'Lelijke jongen biedt zich aan als wandelaar. Wilt u even praten, juffrouw, mevrouw? Wilt u er een uurtje tussenuit? Bel 03/819.12.61 en we wandelen een eindje. Geen seks. Indien niet ernstig, zich onthouden a.u.b. Nathan.' Nathan Meyer had nooit gedacht dat de advertentie zijn leven zo ingrijpend zou veranderen. Dat hij herexamens heeft in zijn laatste jaar is maar één van de gevolgen. Vandaag, 21 juli, een bloedhete dag, terwijl iedereen vakantie heeft, moet hij van zijn vader beginnen te studeren. Maar daar heeft hij helemaal geen zin in. Dus vertrouwt hij liever zijn verhaal toe aan het papier op zijn bureau dan dat van Lenin, Max Havelaar of Shakespeare. En eerlijk gezegd, je kunt hem geen ongelijk geven. 

Recensie(s) 

NBD|Biblion recensie 

Gie Bogaert (1958) is goed in het verzinnen van niet-alledaagse titels. Zijn vierde roman heette 'De liefdesverzamelaar'. Zijn jongste boek heeft als titel 'Vrouwenwandelaar: ontboezemingen van een lelijke jongen'. De inhoud is al even hilarisch. De advertentie met de tekst 'Lelijke jongen biedt zich aan als wandelaar. Wilt u even praten, juffrouw, mevrouw? Geen seks.' die de achttienjarige Nathan Meijer op maandag 5 april 1999 in 'De Streekkrant' zet, heeft onverwachte gevolgen. Nathan krijgt het druk. Van zijn middelbare schoolexamen komt niet veel meer terecht: hij moet veel met vrouwen wandelen en ze welwillend aanhoren. Op 21 juli schrijft hij in zo'n twintig korte hoofdstukjes zijn belevenissen op. De toon is jeugdig onbevangen. Het effect is vrolijk en tegelijkertijd vervreemdend. Bogaert schrijft mooie zinnen. Over een vader met een Rolling Stones t-shirt: 'Mick Jagger heeft er een ballonhoofd mee'. Een enkel flauw grapje ('de horrorromans van Martin L. King') doet geen afbreuk aan dit aardige verhaal. De actualiteit wordt regelmatig licht verwrongen aangehaald. Immers: 'Schrijvers zijn de best betaalde leugenaars.'