2007
Kates weeën zijn begonnen. Ik krijg kippenvel als Jules me een berichtje stuurt. Mijn beste vriendin wordt moeder. Onze workaholic, gezegend met vier maanden rust. Ik ben zo benieuwd hoe ze het moederschap gaat ervaren.
Om drie uur ‘s nachts schrik ik op van mijn bliepende mobiel. Ik ga rechtop in bed zitten, knipper met mijn ogen en schuif het klepje omlaag.
Stijn Valentijn is geboren. Hij is gezond en zo lief. Jules mailt straks een foto. Kusjes K.
Lieve schat, wat heerlijk voor jullie. Gefeliciteerd! Ik kom morgen na het werk direct langs. Xx. Ik zak terug in mijn kussen en glimlach. Wat fijn dat het goed is gegaan. Ik ben zo gelukkig voor hen, maar voel tegelijkertijd ook mijn eigen gemis. Ik voel blijdschap voor mijn vrienden en voor mezelf, omdat er een kindje is geboren. Maar ook de pijn van mijn wond voel ik sterker dan ooit. Een rauw verdriet dat het gemis laat voelen van wat er niet is. Een moment waar de wanhoop weer even wordt aangeraakt. Ons kindje zou ook rond deze tijd geboren worden. Ik draai op mijn buik en omarm het kussen dat langzaam nat wordt.
Wanneer ik wakker word, sla ik de dekens van me af en loop de trap af om mijn computer aan te zetten. Als eerste loop ik langs de keuken om het espressoapparaat aan te zetten. Ik kan wel een oppepper gebruiken, viel om vijf uur pas weer in slaap. Met de laptop op schoot ga ik op de bank zitten en zet het kleine espressokopje op de houten tafel voor me. Met mijn muis klik ik op inkomende berichten. Het duurt even voordat de foto’s geladen zijn.
Mijn mond valt open. Wat een prachtig kindje. Een piepklein blank gezichtje met dichtgeplakte oogjes en gitzwarte haartjes. Op het moment dat ik naar de foto kijk, gaat het mis. Alle tranen van het afgelopen jaar zoeken hun uitvlucht naar buiten.
Max is inmiddels ook beneden en komt naast me zitten. Nadat ik hem de foto’s van Stijn heb laten zien, werp ik me in zijn armen. “Ik ben zo bang dat wij nooit meer ons pasgeboren kindje in onze armen kunnen houden. Dat we nooit meer zijn geur op kunnen snuiven. Dat we nooit zijn warme huidje tegen onze wang aan kunnen houden,” snik ik. “Ik gun het jou ook zo. Jij hebt dit nog nooit meegemaakt. Het is zo mooi en bijzonder.”
Max drukt een kus op mijn voorhoofd. “Misschien moet je het meer los gaan laten. Voor mij is het goed zoals het is. Ik zou de gelukkigste man op aarde zijn als je zwanger zou raken, maar het mag niet ten koste gaan van jou.” Hij laat me los en kijkt me serieus aan. “Kijk eens wat een prachtig leven we leiden. We hebben elkaar en ik ben medepapa van het mooiste meisje ter wereld. Dat alleen al is genoeg om een leven lang gelukkig te zijn.”
Wanneer Jules de deur opendoet, voel ik mijn onderlip trillen. Ik geef hem een knuffel, duw hem opzij en ren zo snel als ik kan de zwartgelakte trap op naar boven. Mijn vingertoppen zet ik af tegen de rode loper die in het midden ligt. In de deuropening blijf ik staan en leun met mijn hoofd tegen de hoge deurpost.
Ik krijg kippenvel als ik naar mijn vriendin kijk. Kate heeft er nog nooit zo zacht uitgezien. Ze ligt in bed met een paar kussens in haar rug. Stijn ligt als een aapje op haar borst. Buik tegen buik.
Zachtjes streelt ze zijn rug. Ik sla mijn arm om haar heen. Ga op mijn hurken bij het bed zitten. We zeggen niets en luisteren naar de pruttelgeluidjes die Stijn maakt.
“Hij ziet er nu al slim uit,” zeg ik na een tijdje. “Een wijze ziel, dat zie je zo.” Ik kom omhoog en ga op het randje van haar met klossen verhoogde bed zitten. “Kate, ik ben zo gelukkig voor jullie. Vertel me alles over je bevalling.”
Kate duwt zichzelf iets omhoog. “Mijn hele lijf giert nog na van de adrenaline. Het was zo’n intense ervaring. Die pijn is werkelijk verschrikkelijk, ik zou het niet eens uit kunnen leggen. Maar op een gegeven moment wist ik dat ik door moest gaan. Dat ik degene was die hem op de wereld moest zetten.” Ze kust Stijn op zijn haartjes. “Maar dat er vrouwen zijn die deze ervaring direct vergeten als ze de baby in hun schoot geworpen krijgen is mij een compleet raadsel. Onze-Lieve-Heer had ook wel een ritssluiting kunnen maken,” zegt ze met een pijnlijke grimas. “Een bevalling is een allesbehalve menselijke ervaring.” Ze rolt met haar ogen. “Hier,” zegt Kate en ze legt Stijn in mijn armen.
Hij slaat heel even zijn kleine oogjes open en slaapt direct weer verder.
Het geeft me zo’n warm gevoel dat ik het zoontje van mijn vriendin in mijn armen hou. Ik duw mijn neus op zijn voorhoofd en adem zachtjes in. Stijn ruikt naar Nenuco, een goddelijke babylotion die Lisa en ik in Barcelona voor Kate hebben gekocht. Dan leg ik mijn wijsvinger tussen zijn kleine vingertjes die hij in een reflex vastpakt. Even lijkt het alsof ik de brok in mijn keel niet weg kan slikken en dan is het over.
“Wat lach je?” vraagt Kate nieuwsgierig.
Ik haal diep adem door mijn neus. “Ik voel dat ik weer moet gaan leven, Kate. Ik heb me te lang gefocust op het zwanger worden, waardoor ik alle andere plannen heb uitgesteld. Ik ga weer genieten van het leven, zonder geobsedeerd met IVF bezig te zijn. We hebben nog één poging voor de deur staan. Als die niet lukt, is het klaar.”
Kate bedekt haar lippen met een laagje Purol-balsem.
“Ik kan het niet langer aan,” ga ik verder. “Die hormonen zijn een terreuraanslag op mijn lichaam, mijn zelfvertrouwen, mijn alles. Hoewel ik niets liever wil dan een kindje krijgen met Max, mag ik het mezelf niet langer aandoen. Om eerlijk te zijn ben ik ook bang voor de gevolgen op de lange termijn. Het is nu al twee keer gebeurd dat mijn eierstokken explosief gegroeid zijn, dat kan nooit goed zijn. En dan dat gif dat iedere keer mijn gezonde lichaam in wordt gespoten. Niemand die me kan vertellen wat dat aanricht vanbinnen.” Ik kijk naar Kates bezorgde gezicht. “En dan is het gewoon goed,” zeg ik geruststellend. “Ik heb zoveel moois om me heen. En nu ook nog zo’n lief neefje.”
Kate glimt van trots. “Je hebt gelijk,” zegt ze en haar stem klinkt zacht. “Maar jullie wens loslaten zal wel moeilijk worden. Ik weet hoe graag jullie het willen. Acceptatie en afsluiten van wat nooit meer zal komen.”
Ik knik en druk een liefdevolle kus op Stijn zijn donkerrode lippen. Kate heeft gelijk, maar aan die rouwfase wil ik pas denken als de laatste poging mislukt is.
“Lisa is nog steeds verliefd hè?” zegt Kate verwonderd. Het onmogelijke is mogelijk gemaakt. Onze vriendin is al drie maanden gek op dezelfde man. Ze heeft hem tijdens het hardlopen in het park ontmoet. Hij begroette haar en nadat hij haar voorbij rende draaide hij zich om, holde terug en vroeg of hij met haar mee mocht joggen.
“Ik ben zo blij voor haar,” antwoord ik knikkend. “Ze lijkt oprecht gelukkig met hem. Het wordt alleen tijd dat wij hem een keer gaan ontmoeten, vind je niet? Volgens mij houdt hij de boot af.”
“Tja,” zegt Kate. “Lisa werkt natuurlijk veel en die man wil de kostbare tijd die ze samen hebben met haar doorbrengen. Geef hem eens ongelijk. De rest komt vanzelf wel.”
Ik leg Stijn tegen mijn schouder en loop zacht neuriënd de kamer door.
“Wanneer ga je eigenlijk in je nieuwe functie starten?” Kates ogen zijn onophoudelijk op haar zoontje gericht.
“Je zult het niet geloven, maar ik heb besloten om het niet te doen. Ook al lukt het niet om zwanger te raken. Ik heb het zo naar mijn zin in mijn baan zoals hij nu is. Het gaat me makkelijk in drie dagen af. Die vrijheid bevalt me wel. Het zou er toch op neerkomen dat er vijf dagen per week een beroep op me gedaan wordt. Ik weet zeker dat ik een soortgelijke kans krijg als Sophie wat ouder is.”
Kate strekt verlangend haar armen uit en ik leg Stijn weer veilig in haar kommetje. “Lijkt me een heel verstandige keuze,” zegt ze, waarna ze hardop geeuwt.
Het is tijd om te gaan. “Ik ben trots op je, Kate. Je hebt het goed gedaan. Rust lekker uit en geniet van je kleine mannetje. Ik kom snel weer langs.”