mijn vingers friemelen aan de band van zijn broek, ik maak zijn knoop los en trek de rits omlaag.
‘O, schatje,’ ademt hij en hij kust me achter mijn oor.
Ik voel zijn erectie, hard en stevig, tegen me aan. Ik wil hem – in mijn mond. Ik zet abrupt een stap naar achteren en laat me op mijn knieën vallen.
‘Whoa?’ hijgt hij.
Ik trek hard aan zijn broek en boxershort en zijn erectie springt tevoorschijn. Voor hij me kan tegenhouden neem ik hem in mijn mond en zuig hard. Zijn mond valt open en ik geniet van zijn geschokte verbazing. Hij volgt elke beweging die ik maak met zijn donkere ogen vol vleselijk genot. O hemel. Ik vouw mijn lippen om mijn tanden en zuig harder. Hij doet zijn ogen dicht en geeft zich over aan dit zinnelijke genot. Ik weet wat ik met hem doe en het is hedonistisch, bevrijdend en vreselijk sexy. Het is een overweldigend gevoel; ik ben niet gewoon machtig – ik ben almachtig.
‘Fuck,’ sist hij. Hij pakt mijn hoofd voorzichtig vast en beweegt zijn heupen zodat hij dieper in mijn mond dringt. O yes. Dit wil ik. Ik sabbel op hem, zuig hard... keer op keer.
‘Ana.’ Hij probeert achteruit te stappen.
Echt niet, Grey. Ik wil jou. Ik pak zijn heupen stevig beet, gooi er nog een schepje bovenop en ik merk dat hij bijna zover is.
‘Alsjeblieft,’ hijgt hij. ‘Ana, ik ga klaarkomen,’ kreunt hij dan.
Mooi. Mijn innerlijke godin heeft haar hoofd in extase in haar nek gegooid en hij komt, luidruchtig en nat, klaar in mijn mond.
Hij doet zijn heldergrijze ogen open en kijkt me aan. Ik glimlach naar hem en lik mijn lippen af. Hij grijnst terug, een ondeugende, wellustige grijns.
‘O, gaan we het zo spelen, mevrouw Steele?’ Hij bukt zich, pakt me onder mijn oksels vast en trekt me overeind. Opeens kust hij me en dan kreunt hij.
‘Ik proef mezelf. Jij smaakt beter,’ zegt hij tegen mijn lippen. Hij trekt mijn T-shirt over mijn hoofd uit en laat het op de grond vallen. Hij tilt me op en gooit me op het bed. Hij pakt de broekspijpen van mijn joggingbroek en trekt die in één keer uit. Ik heb er niets onder aan en lig uitgestrekt op bed. Wachtend. Verlangend. Hij verslindt me met zijn ogen en trekt zonder weg te kijken langzaam de rest van zijn kleren uit.
‘Je bent zo’n bloedmooie vrouw, Ana,’ zegt hij bewonderend.
Hmm... Ik houd mijn hoofd koket schuin en kijk hem stralend aan. ‘Jij bent zo’n bloedmooie vent, Christian, en je smaakt onwijs lekker.’
Hij grijnst ondeugend en pakt de spreidstang. Hij pakt dan mijn linkerenkel, maakt die snel vast en gespt de riem strak, maar niet té strak, vast. Hij controleert of er nog voldoende speling is door zijn pink tussen de boei en mijn enkel te duwen zonder het oogcontact te verbreken. Hij weet precies waar hij mee bezig is. Hmm... hij heeft dit eerder gedaan.
‘Nu zullen we eens kijken hoe u smaakt. Als ik het me goed herinner bent u een echt zeldzame delicatesse, mevrouw Steele.’
O.
Hij maakt snel en efficiënt mijn andere enkel ook vast en mijn voeten liggen meer dan een halve meter uit elkaar.
‘Het mooie van deze spreidstang is dat hij verlengbaar is,’ zegt hij zacht. Hij drukt op een knopje op de stang en mijn benen gaan verder uit elkaar. Whoa, bijna een meter. Mijn mond zakt open en ik adem diep in. Fuck, dit is geil. Ik sta in de fik, rusteloos en smachtend.
Christian likt langs zijn onderlip.
‘O, dit wordt leuk, Ana.’ Hij bukt zich, pakt de stang beet en draait die, zodat ik tot mijn verrassing opeens op mijn buik lig.
‘Zie je wat ik met je kan doen?’ zegt hij dreigend. Hij trekt er nog eens aan zodat ik weer op mijn rug lig en hem hulpeloos aanstaar.
‘De andere boeien zijn voor je polsen. Daar moet ik nog even over nadenken. Het hangt ervan af of je je gedraagt of niet.’
‘Ik gedraag me toch altijd?’
‘Ik weet zo nog wel een paar overtredingen,’ zegt hij zacht. Hij laat zijn vingers over mijn voetzolen glijden.
Het kietelt en ik probeer weg te kronkelen, maar de stang houdt me op mijn plek.
‘Je BlackBerry, bijvoorbeeld.’
Ik snak naar adem. ‘Wat ga je doen?’
‘O, ik verklap mijn plannen nooit.’ Hij grijnst ondeugend.
Lieve hemel. Hij is zo ongelooflijk sexy dat het me de adem beneemt.
Hij kruipt over het bed tot hij tussen mijn benen knielt, heerlijk naakt, en ik ben hulpeloos. ‘Hmm. U bent zo kwetsbaar, mevrouw Steele.’ Hij laat zijn vingers aan de binnenkant van mijn benen langzaam maar zeker in cirkeltjes omhoogglijden. Hij houdt oogcontact.
‘Het draait allemaal om de anticipatie, Ana. Wat zal ik eens met je doen?’ Zijn zachte woorden lijken door te dringen tot de diepste, donkerste plek in mij. Ik kronkel op het bed en kreun. Zijn vingers gaan verder met hun trage aanval op mijn benen, voorbij de achterkant van mijn knieën. Ik wil automatisch mijn benen bij elkaar doen, maar dat kan niet.
‘Onthoud goed, als je iets niet fijn vindt, zeg je gewoon dat ik moet stoppen,’ zegt hij zacht. Hij bukt zich en drukt zachte, zuigende kusjes op mijn buik, terwijl hij met zijn handen de trage, martelende reis langs de binnenkant van mijn dijen voortzet, strelend, plagend.
‘O alsjeblieft, Christian,’ smeek ik.
‘O, mevrouw Steele, ik heb ontdekt dat u genadeloos kunt zijn in uw amoureuze aanvallen op mijn persoon. Ik zal u dezelfde dienst bewijzen.’
Ik grijp het dekbed vast en geef me aan hem over. Zijn mond glijdt langzaam naar het zuiden, zijn vingers naar het noorden, naar het kwetsbare en naakte plekje waar mijn dijen samenkomen. Ik kreun als hij zijn vingers zacht in me duwt en duw mijn bekken omhoog om ze tegemoet te komen. Christian kreunt ook.
‘Je blijft me verbazen, Ana. Je bent zo nat,’ fluistert hij vlak boven mijn schaamhaar tegen mijn buik. Mijn hele lichaam komt omhoog als zijn mond me vindt.
O, hemel.
Zijn aanval is traag en sensueel; hij beweegt zijn tong in cirkeltjes en hij likt me terwijl hij zijn vingers in me beweegt. Omdat ik mijn benen niet kan sluiten is het echt ongelooflijk intens. Ik welf mijn rug terwijl ik de prikkels probeer te verwerken.
‘O, Christian!’ roep ik.
‘Ik weet het schatje,’ fluistert hij. Hij gunt me een korte pauze en blaast zacht op het gevoeligste deel van mijn lichaam.
‘Ah! Alsjeblieft!’ smeek ik.
‘Zeg mijn naam,’ beveelt hij.
‘Christian,’ roep ik. Ik herken mijn stem bijna niet – zo hoog en smachtend.
‘Nog een keer!’
‘Christian, Christian, Christian Grey,’ zeg ik steeds harder.
‘Je bent van mij.’ Zijn stem klinkt zacht en gevaarlijk. Met een laatste lik met zijn tong val ik – spectaculair – in een ongekend orgasme. Omdat mijn benen zo gespreid zijn, gaat het door en door en ik ben verloren.
Ik ben me er vaag van bewust dat Christian me op mijn buik heeft gedraaid.
‘We gaan dit een keer proberen, schatje. Als je het niets vindt, zeg je dat en stoppen we.’
Wat? Ik ben nog te verdwaasd om een samenhangende gedachte te hebben. Ik zit bij Christian op schoot. Hoe is dat gebeurd?
‘Naar voren leunen, schatje,’ fluistert hij in mijn oor. ‘Hoofd en borst op het bed.’
Ik volg nog steeds verdwaasd zijn bevel op. Hij trekt allebei mijn handen naar achteren en maakt ze naast mijn enkels aan de stang vast. O... Mijn knieën zijn opgetrokken, mijn kont steekt in de lucht, totaal kwetsbaar, helemaal van hem.
‘Ana, je bent zo mooi.’ Hij klinkt verwonderd en dan hoor ik folie scheuren. Hij laat zijn vingers van mijn onderrug richting mijn vagina glijden en stopt even bij mijn kont.
‘Als je er klaar voor bent, wil ik deze ook.’ Zijn vinger aait over me heen. Ik hap hoorbaar naar adem bij het voelen van die zachte druk. ‘Vandaag nog niet, lieve Ana. Maar op een dag... Ik wil je op alle mogelijke manieren. Ik wil je van top tot teen bezitten. Je bent van mij.’
Ik denk aan de buttplug en ik verstijf. Zijn woorden maken me aan het kreunen en zijn vingers glijden verder, op weg naar meer bekend terrein.
Even later ramt hij in een keer bij me binnen. ‘Aagh! Voorzichtig!’ roep ik.
Hij stopt. ‘Gaat het?’
‘Rustig... Laat me hier even aan wennen.’
Hij trekt zich terug en komt langzaam weer bij me binnen, vult me, rekt me op... twee keer, drie keer en ik lig hulpeloos.
‘Ja, goed zo, nu gaat het,’ steun ik en ik geniet van dit gevoel.
Hij kreunt en versnelt zijn ritme. Sneller, sneller... meedogenloos. Verder, naar binnen, hij vult me... en het is heerlijk. Er zit een gevoel van vreugde bij mijn hulpeloosheid, vreugde om mijn overgave, de wetenschap dat hij zich in mij kan verliezen zoals hij dat wil. Ik kan dit. Hij geeft me deze donkere ervaringen, dingen die ik me nooit had kunnen inbeelden en samen gaan we op in de verblindende, louterende explosie. O, yes... brandend, verblindend licht.
En ik laat me gaan, ga helemaal op in wat hij met me doet en vind nog een overweldigende ontlading. Ik gil zijn naam. En hij verstijft, stort zich met hart en ziel in me uit.
‘Ana, schatje,’ schreeuwt hij en hij laat zich naast me op het bed vallen.
Zijn vingers maken kundig de riempjes los en hij wrijft eerst over mijn enkels en dan over mijn polsen. Als ik weer helemaal los ben, neemt hij me in zijn armen en ik doezel uitgeput weg.
Als ik weer bijkom, lig ik tegen hem aan en ik zie dat hij naar me kijkt. Ik heb geen idee hoe laat het is.
‘Ik zou eeuwig naar je kunnen kijken als je slaapt, Ana,’ zegt hij zacht. Hij slaat zijn armen om me heen.
Ik glimlach en druk mijn lichaam tegen hem aan over de volle lengte.
‘Ik wil je nooit meer laten gaan,’ zegt hij zachtjes en slaat zijn armen om me heen.
Hmm. ‘Ik wil nooit meer bij je weg. Laat me nooit gaan,’ fluister ik slaperig. Mijn ogen weigeren nog open te gaan.
‘Ik heb je nodig,’ fluistert hij. Maar zijn stem is een ver, hemels onderdeel van mijn dromen. Hij heeft me nodig... nodig... en als ik me uiteindelijk overgeef aan de duisternis, denk ik als laatste aan een jongetje met grijze ogen en vuil, rommelig koperkleurig haar dat verlegen naar me glimlacht.