Victoria tegen Susa:
Vertel eens, heb je hem ook over Max en de baby verteld?
Susa tegen Henri:
Heb je me met behangplaksel ingesmeerd???
De afgelopen twee weken zijn zonder grote emoties verlopen. Toen Martin vertrokken was, heb ik Henri opgebeld. Henri wist niet veel meer over het gesprek van de vorige avond, was hees als een oude kater en klaagde over hoofdpijn. Hij zei dat hij waarschijnlijk een glas rode wijn te veel had gedronken, kwam ‘s-avonds langs en bleef. We hebben het nog even over Martin gehad, maar Henri sloot dat gesprek al snel af met andere plannen. We hebben heerlijk van elkaar genoten.
Martin heeft geloof ik voorlopig genoeg quality-time met zijn kinderen doorgebracht. Ze hebben afgesproken dat ze de eerste week van het nieuwe jaar met zijn drieën gaan snowboarden. Martin had nog maar net afscheid genomen, toen Victoria naar me toe kwam.
“Mam, ik moet met je praten,” zei ze somber.
Er volgde een monoloog van een halfuur. Mijn dochtertje was met haar nieuwe vriendin Felipa gaan shoppen. Victoria was zich rot geschrokken toen bleek dat Felipa alles jat wat los en vast zit. Ze waren met z’n tweeën aan het winkelen in Montpellier, en volgens Victoria had ze er geen idee van wat Felipa in haar schild voerde.
Tot ze met twee designer T–shirts het kleedhokje in ging, waar ze de schandalig dure kledingstukken bliksemsnel in haar ruime tas stopte. Ze waren nog maar net het hokje uit, toen de winkelbewaking ze aanhield. Felipa, dat moet je haar nageven, nam alle schuld op zich. Maar Victoria moest toch mee naar het politiebureau: samen uit, samen thuis.
“En binnenkort krijg je een brief van de politie,” beëindigde ze haar biecht met doffe stem.
“Waarom heeft de politie me niet opgebeld of je naar huis gebracht?”
“Mama, we zijn hier in Zuid–Frankrijk en niet in het correcte Duitsland,” zei mijn blaag alweer brutaal.
Ik keek haar heel lang aan, terwijl ik nadacht over de hele situatie.
“Ik weet wat je wilt zeggen,” verbrak Victoria de stilte. “‘Je moet je vrienden met meer zorg uitzoeken’” imiteert ze me nogal treffend. “Maar van Felipa had ik het écht niet verwacht. Haar vader is directeur van een groot bedrijf, haar moeder is altijd thuis. Ze zei dat ze het gewoon voor de kick doet, dat stelen.”
Toen Henri ‘s-avonds langskwam, vroeg Victoria of ik het met hem wilde bespreken. Zo makkelijk komt ze er bij mij niet van af. Jonas was nauwelijks van tafel opgestaan, toen ik Victoria opdroeg om Henri zelf om advies te vragen. Wat ze niet wist was dat ik hem meteen na mijn gesprek met haar al had gebeld. Hij beloofde om de stand van zaken te bekijken. De hele situatie was heerlijk opvoedkundig. Dochterlief zweette peentjes en Henri liet haar het verhaal tot in de puntjes vertellen. Hij heeft haar meer dan een uur laten spartelen voordat hij haar vertelde dat ze er heel waarschijnlijk redelijk goed van af zou komen. Voor Felipa was het niet de eerste keer dat ze in aanraking kwam met de politie, dus zij komt er niet zomaar mee weg.
Afgelopen weekend was ik weer eens alleen thuis. Jonas was vanwege een tenniswedstrijd naar Martin in Klein-Vernich en Victoria was naar een verjaardagsfeest van haar nog steeds beste vriendin in Keulen. Henri en ik hebben door het bos gewandeld en paddenstoelen geplukt, ‘s-Avonds hebben we ze aan de hand van een paddenstoelengids beoordeeld en klaargemaakt. Heerlijk! Daarna hebben we het voor de open haard gezellig gemaakt.
Plotseling, tussen twee slokken wijn door, begon Henri over Helene: “Ik heb haar gisteravond verteld dat het geen zin meer heeft. Als ze twee of drie maanden geleden was teruggekomen, dan hadden we het misschien, heel misschien nog een keer kunnen proberen. Maar nu,” hij keek me een paar seconden lang aan. “Het is te laat. Ik heb mijn hart aan jou verloren, ik ben gelukkig met jou. Vanochtend ben ik bij de advocaat geweest om de scheiding aan te vragen.”
“En wat doe je als ze je woning leeghaalt?”
“Dat doet ze niet,” antwoordde Henri kalm. “Ik heb samen met mijn advocaat een inventarisatie opgesteld. We hebben alles gefotografeerd en Helene heeft het schriftelijk bevestigd. De situatie is daarmee zo veel mogelijk opgelost en de scheiding hoeft alleen nog maar uitgesproken te worden en omdat we al twee jaar uit elkaar zijn is dat ook geen langdurige procedure meer,” zei Henri stralend.
Zo langzamerhand wil ik mijn kinderen zeggen waar het op staat, hoewel die twee het waarschijnlijk al lang door hebben.
Ik worstel me door het papierwerk dat mijn belastingadviseur van me nodig heeft als mijn telefoon gaat.
“Ik heb nu echt genoeg van die vent,” roept Andrea. “Morgen ga ik naar de advocaat en daarna zal ik het Claudia moeten vertellen.”
“Wat heeft hij gedaan?”
“Hij heeft deze maand in totaal bijna honderdduizend euro opgenomen en gisteren weer gestort. Bovendien ben ik merkwaardige productieopdrachten tegengekomen voor een firma in China die ik niet ken.”
“Maar Claudia laat toch niets in China produceren?” zeg ik zacht.
“Ik bedoel maar.”
“Controleer zijn telefoonrekeningen eens, misschien kom je er dan achter. Of schakel een privédetective in.”
“Daar heb ik ook al aan gedacht, maar dan moet ik Claudia inwijden. Dat wil ik niet achter haar rug om beslissen.”
“Nee, maar hoe vertel je het haar?” Ik bijt op mijn lip en denk na. “Je moet het met haar alleen bespreken. Tenslotte is het haar bedrijf en haar man, en je werkt voor haar. Ga met haar uit eten en dan breng je het ter sprake, voorzichtig.”
“Ja, ik zal morgen met haar afspreken. En dan zien we wel. Ik bel haar nu meteen. Kus en dankjewel, zusje.”
Voordat ik nog iets kan zeggen, heeft Andrea al opgehangen. Ik word overvallen door een slecht geweten. De afgelopen weken heb ik nauwelijks met Claudia of Barbara gesproken, ik was gewoon veel te druk met mezelf bezig. Ik zal meteen een mail schrijven en vertellen dat ik volgende week op bezoek kom. En dit keer blijf ik minstens vier dagen, dan kan ik iedereen zien en kan ik met mijn belastingadviseur afspreken. Daarna vertel ik Jonas en Victoria over Henri, want ik ben niet van plan om tijdens de kerstdagen net te doen alsof hij alleen een bijrol in mijn leven speelt. Terwijl ik een things-to-do-lijstje maak, komt George mijn kantoor binnen. Hij sleept een grote doos achter zich aan, waaruit kerstversiering steekt.
“Ik wil gaan decoreren. Misschien kun je een beetje helpen? Ik weet niet precies waar en hoe ik het allemaal moet ophangen. Chantal deed dat anders altijd,” zegt hij glimlachend.
De galerie is op dit moment vrij leeg, de onverkochte schilderijen van de afgelopen expositie zijn naar de kunstenaar teruggestuurd, de schilders zijn afgelopen week geweest en hebben een paar muren donkerrood geverfd en de rest van de muren wit gesausd. Morgen komen er nieuwe schilderijen, dit keer van een kunstenaar uit Lyon die George heeft ontdekt. De voorbereidingen voor de laatste vernissage van dit jaar draaien al op volle toeren. In mijn galerie in Keulen zijn op dit moment ook schilders met kwasten en rollers in de weer. Volgende week, als ik daar ben, zullen we weer net zo’n evenement als het afgelopen jaar voor de dagen vóór Kerstmis plannen: een mix van kunst, muziek en lekker eten. Dit keer exposeert een Argentijnse kunstenaar, tangodansers zorgen voor de sfeer en de heerlijke Zuid–Amerikaanse keuken rondt het geheel af. Ik zucht. De komende weken zal ik veel tussen Montpellier en Keulen heen en weer moeten pendelen. Ik laat de stapel papieren op mijn bureau liggen, trek een dun, gebreid jasje aan en ga met George mee naar buiten.
‘s-Avonds om elf uur ben ik kapot, door de zwangerschap raak ik sneller moe dan ik had verwacht. Tijdens het avondeten heb ik Jonas en Victoria over Henri verteld en ik was een beetje verbaasd toen ze redelijk laconiek reageerden.
“Ik vind ‘m echt een aardige vent en niet zo’n typisch burgerlijke saaie gast, zoals er van zijn leeftijd zoveel rondlopen,” zei Victoria.
Jonas vindt hem heel cool. “Misschien kan hij me leren motorrijden op ons terrein,” zegt hij grijnzend.
“Vertel eens,” zei Victoria achterdochtig toen ik al bijna boven aan de trap stond. “Heb je hem ook over Max en de baby verteld?” Ze was verbaasd dat Henri zo gelaten op mijn ‘biecht’ had gereageerd.
Henri mocht van Jonas gerust de kerstdagen bij ons doorbrengen. Ze konden tenslotte goed met elkaar overweg. Ik moest hartelijk lachen. Jonas lijkt met zijn inmiddels zeventien jaar soms zo ongelooflijk volwassen. Toen heb ik ze verteld over mijn reis naar Keulen en dat ik Michèle voor die dagen in huis wilde halen. Mijn kroost stond erop om die drie of misschien vier nachten alleen thuis te blijven. Het huis is tenslotte beveiligd met een alarminstallatie en bovendien hebben ze Kasimir als beschermer. Na een halfuur, waarin de argumenten voor hun home-alone-actie me om de oren vlogen, heb ik toegegeven. Maar Michèle zal ‘s-ochtends al om halfacht aanwezig zijn. Ik wil gewoon zeker weten dat ze ontbijten en op tijd op school zijn.
Morgen en zaterdag is er nog veel te doen in de galerie. Overmorgen hebben we onze gebruikelijke kerstborrel met alle winkeliers en bewoners van de straat. Omdat het weerbericht voor de komende dagen meer dan achttien graden belooft, begint het kerstfeest ‘s middags om drie uur in de openlucht.
De bewoners slenteren voor de kerstborrel nog door alle winkels. Ik heb twee schilderijen van de laatste expositie verkocht en George had een interessant gesprek met de beeldhouwster Valerie Clochard, die op bezoek was bij een vriendin en spontaan langskwam.
“We moeten eens naar haar toe rijden,” roept George enthousiast. “Ze zegt dat ze een paar stukken van de hand wil doen en ze heeft ons uitgenodigd om de beeldhouwwerken te bekijken. Haar atelier ligt ten noorden van Marseille, op het platteland. Dat is nog geen twee uur autorijden, Susa.”
Ik ben geen grote fan van sculpturen en vind het ook moeilijk ze te verkopen. George veegt mijn bedenkingen van tafel en heeft duizend ideeën. We spreken af dat we in de tweede week van januari naar haar toe rijden, en dan voegen we ons bij de anderen.
Bijna zes maanden geleden ben ik met mijn hele hebben en houden hiernaartoe verhuisd en ik voel me hier goed. Een kerstborrel eind november in de openlucht, bij achttien graden in de schaduw, een stralend blauwe hemel en vrolijk pratende Fransen is zó anders dan de grijze, waterkoude periode voor Kerstmis in Keulen. Hier hangen de lichtslingers in palmbomen en oleander-struiken, die nog net zo bloeien als de bougainville. De lucht is warm en een beetje zout. Ik nip aan mijn drankje als ik Henri ineens zie. Hij is geliefd bij de mensen uit de buurt, iedereen kende zijn vader en Henri kennen ze al sinds zijn jeugd. Terwijl hij met groentehandelaar Verde praat, zwaait hij naar me, wat de drie dames van de boetiek helaas niet ontgaat. De twee ouderen glimlachen geamuseerd, de jongere daarentegen werpt me ronduit giftige blikken toe. George heeft me verteld dat Henri als jongeman nogal gewild was; toen werd hij verliefd op Helene en moesten de plaatselijke meisjes vertwijfeld op zoek naar andere slachtoffers. Toen Helene Henri in de steek liet voor een vrouw, wierpen alle vrouwen in zijn omgeving onmiddellijk hun netten uit. Henri werd voor alle feesten en familiebijeenkomsten uitgenodigd, maar hij liet zich niet strikken. Hij had even een vriendinnetje, maar zij werd volgens George alleen als intermezzo gezien en niet als serieuze concurrentie. Henri was gewilder dan ooit. En toen verscheen ik op het toneel. George moest vreselijk lachen toen het hem duidelijk werd dat Henri zich niet op het criminologische vlak voor me interesseerde en vertelde me dat ik maar beter uit kon kijken voor de plaatselijke vendetta. De auto van Henri’s laatste vriendin werd regelmatig klem gezet, zodat ze belangrijke afspraken miste.
Henri komt stralend naar me toe en slaat ten overstaan van de hele goegemeente zijn armen om me heen. Nu moet het ook een blinde duidelijk zijn wat voor soort relatie we hebben. Dan trekt hij me naar de galerie, sluit de deur voor nieuwsgierige blikken en zoent me zo heftig dat ik bijna mijn evenwicht verlies.
“Kom,” fluistert hij, “zullen we ervandoor gaan? Mijn lievelingsrestaurant Bogart is vandaag voor het eerst na de vakantie weer open en ik heb een tafel voor ons gereserveerd.”
“Maar ik moet naar huis…de kinderen,” zeg ik ademloos.
“Bel ze gewoon op, stuur een taxi naar ze toe, zeg dat ze mee moeten. Het is echt de moeite waard, de keuken is fantastisch.”
Zo gezegd zo gedaan. Alleen willen Victoria en Jonas niet mee. Dochterlief is weer eens op dieet en wil absoluut een film zien, en Jonas heeft al bij zijn vriend gegeten en is aan het chatten. Zo erg vind ik het eigenlijk niet dat ze thuis willen blijven.
Het restaurant ligt in een klein steegje in het hart van Montpellier. Het heeft maar tien tafels en er wordt geserveerd wat de kok kookt. Voor ik het in de gaten heb, staat er een glas water voor me. En brood, groene olijven, een schaaltje olijfolie en een zoutvaatje. Claude, de kok en tevens Henri’s vriend, verraadt ons wat ons te wachten staat. Bouillabaisse, daarna gegrilde zeewolf met venkel op een courgettebedje en kaneelbavarois als dessert. Het smaakt heerlijk. Ik eet net van mijn soep als Henri een toost uitbrengt en vrolijk zegt: “Ik ben vandaag bij mijn advocaat geweest. Helene heeft de scheidingspapieren eindelijk ondertekend en als alles soepel verloopt, ben ik over een paar maanden rechtsgeldig gescheiden: een vrij man die bereid is tot allerlei schanddaden.”
Ik kijk hem één moment aan, denk na of ik moet vragen tot welke schanddaden hij bereid is, maar laat het achterwege. Ik heb er zo ook wel een idee over.
“Ik ben blij voor je,” is het enige wat ik erover zeg. Eerst maar eens afwachten of het echt zo makkelijk zal gaan. Ik vertel Henri over Andrea en haar problemen met Jürgen en dat ik nieuwsgierig ben hoe het gesprek tussen haar en Claudia is verlopen.
“Dat lijkt me een vreemd zaakje,” zegt Henri bedachtzaam. “Wat weet je over hem, behalve dat hij de man van je beste vriendin is?”
“Wat bedoel je?”
“Weet je iets over zijn verleden? Wat heeft hij vroeger gedaan?”
“Voor zover ik het weet heeft hij bij een modebedrijf in Koblenz gewerkt, dat stond in elk geval op zijn visitekaartje toen we hem leerden kennen.” Ik denk na. “Meer weet ik niet over hem. Maar we hadden allemaal meteen het gevoel dat hij oké was. Hij maakte een solide, serieuze indruk.”
“Dat is niet erg veel,” zegt Henri nadenkend.
“En wat moeten we volgens jou dan doen?”
“Luister eerst eens naar wat Andrea met Claudia heeft besproken.”
Het eten ontwikkelt zich tot een erotisch voorspel. Henri’s ogen veranderen, ze worden donkerblauw en zijn blik belooft me de hemel. Nauwelijks tien minuten later zitten we innig omstrengeld in mijn auto te vrijen als twee verliefde tieners. Seks in de auto heeft altijd al een bijzondere aantrekkingskracht op me gehad. Maar een vooraanstaande zakenvrouw met een toekomstige hoofdcommissaris van politie die wild neuken op een parkeerplaats midden in de stad, dat is echt geen goed idee. Pruilend maar lachend start Henri de auto en we hopen allebei dat mijn kids slapen.
Een halfuur later rijden we de oprit op. Het huis is stil, de schijnwerpers schijnen fel en mijn ‘waakhond’ Kasimir laat zich niet horen of zien. Als ik de voordeur opendoe, komt hij me slaperig, maar kwispelstaartend tegemoet. Henri loopt meteen achter me en duwt me de keuken in.
“Ik heb een verrassing voor je,” grijnst hij en hij houdt een leren zakje voor mijn neus. “Speciaal voor jou gemengd en ook al getest op allergische reacties,” gaat hij verder en hij kust me.
Ik heb een klein vermoeden. De laatste tijd heeft Henri me af en toe verrast. De olijfolieactie was gelukkig geen eenmalige gebeurtenis; etherische oliën, verschillende crèmes en andere speeltjes volgden. Ik geniet ervan als hij mijn huid streelt, kostbare ingrediënten over mijn lichaam verspreidt, me decoreert en in een slagroomtaartje verandert…
“Misschien kunnen we beter naar boven gaan. De kinderen…”
“Ja, maar blijf jij nog even beneden, check je mailtjes of doe iets anders. Ik moet nog iets voorbereiden.”
Terwijl ik mijn computer aanzet, hoor ik Henri boven heen en weer lopen.
Sinds vanmiddag heb ik tweeëntwintig mailtjes binnengekregen. Een ervan is van Barbara, die schrijft dat de scheiding van Frank definitief is afgewikkeld. Frank heeft zich heel fair opgesteld. Ze delen de zorg voor de twee meisjes, hebben een koper voor het huis gevonden en Frank, die tot nu toe leraar op een school voor speciaal onderwijs was, heeft een baan als docent op een particuliere school in het vooruitzicht. Volgens Barbara wordt hij heel waarschijnlijk aangenomen en zal hij voor het eerst echt goed gaan verdienen. Dan is er een mail van mijn belastingadviseur. Hij vraagt of ik dinsdag om tien uur op zijn kantoor kan zijn – het is belangrijk. Ik stuur een toezegging en lees de volgende mail, van Andrea. Ze had een afspraak met Claudia en heeft geprobeerd het onderwerp Jürgen met haar te bespreken. Ik schrik. Geprobeerd? Dat betekent niet veel goeds. Andrea schrijft dat Claudia niets kwaads over Jürgen wilde horen. Hij zou alles managen. Ze is volmaakt gelukkig en vertrouwt hem blind. Andrea kon haar gewoonweg niet vertellen wat er echt aan de hand is. Twee zinnen verder lees ik echter dat mijn zus al een oplossing heeft: Barbara. Ze wil haar als advocaat inschakelen. Maar voordat ze een stap in deze richting zet, wil ze het met mij bespreken en ze vraagt me daarom zondagavond niets te zeggen als we met zijn vieren eten bij onze favoriete Italiaan.
“Kom je?” roept Henri.
Snel mail ik een antwoord naar Andrea en ik loop dan naar boven, waar Henri in de badkamer op me staat te wachten. Mijn badkamer is geweldig geworden na de verbouwing, ik geniet er nog elke dag van, en het meest fantastische eraan is dat hij uitsluitend voor mij is en alleen via mijn slaapkamer te bereiken is. Victoria en Jonas hebben hun eigen badkamer. Henri heeft een enorme hoeveelheid kaarsen neergezet. Hij trekt me al zoenend door de deur naar binnen en begint me uit te kleden.
“Ik dacht dat we eerst even in de sauna konden gaan.”
“Graag,” zeg ik. Ik kijk om me heen en zie mijn glazen karaf, die tussen de wastafels staat en met een doorzichtige vloeistof is gevuld.
“Dat komt straks,” beantwoordt hij mijn onuitgesproken vraag.
Een rondje in de sauna is niet alleen goed voor de doorbloeding, maar verhoogt, als het zo intiem is als nu, het libido ook enorm. Na twintig minuten spoelen we onze verhitte lichamen af onder de douche. Als ik de kraan uitzet en naar buiten wil stappen, roept Henri: “Blijf nog heel even staan en draai je om, je zult het heerlijk vinden.”
Dan voel ik dat hij een ondefinieerbare, licht koelende massa inmasseert. Zijn handen glijden eerst over mijn rug, dan over mijn billen, langs mijn benen naar beneden en weer omhoog. Als zijn handen over mijn buik glijden en mijn borsten aanraken, kreun ik van genot.
We gieten de inhoud van de karaf over ons heen, genieten van de koelte op onze verhitte huid en versmelten in elkaar.
“Wat was dat voor spul?” vraag ik veel later, als we innig omstrengeld in bed liggen. Heeft hij een gigantische fles glijmiddel gebruikt?
“Hoezo, je vond het fijn, of niet soms?”
“Ja,” zeg ik, “maar toch wil ik graag weten wat het was.”
“Ik wilde eens wat anders dan olie, en glijmiddel is heerlijk, maar het trekt zo snel in en laat een kleverig gevoel achter. Ik heb een beetje geëxperimenteerd en kreeg een idee. En toen heb ik colle è tapisser geprobeerd.”
Terwijl Henri vertelt hoe hij de substantie heeft verdund en vooral hoe hij hem heeft getest, denk ik ingespannen na. Wat is colle è tapisser? Verdomme, ik heb dat al een keer gehoord. En ineens weet ik het. “Heb je me met behangplaksel ingesmeerd?”
“Ja, maar het was biologische.”
“Hoe haal je het…” Verder kom ik niet, want Henri zoent me.
“Het leek me helemaal niet zo’n verkeerd idee als je een beetje aan me vast zou kleven,” zegt hij tussen twee zoenen door.