Eerder

Ben je sportief? Krijg je een kick van het onverwachte en ben je avontuurlijk ingesteld? Vind je het leuk nieuwe mensen te ontmoeten en ben je ook nog eens zestien of zeventien jaar? Dan is mijn oproep voor jou bedoeld. Ik wil een paar dagen eropuit met de fiets door weer en wind (door Nederland dus). Tentje achterop, slaapzak mee en dan je voorwiel achterna.

Zin om mee te gaan? Ik wil maandag 17 juli vertrekken en zaterdag de 22ste wil ik weer thuis zijn.

Maartje staarde naar de woorden op het beeldscherm tot haar ogen ervan traanden. Daar stond hoe ze niet was – daar stond ook hoe ze wilde zijn. Ze was niet erg sportief, ze werd zenuwachtig als de dingen anders liepen dan ze had gedacht, het duurde altijd eindeloos voor ze gewend was aan nieuwe mensen en avontuurlijk? Tja…Het enige waaraan ze voldeed was de leeftijd.

En toch…

Maartje haalde haar neus op en knipperde met haar ogen. Opnieuw las ze de woorden die de onbekende Jorien op het prikbord van de site ‘reisgenoten’ had geschreven. Waarom ze deze pagina had geopend, wist ze eigenlijk niet, maar Maartje was er net naartoe gegaan: www.andersreizen.nl.

Zou ze direct e–mailen voor ze allerlei bezwaren zou kunnen bedenken? Zou ze gewoon doen alsof ze een spontane, sportieve Maartje was? Kon ze vast oefenen met een nieuw imago, voor later, na haar eindexamen, want haar oude beviel haar maar matig.

Ze schoof met een ruk haar stoel achteruit en liep haar moeders slaapkamer uit, waar de computer stond. Op haar eigen kamer stond pontificaal op het bureau haar kersverse rapport. Eén blik op het gele boekje gaf haar weer dat fantastische gevoel dat ze het toch gered had: ze was over! En nu nog maar één jaar school.

Het laatste jaar. Eindexamenjaar! Een woord met een magische klank, alsof ze daarmee al een begin kon maken met een later, spannender leven.

Ja, daarom was ze op zoek gegaan naar sites van reisorganisaties.

Voorzichtig pakte ze het rapportboekje beet en deed het open op de bladzijde waar haar cijfers stonden. Voornamelijk zessen, een enkele zeven en een vijf. Niet goed, niet slecht.

Typisch ik, dacht Maartje. Niet goed, niet slecht. Ze liep naar de spiegel boven de wastafel en tuurde naar haar spiegelbeeld. Niet groot, niet klein; niet dik, niet dun; niet mooi, niet lelijk; geen blond haar, geen donker haar; geen groene ogen, geen blauwe ogen. Van alles een beetje ertussenin.

Dus, onsportief was ze alvast niet en ze wilde graag van zichzelf kunnen zeggen dat ze avontuurlijk was. Als ze meeging, kon ze vast wennen aan het onbekende. Dan hoefde ze er ook niet zo tegen op te zien, als er nieuwe dingen in haar leven kwamen, die na dat eindexamenjaar zeker zouden komen.

Waarschijnlijk had ze geen tijd om te twijfelen. Moest ze niet gewoon deze kans op het doorbreken van een lange, saaie zomervakantie met beide handen aanpakken? Haar moeder verdiende niet zoveel, dus ze hadden weinig ruimte om leuke dingen te doen.

Zou ze het nu wel kunnen, van huis weg?

Ze zag dat haar spiegelbeeld bleef waar ze was en haar wenkbrauwen optrok. Wat hield haar tegen?

Het wordt de eerste keer dat ik alleen op vakantie ga, dacht Maartje.