HOOFDSTUK 14

Knappe man

ALICE BUSANG WAS nerveus toen ze het kantoor van Mma Ramotswe binnenkwam, maar ze werd al snel op haar gemak gesteld door de gemoedelijke, dikke vrouw achter haar bureau. Het was een beetje alsof je met een dokter of een priester praatte, vond ze. Zo iemand zou nooit gechoqueerd reageren, wat je ze ook toevertrouwde.

“Ik heb vermoedens over mijn man,” zei ze. “Ik denk dat hij met vrouwen scharrelt.”

Mma Ramotswe kniktf. Alle mannen scharrelden met vrouwen, had ze ervaren. De enige mannen die dat niet deden, waren dominees en schoolhoofden.

“Heb je het hem zien doen?” vroeg ze.

Alice Busang schudde haar hoofd. “Ik hou hem goed in de gaten maar ik zie hem nooit met andere vrouwen samen. Ik denk dat hij daar te uitgekookt voor is.”

Dit schreef Mma Ramotswe op een stukje papier.

“Hij gaat zeker naar bars?”

“Ja.”

“Daar ontmoeten mannen dat soort vrouwen. Ze ontmoeten vrouwen die rondhangen in bars en wachten op de mannen van andere vrouwen. Er zijn heel veel van dat soort vrouwen in de stad.”

Ze keek naar Alice, en even wisselden ze een blik van verstandhouding. Mannen waren nu eenmaal zwak, en daar waren alle vrouwen in Botswana het slachtoffer van. Er waren tegenwoordig bijna geen mannen meer die met een vrouw trouwden, een gezin stichtten en trouw voor hun kinderen zorgden. Dat soort mannen leken tot het verleden te behoren.

“Wil je dat ik hem volg?” vroeg ze. “Wil je dat ik uitzoek of hij andere vrouwen oppikt?”

Alice Busang knikte. “Ja,” zei ze. “Ik wil het bewijs. Gewoon voor mezelf. Ik wil het bewijs, zodat ik weet met wat voor soort man ik ben getrouwd.”

Mma Ramotswe had het zo druk dat ze zich pas een week later met de zaak-Busang kon bezighouden. Die woensdag reed ze in haar kleine witte bestelbusje naar het Sorteercentrum voor Diamanten, waar Kremlin Busang werkte, en wachtte ze tot hij naar buiten zou komen. Alice Busang had haar een foto van hem gegeven, en die lag nu op haar knie. Het was een knappe man met gespierde schouders en een brede glimlach. Zo te zien was hij een echte charmeur, en ze vroeg zich af waarom Alice Busang met hem was getrouwd als ze een trouwe echtgenoot wilde. Optimisme, uiteraard; ze had de naïeve hoop gekoesterd dat hij anders zou zijn dan andere mannen. Nou, je hoefde alleen maar naar hem te kijken om te weten dat het niet zo was.

Ze volgde hem, reed in haar witte bestelbusje achter zijn oude blauwe auto aan totdat ze bij de Go Go Handsome Man’s Bar waren, niet ver van het busstation. Terwijl hij naar binnen slenterde, bleef zij nog even in haar busje zitten om wat extra lippenstift op haar lippen te doen en een likje crème op haar wangen. Over een paar minuten zou ze naar binnen gaan en dan begon haar werk pas echt.

Het was niet druk in de Go Go Handsome Man’s Bar en er waren niet meer dan een of twee andere vrouwen, die ze direct als slechte vrouwen herkende. Ze staarden haar aan, maar ze negeerde hen en ging aan de bar zitten, twee krukken bij Kremlin Busang vandaan.

Ze bestelde een biertje en keek om zich heen, alsof ze voor het eerst in de bar was en haar omgeving in zich opnam.

“Ik heb je hier nooit eerder gezien, schatje,” zei Kremlin Busang. “Het is hier altijd gezellig, in deze bar.”

Ze keek hem aan. “Ik kom alleen in bars als ik iets te vieren heb,” zei ze. “Zoals vandaag.”

Kremlin Busang glimlachte. “Ben je jarig?”

“Ja,” zei ze. “Vooruit, ik trakteer, dan kunnen we klinken.”

Ze bestelde een biertje voor hem, en hij kwam op de kruk naast de hare zitten. Ze zag dat hij erg knap was, precies zoals hij op de foto stond, en zijn kleren waren goed gekozen. Samen dronken ze hun bier, en toen bestelde ze nog een glas voor hem. Hij begon haar over zijn werk te vertellen.

“Ik sorteer diamanten,” zei hij. “Het is heel moeilijk werk, weet je. Je moet er goede ogen voor hebben.”

“Ik hou van diamanten,” zei ze. “Ik ben echt wég van diamanten.”

“We mogen van geluk spreken dat we zo veel diamanten hebben in dit land,” zei hij. “Mijn hemel! Al die diamanten!”

Ze verplaatste haar linkerbeen een eindje, en het raakte het zijne. Hij merkte het wel, want ze zag hem omlaag kijken, maar hij haalde zijn been niet weg.

“Ben je getrouwd?” vroeg ze zacht.

Hij aarzelde geen seconde. “Nee. Ik ben nooit getrouwd. Het is tegenwoordig fijner om vrijgezel te blijven. Vrijheid, weet je.”

Ze knikte. “Ik hou ook van mijn vrijheid,” zei ze. “Dan kun je zelf bepalen hoe je je tijd doorbrengt.”

“Precies,” zei hij. “Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.”

Ze dronk haar glas leeg.

“Ik moet ervandoor,” zei ze, en voegde er na een korte stilte aan toe: “Heb je misschien zin om bij mij nog wat te komen drinken? Ik heb bier in huis.”

Hij glimlachte. “Ja. Dat is een goed idee. Ik heb toch niets te doen.”

Hij volgde haar naar huis in zijn auto en samen gingen ze naar binnen. Ze zette muziek op en schonk hem een biertje in, en hij sloeg het halve glas in één teug achterover. Toen legde hij een arm rond haar middel, en vertelde hij haar dat hij van lekkere, dikke vrouwen hield. Al dat gepraat over mager zijn was onzin en heel slecht voor Afrika.

“Dikke vrouwen zoals jij, dat is wat mannen willen,” zei hij.

Ze giechelde. Hij was een charmante man, dat moest ze toegeven, maar dit was werk en ze moest professioneel blijven. Ze mochj: niet vergeten dat ze bewijs nodig had, en dat zou weleens lastig kunnen worden.

“Kom gezellig naast me zitten,” zei ze. “Je zult wel moe zijn van een hele dag staan en al die diamanten sorteren.”

Ze had haar excuses paraat, en hij accepteerde ze zonder te protesteren. Ze moest de volgende ochtend vroeg naar haar werk en hij kon niet blijven. Maar het zou jammer zijn om geen aandenken aan zo’n fijne avond te hebben voor later.

“Ik wil graag een foto van ons nemen, gewoon voor mezelf. Dan kan ik ernaar kijken en aan deze avond terugdenken.”

Hij glimlachte naar haar en gaf haar een zacht kneepje. “Goed idee.”

Zo gezegd zo gedaan. Ze installeerde haar camera, met de zelfontspanner, en sprong weer naast hem op de bank. Hij kneep haar nog een keer en sloeg zijn arm om haar heen en kuste haar hartstochtelijk toen de flits afging.

“We kunnen hem in de krant laten zetten, als je dat leuk vindt,” zei hij. “Mr. Handsome en zijn vriendin Miss Fatty.”

Ze lachte. “Je bent een echte charmeur, Kremlin. Een echte versierder. Ik wist het meteen, zodra ik je zag.”

“Iemand moet toch lief zijn voor de vrouwtjes,” zei hij.

Die vrijdag kwam Alice Busang weer langs op kantoor, en Mma Ramotswe was er klaar voor.

“Ik moet je vertellen dat je man inderdaad ontrouw is, ben ik bang,” zei ze. “Ik kan het bewijzen.”

Alice sloot haar ogen. Ze had dit wel verwacht, maar het was niet wat ze wilde. Ik vermoord hem, dacht ze, maar nee, ik hou nog steeds van hem. Ik haat hem. Nee, ik hou van hem.

Mma Ramotswe overhandigde haar de foto. “Hier is het bewijs,” zei ze.

Alice Busang staarde naar de foto. Dat kon toch niet! Ja, zij was het! Het was die damesdetective.

“Jij…” hakkelde ze, “jij bent met mijn man gegaan?”

“Hij is met mij gegaan,” zei Mma Ramotswe. “Je wilde toch bewijzen? Ik heb het beste bewijs dat een mens zich kan wensen.”

Alice Busang liet de foto vallen. “Maar jij…je hebt mijn man gezoend. Je…”

Mma Ramotswe fronste haar wenkbrauwen. “Je had me toch gevraagd of ik hem in de val wilde lokken, of niet soms?”

Alice Busang kneep haar ogen tot spleetjes. “Kreng!” krijste ze. “Gemeen dik kreng! Je hebt mijn Kremlin ingepikt! Mannensteler! Dief!”

Verbijsterd keek Mma Ramotswe haar cliënte aan. Dit was een zaak, concludeerde ze, die waarschijnlijk zonder betaling zou eindigen.