Nawoord

Narbonne was een keerpunt in ons leven, de behoefte aan een vaste plek ontpopte zich in ons. Toch is het pas in 1993 dat we ons definitief vestigen in Saint-Sardos.

Als ik nu terugkijk, verbaas ik me over al die jaren zoeken, zwerven en uiterste grenzen van mezelf tarten om uiteindelijk te begrijpen wie ik ben en waarvoor ik sta. Had ik niet beter de hoofdweg kunnen nemen? Ik denk van niet.

Of ik spijt heb van al die jaren zwerven? Nee, het is een weg die ik moest bewandelen en die me innerlijke rijkdom schonk. De vrijgevigheid, geven uit een warm hart zonder iets in ruil terug te vragen, en de eenvoud – die ik wezenlijk ervaren heb in mijn zwerverstijd – gaven me de kracht om weer van de mensen en het leven te houden.

Af en toe verlangen we naar de ongebondenheid, de zuiverheid van het zwerversbestaan en naar al onze avonturen, maar misschien is het een combinatie van onze leeftijd, de verharding van het huidige zwerversleven en de behoefte om tot ons dorp te behoren, waardoor we onze rugzak niet meer oppakken.

We renoveren nu met plezier onze oude boerderij, gelegen tussen stralend gele velden van zonnebloemen en grote, grillige eiken. We leven ver weg van de woelige wereld met onze honden en poezen, en verwonderen ons nog steeds over de sympathie en de vriendschap die de mensen in Saint-Sardos ons schenken.

EOF