De tweede roman van de Argentijnse schrijver van 'Kamtsjatka' is een episch liefdesverhaal vol Marquez-achtige trekjes. Kleurrijke mensen bevolken een afgelegen dorp in Patagonie vlak na de dictatuur in 1984. Mevrouw Pachelbel die kinderen haat, doctor Dirigibus, haar tonronde bewonderaar en burgemeester Farfi die aan Tourette lijdt. Tijdens het plaatselijke Sever-feest waar alles omgekeerd is, vestigen er zich een moeder en dochter: Pat en Miranda. Hun herkomst is mysterieus en Miranda lijkt bovennatuurlijke gaven te hebben. Tegelijk met hen verschijnt Teo op het toneel, een man van reusachtige afmetingen, die zo zijn eigen reden heeft om te blijven hangen. Het verhaal is meeslepend geschreven met sterke humoristische dialogen en een vleug magisch-realisme. Op bijzondere wijze vermengt de schrijver de beschrijving van de nasleep van de junta met een sprookje. Hij komt tot de conclusie dat de ene mens het lijden aan den lijve ondervindt terwijl de ander zijn kop in het zand steekt. Beide komen hoe dan ook niet onder de gevolgen van de onderdrukking uit