7

Tom tegen Eva:

…en de twee hengsten, dat laat ik me niet ontgaan.

Tom tegen Eva:

Je ziet er vanavond zo sexy en om in te bijten uit…

Eva:

Ik neem me vast voor om een ernstig gesprek methaar over geld te hebben zodra ze terug is.

Tom tegen Eva:

jee, heb je loslaatpijn?

“Vertel op, waar ben je zo lang geweest? Kon je weer eens niet kiezen tussen je lichtgrijze en je donkergrijze broek?” zegt Tom plagerig. Hij ligt op de bank, laat zijn voeten over de leuning bungelen, drinkt van zijn gintonic en bekijkt de foto’s. In de asbak walmen twee sigaretten.

“Nee,” antwoord ik kalm. “Dat was het niet. Is hier nog iemand?”

“Nee, hoezo?”

“Rook je inmiddels stereo?”

“Ik was vergeten dat er al een sigaret in de asbak lag en heb er nog een opgestoken.”

“En die heb je er toen bij gelegd.”

“Ja,” antwoordt hij kortaf. “Is er iets?”

“Dat kun je wel zeggen.” Ik laat me in de stoel vallen, neem een grote slok van mijn inmiddels lauwe gintonic en begin over mijn wandelingetje door de tuin te vertellen. “Tja, en toen stond ik ineens voor het raam.”

“Vertel verder!” Tom is rechtop gaan zitten en steekt een nieuwe sigaret op, die hij ook weer in de asbak legt.

“Dat Igor daar stond was natuurlijk al ongelofelijk, maar de eigenlijke vraag is: waarom had hij een erectie terwijl hij zo moederziel alleen in het paviljoen stond? Toen ging de deur open en je zult niet geloven wie er binnenkwam.” Ik pak ook een sigaret en steek hem op.

“Vertel nou!” Tom is zichtbaar gespannen.

“Eerst Claude, die overigens net zoals Igor tot op zijn chaps naakt was en met gouden glanscrème was ingesmeerd. Dat zag er trouwens fantastisch uit op zijn donkere huid. Tja, en toen kwam onze actrice…”

“Bea?”

“Ja, wie anders?”

“Ik dacht dat ze moe was.”

“Nou, ze was allesbehalve moe.”

“Vertel nou, ik wil alle sappige details horen.”

“Haha, dat dacht ik al!” Ik maak het me gemakkelijk. “Bea kwam dus binnen, was in Evakostuum en ging met gespreide benen voor Igor staan. Hij ging met zijn latex chaps over haar benen en wreef zijn penis over haar huid, terwijl Claude Bea’s borsten streelde en ze met een of andere vloeistof insmeerde. Je gelooft niet wat die Claude voor een tong heeft,” zeg ik een beetje opgewonden, want ik heb het beeld nog steeds voor ogen.

“Hoezo?”

“Nadat hij die witte vloeistof op haar had gesmeerd, likte hij het er weer af met een tong die beslist twintig centimeter lang was…”

“Dat geloof ik niet!”

“Echt waar!” zeg ik en ik schraap mijn keel.

“En daarna?” Tom buigt een stukje naar voren en steunt met zijn ellebogen op zijn knieën.

“Bea kreunde…en hoe. Daarna streek de lichtgrijs gestreepte kat langs mijn benen en begon luidkeels te miauwen. Ik ben zo snel mogelijk weggegaan, en bovendien had ik genoeg gezien. Tja, en nu ben ik weer hier.”

“Wat saai,” pruilt Tom.

“Als je wilt, kun je toch zelf gaan kijken? En laten we nu ergens anders over praten, ik krijg er de kriebels van.”

“Vandaar die hese en licht erotische stem. We kunnen ook samen naar hun seksspelletjes gaan kijken en wat inspiratie opdoen.” Tom grijnst schuin.

“Hmm…”

“Hoezo hmm? Eva, ben je er nog?”

“Ik bedenk net hoe ik deze nieuwe informatie in mijn tekst kan verwerken.”

“Dan moeten we bijpassende foto’s hebben.” Tom staat op. “Kom, we gaan. Ik wil het ook zien – Bea en de twee hengsten, dat laat ik me niet ontgaan.”

Ik kom met tegenzin overeind en loop achter hem aan. Ik vind het pad verbazingwekkend snel en als we onder de bladeren van de palm door gekropen zijn, staan we voor het raam. De gordijnen zijn een stuk verder dichtgetrokken, maar er is gelukkig nog een kier om door naar binnen te kijken. Het gaat er nog steeds heet aan toe. Bea troont met gespreide benen op Claudes mond, terwijl Igor zich bezighoudt met Claudes erectie en tegelijkertijd zichzelf bevredigt. We blijven een tijdje staan en Tom maakt foto’s.

“Zeg,” fluistert hij en laat de camera zakken, “heb jij het ook zo heet?” Voordat ik antwoord kan geven, trekt hij me naar zich toe en duwt zijn hete lippen op mijn mond. Ik ruk me los en haal uit.

“Au!” roept hij veel te hard.

Ik kijk naar binnen en zie dat Igor Claude loslaat en naar de deur loopt.

“Wegwezen!” fluister ik en ik trek Tom door de struiken naar onze kamers.

Hijgend komen we daar aan. Tom doet snel de deur open, ik ren naar binnen, doe alle lampen aan en haal een biertje voor Tom en mij.

“Heb je de foto’s op het scherm?” roep ik nadrukkelijk ontspannen terwijl ik mijn schoenen uitschop.

“Bijna,” antwoordt Tom net zo nadrukkelijk ontspannen.

Als ik naar hem toe ga, ziet het terras eruit alsof we het de afgelopen dagen niet verlaten hebben. Er branden sigaretten in de asbak, twee glazen wijn staan op de tafel, Tom heeft zijn hemd open geknoopt en er liggen overal schoenen. Ik moet lachen.

“Wat is er?” wil hij weten.

“Het ziet er hier uit als bij de familie Flodder,” zeg ik hardop en ik voeg er zachtjes aan toe: “Als hij tussen de struiken staat te kijken, gelooft hij niet dat we…”

Hoewel het inmiddels halfvijf ‘s-ochtends is, ben ik klaarwakker.

“Het spijt me van daarnet,” zegt Tom terwijl hij naar zijn monitor kijkt, “maar je ziet er vanavond zo sexy en om op te eten uit en dat tafereeltje heeft me zo opgewonden, dat het vanzelf ging.”

“Hmm, maar doe het niet nog een keer, we werken met elkaar en dat zou alleen maar problemen geven,” zeg ik streng, hoewel ik me gevleid voel.

“Betekent dat dat je er anders niet afwijzend tegenover zou staan?” Toms ogen vernauwen zich begerig.

“Jezus, ik ben bijna zevenenveertig en getrouwd. Ik heb helemaal geen behoefte aan dat soort gedoe. Is dat antwoord voldoende?”

“Nee,” zegt hij kortaf.

“Laten we gaan slapen, en daarmee bedoel ik: ieder in zijn eigen bed!” Ik sta op, neem de wijnglazen mee en ga naar binnen.

De volgende ochtend word ik gewekt door het gepiep van mijn mobiel. Volgens de display heb ik drie nieuwe berichten. Slaperig open ik ze en ik kijk tegelijkertijd op de klok. Vivianne heeft me een eindeloos lange SMS gestuurd. Ze heeft haar Amerikaanse vriend een duidelijk ‘nee’ op zijn huwelijksaanzoek gegeven, maar heeft ook benadrukt dat het sowieso niet gaat omdat ze nog getrouwd is. Dan een van Kira: ik moet dringend het saldo van haar rekening aanvullen omdat ze uitvoerig heeft gewinkeld in de Romeinse boetieks. Voordat ik antwoord, zet ik mijn computer aan, haal mijn bankpas uit mijn portemonnee en maak geld over. Ik zal haar een keer op het matje moeten roepen, bedenk ik terwijl ik een kop thee maak. Kira gaat met geld om alsof het aan de bomen groeit. Dirk en ik hebben er de afgelopen maanden al vaker over gepraat en ik besef dat ik haar in dat opzicht gewoon niet streng genoeg heb opgevoed. Hoewel ze flink veel zakgeld krijgt, haalt ze regelmatig geld uit mijn portemonnee, en Dirk vindt dat ze daarmee moet stoppen. De derde SMS is van Hanna. Ze wil weten of het een beetje lukt en of ik iets spectaculairs te weten ben gekomen. Dat kun je wel zeggen, denk ik.

“Tom, ben je wakker?” roep ik hard en bons tegelijkertijd op zijn deur. Daarmee haal ik hem beslist uit zijn zoete dromen. Er gebeurt echter niets. Ik duw resoluut de deurkruk naar beneden en zie dat Toms bed leeg is. Als ik me omdraai staat hij in zwembroek voor me. “Hé, heb je nu al heimwee naar me?”

“Hou op!” sis ik en ik laat hem de SMS van Hanna zien. “Ik neem aan dat ze jou er ook een heeft gestuurd en we moeten natuurlijk hetzelfde antwoorden. Dus…”

“Geen idee! Ik heb gezwommen,” zegt hij kalm terwijl de waterdruppels op de grond vallen. “Ik kon niet slapen. Ik was veel te opgewonden en heb uren liggen woelen. Raad eens wie ik daarnet bij het zwembad heb gezien?” Hij kijkt me even aan en wacht niet op mijn antwoord, maar praat verder. “De twee hengsten! Ze waren ijverig aan het trainen. Allemachtig, die hebben een tempo! In de tijd dat ik veertig baantjes schoolslag doe, zwemmen zij er minstens honderd. Bovendien hadden ze een kleine fitness-studio aan de rand van het zwembad opgebouwd en waren ze gewichten aan het tillen en buikspieroefeningen aan het doen. Ik voelde me een enorme loser met mijn minispierballen en ben zo snel mogelijk vertrokken.”

Ik kijk naar zijn spierballen en grijns, want zo mini zijn die nou ook weer niet.

“Heeft Igor iets gezegd?”

“Hij vroeg of ik lekker had geslapen.”

“Ja, en verder?” wil ik weten.

“Ik heb tegen hem gezegd dat we nog iets hebben gedronken, foto’s hebben bekeken en veel te lang hebben gekletst, en dat ik me daarom niet bepaald fit voel. Hij knikte en wijdde zich daarna weer aan zijn vijftig kilo per arm. Tevreden?”

“Ja. En wat doen we nu met Hanna?”

“Dat laat ik aan jou over, jij bent de baas.”

Ik toets resoluut haar nummer in. Volgens Margret zit Hanna in een bespreking. Ik vraag of ze terug kan bellen.

“Kom je de foto’s bekijken?” roept Tom van het terras.

“Die heb ik toch al gezien,” antwoord ik.

“Deze nog niet!” Tom gebaart dat ik moet komen.

“O,” zeg ik zachtjes. De foto’s van de seksorgie zijn verbazingwekkend scherp en het zijn er veel meer dan ik dacht. Ik zal het Hanna in elk geval moeten vertellen, maar ik ga haar meteen vragen om ze niet te gebruiken.

“Als we deze publiceren, hoeft Bea zich niet meer te vertonen in Nederland,” zegt Tom kalm.

“Ja, de schade die we daarmee zouden aanrichten is niet te overzien. Het spijt me vooral voor de kinderen.”

“Hoezo, heb je medelijden met die monsters?”

“Natuurlijk, zij kunnen er toch niets aan doen dat ze zo’n moeder hebben? Als ze niet zo egoïstisch was geweest en een beetje had nagedacht, dan waren de seksspelletjes gisteren niet doorgegaan, of had ze de gordijnen goed dichtgetrokken. We zijn hier maar een paar dagen, zo seksverslaafd zal ze toch niet zijn?”

“Sommigen zijn dat wel!” grijnst Tom.

“Jammer dat de televisieploeg hier niet heeft overnacht, die kennen absoluut geen gewetensbezwaren en zenden zoiets gewoon uit…”

Voordat Tom antwoord kan geven, trekt mijn mobiel de aandacht. “Hallo!”

“Je vroeg of ik terug wilde bellen.” Hanna klinkt gejaagd.

“Ja, je wilde toch weten of we iets bijzonders hadden, en dat hebben we.” Terwijl ik naar de vijver loop beschrijf ik de gebeurtenissen van de barbecueavond en vertel over de nachtelijke escapades.

“En dat hebben jullie gefotografeerd?” vraagt ze ongelovig.

“Ja.”

“Jezus, jullie hebben echt geen scrupules. Ik moet het zien,” zegt ze vastbesloten. “Daarna kan ik pas een beslissing nemen. Schrijf maar een extra paragraaf over dit spelletje, het liefst zo dat we het overal tussen kunnen zetten en ook apart kunnen plaatsen.”

“Je wilt toch niet echt…”

“Eva, ik ben in eerste instantie uitgeefster van een tijdschrift en als Bea zo ondoordacht handelt, dan is dat uiteindelijk niet mijn probleem,” zegt ze en ze hangt weer eens op voordat ik antwoord kan geven. Maar zo is Hanna nu eenmaal, voor haar is alles wat belangrijk is al gezegd.

“Tom, heb je alles wat je voor het verhaal nodig hebt?” vraag ik en leg mijn mobiel op tafel.

“Ja, in principe is het af, behalve als je nog wat landschapsfoto’s van de omgeving wilt hebben.”

“Dan zouden we dus terug kunnen vliegen?”

“Hmm, ja, wat mij betreft wel. Ik zal de vluchten even checken.”

“Omboeken is geen probleem,” zegt hij na een paar minuten. “Als je wilt kunnen we zelfs om vijf uur al een vlucht nemen.”

“Vanmiddag om vijf uur?”

Hij knikt.

“Fantastisch,” roep ik en ik werp een blik op mijn horloge. Het is net na twaalven. “Laten we pakken en vertrekken.”

Bea is verrast als we uitleggen dat ons verhaal compleet is en dat we meteen vertrekken. “Hebben jullie het niet naar jullie zin gehad?” vraagt ze zichtbaar onzeker.

“Heel erg,” verzekeren we haar in koor.

“Het was heel leuk, spannend en leerzaam,” merkt Tom nog op.

“En als ik bij het schrijven tot de conclusie kom dat er nog iets ontbreekt, bel ik je,” voeg ik er nog aan toe.

We nemen afscheid.

“En doe alsjeblieft de groeten aan je heerlijke kinderen en aan Joe,” zegt Tom terwijl we weglopen.

Als we op het vliegveld in Palma aankomen, bel ik Kira.

“Mama, hoe is het?” zegt ze poeslief en ze wacht dan helemaal niet op mijn antwoord maar ratelt meteen verder. “Het is hier heerlijk, we hebben het gisteren hartstikke leuk gehad in Rome. Ze hebben daar megagave clubs! O, en bedankt voor de euro’s. Ik was blut, want ik heb een paar supervette spullen gekocht…” Dan vertelt ze ademloos over de fantastische tas, de geweldige schoenen, het unieke jurkje en de coole zonnebril. Ik luister zwijgend en neem me vast voor om een ernstig gesprek met haar over geld te hebben zodra ze terug is.

“En voordat je begint te mopperen: ik heb helemaal niets meer nodig voor de zomer. En bovendien moest ik nieuwe schoenen hebben, want ik krijg zulke blaren in mijn Wedges dat mijn voeten bijna bloedden.”

“Waarin heb je blaren gekregen?” vraag ik niet-begrijpend.

“Wedges, mama, dat zijn schoenen met een sleehak en heel dunne riempjes. Je weet wel, die mooie bruine.”

“Heb je op die schoenen door Rome gelopen? Tja, Kira, dan is het je eigen schuld,” antwoord ik terwijl ik met mijn ogen rol. “Hoe lang blijven jullie nog in Rome?”

“Niet lang meer, over twee uur vertrekt onze trein. En nu moeten we ons verschrikkelijk haasten, want Billy wil nog iets bij Gucci afhalen. Ik bel je als we in de trein zitten, goed?”

“Ja,” antwoord ik nadenkend en ik kijk naar Tom, die net onze koffers op de bagageband zet. Kira is de afgelopen maanden steeds zelfstandiger geworden. Met Pasen was ze met Billy en twee vriendinnen in Londen, nu in Italië en straks gaat ze naar New York. Ze maakt zich razendsnel van me los, onderneemt de meeste reizen bij voorkeur met haar vriendinnen in plaats van met mij en heeft me in haar dagelijkse leventje steeds minder nodig. Een geruststellende gedachte, denk ik, want zo moet het tenslotte ook zijn. Je voedt je kinderen op en laat ze dan in het leven los, een leven waarin je een kleinere en minder belangrijke rol speelt. Ik slik. Ja, dat is de logische kant, die het verstand je vertelt, maar misschien wil ik mijn baby nog helemaal niet loslaten? Wanneer zal ik daar klaar voor zijn? Ik kijk naar een moeder die tegen haar dochtertje moppert omdat ze chocolade-ijs op haar witte jurk heeft gemorst. Tja, wanneer ben je als moeder eigenlijk klaar om je kinderen te laten gaan?

“Gelukt!” roept Tom en hij kijkt naar me. “Wat heb je? Je kijkt zo somber!”

“O, ik heb net met Kira gepraat,” begin ik.

“En…is alles in orde?”

“Ja, dat wel, maar ik heb een heel vreemd gevoel. Ze is heel vaak op reis en gaat steeds meer haar eigen gang. Soms doe ik alleen nog dienst als pinautomaat.” Ik probeer te glimlachen maar dat lukt niet zo goed.

“O jee, heb je loslaatpijn? Eva, wat er nu gebeurt, is volkomen normaal, ze heeft je minder nodig. Kira is al tamelijk zelfstandig en verlaat binnenkort het nest. En als ik me niet vergis heb je haar ook zo opgevoed.” Tom kijkt me kalm aan en slaat zijn arm even om mijn schouder. “Wanneer vliegt ze naar Amerika?”

“Over twee weken. Waarom?”

“Dat zal haar weer een kick geven, je zult haar anders terugkrijgen.”

“Waarom? Het maakt toch niet uit of ze naar Rome, Londen of New York vliegt?” vraag ik in paniek.

“Zeker wel, het zal indruk op haar maken en het kan zijn dat de American way of life haar zo goed bevalt dat ze daar per se naartoe wil.”

“Dat onderwerp hebben we al besproken en ik heb het uit haar hoofd kunnen praten.”

“Je zult het af moeten wachten,” zegt hij terwijl hij de veiligheids-medewerker zijn paspoort en boardingpas laat zien. Ik slof in gedachten verdiept achter hem aan en vraag me af of ik het echt zo verkeerd zie. Hebben Dirk en Tom gelijk? Komt Kira veranderd terug? Afwachten. Ik zal het zien en het oplossen als het probleem zich voordoet. Ik laat me nu niet onzeker maken, denk ik koppig.

We hebben honger, want door ons nogal overhaaste vertrek hebben we de lunch overgeslagen. Terwijl ik mijn broodje kaas eet, lees ik Dirks SMS van vanochtend nog een keer. Hij schrijft dat de onroerendgoedprijzen in Florida verschrikkelijk achteruitgegaan zijn en dat je nu eigenlijk iets zou moeten kopen. Hij wil weten wat ik daarvan vind. Wat een onzin, denk ik. We hebben nauwelijks genoeg tijd om regelmatig in ons huis in Spanje te zijn. Wat moet ik dan met een huis in Florida? Wat heeft iedereen ineens? Amerika-waan?

Het is een onrustige vlucht en boven Schiphol trekt ook nog een enorm onweer samen. Sommige passagiers zien tijdens de landing lijkbleek en maken ongegeneerd en veelvuldig gebruik van de spuugzakjes. Als het vliegtuig niet snel landt, begin ik ook nog, denk ik paniekerig. Gelukkig zet de piloot het vliegtuig seconden later aan de grond, remt sterk en rolt naar de gate. Hoewel het juni is, slaat de regen tegen het raam. Afgemat strompel ik door de eindeloze gangen naar de bagage-uitgifte. Tom draagt mijn tas en kijkt elke drie meter bezorgd achterom.

“Rijd jij maar vast naar huis,” zegt hij als hij mijn koffer van de band pakt. Ik knik zwijgend, neem afscheid en haast me naar de uitgang. Als ik uit de aankomsthal kom en de busbaan oversteek, begint het nog heftiger te regenen. Voordat ik bij de taxistandplaats ben, druip ik als een verzopen kat.

“Goedenavond, mevrouw Bertel,” begroet Johannes me. We hebben sinds jaar en dag een taxibedrijf uit Noordwijk, dat ons als dat nodig is van A naar B rijdt. In Palma heb ik ze een SMS met mijn aankomsttijd gestuurd. Johannes bergt mijn koffer op en we vertrekken.

Als ik thuis kom, is er behalve Garfield en Pinky niemand. Ik loop naar boven, trek mijn natte kleren uit, doe mijn badjas aan en loop met een hete beker thee naar mijn kantoor. Wiebke heeft de afgelopen dagen niet alleen voor het huis en de katten gezorgd, maar ook de post gesorteerd en de koelkast gevuld. Ik zet de computer aan en begin te werken. Tijdens de vlucht van Palma naar Amsterdam hebben Tom en ik besloten dat we de foto’s van Bea’s seksorgie vernietigen en dat ik de gebeurtenis met geen woord in het artikel vermeld. Tenslotte zijn we er als dieven in de nacht naartoe geslopen en hebben we alleen zo de foto’s kunnen maken. En weg is weg!