2006
Laatste ontwikkelingen:
– Max, Sophie en ik gaan samenwonen.
– Ik ben IVF-deskundige geworden.
– Mijn nieuwe deurbel gaat.
Ik kan moeilijk zien wie er voor de deur staat omdat de persoon in kwestie een torenhoog pakket bij zich draagt. “Mevrouw Muller?” murmelt een vrouwenstem. Nadat ik bevestigend antwoord, duwt ze me het enorme pakket in mijn armen. Een klein vrouwtje met een enorme bos grijzend piekhaar komt tevoorschijn. “Ik ben van Fertizorg.” Opgelucht kijkt ze me aan. “Uw medicijnen. Geluk ermee!” Het mevrouwtje verdwijnt weer net zo snel als ze gekomen is.
“Dit kan niet waar zijn,” roep ik met overslaande stem als ik met de dozen in mijn armen naar binnen loop. “Moet deze hoeveelheid in een periode van drie weken in mijn gezonde lijf gespoten worden?” Rillingen lopen over mijn rug.
Max perst er een nerveus lachje uit. “Misschien lijkt het erger dan het is?”
Ik schud mijn hoofd. “Nee Max, dit is serious business.” Nadat ik van de eerste schrik bekomen ben, scheur ik nieuwsgierig de doosjes open om de bijsluiters te lezen. Had ik niet moeten doen. Ik word spontaan niet lekker. Al lezend begrijp ik dat ik het merendeel van de medicijnen op een koele plek moet bewaren. Zelfs de groente- en fruitbak van de koelkast zijn nodig om de doosjes in kwijt te kunnen. Er past geen pak melk meer bij. In het begin van de avond druk ik de eerste spuit uit de plastic verpakking. Het gaat beginnen, dit wordt de eerste dag van ons IVF-traject. In het ziekenhuis kreeg ik hulp van Emma, nu sta ik er alleen voor. Ik hoop dat ik de moed vind om de spuit in mijn buik te duwen. De naald houd ik rechtop. Ik tik er een paar keer tegenaan en spuit een druppel decapeptyl in het luchtledige. Het ziet er best professioneel uit. Max houdt zijn ogen stijf gesloten. Ik pak een stukje buikvlees en zet de naald erin. De vloeistof duw ik er langzaam uit. Mijn gezicht betrekt. “Met vloeistof is het veel pijnlijker, dat had Emma er wel even bij mogen zeggen,” piep ik.
Max wrijft over mijn wang. “De eerste keer is vast de ergste. Het zit erop voor vandaag. Ik ben trots op je dat je het zelf durft.”
Eén vraag heeft onze Emma duidelijk verkeerd beantwoord. “Je voelt waarschijnlijk niets van de hormonen. Deze hebben weinig invloed op je humeur.”
Tijdens de behandeling wil ik haar met terugwerkende kracht vermoorden. Het is dag vier. Nadat ik Sophie naar bed heb gebracht, werp ik mezelf totaal ontredderd op de lichtbruine chaise longue.
“Wat is er?” vraagt Max geschrokken.
Goed bedoeld, ik weet het, maar het toontje waarop hij het vraagt irriteert me. Zoals alles me vandaag irriteert. Toch probeer ik in alle vriendelijkheid te antwoorden. Hij kan er immers ook niets aan doen dat de hormonen mijn werkelijke ik doen wegvagen. “Het lijkt wel of mijn hersenen niet meer door mij bestuurd worden,” zeg ik zacht. “Alsof ik geen controle meer heb over mijn gedachtegang en dat voelt zo beangstigend.” Ik sluit mijn ogen en klem mijn handen om mijn oren. Zo blijf ik een tijdje zitten. Langzaam beweeg ik op en neer, als een boze kleuter die zich bewust voor zijn moeder afsluit. “Het voelt alsof ik in een eindeloze tunnel vastzit. Een duistere, afgesloten plek waar het muf ruikt en waar geen einde aan komt.” Ik open mijn ogen, mijn blik onwillekeurig op mijn nagels gericht. “Mijn hoofd is een vergiet, ik vergeet belangrijke afspraken en ik mis deadlines. Als ik in gesprek ben, weet ik een paar minuten later niet eens meer wat ik gezegd heb. Het is afschuwelijk, ik ken mezelf niet meer terug.”
Max neemt mijn ontredderde gezicht tussen zijn handen en kijkt me aan. “Misschien helpt het als ik zeg dat het tijdelijk is?”
Mijn onderlip maakt een trillende beweging. Dan barst ik in huilen uit. Max drukt mijn hoofd tegen zijn schouder. “Zo, dat lucht op,” fluister ik na tien minuten. Ik wrijf mijn behuilde ogen uit. Maar ik voel dat ik nog niet klaar ben met mijn klaagzang, er moet nog meer uit. “Ik erger me eigenlijk aan dingen waar ik me normaal gesproken nooit aan erger,” ga ik gedreven verder. “Als Sophie op tijd op school en ik op mijn werk moet zijn en jij dan als eerste de douche in gebruik neemt, begint mijn bloed al te koken.” Ik kijk Max aan alsof hij me het met een twinkeling in zijn ogen heeft verteld dat hij spetterende seks heeft gehad met Lisa.
Hij deinst voorzichtig naar achteren.
“En als jij dan ook nog héél rustig en ontspannen op het toilet de krant leest, je agenda doorneemt en tijd maakt voor een kopje koffie en je gevulde koek, terwijl ik het vuur uit mijn sloffen loop om alles in goede banen te leiden.” Ik hap naar lucht. “Dan kan ik je wel hartstikke doodslaan.”
Max staat vlug op en loopt naar de keuken. Ik veronderstel uit angst om bij me in de buurt te blijven. Hij pakt een grote Blond-mok die hij onder de Quooker houdt. Nadat hij een zakje kamillethee uit de la heeft gepakt en in de mok laat verdwijnen, rusten zijn vingertoppen op het betonnen keukenblad. “Weet je, Bar, we hebben het misschien niet helemaal handig aangepakt. Een IVF-behandeling terwijl je net met Sophie bij mij ingetrokken bent, een drukke baan. Het blijkt te veel voor je te zijn.” Hij loopt de woonkamer weer in, pakt een onderzetter en zet de mok voor me op tafel. “Ivf doe je er natuurlijk niet zomaar bij, daar moet je tijd voor maken en rust voor vinden.”
Met een venijnig gebaar sta ik op, mijn handen zijn gebald tot vuisten. “Dit is de druppel,” bries ik. “Ik ga naar bed. Niemand begrijpt mij en jij al helemaal niet. Trouwens, dankzij jou voel ik me nu zo rot. Als jouw zaad niet zo sloom was, had ik me nu een stuk beter gevoeld. Je wordt bedankt.” Stampvoetend loop ik de brede trap op en duik in bed. Het roomwitte dekbed trek ik tot net boven mijn neus. Van mijn ene zij rol ik naar de andere. Uiteindelijk draai ik op mijn rug en leg mijn handen op mijn navel. Bij het inademen buik uit, bij het uitademen buik in. Langzaam word ik rustiger.
Inmiddels zijn mijn ogen aan de duisternis gewend en kijk ik mijn nieuwe slaapkamer in. Naar de donkerbruin gestoffeerde gordijnen die tot aan de grond reiken. Het gedempte licht van de straatlantaarn schijnt door een piepklein spleetje naar binnen, waardoor de orchidee die mama voor ons heeft gekocht monsterlijke schaduwen over de houten vloer werpt. Ik kijk naar de silhouetten van de uit verschillende hoogten bestaande paarse kaarsen die op mijn nachtkastje staan. De hele kamer ruikt naar de lavendelzakjes die ik een paar weken geleden gekocht heb. “Het is belangrijk dat je een nieuw huis eigen maakt met geur en kleur,” drukte Kate me op het hart. Het kost me moeite, maar ik moet er met mijn hoofd bij blijven.
Max en ik wilden dolgraag samenwonen. Vlak voor de eerste behandeling leek ons beiden het moment bij uitstek. Ik stond er helemaal niet bij stil dat het wel eens een allesbehalve romantisch begin kon gaan worden. Misschien omdat het allemaal zo soepel verliep. Sophies gezichtje straalde toen we haar vertelden dat we samen gingen wonen. Het duurde niet lang voor ze gewend was op haar nieuwe school en sinds een paar weken neemt ze nu ook vriendinnetjes mee naar huis.
Mijn eigen huis was in een mum van tijd met flink wat overwaarde verkocht. De helft van het geld heb ik op de spaarrekening van Sophie gestort, de andere helft heb ik geïnvesteerd. Een diepte-investering, al zeg ik het zelf. Max heeft een inloopkast die zo groot is dat zelfs mijn garderobe er armoedig in afstak. Kate, Lisa en ik zijn een heel weekend bezig geweest die prachtige ruimte op te vullen. In Antwerpen. We hebben gewinkeld op de Schutterhofstraat en de Steenhouwersvest, gegeten bij restaurant Lux en geslapen in De Witte Lelie. Dankzij onze inspanning wordt ieder plekje van de kast nu optimaal en respectvol benut. Max moest weliswaar uitwijken naar de kast in de logeerkamer, maar hoefde daar zelf geen moeite voor te doen. Kate, Lisa en ik hebben al zijn spullen netjes overgeheveld. Kate heeft zelfs nog een nat doekje door de kast gehaald.
Mijn ogen worden langzaam zwaarder. Misschien ga ik wel wennen aan de overdosis hormonen in mijn lijf. Ik wil proberen een lieve moeder te blijven en een leuke vriendin te zijn om mee samen te wonen. Hopelijk is het allemaal van korte duur. Ik heb het er natuurlijk ook voor over. Als ik mezelf maar mag blijven. Het is zo’n naar gevoel om de controle kwijt te raken. Maar het komt goed, de eerste keer is het vast raak.
Decapeptyl: zorgt ervoor dat mijn lichaam geen natuurlijke eisprong meer aanmaakt. Frequentie: 21x spuiten, één keer per dag. Mogelijke bijwerkingen: opvliegers – stemmingswisselingen – hoofdpijn – moeheid – huiduitslag – misselijkheid – duizeligheid – sterke stimulans eierstokken, als je het samen met Gonal-f gebruikt. Het enige waar ik geen last van krijg is huiduitslag.
Gonal-f: bevordert de groei van de follikels (eiblaasjes).
Frequentie: 14x spuiten, één keer per dag.
Mogelijke bijwerkingen: hoofdpijn – cysten – reacties op plaats van injectie – ovariële hyperstimulatie syndroom (misselijk, buikpijn, overgeven, gewichtstoename).
Behandeling stopt als de follikels voldoende gegroeid zijn om opgezogen te worden. Het enige waar ik geen last van krijg zijn de cysten.