Maddie liep in de woonkamer heen en weer waarbij ze zo af een toe een uitstapje maakte naar de badkamer om in de spiegel te kijken en de kraag van haar witzijden bloes te schikken.
Het gebeurde niet vaak dat ze zich mooi maakte en ze had het erg leuk gevonden dat ze vanavond uit zou gaan. Ze hoopte alleen maar dat ze het niet overdreven had. Ze wilde niet dat Arthur een verkeerde indruk zou krijgen.
De bel van de voordeur ging. Maddies adem stokte even. Terwijl ze door de gang naar de deur liep, veegde ze haar vochtige handen af aan haar lange, fluwelen rok. Ze haalde een keer diep adem en deed de deur open.
Art stond voor de deur. Hij zag er knap uit in zijn donkere pak met een das die dezelfde kleur had als zijn ogen. “Hallo, Maddie. Je…je ziet er fantastisch uit.” Hij stotterde bijna en Maddie was er zeker van dat het niet alleen maar de waardering van een vriend was die ze zag toen ze hem diep in de ogen keek.
“Je hebt ook alles netjes opgeruimd,” plaagde hij in een poging luchthartig en vriendelijk over te komen.
“Ben je klaar om te gaan?”
“Ja, ik zal mijn jas even pakken.” Ze liep haastig naar de slaapkamer en kwam terug met een zwart jasje over haar arm. “Goed, klaar,” zei ze gespannen.
Art liep naar het trottoir en hield het portier voor haar open. Ze moest een beetje klimmen om in de pick·up te komen, maar ze zag kans om het op een elegante manier te doen. Hij duwde behoedzaam de zoom van haar rok uit de gevarenzone voor hij het portier sloot en naar de andere kant van de auto liep.
Terwijl ze door de met bomen afgezette straten naar de rand van de stad reden, zwegen ze. Hij voegde zich behendig in de verkeersstroom op de snelweg, stelde de cruisecontrol in en richtte zich tot Maddie. “Ik denk dat het orkest van de universiteit nogal prehistorisch zal zijn, in vergelijking met de concerten die je in New York gewend bent, bedoel ik.”
Ze maakte een nonchalant handgebaar. “Het is zo lang geleden dat ik naar een concert ben geweest dat ik, denk ik, nog van een kinderkoortje zou genieten.”
“Dat is dan maar goed,” lachte hij, “want zo zou het jou wel eens in de oren kunnen klinken.”
“Art, ik ben echt niet zo’n kenner als jij misschien denkt. Ik houd in het algemeen van klassieke muziek, maar ik ben geen deskundige.”
“Nou, dat zien we vanavond dan wel,” zei hij met een brede grijns.
Voor de rest van de rit naar Wichita praatten ze over muziek, films en boeken waarvan ze genoten hadden. Binnen een uur verloor Maddie haar vroegere beeld van Art als een gedistingeerde, oudere professor en verving hem door de geestige, knappe man van vlees en bloed die in de Chevy naast haar zat, een vervanging die ze graag maakte.
Art vroeg haar naar haar schrijverscarrière en gaf lovende kritiek op het boek waar ze mee bezig was. “Ik ben natuurlijk nog niet klaar, maar wat ik er tot dusver van gelezen heb, is prachtig. Ik zou mij echt schuldig voelen als je mij voor het corrigeren zou betalen, Maddie.”
“Nou, als ik je er niet voor mag betalen, dan kun je er maar beter meteen mee ophouden om de rest te lezen, want ik sta al zozeer bij je in het krijt voor het gebruik van het pension dat ik je het nooit kan afbetalen.”
“Hé,” zei hij vrolijk, “kunnen we niet een of andere overeenkomst maken. We hebben beiden het gevoel dat we elkaar tekort doen, dus laten we maar afspreken dat we het er verder niet meer over hebben.”
“Ja, dat lijkt mij een goed plan,” zei ze lachend.
Ze aten in het nieuwe Italiaanse restaurant in de stad. Tijdens het etentje hadden ze een prettig gesprek, waarbij Maddie het gevoel had dat ze Art al jaren kende.
En later genoot Maddie, ondanks Arts waarschuwing, volop van het concert. Het kleine symfonieorkest was echt goed en de stukken die ze speelden behoorden tot Maddies favoriete muziek. Ze vond het jammer dat het voorbij was. Toen ze de zaal uitliepen, kocht Art een van de cd’s van het orkest en onderweg naar huis luisterden ze ernaar.
“Weet je,” zei ze, terwijl muziek van Mendelssohn om hen heen klonk, “toen ik deze pick·up zag, was ik er vrijwel zeker van dat we al die tijd naar countrymuziek zouden moeten luisteren.”
Art glimlachte. “Ik vind het wel leuk om mensen op een dwaalspoor te brengen.”
Man, sloeg hij even de spijker op z’n kop.
“Weet je, ik luister af en toe naar countrymuziek,” zei hij. “Ik houd van de verhalen in die liedjes: ballades, zoals ze genoemd worden. Maar klassieke muziek heeft natuurlijk iets tijdloos.”
“Hield je vrouw…hield Annie van klassieke muziek?” waagde Maddie te vragen. Het duurde even voor hij antwoord gaf. Maddie dacht eraan terug hoe snel Art van onderwerp veranderd was toen ze Annabeth de laatste keer ter sprake had gebracht en even was ze bang dat hij helemaal stil zou vallen. Maar ze wilde hem niettemin duidelijk maken dat het onderwerp Annie wat haar betreft bespreekbaar was.
“Ja, ze hield van muziek,” zei Art ten slotte. “Annie kon prachtig pianospelen en ze had altijd iets van Mozart of Vivaldi opstaan.” Hij nam een hand van het stuur en draaide zich een beetje naar haar toe. “Speel jij ook? Piano?”
Ze schrok een beetje en schudde haar hoofd. “Alleen maar voor mijn eigen plezier. Meestal uit mijn hoofd, mijn hart, zoals mama het noemt. Nou ja…noemde.” Ze sloeg haar ogen neer en in een poging om wat luchthartigheid in haar stem te brengen, slikte ze een keer. “Ik zou het niemand willen aandoen om naar mijn gestuntel te luisteren.”
“Je speelt vast heel mooi.”
“Het is zoiets als goedkope therapie voor mij. En ik speel de laatste tijd nog maar zelden. De piano van mijn zus moet nodig gestemd worden en ik heb mijn eigen piano in New York laten opslaan.”
“Ga je weer terug?” vroeg hij abrupt. “Naar New York, bedoel ik. Woon je maar tijdelijk in Clayton?”
Ze zuchtte. “Dat weet ik echt nog niet. Mijn moeder is pas drieënzestig. Misschien leeft ze nog heel lang. Ik wil hier zijn voor haar.”
Art raakte haar arm even aan. “Hoe gaat het met je moeder?”
Maddie was ontroerd door zijn meeleven. “Ze is in een tamelijk vergevorderd stadium van de ziekte. Ik denk dat ze al lange tijd niet meer weet wie ik ben.”
“Wat erg. Dat moet moeilijk zijn. Ik bewonder je…dat je hier wilt blijven wonen voor haar.”
“Nou, zo heroïsch is dat niet, hoor. Maar ik ben blij dat alles goed gaat nu ik hier ben. En ik vind Clayton best leuk. Als het niet zo’n zootje in het huis was, had ik niets te klagen.”
“O. Maar als het niet zo’n zootje in je huis was, zou je nu niet hier naast mij zitten. Ik denk dat het een geschenk was.”
Het duizelde Maddie. Wat hij nu zei, bracht haar net zo in de war als zijn briefje had gedaan. Nou, ze kon maar beter zeggen wat ze op haar hart had. Wat had ze te verliezen? Ze ging wat rechter zitten en formuleerde in gedachten haar vraag.
“Art, ik…”
“Maddie…”
Ze draaide zich naar hem toe.
“Wat?” zeiden ze beiden tegelijk en lachten toen zachtjes.
“Jij eerst.” Hij wachtte en was duidelijk nieuwsgierig.
De vlindertjes begonnen weer te vliegen. “Art, ik ben in de war gebracht. Ik…ik ben te oud voor spelletjes, dus ik wil dit eerlijk bespreken.”
“Goed,” zei hij, duidelijk op zijn hoede.
Ze haalde opnieuw diep adem. “Je laatste briefje heeft mij erg verward.”
Hij scheen verrast. “Hoe bedoel je?”
“Het ene moment vraagje mij met je uit te gaan en meteen daarop waarschuw je mij ervoor dat je die muur opgetrokken hebt wegens Annie. En vervolgens zeg je dan weer dat ik je al gewonnen heb…wat dat ook mag betekenen.” Haar stem klonk onbedoeld een octaaf hoger. “Eerlijk gezegd weet ik helemaal niet wat je nu eigenlijk wilt. Ik heb er geen idee van of je je hebt voorgenomen dat we nooit meer dan vrienden kunnen zijn of dat je nu echt bedoelt dat dit avondje…nou ja, echt een afspraakje is.” Ze voelde zich plotseling een beetje dwaas…en behoorlijk kwetsbaar dat ze alles zo openlijk had gezegd.
Art haalde een hand door zijn dikke haar, legde toen beide handen op het stuur en staarde lange tijd strak voor zich uit. Ze was bang dat ze hem boos gemaakt had.
Toen hij eindelijk weer sprak, was zijn stem zo zacht dat ze hem boven de motor van de auto uit nauwelijks kon verstaan. “O, Maddie, het spijt me heel erg.”
Hij stak zijn hand naar haar uit en pakte de hare. Ze voelde een lichte rilling over haar rug.
Zijn adamsappel ging op en neer. “Als ik je in de war gebracht heb, komt dat omdat ikzelf ook in de war ben. Ik…ik wil je leren kennen. Nee…” Hij keerde zich naar haar toe en keek haar even aan voordat hij zijn ogen weer op de weg richtte. “Aangezien we nu volkomen eerlijk tegen elkaar zijn, moet ik zeggen dat ik het gevoel heb dat ik je al ken en dat ik je graag zie, Maddie. Ik zie je heel graag. En ik bedoel niet alleen wat ik met mijn ogen zie, hoewel mij dat ook zeer veel plezier geeft.”
Weer zochten zijn ogen de hare even en hij kneep in haar hand. Maddie voelde dat haar wangen warm werden van blijdschap.
“Wat ik echt bedoel is… nou ja, ik vond je heel aardig toen ik dacht dat je tachtig was. Maar toen was je onschadelijk. Je zou het aangename wereldje van verdriet waarin ik leefde niet verstoren.”
Hij was even stil alsof hij op haar reactie wachtte, maar ze wist niet wat ze moest zeggen.
“Ik weet dat dit zeer onredelijk klinkt, Maddie, maar nu ik je ontmoet heb, voel ik mij bijna…ik weet niet…verliefd op je. En dat zou natuurlijk fantastisch zijn als mij dat niet tegelijkertijd een schuldgevoel gaf.”
Ze staarde hem aan. Was hij verliefd op haar? Over in de war zijn gesproken. Bij die man zat echt een steekje los! Ze vond eindelijk haar stem weer terug. “Voel je je schuldig om Annie?” fluisterde ze om er zeker van te zijn dat ze hem goed had begrepen.
Hij knikte, maar zelfs in de donkere pick·up kon hij de emotie die zijn gezicht kleurde niet verbergen.
“Art…” Ze trok haar hand uit zijn warme greep en liet die in haar schoot vallen. “Mijn hart is vaak genoeg gebroken om die ervaring niet uit te gaan diepen. Ik kan…ik kan op geen enkele manier wedijveren met Annie. Met een herinnering. En als je iemand zoekt die je schuld moet verlichten, dan spijt het me, maar dan denk ik niet dat ik de juiste persoon ben.”
“Het spijt me,” zei hij. “Het spijt me dat ik je in deze afschuwelijke positie gebracht heb. Ik wil in staat zijn mijn hart weer open te stellen, echt, Maddie. En ik heb dit nog nooit eerder tegen een vrouw gezegd. Maar…ik weet het niet. Het lijkt wel of ik de weg niet kan vinden.”
Ze keek naar haar handen in haar schoot. “Bedankt dat je eerlijk tegenover mij geweest bent,” zei ze zacht.
Hij knikte. “Ik probeer het, Maddie, dat is alles wat ik kan beloven.”
“Dat weet ik…ik weet dat je het probeert. Maar ik weet niet of ik het aankan het risico te nemen dat je er niet in slaagt.”
De rest van de rit reden ze zwijgend verder. Toen ze bij Maddies huis kwamen, liep Art om de auto heen om het portier voor haar open te doen. Ze zocht krampachtig in haar tasje naar de sleutels en wilde een pijnlijk afscheid bij de deur zien te voorkomen.
Eindelijk vond ze haar sleutels. Ze liet ze voor haar neus bungelen. “Aha, hier heb ik ze. Ik red mij wel, hoor.”
Art glimlachte en ze voelde haar hart reageren.
“Ik zal je even naar de deur brengen.”
“Nee, laat maar. Ik red mij wel, Art.”
“Maddie…” Hij sleepte de neus van zijn schoen door het grind op het garagepad. “Ik wil niet in herhaling vallen, maar het spijt mij. Ik heb wat een leuke avond had moeten zijn, verpest.”
“Het is goed, Art. Jij kunt niet helpen wat je voelt.” Ze probeerde opgewekt te zijn. “Ik heb erg genoten van het concert. En bedankt voor het etentje. Het was heerlijk.”
“Heel graag gedaan,” zei hij.
“Nou…welterusten.” Ze draaide zich om en liep naar de voordeur.
“Welterusten.”
Maddie was zich bewust van de stationair draaiende motor van Arts pick·up totdat ze de deur achter zich dichttrok. Ze sloot de deur af, knipte de lichten aan en trok het gordijn dicht. Ze zag hem achteruit de oprit af rijden en volgde toen de achterlichten van de auto totdat ze uit het zicht verdwenen waren. Ze liet het gordijn vallen en in een vergeefse poging om de pijn van verlangen te lenigen, legde ze haar hand op haar hart.
Art had gezegd dat hij zijn hart weer wilde openen. Nou, dat had zij gedaan en kijk eens waar het haar had gebracht. Ze liep door de kamer heen naar Kates piano en streelde met haar vinger over de stoffige toetsen. Hun scherpe, metaalachtige klank sneed door de stilte. In de lucht bleef een dissonant hangen en Maddie sloot haar ogen. Ze speelde met de liefde zoals ze de toetsen bespeelde. Uit het hart.