Zestien
‘Wil je dat ik haar wegstuur?’ vraagt Hannah, gealarmeerd door mijn gezichtsuitdrukking.
‘Eh, nee. Waar is ze?’
‘Bij de receptie. Ze is niet alleen. Ze wordt vergezeld door een andere jonge vrouw.’
O!
‘En mevrouw Prescott wil met je praten,’ voegt Hannah eraan toe.
Dat geloof ik graag. ‘Stuur haar naar binnen.’
Hannah zet een stap opzij en Prescott komt m’n kantoor binnen. Ze heeft duidelijk maar één doel voor ogen en bulkt van de professionele efficiëntie.
‘Eén momentje, Hannah. Prescott, ga zitten.’
Hannah sluit de deur en laat Prescott en mij alleen.
‘Mevrouw Grey, Leila Williams staat op uw lijst met ongeautoriseerde bezoekers.’
‘Wat?’ Ik heb een autorisatielijst?
‘Op uw waaklijst, mevrouw. Taylor en Welch hebben heel specifiek laten weten dat zij niet met u in contact mag komen.’
Ik frons m’n voorhoofd, ik begrijp het niet. ‘Is ze gevaarlijk?’
‘Dat kan ik niet zeggen, mevrouw.’
‘Waarom weet ik überhaupt dat ze er is?’
Prescott slikt en ziet er eventjes wat ongemakkelijk uit. ‘Ik had net een toiletpauze. Ze kwam binnen, sprak direct met Claire en Claire belde Hannah.’
‘O. Op die manier.’ Ik besef dat zelfs Prescott af en toe moet plassen en ik lach. ‘O hemeltjelief.’
‘Ja, mevrouw.’ Prescott schenkt me een beschaamde grijns en het is de eerste keer dat ik een barst in haar pantser zie. Ze heeft een mooie lach.
‘Ik moet maar weer eens een keer met Claire over het protocol praten,’ zegt ze vermoeid.
‘Tuurlijk. Weet Taylor dat ze hier is?’ Ik kruis mijn vingers onbewust en hoop dat ze het niet aan Christian heeft verteld.
‘Ik heb een kort bericht voor hem achtergelaten.’
O. ‘Dan heb ik niet veel tijd. Ik zou graag willen weten wat ze wil.’
Prescott staart me even aan. ‘Dat moet ik u streng afraden, mevrouw.’
‘Er is vast een reden waarom ze me wil zien.’
‘Ik moet dat voorkomen, mevrouw.’ Haar stem klinkt zacht, maar gelaten.
‘Ik wil echt horen wat ze te zeggen heeft.’ Mijn toon klinkt dwingender dan ik bedoel.
Prescott smoort haar zucht. ‘Ik wil hen graag allebei fouilleren voor u hen te woord staat.’
‘Oké. Kun jij dat doen?’
‘Ik ben hier om u te beschermen, mevrouw Grey, dus ja, dat kan ik. Ik zou ook graag bij u blijven tijdens het gesprek.’
‘Oké.’ Ik kan haar wel tegemoetkomen op die manier. Bovendien was Leila gewapend bij onze vorige ontmoeting. ‘Ga je gang.’
Prescott staat op.
‘Hannah,’ roep ik.
Hannah opent de deur net iets te snel. Ze stond vast bij de deur.
‘Kun je nagaan of de vergaderruimte vrij is, alsjeblieft?’
‘Dat heb ik al gedaan en ze is vrij.’
‘Prescott, kun je daar je onderzoek verrichten? Is het afgezonderd genoeg?’
‘Ja, mevrouw.’
‘Ik zal er over vijf minuten zijn. Hannah, breng Leila Williams en diegene die bij haar is naar de vergaderruimte.’
‘Doe ik.’ Hannah kijkt angstvallig van Prescott naar mij. ‘Zal ik uw volgende afspraak afzeggen? Die is om vier uur, maar aan de andere kant van de stad.’
‘Ja,’ mompel ik afgeleid. Hannah knikt en loopt weg.
Wat wil Leila in godsnaam? Ik denk niet dat ze me kwaad wil doen. Dat heeft ze ook niet gedaan toen ze er de kans toe had. Christian gaat over de rooie. Mijn onderbewustzijn tuit haar lippen, kruist netjes haar benen en knikt. Ik moet hem vertellen dat ik dit van plan ben. Ik typ snel een e-mail, wacht dan even om op de klok te kijken. Ik voel een kleine steek van berouw. Het ging net zo goed tussen ons sinds Aspen. Ik klik op verzenden.
Van: Anastasia Grey
Onderwerp: Bezoekers
Datum: 6 september 2011 15:27
Aan: Christian Grey
Christian
Leila is hier om mij te spreken. Ik ga haar samen met Prescott te woord staan.
Ik zal, indien nodig, mijn nieuw verworven mepvaardigheden gebruiken met mijn ondertussen genezen hand.
Probeer, en ik zeg met klem probeer, je geen zorgen te maken.
Ik ben een grote meid.
Zal je bellen na ons gesprek.
A x
Anastasia Grey
Redacteur, SIP
Ik verstop m’n BlackBerry gauw in m’n bureaulade. Ik sta op, strijk mijn grijze kokerrok over m’n heupen, knijp in mijn wangen om ze wat kleur te geven en zet een van de knoppen van m’n grijze zijden blouse open. Goed, ik ben er klaar voor. Nadat ik nog eens diep heb ingeademd, loop ik m’n kantoor uit om de beruchte Leila te ontmoeten. Ik negeer bewust het geluid van ‘Your Love Is King’ dat zachtjes uit m’n bureaulade klinkt.
Leila ziet er veel beter uit. Meer dan dat zelfs – ze is erg aantrekkelijk. Er staat een rozig blosje op haar wangen en haar bruine ogen zijn helder, haar haar is schoon en glanzend. Ze heeft een pastelroze blouse aan en een witte broek. Ze staat meteen op als ik de vergaderruimte binnenwandel en haar vriendin doet hetzelfde – nog een donkerharige jonge vrouw met zachte cognacbruine ogen. Prescott weifelt in de hoek en houdt Leila voortdurend in de gaten.
‘Mevrouw Grey, wat fijn dat u mij te woord wilt staan.’ Leila’s stem klinkt zacht, maar duidelijk.
‘Eh... Sorry voor alle veiligheidsmaatregelen,’ zeg ik, want ik kan niets anders bedenken. Ik wuif afgeleid naar Prescott.
‘Dit is een vriendin van mij, Susi.’
‘Hoi.’ Ik knik naar Susi. Ze lijkt op Leila. Ze lijkt op mij. O, nee. Nog zo één.
‘Ja,’ zegt Leila alsof ze mijn gedachten kan lezen. ‘Susi kent meneer Grey ook.’
Wat moet ik daar in godsnaam op antwoorden? Ik lach beleefd naar haar.
‘Ga zitten,’ nodig ik uit.
Er wordt op de deur geklopt. Het is Hannah. Ik gebaar dat ze naar binnen kan komen, me heel goed bewust van waarom zij ons stoort.
‘Het spijt me te moeten onderbreken, Ana. Ik heb meneer Grey aan de lijn?’
‘Zeg hem dat ik het druk heb.’
‘Hij was vrij vasthoudend,’ zegt ze angstig.
‘Dat geloof ik graag. Zou je me kunnen excuseren bij hem en zeggen dat ik hem heel snel zal terugbellen?’
Hannah aarzelt.
‘Hannah, alsjeblieft.’
Ze knikt en haast zich de kamer uit. Ik draai me terug naar de twee vrouwen die voor me zitten. Ze staren me allebei vol bewondering aan. Het is ongemakkelijk.
‘Wat kan ik voor jullie doen?’ vraag ik.
Susi spreekt. ‘Ik weet dat dit op alle fronten eigenaardig is, maar ik wou jou ook ontmoeten. De vrouw die erin geslaagd is om Chris...’
Ik houd mijn hand omhoog en stop haar in het midden van de zin. Dit wil ik niet aanhoren. ‘Eh... Ik begrijp waar je naartoe wil,’ prevel ik.
‘We noemen onszelf de “sub club”, de club der Onderdanigen.’ Ze grijnst naar me, haar ogen vol humor.
O mijn god.
Leila hapt naar adem en gaapt Susi aan, tegelijkertijd geamuseerd en ontzet. Susi krimpt ineen. Ik denk dat Leila haar onder de tafel geschopt heeft.
Wat moet ik daar in hemelsnaam op antwoorden? Ik werp een nerveuze blik op Prescott die uitdrukkingloos blijft. Haar ogen wenden zich geen moment van Leila af.
Susi komt tot zichzelf. Ze bloost, knikt dan en staat op. ‘Ik zal aan de receptie wachten. Dit is Lulu’s show.’ Ik zie dat ze zich geneert.
Lulu?
‘Gaat het lukken?’ vraagt ze Leila die opstaat en naar haar glimlacht. Susi geeft mij een grote, open, oprechte lach en verlaat de kamer.
Susi en Christian... het is niet iets waar ik lang bij wil stilstaan. Prescott neemt haar telefoon uit haar zak en beantwoordt de oproep. Ik heb hem niet eens horen overgaan.
‘Meneer Grey,’ zegt ze. Leila en ik kijken haar aan. Prescott sluit haar ogen alsof ze pijn heeft.
‘Ja, meneer,’ zegt ze. Dan zet ze een stap naar voren en geeft me de telefoon aan.
Ik rol met m’n ogen. ‘Christian,’ zeg ik en probeer mijn ergernis te bedwingen. Ik sta op en loop kordaat de kamer uit.
‘Wat heeft dit godverdomme allemaal te betekenen?’ schreeuwt hij. Hij is ziedend.
‘Schreeuw niet tegen me.’
‘Wat bedoel je, niet tegen jou schreeuwen?’ schreeuwt hij, dit keer nog harder. ‘Ik heb je specifieke instructies gegeven die je volledig genegeerd hebt – alweer. Verdomme, Ana, ik ben godverdomme woedend!’
‘Als je gekalmeerd bent, zullen we erover praten.’
‘Waag het niet om op te hangen,’ sist hij.
‘Dag, Christian.’ Ik hang op en zet Prescotts telefoon uit.
Holy shit. Ik heb niet veel tijd met Leila. Ik adem diep in en ga terug naar binnen. Zowel Leila als Prescott kijkt me vol verwachting aan en ik geef Prescott haar telefoon terug.
‘Waar waren we gebleven?’ vraag ik Leila en ik ga weer tegenover haar zitten. Haar ogen sperren zich een beetje.
Ja. Blijkbaar houd ik hem in de hand, wil ik haar zeggen. Maar ik denk niet dat ze dat wil horen.
Leila speelt zenuwachtig met de uiteinden van haar haar. ‘Allereerst, wil ik mijn excuses aanbieden,’ zegt ze zacht.
O...
Ze werpt een vluchtige blik op me en ziet mijn verrastheid. ‘Ja,’ zegt ze snel. ‘En je bedanken dat je niet naar de politie gestapt bent. Je weet wel – voor jouw auto en in je appartement.’
‘Ik weet dat je niet... eh, lekker in je vel zat,’ hakkel ik. Ik had geen verontschuldiging verwacht.
‘Nee, dat klopt.’
‘Voel je je nu beter?’ vraag ik vriendelijk.
‘Veel beter. Dank je.’
‘Weet je dokter dat je hier bent?’
Ze schudt van nee.
O.
Ze ziet er gepast schuldig uit. ‘Ik weet dat ik de consequenties daarvan straks zal moeten aanvaarden. Maar ik had een paar dingen nodig en ik wilde Susi zien, en jou, en... meneer Grey.’
‘Je wil Christian zien?’ Mijn maag valt in een vrije val op de vloer. Daarom is ze hier.
‘Ja. Ik wilde je vragen of je dat goed zou vinden.’
O hemel. Ik gaap haar aan en ik wil haar vertellen dat het beslist niet goed is. Ik wil haar niet in de buurt van mijn echtgenoot. Waarom is ze hier? Om de competitie te beoordelen? Om me van m’n stuk te brengen? Of misschien heeft ze op de een of andere manier afsluiting nodig?
‘Leila,’ breng ik geïrriteerd uit. ‘Dat is niet aan mij om te beslissen, maar aan Christian. Je moet het hem zelf vragen. Hij heeft mijn toestemming niet nodig. Hij is volwassenen genoeg... meestal.’
Ze gaapt me een fractie van een seconde aan alsof ze verbaasd is door mijn reactie en begint dan zachtjes te lachen. Nog steeds speelt ze zenuwachtig met de uiteinden van haar haar.
‘Hij heeft al mijn verzoeken om hem te zien voortdurend geweigerd,’ zegt ze stilletjes.
O shit. Ik krijg nog meer op mijn donder straks dan ik dacht.
‘Waarom is het zo belangrijk voor je om hem te spreken?’ vraag ik vriendelijk.
‘Om hem te bedanken. Ik zou nu wegrotten in een of andere vreselijke psychiatrische instelling als hij er niet was geweest. Dat weet ik.’ Ze kijkt naar beneden en gaat met haar vinger langs de rand van de tafel. ‘Ik maakte een ernstige psychose door en zonder meneer Grey en John – dr. Flynn...’ Ze haalt haar schouders op en staart me opnieuw aan, haar blik vol dankbaarheid.
Opnieuw ben ik sprakeloos. Wat verwacht ze van me? Ze zou deze dingen beter tegen Christian kunnen zeggen, niet tegen mij.
‘En voor de kunstacademie. Ik kan hem daar niet genoeg voor bedanken.’
Ik wist het! Christian betaalt wel haar lessen. Ik blijf uitdrukkingloos en denk aarzelend na over mijn gevoelens voor deze vrouw nu ze mijn vermoedens over Christians gulheid bevestigd heeft. Verbazend genoeg voel ik geen wrok. Het is een openbaring en ik ben blij dat ze zich opgeknapt voelt. Nu kan ze hopelijk verder met haar leven en uit het onze verdwijnen.
‘Mis je nu je lessen?’ vraag ik; mijn interesse is gewekt.
‘Twee maar. Ik ga morgen naar huis.’
O, mooi. ‘Wat zijn je plannen, nu je hier bent?’
‘Mijn eigendommen ophalen bij Susi, terugkeren naar Hamden. Blijven schilderen en leren. Meneer Grey heeft al een paar van mijn schilderijen in zijn bezit.’
Wat zegt ze nou?! Mijn maag keert opnieuw om. Hangen ze in mijn woonkamer? Ik steiger bij de gedachte.
‘Wat voor schilderijen maak je?’
‘Vooral abstracte kunst.’
‘Op die manier.’ In gedachten loop ik langs de inmiddels vertrouwde schilderijen in de grote kamer. Twee ervan zijn van zijn ex-Onderdanige... mogelijk. Jemig.
‘Mevrouw Grey, mag ik oprecht iets zeggen?’ vraagt ze, zich volledig niet bewust van mijn tegenstrijdige gedachten.
‘Ga je gang,’ zeg ik en werp een blik op Prescott die er iets meer ontspannen uitziet. Leila leunt naar voren alsof ze een lang bewaard geheim wil delen.
‘Ik hield van Geoff, mijn vriendje die eerder dit jaar stierf.’ Haar stem verandert in een zacht gefluister.
Shit zeg, ze wordt persoonlijk.
‘Het spijt me,’ zeg ik automatisch, maar zij gaat verder alsof ze me niet eens gehoord heeft.
‘Ik hield van m’n echtgenoot... en van nog één iemand,’ prevelt ze.
‘Mijn echtgenoot.’ De woorden zijn eruit voor ik ze kan tegenhouden.
‘Ja.’ Ze fluistert het woord.
Dit is geen nieuws voor mij. Wanneer ze haar bruine ogen opricht en in de mijne kijkt, zijn ze opengesperd en zie ik tegenstrijdige emoties, en de voornaamste lijkt vrees te zijn... is ze bang voor mijn reactie? Maar mijn overheersende reactie op deze jonge vrouw is er een van medelijden. In gedachten ga ik door alle literatuurklassiekers die ik kan bedenken die over onbeantwoorde liefde gaan. Ik slik hard en grijp vast aan het morele gelijk.
‘Ik weet het. Hij is makkelijk om van te houden,’ fluister ik.
Haar ogen sperren zich nog verder open van verrassing en ze glimlacht. ‘Ja. Dat is hij – was hij.’ Ze corrigeert zichzelf snel en bloost. Dan giechelt ze zo lief dat ik het niet kan helpen. Ik giechel ook. Christian Grey maakt ons aan het giechelen. Mijn onderbewustzijn rolt wanhopig haar ogen en leest dan verder in haar beduimelde exemplaar van Jane Eyre. Ik werp een blik op m’n horloge. Diep vanbinnen weet ik dat Christian hier snel zal zijn.
‘Je zult je kans krijgen om Christian te spreken.’
‘Dat had ik al gedacht. Ik weet hoe beschermend hij kan zijn.’ Ze glimlacht.
Dit is dus haar plan. Ze is ontzettend sluw. Of manipulatief, fluistert mijn onderbewustzijn. ‘Dit is waarom je mij wilde spreken?’
‘Ja.’
‘Op die manier.’ En Christian doet precies wat van hem verwacht wordt. Met tegenzin moet ik toegeven dat ze hem goed kent.
‘Hij leek erg gelukkig. Met jou,’ zegt ze.
Wat? ‘Hoe kun jij dat nou weten?’
‘Van toen ik in het appartement was,’ voegt ze er voorzichtig aan toe.
O fuck... hoe kon ik dat vergeten?
‘Zat je daar vaak?’
‘Nee. Maar hij deed erg anders met jou.’
Wil ik dit wel horen? Er gaat een huivering over m’n rug. Mijn schedel prikkelt als ik terugdenk aan hoe angstig ik me voelde toen ze de ongeziene schaduw in ons appartement was.
‘Je weet dat het wettelijk niet mag. Inbreken.’
Ze knikt en staart naar de tafel. Ze gaat met haar vingernagel langs de rand. ‘Het was maar een paar keer en ik had geluk dat ik niet betrapt werd. Weer iets waarvoor ik meneer Grey zou moeten bedanken. Hij had me in de gevangenis kunnen gooien.’
‘Ik denk niet dat hij zoiets zou doen,’ zeg ik.
Opeens is er buiten de vergaderruimte een vlaag van activiteit merkbaar en instinctief weet ik dat Christian zich in het gebouw bevindt. Een ogenblik later stormt hij door de deur en nog voor hij die sluit, zie ik Taylor die geduldig buiten wacht. Taylors mond is tot een grimmige lijn samengeperst en hij beantwoordt mijn zuinige glimlach niet. O jezus, zelfs hij is kwaad op me.
Christians brandende grijze blik nagelt eerst mij aan m’n stoel vast en dan Leila. Zijn houding is erg vastbesloten, maar ik weet wel beter en ik vermoed dat Leila dat ook doet. De dreigende, koele schittering in zijn ogen verraadt de waarheid – hij wasemt razernij uit, al kan hij dat goed verbergen. In zijn grijze pak, met zijn donkere das losgemaakt en het bovenste knoopje van zijn overhemd open, ziet hij er zakelijk en nonchalant uit... en geil. Zijn haar is een warboel – hij heeft zijn handen er ongetwijfeld doorgehaald in zijn kwaadheid.
Leila kijkt zenuwachtig naar de rand van de tafel en gaat met haar wijsvinger opnieuw langs de rand terwijl Christian van haar naar mij naar Prescott kijkt.
‘Jij,’ zegt hij op zachte toon tegen Prescott. ‘Je bent ontslagen. Eruit, nu.’
Ik verbleek. O nee – dat is niet eerlijk.
‘Christian...’ Ik wil opstaan.
Hij steekt zijn wijsvinger waarschuwend naar me uit. ‘Waag het niet,’ zegt hij, zijn stem zo stil dat ik meteen zwijg en onbeweeglijk blijf zitten. Prescott buigt haar hoofd en wandelt kordaat naar buiten om zich bij Taylor te voegen. Christian sluit de deur achter haar en wandelt naar de rand van de tafel. Shit! Shit! Shit! Dit is mijn schuld. Christian staat tegenover Leila, plaatst beide handen op het houten blad en leunt dan naar voren.
‘Wat doe jij hier verdomme?’ snauwt hij haar toe.
‘Christian!’ roep ik. Hij negeert me.
‘Nou?’ vraagt hij.
Leila kijkt hem aan door haar lange wimpers, met wijd opengesperde ogen, haar gezicht asgrauw, haar roze gloed verdwenen.
‘Ik wilde je zien en je weigerde,’ fluistert ze.
‘Dus kwam je maar hierheen en viel je mijn vrouw lastig?’ Zijn stem klinkt stil. Te stil.
Leila kijkt opnieuw naar de tafel.
Hij kijkt haar dreigend aan. ‘Leila, als je ooit nog in de buurt van m’n vrouw komt, dan zal ik alle financiële steun stoppen. Dokters, de kunstacademie, zorgverzekering – alles – weg. Begrijp je dat?’
‘Christian…’ probeer ik opnieuw. Maar hij legt me het zwijgen op met een koude blik. Waarom gedraagt hij zich zo onredelijk? Mijn medeleven voor deze trieste vrouw flakkert op.
‘Ja,’ zegt ze, haar stem amper hoorbaar.
‘Wat doet Susannah bij de receptie?’
‘Ze is met me meegekomen.’
Hij gaat met zijn hand door zijn haar en kijkt haar woest aan.
‘Christian, alsjeblieft,’ smeek ik hem. ‘Leila wou je alleen bedanken. Meer niet.’
Hij negeert me en richt zijn woede op Leila. ‘Was je bij Susannah toen je ziek was?’
‘Ja.’
‘Wist ze wat je uitspookte terwijl je daar was?’
‘Nee. Ze was op vakantie.’
Hij gaat met z’n wijsvinger over zijn onderlip. ‘Waarom moest je me zo nodig spreken? Je weet dat je alle verzoeken via Flynn moet sturen. Heb je iets nodig?’ Zijn toon klinkt zachter, al is het maar een klein beetje.
Leila gaat weer met haar vinger langs de tafelrand.
Intimideer haar toch niet zo erg, Christian!
‘Ik moest het weten.’ En voor het eerst kijkt ze hem recht in de ogen.
‘Wat weten?’ zegt hij kort.
‘Dat alles goed gaat met je.’
Hij gaapt haar aan. ‘Dat alles goed gaat met me?’ spot hij vol ongeloof.
‘Ja.’
‘Het gaat prima met me. Zo, vraag beantwoord. Taylor zal je nu meenemen naar het vliegveld, zodat je terug naar de oostkust kunt gaan. En als je ook maar één stap ten westen van de Mississippi zet, dan is alles weg. Begrepen?’
Allemachtig... Christian! Ik gaap hem aan. Waar heeft hij verdomme last van? Hij kan toch niet van haar eisen dat ze aan één kant van het land blijft?
‘Ja, ik begrijp het,’ zegt Leila stilletjes.
‘Mooi.’ Christians toon klinkt nu toegeeflijker.
‘Misschien is het niet zo verstandig om Leila nu meteen terug te sturen. Ze heeft plannen,’ protesteer ik, kwaad in haar plaats.
Christian kijkt me aan. ‘Anastasia,’ waarschuwt hij met ijzige stem, ‘dit gaat je niets aan.’
Ik werp hem een norse blik toe. Natuurlijk gaat dit me aan. Ze zit in mijn kantoor. Er moet meer achter zitten. Hij gedraagt zich niet rationeel.
Vijftig Tinten, sist mijn onderbewustzijn naar me.
‘Leila kwam mij opzoeken, niet jou,’ zeg ik kribbig.
Leila kijkt me aan met haar ogen onmogelijk ver opengesperd.
‘Ik heb instructies gekregen, mevrouw Grey, en ik heb me er niet aan gehouden.’ Ze kijkt zenuwachtig naar mijn man en dan naar mij.
‘Dit is de Christian Grey die ik ken,’ zegt ze, haar toon triest en weemoedig. Christian fronst naar haar en ondertussen ontsnapt alle lucht uit m’n longen. Ik krijg geen adem. Gedroeg Christian zich de hele tijd zo tegen haar? Gedroeg hij zich aanvankelijk ook zo tegen mij? Ik kan het me niet goed herinneren. Met een ongelukkige glimlach staat Leila op.
‘Ik zou graag tot morgen blijven. Mijn vlucht vertrekt begin van de middag,’ zegt ze stilletjes tegen Christian.
‘Ik zal iemand sturen om je om tien uur op te halen en naar de luchthaven te brengen.’
‘Dank je.’
‘Je bent bij Susannah?’
‘Ja.’
‘Goed.’
Ik werp een boze blik op Christian. Hij kan haar toch niet zo commanderen... en hoe weet hij waar Susannah woont?
‘Tot ziens, mevrouw Grey. Bedankt dat u mij heeft willen ontvangen.’
Ik sta op en steek m’n hand uit. Ze pakt hem dankbaar vast en we schudden elkaar de hand.
‘Eh... tot ziens. Succes,’ zeg ik, want ik weet niet wat het protocol is voor afscheid nemen van de ex-Onderdanige van je man.
Ze knikt en draait zich naar hem toe. ‘Tot ziens, Christian.’
Christians ogen worden wat zachter. ‘Tot ziens, Leila.’ Zijn stem klinkt laag. ‘Dr. Flynn, onthoud het.’
‘Ja, meneer.’
Hij opent de deur om haar naar buiten te begeleiden, maar ze stopt voor zijn neus en kijkt hem aan. Hij blijft roerloos staan en kijkt haar behoedzaam aan.
‘Ik ben blij dat je gelukkig bent. Dat verdien je,’ zegt ze en gaat weg voor hij kan antwoorden. Hij fronst zijn voorhoofd en knikt dan naar Taylor die Leila naar de receptie volgt. Christian sluit de deur en staart me onzeker aan.
‘Waag het niet om kwaad op me te zijn,’ sis ik. ‘Bel Claude Bastille en sla hem verrot of ga naar Flynn.’
Zijn mond valt open; mijn uitval verbaast hem en hij fronst zijn wenkbrauwen opnieuw.
‘Je hebt beloofd dat je dit niet zou doen.’ Nu klinkt hij beschuldigend.
‘Wat doen?’
‘Mij tarten.’
‘Nee, dat heb ik niet. Ik heb gezegd dat ik meer rekening met je zou houden. Ik heb je verteld dat ze hier was. Ik heb Prescott haar laten fouilleren, evenals jouw andere vriendinnetje. Prescott is nooit van mijn zijde geweken. Nu heb je die arme vrouw ontslagen terwijl ze alleen deed wat ik vroeg. Ik heb je gezegd je geen zorgen te maken en toch sta je hier. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit jouw pauselijke bul heb ontvangen waarin staat dat ik Leila niet mag zien. Ik wist niet dat mijn bezoekers onderworpen waren aan een autorisatielijst.’ Mijn stem zwelt aan van verontwaardiging terwijl ik me verdedig. Christian kijkt me aan met een blik waar niets uit valt af te lezen. Na een klein ogenblik trekt zijn mond.
‘Pauselijke bul?’ zegt hij geamuseerd en hij ontspant zich. Het was niet mijn bedoeling om ons gesprek wat lichter te maken en toch spot hij met me. Dat maakt me nog kwader. Het was pijnlijk om getuige te zijn van de woordenwisseling tussen hem en zijn ex. Hoe kan hij haar nou zo koud behandelen?
‘Wat?’ vraagt hij, geërgerd, terwijl ik hem met een uitgestreken gezicht aankijk.
‘Jij. Waarom behandelde je haar zo harteloos?’
Hij zucht en verschuift, stapt naar me toe en leunt op de tafel.
‘Anastasia,’ zegt hij alsof hij het tegen een kind heeft. ‘Je begrijpt het verkeerd. Leila, Susannah – allemaal – ze waren een plezierige afleiding. Maar meer ook niet. Jij vormt het middelpunt van mijn universum. En de laatste keer dat jullie samen in een kamer waren, hield ze jou onder schot. Ik wil niet dat ze in jouw buurt komt.’
‘Maar Christian, ze was ziek.’
‘Dat weet ik en ik weet ook dat ze nu beter is, maar ik geef haar niet langer het voordeel van de twijfel. Wat ze gedaan heeft, is onvergeeflijk.’
‘Maar je bent er net met open ogen in gelopen. Ze wilde jou weer spreken en ze wist dat jij zou komen als ze naar mij kwam.’
Christian trekt zijn schouders op alsof het hem niets kan schelen. ‘Ik wil niet dat je besmet wordt door mijn vroegere leven.’
Wat?
‘Christian... je bent wie je bent door je vroegere leven, je nieuwe leven, wat dan ook. Wat jou raakt, raakt mij. Dat heb ik aanvaard toen we trouwden, want ik hou van je.’
Hij verstijft. Ik weet dat hij dit niet graag hoort.
‘Ze heeft me niets aangedaan. Ook zij houdt van je.’
‘Dat kan me geen reet schelen.’
Ik kijk hem gechoqueerd aan. En ik vind het ook schokkend dat hij me nog steeds kan choqueren. Dit is de Christian Grey die ik ken. Leila’s woorden ratelen door m’n hoofd. Zijn reactie op haar was zo koud, zo in strijd met de man die ik ken en liefheb. Ik frons en denk terug aan de wroeging die hij voelde toen ze was ingestort, toen hij dacht dat hij misschien verantwoordelijk was voor haar pijn. Ik slik en herinner me ook dat hij haar in bad gedaan heeft. Mijn maag knijpt samen bij die gedachte en ik voel gal naar boven komen. Hoe kan hij nou zeggen dat hij niets om haar geeft? Toen gaf hij wel om haar. Wat is er veranderd? Soms, zoals nu, begrijp ik hem gewoon niet. Hij functioneert op een niveau dat ver, ontzettend ver, van het mijne af ligt.
‘Waarom verdedig je haar opeens zo?’ vraagt hij, verbijsterd en geïrriteerd.
‘Luister, Christian, ik denk niet dat Leila en ik recepten of breipatronen zullen uitwisselen. Maar ik vind gewoon dat je niet zo harteloos mag zijn tegen haar.’
Zijn blik bevriest. ‘Ik heb het je ooit al een keer verteld, ik heb geen hart,’ prevelt hij.
Ik rol met m’n ogen – o, nu gedraagt hij zich echt als een puber.
‘Dat is gewoon niet waar, Christian. Je stelt je aan. Je geeft wel om haar. Je zou niet betalen voor haar scholing en de rest als je niets om haar gaf.’
Opeens lijkt het van levensbelang om hem dit te laten inzien. Het is overduidelijk dat hij om haar geeft. Waarom ontkent hij dat? Het is net als met zijn gevoelens voor zijn biologische moeder. O shit – natuurlijk! Zijn gevoelens voor Leila en zijn andere Onderdanigen zijn verstrengeld geraakt met die voor zijn moeder. Ik vind het prettig om kleine, bruinharige meisjes zoals jij met een zweep te slaan, omdat jullie allemaal lijken op die heroïnehoer. Het verbaast me niets dat hij zo kwaad is. Ik zucht en schud met m’n hoofd. Oproep voor dr. Flynn, melden graag! Waarom ziet hij dit niet?
Mijn hart zwelt even voor hem op. Mijn verloren jochie... Waarom is het zo moeilijk voor hem om terug te keren naar de menselijkheid en het medelijden dat hij toonde voor Leila toen ze instortte?
Hij kijkt me aan, zijn ogen glinsterend van woede. ‘Deze discussie is voorbij. Laten we naar huis gaan.’
Ik werp een blik op m’n horloge. Het is zeven voor halfdrie. Ik moet nog wat dingen afmaken. ‘Het is nog te vroeg,’ stamel ik.
‘Naar huis,’ dringt hij aan.
‘Christian.’ Mijn stem klinkt vermoeid. ‘Ik ben het beu om telkens dezelfde discussie te voeren met je.’
Hij fronst alsof hij het niet begrijpt.
‘Je weet wel,’ verduidelijk ik. ‘Ik doe iets waar jij niet blij van wordt en jij bedenkt een manier om het me betaald te zetten. Meestal komt daar een of andere kinky neukerij bij kijken die ofwel extatisch ofwel wreed is.’ Ik haal gelaten mijn schouders op. Dit is uitputtend en verwarrend.
‘Extatisch?’ vraagt hij.
Wat?
‘Meestal, ja.’
‘Wat was extatisch?’ vraagt hij, zijn ogen glinsterend van geamuseerde sensuele nieuwsgierigheid. En ik weet dat hij me probeert af te leiden.
Shit! Ik wil dit niet bespreken in de vergaderzaal van SIP. Mijn onderbewustzijn inspecteert vol minachting haar perfect gemanicuurde nagels. Dan had je er maar niet over moeten beginnen.
‘Dat weet je wel,’ bloos ik, geïrriteerd door hem en mezelf.
‘Ik kan het raden,’ fluistert hij.
Holy shit. Ik probeer hem op zijn plaats te zetten en hij brengt me in de war. ‘Christian, ik...’
‘Ik wil het je graag naar je zin maken.’ Hij gaat voorzichtig met z’n duim over mijn onderlip.
‘Dat doe je ook,’ erken ik fluisterend.
‘Dat weet ik,’ zegt hij zachtjes. Hij leunt naar voren en fluistert in mijn oor. ‘Het is het enige wat ik weet dat ik doe.’ O, hij ruikt zo lekker. Hij leunt terug naar achteren en kijkt me aan, zijn lippen gekromd tot een arrogant jij-bent-zo-van-mij-lachje.
Ik druk m’n lippen op elkaar en probeer eruit te zien alsof zijn aanraking me niets deed. Hij is zo goed in me afleiden van iets pijnlijks, of van elk onderwerp waar hij niet over wil praten. En jij laat het toe, voegt m’n onderbewustzijn eraan toe terwijl ze opkijkt van haar exemplaar van Jane Eyre.
‘Wat was extatisch, Anastasia?’ vraagt hij opnieuw, met een verdorven gloed in zijn ogen.
‘Wil je het lijstje?’ vraag ik.
‘Is er een lijst?’ Hij ziet er tevreden uit.
O, deze man is zo vermoeiend. ‘Nou, de handboeien,’ zeg ik, terugdenkend aan onze huwelijksreis.
Hij fronst zijn wenkbrauwen en pakt m’n hand vast, mijn polsslag tracerend met zijn duim.
‘Ik wil je geen striemen geven.’
O...
Zijn lippen krullen zich tot een trage, dierlijke lach. ‘Ga mee naar huis.’ Zijn stem klinkt verleidelijk.
‘Ik moet werken.’
‘Thuis,’ zegt hij, meer aandringend.
We staren in elkaars ogen, gesmolten grijs in verbijsterd blauw, elkaar testend, onze grenzen en wilskracht testend. Ik zoek in zijn ogen naar begrip en probeer te vatten hoe deze man van een woedende controlfreak in één tel kan veranderen in een verleidelijke minnaar. Zijn ogen worden groot en donker, zijn bedoeling duidelijk. Hij streelt zachtjes m’n wang.
‘We zouden hier kunnen blijven.’ Zijn stem klinkt laag en schor.
O nee. Mijn innerlijke godin staart verlangend naar de houten vergadertafel. Nee. Nee. Nee. Niet op kantoor. ‘Christian, ik wil hier geen seks hebben. Je minnares is hier net binnen geweest.’
‘Ze is nooit m’n minnares geweest,’ gromt hij, zijn mond een vlakke lijn.
‘Dat is een kwestie van semantiek, Christian.’
Hij fronst, zijn uitdrukking verward. De verleidelijke minnaar is verdwenen. ‘Denk hier niet te veel over na, Ana. Ze is verleden tijd,’ zegt hij afwijzend.
Ik zucht... misschien heeft hij wel gelijk. Ik wil gewoon dat hij aan zichzelf toegeeft dat hij om haar geeft. Er gaat een koude rilling door me heen. O, nee. Dit is waarom het zo belangrijk voor me is. Stel dat ik iets onvergeeflijks doe. Stel dat ik me niet conformeer. Zal ik dan ook tot het verleden behoren? Als hij zo kan veranderen... hij was zo bezorgd en van z’n stuk gebracht toen Leila ziek was... zou hij zich tegen mij kunnen keren? Ik snak naar adem en herinner me stukjes uit m’n droom: vergulde spiegels en het geluid van z’n schoenen die op de marmeren vloer tikken terwijl hij me alleen in die weelderige glorie laat staan.
‘Nee...’ Het woord komt er fluisterend uit, nog voor ik het kan tegenhouden.
‘Ja,’ zegt hij en pakt m’n kin vast, hij leunt naar beneden en plant een tedere kus op mijn lippen.
‘O, Christian, je maakt me soms zo bang.’ Ik neem zijn hoofd in mijn handen, graai met m’n vingers door zijn haar en trek zijn lippen op de mijne. Heel eventjes verstijft hij terwijl hij zijn armen om me heen vouwt.
‘Waarom?’
‘Je kon je zo makkelijk tegen haar keren...’
Hij fronst. ‘En denk je dat ik bij jou zou weggaan, Ana? Waarom denk je dat in hemelsnaam? Wat heeft dit veroorzaakt?’
‘Niets. Kus me. Neem me mee naar huis,’ smeek ik. En wanneer zijn lippen de mijne raken, ben ik helemaal verloren.
‘O, alsjeblieft,’ smeek ik terwijl Christian zachtjes op mijn vagina blaast.
‘Alles op zijn tijd,’ mompelt hij.
Ik trek aan m’n bondage en kreun luid als protest op zijn vleselijke aanval. Ik ben vastgemaakt met zachte leren handboeien, elke elleboog zit vast aan een knie, en Christians hoofd danst en zigzagt tussen mijn benen. Met zijn meesterlijke tong plaagt hij me onophoudelijk. Ik open mijn ogen en staar wezenloos naar het plafond van onze slaapkamer die in het late namiddaglicht baadt. Zijn tong maakt rondjes, kolkend en draaiend rond het centrum van mijn universum. Ik wil mijn benen strekken en onderneem een nutteloze poging om het genot onder controle te houden. Maar ik kan het niet. Mijn vingers grijpen zijn haar vast en ik trek er hard aan om te vechten tegen deze fantastische kwelling.
‘Niet komen,’ waarschuwt hij, zijn zachte adem op mijn warme, natte huid terwijl hij m’n vingers tegenhoudt. ‘Ik geef je een pak slaag als je komt.’
Ik kreun.
‘Controle, Ana. Het draait allemaal om controle.’ Zijn tong herneemt zijn erotische invasie.
O, hij weet precies waar hij mee bezig is. Mijn slaafse reactie tegengaan of stoppen lijkt hopeloos, en ik doe mijn best – echt mijn best – maar mijn lichaam ontploft onder zijn genadeloze toedoen en zijn tong stopt niet terwijl hij het laatste stukje afmattend genot uit me perst.
‘O, Ana,’ vermaant hij. ‘Je bent gekomen.’ Zijn stem klinkt zacht terwijl hij me zijn triomfantelijke uitbrander geeft. Hij draait me op m’n buik en ik steun beverig op mijn voorarmen. Hij slaat me hard op m’n kont.
‘Ah!’ roep ik.
‘Controle,’ straft hij en terwijl hij mijn heupen grijpt stoot hij bij me naar binnen. Ik schreeuw het opnieuw uit, mijn lichaam trilt nog van de naschokken van m’n orgasme. Hij verstrakt terwijl hij diep in me zit en leunt naar voren om eerst de eerste en dan de tweede handboei los te maken. Hij slaat z’n arm om me heen en trekt me op zijn schoot, zijn voorkant tegen mijn achterkant, en zijn hand krult zich onder mijn kin rond mijn keel. Ik geniet van het gevoel van volheid.
‘Beweeg,’ beveelt hij.
Ik kreun en beweeg op en neer op zijn schoot.
‘Sneller,’ fluistert hij.
En ik beweeg sneller en sneller. Hij kreunt en zijn hand trekt mijn hoofd naar achteren terwijl hij aan m’n nek sabbelt. Zijn andere hand gaat ontspannen over mijn lichaam heen, van mijn heup, naar m’n vagina en dan m’n clitoris... nog steeds gevoelig van zijn eerdere rijkelijke aandacht. Ik jammer zacht wanneer zijn vingers me aanraken en nog een keer plagen.
‘Ja, Ana,’ zegt hij zachtjes met schrapende stem in m’n oor. ‘Je bent de mijne. Alleen jij.’
‘Ja,’ adem ik terwijl mijn lichaam zich opnieuw samenspant, zich om hem heen sluit, hem wiegt op de meest intieme manier.
‘Kom voor me klaar,’ eist hij.
En ik laat me gaan, mijn lichaam volgt zijn bevel gehoorzaam op. Hij houdt me vast terwijl mijn climax door me heen stroomt en ik roep zijn naam.
‘O, Ana, ik hou van je,’ kreunt hij en volgt mijn voorbeeld terwijl hij zich in me duwt en zijn eigen verlossing vindt.
Hij kust m’n schouder en strijkt het haar uit mijn gezicht. ‘Komt dit ook op het lijstje, mevrouw Grey?’ vraagt hij. Ik lig, amper bij bewustzijn, plat op mijn buik in ons bed. Christian kneedt zachtjes m’n achterwerk. Hij ligt naast me, steunend op één elleboog.
‘Hmm.’
‘Is dat een ja?’
‘Hmm.’ Ik glimlach.
Hij grijnst en kust me opnieuw en ik rol op m’n zij om hem te kunnen zien.
‘Nou?’ vraagt hij.
‘Ja, het komt op de lijst. Maar het is een lange lijst.’
Zijn gezicht splijt bijna in tweeën van blijdschap en hij leunt naar voren om me zachtjes te kussen. ‘Goed. Zullen we dineren?’ Zijn ogen gloeien van liefde en plezier.
Ik knik. Ik ben uitgehongerd. Ik trek zachtjes aan de kleine haartjes op zijn borstkas. ‘Ik wil dat je me iets vertelt,’ fluister ik.
‘Wat?’
‘Niet boos worden.’
‘Wat is er, Ana?’
‘Je geeft er wel om.’
Zijn ogen sperren zich open en de pretlichtjes verdwijnen.
‘Ik wil dat je toegeeft dat je erom geeft. Omdat de Christian die ik ken en liefheb dat ook zou doen.’
Hij verstijft, zijn blik houdt de mijne vast, en ik ben getuige van zijn innerlijke strijd alsof hij het oordeel van Salomon moet vellen. Hij opent zijn mond om iets te zeggen en sluit die dan weer terwijl er een vluchtige emotie over zijn gezicht trekt... pijn, denk ik.
Zeg het, beveel ik hem in gedachten.
‘Ja. Ja, ik geef erom. Tevreden?’ Zijn stem is amper hoorbaar.
O, bedankt. Het is een opluchting. ‘Ja. Erg blij.’
Hij fronst zijn voorhoofd. ‘Ik kan niet geloven dat ik met jou aan het praten ben, hier in ons eigen bed, over...’
Ik leg mijn vinger op zijn lippen. ‘Dat doen we niet. Laten we wat eten. Ik heb trek.’
Hij zucht en schudt zijn hoofd. ‘U bekoort mij en verbijstert mij tegelijk, mevrouw Grey.’
‘Mooi.’ Ik leun naar hem toe en kus hem.
Van: Anastasia Grey
Onderwerp: De Lijst
Datum: 9 september 2011 09:33
Aan: Christian Grey
Dat staat beslist op de eerste plaats.
:D
A x
Anastasia Grey
Redacteur, SIP
Van: Christian Grey
Onderwerp: Vertel Me Eens Iets Nieuws
Datum: 9 september 2011 09:42
Aan: Anastasia Grey
Dat heb je de laatste drie dagen al gezegd.
Je moet kiezen.
Of... we kunnen iets anders proberen.
;-)
Christian Grey
Directeur, Geniet Van Dit Spel, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Ik grijns naar m’n scherm. De afgelopen avonden waren... vermakelijk. We zijn weer ontspannen, Leila’s korte onderbreking is vergeten. Ik heb de moed nog niet gevonden om te vragen of er een van haar schilderijen aan onze muur hangt – en eigenlijk kan het me niet schelen. Mijn BlackBerry zoemt en ik neem op in de verwachting dat het Christian is.
‘Ana?’
‘Ja?’
‘Ana, lieverd. Met José senior.’
‘Meneer Rodriguez! Hallo!’ Ik begrijp het niet. Wat wil Josés vader van me?
‘Lieverd, het spijt me echt dat ik je bel op je werk. Er is iets met Ray.’ Zijn stem valt weg.
‘Wat is er? Wat is er gebeurd?’ Mijn hart klopt in m’n keel.
‘Ray heeft een ongeluk gehad.’
O, nee. Papa. Ik stop met ademen.
‘Hij ligt in het ziekenhuis. Je kunt maar beter zo snel mogelijk hierheen komen.’