De tweede dag

Toen Lynn haar ogen opendeed, duurde het even voor ze wist waar ze was. O ja. Vakantie. Fietsen. Tent. Ze had het koud en was zo stijf als een plank. Ze had vannacht haar trui aangehouden. Gisteravond ging het nog wel met die alcohol in haar lijf, maar nu rilde ze. De opengeslagen slaapzak van Jorien, die over hen beiden heen lag, was van haar afgegleden.

Ze zag het slapende gezicht van Jorien naast zich. Uit haar mond, die enigszins openstond, ontsnapte iedere keer haar adem met een klein zuchtje naar buiten. Het groenblauwe tentdoek gaf haar huid een vreemd ongezonde kleur.

O nee, het regende! Nu pas drong het tot haar door. Lynn kwam omhoog en steunend op haar ellebogen luisterde ze naar het regelmatige getik. Slaapverwekkend. Hoe laat was het eigenlijk?

Ze keek op haar horloge. Acht uur. En iedereen sliep nog?

Best. Lekker uitslapen…Niet tennissen…Geen school…

Dit was beter…Lol maken…Beetje fietsen…Wakker worden in een tent…En JW vlakbij…Zij en JW…Die mooie kop met krullen. Zijn blikken waren niet mis te verstaan, gisteravond…

Ze gleed weg op half afgemaakte gedachten, maar de slaap wilde niet meer komen. Ze wist niet of het door de regen kwam, door de pufjes van Joriens adem of door de kou. Ze kwam toch maar overeind en hees zich in haar spijkerbroek, trui en regenjack.

Toen ritste ze de tent open.

“Getver, het regent nog steeds!” hoorde ze achter zich. Jorien zat rechtop met een verontwaardigd gezicht en met naar boven gespreide handpalmen alsof ze hier de regen kon voelen.

Lynn haalde haar schouders op. “Ik ga douchen,” zei ze.

Toen ze terugkwam, waren de anderen ook op. Ze zaten allemaal in Joriens tent voor het ontbijt. Dicht tegen elkaar aan kon het net. Ze kroop tussen JW en Maartje in.

“Goedemorgen,” zei ze tegen iedereen en tegen JW in het bijzonder. Zijn haar zat door de war en in zijn ooghoek zaten slaapkorrels. Gefascineerd staarde Lynn ernaar. Gek dat het zien van een leuke jongen zo’n onwijs gevoel in je lijf kon veroorzaken: net of je even werd opgetild. Er waren zoveel jongens op de wereld en dan was die ene zo bijzonder…

En JW vond haar toch ook leuk? Zij was de mooiste. Daar kon zij toch niets aan doen? Jorien met haar jongenskop, Maartje met haar poppegezichtje en Donna met haar piekhaar. Al had Donna wel iets aantrekkelijks, dat moest ze toegeven. Ze smeerde brood en probeerde de blik van JW te vangen, maar die had zijn aandacht bij wat hij vertelde: “Rij ik laatst door Amsterdam, krijg ik spontaan een lekke band met mijn mooie Mazda MX-5. Ik pak wat gereedschap uit de kofferbak, samen met de krik. Ik begin het slotje van mijn sportvelg los te maken en de auto op te krikken. Op dat moment pakt een vent de wielsleutel van de grond en tikt zo het ruitje van de auto in. Ik sta op en roep verbaasd: ‘Wat doe jij nu!!!’ ‘Nou,’ zegt hij, ‘als jij de sportvelgen pakt, neem ik de radio…’”

“O,” kreunde Jorien. “Moet dat op de vroege ochtend?”

“Zo vroeg is het anders niet meer,” zei Maartje.

JW ging onverstoorbaar verder. “Sinds kort zijn de bussen in België dertig meter breed en twee meter lang. Weet je waarom?”

Lynn schudde automatisch haar hoofd.

“Iedereen wil voorin zitten,” antwoordde JW.

Ze lachten om JW’s grappen en Maartje zei ineens: “Luister! Het is droog!”

“Ik hoor niks,” zei JW.

“Dat moet ook!” zei Lynn.

Jorien ging de tent uit. “Iedereen klaar met ontbijten? Dan kunnen we inpakken!”

“Gaan we direct al?” riep Lynn, terwijl ze de anderen aankeek.

“Al?” zei Jorien. “Het is elf uur! Ik had veel eerder weg willen gaan.”

Ik had veel eerder weg willen gaan?” herhaalde Lynn. “We hebben op de regen gewacht.”

“Nee, we hebben op het droge weer gewacht,” zei JW. “Eén bui maakt nog geen regendag, hè, Maartje?”

Maartje knikte. “Zo is dat.”

“Maar kan dat dan wel, al die natte tenten oprollen?” vroeg Lynn.

“Moeten we niet wachten tot alles droog is?”

“Nee,” zeiden Jasper en Donna tegelijkertijd.

“Dat droogt vanavond wel weer,” voegde Donna eraan toe.

“Het is hooguit wat zwaarder fietsen, dat natte doek,” zei Jasper.

Lynn zuchtte. Toffe vakantie, ja, maar ze had nog wel even willen wachten met vertrekken. Maar goed, als zij zo graag weg wilden…Bezorgd keek Lynn naar de lucht, die nog steeds grijs was.

Ze wilde liever niet weer in de regen fietsen.

Behalve een paar spatjes in de loop van de dag bleef het gelukkig droog. Er was wel wat wind, maar ze hadden hem in de rug.

‘s-Middags brak de lucht zelfs af en toe open.

Lynn verwelkomde de zon steeds met een kreet van blijdschap, want het was er niet warmer op geworden met die zeewind.

“De zon is zo weer weg,” zei Jorien iedere keer. “Ik zou maar niet te hard juichen.”

Irritant, vond Lynn, maar ze zei er niets van, want verder zat de stemming er goed in.

“Niet elke wolkbreuk geeft zonneschijn,” zei JW toen de zon weer voor even door een kier in het wolkendek piepte.

Maartje lachte. “Ik dacht dat een wolkbreuk heel wat anders was.”

Ze reden steeds zo dicht mogelijk langs de kust. Beurtelings fietsten ze voorop, maar Lynn was – met Maartje – de enige die zich niet met de kaart en de route bemoeide. Het was haar allemaal wel best, als het niet te ver was. Ze waren er vanmorgen dan ook niet uitgekomen tot waar ze zouden fietsen vandaag. Uiteindelijk hadden ze afgesproken dat ze wel zouden zien hoever ze kwamen.

Ze fietste nu naast Jasper en keek tegen de rug van JW aan, die met Maartje voorop fietste – alweer naast Maartje. Onder zijn strakke fietsshirt zag ze de iets opbollende verticale lijn van zijn ruggengraat. In de zakken aan de onderkant van dat shirt had JW een flesje Spa blauw en een paar bananen gestoken. Ze hadden onderweg wat eten gekocht. Onder die voorraden zag ze nog net een stuk van zijn glimmend zwarte fietsbroek, strak om zijn billen gespannen.

Maar ze wilde niet tegen die rug aankijken, ze wilde naast hem fietsen.

Hoe kon dat? Gisteren vond hij haar nog de leukste en nu was hij aldoor met Maartje…

“Hé, luister je wel?”

Jasper zat tegen haar aan te kletsen en Lynn knikte, maar ze had haar aandacht er niet echt bij. Ondanks haar goede conditie begon ze moe te worden en haar kruis deed pijn. Tennissen was geen fietsen, tenslotte. Hadden de anderen daar geen last van?

Ze keek verlangend naar links, waar een camping zich uitnodigend uitstrekte in de duinen. Omdat ze even niet oplette, raakte haar voorwiel dat van Maartje. Ze kneep in haar remmen en hoorde prompt achter zich: “Hé, doorfietsen!”

Ze keek achterom en ving Joriens blik op. Met een schok herkende ze die blik. Aha, jaloers? Misschien als zij wat met Jasper aanpapte, dat JW dan ook wakker geschud werd. Ze luisterde nu wel naar Jaspers verhalen en algauw hadden ze het over hun eindexamen en over computers. Lynn vertelde over die keer dat ze gechat had met een meisje dat later haar tegenstandster bleek te zijn bij een belangrijk tennistoernooi. Ze legde vertrouwelijk haar hand op Jaspers onderarm en vroeg zich opnieuw af hoever ze nog zouden fietsen.

Op dat moment riep Jorien naar voren: “Maartje en JW, stop eens! Laat de kaart eens zien!” Toen ze stilstonden, keek Jorien op haar horloge en zei toen: “Zullen we, zoals ik van plan was, toch maar doorfietsen en in Friesland een camping zoeken?”

“Wel naar Friesland?” zei Lynn geschrokken.

“Zoals ik van plan was?” zei Donna verbaasd. “Dat moesten we dus nog overleggen.”

“Nou ja, ik bedoel, vanmorgen zeiden we tegen elkaar dat we wel zouden zien hoever we kwamen. Dus dat stel ik nu voor. Naar Den Oever en dan de Afsluitdijk over.”

“Dat is nog hartstikke ver!” zeiden Lynn en Maartje tegelijk.

“Valt wel mee en we hebben de wind in de rug,” zei Jorien.

“Hoe lang is die Afsluitdijk?” vroeg Lynn.

Jasper gaf antwoord: “Dertig kilometer.”

“Plus nog naar Den Oever. We zijn er nog niet,” zei Donna.

“Maar we hebben de tijd!” zei Jorien. “Of willen jullie per se om zes uur eten?” Het klonk spottend.

“Dat halen we toch al niet,” zei JW.

“Ik wil wel,” zei Jasper.

“Ik ben moe,” klaagde Lynn.

“Waar zitten we nu?” vroeg Maartje. Ook zij klonk wat benauwd.

“Het is veel te ver,” zei Donna beslist. “Dat halen we niet meer.”

“Dat bepaal jij niet,” zei Jorien. Ze keek misprijzend naar de fiets van Donna. “Met een beetje versnelling haal je heel wat.”

“Dat is een rotopmerking,” zei JW. “Donna kan ons prima bijhouden. Ik heb haar nog niet horen klagen.” Bij die laatste opmerking keek hij even naar Lynn.

Jorien zei: “Als we niet zo laat weg waren gegaan, hadden we nu al halverwege de Afsluitdijk gezeten.”

“Had jij in de regen willen vertrekken dan?” zei JW.

“Wat maakt het uit? We hebben de tijd aan onszelf,” zei Jasper.

“Niet helemaal,” zei Donna. “Zijn er winkels halverwege de Afsluitdijk?”

“Doe niet zo onnozel,” zei Jorien.

“Kijk uit wat je zegt,” zei Donna kwaad. “Wie doet hier nou onnozel?”

JW zei: “Hé, kappen nu.”

Het bleef even stil.

“We doen in Den Oever boodschappen en nemen die achterop,” zei Jorien.

“Ik wil niet nog zo’n eind,” zei Maartje.

“Ik ook niet,” zei Lynn direct. “Bovendien moet ik nog een slaapzak kopen.”

“Die Afsluitdijk is er morgen ook nog,” zei JW.

Jorien keek Jasper aan. “Wat vind jij?” vroeg ze dringend.

Jasper werd rood. Aarzelend zei hij: “Ik weet het niet. Ik wil nog wel verder, maar de meerderheid heeft zich al tegen de Afsluitdijk uitgesproken, geloof ik.”

Jorien kneep haar lippen op elkaar.

“Ik ben ervan uitgegaan dat jullie kunnen fietsen. Waarom ben je anders meegegaan?” zei Jorien.

Donna onderbrak haar. “Geen ruzie alsjeblieft,” zei ze. Het klonk als een bevel. “Zullen we stemmen? Wie is ervoor dat we doorfietsen, de Afsluitdijk over?”

Jorien stak haar hand op. Haar ogen schoten vuur. Lynn zag dat Jasper een aarzelende blik op Jorien wiep. Zijn hand was al halverwege toen hij haar aankeek en hem liet zakken. Aardige jongen, toch.

“Dat is duidelijk,” zei Donna.

“Nee,” zei Jorien met luidere stem dan zonet. “Het was mijn idee te gaan fietsen. En niet van die kuteindjes. Ik wil verder.”

“Nee,” zei Donna net zo fel en ze draaide zich als een kemphaan naar Jorien. “Ook al was het honderd keer jouw idee, we zijn een groep en dan kun je niet als eenling je zin doordrijven.”

“Dan ga ik verder en blijven jullie hier. Wie gaat er met mij mee?”

“Doe niet zo stom,” zei Donna. “We hebben gestemd, we blijven hier.”

JW keek om zich heen. “Oké, waar zetten we de tent neer?”

Iedereen lachte, wat de spanning doorbrak.

“Als we dan toch hier blijven,” zei Jorien, “wil ik een camping aan zee.”

Daar waren ze het allemaal direct mee eens.

JW wees op de kaart. “Laten we doorfietsen naar bijvoorbeeld Callantsoog of Julianadorp. Daar zijn veel campings. Leuke campings, heb ik gehoord.”

“Akkoord,” zei Donna.

“Goed,” zei Jorien, alsof ze toch nog het laatste woord wilde hebben.

“Kom op!” zei JW. “We gaan.”

Lynn pakte haar fiets en duwde hem onmiddellijk naast JW, die zijn fietshandschoenen weer aantrok. Het laatste stuk wilde zij naast JW fietsen. Joriens gezicht stond op onweer. Nou, die meid kon barsten met haar kilometers.

Lynn wilde opstappen. Oef, wat ging dat moeilijk. Alsof er kilo’s bij waren gekomen in die fietstassen. Ai, haar benen…Maar…

“O nee, jongens! Ik heb een lekke band!”

JW begon te lachen. “Had je die niet eerder kunnen hebben, dan hadden we ons die discussie kunnen besparen.”

“Eh…” bracht Lynn uit en ze keek ongelukkig naar haar platte band.

“Dat wordt plakken,” zei JW met een grijns.

Met een klein stemmetje zei Lynn: “Dat kan ik niet.”

“Nog nooit een lekke band gehad?” vroeg JW.

“Jawel..”

“En wie plakte die dan?”

“Mijn vader…”

“Echt?”

Jasper had intussen zijn fiets aan de kant van de weg tegen een boom gezet en zei: “Geef maar, ik plak de band wel. Zo gepiept.”

Lynn schonk hem haar mooiste glimlach. “Graag!”

“Ik wil het ook wel doen,” zei JW, maar Jasper had zijn bandenplakspullen al te voorschijn gehaald.

Lynn keek toe hoe Jasper haar bagage van de fiets trok en hem op de kop zette.

Met haar fles water ging Lynn naast Donna in de berm zitten.

Nadat ze even in haar fietstassen had gerommeld, kwam Maartje met een zak minimarsen naar hen toe.

“Ik hoef niet,” zei Lynn.

Jorien, die naar Jasper stond te kijken, zei met een chagrijnig gezicht: “Ik ga een stukje lopen.”

JW, die zich net had uitgestrekt in het gras, sprong op en ging met haar mee.

Op dat moment brak de zon weer door en werd het direct een stuk warmer. Lynn deed haar trui uit en liet zich achterovervallen met haar handen onder haar hoofd. Hè, lekker, die zon. Welkom oponthoud. Ze moest maar vaker een lekke band krijgen!

Door haar oogharen gluurde ze naar Donna, die genietend op haar chocola zat te kauwen. Maartje nam een tweede mars.

“Echt niet?” vroeg ze terwijl ze Lynn de zak nog eens voorhield.

Ach, wat kon het haar ook allemaal schelen! Gewoon een keer lekker snoepen. Ze zat hier niet op de tennisbaan.

“Ja, doe toch maar,” zei ze en ze deed een graai in de zak.

“Jij ook nog een, Don?”

Daarna stond Maartje op om Jasper er nog een aan te bieden en vervolgens ging ze een eindje bij hen vandaan zitten bellen.

Jij ook nog een, Don? echode Maartjes stem in Lynns oren. Toe maar, we worden familiaar, dacht ze. Ineens herinnerde ze zich de geluiden die ze gisteravond had gehoord. Vlak voor ze in slaap viel gisteravond, of misschien was het wel later in de nacht, toen ze eruit was geweest om te plassen, had ze iemand horen huilen.

Of had ze zich dat maar verbeeld? Ze had er niet meer aan gedacht, maar het was uit de tent van Donna gekomen. Of niet?

Hoever kun je horen op een nachtelijke camping?

“Wie heb je gebeld?” vroeg Lynn nadat ze weer bij hen was komen zitten.

“Mijn moeder,” zei Maartje.

“Alles goed thuis?”

Maartje trok haar wenkbrauwen op. Toen knikte ze kort.

Lynn bleef haar aankijken. “Heb jij een vriend, Maartje?”

Ze zag dat Maartje een snelle blik wierp in de richting waarin Jorien en JW waren gelopen voor ze antwoord gaf. O, zou zij ook…Nou ja, zeg!

“Nee,” antwoordde Maartje.

“En jij?” vroeg Lynn aan Donna. “Heb jij een vriendje?”

“Nee,” zei Donna, “en ik hoef er ook geen.”

Lynn ging rechtop zitten om in Donna’s gezicht naar de betekenis van die woorden te zoeken.

“Ben je lesbisch?”

“Ja, nou en?”

Donna’s blauwe ogen keken haar fel aan. Nee, niet op reageren, daar had ze geen zin in. In ieder geval betekende het een concurrent minder.

“Niks en,” zei ze daarom. “Of ja, toch, heb je een vriendin?”

“Nee,” zei Donna, “op dit moment niet.”

Opnieuw draaide Lynn met dichte ogen haar gezicht naar de zon. Achter haar gesloten oogleden gloeide tussen rood-gele sterretjes het gezicht van Erwin. Ze zuchtte. Toen werd het ineens donkerder. Donna, die zich voorover had gebogen zodat haar schaduw op Lynns gezicht viel, vroeg: “En jij?”

“Of ik ook lesbisch ben?” Lynn duwde zacht tegen haar schouder.

“Je staat in mijn zon.”

Donna leunde naar achteren. “Nee, of je een vriendje hebt.”

“Nee.” Lynn knipperde met haar ogen. “En ik hoef er ook geen, maar om een andere reden dan jij. Ik wil geen vastigheid. Ik wil met niemand rekening hoeven houden.”

Donna kruiste haar benen onder zich en zei: “En hoe zit het dan met verliefd worden?”

“Dat wil ik best,” zei Lynn. “Ik wil alleen geen vaste verkering.”

“Maar als je verliefd bent,” zei Maartje, “dan wil je toch niets liever dan bij hem zijn?” Met een snelle blik op Donna voegde ze eraan toe: “Of bij haar.”

Donna knikte ten teken dat ze het met Maartje eens was.

Lynn zei: “Ik wil verliefd kunnen worden op elke jongen die ik leuk vind. Ik word snel verliefd, dan op die en dan op die. Een poosje samen zijn, oké, maar verkering? Nee, dat niet.”

“Maar als je gaat zoenen en zo, dan heb je toch verkering?” vroeg Maartje. “Wat is dan het verschil?”

Inwendig grinnikte Lynn. Ze vond het leuk hen een beetje te stangen.

“Ik wil kunnen doen wat ik wil,” zei Lynn. “Dus voel ik me niet verplicht om van alles met hem te gaan doen en zo. Ik kan best zoenen en de volgende dag weer afscheid nemen.”

“Niet eerlijk,” vond Maartje.

“Wel als ik dat van tevoren aankondig,” zei Lynn triomfantelijk.

“Dan hou je geen rekening met zijn gevoelens,” vond Donna.

“Hm hm,” mompelde Maartje bevestigend.

Erwin had ook geen rekening met haar gevoelens gehouden, dacht Lynn. En hoe zat het met JW? Het leek erop dat hij ook geen rekening met haar hield.

Hij was inmiddels terug. Jorien en hij ploften bij hen in het gras.

“Waar hebben jullie het over?” vroeg Jorien.

Dat zou zij van hen ook wel willen weten. Waarover heb jij met JW gepraat, Jorien?

“Over de liefde,” zei Lynn.

“Prachtig,” zei JW, “kan ik eindeloos over lullen.”

Lynn grinnikte en Donna had een brede grijns op haar gezicht terwijl ze Lynn een knipoog gaf.

Jasper mengde zich nu ook in het gesprek. “Best, maar Lynns fiets is klaar.”

“O, geweldig,” zei Lynn, die opsprong om Jasper een zoen op zijn wang te geven. “Heel lief dat je mijn band hebt geplakt.” Hij werd weer verdacht rood.

Kunnen doen wat je zelf wilt, dacht Lynn toen ze even later weer verder reden. De anderen moesten eens weten.

Ze klemde haar kiezen op elkaar en zag de tennisvelden voor zich waar ze vijf keer per week trainde. De oranje banen, de netten, de strakke witte lijnen, het geplok van de ballen. Vond ze dat niet leuk dan? Als je het zelf niet wilde, kon je dat toch nooit opbrengen – al die trainingen, al die toernooien, al die wedstrijden?!

Haar ouders hadden bakken geld uitgegeven aan rackets, kleding en schoenen. Alleen het mooiste en duurste was goed genoeg voor zijn getalenteerde dochter, zei haar vader dan glimmend van trots. Grif had hij het inschrijfgeld voor toernooien betaald. En ze hadden haar overal naartoe gebracht, want als je op zo’n hoog niveau tenniste, waren de wedstrijden niet meer naast de deur. En ze zag hem langs de lijn staan. Met haar moeder. Ze hoorde de echo van hun aanmoedigingen in haar oren.

“Dat deden ze al toen ik heel klein was,” zei Lynn.

“Wat?” vroeg Jasper, die weer naast haar reed.

Lynn keek op. “Wat? Hoezo wat?”

“Je zei iets over toen je klein was.”

Lynn schrok. “Zei ik dat?” Had ze hardop gedacht? Ze keek opzij, naar het vragende gezicht van Jasper. Wat een lieve jongen, die Jasper. Niet een jongen om verliefd op te worden, met zijn puisten, zijn rode haar, zijn lange armen en benen en zijn hondenogen, maar wel heel aardig…

“Mijn ouders, ik dacht aan mijn ouders. Ik vertelde je net dat ik tennis. Ik werd al heel jong ‘ontdekt’, ik was een natuurtalent. Ik vond het leuk en trainde heel hard. Ik zette er alles voor opzij. Dat was ik aan mijn talent verplicht, zeiden mijn ouders als ik erover klaagde.”

“En?” vroeg Jasper toen Lynn zweeg.

“Ik heb heel wat bekers thuis in de kast,” ging Lynn verder. “Maar de laatste jaren, vanaf mijn dertiende ongeveer, win ik nooit meer wat. Ben ik altijd vierde. Heel soms derde, maar meestal vierde of zelfs vijfde.”

“Dat is toch ook goed?”

“Ik ga alleen voor de eerste prijs. Ik wou de beste zijn. Maar anderen zijn altijd beter. Eerst trainde ik nog veel harder, maar dat vond ik steeds zwaarder en het hielp niks. Ik heb het gevoel dat ik mijn top heb bereikt, dat ik niet goed genoeg ben om op dit niveau te winnen…”

Lynn haalde diep adem.

“Goh,” zei Jasper. En toen was hij stil. Daarna zei hij, toen Lynn ook haar mond hield: “Ik weet niet wat ik moet zeggen…”

Daar moest Lynn om glimlachen. Wat een verschil, deze jongen, met Erwin, die nooit om woorden verlegen zit. Ook nooit om succes of aanbidsters, trouwens. Die jongen heeft alles mee.

Toptennisser bij de jongens, topfavoriet bij de meiden, maar topflop bij Lynn.

“Je hoeft niks te zeggen,” zei Lynn. “Het verhaal is bijna uit. Ik heb voor het eerst geweigerd om te tennissen. Ik had eigenlijk een belangrijk toernooi deze week. Mijn ouders waren razend dat ik niet wilde meedoen. Misschien stop ik wel helemaal met tennissen.”

Ze zei er maar niet bij dat ze zich bij het idee alleen al vreselijk ongelukkig voelde. Want wat moest ze dan? Dan was ze helemaal een mislukkeling. Op school presteerde ze voor geen meter – ze was niet voor niets gezakt – en er was niks anders wat ze kon. Ze had immers nooit wat anders gedaan.

Ik ben niks…dacht Lynn. Dat is het.

Jasper schraapte zijn keel, maar zei niks. Ook al niks, dacht Lynn met een glimlach. Er viel ook niks te zeggen. Wat een raar woord: ‘niks’. Eerst een ‘n’, dan ‘ik’ en dan een ‘s’ en dat geeft niks.

“Rare meid ben ik, hè?” zei ze.

“Welnee,” zei Jasper.

Is dat het enige wat je kunt zeggen? dacht Lynn. Och, laat ook maar, het doet er niet toe. Niks doet ertoe.

Toch wel. Deze dagen deden ertoe. Ze moest ervoor zorgen dat deze dagen wel een succes werden.

“Jongens, camping!” riep JW op dat moment naar achteren. “Opgelet! Hier linksaf!”

“Nee!” gilde Jorien op dat moment. “Nee, nee, rechtdoor! Alsjeblieft rechtdoor! Snel, kom!”

Verwonderd keek Lynn op. Wat was er met die meid aan de hand?

“Die camping daar is veel leuker!” riep Jorien nog en ze wees rechtuit. “Nee, je hoeft niet op de kaart te kijken, dat weet ik uit mijn hoofd!”

Dat laatste was tegen JW, zag Lynn, die Jorien vreemd aankeek.

“Best,” zei JW, maar Jorien was al doorgefietst. Eigenlijk hadden ze geen keus meer. Lynn keek Jasper aan, die ook al een vragende blik in zijn ogen had.

Lynn zag niets bijzonders aan de weg die Jorien niet in wilde slaan, of het moest de politieauto zijn die daar net reed. Ze moesten flink tempo maken om Jorien weer in te halen.

“En mijn slaapzak dan?” riep ze naar voren.

“Dat doen we straks!” antwoordde JW. “Dan gaan jij en ik weer boodschappen doen.”

“Wat was er met jou aan de hand vanmiddag?” vroeg Donna aan Jorien toen ze na het eten met een fles cola voor de tent zaten.

JW en Jasper waren met geleende rackets aan het badmintonnen en zij zaten met zijn vieren lui voor de tent.

“Niks,” zei Jorien schor. “Ik herinnerde mij opeens deze camping.”

“Ben je hier dan al eens eerder geweest?” vroeg Donna.

“Nee, maar iemand had tegen mij gezegd dat deze camping leuker was.”

De camping lag inderdaad heel mooi in de duinen, maar lagen ze hier niet allemaal mooi in de duinen?

“Ik geloof er niks van,” zei Donna.

“Nou, dan geloof je het maar niet,” zei Jorien kribbig. “Dat is dan niet mijn probleem.”

Nou, haar maakte het niet uit, dacht Lynn. Nieuwsgieriger was ze of Jorien een vriendje had.

“We hadden het vanmiddag, toen Jasper mijn band plakte, over vriendjes,” zei ze tegen Jorien. “Heb jij een vriend?”

“Nee,” zei Jorien, “maar wel gehad.”

“Hoe lang?” vroeg Lynn.

“Een halfjaar. Toen heb ik het uitgemaakt.”

“Waarom?” vroeg Donna.

“Hij wilde wat anders dan ik.”

“Seks,” zei Lynn.

Jorien keek haar aan. “Ja. Maar anders dan jij nu denkt. Ik wilde wel met hem vrijen, maar hij niet met mij.”

“Waarom niet? Wat is er mis met seks?” vroeg Lynn.

“Hij was nogal – hoe noem je dat? Seks wilde hij bewaren voor als we getrouwd waren, zei hij. Ik heb het direct uitgemaakt. Jammer, want verder was het een leuke knul. Hij had alleen de verkeerde ideeën.”

“Getrouwd?” riep Maartje uit. “Hoe oud was hij dan?”

“Gewoon, net zo oud als ik.”

“Ik wil later ook trouwen,” zei Maartje.

“Ik denk ik ook wel,” zei Jorien. “Maar ik wilde ook met die knul naar bed.”

“Seks is lekker,” zei Lynn.

Jorien keek haar aan. “Ben jij al eens met iemand naar bed geweest?”

“Ja,” zei Lynn. “Hij heette Erwin en hij heeft met me geneukt.”

“En je wilde geen verkering, zei je vanmiddag?” vroeg Donna.

“Hoe was dat?” vroeg Jorien tegelijkertijd.

Lynn keek van de een naar de ander. “Ik heb het ook niet over verkering,” zei ze. “Dat hadden we zo afgesproken, wel vrijen maar geen verplichtingen. En hoe het was? Lekker, dus. Bijzonder. De zevende hemel. Mooier dan alles wat je eerder hebt meegemaakt.”

Alle drie keken ze haar aan. Maartje en Jorien met ontzag, ja, ze kon het niet anders zeggen en Donna…Geloofde ze haar soms niet? Zeker omdat ze een pot was.

“En de eerste keer? Deed het zeer?” vroeg Maartje met een kleur op haar wangen.

“Welnee. Je hebt toch allang zelf van alles gedaan daar tussen je benen?”

Maartje keek haar onnozel aan. Begreep ze haar niet? Oké, zij deed daar niet moeilijk over. “Jezelf voelen of bevredigen, tampons inbrengen?”

Maartje stond plotseling op. “Ik heb nog marsen,” zei ze. “Willen jullie er een?” Zonder het antwoord af te wachten, liep ze naar Donna’s tent.

Lynn riep haar na: “O, kun je er niet tegen?”

Maar Jorien vroeg haar: “Was hij lief voor je? Ik bedoel, hoe weet je nou wat hij wil en hoe het moet?”

“Gewoon doen wat in je opkomt,” zei Lynn. “Als je het ergens doet waar je alle tijd hebt en waar je je op je gemak voelt. Niks doen wat jij niet wilt, niks doen wat hij niet wil. Ja, Erwin was heel lief. Dan kun je samen ontdekken hoe het lekker is…”

Hoor haar. Een plek waar je je op je gemak voelt en de tijd hebt…

Dat het alleen in haar verbeelding zo gebeurd was, hoefden ze niet te weten. Achter de tennisbaan met alleen maar de beschutting van een paar struiken, was niet zo’n plek. En na een paar zoenen was hij alweer weg. En lief was hij al helemaal niet geweest.

Maartje kwam terug met haar marsen en deelde ze uit.

Jorien zei met volle mond: “Het klinkt allemaal erg gemakkelijk.”

“Het hoort erbij, vind ik,” zei Lynn, “daar zijn we jong voor!” Ze keek Donna aan. “En jij?” vroeg ze. “Heb jij al eens met iemand geneukt? Of…” Ze zweeg.

Donna keek strak terug. “Ja, of wat…?”

“Of kan dat niet met een meisje?” kon Lynn niet nalaten te zeggen.

Donna antwoordde: “Ja, ik heb ook al eens met iemand geneukt.”

Even bleef het stil en Lynn zag dat Maartje haar arm om Donna’s schouder legde. Ik zou zo’n gebaar niet zo gauw maken, dacht Lynn. En erachteraan schoot in een flits het besef door haar heen dat Maartje en Donna meer contact met elkaar hadden dan zij met een van de anderen.

Toen grijnsde Donna. “Zonder pik is het ook heel lekker vrijen,” zei ze.

Eén-nul voor Donna. Maar oké, ze had er zelf om gevraagd.

Donna vroeg: “Is het belangrijk dat je ‘het’ al gedaan hebt?”

“Ja, hoe belangrijk is dat?” kaatste Lynn de bal terug.

“Ik vind het belangrijk,” zei Jorien. “Het moet fijn zijn – dat wil ik meemaken.”

“Ik zou er heel erg tegen opzien,” zei Maartje. “Ik voel me toch al zo onzeker bij jongens.”

“Je kunt toch ook vrijen zonder met iemand naar bed te gaan,” zei Donna. “Alleen bloot. Knuffelen, zoenen, strelen.”

Maartje knikte.

“Je moet toch kunnen meepraten?” zei Lynn.

“Praten over seks kan ook als je geen ervaring hebt,” zei Donna beslist.

“Is liefde niet veel belangrijker?” vroeg Maartje. “Of vriendschap?”

Jorien haalde haar schouders op. “Seks maakt een relatie heel bijzonder.”

“Ja,” zei Lynn, “als je verliefd bent, dan wil je toch toegeven aan wat je voelt. Je wilt hem aanraken, dus je wilt seks! Je moet toch wat doen aan die vlinders in je buik?”

Maartje bloosde terwijl ze zei: “Dan laat je je wel heel erg gaan. Ik kan me voorstellen dat ik grenzen trek. Eerst dit. Later dat.”

Plotseling begon Jorien te lachen. “We hebben geen keus,” zei ze, “we staan toch stijf van de hormonen op onze leeftijd?! Dat is wat onze leraar biologie tenminste zegt als hij vindt dat we niet genoeg aan ons huiswerk hebben gedaan. “Het zullen de hormonen wel weer zijn,” zegt hij dan. “Jullie denken aan niets anders.” Geweldige smoes, we gebruiken hem regelmatig: “Last van mijn hormonen, meneer, ik heb mijn huiswerk niet kunnen maken. Ik kon mijn hoofd er echt niet…””

Geschrokken hield Jorien op met praten. Vanuit de lucht zeilde een wit pluimpje rakelings langs haar hoofd. Ze bracht haar hand omhoog in een poging de shuttle op te vangen, maar Donna, net een fractie van een seconde sneller, had ook haar armen uitgestoken. Hun handen botsten tegen elkaar en het pluimpje viel tussen hen in op de grond.

Donna kreunde. “O, ik ben zo stijf! Ik kom bijna niet overeind!”

Jorien lachte. “Stijf van de hormonen, zie je wel!” Ze raapte het pluimpje op en gooide het retour afzender.

JW, die met Jasper bij hen was komen staan, ving het op. “Waar hebben jullie het over?”

“Hormonen en zo,” zei Lynn.

“Ik hou niet van hormonen,” zei JW. “Daarom eet ik alleen biologisch vlees. Dan weet je zeker dat het eerlijk vlees is.”

Donna lachte. “Eerlijk vlees, daar hou ik ook van.”

“Ik niet, ik ben vegetariër,” zei Jorien.

Jorien, Donna en Lynn barstten in lachen uit. En steeds als ze elkaar aankeken, begonnen ze opnieuw.

“Wat gebeurt hier?” vroeg JW aan Maartje, die wat flauwtjes meelachte.

“Last van onze hormonen!” zei Lynn in haar plaats en opnieuw gierde ze het uit.

Toen ze tot bedaren waren gekomen en JW hem nog eens cola had ingeschonken, zei Donna: “Ik wil graag een spel doen. We leren elkaar natuurlijk steeds beter kennen in de loop van de dag, maar ik vind het leuk om daar iets mee te doen. Truth or dare, kennen jullie dat?”

“Ja,” zei JW, “dat ken ik.”

“Dat is tof,” zei Lynn.

“Nee, ik ken het niet,” zeiden Jasper en Maartje tegelijkertijd.

Jorien had er wel eens over gehoord, zei ze.

“Doen?” vroeg Donna. “Het gaat zo: ik stel eerst aan een van jullie de vraag: truth or dare? Zeg je ‘truth’, dan moet je een vraag eerlijk beantwoorden, heb je ‘dare’ geantwoord, dan moet je een opdracht uitvoeren.”

“Wat voor vragen?” vroeg Jasper.

“Wat voor opdrachten?” vroeg Maartje.

“Dat kan van alles zijn,” antwoordde Donna. “Bijvoorbeeld: ben je wel eens verliefd geweest op een leraar en wat heb je daarmee gedaan? Of: heb je stiekem wel eens een pornofilm gezien? Of als opdracht: vraag onze buren om een biertje, nou ja, bedenk maar wat. Iedereen mag om de beurt iets verzinnen.”

“Goed,” zei Lynn.

“Oké,” zei JW. “Starten maar.”

En Donna vroeg: “Dan begin ik met jou, JW, truth or dare?”

“Truth.”

“Heb je wel eens een joint gerookt?”

“Ja, dat heb ik wel eens gedaan.”

“En hoe was dat?” vroeg Donna.

“Dat zijn twee vragen!” protesteerde JW.

“Kom op, JW,” zei Jorien. “Vertel.”

“Ik was met vrienden uit en iemand zijn broer was mee en die had wat bij zich. Ik werd er misselijk van, maar het was ook kicken.”

“En jij bent zo’n gezondheidsfreak,” zei Lynn verbaasd.

“Daarom kun je nog wel wat uitproberen,” zei JW. “Dus nu mag ik een vraag bedenken.” Hij keek rond. “Eh…Jorien, truth or dare?”

“Truth.”

“Wat is het ergste wat je ooit hebt gedaan?”

“Tjee, even nadenken,” begon Jorien. “Ik heb wel eens chocolade gejat…Nee, ik weet het al. Ik heb een keer de agenda van mijn leraar Frans uit zijn tas gehaald en mijn drie veranderd in een acht.”

“Is hij daarachter gekomen?” vroeg Maartje.

“Nee, nooit. Mijn eindcijfer was toen een 5,7 dus zes in plaats van een vijf. Goed, hè? Nu ik. Truth or dare, Lynn?”

Lynn keek Jorien aan. “Truth.”

“Wat zou je over willen doen in je leven?”

Dat met Erwin natuurlijk, schoot onmiddellijk door haar heen.

Een tweede keer zou ze beter uit haar doppen kijken. Maar wat moest ze nu antwoorden? Natuurlijk kon ze niks zeggen over Erwin. Zeker niet na haar gebluf over haar vrijpartij. Tennissen dan? Niet meer zoveel tijd in tennissen steken. Lynn gooide haar hoofd in haar nek. Was dat wel waar? Ze hield van tennissen, dat was waar ze voor leefde, toch?!

“Niet te lang nadenken,” hoorde ze Donna zeggen.

“Neuken met Erwin. Lekker nog een keer,” antwoordde Lynn toen zonder aarzelen.

“Ik bedoel eigenlijk met overdoen wat je dan anders zou willen doen,” zei Jorien.

“Er is een antwoord gegeven, Lynn mag,” zei Donna.

“Voor jou, Donna, truth or dare?” zei Lynn snel.

Donna ging er eens goed rechtop voor zitten. “Dare!”

Ik zal iets moois bedenken, dacht Lynn en ze zei: “Vraag bij zoveel mogelijk mensen om wc-papier!”

Donna begon te lachen. “Oké,” zei ze. Ze stond op en liep naar de tent naast die van hen.

Wat zou je over willen doen in je leven? Terwijl Lynn Donna nakeek, echode Joriens vraag in haar hoofd.

Erwin…Lynn slikte. Ja, dat zou ze graag over willen doen en dan met een andere afloop…Terwijl ze wachtte tot Donna terug was, dacht ze aan die avond. Nadat haar eigen partij was afgelopen, had ze langs de zijlijn naar zijn spel staan kijken. Net zoals de ondergaande zon rood op het gravel weerkaatste, voelde ze de warmte die Erwin uitstraalde toen hij ineens naar haar toekwam.

“Hai,” zei ze.

“Je stond naar me te kijken,” zei hij.

Lynn glimlachte. “Ja, je speelt goed.”

Hij boog zich naar haar toe en zijn natte haar kriebelde tegen haar wang toen hij in haar oor zei: “Ik moet je iets zeggen.”

“Ja?” Verwachtingsvol keek ze naar hem. Snel likte ze over haar droge lippen. Erwin, o, Erwin. Ze had een lijf vol spieren, maar nu had ze het gevoel dat ze uit kauwgom bestond. Ze trok haar bilspieren aan en duwde haar schouders naar achteren.

“Maar dat kan niet hier,” vervolgde hij.

O, waarom niet? Lynn keek om zich heen. Ze stonden alleen bij de achterste baan. Het was bijna half tien; de weinige mensen die er nog waren, tennisten verderop.

Ze schrok op toen ze zijn arm om haar middel voelde. Ze liet zich meevoeren terwijl ze haar hart in haar keel voelde kloppen.

Zijn zweetlucht prikkelde haar zintuigen. Helemaal gek werd ze ervan. En was ze niet al gek van hem? Probeerde ze niet al wekenlang zo veel mogelijk en zo dicht mogelijk bij hem in de buurt te komen? En Erwin, die altijd onbereikbaar had geleken met altijd andere meiden om zich heen, liep nu hier met haar, met haar alleen?!

Ze leunde tegen hem aan en hij trok haar dichter naar zich toe.

Zie je wel?!

Ze waren het pad afgelopen dat achter de tennisbanen liep en hij duwde haar tussen de struiken door, die de afrastering van het terrein van de tennisvereniging vormden. Erachter zag ze het gaas van het hek door de blaadjes schemeren. Waar was dit goed voor? Ze stonden nu op een kleine open plek, niet groot, maar groot genoeg. Bladeren van de vorige herfst lagen op de grond, zacht als een bed. Hij trok haar naast zich op de grond en zij liet zich maar al te graag in zijn armen vallen.

Niemand kon hen hier zien, niemand kon hen storen. Alleen met Erwin. Eindelijk Erwin. Ze wachtte op de eerste zoen.

Zijn gezicht was nog steeds rood en zijn ogen glansden vreemd.

Toen hij zich naar haar toe boog, had ze geen tijd om te bedenken wat die uitdrukking op zijn gezicht kon betekenen. Hij drukte zijn lippen op die van haar en onmiddellijk was zijn tong in alle hoeken van haar mond. Gulzig beantwoordde Lynn zijn kus.

Een rilling trok over haar rug toen zij zijn vingers daar omhoog voelde kruipen. Haast vanzelf maakte zij haar rug hol en drukte zij zich tegen hem aan, haar borsten tegen zijn borst. Hij wriemelde even achter haar rug en de sluiting van haar sport-bh schoot los. Tjee, die heeft haast.

Ze voelde zich onverwacht opgenomen in een soort sprookje, in een kasteel van lichtgroene blaadjes, behangen met een betoverende avondschemering. En haar prins…Wat was hij knap! Hij leunde op een elleboog en zijn gezicht was in een grijns geplooid.

“Lynn! Lynn! Hallo, waar zit jij met je gedachten? Is dit genoeg?”

Lynn keek op. Donna stond voor haar met zes rollen wc-papier en nog wat losse stukjes. Lachend keek iedereen naar Donna’s buit.

“Ja,” zei ze snel. “Dat lijkt mij wel genoeg.”

Donna kreeg een applaus toen ze weer in de kring ging zitten.

Dat ze zo stom had kunnen zijn, dacht Lynn. Dat ze zich zo had kunnen vergissen. Snel veegde ze met de binnenkant van haar hand langs haar ooghoek. Haar verliefdheid was in één klap over geweest. Haar zelfvertrouwen met diezelfde klap verdwenen. En daarom zat zij zo stom te lullen vandaag…Concentreer je nu maar op het spel, Lynn. Wat gebeurd is, is gebeurd. Het zal je geen tweede keer overkomen. Dus, voorzichtig met JW.

Wie was aan de beurt? Donna had aan Maartje gevraagd of zij wel eens geld had gejat. Een kinderachtig verhaal volgde over geld uit haar moeders portemonnee. Nou, spectaculair!

Vervolgens had Maartje een vraag voor JW: “Als je op een onbewoond eiland zou zitten, wie zou je dan bij je willen hebben?”

Hè, wat braaf allemaal, dacht Lynn, maar ze luisterde wel naar wat JW vertelde.

“Dat is gemakkelijk te beantwoorden,” zei JW. “Ik zou mijn moeder bij me willen hebben om te koken en mijn kleren te wassen en zo.”

Lynn grinnikte.

“Hè, doe niet zo kinderachtig,” zei Donna geïrriteerd.

“Jij kunt hartstikke goed zelf koken,” zei Jorien, “daar heb je je moeder helemaal niet voor nodig. En ik denk dat jij ook heel goed zelf je kleren kunt wassen.”

“Op een onbewoond eiland heb je geen kleren nodig, kun je net zo goed naakt lopen,” zei Lynn.

“Verder met het spel!” beval Donna. “JW, wie kies jij uit?”

“Jasper!”

“Truth!” zei Jasper.

“Heb jij je ouders wel eens zien neuken?”

Lynn lachte, maar Jasper trok wit weg. “Moet ik antwoord geven?” vroeg hij aan Donna.

“Ja,” antwoordde ze, “natuurlijk.”

“Ik heb ze wel eens bezig gezien,” zei Jasper zacht. “En dat vond ik vreselijk. Ik ben dan ook gauw doorgelopen naar mijn kamer.”

“Dat is alles?” vroeg JW.

“Ja,” zei Jasper met nadruk.

“Volgende vraag,” zei Donna.

Jasper keek Jorien aan. “Heb jij wel eens getongzoend?”

“Eerst vragen truth or dare!” riep Lynn. “Misschien had ze wel voor dare gekozen!”

“Had je iets met tongzoenen kunnen doen!” riep JW.

Jorien werd rood, zag Lynn. Mmm, dit kon nog leuk worden.

“Nou, wat is daarop uw antwoord?” vroeg JW ongeduldig.

“Ja, ik heb wel eens getongzoend.” En Jorien liet er snel op volgen: “Ik wil iets voor Lynn verzinnen. Truth or dare?”

“Dare! Kom maar op!” Nu moest het er maar van komen.

“Doe een striptease!” luidde de opdracht van Jorien.

“Wauw!” JW klapte in zijn handen. “Bravo, Jorien!”

Lynn keek hem aan. Nu niet nadenken. Gewoon doen. Maar voor ze haar trui uittrok, keek ze wel eerst even om zich heen. De buren aan de ene kant waren er niet en aan de andere kant waren ze er wel, maar daar stond Joriens tent nog tussen. Ach, wat kon het haar ook schelen. Haar lijf mocht gezien worden. Kon ze haar string showen, mazzel dat ze net vandaag die mooie droeg.

Na haar trui deed ze eerst haar gympen uit en vervolgens stroopte ze haar witte broek langzaam naar beneden. Toen trok ze haar hemdje over haar hoofd. Trots schudde ze haar krullen los, terwijl ze haar schouders naar achteren trok en haar vingers achter haar rug in elkaar liet haken.

JW floot en ook Jasper keek naar haar borsten, zag ze. Ze maakte een holle rug en keek Jorien aan. “Zo goed?”

“Omdraaien!” riep JW.

Jorien knikte en nadat Lynn om haar as had gedraaid, deed ze snel haar kleren weer aan. Nu zou ze een van de anderen pakken.

“Donna?”

Als die nu koos voor truth, zou ze haar laf vinden. Het werd tijd voor wat meer actie.

Maar Donna koos ook voor de uitdaging.

“Ren naakt een rondje om de tent,” beval Lynn.

Ook Donna had er geen moeite mee om zich uit te kleden. Lynn zag dat Maartje met een ongelukkig gezicht naar haar keek en natuurlijk waren de blikken van de beide jongens op Donna’s borsten gericht. Zouden zij weten dat Donna lesbo was?

“Alles uit!” riep Lynn streng en onder aanmoediging van JW en Jasper liep Donna poedelnaakt een rondje om de middelste tent.

Er klonk gefluit bij de lui naast hen en Donna zwaaide vrolijk.

Daarna griste ze haar kleren bij elkaar en dook ze haar tent in.

Aangekleed kwam ze weer te voorschijn.

“JW,” zei ze buiten adem. “Truth or dare?”

“Truth,” antwoordde JW.

Donna trok haar wenkbrauwen op. Even dacht ze na voordat ze haar vraag stelde: “Hoe vaak bevredig jij jezelf per week?”

“Vijf keer,” zei JW zonder aarzelen.

“Echt?” vroeg Donna terwijl ze naast Lynn ging zitten.

“Je vroeg toch naar de waarheid?” zei JW. “Mijn beurt weer. Jasper?”

“Wat meer lef, mensen,” zei Donna.

Jasper haalde zijn neus hoorbaar op. “Goed dan.”

“Dare dus?” zei JW en hij grijnsde. “Geef iemand van ons een tongzoen!”

“Nee, dat…” begon Jasper.

“Lijkt me niet zo’n opgave.” JW grijnsde. “Of wil je ook naakt…”

Jasper keek hem aan met een blik die Lynn niet begreep. Waar deed hij moeilijk over? Grijp je kans, man!

Jasper stond op en schoorvoetend liep hij op Lynn af. Nee toch!

Of was hij onderweg naar Jorien, die naast haar zat? Pas op het laatste moment werd duidelijk dat hij bij Jorien door de knieën zou gaan en haar ging zoenen. De andere vier barstten spontaan in juichen uit. Jasper had nog nooit zo’n biet gehad, dacht Lynn.

“Jorien,” vroeg Jasper, toen hij weer op zijn plaats zat, “truth or dare?”

“Hé,” zei Donna, “je hebt net ook al wat aan Jorien gevraagd. Neem nu iemand anders.”

“Nou goed dan,” zei Jasper. “Dan is mijn vraag voor Maartje.”

“Truth,” zei Maartje bijna niet verstaanbaar. Benauwd keek ze Jasper aan.

“Ben je wel eens met iemand naar bed geweest?”

Maartje schudde haar hoofd. “Nee,” fluisterde ze. En toen herhaalde ze steviger: “Nee, nog nooit.”

Even bleef het stil.

“Meer informatie valt er niet te geven dus,” zei Donna. “Dan de volgende vraag. Voor wie?”

Maartje keek de kring rond. “Voor jou, Donna.”

“Dare!”

Maartje moest even nadenken. Daarna klonk haar zachte stem:

“Geef vijf vreemde mensen een zoen.”

JW lachte. Lynn moest er ook om grinniken. Zou Donna dit doen? Donna tuitte haar lippen, en stond toen op. “Meetellen, hè,” riep ze over haar schouder toen ze naar de buren liep.

Ze zagen haar praten en hun allemaal een zoen op hun wangen drukken. Ze stak een hand naar hen op met drie omhooggestoken vingers. Daarna liep ze verder naar de tent ernaast, waar ze opnieuw iets stond uit te leggen. Nadat ze had gedaan wat haar was gevraagd, kwam ze triomfantelijk bij hen terug.

“Yes!” zei ze. “Hebben jullie het gezien? Vijf stuks zoenen.”

“Bravo!” riep JW.

“Nu mag ik weer iets verzinnen. Jorien, truth or dare?”

“Dare!” riep Lynn in haar plaats.

“Truth,” zei Jorien.

“Dat is goed,” zei Donna. “Ben jij tot nu toe eerlijk tegen ons geweest?”

Jorien en Donna keken elkaar een moment zwijgend aan.

“Ja,” zei Jorien. Nog even hield ze Donna’s blik vast, daarna draaide Jorien zich naar JW: “Truth or dare?”

“Kom op, JW,” drong Donna aan. “Je hebt nog geen opdracht gedaan. Don’t you dare?”

“Ja, natuurlijk wel, wat moet ik doen?”

“In een badpak of bikini van een van ons naar de wc lopen,” zei Jorien zonder aarzelen.

Lynn begon te lachen. Dat zag ze al helemaal voor zich.

“Je mag die van mij wel,” begon ze.

Maar JW schudde zijn hoofd. “Ja zeg, dat doe ik niet. Ik ga niet voor gek lopen.”

“O nee? En ik dan net? In mijn blootje?” vroeg Donna. “Was dat niet gek?”

“Voor een meisje is dat anders!” riep JW.

“Je durft niet!” zei Donna beschuldigend.

“Jawel, maar dit is toch…”

Jorien kapte hem af. “Dit is een spel, niet flauw doen, JW.”

JW keek in het rond, maar niemand viel hem bij.

Lynn voelde wel met hem mee, maar ze vond het oneerlijk als hij nu niet hoefde.

“Wij moesten ook uit de kleren,” zei ze. Toch begon het te kriebelen in haar maag. Was het nog wel leuk, dit zogenaamde spel?

Maar JW was de eerste geweest om haar aan te moedigen met die striptease. Zou hij zich nu drukken? “Nee, JW, eerlijk is eerlijk,” voegde ze eraan toe.

Lynn stond op om haar bikini te halen. Ze was niet veel kleiner dan JW, hij moest erin kunnen. Mopperend verdween JW in de tent van Jasper om zich om te kleden en onder grote hilariteit kwam hij weer te voorschijn. Donna wierp zich op als scheidsrechter en liep met hem mee om te zien of hij wel echt naar het toiletgebouw liep.

Terwijl ze weg waren, pakte Lynn de zak pinda’s tevoorschijn die ze die middag hadden gekocht.

“Ik wil niet van dat soort opdrachten,” merkte Maartje op. “Het is maar dat jullie het weten.”

Zodra JW terug was, dook hij zijn tent in. Toen hij omgekleed was, zei hij grimmig: “Donna, truth or dare?”

“Dare,” zei Donna met een uitdagende blik.

Lynn had ineens niet zo’n zin meer. Donna durfde wel, dat moest ze toegeven, maar ze had zo’n gevoel dat ze er beter mee konden stoppen.

“Laat iedereen van de groep in je hand spugen en lik dat op!” Het klonk als een bevel, zoals JW dat zei.

“Getverderrie,” zei Lynn.

“Bah, wat vies!” riep ook Maartje. “Zullen we er maar mee stoppen?” liet ze er voorzichtig op volgen.

“Mee eens,” mompelde Jorien.

“Nee,” zei JW beslist, “dat is kinderachtig! Donna is zelf begonnen. We maken het af.”

Wanneer was het spel dan klaar? vroeg Lynn zich af. Als eerste spuugde Lynn in Donna’s hand en vol afgrijzen zag ze dat Donna vervolgens haar hand naar haar mond bracht. De anderen deden hetzelfde en steeds zag ze Donna met haar tong haar handpalm aflikken. Toen Donna’s rondje klaar was, stond ze weer voor Lynn.

“Truth or dare?” vroeg ze.

Lynn zag een fanatieke blik in Donna’s ogen die ze nog niet van haar kende. De afkeer die ze net voelde, werd heviger en maakte haar bijna misselijk.

“Maartje is aan de beurt!” zei ze.

“Ik doe niet meer mee,” zei Maartje met onverwachte beslistheid.

“Dan ik ook niet,” zei Lynn.

“Niet flauw doen, Lynn,” zei JW. “Jij bent ook nog niet zo vaak geweest.”

“Ja, daar kom jij wel van klaar, hè, van al dat bloot,” zei Lynn nijdig.

“Ik vind dit een rotspel,” zei Jorien onverwacht.

“En toch spelen we door,” zei JW.

“Vind ik ook,” zei Donna. “Truth or dare?”

Lynn zuchtte. Ze wilde geen spelbreker zijn. “Vooruit dan maar.”

“Dare, dus?” zei Donna. “Ga dan de camping op en zorg dat je binnen een kwartier een condoom hebt gekregen van iemand.”

“Dag, dat doe ik niet, hoor!” Lynn stond verontwaardigd op. Ze gaf een schop tegen een plastic beker, die een paar keer om zijn as tolde voor hij verderop in het gras bleef liggen. “Nu kap ik er echt mee. Ik vind het geen leuk spel meer.”

JW grijnsde. “Het wordt steeds leuker,” zei hij.

“Ik vind het ook stom,” zei Jorien. “En jij, Jasper?”

Die knikte dat hij het met Jorien eens was.

Plotseling werd Donna razend. “Waarom zeggen jullie dat niet eerder?” schreeuwde ze. “Doe ik mijn best de boel een beetje spannend te maken, is het weer niet goed. Wat een stelletje… Wat zijn jullie…”

“Ja, wat zijn we?” vroeg JW belangstellend.

“Saaie, botte, brave, burgerlijke…”

“Dit pik ik niet!” riep Jorien.

Ze wilde haar bij haar bovenarmen beetpakken, maar Donna deinsde achteruit, waardoor ze over Jaspers uitgestrekte benen struikelde. Hysterisch viel ze tegen Jasper uit: “Klootzak, kun je niet uitkijken waar je die lange poten van je legt.”

Direct riep Jorien: “Kijk zelf uit met wat je zegt, teringwijf!”

Lynn intussen had een blik met Maartje gewisseld. Maar net toen ze de krijsende Donna vast wilden pakken, haalde die uit naar Maartje. De klap kwam hard aan, hoorde Lynn.

“Zelfbeheersing is niet jouw sterkste kant, hè?” zei JW kalm tegen Donna, die nu met haar hand voor haar mond stond.

Donna trok Maartje naar zich toe: “O, sorry, sorry, sorry. Dat wilde ik helemaal niet doen. O, gos, wat heb ik gedaan?” De tranen stroomden ineens over haar wangen.

“Je hebt…” begon JW te zeggen, maar Lynn riep snel: “Stop, JW! Niet doen.”

Gelukkig, JW hield zijn mond verder. Met een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht verdween hij in zijn tent.

“Ik wilde helemaal niet…het was niet voor jou…Ik voel me…” stamelde Donna.

Maartje, met de rode afdruk van Donna’s hand op haar wang, praatte zacht tegen haar. “Ja, ik weet hoe je je voelt, het geeft niet. Het deed geen pijn, je deed het niet expres.”

Nou, einde spel, dat was duidelijk. Met een zucht van opluchting pakte Lynn de fles cola en schonk zich nog eens in.

“Jullie ook?” vroeg ze aan Jasper en Jorien.

Donna en Maartje lieten zich naast elkaar met de armen om elkaar heen op het gras zakken en een tijdje bleef het stil. Donna zat op de nagels van haar vrije hand te bijten. Plotseling klonk er een vreemd geluid. Lynn keek op. Met een gesmoorde kreet was Maartje opgesprongen, haar gezicht nat van de tranen.

Jorien wilde overeind komen, maar Donna hield haar tegen.

“Laat mij maar.” Ze liep Maartje achterna, die in de richting van het toiletgebouw verdween.

“Jezus, niet normaal zeg, wat een huilebalken.” Ineens stond JW er weer en zonder nog iets te zeggen, liep hij ook weg.

“Ze is wel een beetje bazig, hè,” zei Lynn tegen Jorien, die boos keek.

Jasper zei: “Donna slaapt bij Maartje in de tent. Misschien weet ze wat er aan de hand is.”

“Met Donna zelf is ook iets aan de hand,” zei Jorien. “Ze deed zo overspannen.”

“Ze moeten het samen maar uitzoeken,” zei Jasper.

Lynn bedacht zich niet langer en ging JW achterna. Hij liep met grote, doelbewuste passen in de richting van de uitgang van de camping. Lynn, die twijfelde of ze naast hem zou gaan lopen of dat ze alleen maar zou kijken wat hij ging doen, struikelde in haar haast. JW keek om en zag haar. Hij hield in.

“Wat wil je?” vroeg hij. Het was niet eens onvriendelijk gevraagd, maar Lynn voelde dat ze rood werd. Verward bleef ze staan. Was dan alles weg wat er gisteren tussen hen gebeurd was? Of had ze zich nu wéér vergist? Was ze te opdringerig? Ze had toch echt gedacht dat JW haar ook zag zitten.

“Eh, ik weet niet…” stamelde ze. “Ik wou even met je mee. Is dat goed?”

JW schudde zijn hoofd. “Ik moet iets doen. Ik wil even alleen zijn. Oké?”

“Ja, natuurlijk, oké.” Ongelukkig bleef Lynn staan kijken hoe hij wegliep. Iets doen? Wat dan?

Kon het nooit eens gewoon goed gaan tussen een jongen en haar? Hoe kon je weten wat een ander voelde en dacht? Hoe moet je een jongen dan duidelijk maken dat je op hem valt?

Haar ogen lieten zijn kleiner wordende gestalte niet los. Hij sloeg het pad naar de duinen in, dat ze vanmiddag ook al even in waren gelopen. Toen hadden ze een klein rondje gemaakt en waren ze hierlangs weer teruggegaan naar de tenten. Nou, niemand kon haar tegenhouden als ze ook de duinen inliep. Als ze dan hier insloeg, kwam ze ook uit op het pad dat JW nam en dat waarschijnlijk naar het strand liep. Zou hij daarheen gaan?

Ze liep stevig door en kwam op het bredere pad uit waar ze JW verwachtte te zien. Ze keek alle kanten op, maar kon hem niet tussen de wandelaars ontdekken. Liep hij zo snel? Hij kon toch niet al op het strand zijn? Nergens zag ze zijn rode trui. Wat nu?

Doorlopen naar het strand of terug?

Plotseling zag ze hem, achter het prikkeldraad dat het einde van de camping aangaf. Hij zat in een pan bijna boven op het duin met een mobieltje tegen zijn oor. Wie zou hij bellen? Zijn vriendinnetje? Maar ging je mee met anderen als je een vriendin had? En dan zou je die toch meenemen naar het onbewoonde eiland? Alhoewel…Als je niet wilde vertellen dat je een vriendin had, dan nam je inderdaad je moeder mee.

Langzaam liep Lynn terug naar de tenten. Zij vertelde ook niet altijd hoe het werkelijk was. Dat had ze niet moeten denken. Direct was die avond met Erwin weer terug in haar hoofd. Hoe het werkelijk was geweest…Die grijns…Pas later had ze begrepen wat die grijns op zijn gezicht betekend moest hebben. Ze lagen daar en ze wilde graag praten, maar hij keek maar en grijnsde zonder iets te zeggen.

Blaadjes hadden tegen de rand blote huid tussen haar rokje en haar omhooggekropen shirt gekriebeld toen hij zijn hand onder haar shirt schoof en haar borsten betastte. Eerst was dat lekker, maar toen kneep hij hard in haar tepels. Toen ze er wat van zei, had hij zijn gezicht weer dicht bij dat van haar gebracht en haar wild gezoend. Ze probeerde onder hem uit te komen, maar met zijn elleboog drukte hij haar omlaag.

“Nee,” zei hij. “Niet doen. Ik doe het.”

Hij had nu ook zijn been over haar bovenbenen geslagen en ze voelde de druk die hij ermee uitoefende.

“Erwin, je doet me pijn,” wilde ze weer zeggen, maar hij legde haar opnieuw zoenend het zwijgen op. Eerst liet ze het toe, duizelig als ze was, betoverd als ze was. Koe die ze was!

Zijn hand kneep opnieuw in haar borsten en toen voelde ze ineens zijn hand bij de rand van haar rokje. Zijn vingers schoven eronder, duwden tussen haar benen. Nog steeds zei hij niks. Hij keek alleen maar, nam alleen maar. Helemaal niet lief.

Ineens werd ze bang. Ze wilde haar knieën en bovenbenen tegen elkaar aandrukken, maar zijn hand zat ertussen, ze kreeg hem daar niet weg.

“Erwin! Niet doen, ik wil niet…”

“Ik weet heel goed wat je wilt,” zei Erwin plotseling. “Dat heb ik op je gezicht gezien, dat willen jullie toch allemaal? Kom, laat me je poes aaien. Kijk, lekker nat, zie je wel, ik voel het wel, allemaal geil!”

Zijn vingers wriemelden, knepen, duwden, deden haar zeer en zij probeerde nu zijn hand weg te trekken, maar hij was veel sterker. De kracht van een tennisser. Hoeveel handen en armen had hij? Maar zij was ook sterk in haar armen. Ze kneep hard met haar nagels in zijn onderarm en tegelijk worstelde ze uit alle macht om onder hem weg te komen. Plotseling liet hij haar los.

Ze schoot snel achteruit terwijl ze met een nijdige ruk haar shirt omlaag trok.

“Ben jij helemaal gek geworden?” siste ze. “Zo wil ik het niet, je doet me pijn!”

Hij zat op zijn knieën tegenover haar en hijgde: “Waarom wil je nu ineens niet meer? Is het niet naar je zin?”

Lynn gloeide van verontwaardiging. Wat mankeerde die gast?

“Ik heb het zelf aan je gezien,” zei hij. “Ontken het maar niet. Het droop van je gezicht. Je wilde toch genaaid worden?! Moet ik het niet afmaken?”

Lynn dacht aan de tips die ze gelezen had in het meidenblad om ‘het stuk van het jaar’ te versieren. Geef hem aandacht. Zeg dat hij er goed uitziet. Vertel hem hoe goed⁄snel⁄aardig hij is. Toon belangstelling. Verdiep je in zijn hobby’s. Zorg dat je er altijd verzorgd uitziet. Laat altijd een goed humeur zien.

“Je bent gek,” zei ze.

Het was vast niet de bedoeling dat het deze uitwerking had.

“Nee, jullie zijn gek.” Rustig stond hij op, streek zijn witte shirt glad en veegde een paar blaadjes van zijn broek, die onschuldig naar beneden dwarrelden. “Zo, en nu laat je me voortaan met rust.”

Toen was hij weggelopen en had haar in de bosjes achtergelaten zonder verder nog iets te zeggen.

Ze had zich op haar buik op de grond laten vallen. Nog proefde ze die woedende hap vol dorre bladeren en aarde.

Lynn bukte. Met beide handen woelde ze door het losse duinzand naast het schelpenpad.

Toen Lynn terugkwam, zaten Donna en Maartje weer bij de tent.

Jorien zat met haar schetsblok op schoot, Jasper zag zé niet.

“Is alles weer oké?” vroeg ze.

“Maartje wil naar huis,” zei Donna. “Zij heeft last van heimwee.”

Wat? Nee, dat kon ze niet menen! Verbaasd keek Lynn Maartje aan. “Vind je het niet leuk?”

Ze zag dat bij Maartje de tranen weer begonnen te stromen. O stom, dat zal wel een verkeerde vraag zijn. “Sorry,” zei ze snel.

Maartje deed haar best niet weer te gaan janken, zag Lynn. Ze wilde wat zeggen, maar Donna was haar voor.

“Ze probeert het nog een nacht. Goed, hè?”

Ja, was dat goed? Lynn wist het niet. Laat dat kind toch naar huis gaan als ze wil. Het moet wel leuk blijven. Donna en Jorien wisselden een blik, die Lynn niet begreep. Wat was er gebeurd?

Maartje haalde haar neus op. “Ik ben maar alleen met mijn moeder,” zei ze. “Ik ben zo bang dat mijn moeder zich eenzaam voelt. We zijn nog nooit, ik bedoel, ik ben nog nooit zonder haar weg geweest.”

“Je moeder?” zei Lynn verbaasd.

“Je moet nu aan jezelf denken,” zei Jorien.

“Ja,” zei Donna. “Je moeder redt zich heus wel. Dat zegt ze toch zelf ook als je haar belt.”

“Ik weet het wel,” zei Maartje met een trilling in haar stem. “Met mijn verstand weet ik dat allemaal wel. Ik moet op eigen benen staan, ik ben zestien, maar mijn gevoel…Ik…ik wil…Ik wil gewoon naar huis.”

“Maar waarom?” riep Lynn. Hier begreep ze echt niets van.

Maartje haalde haar schouders op. “Omdat ik het wil. Dat kan ik niet uitleggen.”

“Vind je het niet leuk?” probeerde Lynn.

“Jawel, best wel en ik wil eigenlijk ook helemaal niet bij jullie weg…”

“Nou dan!” zei Lynn.

“Als we morgen nu minder ver fietsen?” stelde Donna voor.

Jorien keek op van haar schetsboek. “Nee hoor! Ik wil ook wel eens een echt lange dag maken! Hallo, we zouden fietsen!”

“Wat hebben we dan vandaag gedaan?” zei Lynn. “Geskied?”

“Anders ga ik wel alleen verder,” zei Jorien.

Maartje keek ongelukkig van de een naar de ander.

Wat een gezeik, dacht Lynn.

“Samen uit, samen thuis,” zei Donna tegen Jorien.

“Dat vind ik dus ook,” zei Jorien nadrukkelijk.

“Maar ik toch ook,” zei Maartje met nog steeds zo’n bibberstem.

“Daarom wil ik zo graag blijven.”

Hier heb ik geen zin meer in, dacht Lynn. “Zullen we naar het strand gaan?” stelde ze voor. “Wie gaat er mee?”

“Ik,” hoorde ze uit de tent van Jasper komen.

“Ja, ik ook,” zei Jorien snel. Ze hield haar tekenblok omhoog.

“Even opbergen.”

Ongeduldig bleef Lynn wachten. Jasper was naast Lynn gaan staan.

“Kom je nog?” riep Lynn toen Jorien maar niet kwam.

“Ja, zo,” antwoordde Jorien.

“Wat doe je?”

“Sms-en. En mijn trui.”

“Moet dat nu?”

“Ja, anders krijg ik het koud.”

“Ik bedoel die sms.”

Jorien kroop haar tent uit. “Ik ben er al. Zullen we?”

“Mijn idee,” mompelde Lynn.

“Maartje en ik blijven hier,” zei Donna.

Zo gingen ze met zijn drieën op pad, Jasper in het midden, Jorien en Lynn elk aan een kant.

Zodra ze buiten gehoorsafstand waren, barstte Jorien los: “Heimwee! Voor het eerst zonder haar moeder! Dan had ze niet mee moeten gaan! Je hebt toch je verantwoordelijkheden naar elkaar toe? Ze kan ons niet zomaar in de steek laten?”

“Dat weet je toch niet van tevoren?” zei Jasper. “Wij maken op onze kampeerboerderij ook wel kinderen mee die last van heimwee hebben als ze met schoolreisje zijn of zo. Dan hoor ik ze met hun ouders bellen. Dat is erg, hoor, heimwee. En je kunt er niks aan doen.”

“Nou ja, maar Maartje is wel zestien! En dan nog een moederskindje…Zij heeft toch ook excursies en werkweken gehad?!”

“Ja,” zei Jasper, “en dat zal ze best moeilijk hebben gevonden.”

“Wat vind jij?” vroeg Jorien aan Lynn.

“Maak je niet zo druk. We kunnen toch ook zonder haar? Hé, kijk, daar is JW. Joehoe!”

Lynn zwaaide om de aandacht van JW te trekken. “Ga je mee naar het strand?”

JW knikte en met zijn vieren liepen ze verder door de duinen naar zee. Voorzichtig liep Lynn met haar gymschoenen over het natte zand, wat soppige geluiden gaf. JW leek vrolijker na zijn telefoontje. Ze wilde ernaar vragen, maar iets in haar zei dat ze dat beter niet kon doen.

En ineens liepen Jasper en Jorien ver voor hen uit en liep zij met JW. Hij praatte druk en vertelde moppen en zij lachte uitgelaten.

Had het gewerkt dat ze Jasper meer aandacht had gegeven? Had JW ingezien dat hij haar te veel links had laten liggen? Hoe dan ook, plotseling leek alles anders. Maarrje ging misschien wel naar huis, Donna was lesbo en Jorien liep met Jasper. De spanning die ze gisteren tussen hen voelde, was terug. De blik in zijn ogen laaide weer op. Zie je wel?!

Misschien had ze het zich verbeeld dat JW meer naar Maarrje keek.

Het strand was mooi en breed en er waren maar weinig mensen.

De zee spoelde af en aan en de zon zakte zo kleurig voor hij in de verte verdween. Het ruisen van de branding was mooier dan de muziek van Bon Jovi. Hoor haar, ze werd er dichterlijk van.

Hè, heerlijk zo te lopen!

Dat zou een goede vraag voor truth or dare zijn: met wie zou je langs de vloedlijn willen lopen bij de ondergaande zon? Of beter nog: pak degene bij de arm met wie je over het strand wil banjeren.

Maffe Donna. Ze leerden elkaar toch vanzelf beter kennen? Zij leerde JW zo beter kennen. En zolang hij niet zei dat hij een vriendin had, ging zij ervan uit dat het niet het geval was.

Ze kon zo doorlopen tot aan…Nou ja, ze was niet zo goed in aardrijkskunde. Waar kwam je uit als je hier doorliep? Het deed er niet toe, als JW er maar was. Als vanzelf ging ze dichter bij hem lopen. Hun schouders botsten, hun vingers schampten.

Lynn keek naar hun natte schoenen die in hetzelfde ritme op het natte zand werden gezet. Het water werd weggedrukt, in steeds wijder wordende cirkels bij de neus van hun schoenen vandaan. Ze luisterde naar zijn stem terwijl hij een eind weg kletste.

Toen keek ze opzij. Hij lachte naar haar. In zijn ogen scheen nog volop de zon. Ze ging nog een stapje dichter bij hem lopen. Hun bovenarmen wreven langs elkaar. Haar onderarm hield ze iets van haar lichaam af. Toen nog een draaiende beweging met haar pols.

Uiteindelijk haakten hun vingers in elkaar.