Een tekening maken (VI)

 

Concentreer je. Dat is het verschil tussen een goede tekening en het zoveelste plaatje in een wereld die daar al vol mee zit.

Elizabeth Eastlake was een demon als het op concentratie aankwam. Vergeet niet dat ze zichzelf letterlijk in de wereld terug had getekend. En toen de stem in Noveen haar over de schat vertelde, concentreerde ze zich daarop en maakte ze er tekeningen van zoals hij daar op de zandbodem van de Golf lag. Zodra die fascinerende schat door de storm was blootgelegd, had hij zo dicht onder de oppervlakte gelegen dat de zon er 's middags op geschitterd moet hebben - een schittering die helemaal tot aan de oppervlakte was doorgedrongen.

Ze wilde haar papa een plezier doen. Voor zichzelf wilde ze alleen maar de porseleinen pop.

Papa zegt Elke pop is voor jou - bergloon, en God zegene hem daarvoor.

Ze loopt naast hem tot aan haar dikke knietjes het water in. Ze wijst en zegt Daar is het. Zwem erheen tot ik stop zeg.

Hij waadde verder terwijl zij bleef staan, en toen hij naar voren dook en zijn lichaam aan de caldo gaf leken zijn zwemvliezen zo groot als roeibootjes. Later zou ze hem zo tekenen. Hij spuwde in zijn masker, maakte het schoon en zette het op. Stak het mondstuk van zijn snorkel achter zijn lippen. Zwom door het zonnige blauw met zijn gezicht in het water. Zijn lichaam ging op in de bewegende zonneschittering die de glazige golven in goud veranderde.

Ik weet dit alles. Elizabeth tekende er iets van en ik tekende er iets van.

Ik win, jij wint.

Ze stond tot haar knieën in het water te kijken, met Noveen onder haar arm, totdat Melda, die zich zorgen maakte over de onderstroom, haar terugriep naar wat ze het schaduwstrand noemden. Toen stonden ze allemaal bij elkaar. Elizabeth riep naar John dat hij er was. Ze zagen zijn zwemvliezen naar boven komen toen hij zijn eerste duik maakte. Hij bleef ongeveer veertig seconden onder water, kwam toen met opspattend schuim weer boven en spuwde het mondstuk van zijn snorkel uit.

Hij zegt Verdomd als daarbeneden niet iets ligt!

En toen hij bij kleine Libbit terugkwam, knuffelde knuffelde knuffelde hij haar.

Ik wist het. Ik tekende het. Met de picknickmand en een deken dichtbij en het speerpistool op de deken.

Hij ging de zee weer in, en de volgende keer kwam hij terug met een armvol antiquiteiten onhandig tegen zijn borst gedrukt. Later gebruikte hij Melda 's marktmand, met een loden gewicht op de bodem om hem gemakkelijker naar beneden te kunnen trekken. Weer later kwam er een krantenfoto met veel van de geredde voorwerpen - de 'schat' - uitgestald voor een glimlachende John Eastlake en zijn getalenteerde, buitengewoon aandachtige dochter. Maar er stond geen porseleinen pop op die foto.

Want de porseleinen pop was bijzonder. Die was van Libbit. Het was haar eerlijke bergloon.

Had die pop Tessie en Lo-Lo naar hun dood gedreven? Had die pop de grote jongen gecreëerd? Hoeveel had Elizabeth daar toen mee te maken? Wie was de schilder, wie het lege doek?

Sommige vragen heb ik nooit goed kunnen beantwoorden, maar ik heb wel mijn eigen schilderijen gemaakt en ik weet dat als het op kunst aankomt, je gerust vrij naar Nietzsche kunt zeggen: Als je je concentratie vasthoudt, houdt je concentratie jou vast. Soms zonder mogelijkheid van vervroegde vrijlating.