Twee

 

 

Ik ben op slag wakker, mijn erotische droom is in rook opgegaan.

‘Ik lag op mijn buik, moet me in mijn slaap hebben omgedraaid,’ fluister ik zacht, bij wijze van excuus.

Zijn ogen spuwen vuur. Hij bukt, pakt mijn bikinitop van zijn ligstoel en gooit het naar me toe.

‘Trek het aan!’ bijt hij me toe.

‘Christian, niemand kijkt.’

‘Geloof me. Ze kijken echt wel. Ik weet zeker dat Taylor en de beveiligers een fijne voorstelling hebben zo!’ zegt hij boos.

Holy shit! Waarom vergeet ik hen toch steeds? In paniek pak ik mijn borsten beet, probeer ze met mijn handen af te schermen. Sinds Charlie Tango’s gesaboteerde ondergang worden we voortdurend gevolgd door die stomme bodyguards.

‘Ja,’ bijt hij me toe. ‘En een of andere goedkope paparazzo zou ook gewoon een foto van je kunnen maken. Zou je het leuk vinden om op de cover van Star Magazine te staan? Naakt dit keer?’

Shit! De paparazzi! Ik trek zo snel als ik kan mijn bovenstukje aan, zij het enigszins onhandig, terwijl alle kleur uit mijn gezicht trekt. Ik huiver. De onplezierige herinnering aan de bestorming van de paparazzi bij de uitgang van SIP nadat het nieuws over onze verloving was uitgelekt, staat me nog helder voor de geest – allemaal onderdeel van het Christian Grey-pakket.

L’addition!’ snauwt Christian naar een passerende serveerster. ‘We gaan,’ zegt hij tegen mij.

‘Nu?’

‘Ja. Nu.’

O shit, dit is niet het moment om met hem in discussie te gaan.

Hoewel zijn zwembroek nog drijfnat is, hijst hij zich in z’n broek, en doet dan z’n grijze T-shirt aan. De serveerster is snel terug met zijn creditcard en de rekening.

Met tegenzin wurm ik me in mijn turkooizen zomerjurk en stap in mijn slippers. Als de serveerster weer vertrokken is, grijpt Christian zijn boek en BlackBerry en verbergt hij zijn woede achter een pilotenbril met spiegelende glazen. Hij trilt van spanning en woede. Mijn hart gaat als een gek tekeer. Alle vrouwen op het strand zijn topless – het is helemaal niet zo erg. Eigenlijk val ik meer op met mijn bovenstukje aan. Ik zucht vanbinnen, de moed zakt me in de schoenen. Ik dacht dat Christian er de humor wel van zou inzien... of zoiets... misschien als ik op mijn buik was blijven liggen, wel. Maar zijn gevoel voor humor is op dit moment ver te zoeken.

‘Niet boos op me zijn, alsjeblieft,’ fluister ik, en ik pak zijn boek en telefoon aan om ze in mijn rugzak te doen.

‘Daar ben je een beetje laat mee,’ zegt hij stilletjes – te stilletjes naar mijn zin. ‘Kom.’ Hij neemt me bij de hand en gebaart naar Taylor en zijn twee hulpjes, de Franse beveiligers Philippe en Gaston. Vreemd genoeg is het een eeneiige tweeling. Ze hebben ons en iedereen om ons heen op het strand geduldig in de gaten gehouden vanaf het terras. Waarom vergeet ik ze toch de hele tijd? Stom van me. Taylors gezicht is uitdrukkingloos achter zijn donkere bril. Shit, die is ook al boos op me. Ik ben nog steeds niet aan zijn vrijetijdskleding gewend, met een korte broek en zwart poloshirt valt hij minder op.

Christian neemt me mee het hotel in en vervolgens door de lobby, om uiteindelijk op de straat voor het hotel uit te komen. Hij is nog steeds stil en slechtgehumeurd, en dat is allemaal mijn schuld. Taylor en zijn team volgen op korte afstand.

‘Waar gaan we heen?’ vraag ik voorzichtig, terwijl ik naar hem opkijk.

‘Terug naar de boot.’ Hij kijkt me niet aan.

Ik heb geen idee van de tijd. Waarschijnlijk is het een uur of vijf of zes in de middag. Als we bij de haven aankomen, brengt Christian me naar de steiger waar de motorboot en de jetski die bij de Fair Lady horen, liggen aangemeerd. Christian maakt de jetski los, en ik geef mijn rugzak aan Taylor. Ik werp hem een nerveuze blik toe, maar net als Christian verraadt zijn gezicht niets over zijn gevoelens. Ik bloos bij de gedachte aan wat hij moet hebben gezien op het strand.

‘Alstublieft, mevrouw Grey.’ Taylor geeft me een reddingsvest van de motorboot, die ik plichtmatig aantrek. Waarom ben ik de enige die een reddingsvest aan moet? Christian en Taylor wisselen een bepaalde blik uit. Jemig, is hij ook boos op Taylor? Christian controleert de sluitingen van mijn reddingsvest, en trekt de middelste wat strakker aan.

‘Dat kan ermee door,’ moppert hij zonder me een blik waardig te gunnen. Shit.

Soepel klimt hij op de jetski en steekt dan zijn hand uit om mij te helpen. Ik pak hem stevig aan en het lukt me zowaar om een been over de zitting te slaan zonder in het water te vallen. Taylor en de tweeling stappen in de motorboot. Christian duwt de jetski weg van de steiger en laat hem zachtjes richting de haven dobberen.

‘Hou je vast,’ commandeert hij en ik sla mijn armen om hem heen. Dit is wat ik het leukste vind van de jetski. Ik hou hem stevig vast bij zijn middel, en druk mijn neus tegen zijn rug; ik denk terug aan de tijd dat hij niet toestond dat ik hem zo aanraakte. Hij ruikt lekker... naar Christian en de zee. Vergeef me, Christian, alsjeblieft?

Hij verstrakt. ‘Hou je evenwicht,’ zegt hij, en zijn stem klinkt vriendelijker. Ik kus hem op zijn rug en leg mijn wang tegen hem aan, op de kade zie ik dat zich een paar vakantiegangers hebben verzameld om naar ons te kijken.

Christian draait de sleutel om en de motor komt tot leven. Hij draait het gas open met een simpele beweging en de jetski schiet vooruit over het koele, donkere water, door de haven richting de Fair Lady. Ik klem me nog wat steviger om hem heen. Ik vind dit geweldig – het is zo opwindend. Zo dicht tegen hem aan voel ik iedere spier in Christians goedgebouwde lichaam.

Taylor vaart naast ons in de motorboot. Christian kijkt even naar hem en geeft dan gas bij, we schieten vooruit om vervolgens als een kiezelsteentje over het water te stuiteren. Taylor schudt zijn hoofd als teken dat hij de strijd opgeeft al voordat het begonnen is, en vaart rechtstreeks naar het jacht. Christian vaart langs de Fair Lady en stuurt richting open water.

Het zeewater spat op om ons heen, de warme windstroom zorgt ervoor dat mijn paardenstaart wild alle kanten op zwiept. Dit is echt zo leuk. Hopelijk vindt Christian dat ook en knapt zijn slechte humeur ervan op. Ik kan zijn gezicht niet zien, maar ik weet dat hij het naar zijn zin heeft – zorgeloos genieten, zoals dat hoort op zijn leeftijd.

Hij maakt een grote halve cirkel en zo kan ik de kustlijn goed zien – de boten in de jachthaven, het mozaïek van geel, wit en zandkleurige kantoren en appartementen, en het rotsachtige gebergte daarachter. Het ziet er nogal ongeorganiseerd uit – echt heel anders dan de strakke stedenbouw die ik gewend ben – maar ontzettend pittoresk. Christian kijkt over zijn schouder naar me, en heel even heb ik het idee dat er een lachje om zijn mond speelt.

‘Nog een keer?’ schreeuwt hij, om het geluid van de motor te overstemmen.

Enthousiast knik ik. De grijns waarmee hij antwoordt is duizelingwekkend. Het volgende moment gooit hij het gas helemaal open, scheuren we om de Fair Lady heen weer naar de open zee en ik denk dat hij me heeft vergeven.

 

‘Je bent een beetje verbrand,’ zegt Christian zorgzaam als hij me uit mijn reddingsvest helpt. Toch nog wat ongerust probeer ik zijn gemoedstoestand te peilen. We zijn aan boord van het jacht en een van de stewards staat stil te wachten op mijn reddingsvest. Christian geeft het aan hem.

‘Kan ik verder nog iets voor u doen, meneer?’ vraagt de jonge man. Ik vind zijn Franse accent heerlijk. Christian kijkt naar me, doet zijn bril af, klapt hem in en hangt hem met één pootje aan de rand van zijn T-shirt.

‘Wil jij wat te drinken?’ vraagt hij.

‘Heb ik drank nodig?’

Hij houdt zijn hoofd een beetje scheef. ‘Waarom zeg je dat?’ Zijn stem klinkt zacht.

‘Dat weet je wel.’

Hij fronst alsof hij moet nadenken over wat hij nu zal zeggen.

O, wat gaat er toch allemaal om in zijn hoofd?

‘Twee gin-tonics, graag. En wat nootjes en olijven,’ zegt hij tegen de steward, die knikt en spoorslags verdwijnt.

‘Ben je bang dat ik je zal straffen?’ Christians stem klinkt zijdezacht.

‘Wil je dat?’

‘Ja.’

‘Hoe?’

‘Daar verzin ik nog wel wat op. Misschien nadat je je drankje op hebt.’

Het is een sensueel dreigement. Ik slik, en mijn innerlijke godin kijkt met één oog op vanaf haar zonnebed, waar zij de zonnestralen probeert op te vangen met een zilveren reflector die zij rond haar nek omhooghoudt.

Christian kijkt me even serieus aan.

‘Wil je worden gestraft?’

Hoe weet hij dat nou? ‘Dat hangt ervan af,’ zeg ik blozend.

‘Waarvan af?’ Hij onderdrukt een glimlach.

‘Of je me al dan niet pijn wil doen.’

Hij perst zijn mond tot een dunne streep, geen greintje humor meer te bekennen. Hij buigt voorover en kust mijn voorhoofd.

‘Anastasia, je bent mijn vrouw, niet mijn Onderdanige. Ik wil je nooit pijn doen. Dat zou je nu toch wel moeten weten. Alleen... je moet je kleren aanhouden als er anderen bij zijn. Ik wil niet dat je naakt in alle roddelbladen staat. Dat wil je zelf vast ook niet, en ik weet zeker dat je moeder en Ray er ook niet enthousiast over zouden zijn.’

O! Ray. Holy shit, die zou acuut een hartaanval krijgen. Wat ontzettend stom van me. Ik geef mezelf mentaal een standje.

De steward komt het dek op met onze hapjes en drankjes en zet alles op de teakhouten tafel.

‘Zitten,’ beveelt Christian. Ik doe wat hij zegt en neem plaats in een regisseursstoel. Christian gaat naast me zitten en geeft me mijn gin-tonic.

‘Proost, mevrouw Grey.’

‘Santé, meneer Grey.’ Ik neem een welverdiend slokje; het is dorstlessend, koud en heerlijk.

Als ik naar hem kijk, zie ik dat hij me aandachtig opneemt, zijn gedachten zijn onleesbaar. Het is zo frustrerend... ik weet niet of hij nog steeds boos op me is. Ik besluit mijn gepatenteerde afleidingstechniek toe te passen.

‘Van wie is dit jacht eigenlijk?’ vraag ik.

‘Britse adel. Sir Nog-Iets. Zijn overgrootvader is de oprichter van een supermarktketen. En zijn dochter is getrouwd met een Europese kroonprins.’

O. ‘Mega-rijk?’

Opeens lijkt Christian nogal behoedzaam te zijn. ‘Ja.’

‘Net als jij,’ zeg ik.

‘Ja.’

O.

‘En jij,’ fluistert Christian en stopt een olijf in zijn mond. Ik knipper met mijn ogen... het beeld van hem in zijn smoking en zilvergrijze vest komt in me op... zijn ogen die brandden met oprechtheid toen hij naar me keek tijdens de huwelijksvoltrekking.

Al dat van mij is, is nu ook van jou,’ zegt hij duidelijk verstaanbaar als hij zijn ingestudeerde huwelijksgeloften uitspreekt.

Allemaal van mij? Allemachtig. ‘Gek eigenlijk. Ik ga van niks’ – ik maak een wuivend gebaar met mijn hand naar onze luxe omgeving – ‘naar alles.’

‘Daar wen je snel genoeg aan.’

‘Ik denk niet dat ik daar ooit aan zal wennen.’

Taylor verschijnt aan dek. ‘Meneer, er is telefoon voor u.’ Christian fronst, maar neemt de BlackBerry wel aan van Taylor.

‘Grey,’ zegt hij kortaf, en hij staat op en loopt naar de voorsteven van het jacht.

Ik kijk uit over de zee, en vang flarden op van zijn gesprek met Ros – tenminste, dat denk ik –, zijn rechterhand. Ik ben rijk... stinkend rijk. Ik heb niets gepresteerd om al mijn geld te verdienen... ik ben gewoon met een rijke man getrouwd. Er trekt een huivering door me heen als ik terugdenk aan ons gesprek over huwelijkse voorwaarden.

Het was de zondag na zijn verjaardag en we zaten met z’n allen aan de keukentafel te ontbijten. Elliot, Kate, Grace en ik hadden het over wat nou lekkerder is: worstjes of spek; Carrick en Christian zaten de krant te lezen...

 

 

‘Kijk nou!’ brult Mia, en ze zet haar iPad midden op de keukentafel. ‘Er staat een roddelitem op de lokale nieuwssite over je verloving, Christian.’

‘Nu al?’ vraagt Grace verbaasd. Vervolgens tuit ze veelbetekenend haar lippen als ze bedenkt hoe het heeft kunnen gebeuren. Christian fronst.

Mia leest de hele column hardop voor. ‘Het is de redactie ter ore gekomen dat Seattles meest begeerde vrijgezel, de Christian Grey, eindelijk is gestrikt en dat de huwelijksklokken binnenkort voor hem zullen luiden. Maar wie is de gelukkige? We zitten erbovenop; ze is vast druk met het lezen van de waterdichte huwelijkse voorwaarden.’

Mia giechelt, maar haar gezicht betrekt als ze Christian ziet. Er valt een onaangename stilte, en de temperatuur in de keuken van de Greys daalt tot ver onder het nulpunt.

O nee! Huwelijkse voorwaarden? Daar heb ik nooit over nagedacht. Ik slik, en voel het bloed uit mijn gezicht trekken. Lieve grond, ik wil nu graag door je heen zakken. Christian schuift ongemakkelijk op zijn stoel heen en weer, terwijl ik hem vragend aankijk.

‘Nee,’ zegt hij, zonder geluid te maken.

‘Christian,’ probeert Carrick voorzichtig.

‘Ik ga hier niet nog een keer over in discussie,’ bijt hij Carrick toe, die me nerveus aankijkt. Hij doet zijn mond open om wat te zeggen.

‘Geen huwelijkse voorwaarden!’ Christian schreeuwt het bijna en gaat dan onverstoorbaar verder met zijn krant; hij negeert iedereen aan tafel. De anderen kijken eerst naar mij, en daar naar hem... en vervolgens om zich heen maar vooral niet naar ons.

‘Christian,’ zeg ik. ‘Ik teken alles wat jij en meneer Grey willen.’ Jemig, het is echt niet de eerste keer dat hij me ergens mijn handtekening onder laat zetten. Christian kijkt op van zijn krant en staart me boos aan.

‘Nee!’ bijt hij me toe. Maar zo makkelijk geef ik niet op.

‘Het is om jou te beschermen.’

‘Christian, Ana – dit is iets wat jullie samen moeten bespreken,’ zegt Grace sussend. Ze kijkt Carrick en Mia vermanend aan. O jee, het lijkt erop dat zij ook op het strafbankje zitten.

‘Ana, dit gaat niet om jou,’ zegt Carrick geruststellend. ‘En noem me alsjeblieft gewoon Carrick.’

Christian werpt zijn vader een koele blik toe, en het lood zakt me in mijn schoenen. Shit... Hij is echt heel boos.

Iedereen pakt de draad van de conversatie weer op, terwijl Mia en Kate opspringen om af te ruimen.

‘Ik vind worstjes toch echt het lekkerst,’ stelt Elliot.

Ik staar naar mijn vingers, die krampachtig verstrengeld zijn. Shit. Als meneer en mevrouw Grey maar niet denken dat ik een of andere geldwolf ben. Christian buigt zich naar mij toe en neemt mijn handen in de zijne.

‘Kappen,’ zegt hij.

Hoe weet hij wat ik denk?

‘Negeer m’n vader,’ zegt Christian zo zacht dat alleen ik hem kan horen. ‘Hij is echt heel boos over het Elena-verhaal. Alles wat hij zei was tegen mij bedoeld. Ik wou dat mijn moeder haar mond had gehouden.’

Ik weet dat Christian nog steeds aangedaan is door zijn ‘gesprekje’ over Elena met Carrick, gisteravond.

‘Hij heeft een punt, Christian. Jij bent ontzettend vermogend, en alles wat ik inbreng in ons huwelijk is mijn studieschuld.’

Christian kijkt me verdrietig aan. ‘Anastasia, als jij bij me weggaat, kun je net zo goed alles meenemen. Je hebt me al eens verlaten. Ik weet hoe het voelt.’

Mijn god! ‘Dat was anders,’ fluister ik; zijn openhartigheid ontroert me.

‘Maar... misschien wil jij wel ooit van mij af.’ Ik word misselijk bij de gedachte.

Hij snuift en schudt driftig zijn hoofd.

‘Christian, je weet dat ik iets uitzonderlijk doms zou kunnen doen – en jij...’ Ik staar naar mijn handen die krampachtig ineengestrengeld zijn, en ik kan mijn zin niet afmaken door de pijn die de gedachte van uit elkaar gaan oproept. Een leven zonder Christian... fuck.

‘Hou op. Kappen nou. We gaan het er niet meer over hebben, Ana. Geen huwelijkse voorwaarden, punt. Nu niet – en nooit.’ Hij werpt me een niet mis te verstane je-geeft-het-nu-op blik, waardoor ik enigszins word gerustgesteld. Dan draait hij zich naar Grace.

‘Mam,’ zegt hij, ‘kunnen we de bruiloft hier houden?’

 

 

Hij heeft het er nooit meer over gehad. Sterker, bij elke gelegenheid heeft hij benadrukt dat alles wat hij bezit, ook van mij is. Ik huiver als ik terugdenk aan het idiote winkelfestijn dat Christian voor me regelde bij Caroline Acton – de personal shopper van Niemans – ter voorbereiding op onze huwelijksreis. Alleen mijn bikini kostte al 540 dollar. Ik bedoel, hij is hartstikke mooi maar het is natuurlijk belachelijk veel geld voor die paar minuscule stukjes stof.

‘Je went er wel aan,’ onderbreekt Christian mijn dagdromerij als hij weer bij me komt zitten.

‘Wennen waaraan?’

‘Het geld,’ zegt hij, terwijl hij met zijn ogen rolt.

O Vijftig, ooit misschien. Ik duw het schaaltje met amandelen en cashewnoten zijn kant op.

‘Uw noten, meneer,’ zeg ik met een zo uitgestreken mogelijk gezicht, in een poging mezelf en hem wat op te fleuren na mijn bikinidebacle.

Hij gniffelt. ‘Ik knabbel liever aan jou.’ Hij stopt een amandel in zijn mond, zijn ogen schitteren door zijn eigen dubbelzinnige grapje. Hij likt het zout van zijn lippen. ‘Drink leeg. We gaan naar bed.’

Wat?

O hemel, zijn blik zou de opwarming van de aarde in enkele seconden een flinke boost kunnen geven. Ik drink mijn glas in één teug leeg, zonder zijn blik los te laten. Zijn mond valt open, en ik zie het puntje van zijn tong tussen zijn tanden. Hij lacht wellustig, en in een vloeiende, razendsnelle beweging staat hij gebukt voor me, zijn handen op de armleuningen van mijn stoel.

‘Jij bent echt erg. Kom. Niet plassen,’ fluistert hij in mijn oor.

Ik snak naar adem. Niet plassen? Best grof. Mijn onderbewustzijn kijkt gealarmeerd op van haar boek – The Complete Works of Charles Dickens, deel I.

‘Het is niet wat je denkt,’ gniffelt Christian, en strekt zijn hand naar me uit. ’Vertrouw me.’ Hij ziet er zo sexy en veelbelovend uit. Hoe kan ik hem nou weigeren?

‘Oké.’ Ik leg mijn hand in de zijne, omdat ik hem simpelweg mijn ziel en zaligheid toevertrouw. Wat is hij van plan? Mijn hart gaat wild tekeer in afwachting van wat komen gaat.

Hij neemt me mee over het dek, door de deuren naar de prachtig ingerichte salon, en vervolgens via een smalle gang en de eetkamer naar beneden, richting de slaapkamer.

De kamer is inmiddels schoongemaakt, en het bed is weer opgemaakt. Het is een prachtige ruimte met twee patrijspoorten aan weerszijden, walnotenhouten meubelen, crèmekleurige wanden en een in goud en roodtinten uitgevoerde stoffering.

Christian laat mijn hand los, trekt zijn T-shirt over zijn hoofd en gooit het achteloos op een stoel. In één elegante beweging stapt hij uit zijn slippers en broek. O hemel. Zal ik er ooit genoeg van krijgen om hem naakt te zien? Hij is echt beeldschoon, en lekker helemaal van mij. Zijn huid gloeit – ook hij is een beetje verbrand, en zijn haar is gegroeid zodat het een beetje over zijn voorhoofd valt. Ik heb zo ontzettend geluk gehad met hem.

Hij pakt mijn kin beet en trekt er zachtjes aan, zodat ik niet meer op mijn lip kan bijten; dan wrijft hij met zijn duim over mijn onderlip.

‘Beter zo.’ Hij draait zich om en loopt naar zijn ruime kledingkast. Uit de onderste lade pakt hij twee paar metalen handboeien, en een oogmasker.

Handboeien! Die hebben we nog nooit gebruikt. Ik werp een snelle, nerveuze blik op het bed. Waar gaat hij ze in godsnaam aan vastmaken? Hij draait zich naar me toe en staart me aan, zijn blik is donker.

‘Deze kunnen best pijnlijk zijn. Als je er te hard aan trekt, striemen ze je huid.’ Hij houdt een paar omhoog. ‘Maar ik wil ze nu echt bij je gebruiken.’

O mijn god. Mijn mond wordt droog.

‘Hier.’ Hij stapt op me af en geeft me een set. ‘Wil jij ze eerst proberen?’

Ze voelen massief aan, het metaal is koud. Ergens in mijn achterhoofd bedenk ik dat deze hopelijk nooit worden omgedaan door een agent.

Christian kijkt me indringend aan.

‘Waar zijn de sleutels?’ vraag ik haperend.

Hij doet zijn hand open, en ik zie een kleine metalen sleutel. ‘Deze past op beide sets. Op alle handboeien, om precies te zijn.’

Hoeveel sets handboeien heeft hij eigenlijk? Ik kan me niet herinneren dat ik ze in de museumkist heb gezien.

Met zijn wijsvinger streelt hij mijn wang, hij trekt een lijntje naar mijn mond. Vervolgens buigt hij naar me toe alsof hij me gaat kussen.

‘Zin om te spelen?’ vraagt hij met een lage stem, en er gaat een golf van opwinding door me heen die zich uiteindelijk diep in mijn onderbuik nestelt.

‘Ja,’ zeg ik ademloos.

Hij lacht. ‘Goed.’ Een vederlicht kusje belandt op mijn voorhoofd. ‘We moeten wel een codewoord bedenken.’

Wat?

Stop gaat niet werken, want dat ga je waarschijnlijk wel zeggen, maar zonder dat je het meent.’ Hij strijkt met zijn neus langs de mijne – het enige lichamelijke contact tussen ons.

Mijn hart gaat sneller slaan. Shit... hoe krijgt hij dit toch voor elkaar alleen door tegen me te praten?

‘Het doet echt geen pijn. Het is wel intens. Heel intens, want ik zorg ervoor dat je je niet kunt bewegen. Oké?’

O hemel. Dit klinkt heel geil. Mijn ademhaling is veel te hoorbaar. Niet te geloven, ik hijg nu al. Mijn innerlijke godin heeft haar glimjurk aan en warmt zich op voor een sensuele Rumba. Godzijdank ben ik met deze man getrouwd, anders zou ik me doodschamen. Mijn blik wordt als vanzelf naar zijn stijve getrokken.

‘Oké,’ zeg ik nauwelijks hoorbaar.

‘Kies een woord, Ana.’

O...

‘Een stopwoord,’ zegt hij zacht.

‘Lolly,’ zegt ik hijgend.

‘Lolly?’ herhaalt hij lachend.

‘Ja.’

Hij grinnikt en leunt wat achterover om me aan te kijken. ‘Interessante keus. Hou je armen omhoog.’

Ik doe wat hij zegt, en Christian trekt mijn jurk uit, over mijn hoofd en gooit hem op de vloer. Hij steekt zijn hand uit, en ik geef hem de handboeien terug. Beide setjes legt hij op het nachtkastje, samen met het masker, om vervolgens de sprei van het bed te trekken.

‘Draai je om.’

Ik draai me om, en hij maakt mijn bikinitop los, zodat het op de grond valt.

‘Morgen niet ik deze aan je vast,’ zegt hij streng, terwijl hij mijn haar uit het elastiekje bevrijdt. Hij pakt het met een hand beet en trekt er voorzichtig aan, zodat ik een stap achteruit doe en tegen hem aan sta. Tegen zijn borst. Tegen zijn erectie. Ik hap naar adem als hij mijn haar naar een kant houdt en me in mijn nek kust.

‘Je was heel ongehoorzaam,’ hijgt hij in mijn oor – het veroorzaakt heerlijke stroomstootjes die door mijn hele lichaam gaan.

‘Ja,’ fluister ik.

‘Hmm. Wat zullen we daaraan doen?’

‘Ermee leren leven,’ hijg ik. Zijn zachte, trage kussen maken me helemaal gek. Hij grijnst tegen mijn hals aan.

‘Ah, mevrouw Grey, de eeuwige optimist.’

Hij gaat rechtop staan. Dan pakt hij mijn haar, verdeelt het in drie strengen en begint langzaam te vlechten. Als hij klaar is, doet hij het elastiekje om het uiteinde. Voorzichtig trekt hij me aan mijn vlecht naar zich toe en brengt zijn mond dicht bij mijn oor. ‘Ik ga jou een lesje leren,’ fluistert hij.

Met een razendsnelle beweging, pakt hij me bij mijn middel, gaat op het bed zitten en legt mij over zijn knie zodat zijn erectie tegen mijn buik drukt. Hij slaat op mijn billen, hard. Ik slaak een kreet, en voordat ik het weet lig ik op mijn rug op het bed en ligt hij naar me te kijken; de kleur van zijn ogen is als gesmolten metaal. Ik ontvlam.

‘Heb je enig idee hoe mooi je bent?’ Met zijn vingertoppen streelt hij mijn dij, zodat het overal tintelt. Zonder zijn blik los te laten staat hij op van het bed en pakt beide setjes handboeien. Hij grijpt mijn linkerbeen, en doet een handboei om mijn enkel.

O!

Vervolgens tilt hij mijn rechterbeen op en doet hetzelfde nog eens met het andere setje, aan elke enkel hangt een paar handboeien. Nog altijd heb ik geen idee waar hij ze aan vast gaat maken.

‘Ga zitten,’ beveelt hij, en ik gehoorzaam onmiddellijk.

‘Sla je armen om je knieën.’

Ik kijk hem aan, en trek dan mijn benen op en sla mijn armen eromheen. Hij bukt, tilt mijn kin op, en geeft me een zachte, vochtige kus op mij mond, voordat hij het masker op mijn hoofd en voor mijn ogen plaatst. Ik zie helemaal niets meer; hoor alleen mijn hijgende ademhaling en de golven die zachtjes tegen het jacht kabbelen.

O hemel. Ik ben zo opgewonden... nu al.

‘Wat is het stopwoord, Ana?’

‘Lolly.’

‘Mooi.’ Hij slaat een handboei om mijn pols en doet het ook bij mijn andere. Mijn linkerhand zit vast aan mijn linkerenkel en mijn rechterhand aan mijn rechterenkel. Ik kan mijn benen niet strekken. O mijn god, wat nu?

‘Nu,’ zegt Christian, ‘ga ik je neuken tot je het uitgilt.’

Wat? Alle lucht wordt uit mijn longen geperst.

Hij grijpt mijn enkels en duwt me achterover zodat ik op het bed komt te liggen. Ik kan niet anders dan mijn benen gebogen houden. De boeien gaan strakker zitten als ik eraan trek. Hij heeft gelijk... ze striemen tot het bijna pijnlijk is... Het voelt vreemd – zo vastgebonden en weerloos – op een boot. Hij zet mijn enkels uit elkaar, en ik kreun zachtjes. Hij kust de binnenkant van mijn dij, en ik kronkel onder hem maar dat lukt niet. Ik kan mijn heupen niet bewegen. En mijn voeten zitten vast. Ik kan geen kant op. Holy shit.

‘Je moet je helemaal overgeven aan het genot, Ana. Niet bewegen,’ zegt hij, terwijl hij omhoog kruipt en mijn buik kust, net boven het randje van mijn bikinibroekje. Hij maakt de touwtjes aan de zijkanten open en de stukjes stof vallen opzij. Nu ben ik helemaal naakt, en volledig aan hem overgeleverd. Hij kust mijn buik, en bijt zachtjes in het randje van mijn navel.

‘Ah,’ verzucht ik. Dit wordt zwaar... ik had geen idee. Kleine kusjes en beetjes voel ik nu, helemaal tot aan mijn borsten.

‘Sssh...’ zegt hij. ‘Je bent zo mooi, Ana.’

Ik kreun, gefrustreerd. Normaal gesproken zou ik nu met mijn heupen bewegen, in mijn eigen ritme zijn aanraking beantwoorden – maar ik kan me niet bewegen. Ik klaag, trek aan de handboeien. Het metaal bijt zich in mijn huid.

‘Argh!’ schreeuw ik. Maar het zal me een zorg zijn.

‘Jij maakt me helemaal gek,’ fluistert hij. ‘Dus dat ik precies wat ik met jou ga doen.’ Hij rust nu boven op me, zijn gewicht rust op zijn ellebogen, en zijn aandacht gaat naar mijn borsten. Hij bijt, zuigt, en draait mijn tepels tussen zijn duim en wijsvinger – ik ben buiten zinnen. Hij blijft doorgaan. Dit is waanzinnig. O. Alsjeblieft. Zijn erectie drukt tegen me aan.

‘Christian,’ smeek ik, en ik voel een triomfantelijk lachje op mijn huid.

‘Zal ik je op deze manier laten klaarkomen?’ zegt hij tegen mijn tepel, waardoor deze nog harder wordt. ‘Je weet dat ik dat kan.’ Hij zuigt er hard aan en ik gil het uit – de tintelingen gaan rechtstreeks van mijn borsten naar beneden. Hulpeloos ruk ik aan de handboeien, overspoeld door de sensaties die hij teweegbrengt.

‘Ja,’ jammer ik.

‘O schatje, dat zou te makkelijk zijn.’

‘O... alsjeblieft.’

‘Ssh.’ Zijn tanden schrapen over mijn kin als zijn mond de mijne zoekt. Hij kust me. Zijn bekwame tong dringt mijn mond binnen, proeft, onderzoekt, heerst; maar mijn tong gaat de uitdaging met de zijne aan. Hij smaakt naar koele gin en Christian Grey, en hij ruikt naar de zee. Dan pakt hij mijn kin beet, en houdt mijn hoofd stil.

‘Niet bewegen, schatje. Ik wil dat je je niet beweegt,’ fluistert hij tegen mijn mond.

‘Ik wil je zien.’

‘O nee, Ana. Geblinddoekt voel je veel meer.’ En dan duwt hij zijn lid tergend langzaam een stukje bij me naar binnen. Normaal zou ik mijn heupen oprichten om het tegemoet te komen, maar ik kan geen kant op. Hij trekt zich terug.

‘Ah! Christian, alsjeblieft!’

‘Nog een keer?’ plaagt hij met hese stem.

‘Christian!’

Hij dringt nog een keer deels bij me naar binnen, om zich vervolgens weer terug te trekken. Ondertussen kust hij me, en spelen zijn vingers met mijn tepel. Dit is een overdosis genot.

‘Nee!’

‘Wil je me, Anastasia?’

‘Ja,’ smeek ik.

‘Zeg het,’ roept hij; hij ademt oppervlakkig en doet het weer – in... en uit.

‘Ik wil je,’ jammer ik. ‘Alsjeblieft.’

Ik hoor hem vlak bij mijn oor zachtjes hijgen.

‘Dan krijg je me, Anastasia.’

Hij komt overeind en ramt zich in me. Ik gil, mijn hoofd slaat achterover, ruk aan de handboeien als hij mijn g-spot raakt, zodat ik overal tintel – een heerlijke, verrukkelijke kwelling en ik kan me niet bewegen.

Nu draait hij met zijn heupen, en de bewegingen stralen uit door mijn hele onderbuik.

‘Waarom daag je me uit, Ana?’

‘Christian, stop...’

Hij draait nog eens diep in me rond, mijn smeekbede negerend, trekt zich dan langzaam terug om opnieuw hard in me te stoten.

‘Vertel. Waarom?’ sist hij, en ik ben me er vaag van bewust dat het komt omdat hij zijn kaken stijf op elkaar geklemd houdt.

Ik gil het uit... dit is meer dan ik aankan.

‘Zeg het.’

‘Christian...’

‘Ana, ik moet het weten.’

Hij stoot nog eens in me, heel diep, en het gevoel begint zich weer in me op te bouwen... dit is zo intens – het gevoel overspoelt me, en spreidt zich vanuit mijn buik uit naar mijn ledenmaten, tot aan elke handboei die ik draag.

‘Ik weet het niet!’ gil ik. ‘Omdat ik het kan! Omdat ik van je hou! Ik smeek je, Christian.’

Hij kreunt luid en blijft stoten, keer op keer, en ik ben de weg kwijt; probeer het genot tot in de finesses te voelen. Het is onbeschrijfelijk... ik ontplof bijna... Ik wil zo graag mijn benen strekken, mijn onvermijdelijke orgasme onder controle houden, maar ik kan het niet... Ik ben weerloos. Ik ben van hem, alleen van hem, en hij kan met me doen wat hij wil... Tranen springen in mijn ogen. Het wordt me te veel. Ik kan hem niet laten stoppen. Wil hem niet laten stoppen... Ik wil.. Ik wil... o nee, o nee... dit is te...

‘Zo ja, schatje,’ kreunt Christian. ‘Voel het, schatje!’

Ik kronkel tegen hem aan, nog eens, nog eens, en schreeuw het uit als mijn orgasme me verslindt, het slaat als een oncontroleerbaar vuur om zich heen, ik geef me er met hart en ziel aan over. Ik voel me uitgewrongen, de tranen stromen over mijn wangen – mijn lichaam siddert en zindert na.

Ik ben me ervan bewust dat Christian knielt, terwijl hij nog steeds in me zit, en hij trekt me overeind – op zijn schoot. Met één hand houdt hij mijn hoofd vast, met de andere mijn rug, en dan komt hij woest in me klaar terwijl ik vanbinnen nog natril. Het is afmattend, het is vermoeiend, het is als de vreselijk... het is hemels. Het is genot in optima forma.

Christian neemt het masker van mijn gezicht, en kust me. Hij kust mijn ogen, mijn neus, mijn wangen. Hij kust de tranen van mijn wangen, mijn gezicht rust in zijn handen.

‘Ik hou van je, mevrouw Grey,’ hijgt hij. ‘Ik kan zo boos op je worden – maar ik word ook zo blij van je.’ Het ontbreekt me aan de energie om mijn mond te openen voor een antwoord. Heel voorzichtig legt hij me op het bed, en trekt zich uit me terug.

Ik sputter woordeloos een beetje tegen. Hij klimt van het bed en maakt de handboeien los. Zodra ze af zijn, wrijft hij mijn polsen en enkels, om daarna naast me te komen liggen en me in zijn armen te nemen. Mijn god, dat voelt heerlijk. Ik voel me goed. Dit was, zonder enige twijfel, het meest intense hoogtepunt dat ik ooit heb ondergaan. Hmm... dit is Christian Grey Vijftig Tinten strafneuken.

Ik zou me vaker moeten misdragen.

 

Ik word wakker van een drukkend gevoel op mijn blaas. Als ik mijn ogen opendoe, ben ik gedesoriënteerd. Buiten is het donker. Waar ben ik? Londen? Parijs? O ja – de boot. Ik voel haar heen en weer gaan, en hoor het kalme gebrom van de motoren. We varen. Wat vreemd. Christian zit naast me te werken op zijn laptop, losjes gekleed in een witte linnen blouse en een broek; hij heeft blote voeten. Zijn haar is nog nat, en ik kan zijn douchegel nog ruiken – samen met zijn Christian-geur. Hmm...

‘Hoi,’ mompelt hij; hij werpt me een warme blik toe.

‘Hoi.’ Ik glimlach, voel me opeens verlegen. ‘Hoe lang heb ik geslapen?’

‘Een uurtje of zo.’

‘Varen we?’

‘Ik had bedacht dat we vanavond maar aan boord eten. Gisteravond zijn we uit geweest, naar de balletvoorstelling en het casino, dus ik had voor vandaag een rustige avond voor twee in gedachten.’

Ik grijns naar hem. ‘Waar gaan we naartoe?’

‘Cannes.’

‘Oké.’ Ik rek me uit, ben een beetje stijf. Hoe hard ik ook train met Claude, niets had me op deze middag kunnen voorbereiden.

Slaperig richt ik me op, ik moet echt plassen. Snel gris ik mijn zijden badjas van het haakje, en trek hem aan. Waarom voel ik me zo verlegen? Ik voel dat Christian naar me kijkt. Als ik naar hem kijk, richt hij zijn aandacht weer op zijn laptop; hij fronst.

Afwezig was ik mijn handen, en terwijl ik terugdenk aan onze avond in het casino valt mijn badjas open. Ik staar naar mezelf in de spiegel, en ben geschokt door wat ik zie.

Holy fuck! Wat heeft hij met me gedaan?