15

Tom tegen Eva:

Jullie tortelen zo, het lijkt wel alsof ik in een duiventil zit.

Tom tegen Eva:

Is Kira eigenlijk al meteen jongen naar bed geweest?

Kira tegen Eva:

…een beetje kreunen en liegen, en die kerels betalen gewoon.

Tom tegen Eva:

Ik wil je graag morgenavond zien om met je te praten.

Met een bonkend hoofd probeer ik het interview met Bertram in te korten. Bertram mag dan de meest begeerde Amerikaan in Amsterdam zijn, hij is ook behoorlijk egocentrisch en zelfingenomen als hij zijn mening boven alle andere stelt. Hij is ervan overtuigd dat zijn boeken aanzienlijk meer erkenning verdienen en beter zijn dan de meeste andere. Terwijl ik schrap, vraag ik me af of ik hem in het interview sympathiek of onsympathiek zal afschilderen en welke titel het artikel moet krijgen. Ik schrijf een paar steekwoorden op als mijn mobiel gaat.

“Ik moet Bertram Louis vanmiddag fotograferen, kun je misschien langskomen?” vraagt Tom.

Ik heb Tom al weken niet meer gezien. Hanna had terloops verteld dat hij voor een reportage in Midden- en Zuid–Amerika was, dat hij aansluitend een vakantie had geboekt en ging eilandhoppen in de Stille Oceaan.

“Hallo, leuk dat je er weer bent. Hoe was het? Je bent een eeuwigheid weggeweest,” zeg ik vrolijk.

“Het was fantastisch, maar dat vertel ik je een andere keer want ik heb nogal haast. Ik moet nog een model fotograferen en alles voor de Louisshoot opbouwen. Kun je hiernaartoe komen?”

“Waarom? Is je assistente er niet?” vraag ik verbaasd.

“Natuurlijk wel. Maar Hanna heeft gezegd dat jij een bijzondere band met hem hebt en bovendien heb ik je al veel te lang niet gezien. Als we klaar zijn met de shoot, kunnen we een hapje gaan eten. Wat vind je daarvan?” probeert Tom me over te halen.

Ik lach. “Wanneer begin je?”

“Hij is er om drie uur. Eerst doen we de visagie en de styling…Ik denk dat we om vier uur kunnen beginnen.”

“Goed, ik kom, maar ik kan niet lang blijven, ik moet nog schrijven en de deadline komt angstaanjagend dichtbij,” antwoord ik en ik hoor dat Tom opgelucht uitademt. Is Bertram echt zo’n monster dat zelfs Tom het Spaans benauwd van hem krijgt? Ik concentreer me weer op de tekst als Hanna belt. Ze is erg benieuwd hoe mijn gesprek met Kira is verlopen. Ik leun achterover, neem een slok van mijn inmiddels koud geworden thee en vertel.

“En hoe was haar humeur vanochtend?” vraagt ze als ik klaar ben.

“We hadden ons verslapen, dus was er helemaal geen tijd voor normale communicatie. Ze heeft de bus met veel geluk nog net gehaald.”

“Heeft ze het Beast niet meer?”

“Jawel, maar omdat het vanochtend glad was heeft ze het zekere voor het onzekere genomen.”

“Verstandig kind,” zegt Hanna lovend en ze hangt op.

Ik loop nadenkend de keuken in, gooi de koude thee weg, zet nieuwe, haal de post en treuzel, hoewel ik daar eigenlijk helemaal geen tijd voor heb.

“Wat fijn dat je er bent,” roept Tom opgelucht als ik net na drieën zijn studio binnenkom.

“Is hij…”

“Nee, hij is er nog niet. Kom hier,” zegt Tom en hij trekt me naar zich toe. “Je bent afgevallen.”

“Ja, een beetje. Dat is heel handig zo vlak voor kerst. Het vreetfestijn met grote diners met kalkoen en oliebollen begint weer bijna. Ik haat het als mijn kleren na oud en nieuw te strak zitten en alles overal uitpuilt.”

Tom schudt zijn hoofd. Voor hem zijn gewichtsproblemen een onbekend fenomeen. Hij rent elke dag acht kilometer en is drie keer per week in de sportschool te vinden. Als hij niet zou drinken en niet zoveel sigaretten zou roken, was hij Mister Gezond.

“Je kunt in plaats van die kalkoen een lekker visje grillen, dan heb je dat probleem niet,” zegt hij met een spottende lach.

“Natuurlijk, dat kan, maar dat doe ik niet. Zo af en toe is het gewoon lekker om te vet en zwaar te eten.”

“Hanna heeft nog een berichtje achtergelaten dat ze foto’s van je nodig heeft. Wanneer zullen we die maken? Voor of na de kalkoen? Ik bedoel natuurlijk Kerstmis,” zegt hij glimlachend terwijl hij over zijn buik wrijft.

“Waarvoor heeft ze foto’s van me nodig?”

“Het zijn portretfoto’s. Als ik haar goed heb begrepen, gaat het om de column die je vanaf volgend jaar krijgt.” Tom kijkt me veelbetekenend aan en gaat met zijn belichting aan de slag.

“Dat moet een oud bericht zijn. Ik heb tegen Hanna gezegd dat ik de column niet ga schrijven,” antwoord ik. Misschien is het raadzaam haar dat nog een keer heel duidelijk te vertellen. Mijn vriendin lijkt een eenvoudig nee niet te accepteren. Tom wil net antwoord geven als er wordt aangebeld.

“Daar is je aanbidder,” zegt hij spottend en hij doet de deur open.

Ik ga een beetje afzijdig staan om Bertram beter te kunnen bekijken. Hij draagt een slank gesneden, zwarte designerjas met een opstaande kraag. Zijn donkere, grijs gemêleerde haar zit precies als bij Brosnan, en de kou die hij van buiten meeneemt geeft hem iets heel fris en helders. Is hij misschien weer op zijn fiets hiernaartoe gekomen? Hij zet zijn grote leren tas neer en kijkt om zich heen.

“Eva, jij hier?” zegt hij stralend tegen me als hij me in het oog krijgt.

“Ja, ik was in de buurt en moest nog iets met Tom bespreken,” lieg ik moeiteloos.

Tom hoort het en trekt zijn wenkbrauwen op.

“Ben je met de fiets gekomen?” hoor ik mezelf plotseling vragen.

“Nee, met mijn oldtimer, omdat mijn BMW niet wilde starten. En in dat historische voertuig zit geen verwarming – het was behoorlijk koud. Waarom? Heb ik weer een rode neus?”

“Nee, maar je ziet er zo fris uit, als een frisse appel, om op te eten. Dat moet je vaker doen, het past bij je,” zeg ik terwijl ik zijn arm aanraak en tegelijkertijd ontzet ben. Heb ik die onzin daarnet echt gezegd?

Bertram kijkt me verrukt aan. “De volgende keer kun je meerijden en dan gaan we ergens iets eten. Als het mooi weer is, is het heel romantisch om met een oldtimer door de omgeving te toeren en zo koud is het ook weer niet.” Bertram pakt mijn hand vast.

“Eva, kun je me even helpen?” roept Tom terwijl hij met zijn ogen draait.

“Natuurlijk,” antwoord ik, ik loop naar hem toe en struikel na een meter over de een of andere kabel.

“Ik weet het. Was ik erg…?”

“Dat kun je wel zeggen! Jullie tortelen zo, het lijkt wel alsof ik in een duiventil zit.”

De visagiste komt binnen en Bertram gaat met haar mee.

“Wat doe je met Kerstmis? Weer met het gezin naar Spanje?” vraagt Tom terwijl hij het licht afstelt.

“Ja, we vliegen over twee weken. En jij?” wil ik weten.

“Werken. Hoe is het eigenlijk met je dochter? Hebben jullie al een universiteit gevonden?”

Ik vertel over de ramp in Milaan en ons interessante en informatieve bezoek aan de universiteit van Bremen. Daarna ga ik onmiddellijk verder en vertel hem over mijn ontdekking, mijn bange vermoedens en het gesprek dat ik met Kira heb gevoerd. “Wat denk jij?” eindig ik.

“Tja,” begint hij terwijl hij het snoer van een spot vasthoudt en me aankijkt. “Ik weet het niet precies. Het kan van alles zijn. Heb je er al aan gedacht dat het heel onschuldig geweest kan zijn?”

“Hmm, hoe bedoel je dat?”

“Dat ze elkaar gewoon iets voorgelezen hebben om te horen hoe het klinkt?”

“Tom, het zijn geen meisjes van een jaar of acht, negen die zoiets heel spannend vinden.”

“Is Kira eigenlijk al met een jongen naar bed geweest?” wil hij weten.

“Voor zover ik weet niet. Kira heeft verteld dat het er met een van haar ex-vriendjes een keer bijna van is gekomen, maar dat ze het uiteindelijk toch niet wilde. Maar na de reis naar Peru is ze een tijdje zichzelf niet geweest,” zeg ik nadenkend.

“Ha, dat kan ik me niet voorstellen. Uiteindelijk toch niet willen? Dat geloof ik niet. Misschien heeft ze in Peru voor het eerst seks gehad? Dat zou ook verklaren dat ze na die reis anders was. Maar dat doet er ook eigenlijk niet toe. Je moet nu gewoon afwachten tot ze naar jou toe komt. Wat je tegen haar hebt gezegd is goed, en het is ook goed dat je gas teruggenomen hebt en niet als een woeste ouder tekeer bent gegaan. Nu moet zij de volgende stap zetten, en jij moet geduld hebben.”

Ik trek een gezicht. Geduld is niet mijn sterkste kant. Ik mompel instemmend en loop naar de keuken, waar de catering sandwiches heeft neergezet. Ik pik wat mozzarella van een broodje en loop kauwend naar Bertram. De visagiste is net met zijn haar bezig. Hij bekijkt al haar bewegingen uiterst nauwkeurig. Hemel, wat is die man ijdel! Ik schenk een cola light in. Bijna een halfuur later is Bertram eindelijk gestyled, meerdere malen gepoederd en kan het fotograferen beginnen. Ik kijk toe, maak regelmatig bemoedigende opmerkingen, en zeg dat hij er zo ontzettend goed uitziet. Bertram straalt, Tom mompelt iets onverstaanbaars, maar fotografeert verder. Dan gaat Bertram iets anders aantrekken.

“Hallo, overdrijf je niet een beetje? Die kerel heeft zo meteen een enorme paal en trekt je zo het bezemhok in…”

“Ik dacht dat ik hem stroop om de mond moest smeren?” vraag ik geïrriteerd.

“Ja, maar jij geeft hem een verbale blowjob.”

“Ben je jaloers?” vraag ik plagend.

“En als dat zo zou zijn?”

“Kan ik misschien een lekker, ijskoud glas Chardonnay krijgen?” onderbreekt Bertram Tom.

“Natuurlijk,” antwoordt Tom. Hij schuift me opzij om naar de keuken te gaan.

Een uur later zit ik in de auto en sta ik met half Nederland in de file. Het is vreemd, ik heb nu al meerdere keren mijn hart bij Toni uitgestort en hem naar zijn mening over Kira gevraagd. Terwijl ik vreemd genoeg die onderwerpen helemaal niet met Dirk heb besproken. Wat heeft Tom, waardoor ik hem vertrouw? We werken niet vaak aan hetzelfde, bellen nauwelijks met elkaar, maar zodra we samen zijn heerst er vertrouwelijkheid tussen ons. Ik denk lachend na over de rivaliteit tussen Tom en Bertram aan het eind van de shoot, als mijn mobiel luidruchtig meldt dat ik een SMS heb. Vast een van die twee, denk ik en ik zoek mijn telefoon. Maar het is een bericht van Kira. Mijn dochter wil weten of ik vanavond thuis ben. Ik stuur haar een kort ‘ja’, onderdruk de neiging om naar het waarom te vragen en ben blij dat ze wil praten.

Kira en ik zitten sinds iets meer dan een uur in de keuken, hebben net heerlijk gekookt en laten ons de eigengemaakte aardappelpuree met gepocheerd ei en geraspte truffel goed smaken. Daarbij drinken we een glas wijn. Ze heeft me over het aanstaande kerstbal verteld dat de examenklas voor Pink Ribbon heeft georganiseerd en met me overlegd wat ze aan zal trekken. Ik heb de hele tijd op mijn tong gebeten om maar geen vragen te stellen.

“Ik weet niet hoe ik moet beginnen,” mompelt ze ineens onverstaanbaar. “Je moet me beloven dat je niet boos of chagrijnig wordt en me geen straf geeft. En je mag het niet aan papa vertellen, dat zou ik echt supergênant vinden! Alsjeblieft?”

“Kira, hoe kan ik dat beloven? Die garantie kan ik je toch niet geven als ik niet weet waar het over gaat?” Ik kijk haar vragend aan en ga dan verder. “Misschien moet je jezelf eerst afvragen hoe vaak ik bij echt belangrijke dingen boos of woedend ben geweest. Volgens mij word ik dat alleen als je domme dingen doet, of niet soms? En wat papa betreft, dat vind ik moeilijk, maar ik zal erover nadenken.”

“Hmm,” zegt ze, “maar ik mag toch wel naar het bal, mama?”

“Vertel gewoon. Natuurlijk laat ik je naar het bal gaan, dat is voor een goed doel en jullie hebben ervoor gewerkt. Misschien gaat de afterparty niet door, maar brand nu maar los en laat me niet langer in spanning. Je weet heel goed…”

“…dat je absoluut geen geduld hebt, ja,” beëindigt ze mijn zin lachend.

“Precies,” zeg ik en ik geef haar een kus.

“Goed.” Kira schuift op haar stoel heen en weer. “Je moet weten dat Büly en ik erover nagedacht hadden om financieel wat onafhankelijker te worden. We vinden het allebei niet prettig dat we voor elke kleinigheid naar onze ouders moeten gaan, maar we hebben niet veel tijd omdat we zo veel moeten leren en dus dacht ik dat dit de beste oplossing was…”

“Kira, draai er niet zo omheen, wat heeft dat met die sekspraatjes te maken?”

“Nou, weet je, we hadden een advertentie op internet gevonden waarin stond dat je heel makkelijk veel geld kunt verdienen.” Ze neemt een grote slok wijn. Ik kijk haar aan en bedenk dat ik precies weet wat hierna komt.

“Tja, en toen hebben we informatie aangevraagd.”

“Waarover hebben jullie informatie gevraagd? Kira, geen geheimtaal alsjeblieft,” antwoord ik.

“Je weet toch precies wat ik bedoel,” roept Kira verlegen.

“Nee, dat weet ik niet. Ik heb een vermoeden, maar weten is iets anders,” houd ik stug vol.

“Telefoonseks, mama! Je hoeft bijna niets te doen, alleen een beetje kreunen en liegen, en die kerels betalen gewoon,” zegt ze.

“Dat dacht ik al,” fluister ik.

“Wat zeg je?” vraagt Kira gespannen.

“Niets bijzonders. En leg me nu maar eens uit hoe je je dat had voorgesteld,” vraag ik haar terwijl ik een glas wijn inschenk.

“O, heel eenvoudig, ‘s-Avonds van negen tot elf moet je bereikbaar zijn, dan bellen er kerels die een paar spannende verhalen willen horen,” zegt ze naïef.

“Ja, en dan?” vraag ik geïnteresseerd. Ineens herinner ik me alle details van het artikel dat ik een paar maanden geleden voor Hanna’s tijdschrift heb geschreven. Ik had een vrouw geïnterviewd die op deze manier veel geld verdiende. Monica was begin vijftig, had jarenlang bij de politie gewerkt, was van alle markten thuis, kon verbaal snel reageren en had een goed beoordelingsvermogen. Het was een goed interview, dat meer dan twee uur duurde en waarbij we ook hartelijk hebben gelachen. Ik bedenk wat ik Kira daarover ga vertellen en hoe ik dat moet doen.

“Meer is het toch niet?”

“Dat lijkt zo, maar in werkelijkheid is het veel meer. Heb ik je over het interview met Monica verteld?” vraag ik aarzelend.

“Nee,” antwoordt Kira.

“Monica is een ervaren vrouw die met beide benen in het leven staat, een tijd bij de politie heeft gewerkt en met bijna alles in aanraking is geweest wat je je kunt voorstellen. Een vrouw dus, die niet snel uit evenwicht te brengen is.” Ik neem een slok en neem Kira kort op. Ze luistert geconcentreerd.

“Ze heeft zich uit belangstelling en waarschijnlijk omdat ze het geld nodig had bij zo’n sekslijn aangemeld. En ze heeft me verhalen verteld…Ik weet zeker dat Billy en jij daar niet tegen opgewassen zijn. Ik zou het ook niet kunnen. Er zijn een heleboel engerds onder die bellers. Sommige mannen hebben de meest perverse seksuele fantasieën en ze verwachten dat jij ze daarin begeleidt, aanspoort en tot een hoogtepunt brengt. Je verdient namelijk alleen geld als ze een tijd aan de lijn blijven. Ze zei zelf dat ze na haar eerste telefoonavond enorm geschokt was toen ze hoorde wat mannen allemaal wilden. Als je je op jouw leeftijd met de uitwassen van de seksuele fantasie bezighoudt, krijg je een merkwaardig en heel verkeerd beeld van mannen. Je zult afstompen, de waarde van liefde en de daaruit groeiende seksualiteit anders beleven. Je bent op een leeftijd waarop je nog een beetje naïef de mooie, romantische, onderzoekende en fantastische kunst van liefde en seks moet beleven. En hoe langer je dat idee kunt behouden, hoe meer je daar met je partner van kunt genieten. Monica zei ook dat ze mannen sindsdien heel anders ziet en dat dat gegarandeerd niet positiever is.” Ik haal diep adem.

Kira luistert nog steeds aandachtig en nipt aan haar water, dat ze net voor zichzelf heeft ingeschonken.

“Wat zijn dat dan voor dingen?” vraagt ze nieuwsgierig.

Logisch dat deze vraag zou komen, denk ik en ik probeer me een paar voorbeelden uit het interview te herinneren.

“Van alles: er zijn mannen die in vrouwenkleren of met luiers om willen rondlopen, mannen die ervan dromen een vrouw op een altaar vast te binden, sm-praktijken, van alles…Als je me niet gelooft, kun je het manuscript van het interview lezen, sommige dingen die ze me heeft verteld heb ik niet eens gebruikt omdat ze te erg waren. Ik kan haar ook bellen, zodat je zelf met haar kunt praten. Lieverd, het is belangrijk dat je begrijpt en beseft dat het echt niet iets is, wat je zomaar even kunt doen om een paar euro’s te verdienen. Zoiets laat sporen op je ziel na,” zeg ik ernstig.

Ik sta op, loop naar mijn kantoor en zoek het manuscript. “Hier, lees het maar.”

Kira zegt niets, schenkt nog een glas water in en begint te lezen. Ik laat haar alleen, ga naar de zitkamer, zet de televisie aan en probeer mijn aandacht erbij te houden.

“Zo heftig had ik het me niet voorgesteld,” zegt Kira timide als ze na een tijdje bij me op de bank komt zitten. “Het is echt hartstikke smerig. Ik dacht dat het heel anders was,” zegt ze geschokt.

Ik sla mijn armen om haar heen en houd haar vast. “Dat dacht ik al. Geloof me, het is echt niets voor jou. Als je absoluut een beetje financiële onafhankelijkheid wilt, wat ik overigens een goed idee vind, dan kun je beter een bijbaantje nemen. Je kunt nog een keer met Hanna praten en haar vragen of je haar regelmatig op de redactie mag helpen. Bij Hanna verdien je misschien niet zo veel, maar je leert er wel iets nuttigs. Geld is ook niet alles.”

“Hm,” zegt ze, dan maakt ze zich ineens los en kijkt me vastbesloten aan. “Ik zal Billy bellen en haar vertellen dat ik het niet doe. Mag ik haar dat interview ook laten lezen?”

“Natuurlijk,” zeg ik opgelucht.

“En ik ga Hanna bellen, je hebt gelijk. Ik kan ook minder gaan winkelen.” Ze wijst naar het interview. “Dit is geen paar schoenen waard. Het is prostitutie aan de telefoon. Dat doe ik niet.” Ze staat op en gaat naar haar kamer. Er valt een pak van mijn hart. Het is inmiddels bijna elf uur en ik ben doodmoe. Ik zet de televisie uit, ruim de afwasmachine in, zet mijn computer uit en ga ook naar boven. Als ik in de badkamer sta, komt Kira binnen.

“Mama, ik heb met Billy gepraat, haar stukjes voorgelezen en ze was net zo geschrokken als ik. En nu willen we je iets vragen…”

“Wat dan?” vraag ik en smeer mijn gezicht verder in.

“Kan dit alsjeblieft onder ons blijven? Ik zou het heel fijn vinden als je papa er niets over vertelt. En Billy vraagt of je niets tegen haar ouders wilt zeggen.”

Ik denk even na. “Oké, dat is goed, maar op één voorwaarde: ik wil dat jullie, en vooral jij, in de toekomst opener en eerlijker zijn. Dat betekent ook dat je naar me toe komt als je ergens mee zit, want als ik het niet toevallig had ontdekt…Ik moet er niet aan denken.”

“Maar ik hoefje toch niet alles te vertellen?”

“Nee, dat hoeft ook niet, maar je bent zeventien en je zou eigenlijk zelf in staat moeten zijn om in te schatten wat je wel en niet vertelt en wanneer het nodig is om advies aan een volwassene te vragen. Je had Hanna om raad kunnen vragen. We hadden je heus niet opgegeten. Een beetje meer vertrouwen, vooral in dubieuze situaties, is belangrijk. Stel je voor dat zo’n beller verliefd op je was geworden en had geprobeerd te achterhalen waar je woont.”

Kira wordt heel bleek.

“Goed, ik beloof het. Ik zeg niets tegen papa en Billy’s ouders. En ga nu slapen, maar gooi de spullen die jullie besteld hebben, alsjeblieft weg. Papa komt overmorgen van zijn zakenreis uit Amerika thuis en dan moet alles verdwenen zijn.”

“Dank je, mama!” Kira geeft me opgelucht een klapzoen op mijn wang en stuift naar boven.

Ik ga in bed liggen, vraag me af of het goed was om haar dat te beloven, SMS zoals elke avond met Dirk en val dan in een onrustige slaap.

Het brommen van de vliegtuigmotoren heeft vandaag bij hoge uitzondering geen slaapverwekkende uitwerking op me, omdat ik uitgerust ben. We hebben de kerstdagen en oud en nieuw in ons huis in Spanje doorgebracht, veel geslapen, zijn heerlijk uit eten geweest en hebben vooral lekker niks gedaan. Kira is met oudjaar met een paar vrienden naar feesteiland Ibiza geweest, waar ze de eerste twee dagen van het nieuwe jaar hebben gevierd. Op drie januari stapte ze bij een onrustige zee op de veerboot en twee uur later was ze met een lichtgroen kleurtje weer in Denia. Ze heeft daarna twee dagen lang bijna alleen slapend in haar kamer doorgebracht.

Gisteren was Dirk in alle staten toen zijn moeder belde en verkondigde dat ze haar reis heeft onderbroken en nog een paar weken of zelfs maanden wegblijft. Indonesië en Thailand heeft ze achter de rug en Australië en Nieuw- Zeeland staan op het programma. Ze wil er de tijd voor nemen om die landen op haar gemak te leren kennen.

“En wanneer komt ze weer terug?” was mijn onhandige vraag.

“Dat weet ik toch niet!” riep Dirk. “Die kerel plukt haar als een kerstkalkoen.”

“Dat is onzin, je moeder is een slimme vrouw, die zich gegarandeerd niet laat bedonderen,” antwoordde ik.

Nu zit Dirk naast me en bladert in een krant. Kira heeft de oordopjes van haar iPod in haar oren en luistert naar de nieuwste cd van AC⁄DC. Ik kijk uit het raam en bedenk dat mijn angst dat Kira misschien tegen me had gelogen om me gerust te stellen en toch geld bij de sekslijn zou gaan verdienen, helemaal ongegrond was. Ik heb haar de afgelopen weken in de gaten gehouden, we hebben veel met elkaar over kleine dagelijkse dingen gepraat, en ik heb het gevoel dat ik weer weet wat er in haar omgaat. Ze heeft zich aan haar belofte gehouden, en ik schaam me ervoor dat ik aan haar heb getwijfeld. Vanaf komende woensdag gaat ze één keer per week bij Hanna op de redactie werken. Billy heeft het daarentegen in haar hoofd gezet om actrice te worden en heeft in het nieuwe jaar afspraken met verschillende castingbureaus.

Het komende half jaar wordt nog heel spannend. Over een paar weken gaan we universiteiten in Engeland bekijken, daarna nemen we een beslissing en na de zomervakantie verhuist Kira. Ik vecht tegen de opkomende tranen en vraag me af wat er in vredesnaam met me aan de hand is. Sinds kort ben ik zo verschrikkelijk sentimenteel. Zodra ik eraan denk dat Kira uit huis gaat krijg ik vochtige ogen. Ik neem een slok uit mijn fles water en concentreer me op wat er de komende dagen op het programma staat. Dirk moet voor een paar dagen naar Moskou, Kira gaat weer naar school en ik heb morgen een afspraak met Tom. We moeten onder andere de foto’s van Bertram Louis uitzoeken en er in combinatie met de tekst een aantrekkelijk artikel van maken. Hanna’s vormgever is ziek en haar plaatsvervangende hoofdredactrice heeft tijdens de skivakantie haar kruisband gescheurd en ligt op de operatietafel. Daarom belde ze me gisteren om te vragen ook de eindredactie van een aantal artikelen te doen. Hanna is namelijk vlak voor kerst met haar Fred naar Bali gevlogen. Die twee zijn zo ongelooflijk verliefd dat het me niet zou verbazen als ze dit jaar trouwen. Ook met Vivianne gaat het goed. Patrick lijkt de dood ontsprongen te zijn en wordt met de dag fitter. Kort voor Kerstmis waren er volgens de artsen geen actieve kankercellen meer in zijn lichaam. Die twee hebben de laatste twee weken in een vijfsterren resort op een van de Waddeneilanden doorgebracht. Over twee weken zullen we elkaar pas weer zien.

“Koffie, thee of cola, wat willen jullie?” vraagt Margret, Hanna’s assistente, als Tom en ik het ons gemakkelijk hebben gemaakt in Hanna’s kantoor. Ik bekijk de bladzijden die we moeten afmaken.

“Heb jij dit werk wel eens gedaan?” vraag ik nieuwsgierig.

“Ja, dat heb ik inderdaad. Het is niet zo moeilijk. We hoeven alleen de tekst in de lay-out te zetten, de onderschriften bij de foto’s te maken en pakkende koppen te bedenken. Er is al een selectie van de foto’s. Laten we maar beginnen,” zegt Tom, hij pakt de eerste bladzijden en hangt ze aan de muur met de corresponderende paginacijfers.

“Waarom moeten wij dit eigenlijk doen? Dat kan Margret toch net zo goed?” vraag ik.

“Hanna heeft voor een aantal bladzijden meerdere artikelen laten schrijven, omdat ze niet zeker wist of ze goed genoeg zouden zijn,” antwoordt Margret, die net met de drankjes binnenkomt.

“En dat moeten wij nu beoordelen?” vraag ik verbaasd.

“Ja, jullie zijn onze laatste redding, het water staat ons echt tot aan de lippen. Zoals je weet heeft onze hoofdredactrice een skiongeluk gehad; Peter, het hoofd van de fotoafdeling, ligt met een longontsteking in het ziekenhuis; zijn assistent is op safari; de eindredactrice zit op een cruiseschip in Antarctica en kunnen we niet bereiken; en de rest van de medewerkers kan ons hier ook niet mee helpen. Hanna zelf zit natuurlijk op Bali en krijgt niet eerder een retourvlucht omdat alles volgeboekt is. En ze kan haar mailtjes alleen met vreselijk veel vertraging oproepen. Maar ze vertrouwt jullie en weet dat jullie een goed team zijn.” Margret haalt adem.

“Kan het dan niet blijven liggen?” vraagt Tom hoopvol.

“Nee, sommige beslissingen moeten nu worden genomen, zodat de bladzijden klaargemaakt kunnen worden voor het drukken. Hanna heeft me een mail gestuurd met alle instructies,” zegt ze, ze draait zich om en loopt naar haar bureau. Ik kijk Tom aan, die alleen zijn schouders ophaalt.

Twee minuten later staat Margret weer in het kantoor, geeft ons allebei drie dichtbeschreven bladzijden met aanwijzingen van Hanna en verdwijnt meteen weer omdat haar telefoon gaat.

“Nou, laten we dat eerst maar lezen,” zeg ik, ik laat me op de stoel vallen en lees Hanna’s instructies hardop voor.

“Dat gaat tijd kosten,” zegt Tom.

“Maar waarom uitgerekend wij?”

“Ik ben een hele tijd hoofdredacteur van een tijdschrift geweest en dat weet Hanna,” antwoordt hij.

We lezen de artikelen, bespreken ze en nemen snel beslissingen. Intussen komt Margret met de foto’s binnen. “Deze hebben een lage resolutie, dus alsjeblieft geen klachten over de beeldkwaliteit. Als jullie ze helemaal willen zien…alles staat op deze cd’s. Ze zijn goedgekeurd door de fotochef,” zegt ze en ze verdwijnt weer.

‘s-Middags krijgen we lekkere broodjes en salade, en ‘s-avonds geeft Margret ons voordat ze naar huis gaat het telefoonnummer en de menukaarten van diverse bezorgservices.

“Hoe lang hebben we nog nodig?” vraag ik Tom.

“Zeker nog een paar uur. Morgen kan ik niet, omdat ik dan een shoot heb. We moeten het vandaag afmaken,” legt hij uit en hij grijpt naar de menukaarten. “Ik heb honger, jij niet?”

“Jawel, maar hebben we daar tijd voor? Hanna heeft wel een chaos achtergelaten,” zeg ik verbaasd.

“Zo erg is het niet, ik weet dat er de laatste weken voor de vakantie het een en ander is misgegaan. Artikelen waren niet goed genoeg of niet klaar. Hanna is ervan uitgegaan dat haar collega’s hier zouden zijn en een keuze zouden maken. Tja, dat is anders gelopen. Er zat niets anders op dan ons in te schakelen, anders ligt het tijdschrift niet op tijd in de winkel.”

Ik zie dat hij de papieren zelfverzekerd bekijkt en krijg langzaam maar zeker een ander beeld van hem. Waarom heeft hij zijn baan als hoofdredacteur opgegeven en is hij weer in de grote visvijver van freelance fotografen gesprongen?

“Waar heb je trek in? We hebben een pizzakoerier, die ook pasta en salade heeft, natuurlijk een Japanner met sushi en groente- en vistempura, de menukaart van de Chinees, de Thai en van de Indonesiër hier beneden, en je zult het niet geloven, maar ook een Frans restaurant met een bezorgservice – alles wat je hartje begeert dus. En jij mag kiezen.”

“Hmm, Italiaans, sushi of iets lekkers van de Fransman,” zeg ik.

“Ik heb gisteren sushi gegeten, dus blijven de Italiaan en de Fransman over. Maar,” zegt hij snel, “we kunnen ook bij de Japanner én bij de Italiaan bestellen.”

“Als ik er goed over nadenk heb ik na al dat eten met kerst helemaal geen zin in onnodige calorieën,” zeg ik terwijl ik met mijn hand over mijn niet zo heel platte buikje ga.

“Ja ja, weer te veel kalkoen zeker,” lacht hij. “Ik neem een grote salade en een entrecote.”

“Hmm,” zeg ik nadenkend en ik bekijk de kaart van de Japanner. “Voor mij een portie sashimi en wakame zeewiersalade met sesam-dressing.” Het water loopt me al in de mond.

“En wat drinken we? Een fles Chablis?” wil Tom weten.

“Waarom heb je die baan als hoofdredacteur opgegeven?” vraag ik plotseling.

“Ik wilde meer reizen, miste het fotograferen en voelde me opgesloten op kantoor.”

“O, daarom,” zeg ik zachtjes.

“Chablis?”

Ik knik. Tom pakt de telefoon en bestelt, daarna werken we verder. Een halfuur later arriveert het eten, de wijn is heerlijk ijskoud en Tom ontkurkt de fles meteen.

“Wat ben je van plan?” vraag ik hem als ik een tweede fles in de tas vind.

“Niets,” lacht hij en hij knipoogt naar me. “Stel je voor dat de fles leeg is en we willen graag nog een glaasje drinken en dan is er geen wijn meer. Dat is een verschrikkelijke gedachte! Daarom heb ik nog een tweede fles besteld.”

Terwijl ik glazen, bestek, borden en servetten in de keuken zoek, maakt Tom ruimte op de tafel.

“Vertel eens, hoe is het eigenlijk met Kira en dat seksgepraat verdergegaan? Heeft ze je de waarheid verteld?” vraagt hij terwijl hij wijn voor ons inschenkt.

“Ja, we hebben er op de avond van de fotoshoot met Bertram over gepraat en zo onschuldig als jij dacht was het helemaal niet.” Ik vertel hem het hele verhaal.

Tom luistert nieuwsgierig, onderbreekt me niet één keer en eet intussen hongerig zijn steak.

“Die twee waren dus heel erg naïef bezig,” zegt hij als ik klaar ben.

“Dat kun je wel zeggen. Ik was blij dat ik het manuscript van dat interview nog had. Eenvoudiger, maar vooral geloofwaardiger had ik het haar niet kunnen uitleggen.” Ik stort mijn hart verder uit, vertel bij het tweede glas wijn hoe bang ik was dat Kira me zou voorliegen en het toch zou doen, dat ik me ontzettend had moeten beheersen om haar niet te bespioneren en dat ik nu waanzinnig opgelucht ben omdat Kira bij Hanna gaat werken.

“Stel je voor dat ze dit idee een jaar later had gekregen, op de universiteit? Was ik er dan ooit achter gekomen? Bij de gedachte alleen al word ik doodziek.” Ik doop mijn op een na laatste stukje sashimi in de sojasaus en steek het in mijn mond.

“Weet je, ik denk dat ze het een of twee keer had gedaan en dan uit zichzelf was gestopt. Kira is niet het type dat zich met zoiets inlaat,” zegt hij beslist en hij schenkt alweer in. “Hoe heeft Dirk erop gereageerd?”

“Hij weet het niet. Ik heb Kira beloofd er niet met hem over te praten. En eerlijk gezegd denk ik ook dat dat het beste is. Hij zou geflipt zijn,” antwoord ik en ik merk dat de wijn langzaam begint te werken.

“Maar eerlijk is het niet,” zegt Tom verwijtend.

“Dat klopt, maar het leek me beter zo,” antwoord ik overtuigd. “Laten we opruimen en verdergaan, anders redden we het vandaag beslist niet meer,” zeg ik en ik sta meteen op. Ik heb helemaal geen zin om Tom het waarom uit te leggen.

Mijn grootste zorg is dat er, als Dirk het hoort, een enorm probleem in de vader-dochterrelatie ontstaat. Dirk zou Kira gegarandeerd strenge regels opleggen. Juist op dit moment, nu ze steeds meer zelfstandigheid wil en haar eigen weg inslaat, zou dat funest zijn. Dirk en ik hebben de afgelopen jaren vaak over een strenge, autoritaire opvoeding en vertrouwen gediscussieerd en waren het niet altijd met elkaar eens. Hij houdt vast aan zijn conservatieve opvoedmethodes. Dat hij daarnaast voortdurend op zakenreis is, heeft de communicatie tussen ons niet echt goed gedaan. Daarom hebben we op een bepaald moment afgesproken dat beslissingen op dit gebied voornamelijk door mij worden genomen. Tom volgt me en we brengen samen de vaat naar de afwasmachine.

“Ik werk echt graag met je, het loopt op rolletjes en het is gezellig,” zegt Tom ineens, hij slaat zijn arm rond mijn taille en trekt me voorzichtig naar zich toe. Een vlaag van zijn geur dringt in mijn neus en ik kijk een moment te lang in zijn ogen en voel de neiging me tegen hem aan te drukken. Geschrokken draai ik me snel om, ik strijk mijn bloes glad en merk dat ik een beetje rood word. Hopelijk heeft hij het niet gemerkt. Als ik weer achter het bureau zit en naar hem kijk, zie ik een licht spottende blik in zijn ogen, maar ook iets anders…

Het is ver na middernacht als ik mijn auto de snelweg op stuur en piekerend naar huis rijd. Tussen Tom en mij is er altijd iets geweest en als ik nu aan hem denk, voel ik minivlinders in mijn buik. Ik vraag me af hoe het met hem zou zijn en fantaseer dat ik in zijn armen verdwijn, zijn lippen op mijn huid voel, zijn handen voel die mijn borsten strelen en de weg naar mijn buik zoeken. Ik raak prompt behoorlijk opgewonden. Ben ik verliefd op hem aan het worden? Verward rijd ik verder en ik word woedend op mezelf, want deze chaos van gevoelens kan ik nu echt niet gebruiken. Uitgerekend op het moment dat mijn leven de komende maanden zo gaat veranderen word ik verliefd? Nee, daar begin ik niet aan. Dirk en ik zullen aan de nieuwe situatie zonder Kira moeten wennen en een nieuwe basis moeten vinden. Het is dodelijk om nu ineens naar een andere man te verlangen. Maar waar komt de ruimte voor die gevoelens vandaan? Of is het alleen het effect van de wijn? Nee, dat zou te gemakkelijk zijn, tenslotte heb ik maar twee glazen gedronken. Het klikte vanaf het eerste moment tussen Tom en mij. We kunnen over dingen praten die ik met Dirk niet kan bespreken. Tom heeft intuïtief mijn vertrouwen. Met Dirk bespreek ik mijn angsten nauwelijks, met Tom wel.

Aan het eind van de week komt Dirk terug van zijn zakenreis, dan moet ik mezelf weer in de hand hebben. Ik rijd snel de oprit op, zodat de kleine kiezelstenen links en rechts van de banden wegschieten, parkeer de auto, blijf nog even zitten en probeer een oplossing, een verklaring te vinden. Hoe gaat het tussen Dirk en mij? Voel ik me verwaarloosd omdat hij de hele tijd op zakenreis is? Is het het nieuwe, de flirt, het verbodene dat me aantrekt in Tom? Of ben ik gewoon in de war omdat Kira haar seksualiteit ontwikkelt en ik absoluut mijn eigen marktwaarde wil testen? Met andere woorden, is het de midlifecrisis? Besluiteloos en rillend stap ik uit en ik loop naar binnen. Alles is hier rustig. Pinky en Garfield liggen lui op de bank te slapen, Kira heeft het licht in haar kamer al uitgedaan. Ze belde na school op om te vertellen dat ze veel meer huiswerk krijgen. Ze heeft tot elf uur geleerd, heeft me daarna nog een keer gebeld en is gaan slapen. Ik loop de keuken in, knabbel aan het koude stuk pizza dat over is van Kira’s avondeten en zou het liefst nog een glas wijn drinken, maar zet een kop thee en ga met mijn laptop onder mijn arm naar de slaapkamer om naar mijn mailtjes te kijken. De meeste zijn van de gebruikelijke soort. Dirk stuurt wat foto’s: een waarop hij op het Rode Plein voor het Kremlin staat, met een Russische muts op zijn hoofd, en een voor een kaviaarwinkel. Hij schrijft dat hij zich ontzettend verveelt, dat het ijskoud is en dat hij daarom nu ook begrijpt waarom de mannen hier bontjassen dragen. Ik glimlach, antwoord hem en bekijk de volgende mails. Bij de laatste begint mijn hart sneller te slaan. Hij is van Tom! Hij laat me weten dat hij het vandaag ontzettend naar zijn zin heeft gehad, vooral omdat hij met mij samen was.

Normaalgesproken zou ik je helemaal niet mailen, omdat je tenslotte een getrouwde vrouw bent en ik je alleen daarom al niet zou moeten versieren, maar daarstraks was er voor het eerst iets in je ogen…iets wat me een beetje hoop heeft gegeven. Ik wil je graag morgenavond zien om met je te praten. Als ik het verkeerd heb gezien en het is niets, vergeet deze mail dan gewoon en laten we normaal verder werken. Welterusten, Tom.

Ik lees de mail twee keer achter elkaar en ben zo blij als een kind, maar voel ook meteen hoe mijn maag samentrekt. Wat moet ik doen? Het liefst zou ik Hanna of Vivianne bellen om het van begin tot eind met een van hen te bespreken. Een blik op de klok verraadt me dat ik ze allebei niet om advies kan vragen. Het is halftwee en bij langslaper Hanna op Bali dus abnormaal vroeg en Viv is geen nachtbraker. Voordat ik de computer uitzet, lees ik de mail nog een keer en ik doe daarna het licht uit. Aan slapen hoef ik niet te denken, ik ben klaarwakker en de gedachten en fantasieën tollen door mijn hoofd. Om halfdrie kijk ik weer op de wekker. Verdomme, ik heb slaap nodig! Met een zwaai sla ik het dekbed open en ik loop naar de badkamer. In de onderste la vind ik een klein, wit pilletje. Een slaapmiddel dat er volgens de verpakking voor zorgt dat je de volgende dag niet volkomen versuft wakker wordt. Ik neem snel een half pilletje en kruip weer in bed. Een uur later ben ik nog steeds wakker.

“Mama, wat zie jij eruit,” zegt Kira als ik enigszins grauw en met kleine ogen aan de ontbijttafel zit.

“Ik kon niet slapen. Ik heb me de hele nacht van de ene op de andere zij gedraaid en het is niet gelukt om in slaap te vallen,” antwoord ik gapend.

“Je hoeft voor mij niet op te staan, hoor. Ik red het alleen wel. Ga nog wat liggen, je ziet er echt uit als een spook,” lacht ze.

“Hm,” zeg ik en neem een slok thee. “Maar het is zo ongezellig om alleen te ontbijten en ik kan toch niet slapen. Ik geloof dat ik zo meteen ga lopen,” zeg ik en neem nog een slok.

“Heb je al uit het raam gekeken? Het is een winterwonderlandschap. Alles is wit. Ik weet niet hoe je daarin wilt joggen.”

Ik sta op en loop naar het raam. Kira heeft gelijk, het is alsof alles met poedersuiker bedekt is.

“O!” Ik ga weer zitten.

“Mama, wat is er met je aan de hand? Je bent zo afwezig,” zegt Kira terwijl ze me vragend aankijkt.

“Niets bijzonders. Ik heb alleen nagedacht. Misschien ben ik vanavond niet thuis. Maar dan zet ik wat lekkers te eten voor je klaar, zodat je niet alweer pizza hoeft te bestellen.” Ik gaap.

“O ja, een goed idee om vanavond weg te gaan! Je valt straks zittend in slaap!” antwoordt Kira ironisch.

“Ik kijk wel, misschien ga ik zo inderdaad nog even liggen,” antwoord ik zachtjes.

Kira is nauwelijks weg of ik bel Hanna en vertel wat er is gebeurd.

“O, mijn God,” roept ze in de telefoon. “Tja, ik weet ook niet wat ik ervan moet zeggen. Je kunt natuurlijk thuis blijven en daar de rest van het jaar spijt van hebben. Of je spreekt met hem af en neemt ter plekke een spontane beslissing.”

“Wat valt er dan nog te beslissen?” vraag ik geïrriteerd.

“Alleen omdat je naar hem toe gaat, hoefje toch niet meteen met hem in bed te belanden!”

“Ik weet het niet,” zeg ik aarzelend en ik beëindig snel het gesprek, omdat Hanna’s duikleraar staat te wachten.

Ik probeer mijn geluk bij Viv, maar zij neemt niet eens op.