Vijftien

2002

De rustmomenten deden wonderen, hoewel het vreemde wonderen waren.

– Ik viel als een blok in slaap, terwijl ik altijd een slechte slaper was. Ik werd zelfs niet meer wakker om te plassen.

– Ik kocht opvallend minder kleding en schoenen, maar dat kon ook komen doordat ik maandelijks een piepklein beetje geld opzijzette voor mijn reis.

– Mijn eetpatroon veranderde. Ik kon geen koffie en jus d’orange meer verdragen en mijn flakes verruilde ik voor bruine boterhammen met pindakaas.

– Mijn borsten groeiden.


Nog een paar dagen voordat we naar Oxford gingen. Lisa werkte die ochtend thuis aan de laatste voorbereidingen, ik was op kantoor. Nadat ik mijn to do-lijst had afgewerkt, liep ik naar de kapstok. Ik trok mijn lichtblauwe colbert aan en wandelde naar de Etos. Het miezerde. De miezer sloeg al snel om in een gigantische hoosbui en mijn haar werd kleddernat. Sommige mensen konden dat hebben, ik niet. Ik ging eruitzien als een natte cavia.

Pal voor de winkel klopte ik het water van mijn jasje en kneep ik het vocht uit mijn haar. Mijn mandje vulde ik met make-up-remover, een borstel, drop en tampons. Nadat ik eerst goed om me heen had gekeken of er geen bekenden in de buurt waren, durfde ik de vraag te stellen. Hij spookte al een tijdje door mijn hoofd, maar ik joeg hem steeds weer weg. “Hebt u voor mij een zwangerschapstest?” vroeg ik met gedempte stem.

“Wilt u er één of twee?” wilde de caissière weten.

“Eén moet genoeg zijn,” antwoordde ik met een krampachtige glimlach. Ik kuchte, keek om en zag de rij groeien.

“De Clearblue, de Predictor of ons eigen merk?”

Ongeduldig hield ik mijn adem in. Hoeveel vragen kon deze dame nog bedenken? “De meest betrouwbare graag.”

De caissière haalde haar schouders op. “Ze zijn allemaal even betrouwbaar. Het verschil zit in de prijs,” zei ze afgemeten.

“Doe de Predictor maar. Dank u wel.”

Met dit grote geheim op zak liep ik terug naar kantoor. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Met mijn wijsvinger probeerde ik de uitgelopen mascara weg te halen. Nadat ik mijn haar met een handdoek had gedroogd en gekamd, richtte ik me op het doosje voor me. Aandachtig las ik de bijsluiter en ik liep naar de keuken waar ik een theemok pakte, medelijden hebbend met Lisa. We wasten op kantoor nog altijd met de hand af. Ik ging naar het toilet en hing boven de mok die ik in een mum van tijd vol plaste. Met de grootste precisie hield ik het staafje er enkele seconden in. Eén, twee, drie, vier, vijf, zes.

Met de test in mijn broekzak ging ik achter mijn laptop zitten. Over vijf minuten wist ik meer. Vijf minuten konden lang duren. Ik staarde naar het beeldscherm. Zeven nieuwe berichten in mijn inbox. Mijn vingers zweefden boven het toetsenbord zonder ze aan te raken. Na twee minuten hield ik het niet meer en trok ik de test uit mijn broekzak. Nu goed opletten. Er bevonden zich twee vakjes op de test waar ik op moest letten. Het linkervenster kon een stip tonen, dan was het voor mij foute boel. De rechter-stip liet zien of ik de test goed had uitgevoerd.

Beide vakjes lachten me bevestigend toe.