Zeven
Denk je?’ vraagt Christian verrast.
‘Ik herken hem aan zijn kaaklijn.’ Ik wijs op het scherm. ‘En de oorbellen en de vorm van zijn schouders. Hij heeft ook dezelfde bouw. Ik denk dat hij een pruik draagt of zo – of hij heeft zijn haar geknipt en geverfd.’
‘Barney, krijg je dit ook mee?’ Christian legt de telefoon neer op zijn bureau en zet hem op handsfree. ‘Het lijkt erop dat u uw baas goed hebt bestudeerd, mevrouw Grey,’ mompelt hij niet al te blij. Ik frons, maar word gered door Barney.
‘Ja, meneer, ik heb mevrouw Grey gehoord. Ik ben nu bezig om gezichtsherkenningssoftware op alle beschikbare digitale bewakingsbeelden los te laten. Eens kijken waar in de organisatie deze klootzak – excuses, mevrouw – nog meer is geweest.’
Ik kijk ongerust naar Christian, die Barneys krachtterm negeert. Hij bekijkt het beeld van de bewakingscamera aandachtig.
‘Waarom doet hij dit?’ vraag ik Christian.
Hij haalt zijn schouders op. ‘Wraak misschien. Ik weet het niet. Je kunt niet inschatten waarom sommige mensen doen wat ze doen. Ik ben alleen kwaad dat je zo lang zo intensief met hem hebt samengewerkt.’ Christians mond vormt een harde streep en hij kromt zijn arm om mijn middel.
‘We hebben ook nog de inhoud van zijn harde schijf, meneer,’ zegt Barney.
‘Ja, ik weet het. Heb je het adres van meneer Hyde?’ vraagt Christian fel.
‘Ja meneer, dat heb ik.’
‘Waarschuw Welch.’
‘Ga ik zeker doen. Ik zal ook de bewakingscamera’s van de stad scannen om te zien of ik zijn stappen kan nagaan.’
‘Zoek ook uit wat voor auto hij heeft.’
‘Ja meneer.’
‘Kan Barney dat allemaal gewoon?’ fluister ik.
Christian knikt en toont een geniepig glimlachje.
‘Wat stond er op zijn harde schijf?’ fluister ik.
Christians gezicht vertrekt en hij schudt zijn hoofd. ‘Niet veel bijzonders,’ zegt hij. Zijn lippen stijf op elkaar, zijn glimlach verdwenen.
‘Vertel het me.’
‘Nee.’
‘Ging het over jou of mij?’
‘Mij.’ Hij zucht.
‘Wat dan precies? Over je levensstijl?’
Christian schudt zijn hoofd en legt zijn wijsvinger op mijn lippen om me duidelijk te maken dat ik stil moet zijn. Ik geef hem een vermanende blik. Maar hij knijpt zijn ogen dicht en dat is een duidelijke waarschuwing dat ik mijn mond moet houden.
‘Het is een Chevrolet Camaro uit 2006. Ik zal zijn kentekengegevens ook naar Welch sturen,’ roept Barney opgewonden door de telefoon.
‘Mooi. Laat me weten of die hufter nog ergens anders in mijn gebouw is geweest. En vergelijk dit beeld met dat van zijn SIP-personeelsdossier.’ Christian staart me sceptisch aan. ‘Ik wil er zeker van zijn dat we een match hebben.’
‘Heb ik al gedaan meneer, en mevrouw Grey heeft gelijk. Dit is Jack Hyde.’
Ik grijns. Zie je nou wel? Ik ben wel nuttig. Christian wrijft over mijn rug.
‘Goed gedaan, mevrouw Grey.’ Hij glimlacht. Zijn eerdere wrok is vergeten. Hij zegt tegen Barney: ‘Laat het me weten wanneer je al zijn gangen bent nagegaan op het hoofdkantoor. Check ook of hij toegang heeft gehad tot andere GEH-gebouwen. En geef het door aan de beveiligingsteams zodat ze al die gebouwen nog eens goed kunnen uitkammen.’
‘Ja meneer.’
‘Dank je, Barney.’ Christian hangt op.
‘Nou mevrouw Grey, het lijkt erop dat u niet alleen decoratief bent maar ook nog eens nuttig.’ Christians ogen lichten ondeugend op. Ik weet dat hij me plaagt.
‘Decoratief?’ dien ik van repliek.
‘Ontzettend,’ zegt hij zachtjes. Dan kust hij me zachtjes op mijn lippen.
‘U bent veel decoratiever dan ik, meneer Grey.’
Hij grijnst en kust me nogmaals, maar dit keer krachtiger. Hij draait mijn vlecht om zijn pols en slaat zijn armen om me heen. Als we elkaar even loslaten om adem te halen, gaat mijn hart als een razende tekeer.
‘Heb je trek?’ vraagt hij.
‘Nee.’
‘Ik wel.’
‘Waarin?’
‘Nou – eten eigenlijk, mevrouw Grey.’
‘Ik maak wel iets voor je.’ Ik giechel.
‘Heerlijk geluid.’ Hij kust mijn haar en ik sta op.
‘Wat wilt u eten, meneer?’ vraag ik liefelijk aan hem.
Hij knijpt zijn ogen samen. ‘Probeert u schattig te doen, mevrouw Grey?’
‘Altijd meneer Grey... Baas.’
Hij laat een sfinxachtige glimlach zien. ‘Ik kan je nog steeds over de knie leggen,’ zegt hij verleidelijk.
‘Dat weet ik.’ Ik grijns. Ik leun op zijn armleuningen en kus hem. ‘Dat is een van de dingen die ik zo geweldig aan je vind. Maar stop je jeukende handjes maar weg – je hebt trek.’
Hij laat een verlegen glimlach zien en mijn hart verkrampt. ‘O, mevrouw Grey, wat moet ik toch met u aan?’
‘Mijn vraag beantwoorden. Wat wil je eten?’
‘Iets lichts. Verras me maar,’ weerkaatst hij mijn woorden uit de speelkamer.
‘Ik zal eens zien wat ik kan doen.’ Ik slenter heupwiegend richting de keuken. Mijn hart zakt in mijn schoenen wanneer ik zie dat mevrouw Jones daar is.
‘Hallo, mevrouw Jones.’
‘Mevrouw Grey. Wilt u al iets eten?’
‘Eh...’
Ze roert in een pan die op het gas staat. Het ruikt heerlijk.
‘Ik was van plan om harde bollen te maken voor meneer Grey en mezelf.’
Ze is heel even stil. ‘Natuurlijk,’ zegt ze. ‘Meneer Grey houdt van stokbrood – er ligt nog wat in de vriezer. Ik zou het met alle liefde voor u klaarmaken, mevrouw.’
‘Dat weet ik, maar ik wil dit graag zelf doen.’
‘Ik snap het. Ik zal ruimte voor u maken.’
‘Wat bent u aan het maken?’
‘Dit is een bolognesesaus. U kunt het eten wanneer u wilt. Ik zal het invriezen.’ Ze laat een warme glimlach zien en zet de saus op een laag pitje.
‘Eh – en welke voorkeur heeft Christian voor op harde eh... bollen?’ Ik frons, realiseer me wat ik net heb gezegd. Begrijpt mevrouw Jones me wel?
‘Mevrouw, dat maakt eigenlijk helemaal niets uit. Als het maar stokbrood is, dan eet hij het op.’ We grijnzen naar elkaar.
‘Oké, dank u wel.’ Ik loop naar de vriezer. Het brood ligt in stukken gesneden in diepvrieszakken. Ik leg twee stukken op een bord en ontdooi ze in de magnetron.
Mevrouw Jones is ondertussen verdwenen. Ik ga naar de koelkast op zoek naar ingrediënten. Het is geloof ik aan mij om de voorwaarden te scheppen waarmee mevrouw Jones en ik moeten gaan samenwerken. Het lijkt me leuk om in de weekenden voor Christian te koken. Mevrouw Jones mag wat mij betreft doordeweeks voor hem koken – dat is wel het laatste waar ik zin in heb als ik thuiskom. Hmm... een beetje zoals Christians routine met zijn Onderdanigen. Ik schud mijn hoofd. Ik moet er niet te veel over nadenken. Ik zie wat ham liggen en in de groentelade een heerlijk rijpe avocado.
Ik voeg net wat zout en citroen aan de geprakte avocado toe, wanneer Christian de keuken binnenkomt met de schetsen voor het nieuwe huis. Hij legt ze op de ontbijttafel, slentert naar me toe, slaat zijn armen om me heen en kust mijn nek.
‘Blootsvoets en in de keuken,’ zegt hij.
‘Moet dat niet zijn blootsvoets en zwanger in de keuken?’ Ik lach zelfgenoegzaam. Hij verstrakt, zijn lichaam spant zich tegen het mijne. ‘Nog niet,’ geeft hij ongerust aan, bezorgdheid klinkt door in zijn stem.
‘Nee! Nog niet!’
Hij ontspant. ‘Daar zijn we het dan over eens, mevrouw Grey.’
‘Maar je wil uiteindelijk wel kinderen, toch?’
‘Ja, natuurlijk. Uiteindelijk. Maar ik ben er nog niet klaar voor om je te moeten delen.’ Hij kust mijn nek weer.
O... delen?
‘Wat ben je aan het maken? Het ziet er lekker uit.’ Hij kust me achter mijn oor en ik weet dat hij dat doet om me af te leiden. Een heerlijke tinteling loopt langs mijn rug naar beneden.
‘Harde bollen.’ Ik lach en herpak m’n gevoel voor humor.
Hij glimlacht en bijt zachtjes in mijn oorlelletje. ‘Mijn favoriet.’
Ik geef hem een por met mijn elleboog.
‘Mevrouw Grey, u doet me pijn,’ en hij grijpt naar zijn zij alsof hij pijn heeft.
‘Watje,’ zeg ik afkeurend.
‘Watje?’ roept hij uit in ongeloof. Hij geeft me een klap op mijn billen en ik gil. ‘Schiet op met m’n eten, deerne. Dan zal ik je straks laten zien wat voor watje ik ben.’ Hij geeft me nog een tik op mijn billen en loopt naar de koelkast.
‘Heb je zin in een glaasje wijn?’ vraagt hij.
‘Graag.’
Christian legt Gia’s schetsen op de ontbijttafel. Ze heeft wel echt geweldige ideeën.
‘Ik vind haar voorstel om de achtermuur beneden helemaal in glas op te trekken heel goed, maar...’
‘Maar?’ vraagt Christian.
Ik zucht. ‘Ik wil niet alle karakteristieke elementen uit het huis laten verdwijnen.’
‘Karakteristiek?’
‘Ja. Wat Gia voorstelt is vrij radicaal, maar... nou ja... Ik ben verliefd geworden op het huis zoals het is... met alles erop en eraan.’
Christian fronst en kijkt alsof ik zojuist een vloek heb uitgesproken.
‘Ik vind het eigenlijk leuk zoals het is,’ fluister ik. Zal hij hier boos om worden?
Hij kijkt me aan. ‘Ik wil dat dit huis is zoals jij wil dat het is. Wat je ook maar wil. Jij bepaalt.’
‘Ik wil dat jij het ook mooi vindt, dat jij er ook gelukkig bent.’
‘Als jij er bent, ben ik gelukkig. Zo simpel is het, Ana.’ Hij kijkt me aan. Hij is volstrekt oprecht. Ik knipper met mijn ogen naar hem en mijn hart groeit. Lieve hemel, hij houdt echt van me.
‘Nou…’ Ik slik de emoties weg. ‘Ik vind de glazen muur wel mooi. Misschien kunnen we haar vragen of ze het op een wat minder opvallende manier met het huis kan integreren.’
Christian grijnst. ‘Tuurlijk. Wat jij maar wilt. Wat vind je van haar ideeën voor de bovenverdieping en de kelder?’
‘Die vind ik wel prima.’
‘Mooi.’
Oké... Ik waag het erop en stel de hamvraag. ‘Wil je er ook een speelkamer in laten bouwen?’ Ik voel de o-zo-bekende rode kleur weer opkomen. Christians wenkbrauwen schieten omhoog.
‘Wil jij dat?’ vraagt hij blij verrast.
Ik haal mijn schouders op. ‘Eh... als jij het wilt.’
Hij kijkt me even aan. ‘Laten we er nog even over nadenken. Dit moet per slot van rekening het familiehuis worden.’
Ik ben verrast door de teleurstelling die ik voel. Maar hij heeft wel gelijk... Hoewel, wanneer komt die familie er eigenlijk? Dat kan nog wel jaren duren.
‘Bovendien kunnen we improviseren,’ grijnst hij zelfvoldaan.
‘Ik hou wel van improviseren,’ fluister ik.
Hij grijnst weer. ‘Eerst nog wat dingen samen doornemen.’ Christian wijst naar de slaapkamer en we beginnen een gedetailleerd gesprek over badkamers en afzonderlijke inloopkasten.
Tegen de tijd dat we klaar zijn is het rond halftien ’s avonds.
‘Ga je nog werken?’ vraag ik aan Christian wanneer hij de schetsen oprolt.
‘Niet als jij dat niet wil.’ Hij glimlacht. ‘Wat wil jij doen?’
‘We zouden tv kunnen kijken.’ Ik wil niet lezen en ik wil niet naar bed... nog niet.
‘Oké,’ zegt Christian en ik loop achter hem aan naar de tv-kamer.
We hebben hier misschien drie, vier keer eerder gezeten. Christian leest dan meestal een boek. Hij is totaal niet in televisie geïnteresseerd. Ik ga naast hem zitten, mijn benen opgetrokken met mijn hoofd op zijn schouder. Hij doet de flatscreen-tv aan en zapt ongeïnteresseerd langs de kanalen.
‘Is er nog specifieke onzin waar je naar wilt kijken?’
‘Je houdt niet echt van tv, hè?’ zeg ik honend.
Hij schudt van nee. ‘Tijdverspilling. Maar ik kijk samen met jou wel iets.’
‘Zullen we een beetje flikflooien?’
Hij kijkt me aan alsof ik plotseling twee hoofden heb. ‘Flikflooien?’ Hij stopt acuut met zappen. Er staat een Spaanse soap op.
‘Ja.’ Waarom kijkt hij zo verschrikt?
‘We kunnen toch ook in bed flikflooien.’
‘Dat doen we altijd al. Wanneer heb jij voor het laatst geflikflooid voor de televisie?’ vraag ik hem verlegen plagend.
Hij haalt zijn schouders op en schudt zijn hoofd. Hij gaat weer verder met zappen en kiest voor een oude aflevering van The X-Files.
‘Christian?’
‘Dat heb ik nog nooit gedaan,’ zegt hij stilletjes.
‘Nooit?’
‘Nee.’
‘Zelfs niet met Mrs. Robinson?’
Hij snuift. ‘Schatje, ik heb veel dingen gedaan met Mrs. Robinson, maar flikflooien hoorde daar niet bij.’ Hij glimlacht zelfgenoegzaam en knijpt zijn ogen toe. Hij is geamuseerd en nieuwsgierig. ‘Jij wel dan?’
Ik bloos. ‘Natuurlijk.’ Nou ja, een soort van dan...
‘Wat! Met wie?’
O nee. Ik heb helemaal geen zin in deze discussie.
‘Vertel,’ gaat hij verder.
Ik staar naar mijn ineengestrengelde handen. Hij bedekt ze voorzichtig met de zijne en als ik opkijk, kijkt hij me glimlachend aan.
‘Ik wil het weten. Zodat ik degene die het was helemaal in elkaar kan slaan.’
Ik giechel. ‘Nou, de eerste keer...’
‘De eerste keer! Zijn er meer van die hufters?’ Hij gromt.
Ik giechel weer. ‘Waarom bent u zo verrast, meneer Grey?’
Hij fronst even, haalt een hand door zijn haar en kijkt naar me alsof hij me plotseling in een heel ander daglicht ziet. Hij haalt zijn schouders op. ‘Dat ben ik gewoon. Ik bedoel – vanwege je gebrek aan ervaring.’
Ik bloos. ‘Dat heb ik ruimschoots ingehaald sinds ik jou ken.’
‘Dat klopt.’ Hij grijnst. ‘Vertel het me. Ik wil het weten.’
Ik kijk in zijn geduldige grijze ogen en probeer zijn stemming te peilen. Wordt hij boos of is hij oprecht geïnteresseerd? Ik wil niet dat hij gaat lopen mokken... hij is onmogelijk als hij aan het mokken is.
‘Wil je het echt weten?’
Hij knikt en op zijn lippen zie ik een geamuseerde en arrogante glimlach.
‘Ik heb een tijdje in Las Vegas gewoond bij mijn moeder en Echtgenoot Nummer Drie. Ik zat nog op de middelbare school. Hij heette Bradley en we moesten samen een project doen voor natuurkunde.’
‘Hoe oud was je?’
‘Vijftien.’
‘En wat doet hij nu?’
‘Geen idee.’
‘Hoe ver mocht hij gaan, tot welk honk is hij gekomen?’
‘Christian!’ roep ik uit. Plotseling pakt hij mijn knieën, dan mijn enkels en dan kiepert hij me achterover op de bank. Hij glijdt over me heen zodat ik onder hem gevangenzit. Het gaat allemaal zo plotseling dat ik een gil geef. Hij pakt mijn handen en houdt ze boven mijn hoofd.
‘Dus. Die Bradley – eerste honk gehaald?’ Hij gaat met zijn neus langs de mijne en zoent me zachtjes in mijn mondhoek.
‘Ja,’ antwoord ik. Hij pakt mijn kin beet en steekt zijn tong in mijn mond. Ik geef me over.
‘Op deze manier?’ hijgt Christian als hij weer adem haalt.
‘Nee... in de verste verte niet,’ kan ik nog net uitbrengen. Al het bloed in mijn lichaam gaat richting het zuiden.
Hij laat mijn kin los en streelt met zijn hand langs mijn lichaam, over mijn borsten.
‘Heeft hij dit gedaan? Mocht hij je aanraken?’ Zijn duim wrijft over mijn tepel, door mijn topje heen. Mijn tepel wordt hard onder zijn herhaalde en vakkundige aanrakingen.
‘Nee.’ Ik kronkel onder zijn lichaam.
‘Mocht hij tot het tweede honk?’ hijgt hij in mijn oor. Zijn hand gaat over mijn ribben, over mijn middel en naar mijn heupen. Hij neemt mijn oorlelletje tussen zijn tanden en trekt er zachtjes aan.
‘Nee,’ hijg ik.
Op tv hoor ik Mulder iets zeggen over de meest geschuwde personen van de FBI.
Christian stopt even om het geluid uit te zetten. Hij staart me aan.
‘En hoe zit het met Jan Klaassen nummer twee? Is hij wel verder gekomen dan het tweede honk?’
Zijn ogen lijken te gloeien... is hij boos? Opgewonden? Ik kan het niet zeggen. Hij komt naast me zitten en schuift zijn hand in mijn trainingsbroek.
‘Nee,’ fluister ik, gevangen in zijn wellustige blik. Christian glimlacht geniepig.
‘Mooi.’ Hij doet zijn hand om mijn vagina. ‘Geen ondergoed mevrouw Grey. U heeft mijn goedkeuring.’ Hij kust me weer als zijn vingers hun magische spel beginnen. Met zijn duim wrijft hij over mijn clitoris en dan duwt hij heerlijk langzaam zijn vinger in me.
‘Het was eigenlijk de bedoeling dat we zouden flikflooien.’ Ik kreun.
Christian stopt. ‘Dat doen we toch ook?’
‘Nee. Geen seks.’
‘Wat?’
‘Geen seks...’
‘Geen seks, hè?’ Hij haalt zijn hand uit mijn broek.
‘Hier.’ Hij streelt mijn lippen met zijn wijsvinger en ik proef mijn eigen zoutigheid. Hij duwt zijn vinger in mijn mond net als daarvoor. Dan schuift hij zich tussen mijn benen. Hij duwt zijn erectie tegen me aan. Hij stoot, een keer, twee keer, en nog een keer. Ik hap naar adem. De stof van mijn broek schuurt precies lekker tegen me aan. Hij duwt nog een keer, rijdt tegen me aan.
‘Is dit wat je wilt?’ zegt hij terwijl hij zijn heupen ritmisch tegen de mijne aan duwt.
‘Ja.’ Ik kreun.
Met zijn hand stimuleert hij mijn tepel en zijn tanden schuren langs mijn kaak. ‘Weet je wel hoe sexy je bent, Ana?’ Zijn stem is hees en hij duwt steeds harder tegen me aan. Ik open mijn mond en probeer wat te zeggen maar ik kan alleen maar luid kreunen. Met zijn tanden trekt hij aan mijn onderlip. Dan duwt hij zijn tong in mijn mond. Hij laat mijn andere pols ook los en ik pak meteen zijn schouders en zijn haar beet. Als ik aan zijn haar trek, kreunt hij en slaat zijn ogen naar me op.
‘Ah...’
‘Vind je het fijn als ik je aanraak?’ fluister ik.
Hij fronst even, alsof hij me niet begrijpt. Hij stopt met schuren. ‘Natuurlijk vind ik dat fijn. Ik vind het heerlijk als je me aanraakt, Ana. Ik wil niets liever.’ Zijn stem klinkt gepassioneerd en oprecht.
Mijn god...
Hij knielt tussen mijn benen en trekt mijn topje uit. Ik lig naakt onder hem. Dan trekt hij zijn blouse uit over zijn hoofd en gooit het op de vloer. Hij trekt me op zijn schoot, zijn handen net boven mijn billen.
‘Raak me aan,’ hijgt hij.
O hemel... Aarzelend ga ik met mijn vingertoppen over zijn borsthaar, over zijn borstbeen en zijn littekens. Hij haalt diep adem en zijn pupillen worden groter. Maar niet van angst. Het is een sensuele reactie op mijn aanraking. Hij kijkt aandachtig hoe ik met mijn vingers zijn huid streel. Eerst naar de ene tepel en dan naar de ander. Ze trekken samen door mijn aanraking. Ik buig naar voren en kus zijn borst. Mijn handen gaan naar zijn schouders en ik voel de harde spieren en pezen. Jemig... hij is afgetraind.
‘Ik wil je,’ zegt hij en dat is het groene licht voor mijn libido. Mijn vingers gaan door zijn haar. Ik trek zijn hoofd achterover, zodat ik beter bij zijn mond kan komen, het vuur welt op vanuit mijn buik. Hij kreunt en duwt me terug op de bank. Hij rukt mijn trainingsbroek van m’n lijf en tegelijkertijd maakt hij zijn eigen gulp open.
‘Homerun,’ zegt hij fluisterend en meteen daarop vult hij me.
‘Ah...’ Ik kreun en hij verstijft. Hij pakt mijn gezicht met beide handen beet.
‘Ik hou van jou, mevrouw Grey,’ mompelt hij. Langzaam, heel langzaam begint hij de liefde met me te bedrijven tot ik uit elkaar barst van genot. Ik raak helemaal de weg kwijt en roep zijn naam uit. Ik wikkel mezelf om hem heen en wil hem nooit meer loslaten.
Ik lig uitgespreid over zijn borst op de vloer van de tv-kamer.
‘Weet je, we hebben het derde honk volledig omzeild.’ Mijn vingers volgen de lijn van zijn borstspieren.
Hij lacht. ‘Volgende keer.’ Hij kust me boven op mijn hoofd.
Ik kijk op naar het televisiescherm en zie de aftiteling van The X-Files voorbijkomen. Christian pakt de afstandsbediening en zet het geluid weer aan.
‘Vond je dit een leuke serie?’ vraag ik.
‘Toen ik jong was.’
O... Christian in zijn jonge jaren... kickboksen, de The X-Files en geen aanrakingen.
‘En jij?’ vraagt hij.
‘Was voor mijn tijd.’
‘Je bent nog zo jong.’ Christian glimlacht liefdevol. ‘Ik vind flikflooien met u leuk, mevrouw Grey.’
‘Dito, meneer Grey.’ Ik kus zijn borst. We liggen stil te kijken naar het eind van The X-Files en de reclames.
‘Het waren drie zalige weken. Achtervolgingen, branden en psychopathische ex-werkgevers daargelaten. Alsof we in onze eigen bubbel hebben gezeten,’ zeg ik dromerig.
‘Hmm,’ bromt Christian. ‘Ik weet niet zeker of ik je al zo snel wil delen met de rest van de wereld.’
‘Morgen moeten we weer terug naar de realiteit.’ Ik probeer de melancholie niet in mijn stem te laten doorklinken.
Christian zucht en gaat met zijn andere hand door zijn haar. ‘Er komt strenge beveiliging...’ Ik leg mijn vinger op zijn lippen. Ik wil die preek niet nog een keer horen.
‘Ik weet het. Ik zal braaf zijn. Ik beloof het.’ En dan bedenk ik opeens weer... Ik ga rechtop zitten om hem beter aan te kunnen kijken. ‘Waarom ging je zo tekeer tegen Sawyer?’
Hij verstijft onmiddellijk. O shit.
‘Omdat we werden gevolgd.’
‘Dat was niet Sawyers schuld.’
Hij staart me aan. ‘Ze hadden je nooit zo ver vooruit moeten laten gaan. En dat weten ze.’
Ik bloos en voel me schuldig. Ik leun weer tegen zijn borst aan. Het was mijn schuld. Ik wilde bij ze weg.
‘Dat was niet...’
‘Genoeg!’ roept Christian plotseling kortaf. ‘Hier valt niet over te onderhandelen Anastasia. Het feit is daar en ze zullen het niet meer laten gebeuren.’
Anastasia! Ik ben Anastasia als hij boos op me is. Het is net alsof ik weer thuis woon bij m’n moeder.
‘Oké,’ zeg ik om hem te kalmeren. Ik wil geen ruzie. ‘Heeft Ryan die vrouw in de Dodge nog te pakken gekregen?’
‘Nee. En ik ben er niet van overtuigd dat het een vrouw was.’
‘O?’ Ik kijk weer op.
‘Sawyer zag iemand met een paardenstaart, maar het was maar heel even. Hij ging ervan uit dat het een vrouw was. Maar nu je die klootzak hebt geïdentificeerd… Misschien was hij het wel. Hij droeg zijn haar op dezelfde manier.’ De walging in Christians stem is hoorbaar.
Ik weet niet wat ik van dit nieuws moet vinden. Christian wrijft over mijn naakte rug, waardoor ik afgeleid ben.
‘Als er ook maar iets met je zou gebeuren...’ mijmert hij. Zijn ogen staan serieus.
‘Ik weet het,’ fluister ik. ‘Ik voel hetzelfde voor jou.’ Ik huiver bij de gedachte.
‘Kom. Je wordt koud,’ zegt hij. ‘Laten we naar bed gaan. We gaan daar langs het derde honk.’ Hij laat een wellustige glimlach zien, veranderlijk als altijd. Hij is zo gepassioneerd, boos, bezorgd, sexy – mijn Vijftig Tinten. Ik pak zijn hand en hij trekt me omhoog. Spiernaakt loop ik hem achterna, door de grote kamer, naar de slaapkamer.
De volgende morgen stappen Christian en ik uit bij SIP. Hij knijpt zachtjes in mijn hand. Hij ziet er helemaal uit als een machtig zakenman in zijn donkerblauwe pak en bijpassende das. Ik glimlach. Hij heeft er niet zo gekleed uitgezien sinds het ballet in Monte Carlo.
‘Je weet dat je dit niet hoeft te doen?’ zegt Christian. Ik ben in de verleiding om met mijn ogen te rollen.
‘Ik weet het,’ fluister ik. Ik wil niet dat Sawyer en Ryan me kunnen horen voor in de Audi. Hij fronst en ik glimlach.
‘Maar ik wil het graag,’ ga ik verder. ‘Dat weet je.’ Ik rek me uit en geef hem een zoen. Maar zijn fronsende blik blijft. ‘Wat is er aan de hand?’
Hij kijkt onzeker naar Ryan terwijl Sawyer de auto uit stapt. ‘Ik zal het missen dat ik je niet meer voor mezelf heb.’
Ik streel zijn gezicht. ‘Ik ook,’ zeg ik en geef hem een zoen. ‘Het was een geweldige huwelijksreis. Dank je.’
‘Aan het werk, mevrouw Grey.’
‘Jij ook, meneer Grey.’
Sawyer doet de deur open. Voor ik uitstap knijp ik nog een keer in Christians hand. Ik loop het gebouw in en zwaai nog even naar hem. Sawyer houdt de deur open en volgt me naar binnen.
‘Hoi, Ana.’ Claire glimlacht naar me van achter de balie.
‘Claire, hallo.’ Ik lach terug.
‘Je ziet er geweldig uit. Fijne huwelijksreis gehad?’
‘Geweldig, dank je. Hoe gaat het hier?’
‘Die ouwe Roach is nog altijd hetzelfde, maar de beveiliging is verscherpt en onze serverruimte wordt grondig nagekeken. Maar dat zal Hannah je allemaal wel vertellen.’
Dat denk ik ook. Ik lach nog even naar Claire en loop naar mijn kantoor.
Hannah is mijn assistente. Ze is lang, slank en meedogenloos efficiënt. Zo erg zelfs dat ik haar soms een beetje intimiderend vind. Maar ze is aardig tegen me, ondanks het feit dat ze een paar jaar ouder is dan ik. Ze heeft mijn koffie verkeerd al voor me klaarstaan – de enige koffie op de dag die ze voor me mag halen.
‘Hoi, Hannah,’ zegt ik warm.
‘Ana, hoe was je huwelijksreis?’
‘Fantastisch. Hier – voor jou.’ Ik zet het kleine flesje parfum dat ik voor haar heb gekocht op haar bureau. Ze klapt opgewonden in haar handen.
‘O, dank je!’ zegt ze enthousiast. ‘De urgente brieven liggen op je bureau en Roach wil je graag spreken om tien uur. Dat is alles voor nu.’
‘Mooi. Dank je. En bedankt voor de koffie.’ Ik loop mijn kantoor binnen, zet mijn aktetas op mijn bureau en staar naar de stapel brieven. Jemig, ik heb behoorlijk wat te doen.
Net voor tien uur wordt er bedeesd op de deur geklopt.
‘Kom binnen.’
Elizabeth kijkt naar binnen. ‘Hoi, Ana. Ik wilde alleen even welkom terug zeggen.’
‘Hoi. Ik moet zeggen, nu ik zo deze hele papierwinkel aan het doorlezen ben, dat ik graag weer in Zuid-Frankrijk zou zijn.’
Elizabeth lacht, maar het is een beetje vreemde, geforceerde lach. Ik hou mijn hoofd een beetje scheef en staar haar aan zoals Christian mij altijd aanstaart.
‘Fijn dat je weer veilig terug bent,’ zegt ze. ‘Ik zie je over een paar minuten bij het overleg met Roach.’
‘Oké,’ zeg ik en ze doet de deur achter zich dicht. Ik frons en kijk naar de dichte deur. Waar ging dat over? Ik schud het van me af. Mijn e-mail pingt – het is een berichtje van Christian.
Van: Christian Grey
Onderwerp: Ontrouwe Echtgenotes
Datum: 22 augustus 2011 09:56
Aan: Anastasia Steele
Echtgenote,
Ik stuurde onderstaande e-mail maar, hij kwam terug.
Dat komt omdat je je naam niet hebt veranderd.
Moet je me nog iets vertellen?
Christian Grey
Directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Attachment:
Van: Christian Grey
fw Onderwerp: Bubbel
Datum: 22 August 2011 09:32
Aan: Anastasia Grey
Mevrouw Grey
Ik ga graag langs alle honken met je.
Ik wens je een geweldige eerste dag terug.
Mis onze bubbel nu al.
X
Christian Grey
Terug In de Realiteit-directeur, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Shit. Ik antwoord onmiddellijk.
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: Laat de bubbel niet barsten
Datum: 22 August 2011 09:58
Aan: Christian Grey
Echtgenoot,
Die honkbalmetafoor beleef ik graag met je, meneer Grey.
Ik wil mijn eigen naam hier houden.
Leg het vanavond wel uit.
Ik heb nu een bespreking.
Mis onze bubbel ook...
PS Dacht dat ik mijn BlackBerry moest gebruiken?
Anastasia Steele
Redacteur, SIP
Dit gaat een ontzettende ruzie worden. Dat voel ik nu al. Ik zucht en pak mijn papieren bij elkaar voor het overleg.
Het overleg duurt twee uur. Alle redacteuren zijn aanwezig plus Roach en Elizabeth. We bespreken personeel, strategie, marketing, beveiliging en het boekjaar. Terwijl het overleg verdergaat, voel ik me steeds minder op mijn gemak. Ik voel een subtiele verandering in de manier waarop mijn collega’s me behandelen – een afstandelijkheid en beleefdheid die er voor mijn huwelijksreis niet was. En van Courtney, hoofd van de afdeling non-fictie, voel ik gewoon vijandigheid. Misschien ben ik wel gewoon paranoïde, maar het zegt wel iets over de manier waarop Elizabeth me vanmorgen begroette.
In gedachten ga ik terug naar het jacht, dan naar de speelkamer, dan naar het avontuur met de R8 en de mysterieuze Dodge. Misschien heeft Christian wel gelijk en kan ik dit gewoon niet meer doen. De gedachte maakt me depressief – dit heb ik mijn hele leven al willen doen. Als ik dit niet kan doen, wat dan wel? Ik loop terug naar mijn kantoor en probeer deze sombere gedachten van me af te schudden.
Als ik weer achter mijn bureau zit check ik snel mijn e-mail. Niets van Christian. Ik kijk op mijn BlackBerry... Ook niets. Mooi. Er is in elk geval geen negatieve reactie op mijn e-mail. Misschien kunnen we dit vanavond bespreken, zoals ik gevraagd heb. Ik kan het moeilijk geloven, maar ik probeer mijn ongemakkelijke gevoel te negeren, en bekijk het marketingplan dat ik bij het overleg heb gekregen.
Zoals iedere maandag komt Hannah mijn kantoor binnen met een bord voor de lunch die mevrouw Jones voor me heeft klaargemaakt. We lunchen samen en spreken dan meteen door wat we de komende week willen doen. Ze brengt me ook op de hoogte van de roddels op kantoor maar er is – gezien het feit dat ik drie weken afwezig ben geweest – eigenlijk weinig te melden. Terwijl we zitten te kletsen wordt er op de deur geklopt.
‘Binnen.’
Roach doet de deur open naast hem staat Christian. Eventjes ben ik volkomen uit het veld geslagen. Christian werpt me een woedende blik toe en loopt naar binnen. Hij glimlacht beleeft naar Hannah.
‘Hallo, jij moet Hannah zijn. Ik ben Christian Grey,’ zegt hij. Hannah haast zich overeind en steekt haar hand uit.
‘Meneer Grey. W-wat leuk u te ontmoeten,’ stottert ze, terwijl ze elkaar de hand schudden. ‘Zal ik koffie halen?’
‘Graag,’ zegt hij met warme stem. Met een korte verbaasde blik naar mij gaat ze snel mijn kamer uit. Ze loopt voorbij Roach, die nog op de drempel staat en net zo uit het veld geslagen lijkt als ik.
‘Wil je me even excuseren, Roach, ik wil graag even praten met juffrouw Steele.’
Christian benadrukt het woord juffrouw... met een sarcastische ondertoon.
Daarom is hij hier... O shit.
‘Natuurlijk, meneer Grey. Ana,’ mompelt Roach en hij doet de deur van mijn kantoor achter zich dicht. Dan krijg ik mijn spraakvermogen weer terug.
‘Meneer Grey, wat leuk u te zien.’ Ik glimlach veel te lief naar hem.
‘Juffrouw Steele, mag ik gaan zitten?’
‘Het is jouw bedrijf.’ Ik wijs naar de stoel waar Hannah in heeft gezeten.
‘Ja, dat klopt.’ Hij glimlacht wellustig naar me, maar zijn ogen lachen niet mee. Hij klinkt kortaf. Hij is gespannen – ik voel het aan hem. Fuck. Mijn hart zinkt in mijn schoenen.
‘Je kantoor is erg klein,’ zegt hij. Hij zit met zijn gezicht richting mijn bureau.
‘Het past bij me.’
Hij kijkt me neutraal aan, maar ik weet dat hij boos is. Ik haal diep adem. Dit gaat niet leuk worden.
‘Wat kan ik precies voor je betekenen, Christian?’
‘Ik kom alleen maar mijn activa bekijken.’
‘Je activa? Allemaal?’
‘Allemaal. Sommige hebben een nieuwe branding nodig.’
‘Branding? In welk opzicht?’
‘Ik denk dat je dat wel weet.’ Zijn stem klinkt dreigend kalm.
‘Kom op – ga me nou niet vertellen dat je je eerste werkdag, na drie weken weg te zijn geweest, onderbreekt om hierheen te komen en met mij te gaan ruziën over mijn naam.’ Ik ben verdomme geen activa!
Hij schuift wat heen weer en slaat zijn benen over elkaar. ‘Niet echt ruziën. Nee.’
‘Christian, ik ben aan het werk.’
‘Het leek meer op roddelen met je assistente.’
Mijn wangen gloeien. ‘We waren onze agenda’s aan het doornemen,’ snauw ik. ‘En je hebt mijn vraag niet beantwoord.’
Er wordt op de deur geklopt. ‘Binnen!’ schreeuw ik, veel te hard.
Hannah doet de deur open en komt binnen met een klein dienblad met daarop een melkkannetje, een suikerpot en koffie in een cafetière – ze heeft zich behoorlijk uitgesloofd. Ze zet het dienblad op mijn bureau.
‘Dank je, Hannah,’ mompel ik. Ik schaam me enigszins omdat ik net zo hard schreeuwde.
‘Hebt u nog iets anders nodig, meneer Grey?’ vraagt ze, helemaal buiten adem.
Ik heb zin om met mijn ogen te rollen.
‘Nee, dank je. Dat is alles.’ Hij laat haar zijn betoverende glimlach zien. Ze bloost en loopt onnozel glimlachend de kamer uit. Christian richt zijn aandacht weer op mij.
‘Goed, juffrouw Steele, waar waren we?’
‘Je kwam heel ongemanierd mijn werkdag onderbreken om met me te ruziën over mijn naam.’
Christian knippert met zijn ogen – hij is denk ik verrast door de felheid in mijn stem. Behendig veegt hij een onzichtbaar draadje van zijn knie met zijn lange vakkundige vingers. Hij leidt me expres af. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes.
‘Ik kom graag af en toe onverwacht langs. Dat houdt het management scherp en echtgenotes op hun plaats. Je weet wel.’ Hij haalt zijn schouders op. Zijn mond een arrogant streepje.
Echtgenotes op hun plaats! ‘Ik had geen idee dat je daar tijd voor had,’ snauw ik.
Zijn ogen worden koud. ‘Waarom wil je hier je naam niet veranderen?’ vraagt hij met een dodelijk kalme stem.
‘Christian, moeten we het daar nu over hebben?’
‘Ik ben er nu toch, dus waarom niet?’
‘Omdat ik nog bergen werk heb liggen. Ik ben namelijk drie weken weggeweest.’
Zijn ogen zijn afstandelijk en taxerend. Ik verbaas me erover dat hij er zo koud uit kan zien na gisteravond, na de afgelopen drie weken. Shit. Volgens mij is hij echt pissig. Wanneer leert hij nou eens niet zo overdreven te reageren?
‘Schaam je je voor me?’ vraagt hij met een misleidend zachte stem.
‘Nee! Natuurlijk niet, Christian,’ roep ik uit. ‘Dit gaat over mij – niet over jou.’ Jemig, hij is soms zo irritant. Stomme hooghartige megalomaniak.
‘Hoe kan dit niet over mij gaan?’ Hij houdt zijn hoofd schuin en lijkt oprecht verbaasd. Hij staart me met grote ogen aan en ik besef dat hij is gekwetst. Mijn god. Ik heb hem gekwetst. O nee... hij is wel de laatste persoon die ik zou willen kwetsen. Ik moet hem mijn kant van het verhaal laten zien. Ik moet hem mijn redenering laten zien.
‘Christian, toen ik deze baan aannam, kende ik je net,’ zeg ik geduldig. Ik doe mijn best de juiste woorden te vinden. ‘Ik wist niet dat jij het bedrijf ging kopen.‘
Wat kan ik er nog meer over zeggen? Zijn verstoorde redeneringen – zijn controlfreakerigheid, zijn uit de hand gelopen stalkersneigingen, grenzeloos omdat hij zo rijk is. Ik weet dat hij wil dat ik veilig ben, maar het probleem is juist het feit dat hij de eigenaar is van SIP. Als hij zich nergens mee had bemoeid dan had ik gewoon mijn gang kunnen gaan en zou ik niet te maken hebben gekregen met het beschuldigende gefluister van mijn collega’s die hun ongenoegen kenbaar maken. Ik leg mijn hoofd in mijn handen om even het oogcontact met hem te verbreken.
‘Waarom is het zo belangrijk voor je?’ vraag ik hem en ik probeer naarstig mijn dreigende woedeaanval te bedwingen. Ik kijk naar zijn onbewogen blik. Zijn ogen lichten op maar laten geen gevoelens zien. Zijn eerdere pijn is alweer verborgen. Maar terwijl ik hem de vraag stel, weet ik eigenlijk het antwoord al.
‘Ik wil dat iedereen weet dat je van mij bent.’
‘Ik ben ook van jou – kijk maar.’ Ik laat hem mijn verlovingsring en trouwring zien.
‘Dat is niet voldoende.’
‘Het is niet voldoende dat ik met je ben getrouwd?’ Mijn stem is amper hoorbaar.
Hij ziet de ontzetting op mijn gezicht en knippert. Wat kan ik verder nog doen?
‘Dat is niet wat ik bedoel,’ snauwt hij. Hij haalt zijn hand door zijn haar.
‘Wat bedoel je dan?’
Hij slikt. ‘Ik wil dat jouw wereld bij mij begint en eindigt,’ zegt hij met een rauwe blik. Zijn opmerking brengt me volkomen van slag. Het is alsof hij me een harde stomp in mijn maag heeft gegeven, ik ben boos en gekwetst tegelijk. Ik zie een beeld voor me van een klein, angstig jongetje, met koperkleurig haar en grijze ogen, met vieze slecht passende kleren aan.
‘Dat is ook zo,’ zeg ik in alle eerlijkheid. ‘Ik probeer gewoon iets van een carrière op te bouwen en dat wil ik op eigen gelegenheid doen. Ik moet iets doen, Christian. Ik kan niet de hele tijd gevangenzitten in Escala of het nieuwe huis. Dan word ik gek. Dan stik ik. Ik heb altijd gewerkt en ik vind dit leuk werk. Dit is mijn droombaan. Dit is wat ik altijd heb gewild. Maar dat wil niet zeggen dat ik minder van je hou. Jij bent mijn wereld.’ Mijn keel slaat dicht en de tranen prikken in mijn ogen. Nu moet ik niet gaan huilen, niet hier. Ik blijf het maar herhalen. Ik moet niet huilen. Ik moet niet huilen.
Hij staart me zwijgend aan. Dan fronst hij zijn wenkbrauwen alsof hij nadenkt over wat ik zojuist heb gezegd.
‘Verstik ik je?’ Zijn stem klinkt somber. Het is de echo van een vraag die hij al eerder heeft gesteld.
‘Nee... ja... nee.’ Dit is zo’n ellendige discussie – niet een die ik nu hier wil voeren. Ik doe mijn ogen dicht en wrijf over mijn voorhoofd. Ik probeer te bevatten hoe we hier zijn beland.
‘Luister, we hadden het over mijn naam. Hier wil ik mijn eigen naam houden omdat ik hier wat afstand wil creëren tussen jou en mij... maar alleen hier. Dat is alles. Weet je dat iedereen denkt dat ik deze baan door jou heb? Terwijl het in werkelijkheid...’ Ik stop als zijn ogen zich opensperren. O nee... heb ik deze baan door hem?
‘Wil je weten hoe je aan deze baan komt, Anastasia?’
Anastasia? Shit. ‘Wat? Wat bedoel je?’
Hij schuift weer heen en weer in zijn stoel. Wil ik het wel weten?
‘Het management hier gaf je Hydes baan. Ze wilden geen kosten maken met het inhuren van senior personeel, omdat het bedrijf midden in een overname zat. Ze hadden geen idee wat de nieuwe eigenaar zou gaan doen. Ze wilden geen dure ontslagprocedures. En dus gaven ze jou zolang de baan van Hyde. Totdat de nieuwe eigenaar’ – hij pauzeert even en laat een ironisch lachje zien – ‘ik dus, de boel zou overnemen.’
Holy shit! ‘Wat bedoel je?’ Dus het kwam toch door hem. Shit! Wat vreselijk!
Hij glimlacht en schudt zijn hoofd vanwege mijn gealarmeerde reactie. ‘Rustig aan maar. Je hebt het uitstekend gedaan.’ Ik hoor een heel klein beetje trots in zijn stem doorklinken.
‘O,’ reageer ik onsamenhangend, verdwaasd door dit nieuws. Ik ga weer zitten, met mijn mond open. Ik staar hem aan. Hij schuift in zijn stoel.
‘Ik wil je niet verstikken, Ana. Ik wil je niet in een gouden kooi stoppen. Nou ja...’ Hij pauzeert even en zijn gezicht wordt strakker. ‘Het rationele deel van me in elk geval niet.’ Hij wrijft bedachtzaam over zijn kin, alsof hij over iets nadenkt.
O, waar gaat dit heen? Christian kijkt plotseling op, alsof hij een eurekamomentje heeft. ‘Dus een van de redenen waarom ik hier ben – afgezien van mijn ontrouwe echtgenote,’ zegt hij, ‘is om te bespreken wat ik met dit bedrijf ga doen.’
Ontrouwe echtgenote! Dat ben ik helemaal niet en ik ben ook geen activa! Ik kijk Christian boos aan en de dreigende tranen verdwijnen.
‘Wat zijn je plannen dan?’ Ik hou mijn hoofd schuin, net zoals hij doet. Ik kan mijn sarcasme niet bedwingen. Christians lippen laten iets van een glimlach zien. Jemig – weer een andere bui! Hoe kan ik hem ooit bijhouden, meneer Veranderlijk?
‘Ik ga de naam van het bedrijf veranderen – in Grey Publishing.’
Holy shit.
‘En over een jaar word jij directeur.’
Mijn mond valt weer open – nog verder dit keer.
‘Dat is mijn huwelijksgeschenk aan jou.’
Ik doe mijn mond dicht en daarna weer open. Ik probeer iets te zeggen, maar er komt niets uit. Ik kan niet eens nadenken.
‘Dus moet ik de naam veranderen in Steele Publishing?’
Hij meent het. Mijn god.
‘Christian,’ fluister ik, wanneer mijn hersenen weer contact hebben gemaakt met mijn mond. ‘Ik heb al een horloge gekregen... ik kan geen bedrijf leiden.’
Hij houdt zijn hoofd schuin en fronst keurend naar me. ‘Ik leidde mijn eigen bedrijf vanaf mijn eenentwintigste.’
‘Maar jij bent... jij. Controlfreak en buitengewoon wonderkind. Jemig, Christian, je deed een master economie aan Harvard voor je er de brui aan gaf. Je hebt tenminste een basis. Ik heb drie jaar op parttime basis verf en kabeltouw verkocht, in vredesnaam. Ik heb vrijwel niets van de wereld gezien en weet amper wat!’ Mijn stem wordt steeds luider en hoger naarmate mijn tirade voortduurt.
‘Je bent ook de meest belezen persoon die ik ken,’ zegt hij oprecht. ‘Je houdt van een goed boek. Je kon je werk niet eens loslaten toen we op huwelijksreis waren. Hoeveel manuscripten heb je gelezen? Vier?’
‘Vijf,’ fluister ik.
‘En je hebt over alle vijf een verslag geschreven. Je bent een zeer intelligente vrouw, Anastasia. Ik weet zeker dat je het kunt.’
‘Ben je gek?’
‘Ja, op jou,’ fluistert hij.
Ik snuif, want dat is de enige reactie die ik nog kan uitbrengen. Hij knijpt zijn ogen toe.
‘Iedereen zal je uitlachen. Een bedrijf kopen voor het vrouwtje, die slechts een paar maanden in haar volwassen leven een fulltime-baan had.’
‘Denk je dat het mij een zak uitmaakt wat de mensen denken? Trouwens, je staat er niet alleen voor.’
Ik staar hem aan. Nu zit er echt een steekje bij hem los. ‘Christian, ik...’ Ik leg mijn hoofd in mijn handen – dit is emotioneel te veel voor me. Is hij gek geworden? Plotseling krijg ik de ongepaste neiging om te lachen. Het is een gevoel dat van diep vanbinnen komt. Wanneer ik hem weer aankijk, worden zijn ogen groter.
‘Binnenpretje, juffrouw Steele?’
‘Ja. Jij.’
Zijn ogen worden nog groter. Hij lijkt gechoqueerd maar ook geamuseerd. ‘Lach jij je echtgenoot uit? Ik vind het laakbaar. En je bijt weer op je lip.’ Zijn ogen worden donker... op die ene manier. O nee – ik ken die blik. Sensueel, verleidelijk, geil... Nee, nee, nee! Niet hier.
‘Vergeet het maar,’ waarschuw ik met gealarmeerde stem.
‘Wat moet ik vergeten, Anastasia?’
‘Ik ken die blik. We zijn op kantoor.’
Hij buigt voorover, zijn ogen gericht op de mijne, smeulend grijs en hongerig. Shit nog aan toe! Ik slik instinctief. ‘We zitten in een klein, redelijk geluidsdicht kantoor met een slot op de deur,’ fluistert hij.
‘Grove Schending van Gedragscodes.’ Ik spreek elk woord duidelijk uit.
‘Niet met je echtgenoot.’
‘Met de baas van mijn baas z’n baas,’ sis ik.
‘Je bent mijn vrouw.’
‘Christian, nee. Ik meen het. Je kunt me vanavond zeven tinten zondag neuken. Maar niet nu. Niet hier!’
Hij knippert en knijpt zijn ogen toe. Dan schiet hij onverwacht in de lach.
‘Zeven tinten zondag?’ Hij lijkt geïntrigeerd. ‘Wellicht hou ik je daaraan, juffrouw Steele.’
‘O, hou nou eens op met dat juffrouw Steele!’ snauw ik en ik geef een klap op het bureau, waardoor we allebei schrikken. ‘In vredesnaam, Christian. Als het dan zoveel voor je betekent, dan verander ik mijn naam wel!’
Hij ademt diep in en grijnst dan een stralende alle-tanden-bloot gelukzalige grijns. Wauw...
‘Mooi.’ Hij klapt in zijn handen en staat plotseling op.
Wat nu weer?
‘Missie volbracht. Welnu, ik moet aan het werk. Dus als u me wilt excuseren, mevrouw Grey.’
Gah – die man is om gek van te worden! ‘Maar...’
‘Maar wat, mevrouw Grey?’
Ik ga zitten. ‘Ga nou maar.’
‘Dat ben ik ook van plan. Ik zie je vanavond. Ik kijk uit naar de zeven tinten zondag.’
Ik kijk nors.
‘O, en ik heb binnenkort een aantal zakelijke afspraken en recepties. Ik wil graag dat je me daarbij vergezelt.’
Ik staar hem aan. Ga nou maar gewoon!
‘Ik zal Andrea met Hannah laten bellen, zodat zij de data in je agenda kan zetten. Er zijn wat mensen die je moet ontmoeten. Je moet Hannah vanaf nu je agenda laten beheren.’
‘Oké,’ mompel ik, totaal overrompeld, onthutst en verbouwereerd.
Hij leunt over mijn bureau heen. Wat nu weer? Ik word gevangen door zijn hypnotiserende blik.
‘Ik doe graag zaken met u, mevrouw Grey.’ Hij buigt zich verder voorover en kust me teder op mijn lippen. Ik zit als verlamd.
‘Later, schatje,’ zegt hij. Dan staat hij plotseling op, geeft me een knipoog en vertrekt.
Ik leg mijn hoofd op mijn bureau. Ik voel me alsof ik zojuist door een bulldozer ben overreden – en die bulldozer is mijn geliefde echtgenoot. Hij moet wel de meest frustrerende, irritante, tegenstrijdige man ter wereld zijn. Ik ga rechtop zitten en wrijf vertwijfeld in mijn ogen. Waar ben ik zojuist mee akkoord gegaan? Oké, Ana Grey, algemeen directeur van SIP – ik bedoel Grey Publishing. De man is geschift. Er wordt op de deur geklopt. Het is Hannah.
‘Alles oké?’ vraagt ze.
Ik staar haar alleen maar aan. Ze fronst.
‘Ik weet dat je het liever niet hebt, maar zal ik thee voor je zetten?’
Ik knik.
‘Twinings English Breakfast, slap en zwart?’
Ik knik.
‘Komt eraan, Ana.’
Ik staar naar het computerscherm. Ik ben nog steeds in shock. Hoe kan ik het aan zijn verstand brengen? E-mail!
Van: Anastasia Steele
Onderwerp: GEEN ACTIVA!
Datum: 22 augustus 2011 14:23
Aan: Christian Grey
Meneer Grey,
Als je de volgende keer langskomt, maak dan van tevoren een afspraak. Dan kan ik me tenminste voorbereiden op je puberale, arrogante megalomanie.
Jouw
Anastasia Grey <- let goed op de naam.
Redacteur, SIP
Van: Christian Grey
Onderwerp: Zeven Tinten Zondag
Datum: 22 augustus 22 2011 14:34
Aan: Anastasia Steele
Mijn Lieve mevrouw Grey (nadruk op Mijn)
Hoe kan ik mezelf verdedigen? Ik was toevallig in de buurt.
En nee, jij bent geen activa, jij bent mijn geliefde vrouw.
Zoals altijd maak je mijn dag weer goed.
Christian Grey
Directeur & Arrogante Megalomaniak, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Hij probeert grappig te zijn, maar ik ben nou niet echt in een vrolijke stemming. Ik haal diep adem en probeer weer verder te gaan met mijn werk.
Christian is stil als ik die avond de auto in stap.
‘Hoi,’ zeg ik.
‘Hoi,’ zegt hij behoedzaam – en terecht.
‘Nog meer mensen van hun werk gehouden vandaag?’ vraag ik hem.
Ik zie iets van een glimlach op zijn gezicht. ‘Alleen Flynn.’
O.
‘Volgende keer dat je hem weer opzoekt geef ik je wel een lijstje mee van onderwerpen die ik besproken wil hebben,’ zeg ik.
‘Humeurig, mevrouw Grey?’
Ik staar naar de achterhoofden van Ryan en Sawyer die voor me zitten. Christian schuift wat heen en weer.
‘Hey,’ zegt hij zachtjes en hij wil mijn hand pakken. De hele middag, terwijl ik me op mijn werk had moeten concentreren, heb ik zitten nadenken over wat ik tegen hem zou zeggen. Maar met elk uur dat voorbijging werd ik alleen maar bozer. Ik heb genoeg van zijn hooghartige, nukkige en ronduit kinderachtige gedrag. Ik trek mijn hand terug – op een hooghartige, nukkige en kinderachtige manier.
‘Ben je boos op me?’ fluistert hij.
‘Ja,’ sis ik. Ik vouw mijn armen voor mijn lichaam en staar uit het raam. Hij schuift weer heen en weer, maar ik sta mezelf niet toe naar hem te kijken. Ik snap niet waarom ik zo kwaad op hem ben, maar ik ben het wel. Echt ontzettend kwaad.
Zodra we bij Escala aankomen, verbreek ik het protocol en stap uit de auto. Ik loop het gebouw in en kijk niet wie er achter me aan loopt. Ryan volgt me de foyer in en loopt naar de lift om de knop in te drukken.
‘Wat?’ snauw ik tegen hem als ik naast hem sta. Zijn wangen worden rood.
‘Pardon, mevrouw,’ zegt hij.
Christian komt naast me staan en Ryan trekt zich terug.
‘Dus je bent niet alleen boos op mij?’ zegt Christian droogjes. Ik kijk op naar hem en zie iets van een glimlach op zijn gezicht.
‘Lach je me uit?’ Ik knijp mijn ogen samen.
‘Ik zou niet durven,’ zegt hij. Hij houdt zijn handen omhoog alsof ik hem bedreig met een pistool. Hij draagt zijn donkerblauwe pak en ziet er goed uit met z’n wapperende sekshaar en argeloze uitdrukking.
‘Je moet naar de kapper,’ zeg ik. Ik draai me om en stap de lift in.
‘Is dat zo?’ zegt hij en veegt zijn haar van zijn voorhoofd. Hij volgt me naar binnen.
‘Ja.’ Ik tik de code van ons appartement in op het toetsenbord.
‘Dus je praat weer tegen me?’
‘Amper.’
‘Waar ben je nou precies kwaad om? Ik heb een aanwijzing nodig,’ vraagt hij voorzichtig.
Ik draai me om en staar hem aan.
‘Heb je nou echt geen idee? Voor iemand die zo slim is, zou je toch wel een vermoeden moeten hebben? Ik kan me niet voorstellen dat je zo traag van begrip bent.’
Gealarmeerd doet hij een stap terug. ‘Je bent echt kwaad. Ik dacht dat we dit allemaal al in je kantoor hadden besproken,’ zegt hij verbaasd.
‘Christian, ik heb gewoon toegegeven aan je kleinzielige eisen. Dat is alles.’
De liftdeuren gaan open en ik storm naar binnen. Taylor staat in de hal. Hij doet een stap terug en doet snel zijn mond dicht wanneer ik hem voorbij storm.
‘Hallo, Taylor,’ zeg ik.
‘Mevrouw Grey,’ stamelt hij.
Ik zet mijn aktetas in de hal en loop naar de grote kamer. Mevrouw Jones staat bij het fornuis.
‘Goedenavond, mevrouw Grey.’
‘Hallo, mevrouw Jones,’ zeg ik weer. Ik loop meteen door naar de koelkast en pak een fles witte wijn. Christian loopt achter me aan de keuken in. Hij houdt me nauwlettend in de gaten. Ik pak een glas uit de kast. Hij trekt zijn jasje uit en legt het nonchalant neer op het aanrecht.
‘Wil je wat drinken?’ vraag ik met een superlieve stem.
‘Nee, dank je,’ zegt hij. Zijn ogen zijn nog steeds op me gericht. Ik weet dat hij zich ontredderd voelt. Hij weet niet wat hij met me aan moet. Aan de ene kant is het komisch en aan de andere kant is het tragisch. Nou, hij kan de boom in! Ik heb problemen om contact te maken met mijn inlevingsvermogen na ons gesprek van vanmiddag. Langzaam maakt hij zijn das en het bovenste knoopje van zijn overhemd los. Ik schenk een flink glas Sauvignon Blanc voor mezelf in. Christian haalt een hand door zijn haar. Als ik me omdraai is mevrouw Jones verdwenen. Shit! Zij is mijn menselijke schild. Ik neem een flinke slok wijn. Hmm. Het smaakt goed.
‘Hou hiermee op,’ fluistert Christian. Hij overbrugt de twee stappen die wij van elkaar verwijderd zijn. Zachtjes schuift hij mijn haar achter mijn oor en streelt mijn oorlelletje. Er loopt een rilling over mijn lijf. Is dit wat ik al de hele dag mis? Zijn aanraking? Ik schud mijn hoofd. Hij laat mijn oor los en ik kijk hem aan.
‘Praat tegen me,’ zegt hij.
‘Wat heeft het voor nut? Je luistert toch niet naar me.’
‘Dat doe ik wel. Je bent een van de weinige mensen naar wie ik wel luister.’
Ik neem nog een slok wijn.
‘Heeft dit te maken met je naam?’
‘Ja en nee. Het gaat over hoe jij omging met het feit dat ik het niet met je eens was.’ Ik kijk naar hem en verwacht dat hij boos is.
Hij fronst. ‘Ana, je weet dat ik... issues heb. Het is moeilijk voor mij om dingen los te laten als het om jou gaat. Dat weet je.’
‘Maar ik ben geen kind en ik ben zeker geen bezit.’
‘Ik weet het.’ Hij zucht.
‘Behandel me dan ook niet zo,’ fluister ik smekend.
Hij streelt met de achterkant van zijn vingers over mijn wang en gaat met het topje van zijn duim over mijn onderlip.
‘Wees niet kwaad. Je bent me zo dierbaar. Als een bezit van onschatbare waarde, als een kind,’ fluistert hij met een zwaarmoedige eerbiedige uitdrukking op zijn gezicht. Zijn woorden leiden me af. Als een kind. Dierbaar als een kind... een kind zou hem dierbaar zijn!
‘Ik ben geen van beide, Christian. Ik ben je vrouw. Als het je gekwetst heeft dat ik je naam niet wilde aannemen, dan had je dat moeten zeggen.’
‘Gekwetst?’ Hij fronst en denkt erover na. Plotseling gaat hij over tot de orde van de dag. Nog steeds met een frons kijkt hij op zijn horloge. ‘De architect is hier over minder dan een uur. We moeten wat eten.’
O nee. Ik kreun inwendig. Hij heeft me geen antwoord gegeven en nu moet ik met Gia Matteo in overleg. Mijn toch al ellendige dag is zojuist nog ellendiger geworden. Ik kijk boos naar Christian.
‘Deze discussie is nog niet ten einde,’ zeg ik.
‘Wat valt er verder nog te bespreken?’
‘Je zou het bedrijf kunnen verkopen.’
Christian snuift. ‘Verkopen?’
‘Ja.’
‘Denk je dat ik een koper zou vinden in de huidige markt?’
‘Hoeveel heeft het gekost?’
‘Het was redelijk goedkoop.’ Hij is op zijn hoede.
‘Dus als het op de fles gaat?’
Hij lacht zelfgenoegzaam. ‘Dat overleven we wel. Maar ik laat het niet failliet gaan, Anastasia. Niet terwijl jij daar nog bent.’
‘En als ik wegga?’
‘Om wat te doen?’
‘Weet ik niet. Iets anders.’
‘Je hebt al gezegd dat dit jouw droombaan is. En misschien heb ik het verkeerd gehoord, maar ik heb beloofd, in het bijzijn van God, eerwaarde Walsh, familie en dierbare vrienden, om je te koesteren, je dromen te steunen en je veiligheid te waarborgen.’
‘Je trouwgeloftes aanhalen is geen eerlijk spel.’
‘Ik heb nooit beloofd om het eerlijk te spelen waar het jou betreft. Trouwens,’ voegt hij eraan toe, ‘jij hebt jouw geloftes ook al eens als wapen gebruikt.’
Ik kijk boos. Dat is waar.
‘Anastasia, als je nog steeds boos op me bent, reageer je je maar af op mij in bed straks.’ Zijn stem klinkt laag en sensueel, zijn ogen zijn verhit.
Wat? Bed? Hoe?
Hij glimlacht toegeeflijk. Verwacht hij soms dat ik hem vast ga binden? Holy shit! Mijn innerlijke godin haalt de iPod-koptelefoon uit haar oren en luistert aandachtig.
‘Zeven tinten zondag,’ fluistert hij. ‘Ik kijk ernaar uit.’
Whoa!
‘Gail!’ roept hij plotseling en vier seconden later verschijnt mevrouw Jones ten tonele. Waar was ze? In Taylors kantoor? Luisterde ze mee? O nee.
‘Meneer Grey?’
‘We willen nu graag eten.’
‘Uitstekend, meneer.’
Christian blijft naar me kijken. Hij houdt me nauwlettend in de gaten, alsof ik een of ander exotisch wezen ben dat er elk moment vandoor kan gaan. Ik neem een slokje van mijn wijn.
‘Ik denk dat ik ook maar een glas neem,’ zegt hij zuchtend. En weer haalt hij een hand door zijn haar.
‘Ga je dat niet opeten?’
‘Nee.’ Ik staar naar het bord fettuccine dat ik amper heb aangeraakt en probeer Christians duistere blik te ontwijken. Voor hij iets kan zeggen sta ik op om onze borden op te ruimen.
‘Gia kan elk ogenblik hier zijn,’ zeg ik. Christian trekt een nors gezicht, maar hij zegt niets.
‘Ik ruim ze wel op, mevrouw Grey,’ zegt mevrouw Jones wanneer ik de keuken in loop.
‘Dank u.’
‘Vond u het niet lekker?’ vraagt ze bezorgd.
‘Het was heerlijk. Ik heb alleen geen trek.’
Ze laat een sympathieke glimlach zien. Dan draait ze zich om en zet ze de borden in de vaatwasser.
‘Ik moet even een paar telefoontjes plegen,’ zegt Christian. Hij kijkt me taxerend aan voordat hij naar zijn studeerkamer verdwijnt.
Ik slaak een zucht van opluchting en ga naar de slaapkamer. De sfeer was ongemakkelijk tijdens het eten. Ik ben nog steeds boos op Christian, maar hij schijnt niet te beseffen dat hij iets verkeerd heeft gedaan. Heeft hij wel iets verkeerds gedaan? Mijn onderbewustzijn trekt een wenkbrauw op en tuurt minzaam over haar strengejuffenbril heen. Ja, echt wel. Hij heeft de situatie op mijn werk nog ongemakkelijker gemaakt dan die al was. Hij heeft niet gewacht om het te bespreken in de relatieve privacy van ons eigen thuis. Hoe zou hij zich voelen als ik zijn kantoor zou komen binnenstormen om hem de wet op te leggen? En als klap op de vuurpijl wil hij me SIP geven! Hoe kan ik verdomme nou een bedrijf runnen? Ik weet vrijwel niets van zakendoen.
Ik staar naar de paarskleurige skyline van Seattle. En zoals gebruikelijk wil hij onze geschillen oplossen in de slaapkamer... eh... foyer... speelkamer... tv-kamer... keuken... Stop! Bij hem komt het altijd neer op seks. Seks is zijn manier om met dingen om te kunnen gaan.
Ik loop de badkamer in en ik kijk boos naar mijn spiegelbeeld. Terugkomen in de echte wereld valt niet mee. Het lukte ons om al onze meningsverschillen glad te strijken toen we in onze bubbel zaten, omdat we toen zo in elkaar op gingen. Maar nu? Heel even denk ik terug aan mijn huwelijksdag en aan de zorgen die ik toen had – Snel getrouwd... Nee, zo moet ik niet denken. Ik wist dat hij Vijftig Tinten was toen ik met hem trouwde. Ik moet gewoon volhouden en proberen er met hem over te praten.
Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik zie er bleek uit. En nu moet ik ook nog eens met dat mens in gesprek.
Ik draag mijn grijze kokerrok en een mouwloze blouse. Daar gaat-ie! Mijn innerlijke godin haalt haar sloerierode nagellak tevoorschijn. Ik maak de bovenste twee knoopjes van mijn blouse los, zodat mijn decolleté te zien is. Ik was mijn gezicht en breng opnieuw mijn make-up aan. Ik gebruik meer mascara dan normaal en doe extra lipgloss op. Ik buig voorover en borstel mijn haar van boven naar beneden. Wanneer ik weer rechtop sta hangt mijn haar als een kastanjebruine sluier over mijn borsten heen. Ik stop het kundig achter mijn oren en ga op zoek naar mijn pumps.
Wanneer ik de grote kamer weer binnenkom, heeft Christian de schetsen voor het huis op de eettafel liggen. Er klinkt muziek in de kamer, muziek die me meteen pakt.
‘Mevrouw Grey,’ zegt hij met warme stem. Dan kijkt hij me vragend aan.
‘Wat is dit?’ vraag ik. De muziek is schitterend.
‘Faurés Requiem. Je ziet er anders uit,’ zegt hij, afgeleid.
‘O. Ik heb het nog niet eerder gehoord.’
‘Het is heel, kalmerend, ontspannend,’ zegt hij en trekt hij trekt een wenkbrauw op. ‘Heb je iets met je haar gedaan?’
‘Geborsteld,’ mompel ik. Ik word meegenomen door de indringende stemmen. Hij laat de schetsen op tafel liggen en loopt naar me toe, op het ritme van de muziek.
‘Dansen?’ vraagt hij.
‘Hierop? Het is een requiem,’ piep ik, geschokt.
‘Ja.’ Hij neemt me in zijn armen en houdt me vast. Hij duwt zijn gezicht in mijn haar en zwaait zachtjes heen en weer. Hij ruikt naar zijn heerlijke zelf.
O... Ik heb hem gemist. Ik sla mijn armen om hem heen en vecht tegen de tranen. Waarom maak je me zo razend?
‘Ik haat het om ruzie met je te hebben,’ fluistert hij.
‘Gedraag je dan niet als een druiloor.’
Hij giechelt en het betoverende geluid resoneert door zijn hele borstkast. Hij houdt me nog steviger vast. ‘Druiloor?’
‘Idioot.’
‘Ik geef de voorkeur aan Druiloor.’
‘Goed zo. Het past bij je.’
Hij lacht weer en kust me op mijn hoofd.
‘Een requiem?’ mijmer ik, een beetje geschokt dat we erop dansen.
Hij haalt zijn schouders op. ‘Het is gewoon een prachtig stuk, Ana.’
Taylor staat in de deuropening en kucht discreet. Christian laat me los.
‘Mevrouw Matteo is gearriveerd,’ zegt hij.
O, hang de vlag uit!
‘Laat haar maar binnen,’ zegt Christian. Hij buigt zich naar me toe en pakt mijn hand vast als Gia Matteo de kamer in loopt.