Zevenendertig

2003

Mijn angsten bleken op onwetendheid te zijn gebaseerd. Want vanaf het eerste moment dat Sophie en ik elkaar aankeken, wist ik dat we bij elkaar hoorden, dat het zo moest zijn. Tijdens mijn zwangerschap was ik bang de grip op mijn leven kwijt te raken, maar Sophie werd mijn leven. Ze straalde een rust uit waar ik mijn hele leven naar op zoek was. Haar lichtbruine ogen die zonder oordeel, puur en onbevangen de wereld inkeken. Onderzoekend en nieuwsgierig. Mijn dochter werd het stralende middelpunt in mijn bestaan. Een nieuw bestaan, waarin het niet langer om mij draaide. Mijn leven speelde zich grotendeels af rond haar voedingen, haar slaapjes, de babymassage en het babyzwemmen. En om eerlijk te zijn, ik vond het heerlijk.

De onderbroken nachten waren het leukst. Sophie en ik in de zacht belichte babykamer, de schaduw van haar bedmobiel dansend over de vloer. Mijn vingers die het witte gordijn een stukje opzij schoven, haar oogjes die samen met de mijne de slapende stad inkeken. Tijdens deze nachten was mijn hoofd leeg. Was er alleen nog ruimte voor de onvoorwaardelijke liefde die me dienaar van mijn kind had gemaakt.

Ook Frank was stapelgek op zijn dochter. Omdat hij doordeweeks tot laat aan het werk was en er dagen waren dat hij Sophie alleen ‘s ochtends een uurtje zag, gebruikte hij het weekend om haar beter te leren kennen. Met zijn dochter in een draagzak tegen zijn borst gedrukt, wandelde hij op zaterdag door het Kralingse bos en deed hij boodschappen. Hij kletste met niemand zoveel als met Sophie, die soms kraaiend, dan weer slapend zijn verhalen aanhoorde. Haar geboorte heeft ons een verbinding voor het leven gegeven. Een onvoorwaardelijke liefde, die voor niemand zo sterk voelt als voor ons. In haar ogen zien we de weerspiegeling van ons beiden. Zonder ons was zij er niet geweest.

Toch had de geboorte van Sophie mijn twijfels over ons samen niet weggenomen, alleen wat naar de achtergrond gedreven. Het was niet moeilijk om met Frank te leven, hij had genoeg liefde, oprechtheid en trouw in zich. Maar het kostte hem moeite dat te uiten in woorden of romantische uitspattingen. Hij deed het tegenovergestelde van wat goed voor ons was. Met alle liefde die hij in zich had, stortte hij zich nog intenser op zijn werk vanuit de gedachte goed voor zijn gezin te kunnen zorgen. Zo gebeurde het dat we ieder nog meer ons eigen leven gingen leiden. Sophie werd ons kruispunt, de plek waar onze wegen elkaar even aanraakten. De twee avonden per week dat we samen aten, spraken we vooral over de sprongetjes die Sophie maakte. Soms ging het over zijn werk, een andere keer over de invulling van mijn dagen als tijdelijk niet-werkende. Er waren momenten dat ik me afvroeg of ik mijn leven zonder diepgang en passie door wilde leven. Maar mijn maag kromp al ineen bij de gedachte dat ik Sophie met gescheiden ouders op zou zadelen. Iets waar ze geen enkele stem in had, maar waar ze wel de dupe van zou worden. Dus besloot ik mijn verlangen naar een hartstochtelijke verbinding te verdringen en te genieten van wat er op dat moment wel was.


Zonder veel te doen, vlogen de dagen voorbij. In de laatste maand van mijn verlof kreeg ik het benauwd. Als wedding planner waren Lisa en ik vaak ‘s avonds en in het weekend op pad, terwijl we doordeweeks lange dagen op kantoor maakten. De gedachte dat ik meer met mijn werk bezig zou zijn dan met mijn dochter, maakte me ziek van ellende. Het was geen optie om parttime te gaan werken. Lisa en ik zaten nog in de tropenjaren, waarin we keihard moesten werken om ons bedrijf naamsbekendheid te geven en grote opdrachten binnen te halen. Er zou te veel werk op Lisa’s schouders terechtkomen, vroeg of laat zouden we daar beiden moeite mee krijgen. Daar kwam bij dat ik überhaupt nog niet klaar was om te gaan werken. Ik wist dat het op een dag weer zou gaan kriebelen, maar wilde nog langer genieten van het voltijd moederen. Mijn gevoel vertelde me dat ik moest stoppen, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Lisa teleur te stellen.

Frank slaakte een opgeluchte zucht toen ik hem vertelde over mijn plan om me terug te trekken uit ons bedrijf. “Sophie is nog zo klein, ze heeft je nodig. Het kind zal doodongelukkig worden als ze de hele week naar de crèche moet,” vond hij. “Ik verdien voldoende voor ons beiden, ga jij nou maar doen waar jij gelukkig van wordt. Dat is uiteindelijk ook het beste voor Sophie.”

Zo kwam het dat ik niet veel later al mijn moed bij elkaar raapte en een afspraak met Lisa op kantoor maakte.


Ik haalde mijn hand langs mijn voorhoofd en keek op mijn horloge. Lisa was een kwartier te laat. Niet zo vreemd op zaterdagochtend om tien uur. Ik was inmiddels wel gewend aan het vroege opstaan, Lisa niet. Gisteren had ik haar gebeld of we vandaag op kantoor konden afspreken. In alle rust, zonder de stagiaire om ons heen. Mijn hand klemde zich om het stuur van de Bugaboo, die ik zachtjes heen en weer reed. Sophie was na haar flesje direct weer in slaap gevallen. Ze maakte knorrende geluidjes. Er groeide een genadeloze spanning in mijn buik. Een spanning die niet meer weg te denken was.

Onderzoekend keek ik om me heen. Mijn blik viel op een prachtig tinnen beeld dat op een witte sokkel naast ons bureau stond. Het silhouet van een naakte vrouw die haar armen vol overgave naar de hemel uitstak. Ik vroeg me af waar Lisa dit indrukwekkende sculptuur op de kop had getikt. Voor de rest leek er eigenlijk weinig veranderd. Hoewel. Ik telde zes limekleurige ordnermappen, die keurig in een rij tussen de twee bureaus in stonden. Alle klanten op alfabetische volgorde. Sarah had goed werk verricht. Ik liep naar de archiefkast, die ik nieuwsgierig opende. Mijn hand gleed over een rits fuchsia ordnermappen. Leveranciers, locaties en trouwerijen. Het voelde vreemd om lang niet op kantoor geweest te zijn. Vreemd dat een ander mijn werkplek gebruikte. Zo zou het na vandaag altijd zijn. Ik liep naar de keuken en zette de waterkoker aan. Mijn vingers raakten het hardstenen aanrecht aan. Ik pakte de koektrommel die naast het espressoapparaat stond en draaide het deksel open. Gulzig snoof ik de geur op. Toen keek ik naar mijn buik. Naar de vetrol die boven mijn broekriem uitpiepte. Bedremmeld zette ik de trommel weer terug. Nog drie kilo te gaan voordat ik weer op mijn oude gewicht was. Nog even doorbijten. Ik veerde op toen ik de sleutel in het slot hoorde en stak mijn hoofd om het hoekje van de keuken.

“Sorry, er was een ongeluk gebeurd op de Van Brienenoord,” kwetterde de vertrouwde stem van Lisa. “Je hebt Sophietje meegenomen. Gezellig.” Haar hoofd verdween in de kinderwagen. “Wat krijgt ze bolle wangen,” fluisterde ze vertederd. Lisa gooide haar sleutelbos op het bureau. “Welkom terug,” zei ze breed grijnzend, terwijl ze met open armen op me afliep.

Terwijl we elkaar in de keuken omhelsden voelde ik de spanning in mijn buik naar een hoogtepunt groeien.


“Ik heb je gemist,” verzuchtte ze toen ze met twee mokken in haar handen achter me aan het kantoor inliep. “Hou me ten goede, met Sarah is het prima, maar dat is toch anders. Ze is geweldig voor de administratieve klussen, maar een trouwerij regisseren zonder jou is gewoon niet hetzelfde. Ik miste de dynamiek en de humor. En als er nu iets misging had ik niemand om echt mee te brainstormen en de spanning mee te delen,” bekende ze met stralende ogen.

Ik vouwde mijn vingers om de theemok en sloeg mijn ogen neer. Ik wilde mijn beste vriendin niet teleurstellen. Ik wilde haar niet boos of verdrietig maken. Mijn keuze voelde als verraad, zou ze me ooit kunnen begrijpen? “Lisa,” mijn stem klonk broos. Ik keek haar met een hulpeloze blik aan en mijn hart begon sneller te kloppen. “Ik trek me terug uit ons bedrijf.” Mijn wangen kleurden rood van schaamte.

Haar hele gezicht straalde verbijstering uit. “Wat bedoel je?” vroeg ze afgemeten.

Ik slikte een paar keer. “Ik moet eerlijk en realistisch zijn. Ik kan geen zestig uur per week meer werken en dat is geen goede instelling voor een zelfstandig ondernemer.” Je kon een speld horen vallen. Ik moest nu doorzetten, voordat ik uit schuldgevoel al mijn woorden terug zou nemen en net zou doen alsof het een grapje was. “Voor de bevalling was ik ervan overtuigd dat ik op dezelfde manier door zou gaan met werken. Zeven dagen per week. Maar toen wist ik nog niet wat ik nu wel weet.” Ik trok de kinderwagen naar me toe. “Sophie en ik kunnen nog niet zonder elkaar. Ik zal me vreselijk schuldig voelen als ik haar zo weinig zie en zij zal ziek worden van de heimwee.”

Ik zag een diepe frons op Lisa’s voorhoofd verschijnen. “De crècheleidsters zullen klappen als ze haar eerste stapjes zet en dit bijhouden in haar schriftje,” ging ik met overslaande stem verder. “Al die mooie ervaringen kan ik in dat dagboekje nalezen, alsof ik over het leven van een volstrekt onbekende lees. Straks gaat ze mama zeggen tegen de crècheleidster in plaats van tegen mij. Ik raak in paniek als ik daaraan denk.”

Lisa keek me aan alsof ik een zenuwinzinking nabij was. “Onderzoek heeft uitgewezen dat kinderen van werkende moeders juist gelukkiger zijn.” Ze keek me aan zonder met haar ogen te knipperen. “Juist omdat die moeders ook een ander leven hebben buiten hun kinderen en de tijd die ze dan thuis met hen doorbrengen kwalitatief leuker invullen. Die moeders zijn vaak minder gefrustreerd, omdat ze aan zichzelf werken.” Lisa werd wit rond haar neus. “Dit was je droom, hoe kun je die opgeven?” Ze kwam dichterbij en herhaalde de woorden ‘je droom’ nog een keer. Vervolgens keerde ze zich van me af en wierp met een moedeloos gebaar haar armen in de lucht. “Zie jij jezelf alle dagen thuis zitten? Dat past helemaal niet bij je.”

Ik haalde mijn schouders op. “Ik zal vast na verloop van tijd weer aan het werk gaan, maar dan voor een dag of drie. Ik wil zo graag nog even ongestoord van Sophies eerste maanden genieten, zonder werkstress.” Ik kwam overeind en boog over de kinderwagen. Voorzichtig schoof ik het zachtroze mutsje dat over haar ogen was gegleden omhoog. Kijkend naar mijn slapende dochter schoot ik bijna vol. “Eerlijk gezegd kan ik nog niet zonder haar, ze is nog zo kwetsbaar en hulpbehoevend.”

Het onbegrip was van Lisa’s gezicht af te lezen.

Ik pakte haar handen en probeerde haar blik te vangen. “Het was voor mij echt heel moeilijk om deze beslissing te nemen, Lies. Ik heb het gevoel dat ik je in de steek laat.”

Lisa weigerde naar me te kijken, sloeg haar armen strak over elkaar en stak haar kin vooruit. “Dat doe je ook.” Ze beende naar het raam en drukte met haar vingertoppen tegen de vensterbank. Zo bleef ze een tijdje staan. “Ik heb tijd nodig om aan het idee te wennen,” zei ze ten slotte. “Ik ga de komende weken gebruiken om na te denken hoe we jouw vertrek verder gaan afwikkelen. Dat kan maar beter snel afgerond zijn. Dan kan ik weer verder. Al weet ik niet precies hoe.”

Ongemerkt kromp ik ineen. Niet eerder had ik me zo schuldig gevoeld. “Ik wil je graag helpen totdat je een vervanger hebt,” stelde ik voorzichtig voor.

Lisa trok een ongeïnteresseerd gezicht. Zonder op mijn voorstel te reageren liep ze rondjes door de kamer. “Weet Kate het al?” vroeg ze uiteindelijk met een kille stem.

Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb het alleen met Frank besproken. Het zou niet eerlijk zijn als Kate het eerder wist dan jij.”

Lisa griste haar sleutels van het bureau. Op weg naar de deur draaide ze zich om. “Dan ga ik nu naar haar toe om te vertellen dat ik er vanaf nu alleen voor sta. Ze zal me vast kunnen voorzien van een goed juridisch advies.”

Ik slikte moeizaam en wist niets meer te zeggen. Zonder gedag te zeggen, gooide ze de deur in het slot.


Totaal ontredderd kwam ik thuis. Het was niet dat ik verwacht had dat Lisa een gat in de lucht zou springen bij het horen van mijn terugtreding uit ons bedrijf, maar dat ze juridische stappen wilde ondernemen? En nog wel met behulp van onze wederzijdse vriendin. Met een bezweet hoofd van de spanning legde ik Sophie in bed en ging ik aan de keukentafel zitten.

“En?” vroeg Frank die nieuwsgierig opkeek van zijn laptop. “Hoe verliep het gesprek?”

Ik keek hem glazig aan. “Ze is woedend,” antwoordde ik broos. “Ik ben bang dat ze me nooit meer wil zien.” Ik vouwde mijn handen om mijn gezicht en schudde mijn hoofd. “Ik voel me er zo ellendig onder, ik heb haar diep gekwetst. Kate zal het me ook niet in dank afnemen. Zij als gedreven zakenvrouw begrijpt natuurlijk niets van mijn beslissing.”

Frank glimlachte troostend. “Lisa is teleurgesteld en dat is goed te begrijpen. Maar Lisa kennende duurt dat maar even.” Hij richtte zijn blik weer op de computer en vouwde zijn vingers om de zwarte muis. Met een driftig gebaar schoof ik de laptop opzij.

“Misschien raak ik mijn beste vriendin kwijt. En dan ga jij na wat sussende woorden weer lekker aan het werk?”

Frank stond rustig op en hield een glas water onder de kraan. “Probeer jij eerst even te kalmeren,” zei hij terwijl hij het volle glas in mijn hand duwde. Met trillende vingers pakte ik het glas op en bracht het naar mijn lippen. Ik schrok op van het aanhoudende zoemen van de deurbel.

“Ik zei het je toch,” zei Frank smalend terwijl hij de laptop weer naar zich toetrok.

Bij het zien van Lisa’s gezicht sloeg mijn hart over. Ik veegde mijn klamme handen aan mijn jasje af en probeerde een lach op mijn gezicht te toveren. “Fijn dat je er bent,” zei ik zelfverzekerder dan ik me voelde. Uit haar gezichtsuitdrukking kon ik niet opmaken in welke emotie ze verkeerde.

Met grote passen beende ze de woonkamer in.

“Dag Lisa,” zei Frank die zijn stoel vlug naar achteren schoof en opstond.

Zonder iets te zeggen knikte ze hem toe, waarna ze met haar armen over elkaar geslagen voor de eettafel ging staan.

“Ik ga even kijken of Sophie nog slaapt,” vervolgde Frank ongemakkelijk, waarna hij in een mum van tijd boven was.

“Ga zitten,” zei ik uitnodigend terwijl ik een van de stoeltjes naar achter schoof.

“Kate heeft me naar je toegestuurd,” begon Lisa. Zwijgend staarde ik naar haar bewegende lippen. “Ze vindt het kinderachtig dat ik met juridische stappen gedreigd heb. Je hebt als medeeigenaar natuurlijk altijd het recht om uit de zaak te stappen.” Haar ogen draaiden vermoeid mijn kant op. “Mits je de ander niet met schulden achterlaat.”

Met gekromde schouders ging ik naast haar aan tafel zitten. “We hebben gelukkig geen schulden en een positief eigen vermogen. Waar ik overigens niets van mee wil nemen. We hebben er samen hard voor gewerkt. Ik wil dat jij verdergaat en de grootste wedding planner van Nederland wordt.”

Lisa glimlachte moeizaam, leunde voorover en vouwde haar vingers in elkaar. “Waarom heb je me niet eerder over je twijfels verteld, dan hadden we erover kunnen praten en kwam het niet zo uit de lucht vallen.”

Schuldbewust beet ik op mijn nagel. “Dit gevoel ontstond pas na de geboorte van Sophie. Voor die tijd was ik ervan overtuigd dat ik oud zou worden in ons bedrijf. Maar alles is anders geworden sinds zij er is. De eerste weken dacht ik dat het een vlaag van verstandsverbijstering was, dat de roze wolk waarop ik zweefde snel lek geprikt zou worden. Maar mijn gevoel werd alleen maar sterker naarmate de weken verstreken. Ik had mijn twijfels eerder met je moeten delen, dat ben ik met je eens. Maar ik voelde me zo schuldig dat ik het steeds uitstelde.” Tranen brandden in mijn ogen. “Het spijt me,” zei ik zacht. “Ik kan me goed voorstellen dat je teleurgesteld en boos bent.” Voor een moment hield ik mijn adem in. “Ik wil je niet kwijt, Lies.” Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek haar hoopvol aan. Lisa staarde naar de tafel. “Kun je het me vergeven?”

Ze haalde haar schouders op. “Misschien niet morgen, misschien niet overmorgen, misschien volgend jaar.” Haar gezicht ontspande in een voorzichtige glimlach. “We komen er wel uit samen. Maar ik baal er vreselijk van dat je onze samenwerking verbreekt. We zijn Before You Kiss the Bride samen gestart om er met z’n tweeën een succes van te maken. Nu moet ik het alleen zien te redden.”

Ik legde mijn hand op die van haar. “Dat begrijp ik en dat spijt me. Maar ik blijf totdat je een oplossing hebt gevonden,” beloofde ik.