Vijf

Arthur Tyler reed van de invoegstrook de I-135 op. Het zou goed zijn om weer thuis te zijn. Hij bleef maar beweren dat hij zijn baan als leraar zou opzeggen. Het heen en weer rijden van en naar zijn werk werd hij meer dan zat en nu de winter eraan kwam, zou dat nog erger worden. Maar wat zou hij, als hij zijn baan opzegde, met zijn tijd moeten doen? Hij zou advertenties voor zijn pension kunnen plaatsen en het weer goed laten lopen, maar sinds Annie overleden was, had hij daar geen zin meer in. Maar het zou minder erg zijn dan iedere dag een uur lang van zijn huis naar zijn werk te moeten rijden. Eigenlijk vond hij het onderhoud en alle werkzaamheden om het pension in goede staat te houden niet erg. Zelfs het klaarmaken van een eenvoudig ontbijt voor zijn gasten tijdens het weekend vond hij wel leuk. Alleen in de kleine dingetjes was hij nooit goed geweest. Het verzorgen van een boeket bloemen, de geurende kaarsen en het schone kleurige linnengoed in iedere kamer waren allemaal dingen geweest die hij aan Annabeth had overgelaten.

Zonder dat dat haar bedoeling was geweest, had mevrouw Houser hem duidelijk gemaakt dat hij er geen idee van had wat er voor nodig was om het pension goed te laten draaien. Hij was verbaasd geweest toen hij de verbetering opmerkte als de spinnenwebben waren weggeveegd en de tafeltjes geboend waren. Als hij genoeg betalende gasten had, zou hij iemand in dienst kunnen nemen om al die dingen te doen of misschien zelfs een permanente pensiongast vinden die het huishouden zou kunnen doen. Maar daardoor zou hij de belangrijke opbrengst missen die het verhuur van een van de gastenka-mers zou kunnen opleveren. Niet dat het hem alleen om het geld te doen was. Zelfs nadat hij het studiegeld voor Annies nichtjes opzij had gezet, was hij door de erfenis, die Annie bij het overlijden van haar ouders ontvangen had, in staat om zijn baan op te zeggen wanneer hij dat maar wilde. Maar dat was nu juist het probleem. Hij wist niet goed of hij dat wel wilde.

Toen Annie overleden was, had het leven zijn glans en zekerheid voor hem verloren. Het was al heel lang geleden dat hij ergens warm voor was gelopen. Zijn vriend Dave Sanders had hem meer dan eens voorgesteld dat een verhuizing hem misschien de stimulans zou geven die hij nodig had om zijn leven weer op de rails te krijgen. Misschien moest hij het pension inderdaad verkopen en gaan verhuizen. Maar hij kon zich moeilijk voorstellen dat hij meer vervulling in zijn leven zou vinden als hij uit Clay-ton weg zou trekken en zijn kerk en de mensen waarvan hij en Annie waren gaan houden, zou achterlaten.

Onwillekeurig dacht hij aan Madeleine Houser. Volgens Ginny had de schrijfster haar huis in New York opgeven en was ze naar Kansas verhuisd om dicht bij haar moeder te kunnen wonen. Als Art al dacht dat zoiets moeilijk voor hem was, wat moest dat dan betekenen voor iemand die zich helemaal thuis had gevoeld in haar omgeving als mevrouw Houser. Misschien moest hij haar dat eens vragen. In de weken die ze nu naar het pension kwam om te schrijven, was hun correspondentie steeds vertrouwelijker geworden en haar briefjes waren iets geworden om naar uit te kijken.

Aan de rand van de stad reed hij de parkeerplaats op van een snackbar en kocht hij snel een hamburger en wat friet voordat hij naar huis reed. Alex kwam hem bij de deur tegemoet, sprong tegen zijn benen op en smeekte om een deel van de hamburger. Terwijl Art en Alex de maaltijd deelden, probeerde hij in een briefje zijn dilemma aan de schrijfster voor te leggen.

Beste mevrouw Houser,

 

Ik ben iets aan het overwegen en het kwam vandaag plotseling bij mij op dat jij mij misschien enig inzicht zou kunnen geven in deze zaak.

 

Om eerlijk te zijn, sinds het overlijden van mijn vrouw voel ik mij nogal ‘stuurloos.’ Hoewel ik het mij nauwelijks voor kan stellen hebben vrienden mij voorgesteld dat het misschien goed is om het pension te verkopen en uit Clayton met al zijn herinneringen voor mij, te vertrekken. Aangezien jij zojuist gedaan hebt wat mijn vrienden mij adviseren, vraag ik mij af hoe jij denkt over hun voorstel. Ik wil je niet opzadelen met de taak een twijfelachtige ziel van advies te dienen, maar als je er een paar ideeën over hebt, zou ik je zeer dankbaar zijn als je mij die door wilt geven.

 

Ik hoop dat je nog steeds goede vorderingen maakt met je schrijven. Ik wil je nogmaals bedanken voor het opknappen van mijn huis. Het pension ziet er tegenwoordig veel beter uit. En als er iets is wat ik kan doen om je verblijf hier te veraangenamen of iets zou kunnen doen waardoor je het boek op tijd af kunt krijgen, dan hoor ik dat graag van je.

 

Veel succes met het schrijven,

Arthur Tyler

Hij schroefde zijn vulpen dicht en herlas het briefje. Hij moest glimlachen om de formele toon die hij aansloeg als hij aan Madeleine Houser schreef. Heel anders dan de beknopte, vlotte aantekeningen die hij bij de scripties van zijn studenten krabbelde. Misschien was het heel natuurlijk dat je rekening hield met de gevoeligheden van de persoon tot wie je je richtte, maar toen hij dit briefje las, dacht hij terug aan de lange brieven die hij aan zijn oma Tyler had geschreven nadat hij naar de universiteit was gegaan. Hij had zijn oma dikwijls om advies gevraagd, soms ook als hij zijn besluit al genomen had, zoals toen hij met Annie wilde gaan trouwen. Maar het was altijd prettig geweest als oma het met zijn beslissingen eens was. Bij het zeldzame geval dat Opal Tyler een andere mening had gehad, had Art die altijd zorgvuldig overwogen.

De herinnering liet hem niet onberoerd. Hij liet het briefje op de tafel in de eetkamer liggen waar mevrouw Houser het de volgende morgen zou vinden. Het zou wel leuk zijn om Ginny’s vriendin een keer te ontmoeten.

Dan kon hij haar vertellen hoezeer Annie van haar boeken had genoten. Misschien zou hij ook eens een boek van haar moeten lezen. Volgens Ginny was Madeleine Houser goed op de hoogte van het genre. Als hij ging adverteren met zijn pension, was het misschien een goed idee om gebruik te maken van haar naam, mits mevrouw Houser er natuurlijk geen bezwaar tegen zou hebben als hij haar naam in de folders zou noemen. Maar dat betwijfelde hij. De meeste auteurs waren immers gek op publiciteit.

Maddie las het briefje nog een keer en formuleerde in gedachten al een antwoord. Ze vond het wel een beetje vreemd dat meneer Tyler haar om advies vroeg, maar anderzijds was het wel leuk dat ze de eigenaar van het pension haar mening kon geven. Ze wreef bedachtzaam over haar kin en pakte haar pen.

Beste Arthur,

 

Ten eerste, als we elkaar bij de voornaam noemen moet dat wel wederzijds zijn. Noem mij alsjeblieft Madeleine. Ik moet bekennen dat ik het een beetje vreemd vind om je mijn mening te geven. Je bent ongetwijfeld veel verstandiger en deskundiger om zo’n beslissing te nemen. Maar ik neem aan dat ik je uit eigen ervaring wel iets kan zeggen (ik zal proberen er geen roman van te maken, haha!). Misschien heb je er iets aan als je hoort hoe ik het een en ander ervaren heb. Toen ik in New York woonde, had ik het prima naar mijn zin. Maar de man van mijn zus werd overgeplaatst naar een andere staat, en mijn moeder woont hier in een verzorgingshuis in Clayton. Mijn zus was van mening dat ik overal kon schrijven…nou ja, dat verhaal ken je! Hoe dan ook, ik ben een beetje tegen mijn zin verhuisd en met een verre van christelijke houding. Ik heb die houding een poosje volgehouden en zoals je je zult kunnen voorstellen, werd het toen alleen maar erger.

 

Toen ik eenmaal begon te vermoeden dat God de hand in de hele situatie had, begon ik in te zien dat de verhuizing heel veel goede dingen met zich had meegebracht. Ik werd erdoor gedwongen uit mijn eigen kringetje dat enigszins beklemmend was geworden te stappen. En bovenal ben ik bij dat ik in de buurt van mijn moeder woon tijdens haar laatste levensjaren. Hoewel mijn moeder in de laatste fase van Alzheimer verkeert en mij zelfs niet meer kent, is het toch een zegen dat ik tijd met haar kan doorbrengen.

 

Genoeg hierover. Aangezien ik jou en de redenen waarom je vrienden je aanraden te verhuizen niet ken, vind ik het moeilijk om je advies te geven. Ik weet ook niet hoe je tegenover God staat (hoewel ik weet dat Ginny een diep respect voor je heeft en ik ervan uitga dat je een goede relatie met Hem hebt). Maar ik wil wel zeggen dat ik ervan overtuigd ben dat Hij je bij je beslissing zal leiden als je Hem om zijn leiding in deze zaak vraagt. Aanvankelijk kan het lijken dat het niet de goede beslissing was en kun je je misschien een beetje eenzaam voelen, zoals dat ook bij mij het geval was. Maar ik ben oud genoeg om te weten dat God een met onkruid overwoekerd stukje grond kan veranderen in een zoetgeurende rozentuin.

Maddie wilde haar naam eronder zetten, blij dat ze weer een manier gevonden had om campagne te voeren voor Ginny. Maar plotseling kreeg ze een idee. Ze vroeg zich af waarom ze er niet eerder aan gedacht had. Ze pakte haar pen weer op.

Mag ik, gezien je de vrijheid nam om mij naar mijn mening te vragen, de vrijheid nemen om die van jou te vragen? Afgelopen week ontving ik helaas het bericht dat ik mijn corrector ben kwijtgeraakt. Ik heb begrepen dat je Engels doceert en misschien ken jij iemand onder je kennissen die bereid zou zijn dit soort werk voor mij te doen. Bij mijn uitgever heb ik een fantastische redactrice, maar ik heb graag iemand die mijn werk van tevoren doorneemt om er typografische en grammaticale fouten, tegenstrijdigheden in de verhaallijn en dat soort dingen uit te halen. Het zou zelfs een van je meest zorgvuldig werkende studenten kunnen zijn. Als je iemand weet die bereid is deze taak op korte termijn op zich te nemen, zou ik dat zeer op prijs stellen. Ik moet het boek voor januari afhebben en dat begint mij een beetje op mijn zenuwen te werken. (Natuurlijk ben ik bereid hiervoor het gangbare tarief te betalen.)

 

Ik zal aan je denken terwijl je overweegt welke beslissing je moet nemen. En bij voorbaat dank voor je hulp bij het vinden van een corrector.

 

Je vriendin,

Madeleine Houser