Vierenveertig

2008

Rust, reinheid en regelmaat, dat zijn de ingrediënten voor een geslaagde IVF-behandeling. In alle rust een schone naald met regelmaat in mijn opgezette buik zetten. De derde behandeling is begonnen en ik word langzaam krankzinnig. Ik verander in een onzeker, wantrouwend, kwetsbaar, hysterisch, argwanend en vreemd mens. Een mens dat nooit een vriendin van me zou kunnen worden. Ik ben onhandelbaar, met name voor Max. Hij weet niet meer hoe hij met mijn buien om moet gaan, maar hij heeft makkelijk praten. Ik moet het allemaal maar ondergaan. Ik ben alweer elf dagen aan het spuiten en ik ben zo moe. Het gaat zichtbaar slechter met me dan bij de eerste twee behandelingen. Na de eerste decapeptyl-spuit ging het al mis. Van vermoeidheid kon ik mijn ene been niet meer voor het andere zetten. Misschien is het wat veel allemaal, twee IVF-behandelingen en een mislukte cryo in anderhalfjaar tijd.


Vanochtend ontving ik een SMS-je dat niet voor mij bestemd was. Ik denk in de laatste plaats voor mij bestemd was. In eerste instantie voelde ik me gevleid, maar dat was van korte duur.

Ik mis jou ook, verheug me om je vanavond te zien, veel te lang geleden. Ben half-acht bij je. X Mx.

Ik staarde zeker drie minuten als een onnozel schaap naar het berichtje, totdat de letters over de display dansten. Max zijn nummer. Een liefdevol SMS-je van mijn lief dat niet voor mij, maar voor een ander is bedoeld.

Er komt een golf van misselijkheid op, maar dat kan ook door de hormonen komen. Max, ik word niet goed, hoe kan hij? Ik zit in de moeilijkste periode ooit. Dankzij hem, voor hem, voor ons. Voor ons gezin. Koortsachtig denk ik na over wat ik moet doen. De adrenaline giert door mijn lijf. Zal ik hem bellen, terug sms’en of gewoon vermoorden? Ja, als hij straks thuiskomt vermoord ik hem met mijn decapeptyl-naald. Ik doorboor hem driehonderd keer en sluit af met een overdosis hormonen. Eén die gelijkstaat aan drie behandelingen. Oog om oog, naald om naald. Zien hoe de wind dan waait.

Ik kijk weer naar de display. Voor wie zou het bedoeld zijn? Heb ik dan niets gemerkt? Hij is wel anders de laatste tijd. Komt vaak later thuis, kan minder hebben. Dat heeft ermee te maken dat hij de laatste maanden ook ‘s avonds twee keer per week patiënten heeft. Omdat de wachtlijst opliep tot drie maanden. Althans, dat gaf hij als reden aan en ik geloofde hem.

Mijn mobiel rinkelt en van schrik gooi ik hem hoog in de lucht. Wanneer ik de losse delen weer in elkaar heb gedrukt, gaat hij voor de tweede keer, een duidelijke aanhouder.

“Lunch Pol?” vraagt ze.


Nadat ze me bijna dood heeft gedrukt neemt ze uitgebreid de tijd me van top tot teen te bekijken. “Je ziet er beroerd en zorgelijk uit, schat.” Terwijl ze dit zegt strijkt ze even door mijn haar.

“Dank je, Lies, dat zijn opbeurende woorden. Behalve dat ik moe ben, überhaupt niet meer weet wie ik ben en er net achterkom dat mijn vriend me belazert, gaat het best redelijk, hoor.” Ik gooi mijn tas neer en plof op de bank.

Lisa kijkt me aan alsof ik Zimbabwaans praat.

Het verbaast me niets, niemand begrijpt me de laatste weken. En ik begrijp niemand, vooral Max niet. Verrader.

“Waar heb je het over?”

Bart begroet ons alsof hij ons jaren niet heeft gezien en vraagt wat we willen.

“Twee soja latte, een bio cruesli en een tuna sandwich,” antwoordt Lisa, op voorhand ervan uitgaande dat ik daar trek in heb.

Gelaten hang ik op de bank. Mijn schouders zijn gebogen en mijn hoofd is op mijn schoenen gericht. Naar mijn nieuwe suède laarzen die tot net boven mijn knie reiken. Zelfs die maken me niet meer blij.

“Ik zie iets anders aan je,” zegt Lisa. “Je ogen staan onrustig, alsof je wordt opgejaagd door drie hyena’s.”

Ik pak mijn mobiel uit m’n tas. “Hier, het keiharde bewijs.”

Lisa leest het bericht en ik zie dat ze een kleur krijgt. “Jezus, Bar. Hoe heeft hij gereageerd toen hij hoorde dat dit naar jou is gestuurd?”

Ik roer in mijn koffie en lepel de geklopte sojamelk eruit. “Ik heb nog niet gereageerd. Hij weet nog van niets.”

Lisa leunt achterover. “Nou ja, wie weet is het wel een oude schoolvriendin. Of zijn moeder. Het kan van alles zijn. Ga nou niet direct van het ergste uit. Dat kun je er nu helemaal niet bij hebben. Bel hem, dan weet je waar je aan toe bent.”

Ik haal de rozijntjes uit mijn yoghurt en leg ze op een schoteltje. “Hoe gaat het eigenlijk met je lover en wanneer krijg ik hem nou eens te zien?” vraag ik om de aandacht even van mijn overspel plegende man af te halen. “Het is nu al meer dan vier maanden toch?”

Ze kijkt me ondeugend aan. “Ik ben echt verliefd, hij is ontzettend leuk! Zo leuk dat ik er onzeker van word.” Lisa staart dromerig voor zich uit. “Flyn is, hoe zal ik het zeggen. Hij is mysterieus. Hij geeft steeds een piepklein stukje, een stukje dat zo bijzonder is en enorm verslavend werkt. Dan trekt hij zich weer terug. Als een oester die je een vluchtige blik op zijn prachtige parel gunt en op het moment dat je de parel los wilt trekken, zijn stevige schelp sluit. Potdicht.” Ze klapt haar handen in elkaar en houdt ze demonstratief gesloten. “Soms hoor ik een paar dagen niets van hem. Net als ik hem een SMS wil sturen dat hij de pot op kan, duikt hij op uit het niets met een geweldige verrassing. Hier,” ongeduldig grist ze haar mobiel uit haar tas en zoekt naar een berichtje van hem. “Dit zet je toch in vuur en vlam?”

Heerlijkheid, ik heb twee tickets geboekt voor Valencia, overmorgen vertrekken we. Om half-tien pik ik je op.

Lisa zet haar koffie voor zich op tafel. “Daar kan een mens toch geen nee tegen zeggen?” zwijmelt ze watertandend.

“Hoe doe je dat op kantoor?” vraag ik praktisch.

“Het is eigenlijk te druk om weg te gaan, Sarah zal het niet begrijpen. Misschien meld ik me wel ziek.”

Ik kijk haar geschokt aan. “Jij en ziekmelden? Wat is dat voor iets belachelijks, dat heb jij nog nooit in je leven gedaan. Dan doe je dat toch zeker niet voor een vent? Daarbij is het jouw eigen bedrijf en jouw verantwoordelijkheid. Waarom zou je liegen?”

Even kijkt ze me vijandig aan. “Niet zomaar een man. Ik heb het hier over een zwoel, sexy en gloeiend heet geschenk uit de hemel en daar zeg je geen nee tegen. Dat is godsonmogelijk!” Triomfantelijk pakt ze haar broodje tonijn en zet er haar tanden in.

Ik knijp mijn ogen wantrouwend samen, terwijl ik met mijn ellebogen voorover op tafel leun. “Ik denk dat hij getrouwd is en dat je daardoor zo weinig over hem weet. Je weet niet eens waar hij woont, dat is op zijn zachtst gezegd een beetje merkwaardig, vind je niet?”

De mayonaise druipt langzaam langs haar linkermondhoek. “Ik kan wel zien dat je jezelf niet bent. Ik heb hier nu even geen zin in. Wees gewoon blij voor me, dat is wat ik nu nodig heb.” Lisa kijkt op haar horloge en schrikt. “Zo laat al, ik moet echt weg. Ik wil nog een nieuwe bikini kopen en een mooi jurkje om in uit te gaan. Morgen vertrekken we, ik heb nog veel te doen.” Snel veegt ze de saus van haar gezicht en drukt een kus op mijn wang. Voor ze gaat kijkt ze me nog even aan en pakt mijn hand. “Bel Max, beloof het me?”

“Kijk wel,” zeg ik terwijl ik koppig mijn schouders ophaal.