Billy tegen Kira:
Je moet zeggen dat je tepels zo hard zijn dat ze dat ze zichtbaar zijn door het kant. Dat klinkt heet.
Kira tegen Eva:
Je hebt in mijn kamer gesnuffeld!
Kira tegen Eva:
Het is toch interessant dat je denkt dat ik lesbisch ben.
Het is inmiddels eind november, de dagen zijn kort en grijs en het regent bijna de hele tijd. Pinky en Garfield weigeren naar buiten te gaan, maken vrolijk gebruik van de kattenbak, rollen zich op de bank in elkaar en slapen twintig van de vierentwintig uur. De muizen in mijn tuin hebben rust. Gisteren is er een nieuwe levering openhaardhout gebracht, die ik net sorteer als Kira met Kims Beast komt aanrijden. Ze mag eindelijk officieel rijden, omdat ze vorige week haar examen heeft gehaald.
“Waar is Kim?” vraag ik nieuwsgierig als ik Kira begroet heb.
“Ze is vandaag met haar moeder voor een weekend naar Londen gevlogen en heeft mij haar wagentje toevertrouwd. Cool, vind je niet? Mama, mag ik alsjeblieft ook zo’n ding hebben? Het is gewoon hartstikke praktisch. Dan hoef ik met dit rotweer niet altijd op de bus te wachten!” zegt ze terwijl ze me een blok hout aangeeft. “O, en voordat je weer zegt dat ik er met papa over moet praten, dat heb ik al gedaan.”
“En?”
“Wat papa altijd zegt: hij moet het met jou bespreken,” antwoordt ze plotseling geïrriteerd en verdraait haar ogen. Kira kan zich heerlijk over haar opvoeders opwinden, waarbij ze haar hoofd in haar nek gooit en hartgrondig zucht. Zoals nu.
“Goed dan,” glimlach ik. “Maar voordat ik definitief iets toezeg, heb ik nog wat informatie nodig en…”Verder kom ik niet, want Kira valt me om mijn nek.
“Geweldig, mama!” roept ze terwijl ze met me in het rond danst.
“…ik wil eerst naar een tweedehands micro-auto kijken!” maak ik mijn zin af. “Over een jaar ga je naar de universiteit. Wat moet ik dan met zo’n ding voor de deur?”
“Je kunt hem aan omama geven, dan kan die ook rijden,” stelt Kira voor.
“Geloof je echt dat Berta daarmee gaat rijden?” Het idee alleen al. Mijn schoonmoeder laat zich uitsluitend rijden.
“Je weet maar nooit, nu met haar tien jaar jongere minnaar…” lacht Kira. “Wanneer komt ze trouwens weer thuis?”
“Geen idee. Een paar dagen geleden heeft ze gemaild en geschreven dat ze van plan is om de cruise te onderbreken en van boord te gaan. Ze wil Indonesië, Thailand, Australië en Nieuw-Zeeland uitgebreid bezoeken. Ze kan je hierin dus niet steunen.” Ik kijk naar Kira en onderdruk een lach.
“Dat maakt niet uit. Als we een goede tweedehands microauto vinden, is dat super. Zo niet, dan overleef ik het ook wel. Over een jaar kan ik mijn rijbewijs halen.”
Ik leg de laatste blokken hout weg en ben verbaasd. De afgelopen twee weken is Kira weer veranderd. Ze is minder stuurs en iets openhartiger. Waarom is me een raadsel.
Ik ga met een mand hout naar binnen en stapel een paar blokken in de open haard. Kira zit op de bank in de woonkamer, telefoneert en speelt met de kaars.
“Zo meteen komt Billy langs, want vanavond gaan we in Noordwijk uit. Eens kijken wat er hier allemaal te doen is,” zegt ze als ze klaar is met bellen. Ze trekt haar voeten onder zich, pakt een tijdschrift en bladert het door.
“Ik ga naar de keuken. Wil jij ook thee?” roep ik.
“Ja, graag! Is er eigenlijk een pakje voor me gekomen?”
“Nee, alleen dat van gisteren. Wat bestel je eigenlijk de hele tijd?” vraag ik. De afgelopen dagen zijn er al vier pakjes voor haar bezorgd van een postorderbedrijf voor boeken. Ik vind dat ze onbeperkt boeken moet kunnen lezen en daarom heb ik haar ruim twee jaar geleden de gegevens van mijn creditcard gegeven en toestemming zo veel boeken als ze wil te kopen. Meestal brengt de postbode een tot twee keer per maand een levering.
“Niets bijzonders, gewoon boeken die ik voor een project nodig heb. Is het goed als Billy hier vanavond slaapt? Waar is papa eigenlijk? En ben je vanavond thuis?” kwebbelt ze aan één stuk door.
Ik zet de waterkoker aan en draai me naar haar om. “Dirk is op zakenreis, ik heb vanavond afgesproken met Viv en ja, Billy mag hier slapen. Ben ik iets vergeten?” vraag ik en kijk haar uitdagend aan.
“Ik geloof het niet,” antwoord ze fijntjes lachend, giet kokend water bij het theezakje in haar beker en paradeert naar boven.
Ik kijk haar na. Toen ze net twaalf was, van de ene op de andere dag begon te sloffen en haar voeten naast elkaar zette alsof ze een waggelende eend was, heb ik haar laten zien hoe je goed loopt. Nu loopt ze soms zo uitdagend dat ik daar ook weer het liefst een eind aan zou maken. Toen we een paar weken geleden uit eten waren en Kira in een superstrakke jeans met hoge hakken voor ons het restaurant in schreed, fronste Dirk zijn voorhoofd. “Heb je gezien hoe ze loopt?” fluisterde hij ontzet toen Kira naar het toilet was.
“Ja, waarom?”
“Dat is veel te sexy! Bijna uitnodigend zelfs,” riep hij iets harder dan gepast.
“Hemel, Dirk, ze is een jonge vrouw!”
“Ja, en? Dat kan me niet schelen. Ik wil niet dat ze zo met haar kont schudt en alle mannen gek maakt.”
“Dan moet je dat tegen haar zeggen.”
Dirk zei natuurlijk niets en merkte alleen op dat die strakke jeans waarschijnlijk heel ongemakkelijk zat. Kira keek haar vader aan en gaf hem daarop een minutenlange voordracht over de mode van dit moment. Uiteindelijk gaf Dirk het op, nam een slok wijn en keek hulpeloos naar mij.
Ik glimlach bij de gedachte aan de situatie – vader en dochter. Dirk heeft er behoorlijk veel moeite mee dat Kira volwassen wordt. Ik ben nu al benieuwd hoe hij zal reageren als de eerste man haar hart stormenderhand verovert.
Met mijn thee in de hand slenter ik naar mijn kantoor, ik bekijk de binnengekomen mails en beantwoord er een paar. Een toevallige blik op de klok verraadt dat ik me verschrikkelijk moet haasten. Het is net na vieren en om halfzes heb ik in Amsterdam een interview met een auteur. Daarna wil ik meteen door naar Viv. Ik ren naar boven en schiet in de lach als ik mijn vieze gezicht in de spiegel zie. Mijn jeans en shirt zijn net zo smerig en ik ben bezweet. Ik douch razendsnel, sta dan in string en bh voor mijn kleerkast en kan natuurlijk weer eens niets vinden wat past of me bevalt – het eeuwige dilemma.
“Mama?” Kira dendert de trap af en komt mijn slaapkamer in. “Hebben wij een dictafoon?”
Ik denk even na en houd intussen een lichtgrijze jurk voor me.
“Ja, die staat je goed,” zegt ze.
“Is hij niet te netjes?” vraag ik onzeker.
“Trek dan gewoon een zwarte jeans, een bloes en een jasje aan, dat is altijd goed,” raadt Kira me aan. “Maar zeg nou, hebben we zo’n ding?”
“Natuurlijk, maar die heb ik zelf nodig voor het interview.” Ik zoek een bijpassende trui bij de zwarte jeans.
“Heb je er niet nog een?”
“Jawel, vast wel ergens beneden. Waarom…?” Ik draai me om en wil haar nog vragen waarvoor ze het apparaat nodig heeft, maar Kira is al weg.
Een halfuur later zit ik in de auto en rijd naar Amsterdam. Bertram Louis is een Amerikaan die vanwege de liefde vijfentwintig jaar geleden naar Nederland is gekomen. Volgens de korte biografie is hij ongetrouwd, maar woont hij samen met een vriendin. Zijn laatste boek beschrijft alle verschillende fasen van de mannelijke midlife-crisis. Hanna heeft het samen met een korte mededeling naar me toe gestuurd. Er stond ook bij dat ik het interview absoluut moest doen, omdat ze het niemand anders toevertrouwt. Ik heb het boek gelezen en om sommige stukken hartelijk gelachen. Bertram Louis beschikt over eersteklas zelfspot en ik ben nu al nieuwsgierig hoe hij in levenden lijve is.
“Precies zoals ik me je heb voorgesteld,” begroet hij me onverholen grijnzend.
“Zo,” zeg ik verrast, “dat is interessant.” Ik geef hem een hand. Waarom denkt hij na over het uiterlijk van de persoon die hem interviewt?
Bertram Louis is het type Pierce Brosnan in de filmversie van de ABBA-musical Mamma Mia. Hij draagt een crèmekleurig overhemd en een middelbruin suède jack bij zijn jeans, en heeft een bruine sjaal nonchalant omgeslagen. Zijn handdruk is stevig, warm en aangenaam droog. “Waar wil je zitten? Naast me of liever tegenover me?”
“Tegenover je. Dat is beter voor het interview,” antwoord ik vastbesloten. Ik ga zitten, bestel een verse muntthee en kijk toe hoe hij zijn jas opvouwt, zijn handschoenen en sjaal netjes bij elkaar doet en het hele pakket daarna op de stoel naast zich legt.
“Hoe vind je mijn boek?” vraagt hij stralend.
“Boeiend. Het heeft me hier en daar geamuseerd, maar ook aan het denken gezet. Veel is al bekend, maar jouw manier om het thema te benaderen is nieuw. Vooral de reden waarom de hoofdfiguur heeft besloten geen kinderen te krijgen, heeft me verbaasd.”
“Ja, er zijn maar weinig mannen die zich daar bewust van zijn en nog minder die het durven uit te spreken,” antwoordt hij rustig en hij neemt een slok cappuccino. Een kleine melksnor blijft een paar seconden aan zijn bovenlip hangen, dan likt hij hem met zijn tong weg. Jammer, denk ik, het stond hem wel.
“Maar ik kan me moeilijk voorstellen dat sommige mannen geen kinderen willen alleen omdat ze zodra de kinderen in de puberteit komen automatisch het gevoel krijgen dat ze oud worden. Dat is me te oppervlakkig en te egoïstisch,” zeg ik vastbesloten.
“Goed, maar waarom komen zoveel vaders juist dan in een mid-lifecrisis terecht?” vraagt hij uitdagend.
Misschien gewoon omdat ze de leeftijd ervoor hebben, denk ik en ik heb de neiging om de discussie volledig aan te gaan, maar herinner me dan dat ik een interview moet afnemen en houd me in.
Bertram hoort zichzelf duidelijk graag praten. Pas als mijn recorder aangeeft dat de opnamecapaciteit volledig benut is, kijk ik op mijn horloge. Het is even na achten.
“Heb je honger? We kunnen iets gaan eten. Schuin hiertegenover zit Het Oesterhuis,” zegt hij glimlachend en hij legt plotseling zijn hand op de mijne.
Ik zoek in mijn handtas naar mijn mobiel, kijk even op en vraag me af of hij met me flirt.
“Hmm, een moment, alsjeblieft.”
“Als je je telefoon zoekt, die ligt hier.” Bertram glimlacht breed en schuift hem over de tafel.
“O ja. Weet je, ik heb eigenlijk nog een afspraak,” zeg ik, ik pak hem en open het SMS’je dat ik heb gekregen. Het is van Viv, die onze afspraak afzegt omdat Patrick zich vandaag zo goed voelt dat ze met zijn tweeën iets gaan ondernemen. Ik antwoord kort en kijk dan weer in de ongelooflijk blauwe ogen van mijn overbuurman. “We kunnen hier ook een kleinigheid eten, als je dat liever wilt?” vraagt hij.
“Dat is een goed idee,” antwoord ik vriendelijk.
We eten, drinken allebei twee glazen witte wijn en praten de hele tijd over zijn boek. Bertram pakt nog een keer mijn hand, streelt over de ringvinger en kijkt me dromerig aan.
“Als je het interview geschreven hebt, wil ik graag afspreken, zodat ik het kan lezen,” zegt hij met een knipoog, waarna hij om de rekening vraagt.
“Als je me je e–mailadres geeft, dan mail ik het,” antwoord ik gereserveerd. Ik heb absoluut geen zin in de versierpogingen van deze auteur met een overduidelijke midlifecrisis.
Hij kijkt me iets te lang aan, woelt in zijn jaszak en geeft me zijn visitekaartje. Zwijgend lopen we naar buiten. Bertram stapt op zijn fiets, zwaait naar me en verdwijnt tussen alle andere fietsers op het Leidseplein. Ik blijf nog even staan en ben verbijsterd. Is deze Brosnan-lookalike beledigd omdat ik niet op zijn versierpoging ben ingegaan? Ik loop het plein over, passeer hotel American, steek de straat over en ga sneller lopen, want er staat een ijskoude wind. Zodra ik de parkeergarage uitrijd, bel ik Hanna.
Sinds Fred bij Hanna woont, neemt ze haar telefoon steeds vaker ‘s-avonds niet op, en nu ook niet. Ik hang op en neem me voor het morgenochtend weer te proberen.
Hanna is de afgelopen weken heel erg veranderd. Ze gaat regelmatig naar de bioscoop – en niet alleen omdat het voor haar werk moet, ze werkt iets minder en kleedt zich vrouwelijker. Haar zakelijke pakken blijven steeds vaker in de kast hangen. In plaats daarvan draagt ze meer jurken en rokken. Ook al geeft ze het niet graag toe, Fred doet haar gewoon goed. Ik rijd snel de stad uit en de snelweg op en wil net gas geven als een hagelbui de rijweg binnen de kortste keren in een ijsbaan verandert. Op het laatste moment kan ik een rondtollende auto voor me ontwijken en ik voel hoe de adrenaline door mijn lichaam giert. Dat ging maar net goed! Ik rijd met twintig kilometer per uur verder naar Noordwijk. Vlak voor Schiphol is de nachtmerrie voorbij en kan ik ontspannen verder rijden. Het is bijna tien uur als ik thuis ben. Kims Beast staat voor de deur geparkeerd en er brandt licht in Kira’s kamer.
“Ik ben er weer,” roep ik naar boven en ik loop meteen naar mijn kantoor. Mijn twee katers hebben het zich weer eens gemakkelijk gemaakt. Pinky ligt op het toetsenbord en Garfield op mijn stoel. Ik zet mijn computer aan, slenter naar de keuken en haal een glas wijn. Kira en Billy gingen Noordwijk toch onveilig maken? Of hebben ze gewoon geen zin met dit rorweer? Ik loop de trap op en hoor stemmen. Ik trek mijn jasje uit en hang het aan de kast in mijn slaapkamer om te luchten, daarna loop ik verder naar Kira’s kamer.
Als ik voor haar kamerdeur sta en net de klink naar beneden wil drukken hoor ik een hese stem: “Hallo, wat ben je aan het doen?”
Was dat mijn dochter of zei Büly dat?
“Ik…ik streel mijn borsten. Wat heb je aan?” vraagt de andere stem. Ik laat de deurkruk los, kijk verbijsterd naar de gesloten deur en neem haastig een slok wijn.
“Ik draag alleen een string en een bh die mijn tepels vrij laat.”
“Zo zeg je dat toch niet,” klinkt nu de stem van Billy duidelijk. “Je moet zeggen dat je tepels zo hard zijn dat je ze door het kant heen kunt zien. Dat klinkt geil.”
“O, goed dan. Maar nee, ik dacht dat ik een bh droeg waarbij je tepels zichtbaar zijn. Maakt ook niet uit, laten we doorgaan…Ik spreid mijn benen, wil je je vinger naar binnen steken? O, ik ben helemaal nat…ja…dat voelt zo heerlijk,” kreunt Kira.
Ik twijfel of ik naar binnen zal gaan, maar verwerp die gedachte al snel weer. Wat is daar binnen aan de hand?
“Heb je een vibrator meegenomen?” vraagt Kira.
Billy lacht hees.
Ik drink mijn glas leeg, draai me om en loop zachtjes de trap af naar mijn kantoor, ga achter mijn bureau zitten en staar naar buiten. Het begint weer te hagelen. Ik sta op, loop naar de keuken en haal nog een glas wijn. Wat was dat daarnet? De seksuele toenadering van twee vriendinnen? Hebben die twee iets met elkaar? Is Kira lesbisch? En zo ja, hoe moet ik daarmee omgaan? Vind ik dat erg? Ik ga aan de keukentafel zitten en denk na. Nee, ik vind het niet erg. Jongen of meisje, er zijn goede en slechte partners. Maar, verbaas ik me, Kira was tot nu toe altijd in jongens geïnteresseerd. Of deed ze net alsof? Hemel, denk ik, ik moet het haar gewoon vragen. Voordat ik verder kan piekeren, gaat mijn telefoon.
“Je had gebeld!” roept Hanna vrolijk in haar mobiel.
“Ja, het ging over het interview met Bertram Louis.”
“O, wat is daarmee? Was hij onaardig?” wil ze weten.
“Nee, integendeel. We hebben meer dan twee uur gepraat en daarna nog iets gegeten. Zeg eens, is hij een womanizer?”
“Nee, helemaal niet. Hoe kom je daarbij?” Hanna lacht en ik hoor dat Fred haar vraagt of ze nog een glas wijn wil.
“Gewoon zomaar, het is ook niet belangrijk.” Op de een of andere manier heb ik ineens geen zin meer om over Bertram te praten. “Houd jij je maar met Fred bezig,” zeg ik.
“Wat is er aan de hand? Ik hoor aan je stem dat er iets is.”
“Denk jij dat Kira lesbisch is?” flap ik eruit.
“Nee, dat geloof ik niet. En als het zo is, zou dat erg zijn? En hoe kom je daar eigenlijk op?”
“Mama, ben je al thuis?” Kira staat plotseling met rode wangen voor me en kijkt me geschrokken aan. Heeft ze gehoord wat ik net heb gezegd?
“Wacht even,” zeg ik tegen Hanna en ik richt mijn aandacht op Kira. “Ik ben hier al een tijdje. Het etentje met Vivianne ging niet door omdat het zo goed gaat met Patrick dat ze iets samen wilden doen. Maar was jij niet van plan om met Büly in Noordwijk uit te gaan? Is Billy hier trouwens?” vraag ik haar schijnheilig.
“Ja, ze is boven. Maar we hadden met dit weer geen zin. We hebben een film gekeken en gekletst. Ik ga weer naar boven,” roept ze en ze verdwijnt.
“Kom op, vertel,” beveelt Hanna me.
“Hmm,” zegt ze als ik haar alles heb verteld. “Dat klinkt eerder naar het een of andere onnozele sekspraatje. Misschien oefenen die twee gewoon telefoonseks?”
“Wat? Waarom zouden ze dat doen? Hoe kom je daar nu bij?”
“Kun je je nog herinneren dat we daar een tijd geleden een artikel over hadden?”
“Dat kan niet! En ze klonken allebei echt opgewonden!”
“Dat is toch logisch.” Hanna lacht. “Dat hoort bij het oefenen, of misschien had wat ze zeiden wel effect op henzelf. Je kunt het haar het best zelf vragen. Maar slaap er eerst een nachtje over en bel me nog even voordat je met haar praat. Bovendien wil ik ook weten hoe het met Bertram zit. Welterusten, schat,” zegt ze en ze hangt op.
Ik sta op, giet de wijn in de gootsteen, zet water voor thee op en pieker verder zonder een verklaring te vinden. Als Billy morgen weg is en de gelegenheid zich voordoet, zal ik er met Kira over praten. Misschien moet ik ergens met haar gaan eten.
Het geknetter van Kims Beast sterft steeds verder weg. Kira en Billy hebben met een paar vrienden in Den Haag afgesproken om wat rond te slenteren onder de kerstverlichting op het Noordeinde en te lunchen bij Genki Tei. Ik laat de deur in het slot vallen en sta besluiteloos in de gang.
Toen ik Kira daarstraks vroeg of we vanavond wat zouden gaan eten, keek ze me verbaasd aan en verkondigde dat het zondag was en dat ze liever iets met haar vrienden en vriendinnen ging doen. Ze stelde voor dat ik met Hanna of Vivianne zou afspreken.
Het liefst zou ik nu meteen naar haar kamer gaan om rond te neuzen. Vastbesloten draai ik me om, ik loop naar de keuken en ruim de ontbijtspullen op.
“Heb je niet alles overhoop gehaald om erachter te komen wat er aan de hand is? Petje af, dat had ik niet van je verwacht! Ik geloof dat het mij niet gelukt was,” zegt Hanna als ik haar bel.
“Nou ja, het kostte me wel moeite,” geef ik toe.
“Maar je hebt dus nog geen flauw idee wat de reden voor dat seksgefluister van gisteren was,” vermoedt ze.
“Nee, inderdaad. Maar ik hoopte eigenlijk dat jij inmiddels een verklaring had bedacht,” zeg ik vertwijfeld.
“Nee, hoezo? Ze is misschien mijn petekind, maar jouw dochter.” Hanna lacht. “Je bent me het Bertramverhaal van gisteren nog schuldig. Ik heb niet veel tijd, dus vertel,” zegt ze dwingend.
Ik vertel en interpreteer zo snel mogelijk wat ik heb gezien en gehoord.
“Tja, ik gok erop dat de meest begeerde Amerikaan in Amsterdam een oogje op je heeft. Bertram is over het algemeen moeilijk toegankelijk tijdens interviews en wil na op zijn hoogst twintig minuten het gesprek beëindigen. Wat er bij jou is gebeurd, is heel, heel bijzonder,” eindigt ze nadenkend.
“Mooi,” zeg ik wrevelig. “Maar dat kan me op dit moment niet zo veel schelen. Ik wil liever…”
“Je!” roept Hanna. “Ik weet het! Je moet gewoon een beetje geduld hebben. Misschien hebben ze de tekst voor een toneelvoorstelling ingestudeerd en heb je alleen het seksdeel gehoord, of hebben ze erotische literatuur besteld, of hebben ze geoefend wat ze hun vriendjes in het oor kunnen fluisteren. Er is vast niets met Kira, het heeft waarschijnlijk een heel eenvoudige verklaring waar je om kunt lachen. Doe niet zo preuts.”
“Ik ben helemaal niet preuts. En ze doet niet mee aan een toneelvoorstelling, en oefenen voor een vriendje…”
“Jezus, Eva, denk eens terug aan wat jij allemaal hebt gedaan!” roept ze.
“Alsof dat een geruststellende gedachte is,” antwoord ik chagrijnig. Deze keer ben ik degene die het gesprek beëindigt. Ik hoop niet dat Kira zo is als ik vroeger was. Ik had op haar leeftijd meestal twee, en soms drie vriendjes tegelijkertijd. Mijn moeder had in de weekenden een lijst met informatie over wie ze welke leugen moest opdissen. Een zomer lang heeft ze het spelletje aangekeken, ze werd op een goed moment echt boos, riep me naar de keukentafel en maakte me vervolgens duidelijk dat ze weigerde om nog langer voor Pinokkio te spelen.
“De volgende die belt vertel ik waar je echt bent. Zeg ze waar het op staat. Je kiest er een en deelt je beslissing aan de anderen mee,” legde ze kalm maar heel vastbesloten uit.
Ik wachtte niet af, maar trok me met de telefoon terug in mijn kamer. Na uren kwam ik met een behuild gezicht weer naar buiten. Ik vertelde haar van mijn opruimactie op liefdesgebied, waarop zij alleen haar hoofd schudde en zei: “Dat was toch ook weer niet nodig!” Ik had het namelijk resoluut met allemaal uitgemaakt. Daarna ging ik in bad liggen tot mijn huid helemaal gerimpeld was, belde een vriendin en ging ‘s-avonds vrolijk en vooral vrij stappen. Twee weken later stond mijn moeder ineens woedend in mijn kamer nadat ze boodschappen had gedaan. “Ik heb de moeder van Ferdi net in de supermarkt gesproken. Ze was ontzettend boos omdat haar zoon van puur liefdesverdriet als een hoopje ellende in zijn kamer zit en daar geeft ze jou de schuld van. Wat heb je eigenlijk tegen hem gezegd?” wilde ze weten.
Tja, in een aanval van ik vertel nu de complete waarheid had ik ze alle drie gebeld en opgebiecht dat ik ze de hele tijd had bedrogen omdat ik niet kon beslissen. Mijn moeder keek me verbijsterd aan en zei alleen: “O, mijn God!” Daarna liep ze mijn kamer uit.
Ik ga naar de keuken en zet een kop thee. Het hagelt weer en mijn twee katten liggen eendrachtig naast elkaar op de bank. Ik wil net de krant gaan lezen als mijn mobiel gaat.
“Mama,” roept Kira, “ik kom toch vroeger thuis. Als je wilt kunnen we vanavond uit eten gaan.”
“Prima,” antwoord ik aarzelend terwijl ik naar buiten kijk. De hagel ligt als een glazuurlaag op het gazon. “Doe voorzichtig en rijd niet als het hagelt. De straten zijn spiegelglad.”
“Maar ik kom niet nu meteen, mama. We gaan eerst nog een beetje rondslenteren.”
“Ja, maar toch. Bel me als je daar weggaat.”
“Nee, dat doe ik niet. Anders loop je de hele tijd als een kip zonder kop door het huis en maak je je zorgen. Dat hoefje niet te doen, want ik rijd niet als het zo hagelt,” gaat ze brutaal tegen me in.
“Kira!” zeg ik waarschuwend.
“Dat is toch zo? Tot straks, mama. Ik hou van je,” antwoordt ze vrolijk en ze drukt me weg.
Hoort dat ook bij het loslaten? Heel even voelt het alsof de grond onder mijn voeten verdwijnt en mijn wereld uit elkaar valt. Dat is toch normaal, praat ik mezelf in. Ze wordt volwassen en gaat haar eigen gang. Verdomme, denk ik, waarom is het toch zo moeilijk? Ik draai me om en stamp mijn kantoor in. De tape met het interview met Bertram wacht op me.
“Je hebt in mijn kamer gesnuffeld,” roept Kira woedend als we van Amsterdam naar huis rijden en ik het onderwerp sekspraatjes aansnijd.
“Nee, dat heb ik niet. Ik kwam gewoon de trap op toen jullie met jullie ‘gesprek’ bezig waren en omdat ik niet wist wat jullie aan het doen waren en helemaal verbijsterd was ben ik zachtjes weer naar beneden gegaan,” snauw ik terug.
“Je hebt me afgeluisterd! Dat is het toppunt! Dat is een vertrouwensbreuk! En wat dacht je eigenlijk dat we aan het doen waren?”
“Nou ja, misschien is jullie vriendschap iets meer dan een gewone vriendschap,” zeg ik aarzelend.
“Wat?” Kira kijkt me een seconde vragend aan. “Dat meen je toch niet serieus? Geloof jij dat Billy en ik iets met elkaar hebben? Mama!”
“Hemel, Kira, hoezo ‘mama’. Zelfs als dat zo was, wat zou daar erg aan zijn?”
“Niets, maar het is toch interessant dat je denkt dat ik lesbisch ben,” snuift ze.
“Het was een van de mogelijke verklaringen voor jullie gesprek. Maar als het dat niet is, wat was het dan?”
Kira kijkt koppig naar buiten en zwijgt.
“Hallo? Ik heb je iets gevraagd!” zeg ik.
“Ik ben niet doof,” sist ze terug.
“Sla niet zo’n toon tegen me aan, jongedame.”
We zwijgen allebei een tijdje. Ik rijd de A4 op, geef gas en wacht een paar minuten geduldig op haar antwoord. Er komt niets.
“Kira, ik wil antwoord op mijn vraag, anders heeft het consequenties,” zeg ik chagrijnig.
“Mama, misschien is het iets wat je helemaal niets aangaat.”
Ik sta op het punt om haar de huid vol te schelden, maar verander van mening. Zwijgend rijden we naar huis.
“Waarom heb je het niet tijdens het eten gevraagd?” vraagt Hanna verbaasd.
Toen we thuis waren, is Kira naar haar kamer verdwenen en heb ik mijn mobiel gepakt.
“We zaten aan een vervelende tafel en onze buren vonden het interessanter ons af te luisteren dan zelf een gesprek te voeren. Ik heb haar er pas op de terugweg op aangesproken, en nu weet ik het niet meer. Heb jij een suggestie?”vraag ik vertwijfeld.
“Ik zou nu naar boven gaan, maar wees erop voorbereid dat ze je misschien een verhaaltje op de mouw speldt,” antwoordt Hanna.
Twee minuten later sta ik voor Kira’s deur, hoor hoe ze heen en weer loopt, daarna blijft staan en langs de televisieprogramma’s zapt. Hoe moet ik het gesprek beginnen? Vastbesloten doe ik de deur open.
“Mama, ik wilde net gaan slapen,” zegt Kira voordat ik ook maar iets heb kunnen zeggen.
“Ja, maar ik moet met je praten. Ons onafgemaakte gesprek ligt me behoorlijk zwaar op de maag. Ik wil dat je gewoon even luistert.”
“Goed,” antwoordt ze en ze gaat kaarsrecht als een uitroepteken op het bed zitten.
Ik ga tegenover haar op een stoel zitten. “Ik vond het altijd zo fantastisch van onze relatie dat we elkaar vertrouwden, nauwelijks geheimen voor elkaar hadden en dat ik altijd het gevoel had dat ik wist wat je bezighield. Op de een of andere manier…De laatste tijd is er iets veranderd en ik weet niet wat en vooral niet waarom dat is.” Ik aarzel even, maar praat dan verder. “Er zijn natuurlijk dingen waarvan je denkt dat ze me niet aangaan, maar vergeet alsjeblieft niet dat ik je in veel situaties waarschijnlijk beter advies kan geven dan je vriendinnen. Dat betekent niet dat je me alles tot in het kleinste detail moet vertellen, dat is ook helemaal niet zinvol. Maar een beetje meer vertrouwen dan je op dit moment toont, zou je wel mogen hebben. En dat ik er iets van ga denken als ik Billy en jou sekspraatjes hoor oefenen, lijkt me volkomen normaal. Denk er maar eens over na of je me misschien toch kunt vertrouwen.” Ik sta op, geef een kus op haar voorhoofd, zeg welterusten en trek de deur achter me dicht. Kira heeft geen spier vertrokken.
Als ik in de badkamer voor de spiegel sta, merk ik dat de spanning van me af valt. Het is helemaal niet gemakkelijk voor me geweest om kalm en redelijk te blijven, niet te schelden of met strafte dreigen, maar in plaats daarvan een stap terug te doen en Kira erop aan te spreken dat we altijd een goede moeder-dochterrelatie hebben gehad. Ik verwijder mijn make–up en weet dat ik me nu moet terugtrekken en moet afwachten tot ze uit zichzelf naar me toe komt om haar verhaal te vertellen. Hopelijk worden mijn vermoedens niet bevestigd, denk ik terwijl ik wrevelig het licht in de badkamer uitdoe.