Terug in het pension ging Art naar bed…maar de slaap wilde niet komen. Ten slotte stond hij op en liep in de vroege uren van de ochtend gekweld heen en weer in zijn appartement, denkend en biddend. De pijn die hij de vorige avond in Maddies ogen had gezien, brak zijn hart. Hij had haar dat aangedaan.
Hij wilde zo graag het verleden achter zich laten, Mad-die zonder enige terughoudendheid zijn liefde aanbieden, de banden met het verleden doorsnijden. Maar wat voor man zou hij zijn als hij Annie zo gemakkelijk zou kunnen loslaten?
Als bij ingeving liep hij naar de kast en haalde hun trouwalbum van de bovenste plank. Hij ging met het album op zijn schoot naast het bed op de grond zitten. De eerste weken na Annies dood had hij de bladzijden bijna versleten. Maar het was inmiddels maanden geleden dat hij voor het laatst had gekeken naar de foto’s en aandenkens die tussen de bladzijden waren gestoken. Terwijl hij de bladzijden doornam, herinnerde hij zich waarom. Door de levendige afbeeldingen herinnerde hij zich iedere trek van haar gezicht, iedere nuance van haar glimlach. Met één opname had de camera Annies stralende gezicht vastgelegd terwijl ze door het middenpad van de kerk naar hem toe liep. Ze was zich niet bewust geweest, zij beiden niet, van de verschrikking die hun leven nog geen tien jaar later zou verwoesten.
Art sloeg de laatste bladzij om en deed het album toen langzaam dicht. Hij legde het naast zich op de vloer. Toen viel zijn oog op een ander boek, de gebonden uitgave van een van Maddies boeken, het boek waardoor hij haar identiteit had kunnen vaststellen. Lied van hoop. Hij haalde het opnieuw van de plank, sloeg de omslag open en staarde naar haar foto. Te oordelen naar de datum waarop het boek uitgegeven was, moest de foto minstens vier tot vijf jaar oud zijn. Maddies haar was korter en had meer slag. Maar haar glimlach was dezelfde…evenals de twinkeling in haar ogen.
In gedachten verzonken bladerde hij afwezig de pagina’s door. Plotseling werd zijn aandacht door iets getrokken. Aantekeningen op de bladzijden. Met een gele merkstift aangegeven gedeelten en aantekeningen in Annies handschrift. Art had haar herhaaldelijk op haar kop gegeven voor het feit dat ze de bladzijden in hun boeken verfromfraaide en er allerlei dingen bijschreef of iets onderstreepte. Het was een voortdurende bron van ergernis voor hem geweest. Maar haar vrienden hadden haar boeken graag van haar geleend. Het was alsof ze een gratis studiegids kregen, zeiden ze altijd.
Art glimlachte droogjes toen hij terugdacht aan iets wat Ginny die middag had gezegd. Hij had Annie niet alleen vermaand over wat hij als haar achteloos omgaan met boeken beschouwde, hij had tegen haar geschreeuwd. Hij had haar onverantwoordelijk genoemd. Door zijn academische achtergrond stonden boeken bij hem hoog in aanzien. En hij had Annie meer dan eens tot tranen gebracht door hun onenigheid daarover. Ginny had gelijk. Het was niet altijd rozengeur en maneschijn geweest.
Hij nam de bladzijden van het boek door en las een paar van Annies cryptische aantekeningen. “Lijkt op het thema van een van de prekenseries van dominee Le Blanc,” luidde een aantekening. Ergens anders stond alleen maar: “Psalm 3:5.” Weer een andere aantekening luidde: “Over praten op studiegroep.”
Het was een geschenk om dit kijkje in Annies hart te hebben. Maar zijn hart sloeg een slag over toen hij zijn eigen naam in de marge van een van de bladzijden zag staan. “Dit gedeelte aan Art voorlezen.”
Had ze dat gedaan? Annie las hem altijd korte stukjes voor, maar hij kon zich dit gedeelte niet meer herinneren. Maar misschien was hij het vergeten omdat hij zich er weer druk over had gemaakt dat ze in een boek had zitten krabbelen. Hij las de korte paragraaf die ze had aangeduid en krabde toen even op zijn hoofd, er niet helemaal zeker van wat ze hem had willen duidelijk maken. Hij sloeg het stofomslag weer op en in een poging om de passage die Annie in het boek had aangestreept in de context te lezen, las hij de korte samenvatting van het boek.
Het was een historische roman die zich afspeelde tijdens de Burgeroorlog. Art kreeg een brok in zijn keel toen hij las dat de heldin stierf aan de tering. Geen wonder dat Annie zich geïdentificeerd had met de verhaallijn. Hij las de paragraaf opnieuw.
Maizie kwam binnen en zette het raam open, iets mompelend over frisse lucht. Even later paradeerde het dienstmeisje met een kom met klotsend waswater in haar uitgestrekte armen de kamer uit, waarbij ze een geur van lavendel achterliet. Sarah keek vanuit haar bed toe en haar tengere vingers speelden met de ruwe zoom van de beddensprei. Mazie had zelfs niet in haar richting gekeken en Sarah vroeg zich af of ze misschien onzichtbaar geworden was in haar eenzame opsluiting. Haar blik ging naar het raam en plotseling was het alsof ze naar de andere kant van het versplinterde schuifraam was overgebracht. Haar ziekenkamer verdween in het niets en ze kreeg het gevoel dat ze tussen de wilgen danste, die wuifden in de aprilbries. Ze kon het koele gras tussen haar blote tenen voelen, zich koesteren in de warmte van de zon op haar armen. Heel even herinnerde ze zich hoe het was om gezond en wel te zijn. Het was een geschenk. En terwijl haar geest danste, dankte ze de Gever.
Art vroeg zich af of Annie iets dergelijks ervaren had tijdens haar ziekte. Hij zou dit Maddie laten lezen en haar vragen of zij begreep wat Annie hem hiermee had willen duidelijk maken.
Terwijl hij de laatste helft van het boek doornam, bekeek hij Annies aantekeningen. Een aantekening op de laatste bladzij was in blokletters geschreven en twee keer onderstreept. Er stond: “Ik houd van deze schrijfster!”
Er verscheen een glimlachje om Arts lippen en hij keek op. Verbazingwekkend. Nadat ze de woorden had gelezen die het wezen bevatten van alles wat Madeleine Houser was, haar hart, haar ziel, haar geloof in God, was Annie van Maddie gaan houden. Het begon tot hem door te dringen dat dit misschien de boodschap was die hij op dit moment boven alles moest horen.
Hij bekeek de foto van de schrijfster nog een keer en bracht die toen langzaam naar zijn lippen. Eindelijk was hij in staat om haar los te laten. En hij kon nauwelijks wachten om het Maddie te vertellen.