Een tekening maken (I)
Begin met een leeg oppervlak. Het hoeft geen papier of doek te zijn, maar ik vind dat het wel wit moet zijn. We noemen het wit omdat we een woord nodig hebben, maar de echte naam is niets. Zwart is de afwezigheid van licht, maar wit is de afwezigheid van herinnering, de kleur van weet niet meer.
Hoe herinneren we ons hoe we herinneren? Sinds mijn tijd op Duma Key heb ik me dat vaak afgevraagd, vaak in de kleine uurtjes van de nacht. Dan kijk ik in de afwezigheid van licht en denk ik aan afwezige vrienden. Soms denk ik in die nachtelijke uren aan de horizon, Je moet de horizon bepalen, Je moet aangeven waar het wit is. Makkelijk genoeg, zou je zeggen, maar alles wat je doet om de wereld te herscheppen is heroïsch. Tenminste, dat geloof ik nu.
Stel je een klein meisje voor, bijna nog een baby. Ze is bijna negentig jaar geleden van een wagen gevallen, met haar hoofd tegen een steen, en ze is alles vergeten. Niet alleen haar naam; alles. En opeens, op een dag, herinnert ze zich net genoeg om een potlood te nemen en het eerste onzekere teken op het wit te zetten. Ja, een horizonlijn, maar ook een opening waar de zwartheid doorheen kan komen.
Evengoed: stel je die kleine hand met dat potlood voor... aarzelend... en dan dat teken op het wit. Stel je de moed voor van die eerste poging om de wereld opnieuw op te bouwen door hem te tekenen. Ik zal altijd van dat kleine meisje houden, ondanks de hoge prijs die ik moest betalen. Ik moet wel. Ik heb geen keus.
Tekeningen zijn magie. Dat weet je.