Zevenentwintig

2002

Stand van zaken:

– Mijn taille was weg, mijn borsten reusachtig en mijn huid had er nog nooit zo stralend uitgezien.

– Ik woonde nog steeds alleen.

– Mijn sessies bij drs. Nicolai had ik succesvol afgerond. Hij was van mening dat mijn plotselinge zwangerschap de sleutel was naar de rust en warmte in mezelf waar ik zo naar op zoek was.

– De zwangerschap maakte dat ik elke minuut van de dag zin had in seks. Frank was de gelukkige. (Dat vond ik wel zo integer naar Uk toe. Stel je voor, iedere keer het geslacht van een andere man dat zijn veilige huisje binnendrong).

– Lisa en ik werkten aan een wel heel bijzondere offerte.


Ik keek op de klok en zag dat het al tien uur was. Eigenlijk was ik te moe om zo laat nog te werken, een geheel nieuwe ervaring. Maar het diende een goed doel. Morgen hadden we een intakegesprek voor de trouwerij van een bekende Nederlander. Rick Laban. Zijn vriendin Tessa had ons in de Cosmopolitan gespot. Via de mail had ze ons uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek in Amsterdam-Zuid. We waren helaas niet de enigen. Samen met twee andere bureaus deden we een gooi naar dit glossy huwelijk. Het bureau dat het meest creatieve concept wist te bedenken en daarbij tegen een goede prijs haar diensten aanbood, mocht de trouwerij organiseren.

Tevreden wreef ik over mijn toeterbuik. “Ik denk dat we er klaar voor zijn,” zei ik, terwijl ik vanuit mijn tenen gaapte. “We kunnen ook niet veel meer doen. We moeten eerst weten wat ze in gedachten hebben voordat we met een plan komen.”

Lisa knikte afwezig, pakte haar mobiel uit haar tas en las een berichtje. Ze glimlachte en legde hem weer terug.

Ik kwam voorzichtig overeind. Op die manier had ik het minste last van duizelingen. “Wordt veroorzaakt door een lage bloeddruk,” verklaarde mijn verloskundige Marlies vorige maand. Uit de koelkast pakte ik een halve liter vanille vla die ik aan mijn mond zette.

“Bar, ik heb je raad nodig.” Ik ving met mijn tong het laatste restje op en had spijt dat ik niet nog een pak had staan.

“Vertel.”

Lisa draaide zich om en liep naar het raam. “Ik weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen. Het ligt nogal gecompliceerd.”

Mijn interesse was meteen gewekt. Ik gooide het pak in de prullenbak en liep snel de woonkamer in.

“Begin bij het begin,” stelde ik voor.

Het gedempte geluid van Lisa’s mobiel leidde haar af. Ze holde naar haar tas, pakte haar telefoon en begon te fluisteren. “Sorry, ik moet gaan. We hebben het er morgen wel over, oké? Ik haal je om tien uur op, dan zijn we zeker om twaalf uur in de Valeriusstraat.”

Nog voordat ik kon reageren had ze de deur achter zich dichtgetrokken.


“Before You Kiss the Bride maakt een planning, een draaiboek en een budget. Met name het kostenplaatje is belangrijk om goed te bewaken.” Ik knipoogde naar de aanstaande bruidegom. “Als je eenmaal enthousiast bezig bent, ben je snel geneigd boven je begroting uit te komen.”

Lisa vulde me aan met haar blik op Tessa gericht. “Je trouwt maar één keer, tenminste, daar gaan we natuurlijk wel van uit. Dan moet het ook helemaal perfect zijn.”

Stilzwijgend keken ze ons aan. Ze droegen allebei een vale spijkerbroek waarvan het kruis op kniehoogte hing. Rick leek in het echt ouder dan op tv. Zijn grijsbruine haar hing als een helm langs zijn gezicht. In de punten waren high-lights aangebracht. Hij stak een sigaret op en blies de rook schuin naar achteren.

“Wij organiseren een trouwerij waar nog lang over nagepraat wordt. Een die jullie gasten nog niet eerder hebben meegemaakt. Wij zorgen ervoor dat jullie op de dag zelf echt kunnen genieten, zonder bezig te zijn met de vraag of alles wel vlekkeloos verloopt.”

Rick kuchte zonder zijn hand voor zijn mond te houden. “Het kost veel geld om het via jullie te doen,” benadrukte hij terwijl hij zijn gezicht strak in de plooi hield.

Hier nam Lisa het stokje over. “Natuurlijk kost het geld om ons in te huren. Maar doordat wij veelvuldig samenwerken met de beste leveranciers kunnen we een betere prijs voor jullie bedingen. Op deze wijze verdienen we onszelf weer terug. Wist je trouwens dat het driehonderd uur kost om je trouwerij te organiseren als je het helemaal zelf moet doen? In een drukbezet leven is het bijna onmogelijk om dat goed te doen.”

Peinzend wreef ik over mijn dikke buik. Ik vroeg me af of ze onder de indruk waren van ons verhaal of dat ze het verwerpelijk vonden.

“Wat voor spectaculairs heb je voor ons in gedachten?” vroeg Tessa met de lispelende stem van een tienjarige. Tessa stak op platte schoenen al een kop boven Rick uit. Ze droeg een kortgeknipt, wit geblondeerd kapsel en had haar ogen dik omlijnd met zwarte eyeliner.

“Een eerste gesprek dient altijd ter kennismaking en om te voelen of er een wederzijdse klik is. Het is niet niks om de mooiste dag van je leven uit handen te geven. Daar is van beide kanten vertrouwen voor nodig,” legde ik uit. “Als dit vertrouwen er is en we weten waar jullie hart sneller van gaat kloppen, maken we een creatief plan. We kunnen nu wel allerlei fantastische ideeën afvuren, maar we presenteren liever een op maat gesneden plan dat naadloos aansluit op jullie droomhuwelijk. Nadat we vandaag met elkaar jullie wensen in kaart hebben gebracht.” Ik nam een slokje cola. Wachtend op hun reactie. Mijn ogen draaiden van Rick naar Tessa en weer terug. Het stel werd steeds waziger. Ik drukte mijn vinger tegen mijn slaap. Draaide langzame rondjes om het bonken te verzachten. De wereld om me heen werd mistig en ik kreeg het gevoel dat ik de controle over mijn lichaam kwijtraakte. Het enige wat ik nog kon doen was mijn hoofd tussen mijn knieën leggen en diep in- en uitademen.

“Wat heeft zij?” hoorde ik in de verte Rick vragen.

“Laat haar maar even,” zei Lisa, die luchtig probeerde te klinken. “Ze is wel vaker duizelig de laatste tijd.”

Tessa kwam ondertussen met een nat doekje aangesneld. Ze legde het op mijn voorhoofd.

Niet doen, dacht ik paniekerig. Mijn haar kon geen natte lapjes verdragen en ik was vanochtend best lang bezig geweest om dit hippe model erin te krijgen. Maar die ijdelheid verdween snel op het moment dat ik voelde dat ik oncontroleerbaar nodig moest poepen en spugen. Tegelijkertijd. Laat dit niet waar zijn, niet bij Rick Laban. Ik vertrek vandaag nog naar Tibet om een kluizenaarsbestaan te leiden als ik op dit moment in mijn broek poep. Lieve God, ik heb uw hulp nodig. Ik beloof dat ik nooit meer minnaars op zal zoeken in het buitenland, mezelf vanaf de geboorte van mijn kind helemaal wegcijfer en absoluut nooit, nee echt nooit meer te dure schoenen koop. Mits ik nu niet in mijn broek poep natuurlijk. Diep inademen door de neus en uit door de mond. Hou het binnen. Buik uit, buik in. Zen zen zen.

Lisa kwam naast me zitten, boog zich naar me toe. “Gaat het, Bar? Moet ik een dokter bellen?”

Ik schudde mijn hoofd en spande alle spieren in mijn lijf aan om de druk op mijn achterste te verlichten. In een poging toch nog op tijd het toilet te bereiken ging het mis. Ik spuugde op het ecrukleurige Perzisch tapijt, dat de vermalen aardbeien en jus d’orange van het ontbijt direct in zich opnam.

“Dat is van Ricks oma geweest,” piepte Tessa terwijl ze naar de natte plek wees.

“Ze is nog maar net dood,” vulde Rick haar aan. Ik zakte door de grond, kilometers diep de aarde in. Toen werd het donker.


Het volgende moment werd ik wakker op de sofa.

“Gaat het met je? We zijn zo geschrokken,” zei Lisa.

Vanuit mijn ooghoek zag ik Tessa op haar knieën het tapijt boenen. Links van haar stond een blauw emmertje met sop.

Ik probeerde overeind te komen en snoof. Geen poep, dacht ik opgelucht. “Het gaat, ik wil alleen heel graag naar huis,” zei ik gegeneerd. De kamer draaide nog steeds. Ik keek naar de brokken spuug. “Het spijt me zo,” fluisterde ik en ik keek Rick verontschuldigend aan.

“Het is al goed.” Hij keek op zijn horloge en wapperde demonstratief met de hand voor zijn neus. “Jullie concurrent staat zo voor de deur. Ik hoop dat die lucht voor die tijd wegtrekt.” Een cynisch lachje ontglipte zijn mond. “Oké meiden, we hebben een heel duidelijk beeld van wie jullie zijn en met name van wat jullie kunnen. Goede reis naar huis. Mijn p.a. laat binnenkort weten of jullie de klus krijgen.”


“Die kunnen we op ons buik schrijven,” jammerde ik vol schaamte toen we in de auto zaten. “Deze trouwerij zou ons op de kaart zetten. Het zou onze doorbraak zijn.”

Lisa zette het raampje open. “Bar, ik maak me zorgen. Het is niet normaal dat je zomaar flauwvalt.” Ze keek me bezorgd aan.

“De verloskundige zei bij mijn vorige bezoek al dat ik meer zout moest eten. Die duizeligheid is niet gevaarlijk voor de baby, eerder lastig voor de moeder. En gênant, blijkt nu.”

Lisa legde haar hand op mijn been. “Je werkt ook veel te hard. Je lichaam geeft vanzelf aan dat het rust nodig heeft. Misschien moeten we opnieuw naar de werkverdeling kijken.” Ze zette de cd van Keane op. Keek even naar buiten en sloeg vervolgens een hand voor haar mond. “Hoe krijg je het voor elkaar. Kotsen over het erfstuk van Rick Laban.” Haar lichaam begon schokkende bewegingen te maken. Tranen rolden over haar wangen.

“Echt grappig vind ik het niet, Lies. Misschien over zestig jaar.” Ik staarde uit het raam en keek naar het groene landschap waar we aan voorbijraasden.

“Sorry, ik vind het echt heel erg, maar tegelijkertijd te komisch. Niemand die dit verhaal gelooft, zelfs Kate niet.”

Ik nam mijn hoofd tussen mijn handen.

“De kotsende wedding planner, neemt al uw werk uit handen,” gierde ze. “Hoelang zou het duren voordat Tessa dat kleed weer schoon heeft?”


“Warme melk met anijs en bruin brood met appelstroop,” zei Lisa moederlijk.

Dankbaar nam ik de lunch in ontvangst. Lisa had een wollen deken voor me gehaald en mijn slippers onder mijn voeten geschoven. Ik voelde me langzaamaan weer wat beter worden. “Nou, laat me nu niet langer in spanning,” zei ik terwijl ik op het plekje naast me klopte.

Lisa kwam naast me zitten en schraapte haar keel. “Eigenlijk kan het niet en ik weet bij voorbaat al dat je boos wordt en me zult veroordelen.” Ze keek me met een mysterieuze blik aan. “Ik heb toch laatst een intakegesprek gehad bij Bas en Simone?” Ik nam een hapje brood. “Dat stel dat over zes maanden trouwt?” Lisa knikte en grabbelde in haar tas. “Hier, lees maar.” Ik pakte haar telefoon aan en keek naar de display.

Dag heerlijke vrouw, ik vond het bijzonder met je. Zullen we morgen het kasteeltje in Vught bekijken? Denk geschikte locatie…xxx.

Lisa keek naar de grond.

“De getuige?” giste ik.

Lisa schudde haar hoofd.

“Knappe zwager?”

Ze bewoog haar hoofd van links naar rechts.

“Ik geef het op,” riep ik terwijl ik wat appelstroop uit mijn mondhoek veegde.

“Bas, de aanstaande echtgenoot.”

Ik bleef stil en dacht dat ze een grapje maakte. Maar toen ik haar rood wordende hoofd goed bestudeerde, kreeg ik door dat ze bloedserieus was.

Lisa stond op en liep naar de vensterbank. Ze voelde aan de orchidee en trok het laatste knopje eraf. “Dood,” merkte ze op.

“Lisa, dit meen je toch niet?”

Ze ging in de vensterbank zitten en keek naar buiten. “Word je nou nooit gek van al dat verkeer dat elke dag weer langs je huis raast?”

Ik stond op en ging voor haar staan. “Lisa, je moet ermee stoppen, dit doorbreekt op alle fronten de wetten van de integriteit. Dit zijn onze klanten. Klanten die gaan trouwen, nota bene. Simone vertrouwt je. Ik verbied je om nog met hem af te spreken.”

Ze keek me hooghartig aan. “Wat ben jij saai geworden, nu je zwanger bent, zeg. Ik kan me nog goed herinneren dat we jouw minnaar op gingen zoeken in Engeland. Volgens mij was het net een maand uit met Frank en was je ook nog eens zwanger, over ethisch gesproken.” Ze haalde haar neus op.

Ik steeg bijna op. “Dat is niet te vergelijken, die had geen vriendin waar hij over een half jaar mee zou trouwen. Waar jij hen bij helpt, nota bene!” Ijsberend beende ik door de kamer. Mijn hersenen waren krampachtig aan het werk. “Is er al wat gebeurd tussen jullie?”

Lisa beet met haar tanden op haar nagel. “Hij heeft me een kus op mijn mond gegeven, meer niet.”

Argwanend bewoog mijn wenkbrauw omhoog. “Hoe kan dat? Waar was Simone dan?”

Lisa haalde haar schouders op. “Vorige week vroeg Bas of hij me alleen kon zien. Hij wilde iets leuks regelen voor Simone, iets waar ze niets vanaf wist, een verrassing.” Ze beet op haar onderlip. “En van het een kwam het ander.”

Mijn mond viel open. “Nou, die verrassing is dan zeker gelukt.” Ik keek naar buiten en zag hoe een moeder met een bakfiets gevuld met kinderen moeite deed om langs de filerijdende auto’s te fietsen. De baby lag in een knalrode Maxi-Cosi te slapen en zoog op een speentje. Het kleutermeisje droeg twee staartjes en klapte in haar handen. Het hele tafereel zag er allesbehalve ontspannen uit.

“We hadden een fles wijn op en buiten de kroeg namen we afscheid. Bij de derde zoen drukte hij zijn lippen iets te lang op de mijne. Hoewel ik hem echt heel erg leuk vind, heb ik hem van me afgeduwd. Natuurlijk weet ik dat het niet kan. Maar vanaf de eerste ontmoeting zit hij in mijn hoofd. En ik bij hem, blijkt nu.” Lisa sloeg haar ogen neer. “Gisterenavond belde hij om te vragen of hij langs mocht komen, maar dat leek me niet verstandig. Geloof me, ik vind het ook erg voor Simone.” Lisa slikte moeizaam. “Ik weet gewoon niet wat me overkomt, maar ik word overspoeld met verliefde gevoelens voor die man.”

Mijn handen rustten op mijn buik en ik probeerde mijn ademhaling tot rust te manen. “Je moet ermee stoppen, Lies. Ik neem vanaf nu de organisatie over. Hier kunnen we grote problemen mee krijgen.”

Lisa liet zich van de vensterbank glijden en pakte een chocolaatje uit het schaaltje dat op tafel stond. “Stel dat we voor elkaar gemaakt zijn. Dat we elkaar niet voor niets tegengekomen zijn. Dat zou toch ook zuur zijn?”

Ik liet me weer in de bank zakken en duwde een extra kussen in mijn rug. “Ook al had je geen zakelijke verbinding, een man die vlak voor zijn trouwerij een ander de liefde verklaart, iemand die hij nog maar net kent, daarvan mag je hopen dat het jouw ware niet is.”

Lisa pakte het lege bord van tafel en bracht het naar de keuken. “Ik ga naar kantoor. Ga jij straks naar de verloskundige?” Ze pakte haar tas en graaide nog een chocolaatje van de schaal.

“Alleen als jij belooft dat je met die Bas stopt,” zei ik dwingend.