Dochter en ik stappen de winkel binnen waar zij mij graag ziet heengaan. Waarom koop je daar je kleren niet, die winkel is perfect voor vrouwen van jouw leeftijd. En dan volgt een rij namen van moeders van haar vriendinnen, die daar allemaal vaste klant zijn en zien zij er niet altijd geknipt uit? Terwijl jij, ja
Oke, ze is vijftig geworden. Maar betekent dat echt dat ze te oud is voor haar leukste kleren, een carrireswitch of een avondje stappen? Deze Sara weigert " ongeacht wat manlief of puberkinderen daarvan vinden " in het hokje van de doorsnee vijftigplusvrouw achter de geraniums gestopt te worden. Op naar een nieuwe baan en salsadansen! Dan is ze maar een foute Sara. Een herkenbare roman voor alle Saras, fout of niet.
Claudia Biegel (Amsterdam, 1957) studeerde culturele antropologie. Als journalist schreef ze onder andere voor Trouw en Plus Woman. Tegenwoordig werkt ze als hoofdredacteur bij een kennis- en adviescentrum en is ze columniste voor Catherine.nl. Ze woont met man en twee kinderen in Amsterdam en schrijft haar tweede roman.
Recensie(s) NBD|Biblion recensie
Wanneer de naamloze ik-figuur haar vijftigste verjaardag viert, wil ze haar leven omgooien. Zij wil immers niet toegeven aan de menopauze en het ouder worden. Concreet betekent dat: een nieuwe veeleisende baan bij twee broers die zo goed als onmogelijke bazen zijn. Bovendien heeft ze twee pubers in huis en neemt ze de mantelzorg op zich van haar oude, zieke moeder. Het vlotte verhaal over dit realistische gegeven krijgt een wat speciaal tintje, doordat de ik-figuur de mensen uit haar omgeving ('echtgenoot', 'zoon', 'dochter', 'moeder', 'broer') niet bij naam noemt. Alleen haar vriendin Trix, haar bazen Alex en Antoin, collega Teun en de djembe-leraar hebben een naam. Dat werkt wat vervreemdend. Toch krijgt de lezer een goed beeld van deze vijftigjarige vrouw en de strijd die ze met zichzelf voert, dankzij de rake karaktertyperingen en de vleugjes ironie in de gedachtebeschrijvingen. Het thema is allerminst alledaags en eenvoudig. Toch zal het veel vijftigers ('Sarah gezien?') herkenbaar voorkomen of (misschien meewarig?) doen glimlachen. Veelbelovend romandebuut van deze journaliste (1957). Kleine druk.
Description:
Dochter en ik stappen de winkel binnen waar zij mij graag ziet heengaan. Waarom koop je daar je kleren niet, die winkel is perfect voor vrouwen van jouw leeftijd. En dan volgt een rij namen van moeders van haar vriendinnen, die daar allemaal vaste klant zijn en zien zij er niet altijd geknipt uit? Terwijl jij, ja
Oke, ze is vijftig geworden. Maar betekent dat echt dat ze te oud is voor haar leukste kleren, een carrireswitch of een avondje stappen? Deze Sara weigert " ongeacht wat manlief of puberkinderen daarvan vinden " in het hokje van de doorsnee vijftigplusvrouw achter de geraniums gestopt te worden. Op naar een nieuwe baan en salsadansen! Dan is ze maar een foute Sara. Een herkenbare roman voor alle Saras, fout of niet.
Claudia Biegel (Amsterdam, 1957) studeerde culturele antropologie. Als journalist schreef ze onder andere voor Trouw en Plus Woman. Tegenwoordig werkt ze als hoofdredacteur bij een kennis- en adviescentrum en is ze columniste voor Catherine.nl. Ze woont met man en twee kinderen in Amsterdam en schrijft haar tweede roman.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Wanneer de naamloze ik-figuur haar vijftigste verjaardag viert, wil ze haar leven omgooien. Zij wil immers niet toegeven aan de menopauze en het ouder worden. Concreet betekent dat: een nieuwe veeleisende baan bij twee broers die zo goed als onmogelijke bazen zijn. Bovendien heeft ze twee pubers in huis en neemt ze de mantelzorg op zich van haar oude, zieke moeder. Het vlotte verhaal over dit realistische gegeven krijgt een wat speciaal tintje, doordat de ik-figuur de mensen uit haar omgeving ('echtgenoot', 'zoon', 'dochter', 'moeder', 'broer') niet bij naam noemt. Alleen haar vriendin Trix, haar bazen Alex en Antoin, collega Teun en de djembe-leraar hebben een naam. Dat werkt wat vervreemdend. Toch krijgt de lezer een goed beeld van deze vijftigjarige vrouw en de strijd die ze met zichzelf voert, dankzij de rake karaktertyperingen en de vleugjes ironie in de gedachtebeschrijvingen. Het thema is allerminst alledaags en eenvoudig. Toch zal het veel vijftigers ('Sarah gezien?') herkenbaar voorkomen of (misschien meewarig?) doen glimlachen. Veelbelovend romandebuut van deze journaliste (1957). Kleine druk.
(NBD|Biblion recensie, Patricia Moons)
(source: Bol.com)