Negenendertig

2007

“Ik ben dik en lelijk,” klaagt Kate terwijl ze een stuk appeltaart naar binnen werkt.

“Staat je juist goed,” zeg ik geruststellend. “Je ziet er prachtig uit.”

Ze kijkt me argwanend aan. “Dat zeg je alleen maar omdat je me niet wilt kwetsen.” Kate heeft last van haar hormonen. Haar zwangerschap verloopt meer dan soepel, maar ik moet toegeven dat twintig kilo aankomen in zeven maanden tijd best veel is.

“Je sport het er zo weer af, maak je daar maar geen zorgen over.”

In gedachten verzonken schept ze de slagroom van haar chocomel. “Jules vindt me ook lelijk,” zegt ze uiteindelijk waarna haar hele gezicht in de mok verdwijnt. Daar kan ik me niets bij voorstellen. Ik heb Jules nog nooit op een negatieve uitspraak richting Kate kunnen betrappen.

“Zegt hij dat?”

Ze haalt haar schouders op. “Niet met zoveel woorden. Maar hij wil geen seks meer, dat zegt toch wel genoeg?” fluistert ze door haar op elkaar geklemde lippen.

Ik buig voorover en breng mijn gezicht dichter bij dat van haar. “Lieverd, veel mannen vinden het eng om seks te hebben tijdens de zwangerschap. Ze zijn als de dood dat hun piemel tegen het neusje stoot en dat de baby daar een trauma of, nog erger, blijvend letsel aan overhoudt. Naar binnen, naar buiten, naar binnen, naar buiten, pats, pats, pats.” Met mijn wijsvinger druk ik mijn neus plat.

In een nukkige beweging schuift Kate de mouwen van haar zwarte zwangerschapsjurkje omhoog. “Daar had hij zeven maanden geleden anders ook geen enkele moeite mee, met dat pats pats pats,” reageert ze verbolgen. “En hij komt toch ook uit diezelfde slurf?” Ze steekt haar kin vooruit. “Ik denk dat het juist veilig voelt. Veilig en herkenbaar.” Kate veegt de kruimels van haar bord en likt haar vingers af.

Wanneer ik naar buiten kijk, zie ik dat het donkerder wordt. Nog even en de hemel breekt open.

“Ik had wel met jullie mee gewild naar Barcelona. Ik ben het meer dan zat om direct uit mijn werk doodmoe mijn bed in te rollen. Mijn leven bestaat uit slapen en werken, heel opwindend.”

“Nog twee maanden, dan ben je ervan af,” probeer ik bemoedigend. Ik neem een laatste slok van mijn afgekoelde latte en sta op. “Sorry Kate, maar ik wil in de auto zitten voordat ik helemaal natregen. Ik heb zo een gesprek met Eric Schultz, mijn directeur. Ben benieuwd waarover hij me wil spreken op mijn vrije dag.”

Kate kijkt verbaasd op. “Dat moet wel iets heel belangrijks zijn, wil jij daarvoor terugkomen. Jouw vrije dagen met Sophie zijn heilig voor jou.”

Ik knik en druk een lange kus op haar wang. “Volgend jaar gaan we weer met z’n drieën op reis. Tenminste, als jij je kindje alleen durft te laten,” knipoog ik lachend.

Kate duwt zichzelf omhoog uit de stoel. “Ik kan niet wachten om weer met jullie op stap te gaan,” zegt ze heimelijk. “Dat zal die kleine echt wel begrijpen. Daarbij, Jules vindt dat ik mijn portie straks wel heb gehad. Hij zal met liefde een weekend thuisblijven met zijn kind.”