Elf
‘Is dat zo?’ fluister ik. Mijn mond voelt steeds droger aan en mijn hart gaat als een bezetene tekeer. Waarom heeft hij dit aan? Wat betekent dit? Is hij nog steeds aan het mokken?
‘Ja, dat is zo.’ Zijn stem klinkt poeslief, maar hij glimlacht zelfgenoegzaam als hij op me af komt.
Mijn god, hij ziet er sexy uit – zijn spijkerbroek hangt laag op zijn heupen. O nee, ik laat me niet afleiden door meneer Seks-op-Poten. Ik probeer zijn stemming te peilen terwijl hij op me af komt. Is hij kwaad? Speels? Begerig? Gah! Onmogelijk te zien.
‘Leuke spijkerbroek,’ zeg ik argeloos. Hij grijnst op een ontwapenende, slinkse manier die zijn ogen niet bereikt. Shit – hij is nog steeds kwaad. Hij heeft deze spijkerbroek aan om me af te leiden. Recht voor me staat hij stil. Zijn intense aanwezigheid maakt dat ik me slap voel worden. Hij kijkt op me neer. Zijn opengesperde, ondoorgrondelijke ogen branden in de mijne. Ik slik.
‘Ik heb begrepen dat u wat issues hebt, mevrouw Grey,’ zegt hij met een zijige stem en haalt iets uit zijn broekzak. Ik kan zijn blik niet loslaten, maar hoor dat hij een stuk papier uitvouwt. Hij houdt het omhoog: in één oogopslag herken ik mijn e-mail. Ik kijk hem weer aan en zie dat zijn ogen helder opflikkeren van woede.
‘Ja, die heb ik,’ fluister ik ademloos. Ik heb afstand nodig om dit te kunnen bespreken. Maar voordat ik een stap achteruit kan doen, leunt hij voorover en wrijft zijn neus tegen de mijne. Mijn ogen gaan onvrijwillig dicht en ik geniet van deze onverwachte, zachte streling.
‘Die heb ik ook,’ fluistert hij dicht bij mijn huid en dan open ik mijn ogen. Hij gaat rechtop staan en kijkt me nogmaals diep in m’n ogen.
‘Volgens mij ken ik jouw issues, Christian.’ Mijn stem klinkt wrang en hij knijpt zijn ogen samen zodat de vermakelijkheid van het moment op slag verdwijnt. Wordt dit ruzie? Ik zet alvast een stap naar achteren, want ik moet lichamelijk afstand van hem nemen – van zijn geur, zijn uitstraling, zijn aantrekkelijke lichaam in die sexy spijkerbroek. Hij fronst zijn voorhoofd als ik wegstap.
‘Waarom ben je teruggekomen uit New York?’ fluister ik. Laten we het nu ook maar uitpraten.
‘Dat weet je best.’ In zijn stem klinkt een waarschuwing door.
‘Omdat ik uit ben gegaan met Kate?’
‘Omdat je op je woorden terug bent gekomen en me getart hebt door onnodig risico te lopen.’
‘Ik ben teruggekomen op mijn woorden, zie jij dat op die manier?’ Ik snak naar adem en negeer de rest van zijn zin.
‘Ja.’
Holy shit. Over overdreven reacties gesproken! Ik begin mijn ogen te rollen maar stop als hij zijn voorhoofd fronst. ‘Christian, ik bedacht me.’ Ik leg het langzaam en geduldig uit, alsof hij een kind is. ‘Ik ben een vrouw. Daar staan we om bekend. Dat is hoe we in elkaar zitten.’
Hij kijkt me niet-begrijpend aan.
‘Als ik geweten had dat je je zakenreis zou afzeggen...’ Ik kom niet uit mijn woorden, sta met mijn mond vol tanden. Ik denk terug aan de ruzie over onze geloften. Ik heb nooit beloofd je te gehoorzamen, Christian. Maar ik zeg het niet, omdat ik ergens heel blij ben dat hij teruggekomen is. Ondanks zijn kwaadheid ben ik blij dat hij hier in levende lijve, smeulend van woede voor me staat.
‘Je bedacht je?’ Hij kan zijn denigrerende ongeloof niet verbergen.
‘Ja.’
‘En het kwam niet in je op om me te bellen?’ Hij kijkt me ongelovig aan en vervolgt: ‘Afgezien daarvan heb je daardoor de bewaking hier onvolledig gelaten, waardoor Ryan onnodig risico liep.’
O. Daar had ik helemaal niet aan gedacht.
‘Ik had je moeten bellen, maar ik wilde je niet ongerust maken. Als ik had gebeld had je me zeker niet laten gaan en ik heb Kate gemist. Ik wilde haar zien. Geluk bij een ongeluk was ik nu wel buiten bereik toen Jack hier binnen was. Ryan had hem niet binnen moeten laten.’ Dit is zo verwarrend. Als Ryan dat inderdaad niet gedaan had, dan liep Jack nu nog vrij rond.
Christians ogen gloeien sterk op, dan sluit hij ze, met een verwrongen gezicht alsof hij pijn heeft. O nee. Hij schudt zijn hoofd en ineens trekt hij mij in zijn armen en drukt me hard tegen zich aan.
‘O, Ana,’ fluistert hij en omarmt me zo stevig dat ik nauwelijks lucht krijg. ‘Als er iets met jou zou gebeuren...’ Zijn stem is nauwelijks te horen.
‘Er is niets gebeurd,’ breng ik met moeite uit.
‘Maar dat had wel gekund. Ik was in alle staten toen ik me voorstelde wat er had kunnen gebeuren. Ik was zo kwaad, Ana. Kwaad op jou. Op mezelf. Op iedereen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo kwaad ben geweest... behalve...’ Hij stopt weer.
‘Behalve?’ vraag ik.
‘Behalve die ene keer in jouw oude appartement. Toen Leila er was.’
O. Daar wil ik nu niet aan denken.
‘Je was zo afstandelijk vanmorgen,’ mompel ik. Mijn stem breekt bij het laatste woord als ik denk aan het vreselijke gevoel van afwijzing in de douche. Hij legt zijn handen in mijn nek en verslapt zijn grip. Ik haal diep adem. Hij duwt mijn hoofd achterover.
‘Ik weet niet hoe ik met deze woede om moet gaan. Ik geloof niet dat ik je pijn wil doen,’ zegt hij, met opengesperde en schuchtere ogen. ‘Vanmorgen wilde ik je heel graag straffen, en...’ Hij stopt, zoekt naar woorden denk ik, of is bang om ze uit te spreken.
‘Je was bang dat je me pijn zou doen?’ Ik maak zijn zin af. Ik kan echt niet geloven dat hij mij pijn zou doen. Maar ik ben ook opgelucht, want een klein, boosaardig deel van mij was bang dat het was omdat hij me niet meer wilde.
‘Ik vertrouwde mezelf niet,’ zegt hij stilletjes.
‘Christian, ik weet dat je me nooit pijn zou doen. Niet lichamelijk, in ieder geval.’ Ik pak zijn hoofd tussen mijn handen.
‘Is dat zo?’ vraagt hij, en hij klinkt sceptisch.
‘Ja. Ik weet best dat wat je zei een loze, stompzinnige bedreiging was. Ik weet toch best dat je me niet tot pulp zult slaan.’
‘Dat wilde ik anders wel doen.’
‘Maar je deed het niet. Je dacht alleen dat je het ging doen.’
‘Ik weet niet of dat waar is,’ zegt hij bedenkelijk.
‘Denk eens na,’ zeg ik en sla mijn armen nog een keer om hem heen en druk mijn neus tegen zijn borst in het zwarte T-shirt. ‘Hoe heb je je gevoeld toen ik bij je wegging? Je hebt me al zo vaak verteld wat dat met je deed. Hoe het je kijk op de wereld veranderde, op mij. Ik weet wat je voor mij hebt opgegeven. Denk aan hoe je je voelde toen je die striemen had gemaakt door de handboeien tijdens onze huwelijksreis.’
Hij verstrakt en ik weet dat hij deze informatie aan het verwerken is. Ik knel mijn armen strakker om hem heen met mijn handen op zijn rug en voel zijn strakke spieren onder zijn T-shirt. Langzaam begint hij te ontspannen.
Was hij daar zo bezorgd over? Dat hij me pijn zou doen? Waarom heb ik meer vertrouwen in hem dan hijzelf? Ik begrijp het niet, we zijn toch verdergegaan? Hij is normaal gesproken zo sterk, zo beheerst, maar als hij de controle verliest is hij verloren. O, Vijftig, Vijftig, Vijftig – sorry. Hij kust mijn haar, ik draai mijn gezicht naar hem toe en dan vinden zijn lippen de mijne, zoeken, geven en smeken me – waarom weet ik niet. Ik wil zijn mond op de mijne voelen en kus hem gepassioneerd terug.
‘Je hebt zo veel vertrouwen in me,’ fluistert hij als hij zijn hoofd terugtrekt.
‘Ja, dat klopt.’
Hij streelt mijn gezicht met de bovenkant van zijn vingers en de top van zijn duim en kijkt me intens in de ogen. Zijn woede is weg. Mijn Vijftig is terug van weggeweest. Het is fijn hem weer te zien. Ik kijk verlegen op en lach zelfvoldaan.
‘Buiten dat... je hebt geen poot om op te staan, ik heb niets getekend.’
Zijn mond valt even open van geamuseerde verbazing, dan drukt hij me weer aan zijn borst.
‘Je hebt gelijk, dat heb ik niet.’
We staan in het midden van de grote kamer, verstrengeld in een innige omhelzing. We houden elkaar alleen maar vast.
‘Kom naar bed,’ fluistert hij, na god weet hoe lang.
O hemel...
‘Christian, we moeten praten.’
‘Later,’ dringt hij zachtjes aan.
‘Christian, alsjeblieft, praat met me.’
Hij zucht. ‘Waarover wil je praten?’
‘Dat weet je best. Je houdt me in onwetendheid.’
‘Ik wil je beschermen.’
‘Ik ben geen kind meer.’
‘Daar ben ik me volledig van bewust, mevrouw Grey.’ Hij laat zijn handen over mijn lichaam naar beneden glijden en pakt mijn billen vast. Hij kantelt zijn bekken en duwt zijn groeiende erectie tegen me aan.
‘Christian!’ vermaan ik hem. ‘Praat met me.’
Hij zucht nog een keer wanhopig. ‘Wat wil je weten?’ Zijn toon is afstandelijk en hij laat me los. Ik sta verschrikt stil – ik bedoelde niet dat je me los moest laten. Hij pakt mijn hand en bukt om de e-mail van de grond te rapen.
‘Heel veel dingen,’ zeg ik, terwijl hij me naar de bank leidt.
‘Ga zitten,’ beveelt hij. Sommige dingen zullen nooit veranderen, mijmer ik en ik doe wat hij zegt. Christian gaat naast me zitten en leunt voorover met zijn hoofd in zijn handen.
O nee. Kan hij dit wel aan? Dan gaat hij rechtop zitten, haalt beide handen door zijn haar en draait zich naar mij toe, verwachtingsvol en zich verzoenend met zijn lot.
‘Vraag maar raak,’ zegt hij simpelweg.
O. Nou, dat ging makkelijker dan ik dacht. ‘Waarom heb je zo veel extra veiligheidsmaatregelen genomen voor je familie?’
‘Hyde vormde een bedreiging voor ze.’
‘Hoe weet je dat?’
‘Van zijn computer. Er stonden persoonlijke gegevens van mij en de rest van mijn familie op. Vooral van Carrick.’
‘Carrick? Waarom van hem?’
‘Daar ben ik nog niet achter. Laten we naar bed gaan.’
‘Christian, vertel op!’
‘Wat moet ik je dan vertellen?’
‘Je bent zo... vermoeiend.’
‘Jij ook.’ Hij kijkt boos.
‘Je hebt de veiligheidsmaatregelen niet verzwaard toen je net uitgevonden had dat er informatie over je familie op die computer stond. Dus wat is er daarna nog gebeurd? Waarom heb je dat nu ineens gedaan?’
Christian knijpt zijn ogen tot spleetjes en kijkt naar me.
‘Ik wist niet dat hij ging proberen het gebouw binnen te dringen, of...’ Hij stopt. ‘We dachten dat het een domme obsessie was. Zoals je weet,’ hij haalt zijn schouders op, ‘raken mensen geïnteresseerd als je bekend bent. Het was niets bijzonders: nieuwsberichten over mij toen ik op Harvard studeerde – het roeien, mijn carrière. Berichten over Carrick – die zijn carrière en die van mijn moeder bespraken – en tot op zekere hoogte ook over Elliot en Mia.’
Wat vreemd.
‘Je zei of,’ zeg ik.
‘Wat, of?’
‘Je zei “dat hij ging proberen het gebouw binnen te dringen, of...” Alsof je nog iets wilde toevoegen.’
‘Heb je trek?’
Wat? Ik frons mijn voorhoofd en mijn maag knort.
‘Heb je vandaag wel gegeten?’ Zijn stem klinkt strenger en zijn ogen zijn ijzig.
Ik word verraden door mijn blos.
‘Dat dacht ik al.’ Hij is kortaf. ‘Je weet hoe ik erover denk als je niet eet. Kom,’ zegt hij. Hij staat op en steekt zijn hand uit. ‘Laat me je voeren.’ Zijn stem verandert weer; er spreekt nu een sensuele belofte uit.
‘Voeren?’ fluister ik terwijl het hele gebied onder mijn navel vloeibaar wordt. Genade. Dit is nu weer typisch zo’n onverwachte overgang naar een ander onderwerp. Is dit alles? Is dit alles wat hij me op dit moment gaat vertellen? Christian leidt me naar de keuken, pakt een barkruk en brengt die naar de andere kant van het eiland.
‘Ga zitten,’ zegt hij.
‘Waar is mevrouw Jones?’ vraagt ik. Ik merk voor het eerst op dat ze er niet is, en ga zitten.
‘Ik heb haar en Taylor vanavond vrij gegeven.’
O.
‘Hoezo?’
Hij staart even naar me en zijn arrogante geamuseerdheid is terug. ‘Omdat ik dat kan.’
‘Dus je gaat koken?’ Mijn stem verraadt mijn ongeloof.
‘O, bedankt voor het vertrouwen, mevrouw Grey. Doe je ogen dicht.’
Wauw. Ik dacht dat we flink ruzie zouden maken, en hier zitten we dan, te spelen in de keuken.
‘Ogen dicht,’ zegt hij.
Ik rol eerst met mijn ogen en sluit ze daarna pas.
‘Hmm. Niet goed genoeg,’ zegt hij. Ik open één oog en zie dat hij een pruimkleurige zijden sjaal uit zijn kontzak haalt. Het past precies bij mijn jurk. Hemel. Ik kijk hem vragend aan. Waar heeft hij die nou weer vandaan?
‘Ogen dicht,’ zegt hij weer. ‘Niet spieken.’
‘Ga je me blinddoeken?’ zeg ik. Ik ben ineens sprakeloos.
‘Ja.’
‘Christian...’
Hij plaatst een vinger op mijn lippen en legt me het zwijgen op.
Ik wil praten.
‘We praten later wel. Ik wil nu dat je eet. Je zei dat je trek had.’ Hij kust zachtjes mijn lippen. De zijden sjaal voelt zacht aan tegen mijn oogleden en hij bevestigt hem stevig achter mijn hoofd.
‘Zie je iets?’ vraagt hij.
‘Nee,’ antwoord ik en rol in gedachten met mijn ogen. Hij grinnikt zacht.
‘Ik weet wanneer je met je ogen rolt... en jij weet wat dat met me doet.’
Ik tuit mijn lippen. ‘Kunnen we dit even snel doen?’ snauw ik.
‘Zo ongeduldig, mevrouw Grey. En zo happig op praten.’ Zijn toon is speels.
‘Ja!’
‘Ik moet je eerst voeren,’ zegt hij en strijkt met zijn lippen langs mijn slaap, waardoor ik direct ontspan.
Oké... je kunt het krijgen zoals je het hebben wil. Ik geef me aan mijn lot over en luister hoe hij rommelt in de keuken. De koelkastdeur gaat open en Christian zet verschillende borden op het aanrecht achter me. Hij buigt zich voorover naar de magnetron, doet er iets in en zet hem aan. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Ik hoor dat hij de broodrooster aanzet en het tikken van een wekker. Hmm – geroosterd brood?
‘Ja, ik wil praten,’ zeg ik afwezig. Een hele reeks exotische, kruidige geuren vult de keuken en ik draai op mijn stoel.
‘Zit stil, Anastasia.’ Hij is ineens weer dichtbij. ‘Ik wil dat je je gedraagt...’ fluistert hij.
O hemel. Mijn innerlijke godin staat stokstil, ze durft niet eens te knipperen met haar ogen.
‘En bijt niet op je lip.’ Zachtjes trekt hij mijn onderlip los van mijn tanden en ik kan een glimlach niet onderdrukken.
Dan hoor ik het scherpe ploppen van een kurk die uit een fles getrokken wordt en het zachte klokkende geluid van wijn die in een glas wordt gegoten. Dan is het even stil, gevolgd door een zachte klik en een sissend geluid dat uit de luidsprekers komt als ze worden aangezet. Een gitaar zet tokkelend een voor mij onbekend liedje in. Christian draait het volume laag naar achtergrondniveau. Dan begint een man te zingen met een diepe, lage, sexy stem.
‘Eerst wat drinken, denk ik,’ fluistert Christian, en leidt mijn aandacht af van het liedje. ‘Hoofd achterover.’ Ik kantel mijn hoofd achterover. ‘Verder,’ dringt hij aan.
Ik gehoorzaam en dan voel ik zijn lippen op de mijne. Koele, frisse wijn vloeit in mijn mond. Ik slik in een reflex. O hemel. Dit herinnert me aan niet zo lang geleden – toen ik vastgebonden op mijn bed in Vancouver lag, nog voor mijn afstuderen, met een sexy, boze Christian die mijn e-mail niet bepaald gewaardeerd had. Hmm... Is er iets veranderd? Niet echt. Behalve dan dat ik nu Christians favoriete wijn herken: een Sancerre.
‘Hmm,’ mompel ik goedkeurend.
‘Vind je de wijn lekker?’ fluistert hij met zijn warme adem tegen mijn wang. Ik ga op in zijn aanwezigheid, zijn levendigheid en de warmte die zijn lichaam uitstraalt, ook al raakt hij me niet aan.
‘Ja,’ verzucht ik.
‘Meer?’
‘Met jou wil ik altijd meer.’
Ik kan bijna horen dat hij grinnikt. Ik moet er ook van grinniken. ‘Mevrouw Grey, bent u met me aan ’t flirten?’
‘Ja.’
Zijn trouwring tikt tegen het glas als hij nog een teug wijn neemt. Dat noem ik nou sexy! Dit keer duwt hij mijn hoofd recht achterover en houdt me in zijn armen. Hij kust me nog een keer en ik slik de wijn die hij me geeft gretig door. Hij lacht en kust me weer.
‘Heb je trek?’
‘Dat hadden we toch al vastgesteld, meneer Grey.’
De troubadour op de iPod zingt over verdorven spelletjes. Hmm... heel toepasselijk.
Dan hoor ik het piepje van de magnetron en Christian laat me los. Ik ga rechtop zitten. Het eten ruikt kruidig; naar knoflook, munt, oregano, rozemarijn en lamsvlees, denk ik. Het deurtje van de magnetron gaat open en de heerlijke geur wordt sterker.
‘Shit! Fuck!’ vloekt Christian en een bord valt kletterend op het aanrecht. O Vijftig! ‘Gaat het?’
‘Ja!’ snauwt hij gespannen. Een moment later staat hij weer bij me.
‘Ik heb me gebrand. Hier.’ Hij steekt zijn wijsvinger in mijn mond. ‘Misschien helpt het als je erop zuigt.’
‘O.’ Ik pak zijn hand en trek zijn vinger langzaam uit mijn mond. ‘Zo...’ zeg ik sussend en leun voorover om verkoelend over zijn vinger te blazen. Dan doe ik er twee kusjes op. Zijn adem stokt. Ik stop hem weer in mijn mond en zuig er zachtjes op. Hij ademt diep in en ik voel het geluid tot in mijn onderlijf. Hij smaakt lekker als altijd en ik besef dat dit zijn spel is – de langzame verleiding van zijn vrouw. Ik dacht dat hij kwaad was en nu...? Deze man, mijn echtgenoot, is zo verwarrend. Maar zo zie ik hem het liefst. Speels. Grappig. Ongelooflijk sexy. Hij heeft me wel wat antwoorden gegeven, maar ik ben hebberig. Ik wil meer, maar ik wil ook dit spel spelen. Na de angst en de spanning van vandaag en de nachtmerrie van gisteravond met Jack is het een welkome afleiding.
‘Waar denk je aan?’ vraagt Christian, en onderbreekt mijn gedachten door zijn vinger uit mijn mond te halen.
‘Hoe veranderlijk je bent.’
Hij blijft naast me staan. ‘Vijftig Tinten, schatje,’ zegt hij uiteindelijk en plant een tedere kus in mijn mondhoek.
‘Mijn Vijftig Tinten,’ fluister ik. Ik pak hem bij zijn T-shirt en trek hem naar me toe.
‘Geen sprake van, mevrouw Grey. Niet aanraken... nog niet.’ Hij pakt mijn hand, maakt die los van zijn T-shirt en kust één voor één mijn vingers.
‘Ga rechtop zitten,’ beveelt hij.
Ik trek een pruillip.
‘Als je pruilt krijg je billenkoek. Mond wijd open.’
O shit. Ik open mijn mond en hij brengt een vork vol kruidig, heet lamsvlees naar binnen met een koele, muntachtige yoghurtsaus. Mmm. Ik kauw.
‘Lekker?’
‘Ja.’
Hij maakt een waarderend geluid en ik weet dat hij ook zit te eten.
‘Meer?’
Ik knik. Hij geeft me nog een vork en ik kauw enthousiast. Hij legt de vork neer en scheurt iets af... ik denk brood.
‘Mond open,’ zegt hij.
Nu is het pitabrood en hummus. Ik denk dat mevrouw Jones – of misschien zelfs Christian zelf – boodschappen heeft gedaan bij de delicatessenzaak die ik ongeveer vijf weken geleden ontdekt heb, twee blokken van Escala. Ik kauw dankbaar. Als Christian in een speelse bui is heb ik meer trek.
‘Meer?’ vraagt hij.
Ik knik. ‘Graag meer van alles. Ik ben uitgehongerd.’
Ik hoor dat hij tevreden grinnikt. Hij voert me langzaam en geduldig, waarbij hij soms even een hapje eten uit mijn mondhoek wegkust of wegveegt met zijn vingers. Tussendoor geeft hij me slokken wijn op zijn unieke manier.
‘Wijd open en bijten,’ zegt hij. Ik volg zijn bevel op. Hmm – een van mijn favorieten: gevulde wijnbladeren. Zelfs koud zijn ze heerlijk, hoewel ik ze verwarmd lekkerder vind, maar ik wil geen risico lopen dat Christian zich weer brandt. Hij voert ze langzaam aan me en als ik het op heb lik ik zijn vingers schoon.
‘Meer?’ vraagt hij met een lage en hese stem.
Ik schud van nee. Ik heb genoeg gehad.
‘Mooi,’ fluistert hij bij mijn oor. ‘Want dan is het tijd voor mijn favoriete gang. Jou.’ Hij neemt me zo onverwacht in zijn armen dat ik een gil geef.
‘Mag ik de blinddoek afdoen?’
‘Nee.’
Ik wil een pruillip trekken maar denk aan zijn dreigement en zie er maar van af.
‘Speelkamer,’ mompelt hij.
O – ik weet niet of dat zo’n goed idee is.
‘Ben je klaar voor de uitdaging?’ vraagt hij. En omdat hij het woord ‘uitdaging’ gebruikt kan ik geen nee zeggen.
‘Kom maar op,’ zeg ik, terwijl verlangen en een ander niet nader te benoemen gevoel door mijn lichaam gieren. Hij draagt me door de deur, de trap op naar de tweede verdieping.
‘Volgens mij ben je afgevallen,’ constateert hij afkeurend. Is dat zo? Mooi. Ik herinner me zijn opmerking toen we van huwelijksreis terugkwamen en hoe het me kwetste. Jemig – is dat pas een week geleden?
Buiten de speelkamer laat hij me op de grond glijden en zet me rechtop. Zijn arm ligt nog steeds om mijn middel. Snel doet hij de deur open.
Het ruikt er altijd hetzelfde: naar gelakt hout en citrus. Eigenlijk stelt die geur me wel gerust. Christian laat me los en draait me met mijn gezicht van hem af. Hij maakt de sjaal los en ik knipper in het zachte licht. Zachtjes trekt hij de haarspelden uit mijn knot zodat mijn vlecht los valt. Hij pakt hem en trekt er zachtjes aan, zodat ik een stapje naar hem toe moet doen.
‘Ik heb een plan,’ fluistert hij in mijn oor zodat ik heerlijke rillingen langs mijn ruggengraat voel lopen.
‘Dat dacht ik al wel,’ antwoord ik. Hij kust me onder mijn oor.
‘O echt wel, mevrouw Grey.’ Zijn toon is zacht, betoverend. Hij duwt mijn vlecht opzij en plant een hele reeks kussen in mijn hals en van daaruit naar beneden.
‘Eerst gaan we je uitkleden.’ Zijn stem gonst laag in zijn keel en resoneert in mijn lichaam. Ik wil dit – wat hij ook gepland heeft. Ik wil met hem verbonden zijn zoals nu. Hij draait me om zodat ik hem aan kan kijken. Ik kijk omlaag naar zijn spijkerbroek, de bovenste knoop staat nog steeds open en ik kan de verleiding niet weerstaan. Ik streel met mijn wijsvinger over de broekband, onder zijn T-shirt, en voel de haartjes op zijn onderbuik kietelen tegen mijn knokkel. Hij ademt scherp in en ik zoek zijn ogen. Mijn blik blijft hangen bij de geopende knoop. Zijn ogen verkleuren naar een dieper grijs... O hemel.
‘Je moet deze aanhouden,’ fluister ik.
‘Dat ben ik ook van plan, Anastasia.’
Dan maakt hij een snelle beweging, grijpt me met één hand achter in mijn nek en de andere rond mijn billen. Hij trekt me tegen zich aan, zijn mond op de mijne en kust me alsof zijn leven ervan afhangt.
Whoa!
Hij laat me achteruitlopen, terwijl onze tongen zich ineenstrengelen, totdat ik het houten kruis achter me voel. Hij leunt naar me toe, de contouren van zijn lichaam drukken tegen me aan.
‘Laten we deze jurk uitdoen,’ zegt hij en pelt de jurk over mijn dijen, heupen en buik omhoog... heerlijk langzaam zodat het materiaal zacht over mijn lichaam, over mijn borsten glijdt.
‘Leun voorover,’ zegt hij.
Ik gehoorzaam en hij trekt de jurk over mijn hoofd en gooit hem op de grond. Ik heb alleen nog mijn sandalen, slipje en bh aan. Met opflikkerende ogen pakt hij mijn beide handen en brengt ze boven mijn hoofd. Dan knipoogt hij en houdt zijn hoofd schuin. Ik weet dat hij mij toestemming vraagt. Wat gaat hij met me doen? Ik slik en knik dan instemmend. Een bewonderende, bijna trotse lach speelt rond zijn lippen. Hij klikt mijn polsen vast in de leren handboeien op de stang boven me en haalt de sjaal weer tevoorschijn.
‘Je hebt nu wel weer genoeg gezien.’ Hij slaat hem om mijn hoofd en blinddoekt me weer. Ik voel hoe een huivering door me heen gaat terwijl al mijn zintuigen op scherp komen te staan; het geluid van zijn zachte ademhaling waar ik opgewonden op antwoord, mijn hart dat in mijn keel klopt, Christians geur vermengd met die van citrus en houtlak in de kamer. Ik neem alles scherper waar omdat ik niets zie. Zijn neus raakt de mijne.
‘Ik ga je helemaal gek maken,’ fluistert hij. Hij pakt me bij mijn heupen vast en beweegt zijn handen langs mijn benen naar beneden, waarbij hij mijn slipje meetrekt. Hij gaat mij gek maken... wauw.
‘Til je voeten één voor één op.’ Ik gehoorzaam en hij doet eerst mijn slipje en dan de sandalen uit. Zacht pakt hij mijn enkel en draait mijn been naar rechts.
‘Doe een stap opzij,’ zegt hij. Hij klikt eerst mijn rechter- en dan mijn linkerenkel aan het kruis. Ik zit hulpeloos met gespreide armen en benen aan het kruis vast. Christian komt dichter bij me staan en mijn lichaam wordt weer ondergedompeld in zijn warmte, ook al raakt hij me niet aan. Een ogenblik later pakt hij mijn kin, tilt mijn hoofd op en kust me eerbiedig.
‘We hebben nog wat muziek en speeltjes nodig, denk ik. U ziet er prachtig uit zo, mevrouw Grey. Ik wil even van het uitzicht genieten.’ Zijn stem is zacht. Alles in mij balt zich samen.
Kort daarna hoor ik hem behoedzaam naar de museumkist lopen en een van laden openen. De billenlade? Ik heb geen idee. Hij haalt er iets uit en legt het erbovenop, en daarna nog iets. De luidsprekers gaan aan en vrijwel meteen daarna vult een piano de ruimte met een zachte, zangerige melodie. Het klinkt bekend – ik denk dat het Bach is – maar ik weet niet welk stuk. Er is iets in de muziek wat me een bezorgd gevoel geeft. Misschien omdat het zo koel en afstandelijk is? Ik frons mijn voorhoofd en probeer te bedenken waarom het me zo onrustig maakt, maar ineens maakt Christian me aan het schrikken door mijn kin te pakken. Hij trekt er even aan zodat ik mijn onderlip loslaat. Ik lach en probeer mezelf gerust te stellen. Waarom voel ik me zo ongemakkelijk? Is het de muziek?
Christian laat zijn hand van mijn kin wegglijden, via mijn hals en borst naar beneden naar mijn borsten. Hij drukt met zijn duim op de cup van mijn bh zodat mijn borst naar buiten komt. Hij maakt een laag, waarderend, brommend geluid en kust me in mijn nek. Zijn lippen volgen kussend en zuigend de weg die zijn vingers hebben uitgestippeld richting mijn borsten. Zijn vingers gaan naar mijn linkerborst en duwen hem naar buiten. Ik kreun als hij met zijn duim over mijn linkertepel wrijft terwijl hij met zijn lippen plagerig aan mijn rechtertepel trekt tot ze allebei lang en hard zijn.
‘Ah.’
Hij stopt niet. Volmaakt geduldig vergroot hij langzaam de intensiteit op allebei de tepels. Ik trek zinloos aan mijn boeien terwijl een scherp gevoel van genot van mijn tepels naar mijn schaamstreek trekt. Ik probeer te kronkelen maar kan me nauwelijks bewegen, wat de marteling nog intenser maakt.
‘Christian,’ smeek ik.
‘Ik weet het,’ mompelt hij met een hese stem. ‘Dit is het gevoel dat jij mij geeft.’
Wat? Ik kreun en hij begint opnieuw mijn tepels op die heerlijke maar kwellende manier te strelen – zodat ik steeds meer in vervoering raak.
‘Alsjeblieft,’ kerm ik.
Hij maakt een laag, primitief geluid in zijn keel, staat op en laat me los, ademloos en kronkelend in mijn boeien. Zijn handen glijden langs mijn middel naar beneden, hij legt er één op mijn heup terwijl de andere hand langs mijn buik verder naar beneden gaat.
‘Eens kijken hoe het met je gaat,’ kreunt hij zacht. Zachtjes legt hij zijn hand op mijn vagina en strijkt met zijn duim heen en weer langs mijn clitoris zodat ik een kreet slaak. Langzaam brengt hij één en dan twee vingers bij me naar binnen. Ik kreun en duw mijn heupen naar voren, gretig om zijn vingers en de palm van zijn hand te voelen.
‘O, Anastasia, je bent er zo klaar voor,’ zegt hij.
Hij draait zijn vingers in me rond, terwijl zijn duim weer heen en weer strijkt over mijn clitoris. Hij raakt me alleen dáár aan en alle spanning, alle angst van vandaag zit geconcentreerd in dit ene stukje van mijn lichaam.
O mijn god... het is intens... en vreemd... de muziek... het gevoel begint zich op te bouwen... Christian verplaatst zich, terwijl zijn hand in me en tegen me aan blijft bewegen en ik hoor een laag, zoemend geluid.
‘Wat?’ Ik snak naar adem.
‘Stil maar,’ sust hij en dan voel ik zijn lippen op mijn mond die me het zwijgen opleggen. Ik ben blij met dit warmere, intiemere contact en kus hem gretig terug. Hij verbreekt het contact en het zoemende geluid komt dichterbij.
‘Dit is een trillende toverstaf, schatje.’
Hij houdt hem tegen mijn borst aan en het voelt als een groot, balachtig object dat tegen me aan trilt. Ik huiver terwijl het over mijn huid heen glijdt, naar beneden tussen mijn borsten, over de eerste en dan de tweede tepel. Ik word overspoeld door emotie die overal tintelt, synapsen vuren als donkere, begerige poelen in mijn onderbuik.
‘Ah,’ kreun ik terwijl Christians vingers in me blijven bewegen. Ik ben er dichtbij... al die stimulering... Ik neig mijn hoofd naar achter, kreun luid en dan houdt Christian zijn vingers stil. Het gevoel ebt weg.
‘Nee! Christian,’ smeek ik en probeer mijn heupen naar voren te duwen op zoek naar wrijving.
‘Stil, schatje,’ zegt hij terwijl mijn naderende orgasme wegebt. Hij leunt weer voorover en kust me.
‘Frustrerend, hè?’ mompelt hij.
O nee. Ineens begrijp ik wat voor spelletje hij speelt.
‘Christian, alsjeblieft.’
‘Stil maar,’ zegt hij en kust me. En dan begint hij weer te bewegen – met de staf, zijn vingers en duim – een dodelijke combinatie van sensuele martelwerktuigen. Hij verplaatst zich zodat zijn lichaam langs het mijne strijkt. Hij is nog steeds aangekleed en de zachte stof van zijn spijkerbroek strijkt langs mijn been, zijn erectie tegen mijn heup. Zo verleidelijk dichtbij. Hij brengt me weer bijna tot een hoogtepunt, zodat mijn lichaam schreeuwt van verlangen, en stopt dan.
‘Nee,’ kerm ik luid.
Hij plant zachte, natte kussen op mijn schouder terwijl hij zijn vingers terugtrekt en de staf laat zakken. Hij beweegt het nu over mijn maag, buik, vagina en tegen mijn clitoris. Fuck, wat een intens gevoel.
‘Ah!’ schreeuw ik uit en trek hard aan de boeien.
Mijn lichaam is zo gevoelig dat ik een explosie voel naderen, maar juist op dat moment stopt Christian weer.
‘Christian!’ schreeuw ik.
‘Frustrerend, ja?’ mompelt hij dicht bij mijn keel. ‘Net als jij. Je belooft iets, en dan...’ Zijn stem sterft weg.
‘Christian, alsjeblieft!’ smeek ik.
Hij duwt de staf telkens weer tegen me aan maar stopt steeds net op het cruciale moment. Ah!
‘Elke keer dat ik stop is het intenser als ik weer begin. Toch?’
‘Alsjeblieft,’ jammer ik. Mijn zenuwuiteinden schreeuwen om verlichting. Het getril houdt op en Christian kust me. Hij wrijft zijn neus tegen de mijne. ‘Je bent de meest frustrerende vrouw die ik ooit gekend heb.’
Nee, nee, nee.
‘Christian, ik heb nooit beloofd je te gehoorzamen. Ik smeek je...’
Hij komt voor me staan, pakt mijn billen vast en duwt zijn heupen tegen me aan – ik snak naar adem. Hij wrijft met zijn onderlichaam tegen me aan, de knoopjes van zijn spijkerbroek drukken in mijn huid en houden zijn erectie nauwelijks binnenboord. Met één hand trekt hij de blinddoek weg en pakt mijn kin vast, waardoor ik in zijn schroeiende ogen kijk.
‘Je maakt me gek,’ fluistert hij terwijl hij zijn heupen nog één, twee, drie keer tegen me aan drukt zodat mijn lichaam vonkt – klaar om in brand te schieten. En weer weigert hij me. Ik wil hem zó graag. Ik verlang zó naar hem. Ik sluit mijn ogen en doe een schietgebedje. Ik heb sterk het gevoel dat ik bestraft word. Ik ben hulpeloos en hij is meedogenloos. Tranen springen in mijn ogen. Waar gaat dit naartoe?
‘Ik smeek je,’ fluister ik weer.
Maar hij kijkt onverbiddelijk op me neer. Hij gaat gewoon door. Maar hoe lang nog? Kan ik dit spel wel aan? Nee. Nee. Nee – ik kan het niet. Ik weet dat hij niet gaat stoppen. Hij gaat door met deze marteling. Zijn hand glijdt weer langs mijn lichaam naar beneden. Nee... En dan breekt de dijk door – alle bezorgdheid, spanning en angst van de afgelopen dagen overvallen me weer en de tranen springen in mijn ogen. Ik draai me van hem af. Dit is geen liefde. Dit is wraak.
‘Rood,’ jammer ik. ‘Rood. Rood.’ De tranen stromen over mijn gezicht.
Hij verstijft. ‘Nee!’ Hij snakt onthutst naar adem. ‘Jezus christus, nee.’
Hij klikt me snel los uit de handboeien, pakt me om mijn middel en leunt voorover om mijn enkels los te maken terwijl ik huilend mijn gezicht in mijn handen verberg.
‘Nee, nee, nee. Ana, alsjeblieft. Nee.’
Hij tilt me op en loopt naar het bed. Hij gaat zitten en wiegt me in zijn schoot terwijl ik ontroostbaar snik. Ik ben overweldigd... mijn lichaam is opgewonden tot aan het breekpunt, mijn hoofd leeg, en mijn emoties door de wind meegevoerd. Hij reikt achter zich, trekt het satijnen laken van het hemelbed naar zich toe en slaat dat om mij heen. Het koele laken voelt vreemd en onprettig aan op mijn hypergevoelige huid. Hij slaat zijn armen om me heen, omhelst me stevig en wiegt me zachtjes heen en weer.
‘Het spijt me, sorry,’ zeg Christian met een rauwe stem. Hij kust mijn haar steeds weer. ‘Ana, vergeef me alsjeblieft.’
Ik draai mijn gezicht in zijn nek en blijf huilen. Het is een helende bevrijding. De afgelopen dagen is er zoveel gebeurd – branden in computerruimtes, achtervolgingen in auto’s, carrières die voor mij gepland werden, sletterige architecten, gewapende idioten in het appartement, ruzies, zijn woede – en Christian is weggeweest. Ik haat het als hij weggaat... Ik gebruik de hoek van het laken om mijn neus te snuiten en word me langzaam bewust van de klinische tonen van Bach die nog steeds door de kamer echoën.
‘Mag de muziek uit?’ snuf ik.
‘Ja, natuurlijk.’ Christian draait zich om en trekt, terwijl hij me blijft vasthouden, een afstandsbediening uit zijn kontzak. Hij drukt op een knopje en de pianomuziek stopt, zodat mijn haperende ademhaling te horen is.
‘Zo beter?’ vraagt hij.
Ik knik en mijn gesnik wordt minder. Christian strijkt zachtjes mijn tranen weg met zijn duim.
‘Ben je geen fan van Bachs Goldberg Variaties?’ vraagt hij.
‘Niet van dit stuk.’
Hij kijkt op me neer en probeert tevergeefs zijn schaamte te verbergen.
‘Het spijt me,’ zegt hij weer.
‘Waarom deed je dat?’ Mijn stem is nauwelijks hoorbaar omdat ik mijn verwarde gevoelens en gedachten probeer te ordenen.
Hij schudt zijn hoofd verdrietig en sluit zijn ogen. ‘Ik ging helemaal op in het moment,’ zegt hij, niet overtuigend.
Ik frons naar hem en hij zucht. ‘Ana, orgasme-ontkenning wordt standaard ingezet in – jij doet nooit –’ Hij stopt. Ik draai me om in zijn schoot en hij krimpt ineen.
O. Ik bloos. ‘Het spijt me,’ mompel ik.
Hij rolt met zijn ogen, leunt dan ineens achterover en trekt me met zich mee, zodat we allebei op het bed komen te liggen, ik in zijn armen. Mijn bh voelt ongemakkelijk aan en ik doe hem goed.
‘Zal ik je helpen?’ vraagt hij onbewogen.
Ik schud van nee. Ik wil niet dat hij mijn borsten aanraakt. Hij draait zich om zodat hij op me neerkijkt en strekt aarzelend zijn hand uit. Met zijn vingers streelt hij mijn gezicht. Mijn tranen komen weer opzetten. Hoe kan hij eerst zo harteloos zijn en dan weer zo teder?
‘Niet huilen, alsjeblieft, ’ fluistert hij.
Ik ben helemaal versuft en verward door deze man. Mijn woede is door mijn wanhoop helemaal verdwenen... ik voel me verdoofd. Ik wil me tot een balletje oprollen en me terugtrekken. Knipperend met mijn ogen vecht ik tegen de tranen, terwijl ik in zijn verdrietige ogen kijk. Ik haal hortend en stotend adem, met mijn ogen strak op hem gericht. Wat moet ik nou met deze dominante man? Leren om overheerst te worden? Ik dacht het niet...
‘Wat doe ik nooit?’ vraag ik.
‘Wat je gezegd wordt. Je hebt je bedacht en hebt me niet gezegd waar je was. Ana, ik zat in New York, machteloos en gekwetst. Als ik Seattle was geweest had ik je naar huis gebracht.’
‘Dus nu straf je me?’
Hij slikt en sluit zijn ogen. Hij hoeft geen antwoord te geven want ik weet al dat dit inderdaad de bedoeling was.
‘Je moet hiermee ophouden,’ zeg ik resoluut.
Hij trekt zijn wenkbrauw op.
‘Vooral omdat je er zelf een heel slecht gevoel van krijgt.’
Hij snuift. ‘Dat is waar,’ mompelt hij. ‘Ik vind het vreselijk om je zo te zien.’
‘En ik vind het vreselijk om me zo te voelen. Je zei op de Fair Lady dat je niet met een Onderdanige getrouwd was.’
‘Ik weet het, ik weet het.’ Zijn stem is zacht en rauw.
‘Behandel me dan ook niet zo. Sorry dat ik je niet heb gebeld. Ik zal niet meer zo egoïstisch zijn. Ik weet dat je je zorgen om me maakt.’
Hij neemt me nauwkeurig op met sombere, angstige ogen. ‘Oké. Goed,’ zegt hij uiteindelijk. Hij buigt zich voorover en houdt even in voor zijn lippen de mijne raken, alsof hij toestemming vraagt. Ik hef mijn gezicht naar hem op en hij kust me teder.
‘Je lippen zijn altijd zo zacht als je hebt gehuild,’ zegt hij.
‘Ik heb nooit beloofd dat ik je zou gehoorzamen, Christian,’ fluister ik.
‘Dat weet ik.’
‘Leer ermee leven, alsjeblieft. Voor ons bestwil. Dan zal ik proberen om rekening te houden met jouw... dominante neigingen.’
Hij ziet er verloren en kwetsbaar uit, als een roerloos schip.
‘Ik zal het proberen,’ belooft hij. Zijn stem is vurig van oprechtheid.
Ik zucht, een lange sidderende zucht. ‘Alsjeblieft. Trouwens, als ik hier wel was geweest...’
‘Ik weet het,’ zegt hij en hij trekt wit weg. Hij ligt achterover en slaat één arm over zijn hoofd. Ik kruip tegen hem aan en leg mijn hoofd op zijn borst. Zo liggen we een tijdje zonder te praten. Zijn hand glijdt naar het uiteinde van mijn vlecht. Hij maakt het elastiek los en ontwart mijn haar. Zachtjes en ritmisch kamt hij het met zijn handen. Dit is waar het echt over gaat – zijn angst... zijn irrationele angst voor mijn veiligheid. Ik herinner me Jack Hyde, die met een Glock is neergeslagen en op de grond van het appartement ligt... nou goed, misschien niet zo irrationeel, en ik bedenk ineens dat...
‘Wat bedoelde je net, toen je zei of?’ vraag ik.
‘Of?’
‘Iets over Jack.’
Hij staart me aan. ‘Je geeft het niet op, of wel?’
Ik steun met mijn hoofd op zijn borstbeen en geniet van de zachte streling van zijn vingers in mijn haar.
‘Opgeven? Nooit. Vertel. Ik houd er niet van om in het duister te tasten. Jij hebt het geloof ik in je hoofd gehaald dat ik beschermd moet worden. Maar je weet niet eens hoe je moet schieten – ik wel. Denk je dat ik het niet aankan om te horen wat jij voor me achterhoudt, Christian? Jouw stalkende ex-Onderdanige heeft me met een pistool bedreigd, je pedofiele ex-minnares belaagt me – en kijk me niet zo aan,’ snauw ik als hij zijn voorhoofd fronst. ‘Je moeder denkt hetzelfde over haar.’
‘Heb jij met mijn moeder over Elena gepraat?’ Christians stem stijgt een paar octaven.
‘Ja, Grace en ik hebben het over haar gehad.’
Hij staart me aan.
‘Ze is heel erg overstuur en rekent het zichzelf aan.’
‘Ik kan niet geloven dat je met mijn moeder hebt gepraat. Shit!’ Hij gaat liggen en slaat zijn arm weer over zijn gezicht.
‘We hebben het niet over details gehad.’
‘Dat hoop ik dan maar. Grace heeft al die bloederige details niet nodig. Jezus, Ana. Heb je ook met mijn vader gepraat?’
‘Nee!’ Ik schud heftig met mijn hoofd. Zo’n band heb ik niet met Carrick. Zijn opmerking over de huwelijkse voorwaarden steekt me nog steeds. ‘Maar je probeert me weer af te leiden. Laten we het weer over Jack hebben.’
Christian tilt zijn arm op en kijkt naar me met een ondoorgrondelijke uitdrukking. Zuchtend legt hij de arm weer over zijn gezicht.
‘Hyde is verwikkeld in Charlie Tango’s sabotage. De onderzoekers hebben een gedeelte van een vingerafdruk gevonden – maar alleen een gedeelte, dus ze konden geen match maken. Maar toen herkende jij Hyde in de serverruimte. Hij is als minderjarige veroordeeld in Detroit en de afdrukken kwamen met die uit Detroit overeen.’
Mijn hersenen draaien op volle toeren terwijl ik alle informatie probeer te verwerken. Jack is verantwoordelijk voor het neerstorten van Charlie Tango? Maar Christian is op dreef. ‘Vanmorgen is hier in de garage een bestelwagen gevonden. Hyde was de chauffeur. Gisteren heeft hij wat spul aan die nieuwe jongen afgegeven die hier is komen wonen. De jongen die we in de lift zagen.’
‘Ik weet zijn naam niet meer.’
‘Ik ook niet,’ zegt Christian. ‘Maar zo is Hyde dus legaal het gebouw binnengekomen. Hij werkte voor een postorderbedrijf...’
‘En? Waarom is de bestelwagen zo belangrijk?’
Christian zegt niets.
‘Geef antwoord.’
‘De agenten hebben... dingen in de bestelwagen gevonden.’ Hij stopt weer en klemt me steviger vast.
‘Wat voor dingen?’
Hij is een moment stil en ik doe mijn mond open om hem aan te sporen. Maar dan zegt hij: ‘Een matras, genoeg kalmeermiddel om een dozijn paarden neer te halen en een briefje.’ Hij fluistert bijna en uit zijn stem spreken afschuw en weerzin.
O mijn god.
‘Een briefje?’ Mijn stem imiteert de zijne.
‘Aan mij gericht.’
‘Wat stond erin?’
Christian schudt zijn hoofd, waarmee hij aangeeft dat hij het niet weet of het niet wil zeggen.
O.
‘Hyde was hier gisteravond met de bedoeling jou te ontvoeren.’ Christians gezicht bevriest, strak van spanning. Terwijl hij dit zegt denk ik terug aan de duct-tape en ik huiver, hoewel dit eigenlijk niet echt nieuw voor me is.
‘Shit,’ mompel ik.
‘Nogal ja,’ zegt Christian strak.
Ik probeer me Jack op kantoor voor de geest te halen. Was hij altijd al krankzinnig? Hoe dacht hij hiermee weg te komen? Ik bedoel, hij was wel een beetje een engerd, maar zo van God los?
‘Ik snap niet waarom,’ zeg ik. ‘Het lijkt me niet logisch.’
‘Ik weet het. De politie is bezig het te onderzoeken, en Welch ook. Maar we denken dat Detroit de verbindende schakel is.’
‘Detroit?’ Ik staar verbaasd naar hem.
‘Ja. Er is daar iets.’
‘Ik begrijp het nog steeds niet.’
Christian heft zijn gezicht op en kijkt me aan met een ondoorgrondelijke uitdrukking. ‘Ana, ik ben geboren in Detroit.’