Vijfentwintig

 

 

Ik houd mijn adem in. Wil ik dit wel horen? Christian doet zijn ogen dicht en slikt. Als hij ze weer opendoet, staan ze helder maar schuchter, vol onprettige herinneringen.

‘Het was een heel warme zomerdag. Ik was hard aan het werk.’ Hij snuift en schudt even geamuseerd zijn hoofd. ‘Het was keihard werken, dat puin versjouwen. Ik was in mijn eentje, en Ele – mevrouw Lincoln – kwam zomaar naar buiten om me een glas limonade te brengen. We hadden het over koetjes en kalfjes, en ik maakte een of andere bijdehante opmerking... en toen sloeg ze me. Ze sloeg me zo hard.’ Onbewust brengt hij zijn hand naar zijn gezicht en streelt zijn wang. Zijn gezicht betrekt bij de herinnering. Holy shit!

‘Maar toen kuste ze me. En toen ze daarmee klaar was, sloeg ze me weer.’ Hij knippert met zijn ogen, kennelijk na al die tijd nog steeds in de war.

‘Ik was nog nooit gekust en ook niet op die manier geslagen.’

O. Ze besprong hem. Een kind nog.

‘Wil je dit wel horen?’ vraagt Christian.

Ja... Nee...

‘Alleen als je het me wil vertellen,’ zeg ik met een klein stemmetje terwijl ik hem aankijk. Het duizelt me.

‘Ik probeer een beetje context te schetsen.’

Ik knik bemoedigend, althans dat hoop ik. Ik vermoed dat ik er eerder uitzie als een wassen beeld, verstijfd en met grote schrikogen.

Hij fronst, zijn ogen zoeken de mijne en proberen mijn reactie te lezen. Dan draait hij zich op zijn rug en staart naar het plafond.

‘Nou, ik was natuurlijk kwaad en in de war en geil als boter. Ik bedoel, een sexy, oudere vrouw die avances maakt...’ Hij schudt zijn hoofd, alsof hij het nog steeds niet kan geloven.

Sexy? Ik voel me misselijk.

‘Ze liep terug het huis in en liet mij in de tuin staan. Ze deed alsof er niks was gebeurd. Ik was totaal van slag. Dus ik ging maar weer aan het werk, puin naar de container sjouwen. Toen ik die avond naar huis ging, vroeg ze of ik de volgende dag terug wilde komen. Ze zei niets over wat er was gebeurd. Dus de volgende dag ging ik terug. Ik kon niet wachten tot ik haar weer zou zien,’ fluistert hij, alsof het een duistere bekentenis is... en dat is het eerlijk gezegd ook.

‘Ze raakte me niet aan als ze me kuste,’ zegt hij en draait zijn hoofd om zodat hij me kan aankijken. ‘Je moet weten dat... mijn leven een hel was. Ik was een wandelende erectie, vijftien jaar oud, lang voor mijn leeftijd, één bundel razende hormonen. De meisjes op school…’ Hij stopt, maar ik zie het voor me: een bange, eenzame, maar o-zo-aantrekkelijke puber. Mijn hart knijpt samen.

‘Ik was kwaad, zo ongelooflijk kwaad op iedereen, op mezelf, mijn ouders. Ik had geen vrienden. Mijn therapeut van toen was echt een eikel. En mijn ouders hielden me heel kort; ze begrepen er niks van.’ Hij staart weer naar het plafond en haalt een hand door zijn haar. Het liefst zou ik dat ook doen, maar ik blijf stil liggen.

‘Ik kon er gewoon niet tegen om door wie dan ook aangeraakt te worden. Ik kon het niet hebben. Ik verdroeg niemand in mijn buurt. Ik vocht continu... fuck, wat kon ik matten. Ik ben bij heel wat knokpartijen betrokken geweest. Maar het was een manier om stoom af te blazen. Om op een bepaalde manier toch fysiek contact te hebben.’ Hij stopt opnieuw. ‘Nou, je snapt wel wat ik bedoel. Als ze me kuste, dan hield ze alleen mijn gezicht vast. Ze raakte me verder niet aan.’ Zijn stem is nauwelijks hoorbaar.

Ze moet het geweten hebben. Misschien wist ze het van Grace. O, mijn arme Vijftig. Ik moet mijn handen onder mijn kussen leggen met mijn hoofd erop om mezelf te dwingen hem niet te omarmen.

‘Nou, de volgende dag kwam ik dus terug, maar ik wist niet wat me te wachten stond. En ik zal je de ranzige details besparen, maar we deden meer van hetzelfde. En dat was het begin van onze relatie.’

O, fuck, dit is pijnlijk om te horen.

Hij draait zich weer op zijn zij, zodat hij me kan aankijken.

‘En weet je, Ana? Mijn wereld kreeg focus. Alles werd scherp en helder. Alles. Het was precies wat ik nodig had. Ze was een frisse wind. Ze nam alle beslissingen, nam me al die problemen uit handen, liet me op adem komen.’

Holy shit.

‘En zelfs toen het voorbij was, bleef mijn wereld scherp en helder. Dankzij haar. En dat bleef zo, totdat ik jou ontmoette.’

Wat moet ik daar in godsnaam op zeggen? Aarzelend stopt hij een ontsnapte lok haar achter mijn oor.

‘Jij zette mijn hele wereld op z’n kop.’ Hij doet zijn ogen dicht, en als hij ze weer opendoet, staan ze vol rauwe emotie. ‘Mijn wereld was ordelijk, kalm en onder controle en toen kwam jij mijn leven binnen, met je bijdehante opmerkingen, je onschuld, je schoonheid en je rustige onverschrokkenheid... en alles vóór jou was alleen nog maar saai, leeg, middelmatig... het was niks.’

O hemel.

‘Ik werd verliefd,’ fluistert hij.

Mijn ademhaling stokt. Hij streelt mijn wang.

‘Ik ook,’ prevel ik met het laatste beetje adem dat ik nog over heb.

Zijn ogen worden zacht. ‘Weet ik,’ zegt hij geluidloos.

‘Is dat zo?’

‘Ja.’

Halleluja! Ik glimlach verlegen naar hem. ‘Eindelijk,’ fluister ik.

Hij knikt. ‘En dat heeft alles in een ander perspectief gezet voor mij. Toen ik jonger was, was Elena het middelpunt van mijn bestaan. Ik zou echt alles voor haar hebben gedaan. En zij deed heel veel voor mij. Ze zorgde dat ik stopte met drinken. Zorgde dat ik hard ging leren voor school... Weet je, ze gaf me een manier om met de dingen om te gaan die ik eerst niet had. Door haar kon ik dingen meemaken waarvan ik vroeger dacht dat ze voor mij niet waren weggelegd.’

‘Aangeraakt worden,’ fluister ik.

Hij knikt. ‘Op een bepaalde manier.’

Ik frons en vraag me af wat hij bedoelt.

Hij aarzelt als hij mijn reactie ziet.

Ga door! probeer ik hem woordeloos aan te sporen.

‘Als je opgroeit met een totaal negatief zelfbeeld en je denkt dat je een mislukkeling bent, een primitieveling die geen liefde waard is, dan denk je dat je het verdient als je wordt geslagen.’

Christian... dat ben jij allemaal niet.

Hij stopt en haalt zijn hand door zijn haar. ‘Ana, het is veel gemakkelijker om de pijn aan de buitenkant te dragen...’ Dat is nogmaals een bekentenis.

O.

‘Zij leidde mijn woede in banen.’ Hij knijpt zijn lippen samen tot een dunne streep. ‘Vooral naar binnen gerichte banen – dat realiseer ik me nu. Dr. Flynn heeft het daar al een poosje over. Pas sinds kort zie ik onze relatie voor wat ze was. Je weet wel... sinds mijn verjaardag.’

Ik huiver bij de nare herinnering aan Elena en Christian die elkaar verbaal in mootjes hakten op Christians verjaardagsfeest.

‘Voor haar ging die kant van onze relatie om de seks en de controle. Ze was een eenzame vrouw die een beetje troost putte uit haar jongere speeltje.’

‘Maar jij bent gek op controle,’ fluister ik.

‘Ja. Dat klopt. En dat zal altijd zo blijven, Ana. Zo ben ik gewoon. Een tijd lang heb ik de touwtjes uit handen gegeven. Iemand anders alle beslissingen voor me laten nemen. Ik kon het zelf niet – ik was er niet toe in staat. Maar door me aan haar te onderwerpen heb ik niet alleen mezelf gevonden, maar ook de kracht om mijn eigen leven richting te geven... de leiding te nemen, mijn eigen beslissingen te nemen.’

‘Om een Dom te worden?’

‘Ja.’

‘Jouw beslissing?’

‘Ja.’

‘En stoppen met Harvard?’

‘Mijn beslissing, en de beste die ik ooit genomen heb. Tot ik jou tegenkwam.’

‘Mij?’

‘Ja.’ Zijn lippen krullen tot een lieve glimlach. ‘De allerbeste beslissing die ik ooit genomen heb, was om met jou te trouwen.’

O hemel. ‘Niet je eigen bedrijf beginnen?’

Hij schudt zijn hoofd.

‘Niet leren vliegen?’

Hij schudt zijn hoofd. ‘Jij,’ zegt hij geluidloos. Hij streelt mijn wang met zijn knokkels. ‘Zij zag het,’ fluistert hij.

Ik frons. ‘Wat zag ze?’

‘Dat ik tot over mijn oren verliefd op je was. Zij spoorde me aan om je achterna te gaan naar Georgia en ik ben blij dat ze dat gedaan heeft. Ze dacht dat jij overstuur zou raken en weg zou lopen. En dat deed je ook.’

Ik verbleek. Daar wil ik liever niet meer aan denken.

‘Ze dacht dat ik alle toeters en bellen nodig had van de levensstijl waar ik voor had gekozen.’

‘De Dom?’ fluister ik.

Hij knikt. ‘Daarmee kon ik iedereen op afstand houden, het gaf me controle en hield me afstandelijk, dat dacht ik althans. Je snapt vast wel waarom,’ vervolgt hij zachtjes.

‘Je biologische moeder?’

‘Ik wilde niet meer gekwetst worden. En toen ging jij bij me weg.’ Zijn woorden zijn bijna onhoorbaar. ‘En ik ging kapot.’

O nee.

‘Ik heb intimiteit zo lang gemeden – ik weet niet meer hoe het moet.’

‘Je doet het prima,’ zeg ik bemoedigend. Ik strijk met mijn wijsvinger over zijn lippen. Hij tuit ze in een kus. Je praat tegen me.

‘Mis je het?’ fluister ik.

‘Wat?’

‘Die manier van leven.’

‘Ja, dat wel.’

O!

‘Maar alleen in die zin dat ik het gevoel van controle mis dat het brengt. En eerlijkheidshalve, die stomme actie van jou’ – hij stopt zichzelf – ‘waarmee je mijn zusje hebt gered,’ fluistert hij vol opluchting, ontzag en ongeloof. ‘Daardoor besefte ik het.’

‘Wat?’

‘Dat je van me houdt.’

Ik frons. ‘Echt?’

‘Ja. Omdat je alles op het spel zette... voor mij, voor mijn familie.’

Ik frons nog dieper. Hij strekt zijn hand uit en volgt met zijn vinger een lijn op mijn voorhoofd, recht boven mijn neus.

‘Je krijgt een V hier als je fronst,’ zegt hij. ‘Die is heel zacht als je hem kust. Ik kan zulke foute dingen doen... en toch, je bent er nog steeds.’

‘Waarom verbaast het je dat ik er nog steeds ben? Ik heb toch gezegd dat ik je nooit zou verlaten.’

‘Vanwege de manier waarop ik reageerde toen je me vertelde dat je zwanger was.’ Hij streelt met zijn vinger langs mijn wang. ‘Je had gelijk. Ik ben een puber.’

O shit... dat heb ik inderdaad gezegd. Mijn onderbewuste kijkt me vuil aan. Zijn dokter heeft dat gezegd!

‘Christian, ik heb een aantal afschuwelijke dingen gezegd.’ Hij legt zijn wijsvinger op mijn lippen.

‘Stil maar. Ik moest ze horen. Bovendien is dit mijn verhaaltje voor het slapengaan.’ Hij rolt weer terug op zijn rug.

‘Toen je me vertelde dat je zwanger was...’ Hij stopt. ‘Ik dacht dat we eerst nog een tijd samen zouden hebben, alleen jij en ik. Ik had al wel nagedacht over kinderen, maar alleen in het abstracte. Ik liep rond met zo’n vaag idee dat we later ooit wel eens een kind zouden krijgen.’

Eentje maar? Nee... Niet een enig kind, zoals ik. Maar misschien is dit niet de beste gelegenheid om dit ter sprake te brengen.

‘Je bent nog zo jong, en ik weet dat je stiekem ook heel ambitieus bent.’

Ambitieus? Ik?

‘En toen haalde je me compleet onderuit. Jezus, dat kwam zo onverwacht. Toen ik vroeg wat er was, had ik nooit van z’n-lang-zal-ze-leven gedacht dat je zwanger zou kunnen zijn.’ Hij zucht. ‘Ik was zo kwaad. Kwaad op jou. Kwaad op mezelf. Kwaad op iedereen. En het wierp me helemaal terug, dat gevoel dat ik de controle kwijt was. Ik moest weg. Ik ging naar Flynn, maar hij had een of andere ouderavond op school.’ Christian pauzeert en trekt een wenkbrauw op.

‘Ironisch,’ fluister ik. Christian grijnst bevestigend.

‘Dus toen ging ik een eindje lopen en ik bleef maar lopen en lopen, en uiteindelijk... stond ik voor de salon. Elena ging net weg. Ze was verbaasd me te zien. En eerlijk gezegd was ik verbaasd dat ik daar stond. Ze zag dat ik kwaad was en vroeg of ik iets wilde gaan drinken.’

O shit. Nu zijn we bij de kern. Mijn hart gaat twee keer zo snel kloppen. Wil ik dit echt weten? Mijn onderbewuste staart me boos aan, één geëpileerde wenkbrauw waarschuwend opgetrokken.

‘We gingen naar een rustige bar in de buurt en dronken een fles wijn. Ze maakte haar excuses voor de manier waarop ze zich de laatste keer had gedragen. Ze was gekrenkt dat mijn moeder niets meer met haar te maken wil hebben – het verkleint haar sociale kring – maar ze begrijpt het wel. We hadden het over de zaak, die prima loopt, ondanks de recessie... Ik zei dat jij kinderen wilde.’

Ik frons. ‘Ik dacht dat je haar had verteld dat ik zwanger was.’

Hij kijkt me argeloos aan. ‘Nee, ik heb haar niks verteld.’

‘Waarom heb je dat dan niet tegen mij gezegd?’

Hij haalt zijn schouders op. ‘Kreeg ik de kans niet voor.’

‘Wel waar.’

‘De volgende ochtend kon ik je nergens vinden, Ana. En toen ik je eindelijk gevonden had, was je zo kwaad op me...’

Reken maar van yes. ‘Dat was ik ook.’

‘Hoe dan ook, op een gegeven moment – ongeveer halverwege de tweede fles wijn – leunde ze voorover om me aan te raken. En ik bevroor,’ fluistert hij, terwijl hij zijn arm over zijn ogen legt.

Mijn hoofdhuid prikt. Wat gebeurt hier?

‘Ze zag dat ik terugdeinsde. We schrokken er allebei van.’ Hij praat heel zacht, te zacht.

Christian, kijk me aan! Ik trek aan zijn arm en hij doet hem naar beneden. Hij kijkt me aan. Shit. Zijn gezicht is bleek, zijn ogen groot.

‘Wat is er?’ vraag ik ademloos.

Hij fronst en slikt.

O... wat vertelt hij me niet? Wil ik het weten?

‘Ze probeerde me in bed te krijgen.’ Hij is geschokt, dat zie ik.

Alle lucht wordt uit mijn lichaam gezogen. Ik ben buiten adem en mijn hart staat stil. Die ranzige Takketrol!

‘Het was maar even, de tijd stond stil. Ze zag de uitdrukking op mijn gezicht en ze besefte hoe ver ze over de schreef was gegaan. Ik zei... nee. Ik had al in geen jaren op die manier aan haar gedacht, en bovendien’ – hij slikt – ‘hou ik van jou. Dus ik heb tegen haar gezegd: ik hou van mijn vrouw.’

Ik staar hem aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

‘Ze krabbelde meteen terug. Maakte meer excuses, deed alsof het een grapje was. Ik bedoel, ze zei dat ze gelukkig was met Isaac en de zaak en dat ze ons geen van beiden een kwaad hart toedroeg. Ze zei dat ze mijn vriendschap miste, maar dat ze kon zien dat mijn leven nu met jou samen was. En hoe ongemakkelijk dat was, als je zag wat er gebeurde de laatste keer dat we met z’n drieën in één ruimte verkeerden. Ik was het helemaal met haar eens. We namen afscheid – afscheid voor altijd. Ik zei dat ik haar nooit meer zou opzoeken en ze liep weg.’

Ik slik met angst in mijn hart. ‘Hebben jullie gekust?’

‘Nee!’ snuift hij. ‘Ik kon het niet verdragen om zo dicht bij haar te komen.’

O. Heel goed.

‘Ik voelde me ellendig. Ik wilde terug naar huis, naar jou. Maar... ik wist dat ik me als een hork had gedragen. Ik bleef hangen en dronk de rest van de wijn op en schakelde toen over op de whisky. Ik herinnerde me wat jij op een gegeven moment had gezegd, over hoe ik me zou voelen als het mijn zoon was geweest... En ik dacht na over Junior en over hoe het begon tussen Elena en mij. En ik voelde me er onprettig bij. Ik had er nooit eerder zo over gedacht.’

Een herinnering bloeit op in mijn geheugen – een gefluisterd gesprek toen ik half bewusteloos was – Christians stem: ‘maar toen ik haar opzocht, vielen de puzzelstukjes eindelijk op z’n plek. Je weet wel... het kindje en zo. Voor het eerst voelde ik... Wat wij gedaan hebben... dat was fout.’ Hij had het tegen Grace.

‘Is dat alles?’

‘Ongeveer.’

‘O.’

‘O?’

‘Het is voorbij?’

‘Ja. Het is al voorbij sinds ik jou voor het eerst zag. Maar die avond had ik dat eindelijk echt door en zij ook.’

‘Het spijt me,’ zeg ik zacht.

Hij fronst. ‘Waarvoor?’

‘Dat ik de volgende dag zo kwaad was.’

Hij snuift. ‘Schatje, woede begrijp ik als geen ander.’ Hij stopt even en zucht dan. ‘Weet je, Ana, ik wil je voor mij alleen. Ik wil je niet delen. Wat wij hebben, dat heb ik nog nooit gehad. Ik wil het middelpunt van jouw universum zijn, een tijdje althans.’

O, Christian. ‘Dat ben je ook. Dat zal echt niet veranderen.’

Hij werpt me een toegeeflijke, droevige, berustende glimlach toe. ‘Ana,’ fluistert hij. ‘Dat is gewoon niet waar.’

Tranen wellen op in mijn ogen.

‘Hoe zou dat ook kunnen?’ prevelt hij.

O nee.

‘Shit – niet huilen, Ana. Alsjeblieft, niet huilen.’ Hij streelt mijn gezicht.

‘Sorry.’ Mijn onderlip bibbert en hij strijkt er troostend met zijn duim overheen. ‘Nee, Ana, nee. Je hoeft geen sorry te zeggen. Straks krijg je er iemand bij om van te houden. En je hebt gelijk. Zo hoort het ook.’

‘Propje gaat ook van jou houden. Jij wordt het middelpunt van Propjes – Juniors – wereld,’ fluister ik. ‘Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders, Christian. Zo komen ze ter wereld. Voorgeprogrammeerd om lief te hebben. Alle baby’s... zelfs jij. Denk maar aan dat kinderboek dat je zo leuk vond toen je klein was. Je wilde je moeder terug, ondanks alles. Je hield van haar.’

Hij rimpelt zijn voorhoofd en trekt zijn hand terug, maakt er een vuist van tegen zijn kin.

‘Nee,’ fluistert hij.

‘Jawel. Je hield van haar.’ Ik laat mijn tranen de vrije loop. ‘Natuurlijk wel. Je had geen keus. Daarom ben je ook zo gekwetst.’

Hij staart me aan met een rauwe uitdrukking op zijn gezicht.

‘Daarom ben je ook in staat om van mij te houden,’ zeg ik. ‘Vergeef je moeder. Haar eigen pijn was haar te veel. Ze was een slechte moeder, maar jij hield van haar.’

Hij staart me aan, maar zegt niets. Zijn ogen staan gekweld – herinneringen die ik niet kan bevatten.

O, hou alsjeblieft niet op met praten.

Uiteindelijk zegt hij, ‘Ik borstelde vaak haar haar. Ze was mooi.’

‘Eén blik op jou en dan zal dat niemand verbazen.’

‘Ze was een slechte moeder.’ Zijn stem is nauwelijks hoorbaar.

Ik knik en hij doet zijn ogen dicht. ‘Ik ben bang dat ik een slechte vader word.’

Ik streel zijn lieve gezicht. O, mijn Vijftig, Vijftig, Vijftig. ‘Christian, denk je nou heus dat ik jou een slechte vader zou laten zijn?’

Hij doet zijn ogen open en staart me heel lang aan. Hij glimlacht. Zijn gezicht licht op van opluchting. ‘Nee, ik denk van niet.’ Hij streelt mijn gezicht met de achterkant van zijn knokkels en kijkt me verwonderd aan. ‘Mijn god, u bent zo’n sterke vrouw, mevrouw Grey. Ik hou zoveel van je.’ Hij kust mijn voorhoofd. ‘Ik wist niet dat ik dat kon.’

‘O, Christian,’ fluister ik, terwijl ik mijn emoties de baas probeer te blijven.

‘Nou en dat is ongeveer het einde van het verhaaltje...’

‘Jij kunt behoorlijk spannende verhaaltjes vertellen zo voor het slapengaan...’

Hij glimlacht mismoedig, maar volgens mij is hij opgelucht. ‘Hoe voelt je hoofd?’

‘Mijn hoofd?’ Dat staat eigenlijk op barsten van alles wat je me hebt verteld!

‘Doet het zeer?’

‘Nee.’

‘Mooi. Dan denk ik dat je nu moet gaan slapen.’

Slapen! Hoe kan ik nou slapen na dit alles?

‘Slapen,’ zegt hij streng. ‘Je hebt het nodig.’

Ik trek een pruillip. ‘Ik heb één vraag.’

‘O? Wat dan?’ Hij kijkt me behoedzaam aan.

‘Waarom ben je plotseling zo... toeschietelijk, bij gebrek aan een beter woord?’

Hij fronst.

‘Je vertelt me dit allemaal zomaar, terwijl het normaal gesproken knap hard werken en trekken is om iets uit jou te krijgen.’

‘Is dat zo?’

‘Dat weet je best.’

‘Waarom ik toeschietelijk ben? Ik zou het je niet kunnen vertellen. Omdat ik je halfdood op het koude beton zag liggen, misschien? Het feit dat ik vader word? Ik weet het niet. Je zei dat je wilde weten wat er was gebeurd en ik wil niet dat Elena tussen ons komt. Dat mag niet. Ze hoort bij mijn verleden, dat heb ik al heel vaak gezegd.’

‘Als ze niks had geprobeerd... zouden jullie dan nog steeds bevriend zijn?’

‘Dat is meer dan één vraag.’

‘Sorry. Je hoeft ook geen antwoord te geven.’ Ik bloos. ‘Je hebt uit eigen beweging al meer verteld dan ik ooit had durven hopen.’

Zijn blik verzacht. ‘Nee, dat denk ik niet. Maar het voelde onaf sinds mijn verjaardag. Ze is over de schreef gegaan, en ik ben er klaar mee. Geloof me, alsjeblieft. Ik ga haar niet meer opzoeken. Je zei dat het een harde grens was voor jou. Dat is een term die ik begrijp,’ zegt hij rustig en oprecht.

Oké. Dan hou ik er verder over op. Mijn onderbewuste zakt onderuit in haar fauteuil. Eindelijk!

‘Slaap lekker, Christian. Dankjewel voor het verhelderende verhaaltje voor het slapengaan.’ Ik leun voorover om hem een kus te geven en onze lippen maken kort contact, maar hij trekt zich terug als ik probeer de kus te verdiepen.

‘Niet doen,’ fluistert hij. ‘Ik wil zó graag met je vrijen.’

‘Doe dat dan.’

‘Nee, je hebt rust nodig en het is al laat. Ga slapen.’ Hij knipt het bedlampje uit en hult ons in het duister.

‘Ik hou onvoorwaardelijk van je, Christian,’ zeg ik terwijl ik tegen hem aan kroel.

‘Weet ik,’ fluistert hij, en ik voel zijn verlegen glimlach.

 

 

Ik word met een schok wakker. De kamer baadt in het licht. Christian ligt niet in bed. Ik werp een blik op de klok en zie dat het zeven minuten voor acht is. Ik haal diep adem en krimp van de pijn in mijn ribben, maar het is niet zo erg als gisteren. Ik denk dat ik wel naar mijn werk kan. Ja – werken. Ik ga naar mijn werk.

Het is maandag en ik heb gisteren de hele dag in bed gelegen. Ik mocht er van Christian alleen even uit om Ray op te zoeken. Echt, het is zo’n controlfreak, die man. Ik glimlach teder. Mijn controlfreak. Hij is attent en liefdevol en praatgraag... en hij heeft me nog bijna niet aangeraakt sinds ik thuis ben. Ik frons. Daar moet ik wat aan doen. Mijn hoofd doet geen pijn meer en mijn ribben zijn een stuk minder gevoelig – hoewel lachen nog wel een hachelijke onderneming is – maar ik voel me gefrustreerd. Volgens mij heb ik nog nooit zo lang zonder seks hoeven doen sinds... nou ja, mijn eerste keer.

Volgens mij hebben we allebei onze balans hervonden. Christian is veel relaxter; zijn lange verhaal voor het slapengaan heeft heel wat spookbeelden de wereld uit geholpen, lijkt het, zowel voor hem als voor mij. We zullen wel zien.

Ik neem een snelle douche en als ik droog ben, loop ik mijn kledingkast in, op zoek naar iets sexy’s. Iets wat Christian ertoe verleidt om tot actie over te gaan. Wie had er gedacht dat zo’n onverzadigbare man zich zo goed kon beheersen? Ik wil niet te lang stilstaan bij de vraag waar Christian geleerd heeft zo veel discipline over zijn eigen lichaam uit te oefenen. Sinds zijn bekentenis is de Takketrol niet meer ter sprake geweest. Ik hoop maar dat we het nooit meer over haar hoeven te hebben. Wat mij betreft is ze dood en begraven.

Ik kies voor een bijna onfatsoenlijk kort, zwart rokje en een witte zijden blouse met een ruche. Ik doe kousen aan met een kanten bovenrand en mijn zwarte Louboutin naaldhakken. Een beetje mascara en lipgloss voor een natuurlijke look, en dan borstel ik mijn haar woest uit en laat het los. Zo. Dat zou moeten werken.

Christian zit te ontbijten aan de bar. Zijn vork met omelet blijft midden in de lucht hangen als hij me ziet. Hij fronst.

‘Goedemorgen, mevrouw Grey. Gaat u ergens heen?’

‘M’n werk.’ Ik glimlach liefjes.

‘Ik dacht het niet,’ snuift Christian geamuseerd maar schamper. ‘Dr. Singh zei een week niet werken.’

‘Christian, ik ga niet de hele dag in mijn eentje in bed liggen. Dus kan ik net zo goed naar mijn werk gaan. Goedemorgen, Gail.’

‘Mevrouw Grey.’ Mevrouw Jones probeert haar glimlach te verbergen. ‘Wilt u ontbijten?’

‘Ja graag.’

‘Muesli?’

‘Ik heb meer zin in roerei met volkorentoast.’ Mevrouw Jones grijnst en Christian kijk verrast.

‘Uitstekend, mevrouw Grey,’ zegt mevrouw Jones.

‘Ana, jij gaat niet naar kantoor.’

‘Maar...’

‘Nee. Het is heel simpel. Niet tegenstribbelen.’ Christian is vastbesloten.

Ik kijk hem vuil aan en zie dan pas dat hij dezelfde pyjamabroek en hetzelfde T-shirt aan heeft als gisteravond.

‘Ga jij naar je werk?’ vraag ik.

‘Nee.’

Word ik gek? ‘Het is toch maandag vandaag?’

Hij glimlacht. ‘De laatste keer dat ik keek wel.’

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. ‘Ben je aan het spijbelen?’

‘Ik laat je hier niet alleen achter. Daar komen alleen maar problemen van. En dr. Singh zei dat je pas over een week weer aan het werk mocht. Weet je nog?’

Ik ga op de barstoel naast de zijne zitten en trek mijn rokje een beetje omhoog. Mevrouw Jones zet een kop thee voor me neer.

‘Je ziet er goed uit,’ zegt Christian. Ik sla mijn benen over elkaar. ‘Heel goed. Vooral hier.’ Hij strijkt met een vinger over de blote huid boven mijn kousen. Mijn pols slaat op hol als zijn vinger mijn huid raakt. ‘Dit rokje is wel erg kort,’ mompelt hij licht afkeurend terwijl zijn ogen zijn vinger volgen.

‘O ja? Dat was mij niet zo opgevallen.’

Christian kijkt me aan met een halfgeamuseerde, halfgeïrriteerde grijns.

‘Is dat zo, mevrouw Grey?’

Ik bloos.

‘Ik weet niet of dit wel geschikt is voor op het werk,’ zegt hij.

‘Maar aangezien ik niet naar mijn werk ga, is dat irrelevant.’

‘Irrelevant?’

‘Irrelevant,’ zeg ik geluidloos. Christian grijnst weer en gaat verder met zijn omelet. ‘Ik heb een beter idee.’

‘O ja?’

Hij werpt me een blik toe van onder zijn lange wimpers. Zijn grijze ogen worden zwart. Ik haal scherp adem. Oké. Dat werd tijd.

‘We kunnen gaan kijken hoe Elliot vordert met het huis.’

Wat? O! Pestkop! Ik herinner me vagelijk dat we dat zouden gaan doen voordat Ray gewond raakte.

‘Leuk!’

‘Goed zo.’ Hij grijnst.

‘Moet jij niet werken?’

‘Nee. Ros is terug uit Taiwan. Dat is allemaal goed gegaan. Vandaag lijkt alles rustig.’

‘Ik dacht dat jij naar Taiwan zou gaan.’

Hij snuift nog eens. ‘Ana, jij lag in het ziekenhuis.’

‘O.’

‘Ja – o. Dus vandaag ga ik mijn vrouw wat tijd en aandacht geven.’ Hij smakt met zijn lippen als hij een slok koffie neemt.

‘Tijd en aandacht?’ Ik kan de hoop in mijn stem niet verbergen.

Mevrouw Jones zet mijn roerei voor me neer en slaagt er opnieuw niet in haar glimlach te onderdrukken.

Christian grijnst zelfgenoegzaam. ‘Tijd en aandacht.’ Hij knikt.

Ik heb te veel honger om verder te flirten met mijn man.

‘Het is fijn om je te zien eten,’ zegt hij tevreden. Hij staat op, leunt voorover en kust me op mijn haar. ‘Ik ga douchen.’

‘Eh... mag ik je rug komen wassen?’ mompel ik met een mond vol toast en roerei.

‘Nee. Dooreten.’

Terwijl hij wegloopt, trekt hij zijn T-shirt over zijn hoofd en gunt me een blik op zijn gebeeldhouwde schouders en blote rug terwijl hij de woonkamer uit loopt. Midden in een hap stop ik met kauwen. Hij doet het expres. Waarom?

 

Christian is relaxed gedurende de rit naar het noorden. We hebben net afscheid genomen van Ray en meneer Rodriguez die samen voetbal zaten te kijken op de nieuwe flatscreen-tv die Christian vermoedelijk gekocht heeft voor Rays ziekenhuiskamer.

Christian is ontspannen sinds ‘het gesprek’. Het is alsof er iets van hem af is gevallen; de schaduw van Mrs. Robinson valt niet langer dreigend over ons heen. Misschien omdat ik besloten heb om het achter me te laten, of omdat hij dat gedaan heeft, ik weet het niet. Maar ik voel me meer verbonden met hem dan ooit tevoren. Misschien komt het doordat hij me eindelijk in vertrouwen heeft genomen. Ik hoop dat hij daarmee doorgaat. En hij accepteert de baby ook meer. Hij is weliswaar nog niet meteen een wieg gaan kopen, maar er is hoop.

Ik geniet van hem terwijl hij autorijdt. Hij ziet er losjes gekleed uit, cool en sexy... met zijn haar in de war, z’n Ray-Ban, krijtstreep jasje, witte linnen blouse en spijkerbroek. Hij kijkt me even aan en legt zijn hand op mijn been, net boven de knie. Zijn vingers strelen me zachtjes. ‘Ik ben blij dat je je niet omgekleed hebt.’

Ik heb wel een spijkerjasje aangedaan en mijn hakken verruild voor ballerina’s, maar het korte rokje heb ik nog steeds aan. Hij laat zijn hand op mijn been liggen. Ik leg mijn hand op de zijne.

‘Blijf je me gek maken?’

‘Wie weet.’ Christian glimlacht.

‘Waarom?’

‘Omdat ik dat kan.’ Hij grinnikt, even jongensachtig als altijd.

‘Jij bent niet de enige,’ fluister ik.

Plagerig glijden zijn vingers verder naar boven, richting mijn dij. ‘Kom maar door, mevrouw Grey.’ Zijn grijns wordt breder.

Ik pak zijn hand en leg hem terug op zijn eigen knie. ‘Hou jij je handen maar eens thuis.’

Hij grijnst zelfgenoegzaam. ‘Zoals u wilt, mevrouw Grey.’

Verdomme. Dit spelletje pakt averechts uit voor mij.

 

Christian draait de oprit op richting ons nieuwe huis. Hij stopt bij de poort en toetst een nummer in, en de rijkversierde witmetalen hekken zwaaien open. We razen de oprijlaan op onder een bladerdak dat een mengsel is van groen, geel en glanzend koper. Het hoge gras in de wei is aan het verkleuren naar goud, maar her en der zitten nog een paar gele wilde bloemen tussen het gras. Het is een prachtige dag.

De zon schijnt en de zilte lucht van de Sound vermengt zich met de geur van de naderende herfst. Dit is zo’n prachtige, rustige plek. En dan te bedenken dat dit ons thuis gaat worden.

De laan maakt een bocht en ons huis komt in zicht. Voor het huis staan verschillende grote vrachtwagens geparkeerd met GREY CONSTRUCTION op de zijkant. Het huis staat helemaal in de steigers en een aantal bouwvakkers met helmen is op het dak aan het werk.

Christian komt tot stilstand naast het portiek en zet de motor uit. Ik voel zijn opwinding.

‘Kom, we gaan Elliot zoeken.’

‘Is hij er?’

‘Dat hoop ik. Ik betaal hem genoeg.’

Ik proest en Christian grijnst terwijl we uit de auto stappen.

‘Yo, broertje!’ roept Elliot ergens vandaan. We kijken zoekend om ons heen.

‘Hierboven!’ Hij staat op het dak. Hij zwaait naar ons en straalt van oor tot oor. ‘Hoog tijd dat we jullie hier zien. Blijf waar je bent. Ik kom eraan.’

Ik kijk even naar Christian, die zijn schouders ophaalt. Een paar minuten later staat Elliot bij de voordeur.

‘Hey, broertje.’ Hij schudt Christian de hand. ‘En hoe is het met u, mevrouwtje?’ Hij pakt me op en zwaait me in het rond.

‘Beter, dank je,’ giechel ik buiten adem. Mijn ribben protesteren nog een beetje. Christian fronst, maar Elliot negeert hem.

‘Laten we even naar de bouwkeet lopen. Daarvoor moeten jullie zo’n ding op.’ Hij klopt op zijn bouwhelm.

 

Het huis is een lege huls. De vloeren zijn bedekt met een hard vezelig materiaal dat op jute lijkt; een paar van de oorspronkelijke muren zijn eruit geslagen en er zijn nieuwe voor in de plaats gekomen. Elliot leidt ons rond en legt uit wat er allemaal gebeurt, terwijl overal om ons heen mannen – en een paar vrouwen – aan het werk zijn. Ik ben opgelucht als ik zie dat de stenen trap met zijn prachtige ijzeren balustrade er nog staat, helemaal ingepakt in stofkleden.

In de grote woonruimte is de buitenmuur er aan de achterkant helemaal uit geslagen om plaats te maken voor Gia’s glazen muur en ze zijn ook al begonnen met het terras. Ondanks de rotzooi is het uitzicht nog steeds adembenemend. De nieuwe elementen zijn harmonisch en passen goed bij de koloniale sfeer van het huis... Gia heeft het prima gedaan. Elliot legt geduldig uit wat er allemaal nog moet gebeuren en geeft ons voor alle processen een ruwe tijdschatting. Hij hoopt dat we er voor kerst al in kunnen, maar Christian denkt dat dit te optimistisch is.

Stel je voor – kerst vieren met uitzicht over de Sound. Ik kan niet wachten. Ik voel een bubbel van opwinding in me opbloeien. Ik zie het voor me: we zijn een enorme kerstboom aan het optuigen en een klein jongetje met koperkleurig haar kijkt vol verwondering toe.

Elliot eindigt de rondleiding in de keuken. ‘Ik laat jullie verder zelf rondkijken. Wees voorzichtig. Het is wel een bouwplaats.’

‘Tuurlijk. Bedankt, Elliot,’ zegt Christian en pakt mijn hand. ‘Tevreden?’ vraagt hij zodra Elliot ons alleen heeft gelaten. Ik kijk rond in de lege ruimte en vraag me af waar ik de foto’s van de paprika’s die we in Frankrijk hebben gekocht zal ophangen.

‘Heel erg. Ik vind het geweldig. Jij?’

‘Dito.’ Hij grijnst.

‘Mooi zo. Ik stond te denken dat we de foto’s van de paprika’s hier ergens zouden kunnen ophangen.’

Christian knikt. ‘Ik wil Josés portretten van jou ook ergens in huis ophangen. Bedenk jij maar waar.’

Ik bloos. ‘Ergens waar ik ze niet zo vaak hoef te zien.’

‘Doe daar nou niet zo over,’ wijst hij me terecht en wrijft zijn duim lichtjes over mijn onderlip. ‘Het zijn mijn lievelingsfoto’s. Ik ben gek op die foto in mijn kantoor.’

‘Ik zou niet weten waarom,’ prevel ik en kus het kussentje van zijn duim.

‘Er zijn erger dingen dan de hele dag naar jouw mooie glimlach kijken. Zin?’ vraagt hij.

‘Zin waarin?’ fluister ik.

Hij grijnst en zijn ogen worden zwart. Hoop en verlangen ontwaken in mijn aderen.

‘Eten, mevrouw Grey.’ En hij plant een lichte kus op mijn lippen.

Ik trek een onechte pruillip en zucht. ‘Ja. Ik heb tegenwoordig altijd zin.’

‘We kunnen met z’n drieën gaan picknicken.’

‘Met z’n drieën? Krijgen we gezelschap?’

Christian houdt zijn hoofd scheef. ‘Over ongeveer zeven of acht maanden.’

O... Propje. Ik grijns schaapachtig naar hem.

‘Ik dacht dat je wel in de openlucht zou willen eten.’

‘In het weiland?’ vraag ik. Hij knikt.

‘Graag,’ grijns ik.

‘Dit wordt een fantastische plek om een gezin groot te brengen,’ zegt hij terwijl hij op me neerkijkt.

Gezin! Meer dan één? Durf ik het nu ter sprake te brengen? Hij spreidt zijn vingers over mijn buik. Holy shit. Ik hou mijn adem in en leg mijn hand op die van hem.

‘Ik kan het bijna niet geloven,’ fluistert hij en voor het eerst hoor ik verwondering in zijn stem.

‘Ik weet het. O – hier, ik heb bewijsmateriaal. Een foto.’

‘Echt waar? Baby’s eerste glimlach?’

Ik haal de echo van Propje uit mijn portemonnee.

‘Zie je?’

Christian bestudeert de echo uitgebreid, secondenlang. ‘O... Propje. Ja, nu zie ik het.’ Hij klinkt beduusd, vol ontzag.

‘Jouw kind,’ fluister ik.

‘Ons kind,’ pareert hij.

‘De eerste van vele.’

‘Vele?’ Christians ogen worden groot van schrik.

‘Minstens twee.’

‘Twee?’ Hij proeft het woord. ‘Kunnen we dit misschien kind voor kind doen?’

Ik grinnik. ‘Tuurlijk.’

We lopen terug naar buiten, de warme herfstmiddag in.

‘Wanneer ga je het je ouders vertellen?’ vraagt Christian.

‘Binnenkort,’ zeg ik. ‘Ik wilde het Ray vanochtend vertellen, maar meneer Rodriguez zat erbij.’ Ik haal mijn schouders op. Christian knikt en doet de klep van de R8 open. In de kofferbak staat een rieten picknickmand en het geruite kleed dat we in Londen hebben gekocht.

‘Kom,’ zegt hij en pakt de mand en de deken in één hand en reikt mij de andere. Samen wandelen we het weiland in.

 

‘Maar natuurlijk, Ros, doen!’ Christian hangt op. Dat is al het derde telefoontje dat hij aangenomen heeft tijdens onze picknick. Hij heeft zijn sokken en schoenen uitgedaan en rust met zijn armen op zijn opgetrokken knieën. Hij heeft zijn jasje neergegooid boven op het mijne. De zon is warm. Ik lig gestrekt naast hem op het picknickkleed. We zitten midden in het lange gouden en groene gras, ver weg van het lawaai om het huis en buiten het zicht van de bouwvakkers. Dit ons eigen idyllische plekje. Hij voert me nog een aardbei. Dankbaar kauw en zuig ik hem naar binnen terwijl ik in zijn donker wordende ogen staar.

‘Lekker?’ fluistert hij.

‘Heel erg lekker.’

‘Genoeg gehad?’

‘Van die aardbeien wel, ja.’

Zijn ogen schitteren vervaarlijk en hij grijnst. ‘Mevrouw Jones weet wel hoe ze een picknick moet samenstellen,’ zegt hij.

‘Dat is zeker waar,’ fluister ik.

Hij verandert plotseling van positie en gaat met zijn hoofd op mijn buik liggen. Hij sluit zijn ogen en ziet er gelukkig uit. Ik woel met mijn vingers door zijn haar.

Hij zucht diep, kijkt dan plotseling nijdig en checkt het nummer op het display van zijn zoemende BlackBerry. Hij rolt met zijn ogen en neemt het gesprek aan.

‘Welch,’ zegt hij onvriendelijk. Hij verstijft, luistert een paar seconden en gaat dan plotseling rechtop zitten.

‘Dag en nacht, de klok rond... Bedankt,’ zegt hij tussen opeengeklemde tanden en hangt op. Zijn humeur is op slag veranderd. Weg is mijn plagende, flirterige echtgenoot. Hij heeft plaatsgemaakt voor een koude, berekenende meester van het universum. Hij knijpt zijn ogen even samen en glimlacht dan koel en ijzig naar me. Er gaat een rilling over mijn rug. Hij pakt zijn BlackBerry en drukt een sneltoets in.

‘Ros, hoeveel aandelen hebben wij in Lincoln Timber?’ Hij gaat op zijn knieën zitten.

Mijn hoofdhuid prikt. O nee, wat is hier gaande?

‘Oké, consolideer die aandelen in GEH en ontsla het bestuur... behalve de directeur... Kan me geen ruk schelen... Ik begrijp wat je zegt, maar je doet het... dank je... hou me op de hoogte.’ Hij hangt op en staart me even onbewogen aan.

Holy shit! Christian is link.

‘Wat is er gebeurd?’

‘Linc,’ mompelt hij.

‘Linc? Elena’s ex?’

‘Ja, die. Hij is degene die de borgtocht voor Hyde heeft betaald.’

Ik staar met open mond naar Christian. Zijn lippen zijn samengeperst tot een dunne streep.

‘Nou – dan staat hij er gekleurd op,’ zeg ik geschokt. ‘Ik bedoel, Hyde heeft opnieuw een misdaad begaan, terwijl hij op borgtocht vrij was.’

Christians ogen vernauwen zich en hij grijnst zelfgenoegzaam. ‘Goed punt, raak gesproken, mevrouw Grey.’

‘Wat heb je net gedaan?’ Ik ga op mijn knieën tegenover hem zitten.

‘Ik heb hem geruïneerd.’

O! ‘Eh... dat lijkt me nogal impulsief,’ prevel ik.

‘Ik leef vooral in het moment.’

‘Daar ben ik me goed van bewust.’

Zijn ogen vernauwen zich en zijn lippen vormen een streep. ‘Ik loop al een tijdje met dit plan rond,’ zegt hij droogjes.

Ik frons. ‘O?’

Hij wacht even, lijkt iets af te wegen in zijn hoofd en haalt dan diep adem.

‘Een paar jaar geleden, toen ik eenentwintig was, heeft Linc zijn vrouw helemaal verrot geslagen. Hij brak haar kaak, haar linkerarm en vier ribben, omdat ze met mij neukte.’ Zijn ogen verharden zich. ‘En nu hoor ik dat hij de borg heeft betaald voor de man die heeft geprobeerd mij te vermoorden, mijn zusje heeft ontvoerd en mijn vrouw een schedelfractuur heeft bezorgd. Dat doet de deur dicht. Tijd voor vergelding.’

Ik word bleek. Holy shit. ‘Goed punt, raak gesproken, meneer Grey,’ fluister ik.

‘Ana, zo ben ik nou eenmaal. Ik laat me in de regel niet leiden door wraakgevoelens, maar dit kan ik niet over mijn kant laten gaan. Wat hij Elena aangedaan heeft... ze had eigenlijk aangifte moeten doen, maar dat heeft ze niet gedaan. Dat was haar keus.’

‘Maar met Hyde is hij echt over de schreef gegaan. Linc heeft dit persoonlijk gemaakt door mijn familie te na te komen. Ik ga hem te gronde richten. Ik ga zijn bedrijf onder zijn neus liquideren en de stukken aan de hoogste bieder verkopen. Ik zorg dat hij failliet gaat.’

O...

‘Bovendien,’ grijnst Christian zelfingenomen, ‘gaan we goed verdienen aan deze deal.’

Ik staar in zijn vlammende ogen, die plotseling zachter worden.

‘Ik wilde je niet bang maken,’ fluistert hij.

‘Ik ben ook niet bang,’ lieg ik.

Hij trekt geamuseerd een wenkbrauw op.

‘Je overviel me alleen een beetje,’ fluister ik en ik slik. Christian is soms best angstaanjagend.

Hij kust me lichtjes op de lippen. ‘Ik doe alles om jouw veiligheid te garanderen. En die van mijn familie. En van dit kleintje,’ zegt hij en hij spreidt zijn hand voorzichtig liefkozend uit over mijn buik.

O... mijn ademhaling stokt. Christian staart op me neer. Zijn ogen worden donker. Zijn lippen staan iets open als hij inademt en dan strijken zijn vingertoppen expres langs mijn vagina.

Holy shit. Verlangen ontploft in me als een brandbom die mijn bloed in vuur en vlam zet. Ik pak zijn hoofd vast, mijn vingers woelen door zijn haar en trekken hem stevig naar me toe zodat ik bij zijn lippen kan. Hij snakt naar adem, verbaasd door mijn offensief, zodat mijn tong vrij spel heeft in zijn mond. Hij kreunt en kust me terug. Zijn lippen en tong zijn hongerig op zoek naar de mijne en even vreten we elkaar bijna letterlijk op. We zijn een en al tongen en lippen en adem en lekkere gevoelens, terwijl we elkaar herontdekken.

O, ik wil deze man. Het is veel te lang geleden. Ik wil hem hier en nu, buiten, in ons weiland.

‘Ana,’ zegt hij ademloos en in vervoering. Zijn hand scheert over mijn rug naar de zoom van mijn rokje. Ik probeer haastig zijn overhemd los te knopen, maar mijn vingers werken niet mee.

‘Whoa, Ana – stop.’ Hij trekt zich terug, klemt zijn kaken op elkaar en grijpt mijn handen.

‘Nee.’ Ik zet mijn tanden heel zachtjes in zijn onderlip en trek. ‘Nee,’ prevel ik nog een keer en staar hem aan. Ik laat hem los. ‘Ik wil je.’

Hij haalt scherp adem. Hij wordt verscheurd, zijn besluiteloosheid staat duidelijk te lezen in zijn heldere, grijze ogen.

‘Alsjeblieft, ik heb je nodig.’ Ik smeek hem met elke porie van mijn wezen. Dit is ons ding.

Hij kreunt en geeft zich gewonnen. Zijn mond vindt de mijne en onze lippen smelten samen. Een hand steunt mijn hoofd terwijl de andere over mijn lichaam naar mijn middel glijdt, en hij me voorzichtig op mijn rug legt. Hij gaat gestrekt naast me liggen, zonder ook maar een moment het contact met mijn mond te verbreken.

Hij trekt zich iets terug, en blijft boven me hangen om me te bekijken. ‘U bent zo mooi, mevrouw Grey.’

Ik streel zijn lieve gezicht. ‘U ook, meneer Grey. Vanbinnen en vanbuiten.’

Hij fronst en mijn vingers strijken over de rimpels in zijn voorhoofd. ‘Niet fronsen. Voor mij ben je mooi, zelfs als je kwaad bent,’ fluister ik.

Hij kreunt opnieuw en zijn mond overvalt de mijne en duwt me in het zachte gras onder het kleed. ‘Ik heb je gemist,’ fluistert hij, en zijn tanden schampen langs mijn kaak. Mijn hart maakt een buiteling.

‘Ik heb jou ook gemist. O, Christian.’ Mijn ene hand balt zich tot een vuist in zijn haar, met de andere grijp ik zijn schouder stevig vast.

Zijn lippen verplaatsen zich naar mijn keel en laten een spoor van zachte kusjes achter. Zijn vingers volgen. Behendig maakt hij de knoopjes van mijn blouse los. Hij trekt mijn blouse open en kust de zachte zwelling van mijn borsten. Hij gromt waarderend, diep in zijn keel en het geluid resoneert door mijn lijf naar mijn diepste, donkere delen.

‘Je lichaam is aan het veranderen,’ fluistert hij. Zijn duim wrijft over mijn tepel totdat hij rechtop staat en tegen de stof van mijn bh duwt. ‘Lekker,’ voegt hij eraan toe. Ik zie hoe zijn tong de lijn tussen mijn bh en mijn borst volgt, plagerig en verleidelijk. Met zijn tanden trekt hij mijn bh cup voorzichtig naar beneden en bevrijdt zo mijn borst, terwijl hij ondertussen met zijn neus langs mijn tepel strijkt. Die trekt samen onder zijn aanraking en door de frisse herfstwind. Hij neemt hem in zijn mond en zuigt lang en hard.

‘Ah!’ kreun ik naar adem snakkend, en krimp vervolgens van de pijn in mijn gekneusde ribben.

‘Ana!’ roept Christian en kijkt boos en bezorgd op me neer. ‘Dat bedoelde ik nou,’ zegt hij vermanend. ‘Jouw gebrek aan zelfbehoud. Ik wil je geen pijn doen.’

‘Nee... niet stoppen,’ jammer ik. Hij staart me aan, in tweestrijd. ‘Alsjeblieft.’

‘Oké, zo dan.’ Abrupt gaat hij verliggen en zet me schrijlings boven op hem, mijn korte rokje in plooien rond mijn heupen. Zijn handen glijden langs de bovenkant van mijn kousen.

‘Zo. Dat is beter en zo kan ik van het uitzicht genieten.’ Hij reikt omhoog en haakt zijn slanke wijsvinger in mijn andere cup om ook die borst te bevrijden. Hij grijpt allebei mijn borsten en ik gooi mijn hoofd achterover en duw ze in zijn deskundige handen. Hij geilt me op door aan mijn tepels te trekken en te draaien tot ik het uitschreeuw. Dan gaat hij rechtop zitten zodat we neus aan neus zitten. Zijn gretige grijze ogen boren zich in de mijne. Hij kust me terwijl zijn vingers me verder plagen. Ik concentreer me op zijn overhemd en maak de eerste twee knoopjes los. Het voelt als een overdaad aan zintuiglijke prikkels – ik wil hem overal tegelijk kussen, uitkleden, en alle delen van zijn lichaam tegelijk voelen.

‘Hey...’ Zachtjes pakt hij mijn hoofd en trekt iets terug, zijn ogen donker en vol sensuele beloftes. ‘We hebben geen haast. Laten we het langzaamaan doen. Ik wil van je genieten.’

‘Christian, het is zo lang geleden,’ hijg ik.

‘Langzaam,’ fluistert hij, en het is een commando. Hij kust mijn rechtermondhoek. ‘Rustig.’ Hij kust mijn linkermondhoek. ‘Heel langzaam, schatje.’ Hij trekt met zijn tanden aan mijn onderlip. ‘Laten we het heel langzaamaan doen.’ Hij kamt met zijn vingers door mijn haar en houdt me zo op m’n plek terwijl zijn tong mijn mond binnendringt, zoekend, proevend, kalmerend... en opzwepend. O, mijn man kan zo goed kussen.

Ik streel zijn gezicht. Mijn vingers dwalen naar zijn kin en dan naar zijn hals en ik begin de knoopjes van zijn overhemd weer los te maken, maar nu neem ik de tijd, terwijl hij me blijft kussen. Traag trek ik zijn shirt open, terwijl mijn vingers zijn sleutelbeenderen traceren en hun weg zoeken over zijn zijdezachte, warme huid. Ik duw hem voorzichtig achterover tot hij onder me ligt. Rechtopzittend word ik me bewust dat ik tegen zijn groeiende erectie schuur. Hmm. Ik strijk met mijn vinger over zijn lippen naar zijn kaak, dan naar beneden langs zijn hals en over zijn adamsappel naar dat kleine kuiltje onder aan zijn hals. Mijn mooie man. Ik leun voorover en mijn kussen volgen hetzelfde pad als mijn vingertoppen. Mijn tanden schampen langs zijn kaak en ik kus zijn keel. Hij sluit zijn ogen.

‘Ah,’ kreunt hij en doet zijn hoofd achterover, zodat ik beter toegang heb tot zijn hals. Zijn mond is ontspannen en open in stille aanbidding. Christian die zich helemaal laat gaan, die zo opgewonden is, dat is zo heerlijk om te zien... en zo opwindend ook.

Mijn tong dwaalt over zijn borstbeen en woelt door zijn borsthaar. Hmm. Hij smaakt zo lekker. Bedwelmend. Ik kus eerst één, dan een ander klein rond littekentje en hij grijpt mijn heupen. Mijn vingers komen tot stilstand op zijn borst en ik kijk hem aan. Zijn adem raspt.

‘Wil je dit? Hier?’ vraagt hij zwaar ademend, zijn ogen geloken met een dronken makend mengsel van liefde en lust.

‘Ja,’ zeg ik en mijn lippen en tong nibbelen over zijn borst naar zijn tepel. Ik trek en draai er zachtjes aan met mijn tanden.

‘O, Ana,’ fluistert hij en met zijn handen om mijn middel tilt hij me op, terwijl ik zijn knoop en gulp opentrek. Hij zet me weer neer en ik duw tegen hem aan, genietend van het feit dat ik hem heet en hard onder me voel. Zijn handen glijden omhoog langs mijn dijen. Ze stoppen even waar mijn kousen ophouden en mijn huid begint. Dan begint hij helemaal bovenaan kleine, plagerige rondjes te maken, zodat de toppen van zijn duimen me precies daar raken... waar ik het liefste aangeraakt word. Ik snak naar adem.

‘Ik hoop niet dat je erg gehecht bent aan dit slipje,’ prevelt hij, zijn ogen wild. Zijn vingers volgen het elastiek op mijn buik en glippen dan naar binnen, plagen me. Dan grijpt hij mijn slipje en duwt zijn duimen door de tere stof. Het scheurt uit elkaar. Hij legt zijn gespreide handen weer op mijn dijen. Zijn duimen raken mijn geslachtsdeel. Dan kantelt hij zijn heupen zodat zijn erectie tegen me aan schuurt.

‘Ik kan voelen hoe nat je bent.’ Ik hoor aan zijn stem hoe banaal geil hij is. Plotseling gaat hij rechtop zitten, met zijn arm om mijn middel, zodat we neus aan neus zitten. Hij wrijft zijn neus langs die van mij.

‘We gaan dit heel langzaam doen, mevrouw Grey. Ik wil elke millimeter van je voelen.’ Hij tilt me op en laat me zalig, frustrerend en heel traag over zich heen zakken. Ik voel hoe elke goddelijke centimeter van hem me vult.

‘Ah...’ kreun ik onsamenhangend terwijl ik me vastklamp aan zijn armen. Ik probeer mezelf iets omhoog te duwen om wat wrijving te creëren, maar hij houdt me op mijn plek.

‘Mijn volle lengte,’ fluistert hij en kantelt zijn heupen om zichzelf nog verder in me te duwen. Ik gooi mijn hoofd achterover en slaak een gesmoorde kreet van puur genot.

‘Laat me je horen,’ murmelt hij. ‘Nee – niet bewegen, alleen voelen.’

Ik doe mijn ogen open, mijn mond verstilt in een geluidloos Ah! En ik zie hem naar me kijken, zijn omfloerste, geile, grijze ogen in mijn bedwelmde blauwe. Hij verplaatst zijn gewicht en draait met zijn heupen, maar houdt me op mijn plek.

Ik kreun.

Ik voel zijn lippen in mijn hals, ze kussen me.

‘Hier ben ik het liefst. Diep in jou,’ hijgt hij tegen mijn huid.

‘Alsjeblieft, beweeg,’ smeek ik.

‘Langzaam, mevrouw Grey.’ Weer kantelt hij zijn heupen en genot verspreidt zich door mijn lichaam. Ik neem zijn gezicht in mijn handen en kus hem vol en lang.

‘Vrij met me. Alsjeblieft, Christian.’

Zijn tanden schrapen langs mijn kaak naar mijn oor. ‘Oké, ga je gang,’ fluistert hij en tilt me op en neer. Mijn innerlijke godin krijgt de vrije hand en ik druk hem tegen de grond en begin te bewegen. Ik geniet intens van het gevoel van hem in me... ik berijd hem... hard. Met zijn handen om mijn middel volgt hij mijn ritme. Ik heb dit zo gemist... dit geile gevoel... hem onder me, in me... de zon op mijn rug, de zoete geur van de herfst in de lucht, het zachte herfstbriesje. Het is een bedwelmende versmelting van zintuigen: ik voel, proef, ruik en zie mijn geliefde echtgenoot onder mij.

‘O, Ana,’ kreunt hij met gesloten ogen, zijn hoofd achterover en zijn mond open.

Ah... dit vind ik heerlijk. En vanbinnen bouwt zich een gevoel op... het groeit en groeit... en groeit. Christians handen gaan weer naar mijn dijen. Zachtjes duwen zijn duimen tegen de top van mijn dijen en ik explodeer om hem heen, en nog eens en nog eens en nog eens, en dan val ik uitgeput op zijn borst. Nu is het zijn beurt om het uit te schreeuwen en als hij klaarkomt, roept hij vol liefde mijn naam.

 

Hij omhelst me en trekt me dicht tegen zich aan. Mijn hoofd rust in zijn armen. Hmm. Ik doe mijn ogen dicht en geniet van het gevoel van zijn armen om me heen. Mijn hand ligt op zijn borst. Ik voel zijn regelmatige hartslag, die langzaam bedaart. Ik kus en knuffel hem en realiseer me dat het nog niet eens zo heel lang geleden is, dat hij me dit nooit had laten doen.

‘Beter?’ fluistert hij. Ik til mijn hoofd op. Hij grijnst breed.

‘Veel beter. En jij?’ Ik beantwoord zijn grijns.

‘Ik heb u gemist, mevrouw Grey.’ Hij is even serieus.

‘Ik jou ook.’

‘Geen heldendaden meer, oké?’

‘Oké,’ beloof ik.

‘Je moet met me blijven praten,’ fluistert hij.

‘Dito, Grey.’

Hij grijnst zelfgenoegzaam. ‘Goed punt, raak gesproken. Ik zal mijn best doen.’ Hij kust me op mijn haar.

‘Ik denk dat we hier heel gelukkig gaan worden,’ fluister ik en ik doe mijn ogen weer dicht.

‘Jep. Jij, en ik, en... Propje. Hoe voel je je trouwens?’

‘Prima. Relaxed. Gelukkig.’

‘Mooi.’

‘En jij?’

‘Ja, hetzelfde,’ zegt hij.

Ik kijk naar hem op en probeer zijn uitdrukking te lezen.

‘Wat is er?’ vraagt hij.

‘Weet je, je bent best bazig als we seks hebben.’

‘Heb je te klagen?’

‘Nee. Ik vraag me alleen af... je zei dat je het mist.’

Hij ligt doodstil en staart me aan. ‘Soms,’ fluistert hij.

O. ‘Nou dan moeten we eens kijken of we daar wat aan kunnen doen,’ zeg ik. Ik kus hem lichtjes op zijn lippen en wind mezelf om hem heen als een wijnrank. Beelden van ons samen, in de speelkamer; de muziek van Tallis, de tafel, op het kruis, vastgeketend aan het bed... ik hou wel van zijn kinky neukerij – onze kinky neukerij. Ja. Dat soort dingen wil ik wel doen. Dat wil ik wel voor hem doen. Met hem doen. Voor mezelf doen. Mijn huid tintelt als ik aan het rijzweepje denk.

‘Ik hou ook wel van spelen,’ prevel ik en als ik opkijk, zie ik zijn verlegen glimlach.

‘Weet je, ik zou heel graag jouw grenzen verkennen,’ fluistert hij.

‘Welke grenzen?’

‘Van genot.’

‘O, dat lijkt me wel wat.’ Mijn innerlijke godin krijgt een flauwte en valt op de grond neer.

‘Nou, misschien als we thuis zijn,’ fluistert hij en laat die belofte tussen ons in hangen.

Ik knuffel hem nog eens. Ik hou zoveel van hem.

 

 

Onze picknick was twee dagen geleden. Twee dagen sinds zijn belofte nou, misschien als we thuis zijn. Christian behandelt me nog steeds alsof ik van porselein ben. Hij wil me nog steeds niet naar mijn werk laten gaan, dus ik werk maar thuis. Ik schuif de stapel aanvragen die ik aan het lezen ben opzij en zucht. Christian en ik zijn niet meer in de speelkamer geweest sinds ik het stopwoord heb gebruikt. En hij zegt dat hij het mist. Nou, ik ook... vooral nu hij mijn grenzen wil verkennen. Ik bloos als ik bedenk wat dat allemaal zou kunnen betekenen. Ik werp een blik op de biljarttafel... Ja, ik kan niet wachten om op verkenning te gaan.

Mijn gedachten worden onderbroken door zachte, lyrische muziek die het appartement vult. Christian speelt piano; niet een van zijn gebruikelijke stukken in mineur, maar een mooie melodie, een hoopvolle melodie – een die ik herken, maar die ik hem nooit eerder heb horen spelen.

Ik sluip naar de woonkamer en kijk naar Christian aan de piano. Het schemert. De lucht is weelderig roze en het licht reflecteert op zijn koperkleurige haar. Hij ziet er zoals gebruikelijk adembenemend mooi uit als hij speelt. Hij is zich niet bewust van mijn aanwezigheid. Hij is zo open geweest de afgelopen dagen, zo attent – hij heeft me steeds op de hoogte gehouden van zijn dagindeling, zijn gedachten, zijn plannen. Het is alsof hij een dijk doorgestoken heeft en is gaan praten.

Ik weet dat hij over een paar minuten even komt kijken hoe het met me gaat en dat brengt me op een idee. Opgewonden sluip ik weg in de hoop dat hij me nog steeds niet gezien heeft, en ik ren naar onze slaapkamer. Onderweg trek ik mijn kleren uit. Ik hou alleen mijn lichtblauwe, kanten slipje aan. Ik pak een lichtblauw hemdje en trek dat snel aan. Ik duik de kast in en trek Christians versleten spijkerbroek – zijn speelkamerspijkerbroek, mijn favoriete spijkerbroek – uit een la. Ik pak mijn BlackBerry van het nachtkastje, vouw de spijkerbroek netjes op en kniel bij de slaapkamerdeur. De deur staat op een kier en ik hoor de flarden van een ander pianostuk, iets wat ik niet ken. Maar ook dit is een hoopvolle melodie; heerlijk om te horen. Snel typ ik een e-mail.

 


Van: Anastasia Grey

Onderwerp: Het genot van mijn echtgenoot

Datum: 21 september 2011 20:45

Aan: Christian Grey

 

Meester

Ik wacht op uw instructies.

Voor altijd de uwe,

Mw. G x

 

Ik klik op verzenden.

Een paar tellen later stopt de muziek abrupt. Mijn hart maakt een sprongetje en begint te bonzen. Ik wacht en wacht en eindelijk begint mijn BlackBerry te zoemen.

 


Van: Christian Grey

Onderwerp: Het genot van mijn echtgenoot <- heerlijke titel, schatje

Datum: 21 september 2011 20:48

Aan: Anastasia Grey

 

Mw. G

Ik ben geïntrigeerd. Ik kom je opzoeken.

Bereid je voor.

 

Christian Grey

Verwachtingsvolle directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.

 

Bereid je voor! Mijn hart begint te bonzen en ik begin te tellen. Zevenendertig seconden later gaat de deur open. Ik kijk naar zijn blote voeten die stoppen op de drempel. Hmm. Hij zegt niets. Eindeloos lang zegt hij niets. O shit. Ik weersta de verleiding om naar hem op te kijken en hou mijn ogen neergeslagen.

Uiteindelijk reikt hij naar beneden en pakt de spijkerbroek op. Het blijft stil maar ik hoor hoe hij de inloopkast in loopt, terwijl ik stokstijf blijf zitten. O hemel... het is zover. Mijn hart gaat tekeer en ik geniet van de piek adrenaline die door mijn lichaam stroomt. Ik kronkel op mijn plaats terwijl mijn opwinding groter wordt. Wat gaat hij met me doen? Een paar tellen later is hij terug, met de spijkerbroek aan.

‘Dus jij wil spelen?’ zegt hij.

‘Ja.’

Hij zegt niets, en ik riskeer een snelle blik... omhoog langs zijn spijkerbroek, zijn met spijkerstof bedekte dijen, de zachte welving bij zijn gulp, de open knoop bij zijn middel, zijn buikhaar, zijn navel, zijn gebeeldhouwde buik, zijn borsthaar, zijn vlammende grijze ogen, en zijn hoofd dat hij schuin naar een kant houdt. Hij trekt één wenkbrauw op. O shit.

‘Ja wat?’ fluistert hij.

O.

‘Ja, Meester.’

Zijn ogen verzachten. ‘Brave meid,’ zegt hij en aait me over mijn hoofd. ‘Ik denk dat het tijd is om je naar boven te brengen,’ vervolgt hij. Ik smelt vanbinnen en mijn buik trekt op die heerlijke manier samen.

Hij pakt me bij de hand en ik volg hem, het appartement door en de trap op. Bij de speelkamerdeur staat hij stil en buigt zich voorover om me teder te kussen. Dan grijpt hij hardhandig mijn haar.

‘Weet je, jij drinkt uit de bron,’ zegt hij tegen mijn lippen.

‘Wat?’ Ik begrijp niet waar hij het over heeft.

‘Geeft niet. Ik kan ermee leven,’ fluistert hij geamuseerd en hij wrijft zijn neus langs mijn kaak en bijt zachtjes in mijn oor.

‘Als we binnen zijn, moet je knielen, zoals ik je heb laten zien.’

‘Ja... Meester.’

Hij kijkt op me neer, zijn ogen vol liefde, verwondering en onzedige gedachten.

Jemig... Het leven wordt nooit saai met Christian, en ik zit er voor de lange termijn aan vast. Ik hou van deze man: mijn echtgenoot, mijn minnaar, de vader van mijn kind, mijn parttime Dom... mijn Vijftig Tinten.