Zesenveertig

2008

Zijn koffer staat in de gang. Ik heb er zoveel mogelijk ingedaan. Kleding, tandenborstel, lenzenspul en een pakje condooms. Dat laatste is sarcastisch bedoeld. De koffer zit behoorlijk vol. Ik moest erop zitten om hem dicht te krijgen. Max heeft me wel een keer of vier gebeld vandaag, maar ik heb hem steeds weggedrukt. Zelfs zijn boodschappen heb ik zonder te beluisteren gewist.

Tegen elven hoor ik gemorrei aan de deur. Het was te kort dag om een nieuw slot te regelen, maar met de ketting op de haak is het ook moeilijk binnenkomen.

“Schatje, doe eens open, het hangslot zit erop.”

Al die tijd heb ik in kleermakerszit op bed gezeten. Geprobeerd aan yoga te doen om tot rust te komen. Dat was lang geleden. Ik denk wel vier jaar. Verder dan de lotushouding ben ik vanavond niet gekomen. Ik dacht alleen maar aan Max en zijn geheime minnares. Max blijft roepen, straks maakt hij Sophie nog wakker. Ik loop naar beneden en haal de ketting van de haak. Daar staat hij dan, the talented Mister Ripley.

Hij kijkt me nietsvermoedend aan en wandelt als een wolf in schaapskleding zijn bijna ex-huis binnen. “Hier, schatje, voor jou, omdat ik de laatste tijd wat brommerig was. Terwijl jij degene bent die het moeilijk heeft. Het was ook zo druk op mijn w…”

Ik gris de bos uit zijn hand. Terwijl ik de bloemen met ferme klappen op zijn hoofd stuksla, duw ik hem naar buiten. De koffer gooi ik erachteraan. Ik smijt de deur dicht en doe de ketting er weer op. Met mijn rug tegen de deur hijg ik van woede, verdriet en uitputting. Op de vloer liggen kapotgeslagen lelies. Zes met een geknakte steel en vier die zijn onthoofd.

Na vijf minuten aanbellen geeft Max het op. Met gesloten ogen zak ik op de deurmat en probeer ik mijn ademhaling weer tot rust te brengen. Mijn hart bonkt in mijn keel en mijn mond voelt droog aan. Als ik mijn ogen weer open, kijk ik naar de zwartomlijste foto’s in onze hal. De meeste zijn in Frankrijk op het strand genomen. Max, Sophie en ik bij Club 55. Sophie met een vanille-ijsje in haar hand, ik in een paars tuniekje en Max in een witte zwemshort. Onze hoofden tegen elkaar aangedrukt. Het had zo mooi kunnen zijn. Nu kan hij voortaan met zijn nieuwe liefje gaan. Opgeruimd staat netjes. Ik stuur hem het berichtje dat ik ‘s ochtends van hem had ontvangen met een aanvullende tekst.

Sukkel. Als je vreemdgaat, doe het dan goed.


Mijn hele lijf voelt ijskoud aan. Ik probeer te slapen, maar het lukt niet. Wat nu, over twee dagen is de punctie. Die kan onmogelijk doorgaan. Of ik moet op de valreep nog een geschikte donor zien te vinden. Ik was zo zeker van onze relatie, van de liefde die we voor elkaar voelden. Ik wist zeker dat wij bij elkaar zouden blijven. Dat het gewoon klopte tussen ons. Ons, wat een leugen.

Het schermpje van mijn mobiel licht op. Met trillende vingers open ik het bericht.

Ik heb bij je ingesproken dat ik met daritt ging eten vanavond, biel drie keer. Dat bericht was inderdaad voor haar bedoeld. Laten we er ajb over praten.

Hardop blaas ik uit. Die man probeert er wel heel gemakkelijk onderuit te komen. Ik had hem hoger ingeschat. Het minste wat hij kan doen is eerlijk tegen me zijn.

Ken geen Maritt. Haakt ook niet uit, je hebt me zo gekwetst dat ik je voorlopig niet meer wil zien.

Ik leg mijn mobiel op Max zijn onbeslapen kussen. Nooit had ik verwacht dat wij in zo’n situatie zouden belanden. Het is dus waar wat ze zeggen, vreemdgaan ligt altijd op de loer en slaat toe op het moment dat je het ‘t minst verwacht. Mannen zijn in de basis onbetrouwbaar, zelfs wanneer hun vriendin een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaat. Of misschien juist dan wel. Om haar irritante gedrag te compenseren met aandacht en genot buiten de deur. Het verlichte schermpje leidt me af van mijn gedachten.

Doe niet zo koppig en laat me binnen om het je uit te leggen. Ik hou toch alleen van jou?

Met een bedroefde blik in mijn ogen schud ik mijn hoofd. Hiermee bevestigt Max mijn tweede theorie. Mannen bestaan uit clichés. Het volgende wat hij zal schrijven is vast en zeker dat het niets voorstelde. Laat me niet lachen.

Ik mis jou ook? Bedrieger!

Een paar minuten nadat ik op verzenden heb gedrukt volgt zijn reactie.

Ik heb haar drie jaar niet gezien en heb dat geschreven omdat ik onze vriendschap ook mis. We zijn vrienden van vroeger. Trouwens, ze is al zeven jaar gelukkig getrouwd met Monica.

Er schiet een warmtegolf door me heen. Een die in mijn benen begint en nog lang nagloeit op mijn gezicht. Zijn lesbische vriendin Maritt. Daar heeft hij me inderdaad wel eens iets over verteld. Lang geleden, dat wel. Ik schaam me zo diep dat ik het liefste onder het dekbed verdwijn en er de komende dagen niet meer onder vandaan kom. Het duurt zeker tien minuten voordat ik durf te reageren.

Vriendjes sluiten?