2002
“Er wordt niet meer gewerkt, onverantwoord voor de baby en voor jou,” deelde mijn verloskundige Marlies mij met een strenge blik in haar ogen mee. “Je bloeddruk is zo laag dat je bedrust moet houden. De kans is groot dat je weer flauwvalt. Met alle gevolgen van dien.”
Ik veerde op. “Niet werken? Maar dat kan niet. Ik kan mijn compagnon toch niet in de steek laten? Daarbij, ik ben zwanger, niet ziek.”
“Als de koningin morgen sterft, heeft ook zij morgen een vervanger.” Marlies haalde haar schouders op alsof het niets was dat ze mijn leven hier even van tafel veegde. “De komende maanden draait het alleen nog maar om de baby en om jou,” vervolgde ze ernstig terwijl ze de bloeddrukmeter weer in haar la opborg. Ze pakte een verklaring waarop ze de oorzaak van mijn ziekteverzuim noteerde. Zette er een krasse handtekening onder en een stempel van haar praktijk. “Hier, voor het uwv.”
Paniekerig keek ik naar de witte enveloppe die ze me aanreikte.
“Ik voel me een mislukkeling, iemand die niet eens normaal zwanger kan zijn.”
Haar duimen rolden over elkaar. “Het zijn nog maar drie maanden. Geniet nog even van de rust die je hebt.”
In gedachten zocht ik naar een uitweg. Ik zou natuurlijk vanuit huis kunnen werken. Thuis kon ik best veel doen, desnoods vanuit bed. En Bas en Simone, die bruiloft moest ik nu wel van Lisa overnemen.
Marlies onderbrak mijn gedachten, pakte mijn vinger en duwde er een naald in.
Mijn gezicht betrok.
Met haar duim en wijsvinger kneep ze druppels bloed uit het wondje. “Je ijzergehalte is verder goed, hoor,” concludeerde ze na een paar minuten. Marlies maakte een aantekening in mijn dossier en klapte het dicht. “Woon je trouwens nog steeds alleen?”
Ik knikte bijna onzichtbaar en hoopte dat ze het zo over het weer ging hebben.
Ze schudde haar donkere krullen. “Dat kan nu echt niet meer. Je zult de komende tijd vaker last hebben van duizelingen, met alle gevolgen van dien.”
Ik zoog op mijn gewonde middelvinger en keek haar beduusd aan. “Er zijn toch wel meer alleenstaande moeders die het heel goed alleen aankunnen?” protesteerde ik.
Marlies legde haar ellebogen op tafel, vlocht haar vingers ineen en liet haar kin op haar knokkels rusten. “Die lage bloeddruk hou je tot na de bevalling. Stel dat je van de trap valt, niemand die je dan kan helpen.”
Ik zuchtte diep. Misschien had ze wel gelijk, het kon ook niet langer zo. Het werd tijd om mijn huis los te laten en met Frank samen te gaan wonen. Het minste wat ik kon doen was ons een kans geven, omwille van Uk. Hij zou me uitzinnig kunnen verwennen. We konden oefenen papa en mama te zijn en samen naar zwangerschapsgym gaan. Dingen die aanstaande ouders doen. Ook dit zou vast wel weer leuk worden. Toch?
Kate kwam als laatste La Pizza binnen. “Sorry, mijn zitting liep uit.” Ze haalde het elastiek uit d’r haar en gooide het los. “Blijf jij maar zitten, oude oma,” grinnikte ze. Ze kwam achter me staan en vouwde haar armen om mijn buik. “Ik hoorde dat je een onuitwisbare indruk op Rick Laban hebt gemaakt.” Ze keek Lisa met een samenzweerderige blik aan en knipoogde. “Letterlijk en figuurlijk.” De twee gierden het uit.
“Het zou prettig zijn als het onder ons blijft,” zei ik en ik keek hen dwingend aan. Kate veegde haar tranen weg en richtte zich weer tot mij. “Sorry, natuurlijk blijft het onder ons.” Ze pakte de Evian en vulde onze glazen. “Je ziet er moe uit,” concludeerde ze.
“Barbara mag niet meer werken van haar verloskundige. Maar je kent haar, ze heeft alweer allemaal plannetjes gemaakt om het vanuit huis druk te krijgen,” gaf Lisa hoofdschuddend aan.
“Gisteren hebben we een nieuwe werkverdeling gemaakt. Alle administratieve taken ga ik vanuit huis doen. Lisa bezoekt de klanten en de leveranciers.” Op één na dan, waar ik nog iets voor moest bedenken. Maar dat vertelde ik niet aan Kate en ook niet aan mijn verloskundige.
“We hebben nog twee aanvragen liggen voor een stageplaats voor het nieuwe schooljaar van de Hogeschool Rotterdam. Het zou geweldig zijn als daar een pittig persoon tussen zit, die werk uit handen kan nemen en op de trouwdag zelf kan assisteren,” vulde Lisa aan. “Je bent nu wel zes maanden uit de roulatie.”
Ik knikte en staarde voor me uit. De glazen van Kate en Lisa werden gevuld met chablis. Waar ik overigens een moord voor zou doen.
“Waar zit je met je gedachten?” vroeg Kate.
Ik vouwde mijn handen om het glas water. “Ik ga samenwonen met Frank.”
Lisa slaakte een gilletje. “Dat moet je nooit doen als je niet gek op hem bent.”
Kate sloeg met haar hand op tafel. “Dat is een fantastisch plan. Ze zien elkaar nu toch ook af en toe?”
Een diepe fronsrimpel tekende Lisa’s voorhoofd. “Ja, alleen voor seks en echo’s.” Met haar wijsvinger wees ze naar mijn buik. “Ze kan toch moeilijk met dat bolle lijf op zoek gaan naar een andere minnaar?” schamperde ze.
Mijn kaken verkrampten. “Bedankt voor je tactvolle uitleg, Lies. Maar ik voel dat ik het in ieder geval moet proberen. En dan is dit wel het moment bij uitstek. We hebben zelden ruzie, het is meer dat we een verschillende kijk op onze relatie hebben.” Mijn hand rustte op mijn bolling.
Uk kwam tot leven en schopte, waardoor mijn buik een golfbeweging maakte. Hij was het blijkbaar met me eens.
“Je maakt voor je kindje en voor jezelf wel een rustige start. Het kan alleen maar leuker worden. Frank hoeft niet meer te zeuren dat hij je vaker wil zien en jij hebt een gratis oppas na je bevalling,” bedacht Kate.
Lisa knikte toegeeflijk. “Zorg er dan in ieder geval voor dat je jouw huis niet verkoopt, maar verhuurt. Als het niet werkt, kun je altijd weer terug naar je vertrouwde plekje,” stelde ze voor.
Mijn ogen werden groter. Wat een briljant plan. Dat ik dat zelf niet had bedacht. Frank had al bijna een TE KOOP-bord op het raam geplakt. “Dan heb ik de komende maanden ook nog eens dubbele inkomsten,” glunderde ik.
“Is je internetzoektocht al succesvol?” vroeg Kate na het hoofdgerecht.
Lisa verstopte haar gezicht in het wijnglas. “Niet echt, af en toe wat mailverkeer,” zei ze binnensmonds.
Ik keek haar onderzoekend aan. Ze zag er stralend uit. Stralend verliefd als je het mij vroeg. Ze droeg een catsuit van spijkerstof met daaronder een felroze T-shirt. Haar lippen hadden dezelfde kleur. Het bleef pijnlijk stil en onze ogen waren op Lisa gericht.
“Over een maand of zeven heb je er een interessante zaak bij,” zei ik tegen Kate, die niet-begrijpend mijn gezicht aftastte. “Pasgetrouwde vrouw vermoordt wedding planner en wil van haar man scheiden.” Ik speelde met het schijfje citroen in mijn water, terwijl ik opzij keek naar Lisa.
Die kneep haar ogen samen. Haar roze lippen bewogen venijnig, maar ik hoorde niet wat ze zei.
“Waar heb je het over?” vroeg Kate argwanend.
“Niets, helemaal niets,” antwoordde Lisa luchtig terwijl ze haar glas neerzette. “Gekke hormonale uitspatting. Ze doet wel vaker vreemd de laatste tijd,” grijnsde ze terwijl ze mijn hand pakte en er iets te hard in kneep.
“Sorry, maar ik kan het even niet meer volgen.”
Lisa schudde verwoed haar hoofd en hief het glas. “Laten we het vanavond even niet meer over mannen of over werk hebben. We gaan herinneringen ophalen, babynamen bedenken en vooral veel lachen. Proost meiden, op onze vriendschap,” kraaide ze, terwijl Kate en zij de wijnglazen klonken en ik mijn bronwater ertegenaan tikte.