Een tekening maken (VIII)

 

Wees dapper. Wees niet bang om de geheime dingen te tekenen. Niemand heeft gezegd dat kunst altijd een zefier is; soms is het een orkaan. Zelfs dan moet je niet aarzelen of van koers veranderen. Want als je jezelf de grote leugen van slechte kunst vertelt - dat je de leiding hebt - gaat je kans op de waarheid verloren. De waarheid is niet altijd mooi. Soms is de waarheid de grote jongen.

De kleintjes zeggen Het is Libbits kikker. Een kikker met tannen.

En soms is het iets nog ergers. Iets als Charley met zijn lichtblauwe broek.

Of HAAR.

Dit is een tekening van kleine Libbit met haar vinger op haar lippen. Ze zegt Ssst. Ze zegt Als jullie praten, hoort ze het, dus ssst. Ze zegt Er kunnen slechte dingen gebeuren, en ondersteboven vliegende, pratende vogels zijn nog maar het eerste en het minste, dus ssst. Als je wilt wegrennen, komt er misschien iets afschuwelijks uit de cipressen en de gumbo limbo en dan krijgt dat je op de weg te pakken. Er zijn nog ergere dingen in het water bij het schaduwstrand - erger dan de grote jongen, erger dan Charley die zo vlug is. Ze zijn in het water en wachten tot ze je kunnen verdrinken. En zelfs verdrinking is niet het einde, nee, zelfs verdrinking niet. Dus ssst.

Maar voor de ware kunstenaar laat de waarheid zich niet verdrijven. Libbit Eastlake kan haar mond tot zwijgen brengen, maar niet haar penselen en potloden.

Er is maar één persoon met wie ze durft te praten, en maar één plaats waar ze dat kan doen - maar één plaats in Reigersnest waar ZIJ blijkbaar geen greep op heeft. Ze gaat daar met Melda naartoe. En probeert haar uit te leggen hoe het is gebeurd, dat het talent de waarheid eiste en dat de waarheid glibberig aan haar greep ontsnapte. Ze probeert uit te leggen dat de tekeningen haar leven hebben overgenomen en dat ze een hekel heeft gekregen aan dat porseleinen poppetje dat haar vader met de rest van de schat heeft gevonden - het porseleinen vrouwtje dat Libbits eerlijk bergloon was. Ze probeert uit te leggen wat haar grootste angst is: als ze niet iets doen, zijn de tweelingzusjes misschien niet de enigen die sterven, alleen maar de eersten. Dan komt er misschien geen eind aan het sterven op Duma Key.

Ze verzamelt al haar moed (en voor zo'n klein kindje moet ze daar een heleboel van hebben gehad) en vertelt de hele waarheid, hoe absurd die ook is. Eerst dat ze de orkaan heeft gemaakt, maar dat was niet haar idee - dat was HAAR idee.

Ik denk dat Melda het gelooft. Omdat ze de grote jongen heeft gezien? Omdat ze Charley heeft gezien?

Ik denk dat ze allebei heeft gezien.

De waarheid moet eruit: dat is de grondslag van de kunst. Maar dat wil niet zeggen dat de wereld de waarheid moet zien.

Melda zegt Waar is je nieuwe pop nu? De porseleinen pop?

Libbit zegt In mijn speciale schatdoos. Mijn hartdoos.

Melda zegt En hoe heet ze?

Libbit zegt Ze heet Perse.

Melda zegt Percy is een jongensnaam.

En Libbit zegt Ik kan het niet helpen. Ze heet Perse. Dat is de waarheid. En ze zegt Perse heeft een schip. Het ziet er goed uit, maar het is niet goed. Het is slecht. Wat moeten we doen, Melda?

Melda denkt erover na als ze daar op die ene veilige plaats staan. En ik denk dat ze wist wat ze moesten doen. Ze mocht dan geen kunstcritica zijn - geen Mary Ire - maar ik denk dat ze het wist. De moed zit in het doen, niet in laten zien. De waarheid kan weer worden verstopt, als ze zo verschrikkelijk is dat de wereld er niet naar kan kijken. En dat gebeurt. Ik ben er zeker van dat het voortdurend gebeurt.

Ik denk dat iedere kunstenaar die ook maar een knip voor de neus waard is een rode picknickmand heeft.