Negentien
Tranen stromen over mijn gezicht. Hij is terug. Papa is terug.
‘Niet huilen, Annie.’ Rays stem is schor. ‘Wat is er aan de hand?’
Ik pak zijn hand in mijn twee handen en wieg hem tegen mijn gezicht. ‘Je hebt een ongeluk gehad. Je bent in het ziekenhuis in Portland.’
Ray fronst en ik weet niet of dat is vanwege mijn ongebruikelijke vertoon van affectie, of omdat hij zich het ongeluk niet kan herinneren.
‘Wil je wat water?’ vraag ik, hoewel ik niet zeker weet of ik hem dat wel mag geven. Hij knikt beduusd. Mijn hart zwelt op. Ik sta op, buig me over hem heen en kus zijn voorhoofd. ‘Ik hou van je, papa. Welkom terug.’
Hij zwaait gegeneerd met zijn hand. ‘Ik ook van jou, Annie. Water.’ Ik leg de korte afstand naar de verpleegkundigenbalie rennend af.
‘Mijn vader – hij is wakker!’ Ik kijk verpleegster Kellie stralend aan en ze lacht terug.
‘Roep dr. Sluder op,’ zegt ze tegen haar collega en ze komt snel achter de balie vandaan.
‘Hij wil water.’
‘Ik breng hem wel wat.’
Ik haast me terug naar het bed van mijn vader en voel me vreselijk opgelucht. Als ik bij hem kom, heeft hij zijn ogen dicht en ik ben meteen bang dat hij weer in coma is geraakt.
‘Papa?’
‘Ik ben er,’ prevelt hij en zijn ogen gaan open wanneer verpleegster Kellie verschijnt met een kan vol schaafijs en een glas.
‘Hallo, meneer Steele. Ik ben Kellie, uw verpleegster. Uw dochter zegt dat u dorst hebt.’
In de wachtkamer staart Christian naar zijn laptop, in diepe concentratie. Hij kijkt op als ik de deur dichtdoe.
‘Hij is wakker,’ kondig ik aan. Hij glimlacht en de spanning rond zijn ogen verdwijnt. O... Dat had ik nog niet opgemerkt. Was hij de hele tijd al zo gespannen? Hij zet zijn laptop weg, staat op en omhelst me.
‘Hoe gaat het met hem?’ vraag hij, terwijl ik mijn armen om hem heen sla.
‘Hij praat, heeft dorst en is beduusd. Hij kan zich het ongeluk niet meer herinneren.’
‘Dat is begrijpelijk. Nu hij wakker is, wil ik hem laten overbrengen naar Seattle. Dan kunnen wij naar huis en kan mijn moeder hem in de gaten houden.’
Nu al?
‘Ik weet niet zeker of hij fit genoeg is om te worden overgebracht.’
‘Ik praat wel met dr. Sluder en vraag haar mening.’
‘Mis je thuis?’
‘Ja.’
‘Oké.’
‘Je blijft maar glimlachen,’ zegt Christian als ik voor het Heathman stop.
‘Ik ben erg opgelucht. En blij.’
Christian grijnst. ‘Mooi.’
Het begint te schemeren en ik ril als ik de kille, heldere avond in stap en mijn sleutels aan de parkeerbediende geef. Hij kijkt vol verlangen naar mijn auto en ik kan het hem niet kwalijk nemen. Christian slaat zijn arm om me heen.
‘Zullen we het gaan vieren?’ vraagt hij als we de hal binnenlopen.
‘Vieren?’
‘Je vader.’
Ik giechel. ‘O, hij.’
‘Ik heb dat geluid gemist.’ Christian kust mijn haar.
‘Kunnen we gewoon op onze kamer eten? Je weet wel, een rustige avond?’
‘Natuurlijk. Kom maar.’ Hij pakt mijn hand en leidt me naar de lift.
‘Dat was heerlijk,’ zeg ik tevreden, terwijl ik mijn bord wegduw en voor het eerst sinds lange tijd weer verzadigd ben. ‘Ze weten hier echt wel hoe ze tarte tatin moeten maken.’
Ik kom net uit bad en heb alleen Christians T-shirt en mijn slipje aan. Op de achtergrond staat Christians iPod op shuffle en jodelt Dido maar door over witte vlaggen.
Christian kijkt me veelbetekenend aan. Zijn haar is nog vochtig van ons bad en hij heeft alleen zijn zwarte T-shirt en spijkerbroek aan. ‘Dat is het meeste wat ik je heb zien eten sinds we hier zijn,’ zegt hij.
‘Ik had trek.’
Hij leunt achterover in zijn stoel met een zelfgenoegzame lach en neemt een slokje van zijn witte wijn. ‘Wat zou je nu willen doen?’ Zijn stem is zacht.
‘Wat wil jij doen?’
Hij trekt geamuseerd één wenkbrauw op. ‘Wat ik altijd wil.’
‘Wat is dat dan?’
‘Mevrouw Grey, doe niet zo onschuldig.’
Ik reik over de tafel heen en pak zijn hand, draai hem om en haal mijn wijsvinger over zijn handpalm. ‘Ik wil graag dat je me hiermee aanraakt.’ Ik ga met mijn vinger naar zijn wijsvinger.
Hij gaat verzitten in zijn stoel. ‘Alleen daarmee?’ Zijn ogen worden donker en vurig tegelijk.
‘Misschien ook hiermee?’ Ik ga met mijn vinger over zijn middelvinger en terug naar zijn handpalm. ‘En met deze.’ Mijn nagel gaat over zijn ringvinger. ‘En beslist met deze.’ Mijn vinger stopt bij zijn trouwring. ‘Deze is erg sexy.’
‘Is dat zo?’
‘Zeker weten. Deze zegt deze man is van mij.’ En ik strijk over het kleine eeltplekje dat zich al op zijn handpalm heeft gevormd onder de ring. Hij leunt naar voren en pakt mijn kin met zijn andere hand.
‘Mevrouw Grey, bent u me aan het verleiden?’
‘Dat hoop ik wel.’
‘Anastasia, ik ben altijd een kat in ’t bakkie voor je.’ Zijn stem is laag. ‘Kom hier.’ Hij trekt aan mijn hand en trekt me op zijn schoot. ‘Ik vind het fijn om ongelimiteerd toegang tot jou te hebben.’ Hij gaat met een hand over mijn dij naar mijn achterste. Met zijn andere hand pakt hij de achterkant van mijn nek en kust me, terwijl hij me stevig op mijn plaats houdt.
Hij smaakt naar witte wijn, appeltaart en Christian. Ik haal mijn vingers door zijn haar en houd hem tegen me aan, terwijl onze tongen verkennend om elkaar heen draaien en het bloed verhit door mijn aderen stroomt. We zijn ademloos als Christian zich terugtrekt.
‘Laten we naar bed gaan,’ zegt hij tegen mijn lippen.
‘Bed?’
Hij gaat verder naar achteren en trekt aan mijn haar, zodat ik naar hem opkijk. ‘Waar wilt u liever, mevrouw Grey?’
Mijn innerlijke godin stopt met het zich volproppen met tarte tatin. Ik haal mijn schouders op en veins desinteresse. ‘Verras me maar.’
Hij gniffelt. ‘Jij bent ondeugend vanavond.’ Hij strijkt met zijn neus langs de mijne.
‘Misschien moet ik worden vastgebonden.’
‘Misschien wel. Je wordt behoorlijk bazig op je oude dag.’ Hij knijpt zijn ogen samen, maar kan de latente humor erin niet verbergen.
‘Wat ga je daaraan doen?’ daag ik hem uit.
Zijn ogen glinsteren. ‘Ik weet wel wat ik daaraan wil doen. Het hangt ervan af of jij dat aankunt.’
‘O, meneer Grey, u bent erg voorzichtig met me geweest de afgelopen paar dagen. Ik ben niet van porselein, hoor.’
‘Houd je dan niet van voorzichtig?’
‘Met jou, natuurlijk wel. Maar weet je... verandering van spijs doet eten.’ Ik knipper met mijn wimpers.
‘Wil je dan iets minder voorzichtigs?’
‘Iets levensbevestigends.’
Hij trekt verbaasd zijn wenkbrauwen op. ‘Levensbevestigend,’ herhaalt hij met verbaasde humor in zijn stem.
Ik knik. Hij staart me even aan. ‘Niet op je lip bijten,’ fluistert hij en staat dan plotseling op met mij in zijn armen. Mijn adem stokt en ik grijp zijn biceps vast uit angst dat hij me laat vallen. Hij loopt naar de kleinste van de drie banken en legt me erop.
‘Wacht hier. Niet bewegen.’ Hij schenkt me een korte, geile en intense blik, draait zich om en beent naar de slaapkamer. O... Christian op blote voeten. Waarom zijn z’n voeten toch zo opwindend? Een paar tellen later is hij terug en verrast me als hij van achteren over me heen buigt.
‘Volgens mij kan dit wel weg.’ Hij pakt mijn T-shirt en trekt het over mijn hoofd, zodat ik naakt ben op mijn slipje na. Hij trekt mijn paardenstaart naar achteren en kust me.
‘Sta op,’ beveelt hij tegen mijn lippen en hij laat me los. Ik doe onmiddellijk wat hij zegt. Hij legt een handdoek op de bank.
Handdoek?
‘Trek je slipje uit.’
Ik slik, maar doe wat me gezegd wordt en gooi het naast de bank.
‘Ga zitten.’ Hij pakt weer mijn paardenstaart en trekt mijn hoofd achterover. ‘Je zegt het me als ik moet stoppen omdat het je te veel wordt, oké?’
Ik knik.
‘Zeg het.’ Zijn stem is streng.
‘Ja,’ piep ik.
Hij gniffelt. ‘Mooi. Dus, mevrouw Grey... op veler verzoek ga ik u vastbinden.’ Zijn stem daalt tot een ademloos gefluister. Bij die woorden flitst verlangen als bliksem door mijn lichaam. O, mijn lieve Vijftig – op de bank?
‘Trek je knieën op,’ beveelt hij zacht. ‘En ga helemaal achterover zitten.’
Ik zet mijn voeten op rand van de bank met mijn knieën opgetrokken. Hij pakt mijn linkerbeen en pakt de riem van een van de badjassen. Hij bindt één uiteinde vlak boven mijn knie.
‘Badjassen?’
‘Ik improviseer.’ Hij grijnst weer, maakt de knoop boven mijn knie vast en bindt het andere uiteinde van de zachte riem rond de knop aan de achterste hoek van de bank, zodat mijn benen gespreid zijn.
‘Niet bewegen,’ waarschuwt hij en hij doet hetzelfde met mijn rechterbeen, waarbij hij de tweede riem rond de andere knop bindt.
O hemel... Ik zit rechtop, uitgespreid over de bank met mijn benen wijd.
‘Gaat het?’ vraagt Christian zacht, terwijl hij van achter de bank op me neerkijkt.
Ik knik en verwacht dat hij ook mijn handen vastbindt. Maar dat doet hij niet. Hij buigt zich voorover en kust me.
‘Je hebt geen idee hoe opwindend je er nu uitziet,’ zegt hij en hij wrijft zijn neus tegen de mijne. ‘Andere muziek, lijkt me.’ Hij staat op en loopt nonchalant naar de iPod-dock.
Hoe doet hij dat toch? Daar zit ik dan, vastgebonden en zo geil als boter, terwijl hij zo rustig en beheerst is. Hij staat net in mijn gezichtsveld en ik kijk hoe zijn rugspieren onder zijn T-shirt samentrekken wanneer hij de muziek verandert. Onmiddellijk begint een lieve, bijna kinderlijke vrouwenstem te zingen over op me passen.
O, ik vind dit een mooi nummer.
Christian draait zich om en zijn ogen kijken recht in de mijne, terwijl hij naar de voorkant van de bank loopt en gracieus op zijn knieën voor me gaat zitten.
Opeens voel ik me erg naakt.
‘Naakt? Kwetsbaar?’ vraagt hij met zijn buitengewone vermogen om mijn onuitgesproken woorden te uiten. Zijn handen liggen op zijn knieën. Ik knik.
Waarom raakt hij me niet aan?
‘Mooi,’ zegt hij. ‘Steek je handen uit.’ Ik kan niet wegkijken van zijn hypnotiserende blik, terwijl ik doe wat hij vraagt. Christian giet een olieachtige vloeistof uit een klein doorzichtig flesje op elke handpalm. Het is geparfumeerd – een rijke, muskusachtige, sensuele geur die ik niet kan thuisbrengen.
‘Wrijf het in je handen.’ Ik kronkel onder zijn hete, zware blik. ‘Stil blijven zitten,’ waarschuwt hij.
O hemel.
‘Anastasia, nu wil ik dat je jezelf aanraakt.’
O mijn god...
‘Begin bij je keel en vanaf daar naar beneden.’
Ik aarzel.
‘Niet verlegen zijn, Ana. Kom. Gewoon doen.’ De humor en uitdaging in zijn gezichtsuitdrukking zijn duidelijk zichtbaar, samen met zijn verlangen.
De lieve stem zingt dat er niets liefs aan haar is. Ik leg mijn handen tegen mijn keel en laat ze naar beneden glijden naar de bovenkant van mijn borsten. Door de olie glijden ze moeiteloos over mijn huid. Mijn handen zijn warm.
‘Lager,’ zegt Christian, terwijl zijn ogen donkerder worden. Hij raakt me niet aan.
Mijn handen omvatten mijn borsten.
‘Plaag jezelf.’
O hemel. Ik trek zachtjes aan mijn tepels.
‘Harder,’ spoort Christian aan. Hij zit onbeweeglijk tussen mijn dijen en kijkt naar me. ‘Zoals ik dat zou doen,’ voegt hij eraan toe, terwijl zijn ogen donker glanzen. De spieren diep in mijn buik trekken samen. Ik kreun als antwoord en trek harder aan mijn tepels en voel ze verstijven en langer worden onder mijn aanraking.
‘Ja. Zo, ja. Nog een keer.’
Ik doe mijn ogen dicht en trek hard, terwijl ik ze tussen mijn vingers heen en weer rol. Ik kreun.
‘Doe je ogen open.’
Ik kijk knipperend naar hem op.
‘Nog een keer. Ik wil je zien. Zien dat je geniet van je aanraking.’
O shit. Ik doe het nog een keer. Dit is zo... erotisch.
‘Handen. Lager.’
Ik kronkel.
‘Stil blijven zitten, Ana. Absorbeer het genot. Lager.’ Zijn stem is laag en hees, verleidelijk en charmant tegelijk.
‘Doe jij het maar,’ fluister ik.
‘O, dat komt echt wel... straks. Jij. Lager. Nu.’ Christian straalt sensualiteit uit en gaat met zijn tong langs zijn tanden. Goeie god... Ik kronkel en trek aan de riemen.
Hij schudt langzaam zijn hoofd. ‘Houd je stil.’ Hij legt zijn handen op mijn knieën en houdt me op mijn plaats. ‘Kom, Ana – naar beneden.’
Mijn handen glijden over mijn maag naar beneden over mijn buik.
‘Lager,’ zegt hij en hij is vleesgeworden geilheid.
‘Christian, alsjeblieft.’
Zijn handen glijden vanaf mijn knieën naar beneden over mijn dijen naar mijn geslacht. ‘Kom, Ana. Verwen jezelf.’
Mijn linkerhand gaat over mijn geslacht en ik wrijf in een trage cirkel. Mijn mond vormt een O en ik hijg.
‘Nog een keer,’ fluistert hij.
Ik kreun harder en herhaal de beweging. Ik doe mijn hoofd achterover, mijn adem stokt.
‘Nog een keer.’ Ik kreun hard en Christian ademt diep in. Hij pakt mijn handen en buigt zich voorover waarna hij zijn neus en dan zijn tong heen en weer haalt aan de bovenkant tussen mijn dijbenen.
‘Ah!’
Ik wil hem aanraken, maar als ik mijn handen probeer te bewegen, grijpen zijn vingers mijn polsen steviger vast.
‘Anders bind ik die ook nog vast. Houd je stil.’
Ik kreun. Hij laat me los en glijdt dan met zijn middelste twee vingers bij me naar binnen. De onderkant van zijn handpalm rust tegen mijn clitoris.
‘Ik ga je snel laten klaarkomen, Ana. Ben je er klaar voor?’
‘Ja.’ Ik hijg.
Hij begint zijn vingers te bewegen en zijn hand gaat snel op en neer, zodat hij tegelijkertijd een aanval doet op mijn g-spot en mijn clitoris. Ah! Het gevoel is intens – heel intens. Het genot bouwt zich op en schiet door de onderste helft van mijn lichaam. Ik wil mijn benen strekken, maar dat gaat niet. Mijn handen klauwen in de handdoek onder me.
‘Geef je over,’ fluistert Christian.
Ik explodeer om zijn vingers heen en schreeuw ongecontroleerd. Hij drukt de onderkant van zijn handpalm tegen mijn clitoris wanneer de naschokken door mijn lichaam gaan, zodat de zoete kwelling wordt verlengd. Ik besef vaag dat hij mijn benen losmaakt.
‘Mijn beurt,’ zegt hij binnensmonds en draait me om, zodat ik met mijn gezicht naar beneden op de bank lig en met mijn knieën op de vloer zit. Hij spreidt mijn benen en slaat me hard op mijn achterste.
‘Ah!’ gil ik en hij stoot bij me naar binnen.
‘O, Ana,’ sist hij tussen opeengeklemde tanden, terwijl hij begint te bewegen. Zijn vingers pakken me stevig vast rond mijn heupen, terwijl hij steeds weer in me ramt. En het gevoel bouwt zich bij mij weer op. Nee... Ah...
‘Toe maar, Ana!’ schreeuwt Christian en ik spat nogmaals uiteen, kloppend om hem heen en het uitschreeuwend terwijl ik klaarkom.
‘Levensbevestigend genoeg voor je?’ Christian kust mijn haar.
‘O, echt wel,’ zeg ik, terwijl ik naar het plafond kijk. Ik lig boven op mijn man, met mijn rug tegen zijn buik en borst aan, samen op de vloer naast de bank. Hij is nog aangekleed.
‘Volgens mij moeten we dit nog een keer doen. Deze keer geen kleding voor jou.’
‘Jezus, Ana. Mag ik even bijkomen.’
Ik giechel en hij grinnikt. ‘Ik ben blij dat Ray bij bewustzijn is. Je hebt al je lust weer terug,’ zegt hij zonder de lach in zijn stem te verbergen.
Ik draai me om en kijk hem afkeurend aan. ‘Ben je gisteravond en vanochtend soms vergeten?’ pruil ik.
‘Die zou ik nooit kunnen vergeten.’ Hij grijnst en daarmee ziet hij er erg jong, zorgeloos en gelukkig uit. Hij legt zijn hand om mijn billen. ‘U hebt een prachtige kont, mevrouw Grey.’
‘Jij ook.’ Ik trek één wenkbrauw op. ‘Hoewel die van jou nog verborgen is.’
‘En wat gaat u daaraan doen, mevrouw Grey?’
‘Nou, ik ga u uitkleden, meneer Grey. Helemaal.’
Hij grijnst.
‘En ik denk dat er veel lief is aan jou,’ zeg ik, verwijzend naar het nummer dat op herhalen staat en dat nog steeds te horen is. Zijn glimlach vervaagt.
O, nee.
‘Het is gewoon zo,’ fluister ik. Ik leun naar voren en kus zijn mondhoek. Hij doet zijn ogen dicht en trekt zijn arm steviger om me heen.
‘Christian, het is waar. Jij hebt dit weekend zo bijzonder gemaakt – ondanks wat er met Ray is gebeurd. Dank je.’
Hij opent zijn grote, ernstige grijze ogen en zijn uitdrukking doet mijn hart smelten.
‘Omdat ik van je hou,’ zegt hij.
‘Dat weet ik. Ik hou ook van jou.’ Ik streel zijn gezicht. ‘En je bent me ook erg dierbaar. Dat weet je toch wel?’
Hij blijft stil en ziet er verloren uit.
O, Christian... mijn lieve Vijftig.
‘Geloof me,’ fluister ik.
‘Dat is niet makkelijk.’ Zijn stem is bijna onhoorbaar.
‘Probeer het. Doe je best om het te proberen, want het is waar.’ Ik streel nogmaals zijn gezicht waarbij mijn vingers tegen zijn bakkebaarden in strijken. Zijn ogen zijn grijze oceanen vol verlies, kwelling en pijn. Ik wil in zijn lichaam klimmen en hem vasthouden. Alles om die blik te laten verdwijnen. Wanneer beseft hij nou eens dat hij alles voor me betekent? Dat hij mijn liefde, de liefde van zijn ouders – van zijn broer en zus – meer dan waard is? Ik heb het hem steeds weer verteld en toch geeft Christian me zijn verloren, verlaten blik. Tijd. Het heeft gewoon tijd nodig.
‘Je krijgt het koud. Kom.’ Hij staat gracieus op en trekt me omhoog, zodat ik naast hem sta. Ik leg mijn arm rond zijn middel terwijl we teruglopen de slaapkamer in. Ik ga hem niet dwingen, maar sinds Rays ongeluk is het veel belangrijker voor me dat hij weet hoeveel ik van hem hou.
Wanneer we de slaapkamer in lopen, frons ik, ik wil wanhopig graag de luchthartige stemming van een paar momenten geleden weer herstellen.
‘Zullen we tv-kijken?’ vraag ik.
Christian snuift. ‘Ik hoopte eigenlijk op een tweede ronde.’ En mijn veranderlijke Vijftig is terug. Ik trek mijn wenkbrauwen op en stop bij het bed.
‘Nou, in dat geval denk ik dat ik maar eens de leiding ga nemen.’
Hij staart me aan en ik duw hem op het bed en ga snel boven op hem zitten, waarbij ik zijn handen naast zijn hoofd vasthoud.
Hij grijnst naar me. ‘Nou, mevrouw Grey, u hebt me nu. Wat gaat u met me doen?’
Ik leun voorover en fluister in zijn oor, ‘Ik ga je neuken met mijn mond.’
Hij sluit zijn ogen, haalt scherp adem en ik haal mijn tanden zachtjes langs zijn kaak.
Christian werkt op de computer. Het is een heldere vroege ochtend en hij typt volgens mij een e-mail.
‘Goedemorgen,’ zeg ik verlegen vanuit de deuropening. Hij draait zich om een glimlacht naar me.
‘Mevrouw Grey. U bent vroeg op.’ Hij houdt zijn armen open.
Ik snel door de suite en nestel me op zijn schoot. ‘Jij ook.’
‘Ik was gewoon aan het werk.’ Hij gaat verzitten wanneer hij mijn haar kust.
‘Wat is er?’ vraag ik, omdat ik voel dat er iets mis is.
Hij zucht. ‘Ik heb een e-mail gekregen van rechercheur Clark. Hij wil met je praten over die hufter van een Hyde.’
‘Echt waar?’ Ik leun achterover en kijk Christian aan.
‘Ja. Ik vertelde hem dat je nu even in Portland bent en dat hij dus maar moet wachten. Maar hij zegt dat hij graag hier met je wil praten.’
‘Komt hij hierheen?’
‘Blijkbaar.’ Christian kijkt verbaasd.
Ik frons. ‘Wat is er zo belangrijk dat het niet kan wachten?’
‘Precies.’
‘Wanneer komt hij?’
‘Vandaag. Ik stuur hem wel een mail terug.’
‘Ik heb niets te verbergen. Ik vraag me af wat hij wil weten.’
‘Daar komen we wel achter als hij hier is. Ik ben ook nieuwsgierig.’ Christian gaat weer verzitten. ‘Het ontbijt komt zo. Laten we wat eten en dan gaan we daarna naar je vader.’
Ik knik. ‘Jij kunt wel hier blijven als je wil. Ik zie dat je het druk hebt.’
Hij kijkt afkeurend. ‘Nee, ik wil met je mee.’
‘Oké.’ Ik grijns, sla mijn armen om zijn nek en kus hem.
Ray is uit zijn humeur. Dat is fijn. Hij is lichtgeraakt, geïrriteerd, ongeduldig en niet op zijn gemak.
‘Pap, je hebt een ernstig auto-ongeluk gehad. Je genezing heeft tijd nodig. Christian en ik willen je laten overbrengen naar Seattle.’
‘Ik snap niet waarom jullie je zo druk om me maken. Ik red me hier wel alleen.’
‘Doe niet zo belachelijk.’ Ik knijp liefdevol in zijn hand en hij kan het opbrengen om naar me te glimlachen.
‘Heb je iets nodig?’
‘Ik zou een moord doen voor een donut, Annie.’
Ik grijns toegeeflijk naar hem. ‘Ik haal wel een of twee donuts voor je. Dan haal ik ze bij Voodoo.’
‘Fantastisch!’
‘Wil je ook fatsoenlijke koffie?’
‘Echt wel!’
‘Goed, die ga ik wel halen.’
Christian zit weer in de wachtkamer en is aan het bellen. Hij zou hier een kantoor moeten inrichten. Gek genoeg is hij alleen, hoewel de andere bedden van de intensive care bezet zijn. Ik vraag me af of Christian de andere bezoekers heeft afgeschrikt. Hij hangt op.
‘Clark is hier om vier uur vanmiddag.’
Ik frons. Wat kan er nou zo dringend zijn? ‘Oké. Ray wil koffie en donuts.’
Christian lacht. ‘Dat zou ik volgens mij ook wel willen als ik een ongeluk had gehad. Vraag maar of Taylor het haalt.’
‘Nee, ik doe het zelf.’
‘Neem Taylor mee.’ Zijn stem is streng.
‘Oké.’ Ik rol met mijn ogen en hij kijkt me aan. Dan grijnst hij en houdt zijn hoofd schuin.
‘Er is hier niemand.’ Zijn stem is heerlijk laag en ik weet dat hij dreigt om me billenkoek te geven. Ik sta op het punt hem uit te dagen wanneer er een jong stel de kamer binnenkomt. Zij huilt zachtjes.
Ik haal verontschuldigend mijn schouders op naar Christian en hij knikt. Hij pakt zijn laptop op, neemt mijn hand en leidt me de kamer uit. ‘Zij hebben de privacy harder nodig dan wij,’ zegt Christian. ‘Wij halen het later wel in.’
Buiten staat Taylor geduldig te wachten. ‘Laten we samen koffie en donuts gaan halen.’
Stipt om vier uur wordt er op de deur van de suite geklopt. Taylor brengt rechercheur Clark binnen die er chagrijniger uitziet dan normaal. Hij ziet er altijd chagrijnig uit. Misschien staat zijn gezicht gewoon zo.
‘Meneer Grey, mevrouw Grey, dank u dat u mij wilt ontvangen.’
‘Rechercheur Clark.’ Christian schudt zijn hand en gebaart hem te gaan zitten. Ik ga op de bank zitten waar ik gisteravond zo veel genot heb gehad. De gedachte maakt me aan het blozen.
‘Ik wil mevrouw Grey graag spreken,’ zegt Clark scherp tegen Christian en Taylor die naast de deur staat. Christian kijkt naar Taylor en knikt bijna ongemerkt naar hem. Taylor draait zich om en gaat weg, waarbij hij de deur achter zich dichtdoet.
‘Alles wat u tegen mijn vrouw wilt zeggen, kunt u doen in mijn bijzijn.’ Christians stem is koeltjes en zakelijk. Rechercheur Clark richt zich tot mij.
‘Weet u zeker dat u wilt dat uw man hierbij is?’
Ik kijk hem fronsend aan. ‘Natuurlijk. Ik heb niets te verbergen. U stelt me toch gewoon wat vragen?’
‘Ja, mevrouw.’
‘Ik wil graag dat mijn man erbij blijft.’
Christian gaat naast me zitten en straalt gespannenheid uit.
‘Prima,’ zegt Clark berustend. Hij schraapt zijn keel. ‘Mevrouw Grey, meneer Hyde beweert dat u hem seksueel hebt geïntimideerd en diverse malen onzedelijke avances naar hem hebt gemaakt.’
O! Ik barst bijna in lachen uit, maar leg mijn hand op Christians dij om hem tegen te houden wanneer hij naar voren schuift op zijn stoel.
‘Dat is belachelijk,’ sputtert Christian tegen. Ik knijp in Christians been om hem het zwijgen op te leggen.
‘Dat is niet waar,’ verklaar ik rustig. ‘In werkelijkheid was het omgekeerd. Hij deed me op erg agressieve wijze een oneerbaar voorstel en werd ontslagen.’
De mond van rechercheur Clark vertrekt even tot een dunne streep voordat hij verdergaat.
‘Hyde beweert dat u een verhaal hebt verzonnen over seksuele intimidatie, zodat hij zou worden ontslagen. Hij zegt dat u dat deed, omdat hij niet op uw avances wilde ingaan en omdat u zijn baan wilde.’
Ik frons. Jezus. Jack heeft meer waanideeën dan ik dacht.
‘Dat is niet waar.’ Ik schud mijn hoofd.
‘Rechercheur, u gaat me toch niet vertellen dat u helemaal hierheen bent gereden om mijn vrouw lastig te vallen met deze belachelijke beschuldigingen.’
Rechercheur Clark richt zijn ijzige, blauwe blik op Christian. ‘Ik moet het van mevrouw Grey horen, meneer,’ zegt hij rustig en beheerst. Ik knijp nogmaals in Christians been en maan hem in stilte om rustig te blijven.
‘Je hoeft niet naar deze onzin te luisteren, Ana.’
‘Ik vind dat ik rechercheur Clark moet vertellen wat er is gebeurd.’
Christian kijkt me even uitdrukkingloos aan en zwaait dan met zijn hand in een gebaar van berusting.
‘Wat Hyde zegt is gewoonweg niet waar.’ Mijn stem klinkt rustig, hoewel ik me allesbehalve zo voel. Ik ben in de war door deze beschuldigingen en ben bang dat Christian in woede uitbarst. Wat voor spelletje speelt Jack? ‘Meneer Hyde benaderde me op een avond in de keuken van het kantoor. Hij zei dat ik dankzij hem was aangenomen en dat hij in ruil daarvoor seksuele gunsten verwachtte. Hij probeerde me te chanteren met e-mailberichten die ik naar Christian had gestuurd, die toen nog niet mijn echtgenoot was. Ik wist niet dat Hyde mijn e-mailberichten had gelezen. Hij lijdt aan waanideeën. Hij beschuldigde me er zelfs van dat ik een spion was die door Christian was gestuurd om hem te helpen het bedrijf over te nemen. Hij wist niet dat Christian SIP al had gekocht.’ Ik schud mijn hoofd bij de herinnering aan mijn verontrustende, gespannen confrontatie met Hyde.
‘Uiteindelijk heb ik hem, eh, gevloerd.’
Clarks wenkbrauwen schieten verrast omhoog. ‘Hem gevloerd?’
‘Mijn vader zat vroeger in het leger. Hyde... eh, raakte me aan en ik weet hoe ik mezelf moet verdedigen.’
Christian kijkt me even vol trots aan.
‘Op die manier.’ Clark leunt achterover op de bank en zucht diep.
‘Hebt u met een van Hydes vroegere assistenten gesproken?’ vraagt Christian bijna vriendelijk.
‘Ja, dat hebben we gedaan. Maar geen van zijn assistenten wil met ons praten. Ze zeggen allemaal dat hij een voorbeeldige baas was, hoewel geen van hen het langer dan drie maanden heeft volgehouden.’
‘Dat probleem hebben wij ook gehad,’ zegt Christian.
O? Ik staar Christian aan, net als rechercheur Clark.
‘Mijn hoofd van beveiliging. Hij heeft de laatste vijf assistenten van Hyde ondervraagd.’
‘Waarom?’
Christian schenkt hem een ijzige blik. ‘Omdat mijn vrouw voor hem werkte en ik doe veiligheidscontroles bij iedereen met wie mijn vrouw werkt.’
Rechercheur Clark krijgt een kleur. Ik haal verontschuldigend mijn schouders naar hem op met een welkom-in-mijn-wereld glimlach.
‘Op die manier,’ zegt Clark. ‘Volgens mij is er meer aan de hand dan we op het eerste gezicht denken, meneer Grey. Wij doen morgen een grondigere huiszoeking in zijn appartement, dus misschien komt daar nog iets uit. Al schijnt hij daar al enige tijd niet meer te hebben gewoond.’
‘Hebt u al een huiszoeking gedaan?’
‘Ja. We doen het nogmaals. Deze keer doen we het erg minutieus.’
‘Hebt u hem nog steeds niet in staat van beschuldiging gesteld voor de poging tot moord op Ros Bailey en mij?’ zegt Christian zachtjes.
Wat?
‘We hopen meer bewijs te vinden met betrekking tot de sabotage van uw luchtvaartuig, meneer Grey. We hebben meer nodig dan een gedeeltelijke vingerafdruk en terwijl hij vastzit, kunnen wij een zaak opbouwen.’
‘Is dit alles waarvoor u hier bent gekomen?’
Clark wordt nijdig. ‘Ja, meneer Grey, inderdaad, tenzij u nog iets te binnen is geschoten over het briefje?’
Briefje? Wat voor briefje?
‘Nee. Dat heb ik u al verteld. Het heeft geen betekenis voor me.’ Christian kan zijn irritatie niet verbergen. ‘En ik snap niet waarom dit niet per telefoon kon.’
‘Ik heb u volgens mij al verteld dat ik zaken liever persoonlijk aanpak. En ik ga op bezoek bij mijn oudtante die in Portland woont – twee vliegen... één klap.’ Clark blijft stoïcijns en onaangedaan onder het slechte humeur van mijn man.
‘Nou, als we klaar zijn. Ik heb nog werk te doen.’ Christian staat op en rechercheur Clark doet hetzelfde.
‘Dank u voor uw tijd, mevrouw Grey,’ zegt hij beleefd.
Ik knik.
‘Meneer Grey.’ Christian doet de deur open en Clark gaat weg.
Ik zak op de bank.
‘Ongelooflijk, wat een klootzak!’ valt Christian uit.
‘Clark?’
‘Nee. Die hufter van een Hyde.’
‘Ja, inderdaad.’
‘Wat voor spelletje speelt hij, verdomme?’ fluistert Christian met opeengeklemde kaken.
‘Ik weet het niet. Denk je dat Clark me geloofde?’
‘Natuurlijk wel. Hij weet dat Hyde een gestoorde klootzak is.’
‘Je bent erg schelderig.’
‘Schelderig?’ gniffelt Christian. ‘Bestaat dat woord wel?’
‘Nu wel.’
Onverwacht grijnst hij en gaat naast me zitten. Hij trekt me in zijn armen.
‘Denk maar niet aan die hufter. Laten we naar je vader gaan en het proberen te hebben over de verhuizing van morgen.’
‘Hij was onvermurwbaar dat hij in Portland wilde blijven en niet tot last wilde zijn.’
‘Ik praat wel met hem.’
‘Ik wil met hem meereizen.’
Christian kijkt me aan en eventjes denk ik dat hij zal weigeren. ‘Oké. Ik ga ook mee. Sawyer en Taylor kunnen de auto’s nemen. Ik laat Sawyer vanavond in jouw R8 rijden.’
De volgende dag bekijkt Ray zijn nieuwe omgeving – een luchtige, lichte kamer in het revalidatiecentrum van het Northwest Hospital in Seattle. Het is twaalf uur ’s middags en hij ziet er moe uit. De reis, per helikopter maar liefst, heeft hem uitgeput.
‘Zeg tegen Christian dat ik dit op prijs stel,’ zegt hij rustig.
‘Je kunt het hem zelf zeggen. Hij komt vanavond langs.’
‘Ga jij niet werken?’
‘Waarschijnlijk wel. Ik wil alleen zeker weten dat jij hier goed zit.’
‘Ga maar. Je hoeft je geen zorgen over mij te maken.’
‘Ik zorg graag voor je.’ Mijn BlackBerry zoemt. Ik bekijk het nummer, maar herken het niet.
‘Neem je niet op?’ vraagt Ray.
‘Nee. Ik weet niet wie het is. Ze spreken maar wat in op de voicemail. Ik heb iets te lezen voor je meegebracht.’ Ik wijs op de stapel sporttijdschriften op zijn nachtkastje.
‘Dank je, Annie.’
‘Je bent moe, of niet?’
Hij knikt.
‘Ik laat je even slapen.’ Ik kus zijn voorhoofd. ‘Tot later, papa,’ zeg ik.
‘Ik zie je straks, lieverd. En dankjewel.’ Ray pakt mijn hand en knijpt er liefdevol in. ‘Ik vind het fijn als je mij papa noemt. Dat zijn fijne herinneringen.’
O, papa. Ik knijp terug.
Als ik de hoofduitgang uitloop in de richting van de MPV waar Sawyer staat te wachten, hoor ik iemand mijn naam roepen.
‘Mevrouw Grey! Mevrouw Grey!’
Als ik me omdraai, zie ik dr. Greene op me af snellen. Ze ziet er zoals altijd onberispelijk uit, zij het ietwat geagiteerd.
‘Mevrouw Grey, hoe gaat het met u? Hebt u mijn bericht gekregen? Ik heb daarstraks gebeld.’
‘Nee.’ Mijn hoofdhuid prikt.
‘Nou, ik vroeg me af waarom u vier afspraken hebt afgezegd.’
Vier afspraken? Ik staar haar aan. Ik heb vier afspraken gemist! Hoe?
‘Misschien moeten we dit even bespreken in mijn kamer. Ik ging lunchen. Hebt u nu even tijd?’
Ik knik meegaand. ‘Natuurlijk. Ik...’ Ik kan geen woorden vinden. Heb ik vier afspraken gemist? Ik ben te laat voor mijn prikpil. Shit.
Ik volg haar verdoofd terug het ziekenhuis in en ga mee naar haar kamer. Hoe kan ik vier afspraken hebben gemist? Ik herinner me vaag dat er één is verzet. Hannah zei zoiets – maar vier? Hoe kan ik er vier hebben gemist?
De kamer van dr. Greene is ruim, minimalistisch en functioneel ingericht.
‘Ik ben zo blij dat u me nog trof, voordat ik wegging,’ zeg ik, nog steeds geschrokken. ‘Mijn vader heeft een auto-ongeluk gehad en we hebben hem net hierheen overgebracht vanuit Portland.’
‘O, het spijt me dat te horen. Hoe gaat het met hem?’
‘Het gaat goed met hem, dank u. Hij is herstellende.’
‘Dat is fijn, en het verklaart waarom u afgelopen vrijdag hebt afgezegd.’
Dr. Greene beweegt de muis op haar bureau en haar computer komt tot leven.
‘Ja... het is langer dan dertien weken geleden. Dat is een beetje een risico. We kunnen eerst beter een testje doen, voordat we u nog een injectie geven.’
‘Een testje?’ fluister ik, terwijl al het bloed uit mijn gezicht wegtrekt.
‘Een zwangerschapstest.’
O, nee.
Ze pakt iets uit de lade van haar bureau. ‘U weet wat u moet doen.’ Ze geeft me een klein potje. ‘Het toilet is net buiten mijn kamer.’
Ik sta op als in een trance. Mijn hele lichaam functioneert op de automatische piloot en ik strompel naar het toilet.
Shit, shit, shit, shit, shit. Hoe kon ik dit laten gebeuren... weer? Ik voel me opeens misselijk en doe in stilte een schietgebedje. Alsjeblieft niet. Alsjeblieft niet. Het is te snel. Het is te snel. Het is te snel.
Als ik de kamer van dr. Greene weer binnenkom, schenkt ze me een strak glimlachje en gebaart naar de stoel voor haar bureau. Ik ga zitten en overhandig haar zwijgend mijn monster. Ze doopt er een klein wit staafje in en kijkt toe. Ze trekt haar wenkbrauwen op wanneer het lichtblauw kleurt.
‘Wat betekent blauw?’ De spanning verstikt me bijna.
Ze kijkt me met een ernstige blik aan. ‘Nou, mevrouw Grey, dat betekent dat u in verwachting bent.’
Wat? Nee. Nee. Nee. Fuck.