11 maanden later
Gefelicit Lies, maak er een spetterend jaar van. Zullen we lunchen samen?
Mijn mobiel bliebt.
Thx. 13.00 uur Pol? Kate komt ook, tot zo L.
Tien minuten na enen stap ik Pol binnen. Kate en Lisa zijn er al. “Jarige jop, wat zie je er prachtig uit,” zeg ik, terwijl ik haar van top tot teen opneem.
Ze kneedt met haar vingers haar krullen in model en trekt vervolgens haar zwarte wollen jurkje recht voordat ze gaat zitten. Nieuwsgierig kijkt ze naar het pakje dat ik in mijn handen heb.
“Waar is Stijn?” vraag ik aan Kate, nadat ik ook haar gekust heb.
“Jules is thuis, heb ik even tijd voor mezelf,” lacht ze. Stijn is inmiddels ruim een jaar en een superlevenslustig mannetje. Jules werkt twee dagen minder, waardoor Kate haar fulltimebaan zonder moeite weer op kon pakken. Ze ziet er gelukkig uit.
“Hier, voor jou. Pak uit,” zeg ik en ik leg het cadeau voor haar op de houten tafel. “Van Kate en mij.”
Lisa trekt de paarse strik er vanaf en scheurt het papier open. “Wauw, dit is te gek.” Met grote ogen bekijkt ze de schakelarmband en klikt hem om haar pols.
“Hij staat je geweldig, past heel mooi bij je.”
Ze beweegt de armband over haar onderarm en haalt hoorbaar adem.
“Hoe gaat het met Mister Oyster? Je kunt hem nu echt niet langer voor ons verstoppen, hoor!” zegt Kate.
Lisa frummelt nerveus met het zilveren pakpapiertje en draait de paarse franjes om haar duim. Haar hoofd gaat langzaam gloeien. “Er is gisteren iets heel vreselijks gebeurd.” Ze verbergt haar gezicht tussen haar handen. “Ik ben hem achtervolgd, kon me niet meer bedwingen.” Ze slaat haar ogen neer en staart naar haar schoenen. Dan zwaait ze opgewonden met haar handen in de lucht. “Ik ken inmiddels elk plekje van zijn lichaam uit mijn hoofd. Ik weet hoe hij ruikt, hoe hij voelt. Mijn lichaam rilt als ik denk aan de manier waarop zijn mond en zijn vingers mijn lichaam ontdekken.” Ze slaat hard met haar vuist op tafel. De mensen naast ons kijken geanimeerd onze kant op. “En ik wist verdomme niet eens waar hij woonde en werkte, dat is toch vreemd als je elkaar al meer dan een jaar kent?”
Kate en ik wenden tegelijkertijd ons gezicht af en houden bewust onze kaken op elkaar. Het zou allesbehalve verstandig zijn nu terug te geven dat we dat al die tijd al gezegd hebben. Mijn oog valt op haar steeds roder wordende duim.
“Hij parkeerde de auto en liep een huis binnen. Vijf minuten later zag ik hem met twee zware vuilniszakken mijn kant op lopen. Ik dook vliegensvlug weg en stootte daarbij hard mijn hoofd tegen het dashboardkastje.” Lisa trekt een pijnlijk gezicht en wrijft over haar hoofd, alsof ze de pijn nog steeds voelt. “Gelukkig zag hij mij niet. Ik heb een half-uur in mijn auto gezeten met de lichten uit en de nieuwe cd van Coldplay op. Die had hij in Nice voor me gekocht, tijdens onze laatste reis samen. Ik wist niet wat ik moest doen, kreeg ineens een voorgevoel dat hij daar niet alleen woonde. Met een kloppend hart stapte ik uit en liep op de voordeur af. Mijn mond werd kurkdroog.”
Kate pakt Lisa’s duim en draait, voordat hij van haar hand valt, het paarse lintje er vanaf. Het bloed vindt zijn weg weer naar haar vingertop.
Lisa praat onverstoorbaar door. “Ik drukte de bel in en wilde het liefste heel hard wegrennen. Na een paar seconden werd de deur op een kier geopend. We keken elkaar allebei een moment verbaasd aan. Ze is het tegenovergestelde van mij. Donker haar dat stijl langs haar gezicht valt. Een leuke vrouw om te zien. Ze zag eruit alsof ze van plan was naar bed te gaan, wat natuurlijk ook niet gek was op dat tijdstip. Ik schaamde me zo.”
We kijken Lisa uiterst nieuwsgierig aan, kunnen de woorden wel uit haar mond trekken. “Wat heb je gezegd? Dat je kwam collecteren voor de hartstichting?” vraagt Kate.
Even verschijnt er een flauwe glimlach op Lisa’s gezicht. “Ik vroeg of Flyn er was, waarop de vrouw aan de deur haar wenkbrauw omhoogtrok. Het leek alsof ze iets wilde vragen, maar ze draaide zich om. Bleef onder aan de trap staan en riep hem. “Flyn, er staat iemand voor je aan de deur, een vrouw welteverstaan.” De vrouw was weer naar de deur gelopen en nam me van top tot teen op. “Om elf uur ‘s avonds,” voegde ze eraan toe. Flyn was inmiddels naar beneden gekomen en stond naast haar aan de deur. Hij sloeg zijn arm om haar heen en trok haar dichter naar zich toe. Ik voelde me zo klein.” Lisa begint te huilen. Eerst zachtjes, maar haar beheerste gesnotter gaat snel over in een onbedaarlijk gesnik.
“O schatje, en nog wel op je verjaardag. Wat erg,” zegt Kate.
Ik voel op de tast in mijn tas en pak er een snoetenpoetsdoekje uit. “Hier.”
Lisa snuit luidruchtig haar neus en gaat verder. “Daar stonden ze dan. Samen aan de deur, als Romeo en Julia. Flyn keek me aan en ik zag aan zijn ogen dat hij woedend was. Hij leek niet eens geschrokken. “Wil jij nu eens en voor altijd stoppen met mij te stalken! Ik heb er genoeg van. Op het werk, in de kroeg en nu ook bij ons thuis? Val mijn vrouw en mij niet langer lastig, anders bel ik de politie en zorg ik voor een straatverbod. Je bent een trieste vrouw. Ga hulp zoeken!” Voordat ik me ook maar enigszins kon verdedigen, smeet hij de deur voor mijn neus dicht. Ik stond als aan de grond genageld en toen ik weer lucht kreeg, draaide ik me om en liep ik naar de auto. Onderweg heb ik die klote-cd van Coldplay uit het raam gegooid, zo de rijksweg op.” Lisa roert met haar lepel in de soja latte.
“Wat een zak, zeg, die ben je toch liever kwijt dan rijk?” reageer ik. “Wees blij dat je er nu achter komt. Er staat een nieuw mooi levensjaar voor de deur en er komt heus wel iemand op je pad die echt van je houdt, zonder verborgen agenda.”
Lisa schudt haar hoofd. “De komende tijd wil ik alleen nog maar rust. Het is mijn eigen schuld. Ik was zo op zoek naar een levenspartner dat ik niet meer zag dat de realiteit zo anders was dan mijn wens. Een man die onvoorwaardelijk voor mij kiest. Die gaat bloeien als hij in mijn buurt is.” Ze kromt haar schouders. “De afgelopen jaren heb ik dat allemaal gegeven, aan meerdere mannen. Terwijl ik er genoegen mee nam dat mijn gevoel niet wederzijds was. Als ik er maar hard aan trok, dan zou het wel goed komen.” Ze zucht vanuit haar tenen. “Ik ben liever alleen dan dat ik op deze manier door blijf worstelen.” Lisa veegt haar neus af en kijkt me verontschuldigend aan. “Sorry, ik zit alleen maar over mijn eigen miserabele leven te praten. Hoe gaat het met jou? Worden jullie niet gek van de drukte thuis?”
Op dat moment zwaait de deur open. Sophie houdt hem open. Haar hele gezichtje doet met haar glimlach mee wanneer ze ons ziet.
Max duwt de Bugaboo naar binnen en manoeuvreert de wagen naar ons tafeltje. Alle vrouwenogen zijn op hem gericht en de aaaah’s vullen de ruimte. Het is me de afgelopen twee maanden opgevallen dat een reusachtige man met pasgeboren baby het goed doet bij de dames.
Sophie springt direct bij Lisa op schoot en slaat haar armpjes om haar heen. “Gefeliciteerd met je verjaardag, Liesewies.” Ze haalt een opgevouwen papiertje uit haar broekzak en overhandigt het met een plechtig gebaar aan Lisa. Op Lisa’s betraande gezicht breekt een glimlach door als ze de tekening van een oranjegekleurde, lachende zon ziet.
Max strijkt een lok haar achter mijn oor en drukt zijn lippen op mijn voorhoofd. Hij draait de kinderwagen zo dat ik er makkelijk bij kan.
Kate en Lisa roepen om beurten hoe leuk ze wel niet is en dat ze alweer zoveel groter is.
Ik sla het roze dekentje terug en kijk vertederd naar haar nog slapende snoetje. Mijn hand rust op haar borstje. Door haar pakje heen voel ik een razendsnel hartje kloppen. Dan begint ze te geeuwen, balt haar kleine vuistjes en rekt zich als een aapje uit.
“De baby wordt wakker,” concludeert Sophie op het moment dat ze een blik in de wagen werpt.
Fientje opent haar ogen, waarna ze het op een hongerig gillen zet. Zo hard dat haar kinnetje meebeeft. Niet lang daarna heb ik een piepkleine baby op schoot. Dromerig besnuffel ik haar donzige hoofdje, terwijl ze gulzig uit haar flesje drinkt. Mijn lichaam voelt koortsig aan van geluk. Onze grootste wens is eindelijk verwezenlijkt. Vanaf het moment van de stip heeft de golf van blijdschap en dankbaarheid ons in de greep gekregen. En ik voel dat we die voor altijd bij ons zullen dragen. Met een glimlach die uitstraalt naar mijn oren weet ik dat daar alles mee gezegd is.
Negen maanden hebben Max en ik in een dolblije stemming doorgebracht. Zielsgelukkig dat het teruggeplaatste embryo besloot in te nestelen. We moesten elkaar soms in de armen knijpen om er zeker van zijn dat het geen droom was. Beseffend dat het zomaar had kunnen gebeuren dat er nooit meer een stip zou komen.
Onze blijdschap werd afgewisseld met de zorg of het allemaal wel goed zou gaan. We hebben ervaren dat geluk broos is en zo weer tussen je vingers door kan glippen. Ras vanaf het moment dat de gynaecoloog met een vastberaden stem onthulde ‘Jullie hebben er een dochter bij’, werd ik van mijn bezorgdheid verlost. Een opgelucht geluid dat vanuit het diepste van mijn zijn kwam, ontglipte mijn keel.
Max vouwde zijn bezwete hand om de mijne. Zijn hele lichaam trilde.
De zuster legde ons kindje op mijn borst en vouwde een dekentje over haar heen. “Hoe gaan jullie haar noemen?” vroeg ze bijna op fluistertoon.
“Fientje Maxime,” antwoordde Max, omdat ik simpelweg niets meer uit kon brengen.
Een meisje. Hoewel een jongen ongetwijfeld ook geweldig zou zijn, hoopte ik een piepklein beetje op een meisje. Waarschijnlijk omdat het bekend terrein is en ik uit ervaring weet hoe leuk en pittig meisjes zijn.
Fientje stopte direct met huilen en gaf zich afwachtend over aan mijn liefde.
“Dag mijn lieve meisje,” zei ik schor. “Wat ben jij welkom op aarde.” Ik hield haar alleen maar heel dicht tegen me aan. Met mijn vingers streelde ik haar huidje dat met een dikke vetlaag was bedekt. Haar verkreukelde gezichtje was donkerroze. Ze had het kleinste neusje dat ik ooit had gezien. Ik besnuffelde haar gezichtje dat naar honing rook en drukte een lange kus op haar droge lipjes. Met piepende geluidjes beantwoordde ze mijn aanraking.
Ik keek opzij naar Max. Het licht weerkaatste in zijn vochtige ogen. Hij pakte Fientje voorzichtig op, legde haar in zijn arm en keek naar haar alsof hij haar al jaren kende. Ze probeerde haar vastgeplakte oogjes te openen, waar ze nog niet in slaagde. Wat wil je ook, negen maanden in totale duisternis verkeren, om vervolgens in een felverlichte OK wakkergeschud te worden. Net als Sophie is Fientje met de keizersnede gehaald.
De zuster nam haar voorzichtig van hem over, wikkelde de deken strakker om haar tengere lijfje en nam haar mee voor wat testjes.
Aan zijn gezichtsuitdrukking zag ik dat Max net zoveel moeite had als ik om onze dochter nu al af te staan. “Ga maar met haar mee,” zei ik met een brok in mijn keel, waarna Max er snel achteraan hobbelde. Ik keek mijn kleine meisje na en zag nog net een paar donkere krulletjes boven de deken uitpiepen. Toen pas zag ik dat ze Max zijn haar had.
Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar mijn Max die van zijn cappuccino nipt en aandachtig naar het verhaal van Lisa luistert. Dit keer vertelt ze het zonder te huilen. Haar wangen zijn rood bevlekt.
Max lijkt net als Kate en mij niet echt verbaasd te zijn over Lisa’s ontdekking. “Zie het als een verlossing,” zegt hij uiteindelijk waarna hij haar zachtjes in haar hand knijpt.
Lisa knikt voorzichtig.
“Onbewust moet je gevoeld hebben dat er iets niet klopte, dat is slopend.” Zijn stem klinkt warm en betrokken. Mijn lief. Hij zal het pittig krijgen met drie dames in huis.
Ik kan me er nu al op verheugen. De grote verkleedpartijen met mijn jurkjes en pumps. Liever uitgebreid willen tutten dan ontbijten voor ze naar school gaan. Dagenlang overstuur zijn als hun grote liefde uit groep drie toch op haar beste vriendin blijkt te zijn. Dansen op Madonna in de woonkamer met mijn mobiel als microfoon. Allemaal meisjesdingen, die zelfs voor een ervaren psycholoog een uitdaging zullen zijn.
In de weerspiegeling van het raam kijk ik naar ons complete gezin. Het is een lange weg geweest, maar het was het verdriet en de pijn meer dan waard. Wie beproeft, proeft straks van het goede. De twee leukste meisjes van de wereld noemen mij mama. Mama, ik, moeder. Ik sluit mijn ogen en proef het goede.