Twintig

2002

“Lisa, kom eens kijken.”

Lisa kwam achter me staan, leunde op mijn schouder en sloeg met een gil haar hand voor haar mond. Samen keken we naar de dikke stolsels die zich mengden met het wc-water. Het dieprode bloed transformeerde langzaam naar roze en werd steeds lichter.

Geschrokken trok ik door. “Ik denk dat ik een miskraam heb.”

Lisa keek me bezorgd aan en wreef over mijn arm. “Zal ik de receptie bellen en vragen of ze een dokter willen sturen?”

Ik ging op de rand van het bad zitten en wreef met mijn handpalm langs mijn klamme voorhoofd. “Doe maar niet, ik zal toch af moeten wachten,” antwoordde ik. “Ik ben alleen zo moe en mijn buik doet pijn.” Mijn armen hingen slap langs mijn lijf. Ik voelde me verward. Leefde mijn kindje of werd het afgestoten? Van schrik begon ik te huilen.

Lisa nam me in haar armen en wiegde me langzaam heen en weer. “Lieverd, een beetje bloed hoeft nog niets te zeggen. Ik hoor wel vaker dat zwangere vrouwen bloedverlies hebben. De baby nestelt zich op dit moment misschien wel in.”

“Maar ik voel me zo schuldig,” snikte ik. “De afgelopen dagen ben ik alleen maar van streek geweest. Nog geen moment heb ik genoten van die positieve test. Ik heb alleen aan mezelf gedacht, wilde mijn leven vooral houden zoals het was, draaiend om mezelf.”

Met haar wijsvinger veegde Lisa een traan onder mijn oog vandaan. “Je moet niet zo streng zijn voor jezelf. Je hebt alle reden om van slag te zijn, dat betekent toch niet dat je niet van je kindje houdt? Een alleenstaande vrouw zonder kinderwens, die ineens zwanger blijkt te zijn. Ik was hysterisch gaan gillen in jouw situatie, zou me werkelijk geen raad weten. En dat terwijl ik op een dag best kinderen zou willen. Mocht ik ooit nog eens een man ontmoeten.” Lisa glimlachte voorzichtig en streek mijn haar naar achter. Ze pakte haar tas die bij de wasbak lag en haalde er een strip pillen uit. “Hier,” zei ze terwijl ze twee tabletten uit de verpakking drukte. Ze vulde een glas water. “Tegen de buikpijn.”

Ik slikte de paracetamol door en wreef met trillende vingers in mijn vermoeide ogen.

Lisa kuste me op mijn voorhoofd. “Je moet gaan slapen, rust zal je goeddoen. Wie weet valt het allemaal wel mee.” Ze liep de slaapkamer in om mijn pyjama te pakken.

Via de antieke spiegel keek ik naar mijn buik. Hoewel een kindje helemaal niet in mijn planning lag, was ik verdrietig. Natuurlijk had ik alles tegen om op dit moment zwanger te raken, maar toch. Zachtjes tikte ik op mijn buik. “Hoi lieve Uk, ben je na mijn brief geschrokken en op zoek gegaan naar een andere mama? Ik kan je geen ongelijk geven.” Ik rechtte mijn rug en haalde diep adem. “Het is misschien wat laat, maar ik wil je laten weten dat je welkom bent.” Ik trok mijn pyjama aan en stapte naast Lisa in bed. Vrijwel direct viel ik in slaap.

De volgende ochtend was de buikpijn weg. Ik stond op en werd direct misselijk. Toch kon ik alleen nog maar aan eten denken. Ik omarmde mijn buik. “Uk, ben je daar nog?”


Onderweg naar Oxford namen we in de taxi de planning samen door. Voor de laatste keer keken we naar de werkverdeling. Wie welke taak op zich nam. De tijdstippen waarop de gasten, de taart, de lakeien en de hoornblazers, de paarden en de bloemen zouden arriveren. Een generale repetitie op afstand.

Tien maanden waren we met de voorbereidingen bezig geweest. Twee keer waren we naar Engeland afgereisd. Samen met het bruidspaar. Om de sfeer te proeven, de locaties te bekijken en op basis van de wensen van het bruidspaar het concept verder uit te werken tot een unieke trouwdag.

Robert en Marja ontmoetten elkaar vijftien jaar geleden op de universiteit in Oxford. Robert studeerde rechten, Marja medicijnen. Het was hun droom om hun liefde te bezegelen op de plek waar ze elkaar voor het eerst gekust hadden. In de Botanische universiteitstuinen. Het had wat voeten in aarde gehad om de vergunningen te regelen, maar uiteindelijk was het ons gelukt.


De trouwerij werd een groot succes. Zoals altijd waren er gasten die (om iedere mogelijkheid om te laat te komen uit te sluiten) om half-elf al arriveerden. We waren daarop voorbereid en hadden de conciërge bereid gevonden hun een rondleiding door de tuinen te geven.

Voor onze gemoedstoestand was het beter geweest wanneer de diskjockey op tijd achter haar draaitafels had gestaan. We waren een zenuwinzinking nabij, omdat we geen gelijkwaardig alternatief hadden. Een half-uur voor het feest begon, arriveerde dj Isis. “Technisch mankement,” zei ze schouderophalend terwijl haar assistent ons met twee zilveren koffers in zijn handen voorbijliep.

Het duurde even voordat we weer rustig waren. Het bruidspaar had er gelukkig niets van gemerkt. De hele dag had ik eten nodig om mijn misselijkheid te onderdrukken. Mijn buik voelde ondanks het vele bewegen weer rustig aan.

De gasten vertrokken om half-twee naar hun slaapplaats, waarna Lisa en ik om 03.00 uur uitgeput ons bed indoken. Ik pakte mijn laptop en begon met de uitwerking van de dag. We hadden Karin van Cosmopolitan beloofd het draaiboek met aanvullende informatie direct op de mail te zetten, omdat er korte tijd tussen het uitwerken en drukken van het artikel zat.

Lisa was tot niets meer in staat. Die had ter afsluiting (op het moment dat alle gasten vertrokken waren) met twee barmannen tequila gedronken.

Redactie Cosmopolitan

Tav Karin Louwers

Betreft: Draaiboek trouwerij Robert en Marja

Datum:

Zaterdag 15 juni 2002

Plaats: Oxford – Engeland

Beste Karin,

Zoals afgesproken mail ik je het draaiboek met een aanvullende, samenvattende tekst. De bruiloft was spectaculair Wanneer je vragen hebt, kun je me op mijn mobiele nummer bereiken.


Thema dagprogramma: Ridders en Jonkvrouwen

Thema avondprogramma: Glitter & Glamour

13.  45: Ridder Robert en zijn getuigen kwamen te paard aan op het universiteitslandgoed. Robert trok de teugels aan en haalde zijn rechterbeen uit de beugel. Met een elegant gebaar zwiepte hij zijn been over de billen van het paard en sprong op de grond. Hij droeg een handgemaakt aluminium harnas met een helm, die hij na het afstijgen schuin op zijn achterhoofd schoof. Hij pakte zijn lans en speelde een schermspel met zijn getuigen. Er volgde een groot applaus onder de gasten. Lisa begeleidde Robert naar het altaar De paarden werden door de eigenaar van de manege opgevangen en in een trailer begeleid…

19.  15: Robert en Marja kwamen aan in een Aston Martin uit 1955 en stapten voor de ophaalbrug uit. Beiden gehuld in dezelfde wit-glanzende pakken. Een strakke broek met daarboven een nauw getailleerd jasje. Marja droeg een laag uitgesneden top en zilveren naaldhakken. Haar donkerbruine haar hing sluik langs haar prachtig opgemaakte gezicht. Smokey eyes, veel rouge en een transparante lipgloss. Robert droeg een blouse die expres iets te ver openstond en had zijn voeten in zilveren puntschoenen gestoken. Beiden droegen aan de rechterhand een ring met on top een grote paarse edelsteen.

19.  20: De hoornblazers en lakeien begeleidden het bruidspaar met muziek via het grindpad naar het diner in het eeuwenoude kasteel. De lakeien strooiden rozenblaadjes…

21.  50: De gasten werden naar de feestzaal begeleid. Het licht was gedoofd.

Twee gedimde spots sprongen aan. Het zachte licht bescheen twee percussiespelers.

Het stel trommelde een opzwepende beat die binnen vijf minuten naar een hoogtepunt werd geleid. Toen sprong de Saturday Night Fever-dansvloer aan. Een verlichte dansvloer, bestaande uit blokken van vier bij vier meter Robert en Marja stonden op de blokken, met hun rug naar de gasten toe. Hand in hand, hun silhouetten verlicht. De heupen bewogen tegelijkertijd van links naar rechts en hun vrije arm wees naar het plafond. In hun hand droegen ze een microfoon.

De trommelaars stopten en dj Isis draaide direct aansluitend het nummer voor de openingsdans. ‘We are family’ van Sister Sledge. Robert en Marja draaiden zich tegelijkertijd om en begonnen te zingen. Vier maanden hadden ze aan de act gewerkt en samen hadden ze de choreografie bedacht. Het zag er bijzonder indrukwekkend uit.

De gasten voegden zich bij het bruidspaar en dansten om hen heen. Ze klapten in hun handen en zwaaiden enthousiast met hun armen in de lucht…

01.45: Vuurwerk

Een kleine tienduizend euro aan vuurwerk is de lucht ingeschoten. Onder twee voorwaarden: er mochten alleen vuurpijlen worden afgeschoten en het personeel moest het afval voor het eind van de nacht opgeruimd hebben.

Ik geeuwde diep vanuit mijn buik en herlas de tekst. Daarna voegde ik de tien mooiste foto’s bij het bestand en drukte ik op verzenden. Robert en Marja waren (net als wij) supertrots dat hun trouwerij in de Cosmopolitan gepubliceerd werd.

Ik keek opzij en zag dat Lisa al sliep. Mijn benen voelden loodzwaar aan. Met mijn handen streelde ik mijn blote buik. Door de drukte had ik vandaag nauwelijks aan mijn zwangerschap gedacht. Wat zou de oorzaak zijn geweest van dat bloed van gisteren? Zou ik überhaupt nog zwanger zijn? Maandag moest ik direct maar een afspraak maken bij de huisarts. Zou Stan nog aan me denken? Wat een goddelijke man. Langzaam dwarrelden al mijn vragen naar de achtergrond en viel ik in een diepe slaap.