BIJ WIJZE VAN SPREKEN Nog in de zestiger jaren waren er taboes en Justitie was maar al te gaarne bereid die met hevige boetes en pittige gevangenisstraffen in stand te houden. Zo behoorde het brengen van 'galante' of'realistische' literatuur tot een der activiteiten die door de politie krachtig werd vervolgd. De verkoop van deze boeken geschiedde dan ook heimelijk in afgelegen krantenkiosken en beduimelde winkeltjes waar het publiek met vochtige lippen in een hoekje de nieuwe uitgaven bekeek terwijl de verkoper door een ruit het buiten-gebeuren in het oog hield. Auteurs als Jean Veaudeville, Burton, Alexander Trocchi (Francis Lengek), William Burroughs (Akbar del Piombo) en Wim Hazepeper verzorgden dit alternatieve lezerscircuit en ontmoetten met hun publikaties een publiek dat één ding gemeen had: men was bereid grif grote bedragen voor hun boeken neer te tellen. De sex werd duur betaald! En toen was er ineens een nieuwe naam: Johannes de Back! In snel tempo verscheen zijn triologie Pomotaria, die, en dat was echt iets bijzonders in deze heimelijke boekenwereld, in korte tijd als omnibus herdrukt moest worden. Was hier sprake van een uit het Duits vertaald epos? Men dacht van wel en men dacht van niet. Hoe het ook zij, een nieuw oorspronkelijk talent was aan het woord Maar daar bleef het niet bij. Deze auteur bleek ook een visie te hebben. Niet alleen wist hij op meeslepende wijze hoogst opwindende passages te schrijven, maar j.d.b. strafte ook. Niemand beter dan hij bleek zich bewust dat humor de dood betekende voor de erotiek. Waar gelachen wordt verliest de sex prompt terrein. Deze wet paste hij op briljante wijze toe. Neem daarbij dat de identificatie van de lezer(es) met de geschreven figuren en omstandigheden door de 'gewoonheid' ervan moeiteloos plaatsvindt, en het is duidelijk dat J.d.B. een hevige aanslag op het genre deed. De auteur liet als het ware het publiek zichzelf betrappen en blies en passant de porno op. De tijden veranderen en de hier opgeroepen boekenwereld verdween. Maar de vraag rees wie nu toch die johannes de back was geweest. Er werd gedacht aan J. Wolkers. Aan W. F. Hermans, aan H Mulisch, maar ten slotte wees de geruchten vinger met iets definitiefs naar ... Heere Heeresma! Waar? In (literaire) naslagwerken wordt tegenwoordig achter de naam van deze schrijver als pseudomiem Johannes de Back vermeld. Maar hoe komt het dan dat in hét naar volledigheid tenderende kaartregister van het Letterkundig Museum Documentatiecentrum zowel titel als naam ontbreken? Er is meer.Van wie is dat essay-achtige voorwoord?J. Bernlef? P. Rodenko soms? O, misschien Cornets de Groot? Hoe het ook zij, we hebben er weer een mooi boek bij. ledereen blij!r is meer.Van wie is dat essay-achtige voorwoord?J. Bernlef? P. Rodenko soms? O, misschien Cornets de Groot? Hoe het ook zij, we hebben er weer een mooi boek bij. ledereen blij! Een tevreden uitgever
Description:
BIJ WIJZE VAN SPREKEN Nog in de zestiger jaren waren er taboes en Justitie was maar al te gaarne bereid die met hevige boetes en pittige gevangenisstraffen in stand te houden. Zo behoorde het brengen van 'galante' of'realistische' literatuur tot een der activiteiten die door de politie krachtig werd vervolgd. De verkoop van deze boeken geschiedde dan ook heimelijk in afgelegen krantenkiosken en beduimelde winkeltjes waar het publiek met vochtige lippen in een hoekje de nieuwe uitgaven bekeek terwijl de verkoper door een ruit het buiten-gebeuren in het oog hield. Auteurs als Jean Veaudeville, Burton, Alexander Trocchi (Francis Lengek), William Burroughs (Akbar del Piombo) en Wim Hazepeper verzorgden dit alternatieve lezerscircuit en ontmoetten met hun publikaties een publiek dat één ding gemeen had: men was bereid grif grote bedragen voor hun boeken neer te tellen. De sex werd duur betaald! En toen was er ineens een nieuwe naam: Johannes de Back! In snel tempo verscheen zijn triologie Pomotaria, die, en dat was echt iets bijzonders in deze heimelijke boekenwereld, in korte tijd als omnibus herdrukt moest worden. Was hier sprake van een uit het Duits vertaald epos? Men dacht van wel en men dacht van niet. Hoe het ook zij, een nieuw oorspronkelijk talent was aan het woord Maar daar bleef het niet bij. Deze auteur bleek ook een visie te hebben. Niet alleen wist hij op meeslepende wijze hoogst opwindende passages te schrijven, maar j.d.b. strafte ook. Niemand beter dan hij bleek zich bewust dat humor de dood betekende voor de erotiek. Waar gelachen wordt verliest de sex prompt terrein. Deze wet paste hij op briljante wijze toe. Neem daarbij dat de identificatie van de lezer(es) met de geschreven figuren en omstandigheden door de 'gewoonheid' ervan moeiteloos plaatsvindt, en het is duidelijk dat J.d.B. een hevige aanslag op het genre deed. De auteur liet als het ware het publiek zichzelf betrappen en blies en passant de porno op. De tijden veranderen en de hier opgeroepen boekenwereld verdween. Maar de vraag rees wie nu toch die johannes de back was geweest. Er werd gedacht aan J. Wolkers. Aan W. F. Hermans, aan H Mulisch, maar ten slotte wees de geruchten vinger met iets definitiefs naar ... Heere Heeresma! Waar? In (literaire) naslagwerken wordt tegenwoordig achter de naam van deze schrijver als pseudomiem Johannes de Back vermeld. Maar hoe komt het dan dat in hét naar volledigheid tenderende kaartregister van het Letterkundig Museum Documentatiecentrum zowel titel als naam ontbreken? Er is meer.Van wie is dat essay-achtige voorwoord?J. Bernlef? P. Rodenko soms? O, misschien Cornets de Groot? Hoe het ook zij, we hebben er weer een mooi boek bij. ledereen blij!r is meer.Van wie is dat essay-achtige voorwoord?J. Bernlef? P. Rodenko soms? O, misschien Cornets de Groot? Hoe het ook zij, we hebben er weer een mooi boek bij. ledereen blij! Een tevreden uitgever